Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Το καράβι που το λένε «ΑΓΩΝΙΑ 013»

Του Παντελή Μπουκάλα




Για τον κριτικό διάλογο που αναπτύσσεται κάποιες στιγμές ανάμεσα σε ποιητές έγραφα εδώ την περασμένη Κυριακή. Με αφορμή και την αντίδραση του Μανόλη Αναγνωστάκη στον πασίγνωστο στίχο του Γιώργου Σεφέρη «Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»· με αυτόν αρχίζει το ποίημά του «Με τον τρόπο τού Γ.Σ.» (1936), καθώς και η τελευταία παράγραφός του, που απολήγει στο επίσης γνωστό: «Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937». Μάλλον λιγότερο γνωστό είναι το γεγονός ότι ο Σεφέρης το 1969 απέδωσε από τα αμερικανικά, «ελλείψει άλλης χειρός» όπως σημειώνει, το ποίημα «Θα φύγω απ’ το καράβι μου» του Αμερικανού γερουσιαστή Ευγένιου ΜακΚάρθυ, που απευθύνεται στον Ελληνα ποιητή και όπου ως μότο χρησιμοποιούνται οι στίχοι «Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει... Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 1937». Ενα απόσπασμα: «Ξενιτεμένος / έξω από τη γλώσσα σου, μεταφρασμένος / απ’ το καράβι “Αγωνία 1937” / ανέβηκες βίαια στο καράβι μας, / με μια κραυγή για την Ελλάδα, Γιώργο Σεφέρη. // Με της Ελλάδας τις πληγές /μάς πλήγωσες. / Μας πλήγωσες· με το βαθύ βογκητό / γυναικών που ολόλυζαν μέσα στους αιώνες» (βλ. το «Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄» του Σεφέρη, «Ικαρος»).

Τον μελαγχολικό και ταυτόχρονα πικρόχολο σεφερικό στίχο για την τραυματική Ελλάδα τον χρησιμοποιούν πολλοί, είτε γνωρίζουν το πλαίσιό του είτε όχι. Και τον υιοθετούν και κάμποσοι όχι για να κρίνουν τίμια και τον εαυτό τους, σαν συνδιαμορφωτή της μοίρας του τόπου, αλλά μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν το ανάθεμα που εξαπολύει ο σνομπισμός τους κατά της ίδιας της πατρίδας τους, ανάξιας υποτίθεται ακόμα και να φέρει το όνομα Ελλάς.

Μάλλον δεν θα τον ευχαριστούσε τον Σεφέρη να βλέπει και ν’ ακούει το στίχο του σε χείλη και κείμενα ανθρώπων (πολιτικών, ιερωμένων, δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών, καλλιτεχνών, οικονομικών παραγόντων και «παραγόντων» εν γένει), που πλήγωσαν την Ελλάδα με τις πράξεις ή το λόγο τους και κανένα δικαίωμα δεν έχουν να βγάζουν απ’ έξω την ουρά τους, με τη σοβαρότατη ευθύνη τους φορτωμένη πάνω της, αντέχει δεν αντέχει το βάρος της. Σίγουρα δεν θα τον ενθουσίαζε το γεγονός ότι η φράση του κατάντησε άλλοθι για απράγμονες και για αχρείους. Με τον ίδιο τρόπο που δεν θα ενθουσίαζε τον Διονύσιο Σολωμό η χρήση του Υμνου του ως εμβατηρίου κατά τη διάρκεια επιθέσεων εναντίον αδύναμων ανθρώπων και με στόχο τη στέρηση της δικής τους ελευθερίας. Και όπως δεν θα ενθουσιαζόταν ο Κ.Π. Καβάφης αν διαπίστωνε ότι το «Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός - / ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν» χρησιμοποιείται και από πατενταρισμένους ρατσιστές και νεοναζιστές.

Μας πληγώνει η Ελλάδα. Αλλά, αν το σκεφτούμε τίμια, στην ουσία μάς πληρώνει με το ίδιο νόμισμα. Μας αντιγυρίζει, ας μην το λησμονούμε, τις πληγές που προκαλούμε στο σώμα της, προσβάλλοντας την ιστορία και την κληρονομιά της, λεηλατώντας τη φύση της, απομυζώντας τους πόρους της, αδιαφορώντας εγωπαθώς για το πώς θα βρει ένα δρόμο που να ικανοποιεί τις ανάγκες των πολλών και όχι την απληστία των ολίγιστων (και με τις δύο έννοιές της η τελευταία λέξη, την αριθμητική και την ηθικοπνευματική). Να μη λησμονούμε επίσης ότι όσο μας πληγώνει, άλλο τόσο, όπου και να πάμε, στα βουνά ή στις θάλασσές της, στα χωριά ή στις πόλεις της, σε άτομα ή σε κοινότητες ανθρώπων, μας αποζημιώνει, έστω πληγωμένη· μας ευχαριστεί· μας δωρίζει την ομορφιά της, που ακόμη δεν χάθηκε όλη. Και μας διδάσκει την αντοχή της. Αντοχή αξιοθαύμαστη μέσα σε τόσες φουρτούνες, με καπετάνιους ατζαμήδες και με πλήρωμα (όλους εμάς) πότε βαριεστημένο ή λουφαδόρικο και πότε, όπως τώρα, εξουθενωμένο και απελπισμένο.

Νά το λοιπόν το σεφερικό σκάφος «ΑΓ ΩΝΙΑ 937» ως αλληγορική απεικόνιση της Ελλάδας. Που μετασχηματίστηκε (ή μετονομάστηκε) σε «ΑΓ ΩΝΙΑ 940», «ΑΓ ΩΝΙΑ 946», «ΑΓΩΝΙΑ 967», και τώρα σε «ΑΓ ΩΝΙΑ 013». Το σχήμα, χώρα ίσον καράβι, στα όρια του προφανούς ή του αυτονόητου θα έλεγε κανείς, είναι πανάρχαιο. Το χρησιμοποίησε, τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. - αρχές του 6ου, ο κορυφαίος λυρικός Αλκαίος, σε ένα από τα «στασιωτικά» ποιήματά του, ευθέως πολιτικά, που τα τραγουδούσαν στα συμπόσιά τους οι ομοϊδεάτες του. Ακολουθώντας και το πρότυπο των μεγαλύτερων αδελφών του, που μαζί με τον σοφό Πιττακό είχαν πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή του τύραννου Μέλαγχρου, ο Αλκαίος ενεπλάκη στην οξύτατη κομματική και ταξική έριδα των Μυτιληναίων, για να συγκαταλεχθεί έτσι στους μάλλον λίγους ποιητές με έντονη πολιτική δράση. Παραθέτω το ποίημα:

«Ασυννέτημι των ανέμων στάσιν· / το μεν γαρ ένθεν κύμα κυλίνδεται, / το δ’ ένθεν· άμμες δ’ ον το μέσσον / νάι φορήμεθα σην μελαίνα // χείμωνι μόχθεντες μεγάλω μάλα· / περ μεν γαρ άντλος ιστοπέδαν έχει, / λαίφος δε παν ζάδηλον ήδη / και λάκιδες μέγαλαι κατ’ αύτο, // χόλαισι δ’ άγκονναι». Και στη μετάφραση του Γιάννη Δάλλα, από το βιβλίο του «Αρχαίοι λυρικοί - Β΄: Η αιολική και η ιωνική μονωδία» («Αγρα», 2004): «Τα ’χω χαμένα με τη λύσσα των ανέμων / σωστή ανταρσία, κύμα από δω κυλιέται, / κύμα από κει, / κι εμείς στη μέση / του μαύρου καραβιού πάμε κι ερχόμαστε, // σε τρικυμία μεγάλη παραδέρνοντας· / ώς τους αρμούς των καταρτιών η πλημμύρα, / κουρελιασμένα τα πανιά, / κι απάνω τους οι σχισματιές θεόρατες, λασκάρανε // και τα σκοινιά».

Για το καράβι της πατρίδας του μιλάει και νοιάζεται ο Αλκαίος. Για τη Θήβα σαν καράβι και για τον κυβερνήτη της, που πρέπει να μιλάει με φρόνηση τις κρίσιμες στιγμές, όσο κρατάει το τιμόνι γερά, δίχως ποτέ να κλείνει τα βλέφαρά του ο ύπνος, νοιάζεται ο Ετεοκλής στο ξεκίνημα των «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου: «Κάδμου πολίται, χρη λέγειν τα καίρια / όστις φυλάσσει πράγος εν πρύμνη πόλεως / οίακα νωμών, / βλέφαρα μη κοιμών ύπνω». Και στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή έρχεται η σειρά του Κρέοντα να παρομοιάσει τη Θήβα με πλοίο που οι θεοί το συντάραξαν με φουρτούνα μεγάλη μα ύστερα το ξανάφεραν σε θέση ασφαλή: «Ανδρες, τα μεν δη πόλεος ασφαλώς θεοί / πολλώ σάλω σείσαντες ώρθωσαν πάλιν».

Ακούμε και τους δικούς μας ηγέτες να μιλούν συχνά για την προστασία που παρέχουν στην κλυδωνιζόμενη χώρα μας τα ουράνια. Μακάρι. Αλλά, δυστυχώς, το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» δεν ειπώθηκε δίχως λόγο. Ούτε και το νεότερο ηπειρώτικο «Αϊ-Νικόλα, βόηθα! – Κούνα κι εσύ το χέρι σου», ή «Αγιε Νικόλα, βόηθα με! – Σείσε και συ το πόδι σου» στην αιγαιοπελαγίτικη παραλλαγή του.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/11/2013_529214

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης


Του Κώστα Λεονταρίδη




Δεν έχω πάει, αλλά με συνεπήραν περιγραφές συναδέλφων που, μέσω επαγγελματικών αποστολών, τη γνώρισαν από κοντά. Εκτιμώντας την αισθητική τους, προτείνω σε όσους μπορούν να κάνουν αυτό το ταξίδι· στη Στοκχόλμη. Ειδικά χειμώνα, που η ομορφιά της σίγουρα είναι πιο αυθεντική. Αθελά της η πόλη του Βορρά ονοματοδότησε ένα ψυχικό φαινόμενο· παγκοσμίως γνωστό ως «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Περιληπτικά για τους νεότερους και τους έχοντες ασθενή μνήμη. Πριν από 40 χρόνια, ληστές τραπέζης κράτησαν ομήρους, εντός του κτιρίου, επί εξαήμερο τέσσερα άτομα. Τα θύματα, ώρα με την ώρα, εκδήλωναν απέναντι στους δεσμώτες τους σχέση... εμπιστοσύνης. Και όταν σιγουρεύτηκαν ότι οι ληστές ζητούσαν μόνο κατανόηση, έως ότου ολοκληρώσουν το έργο τους, ένιωσαν ότι εάν κάθονταν ήσυχοι στα αυγά τους δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα. Αντιθέτως, η αγωνία τους μετατοπίστηκε «έξωθεν». Δηλαδή στους αστυνομικούς που θα επιχειρούσαν να τους σώσουν. Και αν έπεφτε πιστολίδι και οι σφαίρες των σωτήρων έβρισκαν αυτούς αντί τους ληστές; Οι όμηροι συμφώνησαν με τα μάτια πως η συνύπαρξη με τους «γνωστούς-αγνώστους» ήταν λιγότερο επικίνδυνη από μια «εισβολή» αστυνομικών. Η οποία έγινε. Επιτυχής. Ολοι ζωντανοί. Καλοί και κακοί. Οι πρώην όμηροι δεν ξέχασαν τον κόσμιο τρόπο συμπεριφοράς των ληστών. Και το ανταπέδωσαν. Σκανδιναβοί, παιδί μου. Κατέθεσαν υπέρ τους ή έδωσαν χρήματα για τη νομική υπεράσπισή τους. Απανταχού αβυθομέτρητο το μυαλό των ανθρώπων.

Μια παραλλαγή του «συνδρόμου της Στοκχόλμης» εφαρμόζεται διεθνώς. Απλή και σοφή συνταγή: Διοχετεύεται μέσω εκπαιδευμένων κηρύκων η απειλή κατά πολύ οδυνηρότερων μέτρων, ποινών κ.λπ. Ο στόχος επιτυγχάνεται. Φόβος και απελπισία καταλαμβάνουν τις μάζες. Ακολουθεί η «λύτρωση». Ανακοινώνεται, ας πούμε, ότι τελικώς ο φόρος δεν θα είναι 30% αλλά 25%. Ετσι, αυτό που έμοιαζε με εφιάλτη, αίφνης δείχνει στις ίδιες μάζες διαχειρίσιμο. Ανθρώπινο. Πολύ ανθρώπινο.

Σύνδρομα; Αμέτρητα. Να θυμηθούμε το «σύνδρομο της Δανίας», που ενέπνεε έναν οραματιστή πρώην πρωθυπουργό; Ακριβώς τέσσερα χρόνια πριν, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου έδινε εντολή να «τρέξουν» τα μέτρα των «100 πρώτων ημερών» για στήριξη επιχειρήσεων-επενδύσεων, τόνωση νοικοκυριών, για έξοδο από την ύφεση. Η συνέχεια γνωστή. Ραντεβού στο Καστελλόριζο. Επίσημος εισαγωγέας των «πρώτων 100 ημερών» υπήρξε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου. Εσχατος ζηλωτής του «συνδρόμου των 100 ημερών» ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος προανήγγειλε δέσμη μέτρων-άμεσης δράσης μόλις αναλάβει την εξουσία.

Ηταν παραμονές εκλογών του 1981, όταν ο Ευγένιος Ιονέσκο, σε συνέντευξή του στον παλαιό φίλο, φιλίστορα Μιχάλη Κατσίγερα, έλεγε: «Η αλλαγή μπορεί να έρθει από επουράνιες δυνάμεις». Ηξερε καλά ότι δεν παραλογιζόταν. Πώς τόσοι και τόσοι εξαντλημένοι αυτού του τόπου πιστεύουμε ότι με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε;

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_20/11/2013_528598

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Γ. Κασιμάτης: “Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα”.

Είναι κατανοητό ότι κάποιοι έχουν αμφιβολίες….
Είναι κατανοητό ότι κάποιοι ευελπιστούν και ελπίζουν…
Είναι κατανοητό πως είναι φρικτή η αλήθεια που γνωρίζουμε -αν και μας την κρύβουν- και δεν θέλουμε να την πιστέψουμε, να την αποδεχθούμε.

Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα, με πολύ καλά...
οργανωμένο σχέδιο και με εναλλαγές στην θέση του κατ’ επίφασην πρωθυπουργού.
Το πολιτικό σύστημα γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει, όπως γνωρίζει πάρα πολύ καλά σε τι έχει συναινέσει, ενώ γνωρίζει πάρα πολύ καλά και την κατάληξη των όσων μέχρι σήμερα ζούμε.

Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και η χώρα παραδόθηκε άνευ όρων σε καρτέλ οικονομικών συμφερόντων, σε συμφέροντα τρίτων χωρών και αποτελεί ταυτόχρονα το μέγιστο “πείραμα” της νέας τάξης πραγμάτων για την απόλυτη κατοχή μίας χώρας χωρίς να προηγηθεί πόλεμος.

Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και οι πραξικοπηματίες κυβερνούν ενώ ταυτόχρονα μετέχουν σε σχέδιο ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ από όλους εκείνους που γνώριζαν πως η θέση τους για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι σε κάποιο κελί μίας υπόγειας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με την δική μας δουλεία και με την άλωση της χώρας εις το διηνεκές.

Αυτούς τους πραξικοπηματίες πρέπει να τους απομακρύνουμε εμείς, γιατί δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς…

Είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, όλοι γνωρίζουμε πως είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου…

Ή αυτοί, ή εμείς…

Πηγή: koutipandoras.gr

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2013/10/05/συνταγματολόγος-γ-κασιμάτης-προβλημ/

ΑΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ...

Η ερώτηση είναι πλέον επιτακτική. Ωραία τα λες αλλά τι κάνουμε? Ποιοι να κάνουμε και τι? Το σημερινό κείμενο δεν είναι τίποτα άλλο, από μια σειρά σκέψεων που δεν φιλοδοξούν να δώσουν σε πακέτο δώρου με φιογκάκι την όποια λύση, αλλά είναι μια απάντηση προσωπική σ΄αυτό το ερώτημα. Γιατί τελικά, μπορεί να υπάρξει φαστ φουντ λύση?

Υπάρχουν άνθρωποι που το μαράζι τους είναι αν η Σούλα ή ο Τάκης τους αγαπούν. Οταν αυτό συμβαίνει τα έχουν όλα. Υπάρχουν άλλοι που φιλοδοξούν να τους αγαπάνε όλοι, κι άλλοι που ονειρεύονται να γίνουν ινδάλματα.

Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ανοίξουν ένα μικρό μαγαζάκι και πιάνουν φιλίες με το κόσμο στη γειτονιά τους γιατί θα είναι οι πελάτες τους, άλλοι που φιλοδοξούν αυτό το μαγαζάκι να το κάνουν σουπερ μάρκετ κι άλλοι που ονειρεύονται να γίνουν πρόεδροι μιας πολυεθνικής.

Υπάρχουν άνθρωποι που ο ρόλος τους σαν πολίτες, είναι να γνωρίσουν το δήμαρχο του χωριού, για να έχουν μια άκρη, άλλοι που ψηφίζουν ένα κόμμα γιατί έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις, άλλοι που ονειρεύονται να γίνουν οι ίδιοι ρυθμιστές της κοινωνίας.

Υπάρχουν άνθρωποι που η κοσμοαντίληψή τους περιορίζεται στο έδαφος που πιάνει η σόλα των παπουτσιών τους, άλλοι που φιλοδοξούν να διασπείρουν τις ιδέες τους σ΄ολη τους τη πατρίδα κι άλλοι που ονειρεύονται κοσμογονικές αλλαγές που θα φέρουν το κόσμο το πάνω κάτω.

Υπάρχουν πιστοί και άπιστοι, μαύροι, κόκκινοι, μπλε, πράσινοι, υπάρχουν τα πάντα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη... Λύση για ποιο όνειρο να ψάξουμε? Για ποιο άλλο όνειρο εκτός από το δικό μας? Είναι δυνατόν να βρούμε ένα κοινό όνειρο για επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους? Είναι δυνατόν να θεωρούμε πως κάνουμε κάτι σωστό με το να στοιβάξουμε επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους σ΄αυτό που εμείς νομίζουμε σωστό? Μα... δεν είμαστε εμείς θα πείτε, υπάρχουν ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΕΣ. Αλήθεια? Και ποια κοινή συνισταμένη είναι η δική σου? Αυτή που εσύ έπλασες από την ανυπαρξία της, αυτή που έχει μόνο το δικό σου όνομα?

Αφού φτωχαίνουμε, αφού μας απαλλάσσουν σιγά σιγά από την αγοραστική δύναμη, δηλαδή αφού μας δίνουν την ευκαιρία να μην μπορούμε να αγοράσουμε τα άχρηστα αντικείμενα, ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου δεν θα υπάρχουν άχρηστα αντικείμενα που κοστίζουν, αλλά χρήσιμα που θα είναι τσάμπα.

Ο άνθρωπος στη μακρόχρονη ιστορία του, έχει περάσει απίστευτες δοκιμασίες. Κι είναι ακόμα εδώ. Επιβίωσε. Κι επιβίωσε για δυο λόγους. Επειδή υπάρχει πείσμα μέσα του. Αστείρευτο. Κι επειδή έχει την ικανότητα να πλάθει αλήθειες και ψέμματα στα μέτρα του, οι οποίες τον βοηθούν ακριβώς σ΄αυτό. Να επιβιώσει...

Τα πράγματα που προσπαθεί αυτή η ξύλινη τάξη πραγμάτων να αφαιρέσει, στην ουσία, δεν είναι ούτε τα σπίτια, ούτε οι μισθοί, ούτε οι συντάξεις, ούτε η καταναλωτική δύναμη γενικότερα. Είναι πάνω από όλα η δυνατότητα του ανθρώπου να είναι δημιουργός. Δεν διώκονται πλέον φρονήματα , παρατάξεις, ομάδες (άσχετα αν η καραμέλα ακόμα καλά κρατεί..) Διώκεται η δυνατότητα να υπάρχει ατομική έμπνευση, φαντασία, δημιουργικότητα ανένταχτη , διώκεται οτιδήποτε είναι ανένταχτο... Ισως φαντάζει πολύ ρομαντικό, λίγο φρου φρου κι αρώματα μέσα στη γενικευμένη επιθυμία βαρβαρότητας κι επίδειξης του ποιος τα έχει πιο μεγάλα... αλλλά δυστυχώς μεγάλα ή μικρά όταν δεν εμπνέουν παρά τα ίδια αναμασημένα πράγματα, εκφυλλίζονται αναγκαστικά, κι αργά ή γρήγορα αχρηστεύονται.

Στο μέλλον που οραματίζονται οι μη έχοντες φαντασία, οι γιες μεν της οποιαδήποτε στάνης, το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό. Πως θα αφαιρέσουν από τους απλούς , καθημερινούς ανθρώπους τη δυνατότητα, να ανακαλύψουν το δικό τους όνειρο. Τη προσπάθειά τους να ζυμώνουν τη λάσπη και να φτιάχνουν κάστρα ή αν θέλετε καλύτερα τη δυνατότητα να πετάνε πίσω τους μια πέτρα και να γεννάνε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Ο πυρήνας της κατάπτωσης, δεν είναι ούτε η φτώχεια, ούτε η τρομοκρατία, ούτε η υποταγή σε οποιοδήποτε ηλίθιο καθεστώς. Είναι το τέχνασμα να δημιουργηθεί η πεποίθηση πως η δυνατότητα να ανατρέπει κάποιος τα πάντα, αν το θελήσει,έφτασε στο τέρμα. Αν προσέξετε καλύτερα, οι φωνές που σας καλούν να υποταχθείτε στο μοιραίο κι εκείνες που σας φωνάζουν πως δεν πρέπει να υποταχθείτε, έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Την αποστολή ενός συνεχούς υπόγειου μηνύματος «πως το όριο ελευθερίας που μπορεί να φτάσει οποιοσδήποτε άνθρωπος, στη καλύτερη των περιπτώσεων είναι να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι ελεύθερος. Μέχρι εκεί.

Ολα τα καλέσματα σταματούν στο πλέον αγωνιώδες ερώτημα, χωρίς να δίνουν σαφή απάντηση. Τα κατάλαβα όλα αυτά που λες, αλλά μετά τι? Τι πρέπει να γίνει? Κι εκεί ανάλογα με το ποιος μιλάει και τι θέλει να πετύχει πέφτουν βροχή αμέτρητες ασαφείς απαντήσεις, που οδηγούν αυτόν που ρωτάει στη δυσπιστία και την απογοήτευση, γιατί καταλαβαίνει πως κανείς δεν ξέρει να απαντήσει με σαφήνεια και σχέδιο συγκεκριμένο.

Και μέσα σ΄αυτή την αδυναμία του να κατανοήσει κάποιος τι είναι , ποιος είναι... τι θέλει, υπάρχουν τα μαγαζιά των έτοιμων λύσεων. Οι πραγματευτές του καλύτερου αύριο. Οι ΔΙΑΘΕΣΙΜΕΣ ΛΥΣΕΙΣ φτιαγμένες με μεγάλη μαεστρία, από το ζουμί εκατομμυρίων ανθρώπων που έγιναν ξανά και ξανά πειραματόζωα, κάθε φορά που ο εκφυλισμός είχε επέλθει και χρειαζόταν ένα καινούργιο χάπι να δώσει ελπίδα στα πλήθη πως να συνεχίσουν να ζουν στο κόσμο που κάποιος άλλος εμπνεύστηκε για πάρτη τους..

Αυτή ακριβώς είναι η παγίδα. Οι άμεσες ομαδικές λύσεις ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ. ΕΤΟΙΜΟ. Λύσεις που επιβάλλουν να προσαρμοστεί ο άνθρωπος, η μονάδα, σε ένα σύστημα κοινών συνισταμένων που θα προσπαθεί να «δουλέψει» πάνω στους ανθρώπους αγνοώντας τη πολυτέλεια της κάθε ιδιαιτερότητας. Η ιδιαιτερότητα είναι ένα είδος πολυτελείας που δεν υπάρχει ούτε χρόνος , ούτε ενδιαφέρον να ασχοληθεί κάποιος μαζί της.

Ε λοιπόν δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Λύση για ποιον και γιατί? Ο άνθρωπος είναι μια φωτοκόπια στο μεγάλο πακέτο? Κάπου όμως υπάρχει το πρωτότυπο. Κι επειδή αυτό το πρωτότυπο δεν είναι προσβάσιμο σε όλους, εδώ και αιώνες ο καθένας κολλάει στη φωτοτυπία του ότι φαντάζεται. Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία είναι σημειώσεις πάνω στη φωτοκόπια που παίρνει ο καθένας μόλις γεννιέται. Δεν με πειράζει κι έτσι να είναι αλλά τότε σημαίνει πως έχω κάθε δικαίωμα, έχεις κάθε δικαίωμα, να γράψουμε τις δικές μας σημειώσεις.

Αυτοί οι αστερίσκοι, οι παραπομπές, οι μουτζούρες, οι σημειώσεις πάνω στις σημειώσεις, είναι οι κόσμοι που κινούμαστε όλοι μας. Είναι ο προσωπικός μας πόλεμος.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι που διεξάγουν το προσωπικό τους πόλεμο, μέσα ζώντας στη καθημερινότητα των επιβεβλημένων κοινών συνισταμένων, κι έτσι ξεχνούν πως η Ιλιάδα ήταν το ένα έπος.. Το ταξίδι του μοναχικού πολεμιστή, συνεχίζεται μετά την άλωση του ποθητού στόχου. Το ξύλινο άλογο της ψευδαίσθησης της ομαδικής νίκης έχουμε μάθει να το φτιάχνουμε , έχουμε μάθει τεχνάσματα για να εισβάλλουμε πονηρά στις πόλεις των άλλων, να νοιώθουμε ικανοποίηση όταν οι άλλοι μας αναγνωρίζουν σαν νικητές στις καθημερινές μάχες, αλλά.... σύντομα, μετά από κάθε νίκη, το κενό βγαίνει από μέσα μας δυνατότερο και μας καταπίνει ξανά, ένα εγώ που είναι συνεχώς πεινασμένο και ανικανοποίητο, ψάχνοντας ένα προορισμό.... μια Ιθάκη.. που αλήθεια πόσοι έφτασαν?

Και ποια είναι επί τέλους αυτή η Ιθάκη η χιλιοτραγουδισμένη, η μούσα των ποιητών, η ονειροπόληση των οραματιστών, ο τελικός προορισμός των ηρώων? Το λιμάνι της ανθρώπινης ύπαρξης? Τι είναι αυτή η Ιθάκη?

Εχουμε άραγε ξεφύγει ποτέ από το νησί των Λωτοφάγων?... Σκεφθείτε, όσοι μπορείτε ν΄αφήσετε τη φαντασίας σας να τρέχει ακόμα ελεύθερη, σκεφθείτε πως ίσως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από ναυαγοί στο νησί των Λωτοφάγων. Χορτασμένοι, απαθείς, σε μια κατάσταση συνεχούς ύπνωσης , νομίζοντας όμως πως είμαστε ξύπνιοι, ελεύθεροι, κυρίαρχοι του ευαυτού μας, χωρίς στην ουσία να θυμόμαστε πια ποιος είναι ο προορισμός μας, ποιο είναι το σπίτι μας, η οικογένειά μας, Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΜΑΣ.

Δεν μπορούμε να φτάσουμε στην Ιθάκη γιατί δεν ξέρουμε το τρόπο ή γιατί πολύ απλά δεν θυμόμαστε πως υπάρχει Ιθάκη? Είναι θλιβερό, εδώ σ΄αυτή τη πατρίδα, να βλέπει κανείς τους ανθρώπους που κατοικούν, και που όποτε βρουν ευκαιρία παινεύονται πως είναι γνήσιοι απόγονοι των ένδοξων προγόνων, να ανατρέχουν για να ανακαλύψουν απαντήσεις σε όλες τις μεριές του κόσμου εκτός από το χώμα που πατάνε. Να τρελαίνονται με τα μυστήρια του Μάτριξ, με τις συνομοσίες του Νταν Μπράουν, του Αικ ή οποιουδήποτε άλλου ακόμα κι από την άλλη άκρη της γης, μέσω καλωδίων... Να αποζητούν συνομοσίες και κρυμμένα μυστικά στην Ανατολή, στη Δύση, σε περίεργα βιβλία, σε παράξενους τόπους, σε παράξενους ανθρώπους και να πατάνε πάνω στο χάρτη με τις οδηγίες χωρίς να τον βλέπουν...

Εσύ, εδώ, σ΄αυτό το τόπο, έφτασες να θεωρείς τον εαυτό σου αφυπνισμένο ή έστω ξύπνιο επειδή ανακάλυψες το τροχό με τον Νίο? Με τον σούπερμαν ή το Μπάτμαν? Με τα κόμικ και τις χολυγουντιανές υπερπαραγωγές?....

Ζητάς απαντήσεις, επιτακτικά.

Να σου προτείνω λοιπόν ένα δρόμο αναζήτησης.

Ζεις σε ένα τόπο που είναι ένα παγκόσμιο σταυροδρόμι πολιτισμών. Εδώ πέρα έγιναν εξαγωγές και εισαγωγές των προϊόντων όλης της ανθρώπινης σκέψης. Εδώ ήθραν κι έφυγαν άνθρωποι και ιδέες που απλώθηκαν σε όλη τη γη. Χιλιάδες χρόνια που σημάδεψαν τη πορεία όλης της ανθρωπότητας. Ενα σταυροδρόμι εμπορίου, πολιτισμού, τεχνών, ιδεών, ονείρων...

Δεν σου έχει κάνει ποτέ εντύπωση που η Πολιτεία σου, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μάθεις κάτι περισσότερο από μερικά τυποπόιημένα κείμενα,μια φασόν γνώση, μια περίληψη κάκιστης μορφής μιας γνώσης που χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή να μελετάς και πάλι αμόρφωτος θα νοιώθεις . Δεν σου έχει κάνει εντύπωση πως ένας ολόκληρος πολιτισμός που άλλαξε τον ρου της ανθρωπότητας στα μάτια σου φαντάζει σαν κάτι που δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς μαζί του, είναι κουραστικό και τελικά άχρηστο...

Δεν σου κάνει εντύπωση πως οι αναφορές που μπορείς να ανακαλέσεις στο μυαλό σου από μια ιστορία αιώνων για να αποδείξεις την ηρωική καταγωγή σου ή την ηρωϊκή ιστορία σου, είναι πέντε έξι κι αυτές καλά καλά δεν ξέρεις παρά μια πρόχειρη περίληψη?...

Δεν έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί δεν νοιώθεις καμιά ανάγκη να πας σε ένα αρχαίο θέατρο, ένα Μουσείο, να διαβάσεις ένα βιβλίο, δεν γνωρίζεις ούτε καν τους μύθους σου, δεν γνωρίζεις το πότε και πως διαδραματίστηκαν γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο...

Δεν έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί πλέον δεν διαβάζουν ούτε παραμύθια οι γιαγιάδες στα παιδιά, δεν αγοράζουν βιβλία οι γονείς, δεν ανεβάζουν τα παιδιά τους στην Ακρόπολη, δεν τα έχουν πάρει ποτέ από το χέρι να τους δείξουν ένα άγαλμα? Ενα αρχαίο ιερό? Εναν αμφορέα? Ενα ερείπιο παλατιού.... Να ονειρευτούν μαζί τους, να πλάσουν την ιστορία τους για εκείνους τους μακρινούς παππούδες που ονειρεύτηκαν σ΄αυτόν εδώ το τόπο, στην ίδια πέτρα καθισμένοι και δημιούργησαν ένα θαύμα που ακόμα σήμερα, τον καιρό της απόλυτης κυριαρχίας της τεχνολογίας ... η ρίζα κάθε λέξης, κάθε ιδέας, κάθε νοήματος είναι ελληνική?...

Δεν αναρωτιέσαι ποτέ γιατί όλα τα κομματικά μαγαζάκια, οι κυβερνώντες, οι επαναστάτες, οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι φιλελεύθεροι , οι φασίστες, οι κουμουνιστές, ψάχνουν τα ινδάλματά τους, στο φαρ ουεστ ή στις παγωμένες στέπες του βορρά, στους άρχοντες ανατολής και δύσης, στους τυράννους , στους βασιλιάδες ή στους απελευθερωτές και στη δική τους ιστορία, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να ΓΕΝΝΗΣΟΥΝ κάτι δικό μας, προσαρμοσμένο στη γη μας , την ιστορία μας και τα διδάγματά της, τις ανάγκες των ανθρώπων που ζουν εδώ σ΄αυτό το πανέμορφο τόπο , που έχουν στα πόδια τους μια ευλογημένη θάλασσα και στις πλάτες τους πλούσια βουνά. Γιατί όλοι είναι στείροι αναμεταδότες και λάτρεις πραγμάτων που δεν γεννήθηκαν εδώ, δεν είδαν ποτέ αυτό που βλέπουμε εμείς... Γιατί ένας ολόκληρος λαός δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τις ρίζες του τελικά και συνεχίζει να κρεμιέται από τα σκοινιά που του πετάνε οι πειρατές της ιστορίας, οι έμποροι των εθνών, οι αδίστακτοι κατακτητές που βλέπουν αυτό που εμείς υποτίθεται αγαπάμε, απλά σαν ένα ακόμα κομμάτι στη συλλογή τους.

Ψάχνεις να βρεις κακόμοιρε κρυμμένα μυστικά... και απαντήσεις στα μεγάλα μυστήρια....

Οταν η ιστορία, η γεωγραφία, η φιλοσοφία, οι τέχνες, οι επιστήμες, ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ, ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥΣ, ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ, είναι όλες κρυμμένες από το οπτικό σου πεδίο στριμωγμένες μέσα σε πακέτα οικονομικής συσκευασίας τρία σε ένα... για να συμφέρουν...

Στο πλήρες αδιέξοδο που νοιώθεις πως έχεις βρεθεί, ζητάς βοήθεια από εκείνους που δεν είναι αξίοι ούτε τον εαυτό τους να βοηθήσουν... Περισσότερες πιθανότητες για να βρεις την έξοδο από το λαβύρινθο είναι να πας πάνω σ΄ενα βουνό και να αρχίσεις να πετάς πέτρες πίσω σου. Δεν ξέρω αν θα γεννήσεις ανθρώπους αλλά ίσως βρεις λίγο καιρό να σκεφτείς με ησυχία χωρίς όλες αυτές τις σειρήνες πάνω από το κεφάλι σου...

http://synithisypoptos.gr/blog

Το μάθημα ζωής με το 20ευρω!


Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές «Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.


Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε... «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.

Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του. Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο. Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

«Παιδιά μου» τους είπε «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα. «Ότι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 Ευρώ!! Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν, άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία, αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει».

Μήπως κι εμείς οι τσαλαπατημένοι Έλληνες πρέπει να σκεφθούμε ότι δεν έχουμε χάσει την αξία μας;

http://www.toxwni.gr/blogosfaira/item/6929-to-mathima-zois-me-to-20eiro#sthash.9CzLOp93.dpuf

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Εφέτης απευθύνει έκκληση: Τουλάχιστον να παύσουν αμέσως οι τόκοι των τραπεζών!

Τουλάχιστον να παύσουν αμέσως οι τόκοι, εν όσω αφαιρείται σοβαρή ποσότητα χρήματος από την αγορά, χωρίς να αναπληρώνεται! 
το Νικολάου Σταυριανίδη, φέτου Διοικητικν Δικαστηρίων
Τώρα πού  λοι καί λα τρέχουν λόγω κτάκτων περιστάσεων καί λόγ δημοσίου χρέους, ο δέ ζωές τν πενομένων καί πεγνωσμένων νθρώπων δέν μπορον νά περιμένουν τόν χρόνο τς δημοκρατίας, τίς κάστοτε κλογές, καί τήν οκονομική νάκαμψη καί νάπτυξη μετά πό τήν λήξη τς οκονομικς πιστασίας το ΔΝΤ καί της Ε.Ε., διότι στό μεταξύ θά πεθάνουν, πρέπει νά παύσουν μεσα νά τρέχουν ο τόκοι. 
ντιβαίνει σέ θεμελιώδεις ρχές το πτωχευτικο δικαίου, διεθνς, τό νά κηρύσσεται πτώχευση νά τίθεται σέ φαρμογή ναγκαστική διαχείριση, καί νά ξακολουθον νά  προστίθενται τόκοι επί τν φειλομένων.  Τόσο ς πρός τό χρέος το κράτους, σο καί ς πρός τά χρέη τν πολιτν.
Καί ταν μάλιστα φαιρεται χρμα πό τήν οiκονομία, στω γιά πληρωμή δημοσίου χρέους, πό πο θά προκύψουν, συνολικά, ο τόκοι; Ο τόκοι προκύπτουν συνολικά, ταν "περισσεύει" χρμα σέ σχέση πρός τό χρμα πού θά ντιστοιχοσε πρός τήν συνολική ξία (κόστος καί ελογο κέρδος) τς παραγωγς γαθν καί πηρεσιν (τν τιμν τν γαθν διατηρουμένων σταθερν, καθ' πόθεση) – περίσσευμα, λόγω π.χ. πικερδν ξαγωγν μειωμένου κόστους ργασίας σέ προσοδοφόρους τομες.  ταν μως φαιρεται μέρος πό τό χρμα πού ντιστοιχε σέ ατήν τήν συνολική ξία τς παραγωγς, τότε, rebus sic standibus, μειώνεται ντίστοιχα συνολική ποσότητα τόκων πού μπορε νά καταβληθ.
Καί ταν τό φαιρούμενο πό τήν οκονομία χρμα  ντιστοιχε σέ ξιόλογο ποσοστό το Α.Ε.Π., τότε χι πλς δέν εναι δυνατόν πό οκονομικς πόψεως νά καταβληθον ο φερόμενοι ς φειλόμενοι τόκοι, λλά καί: τυχόν πιμονή τν δανειστν γιά τήν  καταβολή τόκων, στήν περίπτωση μειώσεως τς ποσότητας το κυκλοφοροντος χρήματος, συνιστ δικη παίτηση γιά κπλήρωση δύνατης φειλς, νεξάρτητα το τί προβλέπει νόμος σύμβαση.
Καθ' σον, ο προβλέψεις περί φειλς τόκων, προϋποθέτουν (ς δικαιολογητικό λόγο το νόμου ς δικαιοπρακτικό θεμέλιο καθοριστικό γιά τήν ερεση τς ληθος βουλήσεως τν συμβαλλομένων),  σωρευτικς: α) οκονομική νάπτυξη καί β) κλασσική διοχέτευση χρημάτων, στω μετρημένη, στήν οκονομία πό τό κράτος, δυνατότητα πού πάντα τό κράτος εχε μέχρι τήν εσαγωγή μας στό πείραμα το εύρώ, λλά δέν χει πλέον.  Δέν εναι οκονομικς καί νομικς δυνατόν νά ξιώνονται τόκοι, ταν συντελεται φαίρεση σημαντικής ποσότητας χρήματος πό τήν οκονομία, χωρίς να ναπληρώνεται.
να λλο τοπο, ξ λλου, εναι τό νά συνοδεύεται φεση πό τόκους. Καί μόνον  λόγ τς φέσεως, ρνητικά πρεπε νά εναι τά πιτόκια. Μπορε νά λιγγι λίγο νος τν τοκογλύφων, καί τν οκονομολόγων πού στηρίζουν τήν θεωρία τς γορς κυρίως πί τς δέας το κέρδους, λλά δέν πάρχει κανένα πρόβλημα μέ τά ρνητικά πιτόκια. πλς, θά λάβ δανειστής κατά τι λιγώτερα, λλις ς κρατήσ τά χρήματά του, νά τά "κλωσσήσ". ταν μως τελειώσ φεση, φειλέτης θά πευθυνθ καί πάλι σέ ποιον το δάνεισε κατά τήν φεση, καί κενος θά κερδίσ, χι "κλωσσν", πού θά μείν μέ τά δια χρήματα λλά πλέον νεκμετάλλευτα. Τό προσωπικό στοιχεο τς πίστεως δέν εναι μελητέο, πως θεωρον σοι τά ποδίδουν λα στούς νόμους τς γορς. πάρχουν καί πρόσωπα, καί σχέσεις μπιστοσύνης πού πλέκονται μεταξύ τους.  Γιατί χι ρνητικά πιτόκια λοιπόν; Καί οκονομία θά κινεται καί θά πανέλθ γρήγορα στήν νάπτυξη, καί ο δανειστές, τό Δημόσιο πρτα πό λα, σέ περίπτωση περημερίας, θά σπεύδουν νά εσπράξουν τά φειλόμενα, προκειμένου να μήν  μειώνεται τι περαιτέρω φειλή. Καλό θά βγ ν τέλει γιά λους.
νεξάρτητα το άν θά υοθετηθε χι οκονομικς πιβεβλημένη  δέα τν ρνητικν πιτοκίων (θά ταν πολύ πιό εχερές νά υοθετηθ, άν ο τράπεζες σαν κρατικές πλοί κοινωφελες φορες χρήματος για χάριν τν συναλλαγν) παραμένει ς πρόβλημα τό θέμα τν τόκων σέ συνθκες φέσεως, ναγκαστικς διαχειρίσεως τς χώρας καί - δίως - νομικς καί πολιτικς δυναμίας ναπληρώσεως το φαιρουμένου πό τήν οκονομία χρήματος.
μεσο ποτέλεσμα τς παγωγς στήν πολιτική τν μνημονίων - ποία εναι τό πιστέγασμα λλά καί φυσική συνέπεια τς δεσμεύσεως τς θνικς κυριαρχίας χάριν το ερώ, καί δή μέ οκονομικς νεπίτρεπτη παράλειψη προβλέψεων γιά παναδιανομή τν κατά φύσιν δημιουργουμένων πλεονασμάτων τν βορείων βιομηχανικν χωρν τς Ερώπης στήν Νότια Ερώπη (μέ τήν μεγάλη καί ποιοτική γροτική παραγωγή), καί νευ κοινς Ερωπαϊκς οκονομικς πολιτικς - ταν καί δυστυχς εναι, τι φαίρεση σημαντικής ποσότητας χρήματος πό τήν λληνική γορά, γιά τήν ξόφληση τν φερομένων σήμερα ς δανειστν, δέν ντισταθμίζεται πλέον πό τήν δυνατότητα ναπληρώσεως τς ποσότητας το φαιρουμένου χρήματος μέρους ατς-ναπληρώσεως ετε δι' κδόσεως χρήματος, ετε διά δανείων, ετε λλως πώς.
 πό συνθήκες δέ φέσεως, ποία κατά κύριο λόγο εναι μεσο ποτέλεσμα τς παγωγς μας στίς πολιτικές τν μνημονίων, ποκλείεται ναπλήρωση το φαιρουμένου χρήματος μέ αξηση, λόγω αξήσεως τς παραγωγικς δραστηριότητας, τν ξαγωγν (μόνη δέ αξηση τν ξαγωγν χωρίς τήν αξηση τς παραγωγς, θά προσέθετε μέν λίγο χρμα, λλά μέ πολιτικά καί συνταγματικά παράδεκτο τίμημα τήν στέρηση καί τν ναγκαίων, φο ατά θα ξήγοντο).
Μέ να λόγο, α) παγωγή στό ερώ μέ στέρηση τς ξουσίας το κράτους γιά κδοση το ναγκαίου πρόσθετου χρήματος καί μέ προδήλως σφαλμένες οκονομικές προϋποθέσεις, καί β) παγωγή στά μνημόνια πού κατά κύριο λόγο προκάλεσαν τήν φεση, τσι στε νά ποκλείεται παραγωγική αξηση καί ξ ατς αξηση τν ξαγωγν, εχαν ς ποτέλεσμα τι, ,τι χρμα φαιρεται πό τήν γχώρια γορά γιά ποπληρωμή του δημοσίου χρέους, νά μήν μπορ πλέον νά ναπληρωθ οτε στό λάχιστο.
Συνεπς (πέραν το τι θά ταν νομικς χρήσιμο, νά προσδιορισθ  ποο τό ψος τς ρευστότητος πού πάρχει στά νοικοκυριά καί ποο το συνολικς φειλόμενο κεφάλαιο, ρα ποία ναλογία πί το κεφαλαίου τν χρεν δύναται πράγματι νά ξοφληθ, χωρίς παραβίαση το σεβασμο τς προσωπικς λευθερίας καί τς περιουσίας τν πολιτν), πάρχει σοβαρή φαίρεση χρήματος πό τήν σωτερική  λληνική γορά, νευ δυνατότητος ναπληρώσεως ατο, πως πρχε στό παρελθόν. Καί πομένως, δέν πάρχει πλέον συνολικς, ντός τς λλάδος, διαθέσιμη ποσότητα χρήματος γιά τήν καταβολή τόκων.
σως δέ, νά μήν δύναται πλέον να πάρξ κατά πρόβλεψη ντός τς λλάδος στά πόμενα χρόνια καί νευ ξοντωτικο δανεισμο, οτε  κάν διαθέσιμη ποσότητα χρήματος στά νοικοκυριά, γιά τήν ποπληρωμή πό ατά καί ατο κόμη το συνολικς  φειλομένου κεφαλαίου, στόν συμβατικό του χρόνο. Ατά, δέν εναι ποτέλεσμα τς δράσεως τν διωτν, λλά εναι ποκλειστικό ποτέλεσμα τς φαιρέσεως το χρήματος, νευ ναπληρώσεως ατο μηδέ κάν στοιχειώδους - πως προσωρινς καί γιά τίς νάγκες ρευστότητας τς οκονομίας μας, πργμα τό ποο συνέβαινε μέχρι πρό τινος.
Νομίζουμε ς κ τούτου, τι τά Δικαστήρια χουν τήν ξουσία καί τήν ποχρέωση, νά λάβουν π' ψη τους τίς κτακτες περιστάσεις στίς ποες ερίσκεται χώρα κατά τά νωτέρω, λλά καί νας καστος φειλέτης καί δανειστής, καί συσταθμίζοντας τό συμφέρον μφοτέρων τν τελευταίων, νά ρνονται, κατ' ρχήν,  τόσο τήν πιβάρυνση τν χρεν μέ τόκους πό τότε πού λλάδα πήχθη σέ οωνεί (λλά οσιαστική)  ναγκαστική διαχείριση μέσ το πρώτου μνημονίου ('Ιούνιος 2010), σο καί τήν ναγκαστική κτέλεση ς πρός κάθε ποσό τόκων πού φορ τό χρονικό διάστημα πό τόν Ιούνιο το 2010 και μετά. Τυχόν ναγνωρισμένα δικαστικς, βεβαιωμένα μέ ριστικοποιηθεσες διοικητικές πράξεις, χρέη πό τόκους γιά τό χρονικό διάστημα πό τόν Ιούνιο του 2010 και μετά, πρέπει νά παραμένουν ς φειλόμενα, λλά νευ πιπρόσθετης τοκοφορίας λόγω περημερίας, καί νευ ναγκαστικής κτελέσεως.
Τατα δέ,  τόσον α) μέχρι τήν ξοδο τς λλάδας πό τήν οωνεί αναγκαστική διαχείριση καί πιό συγκεκριμένα τήν ξοδο πό τήν κατάσταση τς "φαιμάξεως" πό τήν λληνική γορά σημαντικς ποσότητας χρήματος νευ νομικς καί / πραγματικς δυνατότητος ναπληρώσεως ατο, σον καί β) μέχρι τήν ξοδο τς λλάδας πό τήν φεση καί τήν οσιαστική πανέναρξη τς οκονομικς ναπτύξεως.
ποχρέωση ατή τν δικαστηρίων πορρέει πό τήν διάταξη το ρθρου 2 παρ. 1 καί 5 παρ. 1 το Συντάγματος,  καί πό τήν ξουσία πού χουν βάσει το ρθρου 26 ατο.
Σέ καμία περίπτωση δέν πρόκειται γιά θέμα πού φορ ποκλειστικά τήν σκηση κυβερνητικς ξουσίας καί οκονομικς πολιτικς τς κυβερνήσεως.  Μάλιστα, πάρχει καί παράλειψη το νομοθέτη νά νταποκριθ στά συνταγματικά του καθήκοντα θεσπίζοντας ρητς ατήν τήν μερική σεισάχθεια πό τίς νωτέρω κτεθεσες συνθκες πρόδηλης  οκονομικς δυναμίας τς λης οκονομίας γιά καταβολή καί τόκων. Τυχόν κατ' εξαίρεση δυνατότητα ρισμένων νά ξακολουθήσουν τήν καταβολή τόκων, ποτελε πο τίς νωτέρω συνθκες, φαινόμενο φειλόμενο σέ περιστάσεις λως εδικές, πού συνιστον ξαίρεση πό τίς ξαιρετικές περιστάσεις δυναμίας καταβολς τόκων πού πλήττουν σχεδόν λους τούς λοιπούς λληνες φειλέτες. Τόσο μεταξύ τους, σο καί ναντι τν Τραπεζν καί ναντι το Δημοσίου, τν ΟΤΑ καί τν  ν.π.δ.δ. Γιά λόγους σότητας δέ, πρέπει νά θεωρεται τι καί ντίστροφα δέν φείλονται τόκοι πό τόν 'Ιούνιο του 2010 καί φ ξς.
ντιθέτως πρός τήν μή φειλή καί μή περίληψη σέ ναγκαστική κτέλεση τν τόκων πό τόν ούνιο το 2010 καί φ ξς, πού εναι θέμα το ποίου μπορον νά πιληφθον  εθέως τά Δικαστήρια,  χρειάζεται κατ' ρχήν νομοθετική ρύθμιση γιά τήν περαιτέρω ποσοστιαία  μείωση λων τν φειλν ντός τς λλάδος, οτως στε νά πανεύρουν τήν συνολική ντιστοιχία τους πρός τήν διαθέσιμη, καί τήν προβλεπόμενη ς διαθέσιμη, ρευστότητα τν νοικοκυριν.
Τοτο, παρά τό τι εναι δυνατόν νά ξαχθον μέσως καί εθέως πό τά Δικαστήρια, συμπεράσματα ς πρός τήν γενική κατ' ρχήν δυναμία καταβολς μέρους το συνολικς φειλομένου πό τά νοικοκυριά χρέους (πό τόν 'Ιούνιο το 2010 καί μετά, ποσοστιαία μείωση τς συνολικς ρευστότητας πού διαθέτουν τά νοικοκυριά ν λλάδι, λόγ τς ξοφλήσεως το δημοσίου χρέους πό συνθκες λιτότητος καί φέσεως, θά εναι κατά πσα πιθανότητα πολύ μεγαλύτερη πό τήν ποσοστιαία μείωση το Α.Ε.Π.), καί ς πρός τήν περαιτέρω νυπαίτια συγκεκριμένη οκονομική δυσχέρεια (βάσει τν κατέρωθεν προβαλλομένων κάι ποδεικνυομένων), καί νά ναγωρισθον,  σέ ξαιρετικές περιπτώσεις, ελογες ποσοστιαες μειώσεις συγκεκριμένων χρεν. παιτεται πάντως δέ, νομοθετική ρύθμιση, διότι  πό μία δικαία καί ρεαλιστική μείωση το κεφαλαίου πού συνολικς φείλεται πό τούς λληνες πρός νομικά καί φυσικά πρόσωπα ν λλάδι, τίθεται θέμα πιβιώσεως το τραπεζικο τομέως, ετε ς διωτικο ετε ς πανερχομένου ν λ ν μέρει, στόν  δημόσιο λεγχο - καί ρα, ς πρός τήν γενική ατήν ρύθμιση καί μόνον, τό θέμα εναι κατ' ρχήν πολιτικό.
πως πολιτική εναι, κατ' ρχήν, καί εθύνη γιά τήν μεταφορά στό φερόμενο ς δημόσιο χρέος, τν θεμελιωδν παγκοσμίως ρχν το πτωχευτικο δικαίου περί μή τοκοφορίας τν παιτήσεων δανειστν μετά πό τήν στάση πληρωμν τήν θέση σέ ναγκαστική διαχείριση ποχρεωτική ποπτεία. Πρόκειται γιά τήν πάλειψη τς τοκοφορίας μετά τόν ούνιο το 2010, τν παιτήσεων σέ βάρος τς λλάδος, ο ποες προϋπρχαν το ουνίου το 2010, καθώς καί περί μή τοκοφορίας κείνων τν παιτήσεων πού συνεφωνήθησαν ν συνεχεί (μετά τόκων σέ βάρος το λληνικο Δημοσίου κατά παραβίαση το ρθρου 1 παρ. 1 το λληνικο Συντάγματος), χάριν τς σωτηρίας, κυρίως, τν γερμανικν καί γαλλικν τραπεζν. 

λα τά ζητήματα τς νομιμότητας καί ποχρεωτικότητας τς φειλς τόκων, πό συνθκες φέσεως καί μειωμένης ρευστότητος τς λης θνικς οκονομίας (κτακτη νομιμότητα λόγ τν ξαιρετικν συνθηκν), λλά καί ποχρεωτικότητα τς πό τοιατες συνθκες φειλς κεφαλαίου, ετε πό χρέη το σωτερικο μεταξύ διωτν καί κράτους ν.π.δ.δ., ετε πό χρέη δανείων πού νελήφθησαν πό το Δημοσίου, εθέως διά μέσου Τραπεζν, πό δημόσιους διωτικούς φορες το ξωτερικο, ποτελον συνταγματικς ζήτημα εθύνης ν τέλει τν λληνικν Δικαστηρίων.

 http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/11/blog-post_2567.html#more

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

"Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα. Οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους."