Ανέκδοτα για Δικηγόρους

Πώς καταλαβαίνεις ότι ένας δικηγόρος λέει ψέματα;
Κουνιούνται τα χείλη του.


Πρότειναν σε έναν δικηγόρο να γίνει μάρτυρας του Ιεχωβά. Εκείνος αρνήθηκε γιατί δεν ήταν μπροστά όταν έγινε το ατύχημα αλλά θα ενδιαφερόταν να αναλάβει την υπόθεση.

Πόσοι δικηγόροι χρειάζονται για να βιδώσουν μία λάμπα;
Εσύ πόσους μπορείς να πληρώσεις;



Το αυτοκίνητο ενός δικηγόρου και ενός γιατρού συγκρούστηκαν σε έναν επαρχιακό δρόμο. Ο δικηγόρος, βλέποντας ότι ο γιατρός σοκαρίστηκε λίγο, τον βοήθησε να βγει από το αμάξι του και του έδωσε να πιει από το φλασκί του. Ο γιατρός το δέχτηκε και έδωσε πάλι το φλασκί στο δικηγόρο, ο οποίος το έκλεισε και το έβαλε στην τσέπη. «Εσύ δεν θα πιεις;» ρώτησε ο γιατρός. «Βέβαια, αφού φύγει η αστυνομία» απάντησε ο δικηγόρος.


Γιατί ο δικηγορικός σύλλογος απαγορεύει το σεξ ανάμεσα στους δικηγόρους και στους πελάτες τους;
Για να μη χρεώνουν τους πελάτες δύο φορές την ίδια υπηρεσία.


Ποια η διαφορά ανάμεσα σε μια γυναίκα δικηγόρο και ένα πιτ-μπουλ;
Το κραγιόν.



Κανένας δεν γελάει με τα ανέκδοτα για δικηγόρους. Οι δικηγόροι δεν τα βρίσκουν αστεία και οι υπόλοιποι δεν τα θεωρούν ανέκδοτα

Το χρονικό μιας κρατικής πτώχευσης.

Του Βαγγέλη Κορωνάκη
www.athensvoice.gr/politics/av,19278,Το χρονικό μιας κρατικής πτώχευσης.html

Κάποτε, μια χώρα με αδύναμη οικονομία, για να αποφύγει το χρόνιο πληθωρισμό, αποφάσισε να υιοθετήσει ένα από τα πιο ισχυρά νομίσματα του πλανήτη. Ο πληθωρισμός μειώθηκε κατακόρυφα μέσα σε λίγα χρόνια, τα χαμηλά επιτόκια τροφοδότησαν την κατανάλωση, τα εισαγόμενα προϊόντα έγιναν φτηνά και η ψευδαίσθηση της καλοπέρασης εδραιώθηκε στους πολίτες της.

Η οικονομία όμως έπασχε από χρόνια και βαθιά προβλήματα, και τίποτα δεν γινόταν προς την κατεύθυνση της λύσης τους. Η φοροδιαφυγή, η διαφθορά και το ξέπλυμα χρήματος βασίλευαν, ενώ ο δανεισμός του κράτους, λόγω της σταθερής ισοτιμίας του νομίσματος, γινόταν όλο και πιο φτηνός και η κυβέρνηση της χώρας κατέφευγε όλο και πιο συχνά σ' αυτόν για να καλύψει τις ανεπάρκειες της οικονομίας.

Ετσι τα ελλείμματα μεγάλωναν, το χρέος αυξανόταν και η κυβέρνηση το εξυπηρετούσε με περισσότερο χρέος. Ταυτόχρονα, το νόμισμα λόγω της σταθερής ισοτιμίας δεν μπορούσε να υποτιμηθεί, ενώ την περίοδο εκείνη γινόταν όλο και ισχυρότερο, με αποτέλεσμα τα προϊόντα της να γίνονται πιο ακριβά στο εξωτερικό, η οικονομία λιγότερο ανταγωνιστική και οι ξένες επενδύσεις πιο σπάνιες. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, οι ανταγωνιστικές της χώρες γίνονταν συνεχώς φτηνότερες μέσω της υποτίμησης των δικών τους νομισμάτων και τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια στράφηκαν εκεί.

Έτσι, η χώρα δανειζόταν χωρίς να παράγει αρκετά και ζούσε αμέριμνα πέρα από τις δυνατότητές της, μέχρι που κάποια στιγμή οι δανειστές της άρχισαν να απαιτούν περισσότερες εξασφαλίσεις με τη μορφή υψηλότερων τόκων, για να συνεχίσουν να την δανείζουν. Αυτό δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο: το υπέρογκο χρέος έκανε ακριβό το δανεισμό και ο ακριβός δανεισμός αύξανε κι άλλο το χρέος.

Κάποτε έγινε το αναμενόμενο: Η κυβέρνηση της χώρας δήλωσε αδυναμία εξόφλησης του χρέους της προς τους δανειστές της, δηλαδή πτώχευση.

Ο δανεισμός σταμάτησε, η σύνδεση της ισοτιμίας έπαψε, με αποτέλεσμα μια τεράστια υποτίμηση του παλιού νομίσματος (που επανήλθε), η οποία οδήγησε την οικονομία σε κατάρρευση: οι εισαγωγές έγιναν πανάκριβες και χιλιάδες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού πέρασε στην ανεργία, μισθοί, συντάξεις και παροχές μειώθηκαν δραματικά και αποταμιεύσεις εξανεμίστηκαν.

Όπως είναι φυσικό, οι ξένοι δανειστές που έχασαν τα λεφτά τους επέβαλαν μέσω των διεθνών οργανισμών επαχθή μέτρα ανασυγκρότησης της οικονομίας, κάτι που η κυβέρνηση μιας πτωχευμένης χώρας ήταν φυσικά υποχρεωμένη να δεχτεί.

Βίαιες ταραχές ξέσπασαν και τα τραύματα της οικονομίας δεν επουλώθηκαν ποτέ.

(Πρόκειται για την Αργεντινή, η οποία κήρυξε πτώχευση το 2001. Το αργεντίνικο πέσο είχε συνδεθεί με το δολάριο δέκα χρόνια νωρίτερα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλες χώρες, κυβερνήσεις και οικονομικές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.)

Αναλωθήκαμε όλοι σε μία πένθιμη συνουσία και βγάλαμε μία νεκρή γενιά

Γράφει ο Παύλος Χαϊκάλης
Ο Παύλος Χαϊκάλης γράφει τις σκέψεις του και τους προβληματισμούς του για την τάση των νέων να αφήνουν την Ελλάδα ώστε να βρουν περισσότερες ευκαιρίες και μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Αφορμή του άρθρου του στο aixmi.gr ήταν το σχόλιο ενός νέου 20 ετών που ετοίμαζε τις βαλίτσες του…

Ακολουθεί το κείμενο του Παύλου Χαϊκάλη…

Σε καμία περίπτωση στη ζωή μου δεν υπήρξα ούτε ήθελα να γίνω, λαϊκιστής. Είναι κάτι που απεχθάνομαι. Όπως και μηδενιστής ή ισοπεδωτής πραγμάτων και καταστάσεων. Πάντα θα υπάρχει η μειονότητα για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ένα 10%, ίσως και 20%. Μπααα, πολύ είπα. Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι ισοπεδωτική. Και το έδαφος που χτίσαμε το μέλλον της χώρας αυτής, ανώμαλο. Με ενδιαφέρει να δώσω μια απάντηση σ’ ένα φίλο που αφιέρωσε χρόνο να διαβάσει το τελευταίο άρθρο μου και που είναι 20 ετών και έφυγε ή ίσως είναι έτοιμος να φύγει για Αυστραλία. Αναρωτιόταν τί φταίει και πληρώνει αυτός το μάρμαρο.

ΟΧΙ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ, ΔΕ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ.

Φταίει η δικιά μου και οι προηγούμενες γενιές. Φταίνε εκείνοι οι γονείς που εγκλωβίστηκαν σ’ ένα δικομματικό πεδίο και δεν είδαν το μέλλον σου παρασυρμένοι και παραδομένοι σε μια ανηλεή πελατειακή σχέση.

Φταίνε εκείνοι που δημιούργησαν τη βασική σου εκπαίδευση και την έκαναν με τέτοιο τρόπο, ώστε να σιχαθείς τη γνώση και να εγκλωβιστείς στη παπαγαλία γιατί αυτό τους συνέφερε. Για να ζήσουν και τα φροντιστήρια όπου οι γονείς, πάλι εγκλωβισμένοι, πλήρωναν για κάτι καλύτερο. Μη αντιδρώντας πάλι για τη ΔΩΡΕΑΝ Παιδεία που έπρεπε να έχεις.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν αντέδρασαν στην πνευματική σου τροφή, αλλά άφηναν να καλλιεργείται ένα σάπισμα στη σκέψη τροφοδοτώντας σε με ό,τι άχρηστο επέβαλλε το σύστημα.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που επένδυσαν το μέλλον σου βασισμένοι στη δύναμη της πελατειακής τους σχέσης, καλλιεργώντας σου το συναίσθημα ότι οι γνωριμίες του μπαμπά έχουν τη λύση.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που ενδιαφερόμενοι για τη δική σου κάλυψη και αποκατάσταση, έκλειναν τις πόρτες στους άλλους.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δουλεύοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ για να σου εξασφαλίσουν την άνεσή σου και να απενεχοποιηθούν για την έλλειψη επικοινωνίας αδιαφόρησαν για τις ανάγκες σου και όποιες απορίες σου, δίνοντας σου ένα χαρτζιλίκι γενναίο για να ξεφύγουν.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν αντέδρασαν για τον περιορισμένο έως ανύπαρκτο ζωτικό χώρο που είχες για να ζήσεις, γιατί σημασία δεν είχε ο κήπος και το πράσινο αλλά τα τετραγωνικά.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν σ’ έμαθαν ότι η ανθρώπινη επαφή είναι το παν, η γνώση είναι δύναμη και το σεξ χαρά και δημιουργία. Έτσι δεν σ’ έμαθαν τι είναι φλερτ, ερωτικό σκίρτημα, ο ιδρώτας και η αγωνία στο πρώτο ραντεβού και εγκλωβίστηκες με τα sms, τα mms κ.λπ., σερφάροντας στο διαδίκτυο βλέποντας εκπομπές ξεφτίλας στη tv και ψάχνοντας για ασφαλές σεξ και αν σου κάτσει και καμιά καλή είδηση. Μια αποχαύνωση, δηλαδή.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν αντέδρασαν στην όποια ενημέρωση σου καθιστώντας ως πρότυπο ζωής τα Μ.Μ.Ε. Και η παθογένεια δεν έχει τέλος.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που ζώντας με τ’ απωθημένα του παρελθόντος δεν φρόντισαν ούτε τη διατροφή σου παίζοντας ακόμη και με την υγεία σας.

Φταίνε εκείνοι οι γονείς που δεν σου μίλησαν για σεβασμό, για ελευθερία σκέψης, για πατρίδα, για ανάγκη έκφρασης, για τέχνες, για ανάγκη αντίδρασης στα κακώς κείμενα.

Φταίμε όλοι εμείς οι άνθρωποι της Τέχνης που δεν μιλήσαμε. Είτε γιατί εξαγοραστήκαμε είτε γιατί είμαστε απλοί υπάλληλοι και δεν μπορούμε.

Φταίμε όλοι που δεν αντιδράσαμε σ’ ένα φαύλο κράτος γιατί βολευτήκαμε.

Γιατί ξεχάσαμε το ψωμί με τη ζάχαρη και το λαδόξυδο που τρώγαμε και αφεθήκαμε στο μπαλσάμικο, τα πολύσπορα και τα τυριά κρέμες. Ξεχάσαμε την πείνα, τα φθαρμένα παντελόνια και ριχτήκαμε στις μάρκες.

Φταίμε όλοι αγόρι μου, γιατί σας μάθαμε να καταστρέφετε και δεν σας μάθαμε να δημιουργείτε.

Αναλωθήκαμε όλοι σε μία πένθιμη συνουσία και βγάλαμε μία νεκρή γενιά.

ΣΑΣ ΖΗΤΑΜΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ…

Υ.Γ . Όπου γονείς είμαστε όλοι. Όπου εσύ, η γενιά του σήμερα.

Γράφει ο Παύλος Χαϊκάλης στο aixmi.gr