Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Ξάνθη, 09.11.2009
12:35 Η αριθμητική της έντασης στο Αιγαίο » Ας μιλήσουμε επιτέλους!
Η πολιτική Νταβούτογλου για «μηδενισμό των προβλημάτων με τους γείτονες» δεν προβλέπει και μηδενισμό των προκλήσεων στο Αιγαίο
Αν δεχτούμε το «δόγμα» που υποστηρίζει ότι οι «ψυχροί» αριθμοί απεικονίζουν πάντα την πραγματικότητα, τότε οι επιχειρησιακοί επιτελείς της Πολεμικής Αεροπορίας δεν μπορούν να κατηγορηθούν ως υπερβολικοί όταν κάνουν λόγο για «ένταση στο Αιγαίο».
Τα αριθμητικά στοιχεία των τουρκικών προκλήσεων τους τελευταίους δέκα μήνες είναι ανησυχητικά. Και το χειρότερο; Οι στατιστικές που δίνουν στη δημοσιότητα οι Τούρκοι, παρουσιάζουν την κατάσταση στο Αιγαίο ακόμη πιο δραματικά!
Με αυτά τα δεδομένα, η επιστολή-πρόσκληση για διάλογο του Ερντογάν προς τον Γιώργο Παπανδρέου αιφνιδίασε και προβλημάτισε την στρατιωτική ηγεσία.
Από την 1η Ιανουαρίου έως και χθες, 2.664 τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, αρκετά από τα οποία ήταν οπλισμένα, μπήκαν παράνομα στο Αιγαίο, ανεβάζοντας το… κοντέρ των προκλήσεων:
- 46 υπερπτήσεις πάνω από το Αγαθονήσι, το Φαρνακονήσι και τους Φούρνους
- 1.672 παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου
- Σε 230 περιπτώσεις η διαδικασία αναχαίτισης εξελίχθηκε σε σκληρή και επικίνδυνη εμπλοκή.
Το τελευταίο αυτό στοιχείο των εμπλοκών, οι Τούρκοι το παρουσιάζουν ακόμη χειρότερα. Σύμφωνα με στοιχεία της εφημερίδας «Μιλιέτ», η οποία και εκφράζει το στρατιωτικό κατεστημένο της γειτονικής χώρας, οι εμπλοκές ελληνικών και τουρκικών αεροσκαφών μέσα στο 2009 έχουν φθάσει τις 402!!!
Αλλά τα επεισόδια δεν γίνονται μόνο στους ουρανούς του Αιγαίου, αλλά και στην θάλασσα. Ο αριθμός των παραβιάσεων των θαλάσσιων χωρικών υδάτων δεν έχει ασφαλώς σχέση με αυτόν των εναερίων παραβιάσεων και περιορίζεται στις 45.
Ασφαλώς αυτό που προβληματίζει περισσότερο από την πραγματικότητα των αριθμών είναι η «ποιοτική» αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας, η οποία και εκφράζεται συστηματικά με τις χαμηλές πτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά αλλά και από την επιμονή της να απειλεί με αναχαίτιση ακόμη και αεροσκάφη της ευρωπαϊκής δύναμης Frontex, όταν αυτά εκτελούν εναέριες περιπολίες για λαθρομετανάστες στην περιοχή του Φαρμακονησίου. Η δικαιολογία είναι ότι τα αεροσκάφη αυτά πετούν «σε τουρκικό εναέριο χώρο»!!!
Η πρακτική αυτή των Τούρκων έχει να κάνει περισσότερο με την πρόθεσή τους να καταγραφεί η άποψη ότι η περιοχή πέριξ του Φαρμακονησίου είναι υπό τον έλεγχό τους. Κι αυτό, επειδή οι εκπομπές από το ραντάρ της Ντάτσα γίνονται στην στρατιωτική συχνότητα κινδύνου την οποία τα περισσότερα αεροσκάφη της Frontex δεν ακούνε, αλλά την παρακολουθούν συστηματικά τα ελληνικά ραντάρ.
Έπειτα από όλα αυτά, ήταν λογικό η επιστολή Ερντογάν να προκαλέσει, τουλάχιστον προβληματισμό στους στρατιωτικούς, οι οποίοι και κάνουν λόγο –ίσως και με μία δόση υπερβολής- για «διάλογο υπό στρατιωτική πίεση». Εκτιμούν, δε, ότι η επιστολή είτε στάλθηκε εν όψει της αξιολόγησης της Άγκυρας από την Ε.Ε. τον ερχόμενο μήνα, είτε εντάσσεται στην πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες», που ακολουθεί πιστά ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου…
WAU_classic('zclz3puavuo0')
http://www.xanthiblogs.gr/Ας_μιλήσουμε_επιτέλους!/
12:35 Η αριθμητική της έντασης στο Αιγαίο » Ας μιλήσουμε επιτέλους!
Η πολιτική Νταβούτογλου για «μηδενισμό των προβλημάτων με τους γείτονες» δεν προβλέπει και μηδενισμό των προκλήσεων στο Αιγαίο
Αν δεχτούμε το «δόγμα» που υποστηρίζει ότι οι «ψυχροί» αριθμοί απεικονίζουν πάντα την πραγματικότητα, τότε οι επιχειρησιακοί επιτελείς της Πολεμικής Αεροπορίας δεν μπορούν να κατηγορηθούν ως υπερβολικοί όταν κάνουν λόγο για «ένταση στο Αιγαίο».
Τα αριθμητικά στοιχεία των τουρκικών προκλήσεων τους τελευταίους δέκα μήνες είναι ανησυχητικά. Και το χειρότερο; Οι στατιστικές που δίνουν στη δημοσιότητα οι Τούρκοι, παρουσιάζουν την κατάσταση στο Αιγαίο ακόμη πιο δραματικά!
Με αυτά τα δεδομένα, η επιστολή-πρόσκληση για διάλογο του Ερντογάν προς τον Γιώργο Παπανδρέου αιφνιδίασε και προβλημάτισε την στρατιωτική ηγεσία.
Από την 1η Ιανουαρίου έως και χθες, 2.664 τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, αρκετά από τα οποία ήταν οπλισμένα, μπήκαν παράνομα στο Αιγαίο, ανεβάζοντας το… κοντέρ των προκλήσεων:
- 46 υπερπτήσεις πάνω από το Αγαθονήσι, το Φαρνακονήσι και τους Φούρνους
- 1.672 παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου
- Σε 230 περιπτώσεις η διαδικασία αναχαίτισης εξελίχθηκε σε σκληρή και επικίνδυνη εμπλοκή.
Το τελευταίο αυτό στοιχείο των εμπλοκών, οι Τούρκοι το παρουσιάζουν ακόμη χειρότερα. Σύμφωνα με στοιχεία της εφημερίδας «Μιλιέτ», η οποία και εκφράζει το στρατιωτικό κατεστημένο της γειτονικής χώρας, οι εμπλοκές ελληνικών και τουρκικών αεροσκαφών μέσα στο 2009 έχουν φθάσει τις 402!!!
Αλλά τα επεισόδια δεν γίνονται μόνο στους ουρανούς του Αιγαίου, αλλά και στην θάλασσα. Ο αριθμός των παραβιάσεων των θαλάσσιων χωρικών υδάτων δεν έχει ασφαλώς σχέση με αυτόν των εναερίων παραβιάσεων και περιορίζεται στις 45.
Ασφαλώς αυτό που προβληματίζει περισσότερο από την πραγματικότητα των αριθμών είναι η «ποιοτική» αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας, η οποία και εκφράζεται συστηματικά με τις χαμηλές πτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά αλλά και από την επιμονή της να απειλεί με αναχαίτιση ακόμη και αεροσκάφη της ευρωπαϊκής δύναμης Frontex, όταν αυτά εκτελούν εναέριες περιπολίες για λαθρομετανάστες στην περιοχή του Φαρμακονησίου. Η δικαιολογία είναι ότι τα αεροσκάφη αυτά πετούν «σε τουρκικό εναέριο χώρο»!!!
Η πρακτική αυτή των Τούρκων έχει να κάνει περισσότερο με την πρόθεσή τους να καταγραφεί η άποψη ότι η περιοχή πέριξ του Φαρμακονησίου είναι υπό τον έλεγχό τους. Κι αυτό, επειδή οι εκπομπές από το ραντάρ της Ντάτσα γίνονται στην στρατιωτική συχνότητα κινδύνου την οποία τα περισσότερα αεροσκάφη της Frontex δεν ακούνε, αλλά την παρακολουθούν συστηματικά τα ελληνικά ραντάρ.
Έπειτα από όλα αυτά, ήταν λογικό η επιστολή Ερντογάν να προκαλέσει, τουλάχιστον προβληματισμό στους στρατιωτικούς, οι οποίοι και κάνουν λόγο –ίσως και με μία δόση υπερβολής- για «διάλογο υπό στρατιωτική πίεση». Εκτιμούν, δε, ότι η επιστολή είτε στάλθηκε εν όψει της αξιολόγησης της Άγκυρας από την Ε.Ε. τον ερχόμενο μήνα, είτε εντάσσεται στην πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες», που ακολουθεί πιστά ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου…
WAU_classic('zclz3puavuo0')
http://www.xanthiblogs.gr/Ας_μιλήσουμε_επιτέλους!/
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
Γεώργιος Σουρῆς (1853-1919): σατιρικὸς ποιητὴς ἀπὸ τὴν Σύρο.
Ἀρχηγοί
Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.
Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.
Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.
Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.
Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.
Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/
Ἀρχηγοί
Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.
Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.
Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.
Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.
Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.
Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/
ΑΝΩΝΥΜΟΥ
Σύμφωνα με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά στη δεκαετία του '70, δεν θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα, γιατί οι παιδικές μας κούνιες, ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά που περιείχε σίδηρο. Κι εμείς, γλείφοντάς την όλη μέρα, θα πρεπε να χαμε πεθάνει από δηλητηρίαση.
Στα φάρμακα κείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας, όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας, όταν μπαίναμε, ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν ούτε ζώνες φορούσαμε ούτε αερόσακους είχαμε. Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθίσουμε μπροστά.
Νερό πίναμε από τη βρύση κι είχε την ίδια γεύση μ' αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο. Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο, γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ.
Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν από το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας. Κανείς μας δε πέθανε απ' αυτό.
Κατασκευάζαμε κάτι γκο-καρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φουλ, ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα. Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε. Χτυπούσαμε συνεχώς στα χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το καρτ μας. Και, να μαστε! Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι.
Φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-BOX ούτε video games ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε προσωπικούς υπολογιστές ούτε chat-rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ίντερνετ. Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε. Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τις έφαγε.
Πηγαίναμε περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας. Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμά κι ο μπαμπάς ούτε το σχολικό. Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα, με λαστιχάκια, με μπαλάκια του τένις, με πέτρες, με νερό, με... τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε.
Νομίζω πως από τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες, λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγει ποτέ. Είχαμε ελευθερία, αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλ' αυτά καλά.
Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα...
http://www.peri-grafis.com/
Σύμφωνα με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά στη δεκαετία του '70, δεν θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα, γιατί οι παιδικές μας κούνιες, ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά που περιείχε σίδηρο. Κι εμείς, γλείφοντάς την όλη μέρα, θα πρεπε να χαμε πεθάνει από δηλητηρίαση.
Στα φάρμακα κείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας, όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας, όταν μπαίναμε, ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν ούτε ζώνες φορούσαμε ούτε αερόσακους είχαμε. Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθίσουμε μπροστά.
Νερό πίναμε από τη βρύση κι είχε την ίδια γεύση μ' αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο. Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο, γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ.
Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν από το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας. Κανείς μας δε πέθανε απ' αυτό.
Κατασκευάζαμε κάτι γκο-καρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φουλ, ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα. Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε. Χτυπούσαμε συνεχώς στα χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το καρτ μας. Και, να μαστε! Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι.
Φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-BOX ούτε video games ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε προσωπικούς υπολογιστές ούτε chat-rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ίντερνετ. Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε. Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τις έφαγε.
Πηγαίναμε περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας. Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμά κι ο μπαμπάς ούτε το σχολικό. Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα, με λαστιχάκια, με μπαλάκια του τένις, με πέτρες, με νερό, με... τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε.
Νομίζω πως από τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες, λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγει ποτέ. Είχαμε ελευθερία, αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλ' αυτά καλά.
Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα...
http://www.peri-grafis.com/
ΣΑΤΥΡΙΚΑ
Κωνσταντίνος Σκόκος(1855-1929)
Τ' όνομά του συνδέθηκε με το "Εθνικόν Ημερολόγιο" που εξέδιδε συνεχώς από το 1886 μέχρι και το 1918 και που στις σελίδες του συγκέντρωσε τις καλύτερες συνεργασίες των ελλήνων λογοτεχνών της εποχής. Σ' αυτό καταχώρησε, με το ψευδώνυμο "ΣΑΤΑΝΑΣ", τα μικρά σατιρικά του επιγράμματα, είδος στο οποίο πραγματικά διέπρεψε. Ασχολήθηκεν επίσης και με τη λυρική ποίηση, σε καθαρεύουσα κι ευθυμογραφικά πεζά.
Ειδύλλιον Ανδρογύνου
Σαν πρωτογνωριστήκανε,
τι ερωτικό καμίνι!
Μιλούσε κείνος τρυφερά
κι άκουγεν εκείνη.
Και σαν αρραβωνιάστηκαν,
τι γλύκα η κάθε φράση!
Μιλούσε κείνη κι άκουγε
εκείνος εν εκστάσει.
Μ' αφότου παντρευτήκανε,
ω βάσανα κι ω πόνοι!
Μιλούνε και οι δυο μαζί
κι ακούνε οι γειτόνοι...
Εις Ποιητήν Οφθαλμολόγον
Μάτια και μάτια εξύμνησες
ως ποιητής με λάβρα.
Μα ως γιατρός εστράβωσες
και γαλανά και μαύρα.
Σε Αδέξια Πιανίστρια
Τόσο πολύ χριστιανικά
κινείς τα δάχτυλά σου,
που δε γνωρίζει η δεξιά
τι ποιεί η αριστερά σου.
Εις Ρήτορα Επικήδειον
Τον άμοιρο! δε του 'φτανε
το χάρου το δρεπάνι.
Του 'ταν γραφτό ο λόγος σου
να τον ξαναπεθάνει.
Επιτύμβιο Παντρεμένου
Εξήντα χρόνια έζησε
το όλον ο καημένος!
Τα είκοσι σαν άνθρωπος,
σαράντα παντρεμένος.
Εις Γεύμα Λογίων
Έλα Χριστέ και Παναγιά,
τι μέγα θαύμα που 'ναι!
Να τρων' μαζί οι λόγιοι,
χωρίς να φαγωθούνε!
Σε Θεατρικό Συγγραφέα
Τι κοινόν αλλόκοτον!
Μήπως ξέρουν τι λένε;
Γράφεις δράματα, γελούν,
γράφεις κωμωδίες, κλαίνε.
Σε Φτωχή Κηδεία Γιατρού
Σα πέθανε δε βρέθηκαν
να τον ξεβγάλουν φίλοι.
Όλους ο αθεοφόβος
τους είχε ξαποστείλει.
Αίνιγμα
Όταν βγαίνει η Κική,
ντύνεται ή γδύνεται;
Να ένα αίνιγμα σφιχτό!
Λύνεται ή δε λύνεται;
Σε Γιατρό Θρησκόληπτο
Πιστεύεις εις ανάσταση
νεκρών; Αλίμονό σου,
αν σηκωθούνε όλοι αυτοί
που πήρες στο λαιμό σου!
Η Ακαδημία
Τι ησυχία ιερά!
Τι σιωπή, τι λήθη!
Θαρρείς κι υπό τους θόλους της
το πνεύμα απεκοιμήθη.
Ελευθερία
Ελευθεριά για τον ρωμηό
θα πει, εάν δε σφάλλω,
να μην ανέχεται ποτέ
κανένα πιο μεγάλο.
Στο 'Αγαλμα Του Πατριάρχου
Πως μας θωρείς ακίνητος;
Για δες τη καταντιά μας
κι ευλόγησέ μας μ' ανοιχτάς
τας δυο σου τας παλάμας!
Σε Βαθύπλουτο Φιλάργυρο
Τι άσχημα παίζει με τα σε
η τύχη η αστεία!
Σε φόρτωσεν ειρωνικά
ξένη περιουσία.
Τη κουβαλείς για να τη πας
σε άλλο νοικοκύρη
κι ούτε το χαμαλίκι σου
δε βγάζεις κακομοίρη!
____________________
http://www.peri-grafis.com/
Τ' όνομά του συνδέθηκε με το "Εθνικόν Ημερολόγιο" που εξέδιδε συνεχώς από το 1886 μέχρι και το 1918 και που στις σελίδες του συγκέντρωσε τις καλύτερες συνεργασίες των ελλήνων λογοτεχνών της εποχής. Σ' αυτό καταχώρησε, με το ψευδώνυμο "ΣΑΤΑΝΑΣ", τα μικρά σατιρικά του επιγράμματα, είδος στο οποίο πραγματικά διέπρεψε. Ασχολήθηκεν επίσης και με τη λυρική ποίηση, σε καθαρεύουσα κι ευθυμογραφικά πεζά.
Ειδύλλιον Ανδρογύνου
Σαν πρωτογνωριστήκανε,
τι ερωτικό καμίνι!
Μιλούσε κείνος τρυφερά
κι άκουγεν εκείνη.
Και σαν αρραβωνιάστηκαν,
τι γλύκα η κάθε φράση!
Μιλούσε κείνη κι άκουγε
εκείνος εν εκστάσει.
Μ' αφότου παντρευτήκανε,
ω βάσανα κι ω πόνοι!
Μιλούνε και οι δυο μαζί
κι ακούνε οι γειτόνοι...
Εις Ποιητήν Οφθαλμολόγον
Μάτια και μάτια εξύμνησες
ως ποιητής με λάβρα.
Μα ως γιατρός εστράβωσες
και γαλανά και μαύρα.
Σε Αδέξια Πιανίστρια
Τόσο πολύ χριστιανικά
κινείς τα δάχτυλά σου,
που δε γνωρίζει η δεξιά
τι ποιεί η αριστερά σου.
Εις Ρήτορα Επικήδειον
Τον άμοιρο! δε του 'φτανε
το χάρου το δρεπάνι.
Του 'ταν γραφτό ο λόγος σου
να τον ξαναπεθάνει.
Επιτύμβιο Παντρεμένου
Εξήντα χρόνια έζησε
το όλον ο καημένος!
Τα είκοσι σαν άνθρωπος,
σαράντα παντρεμένος.
Εις Γεύμα Λογίων
Έλα Χριστέ και Παναγιά,
τι μέγα θαύμα που 'ναι!
Να τρων' μαζί οι λόγιοι,
χωρίς να φαγωθούνε!
Σε Θεατρικό Συγγραφέα
Τι κοινόν αλλόκοτον!
Μήπως ξέρουν τι λένε;
Γράφεις δράματα, γελούν,
γράφεις κωμωδίες, κλαίνε.
Σε Φτωχή Κηδεία Γιατρού
Σα πέθανε δε βρέθηκαν
να τον ξεβγάλουν φίλοι.
Όλους ο αθεοφόβος
τους είχε ξαποστείλει.
Αίνιγμα
Όταν βγαίνει η Κική,
ντύνεται ή γδύνεται;
Να ένα αίνιγμα σφιχτό!
Λύνεται ή δε λύνεται;
Σε Γιατρό Θρησκόληπτο
Πιστεύεις εις ανάσταση
νεκρών; Αλίμονό σου,
αν σηκωθούνε όλοι αυτοί
που πήρες στο λαιμό σου!
Η Ακαδημία
Τι ησυχία ιερά!
Τι σιωπή, τι λήθη!
Θαρρείς κι υπό τους θόλους της
το πνεύμα απεκοιμήθη.
Ελευθερία
Ελευθεριά για τον ρωμηό
θα πει, εάν δε σφάλλω,
να μην ανέχεται ποτέ
κανένα πιο μεγάλο.
Στο 'Αγαλμα Του Πατριάρχου
Πως μας θωρείς ακίνητος;
Για δες τη καταντιά μας
κι ευλόγησέ μας μ' ανοιχτάς
τας δυο σου τας παλάμας!
Σε Βαθύπλουτο Φιλάργυρο
Τι άσχημα παίζει με τα σε
η τύχη η αστεία!
Σε φόρτωσεν ειρωνικά
ξένη περιουσία.
Τη κουβαλείς για να τη πας
σε άλλο νοικοκύρη
κι ούτε το χαμαλίκι σου
δε βγάζεις κακομοίρη!
____________________
http://www.peri-grafis.com/
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009
Νίκος Δήμου - Η δυστυχία του να είσαι Έλλην
Υπάρχουν Έλληνες που προβληματίζονται με τους εαυτούς των και Έλληνες που δεν προβληματίζονται. Οι σκέψεις αυτές αφορούν περισσότερο τους δεύτερους. Είναι όμως αφιερωμένες στους πρώτους.
Ορίζουμε σαν ευτυχία την (συνήθως προσωρινή) κατάσταση, όπου η πραγματικότητα συμπίπτει με τις επιθυμίες μας
Σε αναλογία, δυστυχία πρέπει να είναι η μη σύμπτωση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Με άλλα λόγια, δυστυχία μπορούμε να ονομάσουμε την απόσταση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο δυστυχισμένοι είμαστε.
Αξίωμα: Ένας Έλληνας κάνει ότι μπορεί για να μεγαλώσει το άνοιγμα ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Ο Έλληνας ζει κυκλοθυμικά σε μόνιμη έξαρση ή ύφεση. Μία συνέπεια: απόλυτη αδυναμία αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.
Το Έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθές». Εμείς χρόνια τώρα, προσπαθούμε να πεισθούμε για το ανάποδο.
Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.
Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, την μόνιμη πείνα και την μία τέχνη: της ηθοποιίας.
Πόσοι είναι οι Έλληνες, εκτός από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, που έχουν δει το πρόσωπό τους στον καθρέφτη;
Υπάρχουν Έλληνες που προβληματίζονται με τους εαυτούς των και Έλληνες που δεν προβληματίζονται. Οι σκέψεις αυτές αφορούν περισσότερο τους δεύτερους. Είναι όμως αφιερωμένες στους πρώτους.
Ορίζουμε σαν ευτυχία την (συνήθως προσωρινή) κατάσταση, όπου η πραγματικότητα συμπίπτει με τις επιθυμίες μας
Σε αναλογία, δυστυχία πρέπει να είναι η μη σύμπτωση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Με άλλα λόγια, δυστυχία μπορούμε να ονομάσουμε την απόσταση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο δυστυχισμένοι είμαστε.
Αξίωμα: Ένας Έλληνας κάνει ότι μπορεί για να μεγαλώσει το άνοιγμα ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Ο Έλληνας ζει κυκλοθυμικά σε μόνιμη έξαρση ή ύφεση. Μία συνέπεια: απόλυτη αδυναμία αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.
Το Έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθές». Εμείς χρόνια τώρα, προσπαθούμε να πεισθούμε για το ανάποδο.
Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.
Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, την μόνιμη πείνα και την μία τέχνη: της ηθοποιίας.
Πόσοι είναι οι Έλληνες, εκτός από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, που έχουν δει το πρόσωπό τους στον καθρέφτη;
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
ΠΟΙΗΣΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
(1909-1990)
Ρωμιοσύνη
I
Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέ-
στη του ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.
Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους.
Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.
Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.
Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γε-
νεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και
με ταμπούρλα.
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ, 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009, ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ)
http://www.alfavita.gr/plaisia/ritsos1.php
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
(1909-1990)
Ρωμιοσύνη
I
Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέ-
στη του ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.
Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους.
Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.
Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.
Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γε-
νεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και
με ταμπούρλα.
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ, 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009, ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ)
http://www.alfavita.gr/plaisia/ritsos1.php
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
(1920-1998)
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
http://www.alfavita.gr/plaisia/katsaros7.php
(1920-1998)
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
http://www.alfavita.gr/plaisia/katsaros7.php
H Eλλάδα, η Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα
Του Μελέτη Μελετόπουλου *
Η φιλοτουρκική πολιτική του Ομπάμα και οι αδυναμίες της
Η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Χουσεϊν Ομπάμα στην Τουρκία στις αρχές του 2009 και οι δηλώσεις του στο τουρκικό κοινοβούλιο τροφοδότησαν μία σειρά γεωπολιτικών υποθέσεων. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η Αμερικανική εξωτερική πολιτική προσανατολίζεται στον τερματισμό του ατυχούς δεκαετούς Πολέμου των Πολιτισμών. Και σκοπεύει, προκειμένου να το επιτύχει, να πραγματοποιήσει την προσέγγιση με το Ισλάμ όχι μόνον με την άφθαρτη προσωπικότητα ενός νέου προέδρου με θρυλούμενες μουσουλμανικές καταβολές και αραβικό όνομα, αλλά και με την βοήθεια μίας ισχυρής μουσουλμανικής μεν αλλά συμμάχου της Δύσης χώρας, δηλαδή της Τουρκίας. Η Τουρκία, εν ολίγοις, καλείται από τις ΗΠΑ να λειτουργήσει ως μηχανισμός πρόσβασης της αμερικανικής πολιτικής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Η Τουρκία, ως παίκτης της παγκόσμιας σκακιέρας με φιλοδοξίες υπερδυνάμεως, σκοπεύει ασφαλώς να ανταποκριθεί πλήρως στην γεωπολιτική αναγκαιότητα της προσέγγισης ΗΠΑ-Ισλάμ, εφ ’όσον όμως αυτό εξυπηρετήσει την δική της παγκόσμια αναβάθμιση.
Δεν είναι τυχαίο που, λίγες εβδομάδες μετά την επίσκεψη Ομπάμα στην Άγκυρα, στον θώκο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας διορίσθηκε ο εξωκοινοβουλευτικός διανοούμενος Αχμέτ Νταβούτογλου, θεωρητικός της ανάδειξης της Τουρκίας σε παγκόσμια υπερδύναμη. Ο Νταβούτογλου υποστηρίζει ότι η Τουρκία θα πρέπει να κινείται ταυτόχρονα σε πολλαπλά επίπεδα, στην Τουρκία ως ευρωπαϊκή δύναμη, στο Ισλάμ ως ισλαμική δύναμη, στην Κεντρική Ασία ως τουρανική δύναμη κλπ. , παντού όμως βάσει του δικού της μη αποκρυπτόμενου γεωπολιτικού στόχου, αυτόν της ανάδειξης της Τουρκίας σε παγκόσμια υπερδύναμη.
Ασφαλώς, τόσο η αμερικανική όσο και η τουρκική σχολή σκέψης πάσχουν από σοβαρά θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα.
Οι εσωτερικές αντινομίες του τουρκικού κράτους, το προβληματικό πολιτικό του σύστημα, η ύπαρξη μεγάλων μειονοτήτων με διαφορετική εθνική συνείδηση και διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά, η οικονομική και κοινωνική του καχεξία, το κουρδικό ζήτημα, η αποτυχία διείσδυσης στην Κεντρική Ασία και στον Καύκασο κατά την δεκαετία του ’90, η δυναμική επιστροφή της ρωσσικής πολιτικής, η κρίση στις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις κλπ. , στην ουσία υπονομεύουν και ακυρώνουν κάθε προσπάθεια της Τουρκίας να αποκτήσει status έστω και περιφερειακής υπερδύναμης. Η Τουρκία αντιμετωπίζει εξ άλλου το σοβαρό και καθόλου θεωρητικό ενδεχόμενο α. απόσχισης των ανατολικών της επαρχιών και β. εμφύλιας σύρραξης μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλιστών. Επίσης, ο εκφυλισμός των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την κατεύθυνση της ειδικής σχέσης οδηγούν σε οριστικό τέλος στις προσπάθειες της Τουρκίας να ηγεμονεύσει στον ευρωπαϊκό χώρο, με μοχλούς την δημογραφική της ανάπτυξη και τις μουσουλμανικές μειονότητες στην Ευρώπη.
Αλλά και η αμερικανική πολιτική στο πεδίο αυτό πάσχει από εγγενείς αντιφάσεις, διότι προσπαθεί να συνδυάσει αντιφατικούς προς την ανάδειξη της Τουρκίας σε βασικό εταίρο της στόχους, όπως την ταυτόχρονη επαναπροσέγγιση με την Ρωσσία, το Ιράν και τον αραβικό κόσμο, και εκ παραλλήλου την ανάγκη της να συντηρήσει την σχέση της με την Ευρώπη και το Ισραήλ.
Η σημερινή Τουρκία αποτελεί μία τριτοκοσμική στρατοκρατική κοινωνία, που μάλιστα κυβερνάται από μία ιθύνουσα τάξη με θεοκρατική δομή(εννοώ ότι αυτοπροσδιορίζεται με βάση όχι το αστικό δίκαιο αλλά το Κοράνι). Ο φυσικός της χώρος, από πολιτισμικής και κοινωνιολογικής πλευράς, είναι η αραβική Μέση Ανατολή. Η Τουρκία είναι απόγονος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της οποίας ο ηγεμών(ο Σουλτάνος)έφερε τον τίτλο του Χαλίφη, δηλαδή του Ηγέτη των Πιστών, των μουσουλμάνων όλου του πλανήτη. Σκοπός της σημερινής τουρκικής ηγεσίας είναι να καταστήσει και πάλι την Τουρκία ηγέτιδα δύναμη του ισλαμικού κόσμου.
Αν η αμερικανική πολιτική επιδιώκει να καταστήσει την Τουρκία δίαυλό της προς το Ισλάμ, θα πρέπει εξ υπαρχής να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως δίαυλος της Δύσης προς το Ισλάμ, αλλά ως δίαυλος του Ισλάμ προς την Δύση. Και μάλιστα με κομβικό στοιχείο αυτής της συνεργασίας την εξυπηρέτηση των ιδίων γεωστρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας.
Δυτικός Πολιτισμός και Ανατολικός Δεσποτισμός
Η παραγνώριση (εν ονόματι κάποιας υποτιθέμενης και συχνά καλοπροαίρετης «πολυπολιτισμικής ορθότητας»), των μεγάλων τεκτονικών πολιτισμικών ρηγμάτων της ανθρωπότητας, οδηγεί τόσο σε θεωρητικά όσο και σε πολιτικά αδιέξοδα.
Η Δύση αποτελεί μία διακριτή οντότητα στον παγκόσμιο χάρτη των πολιτισμών. Είναι μία σύνθετη πραγματικότητα, που δημιουργήθηκε σταδιακά, στην διάρκεια χιλιετιών, μέσα από πολλαπλές ρήξεις και συνθέσεις δομικών στοιχείων, όπως τα ομηρικά έπη, η αρχαιοελληνική φιλοσοφία και ο λόγος, η αθηναϊκή δημοκρατία, η χριστιανική ηθική, το ρωμαϊκό δίκαιο, ο βυζαντινός πολιτισμός, η φεουδαρχία, η αναγέννηση, ο ανθρωπισμός, ο διαφωτισμός, η βιομηχανική επανάσταση, η άνοδος της αστικής τάξης, η καντιανή ηθική, ο μαρξισμός, ο σοσιαλισμός, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η ψυχανάλυση, το κοινωνικό κράτος κλπ.
Η μακρά πορεία της Δύσης ξεκίνησε από την Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Ελλάδα και την Ιωνία, αντιμετώπισε τον θανάσιμο περσικό κίνδυνο στον Μαραθώνα και στην Σαλαμίνα, παγκοσμιοποιήθηκε με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το ρωμαϊκό imperium, συρρικνώθηκε με τις βαρβαρικές εισβολές του Μεσαίωνα στην Δύση και στην Ανατολή, διασώθηκε στην Ανατολική Ευρώπη χάρις στην χιλιετή βυζαντινή αντίσταση εναντίον των Περσών, Αράβων και Σελτζούκων, και ταυτόχρονα χάρις στον εκχριστιανισμό των βαρβαρικών φύλων στην Δυτική Ευρώπη από το Βατικανό, κινδύνευσε θανάσιμα από την οθωμανική προέλαση προς Δυσμάς από την Άλωση του 1453 μέχρι την συντριβή των Τούρκων στα τείχη της Βιέννης το 1683, και τελικώς κατέκτησε την παγκόσμια κυριαρχία με την κατάκτηση της Αμερικής και την αποικιοκρατία, την Βιομηχανική Επανάσταση και την μετατροπή των ευρωπαϊκών κρατών και των αποικιών τους (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία) σε παγκόσμιες υπερδυνάμεις από τον δέκατο έκτο αιώνα μέχρι σήμερα.
Τελικώς, το σημαινόμενον της λέξης Δύση απέκτησε το σημερινό του περιεχόμενο μέσα από τις σταδιακές αυτές συνθέσεις και αποκρυσταλλώσεις. Οπωσδήποτε υφίστανται οι αρνητικές του όψεις (πχ. οι καταστρεπτικές οικολογικές επιπτώσεις του βιομηχανικού τρόπου παραγωγής). Αλλά η Δύση παραμένει ο μόνος χώρος παγκοσμίως στον οποίο προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες, υφίσταται κοινωνικό κράτος και ασκείται με γνήσιο τρόπο η δημοκρατία, στην κοινοβουλευτική της μορφή.
Η Δύση αποτελεί, παρά τις ατέλειές της, κεκτημένο του ανθρώπινου πολιτισμού, αν σκεφθεί κανείς τις δουλοκτητικές και δεσποτικές κοινωνίες του παρελθόντος(και του παρόντος) και φυσικά εφ’ όσον δέχεται κανείς την ηθική υπεροχή της ελευθερίας και της δημοκρατίας έναντι των πάσης φύσεως αυταρχισμών και ολοκληρωτισμών. Η κατοχύρωση του δυτικού μοντέλου πολιτικοκοινωνικής οργάνωσης κατοχυρώθηκε μέσα από μακρές και συχνά αιματηρές διαδικασίες: κοινωνικά κινήματα, πολιτικοί και ιδεολογικοί αγώνες, ακόμη και παγκόσμιοι πόλεμοι εναντίον ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Ο Ελληνικός χώρος και ο Ελληνισμός ως κύριο θέατρο της σύγκρουσης Ανατολής – Δύσης
Διαλεκτικά η Δύση βρίσκεται σε αντίθεση με τον Ανατολικό Δεσποτισμό, που εκφράσθηκε ιστορικά με διάφορες μορφές (Περσική, Κινεζική και Οθωμανική αυτοκρατορία). Στον κόσμο του Ανατολικού Δεσποτισμού δεν υπάρχουν οι ιστορικές εμπειρίες της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Αυτές οι έννοιες, που γεννήθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα, αποτελούν τα χαρακτηριστικά αυτού που αποκαλείται «Δύση». Και απουσιάζουν και σήμερα από τις ανατολικές κοινωνίες, όπως οι κοινωνίες της Μέσης Ανατολής ή η Κίνα.
Η Ελλάδα βρέθηκε από την Αρχαιότητα πάνω στην διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δύσης και Ανατολικού Δεσποτισμού. Οι κρίσιμες μάχες για την επιβίωση του δυτικού πολιτισμού δόθηκαν στο Ελληνικό έδαφος:
Ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα έκριναν τον αγώνα μεταξύ της Δημοκρατίας και του Δεσποτισμού.
Στον Μεσαίωνα, το Βυζάντιο αντιμετώπισε με επιτυχία την ανασυσταθείσα περσική Αυτοκρατορία, την οποία τελικώς συνέτριψε ο Ηράκλειος.
Επίσης στο Βυζάντιο έλαβε χώρα η τιτάνια σύγκρουση, που άρχισε τον 7ο αιώνα με την αραβική επέλαση προς Δυσμάς, και που απείλησε την επιβίωση του δυτικού πολιτισμού. Οι αραβικές ορδές ξεκίνησαν από την Αραβική χερσόνησο, κατέλαβαν την βυζαντινή Μέση Ανατολή το 637, το 641 κατέκτησαν την ελληνική Αλεξάνδρεια, στην συνέχεια κατέλαβαν την Κύπρο, την Κρήτη, την Σικελία, την Βόρειο Αφρική, την Ιβηρική Χερσόνησο και τελικώς η προέλασή τους ανακόπηκε δυτικά μεν στο Πουατιέ στην νότιο Γαλλία από τον Κάρολο Μαρτέλλο το 732 μX. , ενώ ανατολικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνετρίβη ο αραβικός στόλος το 678 και δεύτερη φορά το 718 μX.
Τους επόμενους αιώνες ακολούθησε η ανασύνταξη και η αντεπίθεση του Βυζαντίου, η «βυζαντιακή εποποιϊα», όπως την αποκαλεί ο Sluberger, ακριβώς διότι ο γεωστρατηγικός ρόλος του Βυζαντίου υπήρξε επί χίλια χρόνια όχι μόνον να διασώσει και να διαδώσει τον Ελληνικό Πολιτισμό στην Ευρώπη, αλλά κυρίως να αντιμετωπίζει την συνεχή επέλαση ασιατικών φύλων(κατά σειράν Αράβων, Σελτζούκων και Οθωμανών) στα ανατολικά του σύνορα.
Όταν οι Τούρκοι τελικώς κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1453, το Βυζάντιο είχε προλάβει να παραγάγει την Παλαιολόγεια Αναγέννηση, και μάλιστα να την μεταλαμπαδεύσει στην βόρειο Ιταλία, όπου διέφυγε το μεγαλύτερο μέρος της βυζαντινής ιντελλιγκέντσιας τις τελευταίες δεκαετίες πριν την Άλωση.
Το κύριο θέατρο της σύγκρουσης του τουρκικού επεκτατισμού με την Δύση παρέμεινε και τους επόμενους αιώνες ο Ελληνικός χώρος. Η μακρά διαμάχη των Τούρκων με την Ενετία έλαβε χώρα σε ελληνικές περιοχές. Το 1571 οι Τούρκοι κατέλαβαν την ενετική Κύπρο, με αποτέλεσμα την σκληρή απάντηση της Δύσης, την ίδια χρονιά, με την ναυμαχία της Ναυπάκτου. Το 1669 οι Τούρκοι κατέλαβαν την ενετοκρατούμενη Κρήτη, με αποτέλεσμα η Ενετία να καταλάβει το 1699 την Πελοπόννησο και άλλες περιοχές, για να εκκενώσει οριστικά τον ελληνικό χώρο το 1715, διατηρώντας μόνον τα Επτάνησα. Οι Τούρκοι εισέβαλαν τότε στην Πελοπόννησο, την οποίαν κατέκαψαν.
Στην συνέχεια, κατά τον 18ο αιώνα, η νέα διελκυστίνδα υπήρξε αυτή μεταξύ Ρωσσίας-Τουρκίας και διεξήχθη και αυτή με θέατρο το Αιγαίο και την Πελοπόννησο. Οι Ρώσσοι κατέλαβαν την Πελοπόννησο το 1770, την εκκένωσαν όμως σχεδόν αμέσως, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να την ανακαταλάβουν κατακαίοντάς την για δεύτερη φορά. Οι Ρώσσοι όμως κατέστρεψαν τον τουρκικό στόλο στο Αιγαίο, υποχρεώνοντας τους Τούρκους να υπογράψουν το 1774 την συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή. Ακολουθεί σειρά ρωσσοτουρκικών πολέμων στα Βαλκάνια, ενώ εμπλέκονται από τα τέλη του 18ου αιώνος η βρεταννική και η γαλλική πολιτική, με κύριο στόχο να αποτραπεί η κάθοδος των Ρωσσίας στο Αιγαίο.
Το 1827, Αγγλοι – Γάλλοι – Ρώσσοι συντρίβουν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο και επικυρώνουν την Ελληνική Ανεξαρτησία. Το 1854 η Ρωσσία επιχειρεί να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι Αγγλογάλλοι αντιδρούν διότι δεν θέλουν να αφήσουν την Ρωσσία να αποκτήσει τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου, η Ελλάδα τάσσεται αρχικώς με την Ρωσσία, ο βρεταννικός στόλος αποκλείει τον Πειραιά και «την επαναφέρει στην τάξη».
Το 1897, Άγγλοι – Γάλλοι – Ρώσσοι ανακόπτουν την τουρκική προέλαση προς νότον, μετά τον ατυχή πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας.
Το 1912-3, η Ελλάδα, με γαλλο- βρεταννική επίνευση, εξοπλισμό και εκπαίδευση, μετέχει στην (υπό βρεταννικό συντονισμό)βαλκανική συμμαχία, που εκδιώκει τους Τούρκους από τα Βαλκάνια, διότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχει μετατραπεί σε γερμανική αποικία.
Το 1917-19, η Ελλάδα μετέχει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό των Αγγλογάλλων, εναντίον του γερμανο-αυστριακού συνασπισμού, στον οποίον μετέχει η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το 1920, η Ελλάδα αποστέλλεται από τους Αγγλογάλλους στην Μικρά Ασία, αρχικώς για να αναχαιτιστεί η ιταλική προσπάθεια γεωπολιτικής επέκτασης στην Ανατολική Μεσόγειο και στην συνέχεια ως αντιπερισπασμός των κεμαλιστών, ώστε να κατοχυρωθούν στους Αγγλογαλλο-αμερικανούς οι πετρελαιοπηγές της Μοσσούλης. Οι Σύμμαχοι δεν επρόκειτο όμως να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανασυστήσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και να ξαναγίνει υπερδύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το 1940 η Ελλάδα πολέμησε στο πλευρό των Αγγλογάλλων, το 1944 με βρεταννική στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα απετράπη η επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος- δορυφόρου της Σοβιετικής Ενώσεως, το 1947 περιήλθε στην αμερικανική σφαίρα επιρροής, που αντικατέστησε την βρεττανική, και στην συνέχεια εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, στην πρώτη γραμμή του Ψυχρού Πολέμου, αφού συνόρευε προς βορρά με τρεις κομμουνιστικές χώρες. Σε όλη αυτήν την περίοδο η Τουρκία παρέμεινε ουδέτερη.
Από την δεκαετία του 1950 εμφανίζεται η σφοδρή σύγκρουση του Ελληνισμού με την Τουρκία για τον έλεγχο της Κύπρου. Η Κύπρος αποτελεί γεωστρατηγικό σημείο τεράστιας σημασίας και προκεχωρημένο φυλάκιο του Δυτικού Κόσμου στον μυχό της Εγγύς Ανατολής. Από την Αρχαιότητα υπήρξε πεδίο σύγκρουσης Δύσης-Ανατολής: των Αρχαίων Ελλήνων με τους Πέρσες, των Βυζαντινών με τους Άραβες, των Ενετών με τους Τούρκους. Ήταν λάθος της Ελληνικής διπλωματίας η επιμονή στην άμεση Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ενώ μπορούσε με το Σχέδιο Χάρντινγκ να λυθεί το ζήτημα μεσοπρόθεσμα. Αλλά ήταν ακόμα μεγαλύτερο σφάλμα η επιλογή της βρεταννικής διπλωματίας να εμπλέξει την Τουρκία, προκειμένου να αντιμετωπίσει την Ελληνική πίεση, προκαλώντας έτσι την τα γεγονότα του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και του 1974 στην Κύπρο. Με τα δύο αυτά γεγονότα η Δύση πρωτίστως και δευτερευόντως η Ελλάδα απώλεσε δύο ισχυρά ερείσματα στην Ανατολική Μεσόγειο: την Ελληνική Κοινότητα στην Πόλη και το βόρειο τμήμα της Κύπρου. Ήταν επίσης λάθος της αγγλο-αμερικανικής πολιτικής η προώθηση του Σχεδίου Ανάν, το οποίο έδιδε στην Τουρκία δυνατότητα προώθησης των συμφερόντων της στο σύνολο της Κύπρου. Διότι στην πολιτική αυτή απουσίαζε η συνειδητοποίηση της μακρο-ιστορικής έννοιας που έχει η ελληνοτουρκική διελκυστίνδα στην Κύπρο.
Από την δεκαετία του 1970 εμφανίζεται μία νέα μορφή της χιλιετούς Ελληνοτουρκικής διαμάχης, που ορίζει την μεθόριο Δύσης-Ανατολής:η τουρκική στρατιωτική πίεση στο Αιγαίο. Στην σύγκρουση αυτή οι ΗΠΑ έπαιξαν ρόλο «πυροσβέστη», προσπαθώντας να διατηρήσουν κάποιες ισορροπίες. Ταυτόχρονα, προστάτευσαν σταθερά το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αλλά σήμερα, η έστω και εξισορροπιστική αυτή πολιτική τίθεται εν αμφιβόλω από τον Ομπάμα.
Μέσα από αυτά τα γεγονότα, διαφαίνεται ο γεωστρατηγικός ρόλος του νεώτερου Ελληνισμού. Από την Άλωση, και μετά και αφού έπαψε να αποτελεί το κέντρο και την ηγέτιδα δύναμη του Δυτικού Κόσμου, ο Ελληνισμός αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στα όρια του δυτικού κόσμου, μόνιμο έρεισμα της δυτικής πολιτικής και μηχανισμό ανάσχεσης της Οθωμανικής ισχύος. Ταυτόχρονα, αποτελεί μήλον της έριδος μεταξύ των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων(κυρίως μεταξύ Αγγλογάλλων και Ρώσσων), στον αγώνα για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Γεωστρατηγικά η Ελλάδα καλύπτει το κενό μεταξύ της Ιταλίας και των μικρασιατικών ακτών, ενώ πιο πρόσφατα αποτελεί τον μοναδικό γεωστρατηγικό σύνδεσμο μεταξύ Δύσης-Ισραήλ, όπως απεδείχθη περίτρανα στους δύο αραβοϊσραηλινούς πολέμους του 1967 και του 1974.
Τουρκία, αντιδυτική οντότητα
Η δομική αστάθεια στην Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, την οποία συνήθως οι ιστορικοί αποκαλούν «Ανατολικό Ζήτημα», άρχισε στην ουσία το 1204, όταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διαλύθηκε από τους Σταυροφόρους και στην θέση της αναπτύχθηκε μία πανσπερμία φεουδαλικών, σλαβικών και ελληνικών κρατιδίων. Η ανασύσταση του Βυζαντίου το 1261 και η ισχνή επιβίωσή του μέχρι το 1453 δεν ήραν αυτήν την δομική αστάθεια. Κατ’ ουσίαν από το 1204 μπορούμε να πούμε ότι εμφανίζεται το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα. Υπό το πρίσμα το οποίο εξετάζουμε το πρόβλημα, δηλαδή υπό το πρίσμα του Δυτικού Πολιτισμού, η εγκατάσταση των Τούρκων στα Βαλκάνια και στην ανατολική Μεσόγειο, και η σταδιακή υποκατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από την Οθωμανική τον 15ο αιώνα, δεν συνιστά λύση του Ανατολικού Ζητήματος. Διότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που συγκροτήθηκε κατακτώντας τα χριστιανικά βασίλεια των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας, υπήρξε, σε όλη της την διαδρομή μέχρι τον Εικοστό Αιώνα, διαρκής απειλή για την ύπαρξη του Ευρωπαϊκού Κόσμου και μηχανισμός πολιτικού εξανδραποδισμού, πολιτιστικού εκμηδενισμού και οικονομικής εξαχρείωσης των υποδούλων πληθυσμών.
Άλλωστε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία απέτυχε να ασκήσει πολιτική σύνθεσης μεταξύ των πληθυσμών που κατοικούσαν στο έδαφός της, όπως πχ είχε επιτύχει το Βυζάντιο με την πολιτική εξελληνισμού και εκχριστιανισμού και την πολυεθνική του αντίληψη(επιτρέποντας την ανάρρηση Σλάβων, Αλβανών, Συρίων, Γεωργιανών και Αρμενίων στον αυτοκρατορικό θρόνο). Απεναντίας η μόνη πολιτική του οθωμανικού κράτους ήταν η ωμή βία, ενώ η κοινωνική του δομή ήταν αυτή μίας κοινωνίας δούλων, όπου ο μόνος ελεύθερος ήταν ο Σουλτάνος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την συνεχή ανταρσία των υποδούλων χριστιανικών πληθυσμών και τελικώς την αποσύνθεση και διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας όχι από εξωτερική επίθεση αλλά από εσωτερικές επαναστάσεις.
Και στην συνέχεια η κεμαλική Τουρκία, αν και εντάχθηκε γεωστρατηγικά στους θεσμούς του Δυτικού Κόσμου, δεν απέδειξε ποτέ την γεωστρατηγική της αξία για την Δύση. Στον μεν Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκε με το γερμανικό στρατόπεδο, με αποτέλεσμα το 1920 στο Συνέδριο των Βερσαλλιών να διαμελισθεί από τους Αγγλογάλλους.
Η συρρικνωμένη απόγονος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η κεμαλική Τουρκία, παρέμεινε καιροσκοπικά ουδέτερη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Τουρκία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, αλλά η γεωστρατηγική αξία της υπήρξε θεωρητική, καθώς δεν χρειάστηκε να αποδειχθεί στην πράξη. Παραμένει ερωτηματικό εάν η Τουρκία, σε περίπτωση παγκόσμιας σύρραξης μεταξύ ΝΑΤΟ και Συμφώνου Βαρσοβίας, θα συμμετείχε ενεργά υπέρ της Δύσης.
Ο δυτικός στρατηγικός σχεδιασμός επί Ψυχρού Πολέμου περιελάμβανε την Τουρκία ως πολύτιμο σύμμαχο στην προκεχωρημένη ζώνη που συνόρευε με το Σοβιετικό Μπλόκ. Η αξία του συμμάχου αυτού δεν αποδείχθηκε ποτέ στην πράξη. Απεναντίας, η Τουρκία έφθασε στο σημείο να απειλήσει πολλές φορές την συνοχή του ΝΑΤΟ προκειμένου να προωθήσει τις αναθεωρητικές και επεκτατικές της επιδιώξεις στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Ελλάδα και Τουρκία, θεωρητικά σύμμαχες στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, έφθασαν στα πρόθυρα του πολέμου το 1955, όταν οργανωμένες παρακρατικές συμμορίες βανδάλισαν και κατέστρεψαν την Ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης. Το ίδιο συνέβη το 1964, το 1967 και το 1974 λόγω του Κυπριακού. Το ίδιο το 1976, το 1987 και το 1996 στο Αιγαίο. Η Ελλάδα κατέστειλε ήδη από το 1930 την Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή την διεκδίκηση αποκατάστασης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ανάκτησης της επί χιλιετία πρωτεύουσας του Ελληνισμού Κωνσταντινούπολης, χάριν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης στα πλαίσια της Δυτικής Συμμαχίας. Απεναντίας η Τουρκία προώθησε συστηματικά τις επιδιώξεις της στο Αιγαίο, στην Θράκη και στην Κύπρο εκμεταλλευόμενη την συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, χάριν της συνοχής του οποίου η Ελλάδα υποχρεωνόταν κάθε φορά να μην αντιδρά στις τουρκικές αυθαιρεσίες και τετελεσμένα.
Το 2003, πάντως, η Τουρκία αρνήθηκε όχι μόνον να συμμετάσχει αλλά έστω και να διευκολύνει την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, και απαγόρευσε την διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφός της. Διότι δεν ήθελε να διαταραχθούν οι σχέσεις της με την αραβική Μέση Ανατολή και διότι δεν ήθελε να προκληθούν αντιδράσεις στο εσωτερικό της, που θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν το κεμαλικό καθεστώς. Τέλος, διότι η κατάλυση του μπααθικού καθεστώτος του Σαντάμ θα έφερνε στην επιφάνεια-όπως και έγινε-το κουρδικό πρόβλημα, και το πάντα ανοιχτό θέμα απόσχισης των ανατολικών, κουρδικών επαρχιών του τουρκικού κράτους.
Η συμπεριφορά αυτή της Τουρκίας ως υποτιθέμενου συμμάχου της Δύσης έχει ασφαλώς μία ενιαία, βαθύτερη ερμηνεία: H ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Δεν μοιράζεται τις αξίες, τα ιδανικά, την φιλοσοφία του δυτικού κόσμου. Η συμμετοχή της στους δυτικούς θεσμούς δεν βασίζεται σε κοινή αντίληψη του τρόπου οργάνωσης της παγκόσμιας κοινωνίας, αλλά στην επιδίωξη προώθησης των δικών της γεωπολιτικών συμφερόντων. Την συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση επίσης βλέπει ως μηχανισμό ανάδειξής της σε ηγεμόνα της Ευρώπης, μέσω του δημογραφικού της μεγέθους και της παρουσίας μουσουλμανικών κοινοτήτων στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις.
Η αμερικανική εμμονή στην γεωστρατηγική αξία της Τουρκίας για την Δύση μπορεί να κλονίσθηκε λόγω της συμπεριφοράς της Τουρκίας στον Πόλεμο του Ιράκ και λόγω των αυτόνομων-και συχνά αντίθετων προς τα δυτικά γεωστρατηγικά συμφέροντα-κινήσεών της, όπως πχ. την προώθηση πυρηνικής συμφωνίας με την Ρωσσία. Αλλά με τον Ομπάμα έχει ανανεωθεί και έχει αποκτήσει μεγαλύτερη διάσταση. Ο Ομπάμα βλέπει την Τουρκία ως μηχανισμό πρόσβασης στον ισλαμικό κόσμο και στην Εγγύς Ανατολή, ως διδακτικό πρότυπο μουσουλμανικής και ταυτόχρονα κοσμικής χώρας, ως γεωπολιτικό αντίβαρο στην ρωσσική επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο. Το πρόβλημα στην σύλληψη αυτή είναι ότι παραγνωρίζει την ίδια την φύση της Τουρκίας, μίας ισλαμικής κοινωνίας, που πάσχει από βαθύ πολιτικό διχασμό μεταξύ της κεμαλικής στρατοκρατίας και του θεοκρατικού κυβερνώντος κόμματος. Δηλαδή για να λειτουργήσει η Τουρκία ως λύση και όχι ως μέρος του προβλήματος θα έπρεπε προηγουμένως να έχει επιλύσει στο εσωτερικό της, στην κοινωνική της οργάνωση και στην πολιτική της δομή, την σύγκρουση μεταξύ του ανερχόμενου ισλαμικού φονταμενταλισμού και του κοσμικού καθεστώτος. Η βαθύτερη αντίφαση είναι ότι η μετεξέλιξη της Τουρκίας σε δημοκρατικό καθεστώς δυτικού τύπου θα επέφερε άμεσα την απόσχιση, με δημοκρατικές διαδικασίες, του ημίσεως περίπου της τουρκικής επικρατείας, και ταυτόχρονα την ισλαμοποίηση και των τελευταίων κοσμικών, κεμαλικής προελεύσεως, θεσμών του τουρκικού κράτους. Επομένως η σύλληψη αυτή πάσχει και δεν μπορεί να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα, ούτε καν μεσοπρόθεσμα.
Ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας
Η οπτική της Δύσης αποτυπώνεται γλαφυρά στην γεωπολιτική θεωρία του Μπρεζίνσκυ (Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ). Η παγκόσμια αμερικανική και ευρύτερα δυτική κυριαρχία προϋποθέτει, σύμφωνα με τον Μπρεζίνσκυ, τον έλεγχο της Ευρασίας. Η δυτική κυριαρχία στην Ευρασία διασφαλίζεται, σύμφωνα πάντα με τον Μπρεζίνσκυ, μέσω του ελέγχου ορισμένων γεωπολιτικά κρίσιμων περιοχών και σημείων, που σχηματίζουν ένα οριζόντιο γεωστρατηγικό συνεχές, από την Αδριατική έως την Ιαπωνία. Η απόπειρα των ΗΠΑ να ελέγξουν το Ιράκ και το Αφγανιστάν εντασσόταν στο σχέδιο αμερικανικής κυριαρχίας στην Ευρασία. Αλλά το σχέδιο αυτό υποτίμησε τους θρησκευτικούς-πολιτισμικούς παράγοντες, που ακύρωσαν την βεβιασμένη και σπασμωδική προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβάλουν καθεστώτα δυτικού τύπου σε πληθυσμούς με εντελώς διαφορετικές οντολογικές αναφορές.
Ταυτόχρονα απέτυχε η προσπάθεια γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσσίας στην Ανατολική Ευρώπη και στον Καύκασο. Η Ρωσσία αντέδρασε στην προσπάθεια εξουδετέρωσής της με μεγάλη γεωπολιτική αντεπίθεση, με κύριο όπλο την ενέργεια. Με τα τεράστια ενεργειακά της αποθέματα δημιούργησε μηχανισμούς γεωπολιτικής επιρροής στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στην Κεντρική Ασία. Ταυτόχρονα συνέτριψε στρατιωτικά την αμερικανοκρατούμενη Γεωργία, ανέτρεψε τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην Ουκρανία και αναθέρμανε τους δεσμούς της στα Βαλκάνια. Επεχείρησε δε την δημιουργία ειδικής σχέσης με την Ελλάδα, όχι μόνον σε ενεργειακό αλλά και γεωστρατηγικό επίπεδο. Ο δε ρωσσικός στόλος επανεμφανίσθηκε στην Αδριατική.
Σε αυτό το πλαίσιο, επανεμφανίζονται οι μακρο-ιστορικές σταθερές της ελληνικής γεωπολιτικής πραγματικότητας:
α. Η Ελλάδα παραμένει το όριο μεταξύ του Δυτικού Κόσμου και του Ανατολικού Δεσποτισμού. Γεγονός που είχε υποβαθμισθεί επί Ψυχρού Πολέμου, αλλά επανεμφανίσθηκε με την αναζωπύρωση των συγκρούσεων στην Μέση Ανατολή και την αποκάλυψη της μη δυτικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
β. Η Ελλάδα αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ της αγγλοσαξονικής και της ρωσσικής σφαίρας επιρροής. Η προϊούσα απομείωση της αμερικανικής επιρροής δεν πρόκειται όμως να δημιουργήσει γεωπολιτικό κενό, ούτε θα επιτρέψει στην Ρωσσία να ελέγξει γεωστρατηγικά την Ανατολική Μεσόγειο. Το πιθανότερο είναι μία μεικτή αμερικανοβρεταννική ή ευρωπαϊκή-βρεταννική ή και αμιγής βρεταννική(αν αυτό είναι λογισμικά εφικτό για την σημερινή Αγγλία) παρουσία στην περιοχή, που θα αποτρέψει την ρωσσική κάθοδο στο Αιγαίο.
γ. Η αμερικανική γεωπολιτική επιρροή στην Ελλάδα συναρτήθηκε με την ψυχροπολεμική πραγματικότητα και τις γεωστρατηγικές της αναγκαιότητες. Στην πραγματικότητα, ο άξονας Ουάσινγκτων-Αθήνα δεν μπορεί να λειτουργήσει στις σημερινές συνθήκες χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς. Ο νέος άξονας θα είναι ο άξονας Ουάσινγκτων-Λονδίνο-Βρυξέλλες-Αθήνα-Λευκωσία.
δ. Η Ελλάδα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει γεωστρατηγικό άλμα προς την Ρωσσία, όπως εισηγούνται διάφοροι αναλυτές, χωρίς να υπάρχει συναίνεση της Δύσης. Το 1854 και το 1944, που επιχειρήθηκε αυτό με διαφορετικό τρόπο και υπό διαφορετικές συνθήκες, η αντίδραση της Δύσης ήταν εξαιρετικά βίαιη. Η όποια συνεργασία με την Ρωσσία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον στο πλαίσιο μίας ευρύτερης γεωστρατηγικής προσέγγισης της Ρωσσίας με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι προϋποθέσεις για την εκπλήρωση του αναμένοντος κάποιον να τον υποδυθεί ρόλου
Ποιoς μπορεί να είναι ο γεωπολιτικός και γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας στον μετα-ψυχροπολεμικό κόσμο; Η απάντηση προκύπτει από το ιστορικό γεγονός ότι η Ελλάδα υπήρξε ιδρυτικό στοιχείο του Δυτικού Πολιτισμού και προκεχωρημένο φυλάκιο έναντι του ασιατικού δεσποτισμού. Για να ανταπεξέλθει η Ελλάδα στον ρόλο αυτόν, για να συνεχίσει να αποτελεί το άκρο του Δυτικού Πολιτισμού στην άκρη της Ευρώπης, απαιτούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις:
α. η δημογραφική επιβίωση και αναπαραγωγή του Ελληνικού πληθυσμού, διότι η υποκατάστασή του από μεταναστευτικές μουσουλμανικής προελεύσεως ομάδες θα μεταβάλει την Ελλάδα σε προέκταση της Ανατολίας και εκ των πραγμάτων το όριο Δύσης-Ανατολής θα μετατοπισθεί στην Ιταλική Χερσόνησο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της πραγματικής(και όχι εικονικής)ενίσχυσης των γεννήσεων και της μητρότητας, και ταυτόχρονα μέσω της δημιουργίας ενός αποτελεσματικού μηχανισμού αναχαίτισης της λαθρομετανάστευσης. Χωρίς αυτά τα δύο μέτρα, η Ελλάδα σε λίγες δεκαετίες, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των δημογράφων, θα είναι μία χώρα με πλειοψηφία μουσουλμανικού πληθυσμού.
β. η αμυντική θωράκιση της Κύπρου, του Αιγαίου και της Θράκης, διότι κάθε γεωστρατηγική προώθηση της Τουρκίας προς Δυσμάς σημαίνει και αντίστοιχη γεωπολιτική συρρίκνωση του Δυτικού Κόσμου.
γ. ριζικός εκσυγχρονισμός του Ελληνικού Κράτους, διότι ένα διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος δεν μπορεί να επιτελέσει απολύτως κανέναν γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό ρόλο.
δ. καθιέρωση ειδικής σχέσης της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό τον όρο της άμεσης απόσυρσης των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, της άρσης της απειλής πολέμου στο Αιγαίο, του τερματισμού του τουρκικού επεκτατισμού και αναθεωρητισμού και της αναγνώρισης του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
ε. για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω απαιτείται ριζική αντικατάσταση του σημερινού τριτοκοσμικού και χρεωκοπημένου πολιτικού προσωπικού της χώρας από μία να ιθύνουσα τάξη, που θα συμπεριλαμβάνει τα καλύτερα στοιχεία της Ελληνικής κοινωνίας και της Ομογένειας, και θα χαρακτηρίζεται από εντιμότητα, δημοκρατικό πατριωτισμό και ανιδιοτέλεια, υπευθυνότητα και ρεαλισμό, καθώς και επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας.
* Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης, Πρόεδρος των ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ
Δημοσιεύθηκε στο "Αντιφωνητή" την 23η-6-2009
http://antifonitis.gr/online/
Του Μελέτη Μελετόπουλου *
Η φιλοτουρκική πολιτική του Ομπάμα και οι αδυναμίες της
Η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Χουσεϊν Ομπάμα στην Τουρκία στις αρχές του 2009 και οι δηλώσεις του στο τουρκικό κοινοβούλιο τροφοδότησαν μία σειρά γεωπολιτικών υποθέσεων. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η Αμερικανική εξωτερική πολιτική προσανατολίζεται στον τερματισμό του ατυχούς δεκαετούς Πολέμου των Πολιτισμών. Και σκοπεύει, προκειμένου να το επιτύχει, να πραγματοποιήσει την προσέγγιση με το Ισλάμ όχι μόνον με την άφθαρτη προσωπικότητα ενός νέου προέδρου με θρυλούμενες μουσουλμανικές καταβολές και αραβικό όνομα, αλλά και με την βοήθεια μίας ισχυρής μουσουλμανικής μεν αλλά συμμάχου της Δύσης χώρας, δηλαδή της Τουρκίας. Η Τουρκία, εν ολίγοις, καλείται από τις ΗΠΑ να λειτουργήσει ως μηχανισμός πρόσβασης της αμερικανικής πολιτικής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Η Τουρκία, ως παίκτης της παγκόσμιας σκακιέρας με φιλοδοξίες υπερδυνάμεως, σκοπεύει ασφαλώς να ανταποκριθεί πλήρως στην γεωπολιτική αναγκαιότητα της προσέγγισης ΗΠΑ-Ισλάμ, εφ ’όσον όμως αυτό εξυπηρετήσει την δική της παγκόσμια αναβάθμιση.
Δεν είναι τυχαίο που, λίγες εβδομάδες μετά την επίσκεψη Ομπάμα στην Άγκυρα, στον θώκο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας διορίσθηκε ο εξωκοινοβουλευτικός διανοούμενος Αχμέτ Νταβούτογλου, θεωρητικός της ανάδειξης της Τουρκίας σε παγκόσμια υπερδύναμη. Ο Νταβούτογλου υποστηρίζει ότι η Τουρκία θα πρέπει να κινείται ταυτόχρονα σε πολλαπλά επίπεδα, στην Τουρκία ως ευρωπαϊκή δύναμη, στο Ισλάμ ως ισλαμική δύναμη, στην Κεντρική Ασία ως τουρανική δύναμη κλπ. , παντού όμως βάσει του δικού της μη αποκρυπτόμενου γεωπολιτικού στόχου, αυτόν της ανάδειξης της Τουρκίας σε παγκόσμια υπερδύναμη.
Ασφαλώς, τόσο η αμερικανική όσο και η τουρκική σχολή σκέψης πάσχουν από σοβαρά θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα.
Οι εσωτερικές αντινομίες του τουρκικού κράτους, το προβληματικό πολιτικό του σύστημα, η ύπαρξη μεγάλων μειονοτήτων με διαφορετική εθνική συνείδηση και διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά, η οικονομική και κοινωνική του καχεξία, το κουρδικό ζήτημα, η αποτυχία διείσδυσης στην Κεντρική Ασία και στον Καύκασο κατά την δεκαετία του ’90, η δυναμική επιστροφή της ρωσσικής πολιτικής, η κρίση στις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις κλπ. , στην ουσία υπονομεύουν και ακυρώνουν κάθε προσπάθεια της Τουρκίας να αποκτήσει status έστω και περιφερειακής υπερδύναμης. Η Τουρκία αντιμετωπίζει εξ άλλου το σοβαρό και καθόλου θεωρητικό ενδεχόμενο α. απόσχισης των ανατολικών της επαρχιών και β. εμφύλιας σύρραξης μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλιστών. Επίσης, ο εκφυλισμός των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την κατεύθυνση της ειδικής σχέσης οδηγούν σε οριστικό τέλος στις προσπάθειες της Τουρκίας να ηγεμονεύσει στον ευρωπαϊκό χώρο, με μοχλούς την δημογραφική της ανάπτυξη και τις μουσουλμανικές μειονότητες στην Ευρώπη.
Αλλά και η αμερικανική πολιτική στο πεδίο αυτό πάσχει από εγγενείς αντιφάσεις, διότι προσπαθεί να συνδυάσει αντιφατικούς προς την ανάδειξη της Τουρκίας σε βασικό εταίρο της στόχους, όπως την ταυτόχρονη επαναπροσέγγιση με την Ρωσσία, το Ιράν και τον αραβικό κόσμο, και εκ παραλλήλου την ανάγκη της να συντηρήσει την σχέση της με την Ευρώπη και το Ισραήλ.
Η σημερινή Τουρκία αποτελεί μία τριτοκοσμική στρατοκρατική κοινωνία, που μάλιστα κυβερνάται από μία ιθύνουσα τάξη με θεοκρατική δομή(εννοώ ότι αυτοπροσδιορίζεται με βάση όχι το αστικό δίκαιο αλλά το Κοράνι). Ο φυσικός της χώρος, από πολιτισμικής και κοινωνιολογικής πλευράς, είναι η αραβική Μέση Ανατολή. Η Τουρκία είναι απόγονος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της οποίας ο ηγεμών(ο Σουλτάνος)έφερε τον τίτλο του Χαλίφη, δηλαδή του Ηγέτη των Πιστών, των μουσουλμάνων όλου του πλανήτη. Σκοπός της σημερινής τουρκικής ηγεσίας είναι να καταστήσει και πάλι την Τουρκία ηγέτιδα δύναμη του ισλαμικού κόσμου.
Αν η αμερικανική πολιτική επιδιώκει να καταστήσει την Τουρκία δίαυλό της προς το Ισλάμ, θα πρέπει εξ υπαρχής να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως δίαυλος της Δύσης προς το Ισλάμ, αλλά ως δίαυλος του Ισλάμ προς την Δύση. Και μάλιστα με κομβικό στοιχείο αυτής της συνεργασίας την εξυπηρέτηση των ιδίων γεωστρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας.
Δυτικός Πολιτισμός και Ανατολικός Δεσποτισμός
Η παραγνώριση (εν ονόματι κάποιας υποτιθέμενης και συχνά καλοπροαίρετης «πολυπολιτισμικής ορθότητας»), των μεγάλων τεκτονικών πολιτισμικών ρηγμάτων της ανθρωπότητας, οδηγεί τόσο σε θεωρητικά όσο και σε πολιτικά αδιέξοδα.
Η Δύση αποτελεί μία διακριτή οντότητα στον παγκόσμιο χάρτη των πολιτισμών. Είναι μία σύνθετη πραγματικότητα, που δημιουργήθηκε σταδιακά, στην διάρκεια χιλιετιών, μέσα από πολλαπλές ρήξεις και συνθέσεις δομικών στοιχείων, όπως τα ομηρικά έπη, η αρχαιοελληνική φιλοσοφία και ο λόγος, η αθηναϊκή δημοκρατία, η χριστιανική ηθική, το ρωμαϊκό δίκαιο, ο βυζαντινός πολιτισμός, η φεουδαρχία, η αναγέννηση, ο ανθρωπισμός, ο διαφωτισμός, η βιομηχανική επανάσταση, η άνοδος της αστικής τάξης, η καντιανή ηθική, ο μαρξισμός, ο σοσιαλισμός, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η ψυχανάλυση, το κοινωνικό κράτος κλπ.
Η μακρά πορεία της Δύσης ξεκίνησε από την Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Ελλάδα και την Ιωνία, αντιμετώπισε τον θανάσιμο περσικό κίνδυνο στον Μαραθώνα και στην Σαλαμίνα, παγκοσμιοποιήθηκε με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το ρωμαϊκό imperium, συρρικνώθηκε με τις βαρβαρικές εισβολές του Μεσαίωνα στην Δύση και στην Ανατολή, διασώθηκε στην Ανατολική Ευρώπη χάρις στην χιλιετή βυζαντινή αντίσταση εναντίον των Περσών, Αράβων και Σελτζούκων, και ταυτόχρονα χάρις στον εκχριστιανισμό των βαρβαρικών φύλων στην Δυτική Ευρώπη από το Βατικανό, κινδύνευσε θανάσιμα από την οθωμανική προέλαση προς Δυσμάς από την Άλωση του 1453 μέχρι την συντριβή των Τούρκων στα τείχη της Βιέννης το 1683, και τελικώς κατέκτησε την παγκόσμια κυριαρχία με την κατάκτηση της Αμερικής και την αποικιοκρατία, την Βιομηχανική Επανάσταση και την μετατροπή των ευρωπαϊκών κρατών και των αποικιών τους (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία) σε παγκόσμιες υπερδυνάμεις από τον δέκατο έκτο αιώνα μέχρι σήμερα.
Τελικώς, το σημαινόμενον της λέξης Δύση απέκτησε το σημερινό του περιεχόμενο μέσα από τις σταδιακές αυτές συνθέσεις και αποκρυσταλλώσεις. Οπωσδήποτε υφίστανται οι αρνητικές του όψεις (πχ. οι καταστρεπτικές οικολογικές επιπτώσεις του βιομηχανικού τρόπου παραγωγής). Αλλά η Δύση παραμένει ο μόνος χώρος παγκοσμίως στον οποίο προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες, υφίσταται κοινωνικό κράτος και ασκείται με γνήσιο τρόπο η δημοκρατία, στην κοινοβουλευτική της μορφή.
Η Δύση αποτελεί, παρά τις ατέλειές της, κεκτημένο του ανθρώπινου πολιτισμού, αν σκεφθεί κανείς τις δουλοκτητικές και δεσποτικές κοινωνίες του παρελθόντος(και του παρόντος) και φυσικά εφ’ όσον δέχεται κανείς την ηθική υπεροχή της ελευθερίας και της δημοκρατίας έναντι των πάσης φύσεως αυταρχισμών και ολοκληρωτισμών. Η κατοχύρωση του δυτικού μοντέλου πολιτικοκοινωνικής οργάνωσης κατοχυρώθηκε μέσα από μακρές και συχνά αιματηρές διαδικασίες: κοινωνικά κινήματα, πολιτικοί και ιδεολογικοί αγώνες, ακόμη και παγκόσμιοι πόλεμοι εναντίον ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Ο Ελληνικός χώρος και ο Ελληνισμός ως κύριο θέατρο της σύγκρουσης Ανατολής – Δύσης
Διαλεκτικά η Δύση βρίσκεται σε αντίθεση με τον Ανατολικό Δεσποτισμό, που εκφράσθηκε ιστορικά με διάφορες μορφές (Περσική, Κινεζική και Οθωμανική αυτοκρατορία). Στον κόσμο του Ανατολικού Δεσποτισμού δεν υπάρχουν οι ιστορικές εμπειρίες της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Αυτές οι έννοιες, που γεννήθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα, αποτελούν τα χαρακτηριστικά αυτού που αποκαλείται «Δύση». Και απουσιάζουν και σήμερα από τις ανατολικές κοινωνίες, όπως οι κοινωνίες της Μέσης Ανατολής ή η Κίνα.
Η Ελλάδα βρέθηκε από την Αρχαιότητα πάνω στην διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δύσης και Ανατολικού Δεσποτισμού. Οι κρίσιμες μάχες για την επιβίωση του δυτικού πολιτισμού δόθηκαν στο Ελληνικό έδαφος:
Ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα έκριναν τον αγώνα μεταξύ της Δημοκρατίας και του Δεσποτισμού.
Στον Μεσαίωνα, το Βυζάντιο αντιμετώπισε με επιτυχία την ανασυσταθείσα περσική Αυτοκρατορία, την οποία τελικώς συνέτριψε ο Ηράκλειος.
Επίσης στο Βυζάντιο έλαβε χώρα η τιτάνια σύγκρουση, που άρχισε τον 7ο αιώνα με την αραβική επέλαση προς Δυσμάς, και που απείλησε την επιβίωση του δυτικού πολιτισμού. Οι αραβικές ορδές ξεκίνησαν από την Αραβική χερσόνησο, κατέλαβαν την βυζαντινή Μέση Ανατολή το 637, το 641 κατέκτησαν την ελληνική Αλεξάνδρεια, στην συνέχεια κατέλαβαν την Κύπρο, την Κρήτη, την Σικελία, την Βόρειο Αφρική, την Ιβηρική Χερσόνησο και τελικώς η προέλασή τους ανακόπηκε δυτικά μεν στο Πουατιέ στην νότιο Γαλλία από τον Κάρολο Μαρτέλλο το 732 μX. , ενώ ανατολικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνετρίβη ο αραβικός στόλος το 678 και δεύτερη φορά το 718 μX.
Τους επόμενους αιώνες ακολούθησε η ανασύνταξη και η αντεπίθεση του Βυζαντίου, η «βυζαντιακή εποποιϊα», όπως την αποκαλεί ο Sluberger, ακριβώς διότι ο γεωστρατηγικός ρόλος του Βυζαντίου υπήρξε επί χίλια χρόνια όχι μόνον να διασώσει και να διαδώσει τον Ελληνικό Πολιτισμό στην Ευρώπη, αλλά κυρίως να αντιμετωπίζει την συνεχή επέλαση ασιατικών φύλων(κατά σειράν Αράβων, Σελτζούκων και Οθωμανών) στα ανατολικά του σύνορα.
Όταν οι Τούρκοι τελικώς κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1453, το Βυζάντιο είχε προλάβει να παραγάγει την Παλαιολόγεια Αναγέννηση, και μάλιστα να την μεταλαμπαδεύσει στην βόρειο Ιταλία, όπου διέφυγε το μεγαλύτερο μέρος της βυζαντινής ιντελλιγκέντσιας τις τελευταίες δεκαετίες πριν την Άλωση.
Το κύριο θέατρο της σύγκρουσης του τουρκικού επεκτατισμού με την Δύση παρέμεινε και τους επόμενους αιώνες ο Ελληνικός χώρος. Η μακρά διαμάχη των Τούρκων με την Ενετία έλαβε χώρα σε ελληνικές περιοχές. Το 1571 οι Τούρκοι κατέλαβαν την ενετική Κύπρο, με αποτέλεσμα την σκληρή απάντηση της Δύσης, την ίδια χρονιά, με την ναυμαχία της Ναυπάκτου. Το 1669 οι Τούρκοι κατέλαβαν την ενετοκρατούμενη Κρήτη, με αποτέλεσμα η Ενετία να καταλάβει το 1699 την Πελοπόννησο και άλλες περιοχές, για να εκκενώσει οριστικά τον ελληνικό χώρο το 1715, διατηρώντας μόνον τα Επτάνησα. Οι Τούρκοι εισέβαλαν τότε στην Πελοπόννησο, την οποίαν κατέκαψαν.
Στην συνέχεια, κατά τον 18ο αιώνα, η νέα διελκυστίνδα υπήρξε αυτή μεταξύ Ρωσσίας-Τουρκίας και διεξήχθη και αυτή με θέατρο το Αιγαίο και την Πελοπόννησο. Οι Ρώσσοι κατέλαβαν την Πελοπόννησο το 1770, την εκκένωσαν όμως σχεδόν αμέσως, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να την ανακαταλάβουν κατακαίοντάς την για δεύτερη φορά. Οι Ρώσσοι όμως κατέστρεψαν τον τουρκικό στόλο στο Αιγαίο, υποχρεώνοντας τους Τούρκους να υπογράψουν το 1774 την συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή. Ακολουθεί σειρά ρωσσοτουρκικών πολέμων στα Βαλκάνια, ενώ εμπλέκονται από τα τέλη του 18ου αιώνος η βρεταννική και η γαλλική πολιτική, με κύριο στόχο να αποτραπεί η κάθοδος των Ρωσσίας στο Αιγαίο.
Το 1827, Αγγλοι – Γάλλοι – Ρώσσοι συντρίβουν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο και επικυρώνουν την Ελληνική Ανεξαρτησία. Το 1854 η Ρωσσία επιχειρεί να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι Αγγλογάλλοι αντιδρούν διότι δεν θέλουν να αφήσουν την Ρωσσία να αποκτήσει τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου, η Ελλάδα τάσσεται αρχικώς με την Ρωσσία, ο βρεταννικός στόλος αποκλείει τον Πειραιά και «την επαναφέρει στην τάξη».
Το 1897, Άγγλοι – Γάλλοι – Ρώσσοι ανακόπτουν την τουρκική προέλαση προς νότον, μετά τον ατυχή πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας.
Το 1912-3, η Ελλάδα, με γαλλο- βρεταννική επίνευση, εξοπλισμό και εκπαίδευση, μετέχει στην (υπό βρεταννικό συντονισμό)βαλκανική συμμαχία, που εκδιώκει τους Τούρκους από τα Βαλκάνια, διότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχει μετατραπεί σε γερμανική αποικία.
Το 1917-19, η Ελλάδα μετέχει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό των Αγγλογάλλων, εναντίον του γερμανο-αυστριακού συνασπισμού, στον οποίον μετέχει η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το 1920, η Ελλάδα αποστέλλεται από τους Αγγλογάλλους στην Μικρά Ασία, αρχικώς για να αναχαιτιστεί η ιταλική προσπάθεια γεωπολιτικής επέκτασης στην Ανατολική Μεσόγειο και στην συνέχεια ως αντιπερισπασμός των κεμαλιστών, ώστε να κατοχυρωθούν στους Αγγλογαλλο-αμερικανούς οι πετρελαιοπηγές της Μοσσούλης. Οι Σύμμαχοι δεν επρόκειτο όμως να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανασυστήσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και να ξαναγίνει υπερδύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το 1940 η Ελλάδα πολέμησε στο πλευρό των Αγγλογάλλων, το 1944 με βρεταννική στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα απετράπη η επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος- δορυφόρου της Σοβιετικής Ενώσεως, το 1947 περιήλθε στην αμερικανική σφαίρα επιρροής, που αντικατέστησε την βρεττανική, και στην συνέχεια εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, στην πρώτη γραμμή του Ψυχρού Πολέμου, αφού συνόρευε προς βορρά με τρεις κομμουνιστικές χώρες. Σε όλη αυτήν την περίοδο η Τουρκία παρέμεινε ουδέτερη.
Από την δεκαετία του 1950 εμφανίζεται η σφοδρή σύγκρουση του Ελληνισμού με την Τουρκία για τον έλεγχο της Κύπρου. Η Κύπρος αποτελεί γεωστρατηγικό σημείο τεράστιας σημασίας και προκεχωρημένο φυλάκιο του Δυτικού Κόσμου στον μυχό της Εγγύς Ανατολής. Από την Αρχαιότητα υπήρξε πεδίο σύγκρουσης Δύσης-Ανατολής: των Αρχαίων Ελλήνων με τους Πέρσες, των Βυζαντινών με τους Άραβες, των Ενετών με τους Τούρκους. Ήταν λάθος της Ελληνικής διπλωματίας η επιμονή στην άμεση Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ενώ μπορούσε με το Σχέδιο Χάρντινγκ να λυθεί το ζήτημα μεσοπρόθεσμα. Αλλά ήταν ακόμα μεγαλύτερο σφάλμα η επιλογή της βρεταννικής διπλωματίας να εμπλέξει την Τουρκία, προκειμένου να αντιμετωπίσει την Ελληνική πίεση, προκαλώντας έτσι την τα γεγονότα του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και του 1974 στην Κύπρο. Με τα δύο αυτά γεγονότα η Δύση πρωτίστως και δευτερευόντως η Ελλάδα απώλεσε δύο ισχυρά ερείσματα στην Ανατολική Μεσόγειο: την Ελληνική Κοινότητα στην Πόλη και το βόρειο τμήμα της Κύπρου. Ήταν επίσης λάθος της αγγλο-αμερικανικής πολιτικής η προώθηση του Σχεδίου Ανάν, το οποίο έδιδε στην Τουρκία δυνατότητα προώθησης των συμφερόντων της στο σύνολο της Κύπρου. Διότι στην πολιτική αυτή απουσίαζε η συνειδητοποίηση της μακρο-ιστορικής έννοιας που έχει η ελληνοτουρκική διελκυστίνδα στην Κύπρο.
Από την δεκαετία του 1970 εμφανίζεται μία νέα μορφή της χιλιετούς Ελληνοτουρκικής διαμάχης, που ορίζει την μεθόριο Δύσης-Ανατολής:η τουρκική στρατιωτική πίεση στο Αιγαίο. Στην σύγκρουση αυτή οι ΗΠΑ έπαιξαν ρόλο «πυροσβέστη», προσπαθώντας να διατηρήσουν κάποιες ισορροπίες. Ταυτόχρονα, προστάτευσαν σταθερά το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αλλά σήμερα, η έστω και εξισορροπιστική αυτή πολιτική τίθεται εν αμφιβόλω από τον Ομπάμα.
Μέσα από αυτά τα γεγονότα, διαφαίνεται ο γεωστρατηγικός ρόλος του νεώτερου Ελληνισμού. Από την Άλωση, και μετά και αφού έπαψε να αποτελεί το κέντρο και την ηγέτιδα δύναμη του Δυτικού Κόσμου, ο Ελληνισμός αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στα όρια του δυτικού κόσμου, μόνιμο έρεισμα της δυτικής πολιτικής και μηχανισμό ανάσχεσης της Οθωμανικής ισχύος. Ταυτόχρονα, αποτελεί μήλον της έριδος μεταξύ των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων(κυρίως μεταξύ Αγγλογάλλων και Ρώσσων), στον αγώνα για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Γεωστρατηγικά η Ελλάδα καλύπτει το κενό μεταξύ της Ιταλίας και των μικρασιατικών ακτών, ενώ πιο πρόσφατα αποτελεί τον μοναδικό γεωστρατηγικό σύνδεσμο μεταξύ Δύσης-Ισραήλ, όπως απεδείχθη περίτρανα στους δύο αραβοϊσραηλινούς πολέμους του 1967 και του 1974.
Τουρκία, αντιδυτική οντότητα
Η δομική αστάθεια στην Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, την οποία συνήθως οι ιστορικοί αποκαλούν «Ανατολικό Ζήτημα», άρχισε στην ουσία το 1204, όταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διαλύθηκε από τους Σταυροφόρους και στην θέση της αναπτύχθηκε μία πανσπερμία φεουδαλικών, σλαβικών και ελληνικών κρατιδίων. Η ανασύσταση του Βυζαντίου το 1261 και η ισχνή επιβίωσή του μέχρι το 1453 δεν ήραν αυτήν την δομική αστάθεια. Κατ’ ουσίαν από το 1204 μπορούμε να πούμε ότι εμφανίζεται το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα. Υπό το πρίσμα το οποίο εξετάζουμε το πρόβλημα, δηλαδή υπό το πρίσμα του Δυτικού Πολιτισμού, η εγκατάσταση των Τούρκων στα Βαλκάνια και στην ανατολική Μεσόγειο, και η σταδιακή υποκατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από την Οθωμανική τον 15ο αιώνα, δεν συνιστά λύση του Ανατολικού Ζητήματος. Διότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που συγκροτήθηκε κατακτώντας τα χριστιανικά βασίλεια των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας, υπήρξε, σε όλη της την διαδρομή μέχρι τον Εικοστό Αιώνα, διαρκής απειλή για την ύπαρξη του Ευρωπαϊκού Κόσμου και μηχανισμός πολιτικού εξανδραποδισμού, πολιτιστικού εκμηδενισμού και οικονομικής εξαχρείωσης των υποδούλων πληθυσμών.
Άλλωστε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία απέτυχε να ασκήσει πολιτική σύνθεσης μεταξύ των πληθυσμών που κατοικούσαν στο έδαφός της, όπως πχ είχε επιτύχει το Βυζάντιο με την πολιτική εξελληνισμού και εκχριστιανισμού και την πολυεθνική του αντίληψη(επιτρέποντας την ανάρρηση Σλάβων, Αλβανών, Συρίων, Γεωργιανών και Αρμενίων στον αυτοκρατορικό θρόνο). Απεναντίας η μόνη πολιτική του οθωμανικού κράτους ήταν η ωμή βία, ενώ η κοινωνική του δομή ήταν αυτή μίας κοινωνίας δούλων, όπου ο μόνος ελεύθερος ήταν ο Σουλτάνος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την συνεχή ανταρσία των υποδούλων χριστιανικών πληθυσμών και τελικώς την αποσύνθεση και διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας όχι από εξωτερική επίθεση αλλά από εσωτερικές επαναστάσεις.
Και στην συνέχεια η κεμαλική Τουρκία, αν και εντάχθηκε γεωστρατηγικά στους θεσμούς του Δυτικού Κόσμου, δεν απέδειξε ποτέ την γεωστρατηγική της αξία για την Δύση. Στον μεν Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκε με το γερμανικό στρατόπεδο, με αποτέλεσμα το 1920 στο Συνέδριο των Βερσαλλιών να διαμελισθεί από τους Αγγλογάλλους.
Η συρρικνωμένη απόγονος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η κεμαλική Τουρκία, παρέμεινε καιροσκοπικά ουδέτερη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Τουρκία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, αλλά η γεωστρατηγική αξία της υπήρξε θεωρητική, καθώς δεν χρειάστηκε να αποδειχθεί στην πράξη. Παραμένει ερωτηματικό εάν η Τουρκία, σε περίπτωση παγκόσμιας σύρραξης μεταξύ ΝΑΤΟ και Συμφώνου Βαρσοβίας, θα συμμετείχε ενεργά υπέρ της Δύσης.
Ο δυτικός στρατηγικός σχεδιασμός επί Ψυχρού Πολέμου περιελάμβανε την Τουρκία ως πολύτιμο σύμμαχο στην προκεχωρημένη ζώνη που συνόρευε με το Σοβιετικό Μπλόκ. Η αξία του συμμάχου αυτού δεν αποδείχθηκε ποτέ στην πράξη. Απεναντίας, η Τουρκία έφθασε στο σημείο να απειλήσει πολλές φορές την συνοχή του ΝΑΤΟ προκειμένου να προωθήσει τις αναθεωρητικές και επεκτατικές της επιδιώξεις στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Ελλάδα και Τουρκία, θεωρητικά σύμμαχες στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, έφθασαν στα πρόθυρα του πολέμου το 1955, όταν οργανωμένες παρακρατικές συμμορίες βανδάλισαν και κατέστρεψαν την Ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης. Το ίδιο συνέβη το 1964, το 1967 και το 1974 λόγω του Κυπριακού. Το ίδιο το 1976, το 1987 και το 1996 στο Αιγαίο. Η Ελλάδα κατέστειλε ήδη από το 1930 την Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή την διεκδίκηση αποκατάστασης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ανάκτησης της επί χιλιετία πρωτεύουσας του Ελληνισμού Κωνσταντινούπολης, χάριν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης στα πλαίσια της Δυτικής Συμμαχίας. Απεναντίας η Τουρκία προώθησε συστηματικά τις επιδιώξεις της στο Αιγαίο, στην Θράκη και στην Κύπρο εκμεταλλευόμενη την συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, χάριν της συνοχής του οποίου η Ελλάδα υποχρεωνόταν κάθε φορά να μην αντιδρά στις τουρκικές αυθαιρεσίες και τετελεσμένα.
Το 2003, πάντως, η Τουρκία αρνήθηκε όχι μόνον να συμμετάσχει αλλά έστω και να διευκολύνει την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, και απαγόρευσε την διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφός της. Διότι δεν ήθελε να διαταραχθούν οι σχέσεις της με την αραβική Μέση Ανατολή και διότι δεν ήθελε να προκληθούν αντιδράσεις στο εσωτερικό της, που θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν το κεμαλικό καθεστώς. Τέλος, διότι η κατάλυση του μπααθικού καθεστώτος του Σαντάμ θα έφερνε στην επιφάνεια-όπως και έγινε-το κουρδικό πρόβλημα, και το πάντα ανοιχτό θέμα απόσχισης των ανατολικών, κουρδικών επαρχιών του τουρκικού κράτους.
Η συμπεριφορά αυτή της Τουρκίας ως υποτιθέμενου συμμάχου της Δύσης έχει ασφαλώς μία ενιαία, βαθύτερη ερμηνεία: H ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Δεν μοιράζεται τις αξίες, τα ιδανικά, την φιλοσοφία του δυτικού κόσμου. Η συμμετοχή της στους δυτικούς θεσμούς δεν βασίζεται σε κοινή αντίληψη του τρόπου οργάνωσης της παγκόσμιας κοινωνίας, αλλά στην επιδίωξη προώθησης των δικών της γεωπολιτικών συμφερόντων. Την συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση επίσης βλέπει ως μηχανισμό ανάδειξής της σε ηγεμόνα της Ευρώπης, μέσω του δημογραφικού της μεγέθους και της παρουσίας μουσουλμανικών κοινοτήτων στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις.
Η αμερικανική εμμονή στην γεωστρατηγική αξία της Τουρκίας για την Δύση μπορεί να κλονίσθηκε λόγω της συμπεριφοράς της Τουρκίας στον Πόλεμο του Ιράκ και λόγω των αυτόνομων-και συχνά αντίθετων προς τα δυτικά γεωστρατηγικά συμφέροντα-κινήσεών της, όπως πχ. την προώθηση πυρηνικής συμφωνίας με την Ρωσσία. Αλλά με τον Ομπάμα έχει ανανεωθεί και έχει αποκτήσει μεγαλύτερη διάσταση. Ο Ομπάμα βλέπει την Τουρκία ως μηχανισμό πρόσβασης στον ισλαμικό κόσμο και στην Εγγύς Ανατολή, ως διδακτικό πρότυπο μουσουλμανικής και ταυτόχρονα κοσμικής χώρας, ως γεωπολιτικό αντίβαρο στην ρωσσική επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο. Το πρόβλημα στην σύλληψη αυτή είναι ότι παραγνωρίζει την ίδια την φύση της Τουρκίας, μίας ισλαμικής κοινωνίας, που πάσχει από βαθύ πολιτικό διχασμό μεταξύ της κεμαλικής στρατοκρατίας και του θεοκρατικού κυβερνώντος κόμματος. Δηλαδή για να λειτουργήσει η Τουρκία ως λύση και όχι ως μέρος του προβλήματος θα έπρεπε προηγουμένως να έχει επιλύσει στο εσωτερικό της, στην κοινωνική της οργάνωση και στην πολιτική της δομή, την σύγκρουση μεταξύ του ανερχόμενου ισλαμικού φονταμενταλισμού και του κοσμικού καθεστώτος. Η βαθύτερη αντίφαση είναι ότι η μετεξέλιξη της Τουρκίας σε δημοκρατικό καθεστώς δυτικού τύπου θα επέφερε άμεσα την απόσχιση, με δημοκρατικές διαδικασίες, του ημίσεως περίπου της τουρκικής επικρατείας, και ταυτόχρονα την ισλαμοποίηση και των τελευταίων κοσμικών, κεμαλικής προελεύσεως, θεσμών του τουρκικού κράτους. Επομένως η σύλληψη αυτή πάσχει και δεν μπορεί να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα, ούτε καν μεσοπρόθεσμα.
Ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας
Η οπτική της Δύσης αποτυπώνεται γλαφυρά στην γεωπολιτική θεωρία του Μπρεζίνσκυ (Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ). Η παγκόσμια αμερικανική και ευρύτερα δυτική κυριαρχία προϋποθέτει, σύμφωνα με τον Μπρεζίνσκυ, τον έλεγχο της Ευρασίας. Η δυτική κυριαρχία στην Ευρασία διασφαλίζεται, σύμφωνα πάντα με τον Μπρεζίνσκυ, μέσω του ελέγχου ορισμένων γεωπολιτικά κρίσιμων περιοχών και σημείων, που σχηματίζουν ένα οριζόντιο γεωστρατηγικό συνεχές, από την Αδριατική έως την Ιαπωνία. Η απόπειρα των ΗΠΑ να ελέγξουν το Ιράκ και το Αφγανιστάν εντασσόταν στο σχέδιο αμερικανικής κυριαρχίας στην Ευρασία. Αλλά το σχέδιο αυτό υποτίμησε τους θρησκευτικούς-πολιτισμικούς παράγοντες, που ακύρωσαν την βεβιασμένη και σπασμωδική προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβάλουν καθεστώτα δυτικού τύπου σε πληθυσμούς με εντελώς διαφορετικές οντολογικές αναφορές.
Ταυτόχρονα απέτυχε η προσπάθεια γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσσίας στην Ανατολική Ευρώπη και στον Καύκασο. Η Ρωσσία αντέδρασε στην προσπάθεια εξουδετέρωσής της με μεγάλη γεωπολιτική αντεπίθεση, με κύριο όπλο την ενέργεια. Με τα τεράστια ενεργειακά της αποθέματα δημιούργησε μηχανισμούς γεωπολιτικής επιρροής στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στην Κεντρική Ασία. Ταυτόχρονα συνέτριψε στρατιωτικά την αμερικανοκρατούμενη Γεωργία, ανέτρεψε τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην Ουκρανία και αναθέρμανε τους δεσμούς της στα Βαλκάνια. Επεχείρησε δε την δημιουργία ειδικής σχέσης με την Ελλάδα, όχι μόνον σε ενεργειακό αλλά και γεωστρατηγικό επίπεδο. Ο δε ρωσσικός στόλος επανεμφανίσθηκε στην Αδριατική.
Σε αυτό το πλαίσιο, επανεμφανίζονται οι μακρο-ιστορικές σταθερές της ελληνικής γεωπολιτικής πραγματικότητας:
α. Η Ελλάδα παραμένει το όριο μεταξύ του Δυτικού Κόσμου και του Ανατολικού Δεσποτισμού. Γεγονός που είχε υποβαθμισθεί επί Ψυχρού Πολέμου, αλλά επανεμφανίσθηκε με την αναζωπύρωση των συγκρούσεων στην Μέση Ανατολή και την αποκάλυψη της μη δυτικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
β. Η Ελλάδα αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ της αγγλοσαξονικής και της ρωσσικής σφαίρας επιρροής. Η προϊούσα απομείωση της αμερικανικής επιρροής δεν πρόκειται όμως να δημιουργήσει γεωπολιτικό κενό, ούτε θα επιτρέψει στην Ρωσσία να ελέγξει γεωστρατηγικά την Ανατολική Μεσόγειο. Το πιθανότερο είναι μία μεικτή αμερικανοβρεταννική ή ευρωπαϊκή-βρεταννική ή και αμιγής βρεταννική(αν αυτό είναι λογισμικά εφικτό για την σημερινή Αγγλία) παρουσία στην περιοχή, που θα αποτρέψει την ρωσσική κάθοδο στο Αιγαίο.
γ. Η αμερικανική γεωπολιτική επιρροή στην Ελλάδα συναρτήθηκε με την ψυχροπολεμική πραγματικότητα και τις γεωστρατηγικές της αναγκαιότητες. Στην πραγματικότητα, ο άξονας Ουάσινγκτων-Αθήνα δεν μπορεί να λειτουργήσει στις σημερινές συνθήκες χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς. Ο νέος άξονας θα είναι ο άξονας Ουάσινγκτων-Λονδίνο-Βρυξέλλες-Αθήνα-Λευκωσία.
δ. Η Ελλάδα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει γεωστρατηγικό άλμα προς την Ρωσσία, όπως εισηγούνται διάφοροι αναλυτές, χωρίς να υπάρχει συναίνεση της Δύσης. Το 1854 και το 1944, που επιχειρήθηκε αυτό με διαφορετικό τρόπο και υπό διαφορετικές συνθήκες, η αντίδραση της Δύσης ήταν εξαιρετικά βίαιη. Η όποια συνεργασία με την Ρωσσία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον στο πλαίσιο μίας ευρύτερης γεωστρατηγικής προσέγγισης της Ρωσσίας με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι προϋποθέσεις για την εκπλήρωση του αναμένοντος κάποιον να τον υποδυθεί ρόλου
Ποιoς μπορεί να είναι ο γεωπολιτικός και γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας στον μετα-ψυχροπολεμικό κόσμο; Η απάντηση προκύπτει από το ιστορικό γεγονός ότι η Ελλάδα υπήρξε ιδρυτικό στοιχείο του Δυτικού Πολιτισμού και προκεχωρημένο φυλάκιο έναντι του ασιατικού δεσποτισμού. Για να ανταπεξέλθει η Ελλάδα στον ρόλο αυτόν, για να συνεχίσει να αποτελεί το άκρο του Δυτικού Πολιτισμού στην άκρη της Ευρώπης, απαιτούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις:
α. η δημογραφική επιβίωση και αναπαραγωγή του Ελληνικού πληθυσμού, διότι η υποκατάστασή του από μεταναστευτικές μουσουλμανικής προελεύσεως ομάδες θα μεταβάλει την Ελλάδα σε προέκταση της Ανατολίας και εκ των πραγμάτων το όριο Δύσης-Ανατολής θα μετατοπισθεί στην Ιταλική Χερσόνησο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της πραγματικής(και όχι εικονικής)ενίσχυσης των γεννήσεων και της μητρότητας, και ταυτόχρονα μέσω της δημιουργίας ενός αποτελεσματικού μηχανισμού αναχαίτισης της λαθρομετανάστευσης. Χωρίς αυτά τα δύο μέτρα, η Ελλάδα σε λίγες δεκαετίες, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των δημογράφων, θα είναι μία χώρα με πλειοψηφία μουσουλμανικού πληθυσμού.
β. η αμυντική θωράκιση της Κύπρου, του Αιγαίου και της Θράκης, διότι κάθε γεωστρατηγική προώθηση της Τουρκίας προς Δυσμάς σημαίνει και αντίστοιχη γεωπολιτική συρρίκνωση του Δυτικού Κόσμου.
γ. ριζικός εκσυγχρονισμός του Ελληνικού Κράτους, διότι ένα διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος δεν μπορεί να επιτελέσει απολύτως κανέναν γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό ρόλο.
δ. καθιέρωση ειδικής σχέσης της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό τον όρο της άμεσης απόσυρσης των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, της άρσης της απειλής πολέμου στο Αιγαίο, του τερματισμού του τουρκικού επεκτατισμού και αναθεωρητισμού και της αναγνώρισης του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
ε. για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω απαιτείται ριζική αντικατάσταση του σημερινού τριτοκοσμικού και χρεωκοπημένου πολιτικού προσωπικού της χώρας από μία να ιθύνουσα τάξη, που θα συμπεριλαμβάνει τα καλύτερα στοιχεία της Ελληνικής κοινωνίας και της Ομογένειας, και θα χαρακτηρίζεται από εντιμότητα, δημοκρατικό πατριωτισμό και ανιδιοτέλεια, υπευθυνότητα και ρεαλισμό, καθώς και επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας.
* Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης, Πρόεδρος των ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ
Δημοσιεύθηκε στο "Αντιφωνητή" την 23η-6-2009
http://antifonitis.gr/online/
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
Ἐπειδὴ οἱ Βυζαντινοὶ δὲν διέσωσαν “ένα τμήμα”, ἀλλὰ περίπου τὰ πάντα, ὁ Ράνσιμαν, ποὺ δὲν γνωρίζει ἀπὸ πολιτικὲς ὀρθότητες καὶ δὲν μασάει τὰ λόγια του, γίνεται τόσο ἔντονος, ὥστε νὰ μήν ἀφήσει καμμιά ἀμφιβολία περὶ τοῦ τί ἀκριβῶς συνέβη:
“Τὸ Βυζάντιο [καὶ ὄχι μερικοὶ 'διανοούμενοι' καὶ 'πλούσιοι'] ἀναζήτησε μὲ πάθος τὰ ἀρχαῖα κείμενα, ὅλα τὰ παλιὰ ἑλληνικὰ χειρόγραφα, τὰ ἀντέγραψε κατὰ χιλιάδες. Αὐτὸ [δηλαδὴ τὸ Βυζάντιο] ἀποκατέστησε τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ ἔργα, τὸ κείμενο ποὺ διαβάζουμε ἐμεῖς. Ἐπιτέλεσε τοῦτο τὸ πελώριο ἔργο μὲ ἀξιοσημείωτη φροντίδα, ὥστε νὰ παραμείνει κατὰ τὸ δυνατὸν πλησιέστερα στὸ ἀρχικὸ κείμενο, δημιούργησε παράδοση κειμενικῆς κριτικῆς ἡ ὁποία συνέχισε τὴν ἀλεξανδρινὴ παράδοση τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς. Χωρὶς τὰ βιβλιογραφικὰ ἐργαστήρια (scriptoria), χωρὶς τοὺς Βυζαντινοὺς ἀντιγραφεῖς ποὺ ἡ δραστηριότητά τους μᾶς ξαφνιάζει, σὲ τί θὰ εἶχε περιοριστεῖ ἡ δική μας συλλογὴ ἑλληνικῶν κειμένων ποὺ καλοῦνται κλασικά;”
Ἑνότητα: ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ | 12-10-2009
http://hellenism.byzantinewalls.org/
Ἐπειδὴ οἱ Βυζαντινοὶ δὲν διέσωσαν “ένα τμήμα”, ἀλλὰ περίπου τὰ πάντα, ὁ Ράνσιμαν, ποὺ δὲν γνωρίζει ἀπὸ πολιτικὲς ὀρθότητες καὶ δὲν μασάει τὰ λόγια του, γίνεται τόσο ἔντονος, ὥστε νὰ μήν ἀφήσει καμμιά ἀμφιβολία περὶ τοῦ τί ἀκριβῶς συνέβη:
“Τὸ Βυζάντιο [καὶ ὄχι μερικοὶ 'διανοούμενοι' καὶ 'πλούσιοι'] ἀναζήτησε μὲ πάθος τὰ ἀρχαῖα κείμενα, ὅλα τὰ παλιὰ ἑλληνικὰ χειρόγραφα, τὰ ἀντέγραψε κατὰ χιλιάδες. Αὐτὸ [δηλαδὴ τὸ Βυζάντιο] ἀποκατέστησε τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ ἔργα, τὸ κείμενο ποὺ διαβάζουμε ἐμεῖς. Ἐπιτέλεσε τοῦτο τὸ πελώριο ἔργο μὲ ἀξιοσημείωτη φροντίδα, ὥστε νὰ παραμείνει κατὰ τὸ δυνατὸν πλησιέστερα στὸ ἀρχικὸ κείμενο, δημιούργησε παράδοση κειμενικῆς κριτικῆς ἡ ὁποία συνέχισε τὴν ἀλεξανδρινὴ παράδοση τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς. Χωρὶς τὰ βιβλιογραφικὰ ἐργαστήρια (scriptoria), χωρὶς τοὺς Βυζαντινοὺς ἀντιγραφεῖς ποὺ ἡ δραστηριότητά τους μᾶς ξαφνιάζει, σὲ τί θὰ εἶχε περιοριστεῖ ἡ δική μας συλλογὴ ἑλληνικῶν κειμένων ποὺ καλοῦνται κλασικά;”
Ἑνότητα: ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ | 12-10-2009
http://hellenism.byzantinewalls.org/
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
(1911-1996)
ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
(απόσπασμα)
Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια·
και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι!
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου!
(1911-1996)
ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
(απόσπασμα)
Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια·
και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι!
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου!
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
Plato Bilingual Anthology : A MOVING IMAGE OF ETERNITY
from Timaeus, * 37c-e, translated by B. Jowett
Greek Fonts / Plato Complete works / Plato Concept
HEN the father creator saw the creature which he had made moving and living, the created image of the eternal gods, he rejoiced, and in his joy determined to make the copy still more like the original; and as this was eternal, he sought to make the universe eternal, so far as might be. Now the nature of the ideal being was everlasting, but to bestow this attribute in its fulness upon a creature was impossible. Wherefore he resolved to have a moving image of eternity, and when he set in order the heaven, he made this image eternal but moving according to number, while eternity itself rests in unity; and this image we call time. For there were no days and nights and months and years before the heaven was created, but when he constructed the heaven he created them also. They are all parts of time, and the past and future are created species of time, which we unconsciously but wrongly transfer to the eternal essence;
χρόνος αἰῶνα μιμούμενος
Ὡς δὲ κινηθὲν αὐτὸ καὶ ζῶν ἐνόησεν τῶν ἀιδίων θεῶν γεγονὸς ἄγαλμα ὁ γεννήσας πατήρ͵ ἠγάσθη τε καὶ εὐφρανθεὶς ἔτι δὴ μᾶλλον ὅμοιον πρὸς τὸ παράδειγμα ἐπενόησεν ἀπεργάσασθαι. καθάπερ οὖν αὐτὸ τυγχάνει ζῷον ἀίδιον ὄν͵ καὶ τόδε τὸ πᾶν οὕτως εἰς δύναμιν ἐπεχείρησε τοιοῦτον ἀποτελεῖν. ἡ μὲν οὖν τοῦ ζῴου φύσις ἐτύγχανεν οὖσα αἰώνιος͵ καὶ τοῦτο μὲν δὴ τῷ γεννητῷ παντελῶς προσάπτειν οὐκ ἦν δυνατόν· εἰκὼ δ΄ ἐπενόει κινητόν τινα αἰῶνος ποιῆσαι͵ καὶ διακοσμῶν ἅμα οὐρανὸν ποιεῖ μένοντος αἰῶνος ἐν ἑνὶ κατ΄ ἀριθμὸν ἰοῦσαν αἰώνιον εἰκόνα͵ τοῦτον ὃν δὴ χρόνον ὠνομάκαμεν. ἡμέρας γὰρ καὶ νύκτας καὶ μῆνας καὶ ἐνιαυτούς͵ οὐκ ὄντας πρὶν οὐρανὸν γενέσθαι͵ τότε ἅμα ἐκείνῳ συνισταμένῳ τὴν γένεσιν αὐτῶν μηχανᾶται· ταῦτα δὲ πάντα μέρη χρόνου͵ καὶ τό τ΄ ἦν τό τ΄ ἔσται χρόνου γεγονότα εἴδη͵ ἃ δὴ φέροντες λανθάνομεν ἐπὶ τὴν ἀίδιον οὐσίαν οὐκ ὀρθῶς.
http://www.ellopos.net/elpenor/greek-texts/ancient-greece/
from Timaeus, * 37c-e, translated by B. Jowett
Greek Fonts / Plato Complete works / Plato Concept
HEN the father creator saw the creature which he had made moving and living, the created image of the eternal gods, he rejoiced, and in his joy determined to make the copy still more like the original; and as this was eternal, he sought to make the universe eternal, so far as might be. Now the nature of the ideal being was everlasting, but to bestow this attribute in its fulness upon a creature was impossible. Wherefore he resolved to have a moving image of eternity, and when he set in order the heaven, he made this image eternal but moving according to number, while eternity itself rests in unity; and this image we call time. For there were no days and nights and months and years before the heaven was created, but when he constructed the heaven he created them also. They are all parts of time, and the past and future are created species of time, which we unconsciously but wrongly transfer to the eternal essence;
χρόνος αἰῶνα μιμούμενος
Ὡς δὲ κινηθὲν αὐτὸ καὶ ζῶν ἐνόησεν τῶν ἀιδίων θεῶν γεγονὸς ἄγαλμα ὁ γεννήσας πατήρ͵ ἠγάσθη τε καὶ εὐφρανθεὶς ἔτι δὴ μᾶλλον ὅμοιον πρὸς τὸ παράδειγμα ἐπενόησεν ἀπεργάσασθαι. καθάπερ οὖν αὐτὸ τυγχάνει ζῷον ἀίδιον ὄν͵ καὶ τόδε τὸ πᾶν οὕτως εἰς δύναμιν ἐπεχείρησε τοιοῦτον ἀποτελεῖν. ἡ μὲν οὖν τοῦ ζῴου φύσις ἐτύγχανεν οὖσα αἰώνιος͵ καὶ τοῦτο μὲν δὴ τῷ γεννητῷ παντελῶς προσάπτειν οὐκ ἦν δυνατόν· εἰκὼ δ΄ ἐπενόει κινητόν τινα αἰῶνος ποιῆσαι͵ καὶ διακοσμῶν ἅμα οὐρανὸν ποιεῖ μένοντος αἰῶνος ἐν ἑνὶ κατ΄ ἀριθμὸν ἰοῦσαν αἰώνιον εἰκόνα͵ τοῦτον ὃν δὴ χρόνον ὠνομάκαμεν. ἡμέρας γὰρ καὶ νύκτας καὶ μῆνας καὶ ἐνιαυτούς͵ οὐκ ὄντας πρὶν οὐρανὸν γενέσθαι͵ τότε ἅμα ἐκείνῳ συνισταμένῳ τὴν γένεσιν αὐτῶν μηχανᾶται· ταῦτα δὲ πάντα μέρη χρόνου͵ καὶ τό τ΄ ἦν τό τ΄ ἔσται χρόνου γεγονότα εἴδη͵ ἃ δὴ φέροντες λανθάνομεν ἐπὶ τὴν ἀίδιον οὐσίαν οὐκ ὀρθῶς.
http://www.ellopos.net/elpenor/greek-texts/ancient-greece/
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε». (Μ. Αναγνωστάκης). Τώρα τον πήρανε χαμπάρι.
Ελευθέριος Ανευλαβής
«Το σωστό που ο μικρός το ξεστομίζει
Πικραίνει τους τρανούς και φαντασμένους:
Οι γαρ πνέοντες μεγάλα τους κρείσσους λόγους
πικρώς φέρουσι των ελασσόνων ύπο.».
( Ευριπίδης)
Ένας συμπαθής, ευτραφής, κενολόγος, κήρυκας του σεμνά και ταπεινά, που ανέχθηκε την διαφθορά και την άφησε να θεριέψει καταγγέλλοντάς την. «Ήχος στεκάμενος κούφιος.». (Γ. Σεφέρης).
Ένας κυβερνήτης, που κυβέρνησε για έξι, σχεδόν, χρόνια, καταγγέλλοντας τους προηγούμενους (όχι άδικα μερικές φορές) για την δική του ανικανότητα να αντιμετωπίσει και να λύσει τα προβλήματα της χώρας.
Μα η δουλειά του Κυβερνήτη δεν είναι η καταγγελία, η διαπίστωση, η περιγραφή, αλλά η δράση, η αντιμετώπιση και η διόρθωση των κακώς κειμένων.
Έργο του Κυβερνήτη είναι η ανάληψη της ευθύνης για την πορεία του κυβερνητικού σκάφους και της χώρας, μέσα στην κρίση, με σχέδιο και στρατηγική.
«Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν επιτρέπεται στους κακούς να άρχουν «Κρατίστην είναι δημοκρατίαν όπου της πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν….». (Πιττακός, ένας από του επτά σοφούς).
Και για έξι χρόνια βιώσαμε την Καραμανλική δημοκρατία:
Με τους πονηρούς πολιτευτές να πλουτίζουν με άδικα έργα. «πλουτούσιν δ’ αδίκοις έργμασι.». (Σόλων).
Με τους αδηφάγους πολιτικατζήδες να μην μπορούν να βάλουν χαλινάρι στην απληστία τους. «Ου γαρ επίιστανται κατέχειν κόρον.». (Σόλων).
Με τους χορτασμένους, κορεσμένους, κοκορόμυαλους που αυθαδιάζουν. Γιατί «Αυθάδεια γεννά η χόρταση, όταν πολλά πέσουν πλούτη, σε ανθρώπους που δεν έχουνε το νου τους μετρημένον: τίκτει γαρ κόρος ύβριν, όταν πολύς όλβος έπηται ανθρώποισιν όσοις μη νόος άρτιος η.». (Σόλων).
Με τους αλαζόνες υπερφίαλους αθέμιστους (άνομους) που μπερδεύουν το νομιμοφανές με το ηθικό.
Με τους βατοπεδινούς και τον Εφραίμ «να μην σέβονται ούτε ιερά ούτε δημόσια κτήματα: ουθ’ ιερών κτεάνων ούτε τι δημοσίων φειδόμενοι.». (Σόλων). Και μόνο «τι να πρωταρπάξει ο καθένας σκέφτονται: κλέπτουσιν εφ’ αρπαγή άλλοθεν άλλος.». (Σόλων).
Με τους κομματόφρονες δικαστές (όσοι από αυτούς), που δεν «φυλάσσουν τις σεμνές αρχές της Δίκης: ουδέ φυλάσσονται σεμνά δικής θέμεθλα.». (Σόλων). Μια δικαιοσύνη που την έκαναν υποχείριο των κομματικών τους επιδιώξεων, σανιδώνοντάς την.
Με τους δημοβόρους (λαοφάγους), που χαλασμένοι «χαλούν και τον λαό δίκες σε άδικους κριτές δίνοντας για το δικό τους όφελος και δύναμη δικιά τους: δήμον τε φθείρουσι δίκας τα’ αδίκοισιν διδούσιν οικείων κερδέων είνεκα και κράτεος.». (Θεόγνις).
Και ο αρχηγός, να τους ανέχεται και να τους καλύπτει ξεχνώντας, αν ποτέ το έμαθε, πως «εκείνη η πόλη διοικείται άριστα στην οποία οι αγαθοί τιμώνται και οι κακοί παραμερίζονται: άριστα την πόλιν οικείσθαι, εν η τους αγαθούς συμβαίνει τιμάσθαι, και … εν η τους κακούς αμύνεσθαι.». (Σόλων). Ξεχνώντας, αν ποτέ το έμαθε, πως «όσοι δεν τιμωρούν τους κακούς, θέλουν να αδικούνται οι αγαθοί: οι μη κολάζοντες τους κακούς, βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς.». (Πυθαγόρας).
Και τώρα ομολογεί: «Έκανα λάθος».
Όμως, «οι συνετοί άνδρες (και κυβερνήτες) προλαβαίνουν τα κακά πριν να γίνουν και οι ανδρείοι όταν συμβούν τα διορθώνουν: συνετών ανδρών πριν γενέσθαι τα δυσχερή, προνοήσαι όπως μη γένηται∙ ανδρείων δε, γενόμενα ευ θέσθαι.». (Πιττακός). Ο άνδρας ο σοφός και ο πολιτικός «Ου μετανοείν αλλά προνοείν χρη (πρέπει).» (Επίμαρχος).
«Εκείνος που το καράβι κυβερνά της χώρας πρέπει να μιλάει στοχαστικά, βαστώντας το τιμόνι και τα βλέφαρα να μην του κλείνει ο ύπνος: Χρη λέγειν τα καίρια, όστις φυλάσσει πράγος εν πρύμνη πόλεως, οίακα νωμών βλέφαρα μη κοιμών ύπνω» (Αισχύλος).
Και, ο Πρωθυπουργός μας; Ο Κυβερνήτης της χώρας;
Ξυπνώντας από τον νήδυμο ύπνο του, ενώ οι κομματικοί του λαλούσαν, των ιδίων συμφερόντων τους, τον ξύλινο λόγο, σε αλληλοαναιρούμενες κομματικές, ακαταλαβίστικες γλώσσες∙
ο Πρωθυπουργός μας, εμίλησε και ζητά νωπή εντολή:
Για να νοικοκυρέψει, ξανά (!), το κράτος, που νοικοκυρεύει εδώ και έξι, σχεδόν, χρόνια. Και, το σμπαράλιασε με την κακοδιοίκηση των εκλεκτών του και την ανικανότητα των αρμοδίων Υπουργών και λειτουργών του:
Να αντιμετωπίσουν τις φωτιές που έκαψαν την Αττική, μετά την Ηλεία, επικαλούμενοι, ως φταίχτη, τον στρατηγό άνεμο, οι ανεμόμυαλοι, και ασύμμετρες απειλές, οι αμετροεπείς υψηλές.
Να αντιμετωπίσουν τους κουκουλοφόρους καταστροφείς του περασμένου Δεκεμβρίου, ρεζιλεύοντας κάθε έννοια κράτους, το οποίο μεριμνά για την κοινωνική ειρήνη και την ασφάλεια των πολιτών του.
Να διασφαλίσουν την αξιοπιστία και σοβαρότητα του κράτους, που το γελοιοποίησαν οι αποδράσεις, δι’ ελικοπτέρου, κρατουμένων και οι αποδράσεις, «δι ευχών των αγίων πατέρων» αυτών, των «Χρυσοφοράκων» και των ομοίων τους.
Να κάνουν σεβαστή της θέση της Ελλάδας, στους βόρειους και ανατολικούς γείτονές της, οι οποίοι αποθρασυθέντες από την υψηλή πολιτική της σώφρονος και ψυχραίμου υψηλοτάτης και τις κουμπαριές του Πρωθυπουργού:
Ονειρεύονται, αλλά και πεισματικά διεκδικούν: Μακεδονική γλώσσα, μακεδονική μειονότητες και όνομα Μακεδονία. οι μεν.
Ονειρεύονται αλλά και πεισματικά παρενοχλούν, «αλά τούρκα», την υφαλοκρηπίδα μας με αβλαβείς διελεύσεις και το φαρμακωμένο Φαρμακονήσι με θρασύτατες υπερπτήσεις.
Και υμείς, κυβερνητικοί και άλλοι πολυπολιτισμικοί κενόκρανοι, διακηρύσσετε την Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.
Και ο Πρωθυπουργός, ζητά νωπή εντολή,
Για να ξανά(!) πατάξει τη φοροδιαφυγή που επί έξι, σχεδόν, χρόνια, τώρα, την πατάσσει, φορολογώντας άγρια τους πολλούς μισθοσυντήρητους (αυτούς τους φορολογεί στην πηγή, από την οποία δεν τους αφήνει να πιούν νερό) και αφήνοντας αδέσποτους του μεγαλοφοροφυγάδες, οι οποίοι όταν δεν διαπλέκονται με τον κυβερνητικό ιστό, ξεσχίζουν το δίχτυ του φορολογικού ελέγχου.
Για να ξανά(!) ξανακάνει διαρθρωτικές αλλαγές, που έξι, σχεδόν, χρόνια, τώρα, τις διατυμπανίζει, βγάζοντας στο σφυρί, όχι, πια, τα ασημικά, δεν έχει μείνει δείγμα, αλλά τα κειμήλια του σπιτιού. Ενώ το κομματικό κράτος και οι καρεκλοκένταυροι του, σπαταλούν εκατομμύρια σε ευπρεπισμούς υπουργικών γραφείων, σε πολυτελή κρατικά αυτοκίνητα, και σε πολυδάπανα ταξίδια κρατικών αξιωματούχων.
Για να ξανά(!) αναδιοργανώσει τις δημόσιες υπηρεσίες με μηχανοργάνωση που επί έξι, σχεδόν, χρόνια της μηχανοργανώνει και στο ΙΚΑ και άλλες δημόσιες υπηρεσίες γράφουν ακόμη με μολυβδοκόντυλα, όταν δεν ξύνονται.
Και ο Πρωθυπουργός, ζητά νωπή εντολή:
«Για να ολοκληρώσουμε το έργο μας» (Κ. Καραμανλής). Δηλαδή:
Να παγώσετε μισθούς και συντάξεις των πολλών, αφήνοντας ατιμώρητους τους ασύδοτους και άπληστους χρυσοκάνθαρους, που τον μόνο Θεό που προσκυνούν είναι το χρήμα και η μόνη τέχνη που διακονούν είναι η διαπλοκή και η μίζα.
«Γουρούνια που στο βούρκο ευχαριστιούνται περισσότερο, παρά στο καθαρό νερό: Ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι», (Ηράκλειτος). Παλιά μου τέχνη κόσκινο, πού έλεγε κι’ η μάνα μου η Μάρω.
Να συνεχίσετε τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της υποαπασχόλησης, της ελαστικής εργασίας, της εξαθλίωσης των εργαζομένων, της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς, που οδήγησε στην πλήρη απορρύθμιση της οικονομίας και την κρίση που όλοι βιώνουμε.
Να συνεχίσετε την μεγιστοποίηση, μέχρι σκασμού, των κερδών των καπάτσων και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Του συστήματος, που έσκασε από την απληστία των χρυσών κωλοπαίδων του, που με τη σειρά τους το ‘σκασαν για άλλους παραδείσους.
Έτσι, «χάνονται οι πόλεις όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους έντιμους: Τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν». (Αντισθένης).
Να συνεχίσετε να καλείτε τους εργαζόμενους να πληρώνουν τα σπασμένα των χρυσών σκατοπαίδων. Γιατί, λέτε, πως η οικονομική κρίση, που εσείς και η νεοφιλελεύθερη αγορά σας δημιουργήσατε, είναι εθνική υπόθεση.
Να συνεχίσετε να χτίζετε το σχολειό της αμάθειας, για παιδιά, αποπαίδια της παιδείας.
Να συνεχίσετε να δημιουργείτε πανεπιστήμια αγραμμάτων πανεπιστημιακών «δασκάλων» και φοιτητών. Πανεπιστήμια εκτεχνικευμένης μόρφωσης. Αποστεωμένα και στραγγισμένα από ανθρωπιστική παιδεία.
Κοντεύουν τα τριάντα, όπως επαίρεται (λατινομαθής άγραφη πλάκα-tabula rasa) ο επί της (α)παιδείας Υπουργός σας.
Να συνεχίσετε να τρέφετε μια κοινωνία «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν» σας. «Ασκοί πεφυσιαμένοι, φουσκωμένα ασκιά» (Επίμαρχος).
Μια καρικατούρα πολιτείας, που εχθρεύεται τους πολίτες με κριτική σκέψη και επιθυμεί μουνουχισμένους ψηφοφόρους.
Ο Πρωθυπουργός, «ελπίζει ακόμη από απελπισία» (Μανόλης Αναγνωστάκης). «Θα τα δώσω όλα», ορκίζεται.
Μα, «δεν κάνουν πιστευτόν τον άνδρα οι όρκοι, αλλά τους όρκους ο άντρας: Ουκ ανδρός όρκοι πίστις, άλλα όρκων ανήρ.». (Αισχύλος).
«Οι αστρολόγοι
(οι πληρωμένοι) της αυλής εφλυαρούσαν…»
ενώ
«λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη.
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων».
(Κ. Καβάφης)
Ελευθέριος Ανευλαβής
«Το σωστό που ο μικρός το ξεστομίζει
Πικραίνει τους τρανούς και φαντασμένους:
Οι γαρ πνέοντες μεγάλα τους κρείσσους λόγους
πικρώς φέρουσι των ελασσόνων ύπο.».
( Ευριπίδης)
Ένας συμπαθής, ευτραφής, κενολόγος, κήρυκας του σεμνά και ταπεινά, που ανέχθηκε την διαφθορά και την άφησε να θεριέψει καταγγέλλοντάς την. «Ήχος στεκάμενος κούφιος.». (Γ. Σεφέρης).
Ένας κυβερνήτης, που κυβέρνησε για έξι, σχεδόν, χρόνια, καταγγέλλοντας τους προηγούμενους (όχι άδικα μερικές φορές) για την δική του ανικανότητα να αντιμετωπίσει και να λύσει τα προβλήματα της χώρας.
Μα η δουλειά του Κυβερνήτη δεν είναι η καταγγελία, η διαπίστωση, η περιγραφή, αλλά η δράση, η αντιμετώπιση και η διόρθωση των κακώς κειμένων.
Έργο του Κυβερνήτη είναι η ανάληψη της ευθύνης για την πορεία του κυβερνητικού σκάφους και της χώρας, μέσα στην κρίση, με σχέδιο και στρατηγική.
«Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν επιτρέπεται στους κακούς να άρχουν «Κρατίστην είναι δημοκρατίαν όπου της πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν….». (Πιττακός, ένας από του επτά σοφούς).
Και για έξι χρόνια βιώσαμε την Καραμανλική δημοκρατία:
Με τους πονηρούς πολιτευτές να πλουτίζουν με άδικα έργα. «πλουτούσιν δ’ αδίκοις έργμασι.». (Σόλων).
Με τους αδηφάγους πολιτικατζήδες να μην μπορούν να βάλουν χαλινάρι στην απληστία τους. «Ου γαρ επίιστανται κατέχειν κόρον.». (Σόλων).
Με τους χορτασμένους, κορεσμένους, κοκορόμυαλους που αυθαδιάζουν. Γιατί «Αυθάδεια γεννά η χόρταση, όταν πολλά πέσουν πλούτη, σε ανθρώπους που δεν έχουνε το νου τους μετρημένον: τίκτει γαρ κόρος ύβριν, όταν πολύς όλβος έπηται ανθρώποισιν όσοις μη νόος άρτιος η.». (Σόλων).
Με τους αλαζόνες υπερφίαλους αθέμιστους (άνομους) που μπερδεύουν το νομιμοφανές με το ηθικό.
Με τους βατοπεδινούς και τον Εφραίμ «να μην σέβονται ούτε ιερά ούτε δημόσια κτήματα: ουθ’ ιερών κτεάνων ούτε τι δημοσίων φειδόμενοι.». (Σόλων). Και μόνο «τι να πρωταρπάξει ο καθένας σκέφτονται: κλέπτουσιν εφ’ αρπαγή άλλοθεν άλλος.». (Σόλων).
Με τους κομματόφρονες δικαστές (όσοι από αυτούς), που δεν «φυλάσσουν τις σεμνές αρχές της Δίκης: ουδέ φυλάσσονται σεμνά δικής θέμεθλα.». (Σόλων). Μια δικαιοσύνη που την έκαναν υποχείριο των κομματικών τους επιδιώξεων, σανιδώνοντάς την.
Με τους δημοβόρους (λαοφάγους), που χαλασμένοι «χαλούν και τον λαό δίκες σε άδικους κριτές δίνοντας για το δικό τους όφελος και δύναμη δικιά τους: δήμον τε φθείρουσι δίκας τα’ αδίκοισιν διδούσιν οικείων κερδέων είνεκα και κράτεος.». (Θεόγνις).
Και ο αρχηγός, να τους ανέχεται και να τους καλύπτει ξεχνώντας, αν ποτέ το έμαθε, πως «εκείνη η πόλη διοικείται άριστα στην οποία οι αγαθοί τιμώνται και οι κακοί παραμερίζονται: άριστα την πόλιν οικείσθαι, εν η τους αγαθούς συμβαίνει τιμάσθαι, και … εν η τους κακούς αμύνεσθαι.». (Σόλων). Ξεχνώντας, αν ποτέ το έμαθε, πως «όσοι δεν τιμωρούν τους κακούς, θέλουν να αδικούνται οι αγαθοί: οι μη κολάζοντες τους κακούς, βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς.». (Πυθαγόρας).
Και τώρα ομολογεί: «Έκανα λάθος».
Όμως, «οι συνετοί άνδρες (και κυβερνήτες) προλαβαίνουν τα κακά πριν να γίνουν και οι ανδρείοι όταν συμβούν τα διορθώνουν: συνετών ανδρών πριν γενέσθαι τα δυσχερή, προνοήσαι όπως μη γένηται∙ ανδρείων δε, γενόμενα ευ θέσθαι.». (Πιττακός). Ο άνδρας ο σοφός και ο πολιτικός «Ου μετανοείν αλλά προνοείν χρη (πρέπει).» (Επίμαρχος).
«Εκείνος που το καράβι κυβερνά της χώρας πρέπει να μιλάει στοχαστικά, βαστώντας το τιμόνι και τα βλέφαρα να μην του κλείνει ο ύπνος: Χρη λέγειν τα καίρια, όστις φυλάσσει πράγος εν πρύμνη πόλεως, οίακα νωμών βλέφαρα μη κοιμών ύπνω» (Αισχύλος).
Και, ο Πρωθυπουργός μας; Ο Κυβερνήτης της χώρας;
Ξυπνώντας από τον νήδυμο ύπνο του, ενώ οι κομματικοί του λαλούσαν, των ιδίων συμφερόντων τους, τον ξύλινο λόγο, σε αλληλοαναιρούμενες κομματικές, ακαταλαβίστικες γλώσσες∙
ο Πρωθυπουργός μας, εμίλησε και ζητά νωπή εντολή:
Για να νοικοκυρέψει, ξανά (!), το κράτος, που νοικοκυρεύει εδώ και έξι, σχεδόν, χρόνια. Και, το σμπαράλιασε με την κακοδιοίκηση των εκλεκτών του και την ανικανότητα των αρμοδίων Υπουργών και λειτουργών του:
Να αντιμετωπίσουν τις φωτιές που έκαψαν την Αττική, μετά την Ηλεία, επικαλούμενοι, ως φταίχτη, τον στρατηγό άνεμο, οι ανεμόμυαλοι, και ασύμμετρες απειλές, οι αμετροεπείς υψηλές.
Να αντιμετωπίσουν τους κουκουλοφόρους καταστροφείς του περασμένου Δεκεμβρίου, ρεζιλεύοντας κάθε έννοια κράτους, το οποίο μεριμνά για την κοινωνική ειρήνη και την ασφάλεια των πολιτών του.
Να διασφαλίσουν την αξιοπιστία και σοβαρότητα του κράτους, που το γελοιοποίησαν οι αποδράσεις, δι’ ελικοπτέρου, κρατουμένων και οι αποδράσεις, «δι ευχών των αγίων πατέρων» αυτών, των «Χρυσοφοράκων» και των ομοίων τους.
Να κάνουν σεβαστή της θέση της Ελλάδας, στους βόρειους και ανατολικούς γείτονές της, οι οποίοι αποθρασυθέντες από την υψηλή πολιτική της σώφρονος και ψυχραίμου υψηλοτάτης και τις κουμπαριές του Πρωθυπουργού:
Ονειρεύονται, αλλά και πεισματικά διεκδικούν: Μακεδονική γλώσσα, μακεδονική μειονότητες και όνομα Μακεδονία. οι μεν.
Ονειρεύονται αλλά και πεισματικά παρενοχλούν, «αλά τούρκα», την υφαλοκρηπίδα μας με αβλαβείς διελεύσεις και το φαρμακωμένο Φαρμακονήσι με θρασύτατες υπερπτήσεις.
Και υμείς, κυβερνητικοί και άλλοι πολυπολιτισμικοί κενόκρανοι, διακηρύσσετε την Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.
Και ο Πρωθυπουργός, ζητά νωπή εντολή,
Για να ξανά(!) πατάξει τη φοροδιαφυγή που επί έξι, σχεδόν, χρόνια, τώρα, την πατάσσει, φορολογώντας άγρια τους πολλούς μισθοσυντήρητους (αυτούς τους φορολογεί στην πηγή, από την οποία δεν τους αφήνει να πιούν νερό) και αφήνοντας αδέσποτους του μεγαλοφοροφυγάδες, οι οποίοι όταν δεν διαπλέκονται με τον κυβερνητικό ιστό, ξεσχίζουν το δίχτυ του φορολογικού ελέγχου.
Για να ξανά(!) ξανακάνει διαρθρωτικές αλλαγές, που έξι, σχεδόν, χρόνια, τώρα, τις διατυμπανίζει, βγάζοντας στο σφυρί, όχι, πια, τα ασημικά, δεν έχει μείνει δείγμα, αλλά τα κειμήλια του σπιτιού. Ενώ το κομματικό κράτος και οι καρεκλοκένταυροι του, σπαταλούν εκατομμύρια σε ευπρεπισμούς υπουργικών γραφείων, σε πολυτελή κρατικά αυτοκίνητα, και σε πολυδάπανα ταξίδια κρατικών αξιωματούχων.
Για να ξανά(!) αναδιοργανώσει τις δημόσιες υπηρεσίες με μηχανοργάνωση που επί έξι, σχεδόν, χρόνια της μηχανοργανώνει και στο ΙΚΑ και άλλες δημόσιες υπηρεσίες γράφουν ακόμη με μολυβδοκόντυλα, όταν δεν ξύνονται.
Και ο Πρωθυπουργός, ζητά νωπή εντολή:
«Για να ολοκληρώσουμε το έργο μας» (Κ. Καραμανλής). Δηλαδή:
Να παγώσετε μισθούς και συντάξεις των πολλών, αφήνοντας ατιμώρητους τους ασύδοτους και άπληστους χρυσοκάνθαρους, που τον μόνο Θεό που προσκυνούν είναι το χρήμα και η μόνη τέχνη που διακονούν είναι η διαπλοκή και η μίζα.
«Γουρούνια που στο βούρκο ευχαριστιούνται περισσότερο, παρά στο καθαρό νερό: Ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι», (Ηράκλειτος). Παλιά μου τέχνη κόσκινο, πού έλεγε κι’ η μάνα μου η Μάρω.
Να συνεχίσετε τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της υποαπασχόλησης, της ελαστικής εργασίας, της εξαθλίωσης των εργαζομένων, της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς, που οδήγησε στην πλήρη απορρύθμιση της οικονομίας και την κρίση που όλοι βιώνουμε.
Να συνεχίσετε την μεγιστοποίηση, μέχρι σκασμού, των κερδών των καπάτσων και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Του συστήματος, που έσκασε από την απληστία των χρυσών κωλοπαίδων του, που με τη σειρά τους το ‘σκασαν για άλλους παραδείσους.
Έτσι, «χάνονται οι πόλεις όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους έντιμους: Τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν». (Αντισθένης).
Να συνεχίσετε να καλείτε τους εργαζόμενους να πληρώνουν τα σπασμένα των χρυσών σκατοπαίδων. Γιατί, λέτε, πως η οικονομική κρίση, που εσείς και η νεοφιλελεύθερη αγορά σας δημιουργήσατε, είναι εθνική υπόθεση.
Να συνεχίσετε να χτίζετε το σχολειό της αμάθειας, για παιδιά, αποπαίδια της παιδείας.
Να συνεχίσετε να δημιουργείτε πανεπιστήμια αγραμμάτων πανεπιστημιακών «δασκάλων» και φοιτητών. Πανεπιστήμια εκτεχνικευμένης μόρφωσης. Αποστεωμένα και στραγγισμένα από ανθρωπιστική παιδεία.
Κοντεύουν τα τριάντα, όπως επαίρεται (λατινομαθής άγραφη πλάκα-tabula rasa) ο επί της (α)παιδείας Υπουργός σας.
Να συνεχίσετε να τρέφετε μια κοινωνία «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν» σας. «Ασκοί πεφυσιαμένοι, φουσκωμένα ασκιά» (Επίμαρχος).
Μια καρικατούρα πολιτείας, που εχθρεύεται τους πολίτες με κριτική σκέψη και επιθυμεί μουνουχισμένους ψηφοφόρους.
Ο Πρωθυπουργός, «ελπίζει ακόμη από απελπισία» (Μανόλης Αναγνωστάκης). «Θα τα δώσω όλα», ορκίζεται.
Μα, «δεν κάνουν πιστευτόν τον άνδρα οι όρκοι, αλλά τους όρκους ο άντρας: Ουκ ανδρός όρκοι πίστις, άλλα όρκων ανήρ.». (Αισχύλος).
«Οι αστρολόγοι
(οι πληρωμένοι) της αυλής εφλυαρούσαν…»
ενώ
«λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη.
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων».
(Κ. Καβάφης)
«Μεγάλη δύναμη έχει του λαού η γνώμη: Φήμη δημόθρους μέγα σθένει.». (Αισχύλος).
Πρώτη καταχώρηση: Κυριακή, 20 Σεπτεμβρίου 2009, 17:50
http://www.zougla.gr/
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Arnold Toynbee
Ancient Greek History and the West
From, A. Toynbee, History,
in R.W. Livingstone (ed.), The Legacy of Greece, Oxford University Press, 1921.
The Relationship between Ancient Greek and Modern Western Civilization
Ancient Greek society perished at least as long ago as the seventh century A. D. Many historians would date its death a good many centuries earlier, and all would agree that even if there are symptoms that life still lingered in the body down to this time, its mental and physical energies had long failed, and that the change from lethargy to death was hardly perceptible when it came. Thus even on the most cautious reckoning, there is an interval of thirteen centuries between the close of Greek history and our own times, and the great age of Greek history—the time when Ancient Greek society was in its prime, when it was shaping its own destiny and deflecting the destiny of its neighbours—is separated from our generation by more than two thousand years. What legacy has come down, through these great periods of time, from Ancient Greek society to the contemporary world? Before trying to answer this big question, let us consider a smaller one: What is the legacy of Ancient Greek History to our own society? That portion of contemporary humanity which inhabits Western Europe and America constitutes a specific society, for which the most convenient name is 'Western Civilization', and this society has a relationship with Ancient Greek society which other contemporary societies—for instance, those of Islam, India, and China—have not. It is its child.
http://www.ellopos.net/elpenor/
15:46 Ακυρώθηκε η άσκηση "Αετός της Ανατολίας". Δεν συμμετέχουν αεροσκάφη του Ισραήλ... » Εθνικά Θέματα
Η Τουρκία, με μια κίνηση που προκάλεσε αμηχανία στο Ισραήλ, ακύρωσε το διεθνές μέρος της αεροπορικής άσκησης "Αετός της Ανατολίας", που διεξάγεται εδώ και μια δεκαετία στην περιοχή του Ικονίου. Η φετινή άσκηση θα διεξαχθεί στις 12-24 Οκτωβρίου με τη συμμετοχή πολεμικών αεροσκαφών μόνο από την τουρκική πολεμική αεροπορία, μετά την απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να ακυρώσει το διεθνές μέρος της άσκησης, στο οποίο με βάση το σχεδιασμό επρόκειτο να συμμετέχουν αεροσκάφη του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Ιταλίας και του ΝΑΤΟ.
Η απόφαση αυτή της Άγκυρας θεωρείται ότι είναι αποτέλεσμα της πολυδιάστατης πολιτικής που ασκεί η Τουρκία στη Μέση Ανατολή και το Ιράν.
Στην εν λόγω άσκηση οι πιλότοι της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας έχουν τη δυνατότητα να εκπαιδεύονται και να εθίζονται σε μακρυνές πτήσεις πάνω από ξηρά, κάτι που δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν στην περιορισμένη επικράτεια του κράτους του Ισραήλ.
Η Τουρκία, με μια κίνηση που προκάλεσε αμηχανία στο Ισραήλ, ακύρωσε το διεθνές μέρος της αεροπορικής άσκησης "Αετός της Ανατολίας", που διεξάγεται εδώ και μια δεκαετία στην περιοχή του Ικονίου. Η φετινή άσκηση θα διεξαχθεί στις 12-24 Οκτωβρίου με τη συμμετοχή πολεμικών αεροσκαφών μόνο από την τουρκική πολεμική αεροπορία, μετά την απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να ακυρώσει το διεθνές μέρος της άσκησης, στο οποίο με βάση το σχεδιασμό επρόκειτο να συμμετέχουν αεροσκάφη του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Ιταλίας και του ΝΑΤΟ.
Η απόφαση αυτή της Άγκυρας θεωρείται ότι είναι αποτέλεσμα της πολυδιάστατης πολιτικής που ασκεί η Τουρκία στη Μέση Ανατολή και το Ιράν.
Στην εν λόγω άσκηση οι πιλότοι της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας έχουν τη δυνατότητα να εκπαιδεύονται και να εθίζονται σε μακρυνές πτήσεις πάνω από ξηρά, κάτι που δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν στην περιορισμένη επικράτεια του κράτους του Ισραήλ.
Σχετικό δημοσίευμα στο Internethaber
http://www.xanthiblogs.gr/Εθνικά_Θέματα/
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Εθνικά Θέματα
Ξάνθη, 07.10.2009
To NATO έδωσε την αεράμυνα του Αιγαίου στα τουρκικά F-16
Καταχωρήθηκε: October 7, 2009, 9:57am EDT
ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ και έμπρακτη υιοθέτηση όλων των αξιώσεων της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο προχώρησε το ΝΑΤΟ παραμονές των εθνικών εκλογών.
Σε άσκηση αεράμυνας που σχεδίασε το Αεροπορικό Στρατηγείο της Σμύρνης και η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη από χθες, ανατέθηκε από το ΝΑΤΟ η άμυνα αρκετών περιοχών στην καρδιά του Αιγαίου στα τουρκικά F-16! Πρόκειται για την άσκηση Νoble Αspect που, παρά τον «εικονικό» χαρακτήρα της (το σενάριο θα εκτελείται μέσω κομπιούτερ), θεωρείται εξαιρετικής σημασίας για τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Συμμαχίας- εξού και η διαβάθμισή της ως «άκρως απόρρητης». Αντικείμενο της τριήμερης (6-8 Οκτωβρίου) άσκησης είναι η απόκρουση από δυνάμεις του ΝΑΤΟ αεροπορικών επιθέσεων που πραγματοποιούν σμήνη «εχθρικών» αεροσκαφών σε περιοχές χωρών του ΝΑΤΟ. Σε κάποιες από τις περιοχές- στόχους μέσα στο Αιγαίο, η Τουρκία αξίωσε και πέτυχε με τις πλάτες του Αμερικανού διοικητή του Στρατηγείου της Σμύρνης, πτέραρχου ΜακΦάν, να αναλάβουν δικά της F-16 την αναγνώριση και αναχαίτιση των «εχθρικών» μαχητικών. Με δυο λόγια, την αεράμυνα του Αιγαίου!
Ξάνθη, 07.10.2009
To NATO έδωσε την αεράμυνα του Αιγαίου στα τουρκικά F-16
Καταχωρήθηκε: October 7, 2009, 9:57am EDT
ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ και έμπρακτη υιοθέτηση όλων των αξιώσεων της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο προχώρησε το ΝΑΤΟ παραμονές των εθνικών εκλογών.
Σε άσκηση αεράμυνας που σχεδίασε το Αεροπορικό Στρατηγείο της Σμύρνης και η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη από χθες, ανατέθηκε από το ΝΑΤΟ η άμυνα αρκετών περιοχών στην καρδιά του Αιγαίου στα τουρκικά F-16! Πρόκειται για την άσκηση Νoble Αspect που, παρά τον «εικονικό» χαρακτήρα της (το σενάριο θα εκτελείται μέσω κομπιούτερ), θεωρείται εξαιρετικής σημασίας για τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Συμμαχίας- εξού και η διαβάθμισή της ως «άκρως απόρρητης». Αντικείμενο της τριήμερης (6-8 Οκτωβρίου) άσκησης είναι η απόκρουση από δυνάμεις του ΝΑΤΟ αεροπορικών επιθέσεων που πραγματοποιούν σμήνη «εχθρικών» αεροσκαφών σε περιοχές χωρών του ΝΑΤΟ. Σε κάποιες από τις περιοχές- στόχους μέσα στο Αιγαίο, η Τουρκία αξίωσε και πέτυχε με τις πλάτες του Αμερικανού διοικητή του Στρατηγείου της Σμύρνης, πτέραρχου ΜακΦάν, να αναλάβουν δικά της F-16 την αναγνώριση και αναχαίτιση των «εχθρικών» μαχητικών. Με δυο λόγια, την αεράμυνα του Αιγαίου!
Κι αυτό καθώς δεν αναγνωρίζει ούτε το εύρος του ελληνικού εναέριου χώρου ούτε το στάτους των νησιών, αφού υπήρξε άρνηση να περιληφθούν κάποια ελληνικά νησιά. Το 2007 προ της ελληνικής αντίδρασης απέσυρε τις «εχθρικές απειλές» από το Αιγαίο, υιοθετώντας μια δήθεν «ουδέτερη στάση», η οποία όμως δεν έβαζε την Τουρκία στην αεράμυνα του Αιγαίου. Φέτος όμως προχώρησε στην υιοθέτηση όλων των τουρκικών θέσεων και για πρώτη φορά σ΄ αυτό τον βαθμό πήρε ευθέως θέση υπέρ της μιας πλευράς- της Τουρκίας.
http://www.xanthiblogs.gr/Εθνικά_Θέματα/2009/10/07/
ΛΕΠΤΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
10:38 Η λεπτή κόκκινη γραμμή » Εθνικά Θέματα http://www.xanthiblogs.gr/Εθνικά_Θέματα/
Ο πάτος του βαρελιού δεν υπάρχει, το βαρέλι είναι απύθμενο και η κατρακύλα του κράτους και του έθνους δεν έχει όπως φαίνεται τέλος αλλά θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τη μία καταστροφή μετά την άλλη και στα εσωτερικά και στα εξωτερικά ζητήματα.
Η σκυταλοδρομία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μου φαντάζει σαν ο ένας με τον άλλο να κρατούν όχι σκυτάλη αλλά μία γερμανική χειροβομβίδα του Β’ΠΠ και την ανταλλάσουν ελπίζοντας ότι θα σκάσει στα χέρια του άλλου.
Εκείνο που αναρωτιέμαι είναι ποιο σημείο είναι το σημείο μηδέν,αυτό το σημείο όπου θα πούμε δεν πάει άλλο ρε καθάρματα,άει στο διάολο,ποια είναι αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή όπου σηματοδοτεί το ως εδώ,αυτή η γραμμή όπου θα αποφασίσουμε επιτέλους όχι μόνο να μιλάμε και να διαμαρτυρόμαστε και να ενημερώνουμε αλλά και να οδηγηθούμε σε πράξεις.
Αυτοί που μας «κυβερνούν» ζουν σε άλλο κόσμο,μου θυμίζουν τους εθνικοσοσιαλιστές που ενώ οι σοβιετικοί είχαν μπει στο Βερολίνο αυτοί μιλούσαν μέσα από τα καταφύγια για την τελική νίκη.
Οι τύποι αυτοί ζουν μέσα στις επαύλεις,κινούνται με τις λιμουζίνες,τρώνε τσάμπα στα ακριβότερα εστιατόρια,έχουν φρουρούς,κάνουν διακοπές με κότερα όσο χρόνο θέλουν και όπου θέλουν,δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους,υπάρχει ποτέ περίπτωση να καταλάβουν αυτά που λέμε;
Ποτέ.
Η μόνη λύση είναι να τους γκρεμίσουμε,αλλά αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς και σε ποιο σημείο είμαστε διατεθιμένοι να τους αφήσουμε να φτάσουν.
Χρήστος Παναγιωτόπουλος
deltio11
Περισσότερα... »
Ο πάτος του βαρελιού δεν υπάρχει, το βαρέλι είναι απύθμενο και η κατρακύλα του κράτους και του έθνους δεν έχει όπως φαίνεται τέλος αλλά θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τη μία καταστροφή μετά την άλλη και στα εσωτερικά και στα εξωτερικά ζητήματα.
Η σκυταλοδρομία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μου φαντάζει σαν ο ένας με τον άλλο να κρατούν όχι σκυτάλη αλλά μία γερμανική χειροβομβίδα του Β’ΠΠ και την ανταλλάσουν ελπίζοντας ότι θα σκάσει στα χέρια του άλλου.
Εκείνο που αναρωτιέμαι είναι ποιο σημείο είναι το σημείο μηδέν,αυτό το σημείο όπου θα πούμε δεν πάει άλλο ρε καθάρματα,άει στο διάολο,ποια είναι αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή όπου σηματοδοτεί το ως εδώ,αυτή η γραμμή όπου θα αποφασίσουμε επιτέλους όχι μόνο να μιλάμε και να διαμαρτυρόμαστε και να ενημερώνουμε αλλά και να οδηγηθούμε σε πράξεις.
Αυτοί που μας «κυβερνούν» ζουν σε άλλο κόσμο,μου θυμίζουν τους εθνικοσοσιαλιστές που ενώ οι σοβιετικοί είχαν μπει στο Βερολίνο αυτοί μιλούσαν μέσα από τα καταφύγια για την τελική νίκη.
Οι τύποι αυτοί ζουν μέσα στις επαύλεις,κινούνται με τις λιμουζίνες,τρώνε τσάμπα στα ακριβότερα εστιατόρια,έχουν φρουρούς,κάνουν διακοπές με κότερα όσο χρόνο θέλουν και όπου θέλουν,δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους,υπάρχει ποτέ περίπτωση να καταλάβουν αυτά που λέμε;
Ποτέ.
Η μόνη λύση είναι να τους γκρεμίσουμε,αλλά αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς και σε ποιο σημείο είμαστε διατεθιμένοι να τους αφήσουμε να φτάσουν.
Χρήστος Παναγιωτόπουλος
deltio11
Περισσότερα... »
Κυριακή 12 Ιουλίου 2009
2012
The date December 21st, 2012 A.D. (13.0.0.0.0 in the Long Count), represents an extremely close conjunction of the Winter Solstice Sun with the crossing point of the Galactic Equator (Equator of the Milky Way) and the Ecliptic (path of the Sun), what that ancient Maya recognized as the Sacred Tree. This is an event that has been coming to
resonance very slowly over thousands and thousands of years. It will come to resolution at exactly 11:11 am GMT.
The place where the December solstice sun crosses the Milky Way
is precisely the location of the "dark-rift in the Milky Way
...'xibalba be' - the road to the underworld."
On the winter solstice of 2012, the noonday Sun exactly conjuncts
the crossing point of the sun's ecliptic with the galactic plane,
while also closely conjuncting the exact the center of the galaxy.
The zodiac cross rotates during the precession of the equinoxes against the backdrop of the Galactic Cross with one revolution in 26.000 years (length of a Great Year or Platonic Year). The Galactic Cross rotates with one revolution in 220 million years (time of the revolution of the Solar System around the Galactic Centre). That’s why the Galactic Cross is regarded as a fixated cross during a precession cycle, its rotation can be neglected.
The two crosses (Zodiac Cross and Galactic Cross) form an eight pointed cross and four times during a precession cycle they overlap. The moments of conjunction are called a Great Celestial Conjunction (for details see our paper ‘Crucifying the Earth on the Galactic Cross’ - Smeykavov, Wicherink 2006). It’s the cosmic event that is associated with John Major Jenkins Galactic Alignment. The next one is occurring right now during era-2012 on the winter and summer solstices
The eight pointed cross becoming a four pointed cross during a
Great Celestial Conjunction. The blue cross represents the Earth Cross
while the red cross represents the Galactic Cross. Qs(blue circle) represents plane of the Solar System and the ecliptic, Es( green circle) represents the plane of the Galaxy.
The points Z and Z’ in the picture above are the intersections of the ecliptic with the Galactic Plane and these crossings have been associated by Schele with the Maya Sacred Tree, they are the Gemini-Taurus (Z’) nexus and Sagittarius-Scorpio (Z) nexus. As we will demonstrate later in the Maya artefacts these points are often depicted as two separate crosses XX. We add to Schele’s observations that the Maya Sacred Tree is also identical to the red cross in the picture above, the intersection of the Galactic Plane with the Solar System’s plane and it’s perpendicular axis to this intersection. This cross is the cross that occurs in the Fejérváry-Mayer Codex with the Sacred Tree symbols on it
The Galactic Cross and the Maya Sacred Tree therefore are interchangeable concepts!
We have found abundant X, XX and 8 pointed crosses in the Maya artefacts and in all cases they are associated with the Maya Sacred Tree! These examples express the idea of a rotating zodiac cross against the backdrop of a Galactic Cross. The occurrence of these crosses in the Maya artefacts and their association with the Maya Sacred Tree in their astronomical context can be explained by the Earth Cross and the Galactic Cross as proposed in this article.
Earth Cross
One could argue that the Maya couldn’t possibly have understood that the Zodiac’s equinox and solstice axis form a cross and that this cross rotates along the ecliptic during a precession cycle. We have named this cross in our paper ‘Crucifying the Earth on the Galactic Cross’ the Earth Cross.
The crosses under the armpits of the Maize God depicted at the Lower Temple of the Jaguars at Chichen Itza represent the crossing places of the ecliptic and the Milky Way (as we will demonstrate later). But there is one very remarkable detail about this picture. Left and right of the face in the centre we see two crosses, one vertical aligned, and one slanted. They suggest the rotational movement of the four pointed cross (the Zodiac Cross).
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ANNULAR ECLIPSE-
FROM: http://users.telenet.be/nmenneke/eclips/engels/eclips12_en.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)