Πως το ΠΑΣΟΚ κι ο Α. Παπανδρέου δημιούργησαν μια "τριτοκοσμική χώρα"

Γράφει ο κ. Αθανάσιος Χ. Παπαδόπουλος

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος
Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

[2]. [Η δημιουργία των μηχανισμών]
Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.

Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985 [2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

[3]. [Αριθμοί και γεγονότα]
Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.
Παραπομπές:
[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.
Το άρθρο δημοσιεύεται στο τεύχος Νοεμβρίου 2011 της Athens Review of Books, και έχει τίτλο «Η μεγάλη ληστεία»
http://logioshermes.blogspot.com/2011/12/1981-2011.html

Διασυρμός χωρίς τέλος – Συμπέρασμα μελέτης του ΟΟΣΑ για την ελληνική δημόσια διοίκηση: Η Ελλάδα δεν μεταρρυθμίζεται με τίποτα

- ''Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει τα υψηλόβαθμα στελέχη των υπουργείων''
- ''Τα 4/5 των κτηρίων, όπου στεγάζονται τα υπουργεία, δεν διαθέτουν αίθουσα συνεδριάσεων''
- ''Έλληνας έμπειρος υπουργός δηλώνει πως κάθε φορά χρειάζεται πάνω από ένα χρόνο για να βρει μια άκρη''
- ''Τα τελευταία 15 χρόνια εκδόθηκαν σχεδόν 17.000 νόμοι, προεδρικά και υπουργικά διατάγματα αλλαγής αρμοδιοτήτων''
- ''Πρόκειται για συνέπεια της πελατειακής πολιτικής. Δηλαδή τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η Ν.Δ αντάμειβαν με υψηλά πόστα τους οπαδούς τους''
Η χώρα μας στα ''μανταλάκια''.
Πρωτοσέλιδο στην Die Welt και σχεδόν στο σύνολο του γερμανικού τύπου είναι η ντροπιαστική έκθεση του ΟΟΣΑ που καταλήγει στο απογοητευτικό συμπέρασμα:''2 χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης η λειτουργία του ελληνικού κυβερνητικού μηχανισμού έχει φθάσει στο ναδίρ της αδράνειας''.
Για τη σύνταξη της μελέτης σχετικά με την λειτουργία (;) της ελληνικής κρατικής μηχανής, οι ειδικοί επιστήμονες του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) συνεργάστηκαν με 200μελές επιτελείο του ελληνικού Υπουργείου Εσωτερικών και όλοι μαζί εξέτασαν και τα 14 υπουργεία.
Τα λόγια της Καρολάιν Βάρλεϊ, διευθύντριας του τμήματος αξιολόγησης των κυβερνήσεων στις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ είναι χαρακτηριστικά :
''Ο κεντρικός κυβερνητικός μηχανισμός δεν έχει μέχρι τώρα ούτε τις δομές, ούτε τις ικανότητες για μεγάλες μεταρρυθμίσεις, πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση που για πρώτη φορά καταδεικνύει τι δεν λειτουργεί στη διοίκηση και τι είναι αυτό που εμποδίζει την Ελλάδα να προχωρήσει σε δομικές μεταρρυθμίσεις''.
Ποιά είναι τα κυριότερα συμπεράσματα της ανάλυσης :

- Μόνον δύο φορές το χρόνο για μερικές ώρες ελέγχονται από την κυβέρνηση τα υψηλόβαθμα στελέχη των υπουργείων
- Η κυβέρνηση δεν έχει ούτε την εξουσία, αλλά ούτε τις κατάλληλες μεθόδους για να αναγκάσει τα νευραλγικά υπουργεία να ακολουθήσουν ενιαία πολιτική
- Οι Έλληνες κρατικοί υπάλληλοι έχουν ελάχιστη επαφή με τους συναδέλφους τους σε άλλα υπουργεία ή ακόμη και με εκείνους του ίδιου υπουργείου
- Σε όλα τα υπουργεία υπάρχει έλλειψη συστημάτων καταγραφής και επεξεργασίας δεδομένων και συστημάτων αρχειοθέτησης
Ποιές είναι οι χειρότερες διαπιστώσεις των ερευνητών;

- Η εξουσία των υπουργείων είναι κατακερματισμένη όχι μόνον επειδή και τα 14 είναι διασπαρμένα σε εκατοντάδες κτήρια στην ελληνική πρωτεύουσα, αλλά και γιατί απουσιάζει σχεδόν παντελώς οποιαδήποτε επαφή
- Για αυτό τα 4/5 των κτηρίων, όπου στεγάζονται τα υπουργεία, δεν διαθέτουν αίθουσα συνεδριάσεων
- Τα τελευταία 15 χρόνια εκδόθηκαν σχεδόν 17.000 νόμοι, προεδρικά και υπουργικά διατάγματα αλλαγής αρμοδιοτήτων
- Ένας υπουργός με μεγάλη εμπειρία σε διαφορετικά υπουργεία δήλωσε μάλιστα ότι χρειαζόταν κάθε φορά πάνω από ένα χρόνο για να βρει άκρη στα νέα του καθήκοντα
- Κάθε υπουργείο διαθέτει κατά μέσον όρο 439 διαφορετικά τμήματα
Οι ρίζες των προβλημάτων έχουν όνομα : ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ

Σύμφωνα με την μελέτη ''πρόκειται για συνέπεια της πελατειακής πολιτικής. Δηλαδή τόσο οι σοσιαλιστές, όσο και οι συντηρητικοί αντάμειβαν με υψηλά πόστα τους οπαδούς τους και γι’ αυτό δημιουργούσαν νέα τμήματα, νέα ινστιτούτα ή και νέες σχολές.
Στα υπουργεία υπάρχουν πολλοί διευθυντές και υψηλόβαθμα στελέχη. Υπάρχει όμως έλλειψη απλών υπαλλήλων. Τα περισσότερα τμήματα διαθέτουν το πολύ τρεις απλούς υπαλλήλους. Το 1/5 των υπουργείων αποτελείται μόνον από διευθυντές τμημάτων. Επιπλέον ο κρατικός μηχανισμός πάσχει από γήρανση και από απροθυμία για απόδοση''.

Και το μέλλον περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα, κυρίως λόγω της στάσης του Α.Σαμαρά και των συνδικαλιστών.
''Μπορεί η ελληνική βουλή να ψήφισε τα δραστικά μέτρα που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2012, αλλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς έσπευσε να δηλώσει ότι εάν αναλάβει την κυβερνητική εξουσία μετά τις εκλογές θα ανακαλέσει τις εγκριθείσες μεταρρυθμίσεις, όπως π.χ. την αύξηση της φορολογίας.
Τέλος δεν μπορεί να γίνει λόγος για συμπαράσταση των συνδικάτων, την οποία ο ΟΟΣΑ εκτιμά ως απολύτως απαραίτητη. Τα συνδικάτα ανακοίνωσαν ήδη περαιτέρω κινητοποιήσεις και απεργίες κατά της αναδόμησης του βολικού γι’ αυτά πελατειακού κράτους''.
http://www.newsit.gr

Ιστορίες Τραπεζικής Τρέλας : Η Απάτη των CDS. - Κυριάκος Τόμπρας

Έστω ότι η Τράπεζα Α έχει το 2009 μια μαύρη τρύπα 1 ΔΙΣ από επισφάλειες δανείων, αλόγιστη πολιτική μερισμάτων στους μετόχους, εξωπραγματικά μπόνους στα στελέχη της και από την υπεξαίρεση καταθέσεων από τους μεγαλομετόχους της.

Και έστω ότι η Τράπεζα Β έχει και αυτή μια μαύρη τρύπα παρόμοιου μεγέθους το 2009 και για τους ίδιους ανωτέρω λόγους.

Αυτή είναι σήμερα η καθημερινότητα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και η πραγματική αιτία της κρίσης.

Πως μπορούν να τακτοποιηθούν οι ισολογισμοί τους και να αποφευχθεί ο πανικός στην αγορά ?

Λεφτά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ αφού η ΕΚΤ δεν τυπώνει χρήμα όπως η FED και το όριο των εγγυήσεων, των τιτλοποιήσεων και του περαιτέρω δανεισμού έχουν εξαντληθεί.

Κινδυνεύει ακόμη και η ίδια η κάλυψη του κλασματικού αποθέματος.

Η βιομηχανία της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής απάτης ανακάλυψε τη λύση στο πρόβλημα.

Επιστρατεύτηκαν τα παράγωγα και, στην προκειμένη περίπτωση, τα CDS.

Ειδικότερα τα Sovereign CDS, αυτά που εκδίδονται για τη δήθεν ασφάλιση του δημοσίου χρέους.

Η Τράπεζα Α, μέσω μιας θυγατρικής της off shore στο Jersey, η οποία έχει μετοχικό κεφάλαιο π.χ. 1.000 ευρώ, εκδίδει ένα στοιχηματικό ασφαλιστήριο CDS στο Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος, με τιμή έκδοσης 150 μ.β., δηλαδή 1,50%.

Η Τράπεζα Β, μέσω μιας θυγατρικής της off shore στα Cheyman, η οποία και αυτή έχει μετοχικό κεφάλαιο επίσης γύρω στα 1.000 ευρώ, εκδίδει παρομοίως ένα στοιχηματικό ασφαλιστήριο CDS στο Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος, με τιμή έκδοσης πάλι κοντά στο 1,50%, αφού οι κινήσεις είναι παράλληλες και γίνονται κατά το ίδιο επίμαχο χρονικό διάστημα, περί τα τέλη του 2009.

Δηλαδή, με 1.000 ευρώ κεφάλαιο ο καθένας εγγυώνται την ασφάλιση όλου του Δημοσίου Χρέους.

Κάτι σαν να υπογράφει εγγυητής στα δάνεια του Βαρδινογιάννη, ο Πακιστανός που καθαρίζει παρ μπριζ στο φανάρι απέναντι από το γραφείο μου.

Στη συνέχεια, η θυγατρική μαϊμού της Τράπεζας Α, πουλάει το CDS της στην Τράπεζα Β, η οποία το αγοράζει και το εγγράφει στον ισολογισμό της χρήσης 2009, στο ενεργητικό, στούς λογαριασμούς των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδύσεων.

Η θυγατρική μαϊμού της Τράπεζας Β, πουλάει το CDS της στην Τράπεζα Α, η οποία ομοίως το αγοράζει και το εγγράφει και αυτή στον ισολογισμό της χρήσης 2009, στο ενεργητικό, στους λογαριασμούς των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδύσεων.

Μόλις ολοκληρώνονται οι ανωτέρω συναλλαγές και οι αντίστοιχες λογιστικές εγγραφές, τα τμήματα μελετών και επενδύσεων των τραπεζών Α & Β πιάνουν δουλειά.

Συνεπικουρούμενα από τις εργολαβικές εκθέσεις των Οίκων Αξιολόγησης, τις συνεντεύξεις των γνωστών παπαγάλων, δημοσιογράφων, καθηγητών, γκουρού, αναλυτών, κλπ, κατασκευάζουν και διαδίδουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη το μύθο της Δημιουργικής Χρεοκοπίας του Ελληνικού Δημοσίου.

Το reality show που ακολουθεί και παίζεται κάθε μέρα, ανελλειπώς μέχρι και σήμερα, λανσάρει διάφορες βερσιόν δημιουργικής χρεοκοπίας, για όλα τα γούστα και τα βίτσια.

Ελεγχόμενη, επιλεκτική, ανεξέλεκτη, με δραχμή, ευρώ, δολλάριο, ευρωδραχμή, με τη Γερμανία μέσα, έξω, μέσα και έξω, με Τούρκους, Φυρομίτες, Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ, Ολι Ρεν, με το Στρως Καν βιαστή, παιδεραστή, κτηνοβάτη κλπ. κλπ.

Μέσα σε αυτόν τον κατασκευασμένο πανικό, οι Τράπεζες Α & Β αρχίζουν τις μεταξύ τους προσυννενοημένες συναλλαγές και αγοραπωλησίες CDS, μεταβιβάζοντας συνεχώς και αμοιβαία, η μια στην άλλη, τους αντίστοιχους τίτλους των χαρτοφυλακίων τους, άσχετα με το αν κατέχουν ή όχι Ελληνικά ομόλογα.

Δημιουργείται μια πλασματική αγορά με εικονική ζήτηση τίτλων, ανεβαίνουν σταδιακά και προσυμφωνημένα οι τιμές των CDS και φτάνουν ας πούμε σήμερα τις 2.500 μ.β., δηλαδή το 25%.

Απόδοση χαρτοφυλακίου Τράπεζας Α, από 1,50% σε 25% = 1.666%,

ήτοι το 1 ΔΙΣ χαρτοφυλακίου CDS στο λογαριασμό των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδυσεων,

γίνονται 1.666.666.666.666,66 (1 ΤΡΙΣ ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΕΞΗΝΤΑ ΕΞΙ ΔΙΣ).

Απόδοση χαρτοφυλακίου Τράπεζας Β ομοίως.

Αποτέλεσμα.

Πριν αρχίσει το πανυγήρι με τα CDS, οι Τράπεζες Α & Β ήταν στην ουσία πτωχευμένες, αφού δεν μπορούσαν να αντλήσουν ρευστότητα από πουθενά και οι όποιες υγειείς τράπεζες είχαν απομείνει στον πλανήτη, αρνούνταν πεισματικά να τις δανείσουν.

Σήμερα οι Τράπεζες Α & Β βρίσκονται με ΕΙΚΟΝΙΚΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ 1.665.666.666.666,66 η κάθε μία (1.666.666.666.666,66 – 1.000.000.000 αρχικό έλλειμα = 1.665.666.666.666,66) και, παρότι στην πραγματικότητα είναι ακόμη πτωχευμένες, αφού δεν έχουν την απαιτούμενη ρευστότητα και φερεγγυότητα έναντι των καταθέσεων και των λοιπών υποχρεώσεών τους, γλύτωσαν το λουκέτο και την παραπομπή των διοικήσεών τους στα ποινικά δικαστήρια για τα αδικήματα της κακουργηματικής απιστίας, υπεξαίρεσης, απάτης κλπ.

Δεν έχουν δεκάρα τσακιστή στα ταμεία τους, αλλά έχουν δημιουργήσει εικονικές λογιστικές αξίες, που με την ανοχή της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών που τις εποπτεύουν, τους επιτρέπουν να παραμένουν ακόμη σε λειτουργία και να μαζεύουν τις καταθέσεις των αφελών πελατών τους.

Και ταυτόχρονα εξαπατούν τους πελάτες των επενδυτικών τους τμημάτων, αφού για να αντλήσουν τη ρευστότητα που χρειάζονται για την καθημερινή λειτουργία τους, πουλάνε στους αφελείς που νομίζουν ότι έγιναν επενδυτές τα χαρτιά των CDS, των οποίων τις τιμές οδήγησαν οι ίδιες στα ύψη, με την απάτη της χειραγώγησης και το τέχνασμα των διασταυρωμένων πωλήσεων, που συνοδεύονται και από υπέροχες τεχνικές αναλύσεις από τις οποίες “αποδεικνύεται” πέρα πάσης αμφιβολίας απόδοση επενδύσεως μεγαλύτερη από

1.000 %, και όλα αυτά μέσα στην κορύφωση της κρίσης.

Και οι λαγοί τρέχουν να προλάβουν, μήπως και τελειώσουν τα χαρτιά των CDS ή μήπως καταγραφεί το Ελληνικό default και αυτοί λείπουν από το πάρτι.

Λεφτά δεν υπήρχαν στα ταμεία των Α & Β.

Δημιουργήθηκαν χαρτιά. Τα CDS.

Και τα χαρτιά έγιναν λεφτά.

Κάτι σαν τα θαύματα του Ιησού Χριστού.

Το παράδειγμα είναι σαφώς ακαδημαϊκό, για να γίνει το θέμα αντιληπτό στη βάση και την ουσία του.

Η ωμή πραγματικότητα της τραπεζικής αγοράς είχε μαύρες τρύπες πολύ μεγαλύτερες του 1 ΔΙΣ.

Και οι τράπεζες δεν ήταν μόνο 2, αλλά 15-20, σύμφωνα με έρευνα ειδικής επιτροπής της Κομισιόν, η οποία βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, ενώ θάβονται καθημερινά τα ευρήματα των αρμοδίων υπαλλήλων της.

Τα CDS δεν ήταν μόνο Ελληνικά, γιατί το θαύμα της Δημιουργικής Ελληνικής Χρεοκοπίας δεν έφτανε για να καλύψει όλες τις μάυρες τρύπες του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.

Τα χρήματα των λαγών δεν έφταναν για να καλύψουν το bank run της τελευταίας 3ετίας, με αποτέλεσμα να να επινοηθούν οι ανά τον κόσμο δωσίλογοι του πολιτικού συστήματος της νέας τάξης, της Trilateral και της Bildeberg, προκειμένου να υποχρεωθούν στη χρηματοδότηση του πάρτι όλοι οι ανα τον κόσμο φορολογούμενοι, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων και εισοδήματος.

Έτσι οι Α, Β και οι άλλες 23 τράπεζες του παιχνιδιού, αφού δημιούργησαν μια νέα, ιδιότυπη τραπεζική συνομοσπονδία, αυτή των ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ – ΜΠΑΤΙΡΟΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ, αποφάσισαν να δανείσουν υπό όρους σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας τις χώρες των λαγών και των φορολογουμένων.

Και τότε επινοήθηκαν τα Μνημόνια, τα Collaterals και το Αγγλικό Δίκαιο, προκειμένου ότι δεν άρπαξαν σε λεφτά από τους λαγούς και τους φορολογούμενους, να το αρπάξουν σε κρατικές και ιδιωτικές περιουσίες, ακίνητα, μελλοντικά έσοδα, τιτλοποιήσεις φόρων, ήλιου, αέρα, ορυκτού πλούτου κλπ.

Εν των μεταξύ, οι λαγοί ζούν ακόμη το μύθο του επενδυτή και περιμένουν ο ISDA να κυρήξει τα defaults.

Και οι φορολογούμενοι ζούνε το μύθο της σωτηρίας της Πατρίδας τους.

Και ζήσαν αυτοί καλά και οι Μπατιροτραπεζίτες καλλίτερα.

Ποιός ιδιοφυής νους μπορεί να συνέλαβε τη μεγαλύτερη αυτή χρηματοοικονομική απάτη όλων των εποχών ?

Από που άραγε να την εμπνεύστηκε ?

Η έμπνευση είναι καθαρά Ελληνική.

Όχι από τη μυθολογία.

Αλλά από την απάτη που παίχτηκε με το Χρηματιστήριο το 1999.

Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σήμερα, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, τη διαχειρίζονται – με έξωθεν εντολές – οι ίδιοι πρωταγωνιστές του ΕΠΟΥΣ ΤΗΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ του 1999.

Στην υγειά των κορόϊδων !!!

http://filologos10.wordpress.com