Πως το ΠΑΣΟΚ κι ο Α. Παπανδρέου δημιούργησαν μια "τριτοκοσμική χώρα"

Γράφει ο κ. Αθανάσιος Χ. Παπαδόπουλος

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος
Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

[2]. [Η δημιουργία των μηχανισμών]
Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.

Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985 [2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

[3]. [Αριθμοί και γεγονότα]
Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.
Παραπομπές:
[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.
Το άρθρο δημοσιεύεται στο τεύχος Νοεμβρίου 2011 της Athens Review of Books, και έχει τίτλο «Η μεγάλη ληστεία»
http://logioshermes.blogspot.com/2011/12/1981-2011.html

Διασυρμός χωρίς τέλος – Συμπέρασμα μελέτης του ΟΟΣΑ για την ελληνική δημόσια διοίκηση: Η Ελλάδα δεν μεταρρυθμίζεται με τίποτα

- ''Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει τα υψηλόβαθμα στελέχη των υπουργείων''
- ''Τα 4/5 των κτηρίων, όπου στεγάζονται τα υπουργεία, δεν διαθέτουν αίθουσα συνεδριάσεων''
- ''Έλληνας έμπειρος υπουργός δηλώνει πως κάθε φορά χρειάζεται πάνω από ένα χρόνο για να βρει μια άκρη''
- ''Τα τελευταία 15 χρόνια εκδόθηκαν σχεδόν 17.000 νόμοι, προεδρικά και υπουργικά διατάγματα αλλαγής αρμοδιοτήτων''
- ''Πρόκειται για συνέπεια της πελατειακής πολιτικής. Δηλαδή τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η Ν.Δ αντάμειβαν με υψηλά πόστα τους οπαδούς τους''
Η χώρα μας στα ''μανταλάκια''.
Πρωτοσέλιδο στην Die Welt και σχεδόν στο σύνολο του γερμανικού τύπου είναι η ντροπιαστική έκθεση του ΟΟΣΑ που καταλήγει στο απογοητευτικό συμπέρασμα:''2 χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης η λειτουργία του ελληνικού κυβερνητικού μηχανισμού έχει φθάσει στο ναδίρ της αδράνειας''.
Για τη σύνταξη της μελέτης σχετικά με την λειτουργία (;) της ελληνικής κρατικής μηχανής, οι ειδικοί επιστήμονες του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) συνεργάστηκαν με 200μελές επιτελείο του ελληνικού Υπουργείου Εσωτερικών και όλοι μαζί εξέτασαν και τα 14 υπουργεία.
Τα λόγια της Καρολάιν Βάρλεϊ, διευθύντριας του τμήματος αξιολόγησης των κυβερνήσεων στις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ είναι χαρακτηριστικά :
''Ο κεντρικός κυβερνητικός μηχανισμός δεν έχει μέχρι τώρα ούτε τις δομές, ούτε τις ικανότητες για μεγάλες μεταρρυθμίσεις, πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση που για πρώτη φορά καταδεικνύει τι δεν λειτουργεί στη διοίκηση και τι είναι αυτό που εμποδίζει την Ελλάδα να προχωρήσει σε δομικές μεταρρυθμίσεις''.
Ποιά είναι τα κυριότερα συμπεράσματα της ανάλυσης :

- Μόνον δύο φορές το χρόνο για μερικές ώρες ελέγχονται από την κυβέρνηση τα υψηλόβαθμα στελέχη των υπουργείων
- Η κυβέρνηση δεν έχει ούτε την εξουσία, αλλά ούτε τις κατάλληλες μεθόδους για να αναγκάσει τα νευραλγικά υπουργεία να ακολουθήσουν ενιαία πολιτική
- Οι Έλληνες κρατικοί υπάλληλοι έχουν ελάχιστη επαφή με τους συναδέλφους τους σε άλλα υπουργεία ή ακόμη και με εκείνους του ίδιου υπουργείου
- Σε όλα τα υπουργεία υπάρχει έλλειψη συστημάτων καταγραφής και επεξεργασίας δεδομένων και συστημάτων αρχειοθέτησης
Ποιές είναι οι χειρότερες διαπιστώσεις των ερευνητών;

- Η εξουσία των υπουργείων είναι κατακερματισμένη όχι μόνον επειδή και τα 14 είναι διασπαρμένα σε εκατοντάδες κτήρια στην ελληνική πρωτεύουσα, αλλά και γιατί απουσιάζει σχεδόν παντελώς οποιαδήποτε επαφή
- Για αυτό τα 4/5 των κτηρίων, όπου στεγάζονται τα υπουργεία, δεν διαθέτουν αίθουσα συνεδριάσεων
- Τα τελευταία 15 χρόνια εκδόθηκαν σχεδόν 17.000 νόμοι, προεδρικά και υπουργικά διατάγματα αλλαγής αρμοδιοτήτων
- Ένας υπουργός με μεγάλη εμπειρία σε διαφορετικά υπουργεία δήλωσε μάλιστα ότι χρειαζόταν κάθε φορά πάνω από ένα χρόνο για να βρει άκρη στα νέα του καθήκοντα
- Κάθε υπουργείο διαθέτει κατά μέσον όρο 439 διαφορετικά τμήματα
Οι ρίζες των προβλημάτων έχουν όνομα : ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ

Σύμφωνα με την μελέτη ''πρόκειται για συνέπεια της πελατειακής πολιτικής. Δηλαδή τόσο οι σοσιαλιστές, όσο και οι συντηρητικοί αντάμειβαν με υψηλά πόστα τους οπαδούς τους και γι’ αυτό δημιουργούσαν νέα τμήματα, νέα ινστιτούτα ή και νέες σχολές.
Στα υπουργεία υπάρχουν πολλοί διευθυντές και υψηλόβαθμα στελέχη. Υπάρχει όμως έλλειψη απλών υπαλλήλων. Τα περισσότερα τμήματα διαθέτουν το πολύ τρεις απλούς υπαλλήλους. Το 1/5 των υπουργείων αποτελείται μόνον από διευθυντές τμημάτων. Επιπλέον ο κρατικός μηχανισμός πάσχει από γήρανση και από απροθυμία για απόδοση''.

Και το μέλλον περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα, κυρίως λόγω της στάσης του Α.Σαμαρά και των συνδικαλιστών.
''Μπορεί η ελληνική βουλή να ψήφισε τα δραστικά μέτρα που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2012, αλλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς έσπευσε να δηλώσει ότι εάν αναλάβει την κυβερνητική εξουσία μετά τις εκλογές θα ανακαλέσει τις εγκριθείσες μεταρρυθμίσεις, όπως π.χ. την αύξηση της φορολογίας.
Τέλος δεν μπορεί να γίνει λόγος για συμπαράσταση των συνδικάτων, την οποία ο ΟΟΣΑ εκτιμά ως απολύτως απαραίτητη. Τα συνδικάτα ανακοίνωσαν ήδη περαιτέρω κινητοποιήσεις και απεργίες κατά της αναδόμησης του βολικού γι’ αυτά πελατειακού κράτους''.
http://www.newsit.gr

Ιστορίες Τραπεζικής Τρέλας : Η Απάτη των CDS. - Κυριάκος Τόμπρας

Έστω ότι η Τράπεζα Α έχει το 2009 μια μαύρη τρύπα 1 ΔΙΣ από επισφάλειες δανείων, αλόγιστη πολιτική μερισμάτων στους μετόχους, εξωπραγματικά μπόνους στα στελέχη της και από την υπεξαίρεση καταθέσεων από τους μεγαλομετόχους της.

Και έστω ότι η Τράπεζα Β έχει και αυτή μια μαύρη τρύπα παρόμοιου μεγέθους το 2009 και για τους ίδιους ανωτέρω λόγους.

Αυτή είναι σήμερα η καθημερινότητα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και η πραγματική αιτία της κρίσης.

Πως μπορούν να τακτοποιηθούν οι ισολογισμοί τους και να αποφευχθεί ο πανικός στην αγορά ?

Λεφτά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ αφού η ΕΚΤ δεν τυπώνει χρήμα όπως η FED και το όριο των εγγυήσεων, των τιτλοποιήσεων και του περαιτέρω δανεισμού έχουν εξαντληθεί.

Κινδυνεύει ακόμη και η ίδια η κάλυψη του κλασματικού αποθέματος.

Η βιομηχανία της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής απάτης ανακάλυψε τη λύση στο πρόβλημα.

Επιστρατεύτηκαν τα παράγωγα και, στην προκειμένη περίπτωση, τα CDS.

Ειδικότερα τα Sovereign CDS, αυτά που εκδίδονται για τη δήθεν ασφάλιση του δημοσίου χρέους.

Η Τράπεζα Α, μέσω μιας θυγατρικής της off shore στο Jersey, η οποία έχει μετοχικό κεφάλαιο π.χ. 1.000 ευρώ, εκδίδει ένα στοιχηματικό ασφαλιστήριο CDS στο Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος, με τιμή έκδοσης 150 μ.β., δηλαδή 1,50%.

Η Τράπεζα Β, μέσω μιας θυγατρικής της off shore στα Cheyman, η οποία και αυτή έχει μετοχικό κεφάλαιο επίσης γύρω στα 1.000 ευρώ, εκδίδει παρομοίως ένα στοιχηματικό ασφαλιστήριο CDS στο Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος, με τιμή έκδοσης πάλι κοντά στο 1,50%, αφού οι κινήσεις είναι παράλληλες και γίνονται κατά το ίδιο επίμαχο χρονικό διάστημα, περί τα τέλη του 2009.

Δηλαδή, με 1.000 ευρώ κεφάλαιο ο καθένας εγγυώνται την ασφάλιση όλου του Δημοσίου Χρέους.

Κάτι σαν να υπογράφει εγγυητής στα δάνεια του Βαρδινογιάννη, ο Πακιστανός που καθαρίζει παρ μπριζ στο φανάρι απέναντι από το γραφείο μου.

Στη συνέχεια, η θυγατρική μαϊμού της Τράπεζας Α, πουλάει το CDS της στην Τράπεζα Β, η οποία το αγοράζει και το εγγράφει στον ισολογισμό της χρήσης 2009, στο ενεργητικό, στούς λογαριασμούς των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδύσεων.

Η θυγατρική μαϊμού της Τράπεζας Β, πουλάει το CDS της στην Τράπεζα Α, η οποία ομοίως το αγοράζει και το εγγράφει και αυτή στον ισολογισμό της χρήσης 2009, στο ενεργητικό, στους λογαριασμούς των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδύσεων.

Μόλις ολοκληρώνονται οι ανωτέρω συναλλαγές και οι αντίστοιχες λογιστικές εγγραφές, τα τμήματα μελετών και επενδύσεων των τραπεζών Α & Β πιάνουν δουλειά.

Συνεπικουρούμενα από τις εργολαβικές εκθέσεις των Οίκων Αξιολόγησης, τις συνεντεύξεις των γνωστών παπαγάλων, δημοσιογράφων, καθηγητών, γκουρού, αναλυτών, κλπ, κατασκευάζουν και διαδίδουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη το μύθο της Δημιουργικής Χρεοκοπίας του Ελληνικού Δημοσίου.

Το reality show που ακολουθεί και παίζεται κάθε μέρα, ανελλειπώς μέχρι και σήμερα, λανσάρει διάφορες βερσιόν δημιουργικής χρεοκοπίας, για όλα τα γούστα και τα βίτσια.

Ελεγχόμενη, επιλεκτική, ανεξέλεκτη, με δραχμή, ευρώ, δολλάριο, ευρωδραχμή, με τη Γερμανία μέσα, έξω, μέσα και έξω, με Τούρκους, Φυρομίτες, Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ, Ολι Ρεν, με το Στρως Καν βιαστή, παιδεραστή, κτηνοβάτη κλπ. κλπ.

Μέσα σε αυτόν τον κατασκευασμένο πανικό, οι Τράπεζες Α & Β αρχίζουν τις μεταξύ τους προσυννενοημένες συναλλαγές και αγοραπωλησίες CDS, μεταβιβάζοντας συνεχώς και αμοιβαία, η μια στην άλλη, τους αντίστοιχους τίτλους των χαρτοφυλακίων τους, άσχετα με το αν κατέχουν ή όχι Ελληνικά ομόλογα.

Δημιουργείται μια πλασματική αγορά με εικονική ζήτηση τίτλων, ανεβαίνουν σταδιακά και προσυμφωνημένα οι τιμές των CDS και φτάνουν ας πούμε σήμερα τις 2.500 μ.β., δηλαδή το 25%.

Απόδοση χαρτοφυλακίου Τράπεζας Α, από 1,50% σε 25% = 1.666%,

ήτοι το 1 ΔΙΣ χαρτοφυλακίου CDS στο λογαριασμό των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδυσεων,

γίνονται 1.666.666.666.666,66 (1 ΤΡΙΣ ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΕΞΗΝΤΑ ΕΞΙ ΔΙΣ).

Απόδοση χαρτοφυλακίου Τράπεζας Β ομοίως.

Αποτέλεσμα.

Πριν αρχίσει το πανυγήρι με τα CDS, οι Τράπεζες Α & Β ήταν στην ουσία πτωχευμένες, αφού δεν μπορούσαν να αντλήσουν ρευστότητα από πουθενά και οι όποιες υγειείς τράπεζες είχαν απομείνει στον πλανήτη, αρνούνταν πεισματικά να τις δανείσουν.

Σήμερα οι Τράπεζες Α & Β βρίσκονται με ΕΙΚΟΝΙΚΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ 1.665.666.666.666,66 η κάθε μία (1.666.666.666.666,66 – 1.000.000.000 αρχικό έλλειμα = 1.665.666.666.666,66) και, παρότι στην πραγματικότητα είναι ακόμη πτωχευμένες, αφού δεν έχουν την απαιτούμενη ρευστότητα και φερεγγυότητα έναντι των καταθέσεων και των λοιπών υποχρεώσεών τους, γλύτωσαν το λουκέτο και την παραπομπή των διοικήσεών τους στα ποινικά δικαστήρια για τα αδικήματα της κακουργηματικής απιστίας, υπεξαίρεσης, απάτης κλπ.

Δεν έχουν δεκάρα τσακιστή στα ταμεία τους, αλλά έχουν δημιουργήσει εικονικές λογιστικές αξίες, που με την ανοχή της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών που τις εποπτεύουν, τους επιτρέπουν να παραμένουν ακόμη σε λειτουργία και να μαζεύουν τις καταθέσεις των αφελών πελατών τους.

Και ταυτόχρονα εξαπατούν τους πελάτες των επενδυτικών τους τμημάτων, αφού για να αντλήσουν τη ρευστότητα που χρειάζονται για την καθημερινή λειτουργία τους, πουλάνε στους αφελείς που νομίζουν ότι έγιναν επενδυτές τα χαρτιά των CDS, των οποίων τις τιμές οδήγησαν οι ίδιες στα ύψη, με την απάτη της χειραγώγησης και το τέχνασμα των διασταυρωμένων πωλήσεων, που συνοδεύονται και από υπέροχες τεχνικές αναλύσεις από τις οποίες “αποδεικνύεται” πέρα πάσης αμφιβολίας απόδοση επενδύσεως μεγαλύτερη από

1.000 %, και όλα αυτά μέσα στην κορύφωση της κρίσης.

Και οι λαγοί τρέχουν να προλάβουν, μήπως και τελειώσουν τα χαρτιά των CDS ή μήπως καταγραφεί το Ελληνικό default και αυτοί λείπουν από το πάρτι.

Λεφτά δεν υπήρχαν στα ταμεία των Α & Β.

Δημιουργήθηκαν χαρτιά. Τα CDS.

Και τα χαρτιά έγιναν λεφτά.

Κάτι σαν τα θαύματα του Ιησού Χριστού.

Το παράδειγμα είναι σαφώς ακαδημαϊκό, για να γίνει το θέμα αντιληπτό στη βάση και την ουσία του.

Η ωμή πραγματικότητα της τραπεζικής αγοράς είχε μαύρες τρύπες πολύ μεγαλύτερες του 1 ΔΙΣ.

Και οι τράπεζες δεν ήταν μόνο 2, αλλά 15-20, σύμφωνα με έρευνα ειδικής επιτροπής της Κομισιόν, η οποία βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, ενώ θάβονται καθημερινά τα ευρήματα των αρμοδίων υπαλλήλων της.

Τα CDS δεν ήταν μόνο Ελληνικά, γιατί το θαύμα της Δημιουργικής Ελληνικής Χρεοκοπίας δεν έφτανε για να καλύψει όλες τις μάυρες τρύπες του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.

Τα χρήματα των λαγών δεν έφταναν για να καλύψουν το bank run της τελευταίας 3ετίας, με αποτέλεσμα να να επινοηθούν οι ανά τον κόσμο δωσίλογοι του πολιτικού συστήματος της νέας τάξης, της Trilateral και της Bildeberg, προκειμένου να υποχρεωθούν στη χρηματοδότηση του πάρτι όλοι οι ανα τον κόσμο φορολογούμενοι, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων και εισοδήματος.

Έτσι οι Α, Β και οι άλλες 23 τράπεζες του παιχνιδιού, αφού δημιούργησαν μια νέα, ιδιότυπη τραπεζική συνομοσπονδία, αυτή των ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ – ΜΠΑΤΙΡΟΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ, αποφάσισαν να δανείσουν υπό όρους σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας τις χώρες των λαγών και των φορολογουμένων.

Και τότε επινοήθηκαν τα Μνημόνια, τα Collaterals και το Αγγλικό Δίκαιο, προκειμένου ότι δεν άρπαξαν σε λεφτά από τους λαγούς και τους φορολογούμενους, να το αρπάξουν σε κρατικές και ιδιωτικές περιουσίες, ακίνητα, μελλοντικά έσοδα, τιτλοποιήσεις φόρων, ήλιου, αέρα, ορυκτού πλούτου κλπ.

Εν των μεταξύ, οι λαγοί ζούν ακόμη το μύθο του επενδυτή και περιμένουν ο ISDA να κυρήξει τα defaults.

Και οι φορολογούμενοι ζούνε το μύθο της σωτηρίας της Πατρίδας τους.

Και ζήσαν αυτοί καλά και οι Μπατιροτραπεζίτες καλλίτερα.

Ποιός ιδιοφυής νους μπορεί να συνέλαβε τη μεγαλύτερη αυτή χρηματοοικονομική απάτη όλων των εποχών ?

Από που άραγε να την εμπνεύστηκε ?

Η έμπνευση είναι καθαρά Ελληνική.

Όχι από τη μυθολογία.

Αλλά από την απάτη που παίχτηκε με το Χρηματιστήριο το 1999.

Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σήμερα, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, τη διαχειρίζονται – με έξωθεν εντολές – οι ίδιοι πρωταγωνιστές του ΕΠΟΥΣ ΤΗΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ του 1999.

Στην υγειά των κορόϊδων !!!

http://filologos10.wordpress.com

Υδριάδα: 100% Eλληνική εφεύρεση!

Υδριάδα-Η φτηνή λύση του νερού.

Μια εξαιρετική, εξολοκλήρου Ελληνική ιδέα που, όπως συνηθίζεται, δεν έχει την κατάλληλη προβολή.

Το πρόβλημα το ξέρουμε όλοι. Τα νησιά μας πάσχουν από έλλειψη -προφανώς πόσιμου- νερού. Η υπερκατανάλωση από τον ανεξέλεγκτο τουρισμό, η χρήση πόσιμου νερού για το γέμισμα των πισινών και η κακή διαχείριση των υδάτινων πόρων εν γένει έχουν φέρει αρκετούς .... νησιώτες στα πρόθυρα της λειψυδρίας. Είναι γνωστό ότι αρκετά από τα νησιά μας αγοράζουν νερό από ιδιώτες το οποίο μεταφέρουν με βαπόρια για να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Το θέμα είναι υπάρχει λύση; Φυσικά και υπάρχει αν και μέχρι να εφαρμοστεί, έστω και σε ένα μόνο νησί, έπρεπε να περάσει από το σκόπελο της γραφειοκρατίας...


Στην Ηρακλειά, δίπλα στη Νάξο, εδώ και τρία χρόνια, λειτουργεί ένα εξολοκλήρου Eλληνικό έργο.
Η Υδριάδα, είναι μια πρότυπη σε παγκόσμιο επίπεδο πλωτή μονάδα αφαλάτωσης που παίρνει την ενέργειά της από ενσωματωμένη ανεμογεννήτρια και φωτοβολταϊκή συστοιχία.

Επικεφαλής του προγράμματος είναι ο κ. Νικήτας Νικητάκος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου που μαζί με τους συνεργάτες του Θ.Λίλα και Α.Βατίστα έχουν καταφέρει να πραγματοποιήσουν το πρόγραμμα που για την νησιωτική Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ο «απόλυτος στόχος». Την δημιουργία νερού από τη θάλασσα χωρίς να καταναλώνεται «ρυπογόνο» ρεύμα παραγωγής ΔΕΗ.
Η Υδριάδα με ύψος άνω των 35 μέτρων, αποτελείται από τέσσερις πλωτήρες και έναν κεντρικό, συνδεδεμένους με μεταλλικό πύργο που φιλοξενεί και την ανεμογεννήτρια.
Μπορεί να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες 300 κατοίκων σε νερό και έχει σχεδόν μηδενικό κόστος λειτουργίας, όχι βέβαια και κατασκευής...
Η αντίστροφη όσμωση, η τεχνολογία που χρησιμοποιεί η Υδριάδα, είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο, η εφαρμογή της σε «εθνικό» επίπεδο σκόνταφτε πάντα στην μεγάλη κατανάλωση ενέργειας του συστήματος η οποία αν καλυπτόταν από ηλεκτρικό ρεύμα παραγωγής ΔΕΗ (άνθρακας κλπ) δεν θα είχε το οικολογικό αποτύπωμα που όλοι αναζητούμε στις ημέρες μας.

Οι επιστήμονες που εξέλιξαν την Υδριάδα, έλυσαν αυτό το πρόβλημα, εγκαθιστώντας πάνω στον τεράστιο πυλώνα, φωτοβολταϊκά συστήματα αλλά και ανεμογεννήτριες ενώ για τον απομακρυσμένο έλεγχό της λειτουργίας, η Υδριάδα είναι εφοδιασμένη και με ασύρματη σύνδεση στο διαδίκτυο!
Η ιδέα έχει αποσπάσει παγκόσμια αναγνώριση αλλά στην Ελλάδα έχει ...καταφέρει να εξαγριώσει τους τοπικούς κοινοτικούς νερουλάδες οι οποίοι θεωρούν αδιανόητο το χάσουν το μεροκάματό τους όταν το σύστημα θα λειτουργήσει πλήρως παρέχοντας δωρεάν νερό!

Στην πορεία υλοποίησης του έργου από την ομάδα του Πανεπιστημίου, - σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές - οι υπεύθυνοι άκουσαν ακόμα και την δικαιολογία από τα χείλη αρμόδιων παραγόντων ότι «δεν είναι δυνατόν να δίνετε δωρεάν νερό. Θα μας το χαρίζετε και εμείς θα το πουλάμε».

http://www.ftiaxno.gr

Η γενιά που σταμάτησε την πρόοδο - του Αντύπα Καρίπογλου

Κατά έναν ασυνήθη τρόπο, όταν μιλάμε για τη γενιά του Πολυτεχνείου, δεν την προσδιορίζουμε σε χρονική σχέση με το ιστορικό γεγονός, όπως π.χ. μιλώντας για τη γενιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά της πιστώνουμε το ίδιο το γεγονός. Ταυτόχρονα, σ' αυτό το γεγονός δόθηκε μια μυθολογική διάσταση. Η μεγάλη πλειοψηφία που ηλικιακά ανήκει σ' αυτήν τη γενιά ούτε υπέφερε από τη χούντα, ούτε αντέδρασε, ούτε - πολύ περισσότερο - την έριξε.

Γεννημένοι μετά τον Εμφύλιο, οι άνθρωποι αυτής της γενιάς, ενώ δεν έζησαν τις τραγωδίες των γονιών τους και πριν δημιουργήσουν κάτι για το οποίο θα μπορούσαν να είναι περήφανοι, πέρασαν κατευθείαν στο στάδιο απόλαυσης των καρπών των «θυσιών» τους, οικειοποιούμενοι το επίτευγμα του (διαρκώς ποθούμενου) εκδημοκρατισμού και εξευρωπαϊσμού του νεοελληνικού κράτους.
Αν, απλοϊκά ίσως, ορίζαμε την πρόοδο ως επαύξηση των υλικών και μη αγαθών από γενιά σε γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου έζησε κάνοντας ακριβώς το αντίθετο. Κατασπατάλησε ό,τι κληρονόμησε, επειδή ακριβώς θεωρούσε ότι αποτελούσε τη δίκαιη αμοιβή για όσα «έκανε».
Κι όταν η κληρονομιά σώθηκε, δανείστηκε, διότι θεωρούσε ότι δεν ξοφλήθηκαν οι «προσφερθείσες» υπηρεσίες της προς τον τόπο. Δεν κατανάλωσε απλώς τα υλικά αγαθά, «κατανάλωσε» και την άυλη περιουσία μας. Τη γνώση, μετατρέποντας την παιδεία σε μηχανισμό απονομής κρατικών μισθών. Τους δημοκρατικούς θεσμούς, μετατρέποντας το Σύνταγμα και τους νόμους σε εργαλεία άσκησης λαϊκίστικης πολιτικής. Τους ίδιους τους δεσμούς που κρατούν άρρηκτο τον κοινωνικό ιστό, μετατρέποντάς τους σε δίκτυο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών και συντεχνιακών συμφερόντων.
Ετσι, μοιραία, η διαδρομή αυτής της γενιάς «κράσαρε». Η ευημερία που απολαύσαμε ήταν δανεική, η πρόοδος ήταν πρόσκαιρη, κράτησε μέχρι την ώρα του λογαριασμού. Η γενιά του Πολυτεχνείου αντέστρεψε την πορεία προς τα εμπρός. Αντί να προσθέσει, έφαγε ό,τι έφτιαξαν οι γονείς της, κι όταν αυτά τελείωσαν, έφαγε όσα θα φτιάξουν τα παιδιά της. Αυτό που τώρα πρέπει να κάνει για να εξιλεωθεί είναι να βοηθήσει σε κάθε προσπάθεια διάσωσης των εγγονιών της.
Ο Αντύπας Καρίπογλου είναι δικηγόρος. Το 1973 ήταν 9 χρονών, οπότε δεν είναι σίγουρος αν ανήκει ή όχι στη γενιά του Πολυτεχνείου
ΤΑ ΝΕΑ

Ἡ δήλωση τοῦ Σεφέρη κατὰ τῆς δικτατορίας στὸ BBC

Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας.

Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:

Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.

Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.

Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή.

Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου. Παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ μὴ μὲ φέρει ἄλλη φορὰ σὲ παρόμοια ἀνάγκη νὰ ξαναμιλήσω

http://logioshermes.blogspot.com

ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ
ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ
Η
ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ;

In the mind of Harry Klynn

Τυχερός στάθηκα στη ζωή μου... Μου έτυχσν δύο "οικουμενίσια"... κατά το γα........

Τι γίνεται ρε παιδιά, εκεί στο MEGA… Kάπου-κάπου ο Πρετεντέρης συνέρχεται… Όλοι οι άλλοι (μέσα κι έξω) δε συνέρχονται ούτε με σφαίρες…

Όλι Ρεν και χέστηκε η φοράδα στο Γιενί Τζαμί... Όσο μετράνε τα σχόλια του Στραβελάκη μετράνε και οι πα@@@@ές του Όλι Ρεν...

Σαμαρά, σε λίγο θα σε βάλουν να σφουγγαρίσεις το Προεδρικό Μέγαρο

Όποιος πιστεύει τον ΓΑΠ απλώς δηλώνει την ηλιθιότητά του...

Ρε Στραβελάκη, γιατί δε γίνεσαι πρωθυποργός να σώσεις την Ελλάδα...

Προτείνω για μεταβατικό πρωθυπουργό τον Σόρος!

Είναι δυνατόν να μιλάει ο Παπακωνσταντίνου; Ο άνθρωπος που βύθισε τον Τιτανικό και το παγόβουνο μαζί;

Το 49% των Αυστριακών θέλουν η Ελλάδα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.
Κι εγώ θέλω να κερδίσω το τζόκερ!

Έβλεπα χθες να αγορεύει η Νταλάρα και προς στιγμή νόμισα ότι βλέπω την Πετρούλα...

Θέλω να υπενθυμίσω στον Α. Σαμαρά ότι το ΠΑΣΟΚ έπεσε λόγω μνημονίων λιγότερο οδυνηρών αυτών που έπονται…

Παπουτσής... Η κατάντια της γενιάς του Πολυτεχνείου... Ο πρίγκιπας της παλαιολιθικής πολιτικής σκέψης...

Παπανδρέου-Παπούλιας: Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ

Ομιλία Παπανδρέου: Αν έγραφα τέτοια έκθεση στο Γυμνάσιο θα με είχανε αποβάλλει...
Και η αφιέρωσή του στη νέα συγκυβέρνησημε ένα διαχρονικό τραγούδι ( που και ποιο δεν είναι!)
TΑ ΠΡΑΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ

http://harryklynn.blogspot.com/

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή” ( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη)

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.

Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.

Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου.

Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.

Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.

Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;

Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ

ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.

Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963

Μίκης Θεοδωράκης προς Παπούλια...παρέμβαση η παραίτηση...

Το Οχι του 1940 είναι μία από τις ιερότερες παρακαταθήκες του ελληνικού έθνους. Ενα ιδεώδες που θα πρέπει να το σεβόμαστε, όχι μόνο με γιορτές και παράτες, αλλά με την καθημερινή μας στάση και συμπεριφορά και που κυρίως θα πρέπει να το σέβεται και να το τιμά με τη στάση της και κάθε της πράξη η εξουσία. Το Οχι είναι κανόνας ζωής για τους κοινούς θνητούς και μέτρο αξίας και εντιμότητας για....
τους αξιωματούχους. Κυρίως όταν πρόκειται για θέματα και περιπτώσεις που αφορούν την τιμή και τα συμφέροντα του λαού.

Οχι στην εξαπάτηση του λαού.
Οχι στο ψέμα και στη διαφθορά.
Οχι στην ατιμωρησία υπουργών και άλλων ισχυρών.
Οχι στην παραβίαση του Συντάγματος.
Οχι στην εθελοντική παράδοση μέρους της εθνικής μας ακεραιότητας σε ξένους.
Οχι στην εξόντωση των εργαζομένων.
Οχι στην ερήμωση της χώρας.
Οχι στο πρόσφατο «Ναι σε όλα», που καθιστά τη χώρα υποτελή, αναγκασμένη να ξεπουλήσει τον εθνικό μας πλούτο.
Και τέλος,
Οχι στην προσβολή ενός ολόκληρου λαού. Γιατί προσβολή είναι το να τολμούν να του λένε «σε πήραμε από το 120% του ΑΕΠ και αφού σου αλλάξαμε τα φώτα, σε ρεζιλέψαμε στους ξένους, σε φτωχύναμε, σε διαλύσαμε και σε εξοντώσαμε ολοκληρωτικά, μετά είπαμε το Ναι στη Μέρκελ, γιατί υποτίθεται ότι θα μας βοηθήσει να σε οδηγήσουμε στο σημείο απ' όπου σε παραλάβαμε, δηλ. στο 120% του ΑΕΠ».

Δηλαδή σε βασανίζουμε δώδεκα ολόκληρα χρόνια (κι αν τελικά θα είναι δώδεκα), χωρίς κανένα λόγο. Εκτός φυσικά κι αν μέσα σ' αυτό το διάστημα καταφέρουν να μας ξεπουλήσουν και πάλι ολοκληρωτικά και να μας μεταβάλουν στο υπ' αριθμόν 1 προτεκτοράτο του Δ' Ράιχ. Μας τύλιξαν μέσα σε ένα «Μηδενικό», για ποιο λόγο; Ασφαλώς αυτοί και τα αφεντικά τους θα γνωρίζουν το λόγο, όμως δεν μας τον λένε, με την ελπίδα ότι έως τότε θα μας έχουν μεταβάλει σε φυτά...

Οχι, κύριε Πρόεδρε, να ανέχεστε να μας κυβερνά και να δεσμεύει το μέλλον της χώρας μια ομολογουμένως κυβερνητική μειοψηφία. Και εάν ακόμα το Σύνταγμα, μετά την αναθεώρησή του από τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν σας δίνει το δικαίωμα να διαλύσετε τη Βουλή και να προκηρύξετε εκλογές, εν τούτοις έχετε το ηθικό - προσωπικό σας ανάστημα και λόγω του ανωτάτου αξιώματος που κατέχετε και λόγω της προσωπικής σας ιστορίας, να παρέμβετε για να σταματήσει η ουσιαστικά πραξικοπηματική δράση της παρούσας κυβέρνησης. Και στο κάτω κάτω, ως έσχατη λύση, υπάρχει πάντα ο έντιμος δρόμος της παραίτησης, που θα ήταν ένα ηχηρότατο ράπισμα στο πρόσωπο όλων αυτών που καταστρατηγούν το Σύνταγμα οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή της.

Πώς είναι δυνατόν να ζητούν οι σημερινοί κυβερνώντες να τους σεβαστεί ένας λαός που περιμένει το παράδειγμά τους, όταν όλοι ανεξαιρέτως οι υπεύθυνοι για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος και του κράτους αρνούνται να εφαρμόσουν και να επιβάλουν το ζωτικό Οχι σε θέματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή και την τιμή του λαού και του έθνους; Οταν τον εμπαίζουν έχοντας καταντήσει αυτό το μεγάλο Οχι μια τυπική φιέστα, όταν η καθημερινή τους συμπεριφορά βρίσκεται σε μια συνεχή διάσταση μαζί του;

Σέβομαι τους θεσμούς, όταν και εκείνοι σέβονται τα ιερά και τα όσια του λαού αναγνωρίζοντάς τον -με πράξεις και όχι μόνο με λόγια- ως υπέρτατη αξία ανώτερη κι από τον ανώτατο αξιωματούχο. Και ο λαός θέλει ειδικά οι κυβερνήτες του να είναι πιστοί θεματοφύλακες της εθνικής τιμής και ακεραιότητας και όχι φορείς τού Ναι και της υποταγής που μας επιβάλλεται εδώ και δύο χρόνια. Οσοι δεν κατάλαβαν ακόμα ότι αυτοί είναι οι λόγοι που μας κατεβάζουν στους δρόμους, θα είναι άξιοι της τύχης τους.

Η οργή του λαού οφείλεται στο γεγονός ότι η στάση τους απέναντι στα συμφέροντα του λαού και του έθνους βρίσκεται σε ριζική αντίθεση με το νόημα τού Οχι.

Εκείνοι τότε είπαν Οχι αψηφώντας τις θυσίες και το θάνατο. Αυτοί σήμερα υποτάσσονται με δειλία και ανικανότητα στο Ναι. Επομένως δεν έχουν σχέση με το Οχι του λαού των γενναίων αλλά εκφράζουν το Ναι των δειλών και των συμβιβασμένων.

Εκείνοι αρνήθηκαν να δώσουν έστω και ένα τετραγωνικό εκατοστό ελληνικής γης. Αυτοί τους προσφέρουν το σύνολο της εθνικής επικράτειας.
Ανήκουν στο Ναι και όχι στο Οχι.

Το Οχι ανήκει στους ελεύθερους και ανεξάρτητους Ελληνες.

Αθήνα, 29.10.2011
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟΣ (ευτυχώς) ΧΑΡΥ ΚΛΥΝ - ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΜΠΟΥΜ ΚΑΙ ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΚΑΤΩ…

Tο ημερολόγιο ενός φελλού... Και ο νοών, νοήτω! @ Oι μόνοι που δεν κινδυνεύουν από τους κλέφτες, είναι οι πολιτικοί. Συνάδελφος, δεν κλέβει συνάδελφο! @Αποδεικνύεται ότι η ανυπακοή δεν είναι πλέον μόνο για τους επαναστάτες.@ ΓΑΠ:Ποτέ δεν αφήνει μια δουλειά πριν... μας αποτελειώσει... @Σαχινίδης: Φοβερό μούτρο! Mούτρο σκέτο… Iδανικό για γιαούρτωμα. Mε τέτοια φάτσα, παίρνει άλλη διάσταση το γιαούρτι… @Να μην είστε ηλίθιοι. Έχουμε τους πολιτικούς γι 'αυτό! @Nο πέιπερ και τρίχες κατσαρές... Nο πρωθυπουργός μάλιστα... Aυτό το καταλαβαίνω... @Στο 17,6% τοποθετεί η Eurostat, το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα τον Ιούλιο! Άντε σκοταδόψυχε ΓΑΠ, λίγο φόρτσα ακόμα και το πιάσαμε το 20% @Ο Γερμανός δημοσιογράφος Gabor Steingart, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Handelsblatt» που επισκέφτηκε την Ελλάδα γράφει: «Αν ήμουν Έλληνας θα είχα μηνύσει τους διασώστες μου και θα κατέβαινα Σύνταγμα!» Αν ήσουν μ@^&#@ς καναπεδάτος Έλληνας θα έκανες ότι κάνουν οι περισσότεροι από εμάς… Θα έπαιζες το πουλί σου @Άλλο κουλοχέρης και άλλο κοψοχέρης… @Που φτάσαμε! Να φοβάσαι να κυκλοφορήσεις στους δρόμους... Ακόμα και οι κακοποιοί κυκλοφοράνε δύο-δύο! @Φίλε Φάκτορα, αν έχασες το cd με τα καλύτερά μου, μη στενοχωριέσαι, θα σου το κάνω δώρο εγώ μαζί με τις δηλώσεις Βαρβιτσιώτη… @Πρωτοβουλίες ζήτησε από τον πρόεδρο της δημοκρατίας ο Τσίπρας κι εκείνος του απάντησε, «πριτς» @Προσοχή: αποφύγετε το ζάπινγκ στην tv σήμερα το βράδυ! Έτσι και πέσετε πάνω στο Μητσοτάκη η γκαντεμιά θα σας κυνηγάει όλο το Νοέμβριο… @Tις προάλλες Πάγκαλος ήθελε να πάει με πλοίο στην Kρήτη. H μόνη θέση που βρήκε ήταν στο γκαράζ του πλοίου… με τα τριαξονικά! @Δε λέω ότι ο Γιωργάκης λέει ψέματα, αλλά όταν λέει καλημέρα στους δημοσιογράφους, αμέσως, αυτοί τηλεφωνούν στην EMY για να το επιβεβαιώσουν @Αλαφούζο την επόμενη φορά που θα ξεθάψεις τον Μητσοτάκη ειδοποίησέ μας όσο γίνεται πιο νωρίς να κρεμάσουμε στις εξώπορτα καμιά πλεξούδα σκόρδα… @Χαμός γίνεται με την εγκληματικότητα. Ένας κουκουλοφόρος λήστεψε μια τράπεζα κι όπως έφευγε με τα λεφτά σε μια σακούλα, τον λήστεψαν! @Tο μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα σε λίγο θα είναι το ισοζύγιο… φαγητών! @Αν ήμουν ο Βενιζέλος θα ευχόμουν το κουτί της Πανδώρας να είχε καλύτερη κλειδαριά… @Αν οι Έλληνες θέλουν να έχουν αυτά που δεν έχουν, πρέπει να κάνουν αυτά που δεν κάνουν... @Οι καβάφηδες των γηπέδων οργιάσανε… Παραθέτω το σλόγκαν από το πανό που αναρτήθηκε το Στάδιο Καραϊσκάκη, «50% κούρεμα κάντε σε κάνα γίδι, από εμάς θα πάρετε μονάχα ένα αρχίδι»
Αναρτήθηκε από .Harry Klynn στις 18:28 0 σχόλια

http://harryklynn.blogspot.com/

Οι Έλληνες διαννοούμενοι τότε…Τώρα; - Γιάννης Φαίλτωρ

Λίγες μέρες μετά την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου μερικοί Έλληνες διανοούμενοι υπέγραψαν την ακόλουθη διαμαρτυρία η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Νέα Ελλάς» στις 10 Νοεμβρίου 1940:

««Είναι δύο εβδομάδες τώρα, που ένα τελεσίγραφο μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των Αθηνών για το περιεχόμενον, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασεν η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώση τα εδάφη της, να αρνηθή την ελευθερία της και να κατασπιλώση την τιμήν της. Οι Έλληνες δώσαμε στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντησι που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθιά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας.
Και αυτή τη στιγμή κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των Μακεδονικών βουνών πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να αποθάνουμε μέχρις ενός. Σ’ αυτό τον άνισο σκληρότατο αλλά πεισματώδη αγώνα, που κάνει τον λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζη κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίη, να σκοτώνη, να ακρωτηριάζη, να διαμελίζη τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες και άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: Ότι αγωνιζόμεθα για την σωτηρία όλων εκείνων των Υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε να απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας.
Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σε μας τους Έλληνες διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του Κόσμου και να ζητήσουμε όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθεια τους. Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάστασι των συνειδήσεων, το κήρυγμα, την άμεση επίδρασι, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθησι και την ενέργεια για ένα καινούργιο πνευματικό Μαραθώνα που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα Έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που γνώρισε ως τώρα ο κόσμος.»

Προσέξτε ποιοι υπογράφουν
Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στρατής Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αρίστος Καμπάνης.

Στις μέρες μας οι εν Ελλάδι mainstream «διαννοούμενοι» έχουν άλλες ασχολίες. Δεν ασχολούνται με «αφόρητα παρωχημένους πατριωτισμούς» και τα τοιαύτα.

http://www.antinews.gr

Η σημερινή πραγματικότητα στη Χώρα, οι φταίχτες και η ελπίδα. - του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Η πραγματικότητα μπροστά στην οποία βρίσκεται σήμερα η Χώρα είναι με απλά λόγια η εξής:

- Οι γνωστές δανειακές συμφωνίες μας με τα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ περιλαμβάνουν όρους/υποχρεώσεις, που οι δανειστές μας επέβαλαν τελικά, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη σύναψή τους, και που η κυβέρνηση αποδέχτηκε αναγκαστικά, αφού ο δανεισμός μας από τις αγορές ήταν αδύνατος.

- Το ότι κάποιοι από του όρους αυτούς μπορεί να μην είναι οι «πρέποντες» (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αναλυτές) δεν έχει καμιά πρακτική σημασία, από τη στιγμή που εκείνοι που τους επιβάλουν επιμένουν στην τήρησή τους και εμείς δεν έχουμε άλλη εναλλακτική λύση δανεισμού.

Εξ’ άλλου, αφού το τι είναι οικονομικά «πρέπον» για μια δεδομένη χώρα σε μια δεδομένη χρονική περίοδο δεν είναι ποτέ σίγουρο εκ των προτέρων (ως γνωστό, η οικονομική επιστήμη είναι μια «μη ακριβής» επιστήμη), είναι προτιμότερο να δεχόμαστε τις υποδείξεις συγκροτημένων υπεύθυνων οργάνων παρά εκείνες των πολυπληθών –σοβαρών ή γραφικών– αναλυτών (πολύ περισσότερο αν τα όργανα αυτά με τις υποδείξεις τους διακινδυνεύουν και δικά τους κεφάλαια).

- Καμιά κυβέρνηση, είτε η σημερινή είτε οποιαδήποτε άλλη (μετά από εκλογές ή μέσα από τη σημερινή Βουλή, από πολιτικούς ή τεχνοκράτες) δεν μπορεί, όσο βρισκόμαστε εκτός αγορών, να ασκήσει οικονομική πολιτική με την οποία δεν συμφωνούν οι δανειστές μας.

- Ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας θα έχουμε μόνο όταν υπάρξουν οι γνωστές προϋποθέσεις: δημιουργία ευνοϊκού περιβάλλοντος για επενδύσεις, ευνομία, αύξηση παραγωγικότητας, μείωση γραφειοκρατίας...

- Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε.

- Το βιωτικό μας επίπεδο αναγκαστικά θα μειωθεί σοβαρά τα επόμενα αρκετά χρόνια.

2. Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, οι πολιτικές, μιντιακές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έφεραν τη Χώρα στο σημερινό της χάλι, συνεχίζουν και σήμερα να συμπεριφέρονται με ανεύθυνο και ιδιοτελή τρόπο.

α) Τα δύο κόμματα εξουσίας, αντί να δεχτούν ότι και τα δύο έβλαψαν εξ’ ίσου την Ελλάδα (για να λήξει τουλάχιστον έτσι η ανούσια και βλαπτική παρελθοντολογία), ρίχνουν τις ευθύνες το ένα στο άλλο, ενώ όλοι μας ξέρουμε πως:

- Δεν υπάρχει κακό που έκανε στον τόπο το ένα κόμμα που να μην το έκανε και το άλλο.

- Μαζί «τα φάγανε», μαζί διέλυσαν την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση, τη δημόσια ασφάλεια, την οικονομία, τα πάντα.

- Μαζί «δεν ήθελαν» την πάταξη της φοροδιαφυγής (όπως από τηλεοράσεως έχουν πει οι Γ. Φλωρίδης και Στ. Μάνος).

- Μαζί εξέθρεψαν τη διαφθορά, ανάπτυξαν τις πελατειακές σχέσεις, ανέχθηκαν την επικυριαρχία των μίντια, έκαναν καθεστώς την ανομία...

- Μαζί καταβαράθρωσαν την αξιοπιστία της Χώρας στο εξωτερικό.

Το κυβερνών κόμμα, δυο χρόνια τώρα, είτε κωλυσιεργεί να πάρει τα μέτρα που το ίδιο συμφώνησε με την Ευρώπη και το ΔΝΤ είτε τα νοθεύει, με συνέπεια να μειώνεται σταθερά η αξιοπιστία της Χώρας, να χειροτερεύει η οικονομική της κατάσταση και να απαιτούνται συνεχώς δυσμενέστερα μέτρα.

Η μείζων αντιπολίτευση μας υπόσχεται πως, ως αυτοδύναμη κυβέρνηση (μετά από μια ή δυο εκλογές), θα ανατρέψει τις συμφωνίες με «αναδιαπραγμάτευση», πείθοντας τους δανειστές μας (τα δεκάξι κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ) να αλλάξουν τις αποφάσεις τους και να δεχτούν το δικό της «μείγμα» μέτρων (Ζάππειο 2 κ.λ.π.) που μέχρι σήμερα σταθερά απορρίπτουν.

β) Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με τους υπαλλήλους τους μεγαλοδημοσιογράφους (οι οποίοι, ομολογουμένως, δείχνουν αξιοζήλευτη μεταξύ τους ομοφωνία) αντί ενημέρωσης προσφέρουν σύγχυση, με αντιφατικές, αοριστόλογες, στο πόδι «αναλύσεις» και «σχόλια» και ερεθίζουν το θυμικό των τηλεθεατών, με λαϊκίστικα συνθήματα, κραυγές και οιμωγές, απρεπείς χαρακτηρισμούς ξένων ηγετών...

γ) Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, με την ανοχή ή την ενθάρρυνση των πολιτικών και των ΜΜΕ, έχουν μετατρέψει το νόμιμο, και τίμιο, δικαίωμα στην απεργία (αποχή από την εργασία) σε παράνομη πράξη εκδίκησης κατά της κοινωνίας (καταλήψεις κτιρίων και εγκαταστάσεων, αποκλεισμούς δρόμων με φορτηγά, τρακτέρ, βυτιοφόρα κ.τ.τ.), με το «επιχείρημα»: «νόμος είναι το δίκιο του απεργού» (λησμονώντας πού μας οδήγησε, πριν από μερικές δεκαετίες, ένα παρόμοιο «επιχείρημα»: «νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας»).

3. Υπάρχει ελπίδα οι πολιτικοί μας να πράξουν σήμερα ό,τι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να πράξουν τόσες δεκαετίες;

- να πετύχουν την εφαρμογή όσων θα συμφωνήσουν με την Ευρώπη και το ΔΝΤ;

- να κατανείμουν τα βάρη που θα επιβληθούν με δίκαιο τρόπο (Με την ποσοστιαία μείωση του εισοδήματος να αυξάνεται ανάλογα με το ύψος του. Για παράδειγμα, αν το ετήσιο εισόδημα των 15.000 ευρώ μειώνεται κατά 20%, εκείνο των 150.000 ευρώ να μειώνεται κατά 60%);

- να εξαλείψουν επί τέλους το αίσχος της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, που, εκτός απ’ τις καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία μας, έχει διεθνώς ντροπιάσει τη χώρα μας; («πρώτη φορά βλέπω σε μια χώρα να κυκλοφορεί τόσος πλούτος, ο πλούτος αυτός να μην πληρώνει φόρους και κανείς να μην κάνει τίποτα!», μας πέταξε κατάμουτρα ένας του ΔΝΤ).

- να δώσουν το παράδειγμα (με τη μείωση του αριθμού βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης και των προνομίων, τη μείωση αποδοχών κ.λ.π);

4. Ελπίδα θα υπάρξει, μόνο αν οι έλληνες πολιτικοί εξαναγκασθούν από τους δανειστές μας, Ευρώπη και ΔΝΤ, να εφαρμόζουν όσα συμφωνούν.

Ο εξαναγκασμός αυτός αποτελεί, δυστυχώς, τη μόνη ελπίδα σήμερα για να αποκτήσουμε μια σύγχρονη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ένα «κράτος του Νόμου» για όλους .

Από ένα τέτοιο εξαναγκασμό ούτε εμείς οι πολλοί ούτε η «εθνική κυριαρχία» έχουμε να χάσουμε τίποτε. Εκείνοι που θα χάσουν είναι οι λίγοι της πάσης μορφής αμαρτωλής εξουσίας...

http://www.antilogoi.gr/

Αντώνης Μανιτάκης - Ανάµεσα στην Ευρώπη και στη µοναξιά

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς περιορισµένης δηµοσιονοµικής κυριαρχίας και ότι τελεί, για την ακρίβεια, υπό καθεστώς αυστηρής, ευρωπαϊκής, δηµοσιονοµικής επιτήρησης, λόγω υπερβολικού δηµόσιου χρέους και δηµοσιονοµικού ελλείµµατος. Oπως είναι, επίσης, γεγονός αναµφισβήτητο ότι η δανειακή εξάρτηση της Ελλάδας τόσο από τους ιδιώτες-δανειστές της (από τις αγορές) όσο και από τους δηµόσιους διεθνείς δανειστές της (χώρες ευρωζώνης και ∆ΝΤ) συνεπάγεται, αναπόφευκτα, σοβαρούς, πραγµατικούς, περιορισµούς στην άσκηση της κυριαρχίας της.

Γι’ αυτό και δεν βλέπω τι χειρότερο και τι επαχθέστερο από αυτό που ζούµε εδώ και δύο χρόνια πρόκειται να φέρουν στη χώρα µας η προαναγγελθείσα τροποποίηση των ευρωπαϊκών συνθηκών στις 23 Οκτωβρίου και η εγκαθίδρυση ενδεχοµένως ενός υπουργού των Οικονοµικών στην ΕΕ, καθώς και ενός είδους αυστηρής προληπτικής και κατασταλτικής επιτήρησης της δηµοσιονοµικής πολιτικής και του προϋπολογισµού των χωρών, ειδικά των υπερχρεωµένων όπως η δική µας. ∆ιότι, αλήθεια, τι προέχει, εκεί που φτάσαµε σήµερα, και τι είναι πιο σηµαντικό για την ίδια την ταπεινωµένη κυριαρχία µας και την εθνική µας υπερηφάνεια: η αποφυγή περιορισµών στην εθνική µας κυριαρχία ή η µακροπρόθεσµη απεξάρτηση της οικονοµίας µας από τα δόκανα των αγορών και από τις ανάλγητες απαιτήσεις των δανειστών µας; Τι να την κάνω την απόλυτη εξουσία αυτοπροσδιορισµού της συλλογικής µου µοίρας, όταν δεν µπορώ και δεν ξέρω να τη διαχειριστώ µόνος µου; Και γιατί συνιστά απεµπόληση της εθνικής µας κυριαρχίας η αποδοχή περιορισµών στη δηµοσιονοµική µας κυριαρχία, όταν οι περιορισµοί αυτοί αντισταθµίζονται από τη συµµετοχή µας, στο µέτρο των δυνάµεών µας, στην άσκηση µιας συλλογικής και επιµερισµένης οικονοµικής κυριαρχίας σε ένα ευρύτερο οικονοµικό σύνολο, όπως είναι η ευρωζώνη; Τι υπηρετεί καλύτερα και αποτελεσµατικότερα την εθνική ανεξαρτησία µας – αφού περί αυτού συνεχώς τυρβάζουµε: η επιδίωξη της οικονοµικής ισχύος και ευρωστίας της χώρας µας µέσα στην Ευρώπη υπό την κηδεµονία έστω της πανίσχυρης Γερµανίας ή η παράδοσή της µόνης και έρηµης, αλλά εθνικά υπερήφανης, στη βορά των ανεξέλεγκτων αγορών;

Αυτό που λησµονούµε είναι ότι όταν ενταχθήκαµε, πριν από δέκα χρόνια στην ΟΝΕ, και δεχθήκαµε ως νόµισµα το ευρώ, αποδεχθήκαµε την οριστική εκχώρηση και άρα απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας. Μαζί εποµένως µε την κατάργηση της δραχµής, ως εθνικού νοµίσµατος, συµβόλου εθνικής κυριαρχίας, απωλέσαµε και τη δυνατότητα, νοµική και πραγµατική, να ασκούµε δική µας νοµισµατική πολιτική, δηλαδή εθνική πολιτική τιµών και εισοδηµάτων, καθώς και συναλλαγµατική πολιτική µε τη δυνατότητα υποτίµησης ή ανατίµησης της δραχµής. Λίγοι είχαν κλάψει τότε για τη θυσία της δραχµής µπροστά στα ασύγκριτα µεγαλύτερα από την απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας προσδοκώµενα οικονοµικά οφέλη.

Παράλληλα όµως µε την απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας είχαµε αποδεχθεί, ως χώρα, µέσω των ευρωπαϊκών συνθηκών, και περιορισµούς στην άσκηση της δηµοσιονοµικής µας κυριαρχίας και είχαµε αναλάβει, επιπλέον, τη δέσµευση να συντονίζουµε την οικονοµική µας πολιτική µε εκείνη των άλλων χωρών της ΕΕ. Τέλος, µε την αποδοχή του Ευρωπαϊκού Συµφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης από τα τέλη ήδη της δεκαετίας του ’90 είχαµε αναλάβει από τότε διεθνή, συµβατική υποχρέωση να τηρούµε οικονοµική πολιτική λιτότητας και µειωµένου ελλείµµατος.

Ολα αυτά συνιστούσαν βέβαια και επέφεραν σοβαρούς, νοµικούς, περιορισµούς σε αυτό που καταχρηστικά ονοµάζουµε «οικονοµική κυριαρχία». Φαίνεται πως τα είχαµε ξεχάσει όταν ήλθε η τρόικα και µας εξανάγκασε να κάνουµε βίαια και ανάλγητα όσα δεν κάναµε χρόνια τώρα ως µέλη της ευρωζώνης. Η Ελλάδα δεν είναι σήµερα, τυπικά, λιγότερο κυρίαρχη από όσο ήταν τότε που µπήκε στην ΟΝΕ και κύρωνε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, εκχωρώντας τη νοµισµατική και δηµοσιονοµικής της κυριαρχία.

Αλλά και αν γυρίζαµε ακόµη πιο πίσω και συγκρίναµε τη νοµισµατική κυριαρχία που είχε η Ελλάδα ή θα είχε η ίδια ως χώρα της δραχµής µε αυτήν που έχει ως µέλος του ευρώ, πιστεύω πως σίγουρα η νοµισµατική «συγκυριαρχία» που ασκεί σήµερα µέσα στην ΟΝΕ, έστω και περιορισµένη πραγµατικά, λόγω της µικρής της ισχύος και της υπερχρέωσής της, είναι ασύγκριτα ισχυρότερη από εκείνη που είχε ή που θα είχε ή θα έχει αν, ο µη γένοιτο, επιστρέψει στην κυριαρχία του εθνικού νοµίσµατος.

Ας αποφασίσουµε, επιτέλους, τι προτιµάµε: µια ρακένδυτη ουσιαστικά αλλά πλήρη τυπικά κυριαρχία ή µια ανθηρή οικονοµικά αλλά περιορισµένη τυπικά κυριαρχία.

Ξέρω ότι το ιδεώδες θα ήταν να µη χρειαζόταν να απαντήσουµε σε αυτό το δίληµµα. Αυτό όµως προϋποθέτει την ιστορική προοπτική µιας άλλης Ευρώπης µε ριζικά διαφορετική οικονοµική πολιτική. Μια άλλη νοµισµατική και δηµοσιονοµική πολιτική, η οποία δεν είναι όµως δυνατόν να επιτευχθεί παρά µόνον αν συντονιστούν και συνεργήσουν οι λαοί και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης. Η ριζική αλλαγή της οικονοµικής πολιτικής είναι το ζητούµενο και επιδιωκόµενο, µόνο που αυτή δεν µπορεί πια να επιτευχθεί, όπως τη δεκαετία του ’60, σε εθνικό επίπεδο αλλά µόνο σε ευρωπαϊκό. Αυτός είναι ο ορίζοντας της εθνικής µας µοίρας. Ας το συνειδητοποιήσουµε, αν θέλουµε να είµαστε, πράγµατι, κύριοι της µοίρας µας. Εχουµε να επιλέξουµε ανάµεσα σε µια µοναχική και ρακένδυτη εθνική κυριαρχία και σε µια περιορισµένη συγκυριαρχίαστην Ευρώπη.

Ο κ. Αντώνης Μανιτάκης είναι καθηγητής του Συνταγματικού uni0394ικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

http://www.tovima.gr

Αποκάλυψη: Ο Γιώργος Παπανδρέου και η αμερικανική υπηκοότητα!

Αναρωτιέμαι πόσο πιο παράνομη μπορεί να είναι μια κυβέρνηση την στιγμή που ο ίδιος της ο πρωθυπουργός κατέχει ΠΑΡΑΝΟΜΑ το ύψιστο αυτό αξίωμα! Διαβάστε την ανάλυση που βρήκα στο www.diavatirio.com και θα καταλάβετε.

Μου ζητήθηκε πρόσφατα να αναλύσω το θέμα της αμερικανικής ιθαγένειας του Γιώργου Παπανδρέου, δεδομένου ότι σύντομα μπορεί να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Πράγματι είναι εξαιρετικά σπάνιο για πρωθυπουργό μιας χώρας να κατέχει παράλληλα και αλλοδαπή ιθαγένεια - πόσο μάλλον για κάποιον που είναι αλλογενής κατά τρία τέταρτα. Τα μοναδικά παραδείγματα πρωθυπουργών και αρχηγών κρατών με αλλοδαπή ιθαγένεια είναι αυτό του Alberto Fujimori, πρώην προέδρου του Περού με ιαπωνική και περουβιανή ιθαγένεια και του John Turner, πρώην πρωθυπουργού του Καναδά με καναδική και βρετανική ιθαγένεια. (όμως ο Turner γεννήθηκε το 1929 όταν όλοι οι πολίτες του Καναδά ήταν Βρετανοί και δεν υπήρχε ακόμα η έννοια της καναδικής ιθαγένειας)

Είναι γεγονός ότι η ιθαγένεια είναι ένδειξη υποταγής σε μια χώρα και στους νόμους της, και ως εκ τούτου οι ψηφοφόροι βλέπουν ιδιαίτερα αρνητικά τους υποψήφιους με διπλή ιθαγένεια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, παραιτήθηκε δημόσια και επίσημα της αμερικανικής ιθαγένειας προτού εκλεγεί βουλευτής. Το ίδιο έκανε και η Michelle Jean που παραιτήθηκε της γαλλικής υπηκοότητας πριν να γίνει Κυβερνήτης του Καναδά. Το ενδεχόμενο δε ο Barack Obama να διατηρεί και την κενυατική ιθαγένεια καυτηριάστηκε ιδιαίτερα, μέχρι που αποδείχτηκε ότι ο Obama δεν θα μπορούσε να κατέχει την ιθαγένεια της Κένυας η οποία δεν επιτρέπει την πολλαπλή ιθαγένεια.

Καταρχήν, θα πρέπει να ερευνήσουμε αν ο Παπανδρέου πράγματι είναι πολίτης των ΗΠΑ. Εφόσον γεννήθηκε στις ΗΠΑ και δεν έκανε ποτέ αίτηση αποποίησης ιθαγένειας σε αμερικανικό προξενείο, και εφόσον οι ΗΠΑ δεν του αφαίρεσαν την ιθαγένεια επειδή έδρασε με τρόπο ασυμβίβαστο και με πρόθεση να χάσει την αμερικανική ιθαγένεια, ο Παπανδρέου είναι ακόμα αμερικανός πολίτης. Εξάλλου, είναι ευρέως γνωστό ότι τα παιδιά του έχουν διπλή ιθαγένεια (πράγμα αδύνατον εάν ο ίδιος δεν ήταν αμερικανός) και υπάρχουν και αναφορές σύμφωνα με τις οποίες ο Παπανδρέου ταξίδεψε στο Λονδίνο προκειμένου να ανανεώσει το αμερικανικό του διαβατήριο χωρίς το θέμα να πάρει την δημοσιότητα που θα έπαιρνε αν το ανανέωνε στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα. (Πηγή: «Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου Αποκαλύπτει», σελ. 35)

Το επόμενο βήμα είναι να ελέγξουμε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει η αμερικανική υπηκοότητα στα μελλοντικά του καθήκοντα ως πρωθυπουργού της χώρας. Πέρα από το γεγονός ότι ο όρκος του να υπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας πάνω από όλα είναι ασυμβίβαστος με την ιδιότητα του αμερικανού πολίτη, υπάρχουν και ορισμένες πολύ σημαντικές υποχρεώσεις που έχουν όλοι οι αμερικανοί πολίτες (άρα και ο Παπανδρέου) σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία. Οι υποχρεώσεις των αμερικανών πολιτών είναι οι εξής:
1) Να κάνουν φορολογική δήλωση κάθε χρόνο στην αμερικανική κυβέρνηση και να πληρώνουν φόρους πάνω σε όλα τα εισοδήματα τους, ανεξάρτητα του που διαμένουν και το από που προέρχονται αυτά τα εισοδήματα
2) Κάθε φορά που έρχονται στις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο αμερικανικό διαβατήριο, χωρίς την δυνατότητα να απολαμβάνουν διπλωματικής ασυλίας, μια και όλοι οι αμερικανοί πολίτες είναι ίσοι και έχουν ίσα δικαιώματα.
3) Να διατηρούν πίστη και υποταγή στις ΗΠΑ και ποτέ να μην κηρύξουν πόλεμο εναντίων των ΗΠΑ ή να βοηθήσουν τους εχθρούς των Ηνωμένων Πολιτειών. Όποιος αμερικανός πολίτης παραβεί τα ανωτέρω, μπορεί να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να αντιμετωπίσει ακόμα και την ποινή του θανάτου.

Από τα ανωτέρω είναι φανερό ότι η ιδιότητα του αμερικανού πολίτη είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν μπορεί να ταξιδεύει στην Αμερική χωρίς διπλωματική ασυλία, ούτε μπορεί να ζυγιάζει την κάθε του κίνηση μήπως και βοηθήσει εχθρούς των ΗΠΑ. Πάνω από όλα όμως, ο πρωθυπουργός της ελληνικής δημοκρατίας δεν πρέπει να αφήνει καμία σκιά σχετικά με την πίστη του στην πατρίδα. Αν ο κύριος Παπανδρέου ήταν Αυστραλός με αμερικανική ιθαγένεια, δεν θα μπορούσε να γίνει ούτε καν βουλευτής, αν ήταν Βρετανός δεν θα μπορούσε να γίνει ούτε καν διπλωμάτης. Αν ήταν δε κινέζος, θα είχε αυτόματα χάσει την κινεζική ιθαγένεια. Για αυτούς τους λόγους, πιστεύουμε ότι θα ήταν σκόπιμο ο Γιώργος Παπανδρέου να ξεκαθαρίσει το θέμα της ιθαγένειας του, και χωρίς περαιτέρω χρονοτριβές να αποποιηθεί την αμερικανική ιθαγένεια με επίσημη δήλωση του στο αμερικανικό προξενείο.

Σημείωση 1: Η αίτηση για ανανέωση του αμερικανικού διαβατήριου ρωτάει τον αιτούντα αν ανέλαβε αξίωμα σε τρίτη χώρα με πρόθεση να χάσει την αμερικανική ιθαγένεια. Ο κ. Παπανδρέου δηλαδή θα πρέπει κάθε φορά που ανανεώνει το αμερικανικό διαβατήριο του να γράφει ότι, ναι μεν ανέλαβε πρωθυπουργός τις Ελλάδας, αλλά χωρίς να θέλει να χάσει την αμερικανική ιθαγένεια. Πιθανόν εκεί να αναγράφει και άλλα για να είναι σίγουρος ότι η αίτηση του δεν θα απορριφθεί - όπως ότι ο όρκος που έδωσε σαν πρωθυπουργός ήταν τυπικός κ.λ.π.

Σημείωση 2: Πρόσφατα υπέπεσαν στην αντίληψη μου και ορισμένες ακόμα περιπτώσεις αρχηγών κρατών με διπλή, αμερικανική ιθαγένεια ως εξής: O Valdas Adamkus, πρόεδρος της Λιθουανίας το διάστημα 1998-2003 και 2004-2009 είχε πολιτογραφηθεί αμερικανός πολίτης την δεκαετία του 1950 - αλλά αποποιήθηκε την αμερικανική ιθαγένεια με δήλωση του στο αμερικανικό προξενείο πριν αναλάβει τα καθήκοντα του ως πρόεδρος της Λιθουανίας. Επίσης, υπάρχουν αναφορές ότι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε την αμερικανική ιθαγένεια, αλλά επίσης την αποποιήθηκε με δήλωση του στο αμερικανικό προξενείο το 1982, αφού η ισραηλινή νομοθεσία δεν επιτρέπει σε όσους κατέχουν αλλοδαπή ιθαγένεια να είναι μέλη του ισραηλινού κοινοβουλίου. Ο Παπανδρέου τι έκανε;

Οι ευθύνες του πολιτειακού συστήματος οπως καταλαβαίνετε είναι τεράστιες!

Δεν μπορεί ΝΟΜΙΚΑ πλέον ο πρωθυπουργός να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του!

Οφείλει και πρέπει να παραιτηθεί άμεσα !

Ο ελληνικός λαός τίθεται πλέον ενώπιον των ευθυνών του.

Καλείται να γίνει, ως οφείλει, ΔΙΚΑΣΤΗΣ των ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, δια της εκλογής μιας νέας ΕΘΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ αποφασισμένης να δικάσει τους υπεύθυνους!

Η ώρα της πληρωμής έφθασε, και αυτή την φορά θα πληρώσουν αυτοί που πραγματικά χρωστάνε!

Λόγιος Ἑρμῆς
http://logioshermes.blogspot.com

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ - Β.Α. Κόκκινος τ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου

Είναι κοινώς γνωστό, ότι ο κ. Καραμανλής, μετά την απειλή του κ. Παπανδρέου, πως αν δεν γίνουν πρόωρες εκλογές θα ρίξει την κυβέρνηση κατά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου να τερματίσει την προκληθείσα αβεβαιότητα των πολιτών και την εξ αυτής ζημία της οικονομίας, αναγκάσθηκε να προσφύγει σε εκλογές.

Ετόνισε όμως, κατά τρόπον δραματικό, εις την τελευταία ομιλία του στο Πεδίον Άρεως, ότι η λύση της κρίσεως πρέπει να είναι «Ελληνική». Η διατύπωση αυτή είναι άκρως χαρακτηριστική και αποκαλυπτική του γεγονότος, ότι εγνώριζε ή υποπτευόταν τι εσκόπευε να πράξει ο κ. Παπανδρέου. Στο προηγούμενο φύλλο της «ΑΞΙΑΣ» έγινε λόγος για την ποινική ευθύνη του κ. πρωθυπουργού εκ της εξαπατήσεως των εκλογέων το 2009, με τη διαβεβαίωσή του ότι υπάρχουν χρήματα και την υπόσχεσή του ότι θα δώσει αυξήσεις, σε μισθούς και συντάξεις, ανώτερες του πληθωρισμού (άρθρο 162 του Ποιν.Κωδ.).
Επί πλέον του εγκλήματος τούτου όμως, διαπράχθηκε και αυτό της απιστίας σε βάρος του Δημοσίου σε βαθμό κακουργήματος (άρθρο 390 του Ποιν. Κωδ. σε συνδυασμό με το ν.1608/1950). Συγκεκριμένως, ο πρώην υπουργός των Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ως έχων εκ του νόμου τη διαχείριση των οικονομικών της Ελλάδας και ο κ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, έχων επίσης εκ του Νόμου την επιμέλεια αυτών, δεν έσπευσαν αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους – όπως ηδύναντο και όφειλαν – να δανεισθούν από την αγορά τα αναγκαία για την χώρα μας ποσά, με τα τότε ισχύοντα χαμηλά επιτόκια. Και ο πρώην πρωθυπουργός της Αγγλίας Γκόρντον Μπράουν είπε σε πρόσφατο βιβλίο του, ότι αν η Ελλάς δανειζόταν αμέσως μετά τις εκλογές 30 δις ευρώ, θα απέφευγε την υπαγωγή της εις το Δ.Ν.Τ.
Αλλ΄ ο πρωθυπουργός συζητούσε με τον κ. Στρος Καν, ακόμη και προ των εκλογών, περί του πώς θα υπαχθεί η χώρα στο Δ.Ν.Τ., μολονότι σε συνέντευξή του στον κ. Κούλογλου είχε ομολογήσει ότι οι χώρες, που κατέφυγαν εις τούτο, κατεστράφησαν και οι πολίτες τους εξαθλιώθηκαν.
Περαιτέρω, διεκήρυσσαν σε διάφορα διεθνή ακροατήρια του εξωτερικού, ο μεν πρώτος των ανωτέρω, ότι η οικονομία της χώρας μας έχει την πορεία και τη μοιραία τύχη του Τιτανικού, ο δε δεύτερος, ότι αυτή ευρίσκεται στην εντατική, πνέουσα τα λοίσθια, ενώ ο λαός μας είναι διεφθαρμένος. Μάλιστα συνεκάλεσε σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την πάταξη της διαφθοράς, η οποία έγινε γνωστή στα πέρατα του κόσμου δια της τηλεοπτικής προβολής της.
Συνεπεία των άνω δηλώσεων και ενεργειών επακολούθησε, όπως ήταν φυσικό και λογικό, η αύξηση των επιτοκίων, με αποτέλεσμα τα spreads να ανέλθουν στα ύψη. Ο ισχυρισμός ότι δεν εγνώριζαν, τάχα, αν θα επακολουθήσει αύξηση των επιτοκίων είναι αστείος. Οιοσδήποτε δανειστής, ακούων ότι ο υποψήφιος οφειλέτης του είναι αφερέγγυος, είναι φυσικό και γνωστό, ότι θα ζητήσει μεγαλύτερο επιτόκιο και περισσότερες εγγυήσεις. Η κυβέρνηση δια του αρμοδίου εκπροσώπου της, υπέγραψε ένα δάνειο 110 δις ευρώ με την Τρόϊκα και το Δ.Ν.Τ., υπό δυσμενεστάτους όρους για τη χώρα μας.
Μεταξύ άλλων: α) η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση να επιστρέψει το άνω ποσό εντός τριετίας, πράγμα που ήτο αδύνατον να συμβεί, υπό οιεσδήποτε ευνοϊκές συνθήκες. β) Παραχωρήθηκε δικαίωμα στους δανειστές να επιδιώξουν αναγκαστική εκτέλεση προς ικανοποίηση των απαιτήσεών τους, επί παντός περιουσιακού στοιχείου του Δημοσίου, ακόμη και επί του υπεδάφους της χώρας. Κατά συνέπεια δεν είναι δυνατόν σήμερα να ιδιωτικοποιήσει κανένα δημόσιο περιουσιακό στοιχείο, εφόσον όλα είναι υπέγγυα στους δανειστές. γ) Η Ελλάδα παραιτήθηκε από το δικαίωμά της να δανεισθεί από άλλη χώρα, υπό καλυτέρους όρους, για να προεξοφλήσει το δάνειο του Μνημονίου! δ) Ανέλαβε υποχρέωση, με μία δανειακή σύμβαση τριετούς διαρκείας, να μη αυξήσει την επιχορήγηση των ασφαλιστικών ταμείων, πέραν του 2,5% ετησίως του ΑΕΠ μέχρι το 2060, δηλαδή για 38 ολόκληρα χρόνια, μετά τη λήξη του δανείου. και ε) τέλος δέχθηκε την υπαγωγή της συμβάσεως στο Αγγλικό Δίκαιο, που είναι επιεικέστατο για τους δανειστές και σκληρότατο για τους δανειζομένους.
Ο κ. πρωθυπουργός ενώ γνωρίζει ότι δια του Μνημονίου έχει παραχωρήσει απόλυτα δικαιώματα επί της δημοσίας περιουσίας, μέχρι και της μεταβιβάσεως αυτής, σε οιαδήποτε εταιρεία υποδείξουν οι δανειστές, δηλώνει τώρα ψευδώς προς τον ελληνικό λαό ότι δεν θα πωληθεί ούτε σπιθαμή γης! Βεβαίως μία νόμιμη διάδοχος κυβέρνηση θα ηδύνατο να προβάλλει ακυρότητα του Μνημονίου, εκ του λόγου ότι υπεγράφη από τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία εξέπεσε της νομιμότητος, ως απωλέσασα την έγκριση της λαϊκής κυριαρχίας δια της καταφανούς αθετήσεως των προεκλογικών υποσχέσεών της.
Η σημερινή κυβέρνηση λαμβάνει εξοντωτικά μέτρα, εις βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων, μέχρι του σημείου να φορολογείται και ο έχων μηνιαία σύνταξη 417 ευρώ, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να ασχολούνται με τα μέτρα αυτά και να παραβλέπουν τα φοβερά προνόμια, που η Κυβέρνηση παραχώρησε στους δανειστές μας και τους κινδύνους που διατρέχουν εξ αυτών η εθνική κυριαρχία και ασφάλεια.
Ουδείς μας εξήγησε κατά τί ωφελήθη η Ελλάδα από το παραπάνω δάνειο, αφού το δημόσιο χρέος αυξήθηκε και το έλλειμμα παραμένει στο ποσό των 20 δις περίπου ετησίως. Αν είχε εκλεγεί η κυβέρνηση Καραμανλή, η κρίση θα είχε αντιμετωπισθεί ομαλά, χωρίς τις σημερινές οδυνηρότατες συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Οι μισθοί και τα δώρα δεν θα είχαν περικοπές, όπως είχε δηλώσει ο κ. Καραμανλής και συμφωνήσει με τον κ. Αλμούνια. Επομένως δεν θα επακολουθούσε η σημερινή ύφεση. Ούτε θα ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός των λιμοκτονούντων και αυτοκτονούντων, ενώπιον των δυσβαστάκτων υποχρεώσεων, στις οποίες τους υπέβαλε μια Κυβέρνηση, που δεν εννοεί να περικόψει τις σπατάλες της και προτιμά να αυξάνει τους ανέργους.
«Όταν υπάρχουν άνθρωποι, στερούμενοι άρτου και φαρμάκων, ουδείς δικαιούται να είναι πλούσιος», είχε πει ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου. Ο εγγονός του όμως, καταδικάζει τους Έλληνες σε στέρηση του άρτου και των φαρμάκων. Ενώ ο ίδιος θέλει και τρίτο γραφείο (δεν του αρκούν τα άλλα δύο, στου Μαξίμου και στη Βουλή), έναντι του Εθνικού Κήπου, ο δε υπουργός του των Οικονομικών αξίωσε και δεύτερο γραφείο, κόστους 900.000 ευρώ. Οι περισσότεροι πολίτες πένονται. Υπάρχει ωστόσο υπουργός της Κυβερνήσεως, που δηλώνει στο «πόθεν έσχες» κατάθεση 4.000.000 ευρώ, κατά τα δημοσιεύματα του Τύπου.
Αποτελεί πλέον ανέκδοτο, η επαγγελία του ΠΑΣΟΚ ότι θα πατάξει τη φαυλοκρατία. Ψήφισε Νόμο και υπεχρέωσε τα Δικαστήρια να αναγνωρίζουν έμπρακτη μετάνοια σε εκείνον που υπεξαιρεί 50.000.000 ευρώ και όταν ανακαλύπτεται τα επιστρέφει. Ψήφισε άλλο Νόμο δια του οποίου, στην ουσία, επιτρέπει την καλλιέργεια της ινδικής καννάβεως δια ίδια χρήση και τιμωρεί επιεικέστατα τους εμπόρους ναρκωτικών.
Αυτά κέρδισε η ελληνική κοινωνία τη διετία της διακυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, πέραν της καταργήσεως των δύο σπουδαίων υπουργείων Ναυτιλίας και Τουρισμού, αλλά και αυτού της Βορείου Ελλάδας και της επιβολής του «Καλλικράτη» δια του οποίου οι κάτοικοι των επαρχιών υποβάλλονται σε περιττές δαπάνες και απώλειες ημερομισθίων, για τη διεκπεραίωση και των πλέον απλών διοικητικών υποθέσεών τους.
Ήδη, αναγγέλλεται η ανάθεση της διακομιδής των σκουπιδιών σε εταιρίες, με συνέπεια να έχουν γίνει βουνά τα απορρίμματα στην πρωτεύουσα και τα προάστια, λόγω της παρατεταμένης απεργίας των εργατών αποκομιδής απορριμμάτων στους διαφόρους Δήμους. Και το ερώτημα είναι: γιατί οι εργάτες αυτοί να παραμείνουν άνεργοι και να έλθουν εταιρίες με Πακιστανούς και άλλους αλλοδαπούς, αμειβομένους με 3 μόνον ευρώ; Αντί το κράτος να βρει τρόπους απασχολήσεως των Ελλήνων, πράττει το αντίθετο. Πλην άλλων, προσπαθεί να περιέλθουν οι μεταφορές και το εμπόριο φαρμάκων σε εταιρίες και να μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι σήμερα στα φορτηγά και τα φαρμακεία.
Τέλος, λέγεται στα ΜΜΕ, ότι η κυβέρνηση χορηγεί επίδομα ανεργίας 1.000 ευρώ μηνιαίως σε 250 χιλιάδες αλλοδαπούς. Είναι τούτο αληθές ή όχι; Ας μας απαντήσει ένας αρμόδιος. Για να γνωρίζει ο ελληνικός λαός πώς διαχειρίζεται η κυβέρνηση το δημόσιο χρήμα.

RP/ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ… Του Χάρρυ Κλυνν

Ένας κόσμος που προσχεδιασμένα αλλάζει…

Ένα ποτάμι αδηφάγας λάβας που ξεχύνεται και κατακαίει λαίμαργα τα πάντα…
Μια θάλασσα πνιγμένη στο πεθαμένο νερό της ενδοτικότητας και του συμβιβασμού, ένας ναός ελπίδων ετοιμόρροπος, στοιχειωμένος…

… Και οι άνθρωποι, μορφές απόμακρες, νεφελώδεις, με μάτια κατακόκκινα, να περιπλανώνται, άυλες μορφές του παρελθόντος, σε κήπους άνυδρους με δέντρα νεκρά, σε λεωφόρους πενθηφορούσες.

Δεν παίζουν πλέον στους δρόμους τα παιδιά. Δεν έχει φωνές στα προαύλια των σχολείων, μονάχα η αποκρουστική φωνή του «εθνικού δημεγέρτη» που επιμένει να κομπάζει και να προκαλεί μέσα από τις κάθιδρες τηλεοπτικές οθόνες του μέλλοντός μας.
Κι ένα πλήθος εθνικών αντιπροσώπων να τσαλαβουτά στο τέλμα μιας απολεσθείσας συνείδησης, μαζί με ότι γλοιώδες και χαμερπές απέμεινε από τη μεγάλη ιδεολογική συνάθροιση των κρατούντων.

Να και ο γελωτοποιός με τα κουδούνια, ο υπέρμαχος υποστηρικτής του «μεγάλου αυτοκράτορα» που σαπίζει στη λάρνακα της περιφρόνησης και ο νεωκόρος που καταγράφει με επιμέλεια τους εναπομείναντες προσκυνητές, που βουβοί έρχονται και απέρχονται τους κοσμημένους χώρους των απολεσθέντων «μεγαλείων»…

Σήμερα παραδίδονται τα κλειδιά και υποστέλλονται οι σημαίες…

Γρήγορα, γρήγορα κατεβάζουν τα ρολά οι μαγαζάτορες, οι λογιστές με σπουδή μαζεύουν τα βιβλία τους και οι στρατιώτες παραδίδουν δακρυσμένοι τα όπλα τους.
Δεν έχει απομείνει τίποτα να υπερασπιστούν, όλα τα παρέδωσε ο «μεγάλος στοχαστής». Όλα τα τεμάχισε ο «πωλητής των ονείρων» μας, όλα τα πολτοποίησε ο «αναγεννητής της εθνικής μας αξιοπιστίας»

Στα ράφια του υπέρλαμπρου υπερπαντοπωλείου εκτίθενται τώρα προς πώληση οι προγονικές πανοπλίες, τα εμβλήματά μας, οι πάπυροι της γνώσης μας, τα άρματα και τα εθνικά ενθυμήματα της μεγάλης εξέγερσης.
Θριαμβολογούν οι «επαγγελματίες υπερασπιστές» των εφημερίδων, οι τηλεοπτικοί αστέρες αποπατούν μπρος στα έκπληκτα μάτια των λοβοτομημένων, οι ιεροί χώροι που καταλαμβάνονται, μετατρέπονται σε οίκους χυδαιότητας και στις διδασκαλικές έδρες θρονιάζονται θριαμβολογούντες οι υποτακτικοί και οι απάτριδες.

Για μας, όμως, που παραμένουμε εισέτι ορθοί στη μεγάλη μπόρα των καιρών, το όραμα παραμένει ακέραιο.
Η ιερή πυρά δεν υπέκυψε, φουντώνει!
Στη μεγάλη πορείας μας προς το φώς, προστρέχουν να μας συμπαρασταθούν οι δροσουλίτες των παραδόσεών μας, οι ανυπότακτες ψυχές των μαρτύρων της Ελευθερίας, οι στρατιές των επαναστατών και των ασυμβίβαστων.

Η ώρα της δικαιοσύνης δεν αργεί.
Η μεγάλη βροχή θα πετρώσει το ποτάμι της λάβας. Και ο άγιος άνεμος του λαού θα ξεχυθεί από τον ιερό ασκό της αγανάκτησης.

Σαν τα ποντίκια θα τρέχουν να κρυφτούν οι στιγματισμένοι της ντροπής και του αναθέματος και το σκιάχτρο του «μεγάλου στοχαστή» θα μένει να απαιωρείται, ως έμβλημα εσχάτης προδοσίας και απονομής αγίας δικαιοσύνης, εις τον αιώνα…

http://harryklynn.blogspot.com/

ΗΘΙΚΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

Έπου θεώ Ακολούθα τον θεό

Νόμω πείθου Να πειθαρχείς στο Νόμο

Θεούς σέβου. Να σέβεσαι τους θεούς.

Γονείς αίδου. Να σέβεσαι τους γονείς σου.

Ηττώ υπέρ δικαίου. Να καταβάλεσαι για το δίκαιο.

Γνώθι μαθών. Γνώρισε αφού μάθεις.

Ακούσας νόει. Κατανόησε αφού ακούσεις.

Σαυτόν ίσθι. Γνώρισε τον εαυτό σου.

Εστίαν τίμα. Να τιμάς την εστία σου.

Άρχε σε αυτού. Να κυριαρχείς τον εαυτό σου.

Φίλους βοήθει. Να βοηθάς τους φίλους.

Θυμού κράτε. Να συγκρατείς το θυμό σου.

Όρκω μη χρω. Να μην ορκίζεσαι.

Φιλίαν αγάπα. Να αγαπάς τη φιλία.

Παιδείας αντέχου. Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου.

Σοφίαν ζήτει. Να αναζητάς τη σοφία.

Ψέγε μηδένα. Να μην κατηγορείς κανένα.

Επαίνει αρετήν. Να επαινείς την αρετή.

Πράττε δίκαια. Να πράττεις δίκαια.

Φίλοις ευνόει. Να ευνοείς τους φίλους.

Εχθρούς αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς.

Ευγένειαν άσκει. Να είσαι ευγενής.

Κακίας απέχου. Να απέχεις από την κακία.

Εύφημος ίσθι. Να έχεις καλή φήμη.

Άκουε πάντα. Να ακούς τα πάντα.

Μηδέν άγαν. Να μην υπερβάλλεις.

Χρόνου φείδου. Να μη σπαταλάς το χρόνο.

Ύβριν μίσει. Να μισείς την ύβρη.

Ικέτας αίδου. Να σέβεσαι τους ικέτες.

Υιούς παίδευε. Να εκπαιδεύεις τους γιους σου.

Έχων χαρίζου. Όταν έχεις, να χαρίζεις.

Δόλον φοβού. Να φοβάσαι το δόλο.

Ευλόγει πάντας. Να λες καλά λόγια για όλους.

Φιλόσοφος γίνου. Να γίνεις φιλόσοφος.

Γνους πράττε. Να πράττεις με επίγνωση.

Φόνου απέχου. Να μη φονεύεις.

Σοφοίς χρω. Να συναναστρέφεσαι με σοφούς.

Ήθος δοκίμαζε. Να επιδοκιμάζεις το ήθος.

Υφορώ μηδένα. Να μην είσαι καχύποπτος.

Τέχνη χρω. Να ασκείς την Τέχνη.

Ευεργεσίας τίμα. Να τιμάς τις ευεργεσίες.

Φθόνει μηδενί. Να μη φθονείς κανένα.

Ελπίδα αίνει. Να δοξάζεις την ελπίδα.

Διαβολήν μίσει. Να μισείς τη διαβολή.

Δικαίως κτω. Να αποκτάς δίκαια.

Αγαθούς τίμα. Να τιμάς τους αγαθούς.

Αισχύνην σέβου. Να σέβεσαι την εντροπή.

Ευτυχίαν εύχου. Να εύχεσαι ευτυχία.

Εργάσου κτητά. Να κοπιάζεις για πράγματα άξια κτήσης.

Έριν μίσει. Να μισείς την έριδα.

Όνειδος έχθαιρε. Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό.

Γλώσσαν ίσχε. Να συγκρατείς τη γλώσσα σου.

Ύβριν αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη.

Κρίνε δίκαια. Να κρίνεις δίκαια.

Λέγε ειδώς. Να λες γνωρίζοντας.

Βίας μη έχου. Να μην έχεις βία.

Ομίλει πράως. Να ομιλείς με πραότητα.

Φιλοφρόνει πάσιν. Να είσαι φιλικός με όλους.

Γλώττης άρχε. Να κυριαρχείς τη γλώσσα σου.

Σεαυτόν ευ ποίει. Να ευεργετείς τον εαυτό σου.

Ευπροσήγορος γίνου. Να είσαι ευπροσήγορος.

Αποκρίνου εν καιρώ. Να αποκρίνεσαι στον κατάλληλο καιρό.

Πόνει μετά δικαίου. Να κοπιάζεις δίκαια.

Πράττε αμετανοήτως. Να πράττεις με σιγουριά.

Αμαρτάνων μετανόει. Όταν σφάλλεις, να μετανοείς.

Οφθαλμού κράτει. Να κυριαρχείς των οφθαλμών σου.

Βουλεύου χρήσιμα. Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα.

Φιλίαν φύλασσε. Να φυλάττεις τη φιλία.

Ευγνώμων γίνου. Να είσαι ευγνώμων.

Ομόνοιαν δίωκε. Να επιδιώκεις την ομόνοια.

Άρρητα μη λέγε. Να μην λες τα άρρητα.

Έχθρας διάλυε. Να διαλύεις τις έχθρες.

Γήρας προσδέχου. Να αποδέχεσαι το γήρας.

Επί ρώμη μη καυχώ. Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου.

Ευφημίαν άσκει. Να επιδιώκεις καλή φήμη.

Απέχθειαν φεύγε. Να αποφεύγεις την απέχθεια.

Πλούτει δικαίως. Να πλουτίζεις δίκαια.

Κακίαν μίσει. Να μισείς την κακία.

Μανθάνων μη κάμνε. Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις.

Ους τρέφεις αγάπα. Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις.

Απόντι μη μάχου. Να μην μάχεσαι αυτόν που είναι απών.

Πρεσβύτερον αιδού. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους.

Νεώτερον δίδασκε. Να διδάσκεις τους νεότερους.

Πλούτω απόστει. Να αποστασιοποιείσαι από τον πλούτο.

Σεαυτόν αιδού. Να σέβεσαι τον εαυτό σου.

Μη άρχε υβρίζων. Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία.

Προγόνους στεφάνου. Να στεφανώνεις τους προγόνους σου.

Θνήσκε υπέρ πατρίδος. Να πεθάνεις για την πατρίδα σου.

Επί νεκρώ μη γέλα. Να μην περιγελάς τους νεκρούς.

Ατυχούντι συνάχθου. Να συμπάσχεις με το δυστυχή.

Τύχη μη πίστευε. Να μην πιστεύεις την τύχη.

Τελεύτα άλυπος. Να πεθαίνεις χωρίς λύπη

Έτοιμοι να κάνουμε τo άλμα προς τα εμπρός Μπορούμε να διώξουμε την Τρόϊκα - του Κώστα Ροδινού

Ας υποθέσουμε, ότι σ’ ένα μήνα έχουμε εκλογές και εκλέγεται μια νέα αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τι θα μπορούσε να κάνει;

- Ο πρωθυπουργός ανακοινώνει ένα ευέλικτο σχήμα 15-20 υπουργών, που είναι έτοιμοι για όλα! Με την ορκωμοσία αναρτώνται στο Διαδίκτυο τα στοιχεία των φορολογικών τους δηλώσεων. Όσο καιρό ασκούν εξουσία, την περιουσία τους θα διαχειρίζεται επιτροπή ειδικών από την ΤτΕ.

- Μετά το πρώτο υπουργικό συμβούλιο, ο πρωθυπουργός ανακοινώνει, ότι διακόπτει τις συζητήσεις με την τρόικα, για να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική της χώρας.

-Το πρώτο νομοθέτημα που φέρνει στην Βουλή είναι για το «πόθεν έσχες» όλων των πολιτικών από το 1974 και μετά. Ο έλεγχος προχωράει ταχύτατα και αν αποδειχθεί ότι κάποιοι έβαλαν το χέρι στο μέλι θα πάνε φυλακή – και πρώτα εκείνοι της από εδώ πλευράς.

-Το δεύτερο νομοθέτημα (με διαφορά μιας εβδομάδας) το πολύ θα αφορά την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας

-Ο πρωθυπουργός, με όσους αρχηγούς κομμάτων θέλουν να τον ακολουθήσουν, επισκέπτεται Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία για τη σύναψη διμερών δανειακών συμβάσεων, κατά το πρότυπο της σύμβασης Ρωσίας-Κύπρου. Στόχος να καλυφθούν οι δανειακές μας ανάγκες για το 2012.

-Επιστρέφοντας, καταγγέλλει Μνημόνια και παρεπόμενα και δηλώνει ότι η χώρα θα προετοιμαστεί για να επιστρέψει στις αγορές το 2013.
Μπορούμε να κάνουμε εκείνα που πρέπει για να διώξουμε την τρόικα;

Μετά επιδίδεται σε ένα Μαραθώνιο…

- Προχωρεί σε συγχωνεύσεις τραπεζών με στόχο την δημιουργία υγιούς τραπεζικού συστήματος.

-Ιδρύει έναν μεγάλο Κρατικό Τραπεζικό Πυλώνα στον οποίον και μεταφέρονται δάνεια των ιδιωτών (στεγαστικά, προσωπικά-καταναλωτικά μέχρι 300 χιλιάδες).

Όπου έχει ήδη αποπληρωθεί το κεφάλαιο, συν ένα εύλογο περιθώριο κέρδους, διαγράφεται! Στα υπόλοιπα, επαναπροσδιορίζονται επιτόκια και διάρκεια αποπληρωμής, επί τα βελτίω. Έτσι, αφ’ ενός φεύγει η θηλιά από τα νοικοκυριά, άρα μεγαλώνει το διαθέσιμο εισόδημα, αφ’ ετέρου εξυπηρετούνται καλύτερα τα δάνεια, άρα μειώνεται το ρίσκο της τράπεζας.

-Θεσπίζονται κίνητρα για τον επαναπατρισμό ελληνικών κεφαλαίων. Το δημόσιο εγγυάται την ασφάλεια τους, ακόμα και με εμπράγματες εγγυήσεις.

-Ιδρύεται εταιρεία, η οποία αγοράζει από τη δευτερογενή αγορά ελληνικά ομόλογα, σε τιμές κάτω της ονομαστικής τους αξίας. Ετσι, μειώνουμε το χρέος μας.

-Το Υπουργείο Επενδύσεων, παρά τω Πρωθυπουργώ, διεκπεραιώνει κάθε επένδυση που πληροί τις προϋποθέσεις. Ο επενδυτής υποβάλλει τα σχετικά δικαιολογητικά και αν ο φάκελος είναι πλήρης, η επένδυση εγκρίνεται εντός 30 ημερών, χωρίς άλλες διατυπώσεις!

-Ψηφίζεται νέο φορολογικό νομοσχέδιο, με το οποίο μειώνονται δραστικά οι φορολογικοί συντελεστές. Όσες επενδύσεις επιλεγούν με τη διαδικασία που προείπαμε, θα τελούν υπό το αυτό φορολογικό καθεστώς για μια δεκαετία.

Η διάταξη θα ενσωματωθεί στο νέο Σύνταγμα.

-Θεσπίζονται δρακόντειες ποινές για τη φοροδιαφυγή. Οι σχετικές υποθέσεις εκδικάζονται εντός τριμήνου και τελεσιδικούν εντός έτους.

-Ολοκληρώνεται ο έλεγχος των φοροφυγάδων και επιτέλους πάνε φυλακή on line οι πέντε μεγαλύτεροι εξ αυτών.

-Καταργούνται όλες οι ανεξάρτητες αρχές. Οι αρμοδιότητές τους περιέρχονται είτε στα Ανώτατα Δικαστήρια, είτε στη Βουλή. Επανεξετάζονται όλες οι ΜΚΟ.

-Καθιερώνεται υποχρεωτική 18μηνη στρατιωτική θητεία. Το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων τοποθετείται για το ήμισυ της θητείας στη Β. Ελλάδα (από Έβρο μέχρι Ήπειρο) και για το υπόλοιπο στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Για ευνόητους λόγους.

Αν μπορεί μια εταιρεία συμβούλων, μπορεί και η Ελλάδα!

-Η Κυβέρνηση ανακοινώνει ένα ευρύτατο πρόγραμμα ανακατασκευής λιμανιών και μαρινών στα νησιά του Αιγαίου. Μέσω ΣΔΙΤ προσκαλεί ιδιώτες επενδυτές, τιτλοποιεί τα έσοδα και τους παραχωρεί την εκμετάλλευση για μια 20ετία.

-Η Ελλάδα προχωρά στην ανακήρυξη της ΑΟΖ,και κατά τα πρότυπα της Κύπρου παραχωρεί ταχύτατα άδειες για την εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου. Με τον εντοπισμό κοιτασμάτων, τιτλοποιεί μέρος των εσόδων.

-Δρομολογείται το πρόγραμμα αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου. Όταν η γερμανική εταιρεία εκτιμά μέρος αυτής της περιουσίας, στην παρούσα συγκυρία, σε 125 δις ευρώ, ποια είναι η πραγματική της αξία;

-Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης υποχρεούνται να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Διαφορετικά τίθενται σε καθεστώς εκκαθάρισης.

Όλα από την αρχή

-Καταρτίζεται προϋπολογισμός, μηδενικής βάσεως, και επαναξιολογούνται, όλες οι δαπάνες. Δημιουργείται Γραφείο Προϋπολογισμού και ο επικεφαλής του διορίζεται από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία.

-Στενός δημόσιος τομέας και ΔΕΚΟ αναδιοργανώνονται εξ υπαρχής με βάση τις σύγχρονες αρχές management. Ό,τι δεν έχει αντικείμενο κλείνει η συγχωνεύεται.

-Η Κυβέρνηση ανακοινώνει σχέδιο που αναδεικνύει την Ελλάδα σε Παγκόσμιο Κέντρο Εκπαίδευσης. Χωροθετεί εκτάσεις για σύγχρονα campuses κοντά σε Κέντρα Παγκόσμιου Πολιτισμού (Ολυμπία, Δελφοί, Δίον, Κνωσός, Δωδώνη, Ιθάκη κ.λ.π) και προσκαλεί τα κορυφαία Πανεπιστήμια του Κόσμου να έρθουν στην Ελλάδα.

- Επεκτείνονται τα σχέδια πόλεως, για να μεγαλώσει η αξία της ακίνητης περιουσίας των πολιτών.

-Κατατίθεται πρόταση Συντακτικής Συνέλευσης για την εκπόνηση ενός νέου Καταστατικού Χάρτη που θα αναδιοργανώνει τη χώρα εκ βάθρων.

Συμπέρασμα:

Τι λέτε; Αν κάνουμε αυτά (και πολλά άλλα), θα μας πάρουν στα σοβαρά;

Θα τα καταφέρουμε να απεμπλακούμε από το θανατηφόρο εναγκαλισμό της τρόϊκας;

Η Ελλάδα χρειάζεται έναν ισχυρό αέρα δημιουργίας που θα μας παρασύρει όλους προς τα εμπρός. Ένα «σοκ επανεκκίνησης»

Εννοείται ότι μπορούν να βρεθούν χίλιες-δυο δικαιολογίες ότι αυτά δεν γίνονται!

Ε, τότε; «Εσείς βλέπετε κάτι και λέτε: «Γιατί;» ΄

Όμως εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ, και λέω: «Γιατί όχι;»

Μπερνάρντ Σώ

Πηγή: www.antinews.gr

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ...

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ...
Δέν ξέρω αν το καταπληκτικό αυτό τραγούδι που τραγούδησε ο Μεγάλος Ξυλούρης ήταν ποτέ πιό επίκαιρο:

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα


Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Μαρία Δημητριάδη ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Χορωδία || Δήμητρα Γαλάνη || Χαράλαμπος Γαργανουράκης

Η επίθεση των εχθρών μας ξεκίνησε.
Kρατάνε το δίκιο που έφτιαξαν οι ίδιοι - βλέπε προστασία απο την διεθνή κρίση, προστασία από την υπερθέρμανση του πλανήτη, προστασία απο την τρομοκρατία, προστασία γενικώς- και εμείς φωνάζουμε ζήτω και γεια σαν κάθε μέρα...




Λακωνικότερα, το είπε και ο μεγάλος Goethe:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΟ ΑΠΕΛΠΙΣTIKA ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

Η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα - Κωνσταντίνος Τοκμακίδης *

Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:

Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ.
Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά...

Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο188% του ΑΕΠ της.
Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.

Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.

Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;

Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα κάρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;

Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί: α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!

β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών! γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.

δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!

Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος ;

*Ο Κων/νος Τοκμακίδης είναι καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

http://harryklynn.blogspot.com/

Μπερδεμένη κοινωνία - Φ. Γεωργελές

Oταν ήμουν μικρός, το σχολείο μου δεν είχε κτίριο. Κάθε χρονιά, κάποτε και δυο φορές μες τη χρονιά, μετακομίζαμε στο επόμενο, ένα κτίριο που άδειασε, ένα παλιό νοσοκομείο. Του χρόνου ξανά. Τα βιβλία μας ήταν γεμάτα εθνικοπατριωτικό λυρισμό τύπου «Λούφα και παραλλαγή», οι καθηγητές έκαναν από 2-3 μαθήματα ο καθένας. Δεν δίναμε και πολλή σημασία σ’ όλα αυτά. Καταλαβαίναμε με εφηβικό ένστικτο ποιοι τα ’λεγαν, ποιοι ενδιαφέρονταν και αυτούς τους προσέχαμε, τους ακούγαμε. Τους άλλους τους αγνοούσαμε. Δεν θυμάμαι βιβλία, θυμάμαι μόνο κάποιες παραδόσεις που μας μάθαιναν πώς να μαθαίνουμε, πώς να αγαπάμε τη γνώση. Έτσι κι αλλιώς βιαζόμασταν, να βρούμε τα κορίτσια στη Φωκίωνος, να πάμε στα φροντιστήρια της Σόλωνος, να μεγαλώσουμε.



Τώρα κάνουν καταλήψεις στα σχολεία γιατί δεν έχουν βιβλία. Έχει περάσει ένας μήνας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς κι έχει παραδοθεί μόνο το 40% των βιβλίων. Κάνουν 16χρονα παιδιά κατάληψη, γιατί δεν τους έδωσαν απ’ την αρχή βιβλία; Τους τα ζήτησε κανένας; Δεν χαίρονται που έχουν ένα μήνα να καταλάβουν τι τους γίνεται, να ακούσουν, να τεστάρουν τους καθηγητές τους;
Έχεις καμιά αμφιβολία ότι οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια θα τελειώσουν κάπου εδώ;Ξεκίνησαν 300 σχολές, τώρα είναι λιγότερες από 100 κλειστές. Λέμε συχνά ότι οι άνθρωποι είναι παράλογοι, ανορθολογικοί, στ’ αλήθεια όμως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Σχεδόν ενστικτωδώς αναγνωρίζουν το συμφέρον τους και δρουν αναλόγως. Πάνε πολλά χρόνια που τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί από ναούς της γνώσης σε εξεταστικά κέντρα που παρέχουν ένα πτυχίο χρήσιμο κυρίως στη μοριοδότηση για το διορισμό στο Δημόσιο. Είχαν άδικο; Εδώ και χρόνια, κάθε έτος οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα γίνονται όλο και λιγότερες, πιο σπάνιες, προσωρινές, μερικής απασχόλησης, ενώ οι θέσεις στο Δημόσιο συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Τα μαθήματα γίνονται λιγότερο σημαντικά από τις εξετάσεις, ο στόχος είναι το πτυχίο στο συντομότερο χρόνο. Οι καταλήψεις είναι ένα κλασικό παιχνίδι win-win, οι καθηγητές δεν χάνουν το μισθό τους και οι φοιτητές δεν χάνουν το χρόνο τους. Η εθιμοτυπική τελετουργία επαναλαμβάνεται κάθε χρονιά με καθησυχαστική ρουτίνα. Οι αιτίες δεν είναι ποτέ πρόβλημα, πάντα βρίσκεται ένας λόγος για να κάνεις αυτό που συμφέρει. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας φοιτητής σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη που να έχει καν ενδιαφερθεί να μάθει τη διαδικασία εκλογής πρυτάνεων. Στην Ελλάδα κλείνουν τα πανεπιστήμια. Γιατί στην Ελλάδα το μόνο που είχε σημασία μέχρι τώρα, ήταν οι συσχετισμοί στο κρατικοκομματικό πελατειακό σύστημα. Αυτή ήταν η μορφή ανάπτυξης.
Μέχρι τώρα. Γιατί τώρα ξαφνικά, το πάρτι τελείωσε. Οι προσλήψεις στο Δημόσιο γίνανε μία στις 5 αποχωρήσεις, μετά μία στις 10, μετά καμία. Αναγκαστική εφεδρεία, απολύσεις. Η επαγγελματική διέξοδος έκλεισε, το σύστημα κατέρρευσε. Οι φοιτητές αναθεωρούν ταχύτατα το παιχνίδι, το προηγούμενο παράγει μόνο χαμένους, αλλαγή παραδείγματος. Καταλήψεις τέλος, επιστροφή στα μαθήματα, δηλαδή στη γνώση.
Το παιχνίδι αμέσως μεταφέρεται στα γυμνάσια. Γιατί εκεί οι αναχρονιστικές δομές κυριαρχούν ακόμα. Τα παιδιά δεν θεωρούν σχολείο το σχολείο τους, αλλά το φροντιστήριο. Αυτό τα οδηγεί στο πανεπιστήμιο. Ακόμα και οι καθηγητές τους το έχουν αποδεχθεί, από το Πάσχα και μετά, οι ίδιοι τους λένε να μετρήσουν τις απουσίες τους και αν τα έχουν υπολογίσει σωστά, να χαιρετήσουν τις τάξεις, να ασχοληθούν με το φροντιστήριο για να προετοιμαστούν για τις πανελλαδικές. Τώρα εδώ το παιχνίδι είναι win-win, κανείς δεν χάνει μισθό, κανείς δεν χάνει το χρόνο του. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα φροντιστήρια όμως ποτέ, τα ιδιαίτερα συνεχίζονται με αυστηρή ακρίβεια. Το πρωί επικολυρικοί ηρωισμοί για την παγκοσμιοποίηση, το μνημόνιο, το «σχολείο της αγοράς», το βράδυ πληρώνουμε και πληρωνόμαστε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Απλώς το επενδύουν με ωραία λόγια. Τα πανεπιστήμια πολύ γρήγορα θα γίνουν κανονικά πανεπιστήμια, θα πάψουν να είναι άλλη μια ελληνική «ιδιαιτερότητα». Τα σχολεία όχι ακόμα, θα ’πρεπε το απολυτήριο να οδηγούσε στο πανεπιστήμιο, να ήταν αξιόλογο εφόδιο επαγγελματικής αποκατάστασης, ένα μπακαλορεά από μόνο του. Τώρα δεν είναι.
Δεν σημαίνει αυτό ότι φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν θα υπάρχουν στο μέλλον. Μόνο που θα έχουν πια τον αντίθετο στόχο. Θα είναι καταλήψεις για να ανοίξει το πανεπιστήμιο όχι για να κλείσει. Να ανοίξει, να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες, τα χαμένα μαθήματα, ακόμα και after hours με μουσική και παραδόσεις. Καταλήψεις που θα υποχρεώνουν τους τουρίστες καθηγητές να κάνουν τη δουλειά τους, που θα αξιολογούν, θα ενθαρρύνουν τους καλούς και θα εξοστρακίζουν τους αδιάφορους, που θα προσκαλούν τους καλύτερους επιστήμονες του κλάδου, τα πιο φωτισμένα μυαλά να κάνουν παραδόσεις, να μοιραστούν τη γνώση. Κινητοποιήσεις που θα ζητάνε όλο και περισσότερο αντί για όλο και λιγότερο όπως τώρα.
Ίσως αυτό γίνει και ένα γενικότερο μάθημα για την μπερδεμένη κοινωνία μας, ίσως επαναπροσδιορίσει τι είναι προοδευτικό, ριζοσπαστικό, τι βλέπει προς το μέλλον και τι κρατάει τα πράγματα στο συντηρητικό παρελθόν.
Γιατί ό,τι κι αν λένε, όταν τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό το να τα κλείνεις τελείως. Δεν μπορεί να είναι προοδευτικό όταν η πόλη σου είναι άσχημη να την καταστρέφεις περισσότερο. Όταν το Δημόσιο δεν προσφέρει τις υπηρεσίες στους πολίτες του όπως πρέπει, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να κατεβάζεις διακόπτες, να τραβάς χειρόφρενο, να αφήνεις τα σκουπίδια, να το κάνεις χειρότερο. Όταν ζεις στο βασίλειο της ανομίας δεν μπορείς να διεκδικείς το δικό σου μερίδιο ανυπακοής στους νόμους. Όταν ζεις στη βία δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να προσθέτεις τη δική σου βία. Προοδευτικό είναι πάντα το αντίθετο από το κατεστημένο, όχι μια δόση ακόμα περισσότερο απ’ αυτό.

Athens Voice