Γιατί οι Αμερικάνοι παρακολουθούσαν τον Καραμανλή

Ο ανταποκριτής του Mega στη Ουάσινγκτον, Μιχάλης Ιγνατίου, σχολιάζει στην aixmi.gr το θέμα των υποκλοπών στον Κώστα Καραμανλή και μεταφέρει τις πληροφορίες του για τους λόγους που παρακολουθούνταν ο πρώην πρωθυπουργός.

Ακολουθεί το άρθρο:

Παρά το γεγονός ότι δεν δόθηκε η απαιτούμενη δημοσιότητα, δεν παύει να είναι συγκλονιστική η αποκάλυψη της εφημερίδας «Καθημερινή» ότι η έρευνα του εισαγγελέα Εφετών τοποθετεί την αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας στο ρόλο του αυτουργού των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και άλλων κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων.

Αν δεν με απατά η μνήμη μου είναι η πρώτη φορά μετά την δικτατορία που η Πρεσβεία πιάνεται επ’ αυτοφόρω να παρακολουθεί τον Έλληνα πρωθυπουργό. Αν αποδειχθούν αληθινές οι πληροφορίες, οι Αμερικανοί στόχευαν όχι μόνο τις πολιτικές δραστηριότητες του κ. Καραμανλή, αλλά και τις πολύ προσωπικές στιγμές του.

Η πράξη αυτή καθ’ αυτή των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, δεν είναι μόνο καταδικαστέα, ήταν και επικίνδυνη για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας. Είναι γεγονός πλέον -και όχι ανυπόστατες φήμες, όπως ισχυρίζονταν τότε οι Αμερικανοί- ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα κατά την περίοδο 2004-2005, οι συνδιαλέξεις του πρωθυπουργού καταγράφονταν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Με τον τρόπο αυτό, γνώριζαν κάθε σκέψη του κ. Καραμανλή, είτε αφορούσε την Ενέργεια, τους Εξοπλισμούς, τις σχέσεις με τη Ρωσία, την Τουρκία και τα Σκόπια, είτε είχε σχέση με το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν και γενικά το Κυπριακό. Οι Αμερικανοί -και κατ’ επέκταση και κάποιοι σύμμαχοί τους- ήξεραν τί επρόκειτο να πράξει ο κ. Καραμανλής και οι υπουργοί του πριν από κάθε συνάντηση που είχαν μαζί τους, με αποτέλεσμα να τους αναγκάζουν να βρίσκονται συνέχεια σε άμυνα.

Τότε που δημιουργήθηκε το θέμα, συναντήθηκα με πηγή που υπηρέτησε στην αμερικανική πρεσβεία την περίοδο των υποκλοπών. Μου εξήγησε λεπτομερειακά «τι περίπου υπολόγιζε ότι συνέβαινε» και υποστήριξε πως οι υποθέσεις αυτές δεν γνωστοποιούνται ούτε στα υψηλά κλιμάκια της Πρεσβείας. Άρα, υπέθεσα απευθυνόμενος στην πηγή, «πρέπει να είναι ‘δουλειά’ των μυστικών υπηρεσιών«.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Κάποιοι στην Ουάσιγκτον, δίνουν ένα πρωί εντολή στην Πρεσβεία να παρακολουθείται επί 24ωρου βάσεως ο Κώστας Καραμανλής. Για να συμβεί αυτό, οι Αμερικανοί πρέπει να είχαν πληροφορηθεί ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα ήταν ο υπάκουος σύμμαχος που, προφανώς, θα περίμεναν με δεδομένη γι’ αυτούς την πολιτική του τοποθέτηση στο χώρο της συντηρητικής Δεξιάς, η οποία παραδοσιακά ήταν έντονα φιλοαμερικανική.

Σύμφωνα με την πηγή μου, οι αμερικανικές μυστικές πληροφορίες «παρακολουθούν τους επικίνδυνους«, ώστε να μπορούν να αντιδράσουν άμεσα και ακαριαία εάν κινδυνεύουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα.

Ειλικρινά, όσο και να προσπάθησα δεν βρήκα ένα θέμα τριβής -εκείνη ειδικά την περίοδο- μεταξύ της Αθήνας και της Ουάσιγκτον, που να «δικαιολογούσε» την αδικαιολόγητη πράξη των Αμερικανών. Ακόμα και για το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, που στο Μπούργκενστοκ δεν ήταν βοηθητικός, δεν ήταν ο καταλύτης για το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων, διότι η στάση του θύμιζε Πόντιο Πιλάτο. Η αλήθεια είναι ότι αργότερα ενόχλησε τους Αμερικανούς. Οι συναντήσεις και οι συμφωνίες του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν προκάλεσαν οργή, ενώ η ορθή στάση του στο Σκοπιανό, το 2008, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Άκουσα εγώ ο ίδιος Αμερικανό αξιωματούχο να βγάζει όξος και χολή για τον Έλληνα πρωθυπουργό, η ήττα του οποίου τον Οκτώβριο του 2009, δεν στεναχώρεσε κανένα στην αμερικανική πρωτεύουσα.

Η αποκάλυψη της «Καθημερινής» έπρεπε να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα. Δυστυχώς, αντιμετωπίστηκε ως μία ασήμαντη είδηση του αστυνομικού δελτίου. Κάτι σαν κλοπή… ποδηλάτου! Ελπίζω ότι η έρευνα δεν θα σταματήσει και ότι ο εισαγγελέας θα συνεχίσει να δείχνει την ίδια τόλμη. Η αποκάλυψη της παρακολούθησης του κ. Καραμανλή από τους Αμερικανούς, μπορεί να είναι τελικά η ευκαιρία-δικαιολογία που αναζητούσε η Ελλάδα για να τερματίσει οριστικά την εξάρτηση από την Αμερική, η οποία απέδειξε για μία ακόμα φορά πως ούτε φίλη χώρα είναι, ούτε σύμμαχος με υποχρεώσεις προς τη χώρα μας…

Του Μιχάλη Ιγνατίου από την aixmi.gr

Περιττό εναντίον αναγκαίου - Ε.Α. Χεκίμογλου

Πετυχημένες θεωρούνται σήμερα μέρα οι διαφημίσεις που εισάγουν κώδικες συμπεριφοράς και όχι εκείνες που αναφέρονται στις ιδιότητες του προϊόντος. Γι’ αυτό, τα διαφημιστικά μηνύματα είναι σύντομες ιστορίες, όσο το δυνατόν πιο διασκεδαστικές, που αποπνέουν ελευθεριότητα στη συμπεριφορά: όσο περισσότερη ελευθεριότητα τόσο πιο ελκυστικά καθίστανται τα μηνύματα στα μάτια των ατόμων νεαρής ηλικίας.

Η τηλεοπτική διαφήμιση που με απασχολεί αφηγείται μία σύντομη ιστορία, που εκτυλίσσεται μέσα σε μία βιβλιοθήκη. Το ντεκόρ έχει στηθεί κατ’ απομίμηση μεγάλων αναγνωστηρίων τής Εσπερίας, από εκείνα με τα άπειρα ράφια, τα εκατομμύρια βιβλία και τους πολλούς βιβλιολάτρεις, που τα βλέπεις στις φωτογραφίες και στον κινηματογράφο και θέλεις να μονάσεις εντός τους. Η πλοκή τής ιστορίας είναι σύντομη. Νεαρά κόρη εισέρχεται εντός τής βιβλιοθήκης, κρατώντας στο χέρι το φορητό τηλέφωνο της. Η παρουσία της στο τέμενος τού πνεύματος μάλλον πρέπει να αποδοθεί σε άλλους λόγους, πλην της βιβλιοφιλίας. Διότι δεν αναζητεί έντυπα αλλά τον εκλεκτό τής καρδιάς της.
Το εγχείρημα τυγχάνει δύσκολο για τη νεαρά κόρη, λόγω αφενός τού μεγάλου μεγέθους τής βιβλιοθήκης και τής εμφανούς οκνηρίας της αφετέρου. Ο σκηνοθετικός φακός μεταφέρει την αίσθηση τής χαύνωσης, από την οποία πάσχει η πρωταγωνίστρια, απεικονίζοντας ένα τοπίο θολό και αγγελοπουλικό, ωσάν να διέρχονται ποταμοί με μεγάλη υγρασία κάτω από τα ράφια και τα τραπέζια. Μάλλον δεν κοιμήθηκε καλά η κόρη, διότι περνά δίπλα από τον εκλεκτό της, αλλά δεν τον βλέπει. Εκείνος, πάντως, την εντοπίζει. Υποπτεύομαι ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο πήγε ο νεανίας στην εν λόγω βιβλιοθήκη είναι ότι έχουν ακριβύνει οι καφετέριες. Απόδειξη ότι δεν μελετά. Απλώς κάθεται σε ένα τραπέζι και αναμένει την αγουροξυπνημένη κόρη, με το φορητό τηλέφωνο στο χέρι. Ο ύ τ ε που τ ο ύ π ε ρ ν ά ε ι α π ό τ ο μ υ α λ ό να σηκωθεί και ν α τ η χ α ι ρ ε τ ί σ ε ι. Μόλις τη βλέπει, σπεύδει – με ένα μήνυμα στο φορητό της τηλέφωνο – να την ενημερώσει περί τής γεωγραφικής θέσεώς του. Αγνωστο παραμένει γιατί δεν τής κάνει απλώς ένα αθόρυβο και δωρεάν νεύμα. Ο κουδουνισμός τού τηλεφώνου γκρεμίζει με τον πιο εκνευριστικό τρόπο την ησυχία της βιβλιοθήκης. Οι παρόντες βιβλιόφιλοι, οι ανύποπτοι βιβλιομαθείς και οι εφησυχάζοντες βιβλιοθήρες αναπηδούν εκνευρισμένοι (αν και η διαφήμιση δεν αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην ταραχή τους). Η νεαρά κόρη διαβάζει μετά κόπου το μήνυμα που τής έστειλε ο καλός της και επιτέλους τον εντοπίζει. Πηγαίνει προς το μέρος του, σκύβει και τον ασπάζεται περιπαθώς. Στο σημείο αυτό, η μικρή ιστορία τελειώνει.
Δ η μ ι ο υ ρ γ ε ί ό μ ω ς άλλες, κ α ι ν ο ύ ρ γ ι ε ς. Μερικές χιλιάδες παιδιών και εφήβων έχουν ήδη μάθει ότι μπορούν να παίρνουν τα κινητά τους στις βιβλιοθήκες, για να τούς ενημερώσει ο φίλος τους σε ποιο τραπέζι κάθεται. Έχουν μάθει ότι η βιβλιοθήκη είναι τόπος συνάντησης και ανταλλαγής ασπασμών. Δεν ξέρω αν η διαφήμιση θα συμβάλει στην αύξηση των πωλήσεων τού προϊόντος (που ομολογώ ότι δεν συγκράτησα ούτε το είδος του ούτε το όνομά του). Σίγουρα όμως θα συντελέσει στην υποβάθμιση τών βιβλιοθηκών, στην περιφρόνηση τών βιβλίων
μ έ σ α στο φ υ σ ι κ ό τ ο υ ς χ ώ ρ ο, στο θρίαμβο τού θορύβου απέναντι στην ησυχία, στην επικράτηση του τεχνητού πάνω στο φυσικό, στη νίκη του περιττού πάνω στο αναγκαίο, στη δίωξη τής ανάγνωσης μέσα στα αναγνωστήρια. Μία νέα περίοδος βιβλιοδοκιμασίας αρχίζει.

http://www.antifono.g

ΗΠΑ: Ήθελαν να ρίξουν τον Καραμανλή, για να ελέγχουν το παιχνίδι στην Ελλάδα μέσω του Γιώργου Παπανδρέου και της Ντόρας! - του Σάββα Καλεντερίδη

Διαβάστε με προσοχή τί λέγαμε σε άρθρο μας που δημοσιεύθηκε την Κυριακή 28-8-2007 στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, με τίτλο "Από τα ομόλογα στις φωτιές. Μια επιχείρηση χειραγώγησης της πολιτικής ζωής του τόπου".
Το άρθρο μας ήταν ανυπόγραφο, γιατί αυτό επέβαλαν τότε οι συνθήκες.
Τώρα, υπό το πρίσμα των αποκαλύψεων ότι πίσω από τις υποκλοπές βρισκόταν η πρεσβεία των ΗΠΑ, τότε που ο νυν πρωθυπουργός αποκαλούσε τον Καραμανλή θύτη και όχι θύμα, αξίζει να ξαναδιαβάσουμε το άρθρο:

Από τα ομόλογα στις φωτιές. Μία επιχείρηση χειραγώγησης της πολιτικής ζωής του τόπου
28-8-2007
Η Ελλάδα, που διήγε την πιο ήρεμη περίοδο της πολιτικής της ιστορίας από το 1996 και εντεύθεν, οδηγείται στις εκλογές κάτω από το βάρος μίας εθνικής τραγωδίας.

Όλα ξεκίνησαν με την επιλογή της κυβέρνησης Καραμανλή να επιταχύνει τις διαδικασίες για την υπογραφή του αγωγού μεταφοράς αργού πετρελαίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης και να αρχίσει συνομιλίες για έναν αντίστοιχο αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου, ο οποίος -αν ποτέ κατασκευαστεί- θα μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη, ανταγωνιζόμενος τον αμερικανικών συμφερόντων ελληνοτουρκικό αγωγό.
Σε μια εποχή που ο αμερικανορωσικός διαγκωνισμός στην Κεντρική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, τον Καύκασο, αλλά και σε άλλα μέρη της υφηλίου, με επίκεντρο τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων και των αξόνων μεταφοράς τους στις διεθνείς αγορές, παίρνει σταδιακά χαρακτήρα ψυχρού πολέμου, τη στιγμή που οι ΗΠΑ, μέσω της επιρροής που έχουν αποκτήσει στην Ουκρανία, την Πολωνία και τις βαλτικές χώρες, προσπαθούν να θέσουν τις δικές τους προϋποθέσεις για τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, για να καταστήσουν ελκυστικό τον λεγόμενο ελληνοτουρκικό αγωγό, του οποίου τα εγκαίνια αναμένεται να γίνουν από μέρα σε μέρα, η επιλογή του Καραμανλή για προσέγγιση με τη Ρωσία, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τον ρωσικών συμφερόντων αγωγό φυσικού αερίου, που μειώνει τη σημασία του αμερικανικών συμφερόντων ελληνοτουρκικού αγωγού φυσικού αερίου, ήταν η κίνηση που ξεχείλισε το ποτήρι.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι απλή σύμπτωση η ανάδειξη του -υπαρκτού- σκανδάλου των ομολόγων αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης. Η πρωτοφανής, όμως, επί σειρά μηνών μονοπώληση του θέματος στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και ως η μόνη είδηση στους τηλεοπτικούς σταθμούς, δεν μπορεί να είναι σύμπτωση.
Παρόλο τον πολύμηνο πόλεμο που δέχτηκε επί μήνες από τα ΜΜΕ η κυβέρνηση Καραμανλή με αιχμή του δόρατος το σκάνδαλο των ομολόγων, η ΝΔ διατηρούσε ένα μικρό προβάδισμα ασφαλείας έναντι του ΠΑΣΟΚ, το οποίο όμως θα μπορούσε να μηδενιστεί σε περίπτωση που η κυβέρνηση έμενε εκτεθειμένη σε επιθέσεις διά των ΜΜΕ στην περίοδο του φθινοπώρου. Η κίνηση του Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές στις 16 Σεπτεμβρίου δεν έγινε με στόχο να αιφνιδιάσει το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Έγινε για να αιφνιδιάσει τον αμερικανικό παράγοντα και να μην του δώσει το χρόνο και την ευκαιρία να ανατρέψει τη στάση της κοινής γνώμης που συνέχιζε να δίνει προβάδισμα στη ΝΔ. Ο Καραμανλής λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο ή μάλλον χωρίς τον εμπρηστή.
Ασφαλώς, όλες οι φωτιές δεν μπήκαν από χέρια εμπρηστών με πολιτικά κριτήρια, ασφαλώς η κυβέρνηση δεν έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει σε επίπεδο προετοιμασίας, πρόληψης και χρησιμοποίησης των διατεθειμένων μέσων, για να προστατέψει τη χώρα από μία εθνική καταστροφή. Ίσα - ίσα, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να δείξει άλλη μια φορά στον ίδιο της το λαό αλλά και στη διεθνή κοινότητα ότι η Ελλάδα δεν έχει αποκτήσει συνείδηση διαχείρισης κρίσεων, κάτι που, αν συνυπολογιστεί με την ανυπαρξία της κρατικής μηχανής και της δημόσιας διοίκησης, κάνει την κατάσταση εφιαλτική.
Όμως, κανένας ούτε ακόμη και αυτοί που κάνουν πολιτική πάνω στα φέρετρα και τις στάχτες των πυρκαγιών δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το φαινόμενο τόσο μεγάλου αριθμού πυρκαγιών το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή είναι τυχαίο. Υπάρχουν μάλιστα και πράξεις, όπως οι τηλεφωνικές κλήσεις στην πυροσβεστική υπηρεσία για υποτιθέμενες πυρκαγιές σε διάφορα σημεία της Αττικής, που προκάλεσαν τη διάσπαση της πυροσβεστικής δύναμης, τη στιγμή που ξέσπαγε φωτιά από εμπρηστικό μηχανισμό, για να κάψει το τελευταίο περιαστικό δάσος της Αθήνας. Οι δράστες των τηλεφωνημάτων ήταν επαγγελματίες στη μυστική δράση, αφού, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν άφησαν ίχνη που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον εντοπισμό τους.
Το θέμα όμως δεν είναι οι αστυνομικές πτυχές ή οι εγκληματικές αμέλειες της κυβέρνησης. Το θέμα είναι αν υπήρχε σχέδιο πολιτικής ανατροπής στην Ελλάδα, με στόχο τις συγκεκριμένες επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Η Ελλάδα, που διήγε την πιο ήρεμη περίοδο της πολιτικής της ιστορίας από το 1996 και εντεύθεν, οδηγείται στις εκλογές κάτω από το βάρος μίας εθνικής τραγωδίας. Αν ισχύει το σκεπτικό που αναλύθηκε σε αυτό το άρθρο, είναι πιθανό η κοινή γνώμη να οδηγηθεί στην ανατροπή της κατάστασης και στις 16 Σεπτεμβρίου να έχουμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
Το ζήτημα όμως δεν είναι ποιο κόμμα θα κυβερνάει την Ελλάδα αλλά ποιοι πολιτικοί αρχηγοί θα είναι επικεφαλής στα κόμματα εξουσίας. Αν την επόμενη ημέρα των εκλογών πρωθυπουργός θα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, είναι προφανές ότι η επιχείρηση τιμωρίας του Καραμανλή και χειραγώγησης της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα στέφτηκε με επιτυχία. Μια "επιτυχία" που δεν πρόκειται να σταματήσει στην Αθήνα, αλλά θα φτάσει μέχρι τη Λευκωσία, αφού είναι αμφίβολο αν κάτω από τις νέες συνθήκες μπορέσει να αντέξει μόνος τη πίεση ο Τάσσος Παπαδόπουλος.
Φυσικά όπως ο Καραμανλής σχεδίασε χωρίς το ξενοδόχο και οι ατζέντηδες των εταιρειών πετρελαίου σχεδιάζουν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους μία πολύ σπουδαία παράμετρο. Τον ελληνικό λαό. Οψόμεθα.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
η συνέχεια....
Τελικά ο Τάσος Παπαδόπουλος πέθανε από καρκίνο και ο Καραμανλής τότε κέρδισε τις εκλογές. Οδηγήθηκε όμως σε δυο χρόνια σε άλλες εκλογές, υπό το βάρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του σκανδάλου του Βατοπεδίου, για το οποίο, σημειωτέον έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πρεσβεία των ΗΠΑ, πολύ προτού του αναδείξει ο τηλεοπτικός σταθμός ΑΛΦΑ και ο Κοντομηνάς.
Στις εκλογές του 2009 έγινε πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου και η Ντόρα ετοιμάστηκε να αναλάβει τα ηνία, όπως έλεγε και προέβλεπε το άρθρο μας, της 28ης Αυγούστου 2007. Εκεί ο ελληνικός λαός κάτι ψιλιάστηκε και έστειλε τη Ντόρα στα αζήτητα, φέροντας στο προσκήνιο το Σαμαρά.
Να δούμε τώρα, υπό το πρίσμα των αποκαλύψεων και των λοιπών ζητημάτων που βρίσκονται σε εξέλιξη, πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδος και ποιοι θα είναι αυτοί που θα ορίζουν τις τύχες της χώρας.
Να δούμε αν έχει μείνει κάτι από τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού ή αν συνεχίσει να ανέχεται να τον κυβερνούν εκλεκτοί και ενεργούμενα ξένων πρεσβειών.

http://infognomonpolitics.blogspot.com

Ο ελληνικός τρόπος αντίστασης - Ραφαήλ Καλυβιώτης

Την επομένη της κρίσεως που έπληξε τον Ελλαδικό κόσμο, σαν κόρακες έπεσαν διαφόρων ειδών τεχνοκράτες με στόχο την προβολή “πολύτιμων” λύσεων για το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας. Οι αναλυτές λοιπόν (πολιτικοί ή οικονομικοί) αντί μετά από κάποιο ασφαλές χρονικό διάστημα να εξετάσουν τη συνολική κατεύθυνση των μέτρων σε κοινωνικό επίπεδο, συνέχιζαν να αποτιμούν μόνον τις οικονομικές επιπτώσεις. Λες και οι οικονομικές κατευθύνσεις μίας χώρας δεν διαμορφώνουν μία κοινωνική νοοτροπία. Αυτός άλλωστε δεν ήταν και ο στόχος του καλούμενου “εκσυγχρονισμού” Σημίτη; Γιατί τότε, οι ίδιοι αναλυτές εξήραν τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις ως απόρροια των οικονομικών; Ουδεμία αμφιβολία πρέπει να υπάρχει: η εγκαθίδρυση ενός οικονομικού συστήματος από την Ευρώπη και το ΔΝΤ, εγκαθιδρύει και έναν ατομιστικό τρόπο στην αντίληψη των κοινωνικών σχέσεων και της κοινωνικής πρακτικής. Οφείλει λοιπόν ο αναλυτής να υπενθυμίζει την αυθεντική πνευματική παράδοση του Ελληνισμού ως εναπομείνοντα τρόπο αντίστασης στην ομογενοποιημένη κουλτούρα.

Από αρχαιοτάτων χρόνων ο Έλλην ανέδειξε μία “θεόπνευστη” ατομικότητα που οι άλλοι λαοί, ευεπίφοροι εκείνη την περίοδο για πολιτισμό δεν μπόρεσαν να προτάξουν. Ξεκίνησε από την ατομικότητα της ανδραγαθίας ως επιβράβευση για τη θυσία μέσα στην μάχη. Σφυρηλατείτο έτσι μία αντίληψη περί υστεροφημίας, η οποία έδινε την δυνατότητα σε μία πολεμική κοινότητα να αναπτύξει κάποια ιδιαίτερα ατομικά χαρακτηριστικά.

Όσο όμως οι επιμέρους φατρίες άρχιζαν να οργανώνονται σε πόλεις-κράτη, άρχιζαν δηλαδή να αποκτούν δομή η οποία έτεινε να διακρίνει τις εξουσίες και να επιβάλλεται σε κατεστημένα συμφέροντα, το Άτομο μέσω καθιερωμένων θεσμών μπόρεσε να εκφραστεί ακόμα περισσότερο και τοιουτοτρόπως να αναπτύξει συλλογικά ανώτερο πολιτισμό. Η ίδια η σύλληψη της έννοιας Δημοκρατία και Ολιγαρχία και αργότερα η προσχηματική μανιχαϊστική διαίρεση του Ελληνικού κόσμου πίσω από αυτούς τους δύο εναλλακτικούς τρόπους ζωής, δεν είναι μόνο μία διαμάχη ισχύος. Είναι ταυτόχρονα και μία διαμάχη ιδεολογική και πολιτική η οποία εμφιλοχωρεί στην ουσία της το ποια είναι η αντίληψη των δύο αυτών κοσμοθεωριών για το Άτομο.

Κατά αυτόν τον τρόπο, η ιστορία του Ατόμου προοδευτικά βρίσκει την πιο εκλεπτυσμένη αποτύπωσή της στην αρχαιότητα και δη στην απολογία Σωκράτους. Αντιλαμβάνεται ο Σωκράτης ότι ναι μεν στην Αθηναϊκή Δημοκρατία υπάρχει περιθώριο αναπτύξεως της ατομικότητος, αλλά όχι τόση ώστε να εκδηλώνει κανείς κριτική στα θεμέλιά της, να αποφασίζει ο ίδιος για το ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που δεν επιθυμεί το Άτομο να του επιβάλει η Πολιτεία. Παραταύτα, καίτοι καταδικάζεται, αναγνωρίζει στον Κρίτωνα ότι στο έσχατο σημείο που συγκρούεται η Ατομική αξία και η Συλλογικότητα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει δίλημμα. Δίχως την Κοινότητα το Άτομο αδυνατεί να είναι Άτομο. Είναι το πραγματικό νόημα της Σωκρατικής ρήσεως “μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον”. Κατά την σύγκρουση Ατόμου - Κοινότητος το σύνολο έχει προτεραιότητα έναντι του μέρους, αλλά με μία μεγάλη Σωκρατική καινοτομία: το Άτομο ενσυνείδητα να επιλέγει την Κοινότητα και όχι η Κοινότητα να προαποφασίζει την επιλογή του Ατόμου.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν που η Ελληνορθόδοξη παράδοση κατέληξε να είναι Προσωποκεντρική και όχι Ατομοκεντρική όπως στην Δύση. Ενώ η Δύση απευθύνεται αποκλειστικά στο Άτομο, στην δική μας πνευματική παράδοση το “εγώ” είναι μεν ισχυρό, αλλά εν τέλει λογοδοτεί στην Κοινότητα. (Η Οικογένεια ως θεσμός είναι μία εγγενής και σταθερή απόδειξη για τη διαφορά μας με την Δύση). Αλλά και από την Ανατολή, όπου ο αφέντης είναι πατριαρχικός και αυταρχικός και το Άτομο πλήρως υποτάσσεται στο σύνολο, έχει προφανείς διαφορές ο Ελληνορθόδοξος τρόπος ζωής.

Ο Ελληνικός τρόπος σκέψης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα βαπτίστηκε μέσα στους αγώνες. Και όσο πιο έντονα αφήνεις ελεύθερο το εγώ, τόσο μεγαλύτερη και η θυσία όταν το εγκαταλείπεις προς χάριν του συνόλου. Έτσι η πνευματική κληρονομιά διεισδύει και στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία, αφού υπάρχει διαφορά στην αντίληψη του να παραδίδεις την Κύπρο με το να μάχεσαι για αυτήν, υπάρχει διαφορά να αντιλαμβάνεσαι τον Ελληνικό λαό ως ένα σύνολο που χρειάζεται καθοδήγηση με το να τον θεωρείς ανατολική επαρχία τριτοκοσμικού τύπου, υπάρχει διαφορά να χαρίζεις το όνομα Μακεδονία ως δήθεν ορθολογική επιλογή με το να αντιστέκεσαι στα προσωρινά καπρίτσια των ισχυρών...υπάρχει διαφορά να δέχεσαι την υποτέλεια στο ΔΝΤ ως αναγκαία επιλογή με το να θυσιάζεις το κομματικό σου μέλλον.

Ναι. Ο Ελληνικός τρόπος σκέψης βαπτίστηκε μέσα στους αγώνες για Ελευθερία, δημιουργώντας έναν σπάνιο Αριστοκρατικό τύπο ανθρώπου. Ενώ η Αριστοκρατία του Δυτικού είναι ταξική, του Ανατολίτη φυλετική, η πραγματική Ελληνική Αριστοκρατική αντίληψη είναι Πνευματική και Λαϊκή και κατοικοεδρεύει στον κάθε κυρ-Γιάννη και την καθεμία κυρα-Μαρία. Είναι ο δικός μας τρόπος αντίστασης.

http://www.antibaro.gr

ΘΑ ‘ΡΘΟΥΝΕ ΜΕΡΕΣ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ (ΧΑΡΥ ΚΛΥΝ)

Θα φυσήξουν οι άνεμοι μαρασμό,
απόγευμα ομίχλης στο απολυμαντήριο…

Θα ‘ρθούνε μέρες ανάξιες,
μήνες μετέωροι,
χρόνια αιμορραγικά,
αποφλοιωμένα.

Ψάρια νεκρά θα βγάλουνε τα κύματα…

Και θα ‘ναι
μες στη μεγάλη νύχτα της βροχής
χωρίς φωνή οι κήρυκες,
χωρίς τους ήχους της φυγής οι λεωφόροι

Δε θα ‘χεις όνειρο να μοιραστείς με κανένα,
Ούτε χαμόγελο,
μόνο πικρό ψωμί και δάκρυ…

Και τίποτα δε θα θυμίζει πια
τον τόπο της ελιάς
και της πικροδάφνης…

http://harryklynn.blogspot.com/

Η εύθυμη γαλαρία - Του Θεοδωρου Π. Λιανου*

Η πολιτική ζωή στη χώρα μας, μετά τον πόλεμο, μπορεί να χωρισθεί σε δύο περιόδους. Η πρώτη, που τελειώνει το 1974 με την πτώση των συνταγματαρχών, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως περίοδος του «αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν». Η δεύτερη, από τότε μέχρι σήμερα, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εποχή του «ούτε αποφασίζουμε, ούτε διατάζουμε». Τα τελευταία 37 χρόνια, οι πολιτικές ηγεσίες αδιαφόρησαν για την πορεία του τόπου. Αφησαν τις δόλιες, αρπακτικές και καταστρεπτικές συντεχνίες των ΔΕΚΟ, τα κάθε είδους οργανωμένα συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα, τις εντυπωσιακής ποικιλίας ομάδες παρανόμων, λαθρεμπόρων, απατεώνων και κακοποιών, καθώς επίσης και τις εκατοντάδες χιλιάδες των παράνομων μεταναστών να οργώνουν ανενόχλητοι τη χώρα και να τεμαχίζουν με βουλιμία το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Τέτοιο κανιβαλισμό επί της σαρκός της, δεν νομίζω ότι είχε γνωρίσει ποτέ η Ελλάδα στο παρελθόν.

Κατά τα τελευταία δύο χρόνια, η κυβέρνηση Παπανδρέου εισήγαγε τη διαβούλευση στη δημόσια ζωή και ουσιαστικά κατήργησε τα χρονικά όρια του διαλόγου μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών. Υποθέτω πως ήλπιζε με τον τρόπο αυτό να βρει συναινετικές λύσεις. Αποτέλεσμα; Επί δύο χρόνια διαβουλευόμαστε και διαλεγόμαστε, χωρίς αποφάσεις και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Βέβαια, μόνον οι υπερβολικά αισιόδοξοι πίστευαν ότι ο διάλογος μπορούσε να έχει θετικά αποτελέσματα. Εκ των υστέρων βλέπουμε ότι ο διάλογος, όπου έγινε, ήταν διάλογος μεταξύ κωφαλάλων.

Δεν υποστηρίζω ότι ο διάλογος είναι περιττός. Αντίθετα πιστεύω ότι μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος, αλλά όταν γίνεται υπό προϋποθέσεις, ουσιαστικότερες των οποίων είναι η επιδίωξη κοινού συμφέροντος και η επιβολή χρονικού ορίου. Τέτοιες, όμως, προϋποθέσεις δύσκολα εξασφαλίζονται. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χθες για τα ΑΕΙ, το οποίο θα λύσει ορισμένα από τα χρόνια προβλήματα των πανεπιστημίων. Τι διάλογο να κάνεις με τους αγράμματους καθηγητές (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι) για την αξιολόγηση του ανύπαρκτου επιστημονικού τους έργου; Τι διάλογο να κάνεις με εκείνους που ζητούσαν αναβολή κατάθεσης του νομοσχεδίου και συνέχιση του διαλόγου, όταν τα ΑΕΙ βυθίζονται στην ανυπαρξία εδώ και τριάντα χρόνια;

Πάρτε άλλα παραδείγματα. Τι διάλογο να κάνεις με τους μικρούς ήρωες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ (που έχει καταστρέψει οικονομικά πολλούς επιχειρηματίες με τις αδικαιολόγητες απεργίες της), όταν η πρώτη φράση που εκφωνούν είναι απειλή κατά της κοινωνίας; Τι διάλογο να κάνεις με τους ιδιοκτήτες ταξί, όταν αυτοί αδιαφορούν για τα πάντα εκτός από την ταρίφα τους; Τι διάλογο να κάνεις με τους αμβλύνοες που νομίζουν ότι η πλατεία Συντάγματος είναι κάμπινγκ;

Η εμπειρία έχει καταστήσει σαφές ότι ο διάλογος με τα οργανωμένα συμφέροντα είναι μάταιος. Οι ατέρμονες συζητήσεις είναι απώλεια χρόνου και δυνάμεων για την κυβέρνηση. Είναι καιρός να σταματήσουν ή να περιοριστούν δραστικά οι διάλογοι και η κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις. Η ευθύνη της κυβέρνησης είναι να κυβερνά, όχι να συζητά ατελείωτα. Αν μια κυβέρνηση παγιδεύεται σε διαβουλεύσεις και διαλόγους, ουσιαστικά δεν κάνει τίποτα έστω κι αν το κάνει ωραία. Κάποιος ξένος παρατηρητής της ελληνικής κοινωνίας βλέποντας τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θα νόμιζε ότι η Ελλάδα είναι μια μεγάλη γαλαρία, άλλοτε εύθυμη άλλοτε δύσθυμη, που άλλοτε γελάει και άλλοτε δακρύζει, αλλά που ποτέ δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το έργο που παίζεται. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας του τόπου να αποδώσουν ευθύνες για τη φθηνή αυτή παράσταση, στην οποία φυσικά συμμετέχουν, και να επιβάλουν την απαιτούμενη σοβαρότητα παίρνοντας, επιτέλους αποφάσεις.

* Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

kathimerini.gr

Ανήθικοι νεοέλληνες φοροφυγάδες - Γρηγόρης Καλφέλης

Μέσα στον Αύγουστο βγήκε μια είδηση που μας έκανε να νοιώσουμε βαθιά ντροπή για τη χώρα μας!

Και όπως λέει ο αμερικανός φιλόσοφος Ρόρτυ τα αισθήματα που τρέφει κανείς για τη χώρα του είναι απαραίτητα, αν θέλουμε η δημόσια συζήτηση να είναι εμπνευσμένη και παραγωγική.

Ποια ήταν αυτή η είδηση: Το σώμα δίωξης οικονομικού εγκλήματος, αναλύοντας τους παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς 2000 μεγαλοκαταθετών, ανακάλυψε εκπληκτικά - και ταυτόχρονα- φοβερά ευρήματα:

Εξι τουλάχιστον γιατροί δεν μπορούσαν (κατ' αντιπαραβολή με τις φορολογικές τους δηλώσεις) να δικαιολογήσουν τρομακτικές καταθέσεις 11 εκατομμυρίων ευρώ!

Μεγάλη τεχνική εταιρεία δεν μπορούσε να δικαιολογήσει 16 εκατομμύρια ευρώ! Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος (ή πάτο).

Ετσι τουριστικό γραφείο - με σκοτεινές μεθόδους μέσω Λονδίνου - απέφευγε να δηλώσει εισόδημα 3 εκατομμυρίων ευρώ! Κομμωτής επίσης δεν μπορούσε να δικαιολογήσει 1,5 εκατομμύριο ευρώ και βενζινάδικο υγρών καυσίμων έκοβε αποδείξεις, αλλά η ταμειακή μηχανή ήταν «φάντασμα»!

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με μια παθογένεια ή με μια αποκρουστική κουλτούρα;

Ολοι οι παραπάνω ουσιαστικά δεν νοιώθουν ότι είναι πολίτες αυτής της χώρας! Οτι πρέπει να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν.

Ζουν για την πάρτη τους, την οικογένειά τους, το ατομικό τους γίγνεσθαι, το carpe diem (ας φάμε, ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε)!

Ολοι οι παραπάνω εφαρμόζουν κατ' αποτέλεσμα το φρικτό αξίωμα της Θάτσερ: Δηλαδή ότι υπάρχουν άτομα και κοινωνίες!

Και όλα αυτά γίνονται την ώρα που το κράτος μας χρεοκοπεί και ως διεθνής επαίτης ζητάει από παντού βοήθεια!

Αρα έχουν δίκιο όσοι λένε - και ας μου επιτραπεί ο όρος - ότι η χώρα αυτή έχει ακόμη πολύ «λίπος» (και αυτό ας το το σκεφθεί η κυβέρνηση που ακρωτηριάζει μόνο τους μισθούς και τις συντάξεις).

Τι φταίει; Ενδεχόμενα η μεταπολίτευση που διαμόρφωσε ένα διεφθαρμένο και όχι ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος.

Σίγουρα όμως χρειαζόμαστε - ως έθνος εννοώ και κάτι άλλο. Χρειαζόμαστε, δηλαδή,, αυτό που είχε αναλύσει ο γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας από το 1989 στην εφημερίδα Zeit:

Εναν καινούργιο πατριωτισμό (Verfassungespatriotismus) με βάση τον οποίο θα ζούμε κάθε μέρα σύμφωνα με τις ελευθερίες, τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις που μας επιβάλλει το Σύνταγμα.

Και επομένως πληρώνοντας και τους φόρους μας ( σε ένα κράτος που καταρρέει)!

Το συμπέρασμα: Αν υπάρχουν ανήθικοι νεοέλληνες φοροφυγάδες κανένα μνημόνιο και καμιά συμφωνία δεν πρόκειται να μας σώσουν ποτέ!

Γρηγόρης Καλφέλης Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
Kalfelis@law.auth.gr

Για το νέο και τις μεταρρυθμίσεις γενικώς κι ιδιαίτερα ως προς την ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα - Μωυσής Μπουντουρίδης

Δεν κρύβω ότι το αρχικό μου έναυσμα ήταν η συζήτηση για την κατάσταση στα ΑΕΙ, τα οποία, όπως σχεδόν κι όλη η εκπαίδευση στην Ελλάδα, θεωρώ (κι εγώ) ότι βρίσκονται υπό εκφυλισμό και διάλυση. Αντί όμως να εστιασθώ σ' αυτό το ιδιαίτερο ζήτημα, θα ήθελα να πω κάτι πιο γενικό. Να συζητήσω τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να τολμάμε να προχωράμε, όταν θέλουμε να προσεγγίσουμε αποφασιστικά κάτι το καινούργιο, είτε πρόκειται για μια πλήρη καινοτομία ή για μια μεταρρύθμιση που αποσκοπεί να παρέμβει και να λύσει υπαρκτά προβλήματα ή για μια έστω μικρή, στοιχειώδη αλλά συνειδητή, προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε. Ή, καλύτερα, θα επιχειρήσω να μιλήσω γιατί δεν μπορούμε, τι μας κρατά πίσω, να προχωράμε προς την κατεύθυνση του νέου, της καινοτομίας, των πραγματικών κι αποτελεσματικών μεταρρυθμίσεων.



Να το πω καθαρά. Υποστηρίζω την τόλμη του πειράματος, του θάρρους της καλόβουλης κι ειλικρινούς δοκιμής, η οποία μπορεί να βελτιώνεται συνεχώς η ίδια και να επιχειρεί να λύνει τα οποιαδήποτε προβλήματα μέσα από τους πειραματισμούς της υλοποίησής της, μέσα από τα μαθήματα των λαθών της, μέσα από τη μεθοδολογία της δοκιμής και του λάθους. Μέσα από ρηξικέλευθους και πρωτότυπους πειραματισμούς, που θα είναι σε θέση ν' αναθεωρούν ακόμη και τις ίδιες τις πρωταρχικές αρχές της δοκιμαστικής συγκρότησής τους. Από τη μια μεριά, η προσαρμογή μέσα στη μεταβλητότητα και την ενδεχομενικότητα (contingency), μέσα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο κι απρόβλεπτο περιβάλλον. Κι από την άλλη μεριά και ταυτόχρονα, το εμμενές (immanent) πείραμα να αλλάξουμε αυτό το περιβάλλον στην κατεύθυνση κάποιων πιο ευνοϊκών ισορροπιών. Αλλά πώς; Όταν, μέσα στην πράξη των πειραματισμών, δοκιμάζουμε τα όρια και τους ορίζοντες των αντοχών, βρίσκουμε πού πέφτουμε έξω κι ανακαλύπτουμε κάποιες εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες αρχικά δεν μπορούσαμε ή ίσως και δεν θέλαμε ή εμποδιζόμασταν να τις δούμε. Αλλά πάντα με το θάρρος και την τόλμη της αποφασιστικότητας να προχωρήσουμε μπροστά.

Δυστυχώς όμως, η κατάσταση κι η νοοτροπία στην Ελλάδα είναι πέρα για πέρα αντι-πειραματική, αντι-αναθεωρητική. Εχθρική, φοβική απέναντι στην υιοθέτηση των ενδεχομενικών δυνατοτήτων που μπορούν να ξεπροβάλουν μέσα σε διαρκώς ανανεούμενες δοκιμές, μέσα απ' τις συνειδητοποιήσεις, τα μαθήματα από τα λάθη και μέσα στην προσπάθεια για το ανεξάντλητο ξεπέρασμα, τη διόρθωση, τη βελτίωση.

Όλοι στην Ελλάδα είμαστε απελπιστικά κι ανυπόμονα πεισματάρηδες εγωιστές. Είμαστε σίγουροι ότι κατέχουμε την αλήθεια, όχι μόνο γιατί η αλήθεια για τους Έλληνες πρέπει να είναι μόνο μια μοναδικά κι αποκλειστικά δική τους άποψη, αλλά περισσότερο γιατί οι Έλληνες υποστηρίζουν με τυφλό φανατισμό το θεόσταλτο κι αιώνιο προνόμιό τους να γνωρίζουν αυτοί και μόνο αυτοί την αλήθεια, ΕΞΩ από τα πράγματα, ΠΡΙΝ από την πράξη, ΠΕΡΑ από την εμπειρία. Επομένως, έτσι, δεν τολμούμε να πειραματισθούμε απέναντι στο άγνωστο. Οι Έλληνες δεν έχουμε τα κότσια να δοκιμάσουμε τις αντοχές των εποικοδομητικών προτάσεων που θα μπορούσαμε να κάνουμε, γιατί δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον εγωισμό της παντογνωσίας μας. Ο εγωισμός αυτός, σε τελευταία ανάλυση, διαποτίζει, δηλητηριάζει, και το πνεύμα των οποιωνδήποτε προτάσεών μας, για να τις ακυρώσει πριν ακόμη αρχίζουν να υλοποιούνται. Οι Έλληνες βλέπουν μόνο την αρνητικότητα και το μηδενισμό αυτών με τους οποίους διαφωνούν. Καμιά κουβέντα για τη δική τους ένοχη αρνητικότητα, για το συνεπαγόμενο μηδενισμό του εγωισμού τους, για την ισοπέδωση του δικαιώματος για διαφορά, που θέλουν να επιβάλουν με κάθε τρόπο. Αλλά, έτσι, δεν μπορούν να επιβιώσουν, να εξελιχθούν, να προσαρμοσθούν, πάνω στο γλιστερό έδαφος της αβέβαιης έκβασης, πάνω στο έδαφος ενός ανεξέλεγκτου άγνωστου, της φυσικής πολυσημίας, του αναπάντεχου διφορούμενου. Μηδενικά επίπεδα ανοχής της αβεβαιότητας έχει ο πολύξερος-πεφωτισμένος-διαφωτιστής εγωιστής Έλληνας. Κι όταν συγκαλεί διαβουλεύσεις ή άλλες ομαδικές συζητήσεις, το μόνο που θέλει να επιτύχει είναι (μέσα από διαπραγματεύσεις, παζαρέματα και μαγειρέματα, ο,τιδήποτε, δηλαδή, έχει το υβριστικό θράσος να τ' αποκαλεί "συναινέσεις") να εξασφαλίσει τα νώτα του από τη βέβαιη αποτυχία, στην οποία οδηγεί η πεισματάρικη λατρεία-του της ακλόνητης βεβαιότητας. Οι συναινετικές διαβουλεύσεις στην Ελλάδα έχουν καταντήσει να είναι το άλλοθι της βέβαιης κι αντικειμενικής αποτυχίας των υποκειμενικών σχετικισμών, όχι ένας τρόπος αντιμετώπισης της εγγενούς αβεβαιότητας κι ενδεχομενικότητας των πραγμάτων από το πλήθος των ιδιαιτερότητων (singularities) που πασχίζουν, με τις δράσεις τους, ν' ανακαλύψουν την καθολικότητα της απόλυτης αλήθειας.

Η αλήθεια για τον Έλληνα βρίσκεται έξω, πριν και πέρα από τα πράγματα, από τη ροή, το γίγνεσθαι, του είναι μέσ’ τον κόσμο. Κι όταν ακόμη αναζητεί μια συλλογική αλήθεια, δίκη τέτοιων φανφαρόνικων διαβουλεύσεων, τίποτε δεν βγάζει απ' το μυαλό των διαβουλευόμενων τη βεβαιότητα ότι η αλήθεια αυτή (είτε σαν ατομική μεσσιανική επιφοίτηση ή σαν συλλογική συνενοχή στο παζάρεμα και τη συνδιαλλαγή των συμφερόντων) δεν πρέπει ούτε πρόκειται να αλλάξει καθ' οδό. Για τον Έλληνα, οπωσδήποτε, δεν πρόκειται, σε καμιά περίπτωση, να αλλάξει. Ακόμη κι όταν γίνει σ' όλους κατανοητό ότι κάτι άλλο χρειαζόταν, κάτι που αρχικά βρισκόταν έξω από την πεισματική αρχική βεβαιότητα για το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Πάλι το ίδιο λάθος θα επαναληφθεί, η ίδια αλαζονεία που μένει πεισματικά προσκολλημένη σε μια μυωπική αντίληψη ότι, ανεξάρτητα από την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα, το μόνο που πρέπει οπωσδήποτε να σωθεί είναι πάντα το αναφαίρετο κι a priori δίκιο, το αιώνια αστραφτερό κύρος, του αλάθητου και παντογνώστη Έλληνα.



Ενώ όλη η δομή της επιστήμης και της τεχνολογίας έχει θεμελιωθεί πάνω στο πείραμα, στη διαδικασία των ασταμάτητων πειραματισμών, μέσα από την εμπειρική-πειραματική επαλήθευση, αλλά και την διάψευση, τη δοκιμή και το λάθος, τις μεθόδους, δηλαδή, που αναζητούν να ιχνηλατήσουν τους άγνωστους δρόμους της γνώσης μέσα από μια σταθερή επίγνωση της αβεβαιότητας και της ενδεχομενικότητας του χάους του κόσμου, το αντίθετο ισχύει στην Ελλάδα. Τίποτε, δεν αφήνεται στην τύχη του ή στην "ανευθυνότητα" των πειραματισμών. Ειδικά, θα σου πουν, π.χ., για τα ευαίσθητα πράγματα της εκπαίδευσης, τα πειράματα είναι βλαβερά, περιττά, επικίνδυνα, δεν χρειάζονται. Και στη θέση τους προτιμάται ο δρόμος της σίγουρης αποτυχίας των καταδικασμένων πεφωτισμένων δράσεων, που με το πολύ φως της παντογνωσίας τους είναι τυφλωμένες από τη σιγουριά της μηχανικής και στείρας επανάληψης. Έτσι, δεν υπάρχει, δεν γίνεται, κανένας γνήσια καινοτόμος νεωτερισμός, καμιά γνήσια μεταρρυθμιστική αναθεώρηση των μέτρων που ακολουθούνται για να επιτευχθεί η επίλυση των προβλημάτων που συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται. Ο Έλληνας θα κρυφθεί ή θα μασκαρέψει τον εγωισμό του πίσω από τη σιγουριά της πεπατημένης οδού, ακόμη κι αν αυτή έχει να κάνει με άλλους τόπους, ή με άλλες συγκυρίες ή συνθήκες, με άλλους καιρούς. Ο Έλληνας είναι το πιο μιμητικό πλάσμα σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Το ότι η παπαγαλία είναι ο χρυσός κανόνας όλου του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα είναι μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Το μόνο που ξέρει είναι ν' αντιγράφει παθητικά, όχι να δημιουργεί ενεργητικά. Γιατί η δημιουργία που οδηγεί σε κάτι το καινούργιο είναι πάντα μια πάλη του οράματος, του ειλικρινούς πόθου για το καινούργιο, μια πάλη με τα δεσμά της υποδούλωσης στο παλιό, με τη ναρκισσιστική απονεύρωση που νομιμοποιεί την επικυριαρχία της συνήθειας σαν πράξη ανυπέρβλητης εξάρτησης απ' το παλιό. Και το παλιό (ή το εφαρμοσμένο αλλού κι άλλοτε) είναι το σίγουρο, που ταιριάζει στον εγωισμό της καραγκιοζίστικης παντογνωσίας του Έλληνα. Γι' αυτό, ο Έλληνας αποφεύγει, απορρίπτει, τις αληθινές μεταρρυθμίσεις. Γιατί χρειάζονται τη μετριοφροσύνη που εμπνέεται από την πολυσημία της αβεβαιότητας για την αντιμετώπιση της πολυπλοκότητας των αμφίσημων καταστάσεων του κόσμου. Γιατί χρειάζονται την ηρεμία και την ειλικρίνεια της αποφασιστικότητας, έτσι ώστε να βρίσκεται ο δρόμος της αλλαγής, σαν παιχνίδι του κόσμου, μέσα από ανοιχτούς πειραματισμούς, μέσα από την καλοπροαίρετη εμπλοκή και την χαρούμενη ενασχόληση της ζωής με τα πράγματα. Προκατάληψη, φοβία, μισοψυχία, για να τηρηθούν τα προσχήματα μιας προνομιακής κληρονομιάς που φαντάζεται ο Έλληνας ότι κατέχει. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του Έλληνα. Γι' αυτό, δεν μπορεί μόνος του να προκόψει, πάντα περιμένει τον από μηχανής Θεό. Είτε τον Θεό του αλαζονικού εγωισμού του, που, όταν δεν πείθει ή δεν παραπλανά με παχιά λόγια, καταφεύγει στον τσαμπουκά, την ασυμβίβαστη μαγκιά, να εξακολουθεί να θεωρεί μέρα τη νύχτα της κατάντιάς του. Ή της ελεημοσύνης των ξένων, που για τον Έλληνα του είναι παντοτινά υποχρεωμένοι, επειδή απ' την Ελλάδα δήθεν πήραν τα φώτα του πολιτισμού, τα φώτα με τα οποία τώρα ο Έλληνας είναι στην κυριολεξία τυφλωμένος και πέρα για πέρα αυτο-ευνουχισμένος κι ανίκανος να ανακαλύψει το νέο, την αλλαγή προς το καλύτερο. Κούνια που τον κούναγε.



Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ σκληρή για τον Έλληνα. Δεν υπάρχει ο πόθος του καινούργιου ή ο οραματισμός της καινοτομίας, υπάρχει μόνο η ψεύτικη ρητορική ή λαϊκίστικη παραπλάνηση για να συνεχίσουν τα πράγματα να γίνονται όπως πάντοτε (business as usual). Δεν γίνεται καμιά μεταρρύθμιση, καμιά αλλαγή που μετασχηματίζει το παλιό, το προβληματικό, το ανυπόφορο, όταν δεν υπάρχει η τόλμη του πειράματος, το θάρρος να βάλουμε τα χέρια μας μέσ’ τη φωτιά, για να βγάλουμε τα κάστανα του νέου, μέσ' από απώλειες, από τραυματισμούς, από θυσίες.



Έτσι τώρα και για τα Πανεπιστήμια. Όλοι δέχονται ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, όλοι ισχυρίζονται ότι ξέρουν δήθεν καλά κάποιες εκπαιδευτικές πολιτικές που εφαρμόζονται αποτελεσματικά κάπου αλλού κι ότι θα έλυναν τον γόρδιο δεσμό αν τις μεταφέραμε με κάποιο τρόπο κι εδώ. Αλλά κανένας δεν τολμά να δει κατάματα το πρόβλημα. Να συνειδητοποιήσει ότι τα Πανεπιστήμια έχουν γίνει τα άντρα της μάζωξης όχι μόνο των αδιάφορων ή, σε κάποιες περιπτώσεις, κι οκνηρών φοιτητών, αλλά, σ' ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, και των άχρηστων καθηγητών ή των πελατειακά και κομματικά ευνοούμενων υπάλληλων. Αυτά τα κατεστημένα που το κράτος, δυστυχώς, πολλές φορές, με τη συνενοχή της ίδιας της κοινωνίας, έχουν ως τώρα δημιουργήσει (επειδή τα πράγματα αντιμετωπίζονταν είτε ωφελιμιστικά ή ωχαδερφιστικά) κανείς δεν θέλει να τα πειράξει. Για παράδειγμα, το κράτος θέλει να βάλει πάνω απ' τα Πανεπιστήμια αξιολογήσεις ή εξωτερικούς μάνατζερ, να κάνουν τι; Το ζήτημα δεν είναι η αναπόφευκτη ανάγκη για ορθολογικές αυτο-διορθώσεις μέσα από αντικειμενικές αξιολογήσεις ή από μια χρηστή, αμερόληπτη κι αποτελεσματική διοίκηση. Το ζήτημα είναι πώς θα αντιμετωπισθούν οι αξιολογήσεις ή οι μάνατζερ από το διεφθαρμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Κι εκεί οι πολύξεροι πολιτικοί, που εγωιστικά θέλουν να επιβάλουν τις βεβαιότητές τους, δεν μιλούν. Γιατί συμβιβάζονται. Μα είναι ποτέ δυνατόν ένας αρρωστημένος εκφυλισμός του επιπέδου της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα να μη τα καταφέρει να διαπραγματευθεί την αναπαραγωγή του με τους οποιουσδήποτε αξιολογητές ή με τους μάνατζερ που θα αναλάβουν τον εξωραϊσμό ενός ρημαγμένου οικοδομήματος; Ίσα-ίσα, οι ίδιοι οι ανάξιοι κηφήνες (π.χ., αυτοί που επί χρόνια μαγείρευαν τις κρατικές στατιστικές) είναι το πιθανότερο ότι θα γίνουν οι αξιολογητές που θα δώσουν το συγχωροχάρτι στους δικούς τους (ενδεχομένως να κυνηγήσουν τις αντίπαλες κλίκες, όχι όμως στο όνομα της καθολικά εφαρμοσμένης αξιοκρατίας, αλλά σαν βεντέτα μεταξύ μαφιόζικων κύκλων). Οι ίδιοι οι ανίκανοι για την παραμικρή ανανέωση μέσα στη χαβούζα που δημιούργησαν, για να τους βολεύει και για να βολεύουν τους δικούς, αυτοί οι ίδιοι θα επιχειρήσουν να μεταμορφωθούν σε μάνατζερ κι, ως δια μαγείας, θα αλλαξοπιστήσουν μπροστά στα ήθη και την αίγλη της διοικητικής εξουσίας, για να υποσχεθούν ότι θα εγγυηθούν τις αξιοκρατικές διαδικασίες, που ως τώρα οι ίδιοι καταπατούσαν.

Αστειότητες. Μόνο οι Έλληνες έχουν μια τόση διεστραμμένη οκνηρία και δεν θέλουν να σκεφθούν το νέο, το πείραμα, τη δοκιμασμένη ανανέωση.

Το ζήτημα όμως είναι απλό, κατά ουσιαστική βάση ή κάτω από άλλες υπαρξιακές συνθήκες. Ωραία, δεν μπορείτε να τα βάλετε με τα σκατά, να καθαρίσετε τους βρωμισμένους στάβλους του Αυγεία. Δεν σας συμφέρει, έχει πολιτικό κόστος, γιατί θα χάσετε την εύνοια κάποιων από τους στυλοβάτες της απάτης σας. Μη ντρέπεστε να το παραδεχθείτε. Αλλά τότε γιατί δεν πάτε παραπέρα, εντελώς έξω από τα υπαρκτά αναξιόπιστα ιδρύματα, να δοκιμάσετε, να πειραματισθείτε, να φτιάξετε κάποιους νέους θεσμούς, εντελώς απ' τη αρχή, χωρίς καμιά εξάρτηση απ' το παλιό; Δεν προτείνω να φτιάξετε ιδιωτικά ιδρύματα που λειτουργούν με βάση το κέρδος. Φτιάξτε όμως ιδρύματα, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που θα είναι πλήρως αυτοδιοικούμενα κι ανεξάρτητα αφενός από το ένοχο πελατειακό κράτος κι αφετέρου από τις αδηφάγες καιροσκοπικές αγορές. Ιδρύματα της κοινωνίας των πολιτών. Ιδρύματα που θα είναι θωρακισμένα κι απέναντι στην κρατική πελατειακή υποδούλωση κι απέναντι στην εκμετάλλευση και τη βάρβαρη αποικιοκρατία των αγορών. Θωρακισμένα με τι; Με τη δύναμη του κοινού λόγου, της αναζήτησης του νέου, των ανοιχτών μυαλών, της επιστημονικής γνώσης, της κοινωνικής ευθύνης, της άμιλλας για το καλύτερο. Με τέτοιες ηθικές αξίες προς τις οποίες όλοι να μπορούν να συμβάλουν μέσα από μια διαρκή προσπάθεια πειραματικής αναζήτησης, μέσα από θετικούς οραματισμούς για τη βελτίωση του κόσμου, μέσα από την αφιλοκερδή αγωνία για το καλύτερο και μέσα από τους πραγματικά επίπονους αγώνες για την παραγωγή της γνήσιας καινοτομίας, η οποία δεν θα υποκύπτει στους συμβιβασμούς ή τα αλισβερίσια της πεπατημένης, αλλά θα είναι μια τολμηρή καινοτομία που θα σηκώσει το ηθικό ανάστημα και θα δει κατάματα την αμαρτία και τη διαφθορά του παλιού. Που θα έχει την αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει όλα τα εμπόδια που κωλυσιεργούν, που βάζουν τρικλοποδιές στην αναζήτηση του καινούργιου.

Κι αν ποτέ συγκροτηθούν τέτοια εκπαιδευτικά ιδρύματα της κοινωνίας των πολιτών, κι ας είναι παράλληλα με τα υπαρκτά ιδρύματα της κρατικής νομιμοποίησης (που φυσικά, έτσι όπως είναι, δεν έχουν καμιά υπόληψη από τις αγορές, κι ούτε καμιά σημαντική αναγνώριση από το διεθνές σύστημα των πανεπιστημιακών αξιολογήσεων), τότε να δείτε πόσο γρήγορα θα μαραζώσουν τα ήδη εκφυλισμένα κι αμαρτωλά κρατικά ιδρύματα. Όχι γιατί αυτήν την έκβαση την ξέρουμε εξ αρχής. Ακριβώς το αντίθετο. Γιατί, από τη μια μεριά, τη μεριά της πεισματικής προσήλωσης στο παλιό, στα ιδρύματα των μονοπωλίων του κρατικισμού (ακόμη και με την προσβλητική αδιαφορία των παραγόντων της αγοράς), όλα είναι σίγουρα και γνωστά απ' την αρχή κι επομένως δεν υπάρχει η παραμικρή ανάγκη για την οποιαδήποτε έκβαση που θα οδηγούσε στο καινούργιο. Ενώ, από την άλλη μεριά, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της κοινωνίας των πολιτών, όλα παίζονται (στην κυριολεξία, η μάθηση είναι παιχνίδι - θυμηθείτε τη ρήση του Ηράκλειτου για τον χρόνο), όλα δοκιμάζονται μ' επίπονες προσπάθειες ανεξάντλητων πειραματισμών, όλα ανακαλύπτονται, ξανά και πάλι ξανά απ' την αρχή (αυτό θα πει μάθηση), χωρίς αγκυλώσεις, εθελοτυφλίες ή προκαταλήψεις (αυτό θα πει επιστήμη).

Αυτά. Πειραματικά. Κι από μακριά.

Ο σύγχρονος Ναρκισσισμός - Φώτιος Σχοινάς

Ο Ζυλ Λιποτβεσκί στο βιβλίο του «Η εποχή τού κενού. Δοκίμια για τον σύγχρονο ατομικισμό» γράφει πως κάθε εποχή έχει έναν κυρίαρχο μυθολογικό τύπο (Οιδίποδα, Αχιλλέα, Αντιγόνη, Προμηθέα, Αμλετ κ.ά.) που εκφράζει το επικρατούν πνεύμα της. Ο μυθολογικός τύπος που εκφράζει και αποτυπώνει το κυρίαρχο πνεύμα τής σύγχρονης εποχής τής μετανεωτερικότητας είναι ο Νάρκισσος. Ο μετανεωτερικός ναρκισσισμός αποτελεί την ακραία απόληξη του νεωτερικού ατομικισμού.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει να επενδύσει σε τίποτα έξω από τον εαυτό του. Η πολιτική και η θρησκεία δεν αποτελούν πλέον γι' αυτόν σημεία αναφοράς, στα οποία θα μπορούσε να αφιερωθεί με πάθος και να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Ιδέες, όπως το Έθνος, η Παιδεία, η Δημοκρατία, η Κοινωνική Δικαιοσύνη, δεν τον συγκινούν πλέον και αδυνατούν να κινητοποιήσουν τον συναισθηματικό του κόσμο και την ενεργητικότητά του. Τί απομένει; Η υπερεπένδυση στο Εγώ, η αυτολατρία, η αυτοπραγμάτωση. Εξ ού και η λατρεία της νεότητος και ο τρόμος και η αποστροφή στο γήρας.

Εξ ού και η υπερβολική φροντίδα τού σώματος, η προσπάθεια να διατηρηθεί νέο και ακμαίο, παρά την φυσιολογική φθορά τού χρόνου. Η υγιεινή διατροφή, η γυμναστική, τα σπα, το μασσάζ, η γιόγκα, το βιάγκρα κ.ά. εντάσσονται στην αγωνιώδη, αλλά και άπελπι μέριμνα τού σύγχρονου ανθρώπου να υπερβεί την αναπόφευκτη φθορά τού χρόνου και να διατηρηθεί αιώνια νέος και σφριγηλός. Φαίνεται πως ο σύγχρονος νάρκισσος άνθρωπος αρνείται να παραδεχθεί τη θνητότητά του, το βέβαιο και αναπόφευκτο του θανάτου, το γεγονός ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι υποταγμένη σε αμετακίνητα όρια που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Ο περιβάλλων κόσμος, είτε ο φυσικός είτε ο ανθρώπινος, δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο παρά να ικανοποιεί ή να ματαιώνει τις δίχως όρια επιθυμίες του. Συνεπεία του νεωτερικού ατομικισμού και του μετανεωτερικού ναρκισσισμού ο homo psychologicus τείνει να καταστεί o κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος. O homo politicus («πολιτικόν ζώον» κατά τον Αριστοτέλη o άνθρωπος) και o homo theologicus («ζώον θεούμενον» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο o άνθρωπος) εκτοπίζονται και τη θέση τους καταλαμβάνει o homo psychologicus με τις ακόρεστες επιθυμίες, συμπλέγματα, ένοχες και προ παντός με την προ ουδενός ορρωδούσα τάση του προς αυτοπραγμάτωση.
Η σύγχρονη μετανεωτερική κοινωνία αδυνατεί να προσφέρει στον σημερινό άνθρωπο νόημα ζωής και νόημα θανάτου. Αδυνατεί να του υποδείξει Κάτι (μια Ιδεολογία, ένα υπερβατικό, ή έστω εμμενές, εγκοσμιοκρατικό Πρότυπο, Θεσμό και Αξία) για το οποίο αξίζει να ζήσει και να πεθάνει. Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος στρέφει όλη τη συναισθηματικότητα, ενεργητικότητα και δραστηριότητά του στην αυτοπραγμάτωση και ανάπτυξη του Εαυτού του, του Εγώ του. Τίποτα έξω από τον εαυτό του δεν τον συγκινεί, δεν τον διεγείρει και δεν τον ενεργοποιεί.
Ο σύγχρονος νάρκισσος άνθρωπος ζει σ' ένα αδιάστατο παρόν αποκομμένος από τις ιστορικές του ρίζες και δίχως προοπτική και μέριμνα για το μέλλον. Αδιαφορεί για οτιδήποτε του κληροδότησε το παρελθόν και για οτιδήποτε θα κληροδοτήσει αυτός στις επερχόμενες γενεές. Αυτή η έλλειψη ιστορικής συνέχειας, η εξάλειψη της αίσθησης ότι ανήκουμε σε μία «διαδοχή γενεών που είναι ριζωμένες στο παρελθόν και επεκτείνονται στο μέλλον» χαρακτηρίζει και γεννά την ναρκισσιστική κοινωνία, όπως γράφει ο Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο του «Η κουλτούρα τού ναρκισσισμού». Να ζούμε στο παρόν, μόνο στο παρόν και να καρπούμεθα άπληστα οτιδήποτε αυτό μας προσφέρει αδιαφορώντας για τους προγενέστερους και τους μεταγενέστερους είναι το σύνθημα της σύγχρονης ναρκισσιστικής κοινωνίας. Ο μετανεωτερικός νάρκισσος άνθρωπος έχει μειωμένη έως παντελώς μηδενισμένη ιστορική, εθνική, πολιτική και θρησκευτική συνείδηση, ενώ παρουσιάζει υπερτροφικά ανεπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση.

[…]

Εκ των επισημάνσεων της Εγελιανής, Φαινομενολογικής και Χριστιανικής φιλοσοφίας συνάγεται ότι η πλήρωση, ανάπτυξη και ολοκλήρωση της ανθρωπίνης συνειδήσεως προκύπτει από την αναφορά και συσχέτιση αυτής με κάτι (Πρόσωπο, Κράτος, Ιδεολογία) έξω από αυτήν. Η ναρκισσιστική αυτοστροφή και αυτοαναφορά τής συνειδήσεως συνεπάγεται την αποδόμηση, αλλοτρίωση και εκμηδένισή της. Το εγώ, για να δομηθεί, ολοκληρωθεί, αλλά και να ικανο­ποιηθεί, χρειάζεται το ουκ εγώ. Αυτοπεριχαράκωση του εγώ στον εαυτό του σημαίνει αυτοκαταστροφή τού εγώ. Έτσι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το σύγχρονο γενικευμένο αίσθημα του ανικανοποίητου και του εσωτερικού κενού. Οι πρωτοφανείς ανέσεις και τα καταναλωτικά αγαθά τού σύγχρονου πολιτισμού δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την απουσία νοήματος και να άρουν το γενικευμένο αίσθημα της ψυχικής δυσφορίας και δυσανεξίας που διακατέχουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Αλλ' ούτε και η καταφυγή στις ανθρώπινες και ερωτικές σχέσεις και η υπερεπένδυση σ' αυτές του συγχρόνου ανθρώπου, ακριβώς λόγω της αλλοτρίωσης και της φθοράς που έχουν υποστεί συνεπεία τού ναρκισσιστικού εγωκεντρισμού, μπορούν να του προσφέρουν καταφύγιο και θεραπεία. Τουναντίον, στις συντριπτικά πλείστες περιπτώσεις αυξάνουν το άγχος, την απογοήτευση και το εσωτερικό κενό του. Είναι χαρακτηριστικά επί του προκειμένου αυτά που γράφει ο Κρίστοφερ Λας στο ανωτέρω μνημονευθέν βιβλίο του «Η κουλτούρα τού ναρκισσι­σμού»: «η λατρεία των προσωπικών σχέσεων, που γίνεται ολοένα και πιο έντονη όσο υποχωρεί η ελπίδα των πολιτικών λύσεων, κρύβει την πλήρη απογοήτευση από τις προσωπικές σχέσεις, όπως ακριβώς η λατρεία τής αισθησιακότητας συνεπάγεται την απάρνηση της αισθησιακότητας σε όλες εκτός από τις πιο πρωτόγονες μορφές της. Η ιδεολογία του προσωπικού μεγαλώματος, επιφανειακά αισιόδοξη, ακτινοβολεί βαθειά απελπισία και παραίτηση. Είναι η πίστη των ανθρώπων χωρίς πίστη».
Το διάχυτο πνεύμα τού ναρκισσισμού επηρεάζει αρνητικά προπάντων το πιο ευπαθές και ευάλωτο τμήμα της κοινωνίας μας: τα παιδιά και τους έφηβους. Η παγερή και αδιαπέραστη αδιαφορία των μαθητών προς τα προσφερόμενα μορφωτικά αγαθά από το σύγχρονο σχολείο οφείλεται εν πολλοίς στην αδυναμία τού εξωτερικού κόσμου να προσελκύσει το ενδιαφέρον και την προσοχή τού σύγχρονου παιδιού. Το σύγχρονο παιδί, αδυνατώντας να βρει στηρίγματα στην οικογένεια, στο σχολείο, στην πολιτική και στην κοινωνία, αποτραβιέται στον εαυτό του, κλείνεται ερμητικά απέναντι στον εξωτερικό κόσμο και κόβει τους διαύλους επικοινωνίας μ' αυτόν. Νομίζω ότι η ευρύτατη διάδοση των ναρκωτικών στη σύγχρονη νεολαία οφείλεται στην ανάγκη τού παιδιού να εξέλθει του εαυτού του και να συναντήσει κάτι που θα του φέρει χαρά και ικανοποίηση —ασχέτως εάν το τίμημα του πρόσκαιρου τεχνητού παραδείσου είναι καταστροφικό... Ο ναρκισσισμός βρίσκεται στους αντίποδες της ορθόδοξης πνευ­ματικότητας. Η φιλαυτία είναι η μητέρα και η ρίζα όλων των ψεκτών παθών. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ορίζει την φιλαυτία ως την άλογον φιλίαν του σώματος, όχι βέβαια διότι το σώμα είναι κακό καθ' εαυτό, αλλά διότι αποτελεί το έσχατο οχυρό της αυτονομημένης έναντι του Θεού ατομικότητας. Η φιλαυτία αποτελεί το πρωτογενές πάθος, την νοσογόνο πηγή όλων των άλλων μεμπτών παθών που αποξενώνουν από τον Θεό και τους συνανθρώπους. Γι' αυτό και πρέπει, σύμφωνα με την ορθόδοξη ασκητική αγωγή, να μεταμορφωθεί σε φιλοθεΐα και φιλανθρωπία - φιλαδελφία.

[…]


(Απόσπασμα άρθρου από το περιοδικό «Ευθύνη», Φεβρουάριος 2009)

http://www.antifono.gr

Tι πρέπει να κάνουμε - Βασίλης Καραποστόλης

Οι καιροί είναι τέτοιοι που επιβάλλουν στις σκέψεις μας να πηγαίνουν πιο πέρα από εκεί όπου συνήθως έφθαναν. Συνηθίζουν πολλοί τελευταία να μετράνε και να ξαναμετράνε το δημόσιο χρέος της χώρας και να το χαρακτηρίζουν αιτία του σημερινού προβλήματος. Πράγματι, ακόμη κι αν δεν είναι τόσο υψηλό ώστε από μόνο του να δημιουργεί συνθήκες αποδιάρθρωσης της οικονομίας, το χρέος παραμένει ως μέγεθος στοιχείο νοσηρό. Δεν είναι όμως αιτία της κρίσης, είναι αποτέλεσμα. Για να εντοπίσουμε τι υπάρχει πριν απ’ αυτό και πίσω απ’ αυτό, πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: γιατί τόση ευκολία μέχρι τώρα στο να προσφεύγουμε σε πιστωτές; Η απάντηση μπορεί να βγει μέσα από την ίδια την ερώτηση. Η Ελλάδα δανειζόταν εύκολα γιατί πίστευε στην ευκολία.

Το να καταφεύγει τόσο το κράτος όσο και ολόκληρη η κοινωνία στον δανεισμό, ιδιαίτερα κατά τη μεταπολίτευση, δήλωνε πως το «έτοιμο χρήμα» προκρινόταν χωρίς δισταγμό έναντι του χρήματος που προκύπτει μέσα από τη δουλειά και τους κόπους της. Αυτοί οι κόποι ήταν που έπρεπε να λείψουν. Αυτός ο μόχθος που μύριζε ιδρώτα και που ενώ τον ελλαδικό άνθρωπο της παλαιότερης εποχής τον αντάμοιβε μ’ ένα αίσθημα ικανοποίησης ή ακόμη και περηφάνειας επειδή τα «έβγαζε πέρα», τώρα, στο άτομο της μεταπολιτιστικής αδημονίας φάνταζε σαν ανυπόφορη αγγαρεία από την οποία θα μπορούσε να απαλλαγεί. Το κύριο μέσο για να ξεφύγει από τον καταναγκασμό αυτό ήταν ο δανεισμός. Προηγήθηκε όμως μια αλλαγή μέσα στη συνείδηση του ατόμου κατά την οποία ο μόχθος απαξιώθηκε, θεωρήθηκε στείρος.
Από εκεί ξεκινά η κρίση. Η Ελλάδα πληρώνει σήμερα το ότι θέλησε μ’ ένα άλμα να περάσει από τον μόχθο στην κατανάλωση, εγκαταλείποντας το ενδιάμεσο στάδιο, που ήταν η εργασία. Αν με τον σωματικό κόπο, με το μόχθο δηλαδή, παράγονται είδη που προορίζονται κυρίως για την αυτοσυντήρηση (τα γεωργικά προϊόντα, πρώτα απ’ όλα), με την εργασία των χεριών και της νόησης παράγονται είδη που αντέχουν περισσότερο στο χρόνο. Με την υπομονή και την οργάνωσή της η εργασία δημιουργεί έναν κόσμο διαρκείας, αντικείμενα, σκεύη, μηχανές που η ζωή τους ξεπερνά κατά πολύ το χρόνο που διατέθηκε για την κατασκευή τους ή και τον ίδιο το χρόνο ζωής των κατασκευαστών τους. Στην περίπτωσή μας όμως ο κατασκευαστής είχε πάψει να βρίσκει νόημα σ’ αυτή την προσπάθεια. Ουσιαστικά, θεώρησε πως τον υποβιβάζει να μετασχηματίζει απλώς την ύλη σε φόρμες. Η φόρμα που τον ενδιέφερε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Ήθελε να δώσει στον εαυτό του την ευχέρεια να μην υπακούει στην ανάγκη, να μην υποτάσσεται στην υποχρέωση που έχει ο εργάτης να σφυρηλατεί όπως πρέπει το μέταλλο, να σκαλίζει ο μαραγκός όπως πρέπει το ξύλο, να συντάσσει ο υπάλληλος όπως πρέπει το υπηρεσιακό έγγραφο. Απέναντι στην υποχρέωση να είναι τελεσφόρος ο Έλληνας διάλεξε την ευχαρίστηση να μην καταλήγει πουθενά. Τη δυνατότητα αυτή του την πρόσφερε η κατανάλωση. Μπορούσε να αγοράζει κάτι, μετά να το αντικαθιστά, κατόπιν να ξεχνά τι είναι αυτό ακριβώς που επιθυμεί και για όλα αυτά τα καπρίτσια να μην πρέπει να δίνει λογαριασμό σε κανένα.

Η κατανάλωση οδήγησε τον στερημένο Έλληνα σε μια περιοχή όπου, επιτέλους, κανείς δεν του έλεγε τι να κάνει. Έτσι νόμιζε στην αρχή. Γιατί λίγο αργότερα, άρχιζε να αντιλαμβάνεται πως ούτε κι εδώ, στην πολύχρωμη και δελεαστική αγορά δεν υπήρχε ελευθερία κινήσεων. Για να ψωνίζει τα αντικείμενα της αρεσκείας του έπρεπε να έχει, φυσικά, το απαραίτητο χρήμα. Εξ ορισμού το χρήμα ισοδυναμεί με το «δύνασθαι» με μια δυνητική ικανότητα. Όποιος κατείχε ένα ποτό θα μπορούσε, εάν ήθελε, να αγοράσει το άλφα ή το δείνα αντικείμενο. Να όμως που διαπιστώθηκε ότι με την κατανάλωση, από ένα σημείο κι έπειτα, δεν τίθεται θέμα δυνατότητας, αλλά και πάλι υποχρέωσης. Οφείλεις πλέον οπωσδήποτε να αγοράζεις για να είσαι κάποιος, οφείλεις να αγοράζεις ώστε οι άλλοι να σου αναγνωρίσουν ότι αξίζεις να σε θεωρούν αποδεκτό. Αναπάντεχα έτσι ο καταναλωτισμός έπληξε τη ματαιοδοξία τη στιγμή που την κολάκευε. Αφαίρεσε από το άτομο την δυνατότητα να νομίζει ότι αποδεσμεύτηκε από τις ανάγκες, του ανέτρεψε με άλλα λόγια την ιδέα που είχε για τον εαυτό του. Θυμηθείτε ότι παλαιότερα πάνω στο κέφι του ένας γλεντζές ήταν ικανός να κάψει τα χαρτονομίσματά του. Διακήρυττε, έτσι, ότι αυτός δεν θα γινόταν ποτέ ένας «δούλος του δούλου του», το χρήμα δηλαδή δεν θα κυριαρχούσε πάνω στο εγώ του κατόχου του. Ποιος τολμάει σήμερα να ισχυριστεί κάτι παρόμοιο; Και δεν μιλάμε για την τωρινή συγκυρία, μιλάμε για την εικοσαετή τουλάχιστον περίοδο που προηγήθηκε.

Ήδη από τότε ήταν έκδηλη μια ορισμένη δυσθυμία μέσα στο νέο συρμό που συνίστατο στο να ξοδεύει κανείς χωρίς να το πολυσκέφτεται. Ήταν η περίοδος όπου η πολυάριθμη μεσαία τάξη τα πρωινά εργαζόταν βαριεστημένα, τα απογεύματα ανακάλυπτε ψυχολόγους για να της λύσουν τις προσωπικές και οικογενειακές υποθέσεις της και τα βράδια την απασχολούσε τόσο πολύ το ποια θα ήταν η πιο «επιτυχημένη» της διασκέδαση που το τέλος η όλη επιχείρηση την εξαντλούσε. Το αποτέλεσμα ήταν να δηλητηριάζεται σιγά-σιγά η ευχαρίστηση του καταναλωτή από ένα δυσάρεστο αν και αόριστο αίσθημα. Τρία-τέσσερα χρόνια προτού ξεσπάσει η κρίση ήταν κιόλας ορατό το φαινόμενο της δυσκολίας που είχαν όλο και περισσότερα άτομα να νιώσουν χαρά, και να τη μοιραστούν με άλλους. Δεν έφταιγε η κατανάλωση καθ’ εαυτή, κάτι τέτοιο είναι ανόητο να λέγεται. Η υποκατάσταση του εαυτού με την κατανάλωση, αυτό έφταιγε. Το ότι μέσα στην ευχέρεια να ψωνίζει κάποιος προϊόντα και ανέσεις μειωνόταν δραστικά η δυνατότητα να δοκιμάσει τις δυνάμεις του πάνω σε κάτι που θα του αντιστεκόταν. Για να βρούμε τι αξίζουμε πρέπει να πράξουμε, έλεγε ο Γκαίτε. Δεν είναι ζήτημα λοιπόν ενδοσκόπησης ή διαλογισμού η εύρεση της προσωπικής μας ποιότητας. Είναι θέμα δοκιμής και δοκιμασίας. Και αν δεν υπάρχει μια πραγματικότητα που να σου προβάλλει αντίσταση, ποτέ δεν μαθαίνεις αν είσαι αρκετά έξυπνος, ικανός, συνεπής, επινοητικός κ.τ.λ. Μέσα στον καταναλωτισμό αγνοούμε το ποιοί είμαστε. Αυτό το μαθαίνουμε μόνο με την εργασία. Άρα εκεί βρίσκεται και η λύση του προβλήματος της κρίσης.

Για ένα διάστημα τριάντα τόσων χρόνων η Ελλάδα αντάλλαξε τη φτώχεια που είχε περάσει έως τότε με την ευχαρίστηση να συμπεριφέρεται σαν να ήταν εύπορη. Η στάση αυτή δεν θα πρέπει να καταδικαστεί ολοκληρωτικά. Γιατί ως ένα βαθμό εμπεριέχει και αποκαλύπτει τη χαρά της ζωής, την κατάφαση σε ό,τι τερπνό υπάρχει στον κόσμο. Και ο κόσμος μας διαθέτει πάντα ακαταμάχητα θέλγητρα (μη ξεχνάμε εξάλλου και πόσοι ξένοι τα λιμπίστηκαν). Άλλο όμως να απολαμβάνεις πράγματα, κι άλλο να χαίρεσαι τον εαυτό σου. Και τον εαυτό μας μπορούμε να τον χαρούμε μόνο όταν του δίνουμε την ευκαιρία να εκδιπλωθεί, να γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι. Εκεί όπου μπορεί να συμβεί αυτό είναι μόνο στη σφαίρα της εργασίας. Ένας άνθρωπος ή κι ένα σύνολο ανθρώπων κρίνεται τελικά από τα έργα του, από τις πράξεις του, όχι απ’ αυτό που θα ’θελε να είναι ή που επιδεικνύει ότι είναι. Ο υπέρμετρος δανεισμός της Ελλάδας οφείλεται σ’ αυτή την παραίσθηση: θεωρήθηκε πως θα ήταν δυνατόν έναν ολόκληρο λαό κι έναν ολόκληρο πολιτισμό να τον αντιπροσωπεύσουν ορισμένα περιουσιακά στοιχεία, κι αυτά τα στοιχεία να του δίνουν απάντηση στο ερώτημα: «ποιος είμαι». Το εγχείρημα αυτό απέτυχε. Μέσα στην οικονομική ευμάρεια, τη στηριγμένη στο δημοσιονομικό έλλειμμα, παρέμεινε εκείνο το άλλο έλλειμμα, το ψυχικό και ηθικό, που δεν αφήνει τους Έλληνες να καυχηθούν για όσα πέτυχαν. Δεν ήταν μήπως αρκετό ότι έχτισαν σπίτια; Ότι αγόρασαν αυτοκίνητα; Φαίνεται πως όχι. Για να ήταν βαθύτερα ικανοποιημένοι θα έπρεπε να είχαν δουλέψει διαφορετικά, όχι σαν επιτήδειοι και απατεωνίσκοι, όχι κατ’ απομίμηση των αξιωματούχων του κράτους και των πολιτικών οι οποίοι με τις ολιγωρίες τους και την ασυνέπειά τους προσέφεραν ένα πρότυπο και μαζί ένα άλλοθι για τα λαϊκά ελαττώματα. Η άλλη προοπτική, ωστόσο, δεν έχει ακόμα κλείσει εντελώς. Και δεν λέγεται ούτε «εργασιοθεραπεία» ούτε προτεσταντικού τύπου ασκητισμός της εργασίας, λέγεται αυτοπραγμάτωση μέσα στη δουλειά.
Όποια λοιπόν μέτρα και να ληφθούν ώστε να έλθει η περιβόητη ανάπτυξη της χώρας, δεν θα ευδοκιμήσουν εάν δεν αλλάξει πρώτα η στάση απέναντι στην εργασία. Μέσα από την εκπαίδευση, μέσα από την οικογενειακή αγωγή, μέσα από τη θέσπιση κινήτρων, η Ελλάδα θα πρέπει να βρει σε τι είδους απασχόληση έχει περισσότερα πλεονεκτήματα, σε ποιους τομείς αποδίδει και κυρίως, σε ποιους τομείς τα ψυχικά χαρακτηριστικά των κατοίκων της ευνοούν τις επιδόσεις της παραγωγής. Κάποτε υπήρχε μπόλικο πείσμα στον τόπο μας. Εάν έχει μείνει κάτι απ’ αυτό, υπάρχουν ακόμη ακαλλιέργητα χωράφια να το δεχτούν, καϊκια να ετοιμαστούν για το ψάρεμα, κάποιες μηχανές για να ξαναλαδωθούν. Όλα εξαρτώνται από το κατά πόσον οι νέες γενιές θα διδαχτούν –και θα πεισθούν– να αγαπάνε αυτό που φτιάχνουν, ό,τι κι αν είναι, και να μη σταματάνε μέχρι να το φτιάξουν καλά. Τα ημιτελή έργα ήταν για χρόνια η κατάρα μας. Τώρα η κρίση μας λέει ότι ή θα τελειώνουμε ό,τι αρχίζουμε ή θα τελειώσουμε μαζί της.

http://www.antifono.gr

Αλάτι και υγεία

Σημαντικές ιδιότητες του γνήσιου αλατιού
- Σταθεροποιεί τον καρδιακό παλμό και ρυθμίζει την πίεση
του αίματος —μαζί με το νερό.
- Αποσπά την υπέρμετρη οξύτητα από τα κύτταρα, ειδικά από τα εγκεφαλικά κύτταρα.
- Εξισορροπεί τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους διαβητικούς.
- Είναι απαραίτητο για την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας στα κύτταρα του οργανισμού.
- Είναι ζωτικής σημασίας για την απορρόφηση των θρεπτικών στοιχείων στην εντερική οδό.
- Έχει σημαντική αποχρεμπτική δράση, ειδικά στο άσθμα και την κυστική ίνωση.
- Απομακρύνει τη συμφόρηση στα ιγμόρεια άντρα.
- Είναι φυσικό, ισχυρό αντιισταμινικό. Ο Προλαμβάνει τις κράμπες.
- Αποτρέπει την υπέρμετρη παραγωγή σάλιου. Η νυχτερινή σιελόρροια μπορεί να δηλώνει ανεπάρκεια αλατιού.
- Δυναμώνει τα οστά. Το 20% του αλατιού του οργανισμού βρίσκεται στα οστά. Η ανεπάρκεια αλατιού και η κατανάλωση ραφιναρισμένου αλατιού ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την οστεοπόρωση.
- Εξομαλύνει τον ύπνο και είναι φυσικό υπναγωγό.
- Προλαμβάνει την ουρική αρθρίτιδα.
- Είναι ζωτικής σημασίας για την καλή ερωτική διάθεση.
- Συμβάλλει στην πρόληψη των κιρσών και της φλεβίτιδας στα πόδια και τους μηρούς.
- Εφοδιάζει τον οργανισμό με πάνω από 80 απαραίτητα μέταλλα. Το ραφιναρισμένο αλάτι περιέχει μόνο δύο ιχνοστοιχεία. Επιπλέον, το ραφιναρισμένο αλάτι περιέχει επικίνδυνα χημικά πρόσθετα όπως το πυριτικό άλας αλουμινίου, που προκαλεί τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Καταναλώνετε φυσικό θαλασσινό αλάτι
Το ραφιναρισμένο αλάτι δεν ωφελεί σε τίποτα τον ανθρώπινο οργανισμό. Αντίθετα, ευθύνεται για πολλά προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένων των χολόλιθων. Το μοναδικό αλάτι που μπορεί να αφομοιώσει το σώμα μας, είναι το ανεπεξέργαστο θαλασσινό και το ορυκτό αλάτι. Για να είναι το αλάτι χρήσιμο στον οργανισμό, πρέπει να διεισδύει στις τροφές. Η υγρασία των φρούτων, λαχανικών, δημητριακών και οσπρίων πρέπει να διαλύει το αλάτι. Αν το αλάτι χρησιμοποιείται στην ξηρή του μορφή και εισέρχεται στο σώμα σε μη ιονισμένη μορφή, προκαλεί δίψα (ένδειξη δηλητηρίασης). Προκαλεί ακόμη περισσότερα προβλήματα όταν δεν αφομοιώνεται .
Μπορείτε να διαλύσετε μία πρέζα αλάτι σε λίγο νερό και να προσθέσετε φρούτα ή άλλες τροφές που γενικά δεν μαγειρεύονται. Αυτό βοηθά την πέψη αυτών των τροφών και την επαναφορά του αλκαλικού pΗ. Η προσθήκη μίας πρέζας αλατιού στο πόσιμο νερό αποκαθιστά τις αλκαλικές του ιδιότητες και παρέχει σημαντικά μέταλλα και ιχνοστοιχεία.
Το φαγητό πρέπει να είναι νόστιμο αλλά όχι αλμυρό.

http://www.ftiaxno.gr

Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους

1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής, που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές, μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών.

Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να……ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής.
«Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα». (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα- αντίδραση – λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί.
Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 και 2000 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός):
Ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον.
Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν.
Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά καθυστερημένος.
Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί;
«Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού».

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του.
«Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί».

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.
Έτσι, τα άτομα, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.

10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ.
Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

infognomonpolitics.blogspot.com

ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΥΣ NEW YORK TIMES - Mark Mazower, Ιστορικός στο Columbia University

Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή...


Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης.

Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας. Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του “Ελλάς”,“το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! ”.


Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της. Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην “ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη” στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο. Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα. Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει.

Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή. Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.

Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου.Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον.

Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή. Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ‘90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη. Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή.

Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ‘90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: “ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;”.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα. Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.

Ο κ. Μαρκ Μαζάουερ είναι Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

http://ditruth.blogspot.com/


Democracy’s Cradle, Rocking the World
By MARK MAZOWER
Published: June 29, 2011

YESTERDAY, the whole world was watching Greece as its Parliament voted to pass a divisive package of austerity measures that could have critical ramifications for the global financial system. It may come as a surprise that this tiny tip of the Balkan Peninsula could command such attention. We usually think of Greece as the home of Plato and Pericles, its real importance lying deep in antiquity. But this is hardly the first time that to understand Europe’s future, you need to turn away from the big powers at the center of the continent and look closely at what is happening in Athens. For the past 200 years, Greece has been at the forefront of Europe’s evolution.

In the 1820s, as it waged a war of independence against the Ottoman Empire, Greece became an early symbol of escape from the prison house of empire. For philhellenes, its resurrection represented the noblest of causes. “In the great morning of the world,” Shelley wrote in “Hellas,” his poem about the country’s struggle for independence, “Freedom’s splendor burst and shone!” Victory would mean liberty’s triumph not only over the Turks but also over all those dynasts who had kept so many Europeans enslaved. Germans, Italians, Poles and Americans flocked to fight under the Greek blue and white for the sake of democracy. And within a decade, the country won its freedom.

Over the next century, the radically new combination of constitutional democracy and ethnic nationalism that Greece embodied spread across the continent, culminating in “the peace to end all peace” at the end of the First World War, when the Ottoman, Hapsburg and Russian empires disintegrated and were replaced by nation-states.

In the aftermath of the First World War, Greece again paved the way for Europe’s future. Only now it was democracy’s dark side that came to the fore. In a world of nation-states, ethnic minorities like Greece’s Muslim population and the Orthodox Christians of Asia Minor were a recipe for international instability. In the early 1920s, Greek and Turkish leaders decided to swap their minority populations, expelling some two million Christians and Muslims in the interest of national homogeneity. The Greco-Turkish population exchange was the largest such organized refugee movement in history to that point and a model that the Nazis and others would point to later for displacing peoples in Eastern Europe, the Middle East and India.

It is ironic, then, that Greece was in the vanguard of resistance to the Nazis, too. In the winter of 1940-41, it was the first country to fight back effectively against the Axis powers, humiliating Mussolini in the Greco-Italian war while the rest of Europe cheered. And many cheered again a few months later when a young left-wing resistance fighter named Manolis Glezos climbed the Acropolis one night with a friend and pulled down a swastika flag that the Germans had recently unfurled. (Almost 70 years later, Mr. Glezos would be tear-gassed by the Greek police while protesting the austerity program.) Ultimately, however, Greece succumbed to German occupation. Nazi rule brought with it political disintegration, mass starvation and, after liberation, the descent of the country into outright civil war between Communist and anti-Communist forces.

Only a few years after Hitler’s defeat, Greece found itself in the center of history again, as a front line in the cold war. In 1947, President Harry S. Truman used the intensifying civil war there to galvanize Congress behind the Truman Doctrine and his sweeping peacetime commitment of American resources to fight Communism and rebuild Europe. Suddenly elevated into a trans-Atlantic cause, Greece now stood for a very different Europe — one that had crippled itself by tearing itself apart, whose only path out of the destitution of the mid-1940s was as a junior partner with Washington. As the dollars poured in, American advisers sat in Athens telling Greek policy makers what to do and American napalm scorched the Greek mountains as the Communists were put to flight.

European political and economic integration was supposed to end the weakness and dependency of the divided continent, and here, too, Greece was an emblem of a new phase in its history. The fall of its military dictatorship in 1974 not only brought the country full membership in what would become the European Union; it also (along with the transitions in Spain and Portugal at the same time) prefigured the global democratization wave of the 1980s and ’90s, first in South America and Southeast Asia and then in Eastern Europe. And it gave the European Union the taste for enlargement and the ambition to turn itself from a small club of wealthy Western European states into a voice for the newly democratic continent as a whole, extending far to the south and east.

And now today, after the euphoria of the ’90s has faded and a new modesty sets in among the Europeans, it falls again to Greece to challenge the mandarins of the European Union and to ask what lies ahead for the continent. The European Union was supposed to shore up a fragmented Europe, to consolidate its democratic potential and to transform the continent into a force capable of competing on the global stage. It is perhaps fitting that one of Europe’s oldest and most democratic nation-states should be on the new front line, throwing all these achievements into question. For we are all small powers now, and once again Greece is in the forefront of the fight for the future.

Mark Mazower is a professor of history at Columbia University.

http://www.nytimes.com/2011/06/30/opinion/30mazower.html?_r=2

Γιατί δεν θέλουν τους Έλληνες; - Στρατής Ανδριώτης

Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» (Δημ. Μοσχόπουλου) είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία επεξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.
Η κοπέλα αναφέρεται σε κάποιον πλούσιο θείο της ονόματι Αλμπέρ που ζούσε κοντά στη Λοζάννη υπεραγαπώντας τα ζώα καί προστατεύοντας στη βίλα του πολλά από αυτά.
Ένας φίλος του γιατρός απ’ τη Γενεύη του δώρισε ένα κουτάβι ράτσας «μποξέρ», που άκουγε στο όνομα «Τέλος», ενημερώνοντάς τον ότι άμα μεγαλώσει το καθαρόαιμο σκυλί χρειάζεται προσοχή διότι είναι επικίνδυνο!…
Πράγματι, σ’ ένα χρόνο είχε δυναμώσει τόσο πολύ που ήταν απλησίαστο. Ο πρώτος που την πλήρωσε ήταν ο κηπουρός που δέχτηκε επίθεση από το σκυλί με αποτέλεσμα να μείνει ένα μήνα ακίνητος στην κλινική έχοντας χάσει την γάμπα που την είχε φάει ο σκύλος και θα έμενε κουτσός σε όλη του τη ζωή με καρφιά στο πόδι του!
Ο Αλμπέρ απεφάνθη ότι ο σκύλος έπρεπε να εκπαιδευθεί για να αποκτήσει σωστή συμπεριφορά. Έφερε Γερμανό σκυλοδαμαστή και πράγματι σε 6 μήνες ο «Τέλος» ήταν «αρνάκι».
Περιέργως όμως σε μία δεξίωση ο σκύλος ξαναεπιτέθηκε αιμοβόρικα σ’ έναν υπηρέτη και ευτυχώς γι’ αυτόν ο οδηγός της βίλας πυροβόλησε τον «Τέλος» και έβαλε τέλος στην άτακτη ζωή του!
Η στεναχώρια του Αλμπέρ ήταν απερίγραπτη ώσπου τον επισκέφτηκε ο δωρητής του σκύλου, ο γιατρός, ο οποίος εξήγησε στον περίλυπο φίλο του ότι ο σκύλος όσο καλά και να δαμαστεί κρατάει μέσα του κακία, ζήλια, μίσος, καί εκδικείται: «Τα ζώα δεν συγχωράνε ποτέ στον άνθρωπο την βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουνε ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους… και όποτε δίνετε η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται».
Για να κατανοήσει ο Αλμπέρ καλύτερα την συμπεριφορά του σκύλου, ο γιατρός κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό: «Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους καί τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»!
Και τεκμηριώνει την άποψή του λέγοντας ότι στα γυμνασιακά του χρόνια ένιωθε «ψυχικά καταπιεσμένος. Διότι δεν μας διδάξανε τίποτα οι σοφοί μας διδάσκαλοι που να μην το ’χανε εξηγήσει, να μην το ’χανε ανακαλύψει, να μην το ’χανε πετύχει, να μην το ’χανε τελειοποιήσει οι Έλληνες!
Κι αν κάποτε αναφέρανε κανένα άλλονε φτωχό συγγενή της γνώσεως και της σοφίας, όχι Έλληνα, στο τέλος προσθέτανε ότι αυτός ο κάποιος, ο φουκαράς βασίστηκε για την ανακάλυψή του πάνω σ’ ένα θεώρημα προγενέστερο κάποιου Έλληνα, πάνω σε μια παλιά σκέψη κάποιου άλλου Έλληνα, πάνω σ’ ένα έργο αιώνες πριν δοσμένο από κάποιον άλλο Έλληνα!…
Σιγά σιγά ένιωθα πως οι γνώσεις μου, οι σκέψεις μου, τα αισθήματά μου, η προσωπικότητά μου, ο κόσμος μου, η ύπαρξή μου ως το έσχατο μόριο διαβρώνονταν και χρωματίζονταν απ’ αυτό που χαρακτηρίζουμε με την κλασική πια έκφραση "ελληνικό παρελθόν".
Αυτά όλα καταστάλαζαν στα βάθη της ψυχής του γιατρού «ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό»!
Και η συνέχεια: «Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική.
Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ’δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ’κει…
Δεν μπορούσα ν’ ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρώ μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Άρχισα κι εγώ με την πάροδο του χρόνου να νιώθω απέναντι στους Έλληνες όπως ο "Τέλος"…
Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό! ́Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χιμάμε τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε.
Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε ήμαστε ζώα μ’ όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα!…
Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε… Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης! Δεν θα βρεις και δε θα φανταστείς συνδυασμό και συγκέρασμα εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε!… η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε.
Ο σύγχρονος "πολιτισμένος" άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος… Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, Αλμπέρ μου, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο ελληνισμός κι η ορθοδοξία του, η μόνη πραγματικότητα, η μόνη γνήσια χριστιανική πίστη…
Είναι ο μόνος λαός που κατόρθωσε να συνταιριάξει αρμονικά τον αρχαίο του πολιτισμό, την υπεράνθρωπη πνευματικότητά του με όλα τα θετικά στοιχεία του χριστιανισμού και να γεννήσει αυτός ο θεϊκός συνουσιασμός μια βαθιά πίστη, μια θεμελιωμένη θρησκεία, μια τρομερή ενωτική ισχύ.
Η δική μας ηγεσία, οι δικοί μας ταγοί, η δική μας εκκλησία δεν θα επιτρέψουν ποτέ την προκοπή τους, γιατί αν μονοιάσουνε και στο κοινωνικό πεδίο, χαθήκαμε! Ποιος τους πιάνει, αν βλαστήσει στη γη τους μια στάλα κοινωνική δικαιοσύνη κι ο λαός τους που στενάζει κι αναστενάζει φτάσει να κουμαντάρει τον τόπο του! Θα ξαναπιάσουνε το πολιτιστικό μαστίγιο στα χέρια τους και θα τους θωρούμε πάλι από το ύψος των αστραγάλων τους εμείς τα σκαθάρια αυτούς τους γίγαντες»! Ο φιλέλληνας Αλμπέρ σ’ όλα αυτά αρκέστηκε να απαντήσει με νόημα: «Γι’ αυτό θα τους αγαπάω πάντα, θα τους θαυμάζω και θα τους σέβομαι…».
Στρατής Ανδριώτης
http://ditruth.blogspot.com/2011/06/blog-post_6938.html

Το ψυχικό απόθεμα του Ελληνα - Βασίλης Kαραποστόλης*

Πώς οδηγηθήκαμε ως λαός από τη φτώχεια και τη σιγουριά στον φόβο για το αύριο

Οταν βλέπουμε τον σύγχρονο Ελληνα να αγανακτεί επειδή λιγόστεψε το εισόδημά του, δεν πρέπει να νομίσουμε ότι λυπάται τόσο πολύ για τις απολαύσεις που χάνει. Ο ηδονισμός σε τούτο τον τόπο ποτέ δεν ρίζωσε τόσο βαθιά. Δεν ήταν το φαγοπότι που ονειρεύονταν οι φτωχοί, ήταν η σιγουριά πως όσα είχαν αποκτήσει δεν θα τους τα άρπαζαν κάποιοι ξαφνικά. Πανάρχαιη η απειλή που απ’ τα χρόνια του Hσίοδου δεν έπαυε να πλανάται πάνω από τα κεφάλια των δουλευτών. Επιδρομείς, ληστές, φορομπήχτες, τοκογλύφοι. Με όλους αυτούς να αλωνίζουν επί αιώνες, πώς να κατασιγάσει η τρομάρα των αδυνάμων ώστε να μπορέσουν να ευχαριστηθούν το ψωμί, το κρασί και το σπίτι τους;

Αυτός ο φόβος συνόδεψε πολλούς και όταν, πολύ αργότερα, κατέβηκαν από τα χωριά στις πόλεις. Οι καιροί ήταν πια διαφορετικοί και οι πρώην ξυπόλητοι βρέθηκαν στους εμπορικούς δρόμους τους γεμάτους με τις βιτρίνες του ’70, του ’80, του ’90. Πίσω απ’ τις τζαμαρίες υπήρχαν πράγματα που τους γυάλιζαν, κι ανάμεσά τους το είδωλο του ίδιου τους του εαυτού, αλλαγμένο πολύ. Μπορούσαν να καυχηθούν γι’ αυτόν τον εαυτό, να φωνάξουν πως επιτέλους τα κατάφεραν να μην είναι νηστικοί, να χορτάσουν, και ακόμη να εκδικηθούν την παλιά τους πείνα με μία νέα σπατάλη. Σε πόσες αυταπάτες είχαν κιόλας παραδοθεί! Γιατί γρήγορα φάνηκε πως κάτω από την ευχαρίστηση παρέμενε πάντα ο φόβος. Αυτός ο δαίμονας που ερχόταν παλιά και χτυπούσε την πόρτα του φτωχικού σπιτιού.

Σήμερα, ο ίδιος απαίσιος ήχος ακούγεται από το εσωτερικό των διαμερισμάτων που μετατράπηκαν σε φωλιές αγωνίας. Τηλεοράσεις, υπολογιστές, ραδιόφωνα και τηλέφωνα φέρνουν τα κακά μαντάτα με μια έξαψη που είναι ταυτόχρονα και σημάδι χαιρεκακίας. Κυρίες και κύριοι, μάθετέ το, ξαναγινόσαστε αυτό που ήσασταν κάποτε: άνθρωποι αναγκασμένοι να μετράτε και την τελευταία δεκάρα σας. Με μια διαφορά όμως (που δεν τη λένε).

Οτι πιο παλιά μπορούσε ένας στριμωγμένος να ξεπερνάει πότε πότε τη φτώχεια και να γλεντάει τις σκοτούρες του. Ενώ σήμερα του λείπει το κουράγιο. Αντίθετα με τους γονείς και τους παππούδες του τρέμει στη σκέψη πως αν του κοπεί ο μισθός του, θα του κοπεί και η θέληση να φτιάξει τη ζωή του. Αυτή η θέληση που αντλείται απ’ ό, τι είμαστε και όχι απ’ ό, τι έχουμε. Πρέπει, λοιπόν, να οικτίρουμε τον εαυτό μας, εάν φθάσουμε να πιστέψουμε ότι όπως μας έκλεψαν τα «έξω» έτσι μας έκλεψαν και το «μέσα» μας.

Αλήθεια, όμως, υπάρχει κάτι γόνιμο εκεί μέσα, στα ψυχικά μας υποστρώματα; Ή μήπως εξατμίστηκε; Η εμπειρία λέει πως υπάρχει. Είναι ένα κάποιο απόθεμα ζωτικότητας. Πράγματι, σπάνια θα βρείτε Ελληνα ικανοποιημένο με την απραξία του, ακόμη κι αν αυτή του προσφέρει κάποια βολή. Η πλειονότητα νιώθει τη φαγούρα της δράσης, θέλει να ενεργήσει, να επιφέρει αλλαγές και το θέλει τόσο πολύ ώστε στο τέλος συχνά ξεχνάει το έργο που άρχισε και ξοδεύεται σε πληθωρικές και ακατάστατες κινήσεις.

Γιατί αυτό που ενδιαφέρει πιο πολύ είναι να αποδείξει κανείς ότι «μπορεί», ότι το να μένει με δεμένα τα χέρια είναι γι’ αυτόν αρρώστια ή ξεπεσμός.

Καταλαβαίνουμε ότι έτσι η ζωτικότητα του λαού διατρέχει τον κίνδυνο να χαραμιστεί. Κι αυτό συμβαίνει. Δεν φτιάχνονται έργα στη χώρα μας, φτιάχνονται απλώς υποψήφιοι για εκτέλεση έργων. Εστω κι έτσι, όμως, η προσφορά ενέργειας από τα κάτω υπάρχει. Και είναι κρίμα, είναι έγκλημα -το μεγαλύτερο ίσως απ’ όλα τα πολιτικά εγκλήματα- που οι κυβερνώντες, χρόνια τώρα, στέκονται αδέξιοι και αναβλητικοί μπροστά σ’ αυτή τη σφύζουσα διαθεσιμότητα χεριών και μυαλών.

Ακούγονται φωνές που τρυπάνε τ’ αυτιά μας. Είναι νέοι αγρότες που ζητάνε απελπισμένα κατευθυντήριες οδηγίες για να αναδιαρθρώσουν τις καλλιέργειές τους. Είναι άλλοι νέοι που έχουν την όρεξη να οργανώσουν μια επιχείρηση και βρίσκονται αντιμέτωποι με χαοτικούς «κωδικούς» και «προγράμματα». Είναι όλοι αυτοί που ανυπομονούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες την ίδια στιγμή που η ηγεσία εξετάζει κι επανεξετάζει ποια κίνητρα να δώσει ώστε να εμφανιστούν οι δραστήριοι και οι καινοτόμοι. Μα δεν τους βλέπει πως είναι κιόλας στο πόδι; Δεν βλέπει πως παρουσιάστηκαν οι ανασκουμπωμένοι και περιμένουν; Φαίνεται πως όχι. Φαίνεται πως για τη συνομοταξία των καθιστών οι όρθιοι αντιπροσωπεύουν κάτι ανεξέλεγκτο, υπερβολικά απρόβλεπτο. Μεγάλος μπελάς να οργανωθεί η ζωτικότητα.

Απ’ την άλλη, όμως, η ανάγκη πιέζει, οι προθεσμίες λήγουν. Το τι κάνουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι εξαρτάται από το τι αντάλλαγμα είναι έτοιμοι να δώσουν προκειμένου να ζήσουν. Θα επικρατήσει άραγε η υπεκφυγή ή η πράξη; Πάντως εκείνος ο σοφός Βοιωτός δεν απέκλειε το ενδεχόμενο να δυστυχήσει ένας.

* Ο κ. Βασίλης Καραποστόλης είναι καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_02/07/2011_447839

Ο Μπετόβεν στις φτωχογειτονιές και στις τρώγλες του Τρίτου Κόσμου. Το κίνημα El Sistema στη Βενεζουέλα. - Δημήτρης Μαυρίδης

Ένα πρωινό του 1975, σε ένα απόμερο άδειο πάρκινγκ κάποιας φτωχογειτονιάς στο Καράκας της Βενεζουέλας, ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου άρχισε να παραδίδει δωρεάν μαθήματα μουσικής στους ένδεκα φτωχοντυμένους μαθητές του. Τα παιδιά αυτά δεν είχαν καμιά προοπτική να σπουδάσουν και ούτε υπήρχε δυνατότητα να βρεθούν ποτέ σε ένα ωδείο. Διέθεταν μόνο μερικά φθηνά βιολιά και αναλόγια που τους είχε δωρίσει κάποιος φίλος. Αυτή ήταν η αρχή του κινήματος El Sistema, που έμελλε να αλλάξει τις ζωές τους, αλλά και τις ζωές χιλιάδων άλλων παιδιών.

Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου, γεννημένος από φτωχή οικογένεια το 1939 σε κάποια επαρχία της Βενεζουέλας, ήταν οικονομολόγος και είχε πάθος με τη μουσική. Τον ίδιο απασχολούσε η κοινωνική κατάπτωση και το αδιέξοδο των παιδιών της χώρας του, όπου η ανεργία, η εγκληματικότητα, η αμάθεια και η παράδοση στα ναρκωτικά ήταν η συνηθέστερη μοίρα των νέων ανθρώπων. Με τη μουσική θέλω να νικήσω τη φτώχεια, δεν κουράζεται να δηλώνει ο Αμπρέου, και συμπληρώνει: θέλω με τη μουσική να ανυψώσω το πνεύμα των παιδιών και να τους δώσω ένα στόχο. Να καλλιεργήσω τον κόσμο τους, τη φαντασία τους, τον δυναμισμό τους και έτσι να τα κάνω να ονειρευτούν ένα καλύτερο μέλλον. Τα κοινωνικά προβλήματα της Βενεζουέλας είναι τεράστια και μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα στοιχεία, τα σχετικά με την εγκληματικότητα, είναι καταθλιπτικά. Ό,τι είναι το πιο τραγικό και πιο επώδυνο αποτέλεσμα της φτώχειας δεν είναι η έλλειψη τροφής ή στέγης, αλλά η αίσθηση ότι είσαι ένα τίποτα, η έλλειψη ταυτότητας και η έλλειψη αξιοπρέπειας. To αδιέξοδο αυτό, όπως εκφράζεται στα λόγια της Μητέρας Τερέζας, ανέλαβε να ανατρέψει ο Αμπρέου χωρίς μέσα και υποστήριξη. Και μάλιστα σε μια χώρα όπου η λεγόμενη κλασική μουσική της Ευρώπης ήταν μάλλον κάτι άγνωστο, αφού στη Βενεζουέλα των 27.000.000 κατοίκων υπήρχαν εκείνη την εποχή μόνο δύο συμφωνικές ορχήστρες. Το κίνημα El Sistema είναι προσανατολισμένο σε παιδιά της μεσαίας και της χαμηλής τάξης και σχεδιασμένο ώστε να προσφέρει ικανοποίηση, ήθος, πειθαρχία, αλλά και διέξοδο στην απασχόληση και στην κοινωνική ένταξη των μαθητών.

Σήμερα, μετά από 35 χρόνια δράσης του κινήματος El Sistema διαπιστώνουμε την παράδοξη και μοναδική επιτυχία του. Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου πέτυχε το ακατόρθωτο. Στα 160 ωδεία, τα οποία δημιούργησε, διδάσκουν 3.000 δάσκαλοι και παρακολουθούν δωρεάν μαθήματα 300.000 παιδιά από δύο ετών και πάνω, ενώ συνολικά οι μαθητές που πέρασαν από τα ωδεία φθάνουν τα 2.000.000. Η Βενεζουέλα, μια χώρα χωρίς μουσική παράδοση, διαθέτει σήμερα πάνω από 200 ορχήστρες νέων και τροφοδοτεί την ίδια την Ευρώπη με προικισμένους και ευαίσθητους μουσικούς που απασχολούνται στις ορχήστρες της, αλλά και σε μερικές από τις καλύτερες ορχήστρες του κόσμου. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του εξαιρετικού κλαρινετίστα Λέναρ Ακόστα, ο οποίος σήμερα είναι διεθνώς γνωστός, αλλά όντας παιδί και προτού σπουδάσει μουσική είχε φυλακισθεί εννέα φορές για ένοπλη ληστεία και εμπόριο ναρκωτικών.

Δεν πρόκειται για καλλιτεχνικό κίνημα, αλλά για ένα πολύπλευρο κίνημα κοινωνικής διάσωσης που δεν προσφέρει μόνο ατομική σωτηρία και φιλοδοξεί να μεταμορφώσει την κοινωνία ως σύνολο με βάση την αλληλεγγύη και τη συνεργασία. Οι σκοπιμότητες αυτές στοχεύονται με εργαλείο ένα επίτευγμα του Δυτικού κόσμου: τη Μεγάλη Μουσική όπως πραγματώνεται μέσα στη συλλογικότητα της συμφωνικής ορχήστρας. Γι’ αυτό η διδασκαλία της μουσικής από το El Sistema είναι πάντοτε ομαδική, ώστε το παιδί να αισθάνεται πάντα μέλος ενός συνόλου. Με τη συμμετοχή των παιδιών στη συμφωνική ορχήστρα τα παιδιά αναγνωρίζουν την προσωπική τους ταυτότητα, τη συνεργασία και την πειθαρχία του συλλογικού έργου. Αποκτούν ρόλο, θέση και προσωπικότητα ως ισότιμα μέλη ενός συνόλου που επιδιώκει κοινό σκοπό. Είναι συναρπαστική και δεν ξεχνιέται η εντύπωση του συνόλου των παιδιών που συμμετέχουν στη συμφωνική ορχήστρα, καθώς παίζουν μουσική με χαρακτηριστική αφοσίωση, πείσμα και πάθος. Σύμφωνα με την αφήγηση του Αμπρέου όλα αυτά κάνουν μία δυναμική και ανερχόμενη κοινωνική δομή. Το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών μας ανήκουν στα ευάλωτα στρώματα του πληθυσμού της Βενεζουέλας. Αυτό τα ενθαρρύνει να κάνουν νέα όνειρα, να βάλουν νέους στόχους και να προοδεύσουν με τις διάφορες ευκαιρίες, που θα τους δοθούν μέσα από τη μουσική. Τέλος, στο κοινωνικό πεδίο, οι ορχήστρες αναδεικνύονται ως δημιουργικοί χώροι πολιτισμού και πηγές ανταλλαγής ιδεών και νέων νοημάτων. Ο αυθορμητισμός της μουσικής δεν είναι πια είδος πολυτελείας – γίνεται κοινό κτήμα της κοινωνίας. Κάνει ένα παιδί να μπορεί να παίζει βιολί στο σπίτι, ενώ ο πατέρας δουλεύει στο μαραγκάδικό του. Η μουσική γίνεται μέσο αντιμετώπισης της αλλοτρίωσης και του κοινωνικού αποκλεισμού και πεδίο κοινωνικής ανάπτυξης.

Το κίνημα El Sistema έγινε αιφνιδίως γνωστό έξω από τα σύνορα της Βενεζουέλας, όταν το 2007 η Ορχήστρα των Νέων της Βενεζουέλας Σιμόν Μπολιβάρ έδωσε θριαμβευτική συναυλία στο Λονδίνο. Η ορχήστρα αυτή είναι το απάνθισμα και ο πολυτιμότερος καρπός του κινήματος. Διευθυντής της ορχήστρας ήταν ο, τότε 26 χρονών, ιδιοφυής νεαρός αρχιμουσικός, Γκουστάβο Ντουνταμέλ, τα 200 μέλη της ορχήστρας ήταν νέοι από 16 έως 26 χρονών. Ο Ντουνταμέλ είναι ο εκλεκτός του Αμπρέου και δημιούργημά του. Έκτοτε οι ερμηνείες ορισμένων συμφωνικών έργων του Μπετόβεν, του Μάλερ και του Σοστακόβιτς καθιέρωσαν τον Ντουνταμέλ ως μουσικό αστέρα, ενώ η Ορχήστρα Νέων Σιμόν Μπολιβάρ θεωρήθηκε ως μία από τις τέσσερις καλύτερες του κόσμου. Η ορχήστρα δίνει συναυλίες με τη διεύθυνση διάσημων αρχιμουσικών, όπως ο Ρικάρντο Μούτι, ο Γκιουζέπε Σιννόπολι και ο Σίμων Ράττλ και συγκρίνεται με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, τη Φιλαρμονική της Βιέννης, την ορχήστρα Φιλαρμόνια του Λονδίνου και την ορχήστρα Κονσερτγκεμπάου του Άμστερνταμ, τις οποίες αντίστοιχα διευθύνει ο νεαρός Γκουστάβο Ντουνταμέλ. Είναι πραγματικά ανεξήγητος ο δυναμισμός και η εσωτερικότητα της ερμηνείας της Πέμπτης Συμφωνίας του Μπετόβεν από τον Ντουνταμέλ και την ορχήστρα του. Το έργο αυτό έχει καθιερωθεί ως κορυφαίο στα προγράμματα των συμφωνικών συναυλιών και εθεωρείτο ότι ο Οττο Κλέμπερερ και ο Κάρλος Κλάιμπερ είχαν δώσει την κορυφή στην απόδοση του. Ανάλογα ο δυναμισμός και η λάμψη της Πρώτης Συμφωνίας του Μάλερ, όπως αποδίδονται από τον Ντουνταμέλ, σβήνουν πολλές από τις μέχρι τώρα ερμηνείες, ενώ το χιούμορ και το πάθος με το οποίο ο Ντουνταμέλ παρουσιάζει την 10η Συμφωνία του Σοστακόβιτς θα καθιερώσουν ένα τρόπο ερμηνείας του έργου αυτού. Ήδη ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ κάνει διεθνή καριέρα και είναι μόνιμος διευθυντής της Φιλαρμονικής ορχήστρας του Λος Άντζελες.

Πρόκειται για ένα αναγεννητικό κίνημα; Όχι ακριβώς. Ο Αμπρέου και οι συνεργάτες του δεν πασχίζουν να επαναφέρουν κάτι το οποίο η Βενεζουέλα έχει χάσει. Πρόκειται μάλλον για κοινωνικό κίνημα που ξεκινά από τη θέληση μιας χαρισματικής προσωπικότητας. Η δυτική μουσική δεν είναι κάτι εγγενές στη Βενεζουέλα που είναι μια χώρα όπου το 70% των κατοίκων είναι μιγάδες και οι πολιτισμικές παραδόσεις είναι συγκεχυμένες. Η λεγόμενη κλασική μουσική δεν είναι κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία για τις πνευματικές παραδόσεις της χώρας αυτής. Άλλωστε ό,τι ονομάζουμε σήμερα κλασική μουσική επιβιώνει και εκτιμάται κυρίως στα αστικά περιβάλλοντα του δυτικού κόσμου και αποτελεί έκφραση της μεγάλης αστικής παράδοσης των Δυτικών.

Αυτό που συμβαίνει στην περίπτωση αυτή είναι επιπολιτισμός με την υιοθέτηση ενός πολιτισμικού στοιχείου του κέντρου της Δύσης από μια χώρα της περιφέρειας, τη Βενεζουέλα, η οποία το αναπλάθει και το ενσωματώνει. Η χώρα της περιφέρειας είναι αυτή που επιστρέφει το πολιτισμικό δάνειο. Στη θεωρία των παγκόσμιων συστημάτων ο Ιμμανουέλ Βαλερστάιν είχε επεξεργαστεί πριν μερικές δεκαετίες παραλλαγή του θέματος αυτού και είχε προφητεύσει την αναγέννηση των χωρών της περιφέρειας. Κατά τον Βαλερστάιν οι χώρες του Τρίτου Κόσμου θα αμφισβητήσουν την παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης με αναγεννητικά κινήματα και συνακόλουθη πολιτισμική επίδραση προς το κέντρο.

http://www.antibaro.gr