Είναι αναπόφευκτη η πτώση των αυτοκρατοριών;

Πότε έπεσε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Μπορεί να βρει κανείς μια ακριβή απάντηση σε αυτή την ερώτηση σε πολλά βιβλία ιστορίας.

Η αυλαία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έπεσε, όπως συνήθως λέγεται, στις 4 Σεπτεμβρίου 476, όταν ο νεαρός αυτοκράτορας Ρωμύλος Αυγουστύλος εκθρονίστηκε από τον Γότθο αρχηγό Οδοάκρο. Η ιστορική γραμμή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων έλαβε τέλος. Η αρχαιότητα είχε πεθάνει, ο Μεσαίωνας άρχιζε.

Στην πραγματικότητα όμως, γράφει ο συγγραφέας Tom Holland στο βρετανικό περιοδικό New Statesman, το να χρονολογείται η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στο 476 είναι λάθος. Ουσιαστικά, ο τίτλος του «τελευταίου Ρωμαίου αυτοκράτορα της Δύσης» θα έπρεπε να ανήκει όχι στον Ρωμύλο Αυγουστύλο αλλά στον Ιούλιο Νέπωτα που δολοφονήθηκε το 480.

Στο μεταξύ, στην ίδια τη Ρώμη, η ζωή συνεχιζόταν λίγο-πολύ κανονικά. Συνέχιζαν να εκλέγονται συγκλητικοί και αρματοδρομίες συνέχιζαν να πραγματοποιούνται στο Τσίρκο Μάξιμο. Το πιο περίεργο απ’ όλα ήταν ότι στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν ακόμη ισχυρή. Με την εξουσία να ασκείται σε μια πόλη που εύστοχα ονομάστηκε Δεύτερη Ρώμη, η Αυτοκρατορία παρέμενε η μεγαλύτερη δύναμη της εποχής. Η Κωνσταντινούπολη είχε πολλούς αιώνες ζωής ακόμη ως Ρωμαϊκή πρωτεύουσα.

Σύμφωνα με τον Holland, η πτώση της Ρώμης είναι για την ανθρώπινη ιστορία ό, τι ήταν το τέλος των δεινοσαύρων για τη φυσική ιστορία: το χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας εξαφάνισης που παρ’ όλ’ αυτά, όταν κανείς τη δει πιο προσεκτικά, είναι τελικά πιο περίπλοκη από ό, τι φανταζόταν.

Αν είναι αλήθεια ότι τα πουλιά είναι οι πιο στενοί ζωντανοί συγγενείς των δεινοσαύρων, κατά τον ίδιο τρόπο η επιβίωση της έννοιας της Romanitas (ρωμαϊκότητας) κατά τον Μεσαίωνα και ίσως και αργότερα, μπορεί να αλλάξει την κατηγοριοποίηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως φαινομένου αποκλειστικά του αρχαίου κόσμου.

Βέβαια, δεν θα πρέπει να το παρακάνουμε, λέει ο Holland. Όπως ένας τρυποκάρυδος δεν είναι τυραννόσαυρος , έτσι και η Αγγλία της εποχής του Βέδα ήταν εντελώς διαφορετική από τη ρωμαϊκή επαρχία Βρετανία.

Τα πραγματικά γεγονότα της κοινωνικής κατάρρευσης έχουν γραφτεί στην ιστορία της εποχής και παραμένουν στα υλικά ευρήματα. Ένα αυτοκρατορικό σύστημα που υπήρχε για αιώνες είχε κυριολεκτικά καταρρεύσει. Βασίλεια βαρβαρικών φυλών ξεφύτρωσαν από τα ερείπια των ρωμαϊκών επαρχιών.

Κεντρικοί δρόμοι, εστίες θέρμανσης και αξιοπρεπείς αποχετεύσεις εξαφανίστηκαν για πάνω από μία χιλιετία. Επομένως, δεν είναι παράλογο να χαρακτηρίζεται η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση ως το πλησιέστερο γεγονός με το χτύπημα ενός αστεροειδούς σε ιστορικό επίπεδο.

Είναι εντυπωσιακό, εξάλλου, ότι ακόμη και σήμερα όλοι στη Δύση καταλαβαίνουν ενστικτωδώς την έννοια της αυτοκρατορίας. Ό, τι ανεβαίνει πρέπει να πέσει. Αυτό φαίνεται στους περισσότερους από μας σαν ένας νόμος της γεωπολιτικής. Κάθε δυτική χώρα που ήταν κάποτε αυτοκρατορία ή είχε τη θέση υπερδύναμης έχει ζήσει με τη συνείδηση της ίδια της θνησιμότητάς της.

Σήμερα, στην Ουάσινγκτον, πλανάται ακριβώς ο ίδιος φόβος. Όταν στην πρωτεύουσα μίας χώρας προβάλλει μία Γερουσία και ένα Καπιτώλιο, το παράδειγμα της παρακμής και της πτώσης της Ρώμης θα κρύβεται πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού.

Ωστόσο, εκείνοι που συμπεραίνουν ότι η πτώση είναι ένα αναπόφευκτο φυσικό γεγονός για όλες τις αυτοκρατορίες, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν, σύμφωνα με τον συγγραφέα, καθώς οι ΗΠΑ είναι ακόμη ένα σχετικά νέο –ιστορικά- κράτος.

Επιμέλεια: Κατρίν Αλαμάνου

tvxs

Το κρυφό μήνυμα του κτιρίου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Από την ολοκλήρωσή του και τα επίσημα εγκαίνιά του στις 14 Δεκεμβρίου 1999, το κτίριο του κοινοβουλίου της ΕΕ έχει σηκώσει πολλές συζητήσεις σχετικά με τη δομή του. Ο κεντρικός πύργος, που ονομάζεται κτίριο "Louise Weiss" (αφιερωμένο στην Γαλλίδα φεμινίστρια Louise Weiss: 1893 - 1983), φαίνεται περίεργος και μοντερνιστικός. Γιατί φαίνεται ημιτελής; Εκείνοι «που ξέρουν» μας λένε ότι αντανακλά τον «ημιτελή χαρακτήρα της Ευρώπης».
Ωστόσο, κάποιοι που ερεύνησαν το θέμα αυτό βρήκαν το κτίριο να κρύβει ένα σκοτεινό και βαθύ συμβολισμό. Εκθέτοντας την πραγματική πηγή έμπνευσης πίσω από το κτίριο Louise Weiss εκθέτουμε τις εσωτερικές πεποιθήσεις της παγκόσμιας ελίτ, τις σκοτεινές προσδοκίες τους και την ερμηνεία τους από αρχαίες γραφές.

Θα πάμε κατευθείαν στο θέμα : Το κτίριο Louise Weiss έχει ως στόχο να μοιάζει με το ζωγραφικό πίνακα "Ο Πύργος της Βαβέλ" του Pieter Brueghel του Πρεσβύτερου από το 1563. Η ιστορία λέει ότι ο Πύργος της Βαβέλ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Έτσι, το Κοινοβούλιο ΟΗΕ συνεχίζοντας το ημιτελές έργο του Νεβρώδ, του περίφημου τύραννου, ο οποίος έχτιζε τον πύργο της Βαβέλ για να αψηφήσει το Θεό. Πιστεύετε ότι αυτή είναι μια καλή πηγή έμπνευσης για έναν «δημοκρατικό θεσμό»;

 The Vigilant Citizen / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η παρακμή του δυτικού πολιτισμού και η είσοδος στη Νέα Εποχή

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο σημερινός πολιτισμός, ο δυτικό-ευρωπαϊκός και η αμερικανική προέκτασή του, παρουσιάζει έντονα σημάδια κοπώσεως, εκπτώσεως και προϊούσης παρακμής.
Επίσης, πολύς λόγος γίνεται για την είσοδο της ανθρώπινης κοινωνίας στη Νέα Τάξη πραγμάτων, με όλες τις αναθεωρήσεις και ανακατατάξεις που αυτό συνεπάγεται για την ζωή μας. Βέβαια, για όλα τα παραπάνω ο κύριος υπόλογος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος έφτασε ως αυτό το σημείο λόγω των πεπραγμένων του.
Ο άνθρωπος της Νέας Εποχής, ας μας επιτραπεί ο όρος «Πολίτης του Κόσμου», είναι σκλάβος και ενεργούμενο των ίδιων του των δημιουργιών. Ο τρόπος του βίου που διάγει έχει καθορισθεί εξ ολοκλήρου από την μηχανή και οδεύει προς μίαν ατραπό από όπου δεν έχει επιστροφή αλλά ούτε και μεταβατικές περιόδους.
Ο χωρικός, ο χειρώνακτας και ο έμπορος των παλαιών χρόνων αντικαταστάθηκε από τα προϊόντα της μηχανής: τον επιχειρηματία, τον μηχανικό και τον εργάτη των εργοστασίων και των πολυεθνικών εταιρειών. Από όλη αυτή την νέα πραγματικότητα πρόκυψε ένα νέο πολύκλαδο δέντρο που ρίχνει την σκιά του σε όλες τις εκφάνσεις του ανθρωπίνου βίου: το οικονομικό σύστημα της μηχανής.
Το εν λόγω σύστημα, απρόσωπο και ψυχρό, δεσμεύει τον επιχειρηματία αλλά και τον εργαζόμενο σε μια κατάσταση απόλυτης υποταγής και ευπείθειας. Καθίστανται αυτόχρημα και οι δύο σκλάβοι της μηχανής, η οποία αποκαλύπτει εν θριάμβω όλη της την κακότητα και ισχύ που διαθέτει. Η μηχανή όμως δεν γίνεται να σταματήσει τον καταστρεπτικό της ρόλο επειδή την θέτει σε λειτουργία ο άνθρωπος. Δηλαδή, δεν εξαρτάται απόλυτα από την θέληση του ίδιου του ανθρώπου.
Αυτός που δύναται να την περιορίσει και να την ελέγξει είναι μονάχα ο ευρηματικός νους που την δημιούργησε, η ευφυΐα που συνέλαβε την σύνολη δομή της. Αυτή η προσωπικότητα αποβαίνει ιδιαιτέρως σημαντική, λόγω της συμβολής της και της παρεμβατικότητας της στο περιβάλλον. Ο μηχανικός λοιπόν, ο ιερέας της μηχανής, είναι αυτός που την γνωρίζει καλά και υπέχει όλη την ευθύνη για τις δραστηριότητές της και τις συνέπειες που αυτές γεννούν.
Η ίδια η ύπαρξη της βιομηχανίας εξαρτάται από την ύπαρξη εκατοντάδων χιλιάδων εκπαιδευμένων επιστημόνων, οι οποίοι έμαθαν στις σχολές που φοίτησαν πώς να λειτουργούν την μηχανή και πώς να την εξελίσσουν τεχνικά. Ο μηχανικός που εργάζεται αθόρυβα και απομονωμένα είναι ο κύριος της μηχανής και το πεπρωμένο της. Η σκέψη του είναι μια πιθανότητα όπως η μηχανή μια αδήριτη πραγματικότητα.
Η μηχανή αναπληρώνει πολλά κενά στην ανθρώπινη ζωή, αλλά παράλληλα απορροφά και πολλούς πόρους που είναι ζωτικής σημασίας για τον πλανήτη και γενικά για το περιβάλλον. Πολλές φορές έχουν διατυπωθεί φόβοι και επιφυλάξεις για το αν θα υπάρχει επάρκεια στα ορυκτά καύσιμα και γενικά αν οι υπάρχουσες πηγές ενέργειας μπορούν να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες της ανθρώπινης δραστηριότητας. Όσο όμως υπάρχουν μυαλά που βρίσκουν λύσεις, δεν θα υφίστανται παρόμοια ερωτήματα.
Αν σταματήσει ο άνθρωπος να έχει ανησυχίες για τον κόσμο που τον περιβάλλει και αποφασίσει ότι είναι πια αρκετή η γνώση που διαθέτει, τότε το μέλλον για τις επερχόμενες γενιές θα αποβεί καταστροφικό. Αν αυτό γίνει, τότε τα πιο προικισμένα μυαλά θα ασχοληθούν μόνον με την ψυχή τους, η οποία υπερβαίνει ως δύναμη όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις του κόσμου.
Σταδιακά λοιπόν υπό την επήρεια του μυστικισμού και της μεταφυσικής, που κυριαρχούν σήμερα και παραγκωνίζουν τον ρασιοναλισμό που χαρακτήριζε την καθημερινότητά μας, η αριστοκρατία του πνεύματος, που ασχολείται με τώρα με την μηχανή, θα απολέσει την ισχύ της από την επελαύνουσα καταστροφικότητα των ίδιων της των γεννημάτων, που είναι τα τεχνικά επιτεύγματα. Πρόκειται για ένα επικό δράμα με πρωταγωνιστές τούς διανοουμένους-επιστήμονες και με δευτεραγωνιστές όλους τους άλλους.
Έτσι γίνεται αντιληπτό ότι η βιομηχανία της Δύσης κατέστησε ανενεργές όλες τις αρχαίες παραδόσεις των άλλων λαών. Η έδρα της οικονομικής ζωής είναι εκεί όπου καπνίζουν τα φουγάρα των μεγάλων εργοστασίων της Ευρώπης. Εξαντλούνται οι φυσικοί πόροι και η Γη γονατίζει κάτω από την μανία για το κυνήγι της ενέργειας. Είναι μια Γη που εργάζεται για τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά και που κυοφορεί τον θάνατο του, αφού αυτή είναι η «μητέρα» του.
Με την εξάντληση των παραγωγικών πηγών ενέργειας, η ισχύς του χρήματος ενδυναμώνεται. Το κεφάλαιο ανυψώνεται σε δεσπόζουσα δύναμη και γίνεται ελεύθερο και απρόσιτο· δεν υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμούς. Από την Γαλλική Επανάσταση και εφεξής οι Τράπεζες αναπτύχθηκαν συμφώνως των αναγκών της βιομηχανίας και φιλοδοξούν να καταστούν οι απόλυτοι κυβερνήτες των κοινωνιών. Ο μοναδικός τους αντίπαλος είναι η ελεύθερη σκέψη των γνησίως διανοουμένων ανθρώπων, οι οποίοι αντιπαλαίουν την τεχνοκρατική-απάνθρωπη σκέψη με τις υψηλές ιδέες που διαθέτουν και μπορούν να εκφράσουν.
Η δικτατορία του χρήματος, όσον αυτή δυναμώνει, εγγίζει την κορυφή της αποθέωσής της μέσα σε ένα πολιτισμό που κατατρώγει τις σάρκες του. Η διαδικασία όμως αυτή θα λάβει σύντομα ένα τέλος, όπως θα τελειώσει και η «εποχή των νεοαυτοκρατοριών» (Ευρωπαϊκή Ένωση) και θα έλθει η «εποχή του Καίσαρος». Όποιος Καίσαρ κι αν είναι αυτός, θα εμφανισθεί για να σταματήσει την επέλαση της ισοπεδωτικής πολιτικής που προωθείται σήμερα στο όνομα της ψευδοδημοκρατίας και της δήθεν απελευθέρωσης από τα στερεότυπα του χθες.
Αυτό που μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλό δέος του χρήματος και της παντοδυναμίας του είναι το «αίμα», η ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο Καίσαρ θα διώξει την δικτατορία του χρήματος και το πανίσχυρο όπλο της, που είναι η δημοκρατία του πλούτου και όχι αυτή που γνωρίζουμε από την Κλασική εποχή. Το ξίφος αυτού του πολέμαρχου θα είναι αυτό που θα νικήσει το χρήμα και την λεηλατική του διάθεση.
Η ολόπλευρη σκέψη και η αίσθηση του καθήκοντος θα βοηθήσουν την τελική μάχη, που θα είναι μεταξύ του χρήματος και του νόμου. Οι ισχυροί της οικονομίας θέλουν ελεύθερο το πεδίο αναφορικά με την πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές πηγές· ο κοινός νους, που υποτίθεται πως εκφράζουν οι νόμοι, είναι ο κυριότερος εχθρός τους. Επιθυμούν να νομοθετούν αυτοί, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, και για να το καταφέρουν αυτό, χρησιμοποιούν την κατ’ επίφασιν δημοκρατία και όλους τους θεσμούς ως βιτρίνες ελευθερίας για τις μάζες.
Η δύναμη του χρήματος πρέπει να καταστραφεί από μία άλλη δύναμη, που δεν είναι καμία άλλη παρά η ζωή η ίδια. Ακόμη και στο ιστορικό γίγνεσθαι πάντα η ζωή υπερισχύει και όχι κάτι άλλο. Το χρήμα εορτάζει τις τελευταίες του νίκες επί των ανθρώπων, αλλά ο καιρός είναι εγγύς όπου ο Καίσαρ θα εξαλείψει όλες αυτές τις ακρότητες. Εμείς οι άνθρωποι, για να αλλάξουν τα πράγματα, οφείλουμε να πράττουμε αυτά που πρέπει, για να ολοκληρώσουμε την υποστασιακή αποστολή μας.

Γιώργος Τ. Τσερεβελάκης

http://www.apocalypsejohn.com/2014/05/h-parakmh-tou-dytikou-politismou-kai-h-eisodos-sth-nea-epoxh.html#more

Αριστοτέλης: το εφικτό πολίτευμα

Στο ενδέκατο κεφάλαιο του βιβλίου Δ (1295a25-26) των Πολιτικών ο Αριστοτέλης θέτει το ερώτημα: «ποιο είναι το άριστο πολίτευμα και ο καλύτερος τρόπος συμβίωσης για τις περισσότερες πόλεις και τους περισσότερους ανθρώπους; […] Όχι το άριστο πολίτευμα ούτε ο άριστος βίος, απολύτως και γενικά∙ αυτό που εννοεί ο φιλόσοφος το επισημαίνει αμέσως στη συνέχεια: θέλει να ερευνήσει και να μιλήσει για την πολιτείαν, το πολίτευμα και το πολιτικόν βίον των ανθρώπων που δεν ξεχωρίζουν μήτε για την αρετή τους, που θα τους διέκρινε από τους συνηθισμένους ανθρώπους, μήτε για την παιδεία τους, ούτε ακόμα για το πολίτευμα που θα εύχονταν οι ίδιοι να έχουν. Έχει στο νου του ο Αριστοτέλης έναν τρόπο ζωής, που οι περισσότεροι από τους ανθρώπους θα μπορούσαν να συμμετάσχουν (κοινωνήσαι δυνατόν), και ένα πολίτευμα, το οποίο θα μπορούσαν να εφαρμόσουν οι περισσότερες πόλεις (ενδέχεται μετασχείν) (Δ11. 1295a26-31).

[…] Σκοπός του φιλοσόφου είναι να κρίνει όχι ποιο μπορεί να είναι το ιδανικό πολίτευμα, […] θέλει να εξετάσει εκείνο το πολίτευμα που μπορεί να βρει πρακτική εφαρμογή σ’ όλες γενικά τις πολιτείες (την δυνατήν [πολιτείαν]) (Πολιτ. Δ11. 1288b38). Η έρευνα, λοιπόν, για όλα αυτά τα θέματα θα στηριχθεί στις ίδιες βασικές αρχές, που ανέπτυξε στην ηθική του φιλοσοφία.[1] Σ’ αυτά που είχε αναπτύξει στην Ηθική του έρχεται τώρα στα Πολιτικά να προσθέσει ότι ευτυχισμένη ζωή είναι αυτή που κανένα εμπόδιο δεν την απομακρύνει από την αρετή και ότι η αρετή είναι μεσότητα, και επιπλέον ότι ο άριστος βίος είναι αυτός που συνίσταται σ’ ένα σωστό μέτρο, στη μεσότητα που κάθε φορά μπορεί να φθάσει κάποιος (Πολιτ. Δ11, 1295a36 κε.).

Αμέσως μετά, στη συνέχεια, αναλύει τη δομή του κοινωνικού σώματος των πόλεων: «σε όλες γενικά τις πόλεις υπάρχουν τρεις τάξεις πολιτών, όπως είναι γνωστό: οι πολύ πλούσιοι (εύποροι σφόδρα), οι πολύ φτωχοί (άποροι σφόδρα) και τρίτον αυτοί που βρίσκονται στο ενδιάμεσο, αυτοί που κατέχουν το μεσαίο χώρο ανάμεσα στα δύο άκρα (οι μέσοι τούτων). […]

Όπως είναι γνωστό, η πολιτική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων ήταν προσανατολισμένη στην πράξη, παρά στις λεπτές θεωρητικές αναλύσεις που είχε επιχειρήσει να κάνει ο Πλάτων. Ο  Αριστοτέλης έθετε το ερώτημα βασικά, πως θα μπορούσαν να βελτιωθούν ή να αποκτήσουν πολιτική σταθερότητα τα υπάρχοντα πολιτικά καθεστώτα. Είναι επικριτής, ως γνωστόν, του ιδανικού κράτους της πλατωνικής Πολιτείας και αντιπαραθέτει την ευχομένην πολιτεία ή την δυνατήν πολιτεία προς την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα. Η δυσκολία, επισημαίνει, «δεν έγκειται στην επινόηση θεσμών, αλλά στην πρακτική εφαρμογή τους» (Πολιτ. Η12. 1331b19-21). […]

Τρία, λοιπόν, είναι τα σημεία, τα οποία αναδεικνύει ο Αριστοτέλης, όσον αφορά τους μέσους πολίτες η καλύτερα την πολιτική σημασία της έννοιας του μέσου πολίτη, της μεσαίας κοινωνική τάξεως. Και τα τρία τα θεωρεί ως ουσιωδέστατα στοιχεία πολιτικής σταθερότητας στις δημοκρατίες, στις οποίες όρος ουσίας και θεμέλιο (υπόθεσις) είναι η ελευθερία.[2]

Το πρώτο αφορά τους ανθρώπους-πολίτες και την πολιτική συμπεριφορά τους, δηλαδή την ομαλή συμβίωση μέσα στην πόλη. Αυτό είναι η πειθαρχία του θυμικού που χαρακτηρίζει τους μέσους πολίτες. Αυτή η μεσαία τάξη με ευκολία πειθαρχεί στα κελεύσματα του λόγου, πράττει δηλαδή και συμπεριφέρεται υπό τον έλεγχο του λόγου. Επομένως θωρείται η καλύτερη εγγύηση για την κοινωνική σταθερότητα της πόλεως. Αντίθετα, οι δύο άλλες κατηγορίες πολιτών, δηλαδή οι σφόδρα εύποροι και οι σφόδρα άποροι, δύσκολα πειθαρχούν στη λογική και δεν ελέγχουν το θυμικό τους, χαλεπόν τω λόγω ακολουθείν, λέει ο φιλόσοφος. Αυτό, βέβαια, έχει ως συνέπεια τις διαρκείς αναστατώσει και έριδες στις πόλεις και εν τέλει κοινωνική πολιτική αστάθεια (Πολιτ. Δ11. 1295b8-9).

Το δεύτερο στοιχείο αναφέρεται στην ομοιογένεια και την ποιοτική σύνθεση του πολιτικού/κοινωνικού σώματος, δηλαδή πως εξασφαλίζεται ένα ποιοτικό σύνολο πολιτών εξ ίσων και ομοίων, ώστε να μειώσουμε τις εσωτερικές αντιθέσεις και την πολιτική αστάθεια. Αυτή την δυνατότητα ο Αριστοτέλης την βλέπει κατ’ εξοχήν στη μεσαία τάξη […] Αυτοί οι πολίτες που συγκροτούν τη μεσαία κοινωνική διαστρωμάτωση των πόλεων έχουν ένα αίσθημα ασφαλείας και επομένως η δική τους βεβαιότητα αντανακλά στην πολιτική σταθερότητα και την ασφάλεια της πόλεως (Πολιτ. Δ11. 1295b29). Και επειδή ακριβώς βρίσκονται στο μέσον, συνιστούν το μέτρο και αντιπροσωπεύουν τη μετριοπάθεια, τόσο από την άποψη των πολιτικών παθών όσο και από την άποψη των κοινωνικών αντιθέσεων, διότι δεν προκαλούν το φθόνο των κατώτερων (των απόρων) ούτε τους επιβουλεύονται ανώτεροι (των πλουσίων). Αυτή η κοινωνική θέση τους εξασφαλίζει συνεπώς το αίσθημα ασφαλείας (Πολιτ. Δ11. 1295b33-34).

Η ψυχολογία και η νοοτροπία των μέσων πολιτών αποτελεί, άλλωστε, και από μια άλλη σκοπιά, στοιχείο πολιτικής σταθερότητας μέσα στις πόλεις. Δηλαδή η μετριοπάθεια που διακρίνει τους πολίτες αυτούς αντανακλάται και στη συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους, στους συμπολίτες τους, όπως είναι φυσικό: δεν επιθυμούν να πάρουν ή να σφετεριστούν τα ξένα πράγματα, τις περιουσίες των άλλων, όπως κάνουν ή σκέφτονται οι πένητες, αλλά ούτε και οι άλλοι επιθυμούν ν’ αρπάξουν τη δική τους περιουσία, μια και δεν είναι αξιοζήλευτη,  […] πράγμα που συμβαίνει με την περιουσία με την περιουσία των πλουσίων, την οποία ορέγονται συνεχώς οι φτωχοί (Πολιτ. Δ11. 1295b29-32). Απ’ αυτήν ακριβώς την νοοτροπία εκπορεύεται το ανεπιβούλευτον της ζωής και της περιουσίας τους και επομένως το αίσθημα ασφαλείας.

Το τρίτο στοιχείο που επισυνάπτει ο Αριστοτέλης στην έννοια των μέσων πολιτών αναφέρεται στην ιδιοκτησία, στα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών, […] της μεσαίας τάξεως. Ο Αριστοτέλης μάλιστα βλέπει την έννοια της ιδιοκτησίας ως ανθρωπολογικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, δηλαδή θεωρεί την ιδιοκτησία μέρος του Είναι και του ήθους του ανθρώπου και κατηγορεί τον Πλάτωνα που πρεσβεύει στην Πολιτεία του, όπως είναι γνωστό, την κοινοκτημοσύνη (Πολιτ. Β1. 1261a4 κ.ε.). Ο φιλόσοφος, μάλιστα, πιστεύει ότι είναι εύνοια της τύχης, αν οι πολιτευόμενοι έχουν μέτρια αλλά ικανή περιουσία∙ διότι και στην περίπτωση αυτή, δηλαδή σε όσους φιλοδοξούν να ασχοληθούν με τα κοινά, στους πολιτευόμενους, τόσο η μεγάλη περιουσία όσο και η μεγάλη ένδεια μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις ανώμαλες και από τις δύο πλευρές (Πολιτ. Δ11. 1295b39-40) […] Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο πιστεύει ότι οι πολιτευόμενοι που προέρχονται από τη μεσαία κοινωνική τάξη παρέχουν περισσότερα εχέγγυα από την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος […]

Απόσπασμα από την εισήγηση του Β. Κύρκου, Ἡ κοινωνία ἡ πολιτικὴ ἀρίστη ἡ διὰ τῶν μέσων.  Από τα πρακτικά του έκτου Πανελλήνιου συνεδρίου: Ο Αριστοτέλης και η σύγχρονη εποχή (Ιερισσός, 19-21 Οκτωβρίου 2001).

---

[1] Πολιτ. Δ11. 1295a35-36 ει γαρ καλώς εν τοις Ηθικοίς είρητε. Αναφέρεται, βέβαια, στα Ηθ. Νικ. Α11. 1101a14 κ.ε., όπου αναπτύσσει τις προϋποθέσεις του ευδαίμονος ανθρώπου και της ευδαιμονίας∙ και στις δύο περιπτώσεις η ευδαιμονία συνδέεται με την δραστηριότητα  του ανθρώπου/πολίτου μέσα στην κοινότητα κατ’ αρετήν τελείαν, χωρίς όμως να στερείται τα αναγκαία υλικά αγαθά.

[2] Όπως είναι, βέβαια, γνωστόν ο ακρογωνιαίος λίθος της (αθηναϊκής) δημοκρατίας, ήταν η ελευθερία και η ισονομία. Βλ. Πολιτ. Z2. 1317a40-41∙ πρβ. Δ4. 12191b34-35.

 

http://axia-logou.blogspot.gr

Δημόσιος χώρος

← Η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, η οικονομική ανισότητα, είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι η συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια. Η πολιτική ολιγαρχία.

Ο δημόσιος χώρος είναι ο βιότοπος του ανθρώπου που θέλει να γίνει πολίτης. Το γυμναστήριο που μετατρέπει το πλήθος σε δήμο. Και ο δήμος είναι ο εφιάλτης τους.

Δημόσιος χώρος είναι ο κάθε χώρος, γεωγραφικά ή όχι οριζόμενος, όπου συναντιούνται οι πολίτες. Στον χώρο αυτόν γίνεται η πολιτική σύγκρουση, που οφείλει να είναι ανελέητη και εξαντλητική. Και πάντα στη βάση επιχειρημάτων. Και πάντα με στόχο το δημόσιο καλό. Το κοινό καλό. Το κοινό όφελος.
Στον δημόσιο χώρο συμβαίνει η απλή παράθεση πολιτικής γνώμης και η πολιτική διαπάλη και σύγκρουση. Η παράθεση γνώσεων και εμπειρίας του καθενός, μαζί με την επεξεργασία τους. Και οι πολεμικές των πολιτικώς αντίθετων πολιτών.
Ωστε από την πολιτική διαπάλη και από την επαφή με τις σκέψεις, τις γνώσεις και τις εμπειρίες των άλλων, ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, να γινόμαστε όλοι και πιο πλούσιοι πνευματικά και καλύτεροι πολιτικά. Πιο έμπειροι πολιτικά. Πιο σοφοί. Πιο ανεξάρτητοι πνευματικά και πολιτικά. Και όχι υποτελείς σε πρόσωπα, σοφούς, -ισμούς και ιδιοτέλειες.
Πως όμως πρέπει να γίνεται αυτό ώστε πράγματι να ωφελούμαστε και όχι να ζημιωνόμαστε;
Εχουμε μεταξύ μας 1) ΨΩΝΙΑ, 2) ΕΜΠΑΘΕΙΣ και 3) ΕΓΚΑΘΕΤΟΥΣ και ΒΑΛΤΟΥΣ.
Οι παραπάνω κατηγορίες δεν ενδιαφέρονται για το κοινό καλό. ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ. Ενδιαφέρονται για ένα ιδιοτελές καλό. Εξυπηρετούν όλοι μια ιδιοτέλεια. Διαφορετικής βέβαια σύστασης.
Για το κοινό καλό μπορεί να ενδιαφέρεται κάποιος που μπορεί να έχει την ίδια ή την αντίπαλη γνώμη με εμένα πολιτικά, στον βαθμό που την εκφράζει χωρίς προσβολές, βρισιές, αξιώσεις αυθεντίας (“δεν είσαι έλληνας ρε εσυ”, κλπ), φανατισμούς, περιφρόνηση (“εγώ ζω στο εξωτερικό, είστε όλοι μαλάκες”) κλπ κλπ κλπ.
Οποιος μιλάει ΣΩΣΤΑ στον δημόσιο χώρο, μας ευεργετεί όλους. Ευεργετεί όλους τους έλληνες που τον ακούνε. Μας ωφελεί. Μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι.
Οποιος μιλάει ΣΑΝ ΜΑΛΑΚΑΣ, με φανατισμό, υπεροψία, επίκληση αυθεντίας, περιφρόνηση, βρισιές, κλπ κλπ, μας ζημιώνει όλους. Ζημιώνει όλους τους έλληνες που τον ακούνε.
Διότι ακυρώνει την επικοινωνία. Την διαβούλευση. Την συνεννόηση τελικά. Διοτι η επικοινωνία είναι το μόνο μέσο που έχει μια ομάδα ανθρώπων στη διάθεσή της όταν αναζητεί να βρει μια λύση στο πρόβλημα ή τα προβλήματά της. Ακύρωση της επικοινωνίας (από ψώνια, εμπαθείς και εγκάθετους) σημαίνει πως η ομάδα δεν θα καταφέρει να βρει λύση στο πρόβλημά της.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφράσουμε την πολιτική μας αντίθεση, ακόμα και δυσαρέσκεια, προς έναν συνομιλητή μας. Κι έχουμε υποχρέωση, προς τους άλλους έλληνες που μας παρακολουθούν, να διαλέγουμε τον καλύτερο τρόπό. Οχι τον χειρότερο.
Αν θα γίνουμε καλύτεροι, θα γίνουμε μεταξύ μας καλύτεροι. Ο ένας από τον άλλον. Δεν θα μας κάνει καλύτερους ούτε το σχολείο τους, ούτε τα ΜΜΕ τους. Το σχολείο και τα ΜΜΕ κάτω από ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ έλεγχο, όπως είναι σήμερα, δεν έχουν κανένα συμφέρον να μας κάνουν καλύτερους πολίτες, έλληνες και ανθρώπους.
Γι’ αυτό πρέπει να περιφρουρούμε τον δημόσιο χώρο. Είναι ΖΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ χώρος. Είναι χώρος εκπαίδευσης και μαθητείας ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
Τα 1) ΨΩΝΙΑ, τους 2) ΕΜΠΑΘΕΙΣ και τους 3) ΕΓΚΑΘΕΤΟΥΣ και ΒΑΛΤΟΥΣ πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να τους απομονώνουμε. Να τους περιορίζουμε. Διαφορετικά ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ. Γίνονται περισσότεροι δια της μιμήσεως. Τους απομονώνουμε μέχρι που να κάνουν την προσπάθειά τους να βελτιωθούν, να γίνουν κι εκείνοι καλύτεροι. Που σημαίνει να σταματήσουν να νοιάζονται μόνο για το δικό τους ΙΔΙΟΤΕΛΕΣ συμφέρον, και να νοιαστούν για το ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ όλων μας.
Ο δημόσιος χώρος είναι ο βιότοπος του ανθρώπου που θέλει να γίνει πολίτης. Ο δημόσιος χώρος με ποιότητα είναι ο τρόμος της ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ, διότι ένας τέτοιος δημόσιος χώρος γεννάει πολίτες. Με επάρκεια. Με αξιώσεις. Με γνώσεις. Με κριτική σκέψη. Γυμνασμένους στην πολιτική σύγκρουση. Ετοιμους. Ετοιμους για να συγκροτήσουν δήμο (με την αρχαία ελληνική έννοια).
Ο δήμος είναι ο εφιάλτης τους.
Θραξ Αναρμόδιος

http://anarmodios.wordpress.com

Χάρτης με τα προς εκποίηση ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ στην Αττική

Τα ακίνητα είναι όλα όσα έχουν περιέλθει στο ΤΑΙΠΕΔ. Δεν έχουν βγει ακόμα όλα σε δημοπρασία. Με καφέ χρώμα είναι αυτά που έχουν πουληθεί, με κίτρινο οι δημοπρασίες.

 

πατήστε επάνω στην εικόνα για να δείτε τα ακίνητα στο χάρτη

Πως να διαβάσετε το χάρτη:
Τα ακίνητα είναι όλα όσα έχουν περιέλθει στο ΤΑΙΠΕΔ. Δεν έχουν βγει ακόμα όλα σε δημοπρασία. Με καφέ χρώμα είναι αυτά που έχουν πουληθεί, με κίτρινο οι δημοπρασίες.
Επίσης, είναι τα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος της Πλάκας (με απαλό μοβ χρώμα), ακίνητα που αγοράστηκαν για να κατεδαφιστούν για ανασκαφές ή αποτελούν μέρος του διατηρητέου οικισμού.
Υπάρχουν βέβαια και μερικά ακίνητα ειδικού τύπου που δεν βγαίνουν στο e-auction, όπως το Ελληνικό, το ΣΕΦ κτλ.. Τα "ειδικού τύπου" μαζί με όλα τα υπόλοιπα είναι με κόκκινο χρώμα.

Η χαρτογράφηση έγινε από την ομάδα "ΚΟΙΝΟ Αθήνα". Σύμφωνα με την έρευνα των συντελεστών της δεκατετραμελούς ομάδας αρχιτεκτόνων και καλλιτεχνών, "πρόκειται στην ουσία για μια πρώτη απόπειρα χαρτογράφησης της δημόσιας γης".

"Τα ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ είναι η μόνη "δημόσια ανοιχτή " οργανωμένη καταγραφή δημόσιων ακινήτων, που έγινε βεβαίως για να πάψουν να είναι δημόσια.
Δεν ξέρουμε τι μας ανήκει, τι ανήκει στο ελληνικό δημόσιο, δηλαδή σε όλους μας, καθώς, εκτός των άλλων, το κτηματολόγιο εκκρεμεί, τη στιγμή που άλλες χώρες έχουν απόλυτα ενημερωμένα παρατηρητήρια αστικής γης.

Ακόμα και το ίδιο το site του ΤΑΙΠΕΔ, αποτρέπει από το να δει κανείς όλα τα ακίνητα μαζί.

Χρειάζεται να ανατρέξει σε διαφορετικούς φακέλους, υποκατηγορίες κτλ..

Σύμφωνα με το ΤΑΙΠΕΔ "η αξιοποίηση των ακινήτων θα ελαφρύνει το δημόσιο χρέος".

- See more at: http://left.gr/news/hartis-me-ta-pros-ekpoiisi-akinita-toy-taiped-stin-attiki-0#sthash.i1Wc6mdC.dpuf

Ο νέος Μεσαίωνας και η Ε.Ε.

«Το σενάριο της σειράς «Game of Thrones» δείχνει αυτό που θα ζήσει σύντομα ο πλανήτης μας: ένα είδος νέου Μεσαίωνα, γεμάτου βία, αταξία, φυσικές καταστροφές, πολεμικούς ηγέτες, μάχες εξουσίας με γρήγορες εναλλαγές. Περιγράφει τον κόσμο που έρχεται μετά το τέλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, ένα νέο θεαματικό Μεσαίωνα, όπου καμία εξουσία δεν είναι σταθερή και όπου όλα επιτρέπονται».

Το εντυπωσιακό κείμενο του Ζ. Αταλί, όσο απαισιόδοξο κι αν ακούγεται, είναι η πιο πιθανή εικόνα του μέλλοντος, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές. Πολλά χρόνια πριν, ο Ρ. Κάπλαν μιλούσε για την «Επερχόμενη αναρχία» όταν άλλοι προέβλεπαν «Το τέλος της Ιστορίας».

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία και η αδυναμία της Δύσης να αντιδράσει αποφασιστικά στη ρωσική επιθετικότητα, επιβεβαιώνει ότι στον «νέο κόσμο» δεν θα υπάρχει μια παγκόσμια αυτοκρατορία, αλλά πολλές δυνάμεις που θα ανταγωνίζονται.

Οι ΗΠΑ, μετά τις περιπέτειες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, δείχνουν εξαιρετικά απρόθυμες για νέες περιπέτειες. Γι’ αυτό απέφυγαν επέμβαση στη Συρία και το ενδιαφέρον τους μετατοπίζεται πλέον στην Ασία. Η Κίνα αυξάνει τη στρατιωτική της δύναμη ενώ ο Μπ. Ομπάμα δήλωσε στην πρόσφατη επίσκεψή του στο Τόκιο ότι «οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν την Ιαπωνία αν δεχθεί επίθεση για τα νησιά Σενκάκου», προσπαθώντας έτσι να σταματήσει επιθετικές κινήσεις του Πεκίνου, αλλά δίχως να προκαλέσει την Κίνα.


Και η Ε.Ε.; Σημαντικοί διανοητές και ιστορικοί, όπως o S. Huntington και ο N. Ferguson, πιστεύουν ότι η Ε.Ε. (και συνολικότερα η Δύση) έχει μπει σε μακρά φάση παρακμής, της οποίας ζούμε την αρχή. Ο προβληματισμός για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου είναι διάχυτος στο εσωτερικό της Ε.Ε. και ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται, απηχώντας την αγωνία για το μέλλον.

Σήμερα για την Ευρώπη υπάρχει η αναλογία 7-25-50 (7% του παγκόσμιου πληθυσμού, 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ, 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών). Αυτή η αναλογία είναι αδύνατον να διατηρηθεί. Η θέση της Ευρώπης θα συνεχίσει να φθίνει. Ενόψει αυτής της πραγματικότητας, το κάθε κράτος στο εσωτερικό της Ε.Ε. κοιτάζει πώς θα ενισχύσει ή θα διατηρήσει τη θέση του και η συζήτηση περί ομοσπονδιακής Ευρώπης έχει σταματήσει εδώ και καιρό.

Ακόμη και η σημερινή μορφή της Ε.Ε. είναι αμφίβολο αν θα διατηρηθεί (η Βρετανία πρόκειται να προχωρήσει σε δημοψήφισμα το 2017 για το αν θα παραμείνει στην Ενωση) ενώ η πρόσφατη κρίση έφερε ξανά στο προσκήνιο την αντίθεση Βορρά-Νότου και διεύρυνε τις διαφορές.

Ποια είναι η λύση; «Μπορούμε να αρνηθούμε την παγκοσμιοποίηση. Μπορούμε να κλειστούμε στον μικρόκοσμό μας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό είναι αδύνατο: Ο νέος Μεσαίωνας είναι εδώ. Μας γοητεύει. Είναι γεμάτος ωραίες ιστορίες και υποσχέσεις. Γεμάτος βαρβαρότητα. Μας περιμένει.

Εμείς πρέπει να δούμε πώς θα τον χρησιμοποιήσουμε», τονίζει ο Αταλί. Πολλοί στην Ευρώπη και στην Ελλάδα πιστεύουν ότι η λύση είναι η επιστροφή στον εθνικό έλεγχο, στο κλείσιμο στα σύνορα και στην επιβολή πολιτικών προστατευτισμού. Εκεί, στον κόσμο του χθες, έχουν την αυταπάτη ότι θα είναι πιο ασφαλείς.

Το ερώτημα «πώς θα χρησιμοποιήσουμε» τον κόσμο που έρχεται ελάχιστα απασχολεί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ε.Ε., γι’ αυτό και καθυστερεί η απάντηση.

kathimerini.gr