Κυριακή 27 Μαρτίου 2016
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016
Το άθλιο μήνυμα του υπουργού Παιδείας για την 25η Μαρτίου
Ο ανεκδιήγητος υπουργός Παιδείας μάλλον δεν γνωρίζει ότι η Ελλάδα ήταν σκλαβωμένη για 400 ολόκληρα χρόνια στους Τούρκους. Διαβάστε το σημερινό τρισάθλιο μήνυμά του προς τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές για την Επέτειο της Επανάστασης του 1821 και αν καταλάβετε ποιον πολεμήσαμε τότε, πείτε το και σε μας…
Άρες μάρες κουκουνάρες, κουταμάρες και… αγγινάρες.
Τα συριζά ξεβρακώθηκαν εντελώς στους Τούρκους!
Τα συριζά ξεβρακώθηκαν εντελώς στους Τούρκους!
Συνάδελφοι, πετάξτε τo στο καλάθι των αχρήστων (μη πω κάπου αλλού) και πείτε την ιστορική αλήθεια στα Ελληνόπουλα! Δικαιολογήστε και τον υπουργό… ίσα ίσα το Λύκειο τελείωσε. Ούτε για Γενοκτονία γνωρίζει ούτε για τούρκικη σκλαβιά! Ο Καραϊσκάκης χρειάζεται να γυρίσει και..
e-Πύλη Εκπαίδευσης
Συνεχίζουν να πετιούνται στα σκουπίδια εκατοντάδες μερίδες φαγητού στη Λάρισα! Δεν αρέσει στους μετανάστες
Συνέχιζεται εδώ και μέρες το φαινόμενο πολλοί εκ των μεταναστών που βρίσκονται στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Λάρισας να μην τρώνε τα φαγητά που τους φέρνει το τμήμα σίτισης της Πολεμικής Αεροπορίας και έτσι εκατοντάδες μερίδες φαγητού να πετιούνται στα σκουπίδια.
Σύμφωνα με πληροφορίες του logiastarata.gr καθημερινά παρασκευάζονται για τους πρόσφυγες περίπου 1700 μερίδες ενώ τις επόμενες μέρες ο αριθμός αναμένεται να φθάσει στις 2.000 μερίδες.
Στους φιλοξενούμενους πρόσφυγες παρέχονται 3 γεύματα (πρωινό, μεσημεριανό, βραδυνό) και καθημερινά επιστρέφονται 300 - 500 μερίδες φαγητού άθικτες ενώ αρκετές ακόμα καταλήγουν στους σκουπιδοτενεκέδες των καταυλισμών.
Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτό συμβαίνει ακόμη και μέρες που στα γεύματα που δεν υπάρχει κρέας (και υποψία ότι μπορεί να περιέχει χοιρινό που ως γνωστό δεν τρώνε οι μουσουλμάνοι)
Χαρακτηριστικό είναι ότι κάποιοι αρνούνται να φάνε τα σάντουιτς του πρωινού επειδή δεν έχουν...αυγό και προτιμούν να προμηθευτούν φαηγτά από τις καντίνες που έχουν εγκατασταθεί στην περιοχή του καταυλισμού.
Το μενού και τα φαγητά που προσφέρονται από την Πολεμική Αεροπορία είναι τα ίδια με αυτά που προσφέρονται και στους Έλληνες αξιωματικούς ενώ γίνεται προσπάθεια να ταιριάζει το μενού με τις διατροφικές συνήθειες και προτιμήσεις των μεταναστών.
Άλλο γεγονός που έχει προκαλέσει εντύπωση είναι η συχνή χρήση ταξί από μετανάστες για να κατέβουν να πιουν τον καφέ τους στο κέντρο της πόλης που φημίζεται για τις...καφετέριές της.
Τέλος ,σύμφωνα με πληροφορίες σημαντικά χρηματικά ποσά φθάνουν καθημερινά με προορισμό τους πρόσφυγες από την τοπική western union .
http://www.logiastarata.gr
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016
Στρατηγός Μανωλάς : Ώρα να μιλήσουμε για την εθνική ασφάλεια!
Η ώρα της ευθύνης έχει έρθει, λέει ο επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ Χρίστος Μανωλάς και εκπέμπει σήμα κινδύνου για τη χώρα μας. Πρέπει να μιλήσουμε τώρα για την εθνική ασφάλεια και να κάνουμε όλα όσα προβλέπουν τα σχέδια και η κοινή λογική για περιπτώσεις κρίσης, υποστηρίζει με γραπτή δήλωσή του στο Onalert.gr. Συγκεκριμένα, αναφέρει:
"Επρεπε να τρανταχτεί το αεροδρόμιο και το μετρό των Βρυξελλών από τις εκρήξεις και να θρηνήσει το Βέλγιο θύματα ,για να αρχίσουμε να ανησυχούμε για θέματα ασφαλείας ή για να το θέσω καλύτερα για την Εθνική ασφάλεια.Μέχρι σήμερα όποιος τολμούσε να θέσει θέματα εθνικής ασφαλείας και εθνικών συμφερόντων σε σχέση με το προσφυγικό ήταν φασίστας ή δεν ήταν πολιτικώς ορθώς. Σε καθε περίπτωση δεν διήπετο από ανθρωπιστικές αρχές .
Ξεκινώ από το ότι δεν είμαι ξενοφοβικός και διέπομαι από ανθρωπιστικές αρχές και το έχω αποδείξει κι έμπρακτα σε επιχειρήσεις υποστήριξης της ειρήνης που έχω διοικήσει μονάδες του Ελληνικού Στρατού, οι οποίες διακρίθηκαν για την εκτέλεση της αποστολής τους με ανθρωπιά, αμεροληψία κι ευγένεια. Με καλοσύνη κι ανιδιοτέλεια που διακρίνει τον Ελληνα .
Δεν μπορώ όμως να μη θλίβομαι με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το προσφυγικό, όσον αφορά τα θέματα εθνικών συμφερόντων κι εθνικής ασφάλειας. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε μάθει να τα τραβάμε όλα στα άκρα. Δεν μπορούμε δηλαδή να συνδυάσουμε και τον ανθρωπισμό μας αλλά και να διατηρούμε την εθνική ασφάλεια και να εξυπηρετούμε τα εθνικά συμφέροντά μας;
Αντε και να δεχθώ ότι για λόγους ανθρωπισμού αλλάξαμε την πολιτική μας του 2014, οπότε και είχαμε περι τους 80.000 παράνομα εισελθόντες στην χώρα σε σχέση με τους 800.000 του 2015, δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι από το καλοκαίρι και μετά του 2015, η Γερμανική πολιτική άλλαξε και σταδιακά έκλειναν τα σύνορα τους αλλά και τα σύνορα των υπολοίπων χωρών, Δυτ.Βαλκανίων, Βίσεγκραντ κλπ;
Τι πιό λογικό να αλλάξουμε κι εμείς την πολιτική μας γραμμή, απόλυτα δικαιολογημένα και σύμφωνα με την πρακτική και των υπολοίπων χωρών.
Τι άραγε μας κρατά αυτή την στιγμή και δεν αλλάζουμε την πολιτική μας; Η μόλις υπογραφείσα συμφωνία στις Βρυξέλλες, η οποία πρακτικά δεν θα εφαρμοσθεί;
Θα διερωτηθεί κανείς και τι να κάνουμε πρακτικά. Είναι απλό:
- Να κηρύξουμε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
- Να κλείσουμε τα σύνορά μας κι εμείς για λόγους ασφαλείας.
- Να ενισχύσουμε τις ναυτικές μας δυνάμεις στο Αιγαίο και να αναχαιτίζουμε τις προσφυγικές ροές, ενέργεια εφικτή.
- Να φιλοξενήσουμε σε κλειστού τύπου φιλοξενίας σημεία τους πρόσφυγες/μετανάστες εντός της χώρας.
- Να απελάσουμε τους παράνομα εισελθόντες στην χώρα μετανάστες.
- Όλες οι κινήσεις να γίνονται με συνοδεία αστυνομικών οργάνων και να διατεθούν αστυνομικές δυνάμεις στα σημεία φιλοξενίας.
- Να ενισχύσουμε την ασφάλεια μας, σύμφωνα με τα υπάρχοντα σχέδια σε δημόσιους χώρους και κοινωφελείς εγκαταστάσεις, αδειάζοντάς τα λιμάνια Πειραιά, την Ειδομένη κλπ από πρόσφυγες.
- Να ενισχύσουμε τις επαφές μας με την Γιουροπόλ .
- Να ενισχύσουμε τα μέτρα ηλεκτρονικής ασφαλείας, ασφάλειας κυβερνοχώρου κλπ.
- Να θέσουμε σε ετοιμότητα τις αντιτρομοκρατικές μας μονάδες.
- Να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν να εξασφαλίσουμε τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Αυτό αναγράφει η ΠΕΑ της χώρας και ας μην ξεχνά η κυβέρνηση ότι ασκεί την εξουσία της από τον λαό, για τον λαό και το Έθνος. Εντολοδότης είναι ο κυρίαρχος λαός, αυτής της χώρας, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Κι άν επιθυμούμε να παρέχουμε ανακούφιση σε πληθυσμούς που κινδυνεύουν στην χώρα τους, πράγμα που οφείλουμε να κάνουμε σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, θα πρέπει πρώτα να υπάρχει αυτή η χώρα και να λειτουργεί
Η απάντηση είναι το προλαμβάνειν κάλλιον του θεραπεύειν, διότι στην κατάσταση που βρισκόμαστε ένα περιστατικό με ανάμειξη τρομοκρατών, από πρόσφυγες /μετανάστες θα έχει συνέπειες που δεν είναι δυνατόν να υπολογισθούν από τωρα. Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο ή καλύτερα αντιμετωπίζει ανταρτοπόλεμο.Η Ελλάδα τι προτίθεται να κάνει;".
http://www.onalert.gr
Τρίτη 22 Μαρτίου 2016
Οι χρυσοφτέρουγοι αετοί (αποσπάσματα)
Γράψαμε σ’ ένα προηγούμενο άρθρο για τη νίκη. Σήμερα θα καταπιαστούμε
με την άλλη όψη του νομίσματος: Την πικρή ήττα, την αποτυχία. Κι όπως
με την περίπτωση της νίκης, έτσι και για την ήττα, πολλοί μπορεί να
είναι οι λόγοι, οι αιτίες κι οι τρόποι που οδηγούν σε αυτήν.
Γι’ αυτήν την ατυχή ψυχική και πνευματική κατάσταση και τις επιπτώσεις της στην κοινωνία έχουν γράψει δύο καθηγητές, ένας Έλληνας κι ένας Ιταλός, δύο πραγματείες που χαρακτηρίζονται από λεπτό χιούμορ, αλλά και οξυδέρκεια. Η πρώτη είναι του καθηγητή της κοινωνιολογίας Ευάγγελου Λεμπέση, με τίτλο «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» και έχει δημοσιευτεί το 1941. Η δεύτερη είναι του καθηγητή της Ιστορίας της Οικονομίας Κάρλο Τσιπόλα. Τιτλοφορείται «Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας» και δημοσιεύτηκε το 1976.
Το ζήτημα είναι πρωτίστως θέμα ηθικής, θέμα ψυχικής ισορροπίας και αυτογνωσίας. Το πρόβλημα με τους ηλίθιους προκύπτει από τον εγωισμό, τη φιλαυτία, την αμετροέπεια και την αλαζονεία. Η πατέντα του βλάκα και η περικεφαλαία του ηλίθιου είναι η αλαζονεία που φτάνει σε αυτό που αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν «ύβρη». Και η «ύβρις» επιφέρει αναπόφευκτα την ήττα και τη νέμεση.
Αν θέλουμε να ξεφύγουμε, όσο γίνεται, από την πικρή γεύση της ήττας, τρία πράγματα πρέπει να κάνουμε:
Η ανικανότητα, η κακή προετοιμασία, η ατυχία, οι αστάθμητοι παράγοντες κι εκείνη η ρημάδα η κακιά στιγμή…Ψάχνοντας όμως και πάλι την παράμετρο εκείνη που αυξάνει το περισσότερο τις πιθανότητες της αποτυχίας, ή μάλλον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα, νομίζω πως και πάλι κατέληξα κάπου. Είναι η ανοησία, με άλλα λόγια η ηλιθιότητα.
Γι’ αυτήν την ατυχή ψυχική και πνευματική κατάσταση και τις επιπτώσεις της στην κοινωνία έχουν γράψει δύο καθηγητές, ένας Έλληνας κι ένας Ιταλός, δύο πραγματείες που χαρακτηρίζονται από λεπτό χιούμορ, αλλά και οξυδέρκεια. Η πρώτη είναι του καθηγητή της κοινωνιολογίας Ευάγγελου Λεμπέση, με τίτλο «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» και έχει δημοσιευτεί το 1941. Η δεύτερη είναι του καθηγητή της Ιστορίας της Οικονομίας Κάρλο Τσιπόλα. Τιτλοφορείται «Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας» και δημοσιεύτηκε το 1976.
Το ζήτημα είναι πρωτίστως θέμα ηθικής, θέμα ψυχικής ισορροπίας και αυτογνωσίας. Το πρόβλημα με τους ηλίθιους προκύπτει από τον εγωισμό, τη φιλαυτία, την αμετροέπεια και την αλαζονεία. Η πατέντα του βλάκα και η περικεφαλαία του ηλίθιου είναι η αλαζονεία που φτάνει σε αυτό που αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν «ύβρη». Και η «ύβρις» επιφέρει αναπόφευκτα την ήττα και τη νέμεση.
Αν θέλουμε να ξεφύγουμε, όσο γίνεται, από την πικρή γεύση της ήττας, τρία πράγματα πρέπει να κάνουμε:
- Πρώτο, να βάλουμε όλοι καλά μέσα στο μυαλό μας πως το μεγαλύτερο κομμάτι του ατομικού μας συμφέροντος είναι το συλλογικό μας συμφέρον.
- Δεύτερο, να κοιτάξουμε πώς να απαλλάξουμε τα δημόσια πράγματα από τους ηλίθιους. Κι αφού τους βγάλουμε έξω από το Δημόσιο, να τους φροντίσουμε σαν κοινωνία με πολλή-πολλή αγάπη και στοργή – γιατί αυτό είναι που χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι.
- Τρίτο, να παραδειγματιστούμε από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που περπάτησαν πάνω σε αυτή τη γη.
Σάββατο 19 Μαρτίου 2016
H "άχρηστη" γνώση και ο πολιτικός της ρόλος
Ο κόσμος μας άγεται και φέρεται σε μεγάλο βαθμό από την δικτατορία των αμαθών
Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν
Την ώρα που ο παμπόνηρος Νταβούτογλου, δίνει ρεσιτάλ
διπλωματίας, παρουσιάζοντας την Τουρκία ως μια υπερδύναμη, χωρίς την οποία δεν υπάρχει Ευρώπη (!) , οι δικοί μας, ένα μάτσο αγράμματα ιδεοληπτικά παιδαρέλια, ασχολούνται με το να μη χαλάσει η εικόνα τους στους παλιόφιλους από τα φοιτητικά ταβερνάκια εδώ στην Ελλάδα, την οποία παρουσιάζουν σαν μια μικρή γελοία ανυπόληπτη χώρα.
Ο δικός μας πηγαίνει σε ιστορικές συνεδριάσεις κορυφής, χωρίς γραβάτα (λες και ΟΛΟΙ οι άλλοι ηγέτες είναι βλάκες και μόνο ο Αλέξης ο μάγκας της παρέας), φωτογραφίζεται με τα χέρια στις τσέπες και τα πόδια ανοιχτά λες και βρίσκεται σε χασαποταβέρνα και πηγαίνει πάντα απροετοίμαστος, χωρίς καν σημειώσεις.
 |
| Ευτυχώς δεν έχουμε ακόμη αυτό το σούργελο... |
Λογικά λοιπόν, τον δικό μας τον έχουν για το "φεστιβάλ σφαλιάρας".
Κυβέρνηση χασαποταβέρνας σε εποχές που έπρεπε να έχουμε κυβέρνηση που να προκαλεί σεβασμό.
Αλλά εμείς το ψηφίσαμε αυτό το τσίρκο, έτσι; Θα το υποστούμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016
Περί του μη μνησικακείν
Οταν οι δημοκρατικοί υπό τον Θρασύβουλο μπήκαν στην Αθήνα το 404 π.Χ. και κατέλυσαν την τυραννία των Τριάκοντα, η Εκκλησία του Δήμου εξέδωσε το περίφημο «περί του μη μνησικακείν» ψήφισμα. Κατ’ αρχάς να επισημάνω τη χρήση του απαρεμφάτου το οποίο, όπως λέει η Ρομιγί, βοήθησε τη δημιουργία αφηρημένης σκέψης παρά τοις Ελλησι, δυνατότητα που στερήθηκε η δική μας γλώσσα από την κατάργησή του. Πώς θα το λέγαμε σήμερα; «Διάταγμα για να μη μνησικακούμε»; Ή μήπως «περί του να μη μνησικακούμε» όπως ο σοφός που απεφάνθη ότι δεν θα λέγεται πια «Εφημερίς της Κυβερνήσεως» αλλά «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως», διατηρώντας το προνόμιο της τρίτης κλίσεως για την κυβέρνηση, όχι όμως και για την εφημερίδα της. Τέλος πάντων. Επειδή, κατά την ανατολίτικη συνήθειά μας, ό,τι απαιτεί κόπο για να το εκφράσουμε απλώς δεν μας απασχολεί, εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε να μνησικακούμε με ή χωρίς απαρέμφατο.
Επί της ουσίας τώρα. Το διάταγμα ήταν στην πραγματικότητα χορήγηση αμνηστίας στους συνεργάτες της τυραννίας. Η λογική ήταν απλή και πραγματιστική. Η Αθήνα είχε ηττηθεί κατά κράτος στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Εχοντας χάσει ένα σημαντικό τμήμα του ανδρικού της πληθυσμού μαζί με την ηγεμονία της, πτωχευμένη, είχε παραδοθεί στην εξουσία των Τριάκοντα Τυράννων οι οποίοι, με επικεφαλής τον Κριτία, είχαν πολιτευθεί σαν να ήθελαν να εκδικηθούν την ίδια τους την πόλη. Οπως γράφει ο Ξενοφών στα «Ελληνικά» του, στους λίγους μήνες που κράτησε η τυραννία πρόλαβε να φονεύσει τόσους Αθηναίους όσοι δεν είχαν πέσει στα τελευταία δέκα χρόνια του πολέμου. Διαβάζοντας Λυσία, διαπιστώνεις τον κυνισμό της εξουσίας που λεηλατούσε περιουσίες και ανθρώπινες ζωές.
Ο Κριτίας και οι συν αυτώ, μεταξύ τους και ο ωραίος πλατωνικός Χαρμίδης, όντως πολιτεύθηκαν σαν εκδικητές. Λες και την εξουσία στην πόλη την ασκούσε το φάντασμα του πατέρα του Αμλετ. Αριστοκράτες ήθελαν να εκδικηθούν τη δημοκρατία. Ως γνωστόν, σε αντίθεση με τη γαλλική, η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία δεν καρατόμησε τους αριστοκράτες. Τους έστειλε όμως να σκοτωθούν σε έναν πόλεμο τον οποίον οι ίδιοι δεν ήθελαν, παρ’ όλ’ αυτά τον υπηρέτησαν με όλη τη δύναμη του πατριωτισμού τους. Ο Κριτίας συμπεριφέρθηκε σαν να ήθελε να πάρει το αίμα τους πίσω. Δεν ήταν «πολιτικός». Δεν τον ενδιέφερε η επιβίωση της πόλης.
Και εδώ εμφανίζεται το διάταγμα «περί του μη μνησικακείν». Η δημοκρατική Αθήνα αποφασίζει να σταματήσει τον κύκλο του αίματος. Η σκέψη είναι απλή, το επαναλαμβάνω: χάθηκαν τόσοι από εμάς στον πόλεμο, χάθηκαν τόσοι από εμάς στη βραχύβια πλην όμως πλούσια σε συγκομιδή νεκρών τυραννία, αν εμείς τώρα βαλθούμε να εξοντώσουμε και τους συνεργάτες της τυραννίας, τότε στη θέση της πόλης θα μείνει το φάντασμα της πόλης. Ας σημειωθεί ότι όταν εξεδόθη το διάταγμα ή, για την ακρίβεια, το «έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω», ο Κριτίας και οι συν αυτώ είχαν υποχωρήσει και οχυρωθεί στην Ελευσίνα, άρα μπορούσαν ακόμη να απειλήσουν την πόλη. Από την αμνηστία εξηρούντο οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων και οι Τριάκοντα εννοείται.
Επεισόδιο, από τα πιο ενδιαφέροντα της αθηναϊκής Ιστορίας, που μου έρχεται πάντα στον νου όποτε ακούω ή διαβάζω πως η εμφύλια σύγκρουση είναι μέσα στο αίμα του ελληνισμού, ένα από τα αναλλοίωτα κύτταρα της ιστορικής μας ύπαρξης, με άλλα λόγια στοιχείο της ιδιοπροσωπείας μας. Επειδή πιστεύω δε πως η ουσιοκρατία είναι το θεμέλιο της ενιαίας σκέψης, ας πω μόνον πως εκτός από την «αιματολογικώς» δεδομένη τάση για εμφύλιο σπαραγμό, οι Ελληνες, τότε που δεν τα είχαν χάσει τελείως, είχαν επινοήσει και τρόπους για να την αντιμετωπίσουν.
Από μιαν άποψη η ιστορία της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, η ιστορία της μεταπολίτευσης με άλλα λόγια, είναι μια επανάληψη αυτής της Ιστορίας. Σχηματοποιώ κατ’ ανάγκην. Η δημοκρατία που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αντλούσε την ορμή της από τη δυνατότητα του «μη μνησικακείν». Εκλεισε οριστικά τις μετεμφυλιακές διώξεις της Αριστεράς και, μη στέλνοντας στο απόσπασμα τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος, προσπάθησε να αποτρέψει την αναπαραγωγή της μνησικακίας. Ο σοσιαλιστής ηγεμών που τον διαδέχθηκε αξιοποίησε το υπόβαθρο της μνησικακίας για να εγκαθιδρύσει το καθεστώς του.
Μετέτρεψε τη δημοκρατία σε ένα είδος κοινοβουλευτικού εμφυλίου, αυτόν που προσπάθησε να καταργήσει ο Κωνσταντίνος Σημίτης όταν ανέλαβε να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, κοινώς να το εντάξει στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, το οποίο οικοδομείται στη νοοτροπία του «περί του μη μνησικακείν». Να σημειώσω εδώ ότι σε όλη αυτή την περίοδο το λάβαρο της μνησικακίας το κρατούσαν όρθιο οι τρομοκράτες και όσοι από τους «ριζοσπάστες» αριστερούς τούς υποστήριζαν. Και δεν ήσαν λίγοι.
Εκτοτε μεσολάβησαν η νεοκαραμανλική αδράνεια, η συνεπαγόμενη πτώχευση, τα μνημόνια, η αποτυχία τους, η διόγκωση της Χρυσής Αυγής και η πολιτική τερατογένεση της κυβέρνησης των Συριζανέλ. Σε ιστορική κλίμακα τίποτε το σπουδαίο, στο μικροκλίμα όμως όπου ζούμε όλοι, η καταστροφή της χώρας. Μια καταστροφή που οφείλεται κατά μείζονα λόγο στο έλλειμμα πολιτικής πρότασης το οποίο καλύφθηκε με την επανενεργοποίηση της μνησικακίας. Η «ελπίδα» που ήρθε μετά τις περυσινές εκλογές στην πραγματικότητα ήταν η κολακεία της μνησικακίας. Μνησικακία απέναντι στην Ευρώπη, μνησικακία απέναντι στη δημοκρατία και στους θεσμούς της. Το αποτέλεσμα είναι μια χώρα που δεν εμπιστεύεται πια τον εαυτό της, έλλειμμα που κανένα διάταγμα δεν μπορεί να θεραπεύσει.
http://www.kathimerini.gr
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016
Τιμή και δόξα: 36 χρόνια Guernica Pub
http://www.athensvoice.gr
Μια ιστορία για το στέκι και τον άνθρωπο που έφεραν το ροκ στην Ξάνθη
Η Ξάνθη των αρχών του ’80 ήταν μελαγχολική.
Ψέματα. Δεν ήταν. Εγώ την έβλεπα έτσι. Μια χαρά ήταν η Ξάνθη, με τις
καριόκες του Παπαπαρασκευά, το μεγάλο ρολόι, το πάρκο με θέα τον ποταμό
Κόσυνθο, τον Ερμογένη, την ομάδα μπάσκετ, να παλεύει να ανέβει Β’
Κατηγορία και την ΑΟΞάρα, την ποδοσφαιρική ομάδα δηλαδή, να
προθερμαίνεται για τα σαλόνια της Α’ Εθνικής. Καλό φαγητό στο εστιατόριο
«Κληματαριά», καθαρός αέρας, έθνικ χρώματα, πανέμορφα κορίτσια, άπειρα
σινεμά, με πιο αγαπημένο μου «Τα Ολύμπια». Έβλεπα ταινίες και ίσως γι’
αυτό ήμουν μελαγχολικός. Αναρωτιόμουν αν ποτέ θα συναντήσω τη Νέα Υόρκη
του «Σέρπικο», αν θα με αξίωνε ο Θεός να περάσω τα σύνορα του Νέστου και
να χαθώ στον κόσμο. Ήθελα να πιω καφέ με τον Αλ Πατσίνο, αν οι χρησμοί
του Έρικ Μπάρτον έβγαιναν αληθινοί: we’ve got to get out of this place.
Στο κέντρο ο Ντέιβιντ Γκίμπσον, Άγγλος καθηγητής στον Στρατηγάκη Ξάνθης. Η μπάντα του, ο Θείος Εδουάρδος, με αριστερό κιθαρίστα τον Θόδωρο Γαβρινό και εκ δεξιών τον Γιάννη Χυτήρογλου, ήταν η πρώτη ροκ μπάντα που είδα στη ζωή μου. Έπαιζαν το "Play with the fire" των Stones καλύτερα και από τον Κιθ Ρίτσαρντς. Όχι, αλλά εγώ έτσι νόμιζα.
Το πιο δυνατό όμως χαρτί της πόλης ήταν πως η Ξάνθη των αρχών του ’80 άκουγε εξαίσιο ροκ εν ρολ λόγω της Φωνής της Αμερικής, που οι αναμεταδότες της για τη Μέση Ανατολή ήταν στημένοι στο παραθαλάσσιο χωριό Μυρωδάτο. Οι djs του «αμερικάνου», όπως αποκαλούσαμε οι ντόπιοι αυτούς που κάναν πρόγραμμα, έπαιζαν ένα ανελέητο ροκαμπίλι αλλά και κάντρι. Άκουσα Τζόνι Κας στα 14, αν και τα «ευρωπαϊκά» μου άρεζαν πιο πολύ. Δεν τα έπαιζε κανένας, τα αγόραζα όμως από το δισκοπωλείο «Ντο Ρε Μι» του κυρίου Νίκου Μετζιδιέ. Κι όταν μιλώ για «ευρωπαϊκά», εννοώ πανκ και νιου γουέιβ, τα γούστα μου, γιατί από λαλατζίδικα ντίσκο μια χαρά χόρευε η πόλη μου στην ντίσκο «Πήγασος».
Ένα απόγευμα χαλβαδιάζοντας τους XTC, ένας μαλλιάς μαυροφορεμένος στα πέτσινα σήκωσε μια ντάνα με Sex Pistols, Clash, Siouxie. Έστησα αυτί καθώς μιλούσε με τον δισκοπώλη. «Θα ανοίξω μια ροκ παμπ. Θα την πω Guernica. Θα έχω συνέταιρο τον Λάζαρο Σκονίδη και θα παίζουμε ροκ». Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Λάσκαρη Κοτόρνο. Η Ξάνθη τότε ήταν μια καραδεξιά πόλη και δεν μιλώ μόνο για το ότι έβγαζε Νέα Δημοκρατία με 90 τοις εκατό, αλλά αναφέρομαι στον συντηρητισμό της. Ευαίσθητη περιοχή λόγω Θράκης και ελληνοτουρκικών σχέσεων, και κουμπωμένη λόγω του Πολυτεχνείου, που ανέβαζε για σπουδές ένα κάρο «επικίνδυνους» Αθηναίους. Θυμάμαι έναν τεράστιο σε όγκο, με μακριά μαλλιά και γένια, φτυστός ο Φρανκ Ζάπα – αυτό και το παρατσούκλι του. Διάβαζα σαν φυτό και άκουγα δίσκους, αυτό έκανα την εποχή εκείνη. Έπαιρνα εγκύκλια γνώση για να περάσω στο πανεπιστήμιο και να δραπετεύσω και απομνημόνευα όλες τις τοποθεσίες-πληροφορίες των βινυλίων ώστε μια μέρα να επισκεφτώ τις γαίες της ελευθερίας. Το Άσμπουρι Παρκ του Μπρους Σπίνγκστιν και τις Δίδυμες Πολυκατοικίες της Γλασκόβης στο εξώφυλλο του «New Cold Dream» των Simple Minds.
Η δισκοθήκη του Λάσκαρη Κοτόρνου. Άπειρες νύχτες σκέφτηκα να μπω σαν κλέφτης και να σηκώσω αυτά τα διαμάντια.
Με το που άνοιξε η «Guernica Pub», έγινε πρώτο θέμα συζήτησης. Η μαμά μου μού είπε: «Ένας μαλλιάς με έναν φίλο του άνοιξαν ροκ μπαρ δίπλα σχεδόν από το σπίτι μας. Είμαι σίγουρη πως συχνάζουν παιδιά που παίρνουν ναρκωτικά, και κορίτσια σουρλουλούδες. Πρόσεξε μην τυχόν και…» Αυτή ήταν η επέλαση του ροκ εν ρολ στην Ξάνθη. Κι έτσι έγινε δεκτή: εμείς είχαμε τρελαθεί από τη χαρά μας και οι «μεγάλοι» από τον φόβο τους για τα χρηστά ήθη που κινδύνευαν. Το όνομα Λάσκαρης Κοτόρνος προκάλεσε διφορούμενα συναισθήματα. Έτσι αποφάσισα μόνος μου να περάσω το κατώφλι και να κάνω πράξη τις προσταγές του Ίγκι Ποπ. Gimme danger!
Ο Λάσκαρης στο πόστο του. Χιλιάδες νύχτες με τσιγάρα Astor και ροκ εν ρολ στο πικάπ.
Πήγα νωρίς, στις 9, μόλις είχαν ανοίξει, καλά καλά δεν είχαν χαμηλώσει τα φώτα. Παράγγειλα ρόσο αντίκο με πορτοκαλάδα, εντελώς φλώρος, και χάζεψα τη διακόσμηση. Δίπλα στα πικάπ, ένα πόστερ του Μπόουι. Πίσω από τη μικρή πίστα ήταν ζωγραφισμένο το ομώνυμο έργο του Πικάσο. Ο Κοτόρνος σχεδόν με αγριοκοίταξε, μου πήρε χρόνια για να καταλάβω πως αυτό το μουρτζούφλικο ύφος του, σήμα κατατεθέν, κάθε άλλο παρά ζοχάδα και τσατίλα κουβαλάει. Πως είναι η πανοπλία του, πολλώ δε τότε που τα πράγματα ήταν ζόρικα. Καρατρυφερός ήταν και συνεχίζει να είναι μέχρι σήμερα. Λιπόσαρκος, νευρικός, και με ιδιαίτερη προφορά θρακιώτικη με μασημένες λέξεις και συνεχείς χειρονομίες.
Ο Λάσκαρης βαράει One Step Beyond από Madness και η Ξάνθη καίγεται από τον χορό.
Το μαγαζί άρχιζε να γεμίζει. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, που έπρεπε να φύγω, είχαν σκάσει μύτη όλα τα «περίεργα» παιδιά της πόλης. Ο Νάκης –Τζίνο- Φιλιππίδης, αρχιερέας του χέβι μέταλ Ξάνθης με το τζιν φετιχιστικό μπουφάν του και τις εκατοντάδες κονκάρδες. Το τρίο των αφιονισμένων πανκ ρόκερ, που το απάρτιζαν ο Γιάννης και η αδελφή του Βίκυ Σινανά, με τον Γιώργο Κιετζή. Το περφέκτο του Γιάννη έγραφε: «η ζωή είναι κώλος, αν δεν τη γαμήσεις, σε έχεσε». Στην «Guernica» εκείνη τη νύχτα ένιωσα υπέρτατα ευτυχισμένος. Ένιωσα πως αποτελώ μέλος του επικίνδυνου κόσμου. Αισθάνθηκα πιο ζόρικος και από τον Σιντ Βίσιους, ροκ εν ρολ, γαμώ την πουτάνα μου. Πού ήταν όλοι αυτοί κρυμμένοι; Στο σπίτι τους, ήταν η απάντηση, και επιτέλους που άνοιξε το μαγαζί και οι φυλές άρχισαν να συσπειρώνονται. Ήταν δακτυλοδεικτούμενοι στην Ξάνθη τότε όσοι δεν φορούσαν ρουχαλάκια από τους νεωτερισμούς «Mode» ή Lacosteάκι look καλού παιδιού, προτιμώντας αγκράφες, παραμάνες και σχισμένα τζιν.
Νάκης -Τζίνο- Φιλιππίδης και Νίκος Ανταμπούφης. Από την εποχή που έπαιζε στη διαπασών το "The kids are allright" των Who.
«Πού ήσουν;» ρώτησε η μάνα μου. «Στη Ροτόντα για μπιλιάρδο, και ξεχάστηκα». Όλη νύχτα από την έξαψη δεν κοιμήθηκα, πήγα για πρώτη φορά σε ροκ κλαμπ και σημείωνα τα τραγούδια που έπαιζε ο Κοτόρνος κι εγώ δεν τα ήξερα. Γιατί εγώ ήμουν ασκούμενο πουλί, ενώ ο τύπος έπαιζε παπάδες. Romeo Void και Spherical Objects. Fad Gadget και Throbbing Gristle. Ο Λάσκαρης Κοτόρνος έφερε το ροκ εν ρολ στην Ξάνθη. Κάθε Σάββατο αλλά και στη ζούλα μερικές καθημερινές έπιανα στασίδι μπροστά του. Τρίτη ή τέταρτη φορά, με ρώτησε ποιος είμαι. Του συστήθηκα αλλά μάλλον δεν του έκανα εντύπωση. Γύρω μου υπήρχαν ατομάρες που όχι απλώς άκουγαν αλλά και το ζούσαν: ο Μάκης Μάλαμας με τη μηχανάρα του, τα μέλη των συγκροτημάτων TNT, Remembering και Θράκες, με τις μορφές (ανακατεμένα τους μνημονεύω) Γιάννη Δούκογλου, Γιώργο Μιχαλιτσλή, Δημήτρη Μελίδη, Κούλη Γιάντσιο, Θεολόγη Αλεξανδρίδη.
Kick out the jam motherfuckers! Λάσκαρης Κοτόρνος και Κούλης Γιάντσιος χορεύουν MC5.
Σε κάποια φάση έβαλε Velvet από «Banana» και η Αλεξία Γιανναρά, κουκλάρα της εποχής και επιθυμία τρελή για όλα τα αγόρια, σηκώθηκε στην πίστα και χόρεψε το «Waiting for the man». Ερωτισμός, κίνδυνος, μαλμποριές, μουσικάρες. Στην «Guernica» ζούσα πάντα σε έκσταση. Και η Ξάνθη άρχισε να ξεπερνάει τις πρόστυχες φήμες και όλη η πόλη, φοιτητές και ντόπιοι, να ροκάρει. Motorhead και Bauhaus, Iron Maiden και Clash, η ροκ μηχανή-Κοτόρνος έπαιζε για όλον τον λαό, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακούσεις το τραγούδι σου. Ο τύπος κατείχε το άθλημα όπως ο Μπούμκα το επί κοντώ και ο Ρον Τζέρεμι τα μυστικά του σεξ. Την ημέρα άραζε στο κεντρικό καφενείο της πλατείας. Απέναντι άφηνε πάντα τη μηχανάρα του, ένα μαύρο πετούμενο όπως στο Mad Max. Ο Λάκης Κοτόρνος ήταν, είναι και θα είναι το πιο ροκ άτομο που έβγαλε η Ξάνθη. Ήταν αναπόφευκτο να γίνουμε φίλοι, να τον διορίσω γκουρού μου και να του ζητώ να μου γράφει σε κασέτες τους θησαυρούς του, αφού η τσέπη μου δεν άντεχε πέρα από τρεις δίσκους τον μήνα, αλλά η ψυχή μου ήθελε όλη τη δισκοκριτική του «Ποπ και Ροκ».
Στην παμπ "Guernica" άκουσα και χόρεψα πρώτη φορά με live συγκροτήματα. Ντόπια, δικά μας, Ξανθιωτάκια αφιονισμένα.
Σήμερα Τρίτη 8 Μαρτίου η παμπ «Guernica» παρτάρει για να γιορτάσει τα 36 της χρόνια. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που κατρακυλώ στις αναμνήσεις. Αδυνατώ να είμαι εκεί, θα θυμάμαι όμως πάντα πως εξαιτίας της μουσικής που μου έμαθε κατάφερα να δημοσιογραφήσω και να κάνω την τύχη μου πέρα από τον Νέστο. Να μην μπλέξω με τα μπουζούκια ή τις ντισκομαλακίες, να μάθω να ντύνομαι και να φέρομαι μαύρα πέτσινα και σωστά και, όταν ακούω το «My My, Hey Hey», να ουρλιάζω Νιλ Γιανγκ και ρολ εν ρολ can never die. Βαρούσε τα καλύτερα ο Κοτόρνος ο ροκ θεός. Στη Νέα Υόρκη με το «CBGBs», στο Μάντσεστερ με τη «Hacienda» και στη Θεσσαλονίκη με το «Berlin», οι άνθρωποι τιμούν ακόμα και μνημονεύουν την ιστορία με τα καλύτερά τους χρόνια. Το ίδιο θέλω να πιστεύω πως συμβαίνει και με την Ξάνθη. Όχι μόνο απόψε, αλλά και κάθε νύχτα στην πλατεία Αντίκα, όπου η «Guernica» μετακόμισε μετά από μια μακριά παύση. Η πόλη άλλαξε, εκσυγχρονίστηκε, η ποδοσφαιρική ομάδα εδραιώθηκε στην Α’ Εθνική, οι καριόκες παραμένουν σήμα κατατεθέν, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τον Λάσκαρη. Μουντρούχος και ζοχάδας, αλλά είπαμε, μην κρίνεις από το φυζίκ, είναι καρδιά τεράστια και ψυχή μεγάλη. Εκεί, κάθε βράδυ, δίπλα στον μπάρμαν, γουστάρει μουσική το άτομο. Είναι σκέτη μουσική από μόνος του.
Alive and kicking. Ο Λάσκαρης Κοτόρνος μια ζωή dj, στο γνώριμο πόστο.
Πάω τακτικά και το καλωσόρισμά του στο πρόσωπό μου γίνεται ως εξής: μου στέλνει μια βότκα πορτοκαλάδα, αφού δεν βγαίνει πια ρόσο αντίκο, και στο καπάκι ρίχνει Green On Red «Time Ain’t Nothing» και «Swimming» από Zounds. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, κανένα παραισθησιογόνο και κανένα όπιο σαν αυτά που τραβούσε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον κινέζικο τεκέ της ταινίας «Κάποτε στην Αμερική». Και επιστρέφω σε κείνη την Ξάνθη των αρχών του ’80, στα όνειρα, τις επιθυμίες, τις νεανικές παρέες, που σήμερα μπορεί να γκριζάρισαν, μα τότε είχαν το μαλλί κοκκόρι και όταν ο τυπάρας έσπρωχνε στα ηχεία το «I fought the law» σε εκτέλεση Clash, στο μαγαζί ράγιζαν τα πατώματα. Τιμή και δόξα επομένως στον άνθρωπο αλλά και στο στέκι που κόμισαν στην Ξάνθη διεθνή πολιτισμό. Αλλιώς, άνευ πλάκας, ακόμα Σαλαμπάση και «Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς» θα ακούγαμε. Το φετινό καρναβάλι, αν σε βγάλει ο δρόμος, αφού η Ξάνθη είναι πρωτεύουσα της μασκαράτας και της χαράς, πέρνα για ένα γεια. Μπορεί να με πετύχεις να κάθομαι στη γωνία. Μπορεί και όχι. Αλλά τον Λάσκαρη θα τον βρεις σίγουρα εκεί. Να του δώσεις χαιρετίσματα πολλά.
Στο κέντρο ο Ντέιβιντ Γκίμπσον, Άγγλος καθηγητής στον Στρατηγάκη Ξάνθης. Η μπάντα του, ο Θείος Εδουάρδος, με αριστερό κιθαρίστα τον Θόδωρο Γαβρινό και εκ δεξιών τον Γιάννη Χυτήρογλου, ήταν η πρώτη ροκ μπάντα που είδα στη ζωή μου. Έπαιζαν το "Play with the fire" των Stones καλύτερα και από τον Κιθ Ρίτσαρντς. Όχι, αλλά εγώ έτσι νόμιζα.
Το πιο δυνατό όμως χαρτί της πόλης ήταν πως η Ξάνθη των αρχών του ’80 άκουγε εξαίσιο ροκ εν ρολ λόγω της Φωνής της Αμερικής, που οι αναμεταδότες της για τη Μέση Ανατολή ήταν στημένοι στο παραθαλάσσιο χωριό Μυρωδάτο. Οι djs του «αμερικάνου», όπως αποκαλούσαμε οι ντόπιοι αυτούς που κάναν πρόγραμμα, έπαιζαν ένα ανελέητο ροκαμπίλι αλλά και κάντρι. Άκουσα Τζόνι Κας στα 14, αν και τα «ευρωπαϊκά» μου άρεζαν πιο πολύ. Δεν τα έπαιζε κανένας, τα αγόραζα όμως από το δισκοπωλείο «Ντο Ρε Μι» του κυρίου Νίκου Μετζιδιέ. Κι όταν μιλώ για «ευρωπαϊκά», εννοώ πανκ και νιου γουέιβ, τα γούστα μου, γιατί από λαλατζίδικα ντίσκο μια χαρά χόρευε η πόλη μου στην ντίσκο «Πήγασος».
Ένα απόγευμα χαλβαδιάζοντας τους XTC, ένας μαλλιάς μαυροφορεμένος στα πέτσινα σήκωσε μια ντάνα με Sex Pistols, Clash, Siouxie. Έστησα αυτί καθώς μιλούσε με τον δισκοπώλη. «Θα ανοίξω μια ροκ παμπ. Θα την πω Guernica. Θα έχω συνέταιρο τον Λάζαρο Σκονίδη και θα παίζουμε ροκ». Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Λάσκαρη Κοτόρνο. Η Ξάνθη τότε ήταν μια καραδεξιά πόλη και δεν μιλώ μόνο για το ότι έβγαζε Νέα Δημοκρατία με 90 τοις εκατό, αλλά αναφέρομαι στον συντηρητισμό της. Ευαίσθητη περιοχή λόγω Θράκης και ελληνοτουρκικών σχέσεων, και κουμπωμένη λόγω του Πολυτεχνείου, που ανέβαζε για σπουδές ένα κάρο «επικίνδυνους» Αθηναίους. Θυμάμαι έναν τεράστιο σε όγκο, με μακριά μαλλιά και γένια, φτυστός ο Φρανκ Ζάπα – αυτό και το παρατσούκλι του. Διάβαζα σαν φυτό και άκουγα δίσκους, αυτό έκανα την εποχή εκείνη. Έπαιρνα εγκύκλια γνώση για να περάσω στο πανεπιστήμιο και να δραπετεύσω και απομνημόνευα όλες τις τοποθεσίες-πληροφορίες των βινυλίων ώστε μια μέρα να επισκεφτώ τις γαίες της ελευθερίας. Το Άσμπουρι Παρκ του Μπρους Σπίνγκστιν και τις Δίδυμες Πολυκατοικίες της Γλασκόβης στο εξώφυλλο του «New Cold Dream» των Simple Minds.
Η δισκοθήκη του Λάσκαρη Κοτόρνου. Άπειρες νύχτες σκέφτηκα να μπω σαν κλέφτης και να σηκώσω αυτά τα διαμάντια.
Με το που άνοιξε η «Guernica Pub», έγινε πρώτο θέμα συζήτησης. Η μαμά μου μού είπε: «Ένας μαλλιάς με έναν φίλο του άνοιξαν ροκ μπαρ δίπλα σχεδόν από το σπίτι μας. Είμαι σίγουρη πως συχνάζουν παιδιά που παίρνουν ναρκωτικά, και κορίτσια σουρλουλούδες. Πρόσεξε μην τυχόν και…» Αυτή ήταν η επέλαση του ροκ εν ρολ στην Ξάνθη. Κι έτσι έγινε δεκτή: εμείς είχαμε τρελαθεί από τη χαρά μας και οι «μεγάλοι» από τον φόβο τους για τα χρηστά ήθη που κινδύνευαν. Το όνομα Λάσκαρης Κοτόρνος προκάλεσε διφορούμενα συναισθήματα. Έτσι αποφάσισα μόνος μου να περάσω το κατώφλι και να κάνω πράξη τις προσταγές του Ίγκι Ποπ. Gimme danger!
Ο Λάσκαρης στο πόστο του. Χιλιάδες νύχτες με τσιγάρα Astor και ροκ εν ρολ στο πικάπ.
Πήγα νωρίς, στις 9, μόλις είχαν ανοίξει, καλά καλά δεν είχαν χαμηλώσει τα φώτα. Παράγγειλα ρόσο αντίκο με πορτοκαλάδα, εντελώς φλώρος, και χάζεψα τη διακόσμηση. Δίπλα στα πικάπ, ένα πόστερ του Μπόουι. Πίσω από τη μικρή πίστα ήταν ζωγραφισμένο το ομώνυμο έργο του Πικάσο. Ο Κοτόρνος σχεδόν με αγριοκοίταξε, μου πήρε χρόνια για να καταλάβω πως αυτό το μουρτζούφλικο ύφος του, σήμα κατατεθέν, κάθε άλλο παρά ζοχάδα και τσατίλα κουβαλάει. Πως είναι η πανοπλία του, πολλώ δε τότε που τα πράγματα ήταν ζόρικα. Καρατρυφερός ήταν και συνεχίζει να είναι μέχρι σήμερα. Λιπόσαρκος, νευρικός, και με ιδιαίτερη προφορά θρακιώτικη με μασημένες λέξεις και συνεχείς χειρονομίες.
Ο Λάσκαρης βαράει One Step Beyond από Madness και η Ξάνθη καίγεται από τον χορό.
Το μαγαζί άρχιζε να γεμίζει. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, που έπρεπε να φύγω, είχαν σκάσει μύτη όλα τα «περίεργα» παιδιά της πόλης. Ο Νάκης –Τζίνο- Φιλιππίδης, αρχιερέας του χέβι μέταλ Ξάνθης με το τζιν φετιχιστικό μπουφάν του και τις εκατοντάδες κονκάρδες. Το τρίο των αφιονισμένων πανκ ρόκερ, που το απάρτιζαν ο Γιάννης και η αδελφή του Βίκυ Σινανά, με τον Γιώργο Κιετζή. Το περφέκτο του Γιάννη έγραφε: «η ζωή είναι κώλος, αν δεν τη γαμήσεις, σε έχεσε». Στην «Guernica» εκείνη τη νύχτα ένιωσα υπέρτατα ευτυχισμένος. Ένιωσα πως αποτελώ μέλος του επικίνδυνου κόσμου. Αισθάνθηκα πιο ζόρικος και από τον Σιντ Βίσιους, ροκ εν ρολ, γαμώ την πουτάνα μου. Πού ήταν όλοι αυτοί κρυμμένοι; Στο σπίτι τους, ήταν η απάντηση, και επιτέλους που άνοιξε το μαγαζί και οι φυλές άρχισαν να συσπειρώνονται. Ήταν δακτυλοδεικτούμενοι στην Ξάνθη τότε όσοι δεν φορούσαν ρουχαλάκια από τους νεωτερισμούς «Mode» ή Lacosteάκι look καλού παιδιού, προτιμώντας αγκράφες, παραμάνες και σχισμένα τζιν.
Νάκης -Τζίνο- Φιλιππίδης και Νίκος Ανταμπούφης. Από την εποχή που έπαιζε στη διαπασών το "The kids are allright" των Who.
«Πού ήσουν;» ρώτησε η μάνα μου. «Στη Ροτόντα για μπιλιάρδο, και ξεχάστηκα». Όλη νύχτα από την έξαψη δεν κοιμήθηκα, πήγα για πρώτη φορά σε ροκ κλαμπ και σημείωνα τα τραγούδια που έπαιζε ο Κοτόρνος κι εγώ δεν τα ήξερα. Γιατί εγώ ήμουν ασκούμενο πουλί, ενώ ο τύπος έπαιζε παπάδες. Romeo Void και Spherical Objects. Fad Gadget και Throbbing Gristle. Ο Λάσκαρης Κοτόρνος έφερε το ροκ εν ρολ στην Ξάνθη. Κάθε Σάββατο αλλά και στη ζούλα μερικές καθημερινές έπιανα στασίδι μπροστά του. Τρίτη ή τέταρτη φορά, με ρώτησε ποιος είμαι. Του συστήθηκα αλλά μάλλον δεν του έκανα εντύπωση. Γύρω μου υπήρχαν ατομάρες που όχι απλώς άκουγαν αλλά και το ζούσαν: ο Μάκης Μάλαμας με τη μηχανάρα του, τα μέλη των συγκροτημάτων TNT, Remembering και Θράκες, με τις μορφές (ανακατεμένα τους μνημονεύω) Γιάννη Δούκογλου, Γιώργο Μιχαλιτσλή, Δημήτρη Μελίδη, Κούλη Γιάντσιο, Θεολόγη Αλεξανδρίδη.
Kick out the jam motherfuckers! Λάσκαρης Κοτόρνος και Κούλης Γιάντσιος χορεύουν MC5.
Σε κάποια φάση έβαλε Velvet από «Banana» και η Αλεξία Γιανναρά, κουκλάρα της εποχής και επιθυμία τρελή για όλα τα αγόρια, σηκώθηκε στην πίστα και χόρεψε το «Waiting for the man». Ερωτισμός, κίνδυνος, μαλμποριές, μουσικάρες. Στην «Guernica» ζούσα πάντα σε έκσταση. Και η Ξάνθη άρχισε να ξεπερνάει τις πρόστυχες φήμες και όλη η πόλη, φοιτητές και ντόπιοι, να ροκάρει. Motorhead και Bauhaus, Iron Maiden και Clash, η ροκ μηχανή-Κοτόρνος έπαιζε για όλον τον λαό, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακούσεις το τραγούδι σου. Ο τύπος κατείχε το άθλημα όπως ο Μπούμκα το επί κοντώ και ο Ρον Τζέρεμι τα μυστικά του σεξ. Την ημέρα άραζε στο κεντρικό καφενείο της πλατείας. Απέναντι άφηνε πάντα τη μηχανάρα του, ένα μαύρο πετούμενο όπως στο Mad Max. Ο Λάκης Κοτόρνος ήταν, είναι και θα είναι το πιο ροκ άτομο που έβγαλε η Ξάνθη. Ήταν αναπόφευκτο να γίνουμε φίλοι, να τον διορίσω γκουρού μου και να του ζητώ να μου γράφει σε κασέτες τους θησαυρούς του, αφού η τσέπη μου δεν άντεχε πέρα από τρεις δίσκους τον μήνα, αλλά η ψυχή μου ήθελε όλη τη δισκοκριτική του «Ποπ και Ροκ».
Στην παμπ "Guernica" άκουσα και χόρεψα πρώτη φορά με live συγκροτήματα. Ντόπια, δικά μας, Ξανθιωτάκια αφιονισμένα.
Σήμερα Τρίτη 8 Μαρτίου η παμπ «Guernica» παρτάρει για να γιορτάσει τα 36 της χρόνια. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που κατρακυλώ στις αναμνήσεις. Αδυνατώ να είμαι εκεί, θα θυμάμαι όμως πάντα πως εξαιτίας της μουσικής που μου έμαθε κατάφερα να δημοσιογραφήσω και να κάνω την τύχη μου πέρα από τον Νέστο. Να μην μπλέξω με τα μπουζούκια ή τις ντισκομαλακίες, να μάθω να ντύνομαι και να φέρομαι μαύρα πέτσινα και σωστά και, όταν ακούω το «My My, Hey Hey», να ουρλιάζω Νιλ Γιανγκ και ρολ εν ρολ can never die. Βαρούσε τα καλύτερα ο Κοτόρνος ο ροκ θεός. Στη Νέα Υόρκη με το «CBGBs», στο Μάντσεστερ με τη «Hacienda» και στη Θεσσαλονίκη με το «Berlin», οι άνθρωποι τιμούν ακόμα και μνημονεύουν την ιστορία με τα καλύτερά τους χρόνια. Το ίδιο θέλω να πιστεύω πως συμβαίνει και με την Ξάνθη. Όχι μόνο απόψε, αλλά και κάθε νύχτα στην πλατεία Αντίκα, όπου η «Guernica» μετακόμισε μετά από μια μακριά παύση. Η πόλη άλλαξε, εκσυγχρονίστηκε, η ποδοσφαιρική ομάδα εδραιώθηκε στην Α’ Εθνική, οι καριόκες παραμένουν σήμα κατατεθέν, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τον Λάσκαρη. Μουντρούχος και ζοχάδας, αλλά είπαμε, μην κρίνεις από το φυζίκ, είναι καρδιά τεράστια και ψυχή μεγάλη. Εκεί, κάθε βράδυ, δίπλα στον μπάρμαν, γουστάρει μουσική το άτομο. Είναι σκέτη μουσική από μόνος του.
Alive and kicking. Ο Λάσκαρης Κοτόρνος μια ζωή dj, στο γνώριμο πόστο.
Πάω τακτικά και το καλωσόρισμά του στο πρόσωπό μου γίνεται ως εξής: μου στέλνει μια βότκα πορτοκαλάδα, αφού δεν βγαίνει πια ρόσο αντίκο, και στο καπάκι ρίχνει Green On Red «Time Ain’t Nothing» και «Swimming» από Zounds. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, κανένα παραισθησιογόνο και κανένα όπιο σαν αυτά που τραβούσε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον κινέζικο τεκέ της ταινίας «Κάποτε στην Αμερική». Και επιστρέφω σε κείνη την Ξάνθη των αρχών του ’80, στα όνειρα, τις επιθυμίες, τις νεανικές παρέες, που σήμερα μπορεί να γκριζάρισαν, μα τότε είχαν το μαλλί κοκκόρι και όταν ο τυπάρας έσπρωχνε στα ηχεία το «I fought the law» σε εκτέλεση Clash, στο μαγαζί ράγιζαν τα πατώματα. Τιμή και δόξα επομένως στον άνθρωπο αλλά και στο στέκι που κόμισαν στην Ξάνθη διεθνή πολιτισμό. Αλλιώς, άνευ πλάκας, ακόμα Σαλαμπάση και «Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς» θα ακούγαμε. Το φετινό καρναβάλι, αν σε βγάλει ο δρόμος, αφού η Ξάνθη είναι πρωτεύουσα της μασκαράτας και της χαράς, πέρνα για ένα γεια. Μπορεί να με πετύχεις να κάθομαι στη γωνία. Μπορεί και όχι. Αλλά τον Λάσκαρη θα τον βρεις σίγουρα εκεί. Να του δώσεις χαιρετίσματα πολλά.
Σάββατο 5 Μαρτίου 2016
Ο ... αυτοδοξασμός των Ελλήνων
Εντυπωσιακές διαπιστώσεις (στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάϊ) του φιλόσοφου-συγγραφέα Στέλιου Ράμφου, με αφορμή την πρόσφατη έρευνα της οργάνωσης «διαΝΕΟσις» που ίδρυσε ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος.
Με
τίτλο «Τί Πιστεύουν οι Έλληνες», η έρευνα παρουσιάζει τις απαντήσεις 2.500
ερωτηθέντων Ελλήνων σε 69 ερωτήματα πάνω σε πέντε θεματικές ενότητες και έγινε
με την συνεργασία του καθηγητή Συγκριτικής Πολιτικής κ. Γερ. Μοσχονά. Η έρευνα
φέρνει στο προσκήνιο αξιοσημείωτες αντινομίες, με μάλλον δυσάρεστο χαρακτήρα
για το μέλλον αυτής της χώρας.
Διότι,
όταν ένας λαός σε ποσοστό
90% αυτοθαυμάζεται και το 60% πιστεύει ότι η Ευρώπη βγήκε κερδισμένη
από την ένταξή μας στους κόλπους της σημερινής Ένωσης, τότε υπάρχει σοβαρό
πρόβλημα.
Στέλιος
Ράμφος: Εκείνο που εγώ θα προσπαθήσω να διαβάσω στα στοιχεία
σας, δεν είναι μόνο ακριβώς τα στοιχεία αλλά, ποιές νοοτροπίες και ψυχολογίες,
βρίσκονται πίσω απ τις απαντήσεις. Τι
είναι εκείνο που τους κάνει με συντριπτικά ποσοστά, να επιδίδονται σε ένα
αυτοδοξασμό τρομερό. […]
Πως το εννοώ. Αισθάνονται άσχημα, και θ’ αρχίσω απ
αυτό να ξετυλίγω το σκεπτικό μου διότι πιστεύω ότι πίσω από τις ελληνικές νοοτροπίες και συμπεριφορές κρύβεται κάτι το
οποίο δεν έχουμε προσέξει καλά. Δηλαδή μόνο
ένας τραυματικά ανεκπλήρωτος εαυτός έχει ανάγκη να δοξάζει τόσο πολύ τον εαυτό
του. Μόνο ένας άνθρωπος που αισθάνεται κάπου ότι είναι προβληματικός, για
να κρατήσει τον εαυτό του αρχίζει και λέει πολλά υπέρ, για αυτόν. […]
Πως έχει προκύψει, τι είναι αυτό το τραύμα; Ότι ακόμη δεν
έχουμε μεγαλώσει, ότι ακόμη
βρισκόμαστε σε μια νηπιακή κατάσταση την ώρα που οι περιστάσεις και η ιστορία
απαιτούν μια ενηλικίωση. Η αίσθηση
της ανεπάρκειας αυτής, το συνεχές
καρπάζωμα επί αιώνες, έχει δημιουργήσει μια ψυχική ανάγκη αντιδράσεως τέτοια, η
οποία οδηγεί σε μία πλασματική αυτοεκπλήρωση μέσα από τον αυτοθαυμασμό.
Δηλαδή ένας λαός και ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να εκπληρωθεί, δηλαδή, όπως
ένα παιδί μικρό που νοιώθει να μην μπορεί να μεγαλώσει, και που αυτό το πράγμα
τραυματικά σε μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί να εκφραστεί με κατάθλιψη ή με τέτοιου
είδους αυτοϋποτιμητικές συμπεριφορές, είναι μοιραίο για να εξισορροπήσει τα
πράγματα να καταφεύγει σ’ ένα δικό του, το οποίο με τη σειρά του είναι εκείνο
που τροφοδοτεί το λαϊκισμό. […]
[…] γιατί είμαστε απολύτως ανασφαλής λαός.
[…] Πάντα όποτε παραπέμπουμε σε συνομωσίες και
σε Αρχαίους είναι για να μην πούμε εμείς τι κάνουμε. […]
Ἐν μὲν τῇ Ἰνδίᾳ, ἐν δὲ τῇ Βορείᾳ Κορέᾳ
Ἐν
τῇ Ἰνδίᾳ ἐλέφας τις ὃς ἐν τῇ πόλει Κεράλα τῶν ἐνιαυσίων ἑορτῶν μετεῖχεν
ὀργισθεὶς ἐξαίφνης (τὴν αἰτίαν οὐδεὶς οἶδεν, ὁ ἐλέφας περὶ τούτου τοῖς
δημοσιογράφοις αὐτὸν ἐρωτῶσι διαλέγεσθαι παντελῶς ἠρνήθη) ὡρμᾶτο ἐπὶ
πάντα ἃ ἐμποδὼν πρὸ αὐτοῦ ἔκειτο. ὁ ἐλέφας διέφθειρε αὐτοκίνητα τε καὶ
πάντα ἃ ηὕρισκεν, τῇ δὲ προβοσκίδι χρώμενος ἔβαλλεν ἐπὶ τούτους οἵτινες
τυχοῖεν παρόντες πάντα ἃ ἁρπάζειν ἐδύνατο. τύχῃ δὲ οὐδεὶς ἐβλάβη, οὐδὲ
οἱ δύο ἄνθρωποι οἳ ἐπὶ τοῦ ἐλέφαντος ἐκάθηντο (καίπερ πειρῶσιν οὐκ ἐξῆν
αὐτοῖς τὸν ἐλέφαντα παῦσαι). τοῦτο πολλάκις ἐν τῇ Ἰνδίᾳ γίγνεται, ὡς δὲ
ἐπὶ τὸ πολὺ ἄνθρωποι ἔνιοι τὸ ἦμαρ ἐν τῷ νοσοκομείῳ τελευτῶσιν.ἐν δὲ τῇ Βορείᾳ Κορέᾳ ὁ Kim Jong-un ἐπικομπάζει νῦν ὅτι, ἐὰν ἀγαγκαῖον ᾖ, ἀτομικαῖς βόμβαις χρῆσθαι ἐν νῷ ἔχει. χθὲς μὲν ὁ Kim Jong-un ἓξ πύραυλα εἷναι ἐκέλευσεν (ὅμως δὲ εἰς τὴν θάλατταν· ἴσως ἐν νῷ εἶχε τὸν Ξέρξην μιμεῖσθαι τὴν θάλατταν μαστιγοῦντα;), τήμερον δὲ τοῦτο ἠπείλησεν, ἴσως βουλόμενος τῇ οἰκουμένῃ δεῖξαι ὅτι αἱ ἀπειλαὶ ἀληθεῖς προσβολαὶ ἂν γένοιντο ὁπόταν βούληται. ὅμως δὲ οἱ ἔμπειροι ἔτι καὶ νῦν ἀμφισβητοῦσι πότερον ἀληθῶς ἐστι τῇ Βορείᾳ Κορέᾳ ἀτομικὰ ὅπλα ἢ μή, ἴσως γὰρ τοῦτο μόνον τακτική ἐστιν ἵνα τὰς ἄλλας χώρας φοβῇ.
AKROPOLIS WORLD NEWS
the site of world news in Ancient Greek
Μπορεί να σωθεί η Ελλάδα;
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ
Όλοι –ή τουλάχιστον οι περισσότεροι– επιθυμούμε το καλύτερο για την Ελλάδα. Όχι εξαιτίας της γνωστής ψυχολογικής ανάγκης που γεννά τον πατριωτισμό, αλλά επειδή έχουμε τη στοιχειώδη ευφυΐα να καταλάβουμε πως καθόλου δε λέει να καταστραφεί η χώρα στην οποία κατοικούμε και –αν είμαστε αρκετά τυχεροί– δουλεύουμε κιόλας. Δεν θα ήταν λοιπόν αυθαίρετο να συμπεράνω πως οι περισσότεροι από όσους διαβάζετε αυτές τις λέξεις, όχι απλώς επιθυμείτε τη σωτηρία της χώρας αλλά αναρωτιέστε γι’ αυτήν. Το ίδιο κι εγώ. Και για να καταφέρω να δώσω μια απάντηση ετοίμασα δύο λίστες. Μία στην οποία έγραψα όλα αυτά που συνηγορούν στην καταστροφή και μία στην οποία έγραψα όλα όσα δίνουν μια κάποια ελπίδα σωτηρίας. Είναι βέβαιο πως ξέχασα να γράψω πολλά. Παρακαλώ συμπληρώστε ελεύθερα.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΓΙΑΤΙ:
Έχει πρωθυπουργό έναν άνθρωπο με την ψυχολογική και πνευματική συγκρότηση έφηβου κοπανατζή καταληψία.
Έχει για υπουργούς ανθρώπους που η μοναδική δουλειά που έκαναν στη ζωή τους είναι να ξεσηκώνουν έφηβους κοπανατζήδες καταληψίες.
Ο αρχηγός της αξιωματικής της αντιπολίτευσης είναι ένας άνθρωπος του οποίου την ύπαρξη θα αγνοούσαμε αν το επώνυμο του ήταν Γεωργόπουλος.
Στη Bουλή της υπάρχουν δύο κόμματα τα οποία ανοιχτά προπαγανδίζουν την ανατροπή του πολιτεύματος.
Δημοφιλέστερος πολιτικός αρχηγός είναι ένας Δελαπατρίδης της δεκαετίας του ’90.
Οι δημοσιογράφοι της έχουν τη σπάνια ικανότητα να μετατρέπουν ακόμα και το πιο τραγικό γεγονός σε κωμωδία. Και το αντίστροφο.
Οι κατ’ ομολογία δολοφόνοι της αποφυλακίζονται μετά από 30 μήνες επειδή η δικαιοσύνη εκτός από τυφλή είναι και πολυάσχολη και δν βρίσκει χρόνο να τους δικάσει.
Οι ανάπηροί της είναι καταδικασμένοι σε κατ’ οίκον περιορισμό. Ίσως επειδή οι περισσότεροι κάτοικοί της συμφωνούν με τον αγαπημένο τους κωμικό και τους θεωρούν παράφρονες.
Οι αγρότες της κλείνουν τις εθνικές οδούς απαιτώντας να πληρώνουν όσο το δυνατό μικρότερο μέρος της ιατροφαρμακευτικής τους περίθαλψης και των συντάξεών τους.
Το παράπονο «Δεν υπάρχει κράτος» βγαίνει κυρίως από το στόμα ιδιοκτητών αυθαιρέτων, την ώρα που ανάβουν τσιγάρο στην κλειστή αίθουσα εστιατορίου του οποίου η είσοδος απέχει λίγα μόλις μέτρα από το διπλοπαρκαρισμένο ανασφάλιστο ι.χ. τους.
Κατοικείται από ανθρώπους οι οποίοι στην πλειοψηφία τους πιστεύουν πως από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή την Ένωση ωφελήθηκε περισσότερο η Ένωση και λιγότερο η Ελλάδα.
Κάποιοι από αυτούς ισχυρίζονται πως η κάρτα του πολίτη είναι διαβολική και η χρήση της θα τους στείλει στην κόλαση. Κάποιοι το πιστεύουν κιόλας.
Η εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου της έχει χάσει δύο συνεχόμενες φορές από τα νησιά Φερόε.
Θα ξανακάνει εκπομπή η Ρούλα η Κορομηλά.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΓΙΑΤΙ:
Έτσι.
Και μπράβο της.
http://www.athensvoice.gr
ΑΡΚΑΣ - ΟΙ 15 ΚΟΡΥΦΑΊΕΣ ΑΤΆΚΕΣ
1. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ.
2. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.
3. H ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
4. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.
5. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.
6. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ
7. Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.
8. Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
9. ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
10. ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
11. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.
12. Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ...
13. ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
14. Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
15. ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ: ΠΛΥΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ/ΜΙΑ ΦΙΛΗ!!!
2. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.
3. H ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
4. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.
5. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.
6. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ
7. Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.
8. Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
9. ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
10. ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
11. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.
12. Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ...
13. ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
14. Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
15. ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ: ΠΛΥΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ/ΜΙΑ ΦΙΛΗ!!!
ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ ΧΩΡΑ
Γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται να συμβούν; Η ρίζα των γεγονότων είναι απλή και ανάγεται στην ιδέα που έχουμε για τη δική μας εθνική ταυτότητα. Από την εποχή του Φαλμεράϋερ μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας έχει αποδεχθεί την φυλετική του ανάλυση σχετικά με τα μούτρα μας και το από πού κρατάει η σκούφια μας. Κατ’ αυτόν και τους συν αυτώ ενσκύψασες και ενσκύψαντες αριστερές και αριστερούς δι-ανόητες και δι-ανοήτους, η νεότερη Ελλάδα, αυτή που προέκυψε μετά την επανάσταση του 1821, δεν είναι παρά μια μπάσταρδη φυλετικά χώρα ανάμικτη με αλβανούς, σλάβους, τσιγγάνους, τουρκόσπορους, φραγκολεβαντίνους και πάει λέγοντας. Λίγοι είναι οι πραγματικοί Έλληνες, οι συνεχιστές φυλετικά και πολιτισμικά του αρχαίου ένδοξου παρελθόντος, και πολλοί οι «κατ’ επίφαση εξελληνισμένοι» και ελληνόφωνοι «βάρβαροι».
Η υπερηφάνεια του να είσαι και να νιώθεις μπάσταρδος πήρε τα πάνω της τα τελευταία χρόνια με τους εθνομηδενιστές και εθνομηδενίστριες που μασκαρεμένοι και φτιασιδωμένες ως ιστορικά τραβέλια προπαγανδίζουν το μοντέλο του έλληνα μιγά και του γραικού μουλάτου και συνακόλουθα του συμφώνου συμβίωσής τους. Το ρεύμα έγινε ποτάμι και το θολό ποτάμι της αριστερής κοίτης έγινε καταρράκτης «δι-ανοητικών» απορριμμάτων που κατέκλυσε τα πάντα με τους ενσυνείδητους φυλετικούς μπάσταρδους που εξαπλώθηκαν παντού σαν φυτικά παράσιτα και έπνιξαν κάθε ικμάδα ελληνικότητας που προσπαθούσε να ανθήσει στην έρημη αυτή χώρα.
Και επειδή «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», μόλις αναρριχήθηκε ο κισσός στην εξουσία έδωσε το σύνθημα για περαιτέρω ενίσχυση της μπασταρδοποίησης της χώρας. «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, ελάτε να λιαστείτε στην Ομόνοια και να συνευρεθούμε στην πλατεία Βικτωρίας». Πάμε πλατεία, που έλεγε παλιότερα ο (αντ)εθνικός μας γελωτοποιός. Μπας και βρούμε και κανέναν άντρα, έστω και αλλόφυλο, μια και τελευταία πάσχουμε και από λειψυδρία και από λειψανδρία. Να πιούμε κάτι ρε παιδιά γιατί διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό. Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ' όνομά της (ΕΛΛΑΔΑ). Ωραία που φύσηξε ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή ... Άντε να χαθείτε μπάσταρδοι…
Χρίστος Γούδης, Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Αθηναίων
http://www.dimokratianews.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)