Η τελευταία λέξη που θα ακουστεί στη Γη θα είναι…

Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.
Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη…

Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
Από την ιατρική σας, την… … φαρμακευτική σας.
Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)
Από την φυσική σας, χημεία
Από την αστρονομική σας
Από την πολιτική σας
Από την καθημερινότητα σας.
Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου,


διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε…

Θα πείτε «δεν γίνεται».

Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!

Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη…

«Η πρόκληση πάντως ισχύει.»

Ζαν Ρισπέν

http://infognomonpolitics.blogspot.gr

Πάντα εδώ…

Ήμουν στις παραλίες του Αιγαίου από την αρχή και λάξευα αγάλματα, που από τότε άνω έθρωσκαν και αναζητούσαν στο θόλο την καταγωγή τους.
Ήμουν στην αχλύ του μύθου, που πάντα λέει αλήθεια, με τον Ηρακλή και πιο πριν με τον Διόνυσο στις μεγάλες εκστρατείες στην Ινδία και όταν ξαναγυρίσαμε μετά από αιώνες με τον Αλέξανδρο, ακόμα εκεί ήταν τα ίχνη μας κοσμημένα με κισσό.
Ήμουν στα πλοία του Μίνωα όταν θαλασσοκρατούσαμε και πλέαμε κυρίαρχοι μέχρι τα άκρα του απέραντου Πόντου.
Ήμουν με τον Ιάσωνα και τον Ορφέα στην «Αργώ» και δεν μπορείς να φανταστείς τι ήταν οι υπόλοιποι που ήταν μαζί μας, αν και τα ονόματά τους τα ξέρεις από τον κατάλογο.
Ήμουν στην κοιλιά του αλόγου το βράδυ που το έβαλαν οι Τρώες στην πόλη τους, κουβαλώντας με τα ίδια τους τα χέρια το χαμό τους.
Ήμουν στην παραλία του Μαραθώνα εκείνη την ημέρα που υποχώρησε ματωμένη και αλλόφρων η αλαζονεία της Ανατολής, ήμουν και στα ανοιχτά της Σαλαμίνας όταν βυθίστηκε αύτανδρη.
Ήμουν στο στενό με τους 300 και είχαμε απόλυτη συνείδηση τι αφήναμε πίσω μας, μαζί με την τελευταία μας πνοή και τις σορούς των βαρβάρων. Και στις Πλαταιές ήμασταν πολλοί – πολλοί περισσότεροι, γιατί είχε πιάσει ο σπόρος των 300 και από τότε ο σπόρος φυτρώνει ξανά και ξανά, οπότε χρειάζεται.
Ήμουν στη αγορά των Αθηνών και των άλλων πόλεων, από τη Σικελία μέχρι την Ιωνία, και από τη Μασσαλία μέχρι τη Σύρτη, και συζήτησα και φιλοσόφησα και αναζήτησα και αμφισβήτησα και σκέφθηκα ξανά και ξανά και ξανά και ποτέ δεν σταμάτησα. Ήμουν πάντα εκεί και όταν δαγκωμένοι από το καταραμένο φίδι σκοτώναμε ο ένας τον άλλο, η πόλη την άλλη πόλη, οι Πράσινοι τους Βένετους, ξανά και ξανά και ξανά και πάντα έκλαιγα και μετάνιωνα και πάντα ερχόταν κάποια Μήλος να ντροπιάζει τις προηγούμενες δάφνες, αλλά και κάποιος Γρανικός να ξεπλένει τη Μήλο.
Ήμουν στα Ιεροσόλυμα μαζί με εκείνους που ζήτησαν από τον Φίλιππο να δουν Εκείνον και Αυτός απάντησε «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο Υιός του Ανθρώπου».
Ήμουν στα μοναστήρια, στις σπηλιές, στις λειτουργίες, κιβωτός του Λόγου.
Ήμουν στα τείχη της Πόλης επί χίλια χρόνια και φύλαγα και πολεμούσα και προσευχόμουν και γυρόφερνε το φίδι, πότε από την Ανατολή, πότε από τη Δύση.
Ήμουν τις τελευταίες στιγμές εκεί, μαρμάρωσα και περίμενα.
Και άρχισε μετά από αιώνες το μάρμαρο να κουνιέται και μόλις κούνησα τα δάχτυλα πήρα όπλο και ξανάρχισα, αλλά ανησύχησε ο όφις και άρχισε να δαγκώνει μη τυχόν και ξεμαρμαρώσω ολόκληρος και σηκωθώ.
Ήμουν στο βάλτο, όταν ξανακολλούσαμε κομμάτι κομμάτι τη Μακεδονία με την Ιστορία της και σπρώχναμε την ύβρη πίσω στη φωλιά της.
Ήμουν στην προκυμαία, όταν νόμιζαν ότι ξέμπλεξαν με φωτιά και τσεκούρι από την παρουσία που τόσο τους φοβίζει, που και σήμερα τους στοιχειώνει και ας μην τη βλέπουν, την αισθάνονται όμως, γιατί διαισθάνονται στα μάρμαρα σκηνές από το μέλλον.
Ήμουν στην Πίνδο, στο χιονιά, και ήμουν εγώ ο Αέρας που φυσούσε με μανία.
Ήμουν στα οχυρά και κάθε σφαίρα μου ήταν ένα «Όχι».
Ήμουν στην Κύπρο, με τον Εφιάλτη πάλι δίπλα μου σαν σκιά να παραμονεύει όπως πάντα.
Έχτισα, γκρέμισα, πολεμήθηκα, έφταιξα, έπεσα, ξανασηκώθηκα, πάτησα το παλαιό φίδι ξανά και ξανά και ξανά, με δάγκωσε ξανά και ξανά και ξανά, υπέφερα πολύ, αλλά ποτέ δεν πέθανα, ξαναγύρισα, ξανά και ξανά και ξανά, σαν τροχός, σαν στρόβιλος δεν σταμάτησα ποτέ να τρέχω τις σπείρες της Ιστορίας.
Τώρα έρχονται πάλι, το φίδι μαζί με τον Εφιάλτη, κι εγώ παραμένω εδώ. Και θα συνεχίσω να είμαι εδώ, όταν γυρίσουν πίσω στο σκοτάδι απ’ όπου βγήκαν. Και το φίδι θα πατήσω ξανά και τον Εφιάλτη θα παραδώσω στην τιμωρία της Ιστορίας και θα συνεχίσω να στέκομαι άνω θρώσκοντας, λουσμένος στο φως που τόσοι ζήλεψαν και μίσησαν γιατί δεν είναι δικό τους. Το φως όμως αυτό δεν ανήκει σε κανέναν. Εγώ και οι άλλοι που μένουμε εδώ από την Αυγή της Ιστορίας ανήκουμε σε αυτό. Κι ας βυθιζόμαστε κατά διαστήματα στη νύχτα των θλίψεων. Είμαστε προγραμματισμένοι να αναζητούμε τη φυσική μας θέση και να ξαναγυρνάμε ξανά και ξανά και ξανά στο φως. Οι τροχιές μας, με το φίδι και τον Εφιάλτη, είναι αντίθετες.
Στρυμών
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» (01-11-2012)
http://olympia.gr/

«Et in Graeciam ego» - Σαράντος Ι. Καργάκος

Ὀφείλω νά ὁμολογήσω ὅτι ἡ κατάσταση δέν εἶναι τόσο φρικτή ὅσο φαίνεται· εἶναι ἀκόμη χειρότερη! Ἡ Ἑλλάς ἦταν ὀργανωτικά καί πολιτικά ἀπροετοίμαστη γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν νέων συνθηκῶν. Τῆς ἔλειπε καί τό ἀνάλογο ἠθικό καί πνευματικό ἕρμα. Μπῆκε στήν ΕΟΚ καί ἀκολούθως στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὅπως ἕνας μουζίκος στά Χειμερινά Ἀνάκτορα.

Ὁ λαός μας ἐξ αἰτίας τῶν ἄσκοπων καί ἄστοχων παροχῶν ἔχασε τήν πλέον βασική ἀρετή του πού εἶναι τό ἀλφάβητο τῆς οἰκονομικῆς γραμματικῆς. Ἐννοῶ τήν ἐργατικότητά του. Σχημάτισε τή βλακώδη ἀντίληψη ὅτι πολλά καί ὡραῖα πράγματα μποροῦν νά κατακτηθοῦν χωρίς μόχθο, μόνο μέ τή μαγκιά ἤ τήν κατεργαριά. Σήμερα σέ συντριπτικό ποσοστό ὅλες οἱ παραγωγικές ἐργασίες –κυρίως οἱ χειρωνακτικές– γίνονται ἀπό ξένο ἐργατικό δυναμικό.

Βρισκόμαστε ἀκόμη στήν ἀρχή τῆς καταστροφῆς. Ἡ ἑλληνική τραγωδία εἶναι ἕνα βιβλίο πού δέν ἔχει γραφτεῖ. Τώρα εἴμαστε στήν εἰσαγωγή. Τό δράμα, πού θά περιέχει καί αἷμα, δέν ἔχει κορυφωθεῖ. Ἡ Ἑλλάς τούτη τή στιγμή μοιάζει μέ τό «Μεθυσμένο καράβι» τοῦ Ρεμπώ ἤ μέ τό «Πλοῖο τῶν Τρελλῶν», τοῦ Σεβαστιανοῦ Μπράντ. Εἶναι παντελῶς ἀπυξίδωτη. Καί οἱ Ἕλληνες, γιά νά θυμηθῶ μιά φράση τοῦ Τσώρτσιλ, εἶναι σάν τούς ναῦτες τοῦ Κολόμβου πού δέν ἤξεραν οὔτε ποῦ πήγαιναν οὔτε ποῦ ἔφθασαν. Ἔτσι, παρόλο πού εἴμαστε λαός μέ τεράστια ναυτική παράδοση, πέσαμε σέ... ξέρα! Βουλάζουμε ἐπί ἔτη πολλά, ἐπειδή ἀλλάζουμε πρός τό χειρότερο! Ἀκόμη καί τήν ἁγία γλώσσα μας θανατώσαμε.

Μᾶς ἔλειψαν καί μᾶς λείπουν οἱ κατάλληλοι πλοηγοί. Ἕνας καλός κυβερνήτης μπορεῖ νά μετατρέπει μιά συμφορά σέ πραγματικό θρίαμβο. Ἀλλά πρέπει νά κατανοηθεῖ κι ἀπό τό λαό αὐτό πού λέει ὁ ποιητής: «Γιά νά γυρίσει ὁ ἥλιος, θέλει δουλειά πολλή». Κι ἐμεῖς νιώθουμε τή δουλειά, ὅπως ἔνιωθε πάνω του ὁ Ἡρακλῆς τόν χιτώνα τοῦ Νέσσου.

Κι ἄλλες φορές κατρακυλήσαμε –κι ὄχι μόνον οἰκονομικά– ἀκόμη πιό χαμηλά. Τί εἶναι ἡ σημερινή κατάσταση μπροστά στή μικρασιατική συμφορά, μπροστά στή γερμανοϊταλική κατοχή καί τά δεινά τῆς ἀλληλοσφαγῆς; Κι ὅμως μπορέσαμε καί στίς δύο περιπτώσεις μέσα σέ μία δεκαετία νά μετατρέψουμε τό δράμα σέ θαῦμα, τήν τραγωδία σέ δημιουργία – γιά νά μήν πῶ μεγαλουργία. Ἐκηρύξαμε πτώχευση διά στόματος Χαριλάου Τρικούπη τό 1893. Κι ὅμως μετά ἀπό τρία χρόνια ὀργανώσαμε τούς πρώτους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Ἡττηθήκαμε ἀπό τούς Τούρκους τό 1897 καί, ἐπειδή βουτηχτήκαμε στά χρέη ὥς τό λαιμό, δεχθήκαμε τόν Διεθνῆ Οἰκονομικό Ἔλεγχο. Κάτι ταπεινωτικό ἀλλά συνάμα σωστικό. Ὁ Βρεταννός στρατιωτικός καί διπλωμάτης Ἐδουάρδος Λώ (1846-1908), ὡς πρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς αὐτῆς ἐπί μία διετία, ἔβαλε σέ τάξη τά δημοσιονομικά μας πράγματα, γιά πρώτη φορά ἡ Ἑλλάς ἐμφάνισε ἰσοσκελισμένο προϋπολογισμό καί ἀπέκτησε ἐκ νέου δανειοληπτική φερεγγυότητα, ὥστε μετά ἀπό μία δεκαετία νά εἶναι ἀρτίως παρασκευασμένη γιά τούς Βαλκανικούς πολέμους, ἀπό τούς ὁποίους βγῆκε ἐδαφικά καί πληθυσμιακά διπλασιασμένη.

Καί κάτι βασικό: οἰκονομικά περισσότερο ἐνισχυμένη! Ἡ συμφορά τοῦ 1897 ἦταν ἕνα γερό πάθημα πού μᾶς ἔγινε ἕνα καλό μάθημα. Ἄρα, θά ἰσχύσει τό ἴδιο καί στόν παρόντα καιρό; Ἀμφιβάλλω. Διότι ἐνῶ κλείνουν τά ἐργαστήρια, ἀνοίγουν καινούργια κηφηνεῖα, ὅπως ὀνομάζω ἐγώ τίς καφετέριες. Ὀρθῶς ἐξεγειρόμεθα κατά τῶν κυβερνώντων ἀλλά κακῶς δέν ἐξεγειρόμεθα κατά τοῦ φαύλου ἤ παθητικοποιημένου ἤ βολεμένου ἑαυτοῦ μας. Κακῶς δέν ἐξεγειρόμεθα καί ἐναντίον αὐτῶν πού μονοπωλοῦν τή λαϊκή ὀργή καί σκορποῦν γύρω τους τήν καταστροφή. Τά μικρομάγαζα τοῦ κέντρου τῶν Ἀθηνῶν δέν ἔκλεισαν μόνον ἀπό τήν οἰκονομική κρίση ἀλλά πρωτίστως ἀπό τήν κρίση βαρβαρότητας πού ἔχει κυριαρχήσει. Σήμερα ἡ Ἑλλάς ἔχει δύο κυβερνήσεις: αὐτή τῆς Βουλῆς καί αὐτή τοῦ δρόμου καί τῶν πλατειῶν. Γιά νά ἐκφραστῶ καβαφικά, «βλάπτουν καί οἱ δύο τήν Ἑλλάδα ἐξ ἴσου».

Οἱ σκηνές πού παρακολουθήσαμε ἐσχάτως ἔξω ἀπό τή Βουλή καί στούς πέριξ χώρους δημιούργησαν τήν ἐντύπωση πώς ἡ Ἀθήνα –κι ὄχι μόνον αὐτή– βρίσκεται στά περίχωρα τῆς κόλασης. Λίγο ἀπέχουμε ἀπό τό νά γίνουμε Λιβύη. Οἱ δυνάμεις ἀνατροπεῖς βρίσκονται μέσα στούς κόλπους μας. Τά κόμματα, ἀδιαφορώντας γιά τήν παιδαγωγική τους ἀποστολή, μᾶς ἔκαναν ἕναν ἀλληλομισούμενο λαό. Χαιρόμαστε πιό πολύ κι ἀπό τή δική μας ἐπιτυχία τήν ἀποτυχία τοῦ ἄλλου. Ἡδονιζόμαστε μέ τόν αὐτοεξευτελισμό μας. Σβήσαμε τό αἴσθημα τοῦ πατριωτικοῦ φιλότιμου ἀπό τήν ψυχή τῆς νεολαίας. Ἡ λέξη Ἑλλάς δέν συγκινεῖ· ἀπωθεῖ. Γιατί ἡ Ἑλλάς ταυτίστηκε μέ ἕναν κόσμο πού παραπέμπει στή ζούγκλα. Μόνο πού σ’ αὐτή τήν ἑλληνική ζούγκλα κάποια ἐπιτήδεια θηρία φορᾶνε σακκάκι καί γραβάτα.

Σ’ αὐτό τόν ἀποθηριωμένο κόσμο ἐπιπλέουν – μᾶλλον ἐπέπλεαν– ἐν εἴδει φελλοῦ κάποιοι καριερίστες, χωρίς ἰδεολογικό καί ἠθικό ἕρμα, πού χρησιμοποιοῦσαν κάποιες βαρύγδουπες ἐκφράσεις γιά νά προσδώσουν στό λόγο καί στό πρόσωπό τους ἀξιοπιστία χωρίς τό παραμικρό ἔξοδο. Προέρχονταν ἀπό τό μηδέν καί μᾶς ὁδηγοῦσαν ἀλληλοδιαδόχως στό μηδέν. Ἐπειδή ὅμως τώρα ἔχουμε φθάσει στό μηδέν εἰς τό... πηλήκιον, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ πρωθυπουργός, δηλαδή στήν ἐσχάτη στιγμή πρό τῆς καταστροφῆς, πρέπει νά νουθετιστοῦμε. Νά φεισθοῦμε τῆς Ἑλλάδος. Κι ἄν δέν τήν χρειαζόμαστε ἐμεῖς, τήν χρειάζεται ὁ κόσμος. Γιά ὅλη τήν ὑφήλιο ἡ Ἑλλάς ἦταν μέχρι πρό τινος ἰδέα. Κι αὐτή τήν ἰδέα φροντίσαμε μέσα σέ λίγα χρόνια νά τήν κάνουμε κουρέλι. Ἐπί αἰῶνες ἔλεγαν στή Δύση τό «Et in Arcadia ego» (= ἤμουν κι ἐγώ στήν Ἀρκαδία). Ὅσοι ξένοι ἔζησαν τίς πρόσφατες καταστάσεις φρίκης –ἐδῶ καί ὄχι στή Λιβύη– θά μεταλλάξουν τή φράση: «Et in Graeciam ego». Ἔτσι, ὅπως θά ἔλεγε πικροειρωνικά ὁ Καβάφης,θά εἶναι μεγάλο τό ὄνειδός μας.

http://www.sarantoskargakos.gr/

Η Ελλάδα χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση με μια νέα βιομηχανική και αγροτική πολιτική

Του Γεώργιου Μπάλτα, καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΟΠΑ)

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κρίση χρέους ξεκίνησε από την κατάρρευση ενός θνησιγενούς οικονομικού μοντέλου βασιζόμενου στο πελατειακό κράτος, τις υπερβολικές εισαγωγές και τον εξωτερικό δανεισμό. Η κρίση αυτή εξελίχθηκε σταδιακά σε μία μείζονα εθνική περιπέτεια που έφερε κοινωνικοπολιτική αποσταθεροποίηση και διαλυτικές παρενέργειες σε πολλούς τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού βίου της χώρας.

Η ιστορικών διαστάσεων κρίση της χώρας με τις συντριπτικές παρενέργειες είναι συνδεδεμένη με το παραγωγικό έλλειμμα και την παραγωγική υστέρηση της ελληνικής οικονομίας. Επί μακρόν, η άνοδος της κατανάλωσης και του βιοτικού επιπέδου δεν συνοδευόταν από αντίστοιχη άνοδο στην παραγωγή μας. Αντιθέτως, συμβάδιζε με σημαντική απώλεια ανταγωνιστικότητας και υποχώρηση της παραγωγικής δυναμικής. Παράλληλα, ο τριτογενής τομέας φούσκωσε υπερβολικά και μάλιστα με έμφαση σε εσωστρεφείς υπηρεσίες «μεταπρατικού» χαρακτήρα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η αύξηση της κατανάλωσης χρηματοδοτήθηκε εκτενώς με εξωτερικό δανεισμό και καλύφθηκε με εισαγωγές.

Δημιουργήθηκαν μόνιμα δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα και συσσωρεύτηκε σταδιακά τεράστιο χρέος. Η Ελλάδα έγινε «δανειζόμενος πελάτης» και αμέλησε τις παραγωγικές δραστηριότητες της πραγματικής οικονομίας: τη βιομηχανία, τη βιοτεχνία, την αγροτική παραγωγή, τον ορυκτό πλούτο.
Η οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να αναζητηθεί στο κυριολεκτικά πλέον χρεοκοπημένο, παρακμιακό μοντέλο που δημιούργησε την κρίση. Η κατανάλωση με δανεικά, το πελατειακό κράτος και η εσωτερική ανακύκλωση υπηρεσιών είναι λάθη που δεν πρέπει να επαναλάβουμε. Χρειαζόμαστε την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με έμφαση στη βιομηχανία, τη γεωργία και τις εξωστρεφείς υπηρεσίες. Χρειαζόμαστε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα που θα μπορούν να κερδίζουν πελάτες στις διεθνείς αγορές. Η πρόσφατη δυναμική των εξαγωγών δείχνει τι μπορούν να επιτύχουν οι επιχειρήσεις μας όταν κινούνται με αποφασιστικότητα και σχέδιο, παρά τις πολύ αντίξοες συνθήκες.

Από την άλλη πλευρά, η εμμονή σε πρόχειρα εισπρακτικά μέτρα αμφιβόλου απόδοσης και η μυωπική διαχείριση του δημοσιονομικού προβλήματος ως παθογένειας μη συνδεδεμένης με την παραγωγική υστέρηση είναι πολιτικές που δεν επιφέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Η Ελλάδα χρειάζεται κατεπειγόντως μία νέα βιομηχανική και αγροτική πολιτική που θα στοχεύει στην ανασύνταξη της παραγωγικής βάσης μετά από δεκαετίες αποβιομηχάνισης, στρεβλών αγροτικών πολιτικών και γενικότερης παραγωγικής αποσύνθεσης.

Προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση

Η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας είναι εφικτός στόχος υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Η κυριότερη ίσως είναι το οικονομικό κλίμα. Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι συχνά ο καταλύτης των εξελίξεων στο οικονομικό πεδίο και καθορίζει τις συμπεριφορές ατόμων και επιχειρήσεων. Η διαρκής αγωνία για την επόμενη ημέρα, οι ατελείωτες εκκρεμότητες των μνημονίων, οι παλινωδίες των εμπλεκομένων στο ελληνικό πρόβλημα, ο νομισματικός κίνδυνος, το τοξικό πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον και η αμφισβήτηση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά. Αν αυτοί οι παράγοντες δεν εκλείψουν, η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν θα συμβεί. Η εμπέδωση αισθήματος εμπιστοσύνης και ομαλότητας είναι τώρα το μεγάλο ζητούμενο. Διαφορετικά δεν πρόκειται να αποκατασταθεί η λειτουργία της οικονομίας και ούτε να έρθουν επενδυτές.

Μία άλλη σημαντική προϋπόθεση είναι η ριζοσπαστική απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου του επιχειρείν, από τη φορολογική νομοθεσία μέχρι την έγκριση νέων αδειών. Το γενικότερο νομικό περιβάλλον είναι τόσο πολύπλοκο και δυσλειτουργικό που γίνεται εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα.

Για την επανεκκίνηση κρίσιμων κλάδων θα χρειαστούν επίσης έκτακτα κίνητρα για νέες επενδύσεις. Οι νέες επενδύσεις θα στοχεύουν στην ενίσχυση της βιομηχανίας με έμφαση σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα αλλά και σε παραγωγή επώνυμων αγροτικών προϊόντων και τροφίμων όπου η Ελλάδα έχει σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η ζήτηση και οι τιμές των τροφίμων αυξάνονται συνεχώς δίνοντας πρωτοφανείς ευκαιρίες για ανάδειξη της επιχειρηματικότητας στον αγροτικό τομέα, που οι παρενέργειες των επιδοτήσεων υπήρξαν πολλές, αλλά η στρατηγική σημασία του είναι πάντα πολύ μεγάλη.

Η πτώση της εγχώριας ζήτησης και η ανάγκη βελτίωσης του εμπορικού ελλείμματος αναδεικνύουν τις εξαγωγές σε εξαιρετικά κρίσιμο παράγοντα. Χρειαζόμαστε εξαγωγικό μάρκετινγκ και διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα, που σημαίνει σύνδεση της παραγωγής με την αγορά και τους πελάτες της χώρας στο εξωτερικό. Περισσότερο από ποτέ πριν, η επιβίωση των παραγωγών βασίζεται στην ικανότητά τους να ανταποκρίνονται στις επιθυμίες των καταναλωτών και να προσφέρουν προϊόντα που κερδίζουν τις προτιμήσεις τους. Χωρίς αυτό οι επιχειρήσεις δεν επιβιώνουν στις διεθνείς αγορές, ακόμα και όταν είναι ανταγωνιστικές από πλευρά κόστους.

Είναι ευνόητο ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας δεν είναι μόνον ένας οικονομικός στόχος. Η σημασία της παραγωγικής ανασυγκρότησης υπερβαίνει το οικονομικό πεδίο και παραμέτρους όπως η ανεργία, τα εισοδήματα και η δημοσιονομική κατάσταση. Η παραγωγική ανασυγκρότηση δημιουργεί πρόοδο σε κοινωνικό, τεχνολογικό, επιστημονικό και πολιτιστικό επίπεδο.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας στον κόσμο. Δεν υπάρχει πολιτισμένη και προηγμένη χώρα χωρίς στέρεα παραγωγική βάση. Καμία χώρα δεν ευημερεί και δεν προοδεύει όντας μόνο δανειζόμενος καταναλωτής, χωρίς παραγωγή, χωρίς εξαγωγές, χωρίς τεχνολογία. Είδαμε με τον πιο σκληρό τρόπο που αυτό μπορεί να οδηγήσει. Δεν πρέπει να δεχθούμε το ρόλο του ανήμπορου κράτους-παρία που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά της υπανάπτυξης και του χρέους. Δεν πρέπει να πιστέψουμε όσους λένε ότι δήθεν η Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτυχθεί βιομηχανικά και τεχνολογικά. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην κουλτούρα της μιζέριας και της ηττοπάθειας να παραλύσει τις δημιουργικές δυνάμεις του έθνους. Η Ελλάδα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα, πολλές δυνατότητες και ικανούς ανθρώπους. Έστω και την ύστατη στιγμή, μέσα στις δυσκολίες της πιο βαθιάς κρίσης, ας ξεκινήσει η ανοικοδόμηση της πραγματικής οικονομίας, ας αρχίσουμε πάλι να δημιουργούμε και να παράγουμε. Για να μη βρεθούμε ποτέ ξανά στην ίδια θέση με σήμερα.

http://www.express.gr/news/finance/655947oz_20121106655947.php3

Το σισύφειο μαρτύριο - Θεόδωρος Α. Σπανέλης

Όταν έγραφε ο Θουκυδίδης τη συγγραφή του για τον Πελοποννησιακό πόλεμο ένοιωσε την ανάγκη να σημειώσει τα εξής λόγια: «Κι όταν ακούει κανεὶς την ιστορία, ίσως δε φαίνεται τόσο ευχάριστο ότι δε μοιάζει με παραμύθι• όσοι όμως θελήσουν να εξετάσουν την καθαρήν αλήθεια των όσων έγιναν, και εκείνων που μέλλουν κάποτε να ξαναγίνουν, όπως είναι ἡ φύση των ανθρώπων, ή τα ίδια ή παρόμοια, θα μου φτάσει αν αυτοί τα κρίνουν ωφέλιμα. Γιατί το έργο μου έχει συγγραφεί περισσότερο για να το 'χουν οι άνθρωποι αιώνιο χτήμα τους παρά σαν αγώνισμα για να τ' ακούσει κανεὶς μία μόνο φορά». Πιστεύουμε ότι ο Θουκυδίδης το έγραψε για να αποδείξει τη διαχρονικότητα του λόγου του, με τον ισχυρισμό ότι όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου θα επαναλαμβάνει εσαεί τα ίδια λάθη.

Ωστόσο στην περίπτωση την δική μας, την ελληνική δηλαδή, κατά παράδοξο τρόπο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα αναπαράγουμε τις ίδιες παθογένειες – ίσως αυτό να είναι ένα ισχυρό επιχείρημα της διαχρονικότητας της φυλής. Αν φτάσουμε και στους νεώτερους χρόνους, μετά την απελευθέρωση έχουμε μια συγκλονιστική ομοιότητα μεταξύ διαφορετικών εποχών.

Και να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, το 1896 με την χρεωκοπία οδηγήθηκε η χώρα σε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε και ο λαός για πολλά χρόνια έζησε σε μεγάλη δυστυχία και φτώχεια. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν τα όσα περνάμε σήμερα δεν είστε καθόλου λάθος. Ωστόσο εκείνη την εποχή γράφτηκαν μερικά εξαιρετικά ποίημα που τα διαβάζεις σήμερα και έχεις την εντύπωση ότι είναι συγκαιρινά μας. Κι όμως μας χωρίζουν 100 χρόνια και βάλε. Είναι εκείνη η στιγμή που ο ποιητής συναντιέται με την Ιστορία. Για παράδειγμα το παρακάτω, που γράφτηκε από τον Κωστή Παλαμά το 1908:   

Γύριζε

«Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,

ὁ ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά ἡ πλεμπάγια,

ἡ Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμὴ δε θάβρῃ.

Αλάργα. Μόρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Από θαμποὺς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

κι από τους χαλκοπράσινους ἡ Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός καὶ δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτοὺς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοὶ καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περιγελά και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.

λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοὶ και ψωριασμένοι οι σκύλοι

κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη ἡ Ρωμιοσύνη!».

Πέρασαν για την ακρίβεια 104 χρόνια και είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα από τότε. Γιατί; Τι είναι αυτό που μας κρατάει δέσμιους σε αυτή την κατάσταση; Ποια κατάρα μας υποβάλει συνεχώς στο σισύφειο μαρτύριο; Να χτίζουμε και να γκρεμίζουμε με την ίδια ευκολία και να ξεκινάμε πάντα από την αρχή;

 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/11/blog-post_4.html#more