Μίκης Θεοδωράκης προς Παπούλια...παρέμβαση η παραίτηση...

Το Οχι του 1940 είναι μία από τις ιερότερες παρακαταθήκες του ελληνικού έθνους. Ενα ιδεώδες που θα πρέπει να το σεβόμαστε, όχι μόνο με γιορτές και παράτες, αλλά με την καθημερινή μας στάση και συμπεριφορά και που κυρίως θα πρέπει να το σέβεται και να το τιμά με τη στάση της και κάθε της πράξη η εξουσία. Το Οχι είναι κανόνας ζωής για τους κοινούς θνητούς και μέτρο αξίας και εντιμότητας για....
τους αξιωματούχους. Κυρίως όταν πρόκειται για θέματα και περιπτώσεις που αφορούν την τιμή και τα συμφέροντα του λαού.

Οχι στην εξαπάτηση του λαού.
Οχι στο ψέμα και στη διαφθορά.
Οχι στην ατιμωρησία υπουργών και άλλων ισχυρών.
Οχι στην παραβίαση του Συντάγματος.
Οχι στην εθελοντική παράδοση μέρους της εθνικής μας ακεραιότητας σε ξένους.
Οχι στην εξόντωση των εργαζομένων.
Οχι στην ερήμωση της χώρας.
Οχι στο πρόσφατο «Ναι σε όλα», που καθιστά τη χώρα υποτελή, αναγκασμένη να ξεπουλήσει τον εθνικό μας πλούτο.
Και τέλος,
Οχι στην προσβολή ενός ολόκληρου λαού. Γιατί προσβολή είναι το να τολμούν να του λένε «σε πήραμε από το 120% του ΑΕΠ και αφού σου αλλάξαμε τα φώτα, σε ρεζιλέψαμε στους ξένους, σε φτωχύναμε, σε διαλύσαμε και σε εξοντώσαμε ολοκληρωτικά, μετά είπαμε το Ναι στη Μέρκελ, γιατί υποτίθεται ότι θα μας βοηθήσει να σε οδηγήσουμε στο σημείο απ' όπου σε παραλάβαμε, δηλ. στο 120% του ΑΕΠ».

Δηλαδή σε βασανίζουμε δώδεκα ολόκληρα χρόνια (κι αν τελικά θα είναι δώδεκα), χωρίς κανένα λόγο. Εκτός φυσικά κι αν μέσα σ' αυτό το διάστημα καταφέρουν να μας ξεπουλήσουν και πάλι ολοκληρωτικά και να μας μεταβάλουν στο υπ' αριθμόν 1 προτεκτοράτο του Δ' Ράιχ. Μας τύλιξαν μέσα σε ένα «Μηδενικό», για ποιο λόγο; Ασφαλώς αυτοί και τα αφεντικά τους θα γνωρίζουν το λόγο, όμως δεν μας τον λένε, με την ελπίδα ότι έως τότε θα μας έχουν μεταβάλει σε φυτά...

Οχι, κύριε Πρόεδρε, να ανέχεστε να μας κυβερνά και να δεσμεύει το μέλλον της χώρας μια ομολογουμένως κυβερνητική μειοψηφία. Και εάν ακόμα το Σύνταγμα, μετά την αναθεώρησή του από τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν σας δίνει το δικαίωμα να διαλύσετε τη Βουλή και να προκηρύξετε εκλογές, εν τούτοις έχετε το ηθικό - προσωπικό σας ανάστημα και λόγω του ανωτάτου αξιώματος που κατέχετε και λόγω της προσωπικής σας ιστορίας, να παρέμβετε για να σταματήσει η ουσιαστικά πραξικοπηματική δράση της παρούσας κυβέρνησης. Και στο κάτω κάτω, ως έσχατη λύση, υπάρχει πάντα ο έντιμος δρόμος της παραίτησης, που θα ήταν ένα ηχηρότατο ράπισμα στο πρόσωπο όλων αυτών που καταστρατηγούν το Σύνταγμα οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή της.

Πώς είναι δυνατόν να ζητούν οι σημερινοί κυβερνώντες να τους σεβαστεί ένας λαός που περιμένει το παράδειγμά τους, όταν όλοι ανεξαιρέτως οι υπεύθυνοι για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος και του κράτους αρνούνται να εφαρμόσουν και να επιβάλουν το ζωτικό Οχι σε θέματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή και την τιμή του λαού και του έθνους; Οταν τον εμπαίζουν έχοντας καταντήσει αυτό το μεγάλο Οχι μια τυπική φιέστα, όταν η καθημερινή τους συμπεριφορά βρίσκεται σε μια συνεχή διάσταση μαζί του;

Σέβομαι τους θεσμούς, όταν και εκείνοι σέβονται τα ιερά και τα όσια του λαού αναγνωρίζοντάς τον -με πράξεις και όχι μόνο με λόγια- ως υπέρτατη αξία ανώτερη κι από τον ανώτατο αξιωματούχο. Και ο λαός θέλει ειδικά οι κυβερνήτες του να είναι πιστοί θεματοφύλακες της εθνικής τιμής και ακεραιότητας και όχι φορείς τού Ναι και της υποταγής που μας επιβάλλεται εδώ και δύο χρόνια. Οσοι δεν κατάλαβαν ακόμα ότι αυτοί είναι οι λόγοι που μας κατεβάζουν στους δρόμους, θα είναι άξιοι της τύχης τους.

Η οργή του λαού οφείλεται στο γεγονός ότι η στάση τους απέναντι στα συμφέροντα του λαού και του έθνους βρίσκεται σε ριζική αντίθεση με το νόημα τού Οχι.

Εκείνοι τότε είπαν Οχι αψηφώντας τις θυσίες και το θάνατο. Αυτοί σήμερα υποτάσσονται με δειλία και ανικανότητα στο Ναι. Επομένως δεν έχουν σχέση με το Οχι του λαού των γενναίων αλλά εκφράζουν το Ναι των δειλών και των συμβιβασμένων.

Εκείνοι αρνήθηκαν να δώσουν έστω και ένα τετραγωνικό εκατοστό ελληνικής γης. Αυτοί τους προσφέρουν το σύνολο της εθνικής επικράτειας.
Ανήκουν στο Ναι και όχι στο Οχι.

Το Οχι ανήκει στους ελεύθερους και ανεξάρτητους Ελληνες.

Αθήνα, 29.10.2011
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟΣ (ευτυχώς) ΧΑΡΥ ΚΛΥΝ - ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΜΠΟΥΜ ΚΑΙ ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΚΑΤΩ…

Tο ημερολόγιο ενός φελλού... Και ο νοών, νοήτω! @ Oι μόνοι που δεν κινδυνεύουν από τους κλέφτες, είναι οι πολιτικοί. Συνάδελφος, δεν κλέβει συνάδελφο! @Αποδεικνύεται ότι η ανυπακοή δεν είναι πλέον μόνο για τους επαναστάτες.@ ΓΑΠ:Ποτέ δεν αφήνει μια δουλειά πριν... μας αποτελειώσει... @Σαχινίδης: Φοβερό μούτρο! Mούτρο σκέτο… Iδανικό για γιαούρτωμα. Mε τέτοια φάτσα, παίρνει άλλη διάσταση το γιαούρτι… @Να μην είστε ηλίθιοι. Έχουμε τους πολιτικούς γι 'αυτό! @Nο πέιπερ και τρίχες κατσαρές... Nο πρωθυπουργός μάλιστα... Aυτό το καταλαβαίνω... @Στο 17,6% τοποθετεί η Eurostat, το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα τον Ιούλιο! Άντε σκοταδόψυχε ΓΑΠ, λίγο φόρτσα ακόμα και το πιάσαμε το 20% @Ο Γερμανός δημοσιογράφος Gabor Steingart, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Handelsblatt» που επισκέφτηκε την Ελλάδα γράφει: «Αν ήμουν Έλληνας θα είχα μηνύσει τους διασώστες μου και θα κατέβαινα Σύνταγμα!» Αν ήσουν μ@^&#@ς καναπεδάτος Έλληνας θα έκανες ότι κάνουν οι περισσότεροι από εμάς… Θα έπαιζες το πουλί σου @Άλλο κουλοχέρης και άλλο κοψοχέρης… @Που φτάσαμε! Να φοβάσαι να κυκλοφορήσεις στους δρόμους... Ακόμα και οι κακοποιοί κυκλοφοράνε δύο-δύο! @Φίλε Φάκτορα, αν έχασες το cd με τα καλύτερά μου, μη στενοχωριέσαι, θα σου το κάνω δώρο εγώ μαζί με τις δηλώσεις Βαρβιτσιώτη… @Πρωτοβουλίες ζήτησε από τον πρόεδρο της δημοκρατίας ο Τσίπρας κι εκείνος του απάντησε, «πριτς» @Προσοχή: αποφύγετε το ζάπινγκ στην tv σήμερα το βράδυ! Έτσι και πέσετε πάνω στο Μητσοτάκη η γκαντεμιά θα σας κυνηγάει όλο το Νοέμβριο… @Tις προάλλες Πάγκαλος ήθελε να πάει με πλοίο στην Kρήτη. H μόνη θέση που βρήκε ήταν στο γκαράζ του πλοίου… με τα τριαξονικά! @Δε λέω ότι ο Γιωργάκης λέει ψέματα, αλλά όταν λέει καλημέρα στους δημοσιογράφους, αμέσως, αυτοί τηλεφωνούν στην EMY για να το επιβεβαιώσουν @Αλαφούζο την επόμενη φορά που θα ξεθάψεις τον Μητσοτάκη ειδοποίησέ μας όσο γίνεται πιο νωρίς να κρεμάσουμε στις εξώπορτα καμιά πλεξούδα σκόρδα… @Χαμός γίνεται με την εγκληματικότητα. Ένας κουκουλοφόρος λήστεψε μια τράπεζα κι όπως έφευγε με τα λεφτά σε μια σακούλα, τον λήστεψαν! @Tο μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα σε λίγο θα είναι το ισοζύγιο… φαγητών! @Αν ήμουν ο Βενιζέλος θα ευχόμουν το κουτί της Πανδώρας να είχε καλύτερη κλειδαριά… @Αν οι Έλληνες θέλουν να έχουν αυτά που δεν έχουν, πρέπει να κάνουν αυτά που δεν κάνουν... @Οι καβάφηδες των γηπέδων οργιάσανε… Παραθέτω το σλόγκαν από το πανό που αναρτήθηκε το Στάδιο Καραϊσκάκη, «50% κούρεμα κάντε σε κάνα γίδι, από εμάς θα πάρετε μονάχα ένα αρχίδι»
Αναρτήθηκε από .Harry Klynn στις 18:28 0 σχόλια

http://harryklynn.blogspot.com/

Οι Έλληνες διαννοούμενοι τότε…Τώρα; - Γιάννης Φαίλτωρ

Λίγες μέρες μετά την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου μερικοί Έλληνες διανοούμενοι υπέγραψαν την ακόλουθη διαμαρτυρία η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Νέα Ελλάς» στις 10 Νοεμβρίου 1940:

««Είναι δύο εβδομάδες τώρα, που ένα τελεσίγραφο μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των Αθηνών για το περιεχόμενον, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασεν η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώση τα εδάφη της, να αρνηθή την ελευθερία της και να κατασπιλώση την τιμήν της. Οι Έλληνες δώσαμε στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντησι που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθιά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας.
Και αυτή τη στιγμή κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των Μακεδονικών βουνών πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να αποθάνουμε μέχρις ενός. Σ’ αυτό τον άνισο σκληρότατο αλλά πεισματώδη αγώνα, που κάνει τον λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζη κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίη, να σκοτώνη, να ακρωτηριάζη, να διαμελίζη τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες και άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: Ότι αγωνιζόμεθα για την σωτηρία όλων εκείνων των Υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε να απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας.
Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σε μας τους Έλληνες διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του Κόσμου και να ζητήσουμε όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθεια τους. Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάστασι των συνειδήσεων, το κήρυγμα, την άμεση επίδρασι, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθησι και την ενέργεια για ένα καινούργιο πνευματικό Μαραθώνα που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα Έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που γνώρισε ως τώρα ο κόσμος.»

Προσέξτε ποιοι υπογράφουν
Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στρατής Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αρίστος Καμπάνης.

Στις μέρες μας οι εν Ελλάδι mainstream «διαννοούμενοι» έχουν άλλες ασχολίες. Δεν ασχολούνται με «αφόρητα παρωχημένους πατριωτισμούς» και τα τοιαύτα.

http://www.antinews.gr

Η σημερινή πραγματικότητα στη Χώρα, οι φταίχτες και η ελπίδα. - του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Η πραγματικότητα μπροστά στην οποία βρίσκεται σήμερα η Χώρα είναι με απλά λόγια η εξής:

- Οι γνωστές δανειακές συμφωνίες μας με τα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ περιλαμβάνουν όρους/υποχρεώσεις, που οι δανειστές μας επέβαλαν τελικά, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη σύναψή τους, και που η κυβέρνηση αποδέχτηκε αναγκαστικά, αφού ο δανεισμός μας από τις αγορές ήταν αδύνατος.

- Το ότι κάποιοι από του όρους αυτούς μπορεί να μην είναι οι «πρέποντες» (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αναλυτές) δεν έχει καμιά πρακτική σημασία, από τη στιγμή που εκείνοι που τους επιβάλουν επιμένουν στην τήρησή τους και εμείς δεν έχουμε άλλη εναλλακτική λύση δανεισμού.

Εξ’ άλλου, αφού το τι είναι οικονομικά «πρέπον» για μια δεδομένη χώρα σε μια δεδομένη χρονική περίοδο δεν είναι ποτέ σίγουρο εκ των προτέρων (ως γνωστό, η οικονομική επιστήμη είναι μια «μη ακριβής» επιστήμη), είναι προτιμότερο να δεχόμαστε τις υποδείξεις συγκροτημένων υπεύθυνων οργάνων παρά εκείνες των πολυπληθών –σοβαρών ή γραφικών– αναλυτών (πολύ περισσότερο αν τα όργανα αυτά με τις υποδείξεις τους διακινδυνεύουν και δικά τους κεφάλαια).

- Καμιά κυβέρνηση, είτε η σημερινή είτε οποιαδήποτε άλλη (μετά από εκλογές ή μέσα από τη σημερινή Βουλή, από πολιτικούς ή τεχνοκράτες) δεν μπορεί, όσο βρισκόμαστε εκτός αγορών, να ασκήσει οικονομική πολιτική με την οποία δεν συμφωνούν οι δανειστές μας.

- Ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας θα έχουμε μόνο όταν υπάρξουν οι γνωστές προϋποθέσεις: δημιουργία ευνοϊκού περιβάλλοντος για επενδύσεις, ευνομία, αύξηση παραγωγικότητας, μείωση γραφειοκρατίας...

- Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε.

- Το βιωτικό μας επίπεδο αναγκαστικά θα μειωθεί σοβαρά τα επόμενα αρκετά χρόνια.

2. Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, οι πολιτικές, μιντιακές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έφεραν τη Χώρα στο σημερινό της χάλι, συνεχίζουν και σήμερα να συμπεριφέρονται με ανεύθυνο και ιδιοτελή τρόπο.

α) Τα δύο κόμματα εξουσίας, αντί να δεχτούν ότι και τα δύο έβλαψαν εξ’ ίσου την Ελλάδα (για να λήξει τουλάχιστον έτσι η ανούσια και βλαπτική παρελθοντολογία), ρίχνουν τις ευθύνες το ένα στο άλλο, ενώ όλοι μας ξέρουμε πως:

- Δεν υπάρχει κακό που έκανε στον τόπο το ένα κόμμα που να μην το έκανε και το άλλο.

- Μαζί «τα φάγανε», μαζί διέλυσαν την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση, τη δημόσια ασφάλεια, την οικονομία, τα πάντα.

- Μαζί «δεν ήθελαν» την πάταξη της φοροδιαφυγής (όπως από τηλεοράσεως έχουν πει οι Γ. Φλωρίδης και Στ. Μάνος).

- Μαζί εξέθρεψαν τη διαφθορά, ανάπτυξαν τις πελατειακές σχέσεις, ανέχθηκαν την επικυριαρχία των μίντια, έκαναν καθεστώς την ανομία...

- Μαζί καταβαράθρωσαν την αξιοπιστία της Χώρας στο εξωτερικό.

Το κυβερνών κόμμα, δυο χρόνια τώρα, είτε κωλυσιεργεί να πάρει τα μέτρα που το ίδιο συμφώνησε με την Ευρώπη και το ΔΝΤ είτε τα νοθεύει, με συνέπεια να μειώνεται σταθερά η αξιοπιστία της Χώρας, να χειροτερεύει η οικονομική της κατάσταση και να απαιτούνται συνεχώς δυσμενέστερα μέτρα.

Η μείζων αντιπολίτευση μας υπόσχεται πως, ως αυτοδύναμη κυβέρνηση (μετά από μια ή δυο εκλογές), θα ανατρέψει τις συμφωνίες με «αναδιαπραγμάτευση», πείθοντας τους δανειστές μας (τα δεκάξι κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ) να αλλάξουν τις αποφάσεις τους και να δεχτούν το δικό της «μείγμα» μέτρων (Ζάππειο 2 κ.λ.π.) που μέχρι σήμερα σταθερά απορρίπτουν.

β) Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με τους υπαλλήλους τους μεγαλοδημοσιογράφους (οι οποίοι, ομολογουμένως, δείχνουν αξιοζήλευτη μεταξύ τους ομοφωνία) αντί ενημέρωσης προσφέρουν σύγχυση, με αντιφατικές, αοριστόλογες, στο πόδι «αναλύσεις» και «σχόλια» και ερεθίζουν το θυμικό των τηλεθεατών, με λαϊκίστικα συνθήματα, κραυγές και οιμωγές, απρεπείς χαρακτηρισμούς ξένων ηγετών...

γ) Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, με την ανοχή ή την ενθάρρυνση των πολιτικών και των ΜΜΕ, έχουν μετατρέψει το νόμιμο, και τίμιο, δικαίωμα στην απεργία (αποχή από την εργασία) σε παράνομη πράξη εκδίκησης κατά της κοινωνίας (καταλήψεις κτιρίων και εγκαταστάσεων, αποκλεισμούς δρόμων με φορτηγά, τρακτέρ, βυτιοφόρα κ.τ.τ.), με το «επιχείρημα»: «νόμος είναι το δίκιο του απεργού» (λησμονώντας πού μας οδήγησε, πριν από μερικές δεκαετίες, ένα παρόμοιο «επιχείρημα»: «νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας»).

3. Υπάρχει ελπίδα οι πολιτικοί μας να πράξουν σήμερα ό,τι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να πράξουν τόσες δεκαετίες;

- να πετύχουν την εφαρμογή όσων θα συμφωνήσουν με την Ευρώπη και το ΔΝΤ;

- να κατανείμουν τα βάρη που θα επιβληθούν με δίκαιο τρόπο (Με την ποσοστιαία μείωση του εισοδήματος να αυξάνεται ανάλογα με το ύψος του. Για παράδειγμα, αν το ετήσιο εισόδημα των 15.000 ευρώ μειώνεται κατά 20%, εκείνο των 150.000 ευρώ να μειώνεται κατά 60%);

- να εξαλείψουν επί τέλους το αίσχος της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, που, εκτός απ’ τις καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία μας, έχει διεθνώς ντροπιάσει τη χώρα μας; («πρώτη φορά βλέπω σε μια χώρα να κυκλοφορεί τόσος πλούτος, ο πλούτος αυτός να μην πληρώνει φόρους και κανείς να μην κάνει τίποτα!», μας πέταξε κατάμουτρα ένας του ΔΝΤ).

- να δώσουν το παράδειγμα (με τη μείωση του αριθμού βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης και των προνομίων, τη μείωση αποδοχών κ.λ.π);

4. Ελπίδα θα υπάρξει, μόνο αν οι έλληνες πολιτικοί εξαναγκασθούν από τους δανειστές μας, Ευρώπη και ΔΝΤ, να εφαρμόζουν όσα συμφωνούν.

Ο εξαναγκασμός αυτός αποτελεί, δυστυχώς, τη μόνη ελπίδα σήμερα για να αποκτήσουμε μια σύγχρονη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ένα «κράτος του Νόμου» για όλους .

Από ένα τέτοιο εξαναγκασμό ούτε εμείς οι πολλοί ούτε η «εθνική κυριαρχία» έχουμε να χάσουμε τίποτε. Εκείνοι που θα χάσουν είναι οι λίγοι της πάσης μορφής αμαρτωλής εξουσίας...

http://www.antilogoi.gr/

Αντώνης Μανιτάκης - Ανάµεσα στην Ευρώπη και στη µοναξιά

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς περιορισµένης δηµοσιονοµικής κυριαρχίας και ότι τελεί, για την ακρίβεια, υπό καθεστώς αυστηρής, ευρωπαϊκής, δηµοσιονοµικής επιτήρησης, λόγω υπερβολικού δηµόσιου χρέους και δηµοσιονοµικού ελλείµµατος. Oπως είναι, επίσης, γεγονός αναµφισβήτητο ότι η δανειακή εξάρτηση της Ελλάδας τόσο από τους ιδιώτες-δανειστές της (από τις αγορές) όσο και από τους δηµόσιους διεθνείς δανειστές της (χώρες ευρωζώνης και ∆ΝΤ) συνεπάγεται, αναπόφευκτα, σοβαρούς, πραγµατικούς, περιορισµούς στην άσκηση της κυριαρχίας της.

Γι’ αυτό και δεν βλέπω τι χειρότερο και τι επαχθέστερο από αυτό που ζούµε εδώ και δύο χρόνια πρόκειται να φέρουν στη χώρα µας η προαναγγελθείσα τροποποίηση των ευρωπαϊκών συνθηκών στις 23 Οκτωβρίου και η εγκαθίδρυση ενδεχοµένως ενός υπουργού των Οικονοµικών στην ΕΕ, καθώς και ενός είδους αυστηρής προληπτικής και κατασταλτικής επιτήρησης της δηµοσιονοµικής πολιτικής και του προϋπολογισµού των χωρών, ειδικά των υπερχρεωµένων όπως η δική µας. ∆ιότι, αλήθεια, τι προέχει, εκεί που φτάσαµε σήµερα, και τι είναι πιο σηµαντικό για την ίδια την ταπεινωµένη κυριαρχία µας και την εθνική µας υπερηφάνεια: η αποφυγή περιορισµών στην εθνική µας κυριαρχία ή η µακροπρόθεσµη απεξάρτηση της οικονοµίας µας από τα δόκανα των αγορών και από τις ανάλγητες απαιτήσεις των δανειστών µας; Τι να την κάνω την απόλυτη εξουσία αυτοπροσδιορισµού της συλλογικής µου µοίρας, όταν δεν µπορώ και δεν ξέρω να τη διαχειριστώ µόνος µου; Και γιατί συνιστά απεµπόληση της εθνικής µας κυριαρχίας η αποδοχή περιορισµών στη δηµοσιονοµική µας κυριαρχία, όταν οι περιορισµοί αυτοί αντισταθµίζονται από τη συµµετοχή µας, στο µέτρο των δυνάµεών µας, στην άσκηση µιας συλλογικής και επιµερισµένης οικονοµικής κυριαρχίας σε ένα ευρύτερο οικονοµικό σύνολο, όπως είναι η ευρωζώνη; Τι υπηρετεί καλύτερα και αποτελεσµατικότερα την εθνική ανεξαρτησία µας – αφού περί αυτού συνεχώς τυρβάζουµε: η επιδίωξη της οικονοµικής ισχύος και ευρωστίας της χώρας µας µέσα στην Ευρώπη υπό την κηδεµονία έστω της πανίσχυρης Γερµανίας ή η παράδοσή της µόνης και έρηµης, αλλά εθνικά υπερήφανης, στη βορά των ανεξέλεγκτων αγορών;

Αυτό που λησµονούµε είναι ότι όταν ενταχθήκαµε, πριν από δέκα χρόνια στην ΟΝΕ, και δεχθήκαµε ως νόµισµα το ευρώ, αποδεχθήκαµε την οριστική εκχώρηση και άρα απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας. Μαζί εποµένως µε την κατάργηση της δραχµής, ως εθνικού νοµίσµατος, συµβόλου εθνικής κυριαρχίας, απωλέσαµε και τη δυνατότητα, νοµική και πραγµατική, να ασκούµε δική µας νοµισµατική πολιτική, δηλαδή εθνική πολιτική τιµών και εισοδηµάτων, καθώς και συναλλαγµατική πολιτική µε τη δυνατότητα υποτίµησης ή ανατίµησης της δραχµής. Λίγοι είχαν κλάψει τότε για τη θυσία της δραχµής µπροστά στα ασύγκριτα µεγαλύτερα από την απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας προσδοκώµενα οικονοµικά οφέλη.

Παράλληλα όµως µε την απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας είχαµε αποδεχθεί, ως χώρα, µέσω των ευρωπαϊκών συνθηκών, και περιορισµούς στην άσκηση της δηµοσιονοµικής µας κυριαρχίας και είχαµε αναλάβει, επιπλέον, τη δέσµευση να συντονίζουµε την οικονοµική µας πολιτική µε εκείνη των άλλων χωρών της ΕΕ. Τέλος, µε την αποδοχή του Ευρωπαϊκού Συµφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης από τα τέλη ήδη της δεκαετίας του ’90 είχαµε αναλάβει από τότε διεθνή, συµβατική υποχρέωση να τηρούµε οικονοµική πολιτική λιτότητας και µειωµένου ελλείµµατος.

Ολα αυτά συνιστούσαν βέβαια και επέφεραν σοβαρούς, νοµικούς, περιορισµούς σε αυτό που καταχρηστικά ονοµάζουµε «οικονοµική κυριαρχία». Φαίνεται πως τα είχαµε ξεχάσει όταν ήλθε η τρόικα και µας εξανάγκασε να κάνουµε βίαια και ανάλγητα όσα δεν κάναµε χρόνια τώρα ως µέλη της ευρωζώνης. Η Ελλάδα δεν είναι σήµερα, τυπικά, λιγότερο κυρίαρχη από όσο ήταν τότε που µπήκε στην ΟΝΕ και κύρωνε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, εκχωρώντας τη νοµισµατική και δηµοσιονοµικής της κυριαρχία.

Αλλά και αν γυρίζαµε ακόµη πιο πίσω και συγκρίναµε τη νοµισµατική κυριαρχία που είχε η Ελλάδα ή θα είχε η ίδια ως χώρα της δραχµής µε αυτήν που έχει ως µέλος του ευρώ, πιστεύω πως σίγουρα η νοµισµατική «συγκυριαρχία» που ασκεί σήµερα µέσα στην ΟΝΕ, έστω και περιορισµένη πραγµατικά, λόγω της µικρής της ισχύος και της υπερχρέωσής της, είναι ασύγκριτα ισχυρότερη από εκείνη που είχε ή που θα είχε ή θα έχει αν, ο µη γένοιτο, επιστρέψει στην κυριαρχία του εθνικού νοµίσµατος.

Ας αποφασίσουµε, επιτέλους, τι προτιµάµε: µια ρακένδυτη ουσιαστικά αλλά πλήρη τυπικά κυριαρχία ή µια ανθηρή οικονοµικά αλλά περιορισµένη τυπικά κυριαρχία.

Ξέρω ότι το ιδεώδες θα ήταν να µη χρειαζόταν να απαντήσουµε σε αυτό το δίληµµα. Αυτό όµως προϋποθέτει την ιστορική προοπτική µιας άλλης Ευρώπης µε ριζικά διαφορετική οικονοµική πολιτική. Μια άλλη νοµισµατική και δηµοσιονοµική πολιτική, η οποία δεν είναι όµως δυνατόν να επιτευχθεί παρά µόνον αν συντονιστούν και συνεργήσουν οι λαοί και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης. Η ριζική αλλαγή της οικονοµικής πολιτικής είναι το ζητούµενο και επιδιωκόµενο, µόνο που αυτή δεν µπορεί πια να επιτευχθεί, όπως τη δεκαετία του ’60, σε εθνικό επίπεδο αλλά µόνο σε ευρωπαϊκό. Αυτός είναι ο ορίζοντας της εθνικής µας µοίρας. Ας το συνειδητοποιήσουµε, αν θέλουµε να είµαστε, πράγµατι, κύριοι της µοίρας µας. Εχουµε να επιλέξουµε ανάµεσα σε µια µοναχική και ρακένδυτη εθνική κυριαρχία και σε µια περιορισµένη συγκυριαρχίαστην Ευρώπη.

Ο κ. Αντώνης Μανιτάκης είναι καθηγητής του Συνταγματικού uni0394ικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

http://www.tovima.gr

Αποκάλυψη: Ο Γιώργος Παπανδρέου και η αμερικανική υπηκοότητα!

Αναρωτιέμαι πόσο πιο παράνομη μπορεί να είναι μια κυβέρνηση την στιγμή που ο ίδιος της ο πρωθυπουργός κατέχει ΠΑΡΑΝΟΜΑ το ύψιστο αυτό αξίωμα! Διαβάστε την ανάλυση που βρήκα στο www.diavatirio.com και θα καταλάβετε.

Μου ζητήθηκε πρόσφατα να αναλύσω το θέμα της αμερικανικής ιθαγένειας του Γιώργου Παπανδρέου, δεδομένου ότι σύντομα μπορεί να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Πράγματι είναι εξαιρετικά σπάνιο για πρωθυπουργό μιας χώρας να κατέχει παράλληλα και αλλοδαπή ιθαγένεια - πόσο μάλλον για κάποιον που είναι αλλογενής κατά τρία τέταρτα. Τα μοναδικά παραδείγματα πρωθυπουργών και αρχηγών κρατών με αλλοδαπή ιθαγένεια είναι αυτό του Alberto Fujimori, πρώην προέδρου του Περού με ιαπωνική και περουβιανή ιθαγένεια και του John Turner, πρώην πρωθυπουργού του Καναδά με καναδική και βρετανική ιθαγένεια. (όμως ο Turner γεννήθηκε το 1929 όταν όλοι οι πολίτες του Καναδά ήταν Βρετανοί και δεν υπήρχε ακόμα η έννοια της καναδικής ιθαγένειας)

Είναι γεγονός ότι η ιθαγένεια είναι ένδειξη υποταγής σε μια χώρα και στους νόμους της, και ως εκ τούτου οι ψηφοφόροι βλέπουν ιδιαίτερα αρνητικά τους υποψήφιους με διπλή ιθαγένεια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, παραιτήθηκε δημόσια και επίσημα της αμερικανικής ιθαγένειας προτού εκλεγεί βουλευτής. Το ίδιο έκανε και η Michelle Jean που παραιτήθηκε της γαλλικής υπηκοότητας πριν να γίνει Κυβερνήτης του Καναδά. Το ενδεχόμενο δε ο Barack Obama να διατηρεί και την κενυατική ιθαγένεια καυτηριάστηκε ιδιαίτερα, μέχρι που αποδείχτηκε ότι ο Obama δεν θα μπορούσε να κατέχει την ιθαγένεια της Κένυας η οποία δεν επιτρέπει την πολλαπλή ιθαγένεια.

Καταρχήν, θα πρέπει να ερευνήσουμε αν ο Παπανδρέου πράγματι είναι πολίτης των ΗΠΑ. Εφόσον γεννήθηκε στις ΗΠΑ και δεν έκανε ποτέ αίτηση αποποίησης ιθαγένειας σε αμερικανικό προξενείο, και εφόσον οι ΗΠΑ δεν του αφαίρεσαν την ιθαγένεια επειδή έδρασε με τρόπο ασυμβίβαστο και με πρόθεση να χάσει την αμερικανική ιθαγένεια, ο Παπανδρέου είναι ακόμα αμερικανός πολίτης. Εξάλλου, είναι ευρέως γνωστό ότι τα παιδιά του έχουν διπλή ιθαγένεια (πράγμα αδύνατον εάν ο ίδιος δεν ήταν αμερικανός) και υπάρχουν και αναφορές σύμφωνα με τις οποίες ο Παπανδρέου ταξίδεψε στο Λονδίνο προκειμένου να ανανεώσει το αμερικανικό του διαβατήριο χωρίς το θέμα να πάρει την δημοσιότητα που θα έπαιρνε αν το ανανέωνε στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα. (Πηγή: «Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου Αποκαλύπτει», σελ. 35)

Το επόμενο βήμα είναι να ελέγξουμε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει η αμερικανική υπηκοότητα στα μελλοντικά του καθήκοντα ως πρωθυπουργού της χώρας. Πέρα από το γεγονός ότι ο όρκος του να υπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας πάνω από όλα είναι ασυμβίβαστος με την ιδιότητα του αμερικανού πολίτη, υπάρχουν και ορισμένες πολύ σημαντικές υποχρεώσεις που έχουν όλοι οι αμερικανοί πολίτες (άρα και ο Παπανδρέου) σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία. Οι υποχρεώσεις των αμερικανών πολιτών είναι οι εξής:
1) Να κάνουν φορολογική δήλωση κάθε χρόνο στην αμερικανική κυβέρνηση και να πληρώνουν φόρους πάνω σε όλα τα εισοδήματα τους, ανεξάρτητα του που διαμένουν και το από που προέρχονται αυτά τα εισοδήματα
2) Κάθε φορά που έρχονται στις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο αμερικανικό διαβατήριο, χωρίς την δυνατότητα να απολαμβάνουν διπλωματικής ασυλίας, μια και όλοι οι αμερικανοί πολίτες είναι ίσοι και έχουν ίσα δικαιώματα.
3) Να διατηρούν πίστη και υποταγή στις ΗΠΑ και ποτέ να μην κηρύξουν πόλεμο εναντίων των ΗΠΑ ή να βοηθήσουν τους εχθρούς των Ηνωμένων Πολιτειών. Όποιος αμερικανός πολίτης παραβεί τα ανωτέρω, μπορεί να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να αντιμετωπίσει ακόμα και την ποινή του θανάτου.

Από τα ανωτέρω είναι φανερό ότι η ιδιότητα του αμερικανού πολίτη είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν μπορεί να ταξιδεύει στην Αμερική χωρίς διπλωματική ασυλία, ούτε μπορεί να ζυγιάζει την κάθε του κίνηση μήπως και βοηθήσει εχθρούς των ΗΠΑ. Πάνω από όλα όμως, ο πρωθυπουργός της ελληνικής δημοκρατίας δεν πρέπει να αφήνει καμία σκιά σχετικά με την πίστη του στην πατρίδα. Αν ο κύριος Παπανδρέου ήταν Αυστραλός με αμερικανική ιθαγένεια, δεν θα μπορούσε να γίνει ούτε καν βουλευτής, αν ήταν Βρετανός δεν θα μπορούσε να γίνει ούτε καν διπλωμάτης. Αν ήταν δε κινέζος, θα είχε αυτόματα χάσει την κινεζική ιθαγένεια. Για αυτούς τους λόγους, πιστεύουμε ότι θα ήταν σκόπιμο ο Γιώργος Παπανδρέου να ξεκαθαρίσει το θέμα της ιθαγένειας του, και χωρίς περαιτέρω χρονοτριβές να αποποιηθεί την αμερικανική ιθαγένεια με επίσημη δήλωση του στο αμερικανικό προξενείο.

Σημείωση 1: Η αίτηση για ανανέωση του αμερικανικού διαβατήριου ρωτάει τον αιτούντα αν ανέλαβε αξίωμα σε τρίτη χώρα με πρόθεση να χάσει την αμερικανική ιθαγένεια. Ο κ. Παπανδρέου δηλαδή θα πρέπει κάθε φορά που ανανεώνει το αμερικανικό διαβατήριο του να γράφει ότι, ναι μεν ανέλαβε πρωθυπουργός τις Ελλάδας, αλλά χωρίς να θέλει να χάσει την αμερικανική ιθαγένεια. Πιθανόν εκεί να αναγράφει και άλλα για να είναι σίγουρος ότι η αίτηση του δεν θα απορριφθεί - όπως ότι ο όρκος που έδωσε σαν πρωθυπουργός ήταν τυπικός κ.λ.π.

Σημείωση 2: Πρόσφατα υπέπεσαν στην αντίληψη μου και ορισμένες ακόμα περιπτώσεις αρχηγών κρατών με διπλή, αμερικανική ιθαγένεια ως εξής: O Valdas Adamkus, πρόεδρος της Λιθουανίας το διάστημα 1998-2003 και 2004-2009 είχε πολιτογραφηθεί αμερικανός πολίτης την δεκαετία του 1950 - αλλά αποποιήθηκε την αμερικανική ιθαγένεια με δήλωση του στο αμερικανικό προξενείο πριν αναλάβει τα καθήκοντα του ως πρόεδρος της Λιθουανίας. Επίσης, υπάρχουν αναφορές ότι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε την αμερικανική ιθαγένεια, αλλά επίσης την αποποιήθηκε με δήλωση του στο αμερικανικό προξενείο το 1982, αφού η ισραηλινή νομοθεσία δεν επιτρέπει σε όσους κατέχουν αλλοδαπή ιθαγένεια να είναι μέλη του ισραηλινού κοινοβουλίου. Ο Παπανδρέου τι έκανε;

Οι ευθύνες του πολιτειακού συστήματος οπως καταλαβαίνετε είναι τεράστιες!

Δεν μπορεί ΝΟΜΙΚΑ πλέον ο πρωθυπουργός να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του!

Οφείλει και πρέπει να παραιτηθεί άμεσα !

Ο ελληνικός λαός τίθεται πλέον ενώπιον των ευθυνών του.

Καλείται να γίνει, ως οφείλει, ΔΙΚΑΣΤΗΣ των ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, δια της εκλογής μιας νέας ΕΘΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ αποφασισμένης να δικάσει τους υπεύθυνους!

Η ώρα της πληρωμής έφθασε, και αυτή την φορά θα πληρώσουν αυτοί που πραγματικά χρωστάνε!

Λόγιος Ἑρμῆς
http://logioshermes.blogspot.com

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ - Β.Α. Κόκκινος τ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου

Είναι κοινώς γνωστό, ότι ο κ. Καραμανλής, μετά την απειλή του κ. Παπανδρέου, πως αν δεν γίνουν πρόωρες εκλογές θα ρίξει την κυβέρνηση κατά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου να τερματίσει την προκληθείσα αβεβαιότητα των πολιτών και την εξ αυτής ζημία της οικονομίας, αναγκάσθηκε να προσφύγει σε εκλογές.

Ετόνισε όμως, κατά τρόπον δραματικό, εις την τελευταία ομιλία του στο Πεδίον Άρεως, ότι η λύση της κρίσεως πρέπει να είναι «Ελληνική». Η διατύπωση αυτή είναι άκρως χαρακτηριστική και αποκαλυπτική του γεγονότος, ότι εγνώριζε ή υποπτευόταν τι εσκόπευε να πράξει ο κ. Παπανδρέου. Στο προηγούμενο φύλλο της «ΑΞΙΑΣ» έγινε λόγος για την ποινική ευθύνη του κ. πρωθυπουργού εκ της εξαπατήσεως των εκλογέων το 2009, με τη διαβεβαίωσή του ότι υπάρχουν χρήματα και την υπόσχεσή του ότι θα δώσει αυξήσεις, σε μισθούς και συντάξεις, ανώτερες του πληθωρισμού (άρθρο 162 του Ποιν.Κωδ.).
Επί πλέον του εγκλήματος τούτου όμως, διαπράχθηκε και αυτό της απιστίας σε βάρος του Δημοσίου σε βαθμό κακουργήματος (άρθρο 390 του Ποιν. Κωδ. σε συνδυασμό με το ν.1608/1950). Συγκεκριμένως, ο πρώην υπουργός των Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ως έχων εκ του νόμου τη διαχείριση των οικονομικών της Ελλάδας και ο κ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, έχων επίσης εκ του Νόμου την επιμέλεια αυτών, δεν έσπευσαν αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους – όπως ηδύναντο και όφειλαν – να δανεισθούν από την αγορά τα αναγκαία για την χώρα μας ποσά, με τα τότε ισχύοντα χαμηλά επιτόκια. Και ο πρώην πρωθυπουργός της Αγγλίας Γκόρντον Μπράουν είπε σε πρόσφατο βιβλίο του, ότι αν η Ελλάς δανειζόταν αμέσως μετά τις εκλογές 30 δις ευρώ, θα απέφευγε την υπαγωγή της εις το Δ.Ν.Τ.
Αλλ΄ ο πρωθυπουργός συζητούσε με τον κ. Στρος Καν, ακόμη και προ των εκλογών, περί του πώς θα υπαχθεί η χώρα στο Δ.Ν.Τ., μολονότι σε συνέντευξή του στον κ. Κούλογλου είχε ομολογήσει ότι οι χώρες, που κατέφυγαν εις τούτο, κατεστράφησαν και οι πολίτες τους εξαθλιώθηκαν.
Περαιτέρω, διεκήρυσσαν σε διάφορα διεθνή ακροατήρια του εξωτερικού, ο μεν πρώτος των ανωτέρω, ότι η οικονομία της χώρας μας έχει την πορεία και τη μοιραία τύχη του Τιτανικού, ο δε δεύτερος, ότι αυτή ευρίσκεται στην εντατική, πνέουσα τα λοίσθια, ενώ ο λαός μας είναι διεφθαρμένος. Μάλιστα συνεκάλεσε σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την πάταξη της διαφθοράς, η οποία έγινε γνωστή στα πέρατα του κόσμου δια της τηλεοπτικής προβολής της.
Συνεπεία των άνω δηλώσεων και ενεργειών επακολούθησε, όπως ήταν φυσικό και λογικό, η αύξηση των επιτοκίων, με αποτέλεσμα τα spreads να ανέλθουν στα ύψη. Ο ισχυρισμός ότι δεν εγνώριζαν, τάχα, αν θα επακολουθήσει αύξηση των επιτοκίων είναι αστείος. Οιοσδήποτε δανειστής, ακούων ότι ο υποψήφιος οφειλέτης του είναι αφερέγγυος, είναι φυσικό και γνωστό, ότι θα ζητήσει μεγαλύτερο επιτόκιο και περισσότερες εγγυήσεις. Η κυβέρνηση δια του αρμοδίου εκπροσώπου της, υπέγραψε ένα δάνειο 110 δις ευρώ με την Τρόϊκα και το Δ.Ν.Τ., υπό δυσμενεστάτους όρους για τη χώρα μας.
Μεταξύ άλλων: α) η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση να επιστρέψει το άνω ποσό εντός τριετίας, πράγμα που ήτο αδύνατον να συμβεί, υπό οιεσδήποτε ευνοϊκές συνθήκες. β) Παραχωρήθηκε δικαίωμα στους δανειστές να επιδιώξουν αναγκαστική εκτέλεση προς ικανοποίηση των απαιτήσεών τους, επί παντός περιουσιακού στοιχείου του Δημοσίου, ακόμη και επί του υπεδάφους της χώρας. Κατά συνέπεια δεν είναι δυνατόν σήμερα να ιδιωτικοποιήσει κανένα δημόσιο περιουσιακό στοιχείο, εφόσον όλα είναι υπέγγυα στους δανειστές. γ) Η Ελλάδα παραιτήθηκε από το δικαίωμά της να δανεισθεί από άλλη χώρα, υπό καλυτέρους όρους, για να προεξοφλήσει το δάνειο του Μνημονίου! δ) Ανέλαβε υποχρέωση, με μία δανειακή σύμβαση τριετούς διαρκείας, να μη αυξήσει την επιχορήγηση των ασφαλιστικών ταμείων, πέραν του 2,5% ετησίως του ΑΕΠ μέχρι το 2060, δηλαδή για 38 ολόκληρα χρόνια, μετά τη λήξη του δανείου. και ε) τέλος δέχθηκε την υπαγωγή της συμβάσεως στο Αγγλικό Δίκαιο, που είναι επιεικέστατο για τους δανειστές και σκληρότατο για τους δανειζομένους.
Ο κ. πρωθυπουργός ενώ γνωρίζει ότι δια του Μνημονίου έχει παραχωρήσει απόλυτα δικαιώματα επί της δημοσίας περιουσίας, μέχρι και της μεταβιβάσεως αυτής, σε οιαδήποτε εταιρεία υποδείξουν οι δανειστές, δηλώνει τώρα ψευδώς προς τον ελληνικό λαό ότι δεν θα πωληθεί ούτε σπιθαμή γης! Βεβαίως μία νόμιμη διάδοχος κυβέρνηση θα ηδύνατο να προβάλλει ακυρότητα του Μνημονίου, εκ του λόγου ότι υπεγράφη από τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία εξέπεσε της νομιμότητος, ως απωλέσασα την έγκριση της λαϊκής κυριαρχίας δια της καταφανούς αθετήσεως των προεκλογικών υποσχέσεών της.
Η σημερινή κυβέρνηση λαμβάνει εξοντωτικά μέτρα, εις βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων, μέχρι του σημείου να φορολογείται και ο έχων μηνιαία σύνταξη 417 ευρώ, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να ασχολούνται με τα μέτρα αυτά και να παραβλέπουν τα φοβερά προνόμια, που η Κυβέρνηση παραχώρησε στους δανειστές μας και τους κινδύνους που διατρέχουν εξ αυτών η εθνική κυριαρχία και ασφάλεια.
Ουδείς μας εξήγησε κατά τί ωφελήθη η Ελλάδα από το παραπάνω δάνειο, αφού το δημόσιο χρέος αυξήθηκε και το έλλειμμα παραμένει στο ποσό των 20 δις περίπου ετησίως. Αν είχε εκλεγεί η κυβέρνηση Καραμανλή, η κρίση θα είχε αντιμετωπισθεί ομαλά, χωρίς τις σημερινές οδυνηρότατες συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Οι μισθοί και τα δώρα δεν θα είχαν περικοπές, όπως είχε δηλώσει ο κ. Καραμανλής και συμφωνήσει με τον κ. Αλμούνια. Επομένως δεν θα επακολουθούσε η σημερινή ύφεση. Ούτε θα ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός των λιμοκτονούντων και αυτοκτονούντων, ενώπιον των δυσβαστάκτων υποχρεώσεων, στις οποίες τους υπέβαλε μια Κυβέρνηση, που δεν εννοεί να περικόψει τις σπατάλες της και προτιμά να αυξάνει τους ανέργους.
«Όταν υπάρχουν άνθρωποι, στερούμενοι άρτου και φαρμάκων, ουδείς δικαιούται να είναι πλούσιος», είχε πει ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου. Ο εγγονός του όμως, καταδικάζει τους Έλληνες σε στέρηση του άρτου και των φαρμάκων. Ενώ ο ίδιος θέλει και τρίτο γραφείο (δεν του αρκούν τα άλλα δύο, στου Μαξίμου και στη Βουλή), έναντι του Εθνικού Κήπου, ο δε υπουργός του των Οικονομικών αξίωσε και δεύτερο γραφείο, κόστους 900.000 ευρώ. Οι περισσότεροι πολίτες πένονται. Υπάρχει ωστόσο υπουργός της Κυβερνήσεως, που δηλώνει στο «πόθεν έσχες» κατάθεση 4.000.000 ευρώ, κατά τα δημοσιεύματα του Τύπου.
Αποτελεί πλέον ανέκδοτο, η επαγγελία του ΠΑΣΟΚ ότι θα πατάξει τη φαυλοκρατία. Ψήφισε Νόμο και υπεχρέωσε τα Δικαστήρια να αναγνωρίζουν έμπρακτη μετάνοια σε εκείνον που υπεξαιρεί 50.000.000 ευρώ και όταν ανακαλύπτεται τα επιστρέφει. Ψήφισε άλλο Νόμο δια του οποίου, στην ουσία, επιτρέπει την καλλιέργεια της ινδικής καννάβεως δια ίδια χρήση και τιμωρεί επιεικέστατα τους εμπόρους ναρκωτικών.
Αυτά κέρδισε η ελληνική κοινωνία τη διετία της διακυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, πέραν της καταργήσεως των δύο σπουδαίων υπουργείων Ναυτιλίας και Τουρισμού, αλλά και αυτού της Βορείου Ελλάδας και της επιβολής του «Καλλικράτη» δια του οποίου οι κάτοικοι των επαρχιών υποβάλλονται σε περιττές δαπάνες και απώλειες ημερομισθίων, για τη διεκπεραίωση και των πλέον απλών διοικητικών υποθέσεών τους.
Ήδη, αναγγέλλεται η ανάθεση της διακομιδής των σκουπιδιών σε εταιρίες, με συνέπεια να έχουν γίνει βουνά τα απορρίμματα στην πρωτεύουσα και τα προάστια, λόγω της παρατεταμένης απεργίας των εργατών αποκομιδής απορριμμάτων στους διαφόρους Δήμους. Και το ερώτημα είναι: γιατί οι εργάτες αυτοί να παραμείνουν άνεργοι και να έλθουν εταιρίες με Πακιστανούς και άλλους αλλοδαπούς, αμειβομένους με 3 μόνον ευρώ; Αντί το κράτος να βρει τρόπους απασχολήσεως των Ελλήνων, πράττει το αντίθετο. Πλην άλλων, προσπαθεί να περιέλθουν οι μεταφορές και το εμπόριο φαρμάκων σε εταιρίες και να μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι σήμερα στα φορτηγά και τα φαρμακεία.
Τέλος, λέγεται στα ΜΜΕ, ότι η κυβέρνηση χορηγεί επίδομα ανεργίας 1.000 ευρώ μηνιαίως σε 250 χιλιάδες αλλοδαπούς. Είναι τούτο αληθές ή όχι; Ας μας απαντήσει ένας αρμόδιος. Για να γνωρίζει ο ελληνικός λαός πώς διαχειρίζεται η κυβέρνηση το δημόσιο χρήμα.

RP/ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ… Του Χάρρυ Κλυνν

Ένας κόσμος που προσχεδιασμένα αλλάζει…

Ένα ποτάμι αδηφάγας λάβας που ξεχύνεται και κατακαίει λαίμαργα τα πάντα…
Μια θάλασσα πνιγμένη στο πεθαμένο νερό της ενδοτικότητας και του συμβιβασμού, ένας ναός ελπίδων ετοιμόρροπος, στοιχειωμένος…

… Και οι άνθρωποι, μορφές απόμακρες, νεφελώδεις, με μάτια κατακόκκινα, να περιπλανώνται, άυλες μορφές του παρελθόντος, σε κήπους άνυδρους με δέντρα νεκρά, σε λεωφόρους πενθηφορούσες.

Δεν παίζουν πλέον στους δρόμους τα παιδιά. Δεν έχει φωνές στα προαύλια των σχολείων, μονάχα η αποκρουστική φωνή του «εθνικού δημεγέρτη» που επιμένει να κομπάζει και να προκαλεί μέσα από τις κάθιδρες τηλεοπτικές οθόνες του μέλλοντός μας.
Κι ένα πλήθος εθνικών αντιπροσώπων να τσαλαβουτά στο τέλμα μιας απολεσθείσας συνείδησης, μαζί με ότι γλοιώδες και χαμερπές απέμεινε από τη μεγάλη ιδεολογική συνάθροιση των κρατούντων.

Να και ο γελωτοποιός με τα κουδούνια, ο υπέρμαχος υποστηρικτής του «μεγάλου αυτοκράτορα» που σαπίζει στη λάρνακα της περιφρόνησης και ο νεωκόρος που καταγράφει με επιμέλεια τους εναπομείναντες προσκυνητές, που βουβοί έρχονται και απέρχονται τους κοσμημένους χώρους των απολεσθέντων «μεγαλείων»…

Σήμερα παραδίδονται τα κλειδιά και υποστέλλονται οι σημαίες…

Γρήγορα, γρήγορα κατεβάζουν τα ρολά οι μαγαζάτορες, οι λογιστές με σπουδή μαζεύουν τα βιβλία τους και οι στρατιώτες παραδίδουν δακρυσμένοι τα όπλα τους.
Δεν έχει απομείνει τίποτα να υπερασπιστούν, όλα τα παρέδωσε ο «μεγάλος στοχαστής». Όλα τα τεμάχισε ο «πωλητής των ονείρων» μας, όλα τα πολτοποίησε ο «αναγεννητής της εθνικής μας αξιοπιστίας»

Στα ράφια του υπέρλαμπρου υπερπαντοπωλείου εκτίθενται τώρα προς πώληση οι προγονικές πανοπλίες, τα εμβλήματά μας, οι πάπυροι της γνώσης μας, τα άρματα και τα εθνικά ενθυμήματα της μεγάλης εξέγερσης.
Θριαμβολογούν οι «επαγγελματίες υπερασπιστές» των εφημερίδων, οι τηλεοπτικοί αστέρες αποπατούν μπρος στα έκπληκτα μάτια των λοβοτομημένων, οι ιεροί χώροι που καταλαμβάνονται, μετατρέπονται σε οίκους χυδαιότητας και στις διδασκαλικές έδρες θρονιάζονται θριαμβολογούντες οι υποτακτικοί και οι απάτριδες.

Για μας, όμως, που παραμένουμε εισέτι ορθοί στη μεγάλη μπόρα των καιρών, το όραμα παραμένει ακέραιο.
Η ιερή πυρά δεν υπέκυψε, φουντώνει!
Στη μεγάλη πορείας μας προς το φώς, προστρέχουν να μας συμπαρασταθούν οι δροσουλίτες των παραδόσεών μας, οι ανυπότακτες ψυχές των μαρτύρων της Ελευθερίας, οι στρατιές των επαναστατών και των ασυμβίβαστων.

Η ώρα της δικαιοσύνης δεν αργεί.
Η μεγάλη βροχή θα πετρώσει το ποτάμι της λάβας. Και ο άγιος άνεμος του λαού θα ξεχυθεί από τον ιερό ασκό της αγανάκτησης.

Σαν τα ποντίκια θα τρέχουν να κρυφτούν οι στιγματισμένοι της ντροπής και του αναθέματος και το σκιάχτρο του «μεγάλου στοχαστή» θα μένει να απαιωρείται, ως έμβλημα εσχάτης προδοσίας και απονομής αγίας δικαιοσύνης, εις τον αιώνα…

http://harryklynn.blogspot.com/

ΗΘΙΚΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

Έπου θεώ Ακολούθα τον θεό

Νόμω πείθου Να πειθαρχείς στο Νόμο

Θεούς σέβου. Να σέβεσαι τους θεούς.

Γονείς αίδου. Να σέβεσαι τους γονείς σου.

Ηττώ υπέρ δικαίου. Να καταβάλεσαι για το δίκαιο.

Γνώθι μαθών. Γνώρισε αφού μάθεις.

Ακούσας νόει. Κατανόησε αφού ακούσεις.

Σαυτόν ίσθι. Γνώρισε τον εαυτό σου.

Εστίαν τίμα. Να τιμάς την εστία σου.

Άρχε σε αυτού. Να κυριαρχείς τον εαυτό σου.

Φίλους βοήθει. Να βοηθάς τους φίλους.

Θυμού κράτε. Να συγκρατείς το θυμό σου.

Όρκω μη χρω. Να μην ορκίζεσαι.

Φιλίαν αγάπα. Να αγαπάς τη φιλία.

Παιδείας αντέχου. Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου.

Σοφίαν ζήτει. Να αναζητάς τη σοφία.

Ψέγε μηδένα. Να μην κατηγορείς κανένα.

Επαίνει αρετήν. Να επαινείς την αρετή.

Πράττε δίκαια. Να πράττεις δίκαια.

Φίλοις ευνόει. Να ευνοείς τους φίλους.

Εχθρούς αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς.

Ευγένειαν άσκει. Να είσαι ευγενής.

Κακίας απέχου. Να απέχεις από την κακία.

Εύφημος ίσθι. Να έχεις καλή φήμη.

Άκουε πάντα. Να ακούς τα πάντα.

Μηδέν άγαν. Να μην υπερβάλλεις.

Χρόνου φείδου. Να μη σπαταλάς το χρόνο.

Ύβριν μίσει. Να μισείς την ύβρη.

Ικέτας αίδου. Να σέβεσαι τους ικέτες.

Υιούς παίδευε. Να εκπαιδεύεις τους γιους σου.

Έχων χαρίζου. Όταν έχεις, να χαρίζεις.

Δόλον φοβού. Να φοβάσαι το δόλο.

Ευλόγει πάντας. Να λες καλά λόγια για όλους.

Φιλόσοφος γίνου. Να γίνεις φιλόσοφος.

Γνους πράττε. Να πράττεις με επίγνωση.

Φόνου απέχου. Να μη φονεύεις.

Σοφοίς χρω. Να συναναστρέφεσαι με σοφούς.

Ήθος δοκίμαζε. Να επιδοκιμάζεις το ήθος.

Υφορώ μηδένα. Να μην είσαι καχύποπτος.

Τέχνη χρω. Να ασκείς την Τέχνη.

Ευεργεσίας τίμα. Να τιμάς τις ευεργεσίες.

Φθόνει μηδενί. Να μη φθονείς κανένα.

Ελπίδα αίνει. Να δοξάζεις την ελπίδα.

Διαβολήν μίσει. Να μισείς τη διαβολή.

Δικαίως κτω. Να αποκτάς δίκαια.

Αγαθούς τίμα. Να τιμάς τους αγαθούς.

Αισχύνην σέβου. Να σέβεσαι την εντροπή.

Ευτυχίαν εύχου. Να εύχεσαι ευτυχία.

Εργάσου κτητά. Να κοπιάζεις για πράγματα άξια κτήσης.

Έριν μίσει. Να μισείς την έριδα.

Όνειδος έχθαιρε. Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό.

Γλώσσαν ίσχε. Να συγκρατείς τη γλώσσα σου.

Ύβριν αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη.

Κρίνε δίκαια. Να κρίνεις δίκαια.

Λέγε ειδώς. Να λες γνωρίζοντας.

Βίας μη έχου. Να μην έχεις βία.

Ομίλει πράως. Να ομιλείς με πραότητα.

Φιλοφρόνει πάσιν. Να είσαι φιλικός με όλους.

Γλώττης άρχε. Να κυριαρχείς τη γλώσσα σου.

Σεαυτόν ευ ποίει. Να ευεργετείς τον εαυτό σου.

Ευπροσήγορος γίνου. Να είσαι ευπροσήγορος.

Αποκρίνου εν καιρώ. Να αποκρίνεσαι στον κατάλληλο καιρό.

Πόνει μετά δικαίου. Να κοπιάζεις δίκαια.

Πράττε αμετανοήτως. Να πράττεις με σιγουριά.

Αμαρτάνων μετανόει. Όταν σφάλλεις, να μετανοείς.

Οφθαλμού κράτει. Να κυριαρχείς των οφθαλμών σου.

Βουλεύου χρήσιμα. Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα.

Φιλίαν φύλασσε. Να φυλάττεις τη φιλία.

Ευγνώμων γίνου. Να είσαι ευγνώμων.

Ομόνοιαν δίωκε. Να επιδιώκεις την ομόνοια.

Άρρητα μη λέγε. Να μην λες τα άρρητα.

Έχθρας διάλυε. Να διαλύεις τις έχθρες.

Γήρας προσδέχου. Να αποδέχεσαι το γήρας.

Επί ρώμη μη καυχώ. Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου.

Ευφημίαν άσκει. Να επιδιώκεις καλή φήμη.

Απέχθειαν φεύγε. Να αποφεύγεις την απέχθεια.

Πλούτει δικαίως. Να πλουτίζεις δίκαια.

Κακίαν μίσει. Να μισείς την κακία.

Μανθάνων μη κάμνε. Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις.

Ους τρέφεις αγάπα. Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις.

Απόντι μη μάχου. Να μην μάχεσαι αυτόν που είναι απών.

Πρεσβύτερον αιδού. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους.

Νεώτερον δίδασκε. Να διδάσκεις τους νεότερους.

Πλούτω απόστει. Να αποστασιοποιείσαι από τον πλούτο.

Σεαυτόν αιδού. Να σέβεσαι τον εαυτό σου.

Μη άρχε υβρίζων. Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία.

Προγόνους στεφάνου. Να στεφανώνεις τους προγόνους σου.

Θνήσκε υπέρ πατρίδος. Να πεθάνεις για την πατρίδα σου.

Επί νεκρώ μη γέλα. Να μην περιγελάς τους νεκρούς.

Ατυχούντι συνάχθου. Να συμπάσχεις με το δυστυχή.

Τύχη μη πίστευε. Να μην πιστεύεις την τύχη.

Τελεύτα άλυπος. Να πεθαίνεις χωρίς λύπη

Έτοιμοι να κάνουμε τo άλμα προς τα εμπρός Μπορούμε να διώξουμε την Τρόϊκα - του Κώστα Ροδινού

Ας υποθέσουμε, ότι σ’ ένα μήνα έχουμε εκλογές και εκλέγεται μια νέα αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τι θα μπορούσε να κάνει;

- Ο πρωθυπουργός ανακοινώνει ένα ευέλικτο σχήμα 15-20 υπουργών, που είναι έτοιμοι για όλα! Με την ορκωμοσία αναρτώνται στο Διαδίκτυο τα στοιχεία των φορολογικών τους δηλώσεων. Όσο καιρό ασκούν εξουσία, την περιουσία τους θα διαχειρίζεται επιτροπή ειδικών από την ΤτΕ.

- Μετά το πρώτο υπουργικό συμβούλιο, ο πρωθυπουργός ανακοινώνει, ότι διακόπτει τις συζητήσεις με την τρόικα, για να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική της χώρας.

-Το πρώτο νομοθέτημα που φέρνει στην Βουλή είναι για το «πόθεν έσχες» όλων των πολιτικών από το 1974 και μετά. Ο έλεγχος προχωράει ταχύτατα και αν αποδειχθεί ότι κάποιοι έβαλαν το χέρι στο μέλι θα πάνε φυλακή – και πρώτα εκείνοι της από εδώ πλευράς.

-Το δεύτερο νομοθέτημα (με διαφορά μιας εβδομάδας) το πολύ θα αφορά την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας

-Ο πρωθυπουργός, με όσους αρχηγούς κομμάτων θέλουν να τον ακολουθήσουν, επισκέπτεται Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία για τη σύναψη διμερών δανειακών συμβάσεων, κατά το πρότυπο της σύμβασης Ρωσίας-Κύπρου. Στόχος να καλυφθούν οι δανειακές μας ανάγκες για το 2012.

-Επιστρέφοντας, καταγγέλλει Μνημόνια και παρεπόμενα και δηλώνει ότι η χώρα θα προετοιμαστεί για να επιστρέψει στις αγορές το 2013.
Μπορούμε να κάνουμε εκείνα που πρέπει για να διώξουμε την τρόικα;

Μετά επιδίδεται σε ένα Μαραθώνιο…

- Προχωρεί σε συγχωνεύσεις τραπεζών με στόχο την δημιουργία υγιούς τραπεζικού συστήματος.

-Ιδρύει έναν μεγάλο Κρατικό Τραπεζικό Πυλώνα στον οποίον και μεταφέρονται δάνεια των ιδιωτών (στεγαστικά, προσωπικά-καταναλωτικά μέχρι 300 χιλιάδες).

Όπου έχει ήδη αποπληρωθεί το κεφάλαιο, συν ένα εύλογο περιθώριο κέρδους, διαγράφεται! Στα υπόλοιπα, επαναπροσδιορίζονται επιτόκια και διάρκεια αποπληρωμής, επί τα βελτίω. Έτσι, αφ’ ενός φεύγει η θηλιά από τα νοικοκυριά, άρα μεγαλώνει το διαθέσιμο εισόδημα, αφ’ ετέρου εξυπηρετούνται καλύτερα τα δάνεια, άρα μειώνεται το ρίσκο της τράπεζας.

-Θεσπίζονται κίνητρα για τον επαναπατρισμό ελληνικών κεφαλαίων. Το δημόσιο εγγυάται την ασφάλεια τους, ακόμα και με εμπράγματες εγγυήσεις.

-Ιδρύεται εταιρεία, η οποία αγοράζει από τη δευτερογενή αγορά ελληνικά ομόλογα, σε τιμές κάτω της ονομαστικής τους αξίας. Ετσι, μειώνουμε το χρέος μας.

-Το Υπουργείο Επενδύσεων, παρά τω Πρωθυπουργώ, διεκπεραιώνει κάθε επένδυση που πληροί τις προϋποθέσεις. Ο επενδυτής υποβάλλει τα σχετικά δικαιολογητικά και αν ο φάκελος είναι πλήρης, η επένδυση εγκρίνεται εντός 30 ημερών, χωρίς άλλες διατυπώσεις!

-Ψηφίζεται νέο φορολογικό νομοσχέδιο, με το οποίο μειώνονται δραστικά οι φορολογικοί συντελεστές. Όσες επενδύσεις επιλεγούν με τη διαδικασία που προείπαμε, θα τελούν υπό το αυτό φορολογικό καθεστώς για μια δεκαετία.

Η διάταξη θα ενσωματωθεί στο νέο Σύνταγμα.

-Θεσπίζονται δρακόντειες ποινές για τη φοροδιαφυγή. Οι σχετικές υποθέσεις εκδικάζονται εντός τριμήνου και τελεσιδικούν εντός έτους.

-Ολοκληρώνεται ο έλεγχος των φοροφυγάδων και επιτέλους πάνε φυλακή on line οι πέντε μεγαλύτεροι εξ αυτών.

-Καταργούνται όλες οι ανεξάρτητες αρχές. Οι αρμοδιότητές τους περιέρχονται είτε στα Ανώτατα Δικαστήρια, είτε στη Βουλή. Επανεξετάζονται όλες οι ΜΚΟ.

-Καθιερώνεται υποχρεωτική 18μηνη στρατιωτική θητεία. Το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων τοποθετείται για το ήμισυ της θητείας στη Β. Ελλάδα (από Έβρο μέχρι Ήπειρο) και για το υπόλοιπο στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Για ευνόητους λόγους.

Αν μπορεί μια εταιρεία συμβούλων, μπορεί και η Ελλάδα!

-Η Κυβέρνηση ανακοινώνει ένα ευρύτατο πρόγραμμα ανακατασκευής λιμανιών και μαρινών στα νησιά του Αιγαίου. Μέσω ΣΔΙΤ προσκαλεί ιδιώτες επενδυτές, τιτλοποιεί τα έσοδα και τους παραχωρεί την εκμετάλλευση για μια 20ετία.

-Η Ελλάδα προχωρά στην ανακήρυξη της ΑΟΖ,και κατά τα πρότυπα της Κύπρου παραχωρεί ταχύτατα άδειες για την εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου. Με τον εντοπισμό κοιτασμάτων, τιτλοποιεί μέρος των εσόδων.

-Δρομολογείται το πρόγραμμα αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου. Όταν η γερμανική εταιρεία εκτιμά μέρος αυτής της περιουσίας, στην παρούσα συγκυρία, σε 125 δις ευρώ, ποια είναι η πραγματική της αξία;

-Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης υποχρεούνται να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Διαφορετικά τίθενται σε καθεστώς εκκαθάρισης.

Όλα από την αρχή

-Καταρτίζεται προϋπολογισμός, μηδενικής βάσεως, και επαναξιολογούνται, όλες οι δαπάνες. Δημιουργείται Γραφείο Προϋπολογισμού και ο επικεφαλής του διορίζεται από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία.

-Στενός δημόσιος τομέας και ΔΕΚΟ αναδιοργανώνονται εξ υπαρχής με βάση τις σύγχρονες αρχές management. Ό,τι δεν έχει αντικείμενο κλείνει η συγχωνεύεται.

-Η Κυβέρνηση ανακοινώνει σχέδιο που αναδεικνύει την Ελλάδα σε Παγκόσμιο Κέντρο Εκπαίδευσης. Χωροθετεί εκτάσεις για σύγχρονα campuses κοντά σε Κέντρα Παγκόσμιου Πολιτισμού (Ολυμπία, Δελφοί, Δίον, Κνωσός, Δωδώνη, Ιθάκη κ.λ.π) και προσκαλεί τα κορυφαία Πανεπιστήμια του Κόσμου να έρθουν στην Ελλάδα.

- Επεκτείνονται τα σχέδια πόλεως, για να μεγαλώσει η αξία της ακίνητης περιουσίας των πολιτών.

-Κατατίθεται πρόταση Συντακτικής Συνέλευσης για την εκπόνηση ενός νέου Καταστατικού Χάρτη που θα αναδιοργανώνει τη χώρα εκ βάθρων.

Συμπέρασμα:

Τι λέτε; Αν κάνουμε αυτά (και πολλά άλλα), θα μας πάρουν στα σοβαρά;

Θα τα καταφέρουμε να απεμπλακούμε από το θανατηφόρο εναγκαλισμό της τρόϊκας;

Η Ελλάδα χρειάζεται έναν ισχυρό αέρα δημιουργίας που θα μας παρασύρει όλους προς τα εμπρός. Ένα «σοκ επανεκκίνησης»

Εννοείται ότι μπορούν να βρεθούν χίλιες-δυο δικαιολογίες ότι αυτά δεν γίνονται!

Ε, τότε; «Εσείς βλέπετε κάτι και λέτε: «Γιατί;» ΄

Όμως εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ, και λέω: «Γιατί όχι;»

Μπερνάρντ Σώ

Πηγή: www.antinews.gr

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ...

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ...
Δέν ξέρω αν το καταπληκτικό αυτό τραγούδι που τραγούδησε ο Μεγάλος Ξυλούρης ήταν ποτέ πιό επίκαιρο:

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα


Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Μαρία Δημητριάδη ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Χορωδία || Δήμητρα Γαλάνη || Χαράλαμπος Γαργανουράκης

Η επίθεση των εχθρών μας ξεκίνησε.
Kρατάνε το δίκιο που έφτιαξαν οι ίδιοι - βλέπε προστασία απο την διεθνή κρίση, προστασία από την υπερθέρμανση του πλανήτη, προστασία απο την τρομοκρατία, προστασία γενικώς- και εμείς φωνάζουμε ζήτω και γεια σαν κάθε μέρα...




Λακωνικότερα, το είπε και ο μεγάλος Goethe:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΟ ΑΠΕΛΠΙΣTIKA ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

Η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα - Κωνσταντίνος Τοκμακίδης *

Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:

Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ.
Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά...

Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο188% του ΑΕΠ της.
Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.

Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.

Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;

Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα κάρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;

Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί: α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!

β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών! γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.

δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!

Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος ;

*Ο Κων/νος Τοκμακίδης είναι καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

http://harryklynn.blogspot.com/

Μπερδεμένη κοινωνία - Φ. Γεωργελές

Oταν ήμουν μικρός, το σχολείο μου δεν είχε κτίριο. Κάθε χρονιά, κάποτε και δυο φορές μες τη χρονιά, μετακομίζαμε στο επόμενο, ένα κτίριο που άδειασε, ένα παλιό νοσοκομείο. Του χρόνου ξανά. Τα βιβλία μας ήταν γεμάτα εθνικοπατριωτικό λυρισμό τύπου «Λούφα και παραλλαγή», οι καθηγητές έκαναν από 2-3 μαθήματα ο καθένας. Δεν δίναμε και πολλή σημασία σ’ όλα αυτά. Καταλαβαίναμε με εφηβικό ένστικτο ποιοι τα ’λεγαν, ποιοι ενδιαφέρονταν και αυτούς τους προσέχαμε, τους ακούγαμε. Τους άλλους τους αγνοούσαμε. Δεν θυμάμαι βιβλία, θυμάμαι μόνο κάποιες παραδόσεις που μας μάθαιναν πώς να μαθαίνουμε, πώς να αγαπάμε τη γνώση. Έτσι κι αλλιώς βιαζόμασταν, να βρούμε τα κορίτσια στη Φωκίωνος, να πάμε στα φροντιστήρια της Σόλωνος, να μεγαλώσουμε.



Τώρα κάνουν καταλήψεις στα σχολεία γιατί δεν έχουν βιβλία. Έχει περάσει ένας μήνας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς κι έχει παραδοθεί μόνο το 40% των βιβλίων. Κάνουν 16χρονα παιδιά κατάληψη, γιατί δεν τους έδωσαν απ’ την αρχή βιβλία; Τους τα ζήτησε κανένας; Δεν χαίρονται που έχουν ένα μήνα να καταλάβουν τι τους γίνεται, να ακούσουν, να τεστάρουν τους καθηγητές τους;
Έχεις καμιά αμφιβολία ότι οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια θα τελειώσουν κάπου εδώ;Ξεκίνησαν 300 σχολές, τώρα είναι λιγότερες από 100 κλειστές. Λέμε συχνά ότι οι άνθρωποι είναι παράλογοι, ανορθολογικοί, στ’ αλήθεια όμως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Σχεδόν ενστικτωδώς αναγνωρίζουν το συμφέρον τους και δρουν αναλόγως. Πάνε πολλά χρόνια που τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί από ναούς της γνώσης σε εξεταστικά κέντρα που παρέχουν ένα πτυχίο χρήσιμο κυρίως στη μοριοδότηση για το διορισμό στο Δημόσιο. Είχαν άδικο; Εδώ και χρόνια, κάθε έτος οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα γίνονται όλο και λιγότερες, πιο σπάνιες, προσωρινές, μερικής απασχόλησης, ενώ οι θέσεις στο Δημόσιο συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Τα μαθήματα γίνονται λιγότερο σημαντικά από τις εξετάσεις, ο στόχος είναι το πτυχίο στο συντομότερο χρόνο. Οι καταλήψεις είναι ένα κλασικό παιχνίδι win-win, οι καθηγητές δεν χάνουν το μισθό τους και οι φοιτητές δεν χάνουν το χρόνο τους. Η εθιμοτυπική τελετουργία επαναλαμβάνεται κάθε χρονιά με καθησυχαστική ρουτίνα. Οι αιτίες δεν είναι ποτέ πρόβλημα, πάντα βρίσκεται ένας λόγος για να κάνεις αυτό που συμφέρει. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας φοιτητής σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη που να έχει καν ενδιαφερθεί να μάθει τη διαδικασία εκλογής πρυτάνεων. Στην Ελλάδα κλείνουν τα πανεπιστήμια. Γιατί στην Ελλάδα το μόνο που είχε σημασία μέχρι τώρα, ήταν οι συσχετισμοί στο κρατικοκομματικό πελατειακό σύστημα. Αυτή ήταν η μορφή ανάπτυξης.
Μέχρι τώρα. Γιατί τώρα ξαφνικά, το πάρτι τελείωσε. Οι προσλήψεις στο Δημόσιο γίνανε μία στις 5 αποχωρήσεις, μετά μία στις 10, μετά καμία. Αναγκαστική εφεδρεία, απολύσεις. Η επαγγελματική διέξοδος έκλεισε, το σύστημα κατέρρευσε. Οι φοιτητές αναθεωρούν ταχύτατα το παιχνίδι, το προηγούμενο παράγει μόνο χαμένους, αλλαγή παραδείγματος. Καταλήψεις τέλος, επιστροφή στα μαθήματα, δηλαδή στη γνώση.
Το παιχνίδι αμέσως μεταφέρεται στα γυμνάσια. Γιατί εκεί οι αναχρονιστικές δομές κυριαρχούν ακόμα. Τα παιδιά δεν θεωρούν σχολείο το σχολείο τους, αλλά το φροντιστήριο. Αυτό τα οδηγεί στο πανεπιστήμιο. Ακόμα και οι καθηγητές τους το έχουν αποδεχθεί, από το Πάσχα και μετά, οι ίδιοι τους λένε να μετρήσουν τις απουσίες τους και αν τα έχουν υπολογίσει σωστά, να χαιρετήσουν τις τάξεις, να ασχοληθούν με το φροντιστήριο για να προετοιμαστούν για τις πανελλαδικές. Τώρα εδώ το παιχνίδι είναι win-win, κανείς δεν χάνει μισθό, κανείς δεν χάνει το χρόνο του. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα φροντιστήρια όμως ποτέ, τα ιδιαίτερα συνεχίζονται με αυστηρή ακρίβεια. Το πρωί επικολυρικοί ηρωισμοί για την παγκοσμιοποίηση, το μνημόνιο, το «σχολείο της αγοράς», το βράδυ πληρώνουμε και πληρωνόμαστε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Απλώς το επενδύουν με ωραία λόγια. Τα πανεπιστήμια πολύ γρήγορα θα γίνουν κανονικά πανεπιστήμια, θα πάψουν να είναι άλλη μια ελληνική «ιδιαιτερότητα». Τα σχολεία όχι ακόμα, θα ’πρεπε το απολυτήριο να οδηγούσε στο πανεπιστήμιο, να ήταν αξιόλογο εφόδιο επαγγελματικής αποκατάστασης, ένα μπακαλορεά από μόνο του. Τώρα δεν είναι.
Δεν σημαίνει αυτό ότι φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν θα υπάρχουν στο μέλλον. Μόνο που θα έχουν πια τον αντίθετο στόχο. Θα είναι καταλήψεις για να ανοίξει το πανεπιστήμιο όχι για να κλείσει. Να ανοίξει, να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες, τα χαμένα μαθήματα, ακόμα και after hours με μουσική και παραδόσεις. Καταλήψεις που θα υποχρεώνουν τους τουρίστες καθηγητές να κάνουν τη δουλειά τους, που θα αξιολογούν, θα ενθαρρύνουν τους καλούς και θα εξοστρακίζουν τους αδιάφορους, που θα προσκαλούν τους καλύτερους επιστήμονες του κλάδου, τα πιο φωτισμένα μυαλά να κάνουν παραδόσεις, να μοιραστούν τη γνώση. Κινητοποιήσεις που θα ζητάνε όλο και περισσότερο αντί για όλο και λιγότερο όπως τώρα.
Ίσως αυτό γίνει και ένα γενικότερο μάθημα για την μπερδεμένη κοινωνία μας, ίσως επαναπροσδιορίσει τι είναι προοδευτικό, ριζοσπαστικό, τι βλέπει προς το μέλλον και τι κρατάει τα πράγματα στο συντηρητικό παρελθόν.
Γιατί ό,τι κι αν λένε, όταν τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό το να τα κλείνεις τελείως. Δεν μπορεί να είναι προοδευτικό όταν η πόλη σου είναι άσχημη να την καταστρέφεις περισσότερο. Όταν το Δημόσιο δεν προσφέρει τις υπηρεσίες στους πολίτες του όπως πρέπει, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να κατεβάζεις διακόπτες, να τραβάς χειρόφρενο, να αφήνεις τα σκουπίδια, να το κάνεις χειρότερο. Όταν ζεις στο βασίλειο της ανομίας δεν μπορείς να διεκδικείς το δικό σου μερίδιο ανυπακοής στους νόμους. Όταν ζεις στη βία δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να προσθέτεις τη δική σου βία. Προοδευτικό είναι πάντα το αντίθετο από το κατεστημένο, όχι μια δόση ακόμα περισσότερο απ’ αυτό.

Athens Voice

Aνταρσία της ποιότητας Tου Χρηστου Γιανναρα

Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης.

Δεκαεφτά μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους. Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ’ ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.

Σε δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, από τους διακόσιους τριάντα εννέα βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε δέκα να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους. Aς ήταν έστω δέκα με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω δέκα βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.

Aρκούσαν δέκα βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.

Nα κατεδαφίσει μεθοδικά - θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας. Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους. Nα συγκαλέσει η υπηρεσιακή κυβέρνηση συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.

Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Ελληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.

Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε δέκα πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.

Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα. Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας – όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές. Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη. H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, τριάντα χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας. Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκατομμύρια ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!

H δεύτερη διευκρίνιση: Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας; Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα – να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»; Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο; Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για δέκα τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας. Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Mια - δυο εφημερίδες, με εγκυρότητα αμεροληψίας, μπορούν να συμβάλουν στον αδυσώπητο έλεγχο. Eίναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.

Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες. Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας. Aν οι Eνοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί. Aν έσωζε βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα.

Aν η Eκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου. Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.

Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν δέκα πατριώτες Eλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα.

Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το ’97, το ’22, το ’46 - 49. Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα.

http://www.kathimerini.gr

Η μηχανή του σαρκασμού Toυ Παντελη Μπουκαλα

Στεκόταν στην ουρά ένας φίλος μου, σε τράπεζα ήταν, σε εφορία ή σε κατάστημα του ΙΚΑ, δεν καλοθυμάμαι. Κι ενώ η μουρμούρα για το «διαλυμένο κράτος» και τους «τεμπέληδες υπαλλήλους» είχε αρχίσει να διεκδικεί τα δικαιώματά της, ακούστηκε ήχος κινητού. Ενας ήχος που με την πρωτοτυπία του λειτούργησε κατευναστικά. Ακούστηκαν πρώτα δυο-τρεις νότες κι ύστερα η φωνή του Γιώργου Παπανδρέου να διαβεβαιώνει: «Λεφτά υπάρχουν!». Μία φορά, δύο, τρεις. Στράφηκαν όλοι προς τον αποδέκτη της κλήσης και, έκπληξη πάνω στην έκπληξη, είδαν ότι το κινητό ανήκε σε γερόντισσα, όχι τόσο γερόντισσα ώστε να περνάει εκτός σειράς, πάντως προχωρημένης ηλικίας. Και μεμιάς τούς πήραν τα γέλια. Ολους. Και τους προσωρινά ανακουφισμένους υπαλλήλους.

Να κατέχει η κυρία μας από νέες τεχνολογίες δεν φαίνεται πιθανό. Κάποιο ξεφτέρι εγγόνι θα έβαλε την τεχνογνωσία και η ίδια πρόσφερε τη βιοσοφία, που για να δημιουργηθεί χρειάστηκε, δεκαετία τη δεκαετία, να καταπιεί και να προσπεράσει δεκάδες χαρμόσυνες εξαγγελίες που αθροιζόμενες κατέληξαν σε κάτι παραπάνω από το μηδέν. Το μήνυμα του κινητού της, πάντως, «Λεφτά υπάρχουν!», δεν ενόχλησε κανέναν από τους είκοσι ανθρώπους που αποτελούσαν το λιλιπούτειο δημοσκοπικό σώμα της ουράς. Γέλασαν όλοι, και οι πράσινοι που μάλλον βρίσκονταν ανάμεσά τους. Με το ήρεμο γέλιο όσων πρώτα αυτοσαρκάζονται κι έπειτα σαρκάζουν, πρώτα αυτοσιχτιρίζονται κι ύστερα αναθεματίζουν.

Ηρεμες ήταν και οι προτάσεις που ακούστηκαν μετά τη γελωτοθεραπεία και τα συγχαρητήρια στην ιδιοκτήτρια του κινητού, που πέρασε βέβαια πρώτη στο ταμείο, τιμής ένεκεν. «Να βάλουμε στα κινητά μας και τον άλλον, με το “Σεμνά και ταπεινά”», είπε ο ένας. «Και το “άλλο μείγμα”», πρόσθεσε ένας τρίτος, εμπλουτίζοντας το ρεπερτόριο. Δίχως καμία όρεξη τσακωμού και κομματικού φανατισμού. Περιέλαβαν, άλλωστε, τους πάντες με τη μηχανή του σαρκασμού τους.

«Ενα γέλιο θα τους θάψει», μονολόγησε ο φίλος μου, έμπειρος κι αυτός της ζωής και φανατικός αναγνώστης επιτοίχιων συνθημάτων, κι έφυγε δίχως να κάνει τη δουλειά του. Είχε ξεχάσει, άλλωστε, για ποιο λόγο πήγε στο κατάστημα.

http://www.kathimerini.gr

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Η δημοκρατία έχει τρία κύρια γνωρίσματα. Τα τρία γιώτα. Ισοκρατία, Ισηγορία και Ισονομία.

Ενα πολίτευμα που δεν έχει τα χαρακτηριστικά αυτά, δεν μπορεί να ονομαστεί δημοκρατία.

Εχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε αν το σημερινό πολίτευμα της Ελλάδας έχει τα τρία αυτά γνωρίσματα...

Ισοκρατία σημαίνει ίση δύναμη της ψήφου για όλους τους πολίτες. Ισα πολιτικά δικαιώματα. Σήμερα, στη χώρα μας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχει ισοκρατία, αφού η ψήφος των πολιτών έχει την ίδια ισχύ με την ψήφο των πολιτικών. Όταν βέβαια ψηφίζουν ψηφοφόροι που δεν ανήκουν στο εκλογικό σώμα, ή αγοράζονται ψήφοι άλλων ψηφοφόρων, η ισοκρατία παύει πλέον να ισχύει. Οι κακές γλώσσες ανέφεραν κατά καιρούς παρόμοια περιστατικά, αλλά εγώ δεν ξέρω τίποτα, οπότε θα πρέπει να δεχθώ ότι ισχύει.

Ακόμα όμως και εαν δεχθούμε την ύπαρξη ισοκρατίας, δεν μπορεί να μην αντιληφθούμε την πλήρη ανυπαρξία ισονομίας και ισηγορίας.

Ισονομία σημαίνει ισότητα των πολιτών απέναντι στους νόμους η οποία προφανώς δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, αφού ο νόμος περι ευθύνης υπουργών και η βουλευτική ασυλία την αναιρεί, ενώ τα παραδικαστικά κυκλώματα και το άρρωστο κομμάτι του δικαστικού σώματος μόνο ισονομία δεν εξασφαλίζουν.

Ισηγορία είναι το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να αγορεύουν στην Εκκλησία του Δήμου.

Σήμερα, που ο λαός αποφασίζει σε επίπεδο εθνικό, το βήμα στην εκκλησία του δήμου είναι η τηλεόραση. Είναι ο μόνος τρόπος να απευθυνθεί κανείς σε όλους τους Ελληνες και είναι είναι μακράν το πιο δυνατό μέσο επικοινωνίας. Σήμερα όμως, αν καταφέρει να ανέβει κάποιος στο βήμα και εκφράσει απόψεις αντίθετες με τις επιθυμίες της ολιγαρχίας, θα δεχθεί αμέσως επίθεση από τους παπαγάλους δημοσιογράφους και τους κόρακες καθηγητές που καραδοκούν, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να τον γελοιοποιήσουν και να τον παρουσιάσουν ως γραφικό καταστροφολόγο. Το βήμα σήμερα είναι πλήρως ελεγχόμενο. Αν δεν τα καταφέρουν οι παπαγάλοι και οι κόρακες, υπάρχει και το διαφημιστικό διάλειμμα, ενώ σαν έσχατη λύση η διακοπή της εκπομπής.

Αν στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων γύρω από το μάρμαρο που λεγόταν βήμα και δεν επέτρεπε να μιλήσει κανείς άλλος εκτός από αυτούς που εκφράζουν τις δικές τους απόψεις και γελοιοποιούσαν κάθε άλλον πολίτη που προσπαθούσε να μιλήσει ή και τον κατέβαζε με τη βία από το βήμα, σήμερα δε θα μιλούσαμε για την αρχαία Ελληνική δημοκρατία. Θα μιλούσαμε για ένα ολιγαρχικό πολίτευμα το οποίο έλεγχαν οι λίγοι που έλεγχαν την πρόσβαση στο βήμα.

Σήμερα συμβαίνει ακριβώς αυτό, αλλά το πολύ χαμηλό επίπεδο πολιτικής παιδείας μας δε μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε.

Διότι σήμερα δυστυχώς, το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό. Λίγοι εκλεκτοί, αυτοί που εξυπηρετούν πιο δουλικά τα συμφέροντα των ισχυρών, έχουν πρόσβαση στο βήμα. Απλώς οι ολιγάρχες ονομάζουν το πολίτευμα δημοκρατία για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Η ελίτ μας παραχώρησε μερικά δημοκρατικά δικαιώματα (όπως το δικαίωμα να γράφω αυτά που γράφω χωρίς να κινδυνεύει - προς το παρόν - η ζωή μου) τα οποία μπερδεύουμε με τη δημοκρατία. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι είναι άλλο πράγμα το πολίτευμα της δημοκρατίας και άλλο πράγμα τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Το σύνταγμα μας δίνει το δικαίωμα του "εκλέγειν" και του "εκλέγεσθαι". Το πρώτο το έχουμε και το ασκούμε. Το δεύτερο, το έχουμε θεωρητικά, αλλά χωρίς πρόσβαση στο βήμα δεν το έχουμε. Και τα νέα κόμματα δεν εμφανίζονται στο βήμα. Μόνο τα παλιά, γνωστά και αξιόπιστα Υπηρετείς και ανεβαίνεις. Βγαίνεις από το μαντρί και σε τρώει ο λύκος. Οι μέτριοι υπηρετούν τα συμφέροντα της ελίτ καλύτερα από τους άριστους. Γι αυτό, οι κομματικοί μηχανισμοί, γεμάτοι από συμφεροντολόγους και τυχοδιώκτες, απωθούν τους άξιους από την ενασχόληση με τα κοινά, φιλτράρουν τους μέτριους και τους δουλικούς, τους προωθούν και μας τους εμφανίζουν κάθε τέσσερα χρόνια για να διαλέξουμε τι χρώμα υπαλλήλους της ελίτ θα ψηφίσουμε. Το ολιγαρχικό σύστημα διαθέτει όλα τα χρώματα και οι αποχρώσεις. Βαθύ μπλέ, σκούρο πράσινο, πράσινο λαχανί, μαύρο, κόκκινο, ροζέ. Διαλέγεις και παίρνεις. Οτι και να πάρεις, έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι.

Αυτούς που μας κυβερνάνε, τους επιλέγουμε, αλλά τους επιλέγουμε μεταξύ των ανίκανων που έχουν φιλτραριστεί στους κομματικούς βόθρους. Η κομματοκρατία έχει ποτίσει ολόκληρη τη χώρα από άκρη σε άκρη, σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των λίγων. Και αυτόν τον τρόπο λήψης αποφάσεων, μας τον εμφανίζουν σαν τον μόνο τρόπο να καθορίσουμε τα κοινά.

Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.

Υπάρχει και η Δημοκρατία.

ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ

http://thalamofilakas.blogspot.com

Η εξαπάτηση του λαού είναι τιμωρητέα - Βασ. Αθ. Κόκκινος*

Κατά τον Ποινικό Κώδικα (άρθρο 162), όποιος εξαπατάει εκλογέα, με οποιονδήποτε τρόπο, για να μεταβάλει το εκλογικό του φρόνημα, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών και με χρηματική ποινή. Ο πρωθυπουργός μας υποσχέθηκε στον Ελληνικό λαό προεκλογικώς, κατά την ομιλία του στην Θεσσαλονίκη, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2009, ότι υπάρχουν χρήματα και θα δώσει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ανώτερες του πληθωρισμού.

Όμως, αμέσως μετά τις εκλογές μείωσε μισθούς και συντάξεις, έπραξε δηλαδή το αντίθετο εκείνου που είχε υποσχεθεί. Ο αντιπρόεδρός του, για να δικαιολογήσει την εξαπάτηση του Ελληνικού λαού, είπε ότι όλα τα κόμματα δεν τηρούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις. Άλλο είναι να προσπαθήσει ένα κόμμα να εκτελέσει το προεκλογικό του πρόγραμμα και να μην επιτύχει και άλλο να μην επιχειρήσει καν την εφαρμογή του και από την πρώτη στιγμή να εφαρμόσει πολιτική αντίθετη του προγράμματός του.

Μετά τις εκλογές, προς δικαιολόγηση της καταφανούς εξαπατήσεως των Ελλήνων, ο πρωθυπουργός μας ισχυρίσθηκε ότι δήθεν αγνοούσε την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας. Ψεύδεται. Ένας πολιτικός που ήταν υπουργός όλων των κυβερνήσεων του πατρός του, εμπνευστού της υπερχρεώσεως της χώρας, όπως και των κυβερνήσεων του κ. Σημίτη, είναι αδύνατον να αγνοεί την οικονομική κατάσταση της χώρας.

Περαιτέρω, αποκαλύφθηκε πρόσφατα σε βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, κ. Steinmayer, ότι τον είχε ενημερώσει απολύτως για τα οικονομικά της Ελλάδας και ο κ. Παπανδρέου του απήντησε ότι θα σκεφθεί αν θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία. Εξάλλου, ο κ. Αλμούνια εδήλωσε ότι, πολύ προ των εκλογών, είχε ενημερώσει τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων της Ελλάδος για την οικονομική της θέση. Το αυτό εδήλωσε και ο κ. Προβόπουλος, των μηνιαίων εκθέσεων του οποίου ηδύνατο να λαμβάνει, και ελάμβανε, γνώση ο κ. Παπανδρέου.

Πέραν τούτων, ο τελευταίος, σε συνέντευξή του προς τον κ. Κούλογου, προ των εκλογών, είχε πει ότι όποια χώρα κατέφυγε στο ΔΝΤ καταστράφηκε και ο λαός της εξαθλιώθηκε. Όμως, από πρόσφατη συνέντευξη του πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ κ. Στρος Καν, έγινε παγκοσμίως γνωστό ότι ο κ. Παπανδρέου, προ των εκλογών, συζητούσε μαζί του υπογείως, για το πώς θα υπαχθεί η Ελλάδα στο ΔΝΤ.

Υπογραμμίζεται ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έδωσε καμία πειστική εξήγηση έως σήμερα αναφορικά με τον λόγο για τον οποίο παρέλειψε να δανεισθεί, αμέσως μετά την εκλογή του, όσα ποσά χρειαζόταν η χώρα, με χαμηλά επιτόκια, όπως όφειλε να πράξει. Αντί τούτου, εδήλωνε σε διεθνή ακροατήρια ότι ο Ελληνικός λαός είναι διεφθαρμένος και η οικονομία του πνέει τα λοίσθια, έχουσα την πορεία του «Τιτανικού». Μετά τις δηλώσεις του αυτές, για τις οποίες επίσης δεν έχει δώσει καμία εξήγηση, άρχισε η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδος και έφθασαν τα spreads από 250 μονάδες σε 3.200!!!

Επίσης, δεν εξήγησε έως τώρα γιατί δεν δέχθηκε το δάνειο των 2- δισ. Ευρώ που του προσφέρθηκαν επιπλέον των 7 δισ. που έλαβε η χώρα, με χαμηλό επιτόκιο. Από όλα αυτά προκύπτει η κραυγαλέα προσωπική ποινική ευθύνη του κ. πρωθυπουργού. Θα έπρεπε, επομένως, σύμφωνα με το Σύνταγμα, τριάντα (30) βουλευτές της αντιπολιτεύσεως, αντί να φλυαρούν ασκόπως προς παραμυθίαν του πενομένου Ελληνικού λαού, να ζητήσουν με έγγραφό τους την άσκηση της νομίμου ποινικής διώξεως κατά του υπαιτίου, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Συγχρόνως, όμως, έχει καταστεί πασιφανές ότι η κυβέρνηση, μη εφαρμόσασα το προεκλογικό της πρόγραμμα και αθετήσασα τις υποσχέσεις της προς τον λαό, απεστέρησε εαυτήν του θεμελίου του δημοκρατικού πολιτεύματος, κατ’ άρθρον 1 παρ. 2 του Συντάγματος, ήτοι της λαϊκής κυριαρχίας. Ως εκ τούτου, οι αποφάσεις της και οι νόμοι της, ιδιαιτέρως δε αυτοί περί υπερφορολογήσεως των Ελλήνων και περί εκτάκτου εισφοράς κα τέλους ακινήτων, είναι αντίθετοι προς το Σύνταγμα.

Τόσο για τον ως άνω λόγο, όσο και διότι παραβιάζουν τα άρθρα του Συντάγματος 78 παρ. 2, περί απαγορεύσεως της αναδρομικής φορολογίας, 5 παρ. 10 που καθιερώνει την αρχή της συμμετοχής των πολιτών στα δημόσια βάρη αναλόγως των οικονομικών δυνάμεών των, δηλαδή των εισοδημάτων των, 4 παρ. 2, που επιβάλλει την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως των πολιτών και 36 παρ. 1 περί παροχής εννόμου προστασίας.

Ένας πολίτης με ένα διαμέρισμα 150 τετραγωνικών και ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ θα πληρώσει το ίδιο τέλος ακινήτου με εκείνον που είναι ιδιοκτήτης ομοίου ακριβώς διαμερίσματος, στην αυτήν θέση, και έχει ετήσιο εισόδημα 200.000 ευρώ. Ανατίθεται η είσπραξη του τέλους τούτου στην ΔΕΗ, ενώ η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έχει αποφανθεί, στην περίπτωση των παρκομέτρων του Δήμου, ότι δεν δύναται να ανατεθεί σε ανώνυμη εταιρεία εισπρακτική εξουσία του Δημοσίου.

Ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε την έκτακτη φορολόγηση των ακινήτων ως τέλος, ενώ γνωρίζει ότι τούτο δεν είναι ανταποδοτικό και τα περί διασώσεως της περιουσίας των παιδιών και εγγονών μας δια της φορολογίας αυτής είναι απλώς μυθεύματα υπερβολικής φαντασίας. Καταργείται η δυνατότητα προσφυγής στην Διοικητική Δικαιοσύνη με την υποχρεωτική καταβολή του 50% της οφειλής και του δικαιώματος του εφόρου να ζητήσει την μη αναστολή της πράξεως επιβολής φόρου.

Στον αδυνατούντα να καταβάλει το τέλος ακινήτου δεν επιβάλλεται η συνήθης συνέπεια των φορολογικών παραβάσεων, αλλά η διακοπή της παροχής του ρεύματος, με συνέπεια να κοπεί τούτο σε μία πτωχή οικογένεια της Χίου με έξι (6) παιδιά, την ώρα που όλοι οι κοινωνικοί φορείς ζητούν από τους Έλληνες τον περιορισμό της υπογεννητικότητος. Αλλά η σημερινή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον της Ελλάδος. Γι αυτό και διευκολύνει και συνιστά την μετάβαση των νέων σε άλλες χώρες για να εργασθούν. Θα μείνουν έτσι στην Ελλάδα οι γέροντες συνταξιούχοι με την γνωστή μοίρα τους. Αυτό δεν είναι έγκλημα κατά της χώρας;

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντί να συνιστά επιείκεια προς τους μη έχοντες, θα έπρεπε, κατά τα άρθρα 35 παρ. 2 εδ. Δ’ και 42 του Συντάγματος, να αναπέμψει στη Βουλή τους άνω αντισυνταγματικούς νόμους της κυβερνήσεως, η οποία έχει απολέσει το θεμέλιο της Δημοκρατίας, μη εφαρμόσασα το προεκλογικό πρόγραμμά της.

Να μεν έχει κακώς καταργηθεί το προνόμιο του ανωτάτου άρχοντος να προκηρύσσει εκλογές σε περίπτωση δυσαρμονίας μεταξύ κυβερνήσεως και λαϊκού φρονήματος, παραμένει όμως το άνω προνόμιο της αναπομπής στην Βουλή αντισυνταγματικών νομοσχεδίων. Αν αυτό δεν ασκηθεί τώρα, πότε θα εφαρμοσθούν οι άνω διατάξεις;

Το κράτος, στην ουσία έχει καταλυθεί. Καταλαμβάνονται τα υπουργεία από πολίτες και οι υπουργοί αναζητούν κατάλληλους χώρους για να συναντήσουν τους εκπροσώπους της τρόικας. Εμποδίζεται η λειτουργία των χειρουργείων του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου «Άγιος Σάββας» και η Διοίκηση δεν αποτολμά να ζητήσει την επέμβαση της Εισαγγελίας. Και ο υπουργός των Οικονομικών καλεί τους Έλληνες να πληρώσουν φόρους για να καταβληθούν οι μισθοί και συντάξεις του Νοεμβρίου.

Ώστε το δάνειο των 110 δισ. ευρώ του Μνημονίου έγινε μόνο για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι δανειστές μας; Και χάριν αυτών το δημόσιο χρέος μας μέσα σε δύο χρόνια έφθασε το 150 του ΑΕΠ;

Βασ. Αθ. Κόκκινος
Επίτ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου

http://kostasxan.blogspot.com

Η μπάσταρδη γενιά του πολυτεχνείου .. Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Δίκιο έχουν τα παιδιά της ανεργίας όταν αποκαλούν μπάσταρδη τη γενιά του πολυτεχνείου. Πιο μπάσταρδη ιδεολογικά και πολιτικά γενιά δεν γίνεται. Το δικό τους «ψωμί» πλήρωσε ακριβά και η «παιδεία» και η «ελευθερία» και σήμερα χιλιάδες άνθρωποι μένουν χωρίς ψωμί, ενώ εκατοντάδες άλλοι τρέμουν με την ιδέα ότι το ψωμί στο τραπέζι τους δεν θα φτάνει να χορτάσει ολόκληρη την οικογένεια.



Είναι μπάσταρδοι οι πολιτικοί, δικαστές, κυβερνητικοί, παράγοντες και λειτουργοί των ΜΜΕ, αλλά και επιχειρηματίες και μεγαλοστελέχη των οργάνων του κράτους και ευρύτερα της διοίκησης που συνδέθηκαν με το μήνυμα της μεταπολίτευσης, καθώς ο βίος και η πολιτεία τους απέδειξαν την επιτηδειότητά τους. Ποτέ δεν συνέδεσαν την δική τους προκοπή και ευημερία με αυτήν του κοινωνικού συνόλου. Το κράτος ευημερίας υπήρξε γι’ αυτούς ένα εξωτερικό φαινόμενο το οποίο θα νομιμοποιούσε τις δικές τους προνομίες.

Είναι μπάσταρδοι διότι μέσω ενός σύνθετου μηχανισμού πατρωνίας, φρόντισαν να εξαργυρώσουν την συγκυριακή συμμετοχή τους, ή δήθεν συμμετοχή τους στον αγώνα για ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Είναι τόσο μπάσταρδοι που οι περισσότεροι από αυτούς εξευτέλισαν πολλαπλώς και σε διαφορετικές περιόδους τον εαυτό τους και πρόδωσαν τους πρώην συντρόφους τους. Η ιστορία της μεταπολίτευσης είναι μία περιπέτεια αμοραλισμού, ψευδο-ηθικότητας, ψευδο-ιδεολογίας, ψευδο-επιχειρηματικότητας και γενικότερα ψευδούς ταυτότητας. Υπήρξε η περίοδος του ελληνικού κράτους που χαρακτηρίζεται από τον υψηλότερο βαθμό υποκρισίας.

Κατά την μεταπολίτευση εξαγνίστηκαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του κράτους που συνέθεταν το προηγούμενο πελατειακό μοντέλο της Ελλάδας. Από το 1975 και μετά ξεκίνησε η επαναδόμηση σε μια διευρυμένη βάση, του πελατειακού συστήματος κυριαρχίας. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τα χρόνια που ακολούθησαν σήμαναν την ολοκλήρωση του κράτους πατρωνίας στον τόπο, το οποίο γόμωσε με μπόλικη εκρηκτική ύλη τα θεμέλια της κοινωνίας. Σήμερα απλώς νοιώθουμε την έκρηξη. Η βόμβα που δομήθηκε με κύρια υλικά την αλητεία, τον πολιτικό αριβισμό, τον αλαζονικό μικροαστισμό, την απληστία και την απάτη μιας πολυδιάστατης διαπλοκής, δυστυχώς τώρα έσκασε. Η έκρηξη προκλήθηκε από έναν συγκερασμό εξωτερικών παραγόντων, αλλά τα υλικά κατασκευής αυτής της βραδυφλεγούς βόμβας της μεταπολίτευσης ήταν εξ ολοκλήρου ντόπια.

Η μεταπολίτευση δομήθηκε με τους καλύτερους οιωνούς για εκδημοκρατισμό και λαϊκή χειραφέτηση. Ήταν η εποχή των μεγάλων οραμάτων και προσδοκιών για όλους. Όσοι προερχόμαστε από αριστερές οικογένειες νοιώσαμε μία μοναδική ανακούφιση και πιστέψαμε ότι σύντομα η Ελλάδα θα γινόταν ένας «παράδεισος» εντός του οποίου το ταλέντο, η κοινωνική ευθύνη, η συνεπής εργασία, η καινοτόμος επιχειρηματικότητα που δεν θα αποσκοπούσε στον πλουτισμό και η διάθεση για περιορισμό της εκμετάλλευσης και των αποκλεισμών, καθώς και η απάλειψη του πολιτικού στίγματος, θα μετέτρεπαν την χώρα σε μια δημοκρατική, ευνομούμενη πολιτεία, όπου το Κράτος Δικαίου θα βασίλευε ανοίγοντας διάπλατα τις προοπτικές για ευημερία, ισότητα, πολιτική και κοινωνική ελευθερία, καθώς και αναλογική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα συνοδεύονταν από το ιδιαίτερο επαναστατικό (σοσιαλιστικό), αλλά παράλληλα φιλελεύθερο ηχόχρωμα από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, μέχρι την Κρήτη, τον Έβρο και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ήταν η περίοδος της αγαλλίασης και των μεγάλων κοινωνικών, πολιτικών και ατομικών αναζητήσεων που αποδείχθηκαν στην συνέχεια φενάκη. Όχι, η γενιά του πολυτεχνείου σύστησε τελικά το καθεστώς της μεγάλης απάτης που τώρα αποκαλύπτεται μέσω της κοινωνικής οδύνης, του εθνικού εξευτελισμού και του ατομικού αδιεξόδου.

Τα σημερινά θυμωμένα παιδιά με τα γιαούρτια και την διάθεση τιμωρού, δεν μπορεί παρά να διαισθάνονται ότι αποτελούν το τελικό προϊόν αυτού του καθεστώτος απάτης, στο οποίο μεγαλώσαμε και σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας συμμετείχαμε, εμείς τα παιδιά της χούντας. Δικαιολογίες για την κατάντια μας θα μπορούσε να βρει κανείς πολλές. Το ζήτημα είναι ποιος έχει την ανάγκη για να κρυφτεί πίσω από αυτές, ή να καμουφλαριστεί μέσα σ’ αυτές. Όχι, κανείς δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε δικαιολογία για να νομιμοποιήσει ένα νέο πολιτικό ρόλο που θα αντλεί δυναμική από μια περίοδο ψευδεπίγραφων ταυτοτήτων και πρακτικών. Σήμερα αποκαλύπτεται σε διεθνές επίπεδο η ήττα της καιροσκοπικής και κρατικοδίαιτης αστικής τάξης της χώρας, αφού πρώτα ζήσαμε την ιδεολογική έκπτωση των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων. Η εργατική τάξη της Ελλάδας έχασε τον μπούσουλα σε μια χώρα στρεβλής ανάπτυξης και αποβιομηχάνισης. Τα κονδύλια της ΕΟΚ και αργότερα οι θεσμοί της ΕΕ, έγιναν μοχλοί ακόμα μεγαλύτερης θεσμικής δυσλειτουργίας και οικονομικής κραιπάλης. Πλέον η διαφθορά απέκτησε … ευρωπαϊκό αέρα. Το «αμερικανικό όνειρο» και τα επαρχιώτικα καμώματα λογής-λογής εκσυγχρονιστών αντικατέστησαν για τα καλά το δικό μας όνειρο για δημοκρατία και ευημερία.

Πλέον ένα σημαντικό μέρος των παιδιών της χούντας ένοιωσε με κάθε τρόπο ότι δε είχε καμία θέση στο μεταπολιτευτικό πλαίσιο που σύστηνε την δήθεν ισχυρή Ελλάδα. Προδομένοι είμαστε όσοι προσπαθήσαμε να δώσουμε στις ορίζουσες του πολυτεχνείου σάρκα και οστά και αποκλειστήκαμε από τους μπάσταρδους και όχι τα σημερινά παιδιά που τους φασκελώνουν και τους γιαουρτώνουν. Οι τελευταίοι είναι η χαμένη γενιά που παρήγαγε η μπάσταρδη δική μας γενιά. Το σημερινό στοίχημα είναι η «χαμένη» γενιά να ωριμάσει γρήγορα πολιτικά και στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών, να σοβαρευτεί και απαλλαγμένη από την υποκρισία και τα συμπλέγματα της δικιάς μας γενιάς, να συμβάλλει στην πρόοδο του τόπου. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει σε καμία περίπτωση με υπόστρωμα τα φθαρμένα υλικά της μεταπολίτευσης. Και επίσης σε καμία περίπτωση με τις ιδεολογικές αναπαραστάσεις, τις αξίες, τα στερεότυπα και τους μύθους που δόμησαν τον πολιτισμό της δικιάς μας μη αξιοπρεπούς γενιάς.

Ασφαλώς όλοι της γενιάς του πολυτεχνείου δεν είμαστε ίδιοι. Ούτε συνένοχοι. Θάπρεπε όμως όλοι να ντρεπόμαστε για την κατάληξη του ονείρου μας. Ο συντάκτης αυτών των γραμμών, δίχως υποκρισία, ντρέπεται όταν κοιτάει στα μάτια ένα νέο απελπισμένο σύγχρονο «άθλιο».

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

http://activistis.gr

Η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και η ελληνική εξωτερική πολιτική - του Χρήστου Ροζάκη

Θα ξεκινήσω την αναλυση μου με μια σύντομη ιστορική αναδρομή, η οποία, πιστεύω, ότι βοηθάει στην καλύτερη κατανόηση των λόγων που οδήγησαν τη διεθνή κοινότητα στην σχετικά πρόσφατη καθιέρωση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Σε ένα γενικότερο επίπεδο, το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί την εγκατάλειψη της κυρίαρχης προπολεμικής –και διαχρονικά κραταιής- αντίληψης ότι η βασική χρήση των θαλασσών συμπίπτει με τη ναυσιπλοΐα, και δευτερευόντως με την αλιεία. Μια τέτοια αντίληψη είχε δώσει προτεραιότητα στην αρχή της ελευθερίας των θαλασσών, περιορίζοντας τα παράκτια κράτη σε περιορισμένες ζώνες αιγιαλίτιδας, μέσα στις οποίες και ασκούσαν κυριαρχία, σχεδόν ισοδύναμη με αυτήν του χερσαίου εδάφους, κι εξυπηρετούσαν, έτσι, βασικά μελήματά τους, κυρίως αυτό της ασφάλειας.


Η διαπίστωση, όμως, μέσα από τις επιστημονικές εξελίξεις, ότι η θάλασσα κρύβει πλουτοπαραγωγικούς πόρους στο βυθό και το υπέδαφός της, σε συνδυασμό με τις τεχνολογικές προόδους που κατέστησαν δυνατή την εκμετάλλευσή τους, οδήγησαν, βαθμιαία σε μια αναθεωρηση αυτής την σχετικά μοναδικής προτεραιότητας, και στη δημιουργία νέων νομικών καθεστώτων στο Δίκαιο της θάλασσας. Καθεστώτα, τα οποία διευρύνουν τη δικαιοδοσία των κρατών στη θάλασσα, πέρα από την αιγιαλίτιδα, παρέχοντας δυνατότητες στα κράτη, κι αργότερα στην ίδια τη διεθνή κοινότητα να νομιμοποιήσει την αποκλειστική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων του βυθού και του υπεδάφους του –όπως και σε άλλες θαλάσσιες περιοχές-, αλλά και τα οποία επιχειρούν να συμβιβάσουν τη διατήρηση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας με τα νέα δικαιώματα χρήσης των θαλασσών. Η πρώτη ζώνη που διαμορφώνεται με αυτές τις νέες αντιλήψεις είναι, βέβαια, η ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα.
Στο ειδικότερο επίπεδο, τώρα, της ανάλυσής μας για την ΑΟΖ, η αυτή ζώνη έλκει την καταγωγή της σε έμπνευση λατινοαμερικανικών κρατών. Η συστηματική, οργανωμένη βιομηχανικά αλιεία των ΗΠΑ σε περιοχές του Ειρηνικού Ωκεανού, εκτός της αιγιαλίτιδας ζώνης των προσκείμενων κρατών της Νότιας Αμερικής, είχε αποστερήσει τα παράκτια κράτη από πολύτιμα αλιευτικά αποθέματα, αλλά είχε οδηγήσει και σε αλλοιώσεις του οικοσυστήματος της περιοχής, με σύνθετες –ακόμα και οικονομικές επιπτώσεις- για τα παράκτια κράτη. Η διαπίστωση αυτών των επιπτώσεων συνάσπισε τα κράτη αυτά, και τα οδήγησε σε μία κοινή στάση και στην πρόταση για μια νέα θαλάσσια ζώνη δικαιοδοσίας σε μια μεγάλη έκταση από τις ακτές, που απέδιδε αποκλειστικά δικαιώματα αλιείας στα παράκτια αυτά κράτη. Σύντομα την πρωτοβουλία τους ενστερνίστηκαν και κράτη εκτός της Λατινικής Αμερικής, με αποτέλεσμα η Τρίτη Συνδιάσκεψη για το δίκαιο της θάλασσας, που οδήγησε στη νέα Σύμβαση του 1982, να βρει ώριμη τη διεθνή κοινότητα για μια πρόβλεψη μιας νέας θαλάσσιας ζώνης, αυτήν που η Σύμβαση καθιέρωσε ως ΑΟΖ.
Η Σύμβαση του 1982 αφιερώνει ένα τμήμα της (το Τμήμα V) στην ΑΟΖ. Σε αυτό καθορίζεται η νομική φυσιογνωμία της ζώνης, οι λειτουργίες της και τα όρια της δικαιοδοσίας των κρατών. Σύμφωνα με τα Άρθρα του Τμήματος V, η ΑΟΖ είναι μια θαλάσσια ζώνη πέρα, αλλά παρακείμενη, της αιγιαλίτιδας ζώνης, η οποία περιλαμβάνει το βυθό, το υπέδαφός του, τη θαλάσσια ‘κολώνα’, και την επιφάνεια της θάλασσας, ως μια απόσταση διακοσίων μιλίων από την ακτή –μειωμένη, όμως, ανάλογα με το εύρος της παρακείμενης αιγιαλίτιδας ζώνης. Σε αυτή τη ζώνη το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα με σκοπό την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, τη διατήρηση και τη διαχείριση των θαλασσίων πόρων, ζωντανών ή άλλων, της περιοχής, όπως, επίσης, και τις άλλες δραστηριότητες που αφορούν την οικονομική εξερεύνηση και εκμετάλλευση της ζώνης, όπως είναι η παραγωγή ενέργειας από το νερό, τα ρεύματα και τους ανέμους. Η δικαιοδοσία του παράκτιου κράτους επεκτείνεται, επίσης, στη δυνατότητά του να κατασκευάζει και να χρησιμοποιεί τεχνητά νησιά, εγκαταστάσεις και κατασκευές (για την εξυπηρέτηση των χρήσεων της ζώνης), να κάνει επιστημονική έρευνα, και να προστατεύει και διατηρεί το θαλάσσιο περιβάλλον. Τα δικαιώματα αυτά είναι λειτουργικά, δεν συνιστούν εδαφική κυριαρχία, και πρέπει να ασκούνται με τρόπο που να λαμβάνει υπόψη του τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των άλλων κρατών που κάνουν χρήση της θαλάσσιας περιοχής. Ιδιαίτερα, βέβαια, όταν ασκούν το δικαίωμά τους της ελεύθερης ναυσιπλοΐας. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι για τα δικαιώματα που δεν προκύπτουν ρητά ότι ανήκουν στο καθεστώς της ΑΟΖ, η θαλάσσια περιοχή της διέπεται από το καθεστώς της ελευθερίας των θαλασσών.
Η προσθήκη της νέας ζώνης στη δικαιοδοσία των κρατών στις θάλασσες, πέρα από την αιγιαλίτιδα, παρέχει μια προστιθέμενη αξία στην ήδη υπάρχουσα δυνατότητα του παράκτιου κράτους να εκμεταλλεύεται το θαλάσσια πλούτο των βυθών και του υπεδάφους του, μέσα από το θεσμό της υφαλοκρηπίδας, με την προσθήκη της θαλάσσιας κολώνας και της επιφάνειας της θάλασσας. Οι νέες, κατά συνέπεια, χρήσεις της αφορούν κυρίως την αλιεία, και την εκμετάλλευση της φυσικής, ήπιας ενέργειας που προκύπτει από την κίνηση του νερού και των ανέμων. Όσον αφορά τώρα το βυθό και το υπέδαφος, αυτή η περιοχή εξακολουθεί να διέπεται από τις νομικές ρυθμίσεις της υφαλοκρηπίδας –κάτι που ρητά προσδιορίζεται από την παράγραφο 3 του Άρθρου 56 της Σύμβασης. Ο θεσμός, κατά συνέπεια, της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας, όχι μόνο δεν απορροφάται από την ΑΟΖ, αλλά παραμένει ζωντανός, και καθορίζει, με τις νομικές ρυθμίσεις του, τον τρόπο χρήσης των βυθών από τα παράκτια κράτη.
Θα πρέπει επίσης να υπογραμμιστεί ότι τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους στην παρακείμενη ΑΟΖ υπόκεινται στους γενικότερος περιορισμούς που προκύπτουν από τον ‘κοινωνικό’ χαρακτήρα που διέπει συνολικά τη Σύμβαση του 1982. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία του Δικαίου της Θάλασσας, η διεθνής κοινότητα αποδίδει τόση σημασία στα δικαιώματα τρίτων κρατών, αλλά και στα δικαιώματα της ίδιας της κοινότητας απέναντι στα δικαιώματα των παράκτιων κρατών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι βέβαια η υιοθεσία του νέου καθεστώτος της ‘κοινής κληρονομιάς της ανθρωπότητας’, των βυθών πέρα από τις εθνικές δικαιοδοσίες, όπου η ίδια η διεθνής κοινότητα απολαμβάνει, σύμφωνα με τη Σύμβαση, των καρπών τους, με ένα πνεύμα διανεμητικής δικαιοσύνης εις όφελος των οικονομικά ασθενέστερων μελών της. Στο ίδιο πνεύμα, η Σύμβαση προβλέπει ότι στην ΑΟΖ ενός κράτους τα κράτη τα γειτονικά προς αυτό έχουν το δικαίωμα της συμμετοχής στους ζωντανούς πόρους της θαλάσσιας αυτής περιοχής, εφόσον χαρακτηρίζονται ως ‘γεωγραφικά μειονεκτούντα κράτη’. Το Άρθρο 70 της Σύμβασης προσδιορίζει την έννοια του ‘γεωγραφικά μειονεκτούντος κράτους’, όπως και τους όρους της άσκησης των δικαιωμάτων του στην ΑΟΖ.
Έρχομαι τώρα στο θέμα της καθιέρωσης της ΑΟΖ από ένα παράκτιο κράτος. Σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, η οποία υφίσταται ως ‘φυσικό δικαίωμα’, ανεξάρτητα από την έκφραση βούλησης του παράκτιου κράτους, στην περίπτωση της ΑΟΖ το κράτος πρέπει να εκδηλώσει τη διάθεσή του να αποκτήσει τη ζώνη, μέσα από μια διακήρυξή του. Από τη στιγμή αυτή που το κράτος εκφράζει αυτή τη βούληση αποκτά όλα τα δικαιώματα που το Διεθνές Δίκαιο του απονέμει σε μια περιοχή που εκτείνεται ως τα διακόσια μίλια από την ακτή. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι το εύρος της θαλάσσης του στην περιοχή παρέχει μια τέτοια δυνατότητα.
Στην περίπτωση, όμως, που υπάρχει γεωγραφική στενότητα, και υπάρχουν ‘αντικείμενα’ κράτη σε απόσταση μικρότερη από τα τετρακόσια μίλια (200+200), τότε θα πρέπει να υπάρξει, σύμφωνα με τη Σύμβαση, οριοθέτηση της ΑΟΖ. Το Άρθρο 74 της Σύμβασης του ’82 ορίζει ότι ‘[η] οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης ανάμεσα σε κράτη με αντικείμενες ή γειτονικές ακτές θα πραγματοποιείται με συμφωνία στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, όπως αναφέρεται στο Άρθρο 38 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, με σκοπό την επίτευξη μιας ευθύδικης λύσης’. Σύμφωνα με τη δεύτερη παράγραφο του ιδίου άρθρου ‘αν δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί συμφωνία μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, τα ενδιαφερόμενα κράτη θα προσφεύγουν στις διαδικασίες που προβλέπει το Τμήμα XV (της Σύμβασης)’. Εξυπακούεται ότι οι διαδικασίες αυτές, που αφορούν γενικότερα κράτη που διαφωνούν σε σχέση με την ερμηνεία και την εφαρμογή των διατάξεων της Σύμβασης, υποχρεωτικά ακολουθούνται στις περιπτώσεις που και τα δύο μέρη που επιδιώκουν οριοθέτηση είναι μέρη της Σύμβασης. Στην περίπτωση που δύο κράτη δεν είναι μέρη της Σύμβασης, και στην περίπτωση που το ένα από αυτά δεν την έχει επικυρώσει τότε, φυσικά, η υποχρέωση της παραγράφου 2 αίρεται. Παραμένει, όμως, η μέθοδος οριοθέτησης που προβλέπει το Άρθρο 74, παρ. 1, ως υποχρέωση για κάθε κράτος, ανεξαρτήτως συμμετοχής του στη Σύμβαση, γιατί η διάταξη αυτή έχει μέσα από μακρά πρακτική οριοθετήσεων, αποκτήσει εθιμικό χαρακτήρα, και δεσμεύει ως έθιμο.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι βασικές, ουσιαστικές διατάξεις της Σύμβασης για την ΑΟΖ, όπως και ο ίδιος ο θεσμός της ΑΟΖ, έχουν αποκτήσει εθιμικό χαρακτήρα, και κάθε κράτος μπορεί να τις επικαλεστεί προκειμένου να καθιερώσει ΑΟΖ, και να ασκήσει τα δικαιώματα που προβλέπονται μέσα σε αυτήν.
Έρχομαι, τώρα, στο δεύτερο μέρος της αναλυσης μου που αφορά την ελληνική περίπτωση. Το τελευταίο διάστημα έχει αναπτυχθεί μια συζήτηση, που έχει ξεφύγει από τις στενές επιστημονικές ανταλλαγές, και έχει πάρει ευρύτερες διαστάσεις δημοσιότητας. Αυτό θα πρέπει να οφείλεται και στο γεγονός ότι υπάρχουν πληροφορίες τις οποίες δεν μπορώ προσωπικά να διαψεύσω ή να επιβεβαιώσω ότι η Τουρκία αντιτίθεται στην καθιέρωση ΑΟΖ στο Αιγαίο Πέλαγος, ενώ είναι διατεθειμένη να ζητήσει την καθιέρωση ΑΟΖ στην περιοχή της Ανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, η διάκριση που πραγματοποιεί η Τουρκία είναι τεχνητή. Γιατί βασίζεται σε μια γεωγραφική διαφοροποίηση η οποία και αδόκιμη είναι, και μας απομακρύνει από την συνολική λύση, η οποία συνήθως συνοδεύει μια απόφαση δύο χωρών να οριοθετήσουν τις θαλάσσιες ζώνες τους. Αδόκιμη είναι γιατί θεωρεί ότι η Ανατολική Μεσόγειος δεν περιλαμβάνει το Αιγαίο και κατά συνέπεια πρόκειται για δύο θάλασσες που δικαιολογούν χωριστές οριοθετήσεις. Η επιστήμη, όμως, δεν συμφωνεί πάντοτε μαζί τους, καθώς υπάρχουν πολλοί έγκριτοι γεωγράφοι και (γεω)φυσικοί, οι οποίοι θεωρούν ότι η Ανατολική Μεσόγειος –σε σχέση με τη Δυτική- προσδιορίζεται δυτικά από μια νοητή γραμμή που ξεκινά από τα ιταλικά παράλια και καταλήγει στη Λιβύη, εγκλωβίζοντας μέσα σε αυτή τόσο την Αδριατική, όσο και το Αιγαίο.
Αλλά και στην περίπτωση που δεν δεχτούμε αυτή τη σχολή, και θεωρήσουμε ότι η Ανατολική Μεσόγειος εκκινεί από μια νοητή γραμμή ανατολικά των Δωδεκανήσων και της Κρήτης, και πάλι το ερώτημα παραμένει σε τι εξυπηρετεί αυτή η γεωγραφική διάκριση στην περίπτωση που αποφασίζεται η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα σε δύο κράτη τα οποία επιδιώκουν να οριστικοποιήσουν επιλύσεις που αφορούν τις θαλάσσιες ζώνες τους σε μια περιοχή υδάτινης συνέχειας, που δεν διακόπτεται από οποιοδήποτε φυσικό εμπόδιο.
Νομίζω ότι η διάκριση που επιδιώκει η Τουρκία –αν πράγματι οι πληροφορίες μας είναι σωστές- θα πρέπει να οφείλεται στην αδιαθεσία της να αποδεχτεί ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει, μέσω της ΑΟΖ, κυριαρχικά δικαιώματα σε μεγάλα θαλάσσια τμήματα του Αιγαίου, που θα περιλαμβάνουν την κολώνα του νερού, και την επιφάνεια, κάτι που επαναφέρει, κατά την Τουρκία, στο προσκήνιο τη λογική της ‘ελληνικής λίμνης’, που θέλει με κάθε τρόπο να ματαιώσει. Καθώς αυτή η λογική περιορίζει την Τουρκία στις δυνατότητες που διαφορετικά προσφέρει η ελευθερία των θαλασσών, και μειώνει την ικανότητά της να ‘συμμερίζεται’ μαζί με την Ελλάδα τη χρήση του Αιγαίου. Ειδικότερα, μάλιστα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι σε περίπτωση καθιέρωσης ελληνικής ΑΟΖ, η χώρα αποκτά δικαιώματα στην επιφάνεια της θάλασσας –τεχνητές νησίδες, εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης ήπιας ενέργειας- που μπορεί να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην ελευθερία των θαλασσών. Αντίθετα γι’ αυτό που η Τουρκία ονομάζει Ανατολική Λεκάνη της Μεσογείου, οι ευνοϊκότερες οριοθετικές συνθήκες για την Τουρκία, της παρέχουν την πολυτέλεια να αποδεχτεί την ύπαρξη ελληνικής ΑΟΖ, και να μη μας φέρει αντιρρήσεις στην καθιέρωσή της –αν και βέβαια ακούγεται ότι εκεί η Τουρκία πιστεύει η Ελλάδα δεν έχει μεγάλα περιθώρια διεκδίκησης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ύπαρξη του Καστελορίζου, αλλά και της Ρόδου, της Καρπάθου και της Κρήτης προσφέρουν τις γραμμές βάσης οι οποίες προσδιορίζουν τις σχετικές ζώνες, και οι οποίες ‘νομιμοποιούν’ την ύπαρξή τους. Διαφορετικό είναι το ζήτημα της ‘επήρειάς’ τους, δηλαδή της έκτασης των ζωνών που δικαιούνται, ως νησιά και όχι ως ηπειρωτικά εδάφη, στη συνολικότερη κατανομή της υφαλοκρηπίδας και την ΑΟΖ. Ο ρόλος τους εκεί μπορεί να είναι διαφορετικός από αυτόν των ηπειρωτικών ακτών, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτή η γενικά αποδεκτή διαφορά τα στερεί παντελώς από τη απόλαυση θαλασσίων ζωνών. Ειδικότερα, μάλιστα, για το Αιγαίο Πέλαγος, όπου η αλυσίδα των ελληνικών νησιών συνεχίζεται με τα ηπειρωτικά εδάφη του, η έκταση των δικαιωμάτων τους –ως ένα ενιαίο όλο- αναμφίβολα κλίνει την πλάστιγγα προς την ελληνική πλευρά, σε σχέση με τα δικαιώματα που αντλούνται από τις (κυρίως) ηπειρωτικές ακτές της Τουρκίας στην ίδια περιοχή.
Όσον αφορά, τώρα, την περιοχή του Καστελόριζου, επαναλαμβάνω, στις ακτές του θα πρέπει να προστεθούν και οι ανατολικές ακτές της Ρόδου, της Καρπάθου, και θα έλεγα και της Κρήτης, των οποίων προβολή προς ανατολάς θα είναι το τμήμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ που αναλογεί στην Ελλάδα στην εν λόγω περιοχή. Βέβαια, σε μια ενδεχόμενη οριοθέτηση αυτές οι ακτές θα προσμετρηθούν, αλλά και θα αναμετρηθούν με τις τουρκικές ηπειρωτικές ακτές, βασικό κριτήριο οριοθέτησης, ανάμεσα σε άλλα, και θα ήταν επιπόλαιο να επιχειρήσω σήμερα μια απάντηση αναφορικά με την έκταση των ελληνικών δικαιωμάτων στην περιοχή, καθώς αυτή θα προσδιοριστεί από μια σειρά δυσχερώς σταθμητών παραγόντων, που θα κριθούν στις διμερείς διαπραγματεύσεις, ή, σε περίπτωση διαπραγματευτικού αδιεξόδου, από ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο.
Η τουρκική άποψη ότι το Καστελόριζο δεν δικαιούται ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε ΑΟΖ, εκτός του ότι απομονώνει το Καστελόριζο από τα υπόλοιπα ελληνικά γειτονικά νησιά, των οποίων οι ακτές συνιστούν γραμμές βάσης, αγνοώντας τη σωρευτική επίδρασή τους στη διαμόρφωση μιας οριοθετικής γραμμής ανάμεσα στις χώρες στην Ανατολική Λεκάνη, στηρίζεται, κατά τα φαινόμενα σε μια εσφαλμένη ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.
Θα πρέπει να προέρχεται από μια ατυχή μεταγωγή των διδαγμάτων τηε διαιτητικής απόφασης των Νησιών της Μάγχης (Ηνωμένο Βασίλειο-Γαλλία, 1971), τα οποία αφορούσαν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γαλλία. Στην υπόθεση εκείνη τα βρετανικά νησιά της Μάγχης, που βρίσκονται πλησιέστατα στις γαλλικές ηπειρωτικές ακτές δεν μετέβαλαν, με την παρουσία τους, την εφαρμογή της μέσης γραμμής/ γραμμής ίσης απόστασης, που καθορίζεται από τις ηπειρωτικές ακτές των δύο κρατών. Στα νησιά αυτά, που κατά το διαιτητικό δικαστήριο, βρίσκονται στη ‘λάθος πλευρά’, δόθηκε απλά μια ζώνη 12 μιλίων από τις ακτές τους, για όλες τις χρήσεις.
Η περίπτωση, όμως, του Καστελόριζου είναι διαφορετική. Σε αντίθεση με τα νησιά της Μάγχης, το Καστελόριζο δεν βρίσκεται στη «λάθος πλευρά», αφού στην περιοχή δεν υπάρχει απέναντι από τις τουρκικές ακτές, ελληνικό έδαφος που θα δικαιολογούσε μια χάραξη μέσης γραμμής ανάμεσα στις ηπειρωτικές ακτές, και θα έθετε το δίλημμα για τη θέση αυτών των νησιών στην οριοθέτηση. Το Καστελόριζο είναι το μόνο ελληνικό έδαφος απέναντι από τις τουρκικές ακτές, και η μόνη ομοιότητά του με τα βρετανικά νησιά είναι ότι βρίσκεται κοντά στο τουρκικό ηπειρωτικό έδαφος. Αλλά αυτό το δεδομένο δεν το στερεί από το δικαίωμα να απολαμβάνει τις θαλάσσιες ζώνες που δικαιούνται τα νησιά από το Διεθνές Δίκαιο. Κατά συνέπεια στην οριοθετική διαδικασία θα πρέπει να υπολογιστεί. Ποιο είναι, τώρα, το μερίδιό του στην κατανομή των ζωνών είναι άλλο θέμα, που συνδέεται με την επήρεια που το Καστελόριζο έχει στην απόδοση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ στην περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση, η υπάρχουσα διεθνής νομολογία δεν μας βοηθάει ιδιαίτερα στο να δώσουμε μια σαφή απάντηση της έκτασης των δικαιωμάτων του Καστελόριζου σε μια οριοθετική διαδικασία. Γιατί ούτε η υπόθεση Λιβύης-Τυνησίας (υπόθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου), ούτε η πιο πρόσφατη υπόθεση Ρουμανίας-Ουκρανίας (πάλι απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου), είναι ιδιαίτερα επιβοηθητικές, γιατί οι πραγματικές συνθήκες διαφέρουν και στις δύο σημαντικά, σε σχέση με τις πραγματικές συνθήκες στην περιοχή του Καστελόριζου. Στην μεν πρώτη περίπτωση τα ‘επίμαχα’ νησιά βρίσκονται πολύ κοντά στις ακτές του ιδίου κράτους στο οποίο ανήκουν (Τυνησία), ενώ στη δεύτερη το νησί των Όφεων δεν έχει δική του οικονομική ζώνη.
Θα τελειώσω με το ερώτημα: είναι σημαντικό για την Ελλάδα να θεσπίσει ΑΟΖ; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι απόλυτη. Αν το ενδιαφέρον της Ελλάδας εστιάζεται στην εξερεύνηση και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων του βυθού και του υπεδάφους των παρακείμενων θαλασσών, τότε ο θεσμός της υφαλοκρηπίδας εξυπηρετεί αποτελεσματικά τον στόχο αυτό. Αν επιδιώκει, ως προστιθέμενη αξία, όπως έχω ήδη τονίσει, να αποκτήσει και αποκλειστικά δικαιώματα αλιείας, και εκμετάλλευσης των ήπιων μορφών ενέργειας που προσφέρουν τα κύματα και οι άνεμοι της θάλασσας, τότε η ΑΟΖ καθίσταται απαραίτητη. Ειδικότερα, όμως, για το Αιγαίο θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι και η Τουρκία έχει σχετικά δικαιώματα, κι ότι θα πρέπει να υπάρξει οριοθέτηση των δύο ΑΟΖ με συμφωνία, ή, σε κάθε περίπτωση, με την παρέμβαση τρίτου δικαιοδοτικού οργάνου. Είναι πολιτική απόφαση αυτή, και εναπόκειται στην πολιτική ηγεσία να προσμετρήσει τα θετικά και τα αρνητικά μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.

http://infognomonpolitics.blogspot.com