Το πείραμα του Worgl

Tο Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932. Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους.
Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.
Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση.
Ο Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Silvio Gesell (Σύλβιο Γκέσελ). Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία. Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία.
Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wörgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως "Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας", κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.
Τα χρήματα του Wörgl
Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό.
Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί. Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα:
Τα χρήματα του Wörgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σανγραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς.
Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου.
Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση τηςζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού.
Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wörgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wörgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα.
Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wörgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wörgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος. Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωποςστην υπηρεσία των πολιτών.
Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:
«Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση.
Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! -Είναι καιρός, με αποφασιστική
και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους.
Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σεμεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας -Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιώνκαι έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wörgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».
Η επιτυχία του Wörgl
Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει: Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών.
Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το "θαύμα του Wörgl". Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbühl, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wörgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους.
Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης:
«Επισκέφθηκα το Wörgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό).
Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την πλάκα: "Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933". Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Silvio Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος.
Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wörgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wörgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν.
Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων). Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς τη γενική βελτίωση του Wörgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό.
Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων.
Το Wörgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wörgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wörgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»
Το τέλος

Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wörgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος.
Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση "νομίσματος έκτακτης ανάγκης". Το Wörgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%. Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια.
Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους. Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Worgl έμεινε στην Ιστορία.

http://www.mindcontagion.org/worgl
http://www.apocalypsejohn.com/2013/02/to-peirama-toy-worgl.html#more
defencenet.gr

Τα Θαλάσσια Όρια της Ελλάδος. Γράφει ο Στυλιανός Πολίτης

Μεταξύ Ελλάδας που είναι μέρος στη Σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας και Τουρκίας όπως και με κάθε άλλο Κράτος που δεν είναι μέρος, ισχύουν μόνον οι εθιμικοί κανόνες. Η Τουρκία δίνοντας όμως τις δικές της ερμηνείες αμφισβητεί γενικής αποδοχής κανόνες του διεθνούς δικαίου ή τους εφαρμόζει όπου και όπως την συμφέρει. Μετά τα Ιμια μάλιστα, στο Κυβερνητικό Πρόγραμμα Ερμπακάν – Τσιλλέρ, συναντάμε την φράση: “Turkey will abide by all international agreements it has signed. However the implementation of these against the national security and interest will not be allowed” δηλαδή: «Η Τουρκία θα τηρήσει όλες τις διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει. Εντούτοις δεν θα επιτρέψει η εφαρμογή τους να είναι αντίθετη στην εθνική της ασφάλεια και τα συμφέροντα της». Επισημαίνουμε την χαρακτηριστική λέξη «συμφέροντα της» που αντικατοπτρίζει τη θέση της απέναντι στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου! Η Ιταλία και η Αλβανία είναι δύο άλλες συνορεύουσες από θάλασσα χώρες που είναι μέρη στην νέα Σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας. Η πρώτη από τις 13 Ιανουαρίου του 1995 και η δεύτερη από τις 23 Ιουνίου του 2003. Όπως θα δούμε παρακάτω με την Ιταλία δεν έχουμε καμμία εκκρεμότητα ενώ με την Αλβανία στις 27 Απριλίου 2009 υπεγράφη, στα Τίρανα, διμερής Συμφωνία καθορισμού των θαλάσσιων ζωνών, συμπεριλαμβανομένης και της υφαλοκρηπίδας.

Άλλες συνορεύουσες από θάλασσα Χώρες είναι η Κύπρος που είναι μέρος στη νέα Σύμβαση από τις 12 Δεκεμβρίου 1988, η Αίγυπτος που είναι Μέρος στην ίδια Σύμβαση από τις 26 Αυγούστου 1983 και η Λιβύη.

Το νομικό καθεστώς των νησιών

Σύμφωνα με Τουρκική άποψη που υποστηρίχθηκε στη τρίτη Διάσκεψη για το δίκαιο της θάλασσας, τα νησιά πρέπει να έχουν δικαιώματα στις θαλάσσιες περιοχές ανάλογα με το μέγεθος τους και τον πληθυσμό τους. Οι «βράχοι» μάλιστα σαν τους Καλόγερους, τη Ζουράφα και τα Ιμια σύμφωνα πάντα με την Τουρκία, δεν θα πρέπει να έχουν ούτε χωρική θάλασσα. Η άποψη αυτή δεν υιοθετήθηκε από τα κράτη μέλη της Διάσκεψης που παρέμειναν στις παλιές τους θέσεις. Το γεγονός αυτό δημιούργησε ένα ισχυρό a contrario επιχείρημα που μας πείθει ότι οι απόψεις της Τουρκίας εκτός του ότι είναι αντίθετες με την διεθνή πρακτική, δεν εκφράζουν την opinio juris του συνόλου των κρατών.

Επειδή λοιπόν το νομικό καθεστώς των νησιών από πλευράς εθιμικού δικαίου ταυτίζεται με εκείνο της νέας Σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας, οι κανόνες που αφορούν σ’ αυτό, είναι το ίδιο δεσμευτικοί και για την Τουρκία. Τα νησιά έχουν τα ίδια με την ηπειρωτική ξηρά δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες. Υπάρχει μόνο μια εξαίρεση που αφορά μόνο υφαλοκρηπίδα και αποκλειστική οικονομική ζώνη, για το νησί – βράχος που δεν έχει δυνατότητα συντήρησης ανθρώπινης διαβίωσης ή δικής του οικονομικής ζωής.

Το εύρος της χωρικής θάλασσας

Η Τουρκία στην περίοδο των διαπραγματεύσεων της τρίτης Διάσκεψης για το δίκαιο της θάλασσας θεωρώντας ότι σε μια «κλειστή θάλασσα» όπως είναι το Αιγαίο, θα πρέπει να ισχύσουν ξεχωριστοί κανόνες, υπέβαλλε τις προτάσεις της, σύμφωνα με τις οποίες το πλάτος της χωρικής θάλασσας και οι λοιπές θαλάσσιες ζώνες θα έπρεπε να καθορίζονται με βάση τις αρχές της «δικαιοσύνης» και από κοινού από τα κράτη που βρέχονται από αυτές τις θάλασσες. Ούτε και αυτές οι προτάσεις της Τουρκίας βρήκαν έδαφος. Σήμερα και αυτό το θέμα αυτό είναι ξεκάθαρο. Ο καθορισμός του εύρους της χωρικής θάλασσας μπορεί να γίνει μόνο με μονομερείς πράξεις και βέβαια μέχρι του ορίου των δώδεκα ναυτικών μιλίων. Το γεγονός μάλιστα ότι η Τουρκική πρόταση για την καθιέρωση σχετικών συμφωνιών καταπολεμήθηκε, ήταν ξανά σε βάρος της. Με αυτό τον τρόπο η Τουρκία για άλλη μια φορά άθελα της, δημιουργήθηκε ένα σοβαρό a contrario επιχείρημα με το οποίο επιβεβαιώνεται και πάλι η opinio juris του εθιμικού κανόνα που δίνει την αρμοδιότητα καθορισμού του εύρους της χωρικής θάλασσας αποκλειστικά και μόνο στο παράκτιο κράτος μέχρι τα δώδεκα μίλια σε όλες τις περιπτώσεις ανεξαιρέτως.

Αν ένα κράτος στον καθορισμό του εύρους της χωρικής του θάλασσας δεν εξαντλεί το όριο των δώδεκα μιλίων, κάνει μερική χρήση δικαιώματος. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση που διαφοροποιεί το εύρος της χωρικής θάλασσας σε σχέση με τη ναυσιπλοΐα και την αεροπλοΐα χωρίς να υπερβαίνει ούτε τη μια ούτε την άλλη φορά το όριο των δώδεκα μιλίων. Αυτό έχει κάνει η Χώρα μας που έχει ορίσει χωρική θάλασσα έξι ναυτικών μιλίων για όλες τις χρήσεις πλην της αεροπλοΐας, για την οποία έχει ορίσει χωρική θάλασσα δέκα ναυτικών μιλίων.

Η Τουρκία στο πλαίσιο των προσπαθειών της για δημιουργία εντάσεως άρχισε από το 1974 και μετά, τις πολύ έντονες αντιδράσεις της για το ενδεχόμενο επέκτασης της χωρικής θάλασσας της Ελλάδας. Οι αντιδράσεις αυτές εκδηλώθηκαν με δηλώσεις από όλους σχεδόν τους πρωθυπουργούς της που θεωρούν την καθ’ όλα νόμιμη επέκταση του εύρους της χωρικής θάλασσας της Ελλάδας στα δώδεκα ναυτικά μίλια σαν casus belli. Οι απειλές χρήσης βίας της Τουρκίας είναι πάντα παράνομες. Σχετικά είναι το άρθρο 2(4) του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, η Διακήρυξη της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών της 24ης Οκτωβρίου 1970 και το Προοίμιο καθώς και στα άρθρα 1 και 2 της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού.

Γραμμές βάσεως στο Αιγαίο και τα Ελληνοτουρκικά θαλάσσια όρια

Η Ελλάδα σαν αφετηρία μετρήσεως των θαλασσίων ζωνών της χρησιμοποιεί τον κανόνα της φυσικής γραμμής βάσεως. Ευθείες γραμμές βάσεως χρησιμοποιούνται κατ’ εξαίρεση όπου η ακτογραμμή παρουσιάζει βαθιές κολπώσεις ή οδοντώσεις ή όπου υπάρχει συστάδα νήσων κατά μήκος της ακτής και σε άμεση γειτνίαση μ’ αυτή και όπου η ακτή παρουσιάζεται άκρως ασταθής εξαιτίας ενός δέλτα ποταμού ή και άλλων φυσικών συνθηκών. Οι γραμμές αυτές σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αφίσταται σημαντικά από τη γενική κατεύθυνση της ακτής. Η Τουρκία παραγνωρίζοντας τους εθιμικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου έχει χαράξει αυθαίρετα ευθείες γραμμές βάσης στα Μικρασιατικά παράλια περικλείοντας και τις νήσους Ίμβρο και Τένεδο.

Για την οριοθέτηση της χωρικής θάλασσας των νησιών Λέσβος, Χίος, Σάμος και γενικά για όπου δεν υπάρχουν συμφωνίες εφαρμόζεται ο κανόνας της «μέσης γραμμής» που για την Ελλάδα είναι μεταξύ των φυσικών ακτογραμμών, ενώ για την Τουρκία είναι μεταξύ φυσικής γραμμής από Ελληνικά νησιά και ευθειών γραμμών από τη δική της πλευρά. Με αυτόν τον τρόπο η Τουρκία προσπαθεί να μετατοπίσει τα θαλάσσια σύνορα δυτικότερα σε βάρος βέβαια της Ελλάδας.

Η Τουρκία το 1923 με το άρθρο 15 της Συνθήκης Ειρήνης της Λοζάννης, είχε αναγνωρίσει την Ιταλική κυριαρχία στα νησιά Αστυπάλαια, Ρόδο, Χάλκη, Κάρπαθο, Τήλο, Νίσυρο, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Λειψό, Σύμη, Κω, Καστελόριζο και στα μικρότερα νησιά που εξαρτώνται απ’ αυτά. Το άρθρο 12 της ίδιας Συνθήκης προέβλεπε ότι στην Τουρκική κυριαρχία περιερχόντουσαν εκτός της Ίμβρου, της Τενέδου και των Λαγουσών και όλες οι μικρές νήσοι που βρίσκονται τρία μίλια από τις Μικρασιατικές ακτές. Με αυτό τον τρόπο πολλά νησιά, μεταξύ αυτών και τα Ίμια που απέχουν 3,65 ναυτικά μίλια, βρέθηκαν υπό την Ιταλική κυριαρχία. Στην συνέχεια στις 28 Δεκεμβρίου 1932 υπογράφηκε μια συμφωνία στην Άγκυρα μεταξύ της Τουρκίας και Ιταλίας που κατείχε τότε τα Δωδεκάνησα. Εκεί καθορίσθηκαν τα θαλάσσια «σύνορα» (la ligne frontiere) της Δωδεκανήσου. Στις 10 Φεβρουαρίου 1947, με τη Συνθήκη των Παρισίων τα Δωδεκάνησα ξαναγύρισαν στην Ελλάδα και τα «σύνορα» από Τουρκοϊταλικά μετεβλήθησαν σε Ελληνοτουρκικά. Τα σύνορα αυτά δεν μπορούν να τεθούν κάτω από οποιαδήποτε συζήτηση. Η Σύμβαση της Βιέννης της 23ης Μαΐου 1969 που κωδικοποίησε τους εθιμικούς κανόνες για το δίκαιο των συνθηκών και αναφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ρητά αποκλείει την περίπτωση λήξης συνθήκης ή τη δυνατότητα αποχώρησης μέρους της «οσάκις η συνθήκη καθορίζει μεθοριακήν γραμμήν».

Οι γείτονες μας το 1996 σε διακοίνωση τους υποστήριξαν ότι η συμφωνία της 28ης Δεκεμβρίου 1932 δεν ισχύει γιατί δεν ολοκληρώθηκε η διαδικασία έγκρισης της επειδή δεν πρωτοκολλήθηκε στη Γραμματεία της Κοινωνίας των Εθνών. Η Συμφωνία όμως αυτή δεν περιέχει καμία διάταξη που να θέτει προϋποθέσεις για τη θέση της σε ισχύ. Αυτό οφείλεται στον τεχνικό χαρακτήρα της. Πέρα απ’ αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η συμφωνία αυτή είναι συμπληρωματική μιας άλλης συμφωνίας της 4ης Ιανουαρίου 1932 για την περιοχή της νήσου Μεγίστης (Καστελόριζου). Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι η ισχύ αυτής της Συμφωνίας υπογραμμίσθηκε και επιβεβαιώθηκε με ιδιαίτερη έμφαση σε επίσημες επιστολές που αντάλλαξαν ο τότε Τούρκος Υπουργός των Εξωτερικών και ο τότε Πρέσβης της Ιταλίας στην Άγκυρα. Όσο αφορά το δεύτερο μέρος της αμφισβήτησης, δηλαδή για το ότι για να ισχύσει θα έπρεπε να είχε πρωτοκολληθεί στη γραμματεία της Κοινωνίας των Εθνών, οι Τούρκοι πάλι άδικο έχουν. Η Συμφωνία αυτή λόγω της τεχνικής φύσης της και του σκοπού της δεν χρειαζόταν να πρωτοκολληθεί. Αυτό προέβλεπε για τέτοιου είδους συμφωνίες μια Απόφαση της 1ης Επιτροπής της συνέλευσης της Κοινωνίας των Εθνών με ημερομηνία 5 Σεπτεμβρίου 1921. Αξίζει να σημειωθεί ότι παλιοί χάρτες ακόμα και Τουρκικοί έχουν τα νησιά αυτά εκτός Τουρκικής επικράτειας.

Οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας σε συνδυασμό με τον αυθαίρετο ισχυρισμό της ότι οι «βράχοι» Kardak, δηλαδή οι νήσοι Ίμια, δεν είναι νησιά, άρα κατ’ αυτούς δεν έχουν χωρική θάλασσα αλλά βρίσκονται μέσα στη χωρική θάλασσα των Μικρασιατικών παραλίων, είναι η βασική αιτία του γνωστού μας επεισοδίου. Το γεγονός ότι απεχώρησαν Τουρκικές αλλά και Ελληνικές δυνάμεις από το αναμφισβήτητα Ελληνικό έδαφος των νήσων Ίμια δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι μια ευμενής εξέλιξη. Το ίδιο και η συμφωνία που πραγματοποιήθηκε με πρόταση των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια συμφωνία που δέχθηκε η Ελλάδα μετά ένα τετελεσμένο γεγονός. Μια αναγκαστική συμφωνία αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος για αποκλιμάκωση μιας έντασης που οπωσδήποτε θα κατέληγε σε πόλεμο.

Η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας

Η αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών του Αιγαίου προκάλεσε ένταση όταν τον Νοέμβριο του 1973 η Τουρκία «παρεχώρησε» σε κρατική της εταιρία πετρελαιοειδών το δικαίωμα εξερεύνησης του βυθού σε περιοχή του βορείου Αιγαίου. Στις 18 Ιουλίου 1973, δύο μέρες πριν την εισβολή στην Κύπρο παρά τις διαμαρτυρίες της Ελλάδας έγινε μια νέα «παραχώρηση» στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Στις 31 Μαΐου του 1975 συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες οι Πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας, κ.κ. Καραμανλής και Ντεμιρέλ. Τη συνάντηση αυτή ακολούθησε κοινό ανακοινωθέν για παραπομπή της υπόθεσης σε Διεθνές Δικαστήριο.

Τον Αύγουστο του 1976 εξήλθε στο Αιγαίο το Τουρκικό ερευνητικό πλοίο «Σισμίκ Ι» και άρχισε έρευνες. Στις 10 του ίδιου μήνα η Ελλάδα προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών αιτώντας τη λήψη μέτρων γιατί η Τουρκική στάση οδηγούσε σε πόλεμο. Ταυτόχρονα προσέφυγε μονομερώς και στο Διεθνές Δικαστήριο. Παράλληλα συνεχίσθηκαν διαπραγματεύσεις με συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών την 1η Οκτωβρίου 1976 στη Νέα Υόρκη. Άλλη μια συνάντηση σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων έγινε στη Βέρνη από 2 έως 11 Νοεμβρίου 1976. Η συνάντηση αυτή κατάληξε στο Πρακτικό της Βέρνης. Σε αυτό αναφέρεται ότι και τα δύο μέρη θα απόσχουν από κάθε πρωτοβουλία ή πράξη σε σχέση με την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, που θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις. Επίσης ανακοινώθηκε και η ίδρυση μίας Μεικτής Επιτροπής από εθνικούς αντιπροσώπους για διερεύνηση της διεθνούς πρακτικής στην οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με σκοπό τον εντοπισμό αρχών και κριτηρίων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στις 19 Δεκεμβρίου 1978 το Διεθνές Δικαστήριο εξέδωσε προδικαστική απόφαση σχετικά με το προκαταρτικό ζήτημα της αρμοδιότητας του. Σύμφωνα με αυτή το Δικαστήριο δεν μπορεί να στηρίξει την αρμοδιότητα του, διότι το κοινό ανακοινωθέν των Πρωθυπουργών στις 31 Μαΐου 1975 δεν αντιστοιχεί με συνυποσχετικό (sic) με το οποίο θα μπορούσε με κοινή συμφωνία των μερών να παραπεμφθεί η υπόθεση σε Δίκη. Στη συνέχεια ακολούθησαν πολλές συναντήσεις εμπειρογνωμόνων και κυβερνητικών παραγόντων. Έγινε και μια συνάντηση Πρωθυπουργών στο Μοντρέ στις 10 και 11 Μαρτίου 1978.

Οι ουσιαστικές επαφές σταμάτησαν το 1981. Η αναγνώριση του ψευδοκράτους της κατεχόμενης Κύπρου, το Νοέμβριο του 1983 απομάκρυνε ακόμα περισσότερο τα δύο μέρη. Στη συνέχεια αυτό που έγινε τον Μάρτιο του 1987, καθώς και η υπόθεση των Ιμίων, έκαναν τα πράγματα πολύ δυσκολότερα.

Η Τουρκία θέλει να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα με διαπραγματεύσεις όπου θα της δοθεί ευκαιρία να ασκήσει τις πιέσεις. Την Ελλάδα την συμφέρει μια λύση με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Επειδή όμως η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αφορά περιοχές εκτός χωρικής θαλάσσης θα πρέπει απαραίτητα η Ελλάδα πριν από οποιαδήποτε ενέργεια να εξαντλήσει το ανώτερο επιτρεπτό όριο των δώδεκα μιλίων για τη χωρική θάλασσα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε στη συνέχεια να προχωρήσουμε σωστά στη διαδικασία.

Η έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο

Η γεωγραφική ταύτιση των ορίων περιοχών έρευνας και διάσωσης με την αντίστοιχη Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων έχει εγκριθεί από το Συμβούλιο του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας με τις συνεδριάσεις του που έγιναν στις 23 Ιουνίου 1952 και στις 15 Μαΐου 1958.

Ταύτιση γεωγραφικών περιοχών πρέπει να υπάρχει όμως και στην περίπτωση της ναυτικής έρευνας και διάσωσης. Παρ’ όλα όμως αυτά, η σχετική διεθνής Σύμβαση της 27ης Απριλίου του 1979 για τη ναυτική έρευνα και διάσωση δεν καθορίζει διαδικασίες και μηχανισμούς που θα μπορούσαν στα πλαίσια του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού να βοηθήσουν στον προσδιορισμό των αντιστοίχων περιοχών ευθύνης του κάθε παράκτιου κράτους. Τον καθορισμό των ορίων των ναυτικών περιοχών έρευνας και διάσωσης το αφήνει στα Κράτη Μέρη τα οποία όμως μπορεί και να μην συμφωνήσουν στην ταύτιση αυτών των γεωγραφικών περιοχών. Αυτό είναι το αδύνατο σημείο του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου.

Η Τουρκία τον Οκτώβριο του 1982 κατέθεσε στο Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό μια δήλωσή της που συνοδευόταν από χάρτη στον οποίο εμφανιζόντουσαν οι «δυνατότητες της» για κάλυψη των απαιτήσεων της Συμβάσεως. Στην υπόψη περιοχή περιλαμβάνεται το μισό Αιγαίο και τα κατεχόμενα της Κύπρου. Οι προσπάθειες τις Τουρκίας έπεσαν στο κενό. Τον Ιανουάριο του 1989 όμως δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Τουρκικής Κυβερνήσεως ένας κανονισμός για έρευνα και διάσωση. Η γεωγραφική περιοχή εφαρμογής αυτού του κανονισμού περιλαμβάνει σχεδόν το μισό Αιγαίο και αφορά παροχή υπηρεσιών έρευνας και διάσωσης σε κινδυνεύοντα αεροπορικά και θαλάσσια μέσα . Η έκδοση αυτού του κανονισμού, συνιστά μονομερή παράνομη πράξη. Οι Τούρκοι με αυτή τους την ενέργεια παραβαίνουν και τη Σύμβαση για την έρευνα και διάσωση που απαιτεί συμφωνία μεταξύ των κρατών και τη Σύμβαση του Σικάγου βάσει της οποίας η ευθύνη για τη διάσωση των αεροσκαφών στην περιοχή αυτή έχει παραχωρηθεί στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια ο Τουρκικός κανονισμός δεν μπορεί να επιφέρει έννομα αποτελέσματα.

Η κατάσταση στο Ιόνιο

α. Με την Ιταλία

Οι αποστάσεις των ακτών Ελλάδος Ιταλίας είναι τέτοιες που δεν προκύπτει θέμα άλλης οριοθετήσεως πλην υφαλοκρηπίδας ή αποκλειστικής οικονομικής ζώνης. Έτσι λοιπόν το 1977 συμφωνήσαμε και οριοθετήσαμε την μεταξύ μας υφαλοκρηπίδα. Το μήκος όμως της οριογραμμής που συμφωνήθηκε δεν φθάνει μέχρι το σημείο της ίσης αποστάσεως από τις ακτές Ιταλίας Ελλάδας και Αλβανίας και είναι λίγο νοτιότερα. Όσο αφορά τέλος την οριοθέτηση της περιοχής για την Έρευνα και Διάσωση υπάρχει σε ισχύ ικανοποιητική συμφωνία.

β. Με την Αλβανία

Όπως ήδη αναφέρθηκε στις 27 Απριλίου 2009 υπεγράφη, στα Τίρανα, διμερής Συμφωνία καθορισμού των θαλάσσιων ζωνών, συμπεριλαμβανομένης της υφαλοκρηπίδας. Σύμφωνα με τον Αλβανικό Νόμο 8875 της 4ης Απριλίου 2002 περί Ακτοφυλακής, η χωρική θάλασσα της Αλβανίας είναι δώδεκα μίλια που μετρώνται όμως από καθορισμένες ευθείες γραμμές βάσεως. Από τις ίδιες γραμμές βάσεως μετρώνται η συνορεύουσα ζώνη της που φθάνει τα εικοσιτέσσερα μίλια και η αποκλειστική οικονομική της ζώνη. Πώς θα μετρηθούν με την Ελλάδα αυτές οι ζώνες; Φυσική γραμμή για μας και ευθείες γραμμές βάσεως για τους Αλβανούς;

Θα δεχθούμε δηλαδή ως νόμιμες τις ευθείες γραμμές βάσεως και γιατί; Ένα άλλο σημείο προσοχής είναι το θέμα της συνορεύουσας ζώνης που δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να θίξει τα μελλοντικά δικαιώματα της Ελλάδας σε μια αντίστοιχη ζώνη. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση επεκτάσεως της χωρικής μας θάλασσας στα δώδεκα μίλια. Η αποκλειστική οικονομική ζώνη της Αλβανίας αν οριοθετηθεί σε σχέση με την Ελλάδα δεν θα χρειασθεί να γίνει αντίστοιχη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας. Η Ιταλία αναμένεται να παίξει σημαντικό ρόλο σε όλες τις φάσεις των διαπραγματεύσεων λόγω του ότι η μεταξύ μας οριογραμμή της υφαλοκρηπίδας δεν φθάνει μέχρι το «τριεθνές» των ίσων αποστάσεων.

Σημείωση: Όταν έγραφα τα παραπάνω, έχοντας υπόψη μου το σχετικό Αλβανικό Νόμο, ήμουν σοβαρά προβληματισμένος και είχα μεγάλη ανησυχία για το πόσο θα ήταν πρόθυμη η Αλβανία να υλοποιήσει αυτή τη συμφωνία. Δυστυχώς έγινε αυτό που περίμενα! Πρόσφατη απόφαση του Αλβανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου που επαλήθευσε τη βασιμότητα των ανησυχιών μου, οδήγησε σε τραγικό ναυάγιο αυτή τη συμφωνία. Μια συμφωνία που αν όλα πήγαιναν καλά, θα αποτελούσε ένα θετικό προηγούμενο στην επίλυση παρομοίων προβλημάτων με άλλες χώρες στην περιοχή. Νομίζω ότι μια καλύτερη επεξεργασία της συμφωνίας συνοδευόμενη με ουσιαστικότερες διαπραγματεύσεις θα έφερνε διαφορετικό αποτέλεσμα.

Η κατάσταση με τις άλλες χώρες

Πρόσφατα η Υπουργός Εξωτερικών κα Μπακογιάννη είχε επαφές με την Λιβύη και την Αίγυπτο για οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης τους. Τα δυο αυτά Κράτη είναι έτοιμα να συζητήσουν μαζί μας με βάση τη μέση γραμμή. Η Λιβύη όμως θέλει να κλείσει τον κόλπο της Σύρτης. Ελπίζω ότι θα βρεθεί μια δίκαιη λύση για αυτό πρόβλημα. Όσο αφορά όμως το θέμα της οριοθετήσεως υφαλοκρηπίδας ή αποκλειστικής οικονομικής ζώνης με την Αίγυπτο το θέμα θέλει μεγάλη προσοχή. Λαμβανομένου υπόψη του Καστελόριζου στις περιοχές αυτές υπάρχουν σημεία επαφής μεταξύ Αιγύπτου και Ελλάδας και όχι με τη Τουρκία.

Η Τουρκία όμως δεν δέχεται ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και αποκλειστική οικονομική ζώνη έχοντας βλέψεις και στην περιοχή του Καστελόριζου! Μια συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου που θα οριοθετεί χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα δικαιώματα του Καστελόριζου θα δώσει τεράστιες διαστάσεις στα υπάρχοντα προβλήματα. Με αυτό τον τρόπο θα προστεθεί και η Αίγυπτος στο μέρος της Τουρκίας στην υπάρχουσα διαμάχη. Περιμένουμε ένα καλό διπλωματικό χειρισμό αυτού του θέματος που καλά θα ήταν να μην είχε ανοίξει χωρίς να είμαστε σίγουροι για τη στάση που θα κρατήσει η Αίγυπτος. Με τη Κύπρο εκτιμάται ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πρόβλημα. Η συνεργασία με το ομοεθνές Κράτος ήταν πάντα άριστη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Α. Μεταξύ Ελλάδας που είναι μέρος στη Σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας και Τουρκίας καθώς και με κάθε άλλο Κράτος, που δεν είναι μέρος, ισχύουν οι εθιμικοί κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

. Το διεθνές έθιμο ταυτίζεται με τις διατάξεις της νέας Συμβάσεως σε ότι αφορά το νομικό καθεστώς των νησιών και την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, το εύρος των οποίων μετράται με βάση τους ίδιους ακριβώς κανόνες για οποιαδήποτε μορφή ξηράς με μια μικρή εξαίρεση για τα νησιά – βράχους.

Γ. Σύμφωνα με το διεθνές έθιμο το εύρος της χωρικής θάλασσας μπορεί να φθάνει τα δώδεκα μίλια σε όλες τις περιπτώσεις ανεξαιρέτως. Το casus belli συνιστά απειλή της Τουρκίας και την φέρνει σε αντίθεση με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και κατά συνέπεια και με τα ιδανικά του ΝΑΤΟ όπως αυτά περιγράφονται στο Προοίμιο και στα άρθρα 1 και 2 της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού.

Δ. Οι ευθείες γραμμές βάσεως της Τουρκία είναι παράνομες. Κατά συνέπεια δεν μπορούν να επιφέρουν κανένα έννομο αποτέλεσμα. Το θέμα των γραμμών βάσεως της Αλβανίας και το κλείσιμο του κόλπου της Σύρτης στην Λιβύη θα πρέπει να εξετασθεί και από πλευράς νομιμότητας αλλά και σκοπιμότητας.

Ε. Τα θαλάσσια σύνορα στα Δωδεκάνησα είναι καθορισμένα συμβατικά και οι νήσοι Ιμια ευρίσκονται στο μέρος της Ελλάδας. Σε όλες τις άλλες περιοχές ισχύει ο κανόνας της μέσης γραμμής.

ΣΤ. Η οριοθέτηση της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας στα σημεία που έρχεται σε επαφή με την αντίστοιχη Τουρκική πρέπει να πραγματοποιηθεί σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο χωρίς παράνομες πιέσεις και παράνομα τετελεσμένα γεγονότα. Πριν από την έναρξη μιας τέτοιας διαδικασίας πρέπει απαραίτητα να προηγηθεί η επέκταση της χωρικής θάλασσας μέχρι εξαντλήσεως του νομίμου ορίου, για να μπορέσει αυτό να αποτελέσει τη βάση για τον προσδιορισμό της προς οριοθέτηση περιοχής.

Ζ. Το θέμα της οριοθετήσεως υφαλοκρηπίδας με τα υπόλοιπα Κράτη πλην Ιταλίας που έχει τακτοποιηθεί είναι σε εκκρεμότητα και δεν μπορούν να διατυπωθούν συμπεράσματα. Εκφράσθηκαν όμως ήδη κάποιες ανησυχίες και κάποια λεπτά σημεία που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη.

Η. Η περιοχή έρευνας και διάσωσης πρέπει να ταυτίζεται με την περιοχή πληροφοριών πτήσεως. Μόνο έτσι θα μπορεί το Κράτος να ασκήσει αποτελεσματικά τα καθήκοντα του.

elzoni.gr

 http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/02/blog-post_381.html#more

EIMAΣΤΕ ΟΛΟΙ (ΑΡΧΑΙΟΙ) ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΧΡΕΟΣ (του Thad A. Titze)

Οι Τριάκοντα Τύραννοι, που ανήλθαν στην εξουσία στην Αθήνα μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, δανείστηκαν εκατό τάλαντα από τους νικητές Σπαρτιάτες. Όταν όμως οι δημοκρατικοί επέστρεψαν ανέλαβαν το χρέος που δημιούργησαν οι Τύραννοι και το αποπλήρωσαν στους Σπαρτιάτες εξ’ ολοκλήρου. Αυτή η ιστορία είναι αξιοσημείωτη καθώς πρόκειται για την πρώτη γνωστή περίπτωση δημόσιου χρέους.

Παρ’ όλα αυτά, η περίπτωση της έγκαιρης αποπληρωμής από τους Αθηναίους είναι αφύσικη στη μακρά ιστορία του δημόσιου δανεισμού. Η αδυναμία πληρωμής και η επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους είναι μια πρακτική τόσο παλιά και σταθερή όσο σχεδόν και το ίδιο το δημόσιο χρέος.

Καθώς το ενδιαφέρον σχετικά με το κρατικό χρέος στρέφεται ξανά προς τους Έλληνες -πρωτοπόρους του δημόσιου χρέους- είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι οι κυβερνήσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας σπάνια υπήρξαν προσεχτικοί διαχειριστές των δανείων τους.

Ο δημόσιος δανεισμός ακολούθησε τον συχνό ιδιωτικό δανεισμό. Η χρήση των νομισμάτων στις καθημερινές συναλλαγές γύρω στον 7ο αι. π.Χ απλοποίησε το εμπόριο και οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου αύξηση του δανεισμού. Το ιδιωτικό (ατομικό) χρέος οδηγούσε όμως τόσο συχνά σε αδυναμία αποπληρωμής και ακολούθως στη δουλεία, ώστε ο Σόλων αναγκάστηκε να καταργήσει το θεσμό της υποδούλωσης για χρέη (με τη Σεισάχθεια) όταν ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας στην Αθήνα, περίπου έξι αιώνες πριν τη γέννηση του Χριστού.

Ενώ ο ιδιωτικός δανεισμός και οι καταχρήσεις του μεγάλωναν, η πόλη-κράτος της Αθήνας αύξησε σημαντικά τα έξοδα της προς κρατικούς υπαλλήλους, δημόσια έργα και σε βοήθεια προς τους φτωχούς. Όσο αυξάνονταν οι δαπάνες, τόσο γιγαντωνόταν και ο δημόσιος δανεισμός της Αθήνας. Η Α΄ Αθηναϊκή Συμμαχία (ή της Δήλου) ήταν μια εύκολα διαθέσιμη πηγή πιστώσεων για την Αθήνα. Το δανεισθέν ποσό αντιπροσώπευε περίπου το 40% των δημόσιων δαπανών.

Η Αθήνα αθέτησε τις υποχρεώσεις καταβολής πληρωμής κατά τη διάρκεια του καταστροφικού για την οικονομία της Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ), για τον οποίο εξάντλησε τόσο τις φορολογικές όσο και τις μεταλλευτικές πηγές αργύρου ενώ παράλληλα απαιτούνταν αυξημένες δαπάνες για τη συνέχισή του.

Η μη πληρωμή των φόρων επί της ακίνητης περιουσίας και η συνολική εξασθενημένη οικονομία επιδείνωσαν τα οικονομικά προβλήματα της πόλης. Το θησαυροφυλάκιο της Αθήνας (στο οποίο μεταφέρθηκε και το ταμείο της συμμαχίας της Δήλου, που είχε μετατραπεί σε αθηναϊκή ηγεμονία) ήταν ένας βολικός «πιστωτής» κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αρχικά τα δάνεια από το ταμείο της θεάς Αθηνάς ήταν μικρά. Όμως, το 423 π.Χ οι Αθηναίοι έφτασαν να χρωστούν στο ταμείο περίπου 7.000 τάλαντα. Πιεζόμενη από τα τεράστια χρέη και τα μικρά έσοδα η κυβέρνηση κήρυξε αδυναμία αποπληρωμής του χρέους στο ιερό ταμείο.

Ο δανεισμός της από διάφορες πόλεις-κράτη κατά τη κλασική περίοδο επίσης είχε καταλήξει σε αδυναμία πληρωμής και σε επαναδιαπραγμάτευση ή μη πληρωμή στη συνέχεια.

Ενώ οι Αθηναίοι πνίγονταν στα χρέη, η ανθίζουσα ρεπουμπλικανική Ρώμη εισήγαγε ένα διαφορετικό μοντέλο δημόσιων οικονομικών. Σε αντίθεση με τις χαλαρά συνδεδεμένες μεταξύ τους ελληνικές πόλεις-κράτη, η «ευρωπαϊκή ένωση» της εποχής χρηματοδοτείτο από τα λάφυρα του πολέμου και με ένα φορολογικό σύστημα με χαμηλά επίπεδα άμεσης φορολογίας. Οι Ρωμαίοι απέφυγαν το δημόσιο χρέος και αντ’ αυτού κατά τη διάρκεια των ειρηνικών περιόδων συσσώρευαν πλεονάσματα για να χρηματοδοτήσουν επικείμενους πολέμους. Όμως το δημοσιονομικό τους σύστημα εξαφανίστηκε μαζί με την πτώση της Αυτοκρατορίας. Ο δημόσιος δανεισμός επανεμφανίστηκε στο Μεσαίωνα, οδηγώντας πάλι σε αδυναμία πληρωμής.

Η σύγχρονη Ελλάδα δεν έμαθε τίποτε από την αρχαία σχέση της με το δημόσιο χρέος καθώς η πρόσβασή της σε ξένους πιστωτές διακόπηκε για το μισό του 19ου αιώνα εξαιτίας μιας σειράς πτωχεύσεων. Η πίεση των περικοπών και των μέτρων λιτότητας, των υψηλών επιπέδων του κρατικού χρέους, της επαπειλούμενης χρεωκοπίας και της μεγάλης φοροδιαφυγής διαταράσσουν για άλλη μια φορά την ελληνική οικονομία και την κυβέρνηση της χώρας.

Ωστόσο, η Ελλάδα, δεν κατέχει το μονοπώλιο στη χρεωκοπία ακόμη και ανάμεσα στις πολύ ανεπτυγμένες οικονομίες. Η οικονομική ιστορία των ΗΠΑ περιλαμβάνει πολλές περιπτώσεις οριστικής στάσης αποπληρωμής δανείων και επαναδιαπραγμάτευσης χρέους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ανεξαρτησίας, οι νέες κυβερνήσεις των πολιτειών αποκήρυξαν τους λογαριασμούς πίστωσης που εκδίδονταν από τις πρώην αποικιακές κυβερνήσεις και η νέα εθνική κυβέρνηση κατέστησε το νόμισμα της ουσιαστικά άνευ αξίας. Η ίδια κυβέρνηση επαναδιαπραγματεύθηκε πολλές από τις εσωτερικές και εξωτερικές της υποχρεώσεις.

Στον απόηχο της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 1837 πολλές πολιτείες δανείστηκαν μεγάλα ποσά για να χρηματοδοτήσουν τεράστια προγράμματα δημοσίων έργων. Το 1841, οκτώ από αυτές (και μία περιφέρεια) κήρυξαν αδυναμία πληρωμής των οφειλών τους και ορισμένες αποκήρυξαν οριστικά τα χρέη τους. Ακόμη δώδεκα πολιτείες και περιφέρειες έφτασαν πολύ κοντά στη χρεωκοπία. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής επέτρεψαν τα χρήματά τους να καταστούν άνευ αξίας και αθέτησαν τις εγχώριες και ξένες πιστωτικές τους υποχρεώσεις. Και μεμονωμένες πολιτείες κήρυξαν αδυναμία πληρωμής, ενώ μετά τον πόλεμο η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποκήρυξε όλα τα χρέη του πολέμου των Συνομόσπονδων Πολιτειών.

Σήμερα, η πιστοληπτική ικανότητα διάφορων πολιτειών βρίσκεται υπό αμφισβήτηση και το χρέος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης υποβαθμίστηκε το περασμένο έτος. Είναι, λοιπόν, σαφές ότι ακόμα και οι ΗΠΑ δεν παραμένουν απρόσβλητες από την αδυναμία ή τη στάση αποπληρωμής χρέους.

Σε τέσσερις περιόδους κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, πάνω από 40% των κρατών αδυνάτησαν να αποπληρώσουν ή αναδιέταξαν το χρέος τους. Η ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το 1944 υποτίθεται ότι θα σηματοδοτούσε την υποστήριξη του εξωτερικού δανεισμού και της ανάπτυξης. Από την εμφάνισή του ΔΝΤ όμως κι έπειτα η συχνότητα των χρεωκοπιών, των στάσεων πληρωμών κλπ έχει αυξηθεί. Το δημόσιο χρέος συνεχίζει να διογκώνεται σε πολλές χώρες αναγκάζοντας υγιείς επιχειρήσεις να προετοιμαστούν για ένα ενδεχόμενο κύμα κρατικών χρεωκοπιών και τους πολιτικούς να αναρωτηθούν αν κάτι πρέπει τελικά να γίνει.

Η επιστροφή στο ρωμαϊκό μοντέλο των πλεονασμάτων δεν φαίνεται να είναι προ των πυλών. Ο επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζα και νομπελίστας Joseph Stiglitz υποστηρίζει ότι οι στάσεις αποπληρωμής χρεών βοηθούν τις αναπτυσσόμενες οικονομίες να αναπτυχθούν, ενώ οι υποστηρικτές της «σύγχρονης νομισματικής θεωρίας» στηρίζουν μια ευρεία χρήση του χρέους για την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και τον περιορισμό της ανεργίας.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας, οι κυβερνήσεις δεν υπήρξαν τις περισσότερες φορές καλοί διαχειριστές των χρημάτων των άλλων. Η δημοσιονομική απερισκεψία είναι τόσο παλιά και πανταχού παρούσα όσο ο ίδιος ο ανθρώπινος πολιτισμός. Επομένως, ακόμη και αν η Ε.Ε καταφέρει να λύσει τα σημερινά οικονομικά της προβλήματα, ας περιμένουμε και άλλα προβλήματα στο μέλλον, στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική καθώς και στον υπόλοιπο κόσμο. Διότι, όταν πρόκειται για δημόσιο χρέος, είμαστε όλοι Έλληνες σήμερα.


Ο Thad A. Titze είναι ερευνητής στη μελέτη των Χρηματοπιστωτικών Αγορών, Οργανισμών και Κανόωνω στο Ινστιτούτο Thomas Willing, στο Augustana College της Νότιας Ντακότα - Πηγή: History News Network
Πηγή/φωτό: Tvxs
http://www.solon.org.gr/index.php/analektaistirias/95---a-/4155-xrei-arxaion-ellinon.html