Το ιδανικό είδος μυαλού για έναν Ηγέτη (αναδημοσίευση 22 Φεβρουαρίου 2015)

Υπάρχουν τριών ειδών μυαλά:

- Το πρώτο είναι ικανό να κρίνει μόνο του.

- Το δεύτερο είναι ικανό να κρίνει την κρίση των άλλων.

- Το τρίτο δεν μπορεί να κρίνει ούτε από μόνο του, ούτε αυτά που οι άλλοι κρίνουν.

Το πρώτο είναι εξαιρετικό, το δεύτερο καλό και το τρίτο άχρηστο.

Το ιδανικό για έναν Ηγέτη είναι να διαθέτει το πρώτο είδος μυαλού. Αλλά και με το δεύτερο κάνει τη δουλειά του, αφού όταν μπορεί να αναγνωρίζει το σωστό ή το λάθος των επιλογών των συνεργατών του και, αναλόγως, να επαινεί ή να διορθώνει, κανείς από αυτούς δεν θα μπορεί να ελπίζει πως μπορεί να τον κοροϊδέψει, οπότε αναγκαστικά θα είναι καλός και χρήσιμος.

Ν. Μακιαβέλι, Ο Ηγεμών 

(Συνοψίζοντας τις συμβουλές σε έναν ηγέτη για τους συνεργάτες του)

Εκδόσεις Περίπλους, 2003.

 http://axia-logou.blogspot.gr/

Γραικύλοι απαίδευτοι σπιθαμαίαι ηγετίσκοι

... "Ο Θεός να βάλει το χέρι του"...

Σκίτσο του Ηλία Μακρή

Σκίτσο του Ηλία Μακρή (26.06.15)

 http://www.kathimerini.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/

Ο λαός έχει αποφασίσει

  ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣ

Τελικώς ποια ήταν η σκληρή διαπραγμάτευση της υπερήφανης κυβέρνησης; Ενα ατελείωτο σερί από υποχωρήσεις, μια διαρκής μετακίνηση των «κόκκινων γραμμών» προς νέες, πιο «κόκκινες». Tον Φεβρουάριο κέρδισε μια συμφωνία χωρίς λεφτά, μια παράταση που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το σχοινί για να κρεμαστεί η ελληνική οικονομία. Το «περιθώριο» προσαρμογής μιας άπειρης παρέας καθηγητών και επαγγελματιών της Αριστεράς, απεδείχθη τελικώς ότι ήταν ολέθριο για την κοινωνία, το τραπεζικό σύστημα, την ιδιωτική οικονομία. Με την αγορά «παγωμένη» από τη διαρκή αβεβαιότητα, τις τράπεζες με απώλειες καταθέσεων τουλάχιστον 30 δισ., που σήκωσαν τρομαγμένοι πολίτες και επιχειρήσεις, και την ελληνική κοινωνία έτοιμη για κάθε είδους ανυπακοή χάριν της επιβίωσης, η κυβέρνηση προσέρχεται στη διαπραγμάτευση της Δευτέρας εντελώς αποδυναμωμένη, η χώρα αποκαμωμένη. Ποτέ άλλοτε, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, δεν έγιναν τόσο πολλά λάθη στο όνομα των πιο καλών προθέσεων. Αλλά θα μου πείτε, αυτή είναι δυστυχώς ιστορικά, παγκοσμίως, η μοίρα της Αριστεράς.
Μήπως, όμως, αδικούμε τον ΣΥΡΙΖΑ; Πώς θα ήταν δυνατόν να αναιρεθούν παθογένειες δεκαετιών, μέσα σε λίγους μήνες υπό αφόρητα πιεστικές συνθήκες; Θα μπορούσε να γίνει μια αρχή. Εάν είχε γνήσια βούληση το κυβερνών κόμμα να θέσει ένα τέλος στις πρακτικές της κομματοκρατίας και του πελατειακού κράτους, εάν με το ξεκίνημα δεν διόριζε νύφες και ανιψιές και κόρες και αποτυχόντες βουλευτές και κομματικά στελέχη στον κρατικό μηχανισμό. Θα χειροκροτούσαμε όλοι εάν αντί για καταγγελίες και ρητορείες, και ιδεοληπτικές εμμονές, υπήρχε έτοιμο ένα δικό μας σχέδιο ανασυγκρότησης, με βαθιές τομές. Ενα αναπτυξιακής λογικής δίκαιο φορολογικό σύστημα, ένα αποτελεσματικό και σύγχρονο σχέδιο για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, της τελεσθείσας και της συνεχιζόμενης. Τίποτα σοβαρό και συγκροτημένο δεν κατέθεσε η χώρα στους θεσμούς, ούτε καν ένα συμπαγές σχέδιο για την ελάφρυνση του χρέους, που ήταν η σημαία του ΣΥΡΙΖΑ. Ανέτοιμοι, εμμονικοί, μοιραίοι, βαδίζουν προς τις κρίσιμες συναντήσεις της Δευτέρας. Το δίλημμα συμφωνία τώρα ή χρεοκοπία έχει εκ των πραγμάτων τεθεί. Η εντολή των Ελλήνων πολιτών στις τελευταίες εκλογές ήταν σαφής: λύση εντός ευρώ. Αρα, δεν υπάρχει δίλημμα...

 http://www.kathimerini.gr

Που πάει η γλώσσα όταν πεθαίνει;

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖAΚΗΣ

Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, μέσα στις διάφορες μεταρρυθμίσεις «επί το προοδευτικότερον»,  ετέθη εκ νέου το γλωσσικό ζήτημα. Ποια γλώσσα θα μιλάμε και ποιά θα γράφουμε και κυρίως ποια κείμενα του νεοελληνικού πολιτισμού θα προκριθούν ως κτήμα του λαού. Έτσι, η αξιέπαινη και προπαντός πατριωτική κοινωνία αποφάσισε δια μέσου των πολιτικών της προσωπικοτήτων να προχωρήσει σε …βελτιώσεις. Το αίτημα ήταν παλλαϊκό και η απόφαση συντριπτική: ο Παπαδιαμάντης βλάπτει σοβαρά την πνευματική μας πρόοδο, την αντίληψη περί ισότητας διότι το αναγνωστικώς ορθό οφείλει να προωθεί το δίκιο του εργάτη. Το ίδιο βαθυστόχαστη και προοδευτικά εξωραϊστική υπήρξε η ρισποσπαστική ετυμηγορία για συγγραφείς όπως ο Ροΐδης κι ο Βιζυηνός και μια σειρά άλλων οι οποίοι ήταν συγγραφείς που δεν τύγχαναν της εκτιμήσεως των Κεντρικών Επιτροπών των προοδευτικών κομμάτων, ούτε κυρίως σκότιζαν την κληρονομική μακαριότητα των κομματικών κυβερνητικών επιτελείων…  Μέσα στο γενικότερο πνεύμα υπέρ των εξωραϊστικών απλοποιήσεων, αποπειράθηκαν να αντικαταστήσουν και την ελληνική γραφή με το λατινικό αλφάβητο! Όταν απέτυχαν σε αυτόν τον ευγενή εκδυτικισμό, στράφηκαν εναντίον του πολυτονικού όπου με την κατάργηση της ψιλής, της δασείας και της περισπωμένης (η οποία έγινε δεκτή με πατριωτικούς πανηγυρισμούς όμοιους με εκείνους της απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς κατακτητές στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) εκπλήρωσαν το ύψιστο καθήκον τους έναντι της Ιστορίας. Ωστόσο, σε αυτή την πνευματικά υποδειγματική κοινωνία η οποία αγωνιά εκ βαθέων για τον πολιτισμό της, είχαν κατορθώσει να ταυτίσουν την αρχαιογνωσία με τον φασισμό και να κατατάξουν τον Πλάτωνα στους αντιδραστικούς φιλοσόφους! Αυτός ο λαός σήμερα αγωνίζεται δίχως ίχνος αυτοσυνειδησίας υπέρ των ιερών και οσίων των επικουρικών συνάξεων και του πατριωτικού προτάγματος της αγωνιστικής γενιάς που θυσιάστηκε υπέρ του οράματος των Καγιέν, και της αστακομακαρονάδας…
Αλλά αυτά είναι περασμένα – ξεχασμένα…  Δεν ανεβαίνουν στο τραπέζι των σκληρών διαπραγματεύσεων, ούτε σαν σκέψη. Έχοντας στο μεταξύ επιβάλει την γενική αγλωσσία, έχοντας κάνει καθεστώς την απόλυτη μετριότητα, την οποία δεν αμφισβητούν και κυρίως δεν αξιολογούν, αναρωτιέται κανείς με τι όπλα διαπραγματεύεται η κοινωνία..  Γιατί η κοινωνία διαπραγματεύεται, η κοινωνία είναι ο διαπραγματευτής, ο εκάστοτε Βαρουφάκης.
Η γλώσσα μας δέχτηκε την εκποίηση των αποθεματικών της καθώς ταυτίστηκε ο προφορικός με τον  γραπτό λόγο και τώρα η κοινωνία αναζητά αγωνιωδώς κεφάλαια στοιχειώδους λογικής, ορθού λόγου, απλής καθαρής σκέψης· αλλά χωρίς πνεύματα και δασείες, δίχως την συνδρομή και τον ιστορικό θησαυρό της λόγιας γλώσσας,  με Γιάννηδες με ένα «νι», είναι δυνατόν μια γενιά αποκομμένη από την ίδια της την μήτρα – τον γλωσσικό της πλούτο –να έχει συνείδηση του ιστορικού της ρόλου; Είναι δυνατόν να υπερασπιστεί την πατρίδα; Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο βασικός πλούτος της χώρας, ο αμύθητος θησαυρός της  προέρχεται από την γλώσσα της και την ιστορία της. Αν όλοι αυτοί οι διαχρονικοί αγιογδύτες ήταν σε θέση να διαχειριστούν τον πολιτισμό μας – τον οποίο στην «προοδευτική» μεταπολίτευση ταύτισαν με μετριότατους κομματικούς συνθέτες  και  τραγουδιστές  σε επικολυρικές συναυλίες – η χώρα μας σήμερα δεν θα ήταν συνώνυμο της χρεοκοπίας σε όλες της τις εκδοχές…  

http://www.topontiki.gr/

Ο τάφος του Ινδού μαχαραγιά ή η ιστορία του πελατειακού κράτους

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

EMAIL

FACEBOOK

MORE

Όλοι θυμούνται την Αούντα, την Ινδή χήρα πριγκίπισσα στο κλασικό μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες». Η Αούντα, έχοντας την κακή τύχη να είναι σύζυγος Ινδού μαχαραγιά που μόλις είχε αποδημήσει, επρόκειτο να καεί ζωντανή στην πυρά, σύμφωνα με τα τοπικά ήθη και έθιμα, για να τον ακολουθήσει στον τάφο του ώστε ο Ινδός άνακτας να μην αισθάνεται μοναξιά στο επέκεινα. Ευτυχώς όμως, ο δαιμόνιος Πασπαρτού, ο πιστός υπηρέτης του πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος, της σώζει την ζωή και η εξωτική καλλονή ακολουθεί τους δύο ήρωες στο πολιτισμένο, κοσμοπολίτικο Λονδίνο όπου η ευτυχία της θα ολοκληρωθεί με τον πιο ιδανικό τρόπο, καθώς εκεί θα γίνει σύζυγος του κεντρικού ήρωα του μυθιστορήματος, του Φιλέα Φόγκ.
Αν αναρωτηθεί κανείς γιατί θα πρέπει να μνημονεύσουμε την Αούντα ετούτες τις άγιες ημέρες, η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Διότι ή μοίρα όλων ημών, των απλών μη προνομιούχων «μέσων πολιτών» έχει πάρα πολλά κοινά σημεία με την μοίρα της πανώριας κόρης, αλλά –φευ- και μία μεγάλη διαφορά, η οποία είναι η εξής: ενώ, σύμφωνα με τα εγχώρια πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, μας ετοιμάζουν και εμάς για να μας κάψουν ζωντανούς στην πυρά, για το χατίρι του μαχαραγιά που εκδήμησε οριστικά και αμετάκλητα, δυστυχώς δεν φαίνονται στον ορίζοντα κάποιοι σωτήρες όπως ο Πασπαρτού και ο Φιλέας Φόγκ, που θα μας έσωζαν και θα μας έπαιρναν μαζί τους στην σωτηρία. Και το χειρότερο είναι πως δεν τους θέλουμε κιόλας γιατί έχουμε πειστεί πως το σωστό είναι να καούμε κι εμείς για το χατήρι του μαχαραγιά.
Υπάρχουν όμως μαχαραγιάδες στην σύγχρονη Ελλάδα; Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που ζουν προνομιακά, αντλώντας τον πλούτο τους και την ευημερία τους από τον κόπο των άλλων, φορολογώντας τους και απομυζώντας το προϊόν του μόχθου τους; Κανείς δεν θα εκπλαγεί από μία θετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Όλοι γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν όχι λίγοι, αλλά αρκετοί πολίτες που είναι «περισσότερο ίσοι» απ’ ότι όλοι οι υπόλοιποι. Και όλοι αυτοί μαζί οι «περισσότερο ίσοι», συγκροτούν και διαμορφώνουν έναν μεγαλοπρεπή, συλλογικό μαχαραγιά, που λέγεται «πελατειακό κράτος και κομματοκρατία». Είναι δύσκολο να καταρτίσει κανείς το πλήρες βιογραφικό του εν λόγω μαχαραγιά, πλην όμως κάποιες σημαντικές ημερομηνίες είναι γνωστές. Το 1947 ή το 1949 μπορούν να θεωρηθούν ως ένας σημαντικός σταθμός για την πορεία του, αφού τότε περίπου ξεκινάει η μεταπολεμική του κυριαρχία. Σε αυτήν την πρώτη περίοδο, και μέχρι τουλάχιστον το 1974, ο αριθμός των προνομιούχων που περιλαμβάνει το πελατειακό κράτος είναι περιορισμένος, και τα οφέλη του κυρίως τα χαίρεται ο σκληρός πυρήνας των «εθνικοφρόνων», ο οποίος δια πυρός και σιδήρου έχει έως τότε αποδείξει την προσήλωσή του στο μεταοθωμανικό, νέο-κοτζαμπασικό καθεστώς της χώρας, εκείνο που επιβίωσε όχι μόνο από την σύγκρουση με την αριστερή ανταρσία αλλά, κυρίως, τις προηγούμενες δεκαετίες, από την σύγκρουση με το εγχείρημα του βενιζελικού εκσυγχρονισμού. Δηλαδή, με άλλα λόγια, το μετεμφυλιακό πελατειακό κράτος έως το 1974 έλκει, κατά κύριο λόγο, την ιδεολογική καταγωγή του και τον κοινωνικό του χαρακτήρα από τις προπολεμικές ένδοξες στιγμές του «Οίκαδε» και των «Πομερανών».
Η περίοδος της μεταπολίτευσης μέχρι την είσοδο στην ΕΟΚ, το 1981, έχει πραγματικά μεταβατικό χαρακτήρα. Εν όψει της εισόδου στην ΕΟΚ, το πελατειακό κράτος διευρύνεται σημαντικά με σειρά χαριστικών ρυθμίσεων και παροχών υπέρ ιδιωτών «επιχειρηματιών», δημοσίων υπαλλήλων και κλειστών επαγγελμάτων, που για κάποιο ειδικό λόγο οι διάφοροι «σχολιαστές» δείχνουν σήμερα να αγνοούν ή να λησμονούν Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι το πελατειακό κράτος γνωρίζει την πιο σημαντική του μετάλλαξη από το 1981 και μετά. Τότε εκσυγχρονίζεται, γίνεται πολύ μεγαλύτερο αριθμητικά, γνωρίζει, αγαπάει και κάνει δικό του τον σοσιαλισμό (με ελληνικό πρόσωπο) και, το κυριότερο, αρχίζει να αναπτύσσεται οργανικά, παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς και προσαρμοζόμενο τάχιστα στις διεθνείς εξελίξεις, ακόμη και σε αυτήν την τρομερή παγκοσμιοποίηση.
΄Εως σήμερα λοιπόν, που για λόγους ανωτέρας βίας ετοιμάζεται πλέον να εκδημήσει, ήκμασε ένα λαμπρό πελατειακό κράτος στην χώρα μας που καλύπτει ευρύτατο φάσμα των κοινωνικών της δραστηριοτήτων, από τις πιο «ταπεινές» έως τις πιο «ευγενείς». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Το γεγονός ότι ακόμη συζητάμε αν θα υπάρχει δυνατότητα να αγοράσει ένας πολίτης βιταμίνες σε κάποιο κατάστημα που δεν θα είναι φαρμακείο; Ότι δεν μπορεί ο κάθε εργαζόμενος που είναι εγγεγραμμένος στο ΙΚΑ να διεκδικήσει ελεύθερα ακόμη και ένα μεροκάματο ως φορτοεκφορτωτής στην Λαχαναγορά; ¨Ότι οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ επιτέλους έλαβαν το επίδομα «τροφείων» που τόσο πολύ είχαν ανάγκη στις δύσκολες ημέρες που ζούμε; Ότι υπάρχουν υποθέσεις έναντι του Δημοσίου τις οποίες ένας πολίτης δεν μπορεί να διεκπεραιώσει χωρίς να καταβάλει εισφορά σε διάφορα συνταξιοδοτικά ταμεία επαγγελμάτων, την συνδρομή των οποίων ούτε χρειάσθηκε καθόλου, ούτε και είδε πουθενά κανέναν εκπρόσωπό τους; Ότι επιβιώνουν, έστω και δια του κόλπου της «συγχωνεύσεως» (δηλαδή του διοικητικού αντιστοίχου του «στρίβειν δια του αρραβώνος»), δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες δημόσιοι οργανισμοί που στην πραγματικότητα δεν είχαν εξ αρχής κανέναν λόγο να ιδρυθούν, δεν λειτούργησαν ποτέ (με την έννοια της παραγωγής έργου), και οι άεργοι, αλλά καλοπληρωμένοι, «εργαζόμενοί» τους, γνώριζαν εξ αρχής ότι προσλαμβάνονται ρουσφετολογικά, εν κρυπτώ και παραβύστω, σε μία θέση που δεν είχε κανένα ουσιαστικό αντικείμενο; Ότι υπάρχουν συνταξιούχοι «ευγενών» ταμείων που απολαμβάνουν ακόμη παχυλότατες συντάξεις για τις οποίες δεν κατέβαλαν ποτέ καμμία πραγματική ασφαλιστική εισφορά; Ότι, οι περισσότεροι από αυτούς, έλαβαν αυτές τις σπουδαίες συντάξεις σε εξαιρετικά τρυφερή ηλικία, για να έχουν όλη την ζωή μπροστά τους και να μπορούν να την χαρούν; Ότι, ακόμη και σήμερα, οι προμήθειες του Δημοσίου δεν γίνονται με διαφανή τρόπο μέσω δημόσιας ηλεκτρονικής προκήρυξης και πρόσκλησης προς όλους τους ενδιαφερόμενους, και αυτό για να μην κακοκαρδίζονται οι, με την αξία τους βεβαίως, «καθιερωμένοι» προμηθευτές; Ότι ενώ στο νοσοκομείο παίδων δεν υπάρχουν σεντόνια και μαξιλάρια για τα ασθενούντα παιδάκια, υπήρχε «διαφημιστική» δαπάνη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, της οποίας μέρος, διεκδίκησε ατυχώς ο κληρονομικός διευθυντής του, δίνοντας έτσι μία εικόνα για το τι συμβαίνει γενικότερα; Ότι - για να μην το πολυλογούμε- υπάρχει, ακόμη και σήμερα, ένα σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ που διατίθεται, αχρεωστήτως, για τις ανάγκες συντήρησης του πελατειακού κράτους, της κομματοκρατίας, της διαφθοράς και του παρασιτισμού;
Δυστυχώς, όμως. Όπως όλα στην ζωή αυτή, έτσι και το περίλαμπρο δημιούργημα της κομματοκρατίας έχει φθάσει πια στο τέλος του. Μετά από μία υπέροχη πορεία σχεδόν 70 χρόνων, ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Το πελατειακό κράτος ετοιμάζεται να μας αφήσει, δυστυχώς, για πάντα, για έναν πολύ απλό και εξαιρετικά πεζό λόγο: διότι δεν απομένει πλέον καμμία πηγή χρηματοδότησης που να μπορεί να το συντηρήσει στην ζωή με τον τρόπο που αυτό συνέβαινε έως τώρα. Δεν είναι, δηλαδή, ότι δεν θέλουμε άλλο, είναι ότι δεν μπορούμε. Διότι, όπως και η αριστοκρατία του 18ου αιώνα, έτσι και το πελατειακό κράτος χρειάζεται πολύ χρήμα για να διατηρηθεί και να αναπαραχθεί. Τα μέλη του είτε δεν εργάζονται καθόλου και απλά απολαμβάνουν, είτε κάνουν μία πεντάρα δουλειά (πάντα σε κλάδους που είναι προσεκτικά προστατευμένοι από τον εγχώριο και τον διεθνή ανταγωνισμό), και αμείβονται στο παλλαπλάσιο.
Στην πρώτη περίοδο (1949-1974), η χρηματοδότησή του προερχόταν κυρίως από την ανηλεή συμπίεση των εισοδημάτων όλων εκείνων των πληβείων που βρίσκονταν έξω από την σκέπη του, δευτερευόντως δε από διάφορα έκτακτα «τυχερά», (σχέδιο Μάρσαλ κλπ). Στην δεύτερη, «σοσιαλιστική», περίοδο (1974-2015), που το πελατειακό κράτος γιγαντώθηκε σε μέγεθος, και η συντήρησή του δεν ήταν πλέον δυνατή μόνο με την απομύζηση πλεονάσματος από το εσωτερικό, βρέθηκαν άλλες πηγές χρηματοδότησης, δηλαδή ο εξωτερικός δανεισμός (ιδιαίτερα δαψιλής στην εποχή του ευρώ), συμπληρωμένος, όπως πάντα, με τα γνωστά «τυχερά» (ΜΟΠ, ΕΣΠΑ κλπ). Πλην όμως κάποτε έφτασε το τέλος και αυτής της περιόδου, διότι τα δανεικά με σκοπό την κατανάλωση, όπως είναι γνωστό, μοιραία εξαντλούνται και επέρχεται η αναπόφευκτη εθνική χρεοκοπία. Δεδομένου δε πως δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη επαρκείς ποσότητες «υδατανθράκων» στο Αιγαίο, πως ο ιδιωτικός τομέας με την αφαίμαξη που έχει υποστεί έχει ήδη εκπνεύσει και πως οι ξένοι τοκογλύφοι δεν προτίθενται να παράσχουν επιπλέον δανεικά για τον συγκεκριμένο σκοπό, διότι είναι προφανές πως θα είναι και αγύριστα, το πικρό τέλος είναι επί θύραις. Αλλοίμονο, ελλείψει ρευστότητας και λόγω της αδυναμιας ημών των κοινών θνητών να πληρώνουμε τους φόρους για να καλύπτει τα χρέη του, ο μαχαραγιάς πνέει τα λοίσθια!
Εφ’ όσον λοιπόν ο μαχαραγιάς εκδημεί θα πρέπει, σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, να εκδημήσουμε μαζί του και εμείς, οι πληβείοι της χώρας αυτής, που τόσα χρόνια υπηρετήσαμε πιστά τον αφέντη μας, χωρίς ποτέ να υποκύψουμε στις απαπηλές σειρήνες του «φιλελευθερισμού» και του «εκσυγχρονισμού», χωρίς ποτέ να στραφούμε εναντίον του, και που πάντα τον στηρίξαμε με τις πράξεις μας, τις διεκδικήσεις μας και τις πολιτικές μας επιλογές. Θα ήταν μεγάλη απρέπεια και τρομερή ιεροσυλία να τον αφήσουμε μόνο του στο μακρινό ταξίδι στην λήθη και στην λησμονιά. Η θέση όλων μας είναι εκεί, μαζί του, στην πυρά του αποχωρισμού. Τις διαδικασίες της τελετής έχει βεβαίως αναλάβει η αρμόδια πολιτική ηγεσία, η οποία άλλωστε εξελέγη με αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Οι ξένοι δανειστές, βεβαίως, οι οποίοι είναι προφανές ότι δεν γνωρίζουν τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά μας, επιμένουν να ζητούν παράλογα πράγματα. Όπως δηλαδή να καταργήσουμε τα προνόμια του πελατειακού κράτους και να μετασχηματισθούμε σε μία κανονική κοινωνία της μετα-νεωτερικής, ή έστω της ύστερης νεωτερικής εποχής. Να «ανοίξουμε» το ασφαλιστικό, γιατί –λέει- δεν είναι βιώσιμο! Να εξορθολογίσουμε τις αμοιβές στο Δημόσιο ώστε ίση εργασία, με ίσα προσόντα να έχει ίση αμοιβή! Και να μην είναι πιό υψηλή από τον ιδιωτικό τομέα γιατί αυτό είναι –λέει- και άδικο και αντιαναπυξιακό! Να ανοίξουμε τα «κλειστά επαγγέλματα»! Να ελέγξουμε την διαφθορά και την διαπλοκή! Και γενικά, να μειώσουμε τα έξοδα και τις δαπάνες μας, φέρνοντάς τες στο επίπεδο των εισοδημάτων που μπορούμε να δημιουργήσουμε με την εργασία μας, όπως περίπου συμβαίνει σε όλες τις κανονικές χώρες του κόσμου, ώστε η ελληνική οικονομία να ισορροπήσει, να καταστούμε αξιόπιστοι δανειολήπτες και η χώρα να προχωρήσει σταδιακά στην υγιή ανάπτυξη!
Όπως είναι προφανές, οι τοκογλύφοι δανειστές ζητούν με εκβιαστικό τρόπο τρελά πράγματα, ξένα προς τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά μας. Και βεβαίως όλα αυτά τα απαράδεκτα και αδιανόητα αποτελούν ευθεία προσβολή για την αξιοπρέπειά μας. Εμείς, δεν θα δεχόμασταν ποτέ να πάρουμε παρόμοια «υφεσιακά» μέτρα. Δεν θα δεχόμασταν ποτέ παρόμοιους ταπεινωτικούς συμβιβασμούς. Η «ύφεση» δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή ως πολιτική επιλογή και, συνεπώς, ως πράξη αντίστασης, είναι καλύτερα να κάνουμε την περήφανη πατρίδα μας, απ’ άκρου εις άκρον, ένα νέο, ένδοξο, Κούγκι. Ο μαχαραγιάς του πελατειακού κράτους έζησε πολύ ένδοξα, για να δεχθεί να πεθάνει με τόσο άδοξο και πεζό τρόπο. Γι’ αυτό και μεις, οι πιστοί του υπήκοοι, οι απλοί πολίτες, είμαστε έτοιμοι για την συνάντηση με το πεπρωμένο μας. Ακολουθώντας τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, ξέρουμε μόνο μία οδό: την οδό της υπερηφάνειας και της σύγκρουσης. Αντί να ντροπιασθούμε και να προσπαθήσουμε να γίνουμε μία πεζή, κανονική, ορθολογική κοινωνία ισοσκελισμένων ή πλεονασματικών προϋπολογισμών, θα προτιμήσουμε τον έντιμο και δοξασμένο δρόμο που οδηγεί στην πλήρη ρήξη με τους πιστωτές και τους τοκογλύφους. Επάνω στην πυρά εκείνη που θα καψουμε τον ένδοξο μαχαραγιά μας, δηλαδή το πελατειακό κράτος, το οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να αποχωριστούμε ούτε νεκρό γιατί για το χατήρι του ζήσαμε όλη μας την ζωή, επάνω λοιπόν στην πυρά αυτή θ’ ανέβουμε κι εμείς, όλοι οι Έλληνες, με επικεφαλής την απροσκύνητη πολιτική μας ηγεσία, και σαν την νέα Αούντα της παγκόσμιας ιστορίας, θα γίνουμε όλοι στάχτη, στέλνοντας μήνυμα στα πέρατα του κόσμου πως σ’ αυτή εδώ την γωνιά της γής δεν περνούν ούτε η λιτότητα των πρωτογενών πλεονασμάτων, ούτε τα «υφεσιακά μέτρα» της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές συντάξεις των συμβολαιογράφων. Ταμένοι στο πελατειακό κράτος θα φωτοδοτήσουμε την οικουμένη δείχνοντας τι σημαίνει πόλεμος μέχρις εσχάτων καθώς και ότι αξίζει να πεθαίνεις για ένα πραγματικά υψηλό, πανανθρώπινο ιδανικό όπως το να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ στην Μύκονο. Με την θυσία μας θά κάνουμε την χρεοκοπία και την καταστροφή της χώρας γεγονός χαρμόσυνο και αναστάσιμο, μήνυμα νίκης και παράδειγμα για τους λαούς που αγωνίζονται εναντίον της κατάργησης των επιδομάτων αγαμίας και πλυσίματος των χεριών στις ΔΕΚΟ όλου του κόσμου.
Οι παρανοϊκοί τοκογλύφοι δανειστές, για παράδειγμα, επιμένουν να μας λένε ότι το 17,5% του ΑΕΠ που διαθέτουμε για συντάξεις όχι μόνο είναι πολύ υψηλό για τα διεθνή δεδομένα, (όταν στην γηράσκουσα Γερμανία είναι 12%), αλλά και ότι σε συνδυασμό με την δημογραφική δομή της χώρας, το χαμηλότατο για την πραγματικότητα των δυτικών κοινωνιών ποσοστό των οικονομικά ενεργών πολιτών στο σύνολο του πληθυσμού, και την διάρθρωση αλλά και την κατάσταση της οικονομίας, το ασφαλιστικό δεν είναι βιώσιμο, ούτε βραχυπρόθεσμα. Και εισηγούνται, οι παρανοϊκοί τοκογλύφοι δανειστές, «εξορθολογισμό» του συστήματος, δηλαδή μείωση των συντάξεων σε επίπεδο ανάλογο των δυνατοτήτων της οικονομίας! Νομίζοντας δε ότι έτσι θα μας χρυσώσουν το χάπι, μας λένε ότι δεν χρειάζεται να μειώσουμε τις συντάξεις των 600 ευρώ αλλά ότι αρκεί να μειωθούν οι υπερβολικά ύψηλές συντάξεις που παίρνει κάποιος που δεν ήταν και Πρόεδρος του Αρείου Πάγου αλλά οδηγός σε ΔΕΚΟ (με καλές κομματικές περγαμηνές όμως), καθώς επίσης και οι «μαϊμουδένιες» επικουρικές. Μόνο που, φυσικά, όλα αυτά εμείς τα ακούμε βερεσέ. Διότι εκείνο που αγνοούν οι τοκογλύφοι είναι ότι όλα όσα ζητούν να «εξορθολογίσουμε» είναι προϊόντα «αγώνων» και «μαζικών διεκδικήσεων» πολλών δεκαετιών καθώς και ότι, από το 1974 τουλάχιστον και μετά, οι «αγώνες» ως επί το πλείστον αυτό το νόημα είχαν. Κάθε σοβαρό κόμμα που διεκδικούσε την εξουσία, ή εξέφραζε την «ριζοσπαστική» αντίθεση στο σύστημα, όφειλε να έχει έναν σκληρό κομματικό πυρήνα ο οποίος, ως επί το πλείστον, στελεχωνόταν από τους συνδικαλιστές στις ΔΕΚΟ, στο Δημόσιο, στις τράπεζες, στα «ευγενή» επαγγελματικά σωματεία. Και αυτοί, με «κινητοποιήσεις» και «αγώνες», διεκδικούσαν και κέρδιζαν συνεχώς, χτίζοντας λιθαράκι-λιθαράκι την νέα Ελλάδα, την Ελλάδα της ευημερίας. Αυτή λοιπόν την κοινωνία, προϊόν αταλάντευτης πάλης, οικοδομημένη επάνω στην υπόρρητη αρχή –όσον αφορά το δημόσιο χρήμα- πως «αν δεν περίσσεψε, δεν έφτασε», αυτή την κοινωνία που την οφείλουμε στο περίλαμπρο πελατειακό κράτος, έρχεται σήμερα η συμμορία των τοκογλύφων δανειστών, με την αποκρουστική λογιστική της νοοτροπία, και μας ζητά να την κατεδαφίσουμε. Να πάνε δηλαδή χαμένοι τόσοι αγώνες, τόσες κινητοποιήσεις, τόσες ένδοξες νίκες του λαΪκού και του συνδικαλιστικού κινήματος! Ε, λοιπόν όχι! Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, και να το ξέρουν. Δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτικός άνδρας στην Ελλάδα που να συναινέσει σε ένα τέτοιο ανοσιούργημα. Όλοι οι πολιτικοί άνδρες του σήμερα έχουν διαμορφώσει και χαλυβδώσει το φρόνημά τους μέσα σε συνθήκες σκληρής πάλης -«όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά»- και κανένας τους δεν θα μπορούσε, ποτέ, να προσυπογράψει μία παρόμοια καταστροφή. Εάν οι τοκογλύφοι επιμείνουν, λοιπόν, δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά η ρήξη και η καταστροφή. Οι beautiful people της ελληνικής συνδικαλιστικής, κομματικής, πολιτικής, αλλά και «επιχειρηματικής» βεβαίως-βεβαίως, πραγματικότητας δεν πρόκειται να προδώσουν ποτέ τα ιδανικά τόσων χρόνων και να παραδοθούν αμαχητί. Καλύτερα να γίνουν όλα στάχτη. Εάν δεν υπάρχει άλλη χρηματοδότηση για να συνεχίσουν να ζουν ωραία και αυτό που τους ζητάνε οι τοκογλύφοι είναι κάτι τόσο ταπεινωτικό όσο το να δουλέψουν το ίδιο σκληρά με τους πληβείους του ΙΚΑ, ε τότε είναι προτιμότερο, όλοι μαζί να ανεβούμε στην πυρά που μας περιμένει. Εάν το πελατειακό κράτος είναι νεκρό, ας κηδευθεί τουλάχιστον ένδοξα σαν τον Ινδό μαχαραγιά, παίρνοντας μαζί του βεβαίως και εμάς, τους υποτελείς του, (τον «λαό» του), που ποτέ δεν ανήκαμε σε αυτό αλλά πάντα το ανεχτήκαμε και το υπηρετήσαμε (ίσως με την κρυφή ελπίδα ότι κάποια μέρα θα γινόμασταν και εμείς μέλη του).
Σε αντίθεση, μάλιστα, με την Αούντα που φώναζε και οδυρόταν για το κακό που την βρήκε, εμείς θα ανεβούμε στην πυρά περιχαρείς, με αταλάντευτο φρόνημα και αγέρωχο βλέμα, με τραγούδια εθνικοπατριωτικά και επαναστατικά, με φλάμπουρα και με σημαίες, διότι θα γνωρίζουμε βαθειά μέσα μας ότι με την θυσία μας θα αποτρέψουμε οριστικά το να εφαρμοσθούν «μνημονιακά» και «υφεσιακά» μέτρα στην χώρα μας, που οι τοκογλύφοι της δάνεισαν επίβουλα τόσα αμέτρητα δισεκατομμύρια ευρώ, με τόσο χαμηλό επιτόκιο, μόνο και μόνο με σκοπό να την καταστρέψουν και να την φέρουν σε κατάσταση όπου μπορούν να της εφαρμόζουν fiscal waterboarding για να υφαρπάσουν τους αμύθητους θησαυρούς της και να κάνουν δικά τους, για ένα κομμάτι ψωμί, τον «Αστέρα Βουλιαγμένης» και τα Airbus 340 της Ολυμπιακής. Κάλλιο να καούμε όλοι μαζί για ένα ανώτερο ιδανικό, όπως είναι ο σεβασμός της μνήμης του ελληνικού πελατειακού κράτους, παρά να ζήσουμε γονατισμένοι μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες, σαν Γερμανοί, σαν Φιλανδοί, σαν Ολλανδοί, όπου, ως επί το πλείστον βεβαίως, αμείβονται μόνο όσοι δουλεύουν, και μόνο με αυτό που αντιστοιχεί στην εργασία τους, ενώ οι «αγώνες» και τα «κεκτημένα δικαιώματα» περιφρονούνται κατάφωρα.
Άλλωστε η θυσία όλων ημών των κοινών θνητών θα είναι μονόδρομος. Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν αυτόκλητοι σωτήρες όπως ο Παπαρτού και ο Φιλέας Φόγκ, για να μας αρπάξουν από την πυρά και να μας πάρουν μαζί τους στον πολιτισμένο κόσμο. Η δική μας κατάληξη θα είναι αυτή που εξ αρχής είχε δρομολογηθεί: πρώτα θα βρεθούμε στην πυρά της χρεοκοπίας και της οικονομικής κατάρρευσης ώστε να μην περάσουν τα «υφεσιακά μέτρα» αλλά και για να τιμωρηθούν σκληρά οι ξένοι τοκογλύφοι που σκέφτηκαν να ζημιώσουν τους αφεντάδες μας. Μετά οι στάχτες μας και τα αποκαϊδια μας θα τοποθετηθούν στον τάφο του Ινδού μαχαραγιά. Δηλαδή η χώρα, ως failed state, θα ενταχθεί αριστίνδην στον αφροασιατικό γεωπολιτικό χώρο μαζί με το Ιράκ, το Σουδάν και την Συρία, και ίσως μάλιστα γίνει ο μεθοριακός σταθμός από τον οποίον οι τζιχαντιστές, που τόσο αγαπήσαμε, θα εφορμούν έναντίον των καταραμένων τοκογλύφων δανειστών. Γιατί ο αείμνηστος μαχαραγιάς μας, δηλαδή το πελατειακο μας κράτος, αξίζει κάθε θυσία.
 http://www.athensvoice.gr





 

Διδάγματα πριν από 25 αιώνες

Του Κώστα Χριστίδη

Οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικολογούμε ακατάπαυστα και, κυρίως, ασχολούμαστε με την μικροπολιτική, την παραπολιτική και τα πολιτικά κουτσομπολιά, τα υποπροϊόντα δηλαδή της πολιτικής. Και όμως, έχουμε απόλυτη ανάγκη της πολιτικής με την έννοια ενός συνεκτικού συνόλου απόψεων σχετικά με τον τρόπο κατά τον οποίο θα έπρεπε να ασκείται η εξουσία σε μια σύγχρονη κοινωνία, με ποιους περιορισμούς, για ποιους σκοπούς και με ποια μέσα για την πραγμάτωση των σκοπών.

Προς την κατεύθυνση αυτή πολλά έχουν να μας διδάξουν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι […]

Η πολυνομία και η γραφειοκρατία είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες. Ο Αριστοτέλης δέχεται ότι κατά καιρούς χρειάζονται αλλαγές στους ισχύοντες νόμους, που πρέπει ωστόσο να μεγάλη προσοχή και φειδώ διότι «η βελτίωση που προέρχεται από την αλλαγή των νόμων είναι μικρή», «είναι επιζήμιο να συνηθίζει κανείς τους πολίτες να καταργούν εύκολα τους νόμους» και «η εύκολη και αβασάνιστη μεταβολή των ισχυόντων νόμων συντελεί στο να εξασθενεί η δύναμη του νόμου γενικά» (Πολιτικά, 1269 a 15-20). Τις αρχές αυτές παραγνωρίζουν πλήρως οι σύγχρονοι Έλληνες νομοθέτες, οι οποίοι εκδίδουν κατά χιλιάδες νόμους, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις και εγκυκλίους, ιδιαίτερα στον τομέα της φορολογίας, ώστε και αν κάποιος επιθυμεί να συμμορφωθεί, να μην μπορεί να το πράξει μέσα σε έναν απέραντο κυκεώνα.

Δεν παραλείπει ο Αριστοτέλης να τονίσει ότι μια καλώς λειτουργούσα («ευ κεκραμένη») πολιτεία πρέπει να φυλάσσεται από την παρανομία και μάλιστα «από τη μικρή παρανομία, διότι η μικρή παρανομία υπεισέρχεται λαθραία και καταστρέφει τα πολιτεύματα, όπως ακριβώς η μικρή δαπάνη, όταν γίνεται πολλές φορές, καταστρέφει τις περιουσίες» (Πολιτικά, 1370 b 32-34). […] Στον αντίποδα βρίσκεται ο τρόπος αντιμετώπισης από τις σημερινές ελληνικές αρχές […]

Αλλά και υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων έχει ταχθεί εμμέσως ο Αριστοτέλης, γράφοντας ότι «εκείνο το οποίο ανήκει από κοινού σε πάρα πολλούς ανθρώπους έχει ελάχιστη επιμέλεια από μέρους τους. Πράγματι, οι άνθρωποι φροντίζουν προπάντων για τα δικά τους […] (Πολιτικά, 1261 b 34-36). Σύμφωνος και ο Ξενοφών, που παρατηρεί ότι «αυτοί που ξέρουν να διαχειρίζονται τις ιδιωτικές υποθέσεις, επιτυγχάνουν και στις δημόσιες, […] (Απομνημονεύματα, Γ, IV, 6-12).

Ο Πλάτων δίδασκε πως «όταν ο νόμος προστάζει και επιβάλλει ότι ο καθένας που συναλλάσσεται εκούσια και αυτόβουλα, το κάμει με αποκλειστικά με δική του ευθύνη, τότε τα άτομα και οι μονάδες θα διενεργούσαν την οικονομική τους δραστηριότητα με λιγότερη αναίδεια και περισσότερη υπευθυνότητα και θα αντιμετωπίζαμε λιγότερες αθλιότητες μέσα στην πόλη» (Πολιτεία, Η 556 b). […]

Σε σχέση με τα δημόσια οικονομικά, ο Αριστοτέλης τονίζει ότι κάποιος που θέλει «να συμβουλεύει περί δημοσίων πόρων θα έπρεπε να γνωρίζει ποιες και πόσες είναι οι πρόσοδοι της πολιτείας, ώστε αν κάποια λείπει, να προστεθεί και αν είναι μικρότερη του δέοντος να αυξηθεί. Επίσης θα έπρεπε να γνωρίζει και όλες τις δαπάνες της πολιτείας, ώστε αν υπάρχει κάποια περιττή να καταργηθεί ή κάποια μεγαλύτερη του δέοντος να μειωθεί. Διότι δεν γίνεται κανείς πλουσιότερος μόνο όταν αυξάνει τις υπάρχουσες προσόδους, αλλά και όταν μειώνει τις δαπάνες» (Ρητορική Τέχνη, 1359 b 23-30). […] 

Δημοσιεύτηκε στην ΕΣΤΙΑ (05/06/15).

 

 http://axia-logou.blogspot.gr/

Ο Γαλαξίας πάνω από το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο

Μια φωτογραφία του Αλέξανδρου Μαραγκού πάνω από το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, όπου βλέπουμε τον Γαλαξία (Milky Way) επέλεξε η επίσημη ιστοσελίδα της NASA για την «Αστροφωτογραφία της Ημέρας»
Αν και αυτό μπορεί να δείχνει σαν φάρος, οι ακτίνες του φωτός στον ορίζοντα στην πραγματικότητα προέρχονται από το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.

Μερικά φώτα του ναού αντανακλώνται στο Αιγαίο Πέλαγος σε πρώτο πλάνο.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από τρεις εβδομάδες.


Το γράφημα όπου καταγράφονται όλα τα κοσμικά σώματα και αντικείμενα που υπάρχουν στην εικόνα

Read more http://apocalypsejohn.com/2015/06/galaxias-pano-apo-nao-tou-posidona-sto-sounio.html

ΣΤΡΑΤΟΚΛΗΣ - ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ "ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣ"

STRATOCLE, POLITICO CIARLATANO
VERSIONE DI GRECO di Plutarco

 Ἦν δὲ καὶ τἆλλα παράτολμος ὁ Στρατοκλῆς, καὶ βεβιωκὼς ἀσελγῶς καὶ τῇ βωμολοχίᾳ καὶ βδελυρίᾳ τοῦ παλαιοῦ Κλέωνος ἀπομιμεῖσθαι δοκῶν τὴν πρὸς τὸν δῆμον εὐχέρειαν. ἔσχε δὲ τὴν ἑταίραν Φυλάκιον ἀνειληφώς, καί ποτ' αὐτῷ πρὸς δεῖπνον ἐξ ἀγορᾶς πριαμένης ἐγκεφάλους καὶ τραχήλους "παπαί" εἶπε "τοιαῦτά γ' ὠψώνηκας οἷς σφαιρίζομεν οἱ πολιτευόμενοι." τῆς δὲ περὶ Ἀμοργὸν ἥττης τῶν νεῶν συμβάσης τοῖς Ἀθηναίοις, φθάσας τοὺς ἀπαγγέλλοντας εἰσήλασεν ἐστεφανωμένος διὰ τοῦ Κεραμεικοῦ, καὶ προσαγγείλας ὅτι νενικήκασιν εὐαγγέλια θύειν ἔγραψε καὶ κρεωδαισίαν τινὰ κατὰ φυλὴν ἐποίησεν. ὀλίγῳ δ' ὕστερον τῶν τὰ ναυάγια κομιζόντων ἀπὸ τῆς μάχης παραγενομένων καὶ τοῦ δήμου πρὸς ὀργὴν καλοῦντος αὐτόν, ἰταμῶς ὑποστὰς τὸν θόρυβον "εἶτ'" ἔφη "τί πεπόνθατε δεινόν, εἰ δύο ἡμέρας ἡδέως γεγόνατε;" τοιαύτη μὲν ἡ τοῦ Στρατοκλέους θρασύτης.

 ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ - ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Εμείς και οι εμμονές μας

ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχουν μερικά πράγματα που, δυστυχώς, δεν αλλάζουν. Οπως είναι, για παράδειγμα, η εμμονή που έχουμε εμείς οι Ελληνες ότι όλοι μας ζηλεύουν, όλοι μας αδικούν, όλοι μας υπονομεύουν. Κι ακόμη πως εμείς έχουμε το δικαίωμα όλους να τους κρίνουμε κι όποιους θέλουμε να επικρίνουμε, αλλά κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας κρίνει και πολύ περισσότερο να μας κατηγορήσει για οτιδήποτε. Και με τέτοια μυαλά είναι που φτάσαμε και στον ακραίο παραλογισμό να προβάλλεται ο ισχυρισμός πως οι Ευρωπαίοι δεν σέβονται τις πολιτικές επιλογές που κάναμε στις 25 Ιανουαρίου.
Το κακό δεν είναι ότι ειπώθηκε μία ή δύο φορές και μετά κατέληξε σε κάποιο καλάθι αχρήστων, όπου δικαιωματικά ήταν η θέση του. Το κακό είναι πως λέγεται και ξαναλέγεται. Και, δυστυχώς, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι έτσι είναι. Πως εμείς οι Ελληνες έχουμε το προνόμιο να αποφασίζουμε με ποιους όρους θα μας δανείζουν οι Φινλανδοί, οι Αυστριακοί, οι Ολλανδοί και γενικά όλοι οι Ευρωπαίοι, ακόμη και εκείνοι που ζουν σε χειρότερες συνθήκες από εμάς, και πως όποιοι διαφωνούν με την άποψη αυτή είναι αντιδημοκράτες και ναζιστές και δεν σέβονται τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Κι επειδή σωστά έχει ειπωθεί πως το μόνο που δεν έχει όρια είναι η βλακεία, επίμονα και συχνά πυκνά προβάλλεται και το επιχείρημα πως σχολιάζοντας οι άθλιοι ξένοι τις επιδόσεις της «πρώτης αριστερής κυβέρνησης» δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά μας. Κάτι που προφανώς μόνο εμείς έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε όταν καταγγέλλουμε, διά του πρωθυπουργού, κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους, στηρίζουμε συγκεκριμένες εκλογικές επιλογές και διακηρύττουμε ότι θέλουμε ν' ανατρέψουμε τις διαμορφωμένες ισορροπίες στον ευρωπαϊκό χάρτη.
Επιλέξαμε να είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και όχι μόνο δικαιούμαστε αλλά και οφείλουμε, όπως και οι άλλοι, να έχουμε άποψη για όλους και για όλα. Αλλά μόνο άποψη και σε καμία περίπτωση δικαίωμα επιβολής των δικών μας επιλογών. Κι αν και όταν συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι έτσι έχουν τα πράγματα και όχι όπως θα θέλαμε να έχουν, μπορεί να ξεφύγουμε από την απομόνωση και να αποκτήσουμε ξανά κάποιες συμπάθειες.

 http://www.ethnos.gr/

ΕΛΛΑΔΑ. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΒΙΕΤΙΑ

Οι πολιτικά "ανόητοι", τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς στην Ελλάδα, δεν αντιλαμβάνονται ότι ο πλούτος σε μια χώρα παράγεται από τον ιδιωτικό τομέα και όχι από το κράτος. Είναι άλλος ο ρόλος του κράτους και άλλος του ιδιωτικού τομέα, εκτός και αν μιλάμε για κομμουνισμό.

Ο ιδιωτικός τομέας εξασφαλίζει τα έσοδά του από

τον παραγόμενο πλούτο στην αγορά, ενώ ο κρατικός τομέας εξασφαλίζει τα έσοδά του από τους φόρους στον παραγόμενο πλούτο.

Είναι όμως πράγματι τόσο ανόητοι πολιτικά; Όχι βέβαια. Ξέρουν πολύ καλά την οικονομική πραγματικότητα, αλλά βρήκαν και τα κάνουν. Για την ακρίβεια, επί 200 χρόνια τώρα, οι πολιτικοοικονομικές ολιγαρχίες δημιούργησαν στο λαό μια νοοτροπία ζήτουλα από το κράτος προκειμένου να τον έχουν πολιτικά στο χέρι.

Οι μεν πολιτικές ολιγαρχίες, Αριστερές και Δεξιές στην Ελλάδα, χρησιμοποιούν το κράτος, όχι με βάση αυτά που ψεύτικα προβάλλουν ως ιδεολογίες τους, αλλά με βάση την ικανοποίηση της κομματικής πελατείας τους, η οποία τους εξασφαλίζει εξουσία, μέσω της διαδικασίας εκλογής, για να υπάρχει ο δημοκρατικός φερετζές.

Οι δε οικονομικές ολιγαρχίες, οι οποίες και κατέχουν την πραγματική εξουσία, είναι παρασιτικές και κρατικοδίαιτες, εξασφαλίζοντας τον πλουτισμό τους από τους κρατικούς πόρους, δηλαδή από τους φόρους και τα κρατικά δάνεια. Αυτά όμως τα δάνεια που απομυζά η κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, τα πληρώνει τελικά ο λαός και είναι αυτό που καλούμαστε να κάνουμε σήμερα.

Όσο λοιπόν αυτή η νοοτροπία και πολιτική πρακτική εξακολουθεί στην τελευταία σοβιετία του κόσμου, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να παραμένει στο σπιράλ του οικονομικού θανάτου. Βλέπετε ότι ακόμα και τώρα που χρεοκοπήσαμε, Δεξιά και Αριστερά συζητούν μόνο για τα επώδυνα μέτρα που θα επιβάλουν στο λαό με ένα μόνο στόχο. Να ξαναβγεί το κράτος στις αγορές για να δανειστεί. Για πραγματική οικονομική ανάπτυξη ούτε λόγος. Ο δε λαός θέλει (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και όχι επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, γιατί το τελευταίο θα σημάνει σκληρή εργασία και ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.

Αυτό το επί 200 χρόνια πολιτικοοικονομικό καθεστώς, μόνο με έναν τρόπο διορθώνεται. Με ανατροπή. Όχι όμως με τέτοια ανατροπή που θα τους ηρωποιήσει, αλλά με εξευτελιστική ανατροπή.

ΥΓ1. Είναι άλλο πράγμα κάποιες επιχειρήσεις στρατηγικού ή κοινωνικού ενδιαφέροντος και άλλο το κράτος νομέας της κοινωνίας.

ΥΓ2. Μπορεί ελάχιστες κρατικές επιχειρήσεις να είναι κερδοφόρες, λόγω κυρίως του μονοπωλιακού τους χαρακτήρα, αλλά υπάρχουν και χιλιάδες επιχειρήσεις και οργανισμοί που λειτουργούν με μεγάλες ζημίες.

http://hassapis-peter.blogspot.gr

Ανακαλύπτοντας την Ζάμπια

http://www.protagon.gr

Περί ομοφυλοφίλων

Μπορεί να με πείτε φασίστα, φαλλοκράτη, ομοφοβικό ή ότι άλλο επίθετο σας έχει δασκαλέψει να πιπιλάτε το Σύστημα. Έχετε κάθε «δημοκρατικό» δικαίωμα να το κάνετε.
Έχω όμως και εγώ κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να θεωρώ εσάς κορόιδα και τους ομοφυλόφιλους ξεκάθαρη διαστροφή και έγκλημα κατά της φύσης.
Αλλά:
-μιας και οι ομοφυλόφιλοι είναι πολύ της μόδας τελευταία…
-μιας και εκατοντάδες πολιτικοί, παπάδες, ηθοποιοί, τραγουδιστές και λοιποί «καλλιτέχνες» δηλώνουν «ιν» και ομοφυλόφιλοι…
-μιας και η «πολιτισμένη» ΕΕ προωθεί την κατάργηση των όρων πατέρας και μητέρα και την αντικατάστασή τους με τους πολιτικά ορθούς όρους γονέας 1 και γονέας 2…
-μιας και οι Ιρλανδοί νομιμοποίησαν τους γάμους ομοφυλοφίλων, πανηγυρίζοντας για την τρομερή νίκη σχετικά με τα ανθρώπινα «δικαιώματα»…
Θα πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι υπάρχουν και άλλοι που έχουν δικαιώματα σε αυτήν την ζωή. Εξαιρούμε βέβαια τους ανθρώπους σαν και εμένα που δεν τους αρέσει τόσο η «απελευθέρωση», αφού ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ανθρώπινα δικαιώματα όντας φασίστες, οπισθοδρομικοί κλπ, κλπ.
Αφού λοιπόν οι «ομο» επιτέλους ελευθερώθηκαν οι καημένοι από την πολιτική, θρησκευτική και κοινωνική καταπίεση, ασκώντας ωμη βία εναντίον όλων όσων αντιτίθενται, μπορούμε να δράσουμε ώστε να απελευθερωθούν και άλλες ομάδες που καταπιέζονται και έχουν ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κάνουν ότι τους καπνίσει. Ορίστε ένας μικρός κατάλογος από κατηγορίες «ειδικών προτιμήσεων» που μόνο οπισθοδρομικοί σαν και εσάς επιμένουν να θεωρούν απεχθείς και παράνομες:
-Νεκροφιλία: σεξουαλική διέγερση στην σκέψη, την θέα και την σεξουαλική επαφή με πτώματα.
-Κτηνοβασία
-Παιδοφιλία
-Ουρολαγνεία: σεξουαλική διέγερση με τη θέα, οσμή ή κατανάλωση ούρων.
-Κοπρολαγνεία: σεξουαλική διέγερση με τη θέα, οσμή ή κατανάλωση κοπράνων.
-Τηλεφωνικό σεξ: σεξουαλική διέγερση που προκαλεί η πρόστυχη τηλεφωνική συνομιλία με άγνωστο πρόσωπο (αυτό εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο κακό, γιατί δημιουργεί κέρδη στις τηλεφωνικές εταιρείες).
-Αποτεμνοφιλία ή αβασιοφιλία: σεξουαλική επαφή με ανάπηρα άτομα.
-Καθετηρολαγνεία: σεξουαλική διέγερση με τη χρήση καθετήρων
-Τρομολαγνεία: σεξουαλική διέγερση που προκαλείται υπό το αίσθημα του φόβου (της αδρεναλίνης κλπ).
-Γεροντολαγνεία: σεξουαλική συνεύρεση με ηλικιωμένους.
-Νοσολαγνεία: σεξουαλική συνεύρεση με αρρώστους.
-Ασφυξιολαγνεία: Επίτευξη έντονου οργασμού και διέγερσης λόγω της μειωμένης παροχής αρτηριακού αίματος, η οποία προκαλεί έλλειψη οξυγόνου (μερικοί άγγλοι πολιτικοί συγκαταλέγονται ανάμεσα στα θύματα που το παράκαναν).
-Συμφορολαγνεία: Διέγερση με το να φαντάζεσαι ή να σχεδιάζεις (και γιατί όχι και να πραγματοποιείς) εμπρησμούς, τροχαία και άλλες καταστροφές. Σε αυτήν την κατηγορία προφανώς βρίσκονται και όσοι διεγείρονται με το να σκοτώνουν ή να βασανίζουν μέχρι θανάτου ανήμπορα θύματα.
Με ποιο δικαίωμα εσείς παλιοκαθάρματα, φασίστες και οπισθοδρομικοί θα εμποδίσετε όλους αυτούς να ασκήσουν το δημοκρατικό και ανθρώπινο δικαίωμά τους να ασκήσουν το δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση και να εκφράσουν την σεξουαλικότητά τους;
Σε τι είναι καλύτεροι οι ομοφυλόφιλοι;
Ποιος μπορεί να πει τι είναι κανονικό και τι όχι, όταν νομιμοποιείς σαν «ανθρώπινο δικαίωμα» κάτι έξω από την φυσική λειτουργία;
Εμπρός λοιπόν ας πάψουμε να είμαστε οπισθοδρομικοί και ας απελευθερωθούμε. Και επ΄ ευκαιρία ας κάνουμε και μερικούς μπάφους ΝΟΜΙΜΑ. Εξάλλου τα ναρκωτικά είναι το προτιμώμενο όπλο του αγαπημένου σας Συστήματος.
Και γιατί άραγε οι ναρκομανείς να θεωρούνται άρρωστοι;
Γιατί να μην μπορεί ο καθένας να παίρνει ότι ουσία του αρέσει και μάλιστα νόμιμα από το κράτος;
Τι φασισμός είναι αυτός που σας δέρνει;
Εμπρός λοιπόν, ας «απελευθερωθούμε» όλοι από τα πάντα. Έτσι θα δημιουργήσουμε μία ευτυχισμένη, μαστουρωμένη και μακάρια πολυπολιτισμική κοινωνία πλήρως αποδεχόμενη την διαφορετικότητα πλην του φυσιολογικού βεβαίως, βεβαίως…

 http://aienaristeyein.com

Τα Μνημόνια του Πολιτικού Συστήματος – το τέλος του πάρτι και η επιστροφή εις την δεκαετία του 1980 –

          Απίστευτο και όμως αληθινό. Μία έρευνα του Δημητρίου Στεργίου η οποία δημοσιεύθηκε σε ηλεκτρονικό Βιβλίο αρχάς Οκτωβρίου 2012 και η οποία ετέθη υπόψη του έντιμου Επιθεωρητού Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή, αποδεικνύει με πραγματικά στοιχεία το ακόλουθο τρομακτικό: ότι κατά την περίοδο 1981-2011 κατασπαταλήθηκαν ως πλατανόφυλλα για κομματικές, πολιτικές, ρουσφετολογικές και συνδικαλιστικές σκοπιμότητες εθνικοί, κοινοτικοί και δανειακοί πόροι ύψους 1.4 τρισεκατομμυρίων Ευρώ, δηλαδή ετησίως 46 δις Ευρώ !
Εάν αυτά τα χρήματα επενδύονταν εις την Ελληνική Οικονομία θα είχανε πολλαπλασιαστικό όφελος άνω των 15 τρισεκατομμυρίων Ευρώ, και η χώρα μας θα αναδεικνυόταν σε μία από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη, με ένα τεράστιο ετήσιο ΑΕΠ, και ο Λαός μας εις τη κατάταξη των πλουσιοτέρων του κόσμου.
Δυστυχώς όμως αντί της επένδυσης των τεραστίων αυτών πόρων για την ανάπτυξη της Εθνικής Οικονομίας και τον εκσυγχρονισμό της χώρας μας, ξεκίνησε ένα τεράστιο πάρτι λεηλασίας δημοσίου χρήματος, που χρεοκόπησε την Πατρίδα μας και με χρέη άνω των 370 δις Ευρώ. Αυτό το πάρτι του αιώνα πληρώνει τώρα με την θανατηφόρα πολιτική λιτότητα και τα επαχθή Μνημόνια ο Ελληνικός Λαός.
Όμως όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία προαναφέρθηκαν, και η σημασία αυτών με τις παράπλευρες τώρα τόσο οδυνηρές συνέπειες, δεν είναι εις θέση να τα γνωρίζει επακριβώς η πλειοψηφία των Ελλήνων. Εις ένα Δημοκρατικό Πολίτευμα ο κάθε Λαός εμπιστεύεται με την ψήφο του αυτούς τους οποίους ψηφίζει. Κόμματα, κυβερνήσεις, ηγέτες, πολιτικούς, όλους του Θεσμούς και Όργανα του Κράτους. Εις όλους αυτούς ο κάθε πολίτης εμπιστεύεται τις τύχες του, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τον μέλλον του. Εμπιστεύεται ακόμη και τα συνθήματα πολιτικών αρχηγών και ηγετών, όπως π.χ. «Τσοβόλα δώστα όλα!», χωρίς όμως να είναι εις θέση να γνωρίζει, να ερμηνεύει την σημασία των συνθημάτων και τις ολέθριες συνέπειες αυτών.
Εις την Δημοκρατία όμως η βαρύτητα της ψήφου στηρίζεται εις την ηθική της υπόσταση και μόνον και εις τις θεμιτές προσδοκίες, όνειρα και οράματα κάθε ανθρώπου. Κόμματα, πολιτικοί, ηγέτες, κυβερνήσεις και ως προέκταση αυτών Θεσμοί και Όργανα του Κράτους, εκ του λόγου αυτού και μόνον οφείλουν να σέβονται την ύψιστη σημασία της βαρύτητας του ψήφου, ως μοναδικό εργαλείο και δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Είναι ύψιστο καθήκον και υποχρέωση τους να εργάζονται, να ενεργούν, να συμπεριφέρονται υπέρ όλων αυτών των πολιτών οι οποίοι τους εμπιστεύονται την ψήφο τους, να φροντίζουν υπέρ του συνόλου της κοινωνίας, να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της Πατρίδας, την αξιοπρέπεια του Λαού και του Έθνους.
Αυτοί όμως, δυστυχώς, μετέτρεψαν την Δημοκρατία μας σε ρωμαϊκή αρένα και τις ψήφους των Ελλήνων σε επευφημίες και ιαχές υπέρ του Καίσαρα ο οποίος ανταποκρινόμενος προς τις επιθυμίες του όχλου καταδίκαζε τον ηττημένο μονομάχο σε θάνατο. Δηλαδή υπέρ του διεφθαρμένου Πολιτικού Συστήματος το οποίο από το 1981 δια της συμπεριφοράς του καταδίκαζε και θανάτωνε την Πατρίδα μας με την διόγκωση του Κρατικού Μηχανισμού με ιδιοτελείς κομματικές προσλήψεις εκατοντάδων χιλιάδων υποτελών και υποχείριων τώρα συμπολιτών μας. Ένας τεράστιος, πολυδάπανος και αντιπαραγωγικός Υδροκεφαλισμός ο οποίος παρέλυε την Λειτουργία του Κράτους, εξέτρεφε την διαφθορά, την διαπλοκή και ατιμωρησία, παρακώλυε την ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας, δηλαδή αυτής της Κοινωνίας. Με τις εκατοντάδες χιλιάδες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τους υπέρογκους μισθούς και συντάξεις, τις παροχές προνομίων, όλα δυσανάλογα με την οδυνηρή κατάσταση της Εθνικής Οικονομίας. Κατέστρεφε την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις ελληνικές επιχειρήσεις, τις οποίες έτρεπε εις φυγή προς το εξωτερικό. Με την συμβολή των δεκάδων χιλιάδων κηφήνων Συνδικαλιστών όλων των Συντεχνιών, οι οποίοι παρέλυαν και κατέστρεφαν τα πάντα, ακόμη και το μοναδικό θεμέλιο της υπόστασης κάθε Λαού, αυτού του Έθνους μας, την αγροτική οικονομία και την πρωτογενή παραγωγή. Μετέτρεψαν τα σύνολο του Ελληνικού Λαού σε μία πρωτόγνωρη σε παγκόσμια χρονικά καταναλωτική κοινωνία η οποία στηριζότανε κυρίως σε ξένους δανεισμούς και κοινοτικά κονδύλια.
Όμως όποιος με ανάρμοστες, ανεύθυνες και εγκληματικές συμπεριφορές καταστρέφει το σπίτι του, δηλαδή την Πατρίδα του, ανοίγει διάπλατα την πόρτα εις τους εχθρούς της, τους οποίους όμως δημιουργεί ο ίδιος με την συμπεριφορά του. Το Πολιτικό Σύστημα της χώρας μας και οι υποστηρικτές του ευθύνεται όχι μόνο για την μετατροπή των Ελλήνων σε υποτελείς και υποχείριους επευφημιστές του και για την καταστροφή της Πατρίδας μας, αλλά τώρα και για την τραγική διεθνή απομόνωση μας, για την πρωτόγνωρη εχθρότητα πολλών Ευρωπαίων απέναντι του Λαού μας.
Εδώ και 5 χρόνια η προπαγάνδα αποκρύπτει επιμελώς από τον δεινοπαθούντα Λαό μας την αλήθεια, ότι για τα επαχθή, επαίσχυντα Μνημόνια και την θανατηφόρο λιτότητα υποταγής ευθύνεται το Πολιτικό Σύστημα της χώρας μας. Ότι επιβάλλονται από αυτό εις βάρος του Λαού, ως συνέπεια της μακροχρόνιας άφρονης, ανορθόδοξης, εγκληματικής και καταστροφικής πολιτικής του, της 30-ετούς εξαπάτησης των δανειστών με την κακοδιαχείριση των τεραστίων κεφαλαίων, με την εξαπάτηση και κατάχρηση της ψήφου και της εμπιστοσύνης αυτού του ίδιου του Ελληνικού Λαού.
Ένα βαρύτατο όμως τίμημα το οποίο δυστυχώς δεν πληρώνει το αναμάρτητο, άθικτο, ατιμώρητο Πολιτικό Σύστημα της χώρας μας και οι υποστηρικτές του, αλλά η πλειοψηφία του Λαού, ο οποίος οφείλει να επιστρέψει τώρα εις την δεκαετία του 1980. Με ότι αυτό συνεπάγεται σε μισθούς, συντάξεις και στερήσεις, αλλά κυρίως και δυστυχώς, σε αντίθεση με την δεκαετία του 1980, σε μία σήμερα τελείως ανύπαρκτη πρωτογενή παραγωγή και μία ολοσχερώς καταστραμμένη αγροτική οικονομία.
Έλληνες, αφυπνισθείτε. Μύρια δεινά έπονται!

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.

http://www.xanthitimes.gr

Ο πόλεμος των ηλιθίων

Σήμερα, πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί και ΜΜΕ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την αρχαία πόλη της Παλμύρας, στη Συρία, η οποία βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ISIS. Εκφράζουν την ανησυχία τους ότι οι ένοπλοι μαχητές του “Ισλαμικού Χαλιφάτου” θα καταστρέψουν την Παλμύρα, όπου βρίσκονται τα ερείπια μιας μεγάλης πόλης, η οποία ήταν κάποτε ένα από τα βασικά πολιτιστικά κέντρα του κόσμου. Δεν θα είναι, όμως, η πρώτη φορά που το “Ισλαμικό Χαλιφάτο” καταστρέφει πολιτιστική κληρονομιά.

Αυτά τα αισθήματα ανησυχίας είναι βαθιά υποκριτικά επειδή πολλοί από αυτούς που δείχνουν τώρα τόσο ενδιαφέρον είναι, στην πραγματικότητα, οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι του “Ισλαμικού Χαλιφάτου” και άλλων τρομοκρατικών ομάδων σε Συρία και Ιράκ. Με την υποστήριξή τους στη δήθεν “συριακή επανάσταση”τροφοδότησαν αυτές τις κινήσεις.

Το “Ισλαμικό Χαλιφάτο”, σήμερα, απλά εκτελεί τη δουλειά του – καταστρέφει τον πολιτισμό, διαλύει ολόκληρα έθνη, σκοτώνει όλους όσους αντιπροσωπεύουν την “τάξη”, με τον πιο βάναυσο τρόπο. Διαλύει τη Συρία, το γεωπολιτικό εμπόδιο στα μάτια της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών.

Αυτό το μοντέλο δεν είναι καθόλου νέο:

– Στο Κοσσυφοπέδιο, οι εξτρεμιστές Αλβανοί δεν επιτέθηκαν απλά εναντίον των Σέρβων, αλλά επιτέθηκαν και κατέστρεψαν σερβικές ορθόδοξες εκκλησίες και νεκροταφεία. Δεν ήθελαν απλά να απαλλαγούν από τον σερβικό πληθυσμό, ήθελαν να ξεφορτωθούν τη σερβική ιστορική παρουσία. Οι Κοσοβάροι – Αλβανοί έφτασαν στο σημείο να βεβηλώνουν σερβικούς τάφους βάζοντας μέσα πτώματα ζώων.

– Στον Νότιο Καύκασο, αρμενικές εκκλησίες και μοναστήρια ήταν στο στόχαστρο των δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν, κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης στον πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ο αρμενικός καθεδρικός ναός της Shushi βεβηλώθηκε και μετατράπηκε σε οπλαποθήκη από τις δυνάμεις των Αζέρων.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο βάρβαρος και αντί-πολιτιστικός πόλεμος υποστηρίχθηκε από “εθελοντές” (όπως Τσετσένους και Τζιχαντιστές του Αφγανιστάν) τόσο στην πρώην Γιουγκοσλαβία όσο και στον Νότιο Καύκασο.

Η καταστροφή της πολιτιστικής, ιστορικής, θρησκευτικής και εθνικής κληρονομιάς είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να δημιουργηθεί ένα τετελεσμένο γεγονός στο γεωπολιτικό πεδίο μάχης. Ο σκοπός αυτών των “μέτρων του πολέμου” είναι να αποκοπεί ο πληθυσμός του εχθρού από τους ιστορικούς, πολιτιστικούς και θρησκευτικούς συλλογικούς δεσμούς και ταυτότητες.

Και αυτή ακριβώς είναι η ιδεολογική αντίληψη της μετα-νεωτερικής και φιλελεύθερης Δύσης. Κάνουν το ίδιο στην Ευρώπη, φυσικά με άλλα μέσα, με “ήπια δύναμη”. Εδώ, οι πολιτικές και πολιτιστικές μας ελίτ αρνούνται την ύπαρξη και τη σημασία των συλλογικών ταυτοτήτων. Φαντασιώνονται στα πανεπιστήμιά μας πνευματικά ολογράμματα, όπως “υβριδικές ταυτότητες” και λοιπά. Αγωνίζονται ενάντια στη θρησκεία, “αποδομούν” την οικογένεια. Έχουν δημιουργήσει ένα ολόκληρο λογοτεχνικό είδος που αρνείται την ύπαρξη του “αρσενικού” και “θηλυκού”.Μετατρέπουν εκκλησίες σε πολυκαταστήματα ή κτίρια διαμερισμάτων. Λατρεύουν το “άτομο”, το οποίο είναι «ελεύθερο»να δράσει σε μια “ανοιχτή κοινωνία” – που σημαίνει πραγματικά μια παγκόσμια “ελεύθερη αγορά”.

Ο Ρώσος φιλόσοφος και πολιτικός επιστήμονας Αλεξάντερ Ντούγκιν περιέγραψε κάποτε τη διαδικασία αυτή ως έναν τρόπο για να διαδοθεί μία σύγχρονη “ιδιωτεία”. Στα αρχαία ελληνικά, ο όρος “ιδιώτης» περιέγραφε κάποιον που δεν είχε καμία επαγγελματική γνώση, έναν λαϊκό. Στην αρχαία Αθήνα, ο όρος“ιδιώτης” χρησιμοποιόταν για να παραπέμψει σε κάποιον που αρνιόταν να λάβει μέρος στη δημόσια ζωή – κάποιον χωρίς συλλογικούς δεσμούς. (σημ. μτφρ, idiot = ηλίθιος στην αγγλική)

Το “Ισλαμικό Χαλιφάτο” είναι σήμερα η «μπουλντόζα» των πολέμων για την καταστροφή των συλλογικών δεσμών στη Μέση Ανατολή. Μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι η μαχητική πτέρυγα του Δυτικού φιλελευθερισμού. [Του Manuel Ochsenreiter
Μετάφραση, για το Ιδεάπολις, της Ε. Π.]

 http://olympia.gr/

Οταν ο εθισμός στο smartphone γίνεται σκίτσο

http://www.kathimerini.gr

Στροφή 360 μοιρών

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Οσοι γνωρίζουν τον θρύλο του βασιλιά της Αγγλίας Αλφρέδου του Μεγάλου με τη γερόντισσα στην καλύβα θα καταλάβουν αμέσως τη σημασία της (νοερής) συνάντησής μου με το πνεύμα του Αθανασίου Μπακαλέξη. Για να φθάσουμε όμως στη σοφία του Αθ. Μπακαλέξη (είναι ο νέος πρόεδρος του ΟΓΑ, αν δεν το γνωρίζατε), πρέπει πρώτα να περάσουμε από τη σοφία της γερόντισσας. Ας θυμίσω, λοιπόν, τον θρύλο.
Επειδή η ιστορία περιέχει έναν νεαρό βασιλιά και μια ώριμη γυναίκα (medieval milf), σπεύδω να διευκρινίσω, κατ’ αρχάς, ότι τίποτε το kinky δεν υπάρχει σε αυτή. Ο θρύλος θέλει τον διωκόμενο, νεαρό Αλφρέδο να βρίσκει καταφύγιο (incognito) στην καλύβα, όπου η νοικοκυρά της εποχής τού παραδίδει ένα μάθημα, χάρη στο οποίο εκείνος συνειδητοποιεί τον ρόλο του και βρίσκει το ηθικό σθένος ώστε να γίνει ο μόνος βασιλιάς τους τον οποίο οι Βρετανοί αποκαλούν «Μεγάλο». Συγκεκριμένα, η νοικοκυρά τού τα έψαλε επειδή δεν είχε τον νου του στα ψωμιά που ψήνονταν εκείνη την ώρα στο τζάκι και είχαν αρπάξει. Ολη την αλήθεια που έψαχνε ο Αλφρέδος του θρύλου τη βρήκε στη νοικοκυρά του Μεσαίωνα. (Διόλου τυχαίο ότι τον μύθο λάτρεψαν οι Βικτωριανοί ― αλλά ας σταματήσω εδώ.)
Παρομοίως, την αλήθεια που έψαχνα εγώ τη βρήκα στον πρόεδρο Αθ. Μπακαλέξη. Ο αξιότιμος πρόεδρος του ΟΓΑ, ερωτηθείς σχετικά με τη δυνατότητα του οργανισμού να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, μας καθησύχασε ότι «ο οργανισμός είναι σε ετοιμότητα να πληρώσει», πρόσθεσε δε ότι, απλώς, «περιμένει τη χρηματοδότηση».
Στην απλότητα με την οποία έθεσε το πρόβλημά του ο πρόεδρος του ΟΓΑ, βρίσκουμε το πρόβλημα πολλών από εμάς, εξαιτίας του οποίου η πολιτική στην Ελλάδα είναι υπόθεση, αν όχι για παρανοϊκούς, οπωσδήποτε για τους εξοικειωμένους με την παράνοια. Εννοώ το ότι η πολιτική γίνεται αντιληπτή στη σφαίρα των προθέσεων και της φαντασίας, ενώ η περιφρόνηση της πραγματικότητας θεωρείται προσόν και απόδειξη ανιδιοτέλειας και αγνότητας. Στάση την οποία υποδειγματικά ενσαρκώνει ο πρόεδρος Αθ. Μπακαλέξης όταν λέει ότι, βεβαίως, είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε, αρκεί να μας βρει κάποιος τα λεφτά.
Πώς θα βρούμε τους πόρους ώστε να κάνουμε τη ζωή όλων μας καλύτερη; Ελα ντε! Ολοι το θέλουμε, αλλά πώς το πετυχαίνουμε; Σε τελευταία ανάλυση, αυτό είναι το πραγματικό αντικείμενο της πολιτικής και, όπως φαίνεται, το «σχέδιο» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επί του ζητήματος δεν είναι άλλο παρά ένα ιδιότυπο καθεστώς εθνολαϊκισμού, που θα χρηματοδοτείται (ελλείψει πετρελαίων, όπως στη Βενεζουέλα) από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οσο και αν ο πρωθυπουργός και ένας κύκλος περί αυτόν έχουν αντιληφθεί (με τεράστια καθυστέρηση έστω) την πραγματικότητα, οι περισσότεροι γύρω τους αδυνατούν και μένουν προσκολλημένοι στις φαντασιώσεις τους. Το γνωστικό χάσμα ενδεχομένως καλύπτεται με ένα εντατικό course ή διά της επιφοιτήσεως· το πολιτισμικό, ποτέ και με τίποτα ― μόνο στην επόμενη γενιά μπορεί να ελπίζει κάποιος, αλλά δεν νομίζω ότι οι εταίροι έχουν τον χρόνο να περιμένουν...
Τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εμείς τις αντιλαμβανόμαστε στο αλαλούμ που επικρατεί γύρω από τη διαπραγμάτευση, καθώς και στην αποτυχία της κυβέρνησης να ελέγξει στοιχειωδώς τη δική της πλευρά. Ο Γ. Βαρουφάκης είναι πασιφανές πια ότι ακολουθεί δική του πορεία: όχι μόνο προξενεί προβλήματα στη διαπραγμάτευση με τις δηλώσεις του, αλλά στήνει και έναν ωραίο καυγά με τον Ηλ. Κασιδιάρη, ώστε να βελτιώσει την εικόνα του στο αριστερό ακροατήριο υπέρ του οποίου πολεμά την «τρόικα». (Διόλου τυχαίο ότι την ξαναθυμήθηκε με το όνομά της...) Ως προς τη γενική εικόνα και τουλάχιστον μέχρι την περασμένη Πέμπτη, οι εκτιμήσεις των δύο πλευρών ήσαν αντικρουόμενες κι ας προσπαθούσε να μας πείσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για την αισιοδοξία του ότι την Κυριακή θα έχουμε συμφωνία.
Ομως και να έχουμε συμφωνία –δηλαδή, να έχει δημοσιοποιηθεί και να γνωρίζετε τι περιλαμβάνει, καθώς διαβάζετε τώρα την εφημερίδα– περιμένει κανείς ότι θα λύνει το πρόβλημά μας; Εχω την εντύπωση ότι μόλις τότε θα αρχίζει, διότι τυχόν συμφωνία θα συνεπάγεται αναδιαμόρφωση των πολιτικών ισορροπιών όπως τις ξέρουμε σήμερα. Σκεφθείτε μόνον πόσος χρόνος θα χρειασθεί ώστε να γίνει η προσαρμογή στα μυαλά των ανθρώπων. Εδώ ακόμη δεν τολμούν να μιλήσουν για τη συμφωνία με το όνομά της (δηλαδή να την πουν «Μνημόνιο»), πώς θα την υπερασπισθούν στη Βουλή και στην κοινή γνώμη; Και μόνο το ότι οι καρποί των προσπαθειών τους θα κριθούν, αναγκαστικά, με μέτρο το λεγόμενο μέιλ Χαρδούβελη σημαίνει ότι μια συμφωνία εντός ευρωπαϊκού πλαισίου θα είναι στρατηγική ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ με απρόβλεπτες επιπτώσεις.
Ισως το μόνο που θα μπορούσε να επιταχύνει την προσγείωση στην πραγματικότητα θα ήταν το απευκταίο: να πάρουμε –ει δυνατόν για λίγο– μια ιδέα του πώς θα είναι το «ταπί και ψύχραιμοι», που συνιστά σε όλους μας ο γνωστός για τη γραφικότητά του βουλευτής από την Κρήτη. Λέγεται, λ.χ., όλο και πιο θαρρετά πλέον ότι, αν έχουμε μια καθυστέρηση καταβολής από πλευράς του Δημοσίου των υποχρεώσεών του σε μισθωτούς και συνταξιούχους μισθών, ίσως το σοκ να μας επαναφέρει. Νομίζω, όμως, ότι δεν υπάρχει γνωστικός άνθρωπος ο οποίος να μπορεί να υπολογίσει με ασφάλεια τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης.
Προφανέστατα αυτό το καταλαβαίνει και ο πρωθυπουργός και το φοβάται εξίσου, φαίνεται όμως ότι ο φόβος του εξισορροπείται από τον φόβο της αριστερής αντιπολίτευσης και των διαφόρων τυχοδιωκτικών στοιχείων της κυβέρνησης που υπηρετούν προσωπικά τους συμφέροντα. Γι’ αυτό και οι κουβέντες του, που νομίζω ότι αποτυπώνουν επακριβώς την εξέλιξη της «υπόθεσής» μας, είναι αυτές που είπε με αφορμή την ΕΡΤ, έστω και αν το θέμα ήταν τελείως διαφορετικό: «Εχουμε κάνει στροφή 360 μοιρών», είπε. Πράγματι! Γι’ αυτό και βρισκόμαστε στην ίδια ακριβώς θέση...

 http://www.kathimerini.gr