Εγκληματική οργάνωση

Ποινικός Κώδικας - Άρθρο 187

Εγκληματική οργάνωση

  1. Με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών τιμωρείται όποιος συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα (οργάνωση) "που επιδιώκει" τη διάπραξη περισσότερων κακουργημάτων που προβλέπονται στα άρθρα 207 (Παραχάραξη), 208(Κυκλοφορία παραχαραγμένων νομισμάτων), 216 (Πλαστογραφία), 218(Πλαστογραφία και κατάχρηση ενσήμων), 242 (ψευδής βεβαίωση, νόθευση), 264 (Εμπρησμός), 265 (Εμπρησμός σε δάση), 268 (πλημμύρα), 270 (έκρηξη), 272 (Παραβάσεις σχετικές με τις εκρηκτικές ύλες), 277 (πρόκληση ναυαγίου), 279 (δηλητηρίαση πηγών και τροφίμων), 291 (διατάραξη της ασφάλειας σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών), 299 (ανθρωποκτονία με πρόθεση), 310 (Βαριά σωματική βλάβη, 322 (Αρπαγή), 323 (εμπόριο δούλων), "323Α (εμπορία ανθρώπων)" 324 (Αρπαγή ανηλίκων), 327 (ακούσια απαγωγή), 336 (Βιασμός), 338 (Κατάχρηση σε ασέλγεια), 339 (αποπλάνηση παιδιών), "348 Α (πορνογραφία ανηλίκων) , 351 (Σωματεμπορία), 351Α (ασέλγεια με ανήλικο έναντι αμοιβής)", 374 (Διακεκριμένες περιπτώσεις Κλοπής), 375 (Υπεξαίρεση), 380 (Ληστεία), 385 (Εκβίαση), 386 (Απάτη), 386Α (Απάτη με υπολογιστή), 404 (Τοκογλυφία),«στο τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 5 του άρθρου 87 και στο άρθρο 88 του ν. 3386/2005 (ΦΕΚ 212 Α`), όταν οι πράξεις αυτές (διευκόλυνση της παράνομης εισόδου ή εξόδου ή της παράνομης μεταφοράς υπηκόων τρίτων χωρών) τελούνται από κερδοσκοπία,».


 όπως επίσης περισσότερων κακουργημάτων που προβλέπονται στη νομοθεσία περί ναρκωτικών, όπλων, εκρηκτικών υλών και προστασίας από υλικά που εκπέμπουν επιβλαβείς για τον άνθρωπο ακτινοβολίες.

 "καθώς και περισσότερων κακουργημάτων που προβλέπονται και τιμωρούνται από τη νομοθεσία για την Προστασία των Αρχαιοτήτων και εν γένει της Πολιτιστικής Κληρονομιάς καθώς και τη νομοθεσία περί προστασίας του περιβάλλοντος.».

«,καθώς και περισσότερων εγκλημάτων που προβλέπονται και τιμωρούνται από τη διάταξη του άρθρου 41 ΣΤ του ν. 2725/1999, όπως ισχύει όπως επίσης και περισσοτέρων εγκλημάτων που προβλέπονται και τιμωρούνται στο άρθρο 1280 του ν. 2725/ 1999. Για τα εγκλήματα του άρθρου αυτού η ιδιότητα του ιατρού, προπονητή ή φυσιοθεραπευτή αποτελεί επιβαρυντική περίπτωση.Με την ίδια ποινή τιμωρείται ο υπαίτιος της πράξεως του πρώτου εδαφίου, αν η εγκληματική οργάνωση επιδιώκει την τέλεση περισσότερων αξιόποινων πράξεων σχετικά με την αποφυγή καταβολής νόμιμου φόρου, τέλους, δασμού ή άλλης επιβαρύνσεως κατά την αγορά, πώληση, παραλαβή, παράδοση, μεταφορά, διαμετακόμιση, εμπορία, κατοχή, αποθήκευση, εισαγωγή ή εξαγωγή εμπορεύματος ή και προϊόντος απομίμησης, παραποίησης ή πειρατείας».


«2. Όποιος παρέχει ουσιώδεις πληροφορίες ή υλικά μέσα, με σκοπό να διευκολύνει ή να υποβοηθήσει οργάνωση της προηγούμενης παραγράφου για τη διάπραξη των επιδιωκόμενων από αυτή κακουργημάτων, τιμωρείται με Κάθειρξη μέχρι δέκα ετών.».

 «3. Όποιος διευθύνει την οργάνωση της πρώτης παραγράφου τιμωρείται με Κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών».«Με την ίδια ποινή τιμωρείται το μέλος της οργάνωσης αν κατά τον χρόνο τέλεσης του εγκλήματος του δευτέρου εδαφίου της πρώτης παραγράφου ήταν δημόσιος υπάλληλος ή υπάλληλος υπό την έννοια του άρθρου 263α.»


 4 "2. Όποιος με Απειλή ή χρήση βίας κατά δικαστικών λειτουργών, ενόρκων, ανακριτικών ή δικαστικών υπαλλήλων, μαρτύρων, πραγματογνωμόνων και διερμηνέων ή με δωροδοκία των ίδιων προσώπων ματαιώνει την αποκάλυψη ή τη δίωξη ή την τιμωρία του εγκλήματος της συγκρότησης ή ένταξης σε εγκληματική οργάνωση της παραγράφου 1 τιμωρείται με Κάθειρξη μέχρι δέκα (10) έτη και με χρηματική ποινή από εκατό χιλιάδες (100.000) μέχρι πεντακόσιες χιλιάδες (500.000) ευρώ. Όποιος στις παραπάνω περιπτώσεις ματαιώνει την αποκάλυψη ή τη δίωξη ή την τιμωρία όχι μόνο του εγκλήματος της συγκρότησης ή ένταξης σε εγκληματική οργάνωση της παραγράφου 1, αλλά και άλλου εγκλήματος, από εκείνα που απαριθμούνται στην ίδια παράγραφο, τιμωρείται με Κάθειρξη και χρηματική ποινή από εκατό χιλιάδες (100.000) ευρώ μέχρι ένα εκατομμύριο (1.000.000) ευρώ."


5  3. Όποιος  εκτός από τις περιπτώσεις της παραγράφου 1, ενώνεται με άλλον για να διαπράξει κακούργημα (συμμορία), τιμωρείται με Φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών. Με Φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών τιμωρείται ο υπαίτιος, αν η κατά το προηγούμενο εδάφιο ένωση έγινε για τη διάπραξη πλημμελήματος το οποίο τιμωρείται με Φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και με το οποίο επιδιώκεται οικονομικό ή άλλο υλικό όφελος ή η προσβολή της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας ή της γενετήσιας ελευθερίας.

6  4. Η κατασκευή, προμήθεια ή κατοχή όπλων, εκρηκτικών υλών και χημικών ή βιολογικών υλικών ή υλικών που εκπέμπουν επιβλαβείς για τον άνθρωπο ακτινοβολίες προς εξυπηρέτηση των σκοπών της οργάνωσης της παραγράφου 1 ή της συμμορίας της παραγράφου 3 ή η επιδίωξη οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους των μελών τους συνιστούν επιβαρυντικές περιστάσεις. Η μη τέλεση οποιουδήποτε από τα επιδιωκόμενα εγκλήματα των παραγράφων 1 και 3 συνιστά ελαφρυντική περίσταση. Η απλή ψυχική συνέργεια στα εγκλήματα της συγκρότησης ή συμμετοχής κατά την παράγραφο 1 ή της συμμορίας κατά την παράγραφο 3 δεν τιμωρείται, εφόσον τα μέλη της οργάνωσης ή συμμορίας δεν επιδιώκουν οικονομικό ή άλλο υλικό όφελος.«Επιβαρυντική περίσταση συνιστά επίσης η τέλεση της πράξεως του τελευταίου εδαφίου της πρώτης παραγράφου με υλικό αντικείμενο το αργό πετρέλαιο ή άλλο πετρελαιοειδές ή ενεργειακό προϊόν.»


7  5. Οι διατάξεις του παρόντος άρθρου εφαρμόζονται και όταν οι προβλεπόμενες σε αυτό αξιόποινες πράξεις τελέσθηκαν στην αλλοδαπή από ημεδαπό ή στρέφονταν κατά `Ελληνα πολίτη ή κατά νομικού προσώπου που εδρεύει στην ημεδαπή ή κατά του Ελληνικού κράτους, ακόμη και αν αυτές δεν είναι αξιόποινες κατά τους νόμους της χώρας στην οποία τελέσθηκαν".


   
8. Η διάταξη του άρθρου 238 εφαρμόζεται αντίστοιχα και στα εγκλήματα των παραγράφων 1 έως 4 του παρόντος.

Η άγνωστη θεραπευτική μέθοδος του Αριστοτέλη

Περιγράφεται μία περίπτωση θεραπείας που προτείνει ο Αριστοτέλης για τους πόνου της πυέλου.
Ο Διογένης Λαέρτιος στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» στο ειδικό κεφάλαιο που αναφέρεται στον Αριστοτέλη, μας αποκαλύπτει μία εξαιρετικά σημαντική πληροφορία η οποία στις μέρες μας παραμένει εντελώς άγνωστη.
Σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο, αποκαλύπτεται ότι ο Αριστοτέλης διέθετε πολλές ιατρικές γνώσεις, γεγονός που λογικά θα ήταν αναμενόμενο, από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι ο πατέρας του ο Νικόμαχος, ήταν γιατρός και μάλιστα μέσα στην βασιλική αυλή.
Περιγράφεται λοιπόν, αν και με μεγάλη συντομία, μία περίπτωση θεραπείας που προτείνει ο Αριστοτέλης για τους πόνου της πυέλου. Η πύελος αποτελεί την βάση της σπονδυλικής μας στήλης. Σήμερα η περιοχή αυτή είναι περισσότερο γνωστή με τον όρο «λεκάνη» και η ασθένεια αυτή, «πόνος της μέσης μας»

καὶ Λύκωνα λέγειν ὡς ἐν πυέλῳ θερμοῦ ἐλαίου λούοιτο καὶ τοὔλαιον διαπωλοῖτο.
Ο Αριστοτέλης, συμβούλεψε κάποτε τον Λύκωνα, ο οποίος έπασχε από πόνους της πυέλου, (λεκάνης) να λουστεί με ζεστό λάδι, ώστε να απελευθερωθεί από τους πόνους του.
(Ο Λύκων ήταν ένας από τους μελλοντικούς διευθυντές του Περιπατητικού Λυκείου, το οποίο διοίκησε μάλιστα για 44 ολόκληρα χρόνια.)
ἔνιοι δὲ καὶ ἀσκίον θερμοῦ ἐλαίου ἐπιτιθέναι αὐτὸν τῷ στομάχῳ φασί·Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι τον είχε συμβουλέψει επιπλέον, να τοποθετήσει και μια μικρή θερμοφόρα γεμάτη ζεστό λάδι, την οποία θα έπρεπε να τοποθετήσει επάνω στο στομάχι του, όσο ήταν ξαπλωμένος.
καὶ ὁπότε κοιμῷτο, σφαῖραν χαλκῆν βάλλεσθαι αὐτῷ εἰς τὴν χεῖρα λεκάνης ὑποκειμένης,
Επίσης, ο ασθενής θα έπρεπε να κρατάει στην παλάμη του μια χάλκινη σφαίρα. Όταν κάποτε θα κοιμόταν, τότε αυτή η σφαίρα θα γλιστρούσε από το χέρι του (αφού λόγω του ύπνου θα χαλάρωνε) και θα έπεφτε σε μια μεταλλική λεκάνη που βρισκόταν ακριβώς από κάτω.
ἵν' ἐκπεσούσης τῆς σφαίρας εἰς τὴν λεκάνην ὑπὸ τοῦ ψόφου ἐξέγροιτο.
Έτσι ώστε πέφτοντας η χάλκινη σφαίρα στην μεταλλική λεκάνη, να προκαλέσει δυνατό θόρυβο και ο ασθενής να ξυπνήσει τρομαγμένος, έτσι ώστε να πεταχτεί από το κρεβάτι του!

http://www.apocalypsejohn.com/

Μέδουσα τεραστίων διαστάσεων στις θάλασσες της Αρκτικής

Μία μέδουσα, μπροστά στην οποία ο άνθρωπος είναι ένα μικροσκοπικό πλασματάκι, βρίσκεται στις θάλασσες της Αρκτικής και ανήκει στην οικογένεια μεδουσών ‘Lions Mane’.
Αξίζει να σημειωθεί πως η συγκεκριμένη μέδουσα υπάρχει εδώ και 650 εκατομμύρια χρόνια και είναι σίγουρα από τις πρώτες μορφές ζωής πάνω στη Γη διότι πριν 650 εκατομμύρια χρόνια η Γη δεν είχε στη στεριά οποιαδήποτε μορφή ζωής και υπήρχαν μονάχα άγονα εδάφη με πετρώματα.
Αντίθετα στις θάλασσες είχαν αρχίσει να υπάρχουν οι πρώτες μορφές ζωής και τα πρώτα θαλάσσια όντα που μερικά ήταν πραγματικά τεραστίων διαστάσεων, κάτι σαν τεράστια χταπόδια, τεράστια ψάρια και τεράστια θαλάσσια τέρατα. Φυσικά και υπήρχαν και μικρότερα όντα τότε στους ωκεανούς.
Πάντως ένα από τα τεράστια όντα των τότε θαλασσών που ήταν και αυτή η μέδουσα που σε αντίθεση με τις άλλες πρωταρχικές μορφές ζωής που λόγω καταστροφών που υπέστη η Γη εξαφανίστηκαν, η συγκεκριμένη μέδουσα κατάφερε να επιβιώσει από όλες αυτές τις καταστροφές και να είναι τώρα ένα από τα μακροβιότερα και μεγαλύτερα προστατευόμενα είδη που έχουν υπάρξει ποτέ στη Γη.
http://www.ecotimes.gr/
http://www.apocalypsejohn.com/

Ο σοφός στη δυσκολία φαίνεται

Πρέπει, πραγματικά, να θεωρείται ο πιο άτυχος των ανθρώπων εκείνος που δεν έχει μάθει πως να αντέχει τη δυστυχία.

Κανένα ανθρώπινο ατύχημα δεν πρέπει να είναι απρόσμενο από εκείνους που είναι προικισμένοι με διάνοια. Να αντιμετωπίζεις τις ατυχίες σου με δύναμη και πολλή αξιοπρέπεια. Μη βλασφημείς και μην παραπονιέσαι αν η τύχη δεν σε έχει ευνοήσει, ή αν τα πράγματα έχουν πάει στραβά.

Αυτά μόνο τείνουν να κάνουν τα πράγματα χειρότερα και όχι να τα βελτιώσουν. Σταμάτησε τα δάκρυά σου, διαφύλαξε την ηρεμία σου και κάνε ότι περνάει από το χέρι σου για να επανορθώσεις. Είναι μεγάλο πράγμα να είσαι σοφός εκεί όπου οφείλεις, σε καταστροφικές συνθήκες.

Συχνά , οι ανόητοι γίνονται σοφοί, κάτω από την πίεση των δυστυχιών.Εφ’ όσον είμαστε άνθρωποι δεν πρέπει να περιγελούμε αλλά να θρηνούμε για τις συμφορές των άλλων. Πάνω απ’ όλα τα πράγματα , να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να συμπεριφέρεσαι όπως ταιριάζει σ’ ένα Γιό του Θεού.

Και ως τέτοιος, μη σκέφτεσαι με μικροπρέπεια ούτε με εκφυλισμό, σχετικά με τον εαυτό σου, ούτε να κρύβεις σκοτεινές σκέψεις. Εκείνος που έχει Φως μέσα του έχει μια λαμπρή μέρα, αν και περιβάλλεται από το σκοτάδι. Στον ευγενή όλα τα πράγματα είναι αγνά. Όλα τα σημεία του ανθρώπου, όπως εκείνα ενός αγάλματος, οφείλουν να είναι όμορφα.

Να σκέφτεσαι όλα τα σημεία του σώματός σου ως ωραία και κανένα ως χαμηλό ή ταπεινό. Να φέρεσαι στον εαυτό σου σαν να είναι ελεύθερος άνθρωπος, με το να θυμάσαι ότι κανένας δεν είναι ελεύθερος αν δεν έχει κυριαρχία στον εαυτό του. Η ελευθερία είναι η ονομασία της Αρετής. Η σκλαβιά της κακίας. Είναι αναγκαίο να κάνουμε πόλεμο μόνο με πέντε πράγματα: στις αρρώστιες του σώματος, στην άγνοια του πνεύματος, στα πάθη του σώματος, στα στραβά της πόλης και στη διχόνοια των οικογενειών.

Πυθαγόρας

apocalypsejohn logioshermes

Γιατί οι έντιμοι και ικανοί δεν επιδιώκουν ανάληψη εξουσίας

ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΠΟΛΙΤΕΙΑ»
Ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων (427-347 π.Χ.) γύρω στο 374 π.Χ. έγραψε το κορυφαίο έργο του «Πολιτεία» μέσω του οποίου σχεδίασε την εικόνα του ιδανικού πολιτεύματος με επίγνωση του πόσο δύσκολη είναι η πραγματοποίησή του.
Στο έργο αυτό μέσα από την αφήγηση του Σωκράτη αναφέρεται και η συζήτηση που έγινε με θέμα τη φύση της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως για τη δημιουργία ενός ιδανικού κράτους, στο οποίο θα κυριαρχεί η ιδέα του αγαθού και το οποίο κράτος θα υφίσταται για να παρέχει την αληθινή ευτυχία στους πολίτες του. Για να επιτευχθεί όμως αυτό οι άρχοντες πρέπει να εργάζονται για το καλό των άλλων (των αρχομένων) και όχι το δικό τους! Ένα τέτοιο κράτος όμως βρίσκεται στη σφαίρα της ουτοπίας.
Ας δούμε τι ακριβώς γράφει ο Πλάτων για την εξουσία (άρχοντες - πολιτικούς) και τους εξουσιαζόμενους (αρχόμενους - πολίτες) [Πολιτεία, Βιβλίο Α, 346-347].
Αφηγείται ο Σωκράτης:
«Καμιά τέχνη και καμιά εξουσία δεν έχει ως αντικείμενο της ασχολίας της την δική της προσωπική ωφέλεια, αλλά […] το αντικείμενο της εξουσίας και των προσταγών της είναι η ωφέλεια του εξουσιαζόμενου, και το κάνει αυτό έχοντας εμπρός στα μάτια της το συμφέρον του εξουσιαζόμενου που είναι ασθενέστερος και όχι το συμφέρον του ισχυρότερου.
Γι’ αυτό ακριβώς […] κανένας δεν αποφασίζει με τη θέλησή του να γίνεται άρχων [μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν] και να έχει στα χέρια του την ξένη αθλιότητα, προσπαθώντας να τη διορθώσει, αλλά ζητά μισθό, επειδή όποιος έχει την πρόθεση να δουλέψει ως σωστός τεχνίτης, όταν οι προσταγές του είναι σύμφωνες με την τέχνη, δεν πράττει ούτε προστάζει ό,τι συμφέρει αυτόν τον ίδιον, αλλά ό,τι συμφέρει τον αρχόμενο.
Γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία, για όσους πρόκειται να αποφασίσουν να γίνουν άρχοντες, πρέπει να εξασφαλιστεί ως μισθός, ή χρήματα ή τιμή ή τιμωρία, εάν κανένας δεν θέλει να αναλάβει την εξουσία [μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν ἐθελήσειν ἄρχειν, ἢ ἀργύριον ἢ τιμήν, ἢ ζημίαν ἐὰν μὴ ἄρχῃ]».
Τι θέλεις να ειπείς μ’ αυτό Σωκράτη; είπε ο Γλαύκων. Τα δύο είδη του μισθού που ανέφερες μπορώ να τα καταλάβω• δεν αντιλαμβάνομαι όμως πώς εννοείς την τιμωρία και πώς την έχεις βάζεις στην ίδια μοίρα με τον μισθό.
Από την ερώτησή σου εικάζεται ότι δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι ο μισθός των εντίμων ανθρώπων, αυτός δηλαδή που παρακινεί τους ενάρετους ανθρώπους να φορτώνονται τα βάρη της εξουσίας, όταν αποφασίζουν να γίνονται άρχοντες, Μήπως δεν γνωρίζεις πως το να αγαπά κάποιος τις τιμές και τα χρήματα, όχι μόνο κατά την γνώμη του λαού, αλλά και στην πραγματικότητα είναι όνειδος;
Αυτό τουλάχιστον το γνωρίζω, είπε.
Γι’ αυτό ακριβώς, είπα εγώ, οι καλοί δεν παρακινούνται ούτε από χρήματα ούτε από τιμές να γίνονται άρχοντες [οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλειν ἄρχειν οἱ ἀγαθοί οὔτε τιμῆς]• γιατί δεν τους αρέσει ούτε λαμβάνοντας φανερά τον μισθό του αξιώματός τους να χαρακτηρίζονται ως έμμισθοι, ούτε να στιγματίζονται ως κλέφτες επωφελούμενοι κρυφά από την άσκηση της εξουσίας [οὔτε γὰρ φανερῶς πραττόμενοι τῆς ἀρχῆς ἕνεκα μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε λάθρᾳ αὐτοὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες κλέπται], ούτε πάλι η δόξα μπορεί να είναι κίνητρο γι’ αυτούς, αφού δεν αγαπούν τη δόξα.
Δεν πρόκειται λοιπόν αυτοί να αποφασίσουν να γίνουν άρχοντες, αν δεν αναγκαστούν και απειληθούν με τιμωρία. Εξ αιτίας αυτού έχει επικρατήσει σχεδόν η γνώμη ότι είναι ντροπή να θέλει κανείς από μόνος του να αναλάβει εξουσία, χωρίς να υπάρχει η απειλή του εξαναγκασμού. Και η πιο βαριά τιμωρία (για κάποιον έντιμο) είναι το να εξουσιάζεται από κάποιον χειρότερό του, στην περίπτωση που δεν αποφασίζει ο ίδιος να αναλάβει την εξουσία.
Επειδή αυτή την τιμωρία, πιστεύω ότι φοβούνται οι ενάρετοι άνθρωποι, δέχονται να αναλάβουν την εξουσία, όταν γίνονται άρχοντες, και ασκούν τότε την εξουσία, όχι με την ιδέα ότι κάνουν κάτι καλό ούτε για να τους δοθεί μέσω των αξιωμάτων η ευκαιρία να περάσουν καλά, αλλά ενεργούν από ανάγκη, αφού δεν θα βρίσκεται καλύτερό τους ή όμοιός τους, για να παραλάβει την εξουσία.
Γιατί υπάρχει κίνδυνος πως, αν υπήρχε μια πόλη κατοικημένη από εναρέτους (έντιμους) ανθρώπους, θα ήταν μέσα σ’ αυτή περιζήτητο πράγμα η μη ανάληψη της εξουσίας, σε όσο βαθμό είναι σήμερα (περιζήτητο) η ανάληψή της [ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν ἀγαθῶν εἰ γένοιτο, περιμάχητον ἂν εἶναι τὸ μὴ ἄρχειν ὥσπερ νυνὶ τὸ ἄρχειν]. Και στην περίπτωση αυτή θα γινόταν ολοφάνερο ότι πραγματικά στον χαρακτήρα του σωστού άρχοντα δεν είναι να επιδιώκει το συμφέρον του, αλλά το συμφέρον των αρχομένων (δηλ. των πολιτών). Έτσι κάθε γνωστικός άνθρωπος θα προτιμούσε να ωφελείται αυτός από άλλον και να μην έχει σκοτούρες εργαζόμενος προς όφελος των άλλων”.
Το ανωτέρω κείμενο του Πλάτωνα είναι πολύ επίκαιρο σήμερα. Οι έντιμοι και ικανοί συνήθως απέχουν από τα κοινά και δεν επιδιώκουν να αναλάβουν εξουσίες για τους ίδιους ακριβώς λόγους που αναφέρει ο Πλάτων. Όσοι το επιχείρησαν ή αφομοιώθηκαν από το κρατούν σάπιο πολιτικό σύστημα ή τα παράτησαν γρήγορα. Αλλά έως τώρα τουλάχιστον και ο πολύς λαός δεν προτιμά τους έντιμους και ικανούς.
Οι έντιμοι (αγαθοί - ενάρετοι, κατά τον Πλάτωνα) δεν επιδιώκουν τα αξιώματα και τις τιμές, ούτε έχουν ανάγκη από την εφήμερη δόξα που προσφέρει η ανάληψη εξουσίας. Ούτε φυσικά θα καταδεχτούν να γυρίζουν στην αγορά και στα καφενεία, ή και στα μνη-μόσυνα ακόμα, για να ζητήσουν την ψήφο του οποιουδήποτε.
Οι ικανοί, επίσης, δεν αφήνουν την εργασία τους για να ασχοληθούν με την πολιτική για να λάβουν διάφορα αξιώματα, τα οποία φέρνουν εύκολο χρήμα και πρόσκαιρες τιμές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τον καταργηθέντα, ευτυχώς, νόμο για το ασυμβίβαστο του βουλευτικού αξιώμα-τος και της ασκήσεως επαγγέλματος εισηγήθηκαν και υποστήριξαν επαγγελματίες πολιτικοί, οι οποίοι δεν άσκησαν ποτέ οποιοδήποτε επάγγελμα στη ζωή τους!
 http://www.apocalypsejohn.com

Από την άνοδο των άκρων στο όραμα της ακεραιότητας

Κώστας Χατζηαντωνίου

Παραπορευόμενοι μέσα στους ατελεύτητους κύκλους της συνήθους περί την κρίση καθεστωτικής αερολογίας, μετ’ επιτάσεως ακούμε εδώ και καιρό ένα επιχείρημα που παρά τη συστηματική επανάληψή του όχι μόνο δεν πείθει αλλά φαίνεται μάλλον να τροφοδοτεί αυτό το οποίο καταγγέλλει. Μιλούμε για τη θεωρία των δύο άκρων και ιδιαίτερα για τις διακηρύξεις σχετικά με τους κινδύνους από τη θεαματική αναβίωση του φασισμού. Οι φορείς αυτού του επιχειρήματος προφανώς δεν έχουν την ευφυΐα να αντιληφθούν ότι κρούουν ανοιχτές θύρες. Η ελληνική κοινωνία όμως έχει καθαρή συνείδηση της δαιμονικής ουσίας του φασισμού και της φυσιογνωμίας του εν Ελλάδι πολιτικού του φορέα, όπως γνωρίζει άριστα και τον καιροσκοπισμό της αριστεράς. Και είναι ακριβώς η συνείδηση αυτή που πυκνώνει διαρκώς τις τάξεις των άκρων.

Σημαίνει τούτο ότι η ελληνική κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται ή φασιστικοποιείται; Κάθε άλλο. Φτάνουμε στο απόγειο του μεταπολιτευτικού ανθρώπου, του ανθρώπου μιας εποχής ξέφρενου ατομικισμού και εξισωτικού φθόνου, που νιώθει να καταρρέει ο μόνος σκοπός υπάρξεώς του. Σε συνθήκες μαζικής απελπισίας, η γοητεία του κακού είναι η μόνη λυτρωτική λειτουργία για τα θύματα της κρίσης που το μόνο στο οποίο πιστεύουν πλέον είναι η εκδίκηση. Σ’ ένα κόσμο γενικευμένης κακότητας και ταξικής βίας, ο φασισμός γοητεύει όλο και περισσότερο διότι τολμά να πετάξει τις μάσκες του ουμανισμού και να μιλήσει ανοιχτά, σωματικά, με τους όρους της βίας και της κακότητας. Αυτό που του δίνει το μεγάλο πλεονέκτημα σε καιρούς κοινωνικής και ηθικής διάλυσης, όπως αυτή που ζούμε, είναι το πλεονέκτημα της ωμής ειλικρίνειας απέναντι στην αστική υποκρισία όσων κρύβουν την κακότητά τους με ανθρωπιστικές διακηρύξεις ή με θρησκευτικά κηρύγματα. Πρόκειται για όπλο ισχυρότατο το οποίο ενισχύεται παράλληλα με το αίσθημα της συντροφικότητας και μυθικές τελετουργίες, την ίδια ώρα που οι δημοκρατικοί πολίτες οχυρώνονται στην ατομικότητά τους.

Μόνο μετά από τούτες τις εισαγωγικές παρατηρήσεις, θα μπορούσαμε να πάρουμε μέρος με σοβαρότητα στη συζήτηση περί άκρων που γίνεται στις ημέρες μας με περισσή υποκρισία και συστηματική στρεψοδικία. Δεν υπονοούμε ότι δεν υπάρχει πραγματικό πρόβλημα χυδαιότητας, ασυδοσίας ή και επικίνδυνων επιδιώξεων των άκρων. Εκτιμούμε όμως ότι το μείζον πρόβλημα που οδηγεί στην καταστροφή είναι η χυδαιότητα και ο πλήρης ηθικός και πνευματικός εκτραχηλισμός του χώρου και των δυνάμεων που εμφανίζονται ως άμυνα έναντι των άκρων, ως «μέσον». Δηλονότι του διαβόητου μεσαίου αστικού χώρου που εκπροσωπώντας τη μετριοπάθεια, έφθασε να στηρίζεται αρχικά στις δυνάμεις της μετριότητας και αργά αλλά σταθερά στις ίδιες δυνάμεις που έντρομες και οργισμένες στρέφονται προς τα άκρα. Σε αυτό τον χώρο είναι αργά πια για να ανθίσει πειστικά οποιοσδήποτε πατριωτισμός. Ο πατριωτισμός από τα χείλη αυτών που κατέστρεψαν την Πατρίδα, είναι η πιο αισχρή πρόκληση.

Το πρόβλημα των άκρων λοιπόν. Πρόβλημα που δεν είναι νέο. Είναι παλαιότατο και εγγενές του νέου ελληνισμού. Τα πάγια χαρακτηριστικά της ελληνικής ύπαρξης περιφρονήθηκαν χωρίς καμιά αναστολή και καθ’ όλη τη διάρκεια της νεοελληνικής ζωής από το μέτωπο των άκρων. Άκρων που έσυραν επανειλημμένα το έθνος σε καταστροφές. Από την οξεία διαμάχη ορθόδοξων σκοταδιστών και νεωτερικών φωταδιστών, πριν ακόμη γεννηθεί το νεοελληνικό κράτος (Αθανάσιος Πάριος και Αδαμάντιος Κοραής: οι δυο όψεις ενός διχαστικού νομίσματος) ως τη σύγκρουση εκσυγχρονιστών και παραδοσιακών του καιρού μας και ως τον οιονεί εμφύλιο των δυνάμεων της μεταπολίτευσης (σε αυτόν που μας καλούν σήμερα μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί), η αντιμαχία αυτή βυθίζει διαρκώς το λαό στην εσωστρέφεια και τον επαρχιωτισμό, τον αποκόπτει από τον προορισμό και την προκοπή του, τον οδηγεί είτε σε αφελληνισμό είτε σε θάνατο από προγονοπληξία.

Πολλές είναι οι θεωρίες για τις αιτίες αυτού του φαινομένου. Σοβαρότερη αυτή που μιλά για την απότομη οικειοποίηση του νεωτερικού κόσμου από μια κοινωνία μη νεωτερική, με δομές παρωχημένες, με θεσμούς, σχέσεις εξουσίας και νοοτροπίες προ-νεωτερικές. Αυτή θα μπορούσε να  είναι μια λογική εξήγηση της αβελτηρίας μας. Υπήρξαν όμως παραδείγματα που δείχνουν πως δεν έλειψαν στην Ιστορία μας οι δυνάμεις οι οποίες είχαν συλλάβει την ανάγκη της σύνθεσης και της αντιπαράθεσης τόσο με την μεταπρατική νοοτροπία μιας εκδοχής του διαφωτισμού όσο και με τις σκοταδιστικές εμμονές μιας εκδοχής της παράδοσης. Αναφέρομαι π.χ. στον έξοχο τρόπο που συνδύασαν το εθνικό με το σύγχρονο στο ιδεολογικό πεδίο ο Ρήγας Βελεστινλής και στο πολιτικό ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Τα αποτέλεσμα το ξέρουμε. Ηττήθηκαν πανηγυρικά και οι δυο και οι επίγονοί τους (ιδεολογικοί και πολιτικοί) προσχώρησαν άλλοι στο «προοδευτικό» και άλλοι στο «συντηρητικό» στρατόπεδο. Στο μέσον κενό, ερημιά. Στα νερά της Σμύρνης πνίγηκε το 1922 η έσχατη ελπίδα νοήματος ενώ η τελευταία αναλαμπή, το θαύμα της γενιάς του Τριάντα, το μαράζωσε η εθνικόφρων μεταπολεμική υποκρισία, πριν το αποτελειώσει ο μεταπολιτευτικός ρεβανσισμός της αριστεράς.

Η δικτατορία και η αντίσταση επηρέασαν καθοριστικά την πολιτική σκέψη του μέσου Έλληνα και έγιναν μετά το 1974 βασικό ιδεολογικό δίπολο για την οργάνωση του δημοκρατικού συστήματος αλλά και την ανασυγκρότηση της εθνικής ταυτότητας σε μια φαινομενικά πιο λαϊκιστική εκδοχή αλλά στην ουσία σε μια ακόμη πιο χυδαία χρησιμοθηρική αντίληψη. Η καραμανλική μεγάλη ιδέα (ευημερία με κάθε μέσον και κάθε τίμημα) εξαπλώθηκε ως η μεγάλη ιδέα όλων των τάξεων και καθόρισε τη λειτουργία του ελληνικού κράτους για δεκαετίες, με μεγαλύτερη ένταση δε κατά την περίοδο του εκπασοκισμού που υπήρξε η ακραία εκδοχή του καραμανλισμού. Η ιδέα αυτή όμως ήταν μοιραίο κάποτε να καταρρεύσει. Δεν αναπαύεται η ανθρώπινη ψυχή μόνο με άρτο και θεάματα. Το σύνολο των μεταπολιτευτικών μύθων (ορθολογισμός, αισιοδοξία, πίστη στη διαρκή πρόοδο) οδήγησαν στην πνευματική αφυδάτωση και δεν επέφεραν μόνο τη διαστρέβλωση της ζωής από έναν ηθικολογικό μικροαστισμό (που ορκιζόταν στον ουμανισμό ενώ στην πράξη υπηρετούσε τον πιο τυχοδιωκτικό ατομικισμό), αλλά διαχύθηκαν στους υποτιθέμενους αντιπάλους του καθεστώτος, με συνέπεια αυτό που ζούμε σήμερα: τη χυδαιότητα που κυριαρχεί ακόμη και στους αντιπάλους της πολιτικής εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας. Τα χρησιμοθηρικά ιδανικά συνεχίζουν να εμπνέουν την ελληνική κοινωνία και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση. Ποιος τολμά να ζητήσει τη λαϊκή ψήφο στο όνομα της εθνικής ανεξαρτησίας προειδοποιώντας ότι καλεί σε δοκιμασία, σε ένα δρόμο γενναιότητας και αίματος αλλά περήφανο και αντάξιο της Ιστορίας μας; Το περίφημο αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων περιορίστηκε στους δεκάρικους των εθνικών επετείων. Οι άνθρωποι που «αρέσκονται να τους κυβερνούν οι μεγάλες λέξεις» (Λεοπάρντι) δεν διανοούνται να ζήσουν σύμφωνα με αυτές.

Η μεγάλη ηθική ασθένεια λοιπόν, η παρακμή των συνειδήσεων, αυτή που γέννησε την κρίση, η ίδια γεννά παράλληλα ως «αντίσταση» την επιστροφή στη βαρβαρότητα και τον ανορθολογισμό. Η εξασθένηση της πίστης στην ελευθερία, γεννά την εξάπλωση της επιθυμίας για ισχύ, τη δίψα για την εξουσία, τη λατρεία της βίας. Το διαβολικό πρόσωπο της εξουσίας γοητεύει ξανά. Να η αιτία της μεγέθυνσης των άκρων. Και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Η πλήρης αποβιομηχάνιση και η κοινωνική διάλυση που καταστρέφει τη μεσαία τάξη, στέλλει μοιραία στα άκρα κάθε υγιή άνθρωπο. Καθώς η κοινωνική ομαλότητα κρέμεται από μια κλωστή και ο υπέρτατος εξουσιαστής της μοίρας μας και της στοιχειώδους φυσικής μας ύπαρξης βρίσκεται πλέον εκτός κάθε εθνικού και δημοκρατικού ελέγχου, το ελλαδικό κομματικό κράτος λειτουργεί μόνον εξ υφαρπαγής. Μόνο χάρη στον εκβιασμό. Η πολιτική εξουσία είναι σήμερα στην Ελλάδα απλώς νομικό πλάσμα. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στη διεθνή κεφαλαιοκρατία και τους ντόπιους εντολοδόχους της και η κοινωνία σέρνεται από την ανευθυνότητα στο μαρασμό. Μας φταίνε γι’ αυτό τα άκρα;

Μέσα σε αυτό το σκοτάδι όπου καμιά πρωτότυπη σκέψη δεν είναι εφικτή, κανένα σπίθισμα φωτιστικό δεν φαίνεται, καμιά αποκαλυπτική συγκίνηση δεν κινητοποιεί, μέσα σε αυτή την εθνική ανημπόρια, είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε τη νέα θέση, χωρίς την οποία είναι αδύνατο να φτάσουμε στη λυτρωτική νέα κοινωνική συμφωνία. Οι παράλληλοι μονόλογοι που τίποτε νέο δεν γεννούν, τα ερωτήματα που μοιάζουν αξεδιάλυτα μπλεγμένα, το περιβάλλον του μεταμοντέρνου σχετικισμού, όπου όλες οι αποφάσεις είναι μετέωρες, πρέπει το ταχύτερο να αντικατασταθούν από μια νέα εθνική αφήγηση. Από νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης που οι θεωρητικοί και οι πολιτικοί της μεταπολιτευτικής παρακμής είναι ανίκανοι να δουν, αιχμάλωτοι παραδοσιακών τρόπων σκέψης. Ο παλιός κόσμος έχει πεθάνει οριστικά και καμιά νεοσυντηρητική «επιστροφή» δεν θα τον αναστήσει. Εδώ που φτάσαμε μόνο μια ανθρωπολογική επανάσταση μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο.

Δεν είναι εύκολη η διαμόρφωση ενός νέου ζωτικού μύθου. Για όσους στοχάζονται και αισθάνονται πέρα από ξεπερασμένα δόγματα ή αναπαυτικές φαντασιώσεις, ο κόσμος μοιάζει κακογραμμένο χειρόγραφο που μόνο με υποθέσεις μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε. Η πορεία της Ιστορίας δεν έχει προορισμένη κατεύθυνση ή νομοτέλεια. Όλα είναι ανοιχτά. Ο άνθρωπος. Αυτός είναι ο δημιουργός της ιστορικής εξέλιξης και καμιά θεωρία δεν μπορεί να προδιαγράψει το θρίαμβο ή την καταστροφή. Αν λοιπόν έχει κάποιαν ακόμη αξία η Ιστορία στους καιρούς μας, αυτή δεν βρίσκεται σε προφητείες αλλά στα υποδείγματα που παρέχει για να μελετήσουμε αίτια και αιτιατά της σημερινής πολύπλευρης κρίσης. Η εύνοια της ενθαδικότητας, της παρουσίας μας στη γη που εμφανίστηκε ως πνευματική μορφή η τραγωδία, θα μπορούσε να ήταν πολύτιμο δώρο για να δούμε με ψυχραιμία και ενόραση την πραγματικότητα, αν επάλληλες επιστρώσεις και προσμείξεις δεν είχαν φθείρει σε μεγάλο βαθμό εκείνη την οξύνοια, εκείνο το αίσθημα τιμής (το περιώνυμο φιλότιμο) που γέννησαν κάποτε την τραγωδία και τη φιλοσοφία, δίδυμους κλάδους του ίδιου κορμού, του υπέροχου προσωκρατικού δέντρου που εμπνέει ως σήμερα κάθε γνήσια σκέψη. Σε εποχές σαν τη δική μας, όπου η κατάρρευση γενικεύεται και αίσθημα απελπισίας απλώνεται σε όσους παραμένουν ευθείς, έντιμοι κι ευφυείς, το υπόδειγμα των ανθρώπων που γέννησαν εκείνο το δίδυμο θαύμα είναι η έσχατη δυνατότητα για ανάταξη της εθνικής παρακμής πριν αυτή ολοκληρωθεί με εθνική καταστροφή.

Μιλούμε για ανθρώπους που θέλουμε και σήμερα: χαρακτήρες εύρωστης ζωικής θέλησης, ανθρώπους σαν εκείνους που με την αισθητική ερμηνεία των μύθων και με την αγωνιστική προπαρασκευή τους έκαναν δυνατή τη γέννηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού ενώ παράλληλα κατέστησαν δυνατή την εθνική ενοποίηση. Μπορεί βέβαια το αργό ξεστράτισμα των ελληνικών πεπρωμένων, με απαρχή την ιδεολογική  υπονόμευση της δημοκρατικής Αθήνας, να αλλοίωσε πολύ από τότε την πνευματική εξέλιξη του λαού μας, έμειναν όμως η τραγωδία και εκείνη η διακριτή φιλοσοφία για να σώζουν τη γνήσια εθνική ταυτότητα, για να σώζουν το Λόγο πέρα από τα σύνορα του καιρού, πέρα από τις ορδές της βίας και τις ριπές των ασιατικών μύθων που και σήμερα μας απειλούν. Γιατί ο κίνδυνος των άκρων, δεν είναι παρά μια ακόμη απειλή της Ασίας σε βάρος της Ελευθερίας μας.

Κρίση σημαίνει πάνω απ’ όλα μια αντιμαχία. Η αδυναμία της κατεστημένης τάξης να λειτουργεί με ηθική νομιμοποίηση ανοίγει το δρόμο για μια νέα ιστορική δημιουργία που δεν θα οδηγήσει απλώς σε αντικατάσταση προσώπων και θεσμών με άλλους εξ ίσου καταπιεστικούς και αλλοτριωτικούς. Μια αποφασιστική επιλογή είναι μπροστά μας. Διότι η κρίση γεννά προϋποθέσεις να ελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις των Ελλήνων και να αρχίσει η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας με κύριο αίτημα το αίτημα της δικαιοσύνης. Διότι μόνο στη δικαιοσύνη (κι όχι στην πρακτική κρατική σκοπιμότητα) μπορεί να θεμελιωθεί η αναγκαία ηθική ανασυγκρότηση. Σε αυτή τη διαδικασία ανασυγκρότησης το πρώτο βήμα είναι να χτυπηθεί ο οικονομισμός. Αλλά αυτό θέλει μια άλλη όραση του κόσμου. Διότι δεν είναι οι κοινωνικοί θεσμοί που γεννούν τον ανταγωνισμό, την πλουτοκρατική αξιολόγηση και την ανισότητα αλλά ο άνθρωπος. Κανένας εξισωτισμός δεν θα αλλάξει τον άνθρωπο. Την ίδια στιγμή όμως δεν είναι δυνατό η ελευθερία να γίνεται πρόσχημα κοινωνικής αδικίας και οργάνωσης ενός κόσμου όπου οι ευαίσθητοι άνθρωποι είτε θα καταπίνουν με κόπο την αηδία που νιώθουν και θα ξεμακραίνουν για να μείνουν μόνοι, είτε με πράξεις άλογης βίας θα φτύνουν στα λερά πεζοδρόμια της πολιτείας την πικρή γεύση που αυτή τους ποτίζει.

Σήμερα, όσοι αρνούνται να λουφάξουν και να υποκριθούν για να σταδιοδρομήσουν, προσχωρώντας σε μια ομάδα κατεστημένου, όσοι απορρίπτουν την ανάπαυση και προσχωρούν στα άκρα, σώζουν το γνήσιο ένστικτο του ανθρώπου: τη μαχητικότητα. Αυτό το ένστικτο, που μαζί το συναίσθημα αποτελούν τα πιο γνήσια στοιχεία μας και αποκαλύπτουν την αληθινή φύση μας, με την ενεργοποίηση των ηθικών και των αισθητικών κριτηρίων μας, μπορεί να προετοιμάσει την πολιτική λύση. Με την πρακτική επιβεβαίωση της πνευματικής αξίας του ανθρώπου. Όχι με τη λογική του αφηρημένου διαφωτισμού των θετικιστών και των ωφελιμιστών αλλά με την εμπειρία της καθημερινής απόδειξης των διακηρύξεων. Με σκεπτικισμό προς οποιαδήποτε ριζική αλλαγή δεν λαμβάνει υπόψη τις φυσικές και ιστορικές συνθήκες αλλά και με δραστικότητα εναντίον κάθε καθεστωτικού στοιχείου τις παραβιάζει εμφανιζόμενο ως «Τάξη». Δεν θα πρόκειται για αποκατάσταση κάποιων αιώνιων μετα- ιστορικών αξιών μιας μυθικής χώρας (όπως θέλουν οι αντιδραστικές ιδεολογίες θεωρώντας την Ιστορία συνεχή εκφυλισμό ενός θεμελιώδους αρχετύπου) αλλά για αναζήτηση της αλήθειας εξ αρχής. Μια μαχητική περιπέτεια αναζήτησης με ηρωισμό, αφοσίωση και πνεύμα θυσίας. Μια επανάσταση που θα αποκαταστήσει την πίστη στο σώμα και στην υγεία, αλλά θα κηρύσσει παράλληλα ως πρώτη αρχή την αξιοπρέπεια και την περηφάνια επιλέγοντας ακόμη και την πενία αν η ευημερία είναι αποτέλεσμα ταπείνωσης και προσφορά της τοκογλυφίας.

Αν ο ελληνικός πολιτισμός πεθαίνει, αξίζει να του χαρίσουμε μια ύστατη αναλαμπή μεγαλείου. Για να πεθάνει περήφανα, αντάξια με το παρελθόν του, όχι ως οθωμανική επαρχία ή ως ευρωπαϊκό αναψυκτήριο. Πριν η Ελλάδα κλείσει τον ιστορικό της κύκλο και βυθιστεί στο σκοτάδι του βαρβαρισμού, σε μια νύχτα που το μόνο της φως θα είναι οι φλόγες από τις συγκρούσεις των αντίπαλων συμμοριών των άκρων και από τις καταδρομές που θα λεηλατούν την κληρονομιά αιώνων σκορπίζοντας το χάος, ας αντιτάξουμε τον ακτιβιστικό πεσιμισμό μας. Επιτέλους, ας κάνουμε την τραγωδία πιο θεαματική. Ας αποκαταστήσουμε τον τραγικό πολιτισμό όπου ο πόνος δεν θα ταπεινώνει αλλά θα δίνει άγρια χαρά. Όπου η σκληρότητα θα είναι πάλι ευγενική, αισθητικά υποδειγματική. Όταν ο εγωιστής γίνει περήφανος κι ο υποκριτής ειλικρινής, όταν ο σκληρός γίνει πιο στοχαστικός και ο απαισιόδοξος πιο δραστήριος, μια νέα αισθητική, μια νέα πολιτική, ένα νέο νόημα βίου θα έχουν γεννηθεί. Τότε ο οικονομικός άνθρωπος, ο δούλος της τοκογλυφίας και ο απελπισμένος άνθρωπος, ο αυτουργός της βίας, θα δώσουν τη θέση τους στον ηρωικό άνθρωπο, στον ακέραιο άνθρωπο, στον νέο Έλληνα, στον νέο Ευρωπαίο που θα δράσει με πείσμα, περήφανα, με εμπιστοσύνη στο πεπρωμένο του πολιτισμού του.

Συνδυάζοντας τον πεσιμισμό του τραγικού πνεύματος και την αισιοδοξία της δράσης, με πίστη στη δύναμη του ανθρώπου να πηγαίνει κόντρα στη φυσική του προδιάθεση για το κακό. Ενάντια στον υλισμό που βυθίζει την ύπαρξη στη μηχανική δουλειά, στη γραφειοκρατική ρουτίνα και στη μικροαστική ηθική του κέρδους, της καλοπέρασης και της αποξένωσης από την κοινωνία, μα και ενάντια στον ιδεαλισμό που γίνεται όπιο και υποταγή στα συμφέροντα μιας αδίστακτης κεφαλαιοκρατίας. Η πίστη στο μεγαλείο της ζωής ακόμη και όταν αυτή σβήνει, ο ρεαλιστικός ανορθολογισμός ακόμη κι όταν η πραγματικότητα και η αδικία μάς συνθλίβει, θα ανοίξουν το δρόμο, όταν ταραγμένοι, χλωμοί από έγνοιες βιοτικές, βρούμε μια στιγμή να πάρουμε ανάσα, αποφασισμένοι να δράσουμε.

Με όπλο τη φαντασία, το πιο συμπαγές οικοδομικό υλικό του σύμπαντος.

πηγή: Aντίφωνο

Αρχαίες λέξεις που διασώζονται στην Ποντιακή διάλεκτο

της Αρχοντούλας Κωνσταντινίδου

Η ποντιακή διάλεκτος αποτελεί μία από τις τέσσερις διαλέκτους της νέας ελληνικής γλώσσας και είναι άμεση απόγονος της ιωνικής διαλέκτου της αρχαίας ελληνικής, καθώς Ίωνες από τη Μίλητο αποίκησαν τα παράλια του Εύξεινου Πόντου ξεκινώντας από τη Σινώπη και συνεχίζοντας με τα Κοτύωρα, την Κερασούντα και την Τραπεζούντα. Υπολογίζεται, λοιπόν, πως η αρχαία ιωνική διάλεκτος πρωτοακούστηκε στα παράλια του Εύξεινου Πόντου το 785 π.Χ., όταν κατοικήθηκε η Σινώπη. Η ελληνική ταυτότητα, τουλάχιστον για την Τραπεζούντα, επιβεβαιώνεται από τη μαρτυ! ία του Ξενοφώντα στην «Κύρου Ανάβαση», όπου περιγράφει την Τραπεζούντα ως «πόλιν ελληνίδα, οικουμένην εν τω Ευξείνω Πόντω, Σινωπέων αποικία». Η περιοχή του Πόντου αποτέλεσε το βορειοανατολικό άκρο, στο οποίο ομιλήθηκε η ελληνική γλώσσα. Και, χάρη στη γεωγραφική απόσταση του Πόντου από τη μητροπολιτική Ελλάδα, δεν επηρεάστηκε η ποντιακή από την κοινή νεοελληνική, διασώζοντας έτσι πολλούς τύπους της αρχαίας ελληνικής είτε ατόφιους είτε ελαφρά παραλλαγμένους.

Παρατηρούμε π.χ. πως αντίθετα με τη λατινική λέξη «τσεκούρι», που χρησιμοποιείται στη νέα ελληνική, η ποντιακή χρησιμοποιεί τη λέξη «αξινάριν», η οποία προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «αξίνη». Επίσης, για τη λέξη κόσα, που σημαίνει το μεγάλο δρεπάνι με το οποίο θερίζει κανείς όρθιος και είναι λέξη σλαβικής προέλευσης, η ποντιακή χρησιμοποιεί τη λέξη «κερεντή», η οποία βγαίνει από το ρήμα «κείρω» (κουρεύω). Η ποντιακή κρατώντας τη λέξη «μακέλιν», αντί για τη λέξη κασμάς, που χρησιμοποιούμε σήμερα, διατηρεί την αρχαία ελληνική λέξη «μακέλη», κι όχι τη λέξη «κασμάς» που είναι τουρκικής προέλευσης.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη λέξη «ρούχο». Ενώ, δηλαδή, η ποντιακή χρησιμοποιεί τη λέξη «λώμα», που προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «λώπη» (ένδυμα), η νεοελληνική χρησιμοποιεί τη σλαβική λέξη «ρούχο». Τέλος, για τη λέξη «τσουκνίδα», η οποία δεν είναι σίγουρο πώς προέκυψε ετυμολογικά στη νέα ελληνική, η ποντιακή χρησιμοποιεί τη λέξη «κνιδέα» και «κιντέα», διατηρώντας την αρχαία ελληνική ονομασία «κνίδη».

Ανάλογες σκέψεις προκαλούν και αρκετά ρήματα που διασώθηκαν στην ποντιακή, τα οποία η νέα ελληνική δεν τα κράτησε ή τα αντικατέστησε με άλλα. Π.χ. το ρήμα «κλοτσώ» αντικατέστησε το αρχαίο «λακτίζω», ενώ στην ποντιακή υπάρχει ως «λαχτίζω». Το «ριγώ», που παρέμεινε αυτούσιο στην ποντιακή από την αρχαία, στη νέα ελληνική αντικαταστάθηκε από το «κρυώνω». Ακόμη, το «κρούω» διατηρήθηκε ακέραιο στην ποντιακή, ενώ στη νέα ελληνική χρησιμοποιείται κυρίως το «χτυπάω».

Επιπλέον, τα ρήματα «φιλέω-ω» και «πονέω-ω» στη νέα ελληνική πήραν την κατάληξη «-άω-ώ», ενώ στην ποντιακή διατηρήθηκε η αρχαία κατάληξη «-έω-ώ». Το ρήμα «ικανέω-ώ» και «ικανέομαι-ούμαι», που δεν διατηρήθηκε στη νέα ελληνική, διατηρήθηκε στην ποντιακή και είναι το πολύ γνωστό μας «κανείται» (=φτάνει, είναι αρκετό). Το ίδιο συμβαίνει και με την Ευκτική Αορίστου β΄ του ρήματος «λαγχάνω», η οποία διατηρείται στην ποντιακή στο γ΄ ενικό για να εκφράζει πιθανότητα κι ευχή (π.χ. λάχ’ επορούν κι έρχουνταν), ενώ στη νέα ελληνική δεν διατηρήθηκε το ρή! α αυτό, παρά μόνο τα παράγωγά του, όπως: «λαχνός», «λαχείο», «λαχειοφόρος» κτλ.

Εκτός από πολλά ρήματα της αρχαίας ελληνικής, που διατηρήθηκαν ακέραια στην ποντιακή, υπάρχουν και αρκετά ουσιαστικά της αρχαίας που βρίσκονται εγγύτερα στην ποντιακή, απ’ ότι στη νέα ελληνική. Για παράδειγμα, η λέξη «φέγγος» (=φως στην αρχαία και φεγγάρι στην ποντιακή), καθώς και λέξεις: «ψύχος», «στέγος» «γέλος» (γέλως στην αρχαία). Εγγύτερα στην ποντιακή διάλεκτο είναι και οι λέξεις: «ωβόν» (αρχ. το ωόν, το αβγό) και «ωτίν» (αρχ. ο ους, του ωτός, το αυτί). Η διατήρηση όλων αυτών των αρχαϊκών στοιχείων στη γλώσσα των Ποντίων διατρανώνει πως ! η ελληνική συνείδηση παρέμεινε ακλόνητη κι επαυξημένη στον Πόντο, παρόλες τις εχθρικές επιθέσεις και τις προσπάθειες αφομοίωσης που δέχτηκε για πολλούς αιώνες από ξένους λαούς.

Πέρα, όμως, κι από αυτό, φανερώνει τον πλούτο και τη δύναμη που έχουν τα ιδιώματα της ελληνικής, τα οποία, δυστυχώς, σε προηγούμενες δεκαετίες αντιμετωπίστηκαν με περιφρόνηση και αδιαφορία, καθώς υπήρχε ο φόβος ότι οι ομιλητές τους θα αντιμετώπιζαν δυσκολίες επικοινωνίας κι ένταξης στο κοινωνικό σύνολο.

Ήδη μία πρώτη επιστημονική και οργανωμένη προσπάθεια για τη διδασκαλία της Ποντιακής διαλέκτου έχει ξεκινήσει από τον Σύνδεσμο Ποντίων Εκπαιδευτικών και τα πρώτα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά κι ελπιδοφόρα για το μέλλον της ποντιακής. Ευχόμαστε κάτι ανάλογο να γίνει και για τις άλλες διαλέκτους και τα ιδιώματα της ελληνικής, γιατί το κάθε ένα από αυτά είναι πολύτιμο και η απώλεια, έστω και ενός, καθιστά την ελληνική γλώσσα φτωχότερη.

Πηγή: http://epontos.blogspot.co.uk/2013/09/blog-post_3858.html

Το τέλος του κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη

Για πρώτη φορά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το κοινωνικό συμβόλαιο στην Ευρώπη κινδυνεύει να «σπάσει».Πως η μείωση και γήρανση του ευρωπαϊκού πληθυσμού επιταχύνουν την "ημέρα της κρίσης" σε ότι αφορά τις μεταρρυθμίσεις. Η στάση των ελίτ και οι ψηφοφόροι.

Σε τηλεοπτική του ομιλία ενώπιον της Ολλανδικής Βουλής την περασμένη Τρίτη, ο βασιλιάς Βίλεμ-Αλεξάντερ δήλωσε πως το κράτος πρόνοιας του 20ού αιώνα έχει τελειώσει και πως θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δημιουργούν τα δικά τους δίχτυα κοινωνικής και οικονομικής προστασίας με λιγότερη βοήθεια από το κράτος.

Το κεντρικό σημείο της ομιλίας, η οποία γράφτηκε για τον βασιλιά από την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μάρκ Ρουτ, ήταν ότι τα τρέχοντα επίπεδα στα οποία το κράτος καταβάλει επιδόματα ανεργίας και επιδοτεί τον τομέα της υγείας δεν είναι βιώσιμα εν μέσω των συνεχιζόμενων οικονομικών προβλημάτων της Ευρώπης.

Αν και η ομιλία του βασιλιά δεν προμηνύει απαραίτητα το τέλος του κράτους πρόνοιας στην Ολλανδία, ωστόσο αποτέλεσε μια σχετικά σπάνια αναγνώριση της σοβαρότητας της Ευρωπαϊκής κρίσης από την ελίτ της Ηπείρου.

Τα λόγια του βασιλιά ήταν εξαιρετικά συμβολικά, για διάφορους λόγους. Το κράτος πρόνοιας, όπου το κράτος διασφαλίζει την ευημερία του πληθυσμού του από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του, αποτελεί κυρίως ένα Ευρωπαϊκό δημιούργημα.

Εμφανίστηκε στην αρχική μορφή του στα τέλη του 19ου αιώνα στην Γερμανία του Μπίσμπαρκ, και «ρίζωσε» στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε κεντρικό στοιχείο των δημοσιονομικών και οικονομικών πολιτικών σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, αν και τα συστήματα διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Σήμερα, το κράτος πρόνοιας αποτελεί μέρος της ραχοκοκαλιάς της σύγχρονης Ευρώπης.

Περισσότερα  Euro2day

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη ...

Οι ξαπλώστρες

-Φιλαράκι οι ξαπλώστρες είναι δωρεάν;

-Ναι, αν πάρεις καφέ

-Ωραία, την καφέ θα πάρω

Νέες θεωρίες για τη γέννηση του Σύμπαντος

Η αναζήτηση για το πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό και διάφορες θεωρίες έχουν αναπτυχθεί ως σήμερα. 

Οι περισσότερες από αυτές τις θεωρίες είναι εντυπωσιακές και εξάπτουν τη φαντασία. Ας ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένες από τις νεότερες και πιο ενδιαφέρουσες...

εξ αυτών αλλά και σε ένα τηλεσκόπιο που θα ψάξει να βρει στοιχεία για τη γέννηση του Σύμπαντος.

«Κοσμικό σκουπίδι»

Την πιο πρόσφατη θεωρία για τη δημιουργία του Σύμπαντος ανέπτυξαν επιστήμονες του Περιμετρικού Ινστιτούτου Θεωρητικής Φυσικής Γουότερλου στον Καναδά. Η θεωρία αυτή δημοσιοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες και υποστηρίζει ότι το Σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κοσμικό «σκουπίδι» ενός μεγαλύτερου και διαφορετικού σύμπαντος. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία το Σύμπαν (μας) σχηματίστηκε από τα υπολείμματα της ύλης που διασκορπίστηκε όταν ένα άστρο τεσσάρων διαστάσεων ενός μεγαλύτερου σύμπαντος κατέρρευσε και μετατράπηκε σε μελανή οπή.

Ορισμένοι ειδικοί θεωρούν ότι αυτό το σενάριο μπορεί να δώσει απάντηση στο άλυτο μέχρι στιγμής μυστήριο της ομοιομορφίας του Σύμπαντος. Οπως αναφέρουν οι ερευνητές, η θεωρία τους βασίστηκε σε μια ιδέα που είχε διατυπώσει διεθνής ομάδα επιστημόνων το 2000. Η ιδέα εκείνη ανέφερε ότι το δικό μας τρισδιάστατο σύμπαν είναι μια μεμβράνη που πλέει μέσα σε ένα γιγάντιο τετραδιάστατο σύμπαν. Οι επιστήμονες στον Καναδά προχώρησαν την ιδέα αυτή ένα βήμα περισσότερο. Σκέφθηκαν ότι αν υπάρχει αυτό το τετραδιάστατο σύμπαν τότε μέσα σε αυτό θα περιέχονται και τετραδιάστατα άστρα. Η κατάρρευση ενός τέτοιου άστρου, όπως συμβαίνει και στα δικά μας, τρισδιάστατα άστρα, θα έχει ως συνέπεια την εκδήλωση μιας έκρηξης σουπερνόβα, τα θραύσματα της οποίας δημιούργησαν τελικά το δικό μας σύμπαν.

Κοσμική ανανέωση

Η θεωρία του λεγόμενου «κυκλικού Σύμπαντος» αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και βασίζεται στην ιδέα ενός κοσμικού «κενού» ή ενός «ασταθούς κενού» όπως το ονομάζουν οι ειδικοί. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία εκτός από τον τρισδιάστατο κόσμο που εμείς βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε υπάρχει και ένας ακόμη τρισδιάστατος κόσμος που δεν μπορούμε να δούμε και να αντιληφθούμε.  Τους δύο κόσμους χωρίζει μια τέταρτη διάσταση που λειτουργεί ως ένα αδιαπέραστος κοσμικός φράχτης. Σε αυτόν τον φράχτη όμως υπάρχει ένα κενό, μικρό μεν αλλά ικανό, όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, να επιτρέψει την αλληλεπίδραση των δύο κόσμων με τρόπο τέτοιον που τελικά να οδηγήσει στην αντικατάσταση του δικού μας σύμπαντος.

Το Εκπυρωτικό Σύμπαν

Το σενάριο του Εκπυρωτικού Σύμπαντος είναι ότι ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε είναι μια μεμβράνη τεσσάρων διαστάσεων που ενσωματώνεται σε έναν συμπαγή χώρο πέντε διαστάσεων. Πριν από τη δημιουργία του σημερινού μας σύμπαντος, μια άλλη μεμβράνη συγκρούστηκε με την προϋπάρχουσα δική μας, ελευθερώνοντας έτσι ενέργεια και θερμότητα που οδήγησαν τελικά στη δημιουργία και διαστολή του Σύμπαντός μας.

Η θεωρία αυτή, η οποία βασίζεται στις θεωρίες των χορδών των 11 διαστάσεων, πιστεύει πως η 5η διάσταση είναι αυτή στην οποία πραγματοποιήθηκε ένα κατακλυσμικό γεγονός που κατέληξε στον κόσμο όπου εμείς ζούμε τώρα.

Το τηλεσκόπιο των απαντήσεων

Ενα τηλεσκόπιο που θα εγκατασταθεί σε βάθος εκατοντάδων μέτρων κάτω από την επιφάνεια  της Γης θα προσπαθήσει ανάμεσα στα άλλα να εντοπίσει στοιχεία για την αρχή της γέννησης του Σύμπαντος. Οι επιστήμονες πιστεύουν μάλιστα ότι είναι πιθανό να μας δώσει στοιχεία για το τι υπήρχε πριν από τη Μεγάλη Εκρηξη από την οποία δημιουργήθηκε το Σύμπαν. Το τηλεσκόπιο έχει σχεδιαστεί ώστε να ανιχνεύει τα βαρυτικά κύματα, ένα κοσμικό φαινόμενο που αναφέρει στις θεωρίες του ο Αλβέρτος Αϊνστάιν και για τον λόγο αυτόν αποφασίστηκε να ονομαστεί «Τηλεσκόπιο Αϊνστάιν».

«Μελετώντας τα βαρυτικά κύματα υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να δούμε το Σύμπαν με έναν εντελώς νέο τρόπο. Τα κύματα αυτά είναι εξαιρετικά ασθενή όταν φθάνουν τελικά στον πλανήτη μας, αλλά με ένα πολύ ευαίσθητο όργανο θα μπορέσουμε να τα εντοπίσουμε και να βρούμε άμεσες αποδείξεις και στοιχεία για τις μαύρες τρύπες και να μάθουμε περισσότερα για τη διαστολή του Σύμπαντος» αναφέρει o Μπ. Σ. Σατιαπρακάς, καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ και εκ των επικεφαλής της κατασκευής του τηλεσκοπίου. «Αν μάλιστα σταθούμε πραγματικά πολύ τυχεροί, θα εντοπίσουμε και κάποια σήματα που θα προέρχονται από μια εποχή πριν από την εκδήλωση της Μεγάλης Εκρηξης. Ετσι θα μάθουμε τι υπήρχε πριν από την έκρηξη και τη δημιουργία του δικού μας σύμπαντος, ενώ επίσης θα λάβουμε απαντήσεις για το αν τελικά υπάρχει ένας αέναος κύκλος μεγάλων συμπάντων».

Τον κεντρικό οργανωτικό ρόλο στην κατασκευή του τηλεσκοπίου έχει αναλάβει το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Βαρύτητας. Το τηλεσκόπιο υπολογίζεται ότι θα ξεκινήσει να λειτουργεί στα μέσα της επόμενης δεκαετίας.

Θοδωρής Λαϊνας

Πηγή:  tovima.gr

Οι κομήτες φέρνουν τη ζωή...

Μια νέα μελέτη ανανεώνει τη συζήτηση για την προέλευση της ζωής στη Γη. 

Οι επιστήμονες προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να εξακριβώσουν αν η ζωή γεννήθηκε στον πλανήτη μας ή αν έφθασε εδώ με κάποιον τρόπο από το Διάστημα. Σειρά μελετών τα τελευταία χρόνια έχουν...

υποδείξει τους κομήτες ως τους μεταφορείς της ζωής στη Γη.

Σύμφωνα με αυτές τις μελέτες στους κομήτες υπάρχουν διάφορα συστατικά που αποτελούν δομικά υλικά της ζωής, όπως τα αμινοξέα. Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι πτώση των μετεωριτών στη Γη «έσπειρε» τα υλικά αυτά στον πλανήτη δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση της ζωής. Η νέα μελέτη ρίχνει στο τραπέζι μια νέα ενδιάμεση θεωρία που αναφέρει ότι η ζωή δεν είναι δημιούργημα της Γης ούτε όμως έφθασε εδώ από το Διάστημα. Αντίθετα υπήρξε «συνεργασία» Γης και Διαστήματος και πιο συγκεκριμένα η ζωή ή καλύτερα τα δομικά υλικά της είναι προϊόν της πτώσης κομητών στον πλανήτη μας.

Οι παγωμένες προσκρούσεις

Τη νέα μελέτη πραγματοποίησε ομάδα ειδικών από τη Βρετανία και τις ΗΠΑ στην οποία συμμετείχαν επιστήμονες του Imperial College του Λονδίνου, του Πανεπιστημίου του Κεντ και του Εθνικού Εργαστηρίου Lawrence Livermore των ΗΠΑ. Οι ερευνητές πραγματοποίησαν προσομοιώσεις προσκρούσεων παγωμένων κομητών σε πλανήτες. Διαπίστωσαν ότι οι συνθήκες που δημιουργούν οι προσκρούσεις παγωμένων κομητών στην επιφάνεια των πλανητών (οι θερμοκρασίες και η πίεση που αναπτύσσονται) αναμιγνύουν διάφορα υλικά που υπάρχουν στο εσωτερικό των κομητών με τρόπο τέτοιο ώστε τελικά να παράγονται τα υπερπολύτιμα για την ύπαρξη της ζωής αμινοξέα.

Μάλιστα οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι παγωμένες επιφάνειες είναι ιδανικές για την παραγωγή αμινοξέων μετά από την πρόσκρουση ενός κομήτη πάνω τους. Με αυτά τα δεδομένα οι πιθανότητες να υπάρχει ζωή σε παγωμένους κόσμους όπως τα φεγγάρια του Δία και του Κρόνου (Ευρώπη, Εγκέλαδος κ.α) αυξάνονται πολύ. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience». 

Πηγή:  tovima.gr
http://hassapis-peter.blogspot.gr

Φθινοπωρινή Ισημερία και Πανσέληνος

Εντυπωσιακή προβλέπεται η δραστηριότητα των ουράνιων σωμάτων αυτή την εβδομάδα, ξεκινώντας με την συνάντηση των δύο φωτεινότερων πλανητών του Ηλιακού μας συστήματος, ενώ μία φωτεινή πανσέληνος θα σηματοδοτήσει την έλευση του Φθινοπώρου.
Φθινοπωρινή Ισημερία
Η Ισημερία είναι στις 4:44 μ.μ. την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου και επίσημα σηματοδοτεί τη νέα εποχή του χρόνου και το ξεκίνημα του Φθινοπώρου στο βόρειο ημισφαίριο αλλά και την έναρξη της Άνοιξης στο νότιο ημισφαίριο.
Από αστρονομικής απόψεως, η Ισημερία του Σεπτεμβρίου ισημερία σηματοδοτεί ένα από τα τέσσερα βασικά σημεία καμπής στον κύκλο των εποχών . Η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της, η οποία έχει κλίση κατά 23,5 μοίρες σε σχέση με τροχιακό επίπεδο του.
Αυτές τις μέρες, ωστόσο , ο άξονας της Γης έχει κλίση ούτε μακριά ούτε προς τον Ήλιο , αλλά έχει και τα δύο ημισφαίρια του πλανήτη αντιμετωπίζουν ίση μέρα και ίση νύχτα
Ισημερία Πανσελήνου
Παρακολουθήστε την άνοδο της Σελήνης στον ουρανό αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμα , την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου, η οποία θα γίνει επίσημα πανσέληνος λίγο πριν την Ανατολή του Ήλιου.
Η Ισημερία της Πανσελήνου είναι γνωστό ως «Harvest Moon» (φεγγάρι συγκομιδής) και μάλλον επινοήθηκε από τους αγρότες στο βόρειο ημισφαίριο δεδομένου ότι το έντονο φως τους βοηθούσε να ξεκινήσουν τη συγκομιδή πριν ξημερώσει.
Σελήνη και Ουρανός
Τη νύχτα της Πέμπτης 19 Σεπτέμβρη, ο έβδομος πλανήτης από τον Ηλιο , ο Ουρανός θα συναντηθεί με το φεγγάρι. Ο πράσινος γίγαντας θα βρίσκεται μόλις 4 βαθμούς μακριά από το φεγγάρι.
Το κοσμικό ζευγάρι θα καλύπτει τέσσερις μοίρες στον ουρανό, απόσταση ίση με 8 πλήρη φεγγάρια δίπλα δίπλα. Ο παγωμένος πράσινος γίγαντας κανονικά είναι τετραπλάσιος της Γης , αλλά επειδή βρίσκεται σχεδόν 3100 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά, είναι μόλις ορατός με γυμνό μάτι.
Κρόνος και Αφροδίτη
Η «συνάντηση» θα ξεκινήσει το απόγευμα της Δευτέρας και θα είναι ακόμα πιο έντονη στους παρατηρητές το βράδυ της Τρίτης και της Τετάρτης. Χαμηλά στο νοτιοδυτικό ουρανό, ο δεύτερος πλανήτης από τον Ήλιο θα είναι ορατός ως το πιο λαμπρό αστέρι στον ουρανό και από πάνω του θα βρίσκεται ο Κρόνος, ωστόσο η συνάντηση θα είναι ορατή μόνο για μία ώρα κατά το ηλιοβασίλεμα.
Με ένα μικρό ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο θα είναι ορατά τα δαχτυλίδια του Κρόνου και μερικά από τα πιο λαμπερά του φεγγάρια όπως ο Τιτάνας και ο Εγκέλαδος.
 http://www.apocalypsejohn.com

Στίγκλιτς: Ο «αργός θάνατος» της μεσαίας τάξης.

Το ανώτατο 1% παίρνει το 20% του ΑΕΠ, λέει ο γνωστός νομπελίστας οικονομολόγος. Το 95% των κερδών της περιόδου 2009-2012 απορροφήθηκε από αυτό το 1%, ενώ η μεσαία τάξη γύρισε δύο δεκαετίες πίσω. Η αμερικανική οικονομία είναι άρρωστη και αιτία είναι η ανισότητα.

Με μία αιχμηρή ομιλία στο συνέδριο AFL-CIO, ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς προκάλεσε...

και πάλι έντονες συζητήσεις. Αυτήν τη φορά, στο στόχαστρό του βρέθηκε η ανισότητα, που για τον ίδιο είναι η εστία όλων των κακών της οικονομίας, και παρέθεσε στοιχεία που σοκάρουν.

«Είμαι οικονομολόγος, μελετώ πώς λειτουργούν ή δεν λειτουργούν οι οικονομίες. Και για μένα είναι σαφές ότι η οικονομία μας είναι άρρωστη εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένας από τους λόγους είναι η ανισότητα», ανέφερε στην ομιλία του και συμπλήρωσε: «Όλοι γνωρίζουν τα στοιχεία: ενώ η παραγωγικότητα των Αμερικανών εργαζομένων εκτοξεύθηκε, οι μισθοί έμειναν στάσιμοι. Από το 1979 η παραγωγικότητα ανά ώρα ενισχύθηκε κατά 40%, αλλά οι μισθοί ελάχιστα μεταβλήθηκαν. Εν τω μεταξύ, το ανώτατο 1% παίρνει ποσοστό μεγαλύτερο από το 20% του ΑΕΠ».

«Η Μεγάλη Ύφεση έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ορισμένοι λένε ότι η ύφεση έληξε το 2009. Για τους περισσότερους Αμερικανούς όμως αυτό δεν είναι σωστό. Το 95% των κερδών από το 2009 μέχρι το 2012 απορροφήθηκε από το ανώτατο 1%. Οι υπόλοιποι, το 99% δηλαδή, ποτέ δεν ανέκαμψαν πραγματικά. Περισσότεροι από 20 εκατ. Αμερικανοί που θα ήθελαν εργασία πλήρους απασχόλησης δεν μπορούν να τη βρουν, τα εισοδήματα είναι χαμηλότερα από ό,τι πριν από μιάμιση δεκαετία, ο πλούτος της μεσαίας τάξης έχει επιστρέψει στα επίπεδα προ δύο δεκαετιών».

«Έχουμε γίνει η προηγμένη χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανισότητας, με το μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται και υποφέρει», συνέχισε.

«Το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου μου 'Το Τίμημα της Ανισότητας' είναι πως όλοι μας, πλούσιοι και φτωχοί, πληρώνουμε το τίμημα αυτού του διευρυμένου χάσματος. Και αυτή η ανισότητα δεν είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι κάτι που απλώς μας συνέβη. Δεν είναι αποτέλεσμα των φυσικών νόμων ή των οικονομικών κανόνων. Αντιθέτως, είναι κάτι που εμείς δημιουργήσαμε με τις πολιτικές μας, με όσα κάνουμε».

Κι ακόμα σημείωσε: «Εμείς δημιουργήσαμε αυτήν την ανισότητα -στην πραγματικότητα την επιλέξαμε- με νόμους που αποδυνάμωσαν τα συνδικάτα, που συρρίκνωσαν τον ελάχιστο μισθό στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1950 σε πραγματικούς όρους, με νόμους που επέτρεψαν στους διευθύνοντες συμβούλους να παίρνουν μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματικής πίτας, με νόμους περί χρεοκοπιών που έφεραν τις τοξικές καινοτομίες της Wall Street πριν από τους εργαζόμενους.

Καταστήσαμε σχεδόν ανέφικτη την αποπληρωμή των φοιτητικών δανείων. Υποεπενδύσαμε στην παιδεία. Φορολογήσαμε τους τζογαδόρους στο χρηματιστήριο με συντελεστές μικρότερους από ό,τι τους εργαζόμενους και ενθαρρύναμε τις επενδύσεις στο εξωτερικό αντί και στο εσωτερικό.

Ας είμαστε σαφείς: Η οικονομία μας δεν λειτουργεί με τον τρόπο που θα έπρεπε να λειτουργεί μία εύρυθμη οικονομία. Έχουμε τεράστιο αριθμό ανικανοποίητων αναγκών, αλλά άεργους εργαζόμενους και μηχανές. Έχουμε γέφυρες που χρειάζονται ανακατασκευή, δρόμους και σχολεία που πρέπει να χτίσουμε. Έχουμε φοιτητές που χρειάζονται εκπαίδευση του 21ου αιώνα, αλλά απολύουμε τους δασκάλους. Έχουμε άδεια σπίτια και άστεγους ανθρώπους. Έχουμε πλούσιες τράπεζες που δεν δανείζουν στις μικρές μας επιχειρήσεις, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιούν τον πλούτο και την ευφυΐα τους για να χειραγωγούν τις αγορές και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους με ληστρικό δανεισμό».

Πηγή:  euro2day.gr

Η πολιτική σύγκρουση του μέλλοντος. Παγκοσμιοποίηση VS εθνικών κοινωνιών.

Αυτή θα είναι η πολιτική σύγκρουση του μέλλοντος. Τα εθνικά αστικά κράτη σαρώνονται ήδη το ένα μετά το άλλο από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, κάτω από την κατεύθυνση των διεθνών οικονομικών ελίτ.

Η παραδοσιακή πολιτική σύγκρουση (Κεντροδεξιάς – Κεντροαριστεράς) μέσα στα υπό διάλυση αστικά κράτη, δεν έχει στο εξής νόημα. Το πρόβλημα έχει ξεφύγει πλέον από...

την διανομή του εθνικού προϊόντος μέσα στην εθνική κοινωνία. Άλλωστε το βλέπουμε όλοι στην πολιτική αμηχανία και την υποχώρηση των παραδοσιακών κομμάτων και όχι μόνο στην Ελλάδα. Και δεν έχει φυσικά νόημα αφού οι εθνικές οικονομίες δεν ελέγχονται πια από τις εθνικές κυβερνήσεις. Πολύ δε περισσότερο στην Ευρωζώνη, όπου τα εθνικά κράτη δεν έχουν πλέον ούτε καν δικό τους νόμισμα.

Την κατάργηση των εθνικών οικονομιών ακολουθεί και η αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών των λαών με την προπαγάνδα (ενάντια στη θρησκεία, την ιστορία, τα εθνικά σύμβολα κ.λ.π.), την οπισθοχώρηση των εθνικών πολιτιστικών χαρακτηριστικών και την εξαναγκασμένη μίξη των λαών με την διεξαγωγή επιλεγμένων πολέμων για δημιουργία μεταναστευτικών κυμάτων.  

Το πολιτικό σύστημα που εισήγαγαν τα εθνικά αστικά κράτη ήταν αυτό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, το οποίο γρήγορα μεταμορφώθηκε σε ένα ολιγαρχικό σύστημα ελεγχόμενο από τους ολιγάρχες μεγαλοαστούς. Αποδείχθηκε τελικά ότι το σύστημα αυτό άνοιξε την «κερκόπορτα» της παγκοσμιοποίησης.

Το σοβαρό ερώτημα που βάζει ο τίτλος, απαιτεί μεγάλη ανάπτυξη, ίσως και αντικείμενο ολόκληρης μελέτης, που ξεφεύγει από μια απλή ανάρτηση. Εκείνο όμως που υπονοεί είναι ότι η πολιτική σύγκρουση στο μέλλον δεν θα είναι μεταξύ της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, αλλά μεταξύ των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης και των εθνικών αντιστασιακών δυνάμεων.

Με την έννοια αυτή θα συγκρουστούν τόσο η παγκοσμιοποιημένη οικονομία με τις εθνικές οικονομίες και φυσικά τα εθνικά νομίσματα, όσο και το όργανο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία με την πραγματική δημοκρατία.

Προς το παρόν αναπτύσσονται ακραία εθνικιστικά κινήματα, αλλά πολύ γρήγορα θα αναπτυχθούν και αμυντικά εθνικά κινήματα με προτάγματα την εθνική οικονομία, το εθνικό νόμισμα και την πραγματική δημοκρατία. 
 http://hassapis-peter.blogspot.gr

Ελληνική μυθολογία - Η πρώτη καταγεγραμμένη ιστορία του ανθρώπου

Πόσο αληθινοί είναι οι Aρχαίοι Eλληνικοί Mύθοι; Οι περιγραφές του Ομήρου στην «Ηλιάδα» και την «Οδύσσεια» και του Ησίοδου στη «Θεογονία» και στα «Έργα και Ημέραι», είναι απλά και μόνο αποκυήματα της ζωηρής φαντασίας τους; Ο Ηλίας Μαριολάκος, καθηγητής γεωλογίας του
Πανεπιστημίου Αθηνών, καταθέτει την ενδιαφέρουσα επιστημονική του άποψη…

«Πολλοί πιστεύουν ότι οι ελληνικοί μύθοι είναι φανταστικές ιστορίες. Κατά τη γνώμη μου, η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη, τουλάχιστον σχετικά με το θέμα των γεωγραφικών και φυσικών-ωκεανογραφικών χαρακτηριστικών του Ατλαντικού Ωκεανού και γενικότερα των ωκεανών, όπως αυτά περιγράφονται κυρίως από τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τα Ορφικά και τον Πλούταρχο», υποστηρίζει στην έρευνά του, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών.
Η μελέτη καταλήγει σε πολλά συναρπαστικά συμπεράσματα, όπως ότι οι αρχαίοι Έλληνες που έζησαν την -3η και -2η χιλιετία γνώριζαν τους Υπερβόρειους, τη Βαλτική Θάλασσα, την Ιρλανδία, τη Βρετανία, την Ισλανδία και την απόστασή της από τη Βρετανία. Επίσης, ότι δυτικά της Ισλανδίας υπήρχαν τρία νησιά, στα οποία ο ήλιος δύει για μόνο μία ώρα την ημέρα και ότι πέρα από αυτά τα νησιά και προς τα δυτικά υπάρχει μια μεγάλη ήπειρος, η οποία περιβάλλει τον Ωκεανό.
«Είναι δυνατόν για κάποιον (ή για περισσότερους ) να περιγράψουν όλα αυτά τα μέρη, εάν δεν είχαν επισκεφτεί ή διασχίσει τον Ωκεανό;», αναρωτιέται ο καθηγητής στο τέλος της εργασίας του, παραθέτοντας, μαζί με το σκεπτικό του, αποσπάσματα αρχαίων έργων αλλά και αναλύσεις, που τον οδηγούν στα παραπάνω.

Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, αρχαιολόγοι και ιστορικοί πίστευαν πως από κάθε γραπτό αρχαίων συγγραφέων, όπως του Ησίοδου, του Πλάτωνα, του Στράβωνα, του Διόδωρου του Σικελιώτη και κυρίως του Ομήρου, που συνδέονταν με τη Μυθολογία, έλειπε κάθε «σπέρμα» αλήθειας. Μετά τις ανασκαφές του Σλήμαν, όμως, αποδείχθηκε ότι όλα όσα έγραψε ο Όμηρος για την Τροία ήταν αληθινά, ότι οι Μυκήνες υπήρχαν και ήταν αντίπαλες των Τρώων και πολλά ακόμα.

Ο κ. Μαριολάκος μελέτησε αποσπάσματα από έργα αρχαίων συγγραφέων, μεταφρασμένα και αξιολογημένα από διακεκριμένους επιστήμονες, πριν καταλήξει στα συμπεράσματα που αναφέρει.
Όπως ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έγραψαν πως ο Ωκεανός είναι ένα «ποτάμι» που ρέει συνεχώς, ότι αυτό το ποτάμι περιβάλλει τη Γη και ότι η ροή του είναι τυρβώδης (στροβιλώδης), όχι μόνο στην επιφάνεια, αλλά και στο βάθος του, γεγονός που παραπέμπει στα ωκεάνια ρεύματα, τα οποία, όπως είναι γνωστό σήμερα, εκτείνονται σε βάθος περίπου 800 – 1200 μ.

«Δυστυχώς, όμως, όλη αυτή η γνώση σταδιακά ξεχάστηκε από όλους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Οδύσσεια θεωρείται απλώς ένα ψυχαγωγικό ποίημα και ο νόστος του Οδυσσέα μια φανταστική ιστορία, χωρίς ίχνη ιστορικής πραγματικότητας», υποστηρίζει.
Τα σύνορα ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα είναι ασαφή. Γι’ αυτό, σύμφωνα με τον καθηγητή, «ορισμένοι από τους μυθικούς ήρωες είναι ιστορικά πρόσωπα, ενώ κάποιοι άλλοι δεν είναι. Όμως, σχεδόν όλοι και όλα εκπροσωπούν κάτι που περιγράφει κάποια δραστηριότητα του προϊστορικού ανθρώπου σε σχέση με το γεωπεριβάλλον του ή με το φυσικογεωλογικό γίγνεσθαι του χώρου του».

«Πιστεύω ότι είναι λάθος να θεωρούμε την ελληνική μυθολογία ως ένα όμορφο παραμύθι. Η Ελληνική Μυθολογία είναι στην πραγματικότητα η πιο αρχαία ιστορία των λαών που έζησαν στη γη η οποία, πολύ αργότερα, ονομάστηκε Ελλάς. Αυτή η γη είναι το Αιγαίο και ο Περι-Αιγαιακός χώρος. Η Ελληνική Μυθολογία επομένως αποτελεί την κρυπτογραφημένη προ-ιστορία των πρώτων Ελλήνων και κυρίως τις αγωνίες του και τον αγώνα του για επιβίωση αρχικά και την ανάπτυξή του στη συνέχεια», καταλήγει.
http://www.apocalypsejohn.com

Ορσηίς - Η μητέρα των Ελλήνων

Στην Ελληνική μυθολογία η Ορσηίδα (Ορσηίς) ήταν η νύμφη που έμελλε να γίνει η μητέρα όλων των Ελλήνων. Η νύμφη Ορσηίδα παντρεύτηκε το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, Έλληνα...
Ο συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος (www.greatlie.com) μας διηγείται την παρακάτω ιστορία:
"Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Έλληνα, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, οπουδήποτε στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ποια είναι η Σάρρα;... Αναμφίβολα θα πάρετε έναν τεράστιο αριθμό ικανοποιητικών απαντήσεων. Αν όμως ρωτήσετε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, του πλέον υψηλού μορφωτικού επιπέδου, από δασκάλους μέχρι ακαδημαϊκούς, ποια είναι η Ορσηίδα; (η έρευνα αυτή έγινε τα τελευταία δυο χρόνια από μένα τον ίδιο, σε εκτεταμένο δείγμα)... θα πάρετε όλες της απίθανες απαντήσεις –εκτός απ την πραγματική- ότι η Ορσηίδα… είναι η Προμήτηρα των Ελλήνων!
Αυτή η θλιβερή, καθολική άγνοια των προγόνων μας, είναι και η καλύτερη απόδειξη της απόλυτης ιστορικής αφασίας των Ελλήνων! Όχι μόνο δεν ξέρουν ότι έχουν προπάτορά τους τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνα, αλλά ουτε και οι πλέον μορφωμένοι Έλληνες δεν γνωρίζουν, ότι η σύζυγός του Ορσηίδα, είναι η ιστορική μητέρα των Ελλήνων!
Μάλιστα για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, μάταια προσπάθησα να βρω στο διαδίκτυο έστω και μια εικόνα της μυθικής αυτής μητέρας των Ελλήνων! Αναγκάστηκα λοιπόν, να επισκευθώ το μόνο μέρος που (ξεναγούμενος μόλις προ καιρού συνειδητοποίησα και ο ίδιος την μεγάλη αυτή έλλειψη), τον "Ναό των Ελλήνων" στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, κατασκευασμένο (προ δεκαετίας) από τον υπεραθλητή (παγκοσμίου αναγνώρισης) μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου.
Στο προαύλιο αυτού του "Ναού των Ελλήνων", υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ’ τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!"
Σύμφωνα με τον μύθο μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.
Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.
Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων. Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ' αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.
Ο Απολλόδωρος μάς λέγει:
[Α 7,2] [...] Ζεὺς δὲ πέμψας Ἑρμῆν πρὸς αὐτὸν ἐπέτρεψεν αἱρεῖσθαι ὅ τι βούλεται· ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι <ἔνιοι> λέγουσι, <δεύτερος δὲ> Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος. [Α 7,3] Ἕλληνος δὲ καὶ νύμφης Ὀρσηίδος Δῶρος Ξοῦθος Αἴολος. αὐτὸς μὲν οὖν ἀφ᾽ αὑτοῦ τοὺς καλουμένους Γραικοὺς προσηγόρευσεν Ἕλληνας, τοῖς δὲ παισὶν ἐμέρισε τὴν χώραν· καὶ Ξοῦθος μὲν λαβὼν τὴν Πελοπόννησον ἐκ Κρεούσης τῆς Ἐρεχθέως Ἀχαιὸν ἐγέννησε καὶ Ἴωνα, ἀφ᾽ ὧν Ἀχαιοὶ καὶ Ἴωνες καλοῦνται, Δῶρος δὲ τὴν πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβὼν τοὺς κατοίκους ἀφ᾽ ἑαυτοῦ Δωριεῖς ἐκάλεσεν, Αἴολος δὲ βασιλεύων τῶν περὶ τὴν Θεσσαλίαν τόπων τοὺς ἐνοικοῦντας Αἰολεῖς προσηγόρευσε, καὶ γήμας Ἐναρέτην τὴν Δηιμάχου παῖδας μὲν ἐγέννησεν ἑπτά, Κρηθέα Σίσυφον Ἀθάμαντα Σαλμωνέα Δηιόνα Μάγνητα Περιήρην, θυγατέρας δὲ πέντε, Κανάκην Ἀλκυόνην Πεισιδίκην Καλύκην Περιμήδην.[...]
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Α', 7,2-3.
 
Απόδοση:
"[...] Ο Ζεύς, στέλνοντας του τον Ερμή, τον προέτρεψε να διαλέξει ότι θέλει. Κι αυτός διάλεξε να του γεννήσει ανθρώπους. Όπως του είπε λοιπόν ο Ζευς, έπαιρνε λίθους και τους πετούσε πάνω από το κεφάλι του. Όσοι πέταξε ο Δευκαλίωνας έγιναν άνδρες, όσοι έταξε η Πύρρα γυναίκες. Για αυτό και ονομάστηκαν λαοί μεταφορικά, από το λάας που είναι ο λίθος. Ο Δευκαλίωνας απέκτησε από την Πύρρα δυο υιούς, πρώτο τον Έλληνα, που όπως λένε κάποιοι, γεννήθηκε από τον Δία και δεύτερο τον Αμφικτύονα, που έγινε βασιλιάς στην Αττική μετά τον Κραναό, και μία θυγατέρα, την Πρωτογένεια, που από τον Δία γέννησε τον Αέθλιο. Από τον Έλληνα και τη νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκαν ο Δώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός ονόμασε Έλληνες τους λεγόμενους Γραικούς και μοίρασε τη χώρα τα παιδιά του. Ο Ξούθος, που πήρε την Πελοπόννησο, απέκτησε από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα, τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάστηκαν οι Αχαιοί και οι Ίωνες. Ο Δώρος έλαβε την περιοχή πέρα από την Πελοπόννησο και ονόμασε τους κατοίκους της με το όνομά του Δωριείς. Ο Αίολος, ως βασιλέας στην περιοχή της Θεσσαλίας, ονόμασε του κατοίκους της Αιολείς, παντρεύτηκε την Εναρέτη, κόρη του Δηίμαχου, και απέκτησε επτά γιούς, τον Κρηθέα, τον Σίσυφο, τον Αθάμαντα, τον Σαλμωνέα, τον Δηιόνα, τον Μάγνητα και τον Περιήρη, και πέντε κόρες, τις Κανάκη, Αλκυόνη, Πεισιδίκη, Καλύκη και Περιμήδη. [...]"
[Πηγή ellinikoarxeio.com]

Το ινδοευρωπαϊκό παραμύθι καταρρίπτεται

Το δεύτερο ήμισυ του 18ου και τις αρχές του 19ου αι. αναπτύχθηκε από τον Γάλλο Coeurdoux (1767), τον Άγγλο William Jones (1786) και από τους Γερμανούς Fr. Schlegex (1772-1829) και Fr. Bopp (1791-1867) η θεωρία των Ινδοευρωπαίων, η οποία εξυπηρετούσε τις αποικιοκρατικές χώρες.
Κατά την θεωρία αυτή άνθρωποι από την Ινδία προχώρησαν προς την Ευρώπη και την 3η π.Χ. χιλιετία έφθασαν στα Ουράλια όρη και άλλοι προχώρησαν προς την Δ. Ευρώπη και άλλοι από το 2000 π.Χ. άρχισαν να κατεβαίνουν στο νότιο τμήμα της Βαλκανικής χερσονήσου ως Ίωνες, το 1800 π.Χ. ως Αχαιοί και το 1100 π.Χ. ως Δωριείς.
Αργότερα θεωρήθηκε ως κοιτίδα των Ινδοευρωπαϊκών ή Ιαπετικών λαών (συμπεριλαμβάνονται εκτός από τους Ευρωπαίους και τους Ινδούς και οι Αρμένιοι, Πέρσες και Αφγανοί) η βόρεια ή κεντρική Ευρώπη και άλλοι προχώρησαν προς ανατολάς έως την Ινδία και άλλοι διά της κοιλάδας του Αξιού έως τον ελλαδικό χώρο.
Γι’ αυτό υπάρχουν κοινές λέξεις. Π.χ.:

μήτηρ (δωρ. μάτηρ) λατιν. mater ινδ, mata πατήρ pater pita ναυς, αιτ. vaFa (νήα) navis, naven naus, navan δύο duo dua τρία tria tri επτά septen sapta βους bos gaiis

Πάρα πολλές όμως αρχαίες Ελληνικές λέξεις δεν έχουν αντίστοιχες στις άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και πολλοί επιστήμονες, και επειδή δεν βρέθηκαν αρχαιολογικά ευρήματα κοινής ινδοευρωπαϊκής τεχνοτροπίας, δεν αποδέχθηκαν ποτέ την ινδοευρωπαϊκή θεωρία.
Π.χ. ο J. Mucke δέχεται ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες, θεωρεί παράλογη την θεωρία αυτή, αφού κανείς δεν γνωρίζει την αρχική κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων και «λαός ούτινος αγνοούμεν τον τόπο οικήσεως, αποτελεί διά την γεωγραφίαν ακατάληπιον εμφάνισιν».
Πιστεύει ότι οι Έλληνες γεννήθηκαν βραδέως στην Ελλάδα, όπως και η γλώσσα τους. Από την επίδραση των μικρών αρχικώς ομάδων και των γλωσσών τους, έπειτα από τις μεγαλύτερες ομάδες και τις διαλέκτους τους εμφανίζεται λαός συμπαγής και ενιαία εθνική γλώσσα.
Από τις διαλέκτους γεννάται εθνική γλώσσα, ουδέποτε από την εθνική γλώσσα γεννώνται διάλεκτοι. Την ινδοευρωπαϊκή θεωρία απορρίπτουν και πρόσφατες έρευνες του DNA, που έγιναν από πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής, στις οποίες συμμετείχε και το Αριστοτέλειο2 Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, και είχαν απώτερο σκοπό να διερευνηθούν οι βιολογικές ρίζες των ευρωπαϊκών πληθυσμών.
Οι έρευνες απέδειξαν ότι οι Έλληνες κατά 75-80% έχουν παλαιολοθική προέλευση έως 80.000 έτη πριν και κατά 20-25% νεολιθική 9.000-3.000 π.Χ. και η γενετική σύσταση και των Μακεδόνων κατά 99.6% είναι καυκάσια (λευκή) και μόνον 0.04% μη λευκή.
Επομένως όλα τα γενετικά στοιχεία συνηγορούν για την γενετική συνέχεια των κατοίκων της Ελλάδος με ελάχιστες επιμιξίες από τους γειτονικούς πληθυσμούς και καμία επίδραση από μογγολικούς και νέγρικους λαούς.
Κατά την νεολιθική εποχή μετακινήθηκαν άνθρωποι από την Ασία προς την Ευρώπη αλλά από τις περιοχές έως και την Περσία, όπως μετακινήθηκαν και από την Ελλάδα και την Μ. Ασία περίπου 5-20% προς το εσωτερικό της Ασίας. Από την Ινδία προς την Ευρώπη μετακινήθηκαν μόνον το 1,000 μ.Χ. και αυτοί είναι οι Αθίγγανοι.
Οι έρευνες του DNA απέδειξαν ότι και οι άλλοι Ευρωπαίοι κατά 80% έχουν παλαιολιθική προέλευση και έχουμε τρία διαφορετικά κύματα μετακινήσεων, που αντιστοιχούν στις παγετωνικές περιόδους από 50.000-9.000 έτη π.Χ.
Δηλαδή κατά τις παγετωνικές περιόδους ο ανθρώπινος πληθυσμός είχε μεγάλες απώλειες και για. να επιβιώσει κατέφευγε σε τρεις περιοχές, σε τρία κέντρα, στην Βαλκανική, στην Ουκρανία και στην Ιβηρική χερσόνησο στην χώρα των Βάσκων.
Στην Ιταλία δεν κατέφευγε, επειδή έπρεπε να περάσει τις Άλπεις.
Όταν βελτιωνόταν το κλίμα μετακινούνταν εκ νέου προς την Κεντρική Ευρώπη. Το υπόλοιπο 20% και των άλλων Ευρωπαίων έχει νεολιθική προέλευση 9.000-3.000 έτη π.Χ, και προέρχεται από την Εγγύς Ανατολή και την Ν. Βαλκανική.
Επομένως οι πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας πρέπει να ήταν η κοιτίδα εξαπλώσεως των κατοίκων της Ευρώπης την νεολιθική εποχή και οι γυναίκες μετακινήθηκαν κυρίως μέσω της κοιλάδας του Αξιού, ενώ οι άνδρες μετακινήθηκαν κυρίως με πλοία στα παράλια της Ιταλίας, Γαλλίας και Ισπανίας και μετέφεραν τον τότε πολιτισμό τους.
Γι’ αυτό έως την 8η π.Χ. χιλιετία το DNA των Ιταλών ήταν όμοιο με των Ελλήνων, ο ένας στους τέσσερις κατοίκους της Ν. Ιταλίας (Μεγάλης Ελλάδος) σήμερα έχει την σφραγίδα του DNA των Ελλήνων. Και οι Βάσκοι θεωρούν τους Έλληνες πολύ μακρινούς συγγενείς.
Οι έρευνες του DNA επιβεβαιώνουν και τις αρχαιολογικές έρευνες, οι οποίες απέδειξαν ότι στον ελλαδικό χώρο υπάρχει συνεχής ανθρώπινη παρουσία, διότι περίπου πριν 100.000 έτη έχουμε κατοίκηση ανθρώπων στην Θεσσαλία3, πριν 50.000-45.000 έτη στην Θεόπετρα Τρικάλων, πριν 35.000 έτη στον Κοκκινόπηλο της Ηπείρου και μετά το 30.000 έτη έχουμε πολύ περισσότερα αρχαιολογικά ευρήματα κατοικήσεως ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο.
Στον Κοκκινόπηλο της Ηπείρου βρέθηκε και η αρχαιότερη έως σήμερα λιθοτεχνία και η τεχνική των λεπίδων ήταν μεγάλη τεχνολογική ανακάλυψη, διότι οι άνθρωποι είχαν καλά βέλη, με τα οποία σκότωναν εκ του μακρόθεν τα άγρια ζώα και δεν κινδύνευαν, οστέινες βελόνες με οπή για την συρραφή των δερμάτων, οστέινα περιδέραια, βραχιόλια, γλυπτά αντικείμενα, ζωγραφιές.
Η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε στο Ρομανέλι της Απουλίας στην Ιταλία όμοια λιθοτεχνία περίπου πριν 25.000 έτη και οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι δημιουργήθηκε από ανθρώπους που κινήθηκαν από τον ελλαδικό χώρο προς την Δύση, το οποίο επιβεβαίωσαν και οι πρόσφατες έρευνες του DNA.
Αφού μετέφεραν τον πολιτισμό τους, δεν θα μετέφεραν στην Δύση και την γλώσσα τους; Την ίδια εποχή έχουμε και την ανάπτυξη δύο πολιτισμών, του Aurignaciam (35.000 έτη πριν) και του Gravetian (25.000 έτη πριν).
Οι πολιτισμοί αυτοί πιστεύουν οι ειδικοί ότι αναπτύχθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη και αργότερα και στην Δυτική. Οι άνθρωποι της εποχής αυτής ήταν κυνηγοί, αλλά τα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, ζωγραφιές ζώων στα σπήλαια και αγάλματα, ήταν εξαιρετικά.
Και η μυθολογία, η οποία συνεχώς αποδεικνύεται ιστορία, όπως απέδειξαν οι ανασκαφές του Σλήμαν στην Τροία και τις Μυκήνες, του Έβανς στην Κρήτη κ.ά., αναφέρεται στην πανάρχαια μετακίνηση των Ελλήνων προς την Δύση.
Μετά τον 3° κατακλυσμό, τον του Δευκαλίωνος, ο οποίος έγινε γύρω στο 10.000 π.Χ., ο Δευκαλίων με την Πύρρα για να σωθούν κατέφυγαν στην Όρθυ ή τον Παρνασσό ή τον Άθω ή την Αίτνα. Και ο Πλάτων αναφέρει κυρίως στο έργο του Τίμαιος ότι οι Έλληνες είχαν σημαντικό πολιτισμό, ο οποίος καταστράφηκε εξαιτίας του κατακλυσμού αυτού.
Αναφέρεται και με τους άθλους του Ηρακλέους, ο οποίος όταν βρισκόταν στην Ευρώπη απέκτησε δύο υιούς, τον Κέλτο ή Κελτό και τον Γαλάτη, τους μετέπειτα γενάρχες των ευρωπαϊκών λαών. Αναφέρεται και με άλλους μύθους.
Η μυθολογία αναφέρεται και στην μετακίνηση ανθρώπων από την Ελλάδα και την Μ, Ασία προς την Ασία κατά την νεολιθική εποχή.
Κατά έναν μύθο ο Δίας μετέφερε τον Διόνυσο στην Ινδία για να τον σώσει από την ζήλεια της Ήρας και εκεί τον ανέθρεψαν, νύμφες. Ο Δίας φόνευσε και τον Ινδό, τον ήρωα των Ινδών.
Αργότερα ο θεός Διόνυσος έκανε εκστρατεία στην Ινδία, την οποία υπέταξε με την δύναμη των όπλων αλλά και την μυστική δύναμή του και υπήρχε πόλη Νύσα στην Ινδία (περιοχή της σημερινής επαρχίας Καμντές του Αφγανιστάν), η οποία κατά την παράδοση των κατοίκων της κτίσθηκε από τον Διόνυσο προς τιμή της τροφού του νύμφης Νύσας και «εις μνημόσυνον της αυτού πλάνης τε και νίκης»4.
Και το γειτονικό βουνό το ονόμασε Μηρό εις ανάμνηση του γεγονότος ότι ο πατέρας του Δίας, μετά τον θάνατο της μητέρας του Σεμέλης, τον έκρυψε στον μηρό του έως ότου έγινε εννέα μηνών. Απόδειξη ότι η πόλη κτίσθηκε από τον Διόνυσο ήταν η δάφνη και ο κισσός που φύτρωνε στον Μηρό, ενώ δεν φύτρωνε σε άλλο σημείο της Ινδίας.
Γι’ αυτό όταν έφθασε εκεί ο Μ. Αλέξανδρος την μεν πόλη σεβάσθηκε, τους δε κατοίκους της κατέστησε φίλους και συμμάχους. Ο δε Στέφανος Βυζάντιος γράφει:

«Νύσαι πόλεις πολλαί… Εβδόμη εν Ινδοίς».

Ο Αρριανός επίσης αναφέρει ότι όταν ο Μ. Αλέξανδρος θα εξεστράτευε στην Αραβία πληροφορήθηκε ότι εκεί τιμούσαν δύο θεούς, τον Ουρανό και τον Διόνυσο, τους οποίους θα γνώρισαν από τους μετακινηθέντες Έλληνες προς την Ασία.
Η μυθολογία αναφέρει επίσης ότι ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγεύς, ο πατέρας του Θησέως, όταν η Μήδεια μετά τον θάνατο των παιδιών της κατέφυγε στην Αθήνα την παντρεύθηκε και απέκτησαν έναν υιό, τον Μήδο.
Επειδή η Μήδεια επιβουλευόταν τον Θησέα αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει με τον Μήδο την Αθήνα. Ο Μήδος νίκησε πολλούς βαρβάρους και την χώρα που κατέκτησε την ονόμασε Μηδία, σκοτώθηκε όμως κατά την εκστρατεία στην Ινδία:

«Μήδεια δε ήκεν εις Αθήνας κακεί… Αιγεί παίδα γεννά Μήδον. Επιβουλεύουσα δε ύστερον Θησεί φυγάς εξ Αθηνών μετά του παιδός εκβάλλεται. Αλλ’ ούτος μεν πολλών κρατήσας βαρβάρων την υφ’ εαυτόν χώραν άπασαν Μηδίαν εκάλεσε, και στρατευόμενος επί Ινδούς απέθανε».

Η Μηδία έγινε τμήμα της Περσίας και ο Ηρόδοτος8 γράφει ότι ο Ξέρξης, πριν εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος, έστειλε κήρυκα να πείσει τους Αργείους να μείνουν ουδέτεροι, επειδή οι Πέρσες ήταν απόγονοι των Αργείων, αφού ο Πέρσης (Περσεύς) ο γενάρχης τους ήταν υιός του ομώνυμου ήρωα των Αργείων Περσέως και της Ανδρομέδας, της κόρης του Κηφέως.
Επομένως ισχύει η ρήση του Πλουτάρχου:
«Ψαύει της αληθείας το μυθώδες», αφού και οι έρευνες του DNA βεβαιώνουν ότι από την Ελλάδα και την Μ. Ασία μετακινήθηκαν άνθρωποι έως την Περσία. Και στην Μ. Ασία από παλαιότατους χρόνους κατοικούσαν Έλληνες, γι’ αυτό υπάρχουν πολλά ελληνικά τοπωνύμια, όπως Όλυμπος9, Παρνασσός, Πίνδος, Πήδασος, Λάρισα κ.ά.
Γι’ αυτό και τώρα, παρά την φυγή των Ελλήνων πριν και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως την 29η Μαΐου 1453, παρά τα δεινά των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία, παρά την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, 5-20% των κατοίκων είναι Έλληνες ή Φρύγες. Και οι Φρύγες όμως έφυγαν από την Θράκη ίσως την 3η π.Χ. χιλιετία και εγκαταστάθηκαν στην Μ. Ασία, γι’ αυτό και ο Ορφεύς ήταν Θράξ, ο Πέλοψ ήταν Φρύξ, και οι δύο όμως ήταν Έλληνες.
Και η ιστορία, συνεπικουρούμενη και από τα αρχαιολογικά ευρήματα, διαψεύδει την ινδοευρωπαϊκή θεωρία.
Ο Ισοκράτης (436-338 π.Χ.) γράφει:

«Την πάλιν ημών αρχαιοτάτην είναι … και παρά πάσιν ανθρώποις ονομαστοτάτην … Ταύτην γαρ οικούμεν ουχ ετέρους εκβαλόντες, ουδ’ ερήμην καταλαβόντες, οκ εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ’ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν ώστ’ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες»10. Και ο Διογένης Λαέρτιος (30ς ; αι. μ,Χ.) συμπληρώνει: «Λανθάνουσα δ’ αυτούς τα των Ελλήνων κατορθώματα, αφ’ ων μη ότι γε φιλοσοφία, αλλά και γένος ανθρώπων ήρξε, βαρβάρους προσάπτοντες».

Και ο Ηρόδοτος (484-410 π.Χ.) γράφει ότι οι Δωριείς είναι οι Μακεδόνες:

«Εί μεν γαρ Δευκαλίωνος βασιλέως οίκεε γην την Φθιώτιν, επί δε Δώρου του Έλληνος την υπό Όσσαν τε και τον Όλυμπον χώρην, καλεομένην δε Ιστιαιώτιν. Εκ δε Ιστιαιώτιδος ως εξανέστη υπό Καδμίων οίκεε εν Πίνδω Μακεδνόν καλεόμενον. Εντεύθεν δε αύτις ες την Δρυόπιδα μετέβη και εκ της Δρυόπιδος ούτως ες Πελοπόννησον ελθόν Δωρικόν εκλήθη».

Και η γενετική σύσταση των Μακεδόνων, όπως αναφέραμε, δεν έχει καμία σχέση με τους Ινδούς, αφού 99.6% είναι λευκή. Επομένως καταρρίπτεται ο μύθος της αφίξεως στον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον των Δωριέων-Ινδοευρωπαίων. Αλλά οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, από την νεολιθική εποχή, είχαν αναπτύξει πολιτισμό στο Διμήνι, Σέσκλο, Κρήτη, Κύπρο κ.λ,π.
Στην Χοιροκοιτία της Κύπρου βρέθηκε μία μικρή πόλη (6.020-5800 π.Χ.) με χίλια περίπου θολωτά οικήματα. Οικισμός με όμοια θολωτά οικήματα βρέθηκε στην περιοχή της Πέτρας της Παλαιστίνης, από όπου περνούσε ο δρόμος προς την Ανατολή. Μήπως κάτοικοι της Κύπρου, αφού οι Έλληνες από την 9η ή 8η π.Χ. χιλιετία μετακινούνταν με πλοία στο Αιγαίο Πέλαγος, έφθασαν έως την περιοχή αυτή της Παλαιστίνης;
Από την αρχή της 3ης π.Χ. χιλιετίας η ανάπτυξη είναι μεγαλύτερη στον ελλαδικό χώρο, διότι αρχίζει και η χρήση των μετάλλων. Έχουμε τον Πρωτοελλαδικό πολιτισμό, που αναπτύσσεται από την Θράκη έως την Πελοπόννησο, τον Κυκλαδικό και τον Μινωικό.
Η ανάπτυξη ιδίως της Κρήτης είναι πολύ μεγάλη, όπως αποδεικνύουν τα ανάκτορα, οι πολυώροφες ιδιωτικές κατοικίες, οι προσόψεις των οποίων απεικονίζονται σε πλακίδια από φαγεντιανή, και τα άλλα αρχαιολογικά ευρήματα.
Οι Κρήτες με τα ποντοπόρα πλοία τους κυριαρχούσαν σε όλη την Μεσόγειο. Απόδειξη το ειδικό λιμάνι που κατασκεύασαν στην νήσο Φάρο έξω από το Δέλτα του Νείλου, ένα γιγαντιαίο τεχνικό έργο, με μικρές προβλήτες, κυματοθραύστες κ.λ.π. Είχαν όμως εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις και με τα μεγάλα κέντρα της Ανατολής (Βαβυλώνα κ.ά.). Επομένως δεν ήταν ακατόρθωτο για τους Κρήτες ή άλλους κατοίκους του σημερινού ελλαδικού χώρου ή της Μ. Ασίας να προχωρήσουν έως την Ινδία.
Πάντως θεωρείται ιστορικό γεγονός ότι το 2000 π.Χ. έχουμε κάθοδο προς την Ινδία «λαών συγγενών κατά την γλώσσαν προς τους λαούς του Ιράν, τους Αρμενίους, Έλληνας και Κελτούς.
Οι βεδικοί ύμνοι δεικνύουν ότι οι Αριοί ούτοι καθυπέταξαν τας φυλάς των ιθαγενών και οργάνωσαν μικρά κράτη ακμάσαντα ιδίως εις τας μεγάλος κοιλάδας του Ινδού και του Γάγγου» γράφει ο καθηγητής Γεωγραφίας Σαρρής Ι.Σ. Και ο Θεόφιλος Μπάγιερ γράφει:
«Όλες οι χαρακτηρισθείσες «Ινδοευρωπαϊκές» γλώσσες κατάγονται από την Ελληνική». Και πράγματι οι Έλληνες πιθανόν να δημιούργησαν γραφή από το 5.500 π.Χ., όπως αποδεικνύουν και οι πινακίδες του Δισπηλιού Καστοριάς, η πινακίδα – σφραγίδα των Γιαννιτσών, η της 3ης π.Χ. χιλιετίας πινακίδα της Λήμνου και της Αλονήσου, στην οποία αναγράφεται η λέξη ΑΥΔΗ (φωνή) κ.ά.
Η γενετική επιστήμη, αρχαιολογικά ευρήματα και ιστορικοί μας πριν 2500 π.Χ. περίπου έτη βεβαιώνουν ότι είμεθα γηγενείς και ότι μετακινηθήκαμε στην Δύση και την Ανατολή έως την Περσία πριν χιλιάδες έτη.
Στην Ινδία δεν έγινε έρευνα DNA για να επιβεβαιωθεί και από την γενετική η εκεί παρουσία των Ελλήνων. Οι βεδικοί όμως ύμνοι, τα ιερά βιβλία των Ινδών, αναφέρουν μετακίνηση και Ελλήνων το 2000 π.Χ., όπως και η μυθολογία μας.
Επομένως γιατί δεν αποδεχόμεθα ότι οι Έλληνες μετέδωσαν την γλώσσα τους στην Ανατολή, όπως την μετέδωσαν και στην Δύση, έτσι ώστε να σταματήσουμε να διδάσκουμε στα πανεπιστήμια και στα σχολεία μας μία θεωρία την οποία δημιούργησαν πριν 200 περίπου έτη κάποιοι ξένοι γλωσσολόγοι και δεν αποδέχθηκαν ποτέ πολλοί επιστήμονες.
Αγνοούμε την προσπάθεια που γινόταν (πριν 200 περίπου έτη έδρασε και ο Φαλλμεράυερ) και γίνεται για να υποβιβασθεί η ελληνική προσφορά στην ανθρωπότητας. Αγνοούμε ότι οι περισσότερες λέξεις των επιστημών παγκοσμίως είναι ελληνικές;
Αγνοούμε ότι και σήμερα σε νέες ανακαλύψεις των επιστημών αναγκάζονται να χρησιμοποιούν ελληνικές λέξεις: cosmonaute, astronaute, dermatologue και πάρα πολλές άλλες; Αγνοούμε ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κυρίως η ιστορία του ελληνικού πολιτισμού;
Συντάκτης: Δρ. Ερατώ Ζέλλιου – Μαστοροκώστα, τ. Προϊσταμένη Δευτεροβάθμιας Εκπαιδεύσεως ©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ/visaltis
http://www.apocalypsejohn.com

Γνωστική υποθήκη ΙΙΙ: Η μηχανή του Κρόνου

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ
(Μια τελική χαρτογράφηση του γήινου σύμπαντος)

«Είμαστε οι παίκτες, τα παίγνια, και οι εμπαιζόμενοι του Κόσμου».
Κ. Αξελός

«Δεν υφίσταται υπάρχω πίσω από το κάνω, ενεργώ, γίνομαι, ο πράττων δεν
είναι παρά μυθοπλασία που προστίθεται στην πράξη, η πράξη είναι το παν».
Φ. Νίτσε

«Ίσως είμαστε μόνο ένα πείραμα σε ένα τρυβλίο Πέτρι».
Φ. Σέτσινγκ

Α) Η νέα (και τελική) διερεύνηση του Σύμπαντος και κυρίως της Γης πρέπει να κινείται στη «μέση οδό», ανάμεσα στον αιθεροβάμονα καθαρό ιδεαλισμό και τη σκληροπυρηνική μαθηματική Επιστήμη, πρέπει να είναι μια διεπιστημονική σύνθεση όλων των ανθρώπινων τομέων γνώσης, από την Αστροφυσική μέχρι την Παραψυχολογία. Τα ερευνητικά της θεμέλια πρέπει να παραμένουν συνεχώς στη γήινη πραγματικότητα, νοούμενη ως κάτι άκρως αφύσικο για να θεωρηθεί φυσιολογικό: συνεχείς φυσικές καταστροφές, μαζικές εξολοθρεύσεις ειδών, αρρώστιες, επιδημίες, λιμοί, πόλεμοι, αλληλοεκμετάλλευση και αλληλοσπαραγμός όλων ανεξαιρέτως των όντων – και ιδιαιτέρως του «έμφρονα ανθρώπου». Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε έναν ωκεανό αφύσικου τον οποίο μάθαμε να θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικό. Ας ξεκινήσουμε μια συνοπτική χαρτογράφηση αυτής της κατάστασης.

Β) Ένα αόρατο ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο είναι ο δημιουργός του ορατού υλικού Κόσμου (Ενιαίο Πεδίο). Το ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο είναι άπειρο και άχρονο, η υλική επιφάνεια που δημιουργεί είναι πεπερασμένη κι έγχρονη. Αυτό είναι και το μόνο που μπορούμε να πούμε σχεδόν με βεβαιότητα για τη βασική λειτουργία του Σύμπαντος. Το αν το σύμπαν μας είναι το μοναδικό Σύμπαν, ή το υπο-σύμπαν κάποιου ευρύτερου Σύμπαντος, ή κάποιο από έναν άπειρο αριθμό παράλληλων συμπάντων, δεν έχει και τόση σημασία όση η διερεύνηση του γήινου προβλήματος.

Γ) Το ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο στο δικό μας Σύμπαν δημιουργεί μια πλειάδα ουράνιων σωμάτων μεταξύ των οποίων άστρα, πλανήτες, και ζωή. Σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων και την εξίσωση Ντρέηκ είναι πολύ πιθανόν να υπάρχουν και αλλού μορφές ζωής διαφορετικές, περισσότερο ή λιγότερο προηγμένες από τη ζωή έτσι όπως τη γνωρίζουμε στη Γη. Πιθανόν να έχουν κι ελάχιστη σχέση με τον τρόπο διαμόρφωσης κι εξέλιξης που ακολούθησαν στον πλανήτη μας τα έμβια όντα. (Έχουν ανακαλυφθεί μικροοργανισμοί που ζουν σε ακραίες θερμοκρασίες ζέστης/ψύχους, σε υπερβολικά όξινα περιβάλλοντα, πολυκύτταροι οργανισμοί που ζουν σε συνθήκες παντελούς απουσίας φωτός και τεράστιας πίεσης, ψήγματα ζωής σε κομήτες, και άλλες παρόμοιες «παραδοξότητες» που αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη κι εκείνο του τέρατος στην ταινία Alien που είχε οξύ στη θέση του αίματος).

Δ) Ό,τι γεννήθηκε είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Ό,τι επιβιώνει προσωρινά το πετυχαίνει με πόνο, κόπο, και κόστος για το ίδιο και για τα υπόλοιπα όντα. Οι περισσότεροι αφελείς αποκαλούν αυτό το διαρκές μαρτύριο, καθώς και τη διαδικασία αναπαραγωγής του, «το δώρο της ζωής». Το τρομακτικότερο αίνιγμα και δράμα του πλανήτη Γη είναι αυτό που ονομάζουμε συνοπτικά «τροφική αλυσίδα», δηλαδή ο αλληλοσπαραγμός και η αλληλοεκμετάλλευση όλων ανεξαιρέτως των όντων, διαπίστωση που οδήγησε τον Ηράκλειτο στη γνωστή φράση «πόλεμος πατήρ πάντων». Πώς προέκυψε άραγε αυτό; Όταν σε μια συμπαντική περιοχή εμφανίζεται (ίσως τυχαία αρχικά) μια δομή, μια κατάσταση, κλπ., στη συνέχεια αυτή ενισχύεται, παγιώνεται, και διαδίδεται. Όπως ένα νέο τεχνητό χημικό στοιχείο που δημιουργείται σε κάποιο ανθρώπινο εργαστήριο για πρώτη φορά, στερεοποιείται πολύ αργά αναζητώντας μια νέα κρυσταλλική μορφή, αλλά στη συνέχεια αυτή η δομή παγιώνεται και η κρυσταλλοποίηση υλοποιείται με μεγαλύτερη ταχύτητα, και μάλιστα και σε άλλα απομακρυσμένα εργαστήρια του πλανήτη (βλ. Χρήστος Μαρκόπουλος, «Η κυριαρχία των Πρώτων», εκδ. Λιβάνη 1990). Αυτό ίσως να εξηγεί και το δράμα της τροφικής αλυσίδας στη Γη. Πιθανόν τα πρώτα βακτήρια που απορρόφησαν τυχαία κάποια άλλα να παγίωσαν έτσι τη διαδικασία της επιβίωσης κάθε οργανισμού εις βάρος άλλων σε αυξανόμενη κλίμακα, καθώς η ζωή γινόταν ολοένα και πιο σύνθετη. Σε άλλα περιβάλλοντα ίσως να επικρατούν διαφορετικά συστήματα του έμβιου κόσμου. Πιθανόν όμως η επικράτηση της τροφικής αλυσίδας να μην είναι καθόλου τυχαία, όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά να έγινε «βάσει σχεδίου».

Ε) Η δομή των υλικών δημιουργημάτων κινείται από τις απλούστερες προς ολοένα και πιο πολύπλοκες μορφές, παρέχοντας επαρκείς αποδείξεις περί της ύπαρξης ενός εγγενούς συμπαντικού λογισμικού. Σε κάθε αυξανόμενο επίπεδο πολυπλοκότητας επέρχεται κι ένα ποιοτικό άλμα, αυξάνεται η συνειδητότητα και η γνώση του περιβάλλοντος. Το απόγειο θεωρείται ο άνθρωπος, το μόνο ον που διαθέτει αυτοσυνείδηση. Ωστόσο, εδώ υπάρχουν παράδοξα κι εξαιρέσεις. Συνδυάζουμε τη νοημοσύνη, τη συνείδηση, και το γνωστικό επίπεδο ενός όντος με την ύπαρξη και το μέγεθος του εγκεφάλου του, παραβλέποντας την απίστευτη ευφυία κάποιων υποτυπωδών οργανισμών. Οι ιοί μεταλλάσσονται για να ξεφύγουν από το ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή τους και χρησιμοποιούν το ξένο RNA ή DNA για να πολλαπλασιαστούν, τα περισσότερα παράσιτα ακολουθούν πολύπλοκες και απίστευτες τεχνικές επιβίωσης και πολλαπλασιασμού. Συνήθως, αυτές τις άλλες μορφές νοήμονος συμπεριφοράς τις παρακάμπτουμε με τον ταυτολογικό όρο «ένστικτο» (πού εδράζεται αυτή η υποθετική έμφυτη γνώση σε έναν στοιχειώδη μικροοργανισμό όπως π.χ. ο ιός;). Επίσης, σημαντική είναι και η περαιτέρω διερεύνηση και σύγκριση της διαπιστωμένης ευφυίας όντων πολύ διαφορετικών μεταξύ τους όπως οι ιοί, τα παράσιτα, το δελφίνι, το χταπόδι, το κοράκι, ο παπαγάλος, η όρκα, τα πιθηκοειδή, κλπ. Εξ ίσου σημαντικό θέμα είναι η διερεύνηση του «ανθρώπινου παράδοξου»: πώς, χάρη στην εφαρμοσμένη λογική (Επιστήμη) ο άνθρωπος κατάφερε, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να βγει από τις σπηλιές και να ταξιδεύει στο διάστημα, αδυνατώντας παράλληλα να την εφαρμόσει στις σχέσεις με τους ομοίους του και στην επίλυση των αιώνιων κοινωνικών προβλημάτων (ανισότητα, εκμετάλλευση, φτώχεια, καταπίεση, μισαλλοδοξία, φανατισμός, πόλεμοι, κλπ.). Η παρατήρηση ότι οι επιστήμες προάγονται από κάποιους λίγους προικισμένους κι εξέχοντες νόες ακυρώνεται από την αντιπαρατήρηση ότι και αυτοί οι «εξαίρετοι νόες» στις καθημερινές τους σχέσεις και δραστηριότητες μπορούν να συμπεριφερθούν εξ ίσου παράλογα και βίαια με τον μέσο άνθρωπο.

ΣΤ) Στο ανθρώπινο επίπεδο παρατηρείται αυτό που συμβαίνει και με το συμπαντικό λογισμικό: άυλες ιδέες που εμφανίζονται στον εγκέφαλο του ανθρώπου μετατρέπονται στη συνέχεια σε υλική πραγματικότητα, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι ο ιδεαλισμός ισχύει, τουλάχιστον εν μέρει (η ιδέα προηγείται του πράγματος). Όλα τα αναρίθμητα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού προϋπήρξαν υπό τη μορφή άυλων ιδεών πριν υλοποιηθούν. Κι εδώ συμβαίνει ότι και με τον γενικό κανόνα της παγιοποίησης των δομών: ιδέες (σκεπτομορφές) που επιμένουν και ενισχύονται, παγιώνονται, διογκώνονται, και μετατρέπονται σε εγρηγορότα (μεγάλες συλλογικές σκεπτομορφές): θρησκείες, ιδεολογίες, ήθη κι έθιμα, κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες, πολυεθνικές εταιρείες, κλπ., που κυριαρχούν σε μεγάλους πληθυσμούς ανθρώπων. Άπαξ και παγιωθεί ένα εγρηγορός είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγουν από αυτό τα άτομα που βρίσκονται υπό την επήρεια του ή να εκτοπιστεί και να αντικατασταθεί από κάποιο νέο. Κι εδώ συμβαίνει ότι και με τους ζωντανούς οργανισμούς: οι σκεπτομορφές και τα εγρηγορότα συγκρούονται με σκοπό να εξουδετερώσουν το ένα το άλλο για να επικρατήσουν. (Ο άθεος υλιστής βιολόγος Ρίτσαρντ Ντώκινς, στο βιβλίο του «Το εγωιστικό γονίδιο», προωθεί μια μάλλον μεταφυσική σχετική θεωρία: οι ιδέες-μιμίδια λειτουργούν ακριβώς όπως οι ιοί, χρησιμοποιούν τους ανθρώπινους εγκεφάλους για να αναπαράγονται και να διαιωνίζονται μέσω της διάδοσης/μόλυνσης). Οι άνθρωποι αγνοούν επιδεικτικά ή βρίσκουν εξωφρενική τη θεωρία ότι χειραγωγούνται από τις ιδέες τους, παραβλέποντας ότι οι περισσότεροι νεκροί στην ανθρώπινη ιστορία οφείλονται στην αντιπαράθεση ιδεών (θρησκείες, ιδεολογίες, κλπ.). Όσοι διαφωνούν θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν ποιο είναι το συμφέρον που ωθεί π.χ. τον Μάρτυρα του Ιεχωβά να χτυπάει τα κουδούνια των σπιτιών, Κυριακή πρωί, για να προσηλυτίσει νέους πιστούς;! Έχει κάποιο προσωπικό όφελος από αυτό;! Καίγεται τόσο πολύ για τη σωτηρία των ψυχών μας;! Ή μήπως απλά ο ιός της θρησκείας του τον ωθεί να τον μεταδώσει και σε άλλους εγκεφάλους;!

ΣΤ) Από όλα τα ανωτέρω προκύπτει μια γενική διαπίστωση: βασικό χαρακτηριστικό της ζωής στη Γη είναι η συνεχής ανελέητη σύγκρουση και η επικράτηση του ισχυρότερου (οργανισμού, λαού, ιδεολογίας, θρησκείας, επιχείρησης, κλπ.). Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι ποιος/τι επωφελείται από αυτή τη βίαιη κατάσταση; Η θεωρία του οντολογικού crash-test δεν φαίνεται να ευσταθεί και πολύ, δεδομένου ότι ακόμη και τα πετυχημένα είδη στο τέλος εξαφανίζονται, είτε ως θύματα κάποιας «φυσικής καταστροφής» (δεινόσαυροι), είτε ως θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους (όπως λέγεται ότι θα γίνει σύντομα και με τον homo sapiens).

Η) Οπότε, κάνοντας μια πρώτη σύνοψη, οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι το «Πρόγραμμα Γη» είναι τόσο θαυμαστά οργανωμένο ώστε αποκλείεται να είναι προϊόν τυχαίας δημιουργίας, αλλά παράλληλα και πολύ οδυνηρό κι αιματοβαμμένο για να είναι το δημιούργημα κάποιου πάνσοφου, πανάγαθου, και δίκαιου Θεού - όπως ισχυρίζονται οι μονοθεϊστικές θρησκείες. Πιθανότατα κάποιος ιθύνων νους, κάποια ασύλληπτη οντότητα κρύβεται πίσω του. Το παράδοξο είναι ότι ενώ ο άνθρωπος διεξάγει πλειάδα βιολογικών πειραμάτων με μικρο-οργανισμούς κι ενώ δεν βρίσκεται ούτε καν στη μεσαία συμπαντική κλίμακα μεγεθών (άτομο-άστρο-γαλαξίας-Σύμπαν) κι ευφυίας, αποκλείει παντελώς το γεγονός να είναι και η Γη το πειραματικό εργαστήριο κάποιου υπερόντος ή κάποιας ανώτερης εξωγήινης νοημοσύνης. Για το πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο αρκεί να σκεφτούμε ότι, λόγω περιορισμένου αισθητηριακού εξοπλισμού και νοημοσύνης, τα βακτήρια ενός πειραματικού εργαστηρίου προφανώς αγνοούν ότι αποτελούν το αντικείμενο πειράματος. Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τον πλανήτη Γη και τον άνθρωπο;

Θ) Οι αποδείξεις και οι ενδείξεις περί αυτού είναι υπεραρκετές. Ας δούμε τις κυριότερες.

1) Οι αναρίθμητες συμπτώσεις που συνετέλεσαν στην εμφάνιση της ζωής πάνω στη Γη. Κάποιος επιστήμονας είπε χαρακτηριστικά ότι αναλογικά είναι σαν να ρίξαμε διακόσιες φορές κορώνα-γράμματα και να ήρθε και τις διακόσιες η ίδια όψη του νομίσματος! Στατιστικά οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι απειροελάχιστες!

2) Οι τουλάχιστον πέντε καταγραμμένες μεγάλες μαζικές καταστροφές της ζωής πάνω στη Γη αφήνουν βάσιμες υπόνοιες ότι όποτε το πείραμα παίρνει λάθος τροπή ή δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, ο πειραματιστής καταστρέφει τα πειραματόζωα και ξαναρχίζει από την αρχή. Υπάρχουν επίσης και πλήθος μικρότερες επιμέρους τέτοιες ομαδικές εξαφανίσεις (τοπικές καταστροφές, παγετώνες). Το παράξενο είναι ότι ύστερα από παρόμοια μαζικά ολοκαυτώματα η ζωή επανακάμπτει ταχύτατα και γρήγορα βλέπουμε την εμφάνιση νέων ειδών.

3) Η ανεξήγητα ραγδαία εξέλιξη του homo sapiens, ειδικά τα τελευταία 200 χρόνια (από την ιππήλατη άμαξα βρέθηκε να ταξιδεύει στο Διάστημα) που μοιάζει να κονιορτοποιεί κάθε θεωρία των πιθανοτήτων περί τυχαιότητας του συμβάντος. Επίσης, η διαπιστωμένη εγγενής αντίφαση ότι ενώ ο άνθρωπος είναι θεωρητικά το μοναδικό ον που διαθέτει λογική, δρα σχεδόν πάντα παράλογα και καταστροφικά. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία του ανθρώπινου παραλογισμού. Ποιον απασχολεί το θεμελιώδες αδυσώπητο ερώτημα «homo sapiens: παρανοϊκός και αστροναύτης;»! Είναι αρκούντως πειστική η θεωρία περί κακής συνεργασίας των τριών εγκεφάλων του ανθρώπου (ερπετοειδής, θηλαστικός, νεοφλοιός - Α. Καίσλερ), όταν μιλάμε για το τελειότερο δημιούργημα μιας… «τυχαίας εξέλιξης»;! (Εδώ, να πούμε ότι ίσως χρήζουν ειδικής και πολυεπίπεδης μελέτης περιπτώσεις ιδιαίτερων λαών όπως είναι οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Μάγια, οι Ίνκα, ακόμη και οι «εξωγήινοι» τριεθνείς Ελβετοί, οι οποίοι, ύστερα από αγώνες και πολέμους διάρκειας 524 ετών, κατάφεραν να φτιάξουν μια όαση ειρήνης, ευημερίας, και δημοκρατίας μέσα στο τρελοκομείο που λέγεται «ανθρωπότητα»).

4) Οι αναρίθμητες συμπτώσεις (καταγραμμένες και μη) που συμβαίνουν καθημερινά στα ανθρώπινα δρώμενα, τόσο στα κοινωνικά όσο και στα ατομικά, και δείχνουν ότι πιθανώς να υπάρχουν έξωθεν καθοδηγητικές/διορθωτικές επεμβάσεις (μάχες που χάνονται ή κερδίζονται εξ αιτίας απίθανων και μυστηριωδών συμπτώσεων, η εμφάνιση των χαρισματικών ατόμων την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο, τυχαία όσο και καθοριστικά συμβάντα στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων, κλπ.).

5) Το γεγονός ότι η σύγχρονη Επιστήμη ανακάλυψε πως ο υλικός κόσμος έχει φαινομενικά υλική υπόσταση, ότι στην ουσία είναι μια ψευδαίσθηση, μια εικονική πραγματικότητα, αφήνει επί πλέον υπόνοιες ότι όχι μόνο πρόκειται για πείραμα αλλά πιθανότατα για πείραμα προσομοίωσης σε περιβάλλον παρόμοιο με εκείνο των δικών μας ηλεκτρονικών υπολογιστών. (Π.χ., αν είχαν αυτοσυνείδηση οι διάφοροι συντελεστές ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού θα αντιλαμβάνονταν ότι είναι άβουλα και προγραμματισμένα ενεργούμενα, κατευθυνόμενες ηλεκτρονικές μαριονέτες;). Σε αυτή την ερμηνευτική γραμμή κινούνται ορισμένοι σύγχρονοι φιλόσοφοι (Χίλαρυ Πούτναμ, Νικ Μπόστρομ) αλλά και νευροεπιστήμονες (Μπέντζαμιν Λίμπετ, Τζον-Ντύλαν Χάινες).

6) Το γεγονός ότι το λογισμικό του κόσμου μας είναι ήδη γραμμένο αποδεικνύεται και από τη διαπίστωση ότι κάποια χαρισματικά άτομα «προβλέπουν» (στην ουσία διαβλέπουν) μελλοντικά συμβάντα, τόσο ατομικά όσο και ιστορικά. Και μόνο αυτό το γεγονός θέτει επί πλέον υπό σοβαρή αμφισβήτηση και το θέμα της περίφημης «ελεύθερης βούλησης». Ο Θεόδωρος Μόδης, στο έργο του «Προβλέψεις» (Παν. Εκδ. Κρήτης, 2005), περιγράφει εμμέσως πλην σαφώς πώς εξωανθρώπινοι παράγοντες επεμβαίνουν καθοριστικά στα ανθρώπινα.

7) Η επίσης επιστημονική διαπίστωση ότι το σύμπαν μας είναι πολύ πιθανόν να εμπεριέχει συνολικά μέχρι και 11 διαστάσεις. Το τι ενδέχεται να υπάρχει στις υπόλοιπες ανώτερες διαστάσεις, οι οποίες ούτε καν φανταζόμαστε πώς μπορούν να είναι (αδυνατούμε να συλλάβουμε την έννοια του απλού τετραδιάστατου υπερκύβου) αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, όπως φυσικά και το να μην αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του πειραματιστή ακριβώς επειδή ζει σε μια ανώτερη διάσταση (βλ. Έντουιν Άμποτ, «Επιπεδοχώρα», Θύραθεν 1988). Επίσης, δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι οι μυστηριώδεις Σκοτεινή Ύλη και Σκοτεινή Ενέργεια, που ανακάλυψε πρόσφατα η Επιστήμη (μήπως ο κολοσσιαίος ίσκιος του Πειραματιστή μας;!).

8) Τα πάσης φύσεως χαρισματικά άτομα (ηγέτες, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες, κλπ.) που μοιάζουν να έρχονται από μια άλλη διάσταση ή να είναι προϊόντα κάποιου είδους μετάλλαξης, που τους δίνει όλες εκείνες τις απίστευτες ικανότητες που διαθέτουν, και τα οποία στην ουσία διαμορφώνουν ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Το μυστήριο της έμπνευσης στους τομείς των επιστημών, των τεχνών, των εφευρέσεων, και γενικότερα της ανθρώπινης σκέψης. Είναι πολλοί κι επώνυμοι εκείνοι που παραδέχονται πως έχουν την αίσθηση ότι οι ιδέες τους είναι σαν να υπάρχουν ήδη σε κάποιον υπερβατικό χώρο κι εκείνοι απλώς τις ανακαλύπτουν και τις κατεβάζουν στη Γη. Είναι εξ ίσου χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι χαρισματικοί λειτουργούν τις βραδινές ώρες, τότε που τα περισσότερα εγρηγορότα και οι σκεπτομορφές των ανθρώπων καταλαγιάζουν, και προφανώς έτσι μπορούν να έχουν πρόσβαση δίχως παρεμβολές προς την υπερβατική πηγή ιδεών που τους τροφοδοτεί. Επίσης, συχνά, οι λύσεις σε ένα διερευνούμενο πρόβλημα, οι ανακαλύψεις, κλπ., εμφανίζονται στη διάρκεια του ύπνου.

9) Τα χαρισματικά άτομα που μοιάζουν να υπηρετούν το Απόλυτο Κακό (Χίτλερ, Στάλιν, Πολ Ποτ) και συχνά γλυτώνουν μυστηριωδώς από τον θάνατο, μέχρι να ολοκληρώσουν την αιματηρή αποστολή τους. Οι εξ ίσου αποτρόπαιοι κατά συρροήν δολοφόνοι, μπροστά στην τερατωδία των οποίων ωχριά κάθε ψυχολογική εξήγηση (π.χ. μπορούν να εξηγηθούν οι απίστευτες φρικαλεότητες του Κυανοπώγωνα ψυχαναλυτικά;!). Πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με αφελείς «εξηγήσεις» του μηχανιστικού τύπου π.χ. «τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά γίνονται σεξουαλικοί κακοποιητές όταν ενηλικιώνονται». Γιατί να κάνουν αυτόβουλα κάτι το οποίο βίωσαν τα ίδια ως κάτι πολύ οδυνηρό και τρομακτικό σε αθώα άτομα, τα οποία δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το δικό τους πάθημα; Είναι τελικά ο άνθρωπος ένα τόσο ασυνείδητο ον; Το γεγονός έχει μάλλον σχέση με την εύκολη και ταχύτατη μολυσματική μεταδοτικότητα του Κακού (σε αντίθεση με το Καλό), παρά με δήθεν ψυχολογικές εξηγήσεις, (βλ. Θανάσης Βέμπος, «Μαύρα υπόγεια ρεύματα», εκδ. Βερέττας 2001). Γενικά, μέγιστης απορίας άξιον είναι η διαπίστωση ότι όλοι σχεδόν οι άνθρωποι πασχίζουν να κάνουν πιο δύσκολη μια ήδη δύσκολη από τη φύση της ζωή και δεν το συνειδητοποιούν! Πολύ συχνά μάλιστα δρουν κι ενάντια στα προσωπικά τους συμφέροντα και ούτε καν το αντιλαμβάνονται! Είναι φυσιολογική αυτή η έλλειψη συνείδησης και αυτοσυνείδησης από το θεωρητικά πλέον εξελιγμένο και συνειδητό επίγειο ον;!

10) Η απόκοσμη και εφιαλτική ατμόσφαιρα των οργανωμένων και μαζικών ανθρώπινων τερατωδιών. Σίγουρα τα θύματα της Ιεράς Εξέτασης, των σταλινικών Δικών της Μόσχας, του ναζιστικού εβραϊκού Ολοκαυτώματος, των μαζικών εκκαθαρίσεων των Ερυθρών Χμερ, κλπ., ζούσαν εκείνες τις φρικαλεότητες με την οδυνηρή εντύπωση ότι έπαιζαν σε ένα αιματηρό θεατρικό έργο απόλυτου παραλογισμού, ενορχηστρωμένου από κάποιον υπερβατικό σαδιστή σκηνοθέτη, διότι πολύ απλά όλα εκείνα στερούνταν παντελώς στοιχειώδους λογικής. (Αυτό δεν είναι μια υπόθεση, είναι μια βεβαιότητα, αρκεί να το φανταστεί κανείς).

11) Οι πάσης φύσεως αμέτρητες σεξουαλικές διαστροφές (που επίσης δεν μπορούν να εξηγηθούν όλες ψυχαναλυτικά), οι ευφάνταστες και αποτρόπαιες πρακτικές βασανισμού ζώων κι ανθρώπων, ο ξυλοδαρμός, η σεξουαλική κακοποίηση, και η δολοφονία παιδιών από τους ίδιους τους γονείς τους, οι μαζικές εξολοθρεύσεις για αναπόδεικτες φυλετικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές ή άλλες διαφορές, και πολλές άλλες ανθρώπινες φρικαλεότητες καλυμμένες υπό τον μανδύα των θρησκευτικών και πολιτιστικών εθίμων (θυσίες, ανθρωποθυσίες, περιτομή, κλειτοριδεκτομή, κάψιμο της γυναίκας στη νεκρική πυρά μαζί με το πτώμα του συζύγου της, κλπ.).

12) Η μυστηριώδης 5η συμπαντική δύναμη που λέγεται «έρωτας» και που συνδέει άτομα συνήθως με διαφορετικό χαρακτήρα. Στην πρώτη του φάση μοιάζει με ίωση: το προσβληθέν άτομο δεν έχει διάθεση για φαγητό, έχει διαταραχές ύπνου, στερητικό σύνδρομο σε κάθε απομάκρυνση από το αντικείμενο του βασανιστικού πόθου του. Μόλις η υπνωτιστική επίδρασή του παρέλθει και υλοποιηθεί το ζητούμενο της πειραματικής διασταύρωσης (τεκνοποίηση), τα δύο πειραματόζωα ανακαλύπτουν έκπληκτα τις διαφορές τους και χωρίζουν επιρρίπτοντας ευθύνες το ένα στο άλλο, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι έπεσαν θύματα μιας έξωθεν χειραγώγησης κι εξαπάτησης. Η σοκαριστική διαπίστωση ότι ο έρωτας είναι το πλέον διαδεδομένο ναρκωτικό, είναι το αληθινό «όπιο του λαού».

13) Οι διάφορες ανεξήγητες πράξεις αυτοκαταστροφής, όπως οι αυτοκτονίες τύπου «κεραυνός εν αιθρία». Συχνά οι μελλοντικοί αυτόχειρες αφήνουν να διαφαίνονται στοιχεία για τη μελλοντική τους πράξη (κατάθλιψη, μελαγχολία, σχετικές αναφορές/απειλές). Υπάρχει όμως κι ένα ποσοστό το οποίο δεν είχε θεωρητικά κανέναν λόγο να καταφύγει στην ύστατη πράξη απόγνωσης, δεν είχε το παραμικρό πρόδρομο σύμπτωμα, και όμως τελικά κατέληξε μυστηριωδώς στον αυτόβουλο θάνατο αφήνοντας εμβρόντητο το περιβάλλον του. Επίσης, φαινόμενα τύπου anorexia nervosa είναι εξ ίσου ύποπτα. Είναι δυνατόν το άτομο να μην βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη όπως πραγματικά είναι (δηλαδή αποσκελετωμένο) αλλά υπέρβαρο, και να συνεχίζει την αποχή από το φαγητό μέχρι θανάτου;! Στην ίδια κατηγορία μπορούν να συμπεριληφθούν και οι μυστηριώδεις αυτοάνοσες ασθένειες, στις οποίες ο οργανισμός επιτίθεται στον ίδιο τον εαυτό του.

14) Τα ευχάριστα της ζωής αποδεικνύονται, κατά σαδιστικό τρόπο, δυσάρεστα και συχνά μάλιστα θανάσιμα. Οι τροφές που είναι ευχάριστες στη γεύση είναι βλαβερές για τον οργανισμό, και το αντίθετο. Στα σεξουαλικά όργανα, την πηγή της πολυπόθητης ερωτικής ηδονής, στήνουν ύπουλη ενέδρα τρομερά μικρόβια που μεταδίδουν επώδυνες, βασανιστικές, και συχνά θανατηφόρες ασθένειες (σύφιλη, AIDS). Επίσης, για κάποιους μυστηριώδεις λόγους, οι περισσότερες από τις μεγάλες κυρίαρχες μονοθεϊστικές θρησκείες θεωρούν ένα από τα ελάχιστα ευχάριστα επίγεια πράγματα, τον έρωτα, σαν μια αμαρτωλή δραστηριότητα που θα πρέπει να περιορίζεται στον αναπαραγωγικό της ρόλο!

15) Οι κυρίαρχες θρησκευτικές πεποιθήσεις ότι πίσω από αυτόν τον αποτρόπαιο επίγειο θάλαμο βασανιστηρίων μπορεί να κρύβονται κάποιες καλές κι αγαθές θεότητες, αποτελούν λογισμικά εμφυτεύματα συσκότισης. Το ίδιο και οι διάφορες ανατολικές πρακτικές (αυτοσυγκέντρωση, διαλογισμός), οι οποίες δεν κάνουν παρά να παράγουν ενδορφίνες ανακούφισης στον εγκέφαλο ή πιθανότατα κάποια ψεύτικα οράματα για την ύπαρξη ενός βαθύτερου κι ενιαίου Καλού Ενός, του οποίου αναπόσπαστο κι αθάνατο μέρος αποτελούν όλοι και όλα. Εδώ, να αναφέρουμε μια διαδεδομένη δοξασία που υπάρχει σε πολλές μυθολογικές και θρησκευτικές παραδόσεις, εκείνη του κλέφτη της γνώσης από τους Θεούς/Θεό, την κοινοποίησή της στους ανθρώπους, και τη σκληρή τιμωρία των παραβατών (Προμηθέας, Εωσφόρος, κ.ά.). Να υποθέσουμε ότι το κλεμμένο μυστικό ήταν η ανακάλυψη του «πειραματικού εργαστηρίου Γη»; Καθόλου απίθανο, τουναντίον μάλιστα. Ένα επίσης σχετικό θέμα είναι η από αρχαιοτάτων χρόνων διαπίστωση ότι οι άνθρωποι του πνεύματος πάσχουν σε μεγάλο ποσοστό από μελαγχολία. Μήπως είναι κι αυτή μια μορφή άνωθεν προμηθεϊκής τιμωρίας για όσους βοηθούν τους ανθρώπους να βγουν από το πλατωνικό σπήλαιο των ίσκιων στον πραγματικό κόσμο της γνώσης και της αλήθειας;

16) Ένας άλλος μυστηριώδης τομέας που χρήζει περαιτέρω «εναλλακτικής» διερεύνησης είναι εκείνος του ύπνου και των ονείρων. Σε ποιο επίπεδο της έμβιας ζωής εμφανίζονται (π.χ. οι απλοί οργανισμοί δεν κοιμούνται ούτε ονειρεύονται); Μήπως η λειτουργία τους έχει σχέση με τον προγραμματισμό και τον έλεγχο των γήινων πειραματόζωων (ανθρώπων και ζώων); Πώς εξηγούνται τα προφητικά όνειρα; Είναι δυνατόν να θεωρούμε «φυσιολογικό» το γεγονός ότι ο εγκέφαλος δημιουργεί, σκηνοθετεί, και παίζει κάθε βράδυ τα πιο ευφάνταστα σενάρια (σαν ταινίες έρωτα, περιπέτειας, τρόμου, σουρεαλισμού, κλπ.) ερήμην μας; Αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά δεν ελέγχουμε το σημαντικότερο όργανο τους σώματός μας; Κι αν δεν ελέγχουμε τον εγκέφαλό μας πώς πιστεύουμε ότι ελέγχουμε τη ζωή μας;!

17) Οι ιδιοφυείς αρχαίοι Έλληνες παρατήρησαν τη νοητική εκείνη μορφή συσκότισης που μας ωθεί μερικές φορές να ενεργούμε με μια ξαφνική έκρηξη ανεξέλεγκτης βίας (μένος), την ονόμασαν άτη, και υπέθεσαν ότι ήταν ένας από τους διάφορους τρόπους θεϊκής επέμβασης στα ανθρώπινα. Εξ άλλου, αυτό είναι και το κεντρικό μοτίβο των τραγωδιών: μια σκληρή μοίρα που επιβάλλεται άνωθεν στους πρωταγωνιστές. «Το φταίξιμο δεν είν’ δικό μου, η βούλησή μου άχρηστη, κάτι αλλόκοτο φώλιασε μέσα μου, απ’ τις δυνάμεις μου πιο δυνατό…» (Ευριπίδης, «Φαίδρα»). Στην εποχή μας την ονομάζουμε «θόλωμα του μυαλού», «κακιά στιγμή», «κακιά ώρα», κλπ., και είναι υπαίτια για σωρεία βίαιων, ανεξέλεγκτων, κι ανεξήγητων πράξεων που συχνά αφήνουν εμβρόντητους ακόμη και τους ίδιους τους δράστες και οφείλονται πιθανότατα σε έξωθεν παρεμβάσεις.

18) Μια άλλη τρομακτική σε επιπτώσεις ανθρώπινη ιδιαιτερότητα είναι το μίσος. Τα ζώα αγνοούν αυτό το χαρακτηριστικό, κυνηγούν, μονομαχούν τελετουργικά για τα θηλυκά ή για τη θέση του κυρίαρχου αρσενικού μέσα από τις επιταγές του γενετικού τους προγραμματισμού, δίχως τη συναισθηματική υπερφόρτωση και τις τεράστιες εκρήξεις του καταστρεπτικού μίσους και της συχνά επακόλουθης εκδικητικότητας που χαρακτηρίζουν τον «πολιτισμένο και ανώτερο» άνθρωπο, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Το μίσος είναι το πραγματικό πυρηνικό όπλο της ανθρωπότητας, και δυστυχώς το διαθέτουν όλοι ανεξαιρέτως.

19) Γενικώς, η ζωή στη Γη μοιάζει να είναι ένας σαδιστικός συνδυασμός στρατοπέδου καταναγκαστικών έργων και βιομηχανικού σφαγείου. Όλα τα όντα είναι απασχολημένα πυρετωδώς με την εξεύρεση τροφής, την επιβίωση, και τη διαιώνιση του γήινου βιοσυστήματος. Το ίδιο και ο άνθρωπος, και μάλιστα ακόμη και όταν έχει εξασφαλίσει την άνετη επιβίωση για τον ίδιο και για γενιές ολόκληρες απογόνων του, συνεχίζει μηχανικά την επίπονη αυτή καθημερινή δραστηριότητα που λέγεται «εργασία». Η επίγεια ανθρώπινη ευτυχία είναι ένα άπιαστο όνειρο, ένα μαρτύριο του Σισύφου. Ακόμη κι εκείνοι που έχουν όλα τα απαραίτητα για να είναι ευτυχισμένοι δεν είναι, είτε λόγω ανεξήγητης απληστίας (θέλουν ολοένα και περισσότερα), είτε λόγω τραγικών συμβάντων (απώλειες, θάνατοι αγαπημένων προσώπων, σοβαρές/χρόνιες ασθένειες, κλπ.), είτε για αδιευκρίνιστους λόγους (το γνωστό «η ανικανοποίητη φύση του ανθρώπου»). Ο Ρόμπερτ Μπέρτον, στο μνημειώδες έργο του «Η ανατομία της μελαγχολίας» (Λονδίνο, 1621) γράφει χαρακτηριστικά: «Μια στάλα μέλι συνήθως πάει με ένα βαρέλι χολή, ένα σπυρί ευχαρίστησης με ένα σακί πόνο, μια χούφτα χαρά με μια αγκαλιά λύπη. Σαν τον κισσό που αγκαλιάζει το δέντρο, αυτά τα δεινά αγκαλιάζουν σφιχτά ολόκληρη τη ζωή μας».

20) Κι εδώ προστίθεται ένα άλλο ανθρώπινο παράδοξο. Ακόμη και όταν η ζωή ενός ατόμου έχει γίνει μια αφόρητη καθημερινή ταλαιπωρία (χρόνιες οδυνηρές ασθένειες, απόλυτη ένδεια, μοναξιά) και παρά το γεγονός πως γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος, το άτομο επιθυμεί να αναβάλει, όσο περισσότερο γίνεται, την αποχώρησή του από αυτόν τον αποτρόπαιο επίγειο θάλαμο βασανιστηρίων! Λες και κάτι τον ωθεί να υποστεί τον εξευτελιστικό βασανισμό του μέχρις εσχάτων! Και υπάρχουν και χειρότερα. Ενώ στις παλιές πολυθεϊστικές θρησκείες η αυτοκτονία θεωρείτο μια κατανοητή κι επιτρεπτή προσωπική επιλογή, στις μονοθεϊστικές θρησκείες που επικράτησαν στη συνέχεια και κυριαρχούν σήμερα στην ανθρωπότητα, θεωρείται μέγιστη αμαρτία και προβλέπονται βαρύτατες ποινές για τον απεγνωσμένο παραβάτη, αποτρέποντας έτσι την πρόσβαση σε αυτή την ύστατη «έξοδο κινδύνου»!

Το όλο αποτρόπαιο σκηνικό μοιάζει με τη γνωστή σε όλους εικόνα του χάμστερ στο κλουβί του, το οποίο είναι απασχολημένο με το να γυρίζει πυρετωδώς τη ρόδα του. Ποιος επωφελείται από αυτή την επώδυνη κατάσταση: είτε από το πείραμα, είτε από το θέαμα, είτε από την παραγόμενη βιοενέργεια, είτε από τα αρνητικά συναισθήματα που εκπέμπουν όλοι οι δύστυχοι έγκλειστοι στην κολοσσιαία ρόδα του πειραματικού εργαστηρίου Γη; Αυτό θα πρέπει να είναι στο εξής το βασικό ερώτημα της επείγουσας διεπιστημονικής διερεύνησης του Κόσμου. Κι αυτό επειδή στην ουσία πρόκειται για την αρχή ενός μοναδικού και τιτάνιου αγώνα του ανθρώπινου είδους ενάντια στον Υπερβατικό Βασανιστή του!… Κάτι εκεί έξω (κι εδώ μέσα) παίζει μαζί μας, όπως η γάτα με το ποντίκι!… Ο εχθρός δεν είναι ο Άλλος, ο Εχθρός είναι αλλού!…

© Δημήτρης Χορόσκελης - Ramnousia

Πηγή: Γνωστική υποθήκη ΙΙΙ: Η μηχανή του Κρόνου - RAMNOUSIA