ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ (http://tvxs.gr)

Ο Ρώσος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου

Ο Ρώσος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου: Θα παρέχουμε στη Συρία πυραύλους ακριβείας, έτσι ώστε να μπορούν να εστιάσουν την κρεβατοκάμαρα του Τούρκου Προέδρου

Moscow Times - Ο επιθετικός Ρώσος αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, στρατηγός Valery Gerasimov, χτύπησε τις δόλιες πολιτικές των ΗΠΑ  στην τρέχουσα κρίση στη Μέση Ανατολή, κατηγορώντας την Τουρκία   –κράτος μέλος του ΝΑΤΟ-  για τη διευκόλυνση επιθέσεων από τρομοκράτες κατά της Συρίας, παραδοσιακού αραβικού σύμμαχου της Μόσχας.

 

http://www.awdnews.com/top-news/russian-chief-general-we-shall-provide-syria-with-accurate-missiles-so-that-they-can-target-turkish-president-s-bedroom 

Ο περιπλανώμενος ψηφοφόρος...

Εδώ και μερικά χρόνια παρακολουθούμε τον μεσαιωνικό μύθο του «Περιπλανώμενου Ιουδαίου» σε πολιτικό remake και ελληνική παραγωγή.

Ο αρχικός βυζαντινός μύθος λέει ότι « Όταν ο Ιησούς Χριστός οδηγούνταν στον τόπο του Μαρτυρίου, φέροντας τον βαρύ Σταυρό διερχόμενος μπροστά από το κατάστημα ενός Εβραίου που έφερε το όνομα Αχασβήρος, οι Ρωμαίοι στρατιώτες ζήτησαν απ΄ αυτόν να κρατήσει για λίγο εκείνος τον Σταυρό προκειμένου να ξεκουραστεί ο Ιησούς. Ο Αχασβήρος όχι μόνο αρνήθηκε αλλά γυρνώντας προς τον Ιησού είπε: "βάδιζε, βάδιζε". Τότε ο Ιησούς στρέφοντας το βλέμμα του σ΄ αυτόν του απάντησε: "Βάδιζε και εσύ και να διατρέξεις όλη τη γη, χωρίς να σταθείς πουθενά, μέχρις ότου εγώ επιστρέψω από την Βασιλεία των ουρανών εις την Γην. Από δε της επομένης, ο Αχασβήρος άρχισε να περιπλανιέται και να περιφέρεται συνεχώς ανά την υφήλιο» Οι Μεσαιωνικές Ευρωπαϊκές παραλλαγές του έγιναν πολύ γρήγορα πηγή έμπνευσης.

Σκεφθείτε λίγο τη σημειολογία μιας αενάως περιφερόμενης φιγούρας στον κόσμο αυτό χωρίς ανάπαυση, καταδικασμένης σε συνεχή περιπλάνηση περιμένοντας τη λύτρωση που δεν έρχεται…. Έτσι τον 18- 19ο αιώνα ασχολήθηκαν με τον «Περιπλανώμενο Ιουδαίο» σημαντικοί λόγιοι του ρομαντικού κινήματος όπως ο Johann Wolfgang Goethe o Robert Hamerling o Eugene Sue κ.α



Τώρα ας δούμε τον «Περιπλανώμενο Ψηφοφόρο» γέννημα θρέμμα της κρίσης. Τον «καταραμένο» που πηγαίνει από κόμμα σε κόμμα αναζητώντας τη λύτρωση από τα μνημόνια κι από την Τρόικα. Αυτόν που έφυγε από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, αυτά που ψήφιζε για μερικές δεκαετίες, αυτά που όπως νοιώθει τώρα κατέστρεψαν την χώρα, αυτά που του «πήραν πίσω» το εισόδημα που επί των ημερών τους είχε αυξηθεί με γαλαντομία και δη ανταγωνιστική: Ποιος εκ των δύο θα δώσει τα περισσότερα σε μισθούς, συντάξεις, αυξήσεις, επιδόματα, προσλήψεις, φοροαπαλλαγές φοροαποφυγή , ευρωπαϊκά κονδύλια, επιδοτήσεις κλπ.

Ο «Περιπλανώμενος Ψηφοφόρος» δεν θεωρεί ότι όλα αυτά κακώς έγιναν εφόσον λεφτά δεν υπήρχαν, δανεικά υπήρχαν. Θεωρεί ότι καλώς έγιναν κι ότι για την οικονομική κρίση φταίνε οι διεφθαρμένοι πολιτικοί με τους μιζαδόρους και τους διαπλεκόμενους και για τα Μνημόνια οι παραπάνω μαζί με τις Τράπεζες, το μεγάλο κεφάλαιο και τον Σόιμπλε προσωπικά. Αρα πιστεύει ότι αν πάει στην επόμενη «πόλη» η προηγούμενη δεν θα τον ακολουθεί, για να θυμηθούμε τον ποιητή. Γι αυτό θυμωμένος κι απελπισμένος ψάχνει στον Αλέξη, τον Πάνο, τον Νίκο, τον Σταύρο και τώρα ίσως στον Παναγιώτη, στον Βασίλη τη λύτρωση. Και στον δρόμο πιάνεται σαν τον πνιγμένο από τα μαλλιά της Ζωής, της Ραχήλ, του Παύλου, του Ηλία, του Γιάνη με ένα -ν- του Νίκου κ.α όποιου τέλος πάντων του υποσχεθεί ότι το μαρτύριο θα τελειώσει αρκεί να τον ψηφίσει.

Μόνο που η «κατάρα» δεν χάνεται επανέρχεται Σισύφεια και τραγική, η διάψευση εκτοξεύει σε νέα ύψη την παράνοια καθώς το τίμημα που πληρώνει είναι βαρύ και μεταξύ μας δεν μπορεί να πληρώσει άλλο για πολύ ακόμη. Όμως αρνείται να διορθώσει το αρχικό λάθος, την πίεση της ανταλλακτικής ψήφου, το τάξε μου, υποσχέσου μου, δώσε μου, αλλιώς με την αλήθεια και τον σταυρό στο χέρι δεν σε ψηφίζω, θα πάω αλλού.

Αρνείται να διορθώσει την «κακιά ψήφο» αυτή που διαχρονικά τον έφερε ως εδώ, αλλάζει κόμματα αλλά όχι νοοτροπία ως προς το ποιους ψηφίζει και γιατί τους ψηφίζει. Και θα συνεχίσει να περιπλανάται « βάδιζε , βάδιζε» σκοτεινός και οργισμένος από την σκληρή και άδικη τιμωρία του… Πόσοι είναι συνολικά αυτοί; Η κάλπη θα δείξει.

Μαριάννα Πυργιώτη  απο το TheTOC.gr

http://antilogos-gr.blogspot.com

Οταν προεξέχουν τα αισθήματα

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Εμείς βιομηχανίες εξόντωσης λαών δεν είχαμε ποτέ… Διαλέγουν την Ελλάδα γιατί είμαστε η πόρτα της Ευρώπης αλλά και γιατί το αίσθημα των Ελλήνων προεξέχει… Αν ήταν η Γερμανία στη θέση μας κι ο Σόιμπλε, φοβάμαι ότι θα τους βουλιάζαν στα πέλαγα…» Προσπερνώ την εικόνα του αισθήματος που προεξέχει σαν τις αναμονές στα αυθαίρετα κτίσματα, για να σταθώ στο πολιτικό περιεχόμενο της παρέμβασης του Λαζόπουλου για το προσφυγικό. Η οποία δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία αν, σε μερικές μόνον φράσεις, δεν συμπύκνωνε μια νοοτροπία που προγραμματίζει την πολιτική συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας. Ανεπεξέργαστη, ασυνάρτητη όταν συνομιλείς με τον οδηγό του ταξί, μοιάζει περισσότερο με νοητικό τικ παρά με σκέψη. Ομως αυτό το νευρικό τικ κυριάρχησε στο ψυχόδραμα της συγκυβέρνησης των τελευταίων εφτά μηνών.
Η περίφημη «σκληρή διαπραγμάτευση» των επιφανών αριστερών με τους εταίρους, τόσο σκληρή όσο και η πανωλεθρία στην οποία κατέληξε, ήταν προϊόν αυτής της νοοτροπίας. Αυτή στήριξε τον ναρκισσισμό της φαλακρής πριμαντόνας της οικονομίας, αυτή στήριξε τη δημοφιλία του Τσίπρα, κι αυτή οδήγησε στο δημοψήφισμα. Το ΟΧΙ μπορεί να μην ήταν όχι στην Ευρώπη. Ηταν όμως ΟΧΙ στους «βάρβαρους» Γερμανούς και τον Σόιμπλε.
Υλικά βαριά και σταθερές αξίες. Η βεβαιότητα πως οι Γερμανοί είναι οι κακοί του γουέστερν που παίζεται στην άγρια δύση και εμείς οι καλοί, εκείνοι οι βάρβαροι σκληροί κι εμείς οι αγνοί αισθηματίες «προεξέχει» οιασδήποτε σκέψης πολιτικής, πολιτισμικής ή άλλης. Είναι ψυχικό σύνδρομο. Εδράζεται στη μακαριότητα μιας συλλογικής πνευματικής αδράνειας που πάντα πρέπει να ανακαλύπτει κάποιον εχθρό για να εξηγεί τις δικές μας αναπηρίες, τις δικές μας ήττες, τη δική μας αδυναμία. Στη δεκαετία του 1980 μάς έφταιγαν οι Αμερικανοί. Τώρα μάς φταίνε οι Γερμανοί, όπως παλιότερα μας έφταιγαν οι Οθωμανοί.
Σύμπλεγμα κατωτερότητας; Και πρωτογενής ρατσισμός μαζί. Το πρόβλημα είναι ότι και τα δύο αυτά σύνδρομα βγήκαν από τις λαοφιλείς εκπομπές της τηλεόρασης που μοιράζουν χάχανα και έγιναν εθνική πολιτική. Πέρα από τα εξήντα δισ. που μας στοίχισε ο ναρκισσισμός της φαλακρής πριμαντόνας, η μεγάλη ζημιά που επέφερε ο επαρχιωτισμός της αριστεράς και της ηγεσίας της είναι ότι επισημοποίησαν το ψυχολογικό ρήγμα του αντιγερμανισμού. Και καλλιέργησαν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να το μετατρέψουν σε ευρωπαϊκή πολιτική.
Υπάρχει θέμα με τη γερμανική Ευρώπη; Μα και βέβαια υπάρχει. Υπάρχει θέμα με τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη λειτουργία των θεσμών της και της γραφειοκρατίας της; Και βέβαια υπάρχει. Ομως το αντιμετωπίζουμε ομαδοποιώντας με φυλετικά κριτήρια συμπεριφορές και, βεβαιότατα, πολλοί ψηφίζουν με ήσυχη τη συνείδησή τους το μοναδικό ναζιστικό κόμμα στον ευρωπαϊκό χώρο, γιατί εμείς έχουμε πάνω απ’ όλα αισθήματα.
Είναι και κάτι ακόμη. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω κάποιον συνδαιτυμόνα ανάμεσα στους κυρίους Σόιμπλε και Τσίπρα, θα προτιμούσα τον κ. Σόιμπλε. Είμαι βέβαιος πως και σοβαρή κουβέντα θα γινόταν και κάποια πράγματα θα μάθαινα για την Ευρώπη. Θα μου πείτε εγώ δεν είμαι ήρωας σαν τον Γλέζο, ούτε λαϊκός ηγέτης σαν τον Λαζόπουλο, οπότε καλά να πάθω.

http://www.kathimerini.gr