Το πρόσωπο τού τέρατος / του Μάνου Χατζιδάκι

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

Ο Φρανκενστάιν έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα ταγκό ελλειπτικό. Δεν υπάρχει Μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το ταγκό να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της Γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ' όσους εννοούνε ν' αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.

Από την ώρα που ο Φρανκενστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ' το μυαλό της κότας. Απ' το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ' ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ' ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, πού όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

Ή υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι απ' τους εχθρούς. Κι ό εχθρός γεννιέται, δεν γίνεται. Μας παρακολουθεί απ' το σχολείο, σαν ήμασταν παιδιά, κι επιζητεί τον εξαφανισμό μας.

Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ' ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.

- Πως λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δύο άλλοι, δικοί του φίλοι

.- Βασίλης, του απαντώ.

- Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.

- Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φάνουν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:

- Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.

Η μορφή του τέρατος είναι πολύχρωμη. Χιλιάδες φωτεινές επιγραφές με άθλια ονόματα καλλιτεχνών, συλλόγων και εταιριών αυτοκινήτων, στοιβάζονται στην οπτική περιοχή των περαστικών, που επιζητούν να σπάσουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια για να μπουν μέσα να προφυλαχτούν από τις πόρνες, τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα και τις για πάντα ασύλληπτες υπερηχητικές μοτοσυκλέτες. Προχτές, έτσι για κέφι, αναποδογύρισα μια λεωφόρο ασφαλτοστρωμένη, και την είδα πάνω μου, να ξετυλίγεται επικίνδυνα προς την απόλυτη ερημιά της θάλασσας. Ζήτησα να επανέλθω στην όρθια μου στάση, επί της λεωφόρου, αλλά είχε ξημερώσει στο μεταξύ και η εφαρμογή του οδικού μας Κώδικα δεν μου επέτρεπε την επαναφορά της λεωφόρου στην αρχική της θέση. Έτσι, η μεν λεωφόρος παρέμεινε μετέωρος, κι εγώ, επέστρεψα στο σπίτι μου πεζός.

Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράσταση τους με Σαίξπηρ, Σίλερ και Αισχύλο, μια και ανήκουν δικαιωματικά στο υπουργείο Πολιτισμού. Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Άγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ' αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Και τρέχουνε στις Τράπεζες ν' αλλάξουνε συνάλλαγμα. Το τέρας γίνεται γελοίο και κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Η κλασική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο. Το ερώτημα περνάει απ' τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πώς θ' αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;

Θυμάστε τί έγινε στην «Ερωφίλη», από την προηγούμενη φορά. Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια και την ομορφιά. Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε ή μορφή ενός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη, άμεση και καθοριστική αντίδραση. Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του και το προσωπείο του αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπο του ή μορφή του τέρατος, με τον διαμελισμό του Πανάρετου, ο Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

Αυτό σημαίνει πώς ό χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά και πως δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος.

http://foit.antifono.gr/

Δεν είναιο τυχαίο που...

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σε μία συζήτηση από ένα σωρό στόματα την έκφραση «δεν είναι τυχαίο που…κλπ, κλπ». Προσωπικά πολύ λίγες γιατί δεν έχω την υπομονή, αλλά ούτε την καλοσύνη να κουβεντιάζω με εκείνους που θεωρούν ότι κατέχουν τη απόλυτη γνώση επί παντός επιστητού και θεωρούν τη συνωμοσία ως ρυθμιστή της καθημερινής μας ζωής. Απεχθάνομαι όσο τίποτα την συγκεκριμένη φράση που κρύβει μέσα της μεγάλες δόσεις κουτοπονηριάς και καχυποψίας.

Τα παλαιότερα χρόνια της Αρχαιότητας και πολύ περισσότερο κατά το Μεσαίωνα, ο κόσμος δεν κατανοούσε τα φυσικά φαινόμενα, αλλά πίστευε σε θεϊκές παρεμβάσεις, σημάδια δηλαδή που έδιναν οι θεοί προκειμένου να δηλώσουν την παρουσία τους. Και προσπαθούσαν οι άνθρωποι να ερμηνεύσουν ανά περίσταση τους θεόσταλτους εκείνους οιωνούς, που κάποιο σκοπό όπως πίστευαν υπηρετούσαν. Δεισιδαιμονίες, προλήψεις και γούρια ήταν έννοιες άμεσα συνδεδεμένες με την εποχή που ο θεός ο ίδιος ήταν η απάντηση σε όλες τις ανθρώπινες αναζητήσεις. Η επικρατούσα άποψη ήταν ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται και φυσικά τίποτα τυχαία. Η προσπάθεια δε οποιαδήποτε ορθολογικής εξήγησης, η αμφισβήτηση αλλά και η περεταίρω αναζήτηση, το μόνο που θα μπορούσε να επιτύχει ήταν η μετά βεβαιότητας απόκτηση πρώτης θέσης στη διαδρομή που οδηγούσε κατευθείαν στα καυτά καζάνια της κόλασης.

Τα πράγματα για μερικούς δεν έχουν αλλάξει πολύ σήμερα, μόνο που αντί για το θεό, κουμάντο στη σκέψη τους κάνει η Αρχή της εμμονοληπτικής συνωμοσιολογίας, ένα είδος ψυχικής διαταραχής δηλαδή που δίνει στα πάσχοντα άτομα το αίσθημα ότι ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον τους. Η ποινικοποίηση της κοινής λογικής είναι διαχρονικά από τα σπουδαιότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα

Με το αδυσώπητο πέρασμα των χρόνων, ο άνθρωπος απέκτησε γνώση ως φυσική απόρροια της αλαζονείας του και της ατομικότητάς του, στοιχεία θεμελιώδη για την εξέλιξη και τη γενικότερη πρόοδο μιας κοινωνίας. Και ενώ μέχρι τότε ιεραρχικά ο θεός ήταν το κέντρο του σύμπαντος, ήρθε η περίοδος της λεγόμενης Αναγέννησης να δημιουργήσει έναν καινούργιο θεό, τον άνθρωπο. Μπορεί ο θεός - άνθρωπος να στράφηκε ίσως σκληρότερα εναντίον της ανθρωπότητας, ωστόσο έδωσε πειστικές απαντήσεις σε αμέτρητα ερωτήματα, άρχισε να εξηγεί τη φύση ορθολογικά και δημιούργησε τελικά ένα κίνημα που τοποθετήθηκε απέναντι σε κάθε μορφή σκοταδισμού.

Κάθε φορά που ακούω κάποιον κομπογιαννίτη να επιχειρηματολογεί λέγοντας τη φράση «δεν είναι τυχαίο που….», θλίβομαι πραγματικά για την κατάντια εκείνων των οποίων τα μεσαιωνικά τους DNA έχουν παραμείνει μετά από τόσους αιώνες αναλλοίωτα. Πόση κουτοπονηριά και πόση αγραμματοσύνη μπορεί να εμπεριέχεται σε μια αράδα λέξεις. Θα τη χαρακτήριζα ως μια θεολογίζουσα ηθικολογία της συνωμοσίας.

Την επόμενη φορά που θ’ ακούσεις αυτή τη μοιρολατρική και ανόητη φράση, σκέψου ότι αυτός που την ξεστομίζει δεν κατέχει ούτε καν τη στοιχειώδη γνώση για εκείνο στο οποίο αναφέρεται, ούτε ξέρει τα πάντα όπως διακηρύσσει, τουναντίον προσπαθεί να κρύψει την προσωπική του ανεπάρκεια μέσα από αναπόδεικτες θεωρίες σχιζοφρενικής καχυποψίας.

Δεν λέω να είμαστε αφελείς και δεν ισχυρίζομαι ότι ο κόσμος μας είναι αγγελικά πλασμένος. Υποστηρίζω όμως ότι η κινητήριος δύναμη στη ζωή , είναι οι προσωπικές μας επιλογές και ο παράγοντας τύχη βέβαια που τις περιβάλλει. Όταν εξηγήσουμε τον κόσμο με βάση αυτά που βλέπουμε και όχι με βάση αυτά που φανταζόμαστε, τότε ίσως να ανακαλύψουμε το ταξίδι της αναζήτησης και το ενδιαφέρον του να μην γνωρίζουμε τα πάντα. Μέχρι τότε, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

http://www.o-klooun.com

Ασφαλώς ζούμε χούντα

Διαβάζω δεξιά και αριστερά από ανεύθυνους να μιλάνε για χούντα και να κάνουνε παραλληλισμούς της χώρας μας με χώρες που πραγματικά οι πολίτες τους στερούνται βασικά δικαιώματα και ελευθερίες. Ναι λοιπόν, ζούμε χούντα.

Αλλα τι χούντα ζούμε.

Ζούμε τη χούντα των βολεμένων, ζούμε τη χούντα αυτών που διορίστηκαν στο δημόσιο με ρουσφέτια, δηλαδή τα συνεταιράκια των πολιτικών και σήμερα δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε ούτε τους επίορκους από αυτούς, ούτε όσους αποδεδειγμένα δεν έκαναν καλά την δουλειά τους και πληρώνουμε φόρους και χαράτσια, για να έχουνε τα συνεταιράκια των πολιτικών την θέση τους.

Ζούμε τη χούντα αυτών που καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια ή γραφεία υπουργών και οι αρχές δεν κάνουνε την δουλειά τους, όπως θα έκαναν σε όλες τις άλλες δημοκρατίες, δεν τηρείται ο νόμος, δηλαδή δεν τους μπουζουριάζουνε μόλις παρανομούνε να τους στέλνουνε στον εισαγγελέα.

Ζούμε τη χούντα να παίρνουν οι διαδηλωτές τα γκλοπ από αστυνομικούς και να μην έχει δικαίωμα ο αστυνομικός να το πάρει πίσω.

Ζούμε τη χούντα αυτών που σπάνε αυτοκίνητα δημοσιογράφων, γιατί δεν τους αρέσει η άποψη τους.

Ζούμε τη χούντα να φοβόμαστε να γράψουμε την άποψή μας στο διαδίκτυο, γιατί μετά κάτι αλητοφασίστες θα δημοσιοποιούσουν την ανάρτηση μας και θα μας στοχοποιήσουν σε σελίδες που συχνάζουν αναρχικοί, εξτρεμιστές και λάτρεις της τρομοκρατίας.

Ζούμε τη χούντα να υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε ζημιογόνους δημοσιους οργανισμούς.

Ζούμε τη χούντα αυτών που κλείνουν τους κεντρικούς δρόμους των πόλεων πενήντα νοματαίοι, ενώ μπορούνε να πάνε και από το πεζοδρόμιο ή την μια λωρίδα κυκλοφορίας και δεν έχεις και το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς.

Ζούμε τη χούντα των διανοητικά ανάπηρων που δεν καταλαβαίνουν από νούμερα, ζούμε τη χούντα αυτών που το δύο συν δύο το βλέπουν έντεκα.

Ζούμε τη χούντα αυτών που αντιστέκονται στο να γίνει η χώρα μας ευρωπαϊκή, όπως όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ζούμε τη χούντα του καθημερινού βιασμού της λογικής μας, από επικίνδυνους λαϊκιστές που είναι ικανοί να καταστρέψουν κεκτημένα ετών, να ρισκάρουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Αυτήν τη χούντα ζούμε λοιπόν, φίλοι μου.

http://www.o-klooun.com/o-klooun/asfalws-zoume-xounta

Ευτυχία: 10 βήματα

1. 7 ΛΕΠΤΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ: Ούτε καν 10 δηλαδή. Αλλά αν θέλουμε, το στρογγυλεύουμε. Όσο και να λέμε πως δεν προλαβαίνουμε να γυμναστούμε, αυτά τα λίγα λεπτά μπορούμε να τα διαθέσουμε για να αυξήσουμε την ελαστικότητά μας, την έκκριση ενδορφίνης και κυρίως να νιώσουμε καλύτερα. Η άσκηση βοηθάει ακόμα και σε περιόδους κατάθλιψης, ενώ σύμφωνα με έρευνες, ακόμα και αν δε βλέπουμε ορατή διαφορά στο σώμα μας, και πάλι νιώθουμε καλύτερα.

2. ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: Γνωρίζουμε ότι ο ύπνος βοηθά τους οργανισμούς μας να ανακάμψουν από την ημέρα και την επισκευή τους και να είναι πιο παραγωγικοί. Τελικά αποδεικνύεται πως είναι επίσης σημαντικός για την ευτυχία μας. Λίγος ύπνος παραπάνω μας κάνει όχι μόνο λιγότερο ευάλωτους στα αρνητικά συναισθήματα, αλλά και μας «κουρδίζει» καλύτερα για να νιώθουμε θετικά. Επίσης, αν δεν έχουμε χορτάσει ύπνο, η απόδοσή μας είναι μειωμένη. Οπότε μια μεσημεριανή σιέστα βοηθάει όχι μόνο στα κέφια, αλλά και στην παραγωγικότητα.

3. ΜΕΝΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ (ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ): Μιας και την ίδια απόσταση τη διανύουμε δυο φορές την ημέρα, πέντε φορές την εβδομάδα, καλό είναι να μην τρώμε άπειρες ώρες στο δρόμο, διότι αυτό «χτίζεται» και μας κάνει ολοένα και πιο μπουχτισμένους -άρα και λιγότερο χαρούμενους. Αν δεν έχουμε άλλη επιλογή, φροντίζουμε τουλάχιστον να ακολουθούμε εναλλακτικές διαδρομές, για να το διανθίζουμε λίγο.

4. ΠΕΡΝΑΜΕ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ: Στο κάπως ενοχικό ερώτημα του τοπ 5 των πραγμάτων για τα οποία μετανιώνουμε που δεν κάναμε αρκετά, βρίσκεται και η επαφή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είμαστε ευτυχείς όταν έχουμε οικογένεια, είμαστε ευτυχείς όταν έχουμε φίλους και εδώ που τα λέμε, σχεδόν όλα τα άλλα πράγματα που νομίζουμε ότι μας κάνουν ευτυχισμένους (σχέσεις, έξοδοι, ταξίδια, κοινωνικοποίηση, social media και η λίστα πάει λέγοντας) είναι στην πραγματικότητα απλά τρόποι για να έχουμε κι άλλη οικογένεια και φίλους .

5. ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΞΩ ΚΟΣΜΟ: Ένας μικρός περίπατος μια ωραία μέρα προσφέρει επίσης ένα τεράστιο πλεονέκτημα: πολλές μελέτες πλέον διαπιστώνουν ότι ένας 20λεπτος περίπατος, όχι μόνο ενισχύει την καλή διάθεση, αλλά και διευρύνει τη σκέψη και βελτιώνει τη μνήμη. Το συναίσθημα γιγαντώνεται φυσικά, όταν βρισκόμαστε κοντά σε θάλασσα και ήλιο, όπως λέει και μια πρόσφατη έρευνα του London School Of Economics and Political Science.

6. ΞΟΔΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ: Χρόνο ή χρήμα (μάλλον χρόνο!). Εκατό ώρες βοήθειας στους άλλους ανά χρόνο είναι όσες χρειαζόμαστε για να αποκομίσουμε όλα τα ψυχολογικά οφέλη της ευτυχίας που μας δίνει το να προσφέρουμε. Όμως υπάρχει και κάτι που ονομάζεται prosocial spending και περιγράφει τη χαρά που μας δίνει το να ξοδεύουμε χρήματα για άλλους -η οποία μάλιστα φαίνεται πως είναι μεγαλύτερη από όταν ξοδεύουμε για τον εαυτό μας.

7. ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ: Δηλαδή δε σκεφτόμαστε το πόσο έξαλλοι είμαστε και κουμπώνουμε το στόμα μας σε ένα χαμόγελο με το ζόρι, αλλά σκεφτόμαστε κάτι ευχάριστο για να φέρουμε ολόκληρο τον οργανισμό σε κατάσταση χαμόγελου. Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν facial feedback hypothesis και τονίζουν πως ακόμη και ένα χαμόγελο που δεν το νιώθουμε όταν δεν αισθανόμαστε καλά, είναι αρκετό για να μας ανεβάσει, έστω και ελαφρώς. Και αυτό είναι μια καλή αρχή για να πάμε ψηλότερα.

8. ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ, ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΧΕΔΙΑ: Διότι σύμφωνα με έρευνες όπως αυτή, το ζενίθ της χαράς των διακοπών το φτάνουμε όχι κατά τη διάρκειά τους ή μετά από αυτές, αλλά στη φάση του σχεδιασμού τους (όχι πως δε μας αρέσει όταν γίνονται και πραγματικότητα, μην παρεξηγηθούμε κιόλας!).

9. ΔΙΑΛΟΓΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΟ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΜΥΑΛΟ: Η ερευνητική ομάδα του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης εξέτασε τα εγκεφαλογραφήματα 16 ατόμων πριν και μετά το διαλογισμό, επί οκτώ εβδομάδες. Το πόρισμα; Μετά την ολοκλήρωση της πορείας του διαλογισμού, τα τμήματα του εγκεφάλου των συμμετεχόντων που σχετίζονται με τη συμπόνια και την αυτογνωσία μεγάλωσαν, ενώ τα μέρη που συνδέονται με το στρες συρρικνώθηκαν. Διαλογισμός για ήρεμη διάθεση και καλύτερο κόσμο λοιπόν.

10. ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΑ ΟΣΑ ΕΧΟΥΜΕ: Πρόκειται για μια φαινομενικά απλή στρατηγική, όμως μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά στην προοπτική μας: διατηρούμε λοιπόν ένα ημερολόγιο μέσα στο οποίο καταγράφουμε κάθε μέρα τρία πράγματα για τα οποία νιώθουμε ευγνωμοσύνη που τα έχουμε στη ζωή μας. Το Journal of Happiness Studies δημοσιεύει μια μελέτη που αναφέρει πως όσοι συμμετέχοντες εφάρμοσαν αυτήν την απλή τεχνική, είχαν σαφώς βελτιωμένη διάθεση. Άρα εστιάζουμε συνειδητά στις ευλογίες της ζωής μας.

Πηγή : doctv.gr

Η κυριαρχία των εκλεκτών

Βασίλης Βιλιάρδος
 Μετά τη συνθήκη του Ντιτρόιτ, καθώς επίσης μετά τη συναίνεση της Ουάσιγκτον, βαδίζουμε ολοταχώς προς την απόλυτη επικράτηση μίας παγκόσμιας ελίτ χωρίς πατρίδα – με τον «επιτάφιο» της δημοκρατίας να είναι προ των πυλών

“Οι Έλληνες έθεσαν τα βάθρα της πνευματικής εξέλιξης του δυτικού κόσμου – έθεσαν τις «πρώτες αρχές» της επιστημονικής σκέψης, ήταν οι πρώτοι που ανέδειξαν τη «θεωρία» ως βάση της επιστήμης και ανέπτυξαν μία συστηματική φιλοσοφία, σε βαθμό που δεν υπήρχε σε κανέναν προγενέστερο πολιτισμό.
Διατύπωσαν τη θεωρία του κράτους και της κοινωνίας, με βάση την εμπειρία τους από τη ελληνική πόλη κράτος – συνεχιστής της οποίας ήταν η Ρώμη, επάνω στην κοινωνική βάση μίας απέραντης ενιαίας αυτοκρατορίας. 
Η ανικανότητα όμως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να εξασφαλίσει μία συνεχή κοινωνική και πολιτική εξέλιξη, την οδήγησε σε αποτελμάτωση (ύφεση) – με αποτέλεσμα να μετασχηματισθεί βαθμιαία στο φεουδαρχικό απολυταρχικό σύστημα, το οποίο επέζησε στην Ευρώπη πάνω από χίλια χρόνια (E.Fromm).
Σήμερα, ο πλανήτης αντιμετωπίζει μία ανάλογη απειλή – ενδεχομένως πολύ πιο επικίνδυνη. Ελπίζουμε, ευχόμαστε καλύτερα να είναι οι Έλληνες, αυτοί που θα αντισταθούν συλλογικά, ανατρέποντας την επιδιωκόμενη επιβολή μίας «νέας τάξης πραγμάτων»”.

.
Άρθρο
Η «συνθήκη του Ντιτρόιτ» ήταν μία πενταετής σύμβαση, στην οποία κατέληξαν μετά το «new deal» (Bretton Woods), το 1950, η συνδικαλιστική ένωση εργατών της αυτοκινητοβιομηχανίας στις Η.Π.Α., με τους τρεις μεγάλους κατασκευαστές αυτοκινήτων. Η συμφωνία αυτή προστάτευε τις αυτοκινητοβιομηχανίες από απεργίες, με αντάλλαγμα τη γενναιόδωρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, καθώς επίσης την παροχή συντάξεων στους εργάτες.
Εκείνη την εποχή εδραιώθηκαν στις Η.Π.Α. τα ισχυρά συνδικάτα, οι υψηλοί φόροι και ο ικανοποιητικός κατώτατος μισθός – σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή για τη μεσαία τάξη, κατά τη διάρκεια της οποίας συρρικνώθηκε το «χάσμα» ανάμεσα στο 1% των υπερβολικά πλουσίων και στους υπόλοιπους άλλους.
Η εξαιρετικά θετική αυτή εξέλιξη για τους Αμερικανούς εργαζομένους, καθώς επίσης η πολύ πιο «γενναιόδωρη» παραλλαγή της στην Ευρώπη έγινε κατά πολλούς εφικτή, κυρίως λόγω του «κόκκινου φόβου» – ειδικότερα, του κομμουνιστικού πολιτεύματος, το οποίο είχε επικρατήσει στη Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα.
Στις αρχές όμως της δεκαετίας του 1980, η «συνθήκη του Ντιτρόιτ» άρχισε να καταρρέει – σαν αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της M.Thatcher στη Βρετανία, καθώς επίσης του R.Reagan στις Η.Π.Α. Τη θέση της πήρε η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» – με τη μείωση των φόρων εισοδήματος από το 70% στο 28%, με το πάγωμα των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων, με την «καθαίρεση» του κοινωνικού κράτους, με τον ανώτατο φόρο υπεραξίας στο 20%, με την «απελευθέρωση» των αγορών μέσω ευρέων αποκρατικοποιήσεων, με τον «αποδεκατισμό» των συνδικάτων με τη μέθοδο χρηματισμού των ηγετών τους, με τη χειραγώγηση των μαζών από «διατεταγμένα» ΜΜΕ, με την έντεχνη διασπορά συναισθημάτων ενοχής στους Πολίτες κλπ.
.

Margaret Thatcher και Ronald Reagan

Η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» εξήχθη στον υπόλοιπο πλανήτη σταδιακά, υιοθετούμενη από πολλές χώρες είτε εκούσια, είτε ακούσια – με τη βοήθεια του ΔΝΤ, το οποίο έκτοτε είναι όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. Στη αρχή εγκαθιδρύθηκαν ή χρησιμοποιήθηκαν δικτατορικά καθεστώτα, ενώ αργότερα φιλελεύθερα – σήμερα επιλέγονται πλέον τα «σοσιαλιστικά», επειδή έτσι εξουδετερώνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου οι αντιδράσεις των Πολιτών.
Η διαδικασία αυτή εξελίχθηκε θετικότερα, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στο «σοβιετικό μπλοκ», καθώς επίσης μετά την υιοθέτηση της οικονομίας της αγοράς από την Κίνα – όπου ο καπιταλισμός αναδείχθηκε ως το μοναδικό σύστημα, το οποίο έχει επινοήσει ο άνθρωπος και λειτουργεί στην πράξη.

Το αποτέλεσμα της ήταν οι τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες στις πλουσιότερες χώρες, η καταστροφή της μεσαίας τάξης σε πολλές άλλες, η υπερχρέωση του δημοσίου, η χρεοκοπία των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων, καθώς επίσης η δημιουργία μίας νέας, παγκόσμιας τάξης – της τάξης εκείνων των υπερβολικά πλουσίων, οι οποίοι ανήκουν στο 1% του πληθυσμού της εκάστοτε χώρας: της μειοψηφίας των εκλεκτών.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται ποιό είναι αυτό το ανώτατο εισοδηματικά 1% του πληθυσμού στις Η.Π.Α. το 2005 – κάτι ανάλογο παρατηρείται και στις άλλες βιομηχανικές χώρες.
.

Το ανώτατο εισοδηματικά 1%

Περαιτέρω, για να κατανοήσει κανείς το «χάσμα» μεταξύ της ελίτ αυτής και των υπολοίπων, αρκεί ίσως να αναφέρουμε ότι, το 2005 η συνολική περιουσία των δύο πλουσιότερων Αμερικανών, του B.Gates και του W.Buffet, ήταν 90,5 δις $ – όσο δηλαδή περίπου το μισό ΑΕΠ της Ελλάδας. Εκείνη την εποχή οι 120.000.000 Αμερικανοί πολίτες, οι οποίοι αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού των Η.Π.Α., είχαν συνολικά περιουσιακά στοιχεία ίσα με 95 δις $ – ελάχιστα περισσότερα δηλαδή από τους δύο μόνο «εκπροσώπους» της ελίτ.
Περαιτέρω, οι αλλαγές αυτές επιταχύνθηκαν σε μεγάλο βαθμό, όταν η τεχνολογική επανάσταση συνδυάσθηκε με την παγκοσμιοποίηση – όπου προηγήθηκαν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, καταφέρνοντας να γίνουν ανεξέλεγκτες, καθώς επίσης να αναλάβουν τα ηνία στον πλανήτη, θέτοντας στην υπηρεσία τους την Πολιτική.
Η συνεχής «επέκταση» των πολιτικών ελευθεριών, παράλληλα με την άμεση ή έμμεση μείωση των εισοδημάτων της πλειοψηφίας των Πολιτών, προς όφελος της ελίτ του 1%, ήταν το «δόλωμα». Ο στόχος φυσικά δεν ήταν η Δημοκρατία, αλλά η οικονομική επικράτηση της συγκεκριμένης ελίτ – η οποία έχει ουσιαστικά πατρίδα ολόκληρο τον πλανήτη.
Ειδικότερα, επιτρέποντας στη «μάζα» να διαμαρτύρεται «δημοκρατικά», δημόσια και σε υψηλούς τόνους, «εκτονώνονται» οι πιέσεις, «φεύγει ο ατμός από την κατσαρόλα» χωρίς να κινδυνεύει να εκραγεί, ενώ διευκολύνεται τα μέγιστα το «διαίρει και βασίλευε» – όπως επίσης η τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης, έτσι ώστε να εκμηδενίζεται ο κίνδυνος της συλλογικής εξέγερσης των Πολιτών.
Η τεχνολογική εξέλιξη λοιπόν, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση, επέτρεψαν στην ελίτ να ευημερήσει – παρέχοντας της παράλληλα εκείνα τα οικονομικά όπλα, με τα οποία θα επιχειρήσει αφενός μεν την κατάληψη ολόκληρου του πλανήτη, αφετέρου την εγκατάσταση απολυταρχικών κυβερνήσεων στη Δύση, παρόμοιων με αυτές που υπάρχουν ήδη σε πολλές άλλες χώρες (Κίνα, Σιγκαπούρη κλπ.).
Αυτή τη φορά, η συρρίκνωση των πολιτικών ελευθεριών, με τη βοήθεια του φόβου, της αύξησης της εγκληματικότητας, της ανασφάλειας των πολιτών, της ανάμιξης των πληθυσμών κλπ. θα αποτελέσει το μέσον, με το οποίο θα επιδιωχθεί ο ακόμη μεγαλύτερος πλουτισμός της ελίτ – εκτός εάν δημιουργηθεί ξανά ένα αντίπαλο δέος, όπως κάποτε ο κομμουνισμός, ικανό να λειτουργήσει ως «φράγμα» στη νέα τάξη πραγμάτων.
Η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες ψηφίζουν οι ίδιοι εκείνους τους νόμους, με τους οποίους λειτουργεί ολόκληρη η κοινωνία, μίας ουσιαστικά «αναρχικής» ιδεολογίας με τη σωστή της έννοια, θα μπορούσε να αποτελέσει τον «κυματοθραύστη» – ο οποίος θα εμπόδιζε τον «πνιγμό» των εκατομμυρίων φτωχών θυμάτων εκείνης της μορφής του νεοφιλελευθερισμού, η οποία λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος της ελίτ.
Φυσικά υπάρχουν πολλές άλλες λύσεις του προβλήματος, εάν υποθέσουμε ότι δεν είναι ακόμη πολύ αργά για να αντιστραφεί η τάση – αρκεί να κατανοήσουν οι πολίτες ότι, η κρίση που βιώνουν σήμερα είναι το μέσον επιβολής της νέας τάξης πραγμάτων και όχι το αποτέλεσμα εσφαλμένων επιλογών ή/και λανθασμένων οικονομικών μεθόδων αντιμετώπισης της υπερχρέωσης.
.
Η παγκοσμιοποίηση
Οι βιομηχανικές χώρες έχουν κερδίσει πολύ περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση, σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες – ενώ, σύμφωνα με πολλές έρευνες, η «ψαλίδα» μεταξύ πλούσιων και φτωχών άνοιξε περισσότερο. Στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξανόταν ετήσια περί τα 1.000 €, τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Η Γερμανία είναι η τέταρτη κατά σειρά, μεταξύ των χωρών που ωφελήθηκαν τα μέγιστα από την παγκοσμιοποίηση – πίσω από τη Φιλανδία, τη Δανία και την Ιαπωνία. Στα πλαίσια αυτά, μεταξύ των ετών 1990 και 2011 το πραγματικό ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν κατά 100 δις € ετήσια – με την παγκοσμιοποίηση να συμβάλλει κατά 20% στην ανάπτυξη της.
Σε κράτη όμως όπως το Μεξικό, η Κίνα και η Ινδία, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξανόταν μόλις κατά 100 € ετήσια – στη Βραζιλία και στη Ρωσία κατά 120 €. Για να μπορέσουν δεν οι αναπτυσσόμενες χώρες να καλύψουν τη διαφορά, θα έπρεπε οι βιομηχανικές να ανοίξουν τις αγορές τους στα προϊόντα που παράγουν.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη του ποσοστού του ΑΕΠ, εξαιρουμένων των κεφαλαιακών κερδών, το οποίο οδηγείται στο ανώτατο 1% – συγκριτικά με το 1979.
.

Η εξέλιξη του ποσοστού του ΑΕΠ, εξαιρουμένων των κεφαλαιακών κερδών, το οποίο οδηγείται στο ανώτατο 1%

Ολοκληρώνοντας, αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο – οι βιομηχανικές χώρες εμποδίζουν το άνοιγμα των αγορών τους με διάφορους έμμεσους τρόπους, απαιτώντας από τις αναδυόμενες το πλήρες άνοιγμα των δικών τους αγορών.
Προφανώς με τις μεθοδεύσεις αυτές αναπτύσσονται πολύ περισσότερο οι βιομηχανικές, μεταξύ αυτών οι πλουσιότερες (για παράδειγμα, ο Βοράς στην ΕΕ εις βάρος του Νότου), ενώ μέσα σε αυτές η εκάστοτε ελίτ. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά για τα μάτια.

Υστερόγραφο

Το ΔΝΤ δεν είναι μόνο όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α., αλλά και σύνδικος πτώχευσης – ο μπράβος καλύτερα των διεθνών τοκογλύφων. Στα πλαίσια αυτά, ο σκοπός του δεν είναι βέβαια η εξυγίανση των κρατών, στα οποία εισβάλλει, αλλά η είσπραξη των απαιτήσεων των εντολέων του – αφενός μεν άμεσα, μέσω της μεταφοράς της ιδιωτικής περιουσίας στο δημόσιο και από εκεί στους δανειστές του (υπερβολικοί φόροι, χαράτσια ακίνητης περιουσίας κλπ.), αφετέρου έμμεσα, με τη βοήθεια της λεηλασίας των επιχειρήσεων του δημοσίου (αποκρατικοποιήσεις σε τιμές εκποίησης).

Όπως φαίνεται δε, το ESM προορίζεται να αναλάβει το ρόλο του ΔΝΤ στην Ευρώπη, να το διαδεχθεί δηλαδή, υπό την απολυταρχική ηγεσία της πρωσικής Γερμανίας.
Όσον αφορά τώρα την «ασύδοτη δημοκρατία» των εκλεκτών ή, καλύτερα, τον κοινοβουλευτικό απολυταρχισμό, με την έννοια της υφαρπαγής της εξουσίας από έναν διεφθαρμένο κομματικό μηχανισμό, μέσω της υπεξαίρεσης της ψήφου των Πολιτών με τη βοήθεια προεκλογικών δεσμεύσεων που ποτέ δεν τηρούνται, θεωρούμε ότι η «συμβατική» δικτατορία είναι προτιμότερη – αφού, στην περίπτωση της δικτατορίας, γνωρίζει κανείς επακριβώς τον εχθρό του και ξέρει πως να αντιδράσει συλλογικά, εκδιώκοντας τον βίαια από την εξουσία.

Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/04/blog-post_3267.html#more

ΑΥΤΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ