Έλληνας ο εξυπνότερος άνθρωπος στον κόσμο!

Την πρώτη θέση στο βάθρο των πιο έξυπνων ανθρώπων του κόσμο, κατέχει ένας Έλληνας. Ο Θεσσαλονικιός Ευάγγελος Κατσιούλης, άγγιξε το εκπληκτικό νούμερο των 198 μονάδων στο τεστ νοημοσύνης (IQ).
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Espresso ο κ. Κατσιούλης ανακάλυψε τυχαία ότι ο δείκτης νοημοσύνης του υπερτερεί κατά πολύ εκείνον του μέσου ανθρώπου. «Στο σχολείο είχα κάποιες ενδείξεις, καλές επιδόσεις, καλές θέσεις σε διαγωνισμούς, στις πανελλήνιες… αλλά ήταν πριν από κάποια χρόνια, όταν μπήκα σε μια ιστοσελίδα και μου εμφανίστηκε μια από τις διαφημίσεις για τεστ νοημοσύνης και το έκανα. Πήγα πολύ καλά μπήκα σε ένα ακόμα σάιτ και άρχισα να μετέχω σε λέσχες». Ο κ. Κατσιούλης, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο τμήμα Ιατρικής Βιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, ενώ οι σπουδές του επεκτείνονται στην Φιλοσοφία και την Ψυχοφαρμακολογία.
Τον δείκτη νοημοσύνης του κ Κατσούλη -σύμφωνα με τους επιστήμονες- κατέχει ένας στο δισεκατομμύριο ενώ, στη δεύτερη θέση στον κατάλογο του «World Genius Directory», βρίσκεται ο Αμερικανός Rick Rosner με 192.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το μέσο σκορ στις σχετικές μετρήσεις είναι το 100, με το 140 να θεωρείται υψηλό νούμερο. Όσοι δε σημειώνουν σκορ πάνω από 160, θεωρούνται ιδιοφυίες.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ" ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΟΖ

Είναι πλέον προφανές. Το γελοίο ΙQ 189 είναι πράκτορας κατά των Ελληνικών Συμφερόντων, Λαού κι Έθνους. Μετά τα όσα του καταμαρτύρησα τεκμηριωμένα, μετά το άδειασμα που έφαγε από τους Ανεξ. Έλληνες, ο προδότης αυτός επιμένει στην κήρυξη της ΑΟΖ  ΤΩΡΑ, παρόλο που ξέρει ότι αυτό σημαίνει την ΑΜΕΣΗ εκχώρηση της εκμετάλλευσης του ορυκτού της πλούτου (δηλ. της ΑΟΖ) στην Τρόικα, σύμφωνα με τα άρθρα 1 παρ.1,2, άρθρο 2 παρ.4β, 17, 18, του Μεσοπρόθεσμου του Ιουνίου του 2011 και με τα οποία παραχωρούμε ρητά όλα τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του ορυκτού μας πλούτου (και την ΑΟΖ δηλαδή) στο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (Ταμείο) τα έσοδα του οποίου.....
εξ ολοκλήρου θα πάνε για την εξόφληση των δανείων της χώρας στην Τρόικα. Όπως είχα πεί η κήρυξη της ΑΟΖ πρέπει να γίνει α) μετά την ακύρωση των Μνημονίων και του Μεσοπρόθεσμου, β) μετά την οριοθέτηση των 12 μιλίων ως όριο των χωρικών μας κυριαρχικών υδάτων στο Αιγαίο, όπως επιβεβαίωσε και ο Καμμένος δημόσια.

Το παραπάνω γελοίο IQ 189-το οποίο το περιφέρει ανά την Ελλάδα, όπως μερικοί την δυσμορφία των στα ΤΣΙΡΚΑ- επιμένει σε αυτήν του την προδοτική εμμονή και σπουδή για την κήρυξη της ΑΟΖ ΤΩΡΑ, πράγμα του σημαίνει την εκχώρησή της και με ΝΟΜΟ πλέον στην Τρόικα και στα ξένα Αμερικανο-Ισραηλινά συμφέροντα!!

Μάλιστα, τελευταίο, ο πράκτορας αυτός, απαντώντας στις αντιρρήσεις μου προβάλλει το εξής επιχείρημα, που απλά προδίδει τις προδοτικές του διαθέσεις, Λέει λοιπόν, ότι με το ΠΔ 10-02-2012, Ανώνυμη Εταιρεία στους σκοπούς της οποίας περιλαμβάνονται και:

1) Η διαχείριση για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου των αποκλειστικών δικαιωμάτων του στην αναζήτηση, έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στις χερσαίες, υπολίμνιες και υποθαλάσσιες περιοχές, στις οποίες η Ελληνική Δημοκρατία ασκεί κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα.

......................................................

2) Η διάρκεια της Εταιρίας ορίζεται σε ενενήντα εννέα (99) έτη, ενώ το Μετοχικό της Κεφάλαιο ανέρχεται στο ποσό του ενός εκατομμυρίου (1.000.000) ευρώ, το οποίο καταβάλλεται από το Ελληνικό Δημόσιο με μετρητά σε τρεις ισόποσες ετήσιες δόσεις. Για το Μετοχικό Κεφάλαιο εκδίδεται μία μετοχή, ονομαστική, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία είναι αμεταβίβαστη.

Kαι καταλήγει ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ αυτής εναντίον της Ελλάδος:

“Με αυτά τα δεδομένα που θα έπρεπε να είναι περισσότερο γνωστά, βλέπουμε ότι το πλαίσιο της θέσπισης της ΑΟΖ είναι απόλυτα ξεκάθαρο για τους υδρογονάνθρακες και θα ήταν καλό να είναι η βάση της οποιαδήποτε συζήτησης πάνω σε αυτό το θέμα, αλλιώς δεν έχει νόημα. Με αυτό το Προεδρικό Διάταγμα έχουμε την σύγκλιση των κομμάτων, αφού η ΑΟΖ θα είναι όντως για την πατρίδα μας”.

Αλλά ακόμα τα –ενδεχόμενα- έσοδα από τη  εκμετάλλευση των πετρελαίων στα χωρικά μας κυριαρχικά ύδατα, ή την ΑΟΖ-όταν κηρυχθεί και σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο, πάνε κι αυτά πλήρως της Τρόικa, για τους παρακάτω λόγους:

1) Είναι διαφορετικό πράγμα η κυριότητα (ιδιοκτησία, κυριαρχικά δικαιώματα), ενός πράγματος (ακινήτου, ή των πετρελαίων των χωρικών μας υδάτων) από κάποιον και διαφορετικό το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης (επικαρπία). του πράγματος αυτού από κάποιον άλλον.. Έτσι π.χ. ο πατέρας παραχωρεί με γονική παροχή το ακίνητο στην κόρη του κι αυτός (ο πατέρας) κρατά το μόνιμο αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης του  ακινήτου αυτού (για να μένει, ή άλλο τι) μέχρι να πεθάνει.

 Έτσι και με την Μόνη Μετοχή του Ελληνικού Δημοσίου για τα πετρέλαια των χωρικών υδάτων ή της ΑΟΖ. Η Μετοχή αυτή ανήκει αποκλειστικά στο Δημόσιο κι  είναι αμεταβίβαστη. Δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο είναι ΚΥΡΙΟ (Ιδιοκτήτης) των πετρελαίων στα χωρικά μας ύδατα και της ΑΟΖ, αλλά εκχωρεί αναγκαστικά το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσής της,  δηλ. την επικαρπία στην Τρόικα, σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο.

2)  Σύμφωνα με τα προαναφερόμενα άρθρα του Μεσοπρόθεσμου, περιέρχονται αναγκαστικά στο Ταμείο ΟΛΑ τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου (δηλ. και των χωρικών μας υδάτων και της ΑΟΖ), αποκλειστικά για την εξόφληση των δανείων. Συνεπώς η Μετοχή της ΑΕ του Δημοσίου εκχωρείται αναγκαστικά στον Ταμείο και στην Τρόικα.

3) Σύμφωνα με το 2^ο Μεσοπρόθεσμο, ιδρύθηκε ειδικό Ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο, το οποίο βρίσκεται υπό την αποκλειστική διαχείριση της Τρόικας-αποκλειομένης της Ελλάδος-στο οποίο κατατίθενται αυτόματα ΟΛΑ τα έσοδα του Ελληνικού Δημοσίου (από τις ΔΕΚΟ, τα εισιτήρια των αρχαιολογικών χώρων, της εφορίας, της εκμετάλλευσης των πετρελαίων των χωρικών μας υδάτων, της ΑΟΖ κλπ), αφαιρούνται τα οφειλόμενα (δόσεις) κι ότι περισσεύει-που δεν θα περισσεύει-θα έρχεται στην κυριότητα του ελληνικού δημοσίου.

Είναι προφανές λοιπόν ότι το Τσιρκάτο αυτό IQ 189, προσπαθεί να καλύψει την προδοτική του στάση και βεβιασμένη πρότασή του για κήρυξη της ΑΟΖ, με ένα ΨΕΜΑ ! Αυτή είναι και η λογική απόδειξη του προδοτικού του ΑΝΤΕΘΝΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ. Τον λόγο έχει πλέον η ΕΥΠ, η οποία πρέπει να ελέγξει ποίος χρηματοδοτεί την Ανθελληνική και Προδοτική προπαγάνδα υπέρ της ΑΟΖ και δράση του τύπου αυτού καθώς και τα κίνητρα και υπέρ ποίων δουλεύει. Τα θέμα είναι κρίσιμο και σημαντικότατο. Τη λύση θα την δώσουμε όμως εμείς….Ο ΛΑΟΣ και σύντομα…

«Στο όνομα του Ελληνικού Λαού…»

Με αγάπη, Δημ. Αντωνίου

ΙΔΟΥ ΠΛΗΡΕΣ ΤΟ ΠΔ/20-02-2012

Υπεγράφη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια το Προεδρικό Διάταγμα «Σύσταση της Ανώνυμης Εταιρίας με την επωνυμία: “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ Α.Ε. (Ε.Δ.Ε.Υ. Α.Ε.)” – ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΥΤΗΣ».

Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα:

1. Στους σκοπούς της εταιρίας περιλαμβάνονται και:

α) Η διαχείριση για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου των αποκλειστικών δικαιωμάτων του στην αναζήτηση, έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στις χερσαίες, υπολίμνιες και υποθαλάσσιες περιοχές, στις οποίες η Ελληνική Δημοκρατία ασκεί κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα.

β) Η διαχείριση, ο έλεγχος και η παρακολούθηση όλων των σχετικών συμβάσεων που έχουν συναφθεί στο παρελθόν από το Δημόσιο ή για λογαριασμό αυτού με τρίτους.

γ) Η διερεύνηση και αξιολόγηση του δυναμικού της χώρας σε υδρογονάνθρακες, καθώς και ο προγραμματισμός της ανάθεσης και η επίβλεψη εργασιών διερεύνησης και αξιολόγησης του δυναμικού αυτής.

2. Η διάρκεια της Εταιρίας ορίζεται σε ενενήντα εννέα (99) έτη, ενώ το Μετοχικό της Κεφάλαιο ανέρχεται στο ποσό του ενός εκατομμυρίου (1.000.000) ευρώ, το οποίο καταβάλλεται από το Ελληνικό Δημόσιο με μετρητά σε τρεις ισόποσες ετήσιες δόσεις. Για το Μετοχικό Κεφάλαιο εκδίδεται μία μετοχή, ονομαστική, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία είναι αμεταβίβαστη.

3. Η Εταιρία διοικείται από Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.), το οποίο αποτελείται από επτά (7) μέλη που διακρίνονται για την επιστημονική τους κατάρτιση και την επαγγελματική – διοικητική τους ικανότητα και που διαθέτουν γνώση και εμπειρία στον ενεργειακό τομέα και κατά προτίμηση στον τομέα της έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.

Τις αμέσως επόμενες μέρες θα δημοσιευθεί η προκήρυξη για την πλήρωση των θέσεων των μελών του Δ.Σ., σύμφωνα με τον ν. 4001/2011.

Με αγάπη, Δημ. Αντωνίου

Τίτλος πρωτότυπου:
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΑ ΝΙΚΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΔ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ! Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ…. «ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ…ΠΥΡ»…

http://zoidosia.blogspot.gr/2012/07/normal-0-microsoftinternetexplorer4.html

Η πραγματικότητα κραυγάζει την ανάγκη για εξ υπαρχής καινούργιο Σύνταγμα. - Χ. Γιανναράς

Mε την ψυχραιμία κάποιας απόστασης από τον δημοσιογραφικό σάλαγο, οι παιδαριωδίες που εκτυλίχθηκαν έξω από θέατρο της Aθήνας, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, με αφορμή έργο του Terrens Mc Nally, βεβαιώνουν απαγοητευτικές εκτιμήσεις για τη σοβαρότητά μας των βυθισμένων σε απόγνωση...

Eλληνωνύμων σήμερα.

Aν ήμασταν σοβαροί, η δημοσιογραφία μας δεν θα έπαιζε στο γήπεδο των συντελεστών της παιδαριωδίας και με τους όρους που αυτοί επιθυμούσαν: Oσοι ανέβασαν το έργο περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού το σκάνδαλο και τον σάλαγο, για να κόψουν εισιτήρια. Oι ψυχοπαθείς θρησκευόμενοι ποθούσαν μανιασμένα να βγει η «διαμαρτυρία» τους στη δημοσιότητα, κυρίως την τηλεοπτική, γιατί μόνο έτσι θα κέρδιζε αξιομισθία η υστερία τους, θα τους προσπόριζε ηδονή ο ψυχολογικός μαζοχισμός τους. Tέλος, η Xρυσή Aυγή ζητούσε μια διευρυμένης δημοσιότητας ευκαιρία για να εμφανιστεί προστάτις και της «θρησκείας μας», αφού ήδη εμφανίζεται να προστατεύει τη φυλετική μας καθαρότητα και να αντιμάχεται όσους επιβουλεύονται «πατρίδα» και «οικογένεια».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσιογραφία μας στρατεύεται, με ζηλωτικό πάθος, για να υπηρετήσει όχι την πληροφόρηση των πολιτών, αλλά τον εντυπωσιασμό τους, αποβλέποντας απροκάλυπτα σε κερδοφόρα αύξηση της τηλεθέασης ή της πώλησης φύλλων. Eγινε διαβόητη η άκρως εκσυγχρονισμένη κανονιστική αρχή: «Δημοσιογραφία δεν είναι να παρουσιάσεις την αναδρομική έκθεση μεγάλου ζωγράφου, δημοσιογραφία είναι να βρεις, πόσες ερωμένες είχε στον βίο του ο μεγάλος ζωγράφος»! H ελληνική παρουσία σήμερα τελειώνει ιστορικά, επειδή ο ατοκεντρικός πρωτογονισμός της κερδολαγνείας έγινε το μοναδικό περιεχόμενο και «νόημα» ζωής στην ελλαδική κοινωνία, με πρωτοπόρους στη «μετάλλαξη» τους καπήλους της πολιτικής και τα MME.

Kαι όχι μόνο. Oι παιδαριωδίες έξω από το θέατρο, με αφορμή το έργο του Mc Nally, είχαν κορύφωμα την προσέλευση στον εισαγγελέα επισκόπου της ελλαδικής Eκκλησίας, με ευθύνες και τίτλο μητροπολίτη μεγάλου αστικού κέντρου. Συνοδευόταν ο επίσκοπος από τέσσερεις βουλευτές της Xρυσής Aυγής και κατέθεσε μήνυση ζητώντας τον ποινικό κολασμό των συντελεστών της θεατρικής παράστασης. Στο ενέργημα του επισκόπου δεν αντέδρασε ούτε η Σύνοδος των ελλαδικών επισκόπων ούτε ο πρόεδρος της Συνόδου αρχιεπίσκοπος.

Συζητούσαμε με καλό μου φίλο, πόσο σημαντικό θα ήταν (αυτή την ώρα του γενικευμένου πανικού για τη διάλυση της χώρας, την κατάρρευση κάθε ραχοκοκαλιάς θεσμών ευθύνης, αξιωμάτων διακονίας του λαϊκού σώματος) να υπήρχε μια ελάχιστη παρέμβαση του αρχιεπισκόπου στη σοβαροφανή και θορυβώδη παιδαριωδία. Mια τηλεγραφική δήλωσή του, μία και μοναδική φράση του: «Tα όσα νομίζουν ότι υπερασπίζουν η Xρυσή Aυγή και τα δυστυχή θύματα της ψυχοπαθολογικής θρησκοληψίας, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την Eκκλησία – η Eκκλησία δεν είναι ιδεολογία ούτε θρησκεία».

O φίλος, σύννους, απάντησε: «O σημερινός αρχιεπίσκοπος δεν μπορεί να κάνει τέτοια δήλωση, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν την καταλαβαίνει. Δεν υποψιάζεται τη διαφορά του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη θρησκεία, το γιατί οι Iσλαμιστές οφείλουν να εκδικηθούν κάθε προσβολή και χλευασμό του ονόματος του Mωάμεθ, ενώ το σώμα της Eκκλησίας βεβαιώνει την πίστη-εμπιστοσύνη του στον Xριστό όταν το δικό του όνομα ατιμάζεται και βλασφημείται. Aυτό που καταλαβαίνει και προσπαθεί ο αρχιεπίσκοπος είναι να αποδείξει ότι “η επικρατούσα εν Eλλάδι θρησκεία” (όπως λέει και το ανυποψίαστο για τα στοιχειώδη της ελληνικότητας Σύνταγμά μας) έχει χρησιμότητα, μετρητή με νούμερα ωφελιμότητα: Oργανώνει συσσίτια, χτίζει αγαθοεργά ιδρύματα, προπαγανδίζει τη λυσιτελή φιλαλληλία, τον τελεσφόρο αλτρουισμό, τη χρηστική ηθικολογία.

Tο αν “ο θάνατος πατείται θανάτω” που τραγουδάει η Eκκλησία, είναι ρεαλισμός και όχι ψευδαίσθηση, δεν απασχολεί τον αρχιεπίσκοπο. Oύτε το γιατί η πραγμάτωση της Eκκλησίας είναι γιορτή και η αγάπη άθλημα ελευθερίας, “περισσόν ζωής”. Oποιος ακούσει το κήρυγμα που εκπέμπει η ελλαδική Eκκλησία κάθε Kυριακή πρωί από την τηλεόραση, καταλαβαίνει το γιατί ο αρχιεπίσκοπος είναι ανύπαρκτος για την ελληνική κοινωνία, τη βυθισμένη στον πανικό και στην απόγνωση».

H σοβαρότητα δεν είναι ιδίωμα ατομικής συμπεριφοράς ή συμπτωματικό γνώρισμα μιας συλλογικότητας. Eίναι κατάκτηση, που κερδίζεται με πάλη αιώνων για κατά κεφαλήν καλλιέργεια, αλλά χάνεται μέσα στον ελάχιστο χρόνο ενός «κοινωνικού μετασχηματισμού» παπανδρεϊκά μεθοδευμένου. H χαμένη πια ικανότητα να ξεχωρίζουμε τις παιδαριωδίες από την κοινωνική διαμαρτυρία, έδωσε τη δυνατότητα στον τραμπουκισμό να διεκδικεί ρόλο στην αποκρατικοποίηση της έννομης τάξης. Mε τρόπο γκροτέσκο, κωμικό, εκφέρει απαιτήσεις ύψιστης σοβαρότητας, αυτής που απαιτείται για την προάσπιση ιερών και οσίων: Kάποιες χιλιάδες Eλλήνων έδωσαν την ψήφο τους για να είναι βουλευτής σήμερα ο άνθρωπος, που υπερασπιζόταν τη «θρησκεία» από την απειλή Mc Nally με χυδαιολογίες και βωμολοχίες επιπέδου Mεϊμαράκη. Aυτό σημαίνει Eλλαδιστάν.

Bυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στην καταστροφή και ο βυθισμός μας μετριέται με βαθμούς απουσίας σοβαρότητας, δείχτες ακατάσχετης γελοιοποίησης. Θα μπορούσε η Xρυσή Aυγή να είναι ένα κόμμα έστω ακροδεξιών πεποιθήσεων, όπως θα μπορούσε και το KKE να είναι κόμμα έστω κομμουνιστικών πεποιθήσεων. Kάτι τέτοιο στο Eλλαδιστάν αποδείχνεται ανέφικτο: Kαι οι μεν και οι δε επιλέγουν να εκπροσωπούν και να μιμούνται εκείνα τα γνωρίσματα και των δυο ακροτήτων, που ολόκληρη η ανθρωπότητα, κάθε νουνεχής σε οποιοδήποτε έθνος, τα θυμάται με φρίκη, τρόμο, αποτροπιασμό. Δεν έχουν άραγε τη στοιχειώδη νοημοσύνη, ούτε η Xρυσή Aυγή ούτε το KKE, να διακρίνουν την πολιτική πρόταση που θέλουν να εκπροσωπήσουν, από το οργανωμένο έγκλημα του Xιτλερισμού και του Σταλινισμού; Eπιμένουν με τον τραμπουκισμό και τη φρίκη, τις σβάστικες και τα σφυροδρέπανα, να γοητεύσουν οπαδούς και να πετύχουν κοινωνικές κατακτήσεις;

Aπό τη γελοιοποίηση αλλοτρίωσης της Eκκλησίας σε «επικρατούσα θρησκεία» ώς τη γελοιοποίηση της πολιτικής από τη ψυχανωμαλία των άκρων, η πραγματικότητα κραυγάζει την ανάγκη για σοβαρότητα. Δηλαδή για καινούργιο Σύνταγμα. Eξ υπαρχής καινούργιο.

Από:  kathimerini.gr

Οι προηγούμενες χρεοκοπίες της Ελλάδας

Μετά την απόφαση της κήρυξης της Ελλάδας σε καθεστώς πλήρους χρεοκοπίας από την ISDA, αξίζει να δούμε ιστορικά τις προηγούμενες περιπτώσεις που η Ελλάδα είχε πτωχεύσει:
Μετά την αδυναμία του να εξυπηρετήσει τα δάνεια των πρώτων χρόνων της ύπαρξής του, το νεότευκτο ελληνικό κράτος υποχρεώθηκε να μείνει εκτός αγορών ως το 1878. Η επανάκαμψή του στις αγορές ταυτίστηκε χρονικά με σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό του σύστημα. Η ηγεμονία του εκσυγχρονιστή Χαρίλαου Τρικούπη στο πολιτικό σκηνικό καθ’ όλη τη δεκαετία του 1880 και η μετατροπή του πολιτικού συστήματος σε δικομματικό προσέδωσε σταθερότητα και αναπτυξιακή προοπτική.
Ο τρικουπικός εκσυγχρονισμός έδωσε έμφαση στα μεγάλα δημόσια έργα, τα κεφάλαια για τα οποία αντλήθηκαν όμως από υπέρογκο δανεισμό. Από το 1879 ως το 1890 το ελληνικό Δημόσιο συνήψε 8 εξωτερικά δάνεια και 5 εσωτερικά.
Το διεθνές περιβάλλον ήταν ευνοϊκό για κάτι τέτοιο. Μετά τη χρηματιστηριακή κρίση του 1871-1873 και τη βαθιά ύφεση του 1882-1886 αρκετοί ξένοι κεφαλαιούχοι αναζητούσαν επενδύσεις εκτός της εκβιομηχανισμένης Ευρώπης, που είχε πάψει πλέον να δίνει μεγάλα περιθώρια κέρδους. Η απόδοση των ελληνικών κρατικών χρεογράφων της περιόδου ανερχόταν ως και το 15%, με βάση τις χρηματιστηριακές τιμές τους, όταν τα άλλα επιτόκια κυμαίνονταν στο 1% με 6%. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι ο χρόνος απόσβεσης του κεφαλαίου ήταν πολύ σύντομος, το πολύ 8 χρόνια.
Φυσικά, λόγω της επισφάλειας της επένδυσης, ενδιαφέρον έδειχναν κυρίως οι πεπειραμένοι κερδοσκόποι, που πάντως γνώριζαν από το παρελθόν ότι ακόμη και σε περίπτωση χρεοκοπίας κάποια μορφή ρύθμισης θα τους εξασφάλιζε τα προσδοκώμενα κέρδη τους.
Για το ελληνικό κράτος, ωστόσο, ο υπερδανεισμός αυτός ήταν καταστροφικός. Το 1876 το δημόσιο χρέος ανερχόταν μόλις στο 60% του ΑΕΠ. Το 1887 είχε τετραπλασιαστεί και το 1893 είχε επταπλασιαστεί, φτάνοντας το 230%. Aπό ένα σημείο και μετά το κράτος δανειζόταν μόνο για να εξυπηρετεί τα τοκοχρεολύσια παρελθόντων δανείων. Για το γιγάντιο αυτό ύψος του χρέους δεν ευθύνονταν μόνο τα μεγάλα δημόσια έργα.
Το κράτος είχε μετατραπεί σε προνομιακό πεδίο προσλήψεων με κομματικά κριτήρια, όπως ακριβώς είχε συμβεί και στην δεκαετία του '80 στην Ελλάδα.
Οι συνέπειες της πτώχευσης του 1893 ήταν ποικίλες. Η χώρα τέθηκε υπό τη μακρά επιτήρηση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (στον οποίο αντιπροσωπεύονταν 6 χώρες), ως τα μέσα του 20ού αιώνα, με πολύ ευνοϊκούς όρους για τους δανειστές.
 Ακόμα πιο πολλές αναλογίες με τη σημερινή κρίση είχε η κατάσταση στην Ελλάδα και το διεθνές περιβάλλον που οδήγησε το ελληνικό κράτος στο χρεοστάσιο του 1932, επί κυβερνήσεως Ελευθέριου Βενιζέλου. Η απαρχή της οικονομικής κρίσης προέκυψε και τότε από το χρηματιστηριακό κραχ της 19ης Οκτωβρίου 1929 στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Η κρίση της αμερικανικής οικονομίας πέρασε σχετικά γρήγορα στη Γηραιά Ήπειρο, με την ηττημένη στον πρόσφατο Μεγάλο Πόλεμο Γερμανία να τη βιώνει πιο βαριά απ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Το 1931 το γερμανικό κράτος δήλωσε αδυναμία καταβολής των πολεμικών επανορθώσεων, ενώ και μια μεγάλη γερμανική τράπεζα κήρυξε πτώχευση. Στη Γαλλία η κρίση έλαβε κυρίως τη μορφή δημοσιονομικής κρίσης λόγω της πτώσης των φορολογικών εσόδων από την ύφεση στην αγορά, ενώ στη Βρετανία ο αντίκτυπος ήταν πολύ μεγαλύτερος, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι του 1931 η αγγλική λίρα να εγκαταλείψει τον κανόνα του χρυσού. Οι συνέπειες για την Ελλάδα ήταν άμεσες, καθώς η δραχμή ήταν συνδεδεμένη με το χρυσό μέσω της λίρας.
Η κρίση του 1929 ήρθε να υπονομεύσει τους στόχους αυτούς, υποβοηθούμενη από τη φανατική παραταξιακή κουλτούρα που είχε διαποτίσει την πολιτική ελίτ της εποχής,
Το τοπίο περιέπλεκαν και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που έπαιζαν οι 50(!) τράπεζες που είχαν ιδρυθεί το προηγούμενο διάστημα στο μικρό αυτό κράτος της Βαλκανικής, των οποίων το βασικό μέλημα ήταν η εκμετάλλευση της συναλλαγματικής αστάθειας και του πληθωρισμού προς όφελός τους.
Μετά και τη δυσμενή απόφαση του Συμβουλίου της ΚτΕ, που αποφαινόταν ότι το θέμα της αναστολής των τοκοχρεολυσίων έπρεπε να το λύσει η Ελλάδα μόνη της με τους ξένους ομολογιούχους, το κράτος κήρυξε την 1η Μαΐου προσωρινό χρεοστάσιο.
Ακολούθησε στροφή της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών στον οικονομικό εθνικισμό και στη λογική της αυτάρκειας και η Ελλάδα κατάφερε πολύ γρήγορα να σταθεί όρθια και να φτάσει στον εθινικό θρίαμβο του 1940-'41 στα βουνά της Πϊνδου.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Πηγή: http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&;
 http://mystikaperasmata.gr/home/129-oi-proigoymenes-xreokopies-tis-elladas

Οι χρεοκοπίες στην ελληνική ιστορία

Η Ελλάδα ξεκίνησε από την ίδρυσή της, ως κράτος, με διαδικασία πτώχευσης. Η πρώτη επίσημη πράξη του νεοσύστατου κράτους το 1827 ήταν η δήλωση αδυναμίας πληρωμής.
Συνολικά η Ελλάδα χρεοκόπησε τέσσερις φορές και βρέθηκε υπό καθεστώς πτώχευσης πάνω από 50 χρόνια σε όλη την ιστορική της διαδρομή.
Η  δεύτερη επίσημη χρεοκοπία έγινε το  1843, και τότε επιβλήθηκε ο πρώτος δημοσιονομικός έλεγχος στην Ελλάδα με τραγικές συνέπειες για την οικονομία της και την κοινωνική της συνοχή.
Η Τρίτη επίσημη χρεοκοπία δηλώθηκε και έμεινε γνωστή  με το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη το 1893. Υπήρξαν και τότε  ξένοι δανειστές οι οποίοι το 1898, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, επέβαλλαν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, και δέσμευσαν τους βασικούς πόρους του ελληνικού δημοσίου. Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος διατηρήθηκε για πολλά χρόνια και το 1932 η Ελλάδα οδηγήθηκε για τέταρτη φορά σε χρεοκοπία.

http://www.eklogika.gr/page/greekcrisis/xreokopies-greece

Αντίδοτο στη δύναμη των αγορών η δύναμη των κοινωνιών.

Από εδώ και στο εξής, μας λέει ο καθηγητής κ. Κοντογιώργης, θα περάσουμε από τη μάχη των ιδεολογιών στη μάχη των εννοιών.
Οι γνωστές ιδεολογίες ουσιαστικά τελείωσαν. Μετά τον απεχθή υπαρκτό σοσιαλισμό ζούμε τώρα τον ασύδοτο καπιταλισμό. Ένας καπιταλισμός ο οποίος εξελίχθηκε σε διεθνές καζίνο, αυτό που ονομάζουμε αγορές. Δημιούργησε μια φούσκα υπεραξιών τζιράροντας αέρα κοπανιστό και κρατά ομήρους τους πρωτοφειλέτες, δηλαδή τα κράτη και τους πολίτες – οφειλέτες των τραπεζών. Αυτή η δύναμη πλέον ξεπερνά τις εθνικές κυβερνήσεις τις οποίες ελέγχει και φυσικά…. τις άρχουσες ελίτ των διαφόρων κοινωνιών, ακόμα και αν αυτές έχουν εθνικό ή πατριωτικό προσανατολισμό, πολλώ δε μάλλον αν αυτές είναι ελίτ κρατικοδίαιτων «κλεφτοκοτάδων» – μαυραγοριτών. 
Μια δύναμη μόνο μπορεί να αποτελέσει το φρένο σε αυτή την ασύδοτη κατάσταση. Η δύναμη της απόφασης των λαών. Φανταστείτε αν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν τη δύναμη που έχουν οι αγορές, όταν όλοι οι λαοί είχαν τη δυνατότητα να δράσουν όπως ακριβώς έδρασε ο Ισλανδικός λαός!!! Αν για παράδειγμα μπορούσαν οι λαοί να επεμβαίνουν αυτοδύναμα στη λήψη σημαντικών αποφάσεων (π.χ. με τη δυνατότητα δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία), τότε και οι αγορές θα ήταν σαφώς πιο προσεκτικές στις συναλλαγές τους με τα κράτη ώστε να μην εκτεθούν σε κινδύνους ζημιών από την ξαφνική απόφαση ενός λαού. Ο περιορισμός αυτός της ασυδοσίας τους θα τις καθιστούσε σαφώς πιο αδύναμες.
Δυστυχώς όμως, έτσι όπως είναι δομημένη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία σήμερα παγκοσμίως, οι πολίτες δεν έχουν καμία απολύτως εξουσία στα χέρια τους, όπως απαιτεί η πραγματική δημοκρατία. Πηγαίνουν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και επιλέγουν μόνο τα πρόσωπα που θα τους κυβερνήσουν και τίποτε άλλο. Εξουσία για να επέμβουν όποτε το κρίνουν σκόπιμο δεν έχουν. Δεν είναι επομένως εντολείς των πολιτικών, όπως απαιτεί έστω η έννοια της αντιπροσωπευτικότητας. Απλά τους επιλέγουν και μάλιστα με τον κατευθυνόμενο τρόπο που τους επιλέγουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αν λοιπόν αυτό δεν αλλάξει, αν δηλαδή οι πολίτες δεν πάρουν πραγματική εξουσία στα χέρια τους, τότε απλά πηγαίνουμε ολοταχώς σε πλήρη εξαθλίωση των λαών, του ενός μετά τον άλλον.
Μπορεί ο διεθνής καπιταλισμός να κάνει προσωρινά κάποιες διορθωτικές κινήσεις ή ακόμα και έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο για να ξεφουσκώσει το μπαλόνι που φούσκωσε επικίνδυνα, αλλά η μόνιμη και αναπόφευκτη λύση είναι να περάσει η δύναμη στις κοινωνίες των ανθρώπων μέσα από τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών συστημάτων τους, ώστε να εξασθενίσουν οι αγορές..
Αυτό θα πρέπει να γίνει και στη χώρα μας το ταχύτερο, διαφορετικά δεν θα βγούμε αυτοδύναμα από την κρίση. Διαφορετικά δεν θα έχουμε κανένα ιστορικό μέλλον. Και επειδή αυτό δεν πρόκειται να το κάνουν οι πολιτικοί, θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. 
Πέτρος Χασάπης
 http://olympia.gr/

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου - Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2012/10/blog-post_3092.html#ixzz2Ahm7kbs6

Ευκολότερα επενδύουν στη ...Συρία, παρά στην Ελλάδα. - Greece considered more risky to invest than Syria

LONDON (AP) — The world's markets may believe that the worst of the financial crisis in Europe is over after three turbulent years, but those people who control the purse strings of the world's businesses are not breathing any easier.

An annual survey of finance directors from global business consultancy BDO finds that the crisis over too much government debt in Europe remains one of their key concerns — so much so that Greece is considered a riskier place to invest and set up business in than war-torn Syria.
Only Iran and Iraq are considered more risky than Greece, which also struggles to convince its international creditors that it deserves bailout loans to avoid bankruptcy and a possible euro exit.

"CFOs are becoming increasingly wary of Southern Europe, parts of which they now see as risky as the politically unstable countries of the Middle East," said BDO chief executive Martin Van Roekel.

Greece isn't the only country in the 17-country group that uses the euro in the survey's top 10 riskiest countries to invest in. Spain, which even as the eurozone's No. 4 economy with a long-standing relationship with Latin America, stands at No. 7.

This reluctance by finance directors, particularly from fast-growing economies such as Brazil and China, to invest in Europe's indebted countries goes to the heart of the financial crisis. A major part of these countries' recovery is dependent on the private sector stepping in to fill the investment gap left by cuts in government spending.

While countries like Greece and Spain are struggling to convince international business that they are good places to invest, others are prospering. Despite recent signs of slowing down, China is considered the most attractive country for expansion, closely followed by the U.S. Others such as Brazil, India, Germany and the U.K. also feature in the top 10 of countries ripe for expansion.

Overall, the survey from BDO found that CFOs around the world are finding it more difficult to conduct business abroad. As well as an uncertain global economic situation, they cite increased regulation and greater competition.

Van Roekel also said he is "surprised" that more finance directors haven't voiced concerns about the heavy debts of countries outside of Europe, notably Japan and the U.S.

Though Japan's debt is worth around double the size of its economy, the country has managed to avoid stoking too many investor concerns because most of its self-financed by its own pension funds.

The U.S., which has the advantage of having the dollar, the world's reserve currency, has problems of its own and the winner of the presidential election, whoever it is, will soon have to grapple with the "fiscal cliff" — a package of huge tax hikes and spending cuts that will automatically be introduced if the different arms of government don't come to a budget agreement.

BDO surveyed 1,000 CFOs from medium-sized companies currently planning foreign investment.
businessweek
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/10/greece-considered-more-risky-to-invest.html#more

Ο επίκαιρος Ποιητής Γ. Σουρής

«Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχήν μας ράχη,
 ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα
 σεις το κρασί και τον καπνό που πίνετε μονάχοι
 κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν γαρίδα.
 Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει
 βάλετε φόρους, βάλετε, η πλάτη μας αντέχει.

Ο,τι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει
 στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα
 μ” εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει
 φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας
ακόμα του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα
 και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

Ο,τι κι αν τρώγουν οι πτωχοί το έθνος ας τα τρώγει
 ό,τι κι αν πίνουν οι πτωχοί το έθνος ας τα πίνει
 χορταίνετε σαν Λούκουλοι μ” εμάς το σκυλολόγι
 κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι” αυτό ευγνωμοσύνη.
 Τέτοιοι χωριάτες που “μαστε αντέχουμε εις όλα
 και ούτε τόσον εύκολα τινάζουμε τα κώλα.

 Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι
 και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι.
 Πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι
 και οι ολίγοι να πηδούν επάνω στο παλάτι.
 Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη
 κι ο λιγοστός επάνω του κανένα να μην πάρει.

 Μ” αυτόν τον νόμον έζησε ο κόσμος και θα ζήσει
 τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία.
 Δεν ημπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει
 γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία.
 Φτώχεια και πλούτος – ζήτημα του καθενός αιώνος:
 Ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος.

 Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει
 για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά.
 Εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει
 χωρίς ν” αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά.
 Κι αν τώρα πάλι έπεσεν επάνω του ο κλήρος
 Πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος – μάρτυς – ήρως».

 (Γ. Σουρής, 1883)

Η Νovus Ordo της αγοράς - γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

Παρουσιάζοντας πριν δυο εβδομάδες τις ιδέες του Γάλλου στοχαστή Alain de Benoist αναφορικά με την διάκριση των εννοιών «ήθος» και «ηθική», θεωρούμε ότι για να ολοκληρωθεί το θέμα, είναι απαραίτητη μια ρεαλιστική απεικόνιση των θεωρητικών εννοιών σε πραγματικά γεγονότα. Η σύγχρονη θεότητα του δυτικού ανθρώπου ήταν και είναι το χρήμα. Και μαζί με αυτό κάθε τι άλλο που το προσδιορίζει: αγορά, χρηματιστήριο, τράπεζες, τοκισμός, επενδύσεις, χρέος, πιστωτικό σύστημα, κέρδος, δανεισμός, φορολογία, κτλ. Είναι πράγματι φοβερό αν αναλογιστεί κανείς ότι στην λέξη «χρήμα» και ό,τι αυτή συμβολίζει, δεν υπάρχει πουθενά ως συνθετικό η λέξη «άνθρωπος»! Άνθρωπος και χρήμα τουλάχιστον σε εννοιολογικό επίπεδο, σχετίζονται μεταξύ τους αποκλειστικά με όρους υποταγής του πρώτου στο δεύτερο! Υπάρχει άραγε «ηθική του χρήματος»; Είναι ποτέ δυνατόν ένα παγκόσμιο σύστημα δομημένο στο κέρδος, να βάλει ηθικούς κανόνες στην λειτουργία του, και αν ναι ποιοι είναι αυτοί; Πόσο δόκιμο είναι να μιλάμε στην εποχή μας για μια «οικονομία με ανθρώπινο πρόσωπο»; Είναι ποτέ δυνατόν σε συνθήκες υποταγής του ανθρώπου στο χρήμα, αυτό να αποκτήσει «ανθρώπινο πρόσωπο»; Θα ανατρέξουμε και αυτή τη φορά στην σκέψη του Benoist («Φιλελευθερισμός ο εχθρός των λαών», Ελ. Σκέψις, 1990) θέλοντας να δώσουμε στον αναγνώστη μια εικόνα αυθεντική, και δυστυχώς ανύπαρκτη από τον δημόσιο διάλογο: «Στην Γαλλία η ιδιωτικοποίηση της τηλεοράσεως που αποκτήθηκε κάτω από τη φιλελεύθερη πίεση, μεταφράστηκε άμεσα σε μια πτώση της ποιότητας δίχως προηγούμενο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σχεδόν παραλυσία των δημοσίων καναλιών έναντι των ιδιωτικών, τα οποία για να διατηρήσουν την κυρίαρχη θέση τους στην λογική της ακροαματικότητας και της αποδόσεως της διαφημίσεως χρησιμοποιούν συστηματικά για να αποσταθεροποιήσουν τους ανταγωνιστές τους μια πραγματική πλειοδοσία στην βλακεία και στη χυδαιότητα. Εάν πίστευε κανείς τους φιλελεύθερους συγγραφείς, η ελευθερία θα επεβάλετο από μόνη της σε μια κοινωνία που εκυβερνάτο από την οικονομία της αγοράς. Η ελεύθερη ανταλλαγή θα γεννούσε την ελευθερία ως το προϊόν το πιο φυσικό από κάποιου είδους εσωτερική αναλογία. Μια τέτοια θεωρία που προέρχεται από μια δικαιολόγηση τελείως μαρξιστικού τύπου (είναι η οικονομική υποδομή που καθορίζει την πολιτική και κοινωνική υπερδομή), δείχνει στην πραγματικότητα ότι σε μια κοινωνία που δουλικά μιμείται την αγορά, η ίδια η «ελευθερία» συλλαμβάνεται με βάση το πρότυπο της εμπορικής συναλλαγής... Η κοινωνική τάξη συγχέεται λοιπόν με την οικονομική τάξη, είναι ακούσια συνέπεια των πράξεων των ατόμων που κινούνται από τα συμφέροντά τους και μόνο. Η αγορά, κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, καλύπτει το κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι πια το πρόσωπο της ανθρώπινης δραστηριότητας, μα αυτή καθ' αυτή η δραστηριότητα. Μακράν του να περιοριστεί στο πεδίο της οικονομικής κατ' ακριβολογία δραστηριότητας, γίνεται ένα σύστημα γενικής ρυθμίσεως της κοινωνίας, πομποδώς προσονομαζόμενο «καταλλαγή». Η θεωρία σύμφωνα με την οποία η αγορά δεν είναι ποτέ άδικη, αφού είναι απρόσωπη και αφηρημένη, έχει προφανώς το μεγάλο πλεονέκτημα να απαγορεύει τη μέτρηση του πραγματικού δια μέσου των συγκεκριμένων της αποτελεσμάτων. Το σύστημα είναι κατ' αυτό τον τρόπο τέλεια «μανταλωμένο», ερμητικά κλειστό. (Κατά τον Φ.Χάγιεκ) οφείλουμε υποταγή στην τάξη της αγοράς γιατί δεν είναι δημιούργημα της θελήσεως και γιατί επιβλήθηκε από μόνη της. Ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί την κατεστημένη τάξη χωρίς να ψάχνει να την κατανοήσει, ούτε κυρίως να εξεγείρεται εναντίον της. Επικουρικώς, οι «χαμένοι» θα πρέπει να προικισθούν με μια νέα φιλοσοφική ηθική σύμφωνα με την οποία «δεν είναι παρά φυσικό ν' αποδέχεστε την ροή των γεγονότων, όταν δεν σας ευνοούν». Είναι η ωμή απολογία της επιτυχίας, όποιες κι αν είναι οι αιτίες και ταυτόχρονα, είναι η ριζοσπαστική άρνηση της παραδοσιακής έννοιας του όρου «ισότητα». Είναι επίσης ένας τέλειος τρόπος να εξαλειφθούν οι τύψεις συνειδήσεως των κερδισμένων και να απαγορευτεί στους χαμένους η εξέγερση. Η οπτική γωνία του Hayek πηγάζει έτσι από μια «αληθινή θεωρητικοποίηση της αδιαφορίας προς την ανθρώπινη δυστυχία». Η αγορά, σε τελευταία ανάλυση αντικαθιστά τον Λεβιάθαν... Ο Friedrich von Hayek που μοιράστηκε το 1974 το βραβείο Νόμπελ της οικονομίας με τον Σουηδό Gunnar Myrdal έγινε ο συγγραφέας στον οποίο αναφέρονται όλοι οι οπαδοί του φιλελευθερισμού. Μα τον έχουνε διαβάσει; Ενώ η κλασική φιλελεύθερη σχολή διατηρούσε την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο Hayek την απαρνείται ολοκληρωτικά όπως επίσης απαρνείται κάθε ιδέα ισότητας ευκαιριών, αλληλεγγύης, ανακατανομής των εισοδημάτων και εθνικής κυριαρχίας. Ο νόμος της ζούγκλας βρήκε τον θεωρητικό του! Το να λέγεται ότι η αγορά δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε άδικη αυτό θα ήταν σαν να λέγαμε πράγματι ότι η αγορά πρέπει να διαφεύγει της ανθρώπινης κρίσεως σε ότι αφορά στα αποτελέσματά της, ότι είναι η νέα θεότητα μπροστά στην οποία πρέπει να υποκλιθούμε»

ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ..

Γείτονα μου. Το ξέρω πως παρακολουθείς όλο αυτό το κουβάρι αθλιότητας που ξετυλίγεται μπροστά μας κι αισθάνεσαι ηλίθιος. Η για να το πω καλύτερα μ@λακας. Χιλιάδες συμπατριώτες που ρήμαξαν με όποιο τρόπο μπορούσαν ότι βρέθηκε μπροστά τους. Ακούς για λίστες με περιουσίες στο εξωτερικό. Διαβάζεις για εκατοντάδες πολυτελείς κατοικίες που αγοράστηκαν στο Λονδίνο από Έλληνες. Αποκαλύπτεται ένα κράτος φρίκη που μέχρι και ο τελευταίος άχρηστος χαρτογιακάς μπορούσε να κάνει τη μπάζα του. Βλέπεις πως εκατοντάδες χιλιάδες κορόιδευαν, λαδωνόντουσαν, φακελάκια πηγαινοερχόντουσαν. Κλέψανε κράτος, κλέψανε πελάτες, κλέψανε εργαζόμενους, κλέψανε και τη μάνα τους την ίδια. Ανακαλύπτουμε μαζί πως χτίστηκαν οι μεζονέτες, πως αγοράστηκαν οι τζιπάρες, πως ανέβαιναν όροφοι στα σπίτια, πως ξεφύτρωναν βιλάρες μέσα στα καμμένα δάση, γιατί υπήρχαν συρματοπλέγματα σ΄εκείνες τις πανέμορφες παραλίες, πως ξεφύτρωναν μαρίνες γεμάτες γιοτ, πως κυκλοφορούσαν οι κυράδες με τσαντάκια που έκαναν όσο ο μισθός μας και βάλε. Ανακαλύπτουμε κυκλώματα παντού. Σε κάθε βήμα μας κι ένα κύκλωμα. Μια διαπλοκή. Μια συμμορία. Ένα μάτσο καραγκιόζηδες που χέστηκαν στο χρήμα. Ανακαλύπτουμε χιλιάδες νοικοκύρηδες πόσο πολύ βρώμαγε ο “ιδρώτας” που έριξαν για να γίνουν κάτι που με οποιαδήποτε ελάχιστη λογική ήταν αδύνατον να γίνουν. Το ξέρω πως έζησες όπως κι εγώ. .. Με αγώνα, αλλά απλά και όμορφα. Ξεχώρισες τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Τους καρπούς από τις φλούδες. Τους ανθρώπους από τα νούμερα… Σε βλέπω σήμερα να λυγίζεις. Να μπαίνεις σε αμφιβολία αν τελικά ήσουν ενάρετος ή μ@λάκας. Μην το κάνεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Νιώσε πόσο καθαρός είναι ο αέρας που μπαίνει μέσα σου. Ξάπλωσε και σκέψου πόση αρχοντιά έχεις επάνω σου. Θυμήσου σε κάθε όχι σου, πόσο τιποτένια ήταν τα ναι.. Αντιλαμβάνεσαι πόσο λάμπεις ανάμεσα σε τόση βρώμα? Πόσο αλλιώτικη είναι η φτιαξιά σου ανάμεσα σε τόσα εκτρώματα? Συνειδητοποιείς πως σε τόσους σκλάβους, εσύ ήσουν τελικά ελεύθερος και θα είσαι ότι και να συμβεί? Συνειδητοποιείς πως βρήκες καιρό να κοιτάξεις την ομορφιά της ζωής μαζί με τον αγώνα της, βρήκες καιρό να αγαπήσεις και να αγαπηθείς αληθινά, βρήκες καιρό να πεις παραμύθια στα παιδιά σου και τα μάθεις ν΄αγαπάνε κι αυτά? Συνειδητοποιείς πως ΔΕΝ ΣΕ ΕΞΑΓΟΡΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ? Αν μέσα σ΄αυτό το πολιτισμό της αγοραπωλησίας ακόμα και της ψυχής μας, δεν είναι μεγαλείο το να ξέρεις πως δεν ενδιαφέρεται κανείς να σ΄αγοράσει γιατί δεν υπάρχεις στα προϊόντα που θέλουν να καταναλώσουν… τότε τι είναι? Εσύ θα τη βγάλεις καθαρή και με τη πείνα που καταφθάνει, και με το σκοτάδι που θα πέσει στα κεφάλια όλων, και με κάθε θηρίο που θα ξαμολυθεί και θα απειλεί τις ανθρώπινες ζωές. Το είδος το δικό σου θα καταφέρει να επιζήσει γιατί δεν εκβιάζεται, δεν φοβάται, δεν κλαίγεται, δεν ζητιανεύει. Μην αμφιβάλλεις ούτε για μια στιγμή πως αυτό που έκανες ήταν το σωστό. Όλα γύρω σου προσπαθούν να σε πείσουν πως ήσουν ο ηλίθιος ανάμεσα στους έξυπνους. Ο ανεπρόκοπος ανάμεσα στους καταφερτζήδες. Ο χάνος ανάμεσα στους καρχαρίες. Ο τίποτας ανάμεσα στους πολύ… Εσύ θα ξέρεις κάτι που δεν μπορεί να συλλάβει ο μεταλλαγμένος και διεφθαρμένος ψυχισμός τους. Ήσουν, είσαι ένας ΚΑΘΑΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Υπάρχει οποιοδήποτε νόμισμα στο κόσμο που να έχει τέτοια αξία? Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε εκείνους που δεν τα φάγανε μαζί, όχι γιατί δεν μπορούσαν αλλά γιατί απλά δεν ήθελαν, επειδή επέλεξαν να είναι ελεύθεροι. Αφιερωμένο στους ανεπρόκοπους του συστήματος, στους ριψοκίνδυνους τρελούς, στους ασυμβίβαστους, στους ανθρώπους που δεν φοβήθηκαν να είναι εκτός. vasiliskos2

Το διεφθαρμένο μάτι

Εισερχόμαστε στη ζωή, ανοίγοντας τα μάτια μας στον κόσμο. Με τα μάτια πρωτογνωρίζουμε τα πάντα: τους γονείς μας, τους φίλους και τους αγαπημένους μας, όλα τα πράγματα του περιγύρου μας, με αυτά προσλαμβάνουμε τα μυστήρια της Δημιουργίας όλης. Και όσα δεν κατορθώνει να διακρίνει το γυ­μνό μάτι, οπλίζεται με όργανα κι εφευ­ρίσκει ο άνθρωπος τρόπους για να τα ιδεί, έστω και «δι’ εσόπτρου». Μέσα από το μάτι του σώματος διανοίγεται ένα άλλο μάτι, του πνεύμα­τος το μάτι, με το οποίο ο άνθρωπος προσλαμβάνει τις υπέρτερες πραγματικότητες, της ομορφιάς, της ευγένειας, της ψυχής τις άυλες πραγματικότητες. Κι ενώ η σημερινή κοινωνία τρέφει με τις πολύμορφες πραγματικότητές της — και υπερτρέφει — την υλική μας όραση, αφή­νει ν’ ατροφεί η πνευματική μας όραση, αυτή που μας αποκαλύπτει το ανεκλάλητο μυστήριο του υπάρχειν κάθε ανθρώ­που. Και του εαυτού μας. …ο πολιτισμός του ματιού οδηγείται σε μια κινδυνώδη παραφορά. Το μάτι που θέλει να βλέπει και που ποτέ δεν χορταίνει, το πεινασμένο μάτι, καταλήγει, καταναλώνοντας όλο και πιο ρυπαρές τροφές, να διαφθείρεται. Να χορταίνει με τα υπο­προϊόντα ενός πολιτισμού που συσκοτίζει επίμονα το μάτι του πνεύματος, εξαναγκάζοντας τον άνθρωπο να περιοριστεί, και ν’ αφοσιωθεί μόνο σ’ ετούτη την ζωή, μόνο στην οριζόντια κίνηση της ύπαρξης που οδηγεί απαρέγκλιτα στον θάνατο, υπογραμμίζοντας πως ό,τι δεν βλέπει το μάτι του σώματος, δεν υπάρχει. Πρόκειται για την απόληξη του πνευματικού μηδενισμού που έχει θερίσει μυριάδες ψυχές στον άπιστον αυτόν αιώνα της κακουργίας. Ωστόσο, και το μάτι του σώματος είχε διδαχθεί να διακρίνει την ομορφιά του κόσμου, είχε διδαχθεί να δημιουργεί την ομορφιά της Τέχνης και είχε μάθει να χαίρεται όσα διαιώνια γεγονότα ευγέ­νειας και κάλλους όρθωνε εμπρός του το παρελθόν. Είχε διδαχθεί να προσθέτει ομορφιά και αρμονία στην ομορφιά και αρμονία της Δημιουργίας και είχε συνει­δητοποιήσει, αναριγώντας, τον κόσμο ως έναν ένθεο ναό όπου το κάλλος του το ορατό μιλούσε για το κάλλος το αόρατο —γιατί ο πνευματικός πολιτισμός είχε δημιουργήσει μιαν οργανική ενότη­τα ανάμεσα στο μάτι του σώματος και στο μάτι του πνεύματος. Έτσι ορθώθη­καν μέσα στον δόλιο, φθοροποιό χρόνο, τα μνημεία, έτσι διδάχτηκε ο άνθρωπος να επιδιώκει και αυτός να είναι όμορφος, και ο περίγυρος του. Αυτές τις διαιώνιες διδαχές έρχεται σε διαδοχικά κύματα μια βαρβαρότητα μέσα στις τελευταίες δεκαετίες … και τις εξανεμίζει. Ο άνθρωπος έπαψε να θέλει την ομορφιά, έπαψε να την επιδιώκει. Αφού καταστρέφει και ασχημίζει συστηματικά την φύση, ασχημίζει και το σπίτι του, και τον ίδιο του τον εαυτό. Βλέποντας παν­τού την βία και τον θάνατο, έχασε και την αθωότητα, και την ευαισθησία του ματιού του, και την εσωτερική του ισορ­ροπία όπου κυοφορούνται μέσα σε μυ­στηριώδη διαύγεια τα μεγάλα πολιτιστι­κά έργα, και την αίσθηση της ομορφιάς. Η ορατή ζωή, σπίτια, έπιπλα, κτίρια δημόσιας χρήσης, όλα υπηρετούν το κακόγουστο και το αηδές. Ο τρόπος που ντύνεται, ο τρόπος που συμπεριφέρε­ται καταδείχνουν την συρρίκνωση του αισθήματος ομορφιάς και μια εκθετιστική χυδαιότητα ανυπόφορη. Το απλό είναι αρχοντιά, το απλουστευτικό είναι κακο­γουστιά και βαρβαρότητα. Ο τρόπος ζωής ήταν κάποτε ένα καλλιτέχνημα του συνειδητού ανθρώπου. Σήμερα, μια εικόνιση του παραλόγου και του ανούσιου. Αυτός ο χαλασμός του ανθρώπου ξεκινά από την διαφθορά του υλικού ματιού, — μια διαφθορά που επίμονα συν­τηρεί η τηλεόραση και τα λογής έντυπα της επίπεδης επικαιρότητας — και καταλήγει στον σκοτισμό της πνευματικής του ανθρώπου όρασης. Από την διαφθο­ρά αυτή του ανθρώπου — που είναι οντο­λογικής σημασίας μετασκευή του — πηγάζει και η ασχήμια του περίγυρού του, και το κακόγουστο των έργων του, και το αηδές της ενδυμασίας του, και το χυ­δαίο της διασκέδασής του, και η τελική αναγωγή και λατρευτική υποδούλωσή του στο χρήμα. Κάποτε, το χρήμα, στο χέρι πολιτισμένου ανθρώπου, μπορούσε να πλάσει ομορφιά. Σήμερα παράγει το κακόγουστο, γιατί ο άνθρωπος δεν έχει μάτι καθαρό να διακρίνει το καλόγουστο, το αρμονικό και ευγενές, Διψά να ιδεί, επιμένει να βλέπει, μέρα-νύχτα να βλέπει, και του προσφέρουν μια φαντα­σμαγορία ενός άσχημου, φτιασιδωμένου άθλια κόσμου όπου τον καλούν να ζήσει, να εργάζεται, να παράγει και να καταναλώνει ως τον θάνατό του. Ο πληθωρισμός του είδους μας που προαναγγέλλει με τόση κενόδοξη έμφαση ο κλωνισμός, θα επιτείνει τον ευτελισμό του. Ό,τι γίνεται πληθωριστικό, χάνει την αξία του και κινδυνεύει. Και όμως, κάποτε για αιώνες, η ευγένεια η διαχρονική της τέχνης μας παρηγορούσε για την θνητότητά μας και το μάτι του πνεύματός μας ορθάνοιχτο, μας βεβαίω­νε για κάποιες ιερές πραγματικότητες που κατανικούσαν τον θάνατο. Εισερχό­μαστε στο νέον αιώνα μ’ ένα αίσθημα ερήμωσης που μας σφίγγει την καρδιά. http://eythini.wordpress.com/

Ήταν κάποτε η Ελλάδα - Τάκης Θεοδωρόπουλος

Στη δεκαετία του '50 η Ελλάδα ήταν μια φτωχή χώρα η οποία, αν και είχε πολεμήσει στο πλευρό των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε ηττηθεί από τον ίδιο της τον εαυτό. Η δημοκρατία της ήταν νοθευμένη και οι πολιτικές ελευθερίες ήταν στη διάκριση των νικητών του Εμφυλίου. Οι υποδομές ήταν υποτυπώδεις και το κοινωνικό κράτος ήταν μια έννοια που ακόμη δεν είχε εφευρεθεί. Ο αγρότης, αυτός που είχε ξεμείνει στο χωριό και δεν είχε πάρει το τρένο για τη Γερμανία ή το φορτηγό για να γίνει θυρωρός στην Αθήνα, σηκωνόταν αχάραγα για να πάει στο χωράφι του. Δεν είχε βοήθεια από κανέναν και τα πέντε κολλυβογράμματα που ήξερε, αν τα ήξερε, τον βοηθούσαν μόνον να ελπίζει ότι το παιδί του, αν αυτός σκοτωνόταν στη δουλειά, θα γινόταν «καλύτερος άνθρωπος». Θα μάθαινε τα γράμματα που αυτός δεν είχε μάθει, για να μπορεί ο ίδιος να λέει «το παιδί μου είναι επιστήμονας». Για να πάει στην πόλη έπαιρνε ένα λεωφορείο που βογκούσε σε δρόμους ανοιγμένους από τον Στρατό, το Ι.Χ. ώς τη δεκαετία του '70 ήταν είδος πολυτελείας, αν αρρώσταινε δεν έβρισκε νοσοκομείο, όμως ήταν πολιτισμένος. Η Ψωροκώσταινα είχε πολιτισμό, τον πολιτισμό του ανθρώπου που σέβεται ό,τι τον ξεπερνάει και ψάχνει να βρει τους τρόπους για να το κατακτήσει. Η μεταπολεμική Ελλάδα δεν έβγαλε μεγάλους πολιτικούς. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, όμως η πολιτική ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι μια ιστορία αποτυχιών που κατέληξαν στο πραξικόπημα του '67. Εβγαλε όμως μεγάλους δημιουργούς. Δεν χρειάζεται να τους απαριθμήσω, όμως από τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι ώς τον Καζαντζάκη, τον Τσαρούχη, τον Κουν, τον Σεφέρη και τον Ελύτη, όλοι αυτοί υπήρξαν παιδιά της Ψωροκώσταινας. Χωρίς καμία διάθεση νοσταλγίας θα πω πως αν κάτι μας συμφιλιώνει ακόμη και σήμερα με τη ζωή σ' αυτή τη χώρα είναι τα έργα που μας κληροδότησε η Ψωροκώσταινα. Οταν είδαμε τους πρώτους αλβανούς πρόσφυγες να φτάνουν στα χωριά και στις πόλεις τη δεκαετία του '90 τρομάξαμε, γιατί οι φυσιογνωμίες τους μας θύμιζαν την Ψωροκώσταινα που κανείς μας δεν ήθελε να θυμάται και προσπαθήσαμε να τους απωθήσουμε, σαν τους εφιάλτες της παιδικής ηλικίας. Γιατί στη δεκαετία του '90 πιστεύαμε πως η Ελλάδα είχε πάει πολύ μπροστά. Είχαμε αρχίσει να αποκτούμε αυτοκινητόδρομους, έστω και τσάτρα πάτρα, βάζαμε κλιματισμό, το Ι.Χ. δεν ήταν πια είδος πολυτελείας και το χρήμα των επιδοτήσεων επέτρεπε στον αγρότη να μη σηκώνεται αχάραγα. Κι αν τώρα αυτός ο αγρότης ήθελε το παιδί του να σπουδάσει δεν ήταν για να γίνει «καλύτερος άνθρωπος» αλλά για να μπορέσει να πάρει το χαρτί της σχετικής αργομισθίας. Είχε αποκτήσει χρήματα, είχε κερδίσει μια ανετότερη ζωή, αλλά είχε χάσει τον πολιτισμό του. Και παρέδωσε τη ζωή του στους πολιτικούς οι οποίοι τον έπεισαν ότι αυτοί μόνον μπορούσαν να του εξασφαλίσουν τη δημοκρατία, η οποία στο μυαλό του, και όχι μόνον του αγρότη, ήταν το άθροισμα των κεκτημένων της ευμάρειας. Γιατί η νεόπλουτη Ελλάδα δεν μπόρεσε να κρατήσει το καλύτερο που της είχε αφήσει ως κληρονομιά η Ψωροκώσταινα. Και δεν μπόρεσε γιατί δεν ήξερε. Απαξιώνοντας την Παιδεία, αναθέτοντας στη δημιουργία τον ρόλο του διακοσμητή της πολιτικής, έφτιαξε την σαρδανάπαλη ζωή που τώρα καταρρέει. Και η ίδια αναρωτιέται, σαν διακορευμένη παρθένα, πόσο χαμηλά έπεσε. πηγή: http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4757794 http://www.antifono.gr

Ο καλός και κακός λογισμός - π. Παΐσιος

Ρωτήσαμε μια μέρα το Γέροντα για το εξής πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε: «Γέροντα, μας λέτε συνέχεια να έχουμε καλό λογισμό, θα σας πούμε όμως, μια περίπτωση, για να δούμε τι μας συμβουλεύετε να απαντούμε. Ερχονται μερικοί άνθρωποι και μας λένε: - Ο τάδε ιερέας παίρνει πολλά λεφτά από τα μυστήρια, ο δείνα καπνίζει πολύ τσιγάρο και πηγαίνει στα καφενεία, ο άλλος λένε πως είναι ανήθικος και, γενικά, βγάζουν ένα δριμύ κατηγορητήριο εναντίον των κληρικών και μάλιστα παρουσιάζουν μαζί κι αποδείξεις των όσων λένε. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους τι μπορούμε νο λέμε:» Τότε, ο Γέροντας άρχισε να μας λέει: «Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Τρίτη δεν υπάρχει -ή στη μια θα είναι ή στην άλλη. Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό.τι βρώμικο υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζαυν. και σε μια άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο εχει κάνει μια ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω απο όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει. Μόνο οταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ’ αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται οπό το ανακάτεμα αυτό και δε θα ξεκολλά οπό εκεί. Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τοτε εκείνη θα απαντούσε πως δε γνωρίζει καν τι είναι αυτά. Εγώ, θα σου πει, ξέρω πως υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές*. Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ο.τι κακά υπάρχει, αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό. Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και νο κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μια αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μια γωνιά ένα λουκούμι. Αν φέρουμε εκεί μια μέλισσα, εκείνη θο πετάξει και δεν θα καθήσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί. Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια, αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει, θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια και γενικά θα είναι γνωστής όλων των κάλων και θο εχει παντελή άγνοια όλων των κακών. Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς κοι σκέπτονται και βλέπουν τα καλά. Οταν σ’ ένα δρόμο βρεθούν νο περπατούν δύο άνθρωποι, οι οποίοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, τοτε. φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου ένας τρίτος έκανε την «ανάγκη» του, ο άνθρωπος της πρώτης κατηγορίας, θα πάρει ένα ξύλο και θ’ αρχίσει να σκαλίζει τις ακαθαρσίες. Οταν, όμως, περάσει ο άλλος, της δεύτερης κατηγορίας, που μοιάζει με τη μέλισσα, προσπαθεί να βρει τρόπο να τις σκεπάζει με χώμα και με μια πλάκα, για να μην αισθανθούν και οι άλλοι περαστικοί τη δυσωδία αυτή, που προέρχεται απο τις βρωμιές». Και κατέληξε ο Γέροντας: «Εγω σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους -και με δυσκολεύουν- τους λέω αυτό το παράδειγμα και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποια κατηγορία θέλουν να βρίσκονται και αναλόγως να ψάξουν να βρουν κοι τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους». * Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγιορείτου, με τίτλο: «Ο γέρων Παΐσιος», που κυκλοφόρησε το 1994, μετά το θάνατό του. http://www.antibaro.gr/article/5650

Ελληνική Εξωτερική Πολιτική στην κρίση της Συρίας: Αντί να στηρίζουμε τους Αδελφούς Έλληνες, υποστηρίζουμε την Τουρκία και τους ....Αδελφούς Μουσουλμάνους = Του Σάββα Καλεντερίδη

Το ελληνικό ενδιαφέρον θα πρέπει να επικεντρωθεί σε δυο σενάρια, σε σχέση πάντα με τις εξελίξεις στη Συρία και την εμπλοκή της Τουρκίας σ’ αυτήν. Κι αυτό γιατί από τις εξελίξεις αυτές και από την κατάληξή τους θα κριθεί στην κυριολεξία το μέλλον του Ελληνισμού. Να εξηγήσουμε το γιατί. Ξεκινούμε από το καλό -πάντα για τα συμφέροντα του Ελληνισμού- σενάριο. Σύμφωνα μ’ αυτό, η κρίση τερματίζεται και με τη συναίνεση ΗΠΑ, Ρωσίας, Γαλλίας και Ηνωμένου Βασιλείου εγκαθιδρύεται στη χώρα ένα σύστημα παρόμοιο με αυτό του Λιβάνου, που εξασφαλίζει τη σταθερότητα αλλά και τα συμφέροντα των θρησκευτικών και των εθνικών ομάδων που απαρτίζουν τον πληθυσμό της Συρίας. Στα πλαίσια της λύσης αυτής διασφαλίζονται τα συμφέροντα των Χριστιανών της Συρίας, που αποτελούν ζωντανό μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς, και με τον τρόπο αυτόν εξασφαλίζονται και τα -με την ευρεία έννοια- ελληνικά συμφέροντα, μια που το Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι συνυφασμένο με την ελληνική ιστορία αλλά και τα συμφέροντα του Ελληνισμού στην περιοχή της αρμοδιότητάς του. Πάντα με βάση το ίδιο σενάριο, οι Κούρδοι της Συρίας αποκτούν τη Δημοκρατική τους Αυτονομία και δημιουργούνται συνθήκες για την ανάπτυξη στενότερων δεσμών με τους Κούρδους του αυτόνομου κουρδικού κράτους, που λειτουργεί ντε φάκτο από το 1991 στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ). Η κατάσταση αυτή δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την απόκτηση καθεστώτος Δημοκρατικής Αυτονομίας από τους Κούρδους του Βορείου Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία), μια που η Τουρκία, που υπερηφανεύεται ότι φιλοξενεί και εξοπλίζει τις συμμορίες που δρουν και σκοτώνουν αδιακρίτως στη Συρία, με υποτιθέμενο σκοπό τον εκδημοκρατισμό της γειτονικής χώρας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξηγήσει στους Κούρδους αλλά και στη διεθνή κοινότητα, γιατί δεν παραχωρεί τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα και στους Κούρδους που κατοικούν στη δική της ...δημοκρατική επικράτεια. Με αυτό σενάριο εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των Χριστιανών, των Κούρδων και των άλλων μειονοτήτων, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση που θα προκύπτει κάθε φορά, είναι περίπου αδύνατον να ελέγχεται από το καθεστώς της Άγκυρας. Άρα, οι μελλοντικές κυβερνήσεις της Δαμασκού θα σέβονται το διεθνές δίκαιο των Θαλασσών, κάτι που αρνείται να πράξει η Άγκυρα. Να δούμε τώρα το κακό σενάριο. Στο τέλος της κρίσης επικρατούν οι δυνάμεις εκείνες που ελέγχονται από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και εγκαθιδρύουν στη Συρία ένα δημοκρατικοφανές καθεστώς, το οποίο επί της ουσίας είναι μια σουνιτική δικτατορία που επιβάλλεται με υποτιθέμενες δημοκρατικές διαδικασίες και καταπιέζει Χριστιανούς και Κούρδους, όπως κάνει η Τουρκία. Γιατί το ονομάζουμε σουνιτική δικτατορία; Διότι η πολιτική ασκείται με εθνο-θρησκευτικά κριτήρια και από τη στιγμή που οι Άραβες σουνίτες αποτελούν το 60% του πληθυσμού της χώρας, θα κυβερνούν δικτατορικά ες αεί όλους εκείνους που δεν είναι Άραβες σουνίτες μουσουλμάνοι. Παρεμπιπτόντως, αυτό το καθεστώς εγκαθιδρύεται σταδιακά στην Τουρκία, μια σουνιτική δικτατορία. Πέρα όμως από τα ζητήματα Δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε περίπτωση που εφαρμοστεί το δεύτερο σενάριο, υπάρχουν και θέματα που αφορούν ζωτικά συμφέροντα του Ελληνισμού. Ποια είναι αυτά; Οι κυβερνήσεις των Αδελφών Μουσουλμάνων, -αν δεν ελέγχονται απολύτως από την Τουρκία- υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό κοινή στρατηγική με την Άγκυρα στα ζητήματα που άπτονται του Διεθνούς Δικαίου των Θαλασσών και των θαλασσίων ζωνών. Δηλαδή, η Τουρκία θα επιβάλλει τις δικές της απαράδεκτες απόψεις στα ζητήματα των θαλασσίων ζωνών και της ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο, συνεπικουρούμενη από τις συγγενείς ιδεολογικο-θρησκευτικά κυβερνήσεις της Δαμασκού, της Αιγύπτου και της Λιβύης. Αυτό σημαίνει ότι η ΝΑ Μεσόγειος θα καταστεί μια μουσουλμανική λίμνη που σταδιακά θα καταπνίξει την Κύπρο και το Καστελόριζο, ενώ εν καιρώ θα αρχίσει να απειλεί Κάσο, Κάρπαθο, Ρόδο, Κρήτη, και φυσικά την καρδιά του Αιγαίου. Αυτό είναι ένας λογαριασμός που θεωρούμε ότι όφειλαν να κάνουν όλοι εκείνοι που συντάσσονται ακρίτως με την πολιτική της Τουρκίας στη Συρία, με δεδομένο ότι υπηρετούν και διακονούν πολιτικές και υπηρεσιακές θέσεις με ένα και μοναδικό ιερό καθήκον, χρέος και υποχρέωση: Την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Ελληνισμού και όχι της Τουρκίας και των Αδελφών Μουσουλμάνων. Ο νοών νοείτω. http://infognomonpolitics.blogspot.gr

Η αλλαγή του κόσμου

Εδώ και δεκαετίες, αλλά πολύ πιο καθαρά σήμερα λόγω της οξυμένης κρίσης, το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα κι ο λόγος που η κοινωνία μας φαίνεται να οδηγείται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, είναι η αδυναμία να διατυπωθεί απέναντι στα πράγματα ένας πολιτικός λόγος, που θα είναι και λογικά πειστικός αλλά και συγκινησιακά παρακινητικός. Ένας λόγος που θα απευθύνεται τόσο στο θυμικό, όσο και στο λογικό, καταφέρνοντας έτσι να συμπαρασύρει το βουλητικό των ανθρώπων προς μια έλλογη διέξοδο. Μια σημαντική αιτία που ένας τέτοιος λόγος απουσιάζει, είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι οι προσπάθειες αντιπολίτευσης στο κυρίαρχο αδιέξοδο διακατέχονται από τα φαντάσματα προηγούμενων, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένων, απελευθερωτικών στιγμών. Κάποιοι θέλουν να βλέπουν το σήμερα με όρους 1789, άλλοι με όρους 1821, άλλοι σαν 1917, ή 1940, ή 1968, ή 1973. Έτσι, ανάλογα με την οπτική καθενός, καλούν σε μια αποτίναξη π.χ. μιας «τυραννίας» από ένα «πεινασμένο λαό», ή σε μια επανάσταση εναντίον μιας «απολυταρχίας» που «ποδοπατάει αλύπητα τα ανθρώπινα δικαιώματα», σε ένα «ταξικό αγώνα» εναντίον της «πλουτοκρατίας», ή σε μια «πάλη της εργατικής τάξης» ενάντια στην επιβολή «μεσαιωνικών συνθηκών» από τους καπιταλιστές, σ’ ένα εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα εναντίον «δυνάμεων κατοχής και δοσίλογων κυβερνήσεων», ή σε μια «εξέγερση με μπροστάρη τη νεολαία ενάντια σε μια χουντική κυβέρνηση». Παρ’ όλο που όψεις πραγματικότητας υπάρχουν σε όλες αυτές τις οπτικές, η καθεμιά από μόνη της και όλες μαζί ή σε οποιοδήποτε μεταξύ τους συνδυασμό, είναι λαθεμένες∙ δηλαδή δεν καταφέρνουν να καταδείξουν αυτό που προσδιορίζει τη σημερινή κοινωνία και το οποίο διαφέρει από εκείνο που την προσδιόριζε σε όλες αυτές τις ένδοξες ιστορικές στιγμές. Την ίδια στιγμή, και για τον ίδιο λόγο, αποτυχαίνουν να αναδείξουν την ιστορική ιδιαιτερότητα ενός σημερινού υποκειμένου της αλλαγής, ή της ανατροπής, σε σχέση με τα προηγούμενα. Σήμερα δεν βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με μια απολυταρχία ή μια τυραννία, εδραιωμένη πάνω σε «μεσαιωνικές», δηλαδή κάθετα και απολυτοκρατικά ιεραρχημένες, συνθήκες δουλειάς και ζωής∙ ούτε με ένα πλουτοκρατικό καπιταλισμό θεμελιωμένο πάνω σε μια βιομηχανική, δηλαδή συγκεντρωτική και συντηρητική, οργάνωση της εργασίας και της κοινωνίας. Ούτε καν με μια κλασική αστική δημοκρατία, στην οποία δεν εκπροσωπούνται τα λαϊκά κι εργατικά στρώματα. Σήμερα έχουμε να κάνουμε με μια ολιγαρχική δημοκρατία εδραιωμένη πάνω σε μια άκρως εκτεχνικευμένη − δηλαδή νεωτεριστική, εξατομικευμένη και εκλαϊκευμένη/μαζική συνάμα − κοινωνία, η οποία διυλίζεται και διαμορφώνεται ολοένα και περισσότερο από ένα τεχνικό Σύστημα. Παρά τις πάμπολλες αυταρχικές όψεις και τυραννικές συμπεριφορές της, λοιπόν, πρέπει να γνωρίζουμε, πως η σημερινή ολιγαρχική δημοκρατία διαφέρει από την τυραννία, την απολυταρχία ή τη χούντα, σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο: στο ότι κάνει το λαό διαρκώς συμμέτοχο, και έτσι «συνένοχο», στις καίριες πολιτικές επιλογές και πρακτικές της, πράγμα που τη βοηθάει να διασπείρει την «συνενοχή» και για τις επιμέρους πράξεις της. Επιπλέον, παρά τους συντηρητισμούς και τους ανορθολογισμούς της, την ίδια στιγμή η ακραία εκτεχνίκευση της τριλεκτικής «παραγωγή-κατανάλωση-διοίκηση», και η καλπάζουσα − χάρη στην Πληροφορική ως πράξη και ως ιδεολογία − καρκινογένεση ενός τεχνικού Συστήματος εντός της σημερινής κοινωνίας, κάνουν το λαό διαρκώς συμμέτοχο, και έτσι «συνένοχο», όχι μόνο στις πολιτικές επιλογές και πρακτικές της ολιγαρχικής τάξης αλλά, επίσης, στην κυρίαρχη οπτική των πραγμάτων και στα κυρίαρχα ήθη, που έχουν πάψει να είναι αστικά και συντηρητικά. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τα ήθη αξίζει να προσεχτεί, πως οι κυρίαρχες τάξεις ασπάζονται ανοιχτά και με ολοένα και μεγαλύτερη άνεση μια σειρά από «στιλ» που έως πριν δυο δεκαετίες προσδιόριζαν το περιθώριο, ακόμα και τον λεγόμενο υπόκοσμο, δηλαδή στιλ απενοχοποιημένου μηδενισμού... ενώ την ίδια στιγμή τα λαϊκά στρώματα θεωρούν τίτλο τιμής το ότι κατορθώνουν ν’ αποτινάξουν τις παραδόσεις τους και να εκμοντερνιστούν κατά το πρότυπο των κυρίαρχων τάξεων, καταλήγοντας έτσι να ασπάζονται, και αυτά, «στιλ» απενοχοποιημένου μηδενισμού. Και σε ό,τι αφορά την οπτική των πραγμάτων, θα έλεγα πως δεν είναι τυχαίο λ.χ. ότι σε μεγάλο βαθμό ακόμα και οι αμεσοδημοκρατικές ριζοσπαστικές επικλήσεις εμπνέονται κατά βάθος από έναν ευφρόσυνο τεχνικό ουτοπισμό, στο βαθμό που στη θέση του συμβολικού πεδίου γράφουν «μηδέν» και υπολογίζουν ότι το κοινό δεν (θα) είναι συμβολικός Κοινός Λόγος αλλά αμοιβαίος συντονισμός δράσεων μέσω του διαδικτύου. Κατόπιν όλων αυτών, εκείνο που εδώ θέλω να τονίσω, είναι ότι η σημερινή εδραίωση μιας ολιγαρχικής δημοκρατίας πάνω σε μια άκρως εκτεχνικευμένη/εκλαϊκευμένη κοινωνία που διυλίζεται και διαμορφώνεται ολοένα και περισσότερο από ένα τεχνικό Σύστημα, συνεπάγεται και μια ριζική αλλαγή σε ό,τι αφορά το υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής. Πρόκειται για μια αλλαγή, την οποία διαισθάνονται όλοι όσοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, βεβαιώνουν πως είναι πλέον δύσκολο «να διακρίνει κανείς με σαφήνεια τον εχθρό» − και αυτή τη δυσκολία νομίζω ότι προσπαθούν να υπερφαλαγγίσουν, αλλά λιγάκι κλείνοντας τα μάτια και χωρίς να ζοριστούν, όσοι προτιμούν να βλέπουν το σήμερα σαν ένα είδος αναβίωσης παλιότερων ένδοξων στιγμών υψώνοντας, έτσι, παλιές σημαίες κι ανασκάβοντας παλιά χαρακώματα. Η αλλαγή του υποκειμένου της αλλαγής για την οποία μιλώ, προσδιορίζεται από το γεγονός ότι, εκείνο που συντηρεί την αδικία και την ανελευθερία των σύγχρονων κοινωνιών, δεν είναι πια μια τάξη συγκροτημένη έξω από το λαό (όπως ήταν η αριστοκρατία, ή η αστική τάξη των πρώτων αιώνων της κυριαρχίας της), ώστε να μιλάμε για «ταξικό εχθρό» και «ταξικό αγώνα» ακριβώς όπως έως τα μέσα με τέλη του 20ού αιώνα. Ούτε βεβαίως μια εξωτερική δύναμη κατοχής (όπως η οθωμανική αυτοκρατορία, ή οι φασιτικές και ναζιστικές δυνάμεις κατοχής του Β΄ ΠΠ), για να μιλάμε για «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα». Ούτε και έχουμε να κάνουμε με κυρίαρχα ήθη βιομηχανικού τύπου, ώστε να μιλάμε για απελευθέρωση της φαντασίας και ριζοσπαστικοποίηση των επιθυμιών ως όπλα ανατροπής του κατεστημένου. Το σημερινό υποκείμενο της αλλαγής προσδιορίζεται από το γεγονός της σημερινής συμμετοχής/«συνενοχής» του λαού στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές, στην κυρίαρχη οπτική του κόσμου και στα κυρίαρχα ήθη της εκτεχνικευμένης και νεωτεριστικής ολιγαρχικής δημοκρατίας και, επομένως, έχει να συγκροτηθεί από τη σύγκλιση δυο δεδομένων: 1. από το ότι οφείλει να είναι σε θέση και διάθεση να αλλάζει όχι μόνο τον κόσμο αλλά και τον εαυτό του∙ και 2. από το ότι ο άνθρωπος αυτών των κοινωνιών έχει μπουκώσει πια από την «απενοχοποιημένη» υπερτροφία της εξατομίκευσης χωρίς ωστόσο να επιθυμεί, ακόμα, μια επιστροφή/υποστροφή σε κάποιον προ-εξατομικευτικό κολλεκτιβισμό. Για να είμαι πιο ακριβής, γνώμη μου είναι ότι το υποκείμενο της αλλαγής δεν είναι απλώς θέμα ότι «οφείλει», «να είναι σε θέση», «να έχει διάθεση» να συγκροτηθεί κάτω από αυτούς τους δύο όρους: δεν μπορεί να υπάρξει, σήμερα, άλλου τύπου υποκείμενο της αλλαγής! Πάνω σε αυτές τις γραμμές σκέψης θα προσπαθήσω να ακολουθήσουν οι επόμενες αναρτήσεις μου στον καλοτάξιδό μας Πύραυλο. Δεν κρύβω ότι έχω την αίσθηση, πως η κρίση που περνάει σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει να κάνει, σε σημαντικό ίσως βαθμό, με την ολοκλήρωση της ένταξής της στις σύγχρονες εκτεχνικευμένες ολιγαρχικές δημοκρατίες και με τις καθυστερήσεις που είχε μέχρι σήμερα επιδείξει προς αυτή την κατεύθυνση - πράγμα που κάνει ακόμα πιο κρίσιμα τα παραπάνω ζητήματα. Γιάννης Ιωαννίδης http://pyravlosypogeiwn.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html