Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Στη γραφική βαρωνία του Μυνχάουζεν, κάπου στη χερσόνησο του Αίμου, μια παλιά επαρχία της ρωμαϊκής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, τελείωσαν κάποια μεγάλα ψέματα και ήλθε η ώρα να καταβληθεί το ανάλογο τίμημα. Όχι πως το νεόπλουτο κρατίδιο μπορεί να ξεχάσει την παλιά του συνήθεια να ακούει παραμύθια και να κάνει πως τα πιστεύει, αλλά τώρα που γίνεται ταμείο, έπεσαν πολλές μάσκες και η υποκρισία κάπως λιγόστεψε. Η κρίση ειλικρίνειας δεν έφθασε βέβαια να θίξει την ιερή ορθόδοξη μυθολογία ούτε τις μεγαλοϊδεατικές εθνικές φαντασιώσεις, αλλά φοβάμαι πως αν η πείνα χτυπήσει την πόρτα του κρατιδίου θα καταρρεύσουν και άλλο μύθοι που τώρα μένουν ανέπαφοι. Ήδη κελάηδησε ο κ. Μαντέλης, που οι Σοσιαλισταί Νεωτερισταί Εκσυγχρονισταί κ.κ. Σημίτης, ΓΑΠ και οι βουλευτές τους φρόντισαν να τον έχουν αμνηστεύσει με ειδικό νόμο. Προς το παρόν όμως οφείλουμε να πιστεύουμε-εγώ πάντως τα πιστεύω ακράδαντα- πως:

1. Ο κ.Καραμανλής είναι ένας αφελής άνθρωπος που δεν έπαιρνε χαμπάρι από τον χορό των σκανδάλων και ειδικά από τα τεκταινόμενα με το Άγιο Βατοπέδιο.

2. Ο κ. Σημίτης επίσης, δεν αντιλαμβανόταν τις ευγενείς χορηγίες των κ.κ.Τσουκάτου, Μαντέλη και τις μικροαταξίες μερικών ακόμη ευηπόληπτων κύριων υπουργών του, όνομα και μη χωριό. Από παλιά οι αρχηγοί του κόμματος αυτού δεν ήξεραν τι γίνεται γύρω τους (π.χ. σκάνδαλο Κοσκωτά), μάλιστα οι πρωθυπουργοί του ήταν τόσο έντιμοι, που κάποιος από αυτούς αναγκάστηκε να δανειστεί από γενναιόδωρους φίλους για να στεγαστεί στα γεράματα μαζί με την ευσεβή συμβία του, κάποια μαθήτρια του Κούντερα.

3. Ο ηγούμενος Εφραίμ είναι αθώος για αυτό και ο αφιλοχρήματος πατριάρχης Βαρθολομαίος (ο ίδιος που αθώωσε τον καταδικασμένο για παιδεραστία Ιωσήφ Βατοπεδινό) τον διατηρεί στη θέση του, αν και με 15μηνη πρωτόδικη φυλάκιση.

4. Οι νόμοι περί ευθύνης υπουργών που έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν φτιάχτηκαν συνειδητά για να καλύπτουν κλέφτες πολιτικούς, αλλά για να γλυτώσουν τους υπουργούς από την εμμονή της ελληνικής Δικαιοσύνης να καταδιώκει τους ισχυρούς.

5. Ο κ. Τσουκάτος δεν δικάζεται, αν και έχει ομολογήσει, λόγω φόρτου εργασίας της Δικαιοσύνης.

6. Η νόμιμη προμήθεια των 6,5 εκατ.ευρώ που πήρε (με την αξία του) ο πρωθυπουργικός φίλος κ. Τρεπεκλής, για το άχρηστο και πολυδάπανο C4I (επιβαρύνοντας έτσι την τιμή του και τους φορολογούμενους;) είναι και ηθική.

7. Ο κ. Χριστοφοράκος, που ξεγέλασε την άγρυπνη Δικαιοσύνη των αδέκαστων κ.κ. Ζαγοριανού, Σανιδά, Ρ. Κεδίκογλου κλπ και διέφυγε στο εξωτερικό (ευτυχώς συνελήφθησαν θυγατέρες και σύζυγοι κάποιων ύποπτων), ψεύδεται όταν λέει πως δωροδοκήθηκαν και τα 2 κυβερνητικά κόμματα. Αψευδής απόδειξη είναι το γεγονός πως κανείς δεν έχει τιμωρηθεί.

8. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει μηνύσει τον κ. Τσουκάτο ούτε τον έχει διαγράψει-έγινε απλή αναστολή της ιδιότητάς του ως κομματικού μέλους-ως συκοφάντη, από απλή αφηρημάδα. Είναι η ίδια αφηρημάδα που έκαναν τον ΓΑΠ και την κα Γκερέκου (του Πολιτισμού) να αγνοούν τις φορολογικές περιπέτειες του κουμπάρου του Α. Παπανδρέου.

9. Στην Ελλάδα η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και εκτελεί αδιατάρακτα το καθήκον της. Το πιστοποιούν αυτό δηλώνοντας κατά καιρούς πως την εμπιστεύονται και οι έγκριτοι νομικοί κ.κ. Λυκουρέζος και Κούγιας, όπως και η εκάστοτε κυβέρνηση, αντίθετα με την αξιωματική αντιπολίτευση που την καταγγέλει (από μικροπρέπεια).

10. Οι υπερεξοπλισμοί είναι αδήριτη εθνική ανάγκη και δεν συνοδεύονται από μίζες. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα αποδεικνυόταν από το “πόθεν έσχες” των Υπουργών του Υπ. “Δια Βίου Εξοπλισμών”. Η χώρα μας είναι η πιο απειλούμενη στον πλανήτη γι’ αυτό και έχει την πρωτιά στους Εξοπλισμούς (όπως και στην ευσέβεια, στον πατριωτισμό, στην παχυσαρκία, στη φοροδιαφυγή, στη διαφθορά και στα τροχαία). Τη ζηλεύουν όλοι για την Ορθοδοξία της και για την απ’ ευθείας καταγωγή των κατοίκων της από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.

11. Τα μυστικά κονδύλια του Υπ.Εξ τα οποία δαπάνησε ανεξέλεγκτα ο κ.Σαμαράς και όπως καταγγέλθηκε ακόμη και σήμερα δεν ελέγχονται, εκτός από το ότι είναι νόμιμα δαπανώνται και ηθικά για εθνικούς λόγους. Απόδειξη πως και η γραφική μας Αριστερά, και για αυτό, όπως και για δεκάδες άλλα συγκεκριμένα ζητήματα που θίγουν ισχυρά πολιτικά πρόσωπα, δεν κάνει θέμα, απασχολημένη με την ανατροπή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και του Συμφώνου σταθερότητας, με τις εκλογές και με το Δημοψήφισμα για το ΔΝΤ.

12. Το “Πόθεν έσχες” των πολιτικών αφορά και το ‘πόθεν’ και όχι απλά το ‘έσχες’. Η ειλικρίνειά του ελέγχεται με αυστηρότητα πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα πως ουδείς πολιτικός έχει κλέψει.

13. Οι υπουργοί Οικονομικών και οι πρωθυπουργοί αγνοούσαν πως πολλοί εφοριακοί λαδωνόντουσαν ούτε ήξεραν τον τρόπο για να αποκαλύψουν, να καταστείλουν και να τιμωρήσουν τη φοροκλοπή.

14. Η Εκκλησία είναι πτωχή και για αυτό αφορολόγητη. Το χρυσάφι που έχει συσσωρεύσει στους ναούς της και ο αμύθητος πλούτος της, δεν ανήκουν στην ενάρετη Ιεραρχία της, αλλά στον αχόρταγο και μωροφιλόδοξο ορθόδοξο θεό της που αποταμιεύει για τα γηρατειά του.

15. Το Δημόσιο είναι διεφθαρμένο όχι εξ αιτίας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά είναι εξ ορισμού ανέντιμο και αντιπαραγωγικό, αντίθετα από τον ιδιωτικό τομέα και από την Αγορά που σφύζουν από εντιμότητα, παραγωγικότητα και πάθος για το γενικό καλό. Το πέρασμα της ιδιοκτησίας του σε φιλάνθρωπους επιχειρηματίες (κάτι σαν τα προσωρινά ξεχασμένα μη κερδοσκοπικά ΙΧ Πανεπιστήμια του ΓΑΠ) είναι η μόνη λύση. Πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τώρα ο ΟΣΕ και τα ΕΛΤΑ. Να δοθούν όλα στην Αγορά, να πάψει ο επιβλαβής κρατικός παρεμβατισμός, να κατεδαφιστεί κάθε κοινωνική πρόνοια, κάθε εργατικό και ασφαλιστικό δικαίωμα, να χορηγείται σύνταξη στα 67 (εξαιρείται ο Στρατός).

16. Τα ιδιωτικά ΜΜΕ δεν είναι διαπλεκόμενα, δεν ελέγχονται από επιχειρηματίες, δεν ποδηγετούν την κοινή γνώμη, δεν λογοκρίνουν την πραγματικότητα και οι μεγαλοδημοσιογράφοι που εργάζονται σε αυτά, αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση και δηλώνουν στην εφορία τα πραγματικά τους εισοδήματα.

17. Η Εφορία και η πολιτική ηγεσία αγνοούσε μέχρι τώρα πως πολλοί μεγαλογιατροί φοροδιέφευγαν πως τα φακελάκια, τα εικονικά υπερτιμημένα τιμολόγια, οι προμήθειες στα Νοσοκομεία έδιναν και έπαιρναν, απόδειξη πως σχεδόν κανείς δεν είχε μέχρι τώρα τιμωρηθεί για κάτι τέτοιο.

18. Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν εθνική αναγκαιότης -όπως και η στέγη Καλατράβα -ωφέλησαν τον Τουρισμό την Οικονομία και τα Δημόσια Εργα και δόξασαν τη χώρα με μεγάλους Ολυμπιονίκες όπως ο κ. Κεντέρης και η κα Φανή Χαλκιά (του ελληνικού DNA, βραβευμένη στη Βουλή από τον ΣΥΝ) και με εθνικούς προπονητές όπως ο υποψήφιος βουλευτής του κ. Σημίτη κ. Ιακώβου.

19. Ο κ.Σαμαράς (των μυστικών κονδυλίων), επιθυμεί την κάθαρση της ΝΔ, αλλά δεν ψηφίζει την παραπομπή των Βατοπεδινών, αθωώνει στη Βουλή τον κ.Παυλίδη και απλά τον διαγράφει γιατί μάτωσε την παράταξη (όχι τη χώρα), χωρίς παραπέρα εξηγήσεις.

Να καταλήξω με δυο χαριτωμένες πρωτοτυπίες της Μπανανίας Μυνχάουζεν:

20. Οι Έλληνες είναι οι πιο πατριώτες όλης της Ευρώπης, γι’ αυτό και είναι οι μόνοι που οργανώνουν μαθητικές παρελάσεις.

21. Το Άγιον Φως είναι Αρχηγός Κράτους, πέφτει κατ’ε υθείαν από τον Ουρανό ειδικά για τους Νεοέλληνες και δικαίως οι ευλαβικές μας κυβερνήσεις θέλοντας να διδάξουν εντιμότητα, σοβαρότητα και δημόσιο ήθος, δαπανούν εκατομμύρια για την υποδοχή του.

http://roides.wordpress.com/2010/05/27/27may10/

Ας σταματήσουμε όμως εδώ. Η λίστα των Μεγάλων Αληθειών αυτής της χώρας, που σύμφωνα με τον Ιερό Χουντόδουλο κατοικείται από τον “περιούσιο λαό του Θεού”, είναι ατελείωτη.

Πολύ κάτω από το μέσο όρο των «27»
Χαμηλές οι επιδόσεις της Ελλάδας στην καινοτομία,
δείχνει η κατάταξη της Κομισιόν


Η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται στον πάτο των επιδόσεων σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις στην καινοτομία, δείχνει ο πίνακας επιδόσεων που δημοσιοποίησε την Πέμπτη στις Βρυξέλλες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Στις πρώτες θέσεις στην κατάταξη εξακολουθούν να βρίσκονται η Σουηδία, η Ελβετία και η Φινλανδία. Στον αντίποδα των πρωτοπόρων βρίσκονται οι ουραγοί –ανάμεσα στους οποίους και η Ελλάδα- Την ομάδα σχηματίζουν κυρίως οι πρόσφατα ενταγμένες στην ΕΕ χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, η Πορτογαλία και ακολουθεί η Τουρκία.
************************
ΣΦΗΝΑΚΙ

Άλλη μία απόδειξη του πόσο ζηλεύουν και μισούν οι ανθέλληνες τη χώρα μας.
Στατιστική της εμπάθειας , της προκατάληψης και της τυφλαμάρας,
αφού αγνοούν σκόπιμα να αναφερθούν στα επιτεύγματά μας!
Είναι δυνατό να αγνοούν οι γραφειοκράτες των Βριξελών τις
εκπληκτικές επιδόσεις μας στο χώρο της καινοτομίας;
Είναι δυνατό να είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι;
Τους ερωτούμε λοιπόν:


1. Ποια χώρα της Ευρώπης έχει κατεδαφίσει όλα σχεδόν τα παλιά της
σπίτια και τα έχει αντικαταστήσει με πολυκατοικίες;
2. Σε ποια χώρα της Ευρώπης έχουν μετατραπεί όλοι οι δρόμοι
και τα πεζοδρόμια σε πάρκινγκ, λύνοντας έτσι το πρόβλημα
της στάθμευσης των αυτοκινήτων;
3. Ποια χώρα της Ευρώπης έχει το τελειότερο γραφειοκρατικό σύστημα,
με το οποίο διασφαλίζονται πλήρως οι θέσεις εκατοντάδων
χιλιάδων άχρηστων υπαλλήλων;
4. Σε ποια χώρα της Ευρώπης υπάρχουν τόσο συγκαταβατικοί γονείς
ώστε να ανέχονται τα παιδιά τους να κάνουν μάθημα μέσα σε υπόγεια,
αποθήκες, προκατασκευασμένα και τίγκα στον αμίαντο κτίρια;
5 . Ποια χώρα της Ευρώπης διαθέτει τόσα εξοχικά μέσα σε
δημόσια δάση και πάνω σε αιγιαλούς, δίνοντας τη δυνατότητα
μιας εξοχικής κατοικίας σε εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους.
6.Σε ποια χώρα της Ευρώπης έχουν μπαζώσει όλα τα ρέματα,
ρίχνουν τα σκουπίδια τους σε 500 (!)χωματερές, μολύνουν τις θάλασσες και τα ποτάμια ή ξεραίνουν τις λίμνες , για να τις κάνουν χωράφια;
7. Σε ποια χώρα της Ευρώπης υπάρχουν τόσα
πολλά ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια, δείχνοντας έτσι
την αγάπη των κατοίκων της προς τη γνώση;
8. Ποια χώρα της Ευρώπης δίνει το 3% του προϋπολογισμού της
στην Παιδεία και το 0,08% για την έρευνα;
9. Ποια χώρα της Ευρώπης χρησιμοποιεί μόνο πετρέλαιο και λιθάνθρακα
για να παράγει ενέργεια;
10.Ποια χώρα της Ευρώπης είναι τόσο προοδευτική, ώστε
να κατεβαίνει ο λαός της στους δρόμους απαιτώντας να αναγράφεται
η θρησκευτική του πίστη στην ταυτότητά του;
11. Σε ποια χώρα της Ευρώπης η ενημέρωση του λαού γίνεται αποκλειστικά
από την τηλεόραση, καθότι οι πολίτες διαβάζουν τις παρωχημένες
πια εφημερίδες μόνο σε ποσοστό 5%;
12. Ποια χώρα της Ευρώπης δεν έχει ολοκληρώσει το εθνικό οδικό
της δίκτυο ούτε έχει ηλεκτροδοτήσει τα τρένα της;
13. Σε ποια χώρα της Ευρώπης οι περισσότερες περιοχές της
δε διαθέτουν αποχετευτικό δίκτυο και οι βοθρατζήδες μαζεύουν
τα βοθρολύματα , για να τα πετάξουν κάτω από γέφυρες
και στις λαγκαδιές;
14.Σε ποια χώρα της Ευρώπης βγαίνουν τέως υπουργοί να παραδεχτούν ότι "τα έπιασαν" χάριν της καινοτομίας;
15. Σε ποια χώρα της Ευρώπης υπάρχουν Δήμαρχοι που φροντίζουν να χτίζουν
Δημαρχεία-παλάτια απέναντι από παμπάλαια προκάτ λυόμενα σχολεία;
17. Σε ποια χώρα της Ευρώπης όποιος δε συμφωνεί με μια κυβερνητική καινοτομία, δείχνει την αντίθεσή του καταλαμβάνοντας δημόσιους χώρους και
δημόσια κτίρια, ή κρατά ανθρώπους ως όμηρους, κόβει το ηλεκτρικό , εμποδίζει την κυκλοφορία και περνά έξω από το κοινοβούλιο φωνάζοντας «Να κλείσει το μπουρδέλο η Βουλή!»;

http://gerontakos.blogspot.com/

Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά για τα Νησιά του Νότου,
πότε το ρου θ’ ανέβουμε του ποταμού Αμαζόνα;
― Καιρός μας πια να πάψουμε να βλέπουμε μπροστά μας
των ίδιων πάντα λιμανιών τη νυσταγμένη εικόνα!

Ας σβήσει η νέα μας ορμή (σα βήματα στον άμμο
από το κύμα) την παλιάν, ασάλευτη ζωή μας!
Σημαία υψώστε την ψυχή στο πιο αψηλό κατάρτι:
δεν είναι αλήθεια ότι ήρθαμε αργά στην εποχή μας!

Μπορούμε ακόμα μια ζωή να ζήσουμε καινούργια,
αντίς να μαραζώνουμε σαν τον κομμένο δυόσμο:
φτάνει να κάνουμε πανιά σαν τους Θαλασσοπόρους
που, μια πατρίδα αφήνοντας ― έβρισκαν έναν κόσμο!

Κώστα Ουράνη (1890-1953),"Ποιήματα".
Βιβλιοπωλείον της «Εστίας»
Ι.Δ. Κολλάρου και Σιας Α.Ε., 1993.Σελ. 97
http://gerontakos.blogspot.com/

"Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΔΙΟΤΙ ΚΑΤΕΧΡΑΣΘΗ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΜΑΘΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΘΑΔΕΙΑ ΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΩΣ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΩΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ"
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ(436 π.Χ-338 π.Χ.)


"Απαλλάσσοντες την διάνοιαν από την ταραχήν και τας αναθυμιάσεις του κομματισμού, οπλισμένοι με λογισμόν, θάρρος και ειλικρίνεια δυνάμεθα να συλλάβωμεν και να παρουσιάσωμεν όλας εκείνας τας καταστάσεις του Πολιτικού, Θρησκευτικού και Κοινωνικού ημών βίου αι οποίαι ως άλλοι εφιάλται θα οδηγήσωσιν τον επελαύνοντα πάνοπλον εχθρόν εις κατάκτησιν της πατρίδος. Ματαίως θέλομεν αναζητήσει εις τας διαφόρους εκδηλώσεις της πολιτικής ημών ζωής πραγματουμένην την έννοιαν του κράτους, θεμελιώδους βάσεως προς προαγωγήν των γενικών συμφερόντων και της ευημερίας των πολιτών. Τον ζωντανόν οργανισμόν της πολιτείας υποκαθιστά οργανισμός ημίπληκτος, συρόμενος δι’ ενός ποδός, βλέπων δι’ ενός οφθαλμού και ακούων δι’ ενός ωτίου. Λόγοι κενοί των πολιτικών ανδρών και δη των ασκούντων εκάστοτε την Κυβερνητικήν εξουσίαν. Ατομικαί κενοδοξίαι και ομαδικά συμφέροντα συνωστιζόμενα και διαγκωνιζόμενα προσπαθούσι να κρατήσωσι όρθιον τον ημίπληκτον τούτον οργανισμόν, και εις αντάλλαγμα των τοιούτων προσπαθειών και κόπων των λαμβάνουσιν πλήρη ικανοποίησιν των ιδίων ατομικών συμφερόντων τα οποία παριστώσι ως συμφέροντα του συνόλου. Ούτω η επιβολή των επιτηδείων επί των αφελών είναι πασίδηλος. Η άδικος αφ’ ετέρου και εξοντωτική φορολογία, η διασπάθισις του δημοσίου πλούτου, τα όργια των καταχρήσεων των δημοσίων χρημάτων, αι διάφοροι χορηγήσεις προς τους πολιτικούς φίλους των εκάστοτε κρατούντων αποτελούσιν τον κανόνα.
Αλλ’ ας ίδωμεν τι πράττει η Νομοθετική εξουσία. Αύτη αφαιρεθείσα από την βουλήν των αντιπροσώπων του λαού μετεφέρθη η στα γραφεία των ασκούντων εκάστοτε την Κυβέρνησιν και των περιστοιχιζώντων αυτούς. Εκ τούτου η Νομοθετική αναστάτωσις και το πρωτοφανές φαινόμενον της αγνοίας των αναριθμήτων Νόμων και παρ’ αυτών τούτων των εντεταλμένων την εφαρμογήν των δικαστών και δικηγόρων. Εκ τούτου πηγάζουσι, οι προσωπικοί νόμοι, τα διάφορα προνόμια, αι προσωπικαί παροχαί, εκ τούτου αι συνεχείς εύνοιαι προς τους εγκληματίας εις βάρος των φιλησύχων πολιτών. Εκ τούτου η ματαίωσις του έργου των δικαστηρίων δια πράξεων της διοικητικής Αρχής χειριζομένης τα προνόμια της χάριτος και αμνηστείας".
Εν Ξάνθη τη 4 Ιουλίου 1931.
ΙΩΑΝΝΗΣ Ν. ΛΑΜΠΡΟΥ {1889-1972)
Δικηγόρος

ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΑΝ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Αισχύλος 456 π.Χ. ετών 69: εξορία.
Αλκιβιάδης 404 π.Χ. ετών 48: εξορία.
Αναξαγόρας 428 π.Χ. ετών 72: εξορία.
Αριστείδης 468 π.Χ. ετών 72: εξορία από πείνα.
Αριστοφάνης 385 π.Χ. ετών 61: εξορία από πείνα.
Δημοσθένης 322 π.Χ. ετών 62: ήπιε δηλητήριο.
Ευριπίδης 406 π.Χ. ετών 74: εξορία.
Θεμιστοκλής 461 π.Χ. ετών 66: εξορία.
Θουκυδίδης 396 π.Χ. ετών 64: εξορία.
Ηρόδοτος 429 π.Χ. ετών 59: εξορία.
Ικτίνος 420 π.Χ. ετών: εξορία.
Ισοκράτης 338 π.Χ. ετών 99: εξορία.
Μιλτιάδης 489 π.Χ. ετών 65: φυλακή.
Περικλής 429 π.Χ. ετών 66: παραιτήθηκε κατηγορούμενος.
Πλάτων 347 π.Χ. ετών 80: εξορία..
Πυθαγόρας 500 π.Χ. ετών 80: εξορία από πείνα.
Σοφοκλής 406 π.Χ. ετών 90: εξορία από πείνα.
Σωκράτης 399 π.Χ. ετών 71: ήπιε το κώνειο.
Φειδίας 429 π.Χ. ετών 66: φυλακή.

Αιτία θανάτου των Ελλήνων:
φθόνος, αχαριστία, διχόνοια..

Λέξεις και πράγματα

Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης

Στην παθολογία του εμφύλιου πολέμου ο Θουκυδίδης (Κερκυραϊκά 3,82-83) αποκαλύπτει, με ανατομική νηφαλιότητα, κοντά σε άλλα εμπράγματα συμπτώματα απάνθρωπης εμπάθειας, και σημασιολογικά πάθη κάποιων κρίσιμων λέξεων, όπου επιχειρείται και πραγματοποιείται εσκεμμένη διαστροφή ονομάτων και νοημάτων. Γράφει μεταξύ άλλων (μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου):

«Αι πόλεις λοιπόν μαστιζόμεναι από στάσεις [...] κατήντησαν να μεταβάλλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένη σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα. Τωόντι, η μεν παράλογος τόλμη εθωρήθη ως ανδρεία [...], η προνοητική διστακτικότης ως εύσχημος δειλία, η σωφροσύνη ως πρόσχημα ανανδρίας, η διά κάθε τι σύνεσις ως βραδυκινησία [...] Οι περισσότεροι τωόντι άνθρωποι επροτίμων να είναι αχρείοι και να ονομάζονται επιτήδειοι, παρά να είναι χρηστοί και να λέγονται ευήθεις [...] Αιτία όλων αυτών ήτο η δίψα της εξουσίας, την οποία γεννά η πλεονεξία, η φιλαρχία και το φατριαστικό πνεύμα».

http://www.tovima.gr/Gnomes.asp

«Δεν μπορώ να σας κοιτάω στα μάτια…»

Του Χαριδημου Κ. Τσουκα*

«Να τα πάρουν από κείνους που κλέψανε, εγώ τι φταίω», είπε βαρύθυμα ο Κυριάκος, καθώς πλήρωνα τον λογαριασμό. Δεν μού έδωσε απόδειξη, έπρεπε να τη ζητήσω. Αυτό έκανε πάντοτε. Η ψαροταβέρνα του είναι πάνω στο κύμα, κυριολεκτικά. Φυσικά, παράνομη. Δεν ξέρω αν καταλάβαινε την παραδοξότητα της παρατήρησής του, υποψιάζομαι πως όχι: ο φοροκλέπτης ήθελε να πληρώσουν οι κλέφτες – οι άλλοι!

Δεν είναι ο μόνος. Ο εθνικός μας γελωτοποιός, έχοντας αποφύγει παράνομα τη στρατιωτική του θητεία, παραδίδει μαθήματα γκλαμουράτου αριστερού λαϊκισμού στους εγχώριους πληβείους, κάθε Τρίτη βράδυ: «να πληρώσουν αυτοί που κλέψανε». Ο «υπέροχος λαός», όπως τον χαρακτήρισε ο φιλέλληνας πρωθυπουργός μας, δεν φταίει σε τίποτε. Ποιοι είναι οι άλλοι; Το «διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο» (εβραϊκό φυσικά) οι απόγονοι των Ναζί, οι εγχώριοι «δωσίλογοι», τα «λαμόγια» που κυβερνούν. Ενα είναι βέβαιο: οι άλλοι φταίνε, οι «μεγάλοι».

Ουδόλως εκπλήσσει ότι το λαϊκ (ιστικ) ό αρχέτυπο απόδοσης ευθυνών συμμερίζονται και οι «μεγάλοι», αντεστραμμένο φυσικά. Ο θυματοποιημένος λαός μέμφεται τους ανεπαρκείς ηγέτες του και αντιστρόφως, σε έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο-εμβληματικό γνώρισμα παθολογικής λειτουργίας ενός κοινωνικού συστήματος. «Οι υπουργοί Οικονομικών είναι οι τελευταίοι που πρέπει να κατηγορηθούν, διότι πιέζονται από συναδέλφους τους υπουργούς και την κοινωνία γενικά», είπε ο αρχιτέκτονας της οικονομικής καταστροφής κ. Αλογοσκούφης σε ομιλία του στο LSE, αποσπώντας τη χλεύη του ακροατηρίου. Ο δε πρώην πρωθυπουργός Καραμανλής Β΄, ο Ελάχιστος, όταν βρει λίγο χρόνο μεταξύ των θαλασσινών μπάνιων του και των εξόδων του σε μπαρ να αναστοχαστεί την αθλιότητα της διακυβέρνησής του, καταλήγει πάντα στο ίδιο αυτοεξυπηρετικό συμπέρασμα: «Με εμπόδισε η ισοπεδωτική αντίδραση των βολεμένων του συστήματος» («Βήμα», 2/5/2010). Προσέξτε: ο λαός φταίει, άξιζα έναν καλύτερο λαό!

Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι παχύδερμα. Για αρκετούς η κρίση λειτουργεί ως υπαρξιακή αγωνία. Ασυνήθιστες εμπειρίες, όπως η καθολική όσο και δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου και, πιθανώς, η επίσημη οικονομική χρεοκοπία αύριο, λειτουργούν απο-καλυπτικά: η θεσμική σταθερότητα διασαλεύεται, οι ανεπίσημες πρακτικές που διασφάλιζαν την απρόσκοπτη καθημερινότητα αποσταθεροποιούνται, ό, τι θεωρούσαμε αυτονόητο αμφισβητείται. Αίφνης, η ζωή χρειάζεται ανα-νοηματοδότηση. «Το θέμα είναι τώρα τι λες», όπως γράφει ο ποιητής.

Η υπαρξιακή αγωνία είναι μια εμπειρία σύγχυσης: αισθάνεσαι άστεγος, αποξενωμένος, ταραγμένος. Συγχρόνως, αποκτάς επίγνωση της υπαρκτικότητάς σου, την οποία θεωρούσες δεδομένη, απορροφημένος καθώς ήσουν στις ρουτινώδεις δραστηριότητές σου. Ξαφνικά, απωθημένες ή νέες ερωτήσεις τίθενται: πώς πρέπει να ζω; Γιατί ζω έτσι; Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Η υπαρξιακή αγωνία σού δίνει τη δυνατότητα να επανοικειωθείς την ύπαρξή σου, να τη νοηματοδοτήσεις με διαύγεια, να ζήσεις μια πιο αυθεντική ζωή.

Ζούμε τη ζωή μας διαθλασμένη μέσα από τις απαιτήσεις και προσδοκίες των άλλων – είναι το τίμημα που καταβάλλουμε για τη μετοχή μας στον κοινό βίο. Οπως δείχνει η τέχνη και η επιστήμη, προσεγγίζουμε την αυθεντικότητα όταν ακολουθούμε με διαύγεια και αποφασιστικότητα μια δυνατότητα που διανοίγεται στην παράδοσή μας. Ο άνθρωπος είναι «πάντοτε μόνο αυτό που επέλεξε να είναι», παρατηρεί ο Χάιντεγκερ. Η αγωνία που επιφέρει μια κρίση, όταν αφεθούμε να τη βιώσουμε ως τέτοια, απο-καλύπτει τις επιλογές που έχουμε ήδη κάνει και μας θυμίζει την ενδεχομενική φύση αυτών των επιλογών – άρα των διαφορετικών επιλογών που θα μπορούσαμε εφεξής να κάνουμε.

Η βιωματική γλώσσα της προσωπικής ευθύνης είναι μια χαμένη γλώσσα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Αναζητούμε διαρκώς προσχήματα, προκειμένου να απωθούμε τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτουν οι αστοχίες μας, πασχίζουμε να μη βιώσουμε την αγωνία. Οι περισσότεροι αντιδρούμε όπως οι κάτοικοι της Λήμνου τον Ιούνιο 2009, οι οποίοι προπηλάκισαν και τελικά έδιωξαν κλιμάκιο του ΣΔΟΕ όταν αυτό επιχείρησε να κάνει φορολογικούς ελέγχους στα καταστήματά τους («Ελευθεροτυπία», 26/6/2009). «Από μας βρήκατε να αρχίσετε;» είναι η μόνιμη επωδός ουκ ολίγων ελεγχομένων πολιτών. «Να αρχίσετε από τους μεγάλους» - τους άλλους. Και όταν οι «μεγάλοι», όπως ο Καρβέλας, ο Κεφαλογιάννης, ο Βουλγαράκης, ο Αλογοσκούφης κι ο Κοντομηνάς ελέγχονται, μεταθέτουν κι αυτοί με τη σειρά τους την ευθύνη σε «σκοπιμότητες» των αντιπάλων τους. Φταίω; Εγώ;

Ναι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες. Η γλώσσα της ευθύνης, όμως, είναι πρωτίστως ηθική, και μετά όλα τα άλλα (πολιτική, νομική, διοικητική). Οταν ο ταβερνιάρης φοροφυγάς, ο αυθαίρετος οικιστής, ο Αλογοσκούφης, ο Καραμανλής, και οι λοιποί πολιτικάντηδες αποποιούνται τις επιμέρους ευθύνες τους, απωθούν τη δυνατότητα να ξαναδούν τον ρόλο τους διαφορετικά, να σχετιστούν με τον εαυτό τους και τους άλλους πιο αυθεντικά. Αρνούνται να βιώσουν την αγωνία, για να μην χρειαστεί να αλλάξουν. Γι’ αυτό τα λόγια τους είναι τόσο υποκριτικά και ανέμπνευστα.

Αν είχαν την απαιτούμενη αυθεντικότητα, αυτή που παράγεται από τη βίωση της αγωνίας, θα έλεγαν αυτό που τόσο αξιοθαύμαστα είπε ο 28χρονος Παναγιώτης Διώτης στο σημείωμα που άφησε, πριν από την απόπειρα αυτοκτονίας του, όταν αποκαλύφθηκε ότι δεν είχε πάρει το πτυχίο της Νομικής, παραπλανώντας τόσο τους γονείς του όσο και τον υπουργό Δημόσιας Τάξης που τον είχε προσλάβει ως σύμβουλο: «Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια. […] Πρέπει να τιμωρηθώ για τα λάθη που έχω κάνει….» («Βήμα», 20/12/2009). Ξέρετε πολλούς πολιτικούς που θα βίωναν την αγωνία του Παναγιώτη;

*Ο κ. Χαρίδημος Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail. com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_27_09/05/2010_400369

Συλλογική ανασφάλεια, ελλείψει συλλογικού οράματος…

Tου Κωστα Kαλλιτση


"Η ελληνική κοινωνία είναι θυμωμένη και φοβισμένη. Γνωρίζει ότι η μείωση του βιοτικού επιπέδου της είναι αναπόφευκτη - δεν εξαρτάται καν από τη βούληση της (όποιας) κυβέρνησης. Αλλά δεν έχει ακούσει απάντηση στο ερώτημα «μετά τις θυσίες, τι;». Είναι η απάντηση που θα μπορούσε να νοηματοδοτήσει μια νέα εθνική προσπάθεια, να περιορίσει την μοιρολατρία και την απαξίωση των πάντων, να ανοίξει δρόμο σε μια νέα στράτευση. Είναι η απάντηση που λείπει. Γι’ αυτό σήμερα περισσεύει η συλλογική ανασφάλεια και απουσιάζει το συλλογικό όραμα."

http://www.kathimerini.gr/

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ

Δεν αντέχουμε άλλο να βλέπουμε να ρημάζετε τις ζωές μας



«Απ’ τα τσακάλια,
δε γλυτώνεις μ’ εφκές ή παρακάλια»
(Κ. Βάρναλης).


Δεν μας κλέψατε μονό τον ισχνό μισθό μας, που με δικά μας έξοδα μας δίνατε.

Μας ΚΛΕΨΑΤΕ τους πιο ακριβούς θησαυρούς μας, που μέσα στην παλιά κασέλα
κρύβαμε:

Την ελπίδα για το αυριανό σαλπάρισμα, προς μια καινούργια χώρα.
Τα εισιτήρια για το ταξίδι μας, για μια ζωή που μας αξίζει.
Το κρυφό ανεπίδοτο γράμμα στους κυβερνήτες μας, που μας πρόδωσαν.
Τη φωτογραφία του πεθαμένου καπετάνιου μας, να καλαφατίζει ολοκαίνουργο
καράβι, πλησίστιο για το λιμάνι της ελπίδας.
Τη φωτογραφία της γιαγιάς, με τα παραμύθια, για τις όμορφες αλλοτινές μέρες.
Τη χαρά, να βλέπουμε το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών μας κι όλων των
παιδιών, στο πρωινό ξεμύτισμα του Ήλιου.
Τα μυστικά σχέδια των «επαναστάσεών» μας, για όλα όσα μας πληγώνουν.
Όλες τις ιδανικές μας αυταπάτες, που μας κρατούσαν στη ζωή.

ΠΟΥΛΗΣΑΤΕ όλα τα υπάρχονταά μας, αντί πινακίου φακής, στις άπληστες αγορές και το αντίτιμό τους το καταχραστήκατε.

ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΑΛΑΛΟΥΣ, χωρίς τη θεϊκή μας γλώσσα, να ψελλίζουμε γρυλίσματα δήθεν ευρωπαϊκά.

ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΑΤΕ Τ’ ΑΥΤΙΑ, για να μην ακούμε τον απολλώνιο ύμνο μας, πάρα μόνο το τιντίρισμα του άνομου χρυσού σας και το γρύλισμα των αδόντων αιδοίων της τηλετύφλωσης.

ΜΑΣ ΤΥΦΛΩΣΑΤΕ για να μην βλέπουμε τον δικό μας Παρθενώνα, πάρα μόνο τη
γύμνια των χρυσωμένων οπισθίων της παγκοσμιοποιημένης αγοράς σας.

ΜΑΣ ΜΑΘΑΤΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ και με καλοδεχούμενες λέξεις από όλες τις λογοκρισίες. Με κομψές εκφράσεις που δεν ενοχλούν καμία καθεστηκυία τάξη. Να μην λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, και τους κλέφτες κλέφτες.

Τώρα στα σχολεία διδάσκουν:
«Την εποχή των αγενών μετάλλων» (Μ. Αναγνωστάκης).
Την νεοφιλελεύθερη ιστορία του συνωστισμού της Σμύρνης.
Την πολυπολιτισμική αρλούμπα της εκρίζωσης των μύθων και των παραδόσεων ενός λαού που γέννησε τον μύθο και τον έκανε παράδοση.

Μυθοδίαιτος, όμως, είναι ο άνθρωπος. Αδύνατον να ζήσει χωρίς μύθο.

ΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ.
Κι έμεινε ξυλάρμενο μέσα στον ωκεανό του παγκοσμιοποιημένου τίποτα.

Να, έρχονται, οι παγκοσμιοποιημένοι τυμπανιστές:
Του χυδαίου ρυθμού των ορμονών του σεξ (όχι του έρωτα).
Της ασχήμιας των καταναλωτικών παραισθήσεων.
Του βόρβορου των χρηματοπιστωτικών ψευδαισθήσεων.
Της καταφρόνιας των κοινωνικών διεκδικήσεων.

Οι προγραφείς τεχνοκράτες.
«Οι ληξίαρχοι των ημερών μας» (Μ. Αναγνωστάκης), από την Εσπερία.

Τα ΠΗΡΑΝΕ όλα, τα ΚΛΕΨΑΝΕ όλα, τα ΧΑΛΑΣΑΝΕ όλα.
Αυτοί, των ονείρων οι παγκοσμιοποιημένοι τρομοκράτες.

Ελαύνουν, τα επίλεκτα αγήματα:
Των βιαστών της εθνικής μας συνείδησης.
Των κερδοσκόπων του ιδρώτα του λαού μας, ντόπιων και ξένων.
Των «περάστε αυθέντα» πολιτικατζήδων μας.
Των εκμαυλιστών των οραμάτων μας.
Των δολοφόνων των ονείρων μας.
Των εργολάβων του ξεπουλήματος της χώρας μας

Εμείς, όμως, μήτε το Κουραδονήσι μας σας πουλάμε, αχρείοι της Εσπερίας (ντόπιοι και ξένοι).

Σπουδαγμένοι της Δύσης, περπατάτε πάνω στους μύθους του Ησιόδου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη.
Πατάτε πάνω στους ώμους του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη, του Εμπεδοκλή.
Ζείτε μέσα στο πιθάρι του Σκύλου Διογένη και των άλλων κυνικών.
Γράφετε Ιστορία με τη γραφίδα του Θουκυδίδη.

Και ξεχνάτε, υπερφίαλοι αθέμιστοι (Όμηρος), απόφοιτοι των φώτων της Εσπερίας, πως: Στο ίδιο τούτο το χώμα, ο ίδιος λαός, εδώ και 3.000 χρόνια μιλάει την ίδια γλώσσα και λέει τον ουρανό, ουρανό• τη θάλασσα, θάλασσα• τη γη, γη• τον αέρα, αέρα.

Και δεν μάθατε, σεις, οι πολιτισμένοι της Δύσης, πως:
Πολλοί γαρ πλουτούσι κακοί, αγαθοί δε πένονται.
Αλλ’ ημείς αυτοίς ου διαμειψόμεθα της αρετής τον πλούτον:
μα εμείς δεν θ αλλάξουμε την αρετή με τα δικά τους πλούτη. (Σόλων)

Και δεν περνάει από τον νου σας, σας διαφεύγει, Κήνωνες φύσγοντες: χοντροκοιλαράδες, (Αλκαίος, λυρικός ποιητής από τη Μυτιλήνη) πως:
«Με την αρετή η Ελλάδα, αντιμάχεται την φτώχεια και τη σκλαβιά: Αρετή διαχρεωμένη η Ελλάς την τε πενίην απαμύνεται και την δεσποσύνην» (Ηρόδοτος).

Την αρετή μας την ξεφτίσαμε με τα χρυσοστόλιστα ψιμύθια, που μας πασάρατε. Μα υπάρχει, αλώβητη, η ανάμνησή της.

Κάπου, κρυφά, στη θάλασσα της ψυχής μας, στις θάλασσες της ελληνικής πατρίδας, κάτω από «τον ήλιο τον ηλιάτορά μας», αρμενίζει «το τρελοβάπορο» των Ελλήνων Ανθρώπων.

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
Χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
Βάσανα ξεφορτώνει και αναστεναγμούς
...
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
Μπήκαμε μεσ’ στα όλα και περάσαμε. (Ο. Ελύτης).

Γιατί, ευρωπαιοχρυσαγορίτες — Ευρωπαίοι και χρυσά αγόρια (golden boyes για τους αγγλοβαρεμένους και αγορά) και ΗΠΑνθρωποι και ΔΝΤ (Διεθνή Νομισματικά Τέρατα)

στα μέρη τα δικά μας, (σ.σ. στην καθ’ ημάς Ανατολή), κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει κι ας λένε τα Γκρήνουιτς, (Ο. Ελύτης). Με μια απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό το «κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει»: Η ευαισθησία και η εντιμότητα δεν αγοράζονται, ούτε πωλούνται στην αγορά.

Γιατί, κι άλλοτε, «Όταν σηκώσαμε τη σημαία αναντίον της τυραγνίας»,

Μαζί με τον «αγράμματο» Μακρυγιάννη μας — μακάρι να μπορούσαν να νιώσουν μια λέξη του οι «φωτισμένοι» Δυτικοί.

Μαζί με τον αθυρόστομο-ελευθερόστομο, «κλάστε μου τώρα τον μπούτζον», Καραϊσκάκη μας (Δ. Φωτιάδη, Καραϊσκάκης, σελ. 885), τον δολοφονημένο από τους ξένους και τους ντόπιους σφουγγοκωλάριούς τους.

Μαζί με όλους του πατριώτες Έλληνες, από καταβολής της ιστορίας του λαού μας — κι ας μην έλειψαν οι προδότες, οι ρουφιάνοι, οι δωσίλογοι, οι κάλπηδες, οι πατριδέμποροι. Κι ο Νόμος, «των ανόμων ασπίδα».

Γιατί, και τότε, «Ξέραμε ότι είναι πολλοί... κι έχουν όλα τα μέσα... όμως πολεμούμεν όσο μπορούμεν ανατίον της τυραγνίας». (Μακρυγιάννης).

Γιατί, για τους Έλληνες (όχι για τους μεταμοντέρνους νεοελληναράδες πατριδεμπόρους):

«Ουδέν γλύκιον πατρίδος» (Όμηρος).

«Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

Μόνον ετούτον αγαπώ» (Ο. Ελύτης).

http://www.anevlavis.gr/

Το επαχθές χρέος και η μυστική βοή

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Με φόντο την κλιμακούμενη τρομοκρατία των spreads, η κυβέρνηση έθεσε το εκφοβιστικό δίλημμα: είτε τυφλή αποδοχή των δρακόντειων όρων ΔΝΤ και Ε.Ε. είτε επίσημη πτώχευση και εκποίηση εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής, με τις αθρόες απολύσεις που αυτό συνεπάγεται. Τρίτος δρόμος δεν έχει προταθεί, λένε, διότι απλούστατα δεν υπάρχει.

Ουδέν αναληθέστερον. Πολιτικοί και οικονομολόγοι διαφόρων αποχρώσεων είχαν προτείνει προ πολλού ένα είδος σύγχρονης «σεισάχθειαs», ξεκινώντας από μια θεμελιώδη διαπίστωση: ότι το δημόσιο χρέος, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και πληθώρας ισχυρότερων κρατών, όπως η Ιταλία, η Βρετανία και η Ιαπωνία, απλούστατα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί ακόμη κι αν ληφθούν τα απεχθέστερα των δυνατών μέτρων, με κίνδυνο ακραίων κοινωνικών εκρήξεων. Την εκτίμηση αυτή μοιράζονται αναλυτές κατ’ εξοχήν φιλελεύθερων εντύπων, όπως οι Financial Times και η Wall Street Journal. Πρόσφατα ο Economist εκτιμούσε πως μόνο οι τόκοι των ελληνικών δανείων θα απορροφούν σύντομα το εξωφρενικό 8,4% του ΑΕΠ, ποσό πολύ μεγαλύτερο από όσα δαπανούμε ετησίως για παιδεία και συντάξεις.

Μια εναλλακτική αντιμετώπιση θα μπορούσε να στηριχθεί σε τρεις θέσεις. Η πρώτη, εντελώς συντηρητική, ήταν καλύψουμε τις επείγουσες δανειακές ανάγκες είτε με διμερείς συμφωνίες (π.χ. Κίνα, Ρωσία), είτε από τις αγορές, έστω με οδυνηρά επιτόκια, όσο αυτό είναι δυνατό. Το τίμημα από τα «πανωτόκια» για τα 12 δισ. που χρειαζόμαστε τον Μάιο δεν θα ξεπερνούσε το 1 δισ., σταγόνα στον ωκεανό των 300 δισ. του δημοσίου χρέους. Ποια διεστραμμένη λογική νομιμοποιεί την κατάργηση των συντάξεων, μόνο και μόνο για να μη γίνουν τα 300 δισ. 301; Αλλωστε, είναι θέμα χρόνου να εκραγούν οι δημοσιονομικές βόμβες και άλλων χωρών οπότε το ελληνικό πρόβλημα θα πάρει τη φυσιολογική του θέση, ως μέρος του ευρύτερου, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου προβλήματος. Ηδη, από προχθές μας ακολουθεί κατά πόδας η Πορτογαλία, ενώ στενότητα δανεισμού αρχίζει να αντιμετωπίζει και αυτή η Γερμανία. Σε επίπεδο ΟΟΣΑ, το χρέος προσεγγίζει το 100% του ΑΕΠ. Είναι παρανοϊκό να μπαίνουν όλοι βαθιά στο κόκκινο και εμείς να τρέχουμε μόνοι μας να ξεπληρώσουμε και το τελευταίο σεντ εδώ και τώρα.

Ο δεύτερος άξονας θα ήταν η διεκδίκηση, σε κοινό μέτωπο με άλλες χώρες, ευρωπαϊκής λύσης στο ευρωπαϊκό πρόβλημα – είτε πρόκειται για ευρωπαϊκό ομόλογο είτε για δανεισμό απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είτε οτιδήποτε άλλο. Η λογική ότι λαοί ολόκληροι πρέπει να υποβληθούν σε κοινωνικό ολοκαύτωμα για να μην παραβιαστεί το Μάαστριχτ, δεν αξίζει περισσότερο από τη λογική του τροχονόμου που σταματά το ασθενοφόρο για παράβαση του ορίου ταχύτητας. Εφ’ όσον η προσπάθεια αυτή προσέκρουε στον άκαμπτο οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας, θα ωρίμαζαν οι συνθήκες για να πέσει το βάρος στην τρίτη, ριζοσπαστικότερη θέση: την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, υπό την απειλή της μονομερούς στάσης πληρωμών.

Στη σκληρή μάχη που θα έπρεπε να δώσει, η Ελλάδα θα είχε ως νομιμοποιητική βάση την καθιερωμένη, διεθνώς, νομική έννοια του «επαχθούς χρέους» (odious debt), την οποία μάλιστα εισήγαγαν οι… Αμερικανοί, όταν απέσπασαν την Κούβα από την ισπανική αυτοκρατορία. Η αρχή αυτή λέει ότι ένα έθνος δεν δεσμεύεται από αβάσταχτα δάνεια τα οποία συνήψε ένα διεφθαρμένο ή τυραννικό καθεστώς σε συνενοχή με τους διεθνείς τραπεζίτες. Κάτι παρεμφερές έγινε και στην Ευρώπη: η Κεντρική Τράπεζα προσέφερε επί σειρά ετών άφθονο, φθηνό χρήμα στις εμπορικές τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους μας βομβάρδιζαν με κάθε είδους πιστωτικές κάρτες και κάθε είδους δάνεια, διογκώνοντας μια οικονομία-φούσκα προς όφελος των Γερμανών και άλλων βορείων χωρών, που πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με τις εξαγωγές τους. Οταν η φούσκα πήγε να σπάσει, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, τα κράτη έσπευσαν να σώσουν τις τράπεζες και τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στους πολίτες.

Σε παραπλήσιο μήκος κύματος, ο Γάλλος οικονομολόγος Φιλίπ Σιμονό έγραφε την περασμένη Δευτέρα στη Le Monde: «Η σημερινή κρίση είναι κάτι περισσότερο από κρίση του συστήματος. Είναι κρίση καθεστωτική, ανάλογη με εκείνη που πέρασε η Γαλλία τη δεκαετία του 1780, όταν γονάτισε από το χρέος. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από το απίστευτης έκτασης όργιο είναι να βάλουμε φραγμό στο κάλπικο, χωρίς αντίκρισμα χρήμα, που γεννιέται από την αιμομεικτική σχέση τραπεζών- κράτους».



Από χθες, όλα αυτά αποτελούν ιστορία. Αν όμως οι σύγχρονοι Ηγεμόνες δεν μπορούν να ακούσουν «τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.

http://www.kathimerini.gr

ΚΑΒΑΦΗΣ

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984, Επιμέλεια Γ.Π.Σαββίδης)

http://sofistis.wordpress.com/