Ποια είναι η εθνική μας τεχνογνωσία; Δηλαδή, τι ξέρουμε να κάνουμε καλά ως έθνος;
Όταν λέω καλά, εννοώ δοκιμασμένα καλά. Κι όταν λέω ως έθνος εννοώ κάτι που να το ξέρουμε όλοι!
Ναι, αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά και επιτυχημένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Τις ελληνικής έκδοσης, λεγόμενες "αγωνιστικές κινητοποιήσεις".
Βάζεις ένα συλλογικό, συντεχνιακό στόχο - ένα επίδομα, μια παροχή, μια επιδότηση, κάτι τέλος πάντων - και κάνεις απεργία, κατάληψη, στήνεις μπλόκο, κατεβάζεις τους διακόπτες και γενικώς κάνεις ό,τι μπορείς μέχρι να πάρεις αυτό που θέλεις.
Για θυμήσου: Αγρότες, ταξιτζήδες, μαθητές, εργαζόμενοι ΔΕΚΟ, εκπαιδευτικοί. Όλοι αυτοί κι άλλοι πολλοί για πολλά χρόνια διεκδίκησαν με τη μέθοδο αυτή δεκάδες προνόμια και τα πέτυχαν όλα.
Αυτό ήταν το εθνικό μας σπορ, που καλιεργήσαμε και ασκήσαμε πολύ σοβαρά. Εκατοντάδες ώρες δαπανήθηκαν σε τηλεοπτική προβολή, σε συζητήσεις, σε διαπραγματεύσεις αλλά ένα πράγμα γνώριζαν όλοι: στο τέλος οι διεκδικούντες θα δικαιωθούν.
Σε αυτή τη λογική λοιπόν βασίζεται και η τρέχουσα στάση της Ελληνικής Κοινωνίας.
Με δεδομένο ότι ο "Μεγάλος Εργοδότης" - Τρόικα, ΕΕ, Γερμανία βάλε όποιον θες δεν έχει σημασία - μας έχει ανάγκη (αυτή είναι η δική μας υπόθεση) εμείς προκειμένου να διεκδικήσουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε απλώς προβάλλουμε την "αγωνιστική" μας τεχνογνωσία στη μεγάλη εικόνα: Η μητέρα όλων των διεκδικήσεων. Η μητέρα όλων των "αγωνιστικών κινητοποιήσεων"
Και ποιος είναι ο καταλληλότερος να ηγηθεί αυτού του "οράματος" σε εθνικό επίπεδο: Μα ο ΣΥΡΙΖΑ!
Πρόκειται για το απόλυτο όνειρο κάθε αριστερού. Μπροστά σε μια "κατάληψη" τέτοιας κλίμακας, ωχριά κάθε προηγούμενη "αγωνιστική δραστηριότητα"! Είναι η υπέρτατη απόλαυση οποιουδήποτε επαγγελματία ή χομπίστα "αγωνιστή" που μέχρι σήμερα έστηνε μικρά κι ασήμαντα πρότζεκτ κατλήψεων. Τι να μας πεί πλέον μια κατάληψη δεκάδων σχολείων, ή το στήσιμο μπλόκων στα Τέμπη ή μια απεργία των οδοκαθαριστών ή της ΔΕΗ ενός ή δύο μηνών; Ψιλοπράγματα.
Εδώ δίνεται η ευκαιρία να εφαρμόσει κανείς τον πηρύνα της αγωνιστικής του διάθεσης σε κλίμακα μιας ολόκληρης χώρας!
Φανταστείτε να είχατε μπροστά σας τον Ντα Βίντσι και να του δίνατε την ευκαιρία να ζωγραφίσει τη Μόνα-Λίζα όχι στον καμβά αλλά στην Πλατεία Συντάγματος! Ή να προσλαμβάνατε τον Μιχαήλ Άγγελο για να φτιάξει ένα γλυπτό μεγέθους όσο η Πάρνηθα! Υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση για έναν καλλιτέχνη από την ευκαιρία να εκφράσει την τέχνη του σε μέγα-κλίμακα; Ασφαλώς όχι!
Ακριβώς το ίδιο έχουμε κι εδώ: Υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση, υπάρχει πιο υπέροχο όνειρο μιας κοινωνίας που για δεκαετίες έμαθε τα μυστικά του "αγώνα" μέχρι να κερδίσει αυτό που ήθελε, από μια τέτοια κινητοποίση σε επίπεδο χώρας; Μέχρι τώρα είχαμε να διεκδικήσουμε ως επί μέρους επαγγελματικές ή κοινωνικές τάξεις, ψίχουλα. Τώρα όμως πάμε για το μεγαλύτερο "αγωνιστικό" πρόγραμμα όλων των εποχών!
Να προτείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μας προσλάβει ως...μονίμους! Ως τι μονίμους; Απλά ως έναν "μόνιμα" μισθοδοτούμενο πληθυσμό, αφού ούτως ή άλλως έχουμε "σύμβαση αορίστου χρόνου" δια των συνθηκών εισδοχής μας στην Ένωση και στην Ευρωζώνη και - όπως όλοι λένε - δεν προβλέπεται η έξοδός μας απ' αυτή. Μόλις εξασφαλίσουμε την μονιμότητα, βλέπουμε στη συνέχεια τι θα κάνουμε. Νομίζεις ότι σου κάνω πλάκα; Βάλε κάτω τα νούμερα και δες.
Είμαστε κοντά στα δέκα εκατομμύρια όλοι μαζί, σωστά; Αν σκεφτούμε ότι κάθε οικογένεια έχει πάνω-κάτω τρία μέλη, εκ των οποίων ένα ανήλικο - ε! μην το παρακάνουμε, είπαμε να διοριστούμε μόνο οι ενήλικες έτσι; - έχουμε γύρω στα τρία εκατομμύρια οικογένειες. Αν σε κάθε οικογένεια διοριστούν τα δύο ενήλικα μέλη με ένα μισθό γύρω στα 1200€, δηλαδή 2400€ ανά οικογένεια, πόσο θα κοστίζει στην Ευρώπη να μας δίνει 14 μισθούς το χρόνο, διότι δεν το συζητώ ότι θα κάνουμε πίσω στα κεκτημένα μας; Όλο το "πακέτο" κοστίζει περίπου 100δις € το χρόνο. To ΑΕΠ μας -αν δεν κάνω λάθος - πρέπει να είναι κοντά στα 250δις € και το χρέος κοντά στα 300 δις €. Θα κοστίζουμε περίπου - στην Ευρώπη που θα μας προσλάβει - τα μισά κάθε χρόνο! Θες άλλα πλεονεκτήματα; Δεν θα βγαίνει κανείς σε απεργίες, αφού όλοι θα είναι μόνιμοι και όλοι θα έχουν σίγουρο μισθό. Δεν θα χρειαστεί να ξαναδανειστούμε, να φτιάχνουμε προϋπολογισμούς "μαϊμού", να κοροϊδεύουμε τους πάντες με "πειραγμένα" στοιχεία, να στρέφεται η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, αφού θα πληρωνόμαστε όλοι απ' ευθείας από την Ευρώπη. Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι θα κερδίσουν κι άλλα χρήματα από αυτήν την ιδέα, αφού δεν θα χρειάζεται να μας επιδοτούν τους αγρότες μας, τους επιχειρηματίες μας, τους ανέργους μας, την εκπαίδευσή μας και μια σειρά άλλους τομείς. Τέρμα τα δις των ΕΣΠΑ, των Κοινοτικών Πλαισίων και άλλα τέτοια. Και κυρίως τέρμα τα δάνεια. Άντε το πολύ-πολύ να μας φτιάχνουν οι Ευρωπαίοι κανά δρόμο, καμιά γέφυρα κανά νοσοκομείο όπου και πάλι θα κέρδιζαν, γιατί εγώ δε σου λέω να αλλάξει τίποτε άλλο στην Ελλάδα δηλαδή νοοτροπίες και τέτοια, οπότε και πάλι θα πληρώναμε πανάκριβα διόδια και παχουλά φακελάκια και τα Ευρωπαϊκά έργα στη χώρα των διορισμένων Ελλήνων θα ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτοχρηματοδοτούμενα. Θες κι άλλα; Μα με το μισθό που θα μας έδιναν, πάλι σε αυτούς θα γύριζαν τα χρήματα αφού και πάλι Ευρωπαϊκά αυτοκίνητα θα αγοράζαμε, σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα κάναμε τουρισμό και με Ευρωπαϊκά ρούχα θα ντυνόμασταν.
Έχω και πρόταση για τον τρόπο που θα το πετύχουμε. Αμέ, τι νόμισες!
Θα κλείσουμε τα σύνορα, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους δρόμους. Δεν θα περνάει τίποτα, ούτε τα φορτηγά, ούτε τα πλοία, ούτε τα αεροπλάνα. Αμετακίνητοι όλοι οι Έλληνες στα μπλόκα, με τσίπουρο, λουκάνικα και ζωντανές ανταποκρίσεις. Εξάλλου, όπως αποδεικνύεται, έχουμε τεράστια εμπειρία στις κάθε είδους κινητοποιήσεις. Πως αποδεικνύεται; Μα κάθε είδους συνδικαλιστική κινητοποίηση οποιουδήποτε στην Ελλάδα μέχρι σήμερα ήταν -οικονομικά - επιτυχής. Δεν μας νοιάζει ποιος πληρώνει. Επιπλέον, κανείς μεγαλοσυνδικαλιστής δεν αγνοήθηκε από καμία Κυβέρνηση ή κόμμα όταν αυτό βρέθηκε στην εξουσία. Κανείς δεν έφυγε ποτέ από μπλόκο χωρίς να πάρει. Φαντάσου να το κάνουμε μαζικά, ως Ελλάδα, απαιτώντας από την Ευρώπη να μας προσλάβει. Με μπροστάρηδες τα πολύπειρα συνδικαλιστικά στελέχη - που ξέρουν να οργανώνουν τον αγώνα - με παρουσία στα μπλόκα όλων των πολιτικών αρχηγών δεν χάνουμε με τίποτα. Εγώ από την άλλη φαντάζομαι τον Τσίπρα στο μπλόκο στο Σύνταγμα, τον Σαμαρά στη Μεσσηνία, το Βενιζέλο Θεσσαλονίκη, τη Ντόρα στην Κρήτη, τον Κουβέλη στις καταλήψεις, τον Καρατζαφέρη με το Μιχαλολιάκο να κρατάνε κλειστή την Ακρόπολη. Κανείς ξένος τουρίστας στην Ελλάδα, μέχρι να προσληφθεί κι ο τελευταίος Έλληνας. Θα έρχονται στα σύνορα οι ξένοι Πρωθυπουργοί να διαπραγματευτούν το άνοιγμα των μπλόκων, όπως -καλή ώρα - έκανε ο Βούλγαρος αλλά εμείς εκεί. Αμετακίνητοι.
Γι΄αυτό σου λέω αγαπητέ αναγνώστη. Μην την πετάς την ιδέα μου. Σκέψου τη. Τι μας μάθανε όλες οι Κυβερνήσεις όλα τα χρόνια; Να απαιτούμε, να κινητοποιούμαστε, να κερδίζουμε, να διοριζόμαστε, ανεξαρτήτως συνθηκών. Ε, αυτήν την εθνική τεχνογνωσία μην την πετάξουμε και μην την αφήνουμε να διασπάται σε επί μέρους αγώνες. Ας την κεφαλαιοποιήσουμε. Ας ενωθούμε ως λαός και ας απαιτήσουμε από τους Ευρωπαίους αυτό που μας ανήκει: Διορισμός όλων των Ελλήνων τώρα! Μετά ο δρόμος είναι ανοιχτός. Θα ζητήσουμε και ασφαλιστική κάλυψη και δωρεάν οδοντιατρική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία και αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό! Εξάλλου, εδώ που τα λέμε, απ' ότι φαίνεται ως λαός δεν ξέρουμε να κάνουμε και τίποτα άλλο από το να λιβανίζουμε όλη μέρα το "κάθε τι Ελληνικό" και από την άλλη να διεκδικούμε διαρκώς και χωρίς όριο από όλους και για όλα. Λοιπόν, έφτασε η στιγμή η απεργία να γίνει πραγματικά εθνική υπόθεση!
Περιμένω και τη δική σου γνώμη. Λες να ζητήσουμε και μπόνους, ή θα μας χαρακτηρίσουν;
http://tyxaios.blogspot.com
Τρίτη 22 Μαΐου 2012
Επενδύοντας σε φαντάσματα Το ελληνάκι http://ellinaki.blogspot
Ο δικομματισμός έχει ήδη πεθάνει, και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους απανταχού οπαδούς του απλά συνεχίζουν να κλωτσάνε το κουφάρι του. Δεν συζητάνε πώς θα το θάψουν για να χτίσουν από πάνω του κάτι καλύτερο ή κάτι καινούργιο. Απλά συνεχίζουν και το κλωτσάνε διασκεδάζοντας, αστειευόμενοι με το πασοκικό κλισέ «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ο χρόνος περνάει και η πραγματικότητα συνεχώς τους υπενθυμίζει την σκληρότητά της. Και η πραγματικότητα, εκτός από τα οικονομικά μεγέθη, περιλαμβάνει και τον θάνατο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, που φυσικά, εκτός από τα δύο κόμματα εξουσίας, και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ και οι «Καμμένοι Έλληνες», αποτέλεσαν σημαντικό κομμάτι του.
Θα ήταν αδύνατο η νεοελληνική Αριστερά να αναλάβει να κυβερνήσει. Θα την έθετε αυτόματα ενώπιον της πραγματικότητας την οποία παραποιεί εδώ και χρόνια. Αν το μνημόνιο, σύμφωνα με το αντιμνημονιακό μέτωπο, ήταν απλά ένα στημένο παιχνίδι των αγορών, τώρα που αυτό το μέτωπο καλείται να αναλάβει ευθύνη διακυβέρνησης, το μνημόνιο γίνεται ξαφνικά μία υπαρκτή κατάσταση. Στο τέλος του μήνα πρέπει να βρεθούν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και οφειλές του Δημοσίου. Ο μηχανισμός που υπάρχει ώστε να βρίσκονται αυτά τα λεφτά δεν έχει σημασία αν ονομάζεται πακέτο διάσωσης ή μνημόνιο ή μαοϊστική επανάσταση. Ο μηχανισμός είναι αυτός, και ο λογαριασμός πάντα ο ίδιος, ο οποίος συνεχίζει να παραμένει στο «μείον».
Εδώ και δύο εβδομάδες, οι κήρυκες της «επανάστασης» έχουν ξεχυθεί στα κανάλια για να διαδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμά της. Κανείς και πουθενά μέχρι στιγμής δεν απαντάει στο εξής απλό ερώτημα: «Πώς θα μειωθεί το πρωτογενές έλλειμμα;». Γιατί στο τέλος της ημέρας, και μετά την ανταλλαγή πυρών μεταξύ «μνημονιακών – αντιμνημονιακών» (ίσως ο πιο κλισέ διαχωρισμός της μεταπολίτευσης), το βασικό ερώτημα παραμένει αυτό. Με ή χωρίς χρέος, με ή χωρίς μνημόνιο, με ή χωρίς ευρώ, με ή χωρίς Ευρωπαίους, με ή χωρίς αποκλεισμό από τις αγορές, πώς κάνεις το Κράτος κερδοφόρο και όχι ζημιογόνο; Διότι, πολύ απλά, με ζημιογόνο Κράτος, ούτε δωρεάν Παιδεία έχεις, ούτε δωρεάν Υγεία, ούτε Πολιτισμό, ούτε ελευθερία σε βασικά δικαιώματα, ούτε κλίμα υγιούς ανταγωνιστικότητας που με τη σειρά του θα φέρει νέες θέσεις εργασίας. Τόσο απλά. Ούτε μαρξιστικές θεωρίες, ούτε υπεροπτικά φιλελεύθερα πονέματα της Σχολής του Σικάγο.
Ποσώς με ενδιαφέρει, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές αν αυτοί που θα αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας κραδαίνουν κόκκινες, πράσινες ή μπλε σημαίες, εφόσον κανείς από αυτούς δεν τοποθετείται ρητά επί των πραγματικών αναγκών της χώρας. Επειδή οι πράσινοι και οι μπλε απέτυχαν, δεν δικαιώνονται αυτόματα οι κόκκινοι. Αυτό είναι επιχειρηματολογία επιπέδου Γυμνασίου. Το να αντικαθιστάς ένα αποτυχημένο μοντέλο (δικομματισμός), με ένα ακόμα πιο αποτυχημένο (μαοϊσμός), είναι κάτι μεταξύ ανώριμης αφέλειας και ανιστόρητης ανοησίας.
Με τον ίδιο τρόπο, ποσώς θα πρέπει να ενδιαφέρουν και το εκλογικό σώμα οι θεωρίες που αναπτύσσουν οι απανταχού Συριζαίοι «τηλέ-ευαγγελιστές», εφόσον αντί να δίνουν σαφείς και ρητές απαντήσεις, επιδίδονται σε πιο γρήγορες κωλοτούμπες και από αυτές του ΛΑΟΣ. Θα έπρεπε όμως το εκλογικό σώμα να έχει την στοιχειώδη κριτική σκέψη για να θέτει απλές και ξεκάθαρες ερωτήσεις. Εμένα προσωπικά, το «είμαστε χάλια, οπότε δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε αν δοκιμάσουμε και τα πιο χάλια» με προσβάλλει κυρίως ως άνθρωπο. Τόσες χιλιάδες έτη εξέλιξης, τέσσερις χιλιάδες έτη πολιτισμού, και η καλύτερη απάντηση της κοινωνίας σε μία δυσκολία είναι η παραίτηση;
Καμία κοινωνία δεν αποκτά αυτόματα την επιφοίτηση να επιλέγει σωστούς πολιτικούς. Θέλει κόπο, παιδεία, έρευνα και συνεχή δημιουργική αμφισβήτηση. Το τσίρκο του πολιτικού κόσμου που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μετεκλογικά, και που φυσικά θα ενταθεί στη νέα προεκλογική περίοδο, είναι αποτέλεσμα της δικής μας παραίτησης. Όσο, όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες «τηλέ-ευαγγελιστές» θεωρούν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους, τόσο θα συνεχίζουν να λένε αυτά που λένε και να πολώνουν τον κόσμο εκτός πραγματικότητας. Όσο οι «ηλίθιοι» ανοίγουν και ένα βιβλίο παραπάνω, ενημερώνονται πιο σφαιρικά και θέτουν απλά λογικά ερωτήματα μακριά από συναισθηματικές κορώνες, τόσο και οι πολιτικάντηδες προσέχουν τι ξεστομίζουν.
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_4998.html#more
Θα ήταν αδύνατο η νεοελληνική Αριστερά να αναλάβει να κυβερνήσει. Θα την έθετε αυτόματα ενώπιον της πραγματικότητας την οποία παραποιεί εδώ και χρόνια. Αν το μνημόνιο, σύμφωνα με το αντιμνημονιακό μέτωπο, ήταν απλά ένα στημένο παιχνίδι των αγορών, τώρα που αυτό το μέτωπο καλείται να αναλάβει ευθύνη διακυβέρνησης, το μνημόνιο γίνεται ξαφνικά μία υπαρκτή κατάσταση. Στο τέλος του μήνα πρέπει να βρεθούν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και οφειλές του Δημοσίου. Ο μηχανισμός που υπάρχει ώστε να βρίσκονται αυτά τα λεφτά δεν έχει σημασία αν ονομάζεται πακέτο διάσωσης ή μνημόνιο ή μαοϊστική επανάσταση. Ο μηχανισμός είναι αυτός, και ο λογαριασμός πάντα ο ίδιος, ο οποίος συνεχίζει να παραμένει στο «μείον».
Εδώ και δύο εβδομάδες, οι κήρυκες της «επανάστασης» έχουν ξεχυθεί στα κανάλια για να διαδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμά της. Κανείς και πουθενά μέχρι στιγμής δεν απαντάει στο εξής απλό ερώτημα: «Πώς θα μειωθεί το πρωτογενές έλλειμμα;». Γιατί στο τέλος της ημέρας, και μετά την ανταλλαγή πυρών μεταξύ «μνημονιακών – αντιμνημονιακών» (ίσως ο πιο κλισέ διαχωρισμός της μεταπολίτευσης), το βασικό ερώτημα παραμένει αυτό. Με ή χωρίς χρέος, με ή χωρίς μνημόνιο, με ή χωρίς ευρώ, με ή χωρίς Ευρωπαίους, με ή χωρίς αποκλεισμό από τις αγορές, πώς κάνεις το Κράτος κερδοφόρο και όχι ζημιογόνο; Διότι, πολύ απλά, με ζημιογόνο Κράτος, ούτε δωρεάν Παιδεία έχεις, ούτε δωρεάν Υγεία, ούτε Πολιτισμό, ούτε ελευθερία σε βασικά δικαιώματα, ούτε κλίμα υγιούς ανταγωνιστικότητας που με τη σειρά του θα φέρει νέες θέσεις εργασίας. Τόσο απλά. Ούτε μαρξιστικές θεωρίες, ούτε υπεροπτικά φιλελεύθερα πονέματα της Σχολής του Σικάγο.
Ποσώς με ενδιαφέρει, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές αν αυτοί που θα αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας κραδαίνουν κόκκινες, πράσινες ή μπλε σημαίες, εφόσον κανείς από αυτούς δεν τοποθετείται ρητά επί των πραγματικών αναγκών της χώρας. Επειδή οι πράσινοι και οι μπλε απέτυχαν, δεν δικαιώνονται αυτόματα οι κόκκινοι. Αυτό είναι επιχειρηματολογία επιπέδου Γυμνασίου. Το να αντικαθιστάς ένα αποτυχημένο μοντέλο (δικομματισμός), με ένα ακόμα πιο αποτυχημένο (μαοϊσμός), είναι κάτι μεταξύ ανώριμης αφέλειας και ανιστόρητης ανοησίας.
Με τον ίδιο τρόπο, ποσώς θα πρέπει να ενδιαφέρουν και το εκλογικό σώμα οι θεωρίες που αναπτύσσουν οι απανταχού Συριζαίοι «τηλέ-ευαγγελιστές», εφόσον αντί να δίνουν σαφείς και ρητές απαντήσεις, επιδίδονται σε πιο γρήγορες κωλοτούμπες και από αυτές του ΛΑΟΣ. Θα έπρεπε όμως το εκλογικό σώμα να έχει την στοιχειώδη κριτική σκέψη για να θέτει απλές και ξεκάθαρες ερωτήσεις. Εμένα προσωπικά, το «είμαστε χάλια, οπότε δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε αν δοκιμάσουμε και τα πιο χάλια» με προσβάλλει κυρίως ως άνθρωπο. Τόσες χιλιάδες έτη εξέλιξης, τέσσερις χιλιάδες έτη πολιτισμού, και η καλύτερη απάντηση της κοινωνίας σε μία δυσκολία είναι η παραίτηση;
Καμία κοινωνία δεν αποκτά αυτόματα την επιφοίτηση να επιλέγει σωστούς πολιτικούς. Θέλει κόπο, παιδεία, έρευνα και συνεχή δημιουργική αμφισβήτηση. Το τσίρκο του πολιτικού κόσμου που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μετεκλογικά, και που φυσικά θα ενταθεί στη νέα προεκλογική περίοδο, είναι αποτέλεσμα της δικής μας παραίτησης. Όσο, όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες «τηλέ-ευαγγελιστές» θεωρούν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους, τόσο θα συνεχίζουν να λένε αυτά που λένε και να πολώνουν τον κόσμο εκτός πραγματικότητας. Όσο οι «ηλίθιοι» ανοίγουν και ένα βιβλίο παραπάνω, ενημερώνονται πιο σφαιρικά και θέτουν απλά λογικά ερωτήματα μακριά από συναισθηματικές κορώνες, τόσο και οι πολιτικάντηδες προσέχουν τι ξεστομίζουν.
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_4998.html#more
Δυσοίωνο το μέλλον του ΝΑΤΟ του Β. Γιαννακόπουλου από το Geostrategy
Ως γνωστόν, στην παρούσα φάση οι περισσότερες χώρες-μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας, στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τις κρατικές δαπάνες, μείωσαν δραστικά τα αμυντικά τους κονδύλια. Ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφατα αποφάσισαν περικοπές των αμυντικών τους δαπανών κατά τουλάχιστον 450 δισ. δολάρια για την επόμενη δεκαετία.
Στο επιχειρησιακό επίπεδο η κατάσταση φαίνεται να είναι χειρότερη. Μετά από περίπου 11 χρόνια από την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν (τέλη του 2001), οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους (NATO-ISAF) δεν κατάφεραν ούτε να ανασυγκροτήσουν τη χώρα αλλά ούτε και να βελτιώσουν την κατάσταση ασφαλείας. Αντίθετα, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις έχουν επεκταθεί στο γειτονικό Πακιστάν, οι παράπλευρες απώλειες καθώς και οι απώλειες της NATO-ISAF αυξάνονται, ενώ παραδόξως αυξάνεται και η παραγωγή του αφγανικού οπίου, που ευθύνεται για δεκάδες χιλιάδες θύματα σε παγκόσμιο επίπεδο....
http://infognomonpolitics.blogspot.com/
Στο επιχειρησιακό επίπεδο η κατάσταση φαίνεται να είναι χειρότερη. Μετά από περίπου 11 χρόνια από την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν (τέλη του 2001), οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους (NATO-ISAF) δεν κατάφεραν ούτε να ανασυγκροτήσουν τη χώρα αλλά ούτε και να βελτιώσουν την κατάσταση ασφαλείας. Αντίθετα, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις έχουν επεκταθεί στο γειτονικό Πακιστάν, οι παράπλευρες απώλειες καθώς και οι απώλειες της NATO-ISAF αυξάνονται, ενώ παραδόξως αυξάνεται και η παραγωγή του αφγανικού οπίου, που ευθύνεται για δεκάδες χιλιάδες θύματα σε παγκόσμιο επίπεδο....
http://infognomonpolitics.blogspot.com/
Σάββατο 19 Μαΐου 2012
Από το «Οίκαδε» στο «Όχι στο Μνημόνιο»: Οδεύοντας προς μια νέα "Μικρασιατική Καταστροφή" - Του Σάββα Καλεντερίδη
Αύριο είναι η μέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Γι’ αυτό το σημερινό μας άρθρο αφιερώνεται στους 353 χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, που έπεσαν θύματα λανθασμένων επιλογών των κυβερνήσεων της Αθήνας, που δεν παρακολουθούσαν σωστά τις εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο και με τον τυχοδιωκτισμό, την ανευθυνότητα και το λαϊκισμό τους, τους κατέστησαν εύκολα θύματα της νεοτουρκικής και κεμαλικής βαρβαρότητας.
Το άρθρο μας σήμερα θα κινηθεί σε ιστορικό επίπεδο και θα παρουσιάσει συνοπτικά τα κυριότερα ιστορικά γεγονότα από τα Ορλωφικά μέχρι τις εκλογές του 1920, την Καταστροφή και την Ανταλλαγή των πληθυσμών, μια περίοδος που ειδικά στην τελευταία της φάση έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν που περνά η χώρα μας στις μέρες μας.
Παρότι η παρουσία των Ελλήνων στον Πόντο και την Ανατολή ανάγεται στην αρχαιότητα, τη νεώτερη περίοδο οι ελληνικές κοινότητες παρουσιάζουν μεγάλη άνθιση περί τα τέλη του 18ου αιώνα. Κι αυτό οφείλεται στις ευνοϊκές συνθήκες που δημιουργήθηκαν για τους Έλληνες με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, που υπεγράφη μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας, το 1774, μετά από οκταετή πόλεμο. Η νικήτρια του πολέμου Ρωσία επέβαλε στην Τουρκία ευεργετικούς όρους για τους Έλληνες, οι οποίοι πλέον αποκτούσαν δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας των υπό ρωσική σημαία πλοίων τους στον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο. Η συγκεκριμένη πρόνοια της συνθήκης έδωσε το δικαίωμα και τη δυνατότητα στους Έλληνες θαλασσοπόρους να αποκτήσουν εκατοντάδες εμπορικά πλοία, μέσω των οποίων οι Έλληνες μετετράπησαν σε κυρίαρχη εμπορική και οικονομική δύναμη στις παράλιες πόλεις των ως άνω θαλασσών, ενώ ο ελληνόκτητος στόλος αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1821.
Επίσης, με την ίδια συνθήκη η Ρωσία ανακηρύχθηκε προστάτης όλων των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των οποίων τα δικαιώματα ισχυροποιήθηκαν ακόμα περισσότερο με τα διατάγματα των Ρόδων-Τανζιμάτ (1938) και του Χάτι Χουμαγιούν (1865).
Το κέρδος του Ελληνισμού από τη Συνθήκη του Κιουτσιούκ Καϊναρτζή δεν ήταν χωρίς κόστος για τους Έλληνες, οι οποίοι πλήρωσαν σκληρό τίμημα, όταν παρεσύρθησαν από τους αδελφούς Ορλώφ να επαναστατήσουν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και να ανακουφιστεί ο ρωσικός στρατός, που αντιμετώπιζε την πίεση των Τατάρων και των Οθωμανών στις όχθες του Δνείπερου. Την εξέγερση του 1770, που έμεινε γνωστή ως Ορλωφικά, που δεν είχε καμία κεντρική προετοιμασία και εθνικό σχεδιασμό, οι Οθωμανοί την έπνιξαν στο αίμα στην Κρήτη, με θύμα τον ηρωικό ηγέτη των Σφακίων, Ιωάννη Δασκαλογιάννη, ενώ στο Μοριά έφεραν πάνω από δέκα χιλιάδες μουσουλμάνους Αλβανούς, οι οποίοι κατέστρεφαν ολόκληρο το Μοριά επί εννέα χρόνια, περίοδος που ονομάστηκε αλβανοκρατία.
Εκείνο το διάστημα, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες του Μοριά εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και εγκαθίστανται σε πόλεις της Μικράς Ασίας, όπως τα Βουρλά, το Σεβντίκιοϊ, η Σμύρνη, ο Τσεσμές, το Αϊβαλί, οι Φώκιες, η Προύσα, προστατευόμενοι από τη Ρωσία, ενώ επίσης δεκάδες χιλιάδες Έλληνες των ελληνικών νησιών εγκαθίστανται στην Κριμαία και την Αζοφική, όπου δημιουργείται μια μικρή Ελλάδα.
Κάτω από τις συνθήκες και υπό την προστασία της Ρωσίας, οι ελληνικές κοινότητες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής διάγουν περίοδο ακμής και άνθισης σε πληθυσμιακό, οικονομικό, θρησκευτικό και εκπαιδευτικό επίπεδο. Η κατάσταση αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο, όταν κατασκευάζεται το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Μερσίνα, τα Άδανα, το Ικόνιο, την Καισάρεια και τη Σεβάστεια.
Έναν αιώνα μετά οι Έλληνες γίνονται η κυρίαρχη οικονομική και εκπαιδευτική δύναμη στην Ανατολή, ενώ ο ελληνικός παράγοντας δεσπόζει στις παράλιες περιοχές του Ευξείνου, του Αιγαίου, της ΝΑ Μεσογείου καθώς και στα μεγάλα πληθυσμιακά και εμπορικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Βαλκανικής.
Η κατάσταση αυτή δημιουργεί φόβους στη Ρωσία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που θεωρούν ότι αν δεν γίνει κάτι, οι Έλληνες θα αποτελέσουν απειλή για τα συμφέροντά τους. Αυτό το «κάτι» ήταν για τους Ρώσους η ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας, που οδήγησε στις σφαγές και τον εκπατρισμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας, και για τους Οθωμανούς ήταν το σχέδιο της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, το οποίο εκτέλεσαν οι Νεότουρκοι το 1914-1918 και ο Μουσταφά Κεμάλ, το 1919-1924.
Το ελλαδικό κράτος, αυτές τις δυο περιόδους που σφαγιάστηκαν 353 χιλιάδες Έλληνες του Πόντου και περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, επιδεικνύει χαρακτηριστική αδυναμία να αναπτύξει μια στρατηγική προστασίας του εξωελλαδικού ελληνισμού. Τουναντίον, οι κυβερνήσεις της Αθήνας, με τις επιλογές τους, αντί να προστατέψουν θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή αλλά και την παρουσία των Ελλήνων στα ιερά χώματα του Πόντου και της Ανατολής, των οποίων η παρουσία τερματίζεται το 1924, με την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής Ανταλλαγής των Πληθυσμών, που αποτελούσε καταστροφική πρόνοια της Συνθήκης της Λοζάνης.
Η Γενοκτονία, η Μικρασιατική Καταστροφή και ο Ξεριζωμός, που αποτελούν τη μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο Ελληνισμός από αρχής της Ιστορίας, είναι αποτέλεσμα του τυχοδιωκτισμού, της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού των Ελλήνων πολιτικών της εποχής, τους οποίους, τηρουμένων των αναλογιών, ανταγωνίζονται οι πολιτικοί της σήμερον με τις επιλογές τους την περίοδο αυτή, που κρίνεται το μέλλον της χώρας.
Τότε, αφού είχε προηγηθεί ο Εθνικός Διχασμός και η απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία, χωρίς εγγυήσεις κάποιας διεθνούς συμφωνίας, το φιλοβασιλικό κόμμα συνασπιζόμενο με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, κέρδισε τις εκλογές, που για ακατανόητο λόγο προκήρυξε ο Βενιζέλος, το Νοέμβριο του 1920, εν μέσω πολέμου, με κεντρικό σύνθημα το «Οίκαδε», που σήμαινε άμεση επιστροφή του στρατού στην Ελλάδα.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Οι φιλοβασιλική παράταξη κατέβηκε στις εκλογές συνασπιζόμενη με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις εναντίον των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου, πήρε τις εκλογές και αντί για την επιστροφή του στρατού, είχαμε την επέκταση του μικρασιατικού μετώπου στην Κόκκινη Μηλιά, την κατάρρευση, τον Αύγουστο του 1922, και την Καταστροφή.
Σήμερα, ελέω Γιώργου Παπανδρέου και της κοινοβουλευτικής του ομάδας που τον καταχειροκροτούσε όρθια αλλεπάλληλες φορές για τα επιτεύγματά του (!), η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη στα νύχια των διεθνών τοκογλύφων και ο ελληνικός λαός υφίσταται τις καταστροφικές συνέπειες του μνημονίου. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που εκμεταλλευόμενες την κόπωση και την έλλειψη ελπίδας του ελληνικού λαού, όπως τότε, στο αδιέξοδο της εμπλοκής μας στη Μικρά Ασία, βροντοφωνάζουν το «Οίκαδε» με σημερινούς όρους, κλίνοντας σε κάθε κλίση το «ΟΧΙ στο Μνημόνιο», υποσχόμενοι την επιστροφή της ελπίδας, που σε παραλληλισμό με την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, μπορεί να πάρει και το σχήμα της δραχμής.
Υπάρχουν και άλλες θλιβερές ομοιότητες στη συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου της χώρας σήμερα, που ανταγωνίζονται σε ανευθυνότητα, τυχοδιωκτισμό και λαϊκισμό τους πολιτικούς της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το θέμα είναι αν θα υπάρχουν ομοιότητες στη συμπεριφορά του θύματος, του ελληνικού λαού, αφού είναι γνωστό ότι η ιστορία διδάσκει.
Οψόμεθα εις τις 17 Ιουνίου...
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Το άρθρο μας σήμερα θα κινηθεί σε ιστορικό επίπεδο και θα παρουσιάσει συνοπτικά τα κυριότερα ιστορικά γεγονότα από τα Ορλωφικά μέχρι τις εκλογές του 1920, την Καταστροφή και την Ανταλλαγή των πληθυσμών, μια περίοδος που ειδικά στην τελευταία της φάση έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν που περνά η χώρα μας στις μέρες μας.
Παρότι η παρουσία των Ελλήνων στον Πόντο και την Ανατολή ανάγεται στην αρχαιότητα, τη νεώτερη περίοδο οι ελληνικές κοινότητες παρουσιάζουν μεγάλη άνθιση περί τα τέλη του 18ου αιώνα. Κι αυτό οφείλεται στις ευνοϊκές συνθήκες που δημιουργήθηκαν για τους Έλληνες με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, που υπεγράφη μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας, το 1774, μετά από οκταετή πόλεμο. Η νικήτρια του πολέμου Ρωσία επέβαλε στην Τουρκία ευεργετικούς όρους για τους Έλληνες, οι οποίοι πλέον αποκτούσαν δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας των υπό ρωσική σημαία πλοίων τους στον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο. Η συγκεκριμένη πρόνοια της συνθήκης έδωσε το δικαίωμα και τη δυνατότητα στους Έλληνες θαλασσοπόρους να αποκτήσουν εκατοντάδες εμπορικά πλοία, μέσω των οποίων οι Έλληνες μετετράπησαν σε κυρίαρχη εμπορική και οικονομική δύναμη στις παράλιες πόλεις των ως άνω θαλασσών, ενώ ο ελληνόκτητος στόλος αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1821.
Επίσης, με την ίδια συνθήκη η Ρωσία ανακηρύχθηκε προστάτης όλων των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των οποίων τα δικαιώματα ισχυροποιήθηκαν ακόμα περισσότερο με τα διατάγματα των Ρόδων-Τανζιμάτ (1938) και του Χάτι Χουμαγιούν (1865).
Το κέρδος του Ελληνισμού από τη Συνθήκη του Κιουτσιούκ Καϊναρτζή δεν ήταν χωρίς κόστος για τους Έλληνες, οι οποίοι πλήρωσαν σκληρό τίμημα, όταν παρεσύρθησαν από τους αδελφούς Ορλώφ να επαναστατήσουν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και να ανακουφιστεί ο ρωσικός στρατός, που αντιμετώπιζε την πίεση των Τατάρων και των Οθωμανών στις όχθες του Δνείπερου. Την εξέγερση του 1770, που έμεινε γνωστή ως Ορλωφικά, που δεν είχε καμία κεντρική προετοιμασία και εθνικό σχεδιασμό, οι Οθωμανοί την έπνιξαν στο αίμα στην Κρήτη, με θύμα τον ηρωικό ηγέτη των Σφακίων, Ιωάννη Δασκαλογιάννη, ενώ στο Μοριά έφεραν πάνω από δέκα χιλιάδες μουσουλμάνους Αλβανούς, οι οποίοι κατέστρεφαν ολόκληρο το Μοριά επί εννέα χρόνια, περίοδος που ονομάστηκε αλβανοκρατία.
Εκείνο το διάστημα, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες του Μοριά εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και εγκαθίστανται σε πόλεις της Μικράς Ασίας, όπως τα Βουρλά, το Σεβντίκιοϊ, η Σμύρνη, ο Τσεσμές, το Αϊβαλί, οι Φώκιες, η Προύσα, προστατευόμενοι από τη Ρωσία, ενώ επίσης δεκάδες χιλιάδες Έλληνες των ελληνικών νησιών εγκαθίστανται στην Κριμαία και την Αζοφική, όπου δημιουργείται μια μικρή Ελλάδα.
Κάτω από τις συνθήκες και υπό την προστασία της Ρωσίας, οι ελληνικές κοινότητες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής διάγουν περίοδο ακμής και άνθισης σε πληθυσμιακό, οικονομικό, θρησκευτικό και εκπαιδευτικό επίπεδο. Η κατάσταση αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο, όταν κατασκευάζεται το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Μερσίνα, τα Άδανα, το Ικόνιο, την Καισάρεια και τη Σεβάστεια.
Έναν αιώνα μετά οι Έλληνες γίνονται η κυρίαρχη οικονομική και εκπαιδευτική δύναμη στην Ανατολή, ενώ ο ελληνικός παράγοντας δεσπόζει στις παράλιες περιοχές του Ευξείνου, του Αιγαίου, της ΝΑ Μεσογείου καθώς και στα μεγάλα πληθυσμιακά και εμπορικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Βαλκανικής.
Η κατάσταση αυτή δημιουργεί φόβους στη Ρωσία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που θεωρούν ότι αν δεν γίνει κάτι, οι Έλληνες θα αποτελέσουν απειλή για τα συμφέροντά τους. Αυτό το «κάτι» ήταν για τους Ρώσους η ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας, που οδήγησε στις σφαγές και τον εκπατρισμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας, και για τους Οθωμανούς ήταν το σχέδιο της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, το οποίο εκτέλεσαν οι Νεότουρκοι το 1914-1918 και ο Μουσταφά Κεμάλ, το 1919-1924.
Το ελλαδικό κράτος, αυτές τις δυο περιόδους που σφαγιάστηκαν 353 χιλιάδες Έλληνες του Πόντου και περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, επιδεικνύει χαρακτηριστική αδυναμία να αναπτύξει μια στρατηγική προστασίας του εξωελλαδικού ελληνισμού. Τουναντίον, οι κυβερνήσεις της Αθήνας, με τις επιλογές τους, αντί να προστατέψουν θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή αλλά και την παρουσία των Ελλήνων στα ιερά χώματα του Πόντου και της Ανατολής, των οποίων η παρουσία τερματίζεται το 1924, με την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής Ανταλλαγής των Πληθυσμών, που αποτελούσε καταστροφική πρόνοια της Συνθήκης της Λοζάνης.
Η Γενοκτονία, η Μικρασιατική Καταστροφή και ο Ξεριζωμός, που αποτελούν τη μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο Ελληνισμός από αρχής της Ιστορίας, είναι αποτέλεσμα του τυχοδιωκτισμού, της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού των Ελλήνων πολιτικών της εποχής, τους οποίους, τηρουμένων των αναλογιών, ανταγωνίζονται οι πολιτικοί της σήμερον με τις επιλογές τους την περίοδο αυτή, που κρίνεται το μέλλον της χώρας.
Τότε, αφού είχε προηγηθεί ο Εθνικός Διχασμός και η απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία, χωρίς εγγυήσεις κάποιας διεθνούς συμφωνίας, το φιλοβασιλικό κόμμα συνασπιζόμενο με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, κέρδισε τις εκλογές, που για ακατανόητο λόγο προκήρυξε ο Βενιζέλος, το Νοέμβριο του 1920, εν μέσω πολέμου, με κεντρικό σύνθημα το «Οίκαδε», που σήμαινε άμεση επιστροφή του στρατού στην Ελλάδα.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Οι φιλοβασιλική παράταξη κατέβηκε στις εκλογές συνασπιζόμενη με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις εναντίον των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου, πήρε τις εκλογές και αντί για την επιστροφή του στρατού, είχαμε την επέκταση του μικρασιατικού μετώπου στην Κόκκινη Μηλιά, την κατάρρευση, τον Αύγουστο του 1922, και την Καταστροφή.
Σήμερα, ελέω Γιώργου Παπανδρέου και της κοινοβουλευτικής του ομάδας που τον καταχειροκροτούσε όρθια αλλεπάλληλες φορές για τα επιτεύγματά του (!), η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη στα νύχια των διεθνών τοκογλύφων και ο ελληνικός λαός υφίσταται τις καταστροφικές συνέπειες του μνημονίου. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που εκμεταλλευόμενες την κόπωση και την έλλειψη ελπίδας του ελληνικού λαού, όπως τότε, στο αδιέξοδο της εμπλοκής μας στη Μικρά Ασία, βροντοφωνάζουν το «Οίκαδε» με σημερινούς όρους, κλίνοντας σε κάθε κλίση το «ΟΧΙ στο Μνημόνιο», υποσχόμενοι την επιστροφή της ελπίδας, που σε παραλληλισμό με την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, μπορεί να πάρει και το σχήμα της δραχμής.
Υπάρχουν και άλλες θλιβερές ομοιότητες στη συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου της χώρας σήμερα, που ανταγωνίζονται σε ανευθυνότητα, τυχοδιωκτισμό και λαϊκισμό τους πολιτικούς της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το θέμα είναι αν θα υπάρχουν ομοιότητες στη συμπεριφορά του θύματος, του ελληνικού λαού, αφού είναι γνωστό ότι η ιστορία διδάσκει.
Οψόμεθα εις τις 17 Ιουνίου...
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Παρασκευή 18 Μαΐου 2012
Και τον γλύπτη συνώνυμο του γλείφτη - Δημήτρης Νατσιός
«Όπου γλώσσα πατρίς» (Ελύτης)
Είναι αποδεκτό απ’ όλους ότι η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια, αρχοντική. «Εδώ και 3.000 χρόνια ο ίδιος λαός στην ίδια γη εξακολουθεί να ομιλεί την ίδια γλώσσα», όπως έλεγε ο Ελύτης. Είναι μία γλώσσα όμορφη, με πολύμορφο, πολύχρωμο και πολυδύναμο λεξιλόγιο, που καλύπτει όλες τις αποχρώσεις του λόγου. Είναι η μόνη γλώσσα στην οποία η λέξη «ξένος» δεν σημαίνει «εχθρός», αλλά «φίλος» («Ξένιος Ζευς»). Απ αυτήν την γλώσσα γεννήθηκε και η λέξη «φιλότιμο», που δεν μπορεί να αποδοθεί σε καμμιά άλλη γλώσσα. «Για ένα φιλότιμο», λέμε κι εννοούμε ψυχικά αθλήματα απροσμέτρητα και κακουργήματα δυσπερίγραπτα. «Πώς να εξηγήσεις στους Ευρωπαίους», γράφει ο Αυστριακός Λαυρέντιος Γκεμερέυ, στο πολύκροτο βιβλίο του «Η δύση της Δύσεως», «ότι η λέξη τιμή, όταν συνδέεται με την φιλία, χάνει την οικονομική της χροιά, επειδή έγινε φιλότιμο; Πώς να τα πεις στους Ευρωπαίους όλα αυτά, αφού δεν έχουν φιλότιμο;».
Και την γλώσσα αυτή την διαφύλαξε κυρίως ο λαός, που όταν κάθεται στο τραπέζι τρώει «ψωμί», ενώ στον Εσπερινό θα πάει τους «άρτους», για να γίνει «αρτοκλασία». Ήρθαν, όμως, οι διανοούμενοι των σαλονιών και κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 έκοψαν σύρριζα την βασιλική φλέβα, που ζωογονούσε τον ύστερο λόγο με τον αρχαίο. Η γλώσσα αίφνης κατάντησε διαπιστευτήριο «προοδευτισμού». Στήθηκε ένα γλωσσικό «γκέτο» και χιλιάδες λέξεις «ποινικοποιήθηκαν», διότι «μύριζαν» «συντηρητισμό». Θεωρήθηκαν «παρακρατικές». Έτσι φτάσαμε σε γλωσσικά εκτρώματα του τύπου «η συναυλία θα γίνει στις 18 του Ιούνη». Όμοιες προγραφές είχαμε και με λέξεις, που ήταν ύποπτες για λανθάνουσα εθνικοφροσύνη. Λέξεις όπως πατριώτης, έθνος, Ορθόδοξος, απέκτησαν αρνητική σημασία και ταυτίστηκαν με τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία. Ακόμη και σήμερα, αν τολμήσεις και μιλήσεις για πατριωτισμό, οι ενεδρεύοντες ημιμαθείς της προοδομανίας, αναρριπίζουν την ετικέτα του εθνικισμού.
Ήρθε και εκείνη η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων από καμμιά δεκαριά νυσταλέους «εθνοπατέρες» και «εθνομητέρες», στα μέσα της δεκαετίας του ’80, και φτάσαμε στον σημερινό πτωματώδη νεοελληνικό λόγο. «Όταν οι εχθροί σου θα έχουν ξεμάθει την ορθογραφία τους, να ξέρεις ότι η νίκη πλησιάζει, έλεγε Ρώσος γλωσσολόγος. Η ορθογραφία ως σημαντική και καίρια παράμετρος του γλωσσικού μαθήματος, ιδίως στις μικρές τάξεις του δημοτικού, καταργήθηκε. Τις συνέπειες τις βιώνουμε. Η ανορθογραφία είναι ο κανόνας. Κάτι παρόμοιο ισχύει και με την πάλαι ποτέ καλλιγραφία.
Όλος, όμως, αυτός ο εθελότυφλος φανατισμός και η ασχετοσύνη διοχετεύτηκε στην εκπαίδευση με τραγικά αποτελέσματα. Αντί η εκπαίδευση να γίνει θύλακος αντιστάστεως στην γλωσσική εκμβαρβάρωση, απέβη σιγά-σιγά συντελεστής της. Τα αρχαία ελληνικά καταργήθηκαν στην μέση εκπαίδευση, διότι παρέπεμπαν, κατά τους «εκδημοτικιστές», στην οπερετική καθαρεύουσα των Απριλιανών. Το ίδιο συνέβη και με την γραμματική του δημοτικού σχολείου, η οποία αποσύρθηκε, διότι καταπίεζε ψυχολογικά «τα παιδιά του λαού». Αφού χαντακώθηκε γλωσσικά μια ολόκληρη γενιά μαθητών, επανήλθαν αμφότερα-αρχαία και γραμματική-στο σχολείο.
(Και για να είμαστε ειλικρινείς, όσοι δάσκαλοι ή φιλόλογοι φοιτήσαμε και αποφοιτήσαμε την δεκαετία του ’80 και εντεύθεν, υστερούμε σε γνώσεις- και σε ήθος-από τους παλαιότερους. Είμαστε «προϊόντα» της ακαδημαϊκής μετριοκρατίας και της λογικής της ήσσονος προσπάθειας, όπως ελέχθη επιτυχώς). Κι αν στο δημοτικό σχολείο κάποιοι δάσκαλοι, παραβαίνοντας τις άνωθεν εντολές, διδάσκαμε την γραμματική και αναθέταμε, παρά τις σχετικές απαγορεύσεις, κατ’οίκον σχολικές εργασίες, η κατάργηση των αρχαίων ήτα εγκληματική.
(Πριν από αρκετά χρόνια «έδινα» στην θεολογική σχολή του ΑΠΘ αρχαία ελληνικά. Αγανακτισμένη η διδάσκουσα καθηγήτρια, κατηγορούσε την πανάθλια εκπαίδευση για το τραγικό επίπεδο των φοιτητών, και μάλιστα πρωτοετών με νωπή ακόμη την διδασκαλία των αρχαίων). Ο πρωτομάστορας της (Κακιάς) δημοτικής ο Ψυχάρης έλεγε: «Γράφω την κοινή γλώσσα του λαού. Όταν η δημοτική μας γλώσσα δεν έχει μία λέξη που μας χρειάζεται, την παίρνω από την αρχαία και προσπαθώ, όσο είναι δυνατό, να την ταιριάσω στη γραμματική. Έτσι έκαμαν όλα τα έθνη του κόσμου, έτσι θα κάμουμε και εμείς». (Ο Ψυχάρης μάλλον περισσότερο κακό έκανε παρά καλό. Η γλώσσα που πρότεινε ήταν ένα ανύπαρκτο λαϊκό ιδίωμα, που προφανώς ονομάστηκε «η καθαρεύουσα» του Ψυχάρη). Η λεγόμενη δημοτική δεν νοείται αυτοδύναμη, ξεκομμένη από την αρχαία. Αυτός ο ψευτολαϊκότροπος δημοτικισμός μας φόρτωσε εκείνα τα αμίμητα: Ιούνη, Γιούλη, δημόσιου, άμεσα (αντί αμέσως), κύρια (αντί κυρίως), προηγούμενα (αντί προηγουμένως), επόμενα, ομολογούμενα, αντικατάσταση, δηλαδή, του επιρρήματος απ’ το επίθετο. Πειραματίστηκαν οι «καυσοκαλυβίτες» της παιδείας, απέκοψαν τον ομφάλιο λώρο, που συνέδεε την αρχαία με την νέα γλώσσα, και έτσι «οι μαθητές θα θεωρούν σε λίγα χρόνια την μουσική ως θηλυκό του μουσακά, τον Έλληνα συνώνυμο του σέλινου και τον γλύπτη συνώνυμο του γλείφτη, θα συγχέουν την δημοκρατία με την δημοπρασία, την αλήθεια με την ευήθεια (=βλακεία), τον πολίτη με τον αλήτη». (Καργάκος, «Αλαλία», σελ. 68).
Ήδη οι λέξει εργασία, σύνταξη, εφάπαξ, ασφάλεια, έχουν σχεδόν προγραφεί από το λεξιλόγιο των σαλταδόρων της πολιτικής. Αντικαθίστανται από δυσνόητους νεολογισμούς, για να κρύψουν εγκλήματα. Είναι η τακτική της «Νέας Τάξης». Ας προστεθεί και η περιρρέουσα γλωσσική ημιμάθεια και η αποκοπή μας από τα αρχαία γλωσσικά κοιτάσματα που επέτειναν την …αγλωσσία
Και αυτή η αποκοπή από την αρχαία γλώσσα προλείανε το έδαφος για την «Νέα Ομιλία» του Όργουελ. «Κάποιος που θα έχει ανατραφεί μόνο με την Νέα Ομιλία δεν θα ξέρει ότι κάποτε η λέξη «ίσοι», είχε την δευτερεούσα σημασία «πολιτικώς ίσοι» ή ότι η λέξη «ελευθέρος» κάποτε σήμαινε «πολιτικώς ελεύθερος». («1984». Σελ. 307)
Σήμερα ξεβράζονται οι επιπτώσεις της γλωσσικής κακοδιδασκαλίας, «ακουμπούν» ακόμη και τους ανθρώπους που θα αναλάβουν τον επίμοχθο και κρίσιμο λειτούργημα της εκμάθησης στους μικρούς μαθητές. Πώς να εξηγηθεί η ετυμολογία της λέξης παγκόσμιος από το «πάγκος» και «οσμή», όπως έγραψε δάσκαλος εξεταζόμενος για την είσοδο του στην εκπαίδευση;
http://www.antibaro.gr
Είναι αποδεκτό απ’ όλους ότι η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια, αρχοντική. «Εδώ και 3.000 χρόνια ο ίδιος λαός στην ίδια γη εξακολουθεί να ομιλεί την ίδια γλώσσα», όπως έλεγε ο Ελύτης. Είναι μία γλώσσα όμορφη, με πολύμορφο, πολύχρωμο και πολυδύναμο λεξιλόγιο, που καλύπτει όλες τις αποχρώσεις του λόγου. Είναι η μόνη γλώσσα στην οποία η λέξη «ξένος» δεν σημαίνει «εχθρός», αλλά «φίλος» («Ξένιος Ζευς»). Απ αυτήν την γλώσσα γεννήθηκε και η λέξη «φιλότιμο», που δεν μπορεί να αποδοθεί σε καμμιά άλλη γλώσσα. «Για ένα φιλότιμο», λέμε κι εννοούμε ψυχικά αθλήματα απροσμέτρητα και κακουργήματα δυσπερίγραπτα. «Πώς να εξηγήσεις στους Ευρωπαίους», γράφει ο Αυστριακός Λαυρέντιος Γκεμερέυ, στο πολύκροτο βιβλίο του «Η δύση της Δύσεως», «ότι η λέξη τιμή, όταν συνδέεται με την φιλία, χάνει την οικονομική της χροιά, επειδή έγινε φιλότιμο; Πώς να τα πεις στους Ευρωπαίους όλα αυτά, αφού δεν έχουν φιλότιμο;».
Και την γλώσσα αυτή την διαφύλαξε κυρίως ο λαός, που όταν κάθεται στο τραπέζι τρώει «ψωμί», ενώ στον Εσπερινό θα πάει τους «άρτους», για να γίνει «αρτοκλασία». Ήρθαν, όμως, οι διανοούμενοι των σαλονιών και κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 έκοψαν σύρριζα την βασιλική φλέβα, που ζωογονούσε τον ύστερο λόγο με τον αρχαίο. Η γλώσσα αίφνης κατάντησε διαπιστευτήριο «προοδευτισμού». Στήθηκε ένα γλωσσικό «γκέτο» και χιλιάδες λέξεις «ποινικοποιήθηκαν», διότι «μύριζαν» «συντηρητισμό». Θεωρήθηκαν «παρακρατικές». Έτσι φτάσαμε σε γλωσσικά εκτρώματα του τύπου «η συναυλία θα γίνει στις 18 του Ιούνη». Όμοιες προγραφές είχαμε και με λέξεις, που ήταν ύποπτες για λανθάνουσα εθνικοφροσύνη. Λέξεις όπως πατριώτης, έθνος, Ορθόδοξος, απέκτησαν αρνητική σημασία και ταυτίστηκαν με τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία. Ακόμη και σήμερα, αν τολμήσεις και μιλήσεις για πατριωτισμό, οι ενεδρεύοντες ημιμαθείς της προοδομανίας, αναρριπίζουν την ετικέτα του εθνικισμού.
Ήρθε και εκείνη η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων από καμμιά δεκαριά νυσταλέους «εθνοπατέρες» και «εθνομητέρες», στα μέσα της δεκαετίας του ’80, και φτάσαμε στον σημερινό πτωματώδη νεοελληνικό λόγο. «Όταν οι εχθροί σου θα έχουν ξεμάθει την ορθογραφία τους, να ξέρεις ότι η νίκη πλησιάζει, έλεγε Ρώσος γλωσσολόγος. Η ορθογραφία ως σημαντική και καίρια παράμετρος του γλωσσικού μαθήματος, ιδίως στις μικρές τάξεις του δημοτικού, καταργήθηκε. Τις συνέπειες τις βιώνουμε. Η ανορθογραφία είναι ο κανόνας. Κάτι παρόμοιο ισχύει και με την πάλαι ποτέ καλλιγραφία.
Όλος, όμως, αυτός ο εθελότυφλος φανατισμός και η ασχετοσύνη διοχετεύτηκε στην εκπαίδευση με τραγικά αποτελέσματα. Αντί η εκπαίδευση να γίνει θύλακος αντιστάστεως στην γλωσσική εκμβαρβάρωση, απέβη σιγά-σιγά συντελεστής της. Τα αρχαία ελληνικά καταργήθηκαν στην μέση εκπαίδευση, διότι παρέπεμπαν, κατά τους «εκδημοτικιστές», στην οπερετική καθαρεύουσα των Απριλιανών. Το ίδιο συνέβη και με την γραμματική του δημοτικού σχολείου, η οποία αποσύρθηκε, διότι καταπίεζε ψυχολογικά «τα παιδιά του λαού». Αφού χαντακώθηκε γλωσσικά μια ολόκληρη γενιά μαθητών, επανήλθαν αμφότερα-αρχαία και γραμματική-στο σχολείο.
(Και για να είμαστε ειλικρινείς, όσοι δάσκαλοι ή φιλόλογοι φοιτήσαμε και αποφοιτήσαμε την δεκαετία του ’80 και εντεύθεν, υστερούμε σε γνώσεις- και σε ήθος-από τους παλαιότερους. Είμαστε «προϊόντα» της ακαδημαϊκής μετριοκρατίας και της λογικής της ήσσονος προσπάθειας, όπως ελέχθη επιτυχώς). Κι αν στο δημοτικό σχολείο κάποιοι δάσκαλοι, παραβαίνοντας τις άνωθεν εντολές, διδάσκαμε την γραμματική και αναθέταμε, παρά τις σχετικές απαγορεύσεις, κατ’οίκον σχολικές εργασίες, η κατάργηση των αρχαίων ήτα εγκληματική.
(Πριν από αρκετά χρόνια «έδινα» στην θεολογική σχολή του ΑΠΘ αρχαία ελληνικά. Αγανακτισμένη η διδάσκουσα καθηγήτρια, κατηγορούσε την πανάθλια εκπαίδευση για το τραγικό επίπεδο των φοιτητών, και μάλιστα πρωτοετών με νωπή ακόμη την διδασκαλία των αρχαίων). Ο πρωτομάστορας της (Κακιάς) δημοτικής ο Ψυχάρης έλεγε: «Γράφω την κοινή γλώσσα του λαού. Όταν η δημοτική μας γλώσσα δεν έχει μία λέξη που μας χρειάζεται, την παίρνω από την αρχαία και προσπαθώ, όσο είναι δυνατό, να την ταιριάσω στη γραμματική. Έτσι έκαμαν όλα τα έθνη του κόσμου, έτσι θα κάμουμε και εμείς». (Ο Ψυχάρης μάλλον περισσότερο κακό έκανε παρά καλό. Η γλώσσα που πρότεινε ήταν ένα ανύπαρκτο λαϊκό ιδίωμα, που προφανώς ονομάστηκε «η καθαρεύουσα» του Ψυχάρη). Η λεγόμενη δημοτική δεν νοείται αυτοδύναμη, ξεκομμένη από την αρχαία. Αυτός ο ψευτολαϊκότροπος δημοτικισμός μας φόρτωσε εκείνα τα αμίμητα: Ιούνη, Γιούλη, δημόσιου, άμεσα (αντί αμέσως), κύρια (αντί κυρίως), προηγούμενα (αντί προηγουμένως), επόμενα, ομολογούμενα, αντικατάσταση, δηλαδή, του επιρρήματος απ’ το επίθετο. Πειραματίστηκαν οι «καυσοκαλυβίτες» της παιδείας, απέκοψαν τον ομφάλιο λώρο, που συνέδεε την αρχαία με την νέα γλώσσα, και έτσι «οι μαθητές θα θεωρούν σε λίγα χρόνια την μουσική ως θηλυκό του μουσακά, τον Έλληνα συνώνυμο του σέλινου και τον γλύπτη συνώνυμο του γλείφτη, θα συγχέουν την δημοκρατία με την δημοπρασία, την αλήθεια με την ευήθεια (=βλακεία), τον πολίτη με τον αλήτη». (Καργάκος, «Αλαλία», σελ. 68).
Ήδη οι λέξει εργασία, σύνταξη, εφάπαξ, ασφάλεια, έχουν σχεδόν προγραφεί από το λεξιλόγιο των σαλταδόρων της πολιτικής. Αντικαθίστανται από δυσνόητους νεολογισμούς, για να κρύψουν εγκλήματα. Είναι η τακτική της «Νέας Τάξης». Ας προστεθεί και η περιρρέουσα γλωσσική ημιμάθεια και η αποκοπή μας από τα αρχαία γλωσσικά κοιτάσματα που επέτειναν την …αγλωσσία
Και αυτή η αποκοπή από την αρχαία γλώσσα προλείανε το έδαφος για την «Νέα Ομιλία» του Όργουελ. «Κάποιος που θα έχει ανατραφεί μόνο με την Νέα Ομιλία δεν θα ξέρει ότι κάποτε η λέξη «ίσοι», είχε την δευτερεούσα σημασία «πολιτικώς ίσοι» ή ότι η λέξη «ελευθέρος» κάποτε σήμαινε «πολιτικώς ελεύθερος». («1984». Σελ. 307)
Σήμερα ξεβράζονται οι επιπτώσεις της γλωσσικής κακοδιδασκαλίας, «ακουμπούν» ακόμη και τους ανθρώπους που θα αναλάβουν τον επίμοχθο και κρίσιμο λειτούργημα της εκμάθησης στους μικρούς μαθητές. Πώς να εξηγηθεί η ετυμολογία της λέξης παγκόσμιος από το «πάγκος» και «οσμή», όπως έγραψε δάσκαλος εξεταζόμενος για την είσοδο του στην εκπαίδευση;
http://www.antibaro.gr
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ: Έδωσαν στους Τούρκους την εναέρια πυρόσβεση! - Αντιδράσεις από ΓΕΑ
Μια εξέλιξη που θα μπορούσε αποτελεί case study για την παρακμή του συστήματος ασφάλειας ή χρεοκοπίας του συστήματος πρόβλεψης αποτροπής κινδύνων κατά της ασφάλειας της χώρας, αποτελεί η κατ’αρχήν εξουσιοδότηση ενός ξένου οργανισμού, της ΝΑΤΟϊκής, NAMSA να επιλέξει με … μειοδοτικό διαγωνισμό από όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ τον ιδιωτικό φορέα πυρόσβεσης στην Ελλάδα για τα επόμενα τρία χρόνια και η εν συνεχεία κατακύρωση τμήματος του διαγωνισμού σε … τουρκική εταιρεία!
Δηλαδή το ΝΑΤΟ, με την έγκριση των ελληνικών αρχών και πιο συγκεκριμένα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (Χ.Παπουτσής και Μ.Όθωνος) ανέθεσε σε μία χώρα, την Τουρκία, που έχει δηλωμένους με τον πιο επίσημο τρόπο, επεκτακτικούς και αναθεωρητικούς, με απλά λόγια, εχθρικούς, σκοπούς και στόχους έναντι στην Ελλάδα την προστασία του φυσικού πλούτου της!
Αν σκεφθούμε ότι μόλις την παραμονή των Χριστουγέννων ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ ομολόγησε ότι πράκτορες της ΜΙΤ έκαιγαν τα ελληνικά δάση, κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του, η παραπάνω εξέλιξη θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο, αλλά δεν είναι.
Όντως μέσω του διαγωνισμού της NΑMSA (ενός ΝΑΤΟϊκού οργανισμού που έχει Τούρκο υποδιοικητή - εκτός των πολλών «φάλτσων» που ακούγονται ότι συμβαίνουν στους διαγωνισμούς που προκηρύσσει, αφού τα «μαγαζάκια» της διαφθοράς δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο), επιλέχθηκε μια τουρκική εταιρεία στην κατηγορία των μεγάλων ελικοπτέρων πυρόσβεσης, η οποία θα αναλάβει τα σβήνει (ή να ανάβει;) φωτιές στην Ελλάδα…
Ο διαγωνισμός αφορούσε τρεις κατηγορίες ελικοπτέρων: Τα κλειστού τύπου, τα μεγάλης μεταφορικής ικανότητας και τα μέσης μεταφορικής ικανότητας. Τα πρώτα τα κέρδισε μια ελληνική εταιρεία που χρησιμοποιεί τα γνωστά πορτοκαλί ελικόπτερα «Έρικσον» της Σικόρσκι, τα μέσης μεταφορικής ικανότητας, μια άλλη ελληνικής ιδιοκτησίας εταιρεία που χρησιμοποιεί ρωσικά ελικόπτερα (αμφότερες οι εταιρείες και τα μέσα εργάζονται εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα με καλά αποτελέσματα) και η κατηγορία των ελικοπτέρων μεγάλης μεταφορικής ικανότητας το ΝΑΤΟ την έδωσε, που; Σε μια τουρκική εταιρεία που χρησιμοποιεί ελικόπτερα Mil Mi-26 από την Λευκορωσία!
Δεν θα υπεισέλθουμε στην διαγωνιστική διαδικασία. Βέβαια να σημειώσουμε ότι τα ελικόπτερα της τουρκικής εταιρείας εμφανίστηκαν με πραγματικά ανεξήγητα και αντιεμπορικά χαμηλό κόστος (χαμηλότερο από το κόστος της ελληνικής ιδιοκτησίας εταιρείας που είχε … ιδιόκτητα ελικόπτερα), ως το μόνο που τους απασχολούσε είναι να έπαιρναν την δουλειά όχι για να βγάλουν κέρδος, αλλά για άλλους λόγους.
Αξίζει να δούμε οι Τούρκοι ιθύνοντες της εταιρείας (και όταν λέμε για τουρκικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, είναι αυτονόητο ότι βρίθουν πρακτόρων της ΜΙΤ) σε ποιες διαδικασίες θα έχουν πρόσβαση:
Κατ’αρχήν θα έχουν εκπρόσωπο στην κατάρτιση του εθνικού αντιπυρικού σχεδιασμού. Θα έχουν μόνιμο σύνδεσμο στο εθνικό κέντρο συντονισμού καταστροφών, έρευνας και διάσωσης.
Θα έχουν πρόσβαση σε όλα τα πολεμικά αεροδρόμια, αφού θα προσγειώνονται εκεί για να εφοδιάζονται σε καύσιμα, θα εδρεύουν στην 112 Π.Μ. στην Ελευσίνα, έχοντας πλήρη και ολοκληρωτική κάλυψη των δραστηριοτήτων της πιο κρίσιμης ΠΜ της ΠΑ σε καιρό ειρήνης αφού οι αερομεταφορές είναι η πιο κρίσιμη δραστηριότητα αφού μπορεί να ελεγχθούν ακόμα και οι διαθεσιμότητες Μοιρών της ΠΑ βάσει των φορτίων ανταλλακτικών, κινητήρων κλπ.
Θα έχουν συνδέσμους στα ελικόπτερα που θα επιχειρούν σε ολόκληρη την Ελλάδα και βέβαια πλήρη και κοντινή αεροφωτογραφική κάλυψη σε όλες τις ευαίσθητες περιοχές, τις στρατηγικές υποδομές, φυσικά τα στρατόπεδα των ακριτικών περιοχών κλπ, ενώ είναι εντελώς αδύνατον να ελέγξουμε το αν το νερό που θα ρίξουν σε περίπτωση π.χ. που κινδυνεύει μα αποθήκη πυρομαχικών θα πέσει στον περιβάλλοντα χώρο ή στον … γάμο του καραγκιόζη.
Επαναλαμβάνουμε: Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν έναν κακό ανέκδοτο, τώρα γίνεται πραγματικότητα δια χειρός Χ.Παπουτσή και Μ.Όθωνος, οι οποίοι υπέγραψαν τις σχετικές υπουργικές αποφάσεις.
Βέβαια, επειδή μπορεί κάποιοι από την κυβέρνηση Παπαδήμου να είχαν ελαστική εθνική συνείδηση ή μειωμένα εθνικά ανακλαστικά (δεν μπορούμε να πιστέψουμε τίποτα περισσότερο) αυτό δεν σημαίνει ότι ισχύει και για τους νυν έστω και της υπηρεσιακής κυβέρνησης:
Ήδη η Πολεμική Αεροπορία έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις της για την δραστηριότητα της τουρκικής εταιρείας στην «καρδιά» του ΑΣΥ (Αεροπορικού Συστήματος) με στελέχη της ηγεσίας να έχουν ζητήσει όλες τις λεπτομέρειες για την υπόθεση και έχει ενημερωθεί ο νέος υπουργός Εθνικής Άμυνας Φραγκούλης Φράγκος, ο οποίος γνωρίζει από «πρώτο χέρι» τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.
Σε επικοινωνία του με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη τόνισε ότι υπάρχουν σοβαρά θέματα ασφάλειας και ζήτησε να αποκλειστεί οποιαδήποτε δυνατότητα να πετάξουν ελικόπτερα τουρκικών συμφερόντων πάνω από την Ελλάδα.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, συμφώνησε, ζήτησε από τον ΥΕΘΑ να του στείλει και σχετική επιστολή στην οποία θα αναφέρονται οι επιφυλάξεις του.
Η επιστολή θα σταλεί εντός της ημέρας.
Και κάτι πολύ ενδιαφέρον: Όλη η διαδικασία στη ΝΑΜSA παρακολουθήθηκε πολύ στενά από Τούρκους «κρατικούς υπαλλήλους» που έφτασαν να δώσουν το παρών μέχρι και στην “beater conference” κάτι που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση ακόμα και στους αντιπάλους των ελληνικών εταιρειών.
Είμαστε περίεργοι να δούμε την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης για να μετρήσουμε το επίπεδο αυτοκτονικής τάσης της χώρα σε συλλογικό επίπεδο, πλέον
18-05-2012 13:04:00
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Δηλαδή το ΝΑΤΟ, με την έγκριση των ελληνικών αρχών και πιο συγκεκριμένα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (Χ.Παπουτσής και Μ.Όθωνος) ανέθεσε σε μία χώρα, την Τουρκία, που έχει δηλωμένους με τον πιο επίσημο τρόπο, επεκτακτικούς και αναθεωρητικούς, με απλά λόγια, εχθρικούς, σκοπούς και στόχους έναντι στην Ελλάδα την προστασία του φυσικού πλούτου της!
Αν σκεφθούμε ότι μόλις την παραμονή των Χριστουγέννων ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ ομολόγησε ότι πράκτορες της ΜΙΤ έκαιγαν τα ελληνικά δάση, κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του, η παραπάνω εξέλιξη θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο, αλλά δεν είναι.
Όντως μέσω του διαγωνισμού της NΑMSA (ενός ΝΑΤΟϊκού οργανισμού που έχει Τούρκο υποδιοικητή - εκτός των πολλών «φάλτσων» που ακούγονται ότι συμβαίνουν στους διαγωνισμούς που προκηρύσσει, αφού τα «μαγαζάκια» της διαφθοράς δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο), επιλέχθηκε μια τουρκική εταιρεία στην κατηγορία των μεγάλων ελικοπτέρων πυρόσβεσης, η οποία θα αναλάβει τα σβήνει (ή να ανάβει;) φωτιές στην Ελλάδα…
Ο διαγωνισμός αφορούσε τρεις κατηγορίες ελικοπτέρων: Τα κλειστού τύπου, τα μεγάλης μεταφορικής ικανότητας και τα μέσης μεταφορικής ικανότητας. Τα πρώτα τα κέρδισε μια ελληνική εταιρεία που χρησιμοποιεί τα γνωστά πορτοκαλί ελικόπτερα «Έρικσον» της Σικόρσκι, τα μέσης μεταφορικής ικανότητας, μια άλλη ελληνικής ιδιοκτησίας εταιρεία που χρησιμοποιεί ρωσικά ελικόπτερα (αμφότερες οι εταιρείες και τα μέσα εργάζονται εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα με καλά αποτελέσματα) και η κατηγορία των ελικοπτέρων μεγάλης μεταφορικής ικανότητας το ΝΑΤΟ την έδωσε, που; Σε μια τουρκική εταιρεία που χρησιμοποιεί ελικόπτερα Mil Mi-26 από την Λευκορωσία!
Δεν θα υπεισέλθουμε στην διαγωνιστική διαδικασία. Βέβαια να σημειώσουμε ότι τα ελικόπτερα της τουρκικής εταιρείας εμφανίστηκαν με πραγματικά ανεξήγητα και αντιεμπορικά χαμηλό κόστος (χαμηλότερο από το κόστος της ελληνικής ιδιοκτησίας εταιρείας που είχε … ιδιόκτητα ελικόπτερα), ως το μόνο που τους απασχολούσε είναι να έπαιρναν την δουλειά όχι για να βγάλουν κέρδος, αλλά για άλλους λόγους.
Αξίζει να δούμε οι Τούρκοι ιθύνοντες της εταιρείας (και όταν λέμε για τουρκικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, είναι αυτονόητο ότι βρίθουν πρακτόρων της ΜΙΤ) σε ποιες διαδικασίες θα έχουν πρόσβαση:
Κατ’αρχήν θα έχουν εκπρόσωπο στην κατάρτιση του εθνικού αντιπυρικού σχεδιασμού. Θα έχουν μόνιμο σύνδεσμο στο εθνικό κέντρο συντονισμού καταστροφών, έρευνας και διάσωσης.
Θα έχουν πρόσβαση σε όλα τα πολεμικά αεροδρόμια, αφού θα προσγειώνονται εκεί για να εφοδιάζονται σε καύσιμα, θα εδρεύουν στην 112 Π.Μ. στην Ελευσίνα, έχοντας πλήρη και ολοκληρωτική κάλυψη των δραστηριοτήτων της πιο κρίσιμης ΠΜ της ΠΑ σε καιρό ειρήνης αφού οι αερομεταφορές είναι η πιο κρίσιμη δραστηριότητα αφού μπορεί να ελεγχθούν ακόμα και οι διαθεσιμότητες Μοιρών της ΠΑ βάσει των φορτίων ανταλλακτικών, κινητήρων κλπ.
Θα έχουν συνδέσμους στα ελικόπτερα που θα επιχειρούν σε ολόκληρη την Ελλάδα και βέβαια πλήρη και κοντινή αεροφωτογραφική κάλυψη σε όλες τις ευαίσθητες περιοχές, τις στρατηγικές υποδομές, φυσικά τα στρατόπεδα των ακριτικών περιοχών κλπ, ενώ είναι εντελώς αδύνατον να ελέγξουμε το αν το νερό που θα ρίξουν σε περίπτωση π.χ. που κινδυνεύει μα αποθήκη πυρομαχικών θα πέσει στον περιβάλλοντα χώρο ή στον … γάμο του καραγκιόζη.
Επαναλαμβάνουμε: Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν έναν κακό ανέκδοτο, τώρα γίνεται πραγματικότητα δια χειρός Χ.Παπουτσή και Μ.Όθωνος, οι οποίοι υπέγραψαν τις σχετικές υπουργικές αποφάσεις.
Βέβαια, επειδή μπορεί κάποιοι από την κυβέρνηση Παπαδήμου να είχαν ελαστική εθνική συνείδηση ή μειωμένα εθνικά ανακλαστικά (δεν μπορούμε να πιστέψουμε τίποτα περισσότερο) αυτό δεν σημαίνει ότι ισχύει και για τους νυν έστω και της υπηρεσιακής κυβέρνησης:
Ήδη η Πολεμική Αεροπορία έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις της για την δραστηριότητα της τουρκικής εταιρείας στην «καρδιά» του ΑΣΥ (Αεροπορικού Συστήματος) με στελέχη της ηγεσίας να έχουν ζητήσει όλες τις λεπτομέρειες για την υπόθεση και έχει ενημερωθεί ο νέος υπουργός Εθνικής Άμυνας Φραγκούλης Φράγκος, ο οποίος γνωρίζει από «πρώτο χέρι» τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.
Σε επικοινωνία του με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη τόνισε ότι υπάρχουν σοβαρά θέματα ασφάλειας και ζήτησε να αποκλειστεί οποιαδήποτε δυνατότητα να πετάξουν ελικόπτερα τουρκικών συμφερόντων πάνω από την Ελλάδα.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, συμφώνησε, ζήτησε από τον ΥΕΘΑ να του στείλει και σχετική επιστολή στην οποία θα αναφέρονται οι επιφυλάξεις του.
Η επιστολή θα σταλεί εντός της ημέρας.
Και κάτι πολύ ενδιαφέρον: Όλη η διαδικασία στη ΝΑΜSA παρακολουθήθηκε πολύ στενά από Τούρκους «κρατικούς υπαλλήλους» που έφτασαν να δώσουν το παρών μέχρι και στην “beater conference” κάτι που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση ακόμα και στους αντιπάλους των ελληνικών εταιρειών.
Είμαστε περίεργοι να δούμε την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης για να μετρήσουμε το επίπεδο αυτοκτονικής τάσης της χώρα σε συλλογικό επίπεδο, πλέον
18-05-2012 13:04:00
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Τρίτη 15 Μαΐου 2012
Ο πολλαπλασιαστικός παράγοντας του Καραγκιόζη - Του Γιάννη Κομίνη
Το διεφθαρμένο νεο-οθωμανικό παρακράτος που κυβερνά τη χώρα αυτή θα πρέπει όντως να απλοποιήσει και να απελευθερώσει την επιχειρηματική δραστηριότητα, όπως λένε οι ειδικοί στο θέμα. Όμως αυτό δε φτάνει.
Έστω ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε σε μια μέρα μια εταιρεία χωρίς να μας ενοχλήσει κανένας παρασιτικός μηχανισμός του κράτους. Τι θα παράγει αυτή η εταιρεία; Ιδού η πραγματικότητα. Για να πάμε στην εταιρεία, θα πάρουμε το αυτοκίνητο που αγοράσαμε από τους Γερμανούς, το οποίο θα γεμίσουμε με καύσιμα που αγοράσαμε από την Αραβία. Μόλις φτάσουμε στην εταιρεία, θα ανοίξουμε τον υπολογιστή που αγοράσαμε από τους Κινέζους. Θα συνδεθούμε στο διαδίκτυο, μέσω των οπτικών ινών και των ψηφιακών αναμεταδοτών που επίσης αγοράσαμε από τους Γερμανούς. Θα φτιάξουμε καφέ στη μηχανή του espresso που αγοράσαμε από τους Ιταλούς. Θα σχολιάσουμε με τους συνεργάτες μας τον αγώνα ποδοσφαίρου που είδαμε στην τηλεόραση που αγοράσαμε από τους Ιάπωνες. Κάποια στιγμή θα κάνουμε τη δουλειά που κάνει αυτή η εταιρεία (θα φτάσω αργότερα σε αυτό). Το απόγευμα θα πάρουμε το (γερμανικό) αυτοκίνητο για να πάμε σπίτι. Αν μας τρακάρει κάποιος αφηρημένος οδηγός που μιλούσε στο κινητό (το οποίο αγόρασε από τους Φιλανδούς) με τη γυναίκα του για το επερχόμενο ταξίδι στο Μιλάνο με το αεροπλάνο που αγόρασε η ελληνική αεροπορική εταιρεία από τους Γερμανούς, και χτυπήσουμε λίγο το κεφαλάκι μας, θα πάμε να κάνουμε μια μαγνητική τομογραφία στον τομογράφο που αγοράσαμε από τους Γερμανούς ή τους Αμερικάνους. Και αν όλα είναι καλά, θα πάμε να το γιορτάσουμε στα μπουζούκια, όπου θα απολαύσουμε μια αιθέρια φωνή, της οποίας το ηχητικό σήμα καταγράφεται από ιαπωνικά ασύρματα μικρόφωνα, ενισχύεται από ιαπωνικούς ενισχυτές και μεταδίδεται από σουηδικά ηχεία. Και δε θα ξαφνιαστώ καθόλου αν τα λουλούδια είναι ολλανδικά.
Η ερώτηση του ενός εκατομμύριου ελληνικότατων δραχμών είναι η εξής. Αυτή την εποικοδομητική μέρα, τι κάναμε στην εταιρεία μας; Η απάντηση ακούει στο μαγικό όνομα “υπηρεσίες”, δηλαδή πήραμε ένα ευρώ από την αριστερή τσέπη και το βάλαμε στη δεξιά. Στη διάρκεια αυτής της “εικονικής” ανάπτυξης που προκύπτει όταν 10 εκατομμύρια Έλληνες ανακυκλώνουν μεταξύ τους τα δανεικά, έχουμε καταναλώσει “πλούτο” που παράγουν άλλοι και συντηρούμε ένα δυτικό τρόπο ζωής από τη μια μεριά και μια πολιτική, κοινωνική και μορφωτική κουλτούρα που πηγάζει από τα βάθη της Ανατολίας από την άλλη.
Το ένα κομμάτι της ιστορίας που εξηγούν οι οικονομολόγοι είναι ότι οι υπηρεσίες που παράγουμε δε φτάνουν να αντισταθμίσουν όλα όσα καταναλώνουμε. Αυτό που δεν ακούγεται όσο ξεκάθαρα θα έπρεπε είναι ότι για να κλείσει η ψαλίδα είτε θα πρέπει να πάμε στη δουλειά με το γάιδαρο ή θα πρέπει να παράγουμε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Δηλαδή και αν ακόμα 5-πλασιάσουμε την παραγωγή ελαιόλαδου, το πρόβλημα δε λύνεται. Ο μοναδικός τρόπος να παράγουμε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας είναι μέσω της αλυσίδας μόρφωση-έρευνα-καινοτομία-προϊόν-πλούτος. Όμως αν περιμένω εγώ σαν φυσικός, ή ο δείνα σαν βιολόγος να κάνει ανταγωνιστική έρευνα που οδηγεί σε καινοτόμα προϊόντα, στηριζόμενος οικονομικά στο φόρο που θα πληρώσει αυτός που νοικιάζει δωμάτια στην Πάρο ή αυτός που παράγει πορτοκάλια στο Αργος, θα περιμένουμε πάρα πολύ. Τι θέλω να πω με αυτό.
Η Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα φτωχή χώρα και δεν έχει τη δυνατότητα παραγωγής πλούτου. Για να παράγεις πλούτο πρέπει κατ΄ αρχάς να έχεις πλούτο, να τον φορολογήσεις και να ανατροφοδοτήσεις τη μηχανή παραγωγής πλούτου, που είναι η αλυσίδα μόρφωση-έρευνα-καινοτομία-προϊόν-πλούτος. Στις δυτικές χώρες (δε λέω στις άλλες δυτικές χώρες, γιατί εδώ είμαστε ακόμα Ανατολία με ελληνική διάλεκτο) τα χρήματα που επενδύονται στη μηχανή της καινοτομίας αποφέρουν σε βάθος χρόνου πολλά περισσότερα. Αυτό συμβαίνει τα τελευταία τουλάχιστον 150 χρόνια στο δυτικό κόσμο, και έτσι θα συνεχίσει. Με άλλα λόγια, η δημιουργική μηχανή της έρευνας-καινοτομίας δρα σαν πολλαπλασιαστικός παράγοντας στην όποια επένδυση απορροφά. Για παράδειγμα η Google ξεκίνησε πριν 20 περίπου χρόνια μέσω ερευνητικής χρηματοδότησης 4 εκατομμυρίων δολαρίων μιας μικρής ερευνητικής ομάδας στο πανεπιστήμιο Stanford με σκοπό τη μελέτη ψηφιακών βιβλιοθηκών. Σήμερα αριθμεί 20.000 προσωπικό και κεφαλαιοποίηση της τάξης του ελληνικού ΑΕΠ. Βέβαια δεν έχουν όλες οι επενδύσεις στην έρευνα την ίδια τύχη. Κατά μέσο όρο όμως, όπως υπολογίζεται από οικονομολόγους που μελετούν το θέμα, η απόδοση της επένδυσης στην έρευνα είναι με συντηρητική εκτίμηση τουλάχιστον 20%.
Αν η Ελλάδα είχε επενδύσει από το 1980 και έπειτα το 3% του ετήσιου ΑΕΠ στην έρευνα, σήμερα θα υπήρχε καινοτόμος επιχειρηματική δραστηριότητα η οποία θα απέδιδε σε όσους χειροκροτητές των Μαυρογιαλούρων δεν θα είχαν βρει μια πραγματική δουλειά ετήσιο φορολογικό έσοδο της τάξης των 10 δισ. ευρώ. Ή με άλλα λόγια, η επένδυση στην έρευνα θα ήταν αυτο-τροφοδοτούμενη με δωρεάν τις παράπλευρες ευεργετικές συνέπειες, όπως θέσεις εργασίας, κοινωνική ευημερία κτλ. κτλ. Η Ελλάδα όμως, λόγω της κουλτούρας της διαφθοράς, δεν έβαλε μπροστά τη μηχανή της καινοτομίας, παρ΄ όλο που τα τελευταία 40 χρόνια σχετικής πολιτικο-οικονομικής σταθερότητας ήρθαν τα χρήματα και είχε την ευκαιρία. Το 3% του ΑΕΠ που ξοδεύουν οι ΗΠΑ στην έρευνα αντιστοιχεί στo εξανεμισμένο ελληνικό ΑΕΠ των 200 δισ. ευρώ σε 6 δισ. ευρώ περίπου ετησίως. Τώρα δαπανάμε μικρό κλάσμα αυτού του ποσού... Για τις δαπάνες στην παιδεία ισχύουν τα ίδια χάλια. Και το αποτέλεσμα; Η μηχανή δεν παίρνει μπρος με τίποτα.
Για να γίνει αυτό απαιτούνται δύο στοιχεία. Ένα εξαιρετικά καλό στρατηγικό πλάνο και πολλά, πάρα πολλά χρήματα. Το στρατηγικό πλάνο θεωρητικά δίνεται από την υπερχειλίζουσα σε πνευματικότητα ακαδημαϊκή ψευτο-ελίτ στην οποία έχω την τιμή να ανήκω. Θα πρέπει δηλαδή οι “πεφωτισμένοι” να μας δείξουν το δρόμο... Σε ποιο τομέα της καινοτομίας πρέπει να επενδύσουμε δυναμικά; Ποιος τομέας θα αποδώσει σύντομα τα μέγιστα; Να επενδύσουμε στη διαστημική τεχνολογία και να φτιάξουμε δορυφόρους; Να επενδύσουμε στους μικροεπεξεργαστές και να ανταγωνιστούμε την Intel ή την AMD; Δε νομίζω. Σε μαγνητικούς τομογράφους, σε αξονικούς τομογράφους; Στην πυρηνική φυσική των τομογράφων ποζιτρονίων; Δύσκολο. Στην ανάπτυξη τηλεπικοινωνιακών συστημάτων και να ανταγωνιστούμε τη Siemens ή τη Nokia ή τη Samsung; Στη γενετική τεχνολογία και σε νέα φάρμακα; Να εξαφανίσουμε τη Johnson & Johnson και τη Μerck από το χάρτη; Λίγο δύσκολο. Να φτιάξουμε πολεμικά αεροσκάφη και να εξωθήσουμε την Lockheed Martin από την αγορά;;;
Το πρόβλημα είναι εμφανές. Η ανταγωνιστικότητα είναι δύσκολο εγχείρημα από τη φύση του, ειδικά όταν το τρένο έχει φύγει εδώ και πολύ καιρό. Παρ΄ όλα αυτά, με προσεκτική μελέτη, αρκετή φαντασία και μια σημαντική δόση συλλογικής προσπάθειας, κάτι μπορεί να γίνει. Το τελευταίο όμως, η συλλογική προσπάθεια, λείπει παντελώς από την “πεφωτισμένη” ελληνική ακαδημαϊκότητα. Γιατί αν ερωτηθεί ο οιοσδήποτε πεφωτισμένος πανεπιστημιακός να μας δείξει το δρόμο, θα μας δείξει το δρόμο που συμφέρει εαυτόν. Και αν ερωτηθούν 100 πεφωτισμένοι, θα πάρουμε 100 διαφορετικές απαντήσεις. Η έννοια του consensus, της σύμπνοιας, η οποία λείπει από την πολιτική και κοινωνική ζωή, λείπει και από την επιστημονική/ακαδημαϊκή, όπου ήλπιζε κανείς ότι η αντικειμενικότητα της επιστήμης λίγο πολύ θα την επέβαλε. Σύμπνοια όμως δεν μπορεί να υπάρξει όσο υπάρχει πείνα. Είναι το ισχυρότατο ένστικτο της επιβίωσης που το καθορίζει αυτό. Ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας έχει καταντήσει να κυνηγά όχι επιστημονικές ιδέες, αλλά επιστημονικά επιμίσθια. Η απαξίωση της ακαδημαϊκότητας σε όλο της το νεο-οθωμανικό μεγαλείο. Ο κάθε κοτζαμπάσης πανεπιστημιακός με το μπαϊράκι του και το μαγαζί του θεωρεί για κάποιο λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω ότι η κοινωνία του χρωστάει. Και να ήταν μπαϊράκι αριστείας, επιστημονικής καινοτομίας και διεθνούς αναγνώρισης πάει στο καλό. Αν μάθει όμως ο αναγνώστης πόσα ακαδημαϊκά μπαϊράκια κεκαλυμμένης μετριότητας και επιστημονικής κακομοιριάς πληρώνει με τους φόρους του θα εκπλαγεί.
Παρ΄ όλο που εν δυνάμει είναι εφικτό, πλάνο δεν υπάρχει. Έστω όμως ότι υπήρχε, και έστω ότι το Μαυρογιαλούριο παρακράτος βγαίνει σήμερα και λέει, “θα ρίξω πολλά λεφτά στην παιδεία και στην έρευνα για να δούμε άσπρη μέρα σε 20-30 χρόνια από τώρα”. Τότε θα πουν όλοι οι άλλοι, δικαστικοί, εφοριακοί, γιατροί κτλ. “μισό λεπτό, είμαστε και μεις εδώ, γιατί να φάνε μόνο οι πανεπιστημιακοί;” Το πρόβλημα της διαφθοράς είναι λοιπόν εμφανές: δημιουργεί πολλαπλά αδιέξοδα, τέλμα και σήψη. Μαφία παντού, στην πολιτική, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στον ιδιωτικό τομέα, παντού. Γι’ αυτό και οι ανεπτυγμένες κοινωνίες εξάλειψαν τη μάστιγα αυτή εδώ και αρκετές δεκαετίες. Τρόπος να παταχθεί η διαφθορά στα πανεπιστήμια υπάρχει, και θα τον περιγράψω σε επόμενο άρθρο. Σίγουρα πάντως δεν περιλαμβάνει συμβούλους και διαβούλους. Γι’ αυτό εξάλλου και οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί τους δέχονται ευχαρίστως. Δεν θα αλλάξει τίποτα, απλά θα μεγαλώσει λίγο η παρέα των διαπλεκόμενων.
Το ιδιωτικό κεφάλαιο ούτε αυτό μπορεί (ή ενδιαφέρεται) να σώσει την κατάσταση, γιατί η επένδυση στην καινοτομία είναι μακροπρόθεσμη και εμπεριέχει ρίσκο, ενώ τα πάντα στην Ελλάδα, με την ηγετική καθοδήγηση των ευπατρίδων Μαυρογιαλούρων, κινούνται γύρω από βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις με την ακαταμάχητη σιγουριά που προσφέρει το αξιακό θεμέλιο “take the money and run” (“άρπαξε τα χρήματα και τρέχα”). Άρα αδιέξοδο.
Ο Έλληνας πολίτης θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο η μηχανή της καινοτομίας παραμένει σβηστή, όσο προτιμά να επιδοτεί τους χιλιάδες διαπλεκόμενους ακαμάτηδες, τους Μαυρογιαλούρους του κοινοβουλίου, τους χιλιάδες τυμπανοκρουστήρες και πανηγυρτζίδες τύπου ολυμπιακών αγώνων, ποδοσφαιρικών ομάδων και μιντιακών παραμορφωτών της κοινής γνώμης, αντί να επενδύει στην παιδεία, τη μόρφωση, την έρευνα και άρα το μέλλον, οι επόμενες γενιές θα εγκλωβιστούν επ΄ αόριστο σε ένα εξαιρετικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο.
Λόγω των πολλαπλών αδιεξόδων που υπάρχουν, καταλήγω δυστυχώς στο εξής αρνητικό outlook. Η Ελλάδα ήταν, είναι και θα παραμείνει στον αιώνα τον άπαντα μια αγροτική και τουριστική οικονομία (αυτό είναι το καλό σενάριο) και μια φτωχή χώρα όπου το είδος που ευημερεί είναι τα αρπακτικά. Το επίπεδο ευημερίας που προσωρινά έζησε με δανεικά η τελειωμένη αστική τάξη θα το διηγούνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες στα εγγονάκια σαν παραμύθι. Εκτός και αν κάποια κορόϊδα ξεχάσουν και μας ξαναδανείσουν. Ετσι λοιπόν, όσα ευρώ μαζεύουμε από τις ξαπλώστρες στη Μύκονο θα τα ανταλλάσουμε μεταξύ μας καθώς θα καταναλώνουμε, όπως έκανε ο Χατζηαβάτης με τον Καραγκιόζη, τα αγροτικά προϊόντα που μπορούμε και παράγουμε, όπως για παράδειγμα την αστείρευτη Κρητική ρακί. Γεια μας!
* Ο κ. Γ. Κομίνης είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1465402
Έστω ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε σε μια μέρα μια εταιρεία χωρίς να μας ενοχλήσει κανένας παρασιτικός μηχανισμός του κράτους. Τι θα παράγει αυτή η εταιρεία; Ιδού η πραγματικότητα. Για να πάμε στην εταιρεία, θα πάρουμε το αυτοκίνητο που αγοράσαμε από τους Γερμανούς, το οποίο θα γεμίσουμε με καύσιμα που αγοράσαμε από την Αραβία. Μόλις φτάσουμε στην εταιρεία, θα ανοίξουμε τον υπολογιστή που αγοράσαμε από τους Κινέζους. Θα συνδεθούμε στο διαδίκτυο, μέσω των οπτικών ινών και των ψηφιακών αναμεταδοτών που επίσης αγοράσαμε από τους Γερμανούς. Θα φτιάξουμε καφέ στη μηχανή του espresso που αγοράσαμε από τους Ιταλούς. Θα σχολιάσουμε με τους συνεργάτες μας τον αγώνα ποδοσφαίρου που είδαμε στην τηλεόραση που αγοράσαμε από τους Ιάπωνες. Κάποια στιγμή θα κάνουμε τη δουλειά που κάνει αυτή η εταιρεία (θα φτάσω αργότερα σε αυτό). Το απόγευμα θα πάρουμε το (γερμανικό) αυτοκίνητο για να πάμε σπίτι. Αν μας τρακάρει κάποιος αφηρημένος οδηγός που μιλούσε στο κινητό (το οποίο αγόρασε από τους Φιλανδούς) με τη γυναίκα του για το επερχόμενο ταξίδι στο Μιλάνο με το αεροπλάνο που αγόρασε η ελληνική αεροπορική εταιρεία από τους Γερμανούς, και χτυπήσουμε λίγο το κεφαλάκι μας, θα πάμε να κάνουμε μια μαγνητική τομογραφία στον τομογράφο που αγοράσαμε από τους Γερμανούς ή τους Αμερικάνους. Και αν όλα είναι καλά, θα πάμε να το γιορτάσουμε στα μπουζούκια, όπου θα απολαύσουμε μια αιθέρια φωνή, της οποίας το ηχητικό σήμα καταγράφεται από ιαπωνικά ασύρματα μικρόφωνα, ενισχύεται από ιαπωνικούς ενισχυτές και μεταδίδεται από σουηδικά ηχεία. Και δε θα ξαφνιαστώ καθόλου αν τα λουλούδια είναι ολλανδικά.
Η ερώτηση του ενός εκατομμύριου ελληνικότατων δραχμών είναι η εξής. Αυτή την εποικοδομητική μέρα, τι κάναμε στην εταιρεία μας; Η απάντηση ακούει στο μαγικό όνομα “υπηρεσίες”, δηλαδή πήραμε ένα ευρώ από την αριστερή τσέπη και το βάλαμε στη δεξιά. Στη διάρκεια αυτής της “εικονικής” ανάπτυξης που προκύπτει όταν 10 εκατομμύρια Έλληνες ανακυκλώνουν μεταξύ τους τα δανεικά, έχουμε καταναλώσει “πλούτο” που παράγουν άλλοι και συντηρούμε ένα δυτικό τρόπο ζωής από τη μια μεριά και μια πολιτική, κοινωνική και μορφωτική κουλτούρα που πηγάζει από τα βάθη της Ανατολίας από την άλλη.
Το ένα κομμάτι της ιστορίας που εξηγούν οι οικονομολόγοι είναι ότι οι υπηρεσίες που παράγουμε δε φτάνουν να αντισταθμίσουν όλα όσα καταναλώνουμε. Αυτό που δεν ακούγεται όσο ξεκάθαρα θα έπρεπε είναι ότι για να κλείσει η ψαλίδα είτε θα πρέπει να πάμε στη δουλειά με το γάιδαρο ή θα πρέπει να παράγουμε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Δηλαδή και αν ακόμα 5-πλασιάσουμε την παραγωγή ελαιόλαδου, το πρόβλημα δε λύνεται. Ο μοναδικός τρόπος να παράγουμε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας είναι μέσω της αλυσίδας μόρφωση-έρευνα-καινοτομία-προϊόν-πλούτος. Όμως αν περιμένω εγώ σαν φυσικός, ή ο δείνα σαν βιολόγος να κάνει ανταγωνιστική έρευνα που οδηγεί σε καινοτόμα προϊόντα, στηριζόμενος οικονομικά στο φόρο που θα πληρώσει αυτός που νοικιάζει δωμάτια στην Πάρο ή αυτός που παράγει πορτοκάλια στο Αργος, θα περιμένουμε πάρα πολύ. Τι θέλω να πω με αυτό.
Η Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα φτωχή χώρα και δεν έχει τη δυνατότητα παραγωγής πλούτου. Για να παράγεις πλούτο πρέπει κατ΄ αρχάς να έχεις πλούτο, να τον φορολογήσεις και να ανατροφοδοτήσεις τη μηχανή παραγωγής πλούτου, που είναι η αλυσίδα μόρφωση-έρευνα-καινοτομία-προϊόν-πλούτος. Στις δυτικές χώρες (δε λέω στις άλλες δυτικές χώρες, γιατί εδώ είμαστε ακόμα Ανατολία με ελληνική διάλεκτο) τα χρήματα που επενδύονται στη μηχανή της καινοτομίας αποφέρουν σε βάθος χρόνου πολλά περισσότερα. Αυτό συμβαίνει τα τελευταία τουλάχιστον 150 χρόνια στο δυτικό κόσμο, και έτσι θα συνεχίσει. Με άλλα λόγια, η δημιουργική μηχανή της έρευνας-καινοτομίας δρα σαν πολλαπλασιαστικός παράγοντας στην όποια επένδυση απορροφά. Για παράδειγμα η Google ξεκίνησε πριν 20 περίπου χρόνια μέσω ερευνητικής χρηματοδότησης 4 εκατομμυρίων δολαρίων μιας μικρής ερευνητικής ομάδας στο πανεπιστήμιο Stanford με σκοπό τη μελέτη ψηφιακών βιβλιοθηκών. Σήμερα αριθμεί 20.000 προσωπικό και κεφαλαιοποίηση της τάξης του ελληνικού ΑΕΠ. Βέβαια δεν έχουν όλες οι επενδύσεις στην έρευνα την ίδια τύχη. Κατά μέσο όρο όμως, όπως υπολογίζεται από οικονομολόγους που μελετούν το θέμα, η απόδοση της επένδυσης στην έρευνα είναι με συντηρητική εκτίμηση τουλάχιστον 20%.
Αν η Ελλάδα είχε επενδύσει από το 1980 και έπειτα το 3% του ετήσιου ΑΕΠ στην έρευνα, σήμερα θα υπήρχε καινοτόμος επιχειρηματική δραστηριότητα η οποία θα απέδιδε σε όσους χειροκροτητές των Μαυρογιαλούρων δεν θα είχαν βρει μια πραγματική δουλειά ετήσιο φορολογικό έσοδο της τάξης των 10 δισ. ευρώ. Ή με άλλα λόγια, η επένδυση στην έρευνα θα ήταν αυτο-τροφοδοτούμενη με δωρεάν τις παράπλευρες ευεργετικές συνέπειες, όπως θέσεις εργασίας, κοινωνική ευημερία κτλ. κτλ. Η Ελλάδα όμως, λόγω της κουλτούρας της διαφθοράς, δεν έβαλε μπροστά τη μηχανή της καινοτομίας, παρ΄ όλο που τα τελευταία 40 χρόνια σχετικής πολιτικο-οικονομικής σταθερότητας ήρθαν τα χρήματα και είχε την ευκαιρία. Το 3% του ΑΕΠ που ξοδεύουν οι ΗΠΑ στην έρευνα αντιστοιχεί στo εξανεμισμένο ελληνικό ΑΕΠ των 200 δισ. ευρώ σε 6 δισ. ευρώ περίπου ετησίως. Τώρα δαπανάμε μικρό κλάσμα αυτού του ποσού... Για τις δαπάνες στην παιδεία ισχύουν τα ίδια χάλια. Και το αποτέλεσμα; Η μηχανή δεν παίρνει μπρος με τίποτα.
Για να γίνει αυτό απαιτούνται δύο στοιχεία. Ένα εξαιρετικά καλό στρατηγικό πλάνο και πολλά, πάρα πολλά χρήματα. Το στρατηγικό πλάνο θεωρητικά δίνεται από την υπερχειλίζουσα σε πνευματικότητα ακαδημαϊκή ψευτο-ελίτ στην οποία έχω την τιμή να ανήκω. Θα πρέπει δηλαδή οι “πεφωτισμένοι” να μας δείξουν το δρόμο... Σε ποιο τομέα της καινοτομίας πρέπει να επενδύσουμε δυναμικά; Ποιος τομέας θα αποδώσει σύντομα τα μέγιστα; Να επενδύσουμε στη διαστημική τεχνολογία και να φτιάξουμε δορυφόρους; Να επενδύσουμε στους μικροεπεξεργαστές και να ανταγωνιστούμε την Intel ή την AMD; Δε νομίζω. Σε μαγνητικούς τομογράφους, σε αξονικούς τομογράφους; Στην πυρηνική φυσική των τομογράφων ποζιτρονίων; Δύσκολο. Στην ανάπτυξη τηλεπικοινωνιακών συστημάτων και να ανταγωνιστούμε τη Siemens ή τη Nokia ή τη Samsung; Στη γενετική τεχνολογία και σε νέα φάρμακα; Να εξαφανίσουμε τη Johnson & Johnson και τη Μerck από το χάρτη; Λίγο δύσκολο. Να φτιάξουμε πολεμικά αεροσκάφη και να εξωθήσουμε την Lockheed Martin από την αγορά;;;
Το πρόβλημα είναι εμφανές. Η ανταγωνιστικότητα είναι δύσκολο εγχείρημα από τη φύση του, ειδικά όταν το τρένο έχει φύγει εδώ και πολύ καιρό. Παρ΄ όλα αυτά, με προσεκτική μελέτη, αρκετή φαντασία και μια σημαντική δόση συλλογικής προσπάθειας, κάτι μπορεί να γίνει. Το τελευταίο όμως, η συλλογική προσπάθεια, λείπει παντελώς από την “πεφωτισμένη” ελληνική ακαδημαϊκότητα. Γιατί αν ερωτηθεί ο οιοσδήποτε πεφωτισμένος πανεπιστημιακός να μας δείξει το δρόμο, θα μας δείξει το δρόμο που συμφέρει εαυτόν. Και αν ερωτηθούν 100 πεφωτισμένοι, θα πάρουμε 100 διαφορετικές απαντήσεις. Η έννοια του consensus, της σύμπνοιας, η οποία λείπει από την πολιτική και κοινωνική ζωή, λείπει και από την επιστημονική/ακαδημαϊκή, όπου ήλπιζε κανείς ότι η αντικειμενικότητα της επιστήμης λίγο πολύ θα την επέβαλε. Σύμπνοια όμως δεν μπορεί να υπάρξει όσο υπάρχει πείνα. Είναι το ισχυρότατο ένστικτο της επιβίωσης που το καθορίζει αυτό. Ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας έχει καταντήσει να κυνηγά όχι επιστημονικές ιδέες, αλλά επιστημονικά επιμίσθια. Η απαξίωση της ακαδημαϊκότητας σε όλο της το νεο-οθωμανικό μεγαλείο. Ο κάθε κοτζαμπάσης πανεπιστημιακός με το μπαϊράκι του και το μαγαζί του θεωρεί για κάποιο λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω ότι η κοινωνία του χρωστάει. Και να ήταν μπαϊράκι αριστείας, επιστημονικής καινοτομίας και διεθνούς αναγνώρισης πάει στο καλό. Αν μάθει όμως ο αναγνώστης πόσα ακαδημαϊκά μπαϊράκια κεκαλυμμένης μετριότητας και επιστημονικής κακομοιριάς πληρώνει με τους φόρους του θα εκπλαγεί.
Παρ΄ όλο που εν δυνάμει είναι εφικτό, πλάνο δεν υπάρχει. Έστω όμως ότι υπήρχε, και έστω ότι το Μαυρογιαλούριο παρακράτος βγαίνει σήμερα και λέει, “θα ρίξω πολλά λεφτά στην παιδεία και στην έρευνα για να δούμε άσπρη μέρα σε 20-30 χρόνια από τώρα”. Τότε θα πουν όλοι οι άλλοι, δικαστικοί, εφοριακοί, γιατροί κτλ. “μισό λεπτό, είμαστε και μεις εδώ, γιατί να φάνε μόνο οι πανεπιστημιακοί;” Το πρόβλημα της διαφθοράς είναι λοιπόν εμφανές: δημιουργεί πολλαπλά αδιέξοδα, τέλμα και σήψη. Μαφία παντού, στην πολιτική, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στον ιδιωτικό τομέα, παντού. Γι’ αυτό και οι ανεπτυγμένες κοινωνίες εξάλειψαν τη μάστιγα αυτή εδώ και αρκετές δεκαετίες. Τρόπος να παταχθεί η διαφθορά στα πανεπιστήμια υπάρχει, και θα τον περιγράψω σε επόμενο άρθρο. Σίγουρα πάντως δεν περιλαμβάνει συμβούλους και διαβούλους. Γι’ αυτό εξάλλου και οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί τους δέχονται ευχαρίστως. Δεν θα αλλάξει τίποτα, απλά θα μεγαλώσει λίγο η παρέα των διαπλεκόμενων.
Το ιδιωτικό κεφάλαιο ούτε αυτό μπορεί (ή ενδιαφέρεται) να σώσει την κατάσταση, γιατί η επένδυση στην καινοτομία είναι μακροπρόθεσμη και εμπεριέχει ρίσκο, ενώ τα πάντα στην Ελλάδα, με την ηγετική καθοδήγηση των ευπατρίδων Μαυρογιαλούρων, κινούνται γύρω από βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις με την ακαταμάχητη σιγουριά που προσφέρει το αξιακό θεμέλιο “take the money and run” (“άρπαξε τα χρήματα και τρέχα”). Άρα αδιέξοδο.
Ο Έλληνας πολίτης θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο η μηχανή της καινοτομίας παραμένει σβηστή, όσο προτιμά να επιδοτεί τους χιλιάδες διαπλεκόμενους ακαμάτηδες, τους Μαυρογιαλούρους του κοινοβουλίου, τους χιλιάδες τυμπανοκρουστήρες και πανηγυρτζίδες τύπου ολυμπιακών αγώνων, ποδοσφαιρικών ομάδων και μιντιακών παραμορφωτών της κοινής γνώμης, αντί να επενδύει στην παιδεία, τη μόρφωση, την έρευνα και άρα το μέλλον, οι επόμενες γενιές θα εγκλωβιστούν επ΄ αόριστο σε ένα εξαιρετικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο.
Λόγω των πολλαπλών αδιεξόδων που υπάρχουν, καταλήγω δυστυχώς στο εξής αρνητικό outlook. Η Ελλάδα ήταν, είναι και θα παραμείνει στον αιώνα τον άπαντα μια αγροτική και τουριστική οικονομία (αυτό είναι το καλό σενάριο) και μια φτωχή χώρα όπου το είδος που ευημερεί είναι τα αρπακτικά. Το επίπεδο ευημερίας που προσωρινά έζησε με δανεικά η τελειωμένη αστική τάξη θα το διηγούνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες στα εγγονάκια σαν παραμύθι. Εκτός και αν κάποια κορόϊδα ξεχάσουν και μας ξαναδανείσουν. Ετσι λοιπόν, όσα ευρώ μαζεύουμε από τις ξαπλώστρες στη Μύκονο θα τα ανταλλάσουμε μεταξύ μας καθώς θα καταναλώνουμε, όπως έκανε ο Χατζηαβάτης με τον Καραγκιόζη, τα αγροτικά προϊόντα που μπορούμε και παράγουμε, όπως για παράδειγμα την αστείρευτη Κρητική ρακί. Γεια μας!
* Ο κ. Γ. Κομίνης είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1465402
Δευτέρα 14 Μαΐου 2012
Χάφινγκτον: "Η Ελλάδα θα επιλέξει το καλύτερο για τους νέους της"
έγραψε σε άρθρο της η ομογενής πρόεδρος της "Huffington Post Media Group" για την Ελλάδα και τι θα επιλέξει εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν δώσουν στη χώρα μας περισσότερες επιλογές
news247 Μάϊος 14 2012 15:17
"Η Ελλάδα, αν δεν της δοθούν περισσότερες επιλογές από τους Ευρωπαίους εταίρους, πέρα από τη λιτότητα, θα επιλέξει ό,τι είναι καλύτερο για τους νέους της, ακόμη και αν αυτό σημαίνει έξοδο από το ευρώ", έγραψε η Αριάννα Χάφινγκτον, σε άρθρο γνώμης της, το οποίο δημοσιεύτηκε το Σάββατο στη "New York Times".
Η κα Χάφινγκτον, όπως αναφέρεται σε σχετικό ρεπορτάζ του «Εθνικού Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, κάνει εκτεταμένη αναφορά και στα προσωπικά της βιώματα. Συγκεκριμένα, έγραψε-μεταξύ άλλων-πως η οικογένειά της, όταν για 18 χρόνια έζησε στην Αθήνα και πήγαινε σχολείο στην Πλάκα, θύμιζε ένα «μικρόκοσμο» της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας:
"Είχαμε βαριά χρέη και η προσπάθεια του πατέρα μου να γίνει ιδιοκτήτης μίας εφημερίδας κατέληξε σε αποτυχία και χρεοκοπία. Τελικά, η μητέρα μου, πήρε εμένα και την αδερφή μου και τον άφησε. Δεν ήταν η χρεοκοπία που την έκανε να φύγει, αλλά η άστατη ζωή του", επισημαίνει.
"Για να τα βγάλουμε πέρα κάναμε περικοπές, αλλά η μητέρα μου ήταν αδιαπραγμάτευτη μόνο σε ένα πράγμα: θα έκοβε από όλα εκτός από τη μόρφωσή μας και την καλή διατροφή. Είχε μόνο δύο φορέματα και δεν ξόδεψε ποτέ για εκείνη. Ακόμη τη θυμάμαι να πουλά το τελευταίο της ζευγάρι χρυσά σκουλαρίκια".
"Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, τα στοιχεία δείχνουν ότι η ανεργία στους νέους είναι στο 54%. Σκέφτομαι τις ιστορίες που υπάρχουν πίσω από τους αριθμούς: όλα τα όνειρα που έχουν συντριβεί, όλες τις υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν, αλλά και όλες τις ενοχές, την ντροπή και το φόβο που συχνά συνοδεύουν την ανεργία δίνοντας ελάχιστη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Τα μακροοικονομικά και το αποτέλεσμα των εκλογών, δείχνουν ότι οι Έλληνες δεν θα δεχτούν άλλη λιτότητα. Αντίθετα, θα απαιτήσουν αλλαγή είτε μέσω της κάλπης, είτε με βία στους δρόμους, είτε με κάποιο συνδυασμό των δύο", συνεχίζει.
Η Αριάννα Χάφινγκτον επισημαίνει ακόμη, ότι "οι κίνδυνοι της βίαιης διαδήλωσης είναι προφανείς, αλλά υπάρχουν και κίνδυνοι από τις κάλπες", αναφερόμενη στην άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Τονίζει, ακόμη, ότι αν η ΕΚΤ δεν εγκαταλείψει την εμμονή της με τη λιτότητα, η Ελλάδα δεν θα έχει επιλογή από το να φύγει από το ευρώ. Αυτό, φυσικά, θα έχει συνέπειες, αλλά η ΕΕ δεν έχει αφήσει πολλές βιώσιμες επιλογές στη χώρα.
"Ναι, οι Έλληνες έδρασαν ανεύθυνα πριν την οικονομική κατάρρευση, όπως ο πατέρας μου στην επαγγελματική και προσωπική του ζωή. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να τιμωρείς τα παιδιά και να καταστρέφεις το μέλλον τους, σαν μέρος μίας θεραπείας για ένα παρελθόν, για το οποίο δεν φέρουν καμία ευθύνη", τονίζει η κα Χάφινγκτον.
Στη συνέχεια, κάνει αναφορά στους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, ενώ σημείωσε ότι παντού στην Ελλάδα, σερβιτόροι, πωλητές, καταστηματάρχες, πελάτες σε εστιατόρια, συζητούσαν το ίδιο θέμα:
"Έδιναν και δίνουν φωνή σε έναν πόθο για ένα μέλλον με προοπτική, με περισσότερες επιλογές από αυτές που προσφέρει η ΕΚΤ.
Η Ελλάδα, σαν τη μητέρα μου, πάντα πάνω απ' όλα είναι αφοσιωμένη στα παιδιά της. Όταν το μέλλον των παιδιών της θα γίνει πιο θολό, το μέλλον της χώρας θα θολώσει επίσης. Αν η Ελλάδα παραμείνει σε αυτό το αδιέξοδο μονοπάτι της λιτότητας και της ύφεσης, τα παιδιά θα επαναστατήσουν και οι γονείς θα είναι στο πλάι τους επευφημώντας τα και προστατεύοντας τα. Και αν το να έχουν μέλλον σημαίνει να φύγουν από το ευρώ, οι Έλληνες θα το επιλέξουν.
Εφηύραν τη Δημοκρατία και τώρα είναι καιρός να αναζωπυρώσουν αυτό το ελληνικό πνεύμα καινοτομίας και ιδιοφυίας, πριν η οικονομική κρίση προκαλέσει περαιτέρω απελπισία και τους επικίνδυνους «απογόνους» αυτής στους δρόμους και την κάλπη", καταλήγει το άρθρο της.
http://news247.gr
news247 Μάϊος 14 2012 15:17
"Η Ελλάδα, αν δεν της δοθούν περισσότερες επιλογές από τους Ευρωπαίους εταίρους, πέρα από τη λιτότητα, θα επιλέξει ό,τι είναι καλύτερο για τους νέους της, ακόμη και αν αυτό σημαίνει έξοδο από το ευρώ", έγραψε η Αριάννα Χάφινγκτον, σε άρθρο γνώμης της, το οποίο δημοσιεύτηκε το Σάββατο στη "New York Times".
Η κα Χάφινγκτον, όπως αναφέρεται σε σχετικό ρεπορτάζ του «Εθνικού Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, κάνει εκτεταμένη αναφορά και στα προσωπικά της βιώματα. Συγκεκριμένα, έγραψε-μεταξύ άλλων-πως η οικογένειά της, όταν για 18 χρόνια έζησε στην Αθήνα και πήγαινε σχολείο στην Πλάκα, θύμιζε ένα «μικρόκοσμο» της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας:
"Είχαμε βαριά χρέη και η προσπάθεια του πατέρα μου να γίνει ιδιοκτήτης μίας εφημερίδας κατέληξε σε αποτυχία και χρεοκοπία. Τελικά, η μητέρα μου, πήρε εμένα και την αδερφή μου και τον άφησε. Δεν ήταν η χρεοκοπία που την έκανε να φύγει, αλλά η άστατη ζωή του", επισημαίνει.
"Για να τα βγάλουμε πέρα κάναμε περικοπές, αλλά η μητέρα μου ήταν αδιαπραγμάτευτη μόνο σε ένα πράγμα: θα έκοβε από όλα εκτός από τη μόρφωσή μας και την καλή διατροφή. Είχε μόνο δύο φορέματα και δεν ξόδεψε ποτέ για εκείνη. Ακόμη τη θυμάμαι να πουλά το τελευταίο της ζευγάρι χρυσά σκουλαρίκια".
"Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, τα στοιχεία δείχνουν ότι η ανεργία στους νέους είναι στο 54%. Σκέφτομαι τις ιστορίες που υπάρχουν πίσω από τους αριθμούς: όλα τα όνειρα που έχουν συντριβεί, όλες τις υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν, αλλά και όλες τις ενοχές, την ντροπή και το φόβο που συχνά συνοδεύουν την ανεργία δίνοντας ελάχιστη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Τα μακροοικονομικά και το αποτέλεσμα των εκλογών, δείχνουν ότι οι Έλληνες δεν θα δεχτούν άλλη λιτότητα. Αντίθετα, θα απαιτήσουν αλλαγή είτε μέσω της κάλπης, είτε με βία στους δρόμους, είτε με κάποιο συνδυασμό των δύο", συνεχίζει.
Η Αριάννα Χάφινγκτον επισημαίνει ακόμη, ότι "οι κίνδυνοι της βίαιης διαδήλωσης είναι προφανείς, αλλά υπάρχουν και κίνδυνοι από τις κάλπες", αναφερόμενη στην άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Τονίζει, ακόμη, ότι αν η ΕΚΤ δεν εγκαταλείψει την εμμονή της με τη λιτότητα, η Ελλάδα δεν θα έχει επιλογή από το να φύγει από το ευρώ. Αυτό, φυσικά, θα έχει συνέπειες, αλλά η ΕΕ δεν έχει αφήσει πολλές βιώσιμες επιλογές στη χώρα.
"Ναι, οι Έλληνες έδρασαν ανεύθυνα πριν την οικονομική κατάρρευση, όπως ο πατέρας μου στην επαγγελματική και προσωπική του ζωή. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να τιμωρείς τα παιδιά και να καταστρέφεις το μέλλον τους, σαν μέρος μίας θεραπείας για ένα παρελθόν, για το οποίο δεν φέρουν καμία ευθύνη", τονίζει η κα Χάφινγκτον.
Στη συνέχεια, κάνει αναφορά στους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, ενώ σημείωσε ότι παντού στην Ελλάδα, σερβιτόροι, πωλητές, καταστηματάρχες, πελάτες σε εστιατόρια, συζητούσαν το ίδιο θέμα:
"Έδιναν και δίνουν φωνή σε έναν πόθο για ένα μέλλον με προοπτική, με περισσότερες επιλογές από αυτές που προσφέρει η ΕΚΤ.
Η Ελλάδα, σαν τη μητέρα μου, πάντα πάνω απ' όλα είναι αφοσιωμένη στα παιδιά της. Όταν το μέλλον των παιδιών της θα γίνει πιο θολό, το μέλλον της χώρας θα θολώσει επίσης. Αν η Ελλάδα παραμείνει σε αυτό το αδιέξοδο μονοπάτι της λιτότητας και της ύφεσης, τα παιδιά θα επαναστατήσουν και οι γονείς θα είναι στο πλάι τους επευφημώντας τα και προστατεύοντας τα. Και αν το να έχουν μέλλον σημαίνει να φύγουν από το ευρώ, οι Έλληνες θα το επιλέξουν.
Εφηύραν τη Δημοκρατία και τώρα είναι καιρός να αναζωπυρώσουν αυτό το ελληνικό πνεύμα καινοτομίας και ιδιοφυίας, πριν η οικονομική κρίση προκαλέσει περαιτέρω απελπισία και τους επικίνδυνους «απογόνους» αυτής στους δρόμους και την κάλπη", καταλήγει το άρθρο της.
http://news247.gr
Η εθνική μας σχιζοφρένεια και η (δύσκολη) θεραπεία της - Του Χαριδημου Κ. Τσουκα*
Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα δικαιολογημένα μας ανησυχεί. Η χώρα χορεύει ταγκό με την πολιτική αστάθεια στην άκρη του γκρεμού. Η ανησυχία όμως, για να είναι γόνιμη, πρέπει να συνοδεύεται από οξυδερκή κατανόηση. Τότε μόνο συναίσθημα και λόγος αλληλογονιμοποιούνται.
Πρέπει να κατανοήσουμε την κατάρρευση του δικομματισμού και την έξαρση των ακραίων, λαϊκιστικών κομμάτων. Το εκλογικό αποτέλεσμα μοιάζει με ομιλία σχιζοφρενούς - είναι ακατάληπτο. Είναι λογικό να φοβάται κανείς... Η οικονομική αβεβαιότητα πολλαπλασιάζεται με την πολιτική αστάθεια. Από την άλλη, είναι αστόχαστο να «θυμώσεις» με το εκλογικό αποτέλεσμα, να «επιπλήξεις» ή να ειρωνευτείς τους ψηφοφόρους. Πρέπει ν’ αποφύγουμε, και τον άλογο φόβο και την αναίσθητη «καταδίκη». Χρειαζόμαστε καθαρό μυαλό για να κατανοήσουμε μια παράδοξη πολιτική κατάσταση.
Τι σημαίνει αυτό; Μια κατάσταση είναι παράδοξη όταν, παρά τη διατύπωσή της σε λογικό επιχείρημα, οδηγούμαστε σε αντιφατικά συμπεράσματα. Ενα παράδειγμα. Αν πω στην κόρη μου: «να είσαι αυθόρμητη», διατυπώνω μια παράδοξη προτροπή. Γιατί; Διότι η εντολή μου είναι αντιφατική: η υπόρρητα προστακτική συμπεριφορά μου («κάνε αυτό») αναιρεί τη συμπεριφορά που ρητά της ζητώ να υιοθετήσει. Την προστάζω να κάνει κάτι που δεν προστάζεται!
Στις ανθρώπινες σχέσεις, τα παράδοξα οδηγούν συχνά σε αυτό που ο μεγάλος ανθρωπολόγος και ψυχοθεραπευτής Γκρέγκορι Μπέιτσον ονόμασε «διπλή δέσμευση» (double bind). Πρόκειται για μια σχέση επικοινωνίας η οποία παγιδεύει τους συμμετέχοντες: το ρητό μήνυμα που στέλνει ο Α στον Β, αναιρείται από ένα άλλο, υπόρρητο, μήνυμα, με αποτέλεσμα ο Β να νιώθει παγιδευμένος και να συμπεριφέρεται αντιφατικά. Με άλλα λόγια, ο Β βρίσκεται σε «διπλή δέσμευση» όταν γίνεται αποδέκτης δύο αντιφατικών μηνυμάτων από τον Α. Οταν, για παράδειγμα, ο άντρας λέει στη γυναίκα του: «έλα στην αγκαλιά μου», αλλά ο τόνος της φωνής του είναι τέτοιος που είναι σαν να της λέει «μείνε μακριά μου», τότε έχουμε δύο αλληλοαναιρούμενα μηνύματα.
Ας πάμε τώρα στην πολιτική. Στις πρόσφατες εκλογές ο πολίτης τέθηκε ενώπιον μιας βαθιά παράδοξης κατάστασης: να καταδικάσει τα δύο κυβερνητικά κόμματα της φαυλότητας που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία, αλλά και να αποτρέψει την πολιτική αστάθεια που θα επέφερε η καταδίκη τους. Να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αλλά και να μην εφαρμοστεί η συμφωνία με τους δανειστές. Να αισθανθεί τον θυμό, αλλά να ψηφίσει με λογική. Αυτά είναι παράδοξα διλήμματα, τα οποία παράγουν παράδοξη συμπεριφορά.
Τι έλεγαν ουσιαστικά Σαμαράς και Βενιζέλος; «Ψηφίστε μας για να σώσουμε τη χώρα». Αυτό είναι το ρητό μήνυμα. Το υπόρρητο μήνυμα, αυτό δηλαδή που δεν το λένε αλλά εμείς το γνωρίζουμε, είναι ότι τα κόμματά τους είναι αυτά που κατέστρεψαν τη χώρα, την οποία τώρα θέλουν να σώσουν. Το πλήρες μήνυμα, λοιπόν, είναι: «Ψηφίστε μας [εμάς που καταστρέψαμε τη χώρα] για να σώσουμε τη χώρα»! Ιδού το παράδοξο: τα δύο μηνύματα, το ρητό και το υπόρρητο, αλληλοαναιρούνται. Ο πολίτης παγιδεύεται. Για να δεχθεί το μήνυμα πρέπει να το απορρίψει! Για να δεχθεί, δηλαδή, τη ρητή προτροπή «ψηφίστε μας» πρέπει να απορρίψει τους φορείς του υπόρρητου μηνύματος «καταστρέψαμε τη χώρα».
Στο αντιφατικό μήνυμα ο πολίτης απαντά αντιφατικά: επιλέγει ακραία, λαϊκιστικά κόμματα για να τιμωρήσει τα πρώην κυβερνητικά, αρνούμενος ταυτόχρονα ότι έτσι αυτοτιμωρείται. Είναι χαρακτηριστικό της «διπλής δέσμευσης» ότι το άτομο δεν έχει επίγνωση της παραδοξότητας των επιλογών του, γι’ αυτό και παγιδεύεται σε δήθεν εναλλακτικές. Οι εναλλακτικές του (τα κυβερνητικά κόμματα της φαυλότητας έναντι των κομμάτων των άκρων και του λαϊκισμού) αποτελούν μέρος της «διπλής δέσμευσης». Ο πολίτης νομίζει ότι έχει επιλογές, αλλά στην ουσία είναι παγιδευμένος σε ένα δεδομένο «παιχνίδι». Θα αποκτήσει αυθεντικές επιλογές όταν εξέλθει από το υπάρχον «παιχνίδι».
Πώς; Με εμπνευσμένες, αντισυμβατικές πρωτοβουλίες πολιτικών ηγεσιών, οι οποίες θα δημιουργήσουν ένα νέο «παιχνίδι». Το πολιτικό παράδοξο θα αρθεί αν, για παράδειγμα, τα δύο ιστορικά κυβερνητικά κόμματα ομολογήσουν τον καταστρεπτικό ρόλο τους, αλλάξουν ηγεσίες, και δεσμευτούν έμπρακτα σε μεγάλες αλλαγές που θα αναιρούν τον μέχρι τώρα φαύλο χαρακτήρα τους. Προσοχή: πρέπει να ξεκινήσουν τη ριζοσπαστική αλλαγή από τον εαυτό τους, όχι να καλούν τους άλλους να αλλάξουν! Μόνο όταν το ρητό μήνυμα «ψηφίστε μας» διατυπωθεί από ηθικο-πολιτικώς σεβαστά πρόσωπα θα ακουσθεί αυτοτελώς, χωρίς δηλαδή το συνεκφερόμενο υπόρρητο μήνυμα που το υπονομεύει.
Ενα άλλο ενδεχόμενο είναι να εμφανισθεί ένα καινούργιο φιλευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό, «αντικομματικό» κόμμα, υπό άφθαρτη, ικανή, και πειστική ηγεσία, που θα συντονίζεται αυθεντικά με την κοινή εμπειρία. Θα χρειαστούν για κάτι τέτοιο τόσο οι ελάχιστες πολιτικές εφεδρείες που έχουν διασώσει το πολιτικό κεφάλαιό τους, όσο και νέοι πολιτικοί. Τότε η τιμωρητική ψήφος θα πάρει θετικό περιεχόμενο. Δεν είναι εύκολη αυτή η σύνθεση. Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να συγχρονισθούν το ρητό και το υπόρρητο μέρος του πολιτικού μηνύματος. Είναι ο μόνος τρόπος να έχει τη δυνατότητα ο πολίτης να αντιδράσει με μη παράδοξο τρόπο.
Το καλό με την εκλογική κατάρρευση του δικομματισμού και την ανάδειξη του ακραίου λαϊκισμού είναι ότι τώρα γνωρίζουμε την παράδοξη συμπεριφορά μας και τα αυτοκαταστροφικά αποτελέσματά της. Αρα μπορούμε να ελευθερωθούμε από τη «διπλή δέσμευση» και να αναζητήσουμε αυθεντικές εναλλακτικές. Αρκεί να δημιουργηθούν, φυσικά...
Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι; Η αισιοδοξία ωφελεί αυτούς που ξέρουν πώς να τη χρησιμοποιήσουν. Η απαισιοδοξία γονιμοποιεί τη δράση αυτών που θέλουν να αποτρέψουν αυτά που οι ίδιοι προβλέπουν. Τόλμη και φαντασία χρειάζονται. Υπάρχουν;
* Ο κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail. com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.
http://news.kathimerini.gr
Πρέπει να κατανοήσουμε την κατάρρευση του δικομματισμού και την έξαρση των ακραίων, λαϊκιστικών κομμάτων. Το εκλογικό αποτέλεσμα μοιάζει με ομιλία σχιζοφρενούς - είναι ακατάληπτο. Είναι λογικό να φοβάται κανείς... Η οικονομική αβεβαιότητα πολλαπλασιάζεται με την πολιτική αστάθεια. Από την άλλη, είναι αστόχαστο να «θυμώσεις» με το εκλογικό αποτέλεσμα, να «επιπλήξεις» ή να ειρωνευτείς τους ψηφοφόρους. Πρέπει ν’ αποφύγουμε, και τον άλογο φόβο και την αναίσθητη «καταδίκη». Χρειαζόμαστε καθαρό μυαλό για να κατανοήσουμε μια παράδοξη πολιτική κατάσταση.
Τι σημαίνει αυτό; Μια κατάσταση είναι παράδοξη όταν, παρά τη διατύπωσή της σε λογικό επιχείρημα, οδηγούμαστε σε αντιφατικά συμπεράσματα. Ενα παράδειγμα. Αν πω στην κόρη μου: «να είσαι αυθόρμητη», διατυπώνω μια παράδοξη προτροπή. Γιατί; Διότι η εντολή μου είναι αντιφατική: η υπόρρητα προστακτική συμπεριφορά μου («κάνε αυτό») αναιρεί τη συμπεριφορά που ρητά της ζητώ να υιοθετήσει. Την προστάζω να κάνει κάτι που δεν προστάζεται!
Στις ανθρώπινες σχέσεις, τα παράδοξα οδηγούν συχνά σε αυτό που ο μεγάλος ανθρωπολόγος και ψυχοθεραπευτής Γκρέγκορι Μπέιτσον ονόμασε «διπλή δέσμευση» (double bind). Πρόκειται για μια σχέση επικοινωνίας η οποία παγιδεύει τους συμμετέχοντες: το ρητό μήνυμα που στέλνει ο Α στον Β, αναιρείται από ένα άλλο, υπόρρητο, μήνυμα, με αποτέλεσμα ο Β να νιώθει παγιδευμένος και να συμπεριφέρεται αντιφατικά. Με άλλα λόγια, ο Β βρίσκεται σε «διπλή δέσμευση» όταν γίνεται αποδέκτης δύο αντιφατικών μηνυμάτων από τον Α. Οταν, για παράδειγμα, ο άντρας λέει στη γυναίκα του: «έλα στην αγκαλιά μου», αλλά ο τόνος της φωνής του είναι τέτοιος που είναι σαν να της λέει «μείνε μακριά μου», τότε έχουμε δύο αλληλοαναιρούμενα μηνύματα.
Ας πάμε τώρα στην πολιτική. Στις πρόσφατες εκλογές ο πολίτης τέθηκε ενώπιον μιας βαθιά παράδοξης κατάστασης: να καταδικάσει τα δύο κυβερνητικά κόμματα της φαυλότητας που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία, αλλά και να αποτρέψει την πολιτική αστάθεια που θα επέφερε η καταδίκη τους. Να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αλλά και να μην εφαρμοστεί η συμφωνία με τους δανειστές. Να αισθανθεί τον θυμό, αλλά να ψηφίσει με λογική. Αυτά είναι παράδοξα διλήμματα, τα οποία παράγουν παράδοξη συμπεριφορά.
Τι έλεγαν ουσιαστικά Σαμαράς και Βενιζέλος; «Ψηφίστε μας για να σώσουμε τη χώρα». Αυτό είναι το ρητό μήνυμα. Το υπόρρητο μήνυμα, αυτό δηλαδή που δεν το λένε αλλά εμείς το γνωρίζουμε, είναι ότι τα κόμματά τους είναι αυτά που κατέστρεψαν τη χώρα, την οποία τώρα θέλουν να σώσουν. Το πλήρες μήνυμα, λοιπόν, είναι: «Ψηφίστε μας [εμάς που καταστρέψαμε τη χώρα] για να σώσουμε τη χώρα»! Ιδού το παράδοξο: τα δύο μηνύματα, το ρητό και το υπόρρητο, αλληλοαναιρούνται. Ο πολίτης παγιδεύεται. Για να δεχθεί το μήνυμα πρέπει να το απορρίψει! Για να δεχθεί, δηλαδή, τη ρητή προτροπή «ψηφίστε μας» πρέπει να απορρίψει τους φορείς του υπόρρητου μηνύματος «καταστρέψαμε τη χώρα».
Στο αντιφατικό μήνυμα ο πολίτης απαντά αντιφατικά: επιλέγει ακραία, λαϊκιστικά κόμματα για να τιμωρήσει τα πρώην κυβερνητικά, αρνούμενος ταυτόχρονα ότι έτσι αυτοτιμωρείται. Είναι χαρακτηριστικό της «διπλής δέσμευσης» ότι το άτομο δεν έχει επίγνωση της παραδοξότητας των επιλογών του, γι’ αυτό και παγιδεύεται σε δήθεν εναλλακτικές. Οι εναλλακτικές του (τα κυβερνητικά κόμματα της φαυλότητας έναντι των κομμάτων των άκρων και του λαϊκισμού) αποτελούν μέρος της «διπλής δέσμευσης». Ο πολίτης νομίζει ότι έχει επιλογές, αλλά στην ουσία είναι παγιδευμένος σε ένα δεδομένο «παιχνίδι». Θα αποκτήσει αυθεντικές επιλογές όταν εξέλθει από το υπάρχον «παιχνίδι».
Πώς; Με εμπνευσμένες, αντισυμβατικές πρωτοβουλίες πολιτικών ηγεσιών, οι οποίες θα δημιουργήσουν ένα νέο «παιχνίδι». Το πολιτικό παράδοξο θα αρθεί αν, για παράδειγμα, τα δύο ιστορικά κυβερνητικά κόμματα ομολογήσουν τον καταστρεπτικό ρόλο τους, αλλάξουν ηγεσίες, και δεσμευτούν έμπρακτα σε μεγάλες αλλαγές που θα αναιρούν τον μέχρι τώρα φαύλο χαρακτήρα τους. Προσοχή: πρέπει να ξεκινήσουν τη ριζοσπαστική αλλαγή από τον εαυτό τους, όχι να καλούν τους άλλους να αλλάξουν! Μόνο όταν το ρητό μήνυμα «ψηφίστε μας» διατυπωθεί από ηθικο-πολιτικώς σεβαστά πρόσωπα θα ακουσθεί αυτοτελώς, χωρίς δηλαδή το συνεκφερόμενο υπόρρητο μήνυμα που το υπονομεύει.
Ενα άλλο ενδεχόμενο είναι να εμφανισθεί ένα καινούργιο φιλευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό, «αντικομματικό» κόμμα, υπό άφθαρτη, ικανή, και πειστική ηγεσία, που θα συντονίζεται αυθεντικά με την κοινή εμπειρία. Θα χρειαστούν για κάτι τέτοιο τόσο οι ελάχιστες πολιτικές εφεδρείες που έχουν διασώσει το πολιτικό κεφάλαιό τους, όσο και νέοι πολιτικοί. Τότε η τιμωρητική ψήφος θα πάρει θετικό περιεχόμενο. Δεν είναι εύκολη αυτή η σύνθεση. Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να συγχρονισθούν το ρητό και το υπόρρητο μέρος του πολιτικού μηνύματος. Είναι ο μόνος τρόπος να έχει τη δυνατότητα ο πολίτης να αντιδράσει με μη παράδοξο τρόπο.
Το καλό με την εκλογική κατάρρευση του δικομματισμού και την ανάδειξη του ακραίου λαϊκισμού είναι ότι τώρα γνωρίζουμε την παράδοξη συμπεριφορά μας και τα αυτοκαταστροφικά αποτελέσματά της. Αρα μπορούμε να ελευθερωθούμε από τη «διπλή δέσμευση» και να αναζητήσουμε αυθεντικές εναλλακτικές. Αρκεί να δημιουργηθούν, φυσικά...
Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι; Η αισιοδοξία ωφελεί αυτούς που ξέρουν πώς να τη χρησιμοποιήσουν. Η απαισιοδοξία γονιμοποιεί τη δράση αυτών που θέλουν να αποτρέψουν αυτά που οι ίδιοι προβλέπουν. Τόλμη και φαντασία χρειάζονται. Υπάρχουν;
* Ο κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail. com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.
http://news.kathimerini.gr
Σάββατο 12 Μαΐου 2012
Κυνηγώντας αντιμνημονιακά θαύματα - Της Μαριλής Μαργωμένου
Τώρα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο Χέρμαν βαν Ρομπέι, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και ο Μάριο Ντράγκι μάλλον ξαναδιαβάζουν την επιστολή του Αλέξη Τσίπρα: «Η ψήφος του ελληνικού λαού απονομιμοποιεί το Μνημόνιο…». Αυτό που αγνοούν οι τρεις τους είναι πως πέρα από την ελληνική ψήφο υπάρχουν και τα ελληνικά κόμματα - όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Η 1η από τις 12 συνιστώσες του, η ΚΟΕ, θέλει «κατάργηση των δανειακών συμβάσεων της υποτέλειας».
Η 2η, η ΑΚΟΑ, επιθυμεί «να συντριβούν» όλα τα άλλα κόμματα, «κι αυτά και οι παραφυάδες τους». Και η 3η συνιστώσα, το ΔΗΚΚΙ στη μετά Τσοβόλα εποχή, ωρύεται «να διώξουμε τους βαρβάρους», «να φτιάξουμε το νέο ΕΑΜ», «να βγούμε από το ευρώ» και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε μετά «με μια Εθνοσυνέλευση»! Καθώς το αντιμνημονιακό μέτωπο επεκτείνεται, ακόμα και το ΚΚΕ παρουσιάζεται μπερδεμένο - δεν θέλει να συνεργαστεί ούτε να κυβερνήσει. Αλλά ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ανεπανάληπτο βουλευτή - σφαιροβόλο Γ. Μαυρίκο που πέταξε ολόκληρο τον τόμο του Μνημονίου στον έκπληκτο Ευ. Βενιζέλο; Στο ίδιο μήκος κύματος αλλά χωρίς τη ρίψη αντικειμένων, ο Φ. Κουβέλης της ΔΗΜΑΡ επενδύει τις ελπίδες του στο γνωστό «η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει», με το υπερβατικό σενάριο όπου η «απαγκίστρωση από το Μνημόνιο» θα συνδυαστεί με «παραμονή στο ευρώ». Αλλά δεν είναι ο μόνος που πιστεύει στα θαύματα. Η πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και νυν πασιονάρια της Κοινωνικής Συμμφωνίας Λούκα Κατσέλη σπούδαζε χρόνια την οικονομική επιστήμη για να πει τελικά πως «η πολιτική του Μνημονίου μπορεί και πρέπει να ανατραπεί» και το μόνο που χρειάζεται για να τα βγάλουμε πέρα είναι «αποφασιστικότητα»!
Οσο για το τι θα απογίνει το δύστυχο έθνος μας αμέσως μετά την «αποφασιστικότητα»... Κατά τον κ. Π. Καμμένο, θα σπεύσουν να μας σώσουν οι Κινέζοι ή οι Ρώσοι, όποιος από τους δύο προλάβει πρώτος, αν βέβαια δεν έχουμε προηγουμένως σωθεί μόνοι μας αντλώντας πετρέλαιο από την ελληνική θάλασσα! Το σχετικό σκετσάκι με soundtrack το «εις τον βυθό της θάλασσας» θα μπορούσαν να δραματοποιήσουν οι νέοι βουλευτές Π. Κοντογιαννίδης και Π. Χαϊκάλης φορώντας σκάφανδρα, καθώς είναι βέβαιον πως η τελευταία σκηνή θα διαδραματιστεί στον πάτο, εκεί που είθισται να καταλήγουν τα ναυάγια της ζωής. Το παράξενο είναι πως εκεί, στον πάτο, κρύβονται και οι αντιμνημονιακές αγωνίες ενός ακόμη κόμματος: της Χρυσής Αυγής! Ο εκπρόσωπός της όταν ερωτάται για τέτοια θέματα (και όχι για σβάστικες, μαχαίρια και άλλα βουλευτικά αξεσουάρ) λέει πως «η Ελλάδα πρέπει να καταγγείλει το Μνημόνιο», ενώ επισημαίνει πως στον πάτο του Αιγαίου «από το 1973 το στρατιωτικό καθεστώς (sic!) αντλούσε πετρέλαιο». Και για να πλουτίσει τη λιακοπουλική αποστροφή λόγου, ο εκπρόσωπος καταλήγει πως «...αυτός ήταν και ο λόγος της πτώσης του στρατιωτικού καθεστώτος»!
Είναι πιθανό μετά από αυτό να αναρωτιέστε μήπως πράγματι μας ψεκάζουν, όπως επιμένει η «Ελεύθερη Ωρα» - αλλά πάντως, αν η καλτ εφημερίδα έχει δίκιο τότε μάλλον ο πρώτος που εισέπνευσε τα αέρια ήταν ο νέος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλης, που όπως φαίνεται βρίσκεται ακόμα στη «στράτα - στρατούλα» της οικονομικής επιστήμης. Προ ημερών κατέληξε πως η λύση για την Ελλάδα βρίσκεται (όχι στους sex pistols!) αλλά στις καταθέσεις των Ελλήνων, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα αξιοποιήσει για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη της χώρας! Οπως ήταν φυσικό, την επομένη το πρωί οι καταθέτες έτρεξαν στις τράπεζες μήπως και προλάβουν, πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ, να αξιοποιήσουν τις καταθέσεις, έστω και αν είναι να τις κάνουν μασούρι...
Παρά ταύτα, ως αρχηγός των αντιμνημονιακών ατάκτων, ο Α. Τσίπρας συνέχισε το απόγευμα να βλέπει τα επαναστατημένα μέλη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να «συναντηθούμε στους αγώνες» και το βράδυ να γράφει επιστολές στον πρόεδρο της Κομισιόν, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ. Ευτυχώς γι’ αυτόν, την επιστολή τη διαβάζει μόνος του ο καθένας. Αλλιώς, μετά που κάποιος από τους τρεις θα ρωτούσε «αυτό το “απονομιμοποιεί” υπάρχει στο λεξικό;», θα έπεφτε η γνωστή σιωπή που στα θρίλερ πάντα οδηγεί στην κορύφωση του δράματος...
Η Kαθημερινή
Η 2η, η ΑΚΟΑ, επιθυμεί «να συντριβούν» όλα τα άλλα κόμματα, «κι αυτά και οι παραφυάδες τους». Και η 3η συνιστώσα, το ΔΗΚΚΙ στη μετά Τσοβόλα εποχή, ωρύεται «να διώξουμε τους βαρβάρους», «να φτιάξουμε το νέο ΕΑΜ», «να βγούμε από το ευρώ» και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε μετά «με μια Εθνοσυνέλευση»! Καθώς το αντιμνημονιακό μέτωπο επεκτείνεται, ακόμα και το ΚΚΕ παρουσιάζεται μπερδεμένο - δεν θέλει να συνεργαστεί ούτε να κυβερνήσει. Αλλά ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ανεπανάληπτο βουλευτή - σφαιροβόλο Γ. Μαυρίκο που πέταξε ολόκληρο τον τόμο του Μνημονίου στον έκπληκτο Ευ. Βενιζέλο; Στο ίδιο μήκος κύματος αλλά χωρίς τη ρίψη αντικειμένων, ο Φ. Κουβέλης της ΔΗΜΑΡ επενδύει τις ελπίδες του στο γνωστό «η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει», με το υπερβατικό σενάριο όπου η «απαγκίστρωση από το Μνημόνιο» θα συνδυαστεί με «παραμονή στο ευρώ». Αλλά δεν είναι ο μόνος που πιστεύει στα θαύματα. Η πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και νυν πασιονάρια της Κοινωνικής Συμμφωνίας Λούκα Κατσέλη σπούδαζε χρόνια την οικονομική επιστήμη για να πει τελικά πως «η πολιτική του Μνημονίου μπορεί και πρέπει να ανατραπεί» και το μόνο που χρειάζεται για να τα βγάλουμε πέρα είναι «αποφασιστικότητα»!
Οσο για το τι θα απογίνει το δύστυχο έθνος μας αμέσως μετά την «αποφασιστικότητα»... Κατά τον κ. Π. Καμμένο, θα σπεύσουν να μας σώσουν οι Κινέζοι ή οι Ρώσοι, όποιος από τους δύο προλάβει πρώτος, αν βέβαια δεν έχουμε προηγουμένως σωθεί μόνοι μας αντλώντας πετρέλαιο από την ελληνική θάλασσα! Το σχετικό σκετσάκι με soundtrack το «εις τον βυθό της θάλασσας» θα μπορούσαν να δραματοποιήσουν οι νέοι βουλευτές Π. Κοντογιαννίδης και Π. Χαϊκάλης φορώντας σκάφανδρα, καθώς είναι βέβαιον πως η τελευταία σκηνή θα διαδραματιστεί στον πάτο, εκεί που είθισται να καταλήγουν τα ναυάγια της ζωής. Το παράξενο είναι πως εκεί, στον πάτο, κρύβονται και οι αντιμνημονιακές αγωνίες ενός ακόμη κόμματος: της Χρυσής Αυγής! Ο εκπρόσωπός της όταν ερωτάται για τέτοια θέματα (και όχι για σβάστικες, μαχαίρια και άλλα βουλευτικά αξεσουάρ) λέει πως «η Ελλάδα πρέπει να καταγγείλει το Μνημόνιο», ενώ επισημαίνει πως στον πάτο του Αιγαίου «από το 1973 το στρατιωτικό καθεστώς (sic!) αντλούσε πετρέλαιο». Και για να πλουτίσει τη λιακοπουλική αποστροφή λόγου, ο εκπρόσωπος καταλήγει πως «...αυτός ήταν και ο λόγος της πτώσης του στρατιωτικού καθεστώτος»!
Είναι πιθανό μετά από αυτό να αναρωτιέστε μήπως πράγματι μας ψεκάζουν, όπως επιμένει η «Ελεύθερη Ωρα» - αλλά πάντως, αν η καλτ εφημερίδα έχει δίκιο τότε μάλλον ο πρώτος που εισέπνευσε τα αέρια ήταν ο νέος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλης, που όπως φαίνεται βρίσκεται ακόμα στη «στράτα - στρατούλα» της οικονομικής επιστήμης. Προ ημερών κατέληξε πως η λύση για την Ελλάδα βρίσκεται (όχι στους sex pistols!) αλλά στις καταθέσεις των Ελλήνων, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα αξιοποιήσει για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη της χώρας! Οπως ήταν φυσικό, την επομένη το πρωί οι καταθέτες έτρεξαν στις τράπεζες μήπως και προλάβουν, πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ, να αξιοποιήσουν τις καταθέσεις, έστω και αν είναι να τις κάνουν μασούρι...
Παρά ταύτα, ως αρχηγός των αντιμνημονιακών ατάκτων, ο Α. Τσίπρας συνέχισε το απόγευμα να βλέπει τα επαναστατημένα μέλη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να «συναντηθούμε στους αγώνες» και το βράδυ να γράφει επιστολές στον πρόεδρο της Κομισιόν, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ. Ευτυχώς γι’ αυτόν, την επιστολή τη διαβάζει μόνος του ο καθένας. Αλλιώς, μετά που κάποιος από τους τρεις θα ρωτούσε «αυτό το “απονομιμοποιεί” υπάρχει στο λεξικό;», θα έπεφτε η γνωστή σιωπή που στα θρίλερ πάντα οδηγεί στην κορύφωση του δράματος...
Η Kαθημερινή
Ο νεολαϊκισμός εντός των πυλών - του Σάββα Καλεντερίδη
Η Ελλάδα μπήκε στη δεκαετία του 1980 έχοντας πετύχει έναν στρατηγικό στόχο, που έμελλε να επηρεάσει τη θέση και την πορεία της στο παγκόσμιο σύστημα. Ο στόχος αυτός ήταν η είσοδός της στην ΕΟΚ, μια κίνηση που έγινε για να απαλλαγεί η Ελλάδα από το σφιχτό εναγκαλισμό των ΗΠΑ, ξεφεύγοντας ταυτόχρονα από τη μέγγενη του διπολισμού. Με άλλα λόγια ήταν μια στρατηγική κίνηση που θα επέτρεπε την Ελλάδα να ακουμπήσει και να στηριχτεί σε έναν τρίτο πόλο, με νωπές τις εμπειρίες και τα τραύματα του διπολισμού, βαθύτερο από τα οποία η εισβολή και κατοχή του 37% του εδάφους της Κύπρου.
Τη στιγμή που θα περίμενε κανείς η επιλογή αυτή να τύχει στήριξης και θερμής υποδοχής από την κεντροαριστερά και από το μέρος εκείνο της αριστεράς που δεν ήταν ταυτισμένη με τη Μόσχα, αφού η ΕΟΚ ήταν πραγματικά ένας τρίτος δρόμος που ανακούφιζε τη δύσμοιρη πατρίδα μας, ο συγκεκριμένος χώρος, εκμεταλλευόμενος τις τραυματικές εμπειρίες και το συναισθηματισμό των Ελλήνων, παρά τα μεταξύ τους προβλήματα, ενώθηκε κάτω από τα συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Έξω οι βάσεις του θανάτου».
Τα συνθήματα αυτά κυριάρχησαν τη δεκαετία του ’80, λειτουργώντας ως όπιο στον λαό της Αριστεράς που διψούσε κυρίως για τρία πράγματα: για νομή της εξουσίας, για δικαίωση για τις αδικίες που υπέστη από το κράτος της Δεξιάς, και για εκδίκηση για την ήττα που υπέστη στον εσωτερικό πόλεμο του 1944-1949. Και ως γνωστόν, το όπιο θολώνει το μυαλό και δεν επιτρέψει την ψύχραιμη και καθαρή σκέψη.
Να σημειώσουμε δε στο σημείο αυτό ότι εκείνη την κρίσιμη δεκαετία, που τα κόμματα της Αριστεράς αποτελούσαν το δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, μπήκαν τα γερά θεμέλια της χρεοκοπίας που εμφανίστηκε με την άγρια μορφή το 2010, με τις γνωστές μεθοδεύσεις Γ. Παπανδρέου-Γ. Παπακωνσταντίνου. Εκείνη τη δεκαετία, αντί να γίνει ο πραγματικός εκσυγχρονισμός του ελληνικού κράτους, πάνω στον οποίο θα στηριζόταν η ανάπτυξη ενός βιώσιμου οικονομικού μοντέλου, αναπτύχθηκε ο λαϊκισμός, ο στυγνός κομματισμός, ο θανατηφόρος για την οικονομία αλλά και για τη δημοκρατία κομματικός συνδικαλισμός στο κράτος και τα πανεπιστήμια, οι άκρατες και άκριτες παροχές προς όλους, με κάποια ψίχουλα και προς τους μη προνομιούχους, με αποτέλεσμα την υπερδιόγκωση του δημόσιου χρέους.
Το σχέδιο του παμπόνηρου Ανδρέα ήταν ξεκάθαρο. Με τις πράξεις του αυτές και με τα ψίχουλα που έδωσε σε πολλά επίπεδα στα κόμματα της αριστεράς και στο λαό, είχε ανά πάσα στιγμή την Αριστερά στο τσεπάκι του, την οποία ταυτόχρονα καθιστούσε και συνένοχη στο έγκλημα που καλούμαστε να πληρώσουμε σήμερα, αυτό που η Αριστερά επιχειρεί να χρεώσει στα κόμματα που κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια, λες και αυτή δεν συμμετείχε στο φαγοπότι και την αθλιότητα της διάλυσης του κράτους και της οικονομίας, στο όνομα του εκδημοκρατισμού και της προόδου.
Σήμερα ήλθε η ώρα να πληρώσουμε τα λάθη που έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, με την ανοχή και τη συνενοχή σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα στα εγκλήματα που έγιναν την αμαρτωλή δεκαετία του ’80, των κομμάτων της Αριστεράς.
Να σημειώσουμε ότι όλα αυτά έγιναν στην πλάτη αλλά και με την έγκριση των Ελλήνων πολιτών, που κάθε φορά πείθονταν από τα λαϊκιστικά συνθήματα άθλιων και ανεύθυνων πολιτικών, που κάθονταν στο τιμόνι οδηγώντας το καράβι απ’ ευθείας στα βράχια. Και αντί οι πολίτες να διδάσκονται από τα δικά τους λάθη και να δίνουν διορθωτική πορεία, στις επόμενες εκλογές έκαναν τα ίδια και χειρότερα λάθη. Ένας λαός και ένα εκλογικό σώμα κυριολεκτικά παράδεισος για τους πάσης φύσεως λαϊκιστές.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, ασχέτως με το τί ήθελε να εκφράσει το εκλογικό σώμα, είχαμε μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Βγήκαν έξω από το πολιτικό προσκήνιο -ελπίζουμε μόνιμα- αρκετές δεκάδες πολιτικών που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά ενός απολύτως διεφθαρμένου συστήματος, αυτού που επιβράβευε τόσα χρόνια το μεθυσμένο από το όπιο του λαϊκισμού εκλογικό σώμα. Θα μπορούσαμε ότι έτσι κλείνει ο κύκλος της Μεταπολίτευσης και η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» πετιέται στα άχρηστα της ιστορίας, εκεί που είναι η θέση της, αφού είναι ό,τι πιο ανέντιμο, ανεύθυνο και διεφθαρμένο γέννησε η ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο. Αν και έμειναν κάτι «υπόλοιπα» του κύκλου της Μεταπολίτευσης στο κόμμα που πρώτευσε, κυρίως λόγω του μπόνους των 50 εδρών, με την ελπίδα ότι και στην πλευρά αυτή θα ξεκαθαρίσει το τοπίο σε επόμενη φάση, οπότε και ελπίζουμε να μας κλείσει ερμητικά ο τελευταίος την πόρτα.
Αυτή ήταν η θετική εξέλιξη.
Όμως, για να παραφράσουμε τη ρήση των προγόνων μας, ουδέν καλόν αμιγές κακού, αφού οι πολίτες μαγεύτηκαν και πάλι από τα θέλγητρα του λαϊκισμού, ο οποίος φαίνεται ότι είναι ανίκητος στη χώρα μας.
Τη φορά αυτή οι δυνάμεις του λαϊκισμού καβάλησαν το καλάμι του λεγόμενου αντιμνημονιακού αγώνα, τζογάροντας στις τραγικές συνέπειες που είχε η υπογραφή και εφαρμογή του μνημονίου σε εργαζόμενους, μισθωτούς και συνταξιούχους, που απειλούνται κυριολεκτικά με καταστροφή από την εφαρμογή του.
Είναι αλήθεια ότι ήταν απαραίτητη μια σκληρή αλλά εθνικά υπεύθυνη γραμμή απέναντι στην Ε.Ε. και του ΔΝΤ, γύρω από την οποία θα μπορούσε να συσπειρωθεί ο λαός, με στόχο τον μετριασμό των συνεπειών του μνημονίου και ταυτόχρονη διαφύλαξη της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. Αυτή η γραμμή θα ήταν η τρίτη επιλογή, πέραν του στείρου, αποπροσανατολιστικού και καταστροφικού για τα εθνικά μας συμφέροντα διπόλου μνημόνιο-αντιμνημόνιο και θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με την Ευρώπη και το ΔΝΤ, με αποφασιστικότητα και σωφροσύνη, τη βελτίωση των όρων του μνημονίου. Αν είχε αναπτυχθεί αυτή η γραμμή, τότε πράγματι θα μπορούσαμε να μιλάμε για το τέλος της Μεταπολίτευσης και για μια νέα περίοδο στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.
Όμως, όπως αποδεικνύεται μετεκλογικά, με την αλαζονική και ανεύθυνη στάση που κρατούν τα κόμματα αυτά στη φάση των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό κυβέρνησης, εδώ μιλάμε για μια άλλη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν», του Γιώργου Παπανδρέου, που χάιδεψε τ’ αυτιά των πολιτών, με στόχο τον εγκλωβισμό του και τις ψήφους των ψηφοφόρων. Και το λέμε αυτό γιατί πέρα από την άρνηση του μνημονίου δεν υπάρχει καμία απολύτως ρεαλιστική πρόταση για την επόμενη μέρα.
Από αυτά που διαβάζουμε και προσλαμβάνουμε, όλο το σχέδιο των αντιμνημονιακών δυνάμεων στηρίζεται στη μπλόφα, με το εξής σκεπτικό: Θα καταγγείλουμε το μνημόνιο, και όχι μόνο δεν θα μας διώξουν από το ευρώ, γιατί αυτό θα τους κοστίσει, αλλά θα αναγκαστούν να μας δώσουν από πάνω και λεφτά, για να συνεχίσουμε τα σοσιαλιστικά πειράματα που έμειναν μισά από τη δεκαετία του ’80.
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται οι νεολαϊκιστές αυτό το ζήτημα, που θα κρίνει την τύχη και τη διεθνή θέση της χώρας για ολόκληρο τον 21ο αιώνα, θυμίζει παρτίδα ούτε καν σκάκι, γιατί εκεί απαιτείται στρατηγική, αλλά τάβλι. Μόνο που στη ζαριά του νεολαϊκισμού δεν θα κριθεί η τύχη της παρτίδας, αλλά της πατρίδας μας.
Α, και να μην ξεχνιόμαστε, όταν οι νεολαϊκιστές αναλάβουν την εξουσία και μειωθούν ακόμα περισσότερο οι μισθοί και οι συντάξεις -πράγμα που απευχόμεθα- τότε θα πέσουν κι αυτοί θύματα των επόμενων υπερλαϊκιστών!!!
Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Τη στιγμή που θα περίμενε κανείς η επιλογή αυτή να τύχει στήριξης και θερμής υποδοχής από την κεντροαριστερά και από το μέρος εκείνο της αριστεράς που δεν ήταν ταυτισμένη με τη Μόσχα, αφού η ΕΟΚ ήταν πραγματικά ένας τρίτος δρόμος που ανακούφιζε τη δύσμοιρη πατρίδα μας, ο συγκεκριμένος χώρος, εκμεταλλευόμενος τις τραυματικές εμπειρίες και το συναισθηματισμό των Ελλήνων, παρά τα μεταξύ τους προβλήματα, ενώθηκε κάτω από τα συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Έξω οι βάσεις του θανάτου».
Τα συνθήματα αυτά κυριάρχησαν τη δεκαετία του ’80, λειτουργώντας ως όπιο στον λαό της Αριστεράς που διψούσε κυρίως για τρία πράγματα: για νομή της εξουσίας, για δικαίωση για τις αδικίες που υπέστη από το κράτος της Δεξιάς, και για εκδίκηση για την ήττα που υπέστη στον εσωτερικό πόλεμο του 1944-1949. Και ως γνωστόν, το όπιο θολώνει το μυαλό και δεν επιτρέψει την ψύχραιμη και καθαρή σκέψη.
Να σημειώσουμε δε στο σημείο αυτό ότι εκείνη την κρίσιμη δεκαετία, που τα κόμματα της Αριστεράς αποτελούσαν το δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, μπήκαν τα γερά θεμέλια της χρεοκοπίας που εμφανίστηκε με την άγρια μορφή το 2010, με τις γνωστές μεθοδεύσεις Γ. Παπανδρέου-Γ. Παπακωνσταντίνου. Εκείνη τη δεκαετία, αντί να γίνει ο πραγματικός εκσυγχρονισμός του ελληνικού κράτους, πάνω στον οποίο θα στηριζόταν η ανάπτυξη ενός βιώσιμου οικονομικού μοντέλου, αναπτύχθηκε ο λαϊκισμός, ο στυγνός κομματισμός, ο θανατηφόρος για την οικονομία αλλά και για τη δημοκρατία κομματικός συνδικαλισμός στο κράτος και τα πανεπιστήμια, οι άκρατες και άκριτες παροχές προς όλους, με κάποια ψίχουλα και προς τους μη προνομιούχους, με αποτέλεσμα την υπερδιόγκωση του δημόσιου χρέους.
Το σχέδιο του παμπόνηρου Ανδρέα ήταν ξεκάθαρο. Με τις πράξεις του αυτές και με τα ψίχουλα που έδωσε σε πολλά επίπεδα στα κόμματα της αριστεράς και στο λαό, είχε ανά πάσα στιγμή την Αριστερά στο τσεπάκι του, την οποία ταυτόχρονα καθιστούσε και συνένοχη στο έγκλημα που καλούμαστε να πληρώσουμε σήμερα, αυτό που η Αριστερά επιχειρεί να χρεώσει στα κόμματα που κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια, λες και αυτή δεν συμμετείχε στο φαγοπότι και την αθλιότητα της διάλυσης του κράτους και της οικονομίας, στο όνομα του εκδημοκρατισμού και της προόδου.
Σήμερα ήλθε η ώρα να πληρώσουμε τα λάθη που έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, με την ανοχή και τη συνενοχή σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα στα εγκλήματα που έγιναν την αμαρτωλή δεκαετία του ’80, των κομμάτων της Αριστεράς.
Να σημειώσουμε ότι όλα αυτά έγιναν στην πλάτη αλλά και με την έγκριση των Ελλήνων πολιτών, που κάθε φορά πείθονταν από τα λαϊκιστικά συνθήματα άθλιων και ανεύθυνων πολιτικών, που κάθονταν στο τιμόνι οδηγώντας το καράβι απ’ ευθείας στα βράχια. Και αντί οι πολίτες να διδάσκονται από τα δικά τους λάθη και να δίνουν διορθωτική πορεία, στις επόμενες εκλογές έκαναν τα ίδια και χειρότερα λάθη. Ένας λαός και ένα εκλογικό σώμα κυριολεκτικά παράδεισος για τους πάσης φύσεως λαϊκιστές.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, ασχέτως με το τί ήθελε να εκφράσει το εκλογικό σώμα, είχαμε μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Βγήκαν έξω από το πολιτικό προσκήνιο -ελπίζουμε μόνιμα- αρκετές δεκάδες πολιτικών που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά ενός απολύτως διεφθαρμένου συστήματος, αυτού που επιβράβευε τόσα χρόνια το μεθυσμένο από το όπιο του λαϊκισμού εκλογικό σώμα. Θα μπορούσαμε ότι έτσι κλείνει ο κύκλος της Μεταπολίτευσης και η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» πετιέται στα άχρηστα της ιστορίας, εκεί που είναι η θέση της, αφού είναι ό,τι πιο ανέντιμο, ανεύθυνο και διεφθαρμένο γέννησε η ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο. Αν και έμειναν κάτι «υπόλοιπα» του κύκλου της Μεταπολίτευσης στο κόμμα που πρώτευσε, κυρίως λόγω του μπόνους των 50 εδρών, με την ελπίδα ότι και στην πλευρά αυτή θα ξεκαθαρίσει το τοπίο σε επόμενη φάση, οπότε και ελπίζουμε να μας κλείσει ερμητικά ο τελευταίος την πόρτα.
Αυτή ήταν η θετική εξέλιξη.
Όμως, για να παραφράσουμε τη ρήση των προγόνων μας, ουδέν καλόν αμιγές κακού, αφού οι πολίτες μαγεύτηκαν και πάλι από τα θέλγητρα του λαϊκισμού, ο οποίος φαίνεται ότι είναι ανίκητος στη χώρα μας.
Τη φορά αυτή οι δυνάμεις του λαϊκισμού καβάλησαν το καλάμι του λεγόμενου αντιμνημονιακού αγώνα, τζογάροντας στις τραγικές συνέπειες που είχε η υπογραφή και εφαρμογή του μνημονίου σε εργαζόμενους, μισθωτούς και συνταξιούχους, που απειλούνται κυριολεκτικά με καταστροφή από την εφαρμογή του.
Είναι αλήθεια ότι ήταν απαραίτητη μια σκληρή αλλά εθνικά υπεύθυνη γραμμή απέναντι στην Ε.Ε. και του ΔΝΤ, γύρω από την οποία θα μπορούσε να συσπειρωθεί ο λαός, με στόχο τον μετριασμό των συνεπειών του μνημονίου και ταυτόχρονη διαφύλαξη της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. Αυτή η γραμμή θα ήταν η τρίτη επιλογή, πέραν του στείρου, αποπροσανατολιστικού και καταστροφικού για τα εθνικά μας συμφέροντα διπόλου μνημόνιο-αντιμνημόνιο και θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με την Ευρώπη και το ΔΝΤ, με αποφασιστικότητα και σωφροσύνη, τη βελτίωση των όρων του μνημονίου. Αν είχε αναπτυχθεί αυτή η γραμμή, τότε πράγματι θα μπορούσαμε να μιλάμε για το τέλος της Μεταπολίτευσης και για μια νέα περίοδο στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.
Όμως, όπως αποδεικνύεται μετεκλογικά, με την αλαζονική και ανεύθυνη στάση που κρατούν τα κόμματα αυτά στη φάση των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό κυβέρνησης, εδώ μιλάμε για μια άλλη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν», του Γιώργου Παπανδρέου, που χάιδεψε τ’ αυτιά των πολιτών, με στόχο τον εγκλωβισμό του και τις ψήφους των ψηφοφόρων. Και το λέμε αυτό γιατί πέρα από την άρνηση του μνημονίου δεν υπάρχει καμία απολύτως ρεαλιστική πρόταση για την επόμενη μέρα.
Από αυτά που διαβάζουμε και προσλαμβάνουμε, όλο το σχέδιο των αντιμνημονιακών δυνάμεων στηρίζεται στη μπλόφα, με το εξής σκεπτικό: Θα καταγγείλουμε το μνημόνιο, και όχι μόνο δεν θα μας διώξουν από το ευρώ, γιατί αυτό θα τους κοστίσει, αλλά θα αναγκαστούν να μας δώσουν από πάνω και λεφτά, για να συνεχίσουμε τα σοσιαλιστικά πειράματα που έμειναν μισά από τη δεκαετία του ’80.
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται οι νεολαϊκιστές αυτό το ζήτημα, που θα κρίνει την τύχη και τη διεθνή θέση της χώρας για ολόκληρο τον 21ο αιώνα, θυμίζει παρτίδα ούτε καν σκάκι, γιατί εκεί απαιτείται στρατηγική, αλλά τάβλι. Μόνο που στη ζαριά του νεολαϊκισμού δεν θα κριθεί η τύχη της παρτίδας, αλλά της πατρίδας μας.
Α, και να μην ξεχνιόμαστε, όταν οι νεολαϊκιστές αναλάβουν την εξουσία και μειωθούν ακόμα περισσότερο οι μισθοί και οι συντάξεις -πράγμα που απευχόμεθα- τότε θα πέσουν κι αυτοί θύματα των επόμενων υπερλαϊκιστών!!!
Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Κυριακή 6 Μαΐου 2012
Τί επιδιώκει η Άγκυρα στη Ρόδο και το Καστελόριζο; - Του Σάββα Καλεντερίδη
«Τούρκος γιοφύρι κι αν γενεί, πάνω του μην πατήσεις»
Λαϊκή παροιμία
Υποτίθεται ότι μετά τη στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που άρχισε με την άρση του βέτο για την είσοδο της Τουρκίας στην Τελωνειακή Ένωση (1996), χάριν της οποίας διευκολύνθηκαν οι εμπορικές της συναλλαγές με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ολοκληρώθηκε το 1999 με την ανακήρυξη της Τουρκίας ως υποψήφιας προς ένταξη χώρα στην Ε.Ε., η Τουρκία, στη λογική της αμοιβαιότητας, θα είχε ανταποκριθεί στις κινήσεις καλής θέλησης της Ελλάδος και θα είχε ακολουθήσει μια άλλη πολιτική απέναντι στην πατρίδα μας.
Να σημειώσουμε ότι εκείνης της ιστορικής της Συνόδου του Ελσίνκι, όπου η Ελλάδα άνοιξε διάπλατα τις πύλες της Ευρώπης στην Τουρκία, είχε προηγηθεί άλλη μια «καλή πράξη» της κυβέρνησης του ανεκδιήγητου Σημίτη, η παράδοση του Οτζαλάν με ενέργειες της κυβέρνησής του στους Τούρκους (αυτό κι αν ήταν ‘κίνηση καλής θέλησης’), εξέλιξη που έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία από τη μια να κλείσει ανώδυνα για ένα κρίσιμο διάστημα το Κουρδικό και από την άλλη να επιδοθεί απερίσπαστη στο σχέδιό της να μετατραπεί σε οικονομική και πολιτική υπερδύναμη στην περιοχή, εφαρμόζοντας το δόγμα του νεοοθωμανισμού. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της ευεργεσίας που έκανε η Ελλάδα στην Τουρκία, αναφέρουμε απλά στους αναγνώστες μας ότι οι τουρκικές εξαγωγές, από 26 δισεκατομμύρια δολάρια που ήταν το 1999, έκλεισαν το 2011 στα 135 δισεκατομμύρια, ενώ το 2012 αναμένεται να αγγίξουν τα 150 δισεκατομμύρια, με την Ελλάδα να κάνει ...πάρτι, επειδή οι εξαγωγές της ξεπέρασαν 20 δισεκατομμύρια το 2011.
Όλα αυτά τα χρόνια, που οι ελληνικές κυβερνήσεις υποστήριξαν θα λέγαμε σκανδαλωδώς τις κυβερνήσεις Ερντογάν, θα περίμενε κανείς να αλλάξει η συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Για να αρχίσουμε από τα ανώδυνα, θα περιμέναμε να αλλάξει η ανθελληνική πολιτική περικύκλωσης της Ελλάδος, και συγκεκριμένα οι συνεργασίες της Τουρκίας με την Αλβανία και τα Σκόπια, που έχει ξεκάθαρα ως στόχο να πλήξει τα ελληνικά συμφέροντα.
Επίσης, θα περίμενε κανείς να «εξημερωθεί το θηρίο», αυτός ήταν ο όρος που επικαλούνταν οι θιασώτες αυτής της πολιτικής, και με τις παραινέσεις ή τους όρους που θα έθετε η Ε.Ε. για να προχωρήσει η ενταξιακή της πορεία, θα αναγκαζόταν η Τουρκία να τροποποιήσει την πολιτική της στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.
Αντί αυτού, η Τουρκία, αφού πρώτα εξόντωσε με σχέδιο ψυχρού δολοφόνου τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, ακολούθησε μια πολιτική οργάνωσης σε παρακρατική βάση των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης (η παραστρατιωτική βάση ενδέχεται να ακολουθήσει), με τον Τούρκο πρόξενο να υπερβαίνει με πρωτοφανή αναίδεια το ρόλο του και τα διπλωματικά ειωθότα και το ελληνικό κράτος να παρακολουθεί σαν παράλυτο την τουρκική πολιτική αποσταθεροποίησης της περιοχής.
Όσον αφορά στο Κυπριακό, εκεί η Τουρκία όχι μόνο δεν αναγνώρισε την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως είχε υποχρέωση με την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, αλλά προχωρεί με ταχείς ρυθμούς στην αναγνώριση του παράνομου κράτους των κατεχομένων, εκμεταλλευόμενη τη θέση του Γενικού Γραμματέα στην Ισλαμική Διάσκεψη, που κατέχει Τούρκος αξιωματούχος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Τουρκία φθάνει στο σημείο να ασχημονεί έναντι ολόκληρης της Ε.Ε., δηλώνοντας με αλαζονεία ότι δεν πρόκειται να έχει καμία σχέση και επαφή με την προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε. το δεύτερο εξάμηνο του 2012, που είναι η Κυπριακή Δημοκρατία.
Εκεί που η Τουρκία δίνει ρεσιτάλ αδιαλλαξίας και επιθετικότητας, είναι το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου. Πρώτα απ’ όλα, συνεχίζεται το εξής παράδοξο. Η Τουρκία, που απολαμβάνει της στήριξης της Ελλάδος για την πορεία της προς την Ε.Ε., συνεχίζει να απειλεί ένα μέλος της, την Ελλάδα, με πόλεμο, σε περίπτωση που κάνει χρήση του νομίμου δικαιώματός της, που είναι η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, αφού προηγουμένως με εντελώς παράνομο τρόπο υπέγραψε συμφωνία με το παράνομο κράτος των κατεχομένων και έχει αρχίσει ήδη έρευνες για την εύρεση πετρελαίου στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, πρόσφατα δημοσίευσε στην επίσημη εφημερίδα της τουρκικής κυβερνήσεως υπουργικές αποφάσεις, με τις οποίες εξουσιοδοτείται η κρατική Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων (ΤΡΑΟ) να διεξάγει έρευνες μεταξύ άλλων και σε περιοχές που βρίσκονται εντός της κυπριακής και της ελλαδικής υφαλοκρηπίδας, ανοικτά της Ρόδου και του Καστελορίζου.
Μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τις ενέργειες της Άγκυρας να κάνει έρευνες στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως πράξη αντεκδίκησης στα τεκταινόμενα στο Οικόπεδο Αφροδίτη αλλά και στα άλλα Οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, τεκταινόμενα που εξελίσσονται με βάση το διεθνές δίκαιο, όπως όλοι αποδέχονται πλην της Τουρκίας.
Επίσης μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τις ενέργειες της Άγκυρας να ανακοινώσει υπουργικές αποφάσεις για διεξαγωγή ερευνών στην υφαλοκρηπίδα της Ρόδου και του Καστελορίζου, ως αντανακλαστικές και -σύμφωνα με τη λογική της Άγκυρας- ισοδύναμες ενέργειες στις κινήσεις της Ελλάδος να προχωρήσει σε ενέργειες που θα οδηγήσουν στην εκμετάλλευση θαλασσίων περιοχών της Δυτικής Ελλάδος και ΝΔ της Κρήτης.
Όσον αφορά τα πρακτικά αποτελέσματα που παράγουν οι αποφάσεις και οι ενέργειες της Άγκυρας, είναι εξαιρετικά περιορισμένα, αφού η ΤΡΑΟ δεν έχει τις τεχνικές δυνατότητες και την εμπειρία να προχωρήσει στην εκμετάλλευση πιθανόν κοιτασμάτων, ενώ θεωρείται απίθανο να συμμετέχουν ξένες εταιρείες σε τέτοιες καταφανώς παράνομες διαδικασίες.
Υπάρχουν όμως τα πολιτικά αποτελέσματα που παράγουν και οι συμβολισμοί που προκαλούν σε διεθνές επίπεδο, αφού η Τουρκία όχι μόνο γκριζάρει, αλλά διεκδικεί και καπηλεύεται ελληνική με βάση το διεθνές δίκαιο υφαλοκρηπίδα.
Αυτές τις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας, που είναι παράνομες και παραβιάζουν κατάφορα τα νόμιμα συμφέροντα της Κύπρου και της Ελλάδος, θα κληθεί να διαχειριστεί με υπευθυνότητα η επόμενη κυβέρνηση, που θα προκύψει από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, σε στενή συνεργασία με την κυπριακή κυβέρνηση.
Εμείς να σημειώσουμε ότι στην εν εξελίξει οικονομική έρχεται να προστεθεί και η πολιτική αστάθεια στη χώρα μας, ενώ ασταθές είναι και το τοπίο στην Κύπρο. Δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε την ευχή οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία να πράξουν το καλύτερο για τα εθνικά μας συμφέροντα και να αποφύγουν ολισθήματα όπως αυτό που έκανε ο πρώην υπουργός εξωτερικών κ. Δρούτσας, όταν άφησε αναπάντητη την πρόκληση Νταβούτογλου, όταν ευρισκόμενος στη Ρόδο, ο Τούρκος ομόλογός του δήλωσε ενώπιόν του ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο. Εκτός κι αν αυτό συμπεριλαμβάνεται σε δεσμεύσεις που έδωσε ο κ. Παπανδρέου, κατά την επίσκεψή του στο Ερζερούμ.
Και για να γίνουμε πιο σαφείς, με βάση την επίσημη τουρκική θέση, Ελλάδα και Τουρκία δεσμεύονται από το Πρωτόκολλο της Βέρνης να αποφύγουν κάθε μονομερή ενέργεια στο Αιγαίο, μέχρι την επίτευξη συμφωνίας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία, που πέτυχε αυτό που ήθελε στο Αιγαίο, θέτει το Καστελόριζο εκτός Αιγαίου και προχωρεί στις μονομερείς ενέργειες που αναφέρθηκαν παραπάνω, θεωρώντας ότι ΔΕΝ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΒΕΡΝΗΣ, του οποίου την εφαρμογή απαιτεί η ίδια από την Ελλάδα στο Αιγαίο.
Αυτά παθαίνει ένας λαός, όταν δεν διεκδικεί ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση και τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής, αφήνοντάς την στα χέρια (εξ αντικειμένου) προδοτών ή ηλιθίων, και όταν δεν σταθμίζει και δεν υπολογίζει που και σε ποιους δίνει την ψήφο του στις εκλογές.
Καλό βόλι Έλληνες την Κυριακή!
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Λαϊκή παροιμία
Υποτίθεται ότι μετά τη στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που άρχισε με την άρση του βέτο για την είσοδο της Τουρκίας στην Τελωνειακή Ένωση (1996), χάριν της οποίας διευκολύνθηκαν οι εμπορικές της συναλλαγές με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ολοκληρώθηκε το 1999 με την ανακήρυξη της Τουρκίας ως υποψήφιας προς ένταξη χώρα στην Ε.Ε., η Τουρκία, στη λογική της αμοιβαιότητας, θα είχε ανταποκριθεί στις κινήσεις καλής θέλησης της Ελλάδος και θα είχε ακολουθήσει μια άλλη πολιτική απέναντι στην πατρίδα μας.
Να σημειώσουμε ότι εκείνης της ιστορικής της Συνόδου του Ελσίνκι, όπου η Ελλάδα άνοιξε διάπλατα τις πύλες της Ευρώπης στην Τουρκία, είχε προηγηθεί άλλη μια «καλή πράξη» της κυβέρνησης του ανεκδιήγητου Σημίτη, η παράδοση του Οτζαλάν με ενέργειες της κυβέρνησής του στους Τούρκους (αυτό κι αν ήταν ‘κίνηση καλής θέλησης’), εξέλιξη που έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία από τη μια να κλείσει ανώδυνα για ένα κρίσιμο διάστημα το Κουρδικό και από την άλλη να επιδοθεί απερίσπαστη στο σχέδιό της να μετατραπεί σε οικονομική και πολιτική υπερδύναμη στην περιοχή, εφαρμόζοντας το δόγμα του νεοοθωμανισμού. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της ευεργεσίας που έκανε η Ελλάδα στην Τουρκία, αναφέρουμε απλά στους αναγνώστες μας ότι οι τουρκικές εξαγωγές, από 26 δισεκατομμύρια δολάρια που ήταν το 1999, έκλεισαν το 2011 στα 135 δισεκατομμύρια, ενώ το 2012 αναμένεται να αγγίξουν τα 150 δισεκατομμύρια, με την Ελλάδα να κάνει ...πάρτι, επειδή οι εξαγωγές της ξεπέρασαν 20 δισεκατομμύρια το 2011.
Όλα αυτά τα χρόνια, που οι ελληνικές κυβερνήσεις υποστήριξαν θα λέγαμε σκανδαλωδώς τις κυβερνήσεις Ερντογάν, θα περίμενε κανείς να αλλάξει η συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Για να αρχίσουμε από τα ανώδυνα, θα περιμέναμε να αλλάξει η ανθελληνική πολιτική περικύκλωσης της Ελλάδος, και συγκεκριμένα οι συνεργασίες της Τουρκίας με την Αλβανία και τα Σκόπια, που έχει ξεκάθαρα ως στόχο να πλήξει τα ελληνικά συμφέροντα.
Επίσης, θα περίμενε κανείς να «εξημερωθεί το θηρίο», αυτός ήταν ο όρος που επικαλούνταν οι θιασώτες αυτής της πολιτικής, και με τις παραινέσεις ή τους όρους που θα έθετε η Ε.Ε. για να προχωρήσει η ενταξιακή της πορεία, θα αναγκαζόταν η Τουρκία να τροποποιήσει την πολιτική της στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.
Αντί αυτού, η Τουρκία, αφού πρώτα εξόντωσε με σχέδιο ψυχρού δολοφόνου τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, ακολούθησε μια πολιτική οργάνωσης σε παρακρατική βάση των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης (η παραστρατιωτική βάση ενδέχεται να ακολουθήσει), με τον Τούρκο πρόξενο να υπερβαίνει με πρωτοφανή αναίδεια το ρόλο του και τα διπλωματικά ειωθότα και το ελληνικό κράτος να παρακολουθεί σαν παράλυτο την τουρκική πολιτική αποσταθεροποίησης της περιοχής.
Όσον αφορά στο Κυπριακό, εκεί η Τουρκία όχι μόνο δεν αναγνώρισε την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως είχε υποχρέωση με την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, αλλά προχωρεί με ταχείς ρυθμούς στην αναγνώριση του παράνομου κράτους των κατεχομένων, εκμεταλλευόμενη τη θέση του Γενικού Γραμματέα στην Ισλαμική Διάσκεψη, που κατέχει Τούρκος αξιωματούχος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Τουρκία φθάνει στο σημείο να ασχημονεί έναντι ολόκληρης της Ε.Ε., δηλώνοντας με αλαζονεία ότι δεν πρόκειται να έχει καμία σχέση και επαφή με την προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε. το δεύτερο εξάμηνο του 2012, που είναι η Κυπριακή Δημοκρατία.
Εκεί που η Τουρκία δίνει ρεσιτάλ αδιαλλαξίας και επιθετικότητας, είναι το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου. Πρώτα απ’ όλα, συνεχίζεται το εξής παράδοξο. Η Τουρκία, που απολαμβάνει της στήριξης της Ελλάδος για την πορεία της προς την Ε.Ε., συνεχίζει να απειλεί ένα μέλος της, την Ελλάδα, με πόλεμο, σε περίπτωση που κάνει χρήση του νομίμου δικαιώματός της, που είναι η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, αφού προηγουμένως με εντελώς παράνομο τρόπο υπέγραψε συμφωνία με το παράνομο κράτος των κατεχομένων και έχει αρχίσει ήδη έρευνες για την εύρεση πετρελαίου στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, πρόσφατα δημοσίευσε στην επίσημη εφημερίδα της τουρκικής κυβερνήσεως υπουργικές αποφάσεις, με τις οποίες εξουσιοδοτείται η κρατική Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων (ΤΡΑΟ) να διεξάγει έρευνες μεταξύ άλλων και σε περιοχές που βρίσκονται εντός της κυπριακής και της ελλαδικής υφαλοκρηπίδας, ανοικτά της Ρόδου και του Καστελορίζου.
Μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τις ενέργειες της Άγκυρας να κάνει έρευνες στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως πράξη αντεκδίκησης στα τεκταινόμενα στο Οικόπεδο Αφροδίτη αλλά και στα άλλα Οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, τεκταινόμενα που εξελίσσονται με βάση το διεθνές δίκαιο, όπως όλοι αποδέχονται πλην της Τουρκίας.
Επίσης μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τις ενέργειες της Άγκυρας να ανακοινώσει υπουργικές αποφάσεις για διεξαγωγή ερευνών στην υφαλοκρηπίδα της Ρόδου και του Καστελορίζου, ως αντανακλαστικές και -σύμφωνα με τη λογική της Άγκυρας- ισοδύναμες ενέργειες στις κινήσεις της Ελλάδος να προχωρήσει σε ενέργειες που θα οδηγήσουν στην εκμετάλλευση θαλασσίων περιοχών της Δυτικής Ελλάδος και ΝΔ της Κρήτης.
Όσον αφορά τα πρακτικά αποτελέσματα που παράγουν οι αποφάσεις και οι ενέργειες της Άγκυρας, είναι εξαιρετικά περιορισμένα, αφού η ΤΡΑΟ δεν έχει τις τεχνικές δυνατότητες και την εμπειρία να προχωρήσει στην εκμετάλλευση πιθανόν κοιτασμάτων, ενώ θεωρείται απίθανο να συμμετέχουν ξένες εταιρείες σε τέτοιες καταφανώς παράνομες διαδικασίες.
Υπάρχουν όμως τα πολιτικά αποτελέσματα που παράγουν και οι συμβολισμοί που προκαλούν σε διεθνές επίπεδο, αφού η Τουρκία όχι μόνο γκριζάρει, αλλά διεκδικεί και καπηλεύεται ελληνική με βάση το διεθνές δίκαιο υφαλοκρηπίδα.
Αυτές τις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας, που είναι παράνομες και παραβιάζουν κατάφορα τα νόμιμα συμφέροντα της Κύπρου και της Ελλάδος, θα κληθεί να διαχειριστεί με υπευθυνότητα η επόμενη κυβέρνηση, που θα προκύψει από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, σε στενή συνεργασία με την κυπριακή κυβέρνηση.
Εμείς να σημειώσουμε ότι στην εν εξελίξει οικονομική έρχεται να προστεθεί και η πολιτική αστάθεια στη χώρα μας, ενώ ασταθές είναι και το τοπίο στην Κύπρο. Δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε την ευχή οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία να πράξουν το καλύτερο για τα εθνικά μας συμφέροντα και να αποφύγουν ολισθήματα όπως αυτό που έκανε ο πρώην υπουργός εξωτερικών κ. Δρούτσας, όταν άφησε αναπάντητη την πρόκληση Νταβούτογλου, όταν ευρισκόμενος στη Ρόδο, ο Τούρκος ομόλογός του δήλωσε ενώπιόν του ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο. Εκτός κι αν αυτό συμπεριλαμβάνεται σε δεσμεύσεις που έδωσε ο κ. Παπανδρέου, κατά την επίσκεψή του στο Ερζερούμ.
Και για να γίνουμε πιο σαφείς, με βάση την επίσημη τουρκική θέση, Ελλάδα και Τουρκία δεσμεύονται από το Πρωτόκολλο της Βέρνης να αποφύγουν κάθε μονομερή ενέργεια στο Αιγαίο, μέχρι την επίτευξη συμφωνίας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία, που πέτυχε αυτό που ήθελε στο Αιγαίο, θέτει το Καστελόριζο εκτός Αιγαίου και προχωρεί στις μονομερείς ενέργειες που αναφέρθηκαν παραπάνω, θεωρώντας ότι ΔΕΝ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΒΕΡΝΗΣ, του οποίου την εφαρμογή απαιτεί η ίδια από την Ελλάδα στο Αιγαίο.
Αυτά παθαίνει ένας λαός, όταν δεν διεκδικεί ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση και τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής, αφήνοντάς την στα χέρια (εξ αντικειμένου) προδοτών ή ηλιθίων, και όταν δεν σταθμίζει και δεν υπολογίζει που και σε ποιους δίνει την ψήφο του στις εκλογές.
Καλό βόλι Έλληνες την Κυριακή!
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)