Το τέλος μιας εποχής

Ζούμε την κορύφωση της αέναης πάλης του καλού με το κακό, του ψέματος με την αλήθεια, του φωτός με το σκοτάδι. Ξέρουμε ή ψυχανεμιζόμαστε όλοι τις παγκόσμιες διαστάσεις του γεγονότος, γι’ αυτό και επιτήδειοι με «ανίερες» προθέσεις εκμεταλλεύονται το δέος που νιώθουμε για όσα
αποτρόπαια ζούμε.
Σκορπάνε τεράστια χρηματικά ποσά, προκειμένου να υπηρετήσουν τις λεγόμενες θεωρίες συνωμοσίας ή τις προφητείες, που καλλιεργούν τη μοιρολατρία και την παθητικότητα. Αυτά ουσιαστικά προσβλέπουν στην ακύρωση της όποιας πολιτικής και συλλογικής αντίστασης στο μαύρο καθεστώς .Μέσω του φόβου, της ανασφάλειας ή της ψευδαίσθησης ,που εμπορεύονται, υποτάσσουν –πρόσκαιρα έστω-συνειδήσεις, αλλά μάταια μάχονται το φως !

Η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε την αλλαγή μιας ολόκληρης εποχής, που θα κρίνει την ίδια τη συνέχεια ή μη της ζωής στον πλανήτη ,αλλά και τους όρους που αυτό θα γίνει. Ζούμε λοιπόν τις πιο ιστορικές και συγκλονιστικές αλλαγές ,που θα μας πάνε όπου ο «νέος άνθρωπος», που ήδη είναι παρών ,αποφασίσει! Κι αυτός ο νέος άνθρωπος, προσπαθεί να απαλλαγεί από την άγνοια και βρίσκει την ψυχή του, που την «ξόδευε» στα εύκολα και τα φτηνά φετίχ, που του πλασάρανε ως «θεούς». Θεοποίησε την αίσθηση των υλικών «θαυμάτων» της τεχνολογίας και έχασε την έμπνευση, τη χαρά της δημιουργίας, της επικοινωνίας, της αλήθειας, την εσωτερική αρμονία κι ισορροπία με τον εαυτό του και τους γύρω .Του κλέψανε την «αστραπή» της γνώσης και της δύναμης, που μέσα του φωλιάζει ,και μόνο αυτή «ξυπνώντας» μπορεί να τον οδηγήσει στο φως της γνώσης, της ενσυναίσθησης, της ελευθερίας και της αγάπης ,ως «απόστολο» της νέας εποχής!

Οριακά γεγονότα συνταράσσουν τον πλανήτη και τις ζωές μας συνολικά. Δοκιμάζονται τα όρια κι οι αντοχές μας, κι ό,τι μέχρι χθες ήμαστε ,σήμερα μας «κυνηγάει», μας ελέγχει, σαν να θέλει να μας «εκδικηθεί» για τις επιλογές μας, για τις αποφάσεις και τα έργα μας. Όλα με τον πιο οδυνηρό και βάναυσο τρόπο τα «πληρώνουμε», τα λάθη, τις παραλείψεις ,τον εγωκεντρισμό μας, το έλλειμμα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Κι όμως δε φταίμε εμείς, αλλά- δυστυχώς- είμαστε θύματα της πιο μαύρης εποχής, που πίσω μας αφήνουμε! Αναμετράμε ,επανακαθορίζουμε τα « θέλω» μας, τα «πρέπει», το σκοπό και το νόημα της ύπαρξής μας. Γίνεται μέσα μας ένα είδος κάθαρσης, που η ίδια η δύναμη μιας εσωτερικής ανάγκης για μια νέα «ταυτότητα» την επιβάλλει. Νιώθουμε επιτακτική την ανάγκη να απελευθερωθούμε από αγκυλώσεις και στεγανά του χθες, να βρούμε τον «ανώτερο» άνθρωπο, που μέσα μας κρύβουμε, τον ελεύθερο άνθρωπο της ευθύνης και του μέτρου.

Παράλληλα με αυτή τη βάσανο την εσωτερική, παλεύουμε με αντίξοες κι απάνθρωπες εξωτερικές προκλήσεις ενός καθεστώτος ,που καταρρέει με πάταγο! Ο κανιβαλισμός κι η απαξίωσή του είναι τόσο έντονα, που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ό,τι ζούμε και από άμυνα προσφεύγουμε σε εύκολες κι ανώδυνες «διεξόδους». Έτσι όμως δεν παλεύεται αυτή η πρόκληση που ζούμε, όσο πολύ κι αν θέλουμε. Είμαστε όλοι συμμέτοχοι, συνυπεύθυνοι και συνδημιουργοί του μέλλοντός μας! Κανένας μας δεν περισσεύει!

Πάλι έρχεται και ξανάρχεται η ανάγκη να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για ό,τι ζούμε και να λειτουργήσουμε επιτέλους ως «φωτεινοί», ελεύθεροι άνθρωποι και πολίτες, κόντρα σε ό,τι μας πληγώνει και μας ισοπεδώνει, αναλαμβάνοντας δράση συλλογική!

Όσο πιο πολύ λοιπόν εθελοτυφλούμε και εμμένουμε σε οπτικές και λογικές ενός ήδη καταδικασμένου και χρεοκοπημένου «χθες» στη συνείδησή μας, τόσο πιο πολύ καθυστερούμε τη λύτρωσή μας από αυτό, κι η ζωή μας γίνεται μια όλο και πιο φρικτή κόλαση!

Ο κακός, παλιός μας εαυτός «απαιτεί» τον θάνατό του, για να αναστηθούμε στο φως κι εμείς αγκιστρωνόμαστε από ανασφάλεια ή φόβο στο «σκοτάδι», που τόσο «έντεχνα» ενστάλαξαν μέσα μας, για να μας αποδυναμώνουν .

Αυτό που δεν συνειδητοποιήσαμε πολλοί είναι η νέα συνείδηση του κόσμου, το νέο κοσμοείδωλο, που η ίδια η επιστήμη της Φυσικής μας «δείχνει». Είμαστε τυχαίες μορφές-ενέργειες μιας ολότητας, που έχει συνείδηση. Ό,τι σκεφτόμαστε, νιώθουμε ή πράττουμε δεν αφορά αποκλειστικά ένα «ψεύτικο», εικονικό «εγώ», που μας έπεισαν ότι είμαστε, αλλά αφορά το «ολόγραμμα» μέσα στο οποίο όλοι ζούμε και στο οποίο η αλληλεπίδρασή μας είναι καθοριστικής σημασίας για το πού πάμε τελικά. Άρα ο «φυσικός» μας χώρος είναι η ενότητα κι όχι η διάσπαση, η αγάπη κι ο έρως κι όχι το μίσος! Η διάσπαση « κλέβει» τη δύναμή μας ,μας «αρρωσταίνει», μας αποδυναμώνει, ακυρώνει την ελεύθερή μας βούληση, την αυτοδιάθεσή μας και ευνοεί τη σκλαβιά «τρέφοντας» δυνάστες, ενώ η ενότητα μας ενδυναμώνει, μας ανατάσσει, μας απελευθερώνει και μας λυτρώνει!

Με άλλα λόγια ζούμε την πιο ενδιαφέρουσα εποχή της ανθρώπινης ιστορίας συνολικά κι όλοι οι φόβοι κι οι αυταπάτες μας καταρρέουν ,καθώς σιγά σιγά και βασανιστικά γνωρίζουμε το γιατί και το πώς θα βαδίσουμε, ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Απελευθερωνόμαστε κάτω από την πίεση της πιο μεγάλης βίας, της ανάγκης ,και αντικρίζουμε κατάματα την αλήθεια μας, τον πυρήνα της ύπαρξής μας και τις πραγματικές κι όχι τις εικονικές μας ανάγκες, αποκαλύπτοντας το πιο πολύτιμό «εργαλείο» ζωής, την ψυχή μας! Αυτήν μας κλέψανε «οι αφεντάδες του παρά, του άδικου οι αφέντες» και μας αφήσανε γυμνούς και μόνους μέσα στη λαίλαπα , που οι ίδιοι προκάλεσαν, για να μας καθυποτάξουν. Κλέψανε το πιο πολύτιμό μας «όπλο», το «ένθεο» κι αθάνατό μας «είναι», την ψυχή μας, που προσδίδει δύναμη, ενέργεια, δημιουργικότητα και χαρά.

Ο ακατάλυτος όμως νόμος της ιστορικής ανταπόδοσης τους περιμένει στη γωνιά! Αυτοί , όντας κενοί και ψεύτικοι, δεν το νιώθουν. Έτσι και πάλι προχωράει η ιστορία, αφήνοντας πίσω ό,τι μας πλήγωσε και μας πόνεσε, ό,τι περιττό, άχρηστο και φτηνό!

Οι απίθανοι αυτοί τύποι με τα λεφτά και τη «μαγκιά» είναι στο δικό τους κόσμο, άψυχα κι άδεια «σκεύη» και λειτουργούν ως καρκινώματα πάνω σε ένα «σώμα», στην πατρίδα μας, που «εξυγιαίνεται» και βρίσκει τη δύναμη που της πρέπει και την αληθινή της αξία! Ξέρετε πόσο εύκολα οι σκιές αυτές αποβάλλονται από όλους εμάς, που βρίσκουμε ξανά τη δύναμη της ψυχής μας και την αλήθεια μας; Όσο δεν το φαντάζεστε!

Το μέλλον είπε κάποιος ανήκει πιότερο στις καρδιές παρά στα μυαλά! Το μέλλον είμαστε εμείς, αναγεννημένοι και χαρούμενοι ,για ό,τι η χρονιά αυτή θα σημάνει για όλους! Γρηγορείτε λοιπόν παιδιά, καθώς εσείς είσαστε το μέλλον της Ελλάδας και το «φως» της!

Ήθελα αυτό το κείμενο στα νέα παιδιά της πατρίδας μας να το αφιερώσω με όλη μου την ψυχή, και να διαβεβαιώσω πως και τη ζωή μας θα δώσουμε κάποιοι μεγαλύτεροί τους, για να ζήσουνε στον κόσμο που αξίζουν κι ονειρεύονται και σε μια νέα Ελλάδα!

ΚΑΛΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ!

Έλλη Διαμαντοπούλου, μέλος του ενιαίου παλλαικού μετώπου(ε.πα.μ)

http://www.freepen.gr

Η ώρα μιας νέας σεισάχθειας

Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης

Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα το οποίο ίσως δεν έχει εξηγηθεί, ή γίνει απόλυτα αντιληπτό σε όλη του την έκταση, είναι η βασικές κατευθυντήριες γραμμές που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση, κατ’ εντολή των δανειστών μας.

Κι αυτές δεν είναι άλλες από την ελαχιστοποίηση του κράτους ώστε η μοναδική του λειτουργία να περιορίζεται απλά στην θέσπιση νόμων που θα διέπουν τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους, και την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς ώστε οι όποιες οικονομικές αποφάσεις να λαμβάνονται με βασικό τους κριτήριο το ατομικό συμφέρον.

Όταν ο M. Friedman το 1962 στο βιβλίο του «Capitalism and Freedom» έγραφε «είναι σημαντικό να ξεχωρίσουμε τις καθημερινές δραστηριότητες των ανθρώπων, από το γενικό εθιμικό και νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές γίνονται», ουσιαστικά έβαζε τα θεμέλια για τους μετέπειτα ορισμούς «δυνάμεις τις αγοράς», όπως σήμερα τις γνωρίζουμε, και κυρίως για την πολιτική της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», όπως αυτή ορίσθηκε και υιοθετήθηκε από τις πλούσιες χώρες του κόσμου. Και φυσικά για τα κερδοσκοπικά funds τα οποία ως… μανιτάρια, ξεπήδησαν σε κάθε γωνιά στο Βόρειο τμήμα της Αμερικανικής κυρίως ηπείρου.

Αυτό όμως το μοντέλο διακυβέρνησης, αποτελεί την περιγραφή αυτού ακριβώς που συνήθως ονομάζουμε «Αμερικανικό Οικονομικό Μοντέλο», βασικές αρχές του οποίου είναι*:
• Οι κανόνες ατομικού συμφέροντος – ο ατομικιστικός υλισμός, κυβερνά την οικονομική ζωή
• Ο φονταμενταλισμός της αγοράς – οι αγορές πρέπει να λειτουργούν ελεύθερα και οι όποιες προσπάθειες για ρύθμισή τους με κοινωνικά ή πολιτικά μέσα είναι σχεδόν πάντα ανεπιθύμητες
• Το ελάχιστο κράτος – ο οικονομικός ρόλος της κυβέρνησης δεν πρέπει να επεκτείνετε πέρα από την επιβολή νομοθεσίας για το σεβασμό των συμβολαίων και την προστασία της ιδιωτικής περιουσίας. Οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να προσφέρουν οι ίδιες αγαθά και υπηρεσίες, αλλά ούτε και είναι ιδιοκτήτες περιουσιακών στοιχείων

Στην χάραξη αυτού του γενικού «οδικού άξονα» πολιτικής, συνεισέφεραν (μέσω χρηματοδότησης), κατάφεραν (ή προσπαθούν) να επιβάλουν και σήμερα εκμεταλλεύονται, όλες εκείνες οι «δυνάμεις της αγοράς» που μοναδικό τους ενδιαφέρον και αιτία ύπαρξης, είναι… το κέρδος (επενδυτικά funds, τράπεζες κλπ).

Έχοντας αναγάγει σε δόγμα το «η απληστία είναι κάτι θεμιτό, τα καλά παιδιά τερματίζουν τελευταία*», είδαν τις προσπάθειές τους να ευοδώνονται όταν οι νόμοι που θεσπίσθηκαν από τα κράτη (με την παρότρυνση άραγε ποιων ; ), τους έδωσαν το ελεύθερο να παράγουν χρήμα από το μηδέν, να δημιουργούν πολύπλοκα προϊόντα χρηματοδοτήσεων ή… απόκρυψης χρεών, ενώ παράλληλα δημιούργησαν άλλα προϊόντα με τα οποία ασφάλιζαν τις επενδύσεις τους.

Και ξαφνικά, σε λίγα μόλις χρόνια, κάθε κράτος, κάθε κυβέρνηση, βρέθηκε να χρωστά όσα ποτέ δεν πρόκειται να ξεπληρώσει και, πιθανότατα, στους ίδιους επενδυτικούς οργανισμούς!

Είναι λοιπόν παράλογο, πώς ένα παγκόσμιο ΑΕΠ της τάξης των 74 περίπου τρις δολαρίων, μπορεί ποτέ να αποπληρώσει το συνολικό παγκόσμιο χρέος των 224 περίπου τρις δολαρίων (σύμφωνα με έκθεση των αναλυτών του ING Group τον Μάιο του 2013) το οποίο και συνεχώς διογκώνεται!

Πώς είναι δυνατό, πώς προέκυψε το εισόδημα που όλοι μαζί παράγουμε, να μην επαρκεί όχι απλά για να ζήσουμε, αλλά να χρειάζεται να παράξουμε … τρεις φορές τόσο, μόνο και μόνο για να… ισοφαρίσουμε το χρέος μας;

Πώς είναι δυνατό να μην βλέπουμε ότι η μόνη αλήθεια είναι ότι σήμερα μας κυβερνούν οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι επενδυτικοί οργανισμοί και οι τράπεζες;

Στον παραλογισμό λοιπόν αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε και να αντιτάξουμε το μόνο επιχείρημα που έχουμε ως πολίτες. Τη συλλογική, μαζική μας συμμετοχή στη διαμόρφωση πολιτικών που θα απαιτήσουν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους μας. Όχι την επιμήκυνση ή τη… μείωση επιτοκίων που ως μόνο τους αποτέλεσμα θα έχουν την αέναη σκλαβιά μας.

Η ώρα μιας νέας σεισάχθειας πρέπει να γίνει απαιτητή, και μόνο εάν αυτό γίνει άμεσα αντιληπτό από όλους, θα μπορέσουμε και πάλι ως κράτος να «σταθούμε στα πόδια μας» ατενίζοντας με ευοίωνες προοπτικές το μέλλον.


*από το βιβλίου του John Kay «Η Αλήθεια για τις αγορές», εκδόσεις «Κριτική».

http://www.freepen.gr/2014/01/blog-post_2669.html

Η περιγραφή του "Big Bang" απο τον Λεύκιππο τον 5ο αιώνα π.Χ.

Λεύκιππος, ο δάσκαλος του Δημόκριτου και πατέρας της ατομικής θεωρίας, την οποία πρόβαλε και εξέλιξε ο πιο χαρισματικός, πιθανότατα, μαθητής του.

Ο Λεύκιππος ήταν Έλληνας φιλόσοφος του 5ου αι. π.κ.χ. (480/470 π.κ.χ.-400 π.κ.χ.) από τα Άβδηρα (κάποιοι λένε από τη Μίλητο) μαθητής του Ζήνωνα του Ελεάτη. Διατύπωσε πρώτος την υπόθεση ότι η ύλη αποτελείται από άτομα.

Του Μιχάλη Καλόπουλου

Είναι πέρα από κάθε κατανόηση το πως ο μέγας αυτός θεωρητικός (Λεύκιππος ο Αβδηρίτης) διέβλεψε από τότε με τέτοια ακρίβεια την μεγάλη κοσμογονική έκρηξη που σήμερα ειναι γνωστή ως BIG BANG!

“ΠΩΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ”

"Ο νυν κόσμος περικεκλασμένω σχήματι εσχημάτισται τον τρόπο τούτον:  Των ατόμων σωμάτων απρονόητον και τυχαίαν εχόντων την κίνησιν συνεχώς τε και τάχιστα κινουμένων, εις ταυτό πολλά σώματα συνηθροίσθη, [και] δια τούτο ποικιλίαν έχοντα (και) σχημάτων και μεγεθών.  Αθροιζομένων δε εν ταυτώ, τούτων τα μεν οσα μείζονα ην και βαρύτερα πάντων υπεκάθιζεν,  όσα δε μικρά και περιφερή και λεία και ευόλισθα ταύτα εξεθλίβετο, κατά την σύνοδον των ατόμων, εις τε το μετέωρον ανεφέρετο.  ώς δε ουν εξέλειπεν μεν η πληκτική δύναμις μετεωρίζουσα, ουκέτι δε ήγεν η πληγή πρός το μετέωρον, εκωλύετο δε ταύτα κάτω φέρεσθαι, επιέζετο [δε βιαίως] πρός τους τόπους τους δυνάμενους δέξασθαι.  Ουτοι δε ήσαν οι πέριξ και προς τούτοις το πλήθος των σωμάτων περιεκλάτω: περιπλεκόμενα δε αλλήλοις Αυτοί δε (οι τόποι) κατά την περίκλασιν τον ουρανόν εγέννησε.  Της δε αυτής εχόμεναι φύσεις αι άτομοι, ποικίλαι ούσαι... την των. άστρων φύσιν απετέλουν"

O Κόσμος αυτός, σε (αυτή την) διασπαρμένη μορφή εσχηματίσθη με τον εξής τρόπο: Τα σώματα των ατόμων, χωρίς αιτία και τυχαία έχοντας την κίνηση, κινούμενα συνεχώς και ταχύτατα, [και] δια τούτο ποικιλίαν έχοντα πλήθος επί τον αυτό (τόπο) συγκεντρώθησαν...  Συναθροιζομένων δε εν ταυτό (στον ίδιο τόπο) εξ’ αυτών τα μεν όσα μείζονα και βαρύτερα, υπό κάτω πάντων (στο κέντρο) εκάθιζαν,  όσα δε μικρά και περιφερόμενα, λεία και ευολίσθητα, εξεθλίβοντο, αυτά, κατά την συγκέντρωση των σωμάτων σχηματίζοντας μετέωρο, (ουράνιο φαινόμενο). Όμως όταν εξέλιπε η πληκτική δύναμη (πλήττω= βαρώ= βαρυτική) που τα μετεώριζε και έπαψε να οδηγεί (τα άτομα) προς το μετέωρο, εμποδίζοντο να φτάσουν (τα άτομα) κάτω (δηλαδή στο κέντρο του φαινομένου), βιαίως δε (με έκρηξη) αυτά εσπρώχθησαν σε τόπους που μπορούσαν να τα δεχθούν. Αυτοί δε (οι τόποι) ήταν ο περιβάλλον χώρος και σ΄ αυτόν τον χώρο το πλήθος των σωμάτων διεσπάσθη. Περιπλεκόμενα δε μεταξύ τους κατά την διαίρεση τον ουρανό εγέννησαν! Της αυτής δε φύσεως άτομα, που είναι ποικίλα... την φύση των άστρων αποτελούν.

Λεύκιππος ο Αβδηρίτης Testimonia 24.2.
Φιλόσοφος του 5ου π.Χ αι.!
Βλ. Επίσης Ευσέβιος Ευαγγελική προπαρασκευή 15.32.1-5.t

Είναι πέρα από κάθε κατανόηση το πως ο μέγας αυτός θεωρητικός διέβλεψε από τότε με τέτοια ακρίβεια την μεγάλη έκρηξη την γνωστή σήμερα ως BIG BANG!
Ο ίδιος μεταξύ άλλων δήλωνε: «άπειρα είναι τα πάντα και εις άλληλα μεταβάλλονται».

Μ. Καλόπουλος, 1995

http://www.ellinikoarxeio.com

Η πανάρχαια Ελληνική επιστήμη της Γεωμετρίας

Η Γεωμετρία δέν είναι βέβαια τό μόνο από τά αγαθά τού πολιτισμού, πού κατέλιπεν η ελληνική αρχαιότης, είναι όμως ασφαλώς τό διαχρονικώτερο. Η γεωμετρία τού Ευκλείδου, τά περίφημα "Στοιχεία", ισχύουν απαράλλακτα μέχρι σήμερα, χωρίς νά χρειασθούν αναθεωρήσεις, βελτιώσεις ή κάποιες προσθήκες. Τα "Στοιχεία" αποτελούν ένα από τά αθάνατα μνημεία τής ανθρωπίνης σοφίας, κτήμα εσαεί τών επιγιγνομένων.

Η γεωμετρία υπό τήν πρακτική καί εμπειρική της μορφήν δέν ήταν βεβαίως άγνωστος στούς αρχαίους ανατολικούς λαούς. Ο Ηρόδοτος παραδίδει ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χάρις στίς γεωμετρικές τους γνώσεις μπορούσαν νά αποκαθιστούν τά όρια τών κτημάτων τους μετά τίς ετήσιες πλημμύρες τού Νείλου. Ομως οι σχετικές γνώσεις τους ήταν ασυστηματοποίητες καί δέν ξεπερνούσαν τά όρια τής απλής εμπειρίας. Εγνώριζαν τό "πώς", αλλά δέν κατώρθωσαν ποτέ νά φθάσουν στό "διατί". Αυτήν τήν δόξαν επέπρωτο νά δρέψη η ιδιοφυϊα τών αρχαίων Ελλήνων.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος (640-546 π.Χ.) είναι εκείνος πού εισήγαγε ή μάλλον ανεκάλυψε τήν απόδειξι τών γεωμετρικών καί μαθηματικών προτάσεων. Η εύρεσις τής αποδεικτικής μεθόδου ήταν μία από τίς μεγάλες στιγμές τής Ανθρωπότητος καί εν τούτοις πολλοί λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει τήν καταλυτική σημασία τής καινοτομίας εκείνης στήν εξέλιξι τού ανθρωπίνου πνεύματος καί στήν ιστορία τού πολιτισμού γενικώτερον.

Ο άνθρωπος αποτινάζει σιγά-σιγά τά δεσμά τής αυθεντίας καί γίνεται αυτεξούσιος, αφού μπορεί μόνος του πλέον νά γνωρίζη, νά αποδεικνύη, νά βεβαιώνεται. Ετσι λοιπόν ο Θαλής δέν θεωρείται απλώς ως ο ευρέτης τής θεωρητικής γεωμετρίας, αλλά καί ο εισηγητής τής παγκοσμίου επιστήμης.

Ιστορικό είναι τό επίτευγμα, πού διέσωσεν ο Πλούταρχος, κατά τό οποίον ο Θαλής κατέπληξε τόν Φαραώ Αμασιν, όταν υπελόγισε τό ύψος τής μεγάλης πυραμίδος εκ τού μήκους τής σκιάς, μέ τήν μέθοδο τών αναλογιών. Θά έπρεπε ο ανδριάς τού μεγάλου αυτού Μιλησίου νά κοσμή όλα τά Ανώτατα Εκπαιδευτικα Ιδρύματα, ως ελάχιστος φόρος τιμής στόν πρώτον πραγματικόν επιστήμονα τής ανθρωπότητος, πού μάλιστα εθεώρει εαυτόν ευτυχή πού εγεννήθη Ελλην.

Ο Πυθαγόρας (572-500 π.Χ.), ο μέγας αυτός φιλόσοφος, μαθηματικός καί μύστης, έδωσε νέα ώθησι στήν γεωμετρία, μισόν αιώνα αργότερα. Μάλιστα τά μισά περίπου από τά δέκα τρία βιβλία τών "Στοιχείων" τού Ευκλείδου, στηρίζονται σέ εργασίες τού Πυθαγόρου καί τής Σχολής του.

Ο Πυθαγόρας έβλεπε τήν γεωμετρία μέσα από τήν πνευματική της διάστασι, ο δέ όρκος τών νεοφύτων τού "Ομακοείου", δηλ. τής μυητικης Σχολής του, ήταν "Η Γεωμετρία νά χρησιμεύη γιά τήν πνευματική καλλιέργεια καί όχι πρός πλουτισμόν". Ονομαστόν έγινε τό Πυθαγόρειον Θεώρημα, τού οποίου τήν απόδειξιν εύρεν ο φιλόσοφος καί καταληφθείς υπό ενθουσιασμού εθυσίασε, κατά τήν παράδοσιν εκατόμβην. Τό θεώρημα αυτό εξακολουθεί ακόμη καί σήμερα νά ασκή ακαταμάχητον γοητείαν καί μέχρι τώρα έχουν καταγραφή 370 διαφορετικές αποδείξεις.

Οι αρχαίοι Ελληνες μαθηματικοί εθεώρουν τά τιθέμενα προβλήματα ως πνευματικά παίγνια καί ως καλοί αθληταί ησθάνοντο τήν υποχρέωσιν νά τιμήσουν τούς Θεούς μετά τήν νίκην των. Ετσι καί ο Θαλής, όταν απέδειξε τήν σημαντική πρότασιν ότι επί ημιπεριφερείας κύκλου βαίνει ορθή γωνία, ευγνώμων πρός τούς Θεούς εθυσίασε βούν. Είναι δύσκολο σήμερα νά συλλάβωμε ποία σημασία είχε γιά τούς αρχαίους προγόνους μας η λύσις κάποιου προβλήματος ή η ανεύρεσις τής αιτίας ενός φαινομένου. Ο Δημόκριτος έλεγε ότι προτιμά νά ανεύρη τήν αιτίαν ενός φαινομένου παρά νά τού χαρίσουν τόν θρόνον τού Μεγάλου Βασιλέως τής Περσίας. Νά μή ξεχνούμε επίσης τόν ένθεον ζήλον τού Αρχιμήδους, όταν ανήγγειλε τήν ανακάλυψι τού νόμου τής ανώσεως, μέ τό περίφημον έκτοτε καταστάν "Εύρηκα"!.

Αμέσως μετά τήν πρώτη συγκρότησι καί συστηματοποίησι τής γεωμετρίας, τρία μεγάλα προβλήματα άρχισαν νά απασχολούν τήν ελληνική φιλοσοφική διανόησι: α) Ο τετραγωνισμός τού κύκλου, β) Τό Δήλιον Πρόβλημα (ο διπλασιασμός τού κύβου) καί γ) Η τριχοτόμησις τής γωνίας. Τά μόνα επιτρεπόμενα μέσα ήσαν ο (αβαθμολόγητος) κανών καί ο διαβήτης. Τά υπόλοιπα έπρεπε νά αναλάβη η ανθρώπινη διάνοια. Ηταν καί αυτό ένα δείγμα τού υψηλού ήθους τών αρχαίων Ελλήνων μαθηματικών, μέ την πρωτοκαθεδρία πού έδιδαν στόν καθαρό λογισμό.

Τά προβλήματα αυτά έμειναν άλυτα, όμως η προβληματική περί τήν αναζήτησιν τών λύσεων ωδήγησεν εμμέσως στήν μεγάλη ανάπτυξι τής γεωμετρίας στήν κλασσική ελληνική αρχαιότητα καί μετέπειτα. Σήμερα βέβαια, μέ τό μοιρογνωμόνιο, τίς τριγωνομετρικές μεθόδους, τούς πίνακες, τούς υπολογιστάς κτλ, τά προβλήματα αυτά είναι πλέον άνευ αντικειμένου. Ομως η θεωρητική τους αξία παραμένει απαραμείωτος. Οι αρχαίοι είχαν σέ υψηλή περιωπή τήν γεωμετρία. Τήν εθεώρουν σάν απαραίτητο εργαλείο γιά τήν φιλοσοφική καί γενικώτερα τήν επιστημονική σκέψι. Στό υπέρθυρον τής Πλατωνικής Ακαδημείας, η επιγραφή "Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω" απεθάρρυνε τούς αμοίρους τής γεωμετρικής τέχνης νά γευθούν τά υψηλά νάματα τής φιλοσοφίας.

Μάλιστα ο Πλάτων (427-347 π.x.) εθεώρει τά μαθηματικά δώρο τών Θεών πρός τούς ανθρώπους. Εις αυτόν αποδίδεται η περίφημος φράσις: "Αεί ο Θεός γεωμετρεί", τής οποίας οι τρείς πρώτες λέξεις, κατά τρόπον παράδοξον, δίνουν τήν κατά προσέγγισιν τιμήν τού αριθμού π = 3,14. Τό "παράδοξον" δέ έγκειται εις τό ότι οι αρχαίοι Ελληνες υποτίθεται ότι αγνοούσαν τήν χρήσιν τών δεκαδικών αριθμών, καθώς δέν είχαν συλλάβει τήν έννοια τού μηδενός. Είναι όμως έτσι ή μήπως έχομε πολλά ακόμη νά μάθωμε από τήν σοφία τών αρχαίων προγόνων μας;

Ας σημειωθή ακόμη ότι ο Πλάτων, μέγας μαθηματικός ο ίδιος, ήταν εκείνος πού καθιέρωσε τήν χρήσι τού κανόνος καί τού διαβήτου, πού απετέλεσε στοιχείον εγκυρότητος γιά τίς προτεινόμενες λύσεις τών γεωμετρικών προβλημάτων καί αναγκαίαν συνθήκην διά τό πνευματικώς "εύ αγωνίζεσθαι".

Στούς Αλεξανδρινούς Χρόνους, ο Ευκλείδης (330-270 π.Χ.) με τά "Στοιχεία" του εσυστηματοποίησε καί εκωδικοποίησε όλες τίς προγενέστερες γνώσεις καί παρέδωσε στήν ανθρωπότητα ίσως τό πλέον πολυδιαβασμένο καί πολυμεταφρασμένο επιστημονικό βιβλίο. Τά "Στοιχεία" δέν είναι μόνον ένα εγχειρίδιον γεωμετρίας, όπως θά ενόμιζε κανείς. Περιέχουν επίσης τίς βάσεις τής θεωρίας τών αριθμών, στήν θεμελίωσι τής οποίας ο μέγας εκείνος "Στοιχειωτής" συνέβαλεν όσον ολίγοι. Γνωστός καί εν χρήσει ακόμη σήμερα είναι ο "Αλγόριθμος τού Ευκλείδου", γιά τήν εύρεσι τού μεγίστου κοινού διαιρέτου (ΜΚΔ), η "Ευκλείδειος Διαίρεσις" κτλ.

Σήμερα ο Ευκλείδης μέ τήν γεωμετρία του εξακολουθεί νά παραμένη επίκαιρος, παρά τήν ραγδαία μεταβολή τών αντιλήψεων περί τού χώρου καί τού σύμπαντος κόσμου. Ακόμη καί οι νέες, "μή ευκλείδειες γεωμετρίες" τού Riemann καί τού Lobatsevski δέν εστάθησαν ικανές νά αμφισβητήσουν τήν διαχρονική αξία τών "Στοιχείων", πολλώ δέ μάλλον νά τά υποκαταστήσουν.

Ακολούθησε μία πλειάς λαμπρών μαθηματικών, πού διηύρυναν τόν ορίζοντα τής γεωμετρίας, όπως οι: Ιππαρχος, Μέναιχμος, Μενέλαος, Πτολεμαίος, Ηρων, Απολλώνιος ο Περγαίος καί πολλοί άλλοι. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει νά γίνη στόν Αρχιμήδη (284-212 π.Χ.), πού κατά πολλούς υπήρξε ο μεγαλύτερος μαθηματικός όλων τών εθνών καί όλων τών εποχών. Ακόμη ο Αλεξανδρινός Θέων, τού οποίου κόρη ήταν η περίφημος διά τήν καλλονήν της νεοπλατωνική φιλόσοφος Υπατία, εξ ίσου μεγάλη μαθηματικός καί αυτή, αποκληθείσα μάλιστα "Γεωμετρική".

Η Υπατία (370-415 μ.Χ.) υπήρξε αθώο θύμα του Χριστιανικού φανατισμού, ενώ μέ τόν Θέωνα καί τήν ιδία ετερματίσθη ουσιαστικά η συνεισφορά τών Ελλήνων στήν παγκόσμια μαθηματική επιστήμη.

Η γεωμετρία αποτελεί τό τελειότερον όργανον λογικής, στήν ουσία είναι η λογική εφηρμοσμένη. Προάγει τήν σκέψι καί τήν φαντασία, άν δέ εγκύψη κανείς στό βαθύτερο περιεχόμενό της, θά συλλάβη τό νόημα τής αρμονίας καί τής εν τώ κόσμω τάξεως. Η σκέψις γίνεται εδραία, στερεά καί αποφεύγονται οι άνευ έρματος νοητικές ακροβασίες. Μέσα από τήν γεωμετρία καί τά μαθηματικά καθίσταται ευκολωτέρα η προσπέλασις τών υψηλών φιλοσοφικών εννοιών.

Πρίν από λίγα χρόνια, σ' ένα συνέδριο διδακτικής, ο Σοβιετικός ακαδημαϊκός Α.Δ. Αλεξανδρώφ είπε ότι εκτός από τούς μηχανικούς καί τούς αρχιτέκτονες, τούς πολεοδόμους κ.α., πρέπει νά διδάσκωνται τήν Γεωμετρία σέ πανεπιστημιακό επίπεδο καί οι ιατροί καί οι δικαστικοί. Ημείς οι σύγχρονοι Ελληνες, ως φορείς τής μεγάλης εκείνης κληρονομίας, επιβάλλεται νά επανασυνδεθούμε μέ τήν λαμπράν παράδοσιν τών αρχαίων γεωμετρών καί νά φανούμε αντάξιοί τους. Είναι η ιστορική μας οφειλή. Η καλλιέργεια τής Γεωμετρίας είναι δική μας υπόθεσις.

Δυστυχώς όμως η γεωμετρική παιδεία στήν χώρα όπου εγεννήθη, ευρίσκεται τά τελευταία χρόνια σέ πλήρη υποβάθμισι καί νοσεί επικίνδυνα. Η Γεωμετρία διδάσκεται ξηρά, αποσπασματικά καί τό χειρότερο, αποκομμένη από τίς ιστορικές της καταβολές καί τήν ευρύτερη πνευματική της διάσταση. Οπως δέ παρατηρεί η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία σέ πρόσφατο (Οκτώβριος 1995) διάβημά της πρός τό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, "Ο περιορισμός τής διδακτέας ύλης (άρα καί τής αντίστοιχης θεωρίας) τής Γεωμετρίας, όχι μόνο οδηγεί στήν υποβάθμιση τού ρόλου της, όταν είναι γνωστό ότι στήν διεθνή μαθηματική κοινότητα συμβαίνει ακριβώς τό αντίθετο, αλλά είναι βέβαιο ότι θά έχει σοβαρότατες συνέπειες στήν όλη εκπαιδευτική πράξη, αφού είναι γνωστό ότι η Γεωμετρία είναι τό κατ' εξοχήν μάθημα, πού βοηθάει τό μαθητή νά αναπτύξει τήν ικανότητα κριτικής σκέψεως. "Αεί ο Θεός γεωμετρεί ης καί φαντασίας".

Ιωάννης-Αδωνις Μελικέρτης

 http://www.ellinikoarxeio.com

Οι σκιέρ του μέλλοντός μας

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου




Οταν μια χώρα έχει αποφασίσει να προοδεύσει, όταν οι πολιτικοί της ταγοί ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία, όπως ο Βοναπάρτης τις θέσεις του πυροβολικού ξημερώματα στο Αούστερλιτς, καμία τροχοπέδη δεν υπάρχει περίπτωση να την εμποδίσει. Ως εκ τούτου, δύο ολόκληροι υπουργοί, ο της Εθνικής Παιδείας και η του επίσης εθνικού Τουρισμού, την Παρασκευή θα αποφασίσουν εξ αδιαιρέτου για τη «λευκή εβδομάδα» που θα φέρει τη μαθητιώσα νεολαία πιο κοντά στην πανάρχαια παράδοση του τόπου, το σκι. Διότι, ως γνωστόν, και παρά τις επίμονες προσπάθειες Ελβετών και λοιπών ξενέρωτων αλπικών λαών να καπηλευθούν την ιστορία μας, αγώνες σκι καταγράφονται από τους αρχαιολόγους στις κορυφές του Ταϋγέτου, όπου και ευρέθη το πρώτο δωρικό πέδιλο. Υποθέτω δε ότι η «λευκή εβδομάδα» γίνεται στο πλαίσιο της σχολικής επιμόρφωσης, επισκέψεων μουσείων και σαλέ ανά την επικράτεια. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναδειχθεί και η πολιτική διορατικότητα του κ. Μιχάλη Λιάπη, ο οποίος, αντί να χτίσει αυθαίρετο πάνω στο κύμα, ως είθισται, ανήγειρε παραδοσιακό σαλέ στα ιστορικό Μεγάλο Χωριό της επίσης ιστορικής Ευρυτανίας. Πόσα έχουν να μάθουν οι μαθητές που θα το επισκεφθούν κατά τη διάρκεια της «λευκής εβδομάδος», τι έχουν να ακούσουν τα απονήρευτα αυτάκια τους και ποιες εντυπώσεις θα αποκομίσουν από την προσωπικότητα του οραματιστή επιχειρηματία, υποθέτω ότι θα το μάθουμε από τις εκθέσεις που θα γράψουν αμέσως μετά, για να προλάβουν τις πασχαλινές τους διακοπές. Ειρήσθω εν παρόδω, δεν αντιλαμβάνομαι τα κακεντρεχή σχόλια όσων κατηγορούν τον άδολο πανδοχέα για τις επιδοτήσεις. Ο άνθρωπος πάντα ευρωπαϊστής ήταν και πάντα υποστήριζε με πολιτική παρρησία και όση ευφυΐα μπορεί να διαθέσει ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα ποσότητας σχολικών ωρών. Αν τη «λευκή εβδομάδα» την παραχωρούσαν τα σχολεία για επισκέψεις σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, βιβλιοθήκες, εκθέσεις, συναυλίες ή διαλέξεις, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Προ ετών, το αείμνηστο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου με τον Γιάννη Μπουτάρη είχαν προσπαθήσει να πείσουν το υπουργείο να αφιερώσουν τα σχολεία ένα πρωινό για να επισκεφθούν τη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου. Εννοείται δεν δόθηκε συνέχεια. Θα μου πείτε, τώρα η χώρα βαδίζει στη λεωφόρο της Ανάπτυξης, όλα τα άλλα προβλήματα της εκπαίδευσης έχουν λυθεί, το Πανεπιστήμιο Αθηνών λειτουργεί απρόσκοπτα, οπότε και το αρμόδιο υπουργείο μπορεί να διευρύνει τον ορίζοντα των δραστηριοτήτων του. Και να διδάξει στα παιδιά πώς θα συμμετάσχουν στις προσπάθειες για την ανόρθωση της εθνικής οικονομίας πριν ακόμη γίνουν φοιτητές. Το γελοίον του πράγματος είναι ότι η νέα εκπαιδευτική επανάσταση γίνεται με πρωτοβουλία ξενοδόχων. Και το γελοιωδέστερον είναι ότι το υπουργείο Τουρισμού ανακαλύπτει στην πρόταση μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τονώσει τον χειμερινό τουρισμό. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός καλά κρατεί. Εκεί έστελναν τους κομσομόλους στις παρελάσεις, εδώ στέλνουμε τα παιδιά στα σαλέ για να κινήσουμε την αγορά. Γιατί όχι και στρατιωτικές μονάδες, σώματα ασφαλείας και ποδοσφαιρικούς συλλόγους; Υποθέτω ότι θα έχει ληφθεί ειδική μέριμνα για τις οικογένειες που δεν μπορούν να πάνε ούτε το καλοκαίρι διακοπές.

Δεν ξέρω τι θα αποφασίσουν οι στιβαροί εγκέφαλοι που μας κυβερνούν, την Παρασκευή. Αν η «λευκή εβδομάδα» θα παραχωρηθεί στους αναξιοπαθούντες ξενοδόχους ή αν δεν θα υπάρξει. Ομως, το ζήτημα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι ότι συζητούν στα σοβαρά το ζήτημα. Και πολύ θα ήθελα να άκουγα τα εκπαιδευτικά επιχειρήματα που θα ανταλλαχθούν στη συνάντηση κορυφής. Ποιος θα πρωτοφροντίσει τους σκιέρ του μέλλοντός μας;

http://www.kathimerini.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/01/blog-post_7429.html#.UtQbJftNya5

ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ

Οι εξοπλισμοί, τα σκάνδαλα και οι σκοπιμότητες

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΚΡΟΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ πολιτικού, μηχανικού

Οσο προχωρεί σε βάθος η ανάκριση για τη διαπλοκή στα εξοπλιστικά, γίνεται ολοφάνερο ότι αν δεν υπήρχε η Τουρκία κάποιοι θα έπρεπε να τη δημιουργήσουν. Διότι, στο όνομα της απειλής της, γέμισε με πακτωλό χρημάτων δεκάδες, ίσως εκατοντάδες και χιλιάδες «πατριωτών» που οικειοποιήθηκαν το δημόσιο χρήμα στο όνομα της θωράκισης της χώρας.

Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να διερωτώμεθα αν το πραγματικό μέγεθος της τουρκικής απειλής είναι αυτό που διατυμπανίζουν εντός της χώρας. Οταν ο Σάμιουελ Τζόνσον στα μέσα του 18ου αιώνα έλεγε ότι «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» δεν φανταζόταν ασφαλώς πόσο θα δικαιωνόταν, δυόμισι αιώνες μετά, στη χώρα μας.

Βέβαια σε όλα αυτά βοήθησε και η Ιστορία: Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασιατική Καταστροφή, ανταλλαγές πληθυσμών, Σεπτεμβριανά, Γρίβας, Αττίλας, δημιούργησαν το απαραίτητο άλλοθι που αξιοποιήθηκε στο έπακρον. Περισσότερο όμως βοήθησε η διδαχή της Ιστορίας στα ελληνικά σχολεία. Μετά τις ανταλλαγές το 1923 με κριτήριο τη θρησκεία, όταν 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες συνέρρευσαν στην Ελλάδα, πολλοί μάλιστα από την Ανατολία, όπου αγνοούσαν την ελληνική γλώσσα, η διδαχή της Ιστορίας προσέδωσε στην Τουρκία το ρόλο του «άλλου», δηλαδή του υπέρτατου εχθρού, με απώτερο σκοπό τη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης.

Διότι όπως υποστηρίζει ο Χένρι Στέιτεν, η δημιουργία μιας ταυτότητας προϋποθέτει τον ορισμό μιας διαφοράς, και όπως επικροτεί η Σαντάλ Μουφ, «στο πεδίο των συλλογικών ταυτοτήτων επιζητούμε τη δημιουργία ενός "εμείς", το οποίο μπορεί να υπάρξει μόνο αν διαχωριστεί από ένα "αυτοί"». Διότι δεν υπάρχει «εμείς» χωρίς «αυτούς». Αλλά όταν αυτή η εθνική ανάγκη εκπληρώθηκε, η ιστορική αλήθεια δεν αποκαταστάθηκε, σε σημείο ώστε το 2007 το υπουργείο Παιδείας απέσυρε το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού διότι προσέγγιζε περισσότερο την αλήθεια και απάλυνε την εικόνα του «άλλου». Σήμερα πληρώνουμε τα επίχειρα και αυτής της μονόπλευρης αντίληψης περί Ιστορίας.

Πριν από τρία χρόνια περίπου, ο Ερντογάν, μιλώντας στο πανεπιστήμιο «Πιρί Ρεΐς», είχε αποδώσει την οικονομική κρίση της χώρας μας στις δαπάνες για τους εξοπλισμούς. Είχε πει χαρακτηριστικά: «Επί χρόνια ξόδεψαν ό,τι είχαν και δεν είχαν στους εξοπλισμούς. Σε τι ωφέλησε αυτό; Η τεχνολογία των όπλων και η αμυντική βιομηχανία αλλάζει και αναπτύσσεται συνεχώς. Οταν ξοδεύετε τα χρήματα αυτά, υποθηκεύετε και το μέλλον της χώρας σας».

Και πρόσθεσε: «Στο παρελθόν υπήρχε η έκφραση ότι η Τουρκία είναι περιστοιχισμένη από τρεις πλευρές από θάλασσα και από τέσσερις πλευρές από εχθρούς. Επί χρόνια δεν κάναμε αυτά που έπρεπε, αλλά ξοδεύτηκαν η ενέργεια και η ελπίδα της χώρας μας στο όνομα των φανταστικών εχθρών. Η Τουρκία ασχολήθηκε επί χρόνια με τους φανταστικούς εχθρούς που κατασκευάστηκαν στο εσωτερικό και το εξωτερικό και δεν κατάφερε να αφιερώσει χρόνο στο μέλλον της».

Κακώς λοιπόν δαπανήθηκαν τόσα χρήματα για εξοπλισμούς; Γιατί εξοπλίζονται οι δύο χώρες; Μήπως θα πρέπει να εξετάσουν από κοινού την πραγματική διάσταση των εθνικών τους συμφερόντων, απαλλαγμένες από το «δέλεαρ» των εξοπλισμών;

Διότι όταν ένας, π.χ., υπουργός Αμυνας πλουτίζει από τους εξοπλισμούς είναι αυτονόητο να υπονομεύει τις σχέσεις των δύο χωρών. Αν όμως η διάσταση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων είναι πραγματικά αυτή που μας παρουσιάζουν οι κυβερνήσεις και επιβάλλει τον εξοπλισμό της χώρας μας απέναντι στην τουρκική επιβουλή, τότε ο πλουτισμός εις βάρος της αξιοπιστίας των εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν περιορίζει τις κατηγορίες στη δωροδοκία και στο ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, αλλά τις επεκτείνει, συμπεριλαμβάνοντας και την κατηγορία της εθνικής προδοσίας.

Βέβαια σε όλα αυτά συνέβαλε και ο δικομματισμός, που είχε καταστήσει τις κυβερνήσεις ανεξέλεγκτες και οδήγησε τη χώρα όχι μόνο στην οικονομική κρίση, αλλά και στην αμυντική αποδυνάμωσή της, αφού ο χρηματισμός προείχε της ποιοτικής αξιολόγησης των εξοπλισμών.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των σκανδάλων δικαιούμαστε να πληροφορηθούμε τι μας προσέφεραν οι εξοπλισμοί πέραν των σκανδάλων. Διότι αν ανατρέξουμε στο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων, θα διαπιστώσουμε ότι αυτός ήταν κυρίως πολιτικός, ρυθμιστικός των εσωτερικών εξελίξεων, αφού μεταπολεμικά μόνον ήττες μπορούμε να απαριθμήσουμε έναντι της γείτονος:

Να θυμηθούμε την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο ύστερα από αξίωση της Αγκυρας, ή την ανοχή απέναντι στους Αττίλα 1 και Αττίλα 2; Αντίθετα, οι «επιτυχείς» παρεμβάσεις στις εσωτερικές εξελίξεις ήταν συνεχείς: Ξεχάσαμε τη βία και νοθεία στις εκλογές του 1961;

Τη δικτατορία το 1967; Τις παρεμβάσεις στα εσωτερικά της Κύπρου που οδήγησαν στην κυπριακή τραγωδία, ή το Πολυτεχνείο; Δεν δικαιούμαστε λοιπόν να πληροφορηθούμε τη σχέση μεταξύ εξοπλισμών, σκανδάλων και σκοπιμοτήτων;

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=408528

(Αναγνώσθηκε στο http://infognomonpolitics.blogspot.gr με τίτλο "Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός της χώρας;").

Των δασκάλων μου οι φωνές

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου




Ευγνωμονώ τους δασκάλους μου στο γυμνάσιο και το λύκειο γιατί, αν μη τι άλλο, με τα ελληνικά που μου έμαθαν, τα αρχαία και την καθαρεύουσα, μου επιτρέπουν τώρα να διαβάζω Πλάτωνα στο πρωτότυπο. Τότε, βέβαια, βιαζόμουν να τελειώνω με το βάσανο. Ηταν τα χρόνια της δικτατορίας· όχι πως δεν περνούσαμε ωραία, δεδομένου όμως ότι η ιδεολογία του καθεστώτος μιλούσε ελληνικούρες, με απωθούσαν και μένα όπως και τους υπόλοιπους φίλους. Οι Rolling Stones είχαν έρθει να παίξουν στη λεωφόρο Αλεξάνδρας τέσσερις ημέρες πριν από το πραξικόπημα και, βέβαια, παιδιά στην εφηβεία τότε, προτιμούσαμε να μοιάσουμε στον Τζάγκερ και τον Ρίτσαρντς παρά στους κακοχυμένους στρατιωτικούς, που κορδώνονταν για να κερδίσουν ύψος και να εμπνεύσουν δέος.

Την Ελλάδα, την «αιώνια Ελλάδα» έμαθα να την αγαπάω όταν πήγα να σπουδάσω στο Παρίσι. Εκανα σπουδές συγκριτικής λογοτεχνίας, μπήκα στο πανεπιστήμιο όταν είχαν ήδη καθιερωθεί οι διανοητές του Μάη του ’68· δεν τολμούσες να ανοίξεις το στόμα σου αν δεν αναφερόσουν στον Φουκό, τον Ντελέζ και τον Λυοτάρ, το «Ενενήντα τρία» του Ουγκώ το υποβάλλαμε στις σημειολογικές αναλύσεις του Μπαρτ και ο δύστροπος Λακάν μας έδινε το διαβατήριο του κύρους που χρειάζονταν οι εργασίες για τον Αμλετ. Το «Νέο μυθιστόρημα», ο Ρομπ Γκριγιέ και η Σαρότ αντιμετωπίζονταν ως η πεμπτουσία της λογοτεχνικής προόδου. Δεν χρειάζεται να πω ότι ακόμη και οι πιο προωθημένοι από τους καθηγητές μας, οι πιο soixante huitards, τις αναφορές στην αρχαία ελληνική και τη λατινική γραμματεία τις είχαν στην ημερήσια διάταξη. Τότε θαύμαζα τον Λυοτάρ και είχα πάει να παρακολουθήσω ως ελεύθερος ακροατής ένα σεμινάριό του. Ολον τον χρόνο μάς μιλούσε για τα «Ηθικά Νικομάχεια» του Αριστοτέλη και τον θυμάμαι να λέει, αυτός ο ιδρυτής της μεταμοντέρνας σκέψης, πως είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η σκέψη μπορεί να προχωρήσει πέρα από τα όρια που μας έχουν βάλει οι Ελληνες φιλόσοφοι. Αν ξεπεράσεις αυτά τα όρια, απλώς ανακαλύπτεις ότι δεν μπορείς να σκεφτείς.

Πάντως, τα ελληνικά και τα λατινικά ήταν υποχρεωτικά στο πρόγραμμα της σύγχρονης συγκριτικής λογοτεχνίας, και αν για κάτι έχω μετανιώσει στη ζωή μου, είναι που δεν δούλεψα τα λατινικά μου σοβαρά ώστε να μπορώ να διαβάζω Τάκιτο στο πρωτότυπο. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω πως με τα ελληνικά του ελληνικού λυκείου μπόρεσα να ξεκινήσω το διδακτορικό μου με τον Πιερ Βιντάλ Νακέ, ο οποίος τότε δίδασκε στο τμήμα Ανθρωπολογίας του Ελληνορωμαϊκού Κόσμου στην Ecole des Hautes Etudes. Εκτοτε η σχέση μου με την αρχαία γλώσσα παραμένει ζωντανή. Δεν είμαι φιλόλογος ούτε ιστορικός, δεν πιστεύω ότι οι μεγάλες φιλοσοφικές κατασκευές μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, μυθιστορήματα και δοκίμια προσπαθώ να γράψω, όμως η καθημερινή μου γυμναστική με τον Πλάτωνα, τον Ομηρο ή τον Πλούταρχο μου είναι απαραίτητη όπως οι κλίμακες στον πιανίστα. Μπορεί η «Πολιτεία» να μη δίνει απαντήσεις στην πρώτη μεγάλη κρίση της δημοκρατίας που την έζησε ο συγγραφέας της, όμως θέτει ερωτήματα που μπορεί ακόμη και σήμερα να μας φανούν χρήσιμα. Ποια είναι τα όρια της αρχής της πλειοψηφίας και πώς μπορεί να ξεπέσει πολύ εύκολα σε τυραννία; – τα ίδια περίπου προβλήματα που εντοπίζει ο Τοκβίλ τον 19ο αιώνα.

Ζητώ συγγνώμη για την αυτοβιογραφική μου διάθεση, πλην όμως δεν βρήκα καλύτερο τρόπο για να διατυπώσω για μία ακόμη φορά την απορία μου. Πώς είναι δυνατόν έπειτα από δύο αιώνες σύγχρονου ελληνικού κράτους η σχέση αυτή με τα κλασικά γράμματα να παραμένει γριφώδης, σκοτεινή και εν τέλει συμπλεγματική. Τους χρησιμοποιήσαμε για να μας δώσουν διαβατήριο για την ιστορία της Ευρώπης, όμως δεν καταφέραμε να τους διαβάσουμε, δεν καταφέραμε ποτέ να τους φέρουμε ανάμεσά μας. Και ας φρόντισαν αυτοί να μας αφήσουν τα έργα τους, τη σκέψη τους και τη γλώσσα τους, λες και είχαν προβλέψει τη δική μας ύπαρξη και ήθελαν να συνομιλήσουν μαζί μας.

Συμπλεγματική; Οντως τα ερείπια του Παρθενώνα φάνταζαν πολύ μεγάλα μπροστά στα χαμόσπιτα της μικρής επαρχιακής πολίχνης που ήταν η Αθήνα όταν αποφάσισαν να την κάνουν πρωτεύουσα οι Βαυαροί. Οσο για τους λόγιους της εποχής, ακόμη και όσους ζούσαν τον Διαφωτισμό, όπως ο Κοραής, προτιμούσαν να εκδίδουν και να μεταφράζουν αρχαία γραμματεία παρά να παράγουν πρωτότυπα έργα, συνομιλώντας μαζί της. Επαιξε ρόλο και η τυπολατρική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο φορμαλιστικός της συντηρητισμός. Το αποτέλεσμα είναι ότι η σύγχρονη Ελλάδα έβγαλε πολλούς φιλόλογους, λίγους αναγνώστες και ακόμη λιγότερους φιλόσοφους. Μια ιστορία που κινήθηκε ανάμεσα σε δύο πόλους, την αρχαιολατρία και την απέχθεια για τον αρχαίο κόσμο. Οσοι ξέφυγαν από τον φορμαλισμό, όπως ο Συκουτρής, πολύ απλά εξοντώθηκαν. Αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει ο Καβάφης αν δεν ήταν Αλεξανδρινός, και πώς θα είχε πολεμηθεί ο Σεφέρης αν δεν είχε πάρει το Νομπέλ.

Υπάρχει μια συμμετρία ανάμεσα στην τυπολατρία με την οποία αντιμετώπισε η παιδεία μας την αρχαία γραμματεία και την τυπολατρία με την οποία αντιμετωπίζουμε την ευρωπαϊκή μας ύπαρξη. Και υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, και μια σχέση αιτιότητας. Αν οι Ελληνες είχαμε καταφέρει να συνομιλήσουμε χωρίς συμπλέγματα με τον παλιό πολιτισμό μας, τότε θα είχαμε ξεπεράσει πολλά από τα συμπλέγματα που αλλοιώνουν τη σχέση μας με την υπόλοιπη Ευρώπη. Οπως και να το κάνουμε, η Ελλάδα δεν είναι Λεττονία, με όλο τον σεβασμό στους Λεττονούς. Αρκεί να το καταλάβουν και οι Ελληνες.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

http://www.kathimerini.gr

Ποια είναι τα 20 μεγαλύτερα ψέματα της ελληνικής κοινωνίας

ΨΕΜΑ 1. Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση. Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20. (Τουρκία, Βραζιλία). Οι άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979, που μπήκε στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς, γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

ΨΕΜΑ 2
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία.
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση.
Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική: ενώ βγήκε από τις αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία, η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους, όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών τους σ' αυτήν.
Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις.
Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το 'κανε.

ΨΕΜΑ 3.
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα.
Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης, ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας μας έριξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ.
Η Κίνα, όπως και η Ρωσία όπως είπαμε, θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία. Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία.
Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής πραγματικότητας ότι η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης, ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος. Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν.
Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν πως η Κίνα θα αναλάμβανε το χρέος μας για να περνούν οι έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;

ΨΕΜΑ 4.
Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι.
Αυτοί που δανείζουν δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο. Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου –ρίσκου υπάρχει.
Το επιτόκιο – ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%.
Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται στο 6-7%;

ΨΕΜΑ 5.
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής.
Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα, γιατί η Γερμανία δεν άφησε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και χωρίς ρίσκο;
Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη (Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται στην Ελλάδα;
Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς, Νορβηγούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ;
Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και κατ'επεκτασιν τους εταίρους μας.

ΨΕΜΑ 6.
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της.
Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι μια αγορά 10 εκ. κατοίκων μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας 80 εκ.
Στο γενικό σύνολο των εξαγωγών της Γερμανίας, η Ελλάδα κατέχει το 0,7%. Δηλ περίπου 6 δις το χρόνο όταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι 34 δις. Αντίστοιχα η Πορτογαλία εισάγει περίπου 8 δις από την Γερμανία και δεν αναλώνεται σε τέτοιες ανόητες κατηγορίες, όπως και η Ιρλανδία που εξάγει, αντί να εισάγει, στη Γερμανία 11δις το χρόνο. Δεν σκέφτηκε κανείς να πει ότι η Γερμανία δεν πρέπει να δανείσει την Ιρλανδία;
Άρα τα προβλήματα κάθε χώρας δεν έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές της Γερμανίας στις χώρες αυτές, αλλού είναι τα προβλήματα.

ΨΕΜΑ 7.
Η Γερμανία μας δανείζει για να αγοράζουμε εξοπλιστικά προγράμματα από αυτήν.
Μετέωρος ο ισχυρισμός και ανατρέψιμος μέσω των αριθμών. Η Ελλάδα δαπανά κάθε χρόνο περίπου 2 δις ευρώ για εξοπλισμούς, από τους οποίους μόνο το 20% αφορά την Γερμανία, δηλ. 400 εκ. ευρώ το χρόνο. Το ερώτημα είναι, ασχέτως αν χρειάζονται ή όχι, ότι δημιουργούνται φαντάσματα και πλασματικοί εχθροί, όταν οι εκροές χρημάτων από την Γερμανία στην Ελλάδα είναι πολλαπλάσιες των εισροών.
Θα καταγράψω ένα νούμερο από μελέτη της EUROBANK ότι τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα μόνο μέσω επιδοτήσεων τα τελευταία 30 χρόνια είναι 203 δις, τα περισσότερα από τα οποία είναι από τις καταβολές των φορολογούμενων γερμανών πολιτών.
Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.

ΨΕΜΑ 8.
Το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα.
Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση διαρθρωτικών αλλαγών, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. (μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ)

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια ιδιωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν μείωσε τους δημοσίους υπαλλήλους , δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ' αυτού μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν κινείται.

Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο το κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

ΨΕΜΑ 9.
Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμογια.
Σωστό! Αλλά:
Από τα 100 ευρω που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων. Σ'αυτό το 10% κρύβεται η διαπλοκή και το πάρτι με τις μίζες ημετέρων. Αν όμως το αναλύσεις λογιστικά στο σύνολο των δαπανών η διαφθορά δεν ξεπερνά το 1,5% και σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στο δημόσιο χρέος των 360δις.

Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο: ότι δαπανούσαμε κάθε χρόνο 30 δις παραπάνω από αυτό που παράγαμε. Κάθε ευρώ που έμπαινε στη χώρα έβγαινε με την αγορά εισαγόμενων προϊόντων. Αν μας χάριζε κάποιος ολόκληρο το χρέος σε 10 χρόνια θα βρισκόμασταν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

ΨΕΜΑ 10.
Χρεωκοπία αντί μνημόνιο 2.
Το μνημόνιο 2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. Ο.Κ.
Η χρεοκοπία και αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε;
Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%. Αν όμως χρεοκοπήσει η χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με πληθωρισμό άνω του 20%.

Και ρωτώ, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης;
Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

ΨΕΜΑ 11.
Να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας.
Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχεια. Φαντάζει εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές, που με την ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα (εγκληματικότητα, πορνεία, παραοικονομία κ.α). Για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρώ, να μας δώσει την δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις εύρωστες χώρες της ευρωζωνης

ΨΕΜΑ 12.
Το χρέος είναι απεχθές και να μην το πληρώσουμε.
Απεχθές λέγεται το χρέος που δημιουργείτε από απολυταρχικά καθεστώτα, όταν ο εκάστοτε δικτάτορας λαμβάνει δάνειο για δικό του πρόσοδο και δεν φθάνει ποτέ στον λαό. Στην περίπτωση μας όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική πολιτική, διορισμούς, συντάξεις και κατασπαταλήθηκαν σε διάφορες ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικη έως δολίως παραπληροφόρηση των πολιτών.

ΨΕΜΑ 13.
Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία!!!
Το υπουργείο Οικονομικών δημοσίευσε τη λίστα 6.000 μεγάλων επιχειρήσεων που χρωστάνε στο Δημόσιο περίπου 42 δις.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τα ονόματα των επιχειρήσεων του «Μεγάλου Κεφαλαίου» που αν τους τα πάρουμε θα σωθεί ο τόπος, παρατηρεί τις εξής τέσσερις κατηγορίες.

Στη πρώτη κατηγορία είναι οι επιχειρήσεις του Δημοσίου, με πρωταγωνιστή τον ΟΣΕ, που χρωστά 1.2 δις, ακολουθούν τα Ελληνικά Πετρέλαια, η ΔΕΗ, διάφοροι Κρατικοί Οργανισμοί, Δήμοι, δημοτικές επιχειρήσεις και αγροτικοί συνεταιρισμοί.

Στη δεύτερη κατηγορία βρίσκονται επιχειρήσεις που δεν υπάρχουν πια. Μεταξύ άλλων είναι η Πειραϊκή Πατραϊκή, το Μινιόν, ο Κατράντζος, η Υβόννη, η Ανατόλια, η Τράπεζα Κρήτης, το NEW CHANNEL, οι ασφαλιστικές Φοίνιξ , ASPIS, και εκατοντάδες άλλες.

Στη τρίτη κατηγόρια βρίσκονται εταιρείες προβληματικές που βρίσκονται σε διαδικασία εκκαθάρισης ή σε καθεστώς οικονομικής επιτήρησης όπως το GLOU, το ARTISTI ITALIANI, η ΑΕΚ, ο Πανιώνιος, ο Άρης και πλήθος άλλων.

Στην τέταρτη κατηγορία βρίσκονται οι εταιρείες που χρωστάνε και αναμφισβήτητα πρέπει να πληρώσουν.

Κύκλοι του υπουργείου οικονομικών υπολογίζουν ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία να καταφέρουν να μαζέψουν τα 6 δις από τα 42 δις.

Το αφιερώνω σε όσους διαδηλώνουν εναντίον φαντασμάτων, ψάχνοντας σε αραχνιασμένα σεντούκια και λαϊκίζοντας πάνω στον ανθρώπινο πόνο.

ΨΕΜΑ 14.
Να ανατρέψουμε το σύστημα και να πάρουμε τα λεφτά από τους πλούσιους και να τα δώσουμε στο λαό.
Ας παραθέσουμε μερικά στοιχεία που δείχνουν την ανατομία της λεγόμενης πλουτοκρατίας. Aπο το σύνολο των επιχειρήσεων στην Ελλάδα μόνο 13% είναι αυτό που λέμε "μεγάλο κεφάλαιο".

Η αποτίμηση όλων των εισηγμένων εταιρειών στο χρηματιστήριο δεν ξεπερνούν τα 16 δις, η οποία μειώνεται μέρα με τη μέρα.
Το ενεργητικό των τραπεζών μπορεί να είναι περίπου 600 δις, όπως διακηρύσσουν διάφοροι αριστεροί πολιτικάντηδες στην τηλεόραση, το αποθεματικό τους όμως είναι πολύ πιο κάτω από τα 20δις.
Η συνολική αξία του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος αυτή τη στιγμή είναι μόλις 4 δις.

ΨΕΜΑ 15.
Να φορολογηθούν οι πλούσιοι.
Από το σύνολο των φορολογουμένων, το 60% ή βρίσκεται στο αφορολόγητο ή έχει επιστροφή φόρου. Το 50% των ετήσιων εσόδων του κράτους οφείλονται σ΄αυτό που λέμε μεγάλο κεφάλαιο και από τα υψηλόμισθα στελέχη των μεγάλων εταιρειών.
Η φοροδιαφυγή γίνεται από τις πολυδιάστατες μικροεπιχειρήσεις και υπηρεσίες (βιοτεχνίες, εμπορικά μαγαζιά, αυτοαπασχολούμενοι κ.α.) σημειωτέον ότι οι αγρότες δεν πληρώνουν καθόλου φόρους.

Τα τεράστια κεφάλαια που κατέχουν οι εφοπλιστές δεν είναι παραγόμενος πλούτος εντός Ελλάδος, αλλά από δραστηριότητες του εξωτερικού. Άρα δε δικαιούμαστε, ούτε μπορούμε να τα φορολογήσουμε παρά μόνο να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες να τα επενδύσουν στην χώρα μας. Όλα τ' άλλα είναι λαϊκίστικες κορόνες, αφού και όλα τα χρήματα της πλουτοκρατίας να δεσμεύσουμε τα χρήματα που χρωστάμε είναι 350+110=460 δις. Δυστυχώς η επανάσταση ματαιώνεται.

ΨΕΜΑ 16.
Αν πατάξουμε την φοροδιαφυγή θα έχουμε δημοσιονομικό πλεόνασμα.
Θεωρητικά αν όλοι οι έλληνες αύριο το πρωί πλήρωναν τους οφειλόμενους φόρους τους και βουλώναμε όλες τις τρύπες στις δημόσιες δαπάνες, θα χρειαζόμασταν ακόμα δανεισμό για την κάλυψη των κρατικών δαπανών .

Και αν ακόμη όλοι οι έλληνες, πλούσιοι και φτωχοί, βάζαμε σ'ένα τραπέζι όλα τα λεφτά μας δεν θα συγκεντρώναμε πάνω από 150 δις, όταν ήδη χρωστάμε 350 δις στις τράπεζες, 110 δις στην Τρόικα, 200 δις χρωστάνε τα ασφαλιστικά μας ταμεία και 40 δις για εγγυήσεις των δανείων που πήραμε. ΣΥΝΟΛΟ σχεδόν 1 τρις ευρώ.

Το πρόβλημα είναι ότι όσα λεφτά και να συγκεντρώσουμε τα ρίχνουμε σ'ένα βαρέλι δίχως πάτο. Η φοροδιαφυγή συμβαίνει όταν η φορολογια είναι υψηλή, άρα άδικη και όταν δεν είναι ανταποδοτική.

ΨΕΜΑ 17.
Η χρεοκοπία της Ελλάδος είναι χεωκοπία του καπιταλιστικού συστήματος.
Όταν σε μια οικονομία η οικονομική δραστηριότητα κατά 60% ανήκει στο κράτος, όταν η γραφειοκρατία είναι μια παγιωμένη κατάσταση, όταν 300 επαγγέλματα είναι κλειστά, όταν οι μισθοί καθορίζονται από συλλογικές συμβάσεις, όταν έχουμε 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, όταν η φορολογία στις επιχειρήσεις φθάνει συνολικά το 68%, όταν ο ΦΠΑ είναι στο 23%, όταν η επιδοματική πολιτική στηρίζει τα εισοδήματα, όταν δαπανάμε περισσότερα από ότι εισπράττουμε λόγω αυξημένων αναγκών του διογκωμένου κράτους, αυτό λοιπόν μοιραία έρχεται και καταρρέει.

Δυστυχώς η αριστερά ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι η διόγκωση της κουλτούρας της διόγκωσε και το κράτος το οποίο πτώχευσε. Καιρός είναι να το καταλάβει και ο ελληνικός λαός.

ΨΕΜΑ 18.
Για την κατάσταση που έφτασε η Ελλάδα φταίνε τα δυο κόμματα εξουσίας.
Θα το έλεγα διαφορετικά, ότι για την κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα χρεώνονται τα 2 κόμματα εξουσίας. Γιατί εξουσία δεν ασκούν μόνο οι κυβερνήσεις αλλά όλοι οι θεσμοί. Αντιπολίτευση, δημοσιογράφοι, δικαιοσύνη, γραφειοκράτες , συνδικαλιστές κ.ο.κ. συνέβαλαν στη κρατικίστικη αντίληψη της οικονομίας και την μεγέθυνση του Δημοσίου. Δυστυχώς για αυτούς που υποστηρίζουν την άποψη αυτή, η ευθύνη είναι οριζόντια και η κατάρρευση συλλογική.

ΨΕΜΑ 19.
Ο λαός δεν φταίει πουθενά.
Ο λαός είναι υπεύθυνος αλλά όχι κατηγορούμενος. Είναι πολύ δύσκολο να κατανείμεις κατηγορίες σε μια συλλογική αποτυχία. Η ευθύνη όταν μοιράζεται σε πολλούς απενεχοποιείται. Ο λαός με τις επιλογές του και με την ανοχή του συμμετείχε στην διόγκωση της αποτυχίας. Θα αναφέρω σαν παράδειγμα το εξής: όταν ο Αν. Πεπονής εισήγαγε το νόμο του ΑΣΕΠ, που έβαζε φρένο στο πελατειακό κράτος, στις επόμενες εκλογές οι πολίτες τον τιμώρησαν πανηγυρικά. Επίσης, όταν κατετέθη το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό οι «προοδευτικές» δυνάμεις το αναχαίτισαν, τώρα η συνταξιοδότηση πήγε στα 67.

Τώρα, οι ίδιες δυνάμεις και πάλι φωνάζουν. Όταν, κάθε φορά που πήγαινε να περιοριστεί το κράτος και οι δαπάνες του πάλι ο λαός έβγαινε με συνθήματα στους δρόμους και κατηγορούσε τους «άκαρδους» πολιτικούς σαν προδότες που ξεπουλάν τα πάντα, τώρα όμως; Θα πουληθούν όλα αλλά με το πλεονέκτημα στον αγοραστή και όχι στον πωλητή. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες.

ΨΕΜΑ 20.
Δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι δημοσιογράφοι, οι υδραυλικοί, οι ταξιτζήδες, οι εφοριακοί, οι πολεοδόμοι, οι αγρότες, κ.α όλοι το ίδιο.
Όλοι δεν είναι ,αλλά δυστυχώς είναι οι περισσότεροι.

Αντώνης Kρούστης

Πηγή: antichainletter.wordpress.com

Η αρχιτεκτονική του Παρθενώνα

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου




Η θέα του Παρθενώνα στο βάθος της προοπτικής της Πατησίων είναι από τις ωραιότερες. Φαίνεται ολόκληρη η κιονοστοιχία της βόρειας πλευράς, μια κιβωτός σιωπής που δεσπόζει στον ορίζοντα της πόλης. Σαν να σε κοιτάζει από το ύψος του χρόνου και να μετράει τα βήματά σου, ένας ευγενής γέροντας που αδιαφορεί για τη βαβούρα της σύγχρονης ζωής γύρω του. Αδύνατον να του γλιτώσεις.

Ο Πλούταρχος γράφει στον βίο του Περικλή πως το αρχιτεκτόνημα συνδυάζει το νεαρό σφρίγος με το αρχαίο κάλλος – ήδη στην εποχή του ο ναός ήταν αρχαίος. Δεν με γοητεύει η αισθητική του αρτιότητα και ακούω χωρίς να τα καταλαβαίνω, αν και τα θαυμάζω, τα όσα λέγονται για τον τρόπο που χτίστηκε, για τις τεχνικές επινοήσεις, για τους μαθηματικούς υπολογισμούς, για τις εντάσεις των κιόνων. Αντίθετα, αυτό που δεν μπορώ να ξεπεράσω είναι ο τρόπος με τον οποίον παρεμβαίνει στη σύγχρονη ζωή, μια συσσωμάτωση από χρόνο, ανθρώπινες ζωές, ιστορία, δημιουργικές καταστροφές, που διακόπτει τη ροή της καθημερινότητας, ένα γεγονός που σου θυμίζει πως ο κόσμος που ζεις δεν σου ανήκει αποκλειστικά, πως δεν είσαι μόνος.

Ξέρω τα αντεπιχειρήματα. Ο Παρθενώνας καθήλωσε τη σύγχρονη Ελλάδα με τον συμβολισμό του, δεν της επέτρεψε ποτέ να βρει τον εαυτό της, τρομοκράτησε τη δημιουργία της, τη γέμισε με νοσταλγία και παραποίησε τις διαστάσεις της. Η χώρα γεννήθηκε και έζησε επί δύο αιώνες σε έναν κόσμο που της έπεφτε μεγάλος, και για να αμυνθεί, για να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν, οχυρώθηκε μέσα στα ερείπιά της.

Ο αγριάνθρωπος της διπλανής πόρτας, αυτός που πιστεύει πως έχει πάντα δίκιο, ο μικροϊδιοκτήτης της ζωής του που λύνει και δένει παίζοντας σταυρόλεξο με τις απόψεις του, δεν γύρισε ποτέ να τον κοιτάξει. Προτιμάει να καβαλάει το πεζοδρόμιο με το δίτροχό του και να φωνάζει για τα κεκτημένα δικαιώματα κάποιου ελληνισμού περιορισμένου στο μικροχώραφο των κεκτημένων του δικαιωμάτων. Δεν θα μάθει ποτέ, για να μην ταράξει τη μακάρια βλακεία του, πως οι Ελληνες, με όλα τους τα ελαττώματα, δημιούργησαν μια αιωνιότητα που τους ανήκει, που ανήκει στη θνητή διάσταση της ύπαρξης.

Ας μου συγχωρεθεί η λυρική διάθεση, ελέω Πρωτοχρονιάς, πλην όμως κι εγώ, όπως πολλοί από εμάς, ψάχνω να βρω ποια είναι αυτά τα πράγματα που με συμφιλιώνουν μ’ αυτήν την πόλη, την Αθήνα, μ’ αυτόν τον τόπο. Γιατί πιστεύω πως η Ελλάδα είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρή για να την αφήσεις στα χέρια των ελάχιστων πολιτικών της ηγετών και σε όσους παίζουν το νούμερό τους στην επιθεώρηση του δημόσιου βίου. Και ποιος είναι ο δρόμος που θα μας βγάλει από τα βαλτονέρια που ζούμε τα τελευταία χρόνια, όχι μόνον τα χρόνια της κρίσης, αλλά και τα προηγούμενα, τότε που τρέχαμε στα τυφλά για τη μετωπική με τη μοίρα μας; Και γιατί οι δυσκολίες των τελευταίων ετών μάς βοήθησαν να βγάλουμε στον αφρό τον χειρότερο εαυτό μας, τις αδυναμίες μας, την ανικανότητά μας;

Θυμάμαι που στη δεκαετία του εβδομήντα ήταν της μόδας να λένε πως δεν θέλουμε η χώρα μας να γίνει ένα απέραντο μουσείο. Την κάναμε ένα απέραντο σκυλάδικο.

Και στο σημείο αυτό βλέπω την εικόνα του Παρθενώνα στο βάθος της προοπτικής της Πατησίων, έτσι όπως τη θυμάμαι από μικρός. Ασχημα θα ήταν η Ελλάδα να γίνει το μουσείο της Ευρώπης; Μήπως αυτή είναι η πραγματική σημασία της ανάπτυξης; Αυτοί που περιφρονητικά αποκαλούμε γραικύλους της ρωμαϊκής εποχής υπήρξαν σίγουρα σοφότεροι και αξιότεροι ημών. Εμείς θελήσαμε να γίνουμε βιομήχανοι και καταντήσαμε αχόρταγοι μιζαδόροι.

Καλή χρονιά.

http://www.kathimerini.gr