Η Ιστορία ως δικαστής

του Σάββα Καλεντερίδη 

Μέχρι τα χρόνια της κρίσης ο δρόμος για να αναδειχθεί κάποιος στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και να παίξει ρόλο στα πολιτικά πράγματα και την πορεία της πατρίδας, ήταν η διάκρισή του στον επαγγελματικό του τομέα και η προσφορά στην κοινωνία και την πατρίδα. Αυτός ήταν ο δύσκολος δρόμος. Ο άλλος, ο εύκολος και συνάμα ο καταστροφικός για την πατρίδα, ήταν η ανάδειξή του μέσα από τις λεγόμενες κομματικές διαδικασίες. 
Και αυτός ο δρόμος ήταν διχαλωτός. Το ένα παρακλάδι ήταν ο λεγόμενος νεποτισμός, δηλαδή το να ανήκει κανείς σε πολιτική οικογένεια και έτσι με «σημαδεμένα» χαρτιά να αναδειχτεί στην κομματική ιεραρχία. Το άλλο ήταν ο παράδρομος που περνούσε μέσα από διαδρόμους, δολοπλοκίες, τακτικισμούς, καταλήψεις και αμφιθέατρα.

Και όπως είναι φυσικό, η διαδρομή του καθενός και οι... εμπειρίες που αποκόμισε διανύοντάς την αποτελούν και το κύριο «όπλο» με βάση το οποίο ασκεί πολιτική και εξουσία, όταν πρόκειται για βουλευτή και στέλεχος που ανήκει σε κόμμα εξουσίας.

Στην Ελλάδα για δεκαετίες παρακολουθήσαμε την ιλαροτραγωδία της εναλλαγής στην εξουσία προσώπων που είχαν ως όπλο το όποιο όνομα της οικογένειας, μια διαδρομή που διακόπηκε με τη διακυβέρνηση του ΓΑΠ ο οποίος οδήγησε τη χώρα στη μέγγενη των μνημονίων και του ΔΝΤ, μια περιπέτεια από την οποία το πολιτικό σύστημα δεν κατόρθωσε να απαλλάξει τη χώρα, με καίριες ευθύνες και των πολιτών.

Στη συνέχεια, με μεσοδιάστημα τη διακυβέρνηση Παπαδήμου, Πικραμμένου και Σαμαρά, ο οποίος δεν ανήκε σε κάποιο πολιτικό τζάκι, τη σκυτάλη ανέλαβε η ομάδα της οποίας οι μοναδικές εμπειρίες ζωής ήταν οι καταλήψεις, τα αμφιθέατρα, οι κομματικοί τακτικισμοί και οι διαδρομισμοί. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλα αυτά θα είχαν κάποιο θετικό πρόσημο που θα επιβράβευε η κοινωνία και οι πολίτες αν αυτή η... εμπειρία σχετιζόταν με μια περίοδο που η δημοκρατία ήταν σε καταστολή και τέτοιες δράσεις και αντιδράσεις επιτάχυναν τη μετάβαση στη δημοκρατία.

Όμως όλα αυτά, οι καταλήψεις και οι... αγώνες των αμφιθεάτρων, έγιναν εν μέσω πλέριας δημοκρατίας και η κοινή τους συνισταμένη ήταν οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές, οι τραμπουκισμοί και ενίοτε το χτίσιμο της πόρτας των καθηγητών και των πρυτάνεων!

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν και διατείνονται ότι τελικά εκείνοι που κατέστρεψαν την Ελλάδα είναι εκείνοι που είχαν θετικό πρόσημο στη συμμετοχή τους στις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις στα αμφιθέατρα, τα μέλη της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου.

Πράγματι, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, εκείνοι που έκαναν αντίσταση και εκείνοι που υποτίθεται ότι έκαναν, μια που διάβαιναν αρκετές φορές την πόρτα των... αρμοδίων Αρχών –σίγουρα όχι για να βασανιστούν–, μετά τη Μεταπολίτευση καβάλησαν την κάλαμο του αντιστασιακού και του υπέρ-δημοκράτη και πάνω σ' αυτόν τον μύθο έχτισαν καριέρες. Καριέρες πολιτικών και επιχειρηματιών.

Ο μύθος του καλού, ηθικού, γενναίου, βασανισμένου Αριστερού έγινε ο πιο εύκολος και ανέξοδος τρόπος της κοινωνικής, καλλιτεχνικής, επαγγελματικής και πολιτικής καταξίωσης, για να φθάσουμε στο ισοπεδωτικό αριστερός ίσον καλός, δεξιός ίσον μίασμα!

Αυτή η κατάσταση δημιούργησε μια κοινωνία υποκριτών, όπου οι διαδικασίες ανάδειξης και ανέλιξης στους τομείς της παιδείας, της τέχνης, του πολιτισμού, της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, και μιας σειράς άλλων επαγγελμάτων δεν είχαν καμία σχέση με τις αρχές της αξιοκρατίας, της ηθικής, της αξιοσύνης και της επιστημονικής και επαγγελματικής κατάρτισης, αλλά με την λεγόμενη αριστεροσύνη, τους διαδρόμους, τους τακτικισμούς και εν γένει την ανηθικότητα.

Έτσι η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης χτίστηκε πάνω στα θεμέλια της υποκρισίας και της αναξιοκρατίας, έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς που το βλέπουμε να καταβαραθρώνεται αυτούς τους έξι μήνες παρασέρνοντας μαζί του ό,τι απέμεινε όρθιο από την Ελλάδα του νεποτισμού, της κομματοκρατίας και των φυντανιών του Πολυτεχνείου.

Μόνο που εκτός από τα ζητήματα που προέκυψαν και θα προκύψουν από την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, εκτός από τα σημάδια που θα αφήσουν στην κοινωνία, θα αφήσουν –ελπίζουμε όχι ανεξίτηλα– σημάδια και στο σώμα του έθνους.

Ήδη η Κύπρος σύρεται σε μια συμφωνία που ίσως αποτελέσει την ταφόπλακα του Ελληνισμού στο νησί, με τις γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ να έχουν παγώσει, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Hürriyet», που επικαλείται τον ίδιο τον Ακιντζί.

Ήδη Τούρκοι αξιωματούχοι, όπως ο ίδιος ο Νταβούτογλου, ο υπουργός Eξωτερικών Τσαβούσογλου και μάλιστα ενώπιον του ίδιου του Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, ο υπουργός Ενέργειας και εσχάτως ο υπουργός οικονομικών της Τουρκίας, απευθύνουν εκκλήσεις προς την Ελλάδα να γίνει το Αιγαίο θάλασσα ειρήνης. Για όσους δεν πιάνουν το... υπονοούμενο, με το θάλασσα ειρήνης εννοούν το διαμελισμό του Αιγαίου, όχι για να λυθούν τα όποια προβλήματα αλλά για να συνεχίσουν την επομένη να διεκδικούν το άλλο μισό.

Να μη μιλήσουμε για τη Θράκη, το σχέδιο εξισλαμισμού όλης της Ελλάδας μέσω των λαθρομεταναστών, τα παιχνίδια στα Σκόπια και την Αλβανία...

Για όσους δεν το αντιλαμβάνονται, και αναφέρομαι σ’ εκείνους που δεν έχουν άλλες εμπειρίες πέραν των καταλήψεων, των αμφιθεάτρων, των τραμπουκισμών και των τακτικισμών, έστω κι αν η Ελλάδα με ένα μαγικό τρόπο κάποια στιγμή κατορθώσει να απαλλαγεί από το χρέος και εξομαλυνθεί η κατάσταση στην οικονομία, θα πρέπει να ξέρουν ότι η διολίσθηση στα εθνικά θέματα και οι απώλειες εδάφους συνήθως δε αποκαθίστανται. Η τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο είναι εκεί για να τα θυμίζει αυτό στους αδελφούς μας Κυπρίους.

Ελπίζουμε να μην έλθει η ώρα να το θυμόμαστε κι εμείς οι Ελλαδίτες με κάτι αντίστοιχο.

Γιατί μπορεί να υπάρχει θεσμικό κενό και να μην δικάζονται οι πραγματικοί προδότες στην Ελλάδα, υπάρχει όμως η Ιστορία, η οποία ενίοτε είναι σκληρός δικαστής.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"

 

Ο Κονδύλης εξηγεί “το φαύλο παιγνίδι” της ελληνικής “δανεικής ευημερίας”

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
 
Εκεί που πίστευα πως το ζήτημα της ελληνικής κρίσης έχει, ενημερωτικά και επιστημονικά εξαντληθεί, άλλαξα γνώμη, ξαναδιαβάζοντας τον Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998) τον μεγαλύτερο ´Ελληνα πολιτικό φιλόσοφο και στοχαστή του 20ου αιώνα και από τους κορυφαίους της Ευρώπης, που γράφει στην παράδοση των Θουκυδίδη, Μακιαβέλι, Μαξ Βέμπερ και Ρειμόντ Αρόν. Ο Κονδύλης έφυγε αναπάντεχα στα 55.
Ως δείγμα γραφής της επιστημοσύνης του Π.Κ., ο οποίος αναλύει, ερμηνεύει αλλά και προβλέπει, και εκεί φαίνεται και η αξία του, σας παρουσιάζω ένα μικρό απόσπασμα από το “Επίμετρο στην Ελληνική Έκδοση: Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής” που συνόδευσε την ελληνική έκδοση του βιβλίου του “Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο” (1992) το οποίο, όπως όλα τα κορυφαία του έργα, γράφθηκε στα Γερμανικά και μεταφράστηκε από τον ίδιο.

Από το απόσπασμα που ακολουθεί (Εκδόσεις Ποντίκι 2013), η μόνη αλλαγή που έκανα στο κείμενο του Παναγιώτη Κονδύλη, είναι από το πολυτονικό στο μονοτονικό.

“Το φαύλο παιγνίδι της δανεικής ευημερίας (των Ελλήνων) με αντιπαροχή τη βαθμιαία εθνική εκποίηση θα μπορούσε ίσως να παραταθεί για πολύ μέσα στο θερμοκήπιο μιας Ευρώπης συνασπισμένης από τους φόβους του Ψυχρού Πολέμου και οικονομικά εύρωστης χάρη στην αμερικανική πολιτικοστρατιωτική στήριξη . Όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο το τέλος του Ψυχρού Πολέμου συνεπέφερε και το τέλος τέτοιων θερμοκηπίων, οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις καλούνται να πληρώσουν τώρα οι ίδιες τα έξοδα για τις περιφερειακές και παγκόσμιες υποχρεώσεις ή επιθυμίες τους, και αρχίζει μία περίοδος όπου καθένας μετρά ως την τελευταία πεντάρα τά (πολιτικά και οικονομικά) έσοδα και έξοδα, προετοιμαζόμενος για τους διαγραφόμενους νέους και οξείς ανταγωνισμούς.

Υπό τις συνθήκες αυτές η Ελλάδα θα έπρεπε να διαθέτει μοναδικά και αναντικατάστατα γεωπολιτικά ή στρατηγικά πλεονεκτήματα προκειμένου ν´ ανταλλάξει μ´αυτά τον παρασιτικό κατανατωλισμό της-όμως δεν διαθέτει κι αυτό σημαίνει ότι ακόμα και η εξακολούθηση της εθνικής εκποίησης στους ισχυρότερους Ευρωπαίους και άλλους εταίρους όχι μόνο την εν μέρει δωρεάν διατροφή δεν μπορεί να εξασφαλίσει, αλλά ούτε καν μπορεί να εγγυηθεί τουλάχιστον την πολιτικοστρατιωτική προστασία της ελληνικής εθνικής υπόστασης. Η αναζήτηση προστάτη είναι μάταιη, όχι γιατί οι περήφανοι Έλληνες δεν ζητούν και δεν θέλουν προστασία, αλλά γιατί κανείς δεν την προσφέρει αναμφίλεκτα και τελεσίδικα. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση του ελληνικού έθνους, μετά από επτά δεκαετίες γεωπολιτικής και κοινωνικοπολιτικής
συρρίκνωσης.

Έτσι τίθεται και πάλι, από άλλους δρόμους και με άλλες συντεταγμένες, το κλασικό πρόβλημα της εθνικής επιβίωσης, το οποίο πολλοί πίστεψαν ότι θα λύσουν άνετα και πρόσχαρα με την “ευρωπαϊκή ενοποίηση”. Άλλοι πάλι πρεσβεύουν ότι κάθε διατύπωση τέτοιων προβλημάτων και γενικά οποιαδήποτε επικέντρωση της πολιτικής σκέψης στο έθνος σημαίνει απορριπτέο αταβισμό. Όποιος δεν θέλει να συγχέει τις ευχές του με την πραγματικότητα οφείλει να διαπιστώσει ότι, όσο κι αν αυτό φαίνεται λυπηρό για τις προοπτικές της παγκόσμιας κοινωνίας, το έθνος ως βασική μονάδα πολιτικής συνομάδωσης και συνεπώς η επιβίωση του ως εγγυητής της φυσικής και πολιτικοκοινωνικής επιβίωσης συγκεκριμένων ανθρώπων διόλου δεν έχουν πρακτικά ξεπερασθεί ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στο βιβλίο αυτό εξηγήσαμε γιατί είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι οι οικονομικές συγχωνεύσεις και οι διεθνείς τυποποιήσεις του δικαίου ή της ηθικής μπορούν από μόνες τους να δημιουργήσουν υπερεθνικές ενότητες. Όπως δείχνει, σε όποιον την παρακολουθεί προσεκτικά, η συμπεριφορά των μεγάλων ευρωπαϊκών και εξωευρωπαϊκων Δυνάμεων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αυτές διόλου δεν θεωρούν ότι η συγχώνευση των οικονομιών θα καταργήσει τα εθνικά οικονομικά και άλλα συμφέροντα ή ότι η μετατόπιση του κέντρου βάρους προς ζητήματα της οικονομίας θα εξαλείψει τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Τα μικρότερα έθνη, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού, οφείλουν να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους από τις παρατηρήσεις αυτές. Η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία δεν σημαίνει κατάργηση της πολιτικής, και μάλιστα της εθνικής πολιτικής, παρά προκαλεί μιάν ολοένα και στενότερη σύνδεση ανάμεσα σε οικονομική και σε εθνική επιτυχία ή αποτυχία. Αυτό είναι οφθαλμοφανές στον στενότερο στρατιωτικό τομέα, έξ ίσου πρόδηλο θα γίνει όμως και ως πρός ολόκληρο το εθνικό-οικονομικό φάσμα στον βαθμό που ενεργειακοί πληθυσμιακοί, οικολογικοί και συναφείς παράγοντες αποκτήσουν στην αρχόμενη φάση της πλανητικής πολιτικής προνομιακή σημασία για την επιβίωση των επί μέρους εθνών. Σε μιά τέτοια περίπτωση, μόνο όποιος κάνει έγκαιρη και επίμονη προεργασία θα διασωθεί μακροπρόθεσμα -και το μικρό έθνος χρειάζεται ίσως μεγαλύτερη προβλεπτικότητα από τα μεγάλα.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η μαζικοδημοκρατική απάλειψη των προγραμματικών αστικοφιλελεύθερων διαχωρισμών ανάμεσα σε κυβερνητική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική ή ηθική σφαίρα κτλ. έκαμε το πρόβλημα της οικονομίας και συνάμα εκείνο της εθνικής επιβίωσης πολύ συνθετότερο απ´όσο ήταν στην εποχή του εθνικισμού του 19ου αιώνα. Η σφαιρικότητα του σύγχρονου οικονομικού προβλήματος απαιτεί σφαιρικότητα και συλλογικότητα της προσπάθειας για την επίλυσή του, ήτοι απαιτεί τη σύλληψη του ως πρόβλημα εθνικής επιβίωσης….Το σημερινό ελληνικό έθνος θα όφειλε να δεί την οικονομική του εκλογίκευση ακριβώς ως πάλη κατά του παρασιτισμού , ως αντικατάσταση μιας κοινωνικής συμβίωσης όπου ο ένας “κλάδος” ζεί απομυζώντας άμεσα ή έμμεσα (δηλ. μέσω της κυβερνητικής διαχείρισης των δημοσίων πόρων) κάποιον άλλον, ενώ όλοι μαζί ζούν υποθηκεύοντας το εθνικό μέλλον, από μια κοινωνική συνοχή με την παραπάνω λειτουργική έννοια. Αυτό συνεπάγεται τόσο πολλά, τόσες πολλές αλλαγές σε τόσα διαφορετικά επίπεδα, ώστε είναι περισσότερο από αμφίβολο αν μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί σε καθοριστικό βαθμό. Αλλά εδώ συζητάμε μόνο ποιές είναι οι απαρατήρητες προϋποθέσεις μιας εθνικής πολιτικής, δηλ. μιας πολιτικής με σκοπό την εθνική επιβίωση, χωρίς και να ισχυριζόμαστε ότι η τέτοια εθνική επιβίωση είναι πλέον εφικτή. Η ορθή θεραπεία δεν αρχίζει πάντοτε εγκαίρως.

Το γεγονός, το οποίο περιπλέκει αφάνταστα τη σημερινή ελληνική κατάσταση, κάνοντας τη να φαίνεται κατ´αρχήν αδιέξοδη, είναι ότι η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού ειδικότερα και του κοινωνικού και ιστορικού παρασιτισμού γενικότερα, η εκλογίκευση της οικονομίας και της εθνικής προσπάθειας στο σύνολό της, δεν προσκρούουν απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας , η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ πάντος με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα πράγματα είναι ακριβως αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει έν τω μεταξύ συνυφάνει, κατά τρόπους κλασσικά απλούς ή απείρως ευρηματικούς, την ύπαρξη και τις απασχολήσεις της με τη νοοτροπία και με την πρακτική του παρασιτικού
καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. Για να ακριβολογήσουμε, βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε ότι σε σχέση με τη σύγχρονη Ελλάδα η έννοια του παρασιτισμού μόνον οξύμωρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί: γιατί εδώ δεν πρόκειται για ένα λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει από τις σάρκες του και συχνότατα από τα περιττώματά του. Οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές, που ευδοκιμούν μοιραία σε τέτοιο μικροβιολογικό περιβάλλον, συμφυρόμενες με ζωτικότητα κατάλοιπα αιώνων ραγιαδισμού, βαλκανικού πατριαρχισμού και πελατειακού κοινοβουλευτισμού, αποτελούν την άκρα αντίθεση και τον κύριο φραγμό προς κάθε σύλληψη και λύση των προβλημάτων της εθνικής επιβίωσης πάνω σε βάση μακροπρόθεσμης και οργανωμένης συλλογικής προσπάθειας.

Η σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού στο σύνολό του δεν νοείται ωστόσο εδώ με τη στενή σημασία των διαφόρων ηθικολόγων, παρά πρωταρχικά ως μέγεθος πολιτικό: έγκειται στην επίμονη και ιδιοτελή παραγνώριση της αδήριτης σχέσης που υφίσταται ανάμεσα σε απόδοση και απόλαυση και κατ´ επέκταση στην αδιαφορία απέναντι στην υπονόμευση του εθνικού μέλλοντος εξ´αιτίας απολαύσεων μή καλυπτομένων από αντίστοιχη απόδοση. Ως ελαφρυντικό πρέπει ίσως να θεωρήσει κανείς ότι οι πλείστοι Έλληνες δεν γνωρίζουν καν τί σημαίνει “απόδοση” με την σύγχρονη έννοια και συχνά πιστεύουν ότι αποδίδουν μόνο και μόνο επειδή ιδρωκοπούν φωνασκούν και τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ. Όμως αυτό ελάχιστα μεταβάλλει το πρακτικό αποτέλεσμα. Η δυσαρμονία απόλαυσης και απόδοσης ήταν ανεκτή όσο
η απόλαυση ήταν γλίσχρα και η απόδοση δεν μετριόταν πάντα με τα μέτρα των προηγμένων ανταγωνιστικών οικονομιών. Αλλά στις τελευταίες δεκαετίες μεταστράφηκαν και οι δύο αυτοί όροι: τα οικονομικά σύνορα έπεσαν, τουλάχιστον
σ´ό,τι αφορά το μέτρο της απόδοσης εφ´όσον δεν είναι δυνατόν να αποτιμώνται με άλλο μέτρο απόδοσης τα (συνεχώς αυξανόμενα) εισαγόμενα και με άλλο μέτρο τα εξαγόμενα, κι επομένως όποιος θέλει να εισαγάγει χωρίς να ξεπουληθεί πρέπει να εξαγάγει ίση απόδοση.

Οι αντιλήψεις για το τι σημαινει απόλαυσης προσανατολίστηκαν, πάλι, μαζικά στα πρότυπα των προηγμένων καταναλωτικών κοινωνιών έτσι ώστε η απόσταση απ´αυτά να γίνεται από τους πλείστους αισθητή ως στέρηση. Έτσι η διάσταση ανάμεσα σε απόλαυση και απόδοση έγινε εκρηκτική, με αποτέλεσμα τον τελευταίο καιρό να ξαναγίνουν επίκαιρες ορισμένες στοιχειώδεις οικονομικές αλήθειες που η Ελλάδα νόμιζε ότι τις είχε ξεπεράσει με την απλή μέθοδο του δανεισμού. Με δεδομένες όμως τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές που επισημάναμε παραπάνω, οι αλήθειες αυτές δεν επενέργησαν ως καταλύτης παραγωγικών ενεργειών, παρά μάλλον ως καταλύτης αντεγκλήσεων, η στειρότητα των οποίων επέτεινε τη συλλογική αμηχανία και αβουλία. Πράγματι, για όποιον δεν είναι εξ´επαγγέλματος και ιδιοτελώς υποχρεωμένος (λ.χ. ως πολιτικός) να τρέφει και να διαδίδει ψευδαισθήσεις είναι προφανές ότι η χώρα βυθίζεται στον κοινωνικό λήθαργο και στη συλλογική απραξία, ήτοι η κοινωνική πράξη έχει υποκατασταθεί από αντανακλαστικές κινήσεις: το νευρόσπαστο κινείται κι αυτό, όμως δεν πράττει. Η αίσθηση της αποσύνθεσης είναι γενική και δεσπόζει σε όλες τις συζητήσεις, ενώ η εξ´ίσου διάχυτη δυσφορία εκτονώνεται όλο και ευκολότερα, όλο και συχνότερα σε προκλητική επιθετικότητα και σε επιδεικτική χυδαιότητα….”

Για την αντιγραφή, Μάριος Ευρυβιάδης

 http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/07/blog-post_469.html#more

Αόμματο παρόν και εθνική ταυτότητα

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ως πότε η πολιτική σκηνή της χώρας θα λεηλατεί τη ζωή μας; Ως πότε θα ορίζει τα ξενύχτια μας και το πρωινό μας ξύπνημα; Ως πότε θα είμαι υποχρεωμένος να ξέρω τι σκέφτονται άνθρωποι με τους οποίους δεν θα ήθελα να καθίσω ποτέ στο ίδιο τραπέζι; Ανθρωποι που κακοποιούν τη γλώσσα μου και υποτιμούν όση νοημοσύνη μου έχει απομείνει; Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα με φίλο πριν από χρόνια για τον Σεφέρη. Του έλεγα πόσο αγαπώ τις «Μέρες» του, γιατί τις θεωρώ σημαντικό πεζογράφημα, και πόσο ταυτίζομαι με τη στάση του και τη συμπεριφορά του. Εκείνος δεν συμφωνούσε. Ενώ αναγνώριζε την ποιητική του αξία αντέτεινε πως δεν μπορεί να ανεχτεί την γκρίνια του και την απόσταση που πάντα κρατούσε από τα πράγματα. Σήμερα μόνον μπορώ να δικαιολογήσω, εξ ιδίας πείρας πλέον, την γκρίνια του και να καταλάβω στο πετσί μου την αξία που έχουν οι αποστάσεις από τα πράγματα.

Πίστευα πάντα πως μια μικρή κοινωνία όπως η ελληνική, η σχέση της με τη μεγάλη Ευρώπη, θα της έδινε τα μέσα για να πάρει τις αποστάσεις της από τον εαυτό της. Οχι να εγκαταλείψει τον εαυτό της, όπως φοβούνται οι κήνσορες της ελληνοπρέπειας, ή να τον νοθεύσει όπως υποστηρίζουν οι φοβικοί της σύγχρονης ζωής. Την πίστη μου την εδραίωνε η ιστορική πορεία του σύγχρονου ελληνισμού. Οπως και όσοι μου έμαθαν γράμματα. Δεν χρειάζεται εδώ να αναφέρω πως η πνευματική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, από τον Κοραή ώς τον Σεφέρη, χτίστηκε πάνω στις απαιτήσεις που δημιουργούσε για τον εαυτό μας ο διάλογος με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Κι αν υπήρξε κάποια ουσιαστική ρήξη με το οθωμανικό μας παρελθόν, απ’ αυτόν τον διάλογο άντλησε τη δύναμή της. Τα υπόλοιπα είναι για να φτιάχνουν δίπλες στη φουστανέλα του εθνικού μας ναρκισσισμού.

Οπως ποτέ δεν ντράπηκα για τη γλώσσα που μιλάω και γράφω, το αντίθετο μάλιστα, έτσι και ποτέ δεν ντράπηκα για το διαβατήριό μου. Ακόμη και στα χρόνια των συνταγματαρχών δεν ντρεπόμουν γιατί τότε, ακόμη και ο πιο αδιάφορος για τα κοινά Ιταλός ή Γάλλος αναγνώριζε τη διαφορά ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους πολίτες της χώρας. Επρεπε να φτάσουμε στο 2015 για να σε αντιμετωπίζουν με καχυποψία όταν δηλώνεις Ελληνας. Υπερβολές; Ενδεχομένως. Ομως, εξακολουθώ να φοβάμαι πως το χάσμα που άνοιξε η καχυποψία είναι πιο δύσκολα διαχειρίσιμο από την οικονομική κατάρρευση. Και δεν αναφέρομαι μόνον στην καχυποψία του κ. Σόιμπλε, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία για να αποδείξει ότι η Γερμανία δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του πολιτικού ηγέτη της Μεγάλης Ενωσης. Οι μεγάλοι ηγέτες δεν διαιρούν. Συνθέτουν. Δεν διχάζουν. Ενώνουν.

Αναφέρομαι στη γενικευμένη καχυποψία που έχει διασπείρει στην υπόλοιπη Ευρώπη η δική μας ταυτότητα, η αναξιοπιστία της συμπεριφοράς μας, η προσήλωσή μας στο εθιμικό δίκαιο της δημοκρατίας μας. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα περί Πλάτωνος και Παρθενώνος. Οι κουτόφραγκοι όσο κουτόχορτο κι αν νομίζουμε πως τρώνε ξέρουν πολύ καλά πως η σχέση μας με τον Πλάτωνα είναι στην καλύτερη περίπτωση προβληματική. Στη χειρότερη ανύπαρκτη. Ας παρακάμψουμε και την ευκολία με την οποία καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν μας θέλουν επειδή πτωχεύσαμε κι ό,τι ήταν να κερδίσουν από εμάς το κέρδισαν. Η άποψη πως όλα «σε τελευταία ανάλυση» ανάγονται στην οικονομία διαψεύδεται συστηματικά από την Ιστορία. Το ζήτημα είναι πολιτισμικό, και γι’ αυτό η απομάκρυνσή μας από την Ευρώπη πιστεύω ότι είναι κατά μείζονα λόγο ζήτημα εθνικής ταυτότητας.

Το πρόβλημα με τον εθνικολαϊκισμό δεν περιορίζεται ούτε στην ανικανότητα της πολιτικής του εκπροσώπησης, ούτε στην αναξιοπιστία του, ούτε στην απαίδευτη ρητορεία του, ούτε στην πρωτογενή βλακεία και την αυτάρεσκη υποκρισία ορισμένων εκπροσώπων του. Αυτά είναι αγαθά δημοκρατικά μοιρασμένα σε όλο το φάσμα της πολιτικής μας τάξης. Το πρόβλημα με τον εθνικολαϊκισμό, ακόμη κι όταν εμφανίζεται ως έντεχνος, είναι ο τρόπος με τον οποίον ενεργοποιεί και κολακεύει τα πιο πρωτόγονα αντανακλαστικά της εθνικής μας ταυτότητας. Δεν μας θέλουν επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε και είμαστε αυτοί που είμαστε γιατί είμαστε μοναδικοί. Ελάτε τώρα. Ας ξεπεράσουμε για μια φορά την υπέροχη υποκρισία μας και ας παραδεχθούμε πως αν, ο μη γένοιτο, μας εξορίσουν από την ευρωπαϊκή κοινωνία θα οχυρωθούμε πίσω από τις αναπηρίες της ιδιοπροσωπείας μας, θα κλειστούμε στον υπερήφανο εαυτό μας και με τη γλώσσα μας που την καταντήσαμε κουρέλι θα γλείφουμε τις πληγές μας.

Η απώλεια της ευρωπαϊκής προοπτικής σημαίνει και αμφισβήτηση της εθνικής μας ταυτότητας. Θα είμαστε Βαλκάνιοι στα Βαλκάνια που γίνονται μέρα με τη μέρα ευρωπαϊκά; Θα είμαστε μεσογειακοί σε μια Μεσόγειο που μοιράζεται ανάμεσα στον σπαραγμό του αραβικού κόσμου και τη Νότιο Ευρώπη; Ή μήπως θα προσβλέπουμε στην προστασία των νεοοθωμανών; Πάλι τρομοκρατώ τον κόσμο, θα μου πείτε. Θα είμαστε Ελληνες και ωραίοι σαν Ελληνες. Τόσο ωραίοι που δεν θα αντέχει κανείς να μας κοιτάξει – μην ξεχνάτε ότι ο Απόλλων, ο ωραιότερος των θεών, εισέπραττε τη μία ερωτική αποτυχία μετά την άλλη.

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει υπαρξιακή κρίση. Η γραφειοκρατία της που πάσχει από ελεφαντίαση δεν μπορεί να διαχειρισθεί τον ιστορικό της ρόλο, η πολιτική της ηγεσία πάσχει από ελλείμματα. Η Ευρώπη έχει χάσει την ανάσα της. Μαζί της την έχασε και η Ελλάδα με τη φυματική ευρωπαϊκή συνείδηση. Το πρόβλημα δεν είναι το νέο μνημόνιο, τα σκληρά ή τα λιγότερο σκληρά του μέτρα. Το πρόβλημα είναι αν μπορεί να υπάρξει κάποια πολιτική που μπορεί να δείξει κάποιο μέλλον στο αόμματο παρόν. Θα μου πείτε, τι να το κάνεις το Εθνος όταν μαζί σου έχεις τον Λαό.

 http://www.kathimerini.gr

Στώμεν καλώς!

Στέλιος Παπαθεμελής

« Των οικιών ημών  εμπιπραμένων» κάποιοι άδουν… Αυτή είναι η εικόνα από τη Βαβέλ των Βρυξελλών.
Η διαπραγμάτευση έγινε τελεσίγραφο προς την Ελλάδα. Αλλά οι επιστέλλοντες δεν κατάλαβαν ότι σκάβοντας τον δικό μας λάκκο θα πέσουν και οι ίδιοι μέσα. Μια πρόγευση από το «butterfly effect»  μας δίνει το Χρηματιστήριο της Κίνας. Η καθίζηση της κεφαλαιοποίησής του και τα προμηνύματα για παγκόσμια αποσταθεροποίηση (απώλεια εντός ωρών χρηματιστηριακής αξίας =3,2 τρισ. δολ. = 15 φορές το ελληνικό ΑΕΠ,) πρέπει να φρονηματίσει τους αλαζόνες της Ευρωζώνης και να προσγειώσει τους ημετέρους από τον πάντοτε ελλοχεύοντα δονκιχωτισμό.
Ο Πιττακός συμβούλευε πριν έλθουν τα άσχημα οι συνετοί να τα προλαμβάνουν. «Πριν γενέσθαι τα δυσχερή προνοήσαι όπως μη γένηται». Και απαιτούσε ανδρεία για να αποκατασταθούν τα τετελεσμένα χαλεπά. «Ανδρείων δε, γενόμενα ευ θέσθαι».
Το κακό δυστυχώς στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη συντελέσθηκε. Επιβάλλεται και επείγει γενναιότητα για την επανόρθωση. Αναμετρώμεθα με έναν άγριο οικονομικό πόλεμο. Και δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι αυτός «δεν είναι ηπιότερος από μιαν ένοπλη σύρραξη και συνιστά ένα παρατεταμένο βασανιστήριο» (Μαχάτμα Γκάντι).
Βιώνουμε τις ημέρες αυτές την ακραία αποθηρίωση του. Οι επιφανείς Thomas Piketty, Jeffrey Sachs κ.π.α με άρθρο τους σε πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες (7-7-15) διακωμωδούν την απίστευτη συνταγή των δυναστών μας.
Το δριμύ κατηγορώ τους:
«Το φάρμακο που χορήγησαν το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών και οι Βρυξέλλες προκάλεσε αιμορραγία στον ασθενή αντί να θεραπεύσει την ασθένεια(…). Αυτό που ζητούν τώρα από την ελληνική κυβέρνηση είναι να βάλει ένα περίστροφο στον κρόταφό της και να αυτοκτονήσει(…). Η σφαίρα αυτή όμως δεν θα σκοτώσει μόνο το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρώπη. Οι παράπλευρες απώλειες θα σκοτώσουν και την Ευρωζώνη ως φάρο ελπίδας, δημοκρατίας και ευημερίας, ενώ θα έχουν οικονομικές συνέπειες σε όλο τον πλανήτη»!…
Θα μείνει η αγωνία τους φωνή βοώντων εν τη ερήμω, ή θα φτάσει σε ευήκοα υψηλά ιστάμενα ώτα τα οποία θα αποφασίσουναπορρίπτοντας την τιμωρητική λογική επί τέλους να θωρακίσουν την Ευρώπη πριν αυτή διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη;
Υπάρχει ο ομοιοπαθής ευρωπαϊκός νότος με υπνώττουσες βολεμένες ηγεσίες που δύσκολα παίρνουν τα μηνύματα της ιστορίας.
Όποια και να είναι πάντως η τελική εξέλιξη,ιδίως στην περίπτωση του απευκταίου η ηγεσία και ο λαός μας χρεωνόμαστε αυτογνωσία και αυτοκριτική. Για να μην υποπέσουμε στα ίδια λάθη που μας έφεραν στον γκρεμό.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές εξακολουθούμε να ελπίζουμε σε ένα βιώσιμο modus operandi, αμοιβαία επωφελές και για μας και για κείνους, για να μπορούμε απαλλαγμένοι από τον εφιάλτη που μας ταλάνισε αυτά τα πέντε χρόνια, να αφοσιωθούμε στην αναστήλωση του κράτους και την επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας. Επείγει μια δραστική αλλαγή του διοικητικού και του παραγωγικού μας μοντέλου.  Παράλυτη δημόσια διοίκηση και ακρωτηριασμένη οικονομία πρέπει να βρουν τάχιστα τον δρόμο της εξυγίανσής τους. Η Ελλάς υπέφερε από το κομματικό κράτος. Το σημερινό σχήμα εξουσίας ήρθε λογικά χωρίς δουλείες και υπεσχέθη δουλειές. Επειδή όμως ο ιός του κομματισμού είναι αθάνατος, ο πειρασμός της διαιώνισης του είναι προκλητικός και γλυκύς.
Πρέπει να επιδοθούμε σε έναν υπεράνθρωπο αγώνα για να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Είναι αδιανόητο η αξία των εξαγωγών μας να είναι στο μισό της αξίας των εισαγωγών ( 27 δισ. –  47 δισ. ). Εισάγουμε γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα όπου λόγω κλιματολογικών και λοιπών πλεονεκτημάτων έπρεπε να είμαστε υπεραυτάρκεις και εξαγωγείς.
Αν το λεγόμενο επενδυτικό πακέτο Γιουνκέρ των 35 δισ. έχει αντίκρυσμα με τον όρο φωτισμένης και τίμιας διαχείρισής του θα έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα.
Μεταρρυθμίσεις ασφαλώς χρειαζόμαστε, από απορρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές κοινωνικών δαπανών έχουμε μπουχτίσει.
Τις τελευταίες καυτές ημέρες κάποιοι ένθεν κακείθεν έχασαν την ψυχραιμία τους ευτυχώς σε σχετικώς ελεγχόμενη κλίμακα.
Δεν πρέπει ούδ’ επί στιγμή να μας διαφεύγει ότι οι εξ ανατολών «σύμμαχοι» καραδοκούν και αξιοποιούν ανέκαθεν κάθε στιγμή αδυναμίας μας για την προώθηση του επεκτατισμού τους. Βιαστικές οι πρόσφατες πρωτοβουλίες του Υπουργείου Εξωτερικών να μοιράσει ΜΟΕ προς πάσαν κατεύθυνση. ΜΚΟ και ΜΟΕ αποδείχθηκαν κατάρα των εθνών.
Εις πείσμα των αλλοπαρμένων εθνομηδενιστών που θέλουν το έθνος μας να πρωτοδημιουργείται το 1830 αυτό έρχεται από τα απώτατα της ανθρώπινης  ιστορίας.
«Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε». (Ελύτης ,Τρελοβάπορο /Ποίηση σ. 247)

http://www.antibaro.gr/

Τα λεφτά της Ευρώπης

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Στα 35 χρόνια συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή οικογένεια, η Ελλάδα δέχθηκε 600 δισ. ευρώ επιδοτήσεις, 290 δισ. ευρώ δάνεια αποφυγής πτωχεύσεως, 100 δισ. ευρώ κούρεμα χρέους, 3 δισ. ευρώ σταθεροποιητικά δάνεια και 13 δισ. ευρώ αναπτυξιακά δάνεια.

Σε ένα αποκαλυπτικό νοοτροπίας άρθρο του στην Καθημερινή της Δευτέρας 6 Ιουλίου 2015, ο Άγγελος Στάγκος έγραψε: «Όταν ακόμα και με τράπεζες κλειστές οι πολίτες ψηφίζουν όχι, είναι σαφές και αναμφισβήτητο πλέον ότι οι Έλληνες δεν θέλουν την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη που τους τάισε, τους στόλισε και τους νοικοκύρεψε τα προηγούμενα 35 χρόνια, εκτός και αν οι Ευρωπαίοι αλλάξουν στάση. Εκτός, δηλαδή, και αν αρχίσουν αμέσως να στέλνουν λεφτά με νταλίκες, πλοία και αεροπλάνα για να τα μοιράζουν χωρίς πολλά λόγια και χωρίς να απαιτούν λογαριασμό. Περί αυτού πρόκειται, αυτή είναι η πραγματικότητα και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας». 

Τα λόγια αυτά του Άγγελου Στάγκου μού θύμισαν μία συζήτηση που είχα με τον αείμνηστο Τάκη Λαμπρία στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν, ως ευρωβουλευτής τότε της Νέας Δημοκρατίας, με είχε καλέσει στο Στρασβούργο μαζί με άλλους συναδέλφους για να παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα περίφημα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ): «Το μόνο που ενδιαφέρει τον Έλληνα είναι να απλώνει το χέρι στην Ευρώπη και η τελευταία να τού το γεμίζει με λεφτά, που πάνε κατευθείαν στην κατανάλωση. Αυτή την νοοτροπία καλλιεργούν ο Ανδρέας Παπανδρέου και το κόμμα του και κάποια μέρα θα την πληρώσουμε ακριβά».

Κάθε άλλο παρά έξω έπεσε στην πρόβλεψή του ο Τάκης Λαμπρίας. Για παράδειγμα, τα δισεκατομμύρια των ΜΟΠ την εποχή εκείνη κατασπαταλήθηκαν σε απίθανα έργα βιτρίνας και σε επιδοτήσεις «ημετέρων», οι οποίες ενίσχυαν μία μεταπρατική και αντιπαραγωγική επιχειρηματική τάξη, η οποία ενδιαφερόταν περισσότερο για συμμετοχή στην πολιτική εξουσία παρά για τον εκσυγχρονισμό και την εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας.

Παράλληλα, με την πλήρη ανοχή των κοινοτικών εταίρων μας, ο κρατισμός στην Ελλάδα προσέλαβε τεράστιες διαστάσεις, με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων να διπλασιάζεται μέσα σε οκτώ χρόνια. Απίστευτες για τα ελληνικά δεδομένα γεωργικές επιδοτήσεις μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), αντί να τονώσουν και να αναδιαρθρώσουν την ελληνική γεωργία, μετατράπηκαν σε εισαγωγές πολυτελών αυτοκινήτων και σε πολυτελείς βίλες. Ενισχύθηκε έτσι ο καταναλωτικός δυναμισμός μίας αντιπαραγωγικής οικονομίας η οποία είχε αρχίσει να καταναλώνει και δάνεια, πέρα από τις επιδοτήσεις.

Έτσι, μέσα σε 35 χρόνια, κάπου 600 δισεκατομμύρια ευρώ καθαρές κοινοτικές εισροές αντί να συμβάλλουν στον άνετο εκσυγχρονισμό της οικονομίας, οδήγησαν σε ένα εξαμβλωματικό καταναλωτικό πρότυπο, που πλαισιωνόταν από διεφθαρμένο κρατισμό και μία χυδαία οικονομική παρεοκρατία –η οποία εκχυδάισε και το σύνολο του επικοινωνιακού χώρου, με κάποιες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Με απλά λόγια, για μία μακρά περίοδο η κοινοτική βοήθεια, επενδυτική και αναπτυξιακή, κάλυπτε κατά μέσον όρο ποσοστό 4% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) μας, γεγονός που αποτελούσε και μοναδική τονωτική ένεση σε μία οικονομία ελάχιστα εξωστρεφή και αισθητά μη ανταγωνιστική σε σχέση με τις προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες. Και όταν αυτό το οικονομικό μοντέλο τελικά πτώχευσε, η Ευρώπη ήταν αυτή που ήλθε να το σώσει από την πλήρη κατάρρευσή του. Η Ελλάδα δέχθηκε άλλα 315 δισεκατομμύρια ευρώ υπό μορφή ρευστότητος και εγγυήσεων, παράλληλα δε το χρέος της «κουρεύτηκε» και κατά 100 δισ. ευρώ!

Διαχρονικά, έτσι, στα 35 χρόνια παρουσίας της στην ενωμένη Ευρώπη, η χώρα μας έχει δεχθεί σε απόλυτη καθαρή βοήθεια 7 ετών συνολικό ΑΕΠ. Δηλαδή, σε επτά από τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια, κάποιοι αποκτούσαν εισόδημα χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε. Απλώς μετέτρεπαν το εισόδημα αυτό σε υπερτιμημένα ακίνητα και σε εισαγωγές, αυξάνοντας έτσι τον ρόλο της καταναλώσεως στον σχηματισμό του ΑΕΠ.

Την 5η Ιουλίου, ο «πιο έξυπνος λαός του κόσμου» πήρε μέρος στην μεγαλύτερη πολιτική απάτη που θα καταγράψει η ευρωπαϊκή Ιστορία στον 21ο αιώνα. Αποφάσισε δε, μόνος του, ότι η Ευρώπη θα πρέπει να τού δίνει δανεικά για να κάνουν την πλάκα τους ιδεοληπτικοί πολιτικοί απατεώνες, με αρκετά εκατομμύρια ευρώ εκτός Ελλάδος και σε σίγουρες τράπεζες. Αν η Ευρώπη δεχθεί, για λόγους συμπόνοιας, να τούς βοηθήσει, απλώς θα ξεφύγουν από την λαϊκή οργή για κάποιους μήνες. 

Στο μεταξύ, όμως, θα έχουν αρκετό χρόνο για να προετοιμάσουν την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να γίνει η Κολομβία των Βαλκανίων. Μία Κολομβία στην οποία θα ζουν και θα βασιλεύουν οι γκάνγκστερ του «λόμπυ της δραχμής», οι έμποροι πολιτικών ναρκωτικών, οι τραμπούκοι του εθνικολαϊκισμού και οι εξ' Αμερικής φίλοι τους «νομπελίστες» οικονομολόγοι.

 http://europeanbusiness.gr

Τι ήταν τελικά το Μνημόνιο;

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Η εξίσωση [Μνημόνιο = υφεσιακά μέτρα] είναι μόνο μερική αντίληψη της πραγματικότητας.

Εξηγώ.

Ας δούμε το σκεπτικό της δανειακής σύμβασης, η οποία ονομάστηκε μνημόνιο. Αυτό που μας είπαν ήταν το εξής:

1. Πάρτε για τα επόμενα χρόνια όλα τα χρήματα που χρειάζεστε για να αποπληρώσετε προηγούμενα δάνεια. .

2. Θα πρέπει όμως να κάνετε δύο πράγματα

2α. να ισοσκελίσετε τους προϋπολισμούς σας, δηλαδή όσα βγάζετε, τόσα να τρώτε. Αυτός ο ισολογισμός αν δεν συμπεριλαμβάνει τις υποχρεώσεις των δανείων, ονομάζεται πρωτογενές αποτέλεσμα.

2β. να κάνετε ορισμένες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία. Οι μεταρρυθμίσεις θα αποδώσουν εν καιρώ. Θέλουν κάποια χρόνια.

3. Το (2α) σημαίνει ότι χρειάζεστε ένα πρωτογενές πλεόνασμα περίπου 3-4% για να μη δημιουργείτε νέα ελλείμματα, δηλαδή ανάγκες περαιτέρω χρηματοδότησης, οι οποίες θα πρέπει να καλύπτονται από νέα δανειακή σύμβαση με τους εταίρους. Εξαιτίας αυτού του σημείου μας προτείνουν συχνά-πυκνά τέτοιους μεγάλους στόχους. Ουσιαστικά η χώρα θα έρθει ίσα βάρκα-ίσα νερά, όταν αποκτήσει πρωτογενές πλεόνασμα 3-4%. Ως τότε παραμένει ελλειμματική.

4. Το (2β) σημαίνει ότι δεν μπορούμε να σας ζητήσουμε άμεση προσαρμογή του στόχου (3). Έτσι, τα δάνεια των χωρών της ευρωζώνης τουλάχιστον (όχι αυτά του ΔΝΤ), είναι έτσι δομημένα, ώστε να αποπληρώνετε για τα πρώτα χρόνια μόνο τους τόκους και να αρχίσετε να αποπληρώνετε το κεφάλαιο μετά το 2020. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα πρώτα χρόνια (2010 ως το 2020) θα εξυπηρετείτε τα χρέη σας με -σχετικά- μικρότερα ποσά. Ο χρόνος που «αγοράζετε» σας επιτρέπει να προχωρήσετε σε ορισμένες μεγάλες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες χρειάζονται κάποια χρόνια για να αρχίσουν να αποδίδουν. Αυτό, θα γίνει νωρίτερα από το 2020 και έτσι τότε θα μπορείτε να αποπληρώσετε και το κεφάλαιο των δανείων που σας δίνουμε.

Αυτό ήταν το σχέδιο. Κατά την εφαρμογή, έγινε και μεγάλο κούρεμα ιδιωτικών δανείων προς την Ελλάδα κοντά στο 53% τον Φεβρουάριο του 2012.

Τι έγινε στην πράξη;

Το σχέδιο αυτό δεν εξηγήθηκε ποτέ στον ελληνικό λαό επαρκώς. Από κανέναν. Ούτε καν η παραμικρή απόπειρα.

Το σχέδιo: Δαιμονοποιήθηκε, δαιμονοποιήθηκε, δαιμονοποιήθηκε.

Το Μνημόνιο: Άλλοι δεν το διάβασαν, άλλοι δήθεν δεν το διάβασαν, άλλοι δεν το κατάλαβαν, άλλοι δήθεν δεν το κατάλαβαν. Άλλοι το πολέμησαν μέχρι τη μέση ή μέχρι τέλους. Άλλοι δήθεν το πολέμησαν μέχρι τη μέση ή μέχρι τέλους. Και μία κατηγορία μόνος του ο νυν υπουργός οικονομικών κ. Βαρουφάκης, ο οποίος τα έκανε όλα αυτά περίπου ταυτόχρονα κι ακόμη περισσότερα: κατά τη διάρκεια των 5 ετών επέδειξε μία εντυπωσιακή ασυνέπεια λόγων, όπου άλλαζε άποψη κάθε εξάμηνο. Όταν δε, έγινε υπουργός, άλλαζε άποψη κάθε δεύτερη Τετάρτη. Δεν μπορεί να ισχυριστεί όμως ότι δεν γνώριζε το σχέδιο. Γνωρίζοντας το σχέδιο, σε μία έκρηξη ειλικρίνιας δήλωσε και ότι «συμφωνεί με το 70% του Μνημονίου». Και είχε δίκιο.

Η σωστή εξίσωση λοιπόν, την οποία αποδέχθηκε και ο Γ. Βαρουφάκης., είναι ότι [Μνηνόνιο = μεταρρυθμίσεις]. Τουλάχιστον κατά 70%. (στόχος 4).

Το υπόλοιπο 30% ήταν ενταγμένο στον στόχο 3. Δηλαδή ένας υπολογισμός πόσα υφεσιακά μέτρα χρειάζεται η χώρα, ώστε να καταφέρει μία ώρα αρχύτερα να πιάσει τον επιθυμητό στόχο 3 (πρωτογενούς πλεονάσματος 3-4%, το οποίο θα σήμαινε πράγματι ίσα βάρκα ίσα νερά).

Με αυτή τη δαιμονοποίηση από όλο το πολιτικό φάσμα, λίγα μπορούσαν να γίνουν. Κι ακόμη λιγότερα έγιναν.

• Αφ’ ενός τα μέτρα (του 30%) ήταν μέτρα των κυβερνήσεων με στόχο την προσαρμογή, αλλά τα χρέωναν όλοι στα διαβολικά «μνημόνια».
• Αφ’ ετέρου τις μεταρρυθμίσεις (του 70%) οι κυβερνήσεις δεν τις έβλεπαν με καλό μάτι επειδή διέλυαν προνόμια ετών στην εκλογική τους πελατεία.

Αποδέχομαι ότι από τις δέκα μεταρρυθμίσεις που ζητούνταν, τελικά περίπου οι τρεις παραγματοποιήθηκαν, και αυτές καθυστερημένες. [Ιδού ορισμένες από αυτές – ή κάποιες άλλες για τα γενόσημα, τη διάλυση περίπου δεκάδων δημοσίων φορέων, τους πολλαπλούς ελέγχους των επιδομάτων, τη ραγδαία βελτίωση της θέσης της χώρας στο πόσο φιλική είναι στην επιχειρηματικότητα κλπ.]

Τελικά, η κοινωνία γονάτισε. Η φορολογία έγινε δυσβάσταχτη. Οι στόχοι προσαρμογής έπεσαν σαν πέλεκυς στην κοινωνία. Αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο.

Υπήρξε κάποιο όφελος όμως από όλα αυτές τις θυσίες;

Πιστεύω ότι υπήρξε ως ένα βαθμό. Μικρό ή μεγάλο, είναι συζητήσιμο. Είχαμε για δύο συνεχόμενα χρόνια (2013 και 2014) πρωτογενές πλεόνασμα. Μικρό, όμως θετικό. Μικρότερο από τον στόχο του 3-4%, όμως και μόνο ότι το -12% ή το -8% που είχαμε κάποτε έγινε +1%, είναι βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Επίσης, το 2014 είχαμε και ανάπτυξη του ΑΕΠ για πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης.

Ας δούμε ορισμένα διαγράμματα, χωρίς περαιτέρω σχόλια. Όλα τα διαγράμματα προέρχονται από τον εξής ιστοχώρο.

Ετήσια ανάπτυξη του ΑΕΠ ανά τρίμηνο

Ανεργία ανά μήνα

Λόγος δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ

Επιτόκιο ελληνικών 10ετών ομολόγων (το θερμόμετρο της οικονομίας). Η κορυφή στο 28% μία ημέρα πριν το κούρεμε του PSI και η δεύτερη κορυφή του 30% μία ημέρα πριν τις εκλογές του Ιουνίου 2012.

Εισαγωγές ανά μήνα

Εξαγωγές ανά μήνα

Εμπορικό ισοζύγιο ανά μήνα.

 http://www.antibaro.gr/article/13268

... και μη χειρότερα...

Tasos Kontogiannidis

1 ώρα · Τροποποιήθηκε · 

Σήμερα, καθώς περίμενα στην ουρά του ΑΤΜ, ένα γεροντάκι πίσω μου, ακούστηκε να λέει " Πο,πο, που καταντήσαμε... όπως στην κατοχή που μπαίνουμε στις ουρές για το συσσίτιο.." Και μπροστά, ένας από εκείνους τους εγκάθετους ηλίθιους τραμπούκους, του απάντησε με κτηνώδη συμπεριφορά! "Σκάσε σε σκατόγερε, γερμανοτσολιά!!!" Μ' εκνεύρισε, η συμπεριφορά του και όταν είδα τον γεράκο να κλαίει, τον οδήγησα στο κοντινό παγκάκι και τον παρηγόρησα... Εξοργίστηκα με τον τραμπούκο και έκανα ό,τι θα έκανε κάθε ένας από εσάς. Τον έβαλα στη θέση του! Κρίμα! Αυτό το δημοψήφισμα που στην ουσία σε τίποτα δεν θα ωφελήσει το λαό, πέτυχε εκείνο που όλοι απεύχονταν! Δίχασε το λαό!!!!

 

 http://infognomonpolitics.blogspot.gr/

Εὐάγγελος Λεμπέσης - Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ. (Αποσπάσματα)

"... Εἰς τὴν πολυπληθῆ κατηγορίαν τῶν βλακῶν προσάπτεται ἀσφαλῶς ἄδικος καὶ ἐπιστημονικῶς ἐσφαλμένη μομφή, ὅταν οὗτοι χαρακτηρίζονται εἴτε ὡς ἄχρηστοι καὶ περιττὸν βάρος τῆς κοινωνίας, εἴτε ὡς παρασιτικοί, ἐκφράζεται δὲ συχνὰ ἡ ἀνόητος, ὡς θὰ ἴδωμεν, εὐχὴ ὅπως οὗτοι ἐκλείψουν...". 

"...  Ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴν προέλευσιν τῶν βλακῶν διαπιστοῦται ὅτι ἡ παραγωγὴ βλακῶν δὲν εἶναι ταξική. Ἡ πονηρὰ φύσις δὲν ἔδωκεν εἰς ὡρισμένην τινὰ κοινωνικὴν τάξιν τὸ ἐπίζηλον τοῦτο προνόμιον....".

"... Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός.Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα (clique)...".

"...  Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνευ συνασπισμοῦ καὶ ὀργανώσεως, ἄνευ «κλίκας»,ἀνερχόμενοι βλᾶκες ἢ ἀνίκανοι γενικῶς, ἀτομικῶς καὶ μόνον ἐπικρατοῦντες, εὑρίσκονται ἐν τούτοις δεσμευμένοι ὑπὸ τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ εἰς ἴσον βαθμὸν ὡς καὶ οἱ ὀργανωμένοι τοιοῦτοι...".

"...  Ἐνδιαφέρον εἶναι τέλος ἐνταῦθα τὸ φαινόμενον μερικῶν εὐφυῶν ἀνθρώπων, οἵτινες, ἐνστικτωδῶς διαισθανόμενοι τὸν κοινωνικῶς ἀνυπέρβλητον ρόλον τῶν βλακῶν καὶ τὴν λαμπρὰν κοινωνικὴν αὐτῶν σταδιοδρομίαν - ἐv τῇ «χρυσῇ» μέσῃ ὁδῷ τῆς μετριότητος ἐννοεῖται - ἀποφασίζουν νὰ ὑποδυθοῦν τὸν ρόλον αὐτόν, ὅπως ἀνέλθουν διὰ τῆς μεθόδου τῆς «νύσσης», ὡς αὕτη εὐφυέστατα ἀποκαλεῖται παρὰ τῷ λαῷ...".


"...  Ἂν ὁ βλὰξ καταφεύγει εἰς τὴν ἐπιτηδειότητα λόγω τῶν πενιχρῶν πνευματικῶν τοῦ μέσων ἐκ τῆς αὐτῆς ἐλλείψεως ἀνωτέρων πνευματικῶν μέσων ὠθεῖται καὶ πρὸς τὴν ἀπάτην. Ἀπάτη εἶναι ὡς γνωστὸν ἡ ἀποσιώπησις τῆς ἀληθείας ἢ ἡ παράστασις ψευδῶν πραγμάτων ὡς ἀληθῶν. Ἐξ αὐτοῦ τούτου τοῦ ὁρισμοῦ αὐτῆς συνάγεται ὅτι ἡ ἀπάτη δὲν ἀνάγεται εἰς τὴν εὐφυΐαν τοῦ ἀπατεῶνος, διότι πᾷς ἄνθρωπος δύναται νὰ παραστήση ψευδῶς πράγματα ὡς ἀληθῆ καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ βλάξ, ἀλλ᾿ εἰς τὴν εὐπιστίαν τοῦ θύματος. Ὅτι λοιπὸν καταφεύγει εἰς αὐτήν, ὡς διανοητικῶς εὐκολώτερον μέσον ὁ βλὰξ ἐπειδή, στερούμενος εὐφυΐας, εἶναι ἀνίκανος νὰ μεταχειρισθῆ ἔντιμα μέσα, εἶναι αὐτονόητον, διότι ἔντιμα μέσα ὡς δυσκολώτερα, χρησιμοποιεῖ μόνον ὁ κεκτημένος πραγματικὴν ἀτομικὴν ἀξίαν...". 


"...  Ὅτι ἡ ἀπάτη δὲν ὀφείλεται εἰς εὐφυίαν ἀνελύθη, νομίζομεν ἐπαρκῶς.
Ὅτι ὅμως ἡ εὐπιστία τοῦ θύματος ἀποτελεῖ βλακείαν, τοῦτο εἶναι ἀληθὲς μνημεῖον βλακικὴς «διανοίας» καὶ πολιτιστικῆς ὑποστάθμης. Διότι ἡ εὐπιστία ἑνὸς ἀτόμου, ὡς προϋποθέτουσα τὰ ἄλλα ἄτομα ὡς ἔντιμα καὶ συνεπῶς ὡς εὐφυά, εἶναι ἀσφαλῶς τὸ μέγιστον τῶν τεκμηρίων τῆς πνευματικῆς του ἀναπτύξεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὅσον ὑψηλότερον ἐπὶ τῶν βαθμίδων τῆςεὐφυΐας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ ἵσταται ἐν ἄτομον ἢ εἷς λαός, (οἱ Εὐρωπαῖοι ἐν σχέσει πρὸς τοὺς Ἀνατολίτας) τόσον περισσότερον εὔπιστος εἶναι.
Ὁ τελευταῖος τῶν βλακῶν θὰ ἠδύνατο νὰ ἐξαπατήσῃ ἕνα Κὰντ ἢ ἕνα Μπετόβεv καὶ ὁ τελευταῖος τῶν Ἑλλήνων ἕνα Εὐρωπαῖον... 
Τὸ μειδίαμα τοῦ οἴκτου,τὸ ὁποῖον ρίπτουν οἱ «ἀφελεῖς κουτόφραγκοι», δημιουργοὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καὶ ἐξουσιασταὶ τοῦ κόσμου, ἐπὶ τῶν δυστυχῶν «ἔξυπνών» της Μεσογείου καὶ τῆς Ἀνατολῆς, ἂς εἶναι καὶ ἡ τιμωρία τῶν βλακῶν καὶ διὰ τὴν «θεωρίαν» των ταύτην! ".

 Το πλήρες κείμενο υπάρχει στο http://cosmoideas.blogspot.gr/search?updated-max=2015-05-18T16:35:00%2B03:00&max-results=7&start=21&by-date=false