Στη γιορτή της Δημοκρατίας

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το ανέκδοτο είναι παλιό, όμως θυμίζει πολύ έντονα κάτι απ’ αυτό που ζούμε τώρα. Είναι εκείνο με τον νεαρό πάστορα, ο οποίος έχει πολύ τρακ πριν ανέβει στον άμβωνα για το πρώτο κήρυγμα της σταδιοδρομίας του. Ο γέρος πάστορας τον οποίον πρόκειται να διαδεχθεί τον συμβουλεύει να πιει ένα ποτηράκι κονιάκ για να χαλαρώσει. Το κήρυγμα έχει μεγάλη επιτυχία, το χριστεπώνυμον πλήρωμα καταχειροκροτεί τον νέο πνευματικό του ταγό, ο οποίος, όλος αγωνία, ρωτάει τον παλαιότερο πώς τα πήγε. Εκείνος τον καθησυχάζει, λέγοντάς του πως τα πήγε πολύ καλά, τον παροτρύνει όμως την επόμενη φορά να διορθώσει μερικές λεπτομέρειες που του ξέφυγαν. Πρώτον, του υπενθυμίζει ότι του πρότεινε να πιει ένα ποτήρι κονιάκ και όχι ολόκληρο το μπουκάλι. Δεύτερον, του επισημαίνει ότι ο Κύριος δεν (...) τον Σατανά αλλά τον νίκησε. Τρίτον, του λέει ότι το σωστό είναι το κήρυγμα να κλείνει με τη λέξη «αμήν» και όχι με το «ολέ». Και, τέταρτον, τον συμβουλεύει ότι είναι καλύτερο να μην κατεβαίνει από τον άμβωνα κάνοντας γλίστρα στην κουπαστή, αλλά από τα σκαλάκια. Κατά τα άλλα τα πήγε μια χαρά και το κοινό των πιστών το ευχαριστήθηκε. Με δύο λόγια όλα καλά, και συμφωνώ πως οι εκλογές είναι η γιορτή της Δημοκρατίας, η οποία ως γνωστόν δεν έχει αδιέξοδα, όμως πολλά κρίνονται από τον τρόπο με τον οποίον ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται την έννοια «γιορτή» και κατ’ επέκταση τις εκλογές και τη δημοκρατία.
Χθες πήραμε μια γεύση από τον τρόπο με τον οποίο γιορτάζουν οι προφυλακισμένοι της Χ.Α. Βρίζουν και απειλούν όποιον δεν μοιράζεται τις ευγενείς απόψεις τους, διότι είναι μάλλον προφανές, δεν το κρύβουν άλλωστε, πως το ποτό που πίνουν στο γλέντι της δημοκρατίας τούς χτυπάει στο κεφάλι. Το θέαμά τους είναι ικανό να σβήσει και τις τελευταίες ρανίδες πίστης στο μέλλον του ανθρώπινου πολιτισμού, όμως ας συμφωνήσουμε πως οι παραδόσεις του πανάρχαιου λαού μας μάς έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Αν δεν τα σπάσεις και δεν τρακάρεις μόλις ξέφυγες από το αλκοτέστ δεν καταλαβαίνεις διασκέδαση. Το ξέρουμε δα πως για πολλούς από εμάς η έννοια διασκέδαση ταυτίζεται με το δικαίωμα όσων διασκεδάζουν να ασχημονούν κατά των υπολοίπων. Η Χρυσή Αυγή είναι πρόβλημα ούτως ή άλλως, είτε η δημοκρατία γιορτάζει είτε απλώς τη βγάζει.
Χθες, όμως, ιδιαιτέρως με προβλημάτισε η διάχυτη ευφορία που προκάλεσε το άγγελμα της γιορτής στις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του αυτοαποκαλούμενου αντιμνημονιακού τόξου, η αυταρέσκεια με την οποία εμφανίζονται να διεκδικούν το πρώτο τραπέζι πίστα, η βεβαιότητα πως τα νταούλια και οι ζουρνάδες θα βαρούν και οι πανηγυριστές θα γλεντάνε μέχρι πρωίας. Θα μου πείτε οι ελληνικές κωμωδίες τέλειωναν πάντα στην εκκλησία ή στα μπουζούκια, ενίοτε και στα δύο, οπότε γιατί η δική μας να έχει διαφορετικό τέλος; Αυτά ξέρουμε κι αυτά κάνουμε. Πριν από μια δεκαετία στόχος της επιτυχίας ήταν να μπορείς να γλεντάς στα σκυλάδικα χωρίς να μετράς τα έξοδα και τώρα, ελλείψει ρευστού, οι επιτυχημένοι γλεντούν στις εκλογές.
Αν μη τι άλλο, ύστερα από πέντε χρόνια ομολογημένης κρίσης, και μετά από τόσες κυβερνήσεις που ήρθαν και παρήλθαν, θα έλεγε κανείς πως αυτό το ελάχιστο θα είχαμε μάθει, να παίρνουμε τις αποστάσεις μας από τις προσδοκίες που δημιουργεί η πολιτική αλλαγή. Ας μην ξεχνάμε πως ό,τι κι αν γίνει, επανάσταση δεν πρόκειται να γίνει. Αυτοί που την επαγγέλλονται θα κριθούν ως επαγγελματίες της δημοκρατίας, ή ως ερασιτέχνες. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις: ο θόρυβος απ’ τα πολλά «ολέ» απλώς προσπαθεί να κρύψει την πραγματικότητα μιας κατάκοπης κοινωνίας, η οποία έχει αποδείξει πως δεν αντέχει τις συγκρούσεις, γιατί προσθέτουν ανασφάλεια στην ήδη καλπάζουσα ανασφάλεια που τη διακατέχει.

http://www.kathimerini.gr

ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ

ΜΙΑ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ - ΕΝΑ ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΙΚΟ ΨΕΜΑ

Επτά μαθήματα ζωής από ετοιμοθάνατους

Ο κύκλος της ζωής είναι γεμάτος από τη συνεχή εναλλαγή γέννησης και θανάτου.
Όλοι τον έχουμε βιώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και έχουμε «σημαδευτεί» από αυτόν. Πέρα από το σκληρό του πρόσωπο, ο θάνατος προσφέρει και πολλά μαθήματα ζωής.
H παιδίατρος Smita Malhotra μοιράζεται όσα έχει μάθει μέσα από τη «θητεία» ως γιατρός:
1. Μην ξεχνάς ποτέ πόσο τυχερός είσαι
Είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να σκεφτόμαστε τα καθημερινά προβλήματα που δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε και απολαμβάνουμε τα απλά πράγματα της ζωής, όπως το να βγούμε έξω, να πάμε βόλτα και να είμαστε με τους κοντινούς μας ανθρώπους. Ανεξάρτητα με το χάος στο οποίο ζούμε, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πόσο τυχεροί είμαστε.
2. Να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι είναι η μεγαλύτερη επένδυση που μπορείς να κάνεις
Όταν συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα τα πολυτελή σπίτια και τα ακριβά αυτοκίνητα δεν θα είναι κοντά σου. Αυτοί που θα είναι κοντά σου και θα σε στηρίζουν είναι οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να είναι δίπλα σου. “Αλλωστε, μετά τον θάνατο ο καθένας ζει για πάντα στις καρδιές των αγαπημένων του ανθρώπων.
3. Να συλλέγεις στιγμές και όχι πράγματα
Πολλές φορές ξεχνάμε ότι οι στιγμές είναι πιο σημαντικές από τα αντικείμενα. Κράτα τις στιγμές που ζεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, φύλαξέ τις σαν το πιο πολύτιμο αγαθό και προσπάθησε να δημιουργήσεις κι άλλες αναμνήσεις και στιγμές μαζί τους.
4. Μην ψάχνεις την επιβεβαίωση
Την επόμενη φορά που θα αγχωθείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, αναρωτήσου εάν η έγκρισή τους θα ήταν σημαντική για εσένα εάν ήταν η τελευταία σου μέρα στη γη.
5. Όταν καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα στον χρόνο και το χρήμα, επέλεξε τον χρόνο
Καταναλώνουμε τόσο πολύ χρόνο να βρούμε τρόπους να βγάλουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα και αφήνουμε τόσο λίγο χρόνο για να αφιερώσουμε στην πραγματική μας ζωή. Μία ζωή που περιστρέφεται γύρω από τα χρήματα και βάζει την οικογένεια και τους φίλους σε δεύτερη μοίρα μπορεί να είναι πολύ άδεια και ανιαρή.
6. Μην κρίνεις
Προτού μπεις στη διαδικασία να κρίνεις κάποιον για αυτά που περνάει ή για αυτά που σκέφτεται, σκέψου ότι η ζωή είναι τόσο απρόσμενη που δεν ξέρεις που μπορεί να σε οδηγήσει. Άλλωστε, μπορεί κι εσύ να βρεθείς σε αντίστοιχη θέση και τότε σίγουρα δεν θα ήθελες να σε κρίνει κανείς.
7. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην κυνηγήσεις τα όνειρά σου
Πόσες φορές έχεις ακούσει κάποιον να μετανιώνει που δεν ακολούθησε την καρδιά του και δεν πάλεψε για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα; Συνήθως λέμε ότι κάτι θα το κάνουμε «όταν έχουμε χρόνο» ή «όταν έχουμε χρήματα» ή το απορρίπτουμε εντελώς γιατί μπορεί να μην είναι αυτό που θέλουν οι γύρω μας. Αυτό που έχει σημασία, είναι να ξέρεις ότι έζησες τη ζωή που εσύ ήθελες και να μην την αναπολείς με στεναχώρια.
~Αυτό το άρθρο/blog βασίστηκε στο κείμενο Seven Lessons I Have Learned From the Dying που δημοσιεύτηκε στην Huffington Post Αμερικής και μεταφράστηκε στην HuffPost Greece.
 http://apocalypsejohn.com/
 antikleidi

Πώς καλλιεργείται η ανθελληνική προπαγάνδα στην Τουρκία

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Επειδή τα τελευταία χρόνια έχει εξαπολυθεί μια κατευθυνόμενη προπαγάνδα από πολλά ελληνόφωνα ΜΜΕ, αλλά και από διάφορους δημοσίους παράγοντες που υποκρίνονται τον αόμματο και τον κουφό στην αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα, ότι στην γειτονική και σύμμαχο μας Τουρκία όλα είναι «ωραία» και «καλά», καλό θα είναι να γνωρίζουμε κάποια πράγματα που κανείς δεν θα τα προβάλλει στην χώρα μας.

Χωρίς να θέλουμε να σπείρουμε μίση, ο σκοπός αυτής της παρουσίας είναι αφ’ ενός η ενημέρωση σε κάποια ζητήματα για τα οποία κανείς δεν ενημερώνει και αφ’ ετέρου να καταδείξουμε την μεγάλη υποκρισία που υποκρύβεται στα τουρκικά σήριαλ που κατέκλυσαν για μια περίοδο τα ελληνικά κανάλια και γιατί επιλέγονταν αυτά και όχι τα άλλα, που κάνουν θραύση στην ίδια την Τουρκία.
Αν ζήσει κανείς σήμερα στην Τουρκία και όχι μόνο σε τουριστικές εκδρομές που συνήθως είναι κατευθυνόμενες, θα νοιώσει ένα διακριτικό αλλά εμφανή ανθελληνισμό να καλλιεργείται με πολλά μέσα στην τουρκική επικαιρότητα.
Καθημερινά σχεδόν προβάλλονται από τα τουρκικά κανάλια αμέτρητες κινηματογραφικές επιτυχίες που παρουσιάζουν το Βυζάντιο σαν την πιο διεφθαρμένη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας και τους βυζαντινούς σαν το πιο εκπορνευμένο κράτος που έχει ποτέ εμφανιστεί στην περιοχή της Μικράς Ασίας.
Σε πολλές από αυτές τις ταινίες εμφανίζεται μόνιμα ένας θεοποιημένος Τούρκος ήρωας, ο Malkoçoğlu. Αυτός ο Malkoçoğlu, σαν ο Τούρκος supermαn, επιτίθεται τιμωρός και κατατροπώνει του «διεφθαρμένους» βυζαντινούς χριστιανούς, με τρόπο που θα τον ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι καουμπόις του φαρ ουέστ.
Παράλληλα, τηλεοπτικά σήριαλ προβάλλονται καθημερινά στα μεγαλύτερα τουρκικά κανάλια με μεγάλη τηλεθέαση και με άκρως ανθελληνικό περιεχόμενο.
Τα σενάρια είναι κυρίως από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-22, αλλά και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, με κύριο στόχο τον εξευτελισμό του ελληνικού στρατού και της ελληνικής σημαίας.
Ειδικά για το Κυπριακό, εδώ η τουρκική φαντασία ξεπερνάει κάθε όριο. Μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο οι Τούρκοι αγωνιστές μάχονται με αναλογία ένας Τούρκος με… δέκα Έλληνες στα παραλίες της μεγαλονήσου και φυσικα τους κατατροπώνουν, ενώ οι «βάρβαροι δολοφόνοι» της ΕΟΚΑ σκοτώνουν, βιάζουν και καίνε τους Τουρκοκυπρίους ακόμα και μέσα στις…εκκλησιές που είχαν καταφύγει για να γλυτώσουν από την θηριωδία τους.

Το ίδιο κλίμα καλλιεργείται και στον τουρκικό στρατό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι το πρώτο μάθημα που διδάσκονται οι Ευέλπιδες της Τουρκίας στις στρατιωτικές τους σχολές, είναι το «Tabya Dersi», δηλαδή μάθημα τακτικής πολέμου, το οποίο αρχίζει με το γνωστό τουρκικό ρητό, «Το νερό κοιμάται αλλά ο εχθρός δεν κοιμάται».
Στο μάθημα αυτό διδάσκονται πως όλα τα επιτελικά σχέδια των Τούρκων αξιωματικών επί χάρτου, καθώς και στις πολεμικές αναμετρήσεις, είναι ορθά και αποτελεσματικά ενώ τα αντίστοιχα των Ελλήνων στις κοινές ελληνοτουρκικές συναντήσεις είναι λαθεμένα και αποτυχημένα.
Χαρακτηριστικό είναι και το ρητό που υπάρχει στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Άγκυρα, «Türklerin en büyük düşmanı Rus bir Yunan iki» που σημαίνει, «Ο μεγαλύτερος εχθρός των Τούρκων είναι πρώτος ο Ρώσος και δεύτερος ο Έλληνας»!!!
Εκεί που φαίνεται επίσης έντονα το ανθελληνικό μίσος της επίσημης Τουρκίας είναι τα τουρκικά Μουσεία. Όποιο μουσείο της Πόλης ή άλλης πόλης στην Μικρά Ασία επισκεφτείτε, θα δείτε ότι σχεδόν όλα τα αρχαία ελληνικά εκθέματα, προτομές αγαλμάτων και άλλα ευρήματα γραφούν Ρωμαϊκής εποχής και ποτέ Ελληνικής.
Παράλληλα τα χριστιανικά, (εικόνες, εικονοστάσια, καντήλια κ.λπ.), που επίσης κοσμούν ορισμένα τουρκικά μουσεία όπως στο Ικόνιο και αλλού, παρουσιάζονται αόριστα σαν… χριστιανικής εποχής.
Αλλα εδώ που γινεται συστηματική ανθελληνική προπαγάνδα είναι τα περίφημα τουρκικά σήριαλ, όχι φυσικά αυτά που αγόραζαν και προβάλλονταν στα ελληνικά κανάλια αλλά τα άλλα, με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στην Τουρκία όπως τα παρακάτω δυο πολύ γνωστά σήριαλ που παρουσιάζουμε σε γενικές γραμμές τα σενάρια τους:
Βρισκόμαστε στο 1920, σε μια περιοχή κοντά της Σμύρνη, σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, όπου υπάρχει ελληνικό «κατοχικό» στρατιωτικό τμήμα. Οι «κακοί» Έλληνες είχαν καταφέρει να πιάσουν ένα Τούρκο «αντιστασιακό».
Ο «αντιστασιακός» συνδέεται με την ομάδα ενός θρυλικού Τούρκου μασκοφόρου, ο οποίος καταπονεί τους Έλληνες με συνεχή σαμποτάζ και δολιοφθορές. Ο Έλληνας διοικητής, που διακρίνεται για την σκληρότητα του, αποφάσισε να οργανώσει μια δημόσια εκτέλεση του Τούρκου αντιστασιακού, για να παραδειγματίσει τους κατοίκους. Ο τόπος της εκτέλεσης στήνεται στην παραλία του χωριού, όπου συγκεντρώνονται οι κάτοικοι.
Ο Έλληνας διοικητής τους βγάζει ένα σκληρό λόγο, τονίζοντας πως αυτά παθαίνει όποιος αντιστέκεται στον ελληνικό στρατό. Και ενώ ετοιμάζεται το απόσπασμα για την εκτέλεση, τότε, ξαφνικά από το πουθενά, ξεπηδά ο μεγάλος ήρωας των Τούρκων, ο μασκοφόρος καβαλάρης που ορμάει μόνος του εναντίον των Ελλήνων.
Δημιουργείται σάλος και ταραχή, όλοι οι Έλληνες πέφτουν κάτω, οι κάτοικοι επευφημούν και γελούν με τα παθήματα των Ελλήνων και ο μελλοθάνατος βρίσκει την ευκαιρία, ενώ οι Έλληνες αλαφιασμένοι κυνηγούν τον μασκοφόρο, που θυμίζει καταπληκτικά τον Ζορό, να λυθεί και να το σκάσει.
Όλα αυτά δεν είναι παρά μια από τις χαρακτηριστικές σκηνές του μεγάλου τουρκικού τηλεοπτικού σήριαλ με τον τίτλο, «Kursum Yarasi» που προβάλλονταν επί ένα χρόνο στο μεγάλο τουρκικό κανάλι ATV, με μεγάλη τηλεθέαση. Αλλά το εκπληκτικό σε αυτή την σειρά δεν είναι αυτή η σκηνή.
Είναι ότι οι Τούρκου παρουσιάζουν πως οι Ρωμιοί χριστιανοί κάτοικοι της Μικράς Ασίας, αναπτύσσουν αντιστασιακό κίνημα κατά των… «εισβολέων» Ελλήνων, που όπου πάνε καταστρέφουν τα πάντα. Έτσι θα δεις γυναίκες που φοράνε σταυρό, να…!!! βοηθάνε τους Τούρκους αντιστασιακούς κατά των «κακών» Ελλήνων.
Μια άλλη, επίσης καταπληκτική τηλεοπτική σειρά, που αναφέρετε στην ιδία εποχή, (μια εποχή που την προτιμούν πολύ οι Τούρκοι για την τηλεόραση τους), είναι το, «Kirik Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά», στο KanalD, στο ίδιο δηλαδή τουρκικό κανάλι που παρήγαγε και το περίφημο και πασίγνωστο σε μας σήριαλ, «Τα σύνορα της Αγάπης». Θα πάρουμε μια χαρακτηριστική σκηνή για να καταλάβουμε το στόρυ του σήριαλ.
Η σκηνή είναι σε μια προκυμαία της Ιωνίας, μετά την ήττα των Ελλήνων και ενώ έχει υπογραφεί, παρά τις…έντονες διαμαρτυρίες των Τούρκων κατοίκων της περιοχής, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι Ρωμιοί κάτοικοι αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Η χαρακτηριστική σκηνή είναι στην προκυμαία, όπου έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται οι πρόσφυγες παρέα με… τους θρήνους των Τούρκων συγκατοίκων τους που κλαίνε οι «καημένοι» γιατί… θα φύγουν οι αγαπημένοι τους Ρωμιοί.
Το εκπληκτικό όμως δεν είναι εδώ, αλλά στο ότι ο τουρκικός στρατός όχι μονό… συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά… έχει στήσει και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία όπου τους προσφέρει… τρόφιμα ποτά και ότι άλλο που θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς, ( θυμίζει έντονα την κυρία Ρεπούση).
Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας Λοχαγός είναι απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή την στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά.
Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια. Από την μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού.
Κάπως έτσι έγινε… η Μικρασιατική καταστροφή και η άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά, για το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ. Αυτά είναι ένα μόνο μικρό δείγμα του πως καλλιεργείται κατάλληλο κλίμα στην τουρκική τηλεόραση.
Χαρακτηριστική είναι και μια άλλη σκηνή, που δείχνει πως οι Τούρκοι, το 1922 πάλι, καταφέρνουν να κάψουν ένα ελληνικό στρατόπεδο με… τσακμάκια σύγχρονης εποχής. Φαίνεται πως οι Τούρκοι ξέρουν να ξαναγράφουν την ιστορία μέσω τηλεοπτικών επιτυχιών, που έχουν ρεκόρ τηλεθέασης στην χώρα τους.
Κάποτε οι Έλληνες θα πρέπει να πάψουν να τρώνε κουτόχορτο. Κάποτε όλοι αυτοί οι Τουρκολάγνοι θα πρέπει να πάψουν να μας φλομώνουν με τις αυταπάτες τους και την διαστρέβλωση της ιστορίας όπουö κατά την τουρκική μέθοδο, το θύμα γίνεται θύτης και ο θύτης θύμα.
Φτάνει πια η Ελληνική αποβλάκωση.
Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

 http://apocalypsejohn.com

Περὶ τοῦ ἀνθρώπου ὃς τὸν Πάπαν ἀποκτείνειν ἐπειράσατο

Ἰνδονήσιος στρατηγὸς περὶ τοῦ δυστυχήματος ἐξηγεῖται Ὁ Ali Agka, ὁ Τούρκος πολίτης ὃς τῷ 1981ῷ ἔτει ἐπὶ τὸν Πάπαν Ἰωάννην Παῦλον Β' δὶς ἐπυροβόλησεν, ἄνθη ἐνία ἐν τῷ τούτου τοῦ Πάπου τάφῳ τῷ Σαββάτῳ ἐπέθηκεν. ὁ Α. Α., νῦν ἤδη πεντήκοντα καὶ ἑπτὰ ἔτη γεγονώς, εἶπεν μὲν ὅτι νομίζοι ἑαυτὸν τοῦτο ποιεῖσθαι δεῖν, πρὶν δὲ τοῦτο ποιεῖν ᾔτησε καὶ τῷ Πάπᾳ Φραγκίσκῳ διαλέγεσθαι, ἀλλὰ κατὰ τὸν τοῦ Πάπου φερέφωνον τὸν Φεδερίκον Λομβάρδι αὕτη ἡ σύνοδος ὡς τὸ εἰκὸς οὐ γενήσεται. περὶ δὲ τῆς πρὸς τὸν τοῦ Πάπου τάφον πορείας, τόδε λέγειν δυνάμεθα· εἰς μὲν τὸν τοῦ Ἰωάννου Παύλου Β' τάφον ἀφίκεσθαι οὐκ ἔτυχε ῥᾴδιον ὄν, οἱ γὰρ Πάπαι ἐν τοῖς ὑπὸ τοῦ Βατικάνου σπηλαίοις τεθαμμένοι εἰσὶ καὶ οὐκ ἐξὸν τοῖς τουρίσταις ἐκεῖσε εἰσιέναι δεῖ τοῦτον ὅστις ἂν εἰσιέναι βούληται ἐξουσίαν χρῆσθαι, τέλος δὲ τῷ Α. Α. τὴν ἀναγκαίαν ἐξουσίαν δεξαμένῳ εἰσιέναι ἐξῆν ὅποι τοῖς πλείστοις τῶν θνητῶν οὐκ ἔξεστιν.

τὸν μὲν Πάπαν ἀποκτεῖναι πειράσας, ὁ Α. Α. ἔτη ἔνια ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ ἔκειτο (λόγῳ μὲν εἰς ἀεὶ κατεδικάσθη, ἔργῳ δὲ ἐννεακαίδεκα ἔτη ἔκειτο), ἐν τῇ Ῥώμῃ, ἕως ἐλευθερωθεὶς πρὸς τὴν Τουρκίαν ἐπανῆλθεν, οὗ αὔθις ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ ἔκειτο ἄλλα ἀδικήματα ἀδικήσας, αὐτῷ δὲ ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ κειμένῳ (ἐν τῇ Ῥώμῃ) ὁ Πάπας ὃν ἀποκτεῖναι ἐπειράσατο διελέξατο (ὁ Πάπας οὐδέποτε εἶπε περὶ οὗτινος διαλέξαιντο). 

http://www.akwn.net/ AKROPOLIS WORLD NEWS    Τὰ νέα ἑλληνιστὶ γεγραμμένα

Πέντε ἀεροσκάφη τῷ βασιλεῖ Μοχάμεδ ΣΤ' καὶ ἡ Οὐκραίνα τῷ ΝΑΤΟ προσχωρεῖ

Ὁ Μοχάμεδ ΣΤ', εἰς τὴν Τουρκίαν ἀφικόμενος Ὁ Μοχάμεδ ΣΤ', βασιλεὺς τοῦ Μαρόκου, νεωστὶ εἰς τὴν Τουρκίαν ἀφίκετο, οὗ ἐν νῷ ἔχει ἡμέρας τινὰς σχολάζειν καὶ ἀναπαύεσθαι. τοῦτο μὲν κατ' αὐτὸ λόγου οὐδενὸς ἄξιον εἴη ἄν, ὅμως δὲ πολλὰ περὶ ταύτης τῆς πορείας λέγεται, ἡ δὲ αἰτία ἥδε ἐστίν· ἵνα ἡμέρας τινὰς ἐν τῇ Τουρκίᾳ διατρίβῃ, κέχρηται ὁ Μοχαμὲδ... πέντε ἀεροσκάφεσιν. τῇ Κυριακῇ εἰς τὸν ἀερολιμένα Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ ὧδε ἀφίκετο ταῦτα τὰ ἀεροσκάφη· ἐν μὲν ἄλλῳ τῶν ἀεροσκάφων ἐπορεύθη αὐτὸς ὁ βασιλεύς, ἐν δὲ ἄλλῳ ἐπορεύθησαν ἥ τε γυνὴ (Λάλλα Σάλμα) καὶ οἱ δύο υἷοι, ἐν δὲ τοῖς ἄλλοις τρισὶν ἐπορεύθησαν οἱ ὑπηρέται (ὁπόσοι οὐκ ἴσμεν) καὶ τὰ σκευή· ἀλλὰ ἴσως τοῦτο, τὸ ἐν τῇ Τουρκίᾳ σχολάζειν, πολιτικὸν πρόβλημα δείκνυσι, ὡς μὲν γὰρ ἐπὶ τὸ πολὺ ὁ βασιλεὺς Μοχάμεδ ἐν τῇ Γαλατίᾳ σχολάζει, νῦν δὲ προείλετο ἐν τῇ Τουρκίᾳ σχολὴν διατρίβειν, λέγουσι δὲ οἱ δημοσιογράφοι ὅτι νεωστὶ ὁ βασιλεὺς Μοχάμεδ τῷ Ὁλλὰνδ ὠργίσθη (ἀλλὰ τὴν αἰτίαν οὐκ ἀναγορεύουσιν).

ἡ δὲ Οὐκραίνα τῷ ΝΑΤΟ προσχωρεῖ· ἡ μὲν τῆς Οὐκραίνας βουλὴ περὶ τοῦδε προχθὲς ἐψηφίσατο, πότερον δέοι τὴν Οὐκραίναν ὡς ἀδέσμευτον χώραν διαμένειν ἢ εἰς τὸν ΝΑΤΟ εἰσιέναι. τῆς διαψηφίσεως γενομένης ὅτι δεῖ αὐτὴν εἰς τὸν ΝΑΤΟ εἰσιέναι, ἡ Ῥωσσία αὐτίκα ἐσχέτλιασεν, ὁ γὰρ Διμίτρι Μεδβέδεβ, ὃς τυγχάνει πρωθυπουργὸς τῆς Ῥωσσίας ὤν (ὁ μὲν Ποῦτιν πρόεδρός ἐστιν, ὁ δὲ Μεδβέδεβ πρωθυπουργός), εἶπεν ὅτι, εἰ ἡ Οὐκραίνα εἰς τὸν ΝΑΤΟ εἰσίοι, πολεμία χώρα τῇ Ῥωσσίᾳ γενήσοιτο (ἡ Οὐκραίνα τῷ 2020ῷ ἔτει βούλεται εἰς τὸν ΝΑΤΟ εἰσιέναι)· καὶ δη καὶ ἡ Ῥωσσία ἀπειλεῖ νῦν ὅτι ἀέριον τῇ Οὐκραίνῃ οὐ πορίσει. κατὰ δὲ τὴν ἐν τῷ Κίεβ ἀρχὴν δεῖ τὴν Οὐκραίναν εἰς τὸν ΝΑΤΟ εἰσιέναι διότι ἡ μὲν Ῥωσσία οὐ παύεται στρατιώτας εἰς τὴν Οὐκραίναν πέμπουσα, μόνον δὲ ὁ ΝΑΤΟ δύναται τοῦτο παύειν. ἐξ οὗ ὁ Ποῦτιν ἤρξατο στρατιώτας εἰς τὴν Οὐκραίναν εἰσπέμπειν ὡς ταύτῃ τῇ χώρᾳ ἐπιτεθησομένους (καίπερ ἀεὶ τοῦτο ἀρνουμένη), ἤδη τετρακισχίλιοι καὶ ἑπτακόσιοι ἄνθρωποι ἀπέθανον. 

AKROPOLIS WORLD NEWS    Τὰ νέα ἑλληνιστὶ γεγραμμένα http://www.akwn.net/

Άντε ρε και ρεβεγιονίσου!

Στάθης Παχίδης

Ξεκίνημα με σούσι (rolls πάπιας με μάγκο και California Rolls) και μετά διαλέγετε… Προτιμάτε «Ελάφι σαλμί με φρούτα δάσους και frampoise με σως Porto και παραδοσιακή γέμιση»; (Ε ναι, προ πάντων να τηρείται η frampoise παράδοση…). Ή μήπως «Άγριο σολωμό Σκωτίας ποσέ Jampo γαρίδα με μαύρο χαβιάρι και σως champagne»; (Όχι, ο ήμερος σολωμός δε λέει, άσε που, αν δεν είναι απ’ τη Σκωτία, σκαλώνει…).
Μήπως σας εξιτάρει «Φιλέτο νεροβούβαλου (κατά κοινή ομολογία, αν δεν έχει κάνει πλιτς πλατς ο βούβαλος, δεν είναι γευστικός) με πουρέ γλυκοπατάτας σε σάλτσα πράσινου πιπεριού», ή σας διεγείρει «ο καπνιστός σολωμός με πόδια βασιλικού καβουριού»; (βασίλειο έχουν ακόμη τα καβούρια απ’ ό,τι φαίνεται….). Ελκύουν επίσης «το στήθος περιστεριού και συκώτι πάπιας (ωρέ γενοκτονία της κατακαημένης οικογένειας Ντακ) σε καρπάτσιο παντζαριού με μαρμελάδα από σύκο και πράσινο μήλο»....
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες δεν αντέχω στον πειρασμό να μη γκουγκλάρω το λήμμα «Μενού σε Χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν», για να σκάσει και κανένα χείλι – τα μενού ως είδος κλαυσιγελικής μετεπιθεώρησης. Ένα μικρό απάνθισμα μόλις παρέθεσα, αν και η ρεβεγιονομηχανή αναζήτησης έχει ακόμη και «δροσερή σαλάτα άγριου ρυζιού (γκαγκάν γκαγκάν)», «βασιλομανίταρα», «χτένια» (πολλά χτένια με τα σχετικά γένια), άγριο (γκρρρρρ) αγριογούρουνο και πολλή πάπια. Από γκραντέ εστιατόρια μέχρι αστεράτα ξενοδοχεία, οι σεφ και οι επί του μενού τα δίνουν όλα και το τερματίζουν με στόχο τον εντυπωσιασμό και την πρόκληση – κάτω από κατοστάρικο, άνευ ποτά, δεν καθαρίζεις.
Μόλις πριν πέντε-έξι χρόνια, στην Εποχή των Χρημάτων, το ερώτημα για το πού απευθύνονται οι συγκεκριμένες προτάσεις και ποιο είναι το αγοραστικό τους κοινό, φαινόταν εκτός τόπου και χρόνου έως γκρίνια. Σήμερα, στην Εποχή των Συσσιτίων, το ίδιο ερώτημα επανέρχεται με άλλη διάσταση, μιας και οι σχετικές καταχωρίσεις δεν έλειψαν κι εφέτος. Κάποιοι, προτείνοντες ή πελάτες, δεν πήραν κι ούτε θέλουν να πάρουν χαμπάρι τι συμβαίνει ένα βήμα δίπλα τους, μεσοτοιχία στη μεζονέτα τους… Στην εξειδικευμένη πορνογραφία των εκπομπών μαγειρικής της τηλεόρασης (βλέπω αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να κάνω), προστίθεται το εποχικό κερασάκι του δείπνου του χριστουγεννιάτικου ρεβεγιόν, έτσι για να δείξουμε πως τίποτα δεν μας άγγιξε, πως το πάρτι συνεχίζεται και πως το παγόβουνο, το ναυάγιο κι οι απώλειες είναι σα να μη συνέβηκαν όσο η ορχήστρα το λαλάει, οι τρούφες είναι μαύρες και τα σορμπέ έρχονται…
ΥΓ. Βρήκα κάπου σε κάποιο μενού «Καβούρι ραβιόλι με Φρούτα του Πάθους». Παθανθές το εδώδιμο (passiflora edulis) λέγεται επιστημονικά το φρούτο του Πάθους κι είναι γνωστές οι κατασταλτικές και ηρεμιστικές του ιδιότητες…
Κάτι θα ξέρει ο σεφ που το διάλεξε…

 http://www.protagon.gr

Γιατί είναι δημοφιλείς οι θεωρίες συνωμοσίας

Η διαδεδομένη πίστη σε θεωρίες συνωμοσίας θεωρείται από πολλούς ως ένα σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Ωστόσο, δεν αποτελεί αμιγώς ελληνικό φαινόμενο, καθώς, όπως αναφέρεται σε άρθρο των πολιτικών επιστημόνων Έρικ Όλιβερ και Τομ Γουντ (University of Chicago και Ohio State University in Columbus αντίστοιχα) στο New Scientist, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και στις ΗΠΑ.

Γιατί είναι δημοφιλείς οι θεωρίες συνωμοσίας

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, ο κόσμος είναι γεμάτος θεωρίες συνωμοσίας: η CIA έπαιξε ρόλο στη μοίρα της πτήσης 17 των Malaysia Airlines, φαρμακευτικές εταιρείας εμποδίζουν την εμφάνιση «φυσικών» φαρμάκων για τον καρκίνο κ.ο.κ. «Οι περισσότεροι ειδικοί σχολιαστές απορρίπτουν τέτοιες θεωρίες ως παροξυσμούς κάποιων ακραίων παρανοϊκών. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για απατεώνες που συνιστούν σημαντικό κίνδυνο για την κοινωνία. Ωστόσο, τα στοιχεία αποκαλύπτουν μια διαφορετική εικόνα» αναφέρεται σχετικά.

Όπως επισημαίνουν οι δύο πολιτικοί επιστήμονες, εδώ και οκτώ χρόνια υποβάλλουν ερωτήσεις σε πολίτες στις ΗΠΑ για τις απόψεις τους περί των θεωριών συνωμοσίας, και έχουν προβεί σε τρεις σημαντικές διαπιστώσεις.

Πρώτον, οι θεωρίες αυτές είναι ευρείας αποδοχής. Ανά πάσα στιγμή, τουλάχιστον οι μισοί εκ των Αμερικανών συμφωνούν με μία ή και παραπάνω από τις πιο κοινές.

Δεύτερον, η προσκόλληση σε αυτές είναι κοινή στον πληθυσμό. Αν και οι μειονότητες και τα στρώματα που χαρακτηρίζονται από χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο τείνουν να τις υιοθετούν ευκολότερα, και μορφωμένοι λευκοί τις ασπάζονται επίσης.

Τρίτον, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι δημοφιλείς ανεξαρτήτως της θέσης που έχει κάποιος στο ιδεολογικό φάσμα. Περισσότεροι συντηρητικοί παρά φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι ο Μπαράκ Ομπάμα πλαστογράφησε το πιστοποιητικό γέννησής του, αλλά είναι πολλοί και οι φιλελεύθεροι που θεωρούν ότι η 9/11 διοργανώθηκε «εκ των έσω». Επίσης, κάποιες θεωρίες είναι εξίσου ελκυστικές και στις δύο πλευρές.

«Ως ερευνητές, για εμάς η ενδιαφέρουσα ερώτηση δεν είναι το αν αυτές οι θεωρίες είναι σωστές ή λάθος, αλλά γιατί τόσοι άνθρωποι τις υιοθετούν, ακόμα και μπροστά σε συντριπτικές αποδείξεις. Νομίζουμε ότι η απάντηση βρίσκεται στην ανθρώπινη ψυχολογία» σημειώνουν.

Ο εγκέφαλος, τονίζουν οι δύο ερευνητές, δεν εξελίχθηκε έτσι ώστε να επεξεργάζεται πληροφορίες σχετικά με βιομηχανοποιημένες οικονομίες, τρομοκρατία ή ιατρική, αλλά για την επιβίωση σε ένα άγριο περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια τάση να θεωρεί κανείς ότι αθέατοι κυνηγοί παραμονεύουν παντού, ή ότι συμπτωματικά γεγονότα συνδέονται με κάποιον τρόπο μεταξύ τους. Οι θεωρίες συνωμοσίας αντικατοπτρίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος κατανοεί ενστικτωδώς τον κόσμο και, κατά έναν ειρωνικό τρόπο, λειτουργούν καθησυχαστικά, καθώς είναι ιστορίες με καλούς και με κακούς, συγκρούσεις, τελικό αποτέλεσμα και άλλα στοιχεία τα οποία είναι εκ φύσεως ελκυστικά. Εν ολίγοις, σε αυτούς που πιστεύουν σταθερά σε αυτές, οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν την «αίσθηση» της αλήθειας.

«Και είναι αυτό ακριβώς που τις καθιστά πρόβλημα. Αποκρυσταλλώνοντας διαισθήσεις σε “αδιαμφισβήτητους” ισχυρισμούς, περιορίζουν τον δημόσιο διάλογο. Αυτό μπορεί να μην είναι πρόβλημα εάν οι συνωμοσίες περιλαμβάνουν εξωγήινους. Αλλά όταν μιλάμε για σημαντικά ζητήματα...τότε περιορίζουν τη δυνατότητά μας να συντηρήσουμε τον δημόσιο διάλογο» υπογραμμίζουν οι ερευνητές.

Πηγή: huffingtonpost.gr

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ "ΛΟΓΙΚΗ"

Αναθεώρηση του Συντάγματος και εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δημητρίου Ζιγκολη

Αντεισαγγελέα Πρωτοδικών Ροδόπης

Κομοτηνή, 16-12-2014

Αναθεώρηση του Συντάγματος και εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

   Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η επικείμενη εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας σε συνδυασμό με την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία (180 ψήφοι), έφτασε στο σημείο να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της σταθερότητας η μη της Χώρας και να συναρτάται από αυτήν η οικονομική σταθερότητά της. Ήδη, πολλοί είναι αυτοί που προτείνουν στο πλαίσιο μιας αναθεώρησης του Συντάγματος, την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την υποχρεωτική διάλυση της Βουλής (άρθρο 32 παρ. 4).

   Ι. Εισαγωγικά

   Σύμφωνα με το άρθρο 32 του Συντάγματος, για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών. Αν δεν επιτευχθεί η πλειοψηφία αυτή στην πρώτη ή την δεύτερη ψηφοφορία, ακολουθεί τρίτη ψηφοφορία όπου πλέον απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών (ήτοι 180 θετικές ψήφοι). Μη επιτυγχανομένης αυτής της πλειοψηφίας, η Βουλή διαλύεται υποχρεωτικά και η νέα Βουλή εκλέγει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με απλή πλειοψηφία.

   Ο δικαιολογητικός λόγος της αυξημένης αυτής πλειοψηφίας, έγκειται στο ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος (άρθρο 30 παρ. 1) και για το λόγο αυτό ενσαρκώνει τρόπον τινά την ευρύτερη εθνική ενότητα. Λησμονείται όμως το γεγονός ότι η αυξημένη αυτή πλειοψηφία δικαιολογούνταν ίσως λόγω των αυξημένων και ενισχυμένων αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1975 όπως αυτό ψηφίσθηκε από την Ε' Αναθεωρητική Βουλή.

   Όμως μετά την αναθεώρηση του 1986 αποψιλώθηκαν οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, μεταφέροντας το κέντρο βάρους στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας στον Πρωθυπουργό. Όμως η διάταξη του άρθρου 32 παρ. 4 του Συντάγματος παρέμεινε ως είχε. Μια ματιά στα Συντάγματα άλλων χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πολίτευμα Προεδρεύομενης Δημοκρατίας, αποδεικνύει ότι η διάταξη του άρθρου 32 παρ. 4 του Συντάγματος αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού σε καμία άλλη χώρα δεν συνδυάζεται η αδυναμία εκλογής προέδρου με την διάλυση της βουλής.  

 ΙΙ. Τα ισχύοντα σε άλλες χώρες με Πολίτευμα Προεδρευόμενης Δημοκρατίας.

    Οι όροι "Προεδρευόμενη" ή "Βασιλευόμενη" Δημοκρατία είναι όροι καθαρά ελληνικής εμπνεύσεως. Αντιθέτως στην ξένη ορολογία έχουν παγιωθεί οι όροι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (parliamentary Republic) και της κοινοβουλευτικής Μοναρχίας (parliamentary Monarchy) αντίστοιχα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα συντάγματα άλλων χωρών αποφεύγουν να προσδιορίσουν επακριβώς το πολίτευμα της χώρας, αλλά περιορίζονται να τονίσουν τον βασιλευόμενο η αβασίλευτο χαρακτήρα του πολιτεύματος. Έτσι στο άρθρο 1 του Ιταλικού Συντάγματος αναφέρεται ότι "η Ιταλία είναι μια λαοκρατική δημοκρατία που θεμελιώνεται στην εργασία". Αντίστοιχα στο άρθρο 2 του γαλλικού συντάγματος αναφέρεται ότι "η Γαλλία είναι μια αδιαίρετη, κοσμική, λαοκρατική και κοινωνική δημοκρατία». Βλέπουμε ότι τα ξένα Συντάγματα δεν προσδιορίζουν επακριβώς το πολίτευμα της χώρας (προεδρική η προεδρευομενη δημοκρατία) αλλά διακηρύσσουν πανηγυρικά τον αβασίλευτο η βασιλευόμενο χαρακτήρα του πολιτεύματος.

   Στην Ιταλία, (άρθρο 83 παρ. 3) ο Πρόεδρος εκλέγεται από ειδικό εκλεκτορικό σώμα που αποτελείται από τα μέλη της Βουλής και της Γερουσίας και ίσο αριθμό εκλεκτόρων που ορίζονται από τις Περιφέρειες της Ιταλίας κατ' αναλογία πληθυσμού. Απαιτείται πλειοψηφία 2/3 μόνον έως την τρίτη ψηφοφορία. Σε κάθε επόμενη ψηφοφορία απαιτείται απλή πλειοψηφία. Σε καμία περίπτωση δεν διαλύεται η Βουλή ή η Γερουσία. Ορισμένες φορές, για την εκλογή Προέδρου της Ιταλίας έχουν απαιτηθεί έως και 20 ψηφοφορίες. Φυσικά η θητεία του υπηρετούντος προέδρου παρατείνεται μέχρι την εκλογή νέου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιταλίας είναι εξοπλισμένος και με κάποιες "υπερεξουσίες". Έτσι, έχει την ανώτατη διοίκηση των ενόπλων δυνάμεων, προεδρεύει του ανώτατου συμβουλίου άμυνας και του ανώτατου δικαστικού συμβουλίου (άρθρο 87) μπορεί να διαλύσει την Βουλή και την Γερουσία αφού ακούσει την γνώμη των προέδρων τους (άρθρο 88), και επιλέγει το ένα τρίτο των μελών του Συνταγματικού Δικαστηρίου (άρθρο 135). Σύμφωνα δε με το άρθρο 89 παρ. 2 απαιτείται προσυπογραφή των πράξεων του από τον Πρωθυπουργό, μόνο όταν αυτές έχουν νομοθετική ισχύ.  

  Στην Γερμανία, ο Πρόεδρος εκλέγεται από ειδικό εκλεκτορικό σώμα που αποτελείται από τους Βουλευτές της Ομοσπονδιακής Βουλής και ίσο αριθμό εκλεκτόρων που ορίζουν κατ' αναλογία πληθυσμού οι Ομόσπονδες Χώρες. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία (το ήμισυ συν ένα). Στην επαναληπτική ψηφοφορία αρκεί και η απλή πλειοψηφία. Οι αρμοδιότητες του είναι καθαρά τελετουργικές. Παρόμοια ισχύουν σε Προεδρευόμενες Δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Λετονία, η Εσθονία. Σε άλλες προεδρευόμενες Δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Αυστρία, η Φιλανδία, η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Σλοβενία, η Σλοβακία και η Κροατία, ο Πρόεδρος εκλέγεται με άμεση ψηφοφορία. Η γειτονική μας Μάλτα, πρωτοτυπεί, αφού ο πρόεδρος της Χώρας, δεν εκλέγεται, αλλά διορίζεται με απόφαση της βουλής για πενταετή θητεία, και μπορεί να παυθει ομοίως λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς (άρθρο 48 παρ. 3 εδ. Β’). Στην Λετονία, ο Προέδρος της Χώρας εκλέγεται από την βουλή με μυστική ψηφοφορία για περίοδο 4 ετών και για την εκλογή του απαιτούνται 51 βουλευτές επι συνόλου 100. Σε καμία περίπτωση δεν διαλύεται η Βουλή. Πάντως, υπάρχει η δυνατότητα καθαίρεσης του Προέδρου, μετα από πρόταση του ημίσεος του όλου αριθμού των βουλευτών και με πλειοψηφία 2/3.  

   Η σύγκριση με τα ισχύοντα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αποδεικνύει ότι η συνταγματική επιταγή του άρθρου 32 παρ. 4 του Συντάγματος αποτελεί νομικό παράδοξο και θα έλεγε κανείς, μια άστοχη επιλογή του συνταγματικού νομοθέτη. Και τούτο διότι άλλη είναι η αποστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλη της Βουλής. Μετα την συνταγματική αναθεώρηση του 1986, η αποστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίζεται ουσιαστικά στην εκτέλεση τελετουργικών καθηκόντων και είναι μάλλον διακοσμητικό στοιχείο του πολιτεύματος, αφού οι όποιες ρυθμιστικές του αρμοδιότητες, έχουν περιπεσει σε αχρησία. Π.χ. από την έναρξη ισχύος του Συντάγματος έως σήμερα κανένας Προέδρος δεν έχει κάνει χρήση του συνταγματικού προνομίου του, να αναπέμψει νόμο στη Βουλή για νέα συζήτηση (άρθρο 42 του Συντάγματος). Αντιθέτως, στην Γερμανία όπου ο πρόεδρος έχει ακόμη λιγότερες αρμοδιότητες, οι εκάστοτε Πρόεδροι έχουν αρνηθεί να υπογράψουν πάνω από 10 νομοσχέδια που είχε ψηφίσει η Βουλή.  

ΙΙΙ. Αναθεώρηση του Συντάγματος       

   Ενόψει της οικονομικής κρίσης αλλά και των θεσμικών στρεβλώσεων που έχουν διαπιστωθεί, έχουν ήδη κατατεθεί διάφορες προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Κάποιοι προτείνουν την άμεση εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας με άμεση ψηφοφορία με παράλληλη ενίσχυση των ρυθμιστικών του αρμοδιοτήτων. Σε άλλη πρόταση που κατατέθηκε πρόσφατα, προτείνεται η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από την Βουλή και εφ' όσον η εκλογή αποβεί άκαρπη, τότε και μόνο τότε θα γίνεται προσφυγή στον λαό, ο οποίος θα εκλέγει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με άμεση και καθολική ψηφοφορία.  

   Αν ενισχυθούν οι εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, αναπόφευκτα θα δημιουργηθεί ένας πολιτειακός "διπολισμός". Θα έχουμε έναν μάλλον ισχυρό Πρόεδρο και έναν επίσης ισχυρό Πρωθυπουργό. Ποιες θα είναι οι ασφαλιστικές δικλείδες σε περίπτωση "συγκατοίκησης", δηλ. Πρόεδρος από το κόμμα Α και Πρωθυπουργός από το κόμμα Β; Εάν υπάρξει διαφωνία σε καίρια ζητήματα μεταξύ Προέδρου και Πρωθυπουργού, πως θα επιλυθεί αυτή; Ποιος από τους δύο πολιτειακούς παράγοντες θα πρέπει να υποχωρήσει, ή πως θα επιτευχθεί συμβιβασμός; Πάντως, πολλές ταραγμένες περίοδοι της νεότερης ιστορίας μας είχαν ως απαρχή τους, καίριες διαφωνίες μεταξύ ανωτάτου άρχοντος και πρωθυπουργού (1915-1917 και το έτος 1965). Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι και στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ο πρόεδρος της Γερμανίας εκλεγόταν από τον λαό και είχε αρμοδιότητες αποφασιστικής σημασίας.

   Κατά την άποψή μας, ο συντακτικός νομοθέτης θα πρέπει να αναθεωρήσει την διάταξη του άρθρου 34 παρ. 2 του Συντάγματος κατά την οποία η βουλή διαλύεται υποχρεωτικά σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί η απαραίτητη πλειοψηφία των τριών πέμπτων των μελών της βουλής. Θα μπορούσε κάλλιστα να καθιερώσει και τέταρτη ψηφοφορία όπου θα μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και με απλή πλέον πλειοψηφία η να καθιερώσει την   εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από ειδικό εκλεκτορικό σώμα με απλή πλειοψηφία, λ.χ. από συνέλευση αποτελούμενη από τα μέλη της βουλής και ίσο αριθμό εκλεκτόρων που θα προτείνονται από τις Περιφέρειες. Βέβαια, ο αναθεωρητικός νομοθέτης θα μπορούσε να αναθεωρήσει και την διάταξη του άρθρου 110 του συντάγματος και να μεταβάλλει την  διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολη αφού,  απαιτείται διάλυση της βουλής και τήρηση χρονοδιαγραμμάτων. Θα μπορούσε να προβλεφθεί ότι για την αναθεώρηση μη θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος απαιτείται πλειοψηφία 2/3 η 3/5 της βουλής χωρίς την προηγούμενη διάλυση της βουλής. Ο αναθεωρητικός νομοθέτης θα μπορούσε να προβλέψει και την ολική αναθεώρηση του συντάγματος (revision totale, Totalrevision), συμπεριλαμβανομένων και των θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος. Ολική αναθεώρηση προβλέπεται στα Συντάγματα της Ελβετίας, της Αυστρίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας και άλλων χωρών. Στην Γερμανία (άρθρο 146), στην Αυστρία ( άρθρο 44) όπως και στην Ελβετία με δημοψήφισμα μπορεί ο λαός να ψηφίσει νέο Σύνταγμα. Στη Ισπανία, τα νομοθετικά σώματα μπορούν με πλειοψηφία δυο τρίτων να ψηφίσουν την αναθεώρηση και των θεμελιωδών διατάξεων. Τα νομοθετικά σώματα (Κορτες) διαλύονται αυτοδικαίως και τα νέα νομοθετικά σώματα αποφαίνονται με αυξημένη πλειοψηφία. Εξ ολοκλήρου νέο σύνταγμα απέκτησαν πρόσφατα η Ελβετία και η Φιλανδία το1999, το Λιχτενστάιν (2003) και πρόσφατα η Τουρκιά (2014), η οποία είναι πλέον Προεδρική Δημοκρατία. Πάντως, υπάρχουν και Συντάγματα χωρών τα οποία δεν έχουν αναθεωρηθεί ποτέ! Είναι το ιαπωνικό σύνταγμα του 1947 και το σύνταγμα της Δανίας του 1953. Αντιθέτως, η Ελβετία αν και απέκτησε εξ ολοκλήρου νέο σύνταγμα το 1999, το έχει ήδη αναθεωρήσει πάνω από 13 φορές.   

  

IV. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

   Ο συντακτικός νομοθέτης θα πρέπει να επιλύσει άμεσα και με απλό τρόπο το ζήτημα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας με τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις, αποσυνδέοντας την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από την διάλυση της Βουλής και καθιερώνοντας απλή ή και σχετική πλειοψηφία. Μπορεί ακόμη να καθιερώσει ειδικό εκλεκτορικό σώμα. Αντιθέτως θα πρέπει να επικεντρωθεί στην δημιουργία εκείνων των ασφαλιστικών δικλείδων που θα αποτρέψουν τις θεσμικές στρεβλώσεις που οδήγησαν την χώρα στην κρίση. Έτσι μπορεί να καθιερώσει τον ουσιαστικό διαχωρισμό της εκτελεστικής από την νομοθετική εξουσία, να καθιερώνοντας το ασυμβίβαστο Υπουργού και Βουλευτή,  επαναπροσδιορίζοντας το περιεχόμενο της βουλευτικής ασυλίας καθώς και την ποινική ευθύνη των Υπουργών και να μεριμνήσει για την θωράκιση και της αληθινή πραγμάτωση της δικαστικής ανεξαρτησίας και της αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης, καθιερώνοντας λ.χ. Συνταγματικό Δικαστήριο. Θα μπορούσε πάντως να επιδείξει περισσότερη τόλμη, προσδιορίζοντας και το λεγόμενο «οικονομικό» και «κοινωνικό» Σύνταγμα.            

http://dikastis.blogspot.gr

Σημείωση: πληροφορίες λήφθηκαν από το Βιβλίο των Μαυρια-Παντελη «Συνταγματικά κείμενα ελληνικά και ξένα» εκδόσεις Αντ.Α Σακκουλα 1996, καθώς και από την Γερμανογλωσση ιστοσελίδα www.verfassungen.de, η οποία περιέχει τα συντάγματα (ισχύοντα και προισχυσαντα) όλων των χωρών του κόσμου, και ενημερώνεται διαρκως.Στην ιστοσελίδα http://www.verfassungsvergleich.de/, υπάρχουν τα συντάγματα όλων σχεδόν των χωρών και στην αγγλική γλώσσα.

Ανεξυριζαυγιτική Τερατογένεση

..."Έχουμε ξαναπεί ότι τώρα το έθνος πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και «παίζει με τη φωτιά». Για ένα τεχνικό ζήτημα περί την ασήμαντη εκλογή ΠτΔ, οδηγεί σε εκλογές καταστροφικές, που οδηγούν σε πολύ σοβαρό αδιέξοδο. Αυτοί που εγκαλούν την κυβέρνηση ως κυβέρνηση μειοψηφίας, εκμεταλλεύονται μια συνταγματική αβελτηρία και οι ίδιοι μη μπορώντας να κερδίσουν κάτι πάνω από 30%. Αυτό το ένα τρίτο των Ελλήνων, δηλαδή, που νομίζει ότι μας ψεκάζουν και γι’ αυτό δεν πληρώνουμε. Έτσι με αυτό οδηγό, πάμε τα πράγματα σε μια ανασφαλή και ρευστή, ακόμα χειρότερη, κατάσταση κυβερνητικής μειοψηφίας.
Όμως, όσο και αν εκβιάζουν με πέτσινες δημοσκοπήσεις μια πλάνη περί επικείμενης αυτοδυναμίας, η ζωή είναι σκληρή. Η αντιμνημονιακή φούσκα ολοένα θα ξεφουσκώνει. Όχι γιατί το ψεκασμένο έθνος μας δεν είναι ευεπίφορο σε τέτοιες βλακώδεις συνωμοσιολογικές πιπεριές. Αλλά επειδή διαρκώς η σκληρή ζωή διαψεύδει ατιμωτικά την απίστευτη αντιμνημονιακή απάτη. Οπότε, ο τεχνικός συνταγματικός λόγος και ο λαϊκισμός του μικροδικομματισμού, που τροφοδοτούν αυτή την κυβερνητική κρίση, πρέπει να αποκαλυφθεί ως δόλιος και άκυρος.
Γιατί οδηγεί σε ακόμα χειρότερο σενάριο μειοψηφικής αναντιστοιχίας στη Βουλή και στη ζωή. Δεν υπάρχει κανένα «αντιμνημονιακό» πλειοψηφικό ρεύμα, που θα έρθει να φρεσκάρει και να σπρώξει μπροστά το εθνικό κάρο. Γι’ αυτό οι εκλογές είναι θανάσιμος κίνδυνος για αδιέξοδες τυρβώδεις επιπλοκές, ωφέλιμος μόνο για την «αριστερή» ασυναρτησία και για κανέναν άλλο. Δεν αξίζει ο τόπος να βασανίζεται επειδή το πάθος κάποιων που έχουν μια λιγούρα στο στομάχι για εξουσία, τους κάνει να κοροϊδεύουν τον οχλοπολτό με ασύστολα ψέματα, ότι τάχα ΘΑ, ΘΑ, ΘΑ και ΘΑ."..

Απόσπασμα από το άρθρο "Οι 5 μύθοι της Ανεξυριζαυγιτικής Τερατογένεσης" του ΣΑΚΕΛΛΑΡΗ ΣΚΟΥΜΠΟΥΡΔΗ, από τηνhttp://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%BF%CE%B9-5-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82

2015: Ας πέσουμε λοιπόν στις ξέρες, ίσως μας κάνει καλό!

Μπαίνουμε στη νέα χρονιά με όλα τα μέτωπα ανοικτά, χωρίς να έχουμε διδαχθεί από την κρίση. Ίσως τελικά η πρόσκρουση να είναι "μια κάποια λύση".

 

Τάσος Παγκάκης

Δεν είναι χριστουγεννιάτικο καραβάκι, αλλά το 2015 που έρχεται καταπάνω μας ορμητικά σαν τάνκερ …Κι εμείς χαριτωμένα πηδάμε τα κύματα, σαν τα δελφινάκια, πιστεύοντας ότι θα τη σκαπουλάρουμε ως είθισται.

Συνεχίζοντας το άρθρο “Σαστισμένος στην αρένα των Ελληνικών social media”, ήθελα να τελειώσω αυτό το οδοιπορικό με λίγα ακόμη «τσιτάτα» ανευθυνότητας, αλλά και με κάμποσα στοιχεία. «Θέλουμε το νέο επιτέλους, μας κούρασαν», «να καεί το μπ…….», «δεν εναποθέτω καμία ελπίδα κάπου αυτήν τη στιγμή», «σαμαροβενιζέλο θα φας», «στην πολιτική υπάρχει έλλειμμα ικανών προσωπικοτήτων (ούτε ο Θοδωράκης είναι τέτοια)», «δεν χτυπιέται ο Βενιζέλος με κραυγές, χρειάζεται σοβαρό αντίπαλον δέος», «πρέπει να διευκολύνει τις δημοκρατικές διαδικασίες το ΠΑΣΟΚ, γιατί έχει κάτι χομεΐνέιδες άνευ προηγουμένου σε συνδικαλισμό κ.λπ., τα έχω συζητήσει με πολλά στελέχη και πρέπει να πιέσουμε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Όχι σε κλίκες. Κάθαρση παντού, για αληθινή δημοκρατία και όχι λόγια! Καλά Χριστούγεννα, Καλές Γιορτές», «η χώρα θέλει επενδύσεις», «η Ryanair “κίτρινος πυρετός” του αέρα», «ξεπουλάνε ό,τι προλάβουν», «εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος»…

Καταλάβατε, ό,τι του φανεί του λολοστεφανή. Αλλά τίποτε δεν λέγεται επί της ουσίας, από την οποία εξαρτάται η επιβίωσή μας.

• Το 2015, μας λείπουν 5,5 δις ευρώ που κανείς δεν λέει ότι προκύπτουν από το δαπανηρό στη λειτουργία του Κράτος, ούτε το πού θα βρεθούν. Ακόμη 1,8 δις από τη δόση του προγράμματος χρηματοδότησης, ακόμη 1,4 δις έλλειμμα γενικής κυβέρνησης και περίπου 2 δις από ανείσπρακτους φόρους. Επίσης, έχουμε 22,5 δις υποχρεώσεις σε τόκους και χρεολύσια. Δηλαδή το μαγαζί δεν βγαίνει. Το ίδιο θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος θέλει αύξηση εξόδων με οποιονδήποτε τρόπο.

• Για τα επόμενα 1-2 χρόνια, φαίνεται να έχουμε πολλές δικαστικές αποφάσεις δικαίωσης κοινωνικών-επαγγελματικών ομάδων υπέρ του εισοδήματος που είχαν κρατικά κατοχυρωμένο. Αυτό θα απαγορεύει τη μεταφορά πόρων σε κοινωνικές υπηρεσίες, εξαγωγές, δημόσιες επενδύσεις. Μια φορά 50 εκατ., την άλλη 350 εκατ., θα παίζουμε διαρκώς το ίδιο παιχνίδι (δώσε-έδωσα-έλλειμμα-δανείσου-δεν μπορώ-βάλε φόρο).

• Η μεταφερόμενη βόμβα του ασφαλιστικού (από το 1999) δεν αφορά μόνο στο αν θα παίρνεις σύνταξη -γιατί δεν θα πάρουμε-, αλλά τις βασικές κοινωνικές παροχές. Κι επειδή κανείς δεν λέει την αλήθεια (λόγω συμφερόντων), εργαζόμαστε λιγότεροι, συντηρούμε περισσότερους, ενώ αρκετών τα προνόμια έμειναν ίδια (εφάπαξ, παροχές, συντάξεις). Συν το γεγονός ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει πια πόρους, για να δώσει κι άλλους φόρους, οπότε…

• Πληρώνουμε ακόμη 254 δημόσιους οργανισμούς με προέδρους, γραμματείς, φαρισαίους, αυτοκίνητα που δημιουργούν κόστος, γραφειοκρατία και εμπόδια. Το κόστος εδώ δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά εθνικό, αφού αποτρέπει δράσεις.

• Δεν έχουμε εθνικό σχέδιο ευρυζωνικότητας και Chief Technology Officer του Κράτους –θεσμικό, όχι διορισμένο– να μετασχηματίσει ηλεκτρονικά όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, τις παροχές προς τον πολίτη, μειώνοντας τα κόστη λειτουργίας και ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ τη φοροδιαφυγή (Αντί για 10.000 σφραγίδες, ένας ηλεκτρονικός αριθμός για κάθε πολίτη. Ένας τραπεζικός λογαριασμός για όλες τις συναλλαγές).

• Η εκπαιδευτική πολιτική είναι ακόμη στο 1980: αλλαγή αντικειμένων, νέες ειδικότητες, νέο περιεχόμενο, διεθνείς συνεργασίες, εξαγωγή παιδείας, μάθηση εξ αποστάσεως, ιδρύματα σε πόλεις για εξοικονόμηση πόρων; Τίποτε απ’ αυτά! Αφήστε τις οικογένειες να πληρώνουν βενζίνη-μετακινήσεις-δίδακτρα-ενοίκια-χαρτζιλίκι στα ΠΦ (προ φούσκας) επίπεδα, ώστε να κρατηθούν όλες οι οργανικές θέσεις καθηγητών των πανεπιστημίων και όλα τα ενοικιαζόμενα και σουβλατζίδικα ζωντανά.

• Συζητάμε μόνο συντάξεις-μισθούς δημοσίου-εφάπαξ-επιστροφές κεκτημένων, αλλά καθόλου για εξαγωγές-εμπορικές αποστολές-διεθνείς συνεργασίες. Κατηγορούμε τους ξένους ανεύθυνα και ανέξοδα, ενώ οι αγορές και οι χώρες τους μόνον μπορούν να πληρώσουν τα όνειρά μας. Χάνουμε τα πάντα: μάρμαρα Περσίας, καλλιέργειες Μαγκρέμπ, κρασί, λάδι κ.λπ. Αργοπεθαίνει μια χώρα, αλλά για το μέλλον της το μόνο που ακούς είναι «θα σκίσω τις δανειακές συμβάσεις» ή ότι «βγήκαμε από το μνημόνιο». Και μετά; Πόσο ναργιλέ και τάβλι;

• Μπαίνουμε στο 2015 χωρίς ούτε ένας πολίτης επιτακτικά, φωναχτά, διεκδικητικά να ζητά πρόγραμμα για την ανεργία των νέων, τη γυναικεία επιχειρηματικότητα, την επαναφορά των μεγαλύτερων ηλικιών ανέργων στο κοινωνικό welfare. Ο Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας ανακοινώνει δέσμευση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στο Αγρίνιο για όλη τη Δυτική Ελλάδα (μπράβο, ρε γίγαντα!). Η Περιφερειάρχης Αττικής παλεύει για τις χωματερές, ενώ η χώρα πληρώνει πρόστιμα 22 εκατ.! Ποιος να σου πει για τοπικές κοινοπραξίες, εταιρείες ανέργων, σεμινάρια επαγγελματικού προσανατολισμού, θεματικά πάρκα, κοινά εξαγωγικά marketplaces…

• Μπαίνουμε στο 2015 και η αδρανής εδώ και 5 χρόνια χώρα μας δεν βλέπει τι έρχεται με ταχύτητα φωτός καταπάνω της κι ότι το μπάμ θα είναι δυνατό. Η Ελλάδα απουσιάζει από την εβδομάδα Ηνωμένων Εθνών, από τα προγράμματα βιώσιμης ανάπτυξης πόλεων και βιομηχανιών, τα cluster καινοτομίας της ΕΕ, τις εξαγωγικές ενώσεις και από κάθε forum. Πώς να πας εκεί, όταν τους βλέπεις ως εχθρούς ή απλώς αδιαφορείς;

• Μπαίνουμε στο 2015 με την εξαγγελία του λεγόμενου «Πακέτου Γιουνκέρ» των 315 δς ευρώ, το οποίο θα χρηματοδοτήσει Ευρυζωνικές Συνδέσεις, Έρευνα και Καινοτομία, Ενέργεια, Μεταφορές και Παιδεία. Σε όλα αυτά, η χώρα μας δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ σχέδιο. Πού, ποιοι, πότε, πώς, σε ποιες περιοχές, πόσο, γιατί, σε ποιους πολίτες, με στόχευση. Απλώς το κραδαίνει η κυβέρνηση ως ευκαιρία ανάπτυξης και η αντιπολίτευση το ίδιο!

• Μπαίνουμε στο 2015, διατηρώντας υψηλά εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα, με μονοπώλια, με υψηλά κόστη παντού (ως χώρα, όχι μόνο το Δημόσιο) και, ενώ έχει πέσει κατά 40% το ΑΕΠ μας, αυτά δεν έχουν μειωθεί κατά ένα αντίστοιχο 40%. Προτού πείτε τι είναι σωστό ή όχι, στο σπίτι μας δεν έχουμε περικόψει τα έξοδα κατ’ αντιστοιχία της μείωσης των εισοδημάτων μας.

• Μπαίνουμε στο 2015 με ομόφωνη απόφαση της ΚΕΔΕ να πάρει τους πόρους που δικαιούται η Αυτοδιοίκηση από την Πολιτεία. Αγώνας κι εδώ! Δηλαδή να δανειστεί το Κράτος από διεθνείς αγορές ή να μπουν νέοι φόροι κεντρικά ή να περικοπούν κάποιες δαπάνες. Αλλιώς πώς; Γιατί δεν σκέφτονται οι Δήμοι να βγάλουν έσοδα είτε από τοπικούς φόρους, προσφέροντας νέες υπηρεσίες (αθλητισμό, τουρισμό), είτε από δικές τους δράσεις. Δεν έχουν γνώση; Φοβούνται; Δεν μπορούν να πάρουν ευρωπαϊκά προγράμματα;

• Μπαίνουμε στο 2015 με ψέματα πολλά. Και το 2015 δεν είναι τυχαίο έτος, είναι η τελευταία 5ετία μέχρι να αρχίσουμε να πληρώνουμε το πολύ χρέος. Αλλά και το χρέος να μας κόψουν, ή να μας το χαρίσουν, είναι η πενταετία που θα έπρεπε να δρέπουμε τους καρπούς των θυσιών μας και να ‘χουμε βάλει μπροστά νέα συστήματα διοίκησης-οργάνωσης, με εξωστρέφεια και οργανικά έσοδα.

Φωνάζουμε για εθνικό νόμισμα και περιφέρουμε την ημιμάθειά μας στα Οικονομικά, χωρίς να βλέπουμε συνέπειες για το σπουδαστή, τον επαγγελματία, την εταιρεία. Ποιος θα αλλάξει το νόμισμα χωρίς κόστος για τις λίγες επιχειρήσεις που έμειναν; Ποιος θα πληρώσει τις αντασφάλειες προϊόντων, μεταφερόμενων παραγγελιών, τις εγγυητικές επιστολές όσων παλεύουν να πουλήσουν ένα ελληνικό προϊόν στο εξωτερικό;

Πόσο εχθροί είναι οι ξένοι για τη χώρα, όταν ο σημαντικότερος εχθρός της είναι «εντός των τειχών»; Η ημιμάθεια, ο επαρχιωτισμός, οι κολλητοί, το «σύστημα» διοίκησης. Πόσο εχθροί είναι οι ξένοι λαοί και κυβερνήσεις, όταν δεν παράγουμε τίποτε εδώ και εισάγουμε τα πάντα; Μήπως μας έκλεισαν τις αγορές προϊόντων τους; Μήπως το internet δεν καταργεί εμπόδια και σύνορα;

Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι πρέπει να διαλυθούμε, να χτυπήσουμε πολύ σκληρά στις ξέρες. Όσο κάποιος θα μας «σώζει», τόσο θα κρατάμε τα κακά χούγια 30 ετών και τη νοοτροπία της άγνοιας που κατέστρεψαν κάθε αξία που είχε κάποτε αυτή η χώρα. 

Αλλά ξέρετε, και οι πολίτες ζουν από και σε «αγορές» –που είναι άνθρωποι, ιδέες, βιώσιμα offerings, εταιρείες–, οι οποίες αναζητούν νέα ηθική και επιχειρηματική διαφάνεια, ώριμους πολίτες, ευθείς συνεργάτες, σκληρούς δουλευταράδες. Και δεν θα δώσουν ούτε λεπτό στον Έλληνα φαφλατά.

Κουράστηκα να ακούω ανθρώπους που αναπαράγουν τσιτάτα, χωρίς καν να γνωρίζουν. Γέμισα από ιδέες καθηγητών, ειδικών, πολιτικών αναλυτών που μας λένε κάτι περισπούδαστα πράγματα, χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Νιώθω προδομένος, να προσπαθώ να μεγαλώσω τρία παιδιά σε μια χώρα που δεν έχει εξελιχθεί ούτε βήμα. Κάθε λίγο και λιγάκι ένας νέος σωτήρας, μια νέα υπόσχεση που παρατείνει τα αδιέξοδά μας και κάνει ένα λαό να αντιμετωπίζει παθητικά το μέλλον. Κάποιος θα κάνει, ο άλλος θα δώσει, εκείνος θα προσλάβει, και σε κουβέντα να είμαστε.

Όμως, βλέπετε, αυτό που θέλουμε είναι τα ψέματα. Μας αρέσουν. Γιατί δεν μας λένε οι φορείς «εξουσίας» ότι τα «κεκτημένα» δεν υπάρχουν, γιατί πρέπει να τα φτιάξεις εσύ και όχι να σου τα δώσουν κάποιοι άλλοι έτοιμα.

Αποκρύπτουν ότι τα «δικαιώματα» θα κερδίζονται σκληρά, με εξειδίκευση και ποιότητα εργασίας και συμπεριφοράς. Τα «κέρδη» θα προκύπτουν μόνο αν η προστιθέμενη αξία που δίνεις είναι συγκριτικά (με άλλους) μοναδικής αντίληψης. Τα «κεφάλαια» θα είναι ιδέες που αφορούν σε και επιλέγονται από πολλούς. Οι «Οικονομίες» θα είναι λίγες και μόνο εφόσον υπάρχει νοικοκυριό. Οι «επενδυτές» θα είναι όσοι μαζεύονται και συνεισφέρουν στην κοινότητα που δημιουργείς.

Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι πρέπει να διαλυθούμε, να χτυπήσουμε πολύ σκληρά στις ξέρες. Όσο κάποιος θα μας «σώζει» (πραγματικά, τεχνικά, οικονομίστικα ή στα λόγια), τόσο θα κρατάμε τα κακά χούγια 30 ετών και την ημιμάθεια που κατέστρεψαν κάθε αξία που είχε κάποτε αυτή η χώρα (συνεργασία, δουλειά, μετριοπάθεια, ευγένεια, αλληλοβόηθεια κ.λπ.).

Δεν πάει άλλο να συνεχίσουμε με ιδεοληψίες, απωθημένα, μίσος, άγνοια και αναστατωμένο μυαλό. Δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο χωρίς τίμια και ειλικρινή ηγεσία, η οποία θα εκπαιδεύει και θα μας εξηγεί τι συμβαίνει με απλό τρόπο, και, μέσα από κάποιο πρακτικό σχέδιο, τι πρέπει να κάνει ο καθένας από εμάς.

Καλή δύναμη σε όλους στη διαρκή αναταραχή που θα ζήσουμε. Ο Θεός βοηθός…

http://www.andro.gr

AKROPOLIS WORLD NEWS: Τα διεθνή νέα στην Αρχαία Ελληνική

Βρήκαμε μια ιστοσελίδα που έφτιαξε ένας Καταλανός, ο Juan Coderch, με την επωνυμία AKROPOLIS WORLD NEWS ο οποίος βάζει τα διεθνή νέα γραμμένα στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα. Κίνηση που έχει τεράστια σημασία μιας και ο δημιουργός του δεν είναι Έλληνας.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΗΜΕΡΑΣ

«Εμείς θα βαράμε το νταούλι κι οι αγορές θα χορεύουν...»

 

 

Μια αλλιώτικη πτώση σημαίας.

γραφει ο αρισταρχος

“ Το ταξίμετρο καθώς τικ-τακ δουλεύει θυμίζει στον πελάτη πως ο χρόνος είναι χρήμα αληθινό και όχι φιλοσοφικό ”
Το παλιό πράσινο λεωφορείο σταμάτησε μαλακά στη στάση. Ένα μεγάλο ρολόϊ πάνω από τον οδηγό έδειχνε πέντε και τριάντα ακριβώς. Η πόρτα άνοιξε με θόρυβο ύστερα από μια μικρή περιπέτεια βγάζοντας ένα ανατριχιαστικό ήχο όπως ξύνονταν μέταλλο με μέταλλο. Ένας άντρας και μια γυναίκα κατέβηκαν, τα ίδια άτομα όπως και κάθε μέρα. Εγώ και το άλλο μου μισό, η όμορφη Ελένη. Φιληθήκαμε και χωρίσαμε. Ύστερα έμεινα μόνος να κοιτώ στην απέναντι μεριά της Λεωφόρου Στρατού το μικρό ταξί που ήταν σταματημένο.  Ένα σκούρο μπλε  OPEL Kadett. Το Καντετάκι, όπως το λέγαμε, το ταξί του πατέρα μου! Δίπλα του όρθιος, ψηλός, γεμάτος, στητός, ο πατέρας μου με τα κλειδιά στο χέρι.
Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία δύο χρόνια. Νεαρός εγώ, δούλευα σε μια βαριά βιομηχανία οχτώ ώρες και μετά το σχόλασμα έτρεχα με το ταξί για το δεύτερο μεροκάματο. Τις περισσότερες φορές ούτε καν που ανέβαινα στο σπίτι.  Τις περισσότερες φορές ούτε καν συμπλήρωνα τέσσερις ώρες ύπνο. Όταν όμως είσαι είκοσι τόσο χρονών όλα τα μπορείς! Κάθισα στη θέση του οδηγού και βάλθηκα να μετρώ τα κέρματα που υπήρχαν μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί κατάλοιπο κάποιας κρέμας. Ήταν το ταμείο, βολεμένο πάνω σε ένα χρωματιστό από διαφήμιση ουίσκι πετσετάκι στην κονσόλα, δίπλα από τον λεβιέ των ταχυτήτων. Καθαρό, όπως πάντα το ταξί, και έτοιμο να δεχτεί πελάτες.
Άνοιξα το ραδιόφωνο σε ένα σταθμό με λαϊκά τραγούδια και η ένταση έπεσε στο μόλις ακουστό σαν νάρχονταν ο ήχος βαθιά από… πηγάδι!. Σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα μπροστά μου την λεωφόρο μέχρι εκεί που έπιανε το μάτι μου στο τέλος του Τρίτου Σώματος Στρατού τον Άγιο Κωνσταντίνο, εκεί που ξεκινούσε η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ήταν αρχές του Οκτώβρη του 1974 και στο γλυκό απογευματινό καθώς ο ήλιος βυθιζόταν όλο και πιο πολύ στην χάση του έστελνε το κόκκινο να λούσει με αίμα όλη την περιοχή. Ήταν ένα από εκείνα τα πανέμορφα Σαλονικιώτικα Φθινοπωρινά δειλινά που έκαναν τον Τσιτσάνη να παραμιλάει.
Η πόρτα του συνοδηγού απότομα άνοιξε και ακούστηκε μια ήρεμη φωνή “Είστε ελεύθερος;” Και η προσποιητή δήθεν αδιάφορη μαγκιά της νιότης, του ταξιτζή “Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια! Περάστε πάτερ…”. Μικρό το ταξί ευτραφής ο πατέρας, ήταν και η υψομετρική διαφορά με το πεζοδρόμιο σωριάστηκε στο κάθισμα ταρακουνώντας το μικρό μαγαζάκι των τεσσάρων τροχών. Τον κοίταξα κατάματα περιμένοντας  τον προορισμό. Χοντρούλης κοντά στα τριάντα με γελαστά στρόγγυλα μάτια και κατσαρή πλούσια γενειάδα. Έβγαλε το καλυμμαύχι αφήνοντας να φανεί μια κόκκινη γραμμή στο μέτωπο.
-Πρωτίστως θα πάμε Τσιμισκή και εγώ θα σας πω στην συνέχεια. Θα σας απασχολήσω αρκετά.
“Έριξα” την σημαία με το δεξί κι ύστερα γύρισα το ταξίμετρο στην πρώτη ταρίφα της πρώτης κούρσας για κείνη την μέρα. Τικ-τακ ξεκίνησε το ρολόι να χτυπάει δυνατά για να θυμίζει στον πελάτη πως ο χρόνος ήταν πραγματικό και όχι φιλοσοφικό χρήμα. Ήταν Πέμπτη και η κίνηση δεν ήταν μεγάλη, πράγμα που με διευκόλυνε στο σταμάτα, περίμενε, ξεκίνα. Έμπαινε στα μαγαζιά φουριόζος, με τα μαύρα του ράσα ν’ ανεμίζουν εντυπωσιακά, και σε λίγο έβγαινε φορτωμένος με διάφορα κουτιά και νάιλον σακούλες που τα τοποθετούσαμε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Κάποτε και μετά από ένα τεράστιο ζικ-ζακ Τσιμισκή, Βενιζέλου, Εγνατία και τους γύρω παραδρόμους το πίσω κάθισμα γέμισε φαγώσιμα και ρούχα. Τα κοίταξε ικανοποιημένος και τρίβοντας τα χέρια του μου είπε.
-Ωραία, μαζέψαμε αρκετά. Μπορούμε να φύγουμε. Τώρα θα πάμε από την πάνω μεριά της έκθεσης και θα μπούμε μέσα.Έκανε μια μικρή παύση και ύστερα συνέχισε.
-Ο δρόμος μου για το Πανεπιστήμιο περνάει μπροστά από το Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Μου έκανε εντύπωση κάθε μέρα που τόσο πολύς κόσμος πλάγιαζε κάτω από τα δέντρα απέναντι από το νοσοκομείο  με κουβέρτες και πρόχειρα καταλύματα. Γέροι, γυναίκες, και παιδιά κυρίως. Όλοι από μέρη εκτός Θεσσαλονίκης χωρίς συγγενείς να τους φιλοξενήσουν χωρίς λεφτά για ένα κρεβάτι ξενοδοχείου. Όλοι με άρρωστο συγγενή μέσα στο νοσοκομείο. Τα μάτια του περιπτερά ήταν κατακόκκινα όταν μου τάλεγε και τα δικά μου άνοιξαν όπως οι βρύσες. Πληγώθηκα. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις αυτόν τον κόσμο να σέρνεται όπως τα ζώα πάνω στα χώματα και συ να κάνεις τον αδιάφορο. Κάτι έπρεπε να κάνω, αλλά τι; Τότε, θαρρείς και άναψε μέσα στο κρανίο μου λαμπτήρας. Μου ήρθε λοιπόν μια περίφημη ιδέα. Ξέρεις, για όσο καιρό λειτουργεί η Έκθεση Θεσσαλονίκης υπάρχει μια διμοιρία από αστυνομικούς που την φυλάνε. Κοιμούνται και τρώνε μέσα στον χώρο της έκθεσης σε ένα κτίριο στην ανατολική άκρη δίπλα από τον Άγιο Κωνσταντίνο που είναι στο Τρίτο Σώμα Στρατού. Όταν η  έκθεση τελειώνει αυτοί φεύγουν και τα καταλύματα αδειάζουν. Έτσι, σκέφτηκα, πως θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους.
Σταμάτησε για μια στιγμή να μιλάει στην είσοδο της έκθεσης και κοίταζε περίεργα το τεράστιο μεταλλικό γλυπτό.
-Βρίσκεται εκεί από το 1966, είπα προλαβαίνοντας την ερώτηση. Δημιούργημα του Ζογγολόπουλου και αναπαριστά  την Νίκη της Σαμοθράκης. Ντάξει… στο περίπου…
Χωρίς να γυρίσει το κεφάλι ψιθύρισε “Καταπληκτικό!” Περάσαμε την είσοδο και πήραμε το δρόμο για την άλλη άκρη της έκθεσης.
-Βρήκα που λες τις άκρες που χρειαζόμουν και αυτοί “με” συμπόνεσαν και μου το παραχώρησαν για όσο θα έμενε ακατοίκητο. Δηλαδή για 11 μήνες τον χρόνο! Αλλά μέχρι εκεί, τα υπόλοιπα τα ξέρεις. Δηλαδή τα μαντεύεις. Έχω περίπου δέκα πέντε άτομα να φροντίσω και ανάμεσα σ’ αυτά και έναν πιτσιρικά δέκα χρονών από την Κύπρο με τον πατέρα του και την μάνα του. Του κατέστρεψαν οι Τούρκοι στην εισβολή με κλωτσιές και τα δυό του  νεφρά και ήρθε εδώ στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ για μεταμόσχευση-δώρο από τον πατέρα του. Αυτό έγινε πριν τρεις περίπου μήνες. Τώρα ήρθαν για έλεγχο αλλά δεν έχουν λεφτά και… αυτά. Τους βρήκα και μια σομπίτσα και ας είναι καλά ένας Χριστιανός από το βενζινάδικο παρακάτω φέρνει από κανένα μπετονάκι πετρέλαιο… τα βολεύουμε, τα βολεύουμε. Δόξα τον Πανάγαθο!
Το αυτοκίνητο σταμάτησε στην είσοδο. Με το που έσβησα την μηχανή η πόρτα από το οίκημα άνοιξε και πετάχτηκαν έξω ένα τσούρμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Φώναζαν χαρούμενα και φιλούσαν τα χέρια του παπά κι εκείνος τους ευλογούσε και τους έκλεινε στην απέραντη και γεμάτη αγάπη αγκαλιά του. Πως μπορούσα να μείνω απαθής σ’ αυτή τη πανέμορφη σκηνή. Εκεί ήταν παρόντες όλοι, μαζί και ο Θεός. Ένιωσα τα μάτια μου υγρά. Πόσο μικρός ήμουν εκείνη τη στιγμή Θεέ μου. Πόσο μεγάλος, θεόρατος φάνταζε ο ιερωμένος. Γύρισε προς το μέρος μου. Το πρόσωπό του έλαμπε θαρρείς και λουζόταν από κάποιο φωτοστέφανο ή κάτι τέτοιο.
-Έλα φίλε ταξιτζή να σου γνωρίσω τον μικρό μας Κύπριο φίλο. Από δώ ο Δημητράκης ο ήρωας, είπε με πλατύ καλόκαρδο γέλιο. Κι από δω ο καλός μας ταξιτζής που μας βοήθησε.
Άδειασε το αυτοκίνητο από τις σακούλες και τα κουτιά  και γέμισε η δική μου ψυχή ζεστή αγάπη. Τα δάκρυα ζητούσαν διέξοδο στα μάγουλα κι εγώ ντρεπόμουν πως θάκλαιγα μπροστά τους. Έσκυψα αυθόρμητα και άρπαξα το χέρι του. Το φίλησα και το κόλλησα στο μέτωπό μου καθώς ένιωθα να τρέχουν μέσα μου όλα τα γνωστά πανέμορφα συναισθήματα, αυτά που νιώθει κάποιος μικρός όταν χάνεται μέσα στην ζεστή αγκαλιά της μάνας. Πριν προλάβει ο πατέρας να μιλήσει είπα ταπεινά. “Δέξου κι από μένα αυτό το αγώγι που θα είναι για σήμερα το πρώτο και το τελευταίο, και για πάντα το πιο σπουδαίο.” Έβαλε το άλλο του χέρι πάνω στο κεφάλι μου και αφού έκανε το σχήμα του σταυρού είπε σιγά.
-Ευχαριστώ. Πήγαινε στην ευχή της Παναγίας.
Μπήκα στο ταξί μεθυσμένος από ένα παράξενο γλυκό συναίσθημα. Το ταξίμετρο έγραφε αστρονομικά ποσά κι εγώ γελούσα δυνατά χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Το γύρισα στην διπλή ταρίφα. Τώρα, το τικ-τακ του ταξιμέτρου και της καρδιάς μου, έτρεχαν μαζί συντονισμένα με χίλια αδιαφορώντας για τον χρόνο και το χρήμα. Τώρα, ήταν ώρα αγάπης, ώρα αποκάλυψης της Θείας έμπνευσης του “αγαπάτε αλλήλους.”
Το ταξί σταμάτησε μπροστά στο σπίτι της Ελένης μου με το ταξίμετρο σε μηδενική ταρίφα και την  σημαία “ΕΛΕΥΘΕΡΟ” πεσμένη. Η βάρδια ξεκίνησε και τέλειωσε με ένα δρομολόγιο πιο πλούσιο από κάθε άλλο.
ΥΓ. Αληθινή ιστορία που ήθελα να γράψω από καιρό αλλά με πρόλαβε σε μια περίπου αντίστοιχη ένας Αμερικανός ταξιτζής όπως περιγράφεται στην “Τελευταία διαδρομή”  http://enallaktikidrasi.com/2014/05/i-teleytaia-diadromi/#ixzz3DSpYWRf2

 http://aienaristeyein.com