Στο Βλαδιβοστόκ, ρωσική βότκα

«Πέθανε» από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, «αναστήθηκε» και μετά πήγε να το γιορτάσει πίνοντας

Μία ιστορία που θα μπορούσε να προκύψει μόνο από τη φαντασία σεναριογράφων κωμωδιών σημειώθηκε στο Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας με πρωταγωνιστή έναν λάτρη της βότκας.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα Lenta.ru ένας άνδρας από το Βλαδιβοστόκ έπινε μαζί με ομάδα φίλων του σε μπαρ, όταν έπειτα από το τελευταίο ποτήρι βότκας έχασε τις αισθήσεις του.
Ανήσυχοι οι φίλοι του, κάλεσαν γιατρό, ο οποίος αφού εξέτασε τον άνδρα ανακοίνωσε το θάνατό του και έδωσε εντολή για τη μεταφορά της σορού του σε νεκροτομείο της περιοχής.
Ωστόσο, λίγη ώρα αργότερα, αφού η… σορός βρισκόταν στο ψυγείο του νεκροτομείου και αφού είχε εκδοθεί το πιστοποιητικό θανάτου, μία εργαζόμενη άκουσε περίεργους θορύβους με αποτέλεσμα να ειδοποιήσει τους γιατρούς ενημερώνοντάς τους σχετικά.
Εκείνοι την αντιμετώπισαν, τουλάχιστον, με καχυποψία και σύμφωνα με την ιστοσελίδα οι γιατροί κι η εργαζόμενη αντιπαρατέθηκαν σε τέτοιο βαθμό που κάλεσαν την αστυνομία.
«Μόλις έφτασαν οι αστυνομικοί άνοιξαν την πόρτα του νεκροτομείου και είδαν στο διάδρομο έναν άνδρα σε κατάσταση σοκ», δήλωσε επικεφαλής της αστυνομίας στο Βλαδιβοστόκ στο Lenta.ru, εξηγώντας πως ο άνδρας χτυπώντας με τα χέρια του άνοιξε τελικά τη θύρα του ψυγείου όπου βρισκόταν.
Ο τυχερός άνδρας για να γιορτάσει την… ανάστασή του επέστρεψε στο μπαρ όπου είχε διαπιστωθεί ο θάνατός του, στο οποίο οι φίλοι του έπιναν για να ξεχάσουν την τραγωδία.
Μόλις τον είδαν να στέκεται όρθιος μπροστά τους δε μπορούσαν να το πιστέψουν, όταν, όμως, τους εξήγησε όλα όσα συνέβησαν τότε όλοι μαζί άρπαξαν ένα ακόμα μπουκάλι βότκας και ξεκίνησαν πάλι να πίνουν για να γιορτάσουν αυτή τη φορά την επιστροφή του στη ζωή.

http://www.protothema.gr

ΑΣΤΕΙΟ

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

- Στο στρατο εμαθα να σκοτωνω με 5 διαφορετικους τροπους
- Φιλε εγω εμαθα να σκοτωνω αθορυβα με 50 τροπους
- Καλα ρε τι ησουν;
- Μαγειρας

Χρ.Γιανναράς – Εύχομαι να ανακαλύψουν τα σημερινά παιδιά ότι Έλληνας δε γεννιέσαι, γίνεσαι…

Kύριε Γιανναρά, υπάρχει η αίσθηση ότι σήμερα βιώνουμε το τέλος μιας εποχής. Ποιες είναι οι συνέπειες στην Eλλάδα;

Tις συνέπειες τις βιώνουμε, με οδύνη και πανικό, κάθε μέρα. Aλλά ο περιγραφικός εντοπισμός τους μάλλον κουράζει και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τις αναχαιτίσει.

Πώς αντιλαμβάνεστε την οικονομική κρίση που μας έπληξε τα τελευταία χρόνια; Yπήρχε, άραγε, εναλλακτική λύση;

Πιστεύω ότι υπήρχε εναλλακτική λύση. Aυτή θα μπορούσε να είναι η επικέντρωση όλων των προσπαθειών στην «κατά κεφαλήν καλλιέργεια», αλλά και στη συνειδητοποίηση των κριτηρίων «ποιότητας» της ζωής. Γιατί τη Φινλανδία ή την Eλβετία δεν τις διαλύει η «κρίση»;

Tις προηγούμενες δεκαετίες είχε επικρατήσει ευρέως η «φιγούρα» και η υπερκατανάλωση. Πιστεύετε ότι η κρίση μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά σε επίπεδο αξιών;

H ζωή προχωρεί με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων, όχι τις αφηρημένες «αξίες». Στις προηγούμενες δεκαετίες, ανάγκη των Eλλαδιτών ήταν η φιγούρα και η καταναλωτική απληστία. Kαι κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή καταστροφή: στον πρωτογονισμό της εξουσίας με ανυπαρξία λαϊκής αντίδρασης.

O στόχος της E.E. ήταν η σύγκλιση (η πολιτική, η οικονομική, η πολιτιστική). Tι έχει μείνει απ' όλα αυτά; Eίναι, πια, απλώς μία παρακαταθήκη; Ή παραμένει σοβαρή ως προοπτική;

H «σύγκλιση» με την Eυρώπη κατανοήθηκε στην Eλλάδα, μόνο σαν ξιπασμένη μίμηση, σαν ένας επιδερμικός πιθηκισμός. Kαι η ένταξή μας αρχικά στην Eυρωπαϊκή Eνωση και έπειτα στη Nομισματική Eνωση, όλα έγιναν με την ξιπασιά του μειονεκτικού επαρχιώτη. Φοβούμαι πως δεν υπάρχει «κάθαρση» σε τόσο φτηνιάρικες τραγωδίες.

Πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή λείπουν οι πολιτικοί ηγέτες από την Eλλάδα, αλλά και από την υπόλοιπη Eυρώπη; Yπάρχει η αίσθηση ότι έχουμε πολιτικούς-μάνατζερ, χωρίς μακρόπνοα σχέδια, οι οποίοι βλέπουν το πολιτικό αξίωμα ως μία μόνο δουλειά για το βιογραφικό τους.

Aπό ποια σχολεία να βγουν οι ηγέτες, από ποιο κοινωνικό κλίμα; Σε κάθε παραμικρή πτυχή του κοινού βίου η ποιότητα είναι εν διωγμώ, η αναξιοκρατία ο κανόνας, η αριστεία θεσμικά αποκλεισμένη από παντού. Mετρείστε πόσοι μικρονοϊκοί καραγκιόζηδες έχουν περάσει από υπουργικούς θώκους, πόσοι από τον υπόκοσμο στελεχώνουν τα μέσα πληροφόρησης και ψυχαγωγίας, πόσες κωμικές φιγούρες λανσάρονται σαν κορυφαίοι της διανόησης και της Tέχνης.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα;

Kατά τη γνώμη μου, πιθανόν εσφαλμένη, η μεθοδική θεσμική εξάλειψη κάθε αξιολόγησης. Eχει καταργηθεί κάθε δυνατότητα να ξεχωρίσει ο ικανός από τον ανίκανο, ο εργατικός από τον φυγόπονο, ο συνεπής από τον μπαγαπόντη, ο αξιοπρεπής από τον πουλημένο, ο ευφυής από τον εξυπνάκια. Mια κοινωνία με καταργημένη τη λειτουργία της κριτικής αποτίμησης, είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί ιστορικά.

Iστορικά ποιες είναι οι ευκαιρίες που έχασε η Eλλάδα για να γίνει σύγχρονο κράτος;

Δεν μπορώ να τολμήσω επιγραμματική απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα. Δεν ξέρω κι αν υπήρξαν «ευκαιρίες».

Aπό τώρα και στο εξής τι θα μπορούσε να γίνει για να πάνε τα πράγματα καλύτερα; Yπάρχουν περιθώρια για μία εμπράγματη αισιοδοξία;

Περιθώρια για αισιοδοξία υπάρχουν, όταν υπάρχουν στόχοι. Aκούσατε ποτέ κάποιον από τους υπεύθυνους για την πορεία της χώρας να μιλάει για στόχο άλλον από την αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας; Oσο παίζουμε όλοι στο ίδιο γήπεδο του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού, μαρξιστικού ή καπιταλιστικού, το ίδιο κάνει: Eλπίδα για ανάκαμψη δεν υπάρχει.

Ποια πράξη θεωρείτε επαναστατική σήμερα;

Kάθε πράξη που προάγει την ποιότητα, σε οποιαδήποτε πτυχή του βίου.

Tι συμβουλεύετε τους νέους ανθρώπους για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν εκείνοι στην εποχή τους;

Oι συμβουλές είναι άγονη πρακτική. Θα ευχόμουν μόνο να ανακαλύψουν τα σημερινά παιδιά, ότι Eλληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. H ελληνικότητα θα είναι πάντα προσωπική ανακάλυψη, άσχετη με την τραγωδία του αποτυχημένου κράτους.

Νομιμοποιήθηκε το πλιάτσικο του κοινωνικού χρήματος

Eμείς, τελικά, τι κάναμε λάθος ως κοινωνία; Ποιες είναι οι ευθύνες μας, αλλά και οι αιτίες που μας έφεραν σε αυτήν την οικονομική κρίση και στα Mνημόνια;

Aφεθήκαμε παθητικά στον «κοινωνικό μετασχηματισμό» του Aνδρέα. Eπεισε τη μάζα ότι «όλα επιτρέπονται», εξάλειψε την αίσθηση του «δημοσίου συμφέροντος», την έγνοια για το «κοινό καλό». Aπό τότε σαν να νομιμοποιήθηκε το πλιάτσικο του κοινωνικού χρήματος, η λωποδυσία κάθε κοινωνούμενου αγαθού. O Eλλαδίτης κλέβει τις κουρτίνες των θαλάμων και τα σκεπάσματα από τη λεκάνη τουαλέτας στα νοσοκομεία. Kαταστρέφει τα σήματα της Tροχαίας και τις πινακίδες μόνο για να ικανοποιήσει την αρρωστημένη αντικοινωνική του επιθετικότητα. Kαι, βέβαια, ο βανδαλισμός των σχολικών και πανεπιστημιακών κτιρίων κραυγάζει την παρακμή μας.

  Συνέντευξη του Χρήστου Γιανναρά στον Γιώργο Βαϊλάκη

   Πηγή: imerisia

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ: 52 σοφές ρήσεις του φιλοσόφου

 

52 γνώμες (ηθικές, φιλοσοφικές, κοινωνικές, παιδευτικές, πολιτικές και άλλες) του «Φυσικού Φιλοσόφου» Δημόκριτου του Αβδηρίτη (π. 460 – π. 370 π.Χ.), γνωστού ως θεμελιωτή τής «ατομικής θεωρίας».

Ο Δημόκριτος προεξέτεινε τις φυσικές και κοσμολογικές δοξασίες τού δασκάλου του Λεύκιππου (β΄ μισό τού 5ου π.Χ. αιώνα). Θεωρούσε ότι η Φύση συγκροτείται από άπειρα και άτμητα σωματίδια, τα «άτομα», που κινούνται μέσα σε ένα άπειρο κενό, θεωρία που επιβεβαιώνεται με τα σημερινά επιστημονικά και τεχνολογικά μέσα.

Άξιο προσοχής είναι το ότι ο Δημόκριτος, όπως και όλα τα μεγάλα πνεύματα της Αρχαίας και της σύγχρονης εποχής, συνδυάζει πολυσχιδή σοφία, έτσι που μας εντυπωσιάζουν ακόμη και σήμερα οι υψηλές και πρωτοποριακές συλλήψεις του όχι μόνο στη Φιλοσοφία, αλλά και γενικά στη ζωή.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ (Επιλογή Μάριου Πλωρίτη, μετάφραση Νικ. Κατοίκου)
1. «Αγαθόν δε ου το μη αδικείν, αλλά το μη εθέλειν (αδικείν)», Δημοκρίτου απόσπασμα 69. – Αληθινή αρετή δεν είναι απλώς το να αποφεύγεις την αδικία, αλλά κυρίως το να μην την επιθυμείς καν.
2. «Όπερ μάλιστα την αρετήν συνέχει, το αιδείσθαι», Δημ. 179. – Εκείνο που περισσότερο από όλα τα άλλα συγκρατεί την αρετή, είναι η αιδώς (ο σεβασμός, ο αυτοσεβασμός, η συστολή για αποφυγή κακής πράξης).
3. «Αληθομυθέειν χρεών (εστιν), ου πολυλογέειν», Δημ. 225. – Έχουμε χρέος να αληθολογούμε και όχι να πολυλογούμε.
4. «Αλογιστίη μη ξυγχωρέειν ταίσι κατά τον βίον ανάγκαις», Δημ. 289. – Είναι αφροσύνη να μη συμβιβάζεται κανείς με τις πρακτικές ανάγκες τής ζωής.
5. «Αμαρτίης αιτίη η αμαθίη του κρέσσονος», Δημ. 83. – Αιτία σφάλματος είναι η αμάθεια του ισχυροτέρου.
6. «Κρέσσον τα οικήια ελέγχειν αμαρτήματα ή τα οθνεία», Δημ. 60. – Είναι καλύτερα να αποδοκιμάζουμε τα δικά μας σφάλματα παρά τα ξένα.
7. «Ο μεν επιτυχών γαμβρού εύρεν υιόν, ο δε αποτυχών απώλεσε και θυγατέρα», Δημ. 272. – Όποιος πέτυχε καλόν γαμπρό, είναι σαν να βρήκε γιό, ενώ όποιος απέτυχε σε αυτό, είναι σαν να έχασε και τη θυγατέρα του.
8. «Γνώμης δύο εισίν ιδέαι, η μεν γνησίη, η δε σκοτίη», Δημ. 11. – Υπάρχουν δύο είδη γνώσης, η αληθινή (σαφής) και η ανακριβής (ασαφής).
9. «Η εν δημοκρατίη πενίη τής παρά τοις δυνάστησι (δυνάσταις) καλεομένης ευδαιμονίης τοσουτόν εστίν αιρετωτέρη, οκόσον (οπόσον) ελευθερίη δουλείης», Δημ. 251. – Η φτώχεια (που παρατηρείται) μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα είναι τόσο προτιμότερη από τη δυναστική «ευδαιμονία», όσο (προτιμότερη είναι) η ελευθερία από τη δουλεία.
10. «Μηδέ υπέρ τε δύναμιν αιρείσθαι τού εωυτού και (υπέρ) φύσιν», Δημ. 3.3. – Να μην προβαίνεις σε επιλογές που ξεπερνούν τη δύναμή σου και τη φύση.
11. «Ελπίδες μεν των ορθά φρονεόντων εφικταί, αι δε των αξυνέτων αδύνατοι», Δημ. 58. – Οι ελπίδες τών συνετών είναι πραγματοποιήσιμες, ενώ εκείνες τών ασυνέτων ουτοπικές.
12. «Ευδαιμονίη ουκ εν βοσκήμασιν οικεί ουδέ εν χρυσώ. ψυχή οικητήριον δαίμονος», Δημ. 171. – Η ευτυχία δεν κατοικεί στα ζώα που βοσκούν, ούτε στον χρυσό. ενδιαίτημα του Θεού (που είναι πηγή τής ευτυχίας) είναι η ψυχή (του ανθρώπου).
13. «Πάντων κάκιστον η ευπετείη παιδεύσαι την νεότητα. αύτη γάρ εστιν ή τίκτει τάς ηδο-νάς ταύτας, εξ ών η κακότης γίγνεται», Δημ. 178. – Το χειρότερο στοιχείο στην εκπαίδευση της νεολαίας είναι η ευκολία. διότι αυτή γεννάει εκείνες τις ηδονές, από τις οποίες προέρχεται η κακία.
14. «Ούτε τέχνη ούτε σοφίη εφικτόν, εάν μη μάθη τις», Δημ. 59. – Έξω από τη μάθηση δεν μπορεί κανείς να γίνει κάτοχος της Τέχνης ή της Επιστήμης.
15. «Το αεί μέλλειν ατελέας ποιεί τας πρήξιας», Δημ. 81. – Οι συνεχείς αναβολές οδηγούν σε ατελείς πράξεις.
16. «Ανθρώποισι των αναγκαίων δοκεί είναι παίδας κτήσασθαι», Δημ. 278. – Η απόκτηση παιδιών φαίνεται στους ανθρώπους ότι είναι κάτι το ηθικώς αναγκαίο.
17. «Κρέσσονές εισιν αι των πεπαιδευμένων ελπίδες ή ο των αμαθών πλούτος», Δημ. 185. – Οι ελπίδες των μορφωμένων είναι πιο σημαντικές από τον πλούτο τών αμαθών.
18. «Σοφίη άθαμβος αξίη πάντων», Δημ. 216. – Η ήρεμη σοφία έχει καθολική αξία.
19. «Ανδρί σοφώ πάσα γη βατή», Δημ. 247. – Στον σοφό άνθρωπο είναι προσιτή κάθε χώρα.
20. «Άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο πρόσφασιν ιδίης αβουλίης», Δημ. 119. – Οι άνθρωποι επινόησαν τη θεά τύχη, για να δικαιολογούν τη δική τους απερισκεψία..

Δημόκριτος και Πρωταγόρας -Salvator Rosa -1664

21. «Φειδώ τοι χρηστή. εν καιρώ δε και δαπάνη», Δημ. 229. – Η φειδωλή (λελογισμένη) χρήση είναι ωφέλιμη. στον κατάλληλο χρόνο (ωφέλιμη είναι) και η δαπάνη.
22. «Εύ λογίζεσθαι, εύ λέγειν και πράττειν ά δει», Δημοκρίτου απόσπασμα 2. – Να σκέφτεσαι σωστά, να μιλάς σωστά και να πράττεις αυτά που πρέπει.
23. «Νόμω και άρχοντι και τω σοφωτέρω είκειν κόσμιον», Απ. 47. – Είναι φρόνιμο να δείχνεις υπακοή στον νόμο, στον άρχοντα και σε κάθε σοφότερόν σου.
24. «Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χερείονος (=χείρονος)», Απ. 42. – Είναι βαρύ πράγμα να κυβερνάσαι από κάποιον χειρότερόν σου.
25. «Ο χρημάτων παντελώς ήσσων ουκ άν ποτέ είη δίκαιος», Απ. 50. – Όποιος είναι υποδουλωμένος στο χρήμα, δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να είναι δίκαιος.
26. «Πολλοί, δρώντες τα αίσχιστα, λόγους αρίστους ασκέουσιν (=ασκούσιν)», Απ. 53α. – Πολλοί άνθρωποι, αν και διαπράττουν αισχρότατα έργα, ωστόσο λένε πανέμορφα λόγια.
27. «Προβουλεύεσθαι κρείσσον προ των πράξεων ή μετανοείν», Απ. 66. – Είναι καλύτερα να σκέφτεσαι πριν από τις πράξεις παρά να μετανοείς αργότερα γι’ αυτές.
28. «Μη πάσιν αλλά τοις δοκίμοισι πιστεύειν• το μεν γαρ εύηθες, το δε σωφρονέοντος (=σωφρονούντος)», Απ. 67. – Μη δείχνεις σε όλους εμπιστοσύνη παρά μόνο στους δοκιμασμένους• διότι το πρώτο αποτελεί ανοησία, ενώ το δεύτερο δείγμα σωφροσύνης.
29. «Δόκιμος ανήρ και αδόκιμος ουκ εξ ών πράσσει μόνον, αλλά και εξ ών βούλεται», Απ. 68. – Ο άξιος και ο ανάξιος δεν φαίνονται μόνο από όσα κάνουν, αλλά και από όσα θέλουν.
30. «Χρήματα πορίζειν μεν ουκ αχρείον, εξ αδικίης (=αδικίας) δε πάντων κάκιον», Απ. 78. – Το να αποκτάς αγαθά δεν είναι αισχρό• όμως, το να τα αποκτάς αδικώντας, είναι το χειρότερο από όλα.
31. «Κίβδηλοι και αγαθοφανέες (=αγαθοφανείς) οι λόγω μεν άπαντα, έργω δε ουδέν έρδοντες», Απ. 82. – Κάλπικοι και υποκριτές είναι όσοι στα λόγια κάνουν τα πάντα, ενώ στα έργα τίποτε.
32. «Πλεονεξίη (=πλεονεξία) το πάντα [μεν] λέγειν, μηδέν δε εθέλειν ακούειν», Απ. 86. – Είναι πλεονεξία το να λες τα πάντα, αλλά να μη θέλεις να ακούς τίποτε.
33. «Καλόν εν παντί το ίσον• υπερβολή δε και έλλειψις ού μοι δοκεί», Απ. 102. – Είναι ωραίο πράγμα η ισότητα παντού, ενώ η υπερβολή ή η έλλειψη είναι, νομίζω, το αντίθετο.
34. «Τους πόνους διώκειν, αφ’ ών τα μεγάλα και λαμπρά γίγνονται τοις ανθρώ-ποις», Απ. 157. – Να επιδιώκεις τούς κόπους, από τους οποίους προέρχονται τα μεγάλα και λα-μπρά αγαθά στους ανθρώπους.
35. «Ούτε λόγος εσθλός φαύλην πρήξιν (=πράξιν) αμαυρίσκει, ούτε πρήξις αγαθή λόγου βλασφημίη (=βλασφημία, δοτική) λυμαίνεται», Απ. 177. – Ούτε ένας καλός λόγος μπορεί να εξαλείψει μια κακή πράξη, ούτε μια καλή πράξη μπορεί να μολυνθεί από την κακολογία.
36. «Ομοφροσύνη φιλίην (=φιλίαν) ποιεί», Απ. 186. – Η ομοφροσύνη δημιουργεί αγάπη.
37. «Λήθη τών ιδίων κακών θρασύτητα γεννά», Απ. 196. – Όποιος ξεχνά τις δικές του κακές πράξεις, αποθρασύνεται.
38. «Οικήιον (=οικείον) ελευθερίης (=ελευθερίας) παρρησίη (=παρρησία)», Απ. 226. – Γνώρισμα της ελευθερίας είναι η ελευθεροστομία.
39. «Ουκ αν εκώλυον οι νόμοι ζην έκαστον κατ’ ιδίην (=ιδίαν) εξουσίην (=εξουσίαν), ει μή έτερος έτερον ελυμαίνετο», Απ. 245. – Δεν θα εμπόδιζαν οι νόμοι να ζει ο καθένας όπως θα μπορούσε, αν ο ένας δεν θα έβλαπτε τον άλλον.
40. «Ο νόμος βούλεται μεν ευεργετείν βίον ανθρώπων, δύναται δε, όταν αυτοί βούλωνται πάσχειν εύ• τοίσι (=τοις) γαρ πειθομένοισι (=ποιθομένοις) την ιδίην (=ιδίαν) αρετήν ενδείκνυται», Απ. 248. – Ο νόμος θέλει να παρέχει ευεργεσίες στην ανθρώπινη ζωή, αλλά μπορεί (να κάνει αυτό), όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν τη θέληση να δεχθούν ευεργεσίες. Γιατί ο νόμος δείχνει την αγαθοποιό δύναμή του (μονάχα) σε αυτούς που υπακούουν (σε αυτόν).

41. «Από ομονοίης (=ομονοίας) τα μεγάλα έργα, και ταις πόλεσι τους πολέμους δυνατόν κατεργάζεσθαι, άλλως δ’ ού», Απ. 250. – Με την ομόνοια κατορθώνονται τα μεγάλα έργα• (με αυτή) μπορούν οι πόλεις να αντιμετωπίζουν τους πολέμους• χωρίς αυτή δεν μπορούν (να τους αντιμετωπίσουν).
42. «Τα κατά την πόλιν χρεών (εστί) των λοιπών μέγιστον ηγείσθαι (τινά), όκως (=όπως) άξεται (αυτά) εύ, μήτε φιλονικέοντα (=φιλονικούντα) παρά το επιεικές μήτε ισχύν εαυτώ περιτιθέμενον παρά το χρηστόν το του ξυνού (=κοινού)», Απ. 252α΄. – Τις δημόσιες υποθέσεις έχει κανείς χρέος να τις θεωρεί σπουδαιότερες από όλες τις άλλες, για να προχωρούν αυτές καλά. Δεν πρέπει να έχει κανείς παράλογες φιλοδοξίες ούτε να συγκεντρώνει στο πρόσωπό του μεγάλη δύναμη σε βάρος του κοινού συμφέροντος.
43. «Πόλις γάρ εύ αγομένη μεγίστη όρθωσις εστί και εν τούτω πάντα ένι (=ένεστι), και τούτου σωζομένου πάντα σώζεται, και τούτου διαφθειρομένου τα πάντα διαφθείρεται», Απ. 252β΄. – Όταν μια πόλη κυβερνάται καλά, αυτό αποτελεί την πιο μεγάλη ευτυχία, και μέσα του υπάρχουν τα πάντα. Όταν αυτή η διακυβέρνηση διασφαλίζεται, τα πάντα εξασφαλίζονται, ενώ όταν αυτή χάνεται, τα πάντα καταστρέφονται.
44. «Οι κακοί, ιόντες ες τας τιμάς, οκόσω (=οπόσω) άν μάλλον ανάξιοι εόντες (=όντες) ίωσι, τοσούτω μάλλον ανακηδέες (=ανακηδείς) γίγνονται και αφροσύνης και θράσεος (=θράσους) πίμπλανται», Απ. 254. – Οι κακοί πολίτες, όταν παίρνουν αξιώματα, όσο πιο ανάξιοι γι’ αυτά είναι, τόσο πιο αδιάφοροι δείχνονται και γεμίζουν με απερισκεψία και θρασύτητα.
45. «Των ημαρτημένων άνθρωποι μεμνέαται (=μέμνηνται) μάλλον ή των εύ πεποιημένων», Απ. 265. – Μερικοί άνθρωποι θυμούνται περισσότερο τα λάθη παρά τις ευεργεσίες (τών άλλων).
46. «Φυσει το άρχειν οικήιον (=οικείον) τω κρέσσονι (=τω κρείττονι ή κρείσσο-νι)», Απ. 267. – Από τη φύση της η εξουσία προσιδιάζει στον ικανότερο (στον καλύτερο).
47. «Τόλμα (=τόλμη) πρήξιος (=πράξεως) αρχή, τύχη δε τέλεος (=τέλους) κυρίη (=κυρία)», Απ. 269. – Η τόλμη είναι η αρχή κάθε ενέργειας• η έκβασή της όμως καθορίζεται από την τύχη.
48. «Λόγος έργου σκιή (=σκιά)», Βίοι Φιλοσόφων Διογένους Λαερτίου, Θ΄, 7, 37. – Ο λόγος είναι η σκιά (μόνο) τής πράξης.
49. «Το αεί μέλλειν ατελέας (=ατελείς) ποιέει (ποιεί) τας πρήξιας (=πράξεις)», Ανθολόγιον Στοβαίου ΚΘ΄, 67. – Οι συνεχείς αναβολές αφήνουν ανολοκλήρωτες τις πράξεις μας.
50. «Στάσις εμφύλιος ες εκάτερα κακόν• και γαρ νικέουσι (=νικούσι• δοτική με-τοχής) και ησσωμένοισιν (=ηττωμένοις ή ησσωμένοις) ομοίη (=ομοία) φθορή (=φθορά)», Ανθολόγιον Στοβαίου, ΜΓ΄, 34. – Η εμφύλια διαμάχη φέρνει δεινά και στα δύο μέρη• πράγματι, η ζημιά είναι ίδια και για τους νικητές και για τους νικημένους.
51. «Κρέσσον (=κρείττον ή κρείσσον) άρχεσθαι τοίσι (=τοις) ανοήτοισιν (=ανοήτοις) ή άρχειν», Ανθολόγιον Στοβαίου, ΜΔ΄, 14. – Είναι καλύτερα για τους ανοήτους να κυβερνώνται παρά να κυβερνούν.
52. «Τω δοκέειν (=δοκείν) κατατίθεσθαι και μή πλέω (=πλείω, πλείονα) προσάπτεσθαι των δυνατών», Ανθολόγιον Στοβαίου, ΡΓ΄, 25. – Να περιορίζεσαι σε αυτό που νομίζεις (ότι μπορείς να πετύχεις) και να μην καταπιάνεσαι με πράγματα ανώτερα των δυνατοτήτων σου.

Δυστυχώς, μόνο αποσπάσματα μας έχουν σωθεί από το γραπτό έργο τού Δημόκριτου, όπως και από εκείνο και των άλλων «Προσωκρατικών Φιλοσόφων». Τα αποσπάσματα, που παραθέτω σε κείμενο Αρχαίο και σε δική μου μετάφραση, είναι παρμένα από το «Λεξικόν τής Προσωκρατικής Φιλοσοφίας», έκδοση της Ακαδημίας Αθηνών (1994, σελ. 1-427).

Η μνημειώδης αυτή έκδοση πραγματοποιήθηκε με την πολύχρονη εργασία ειδικών ερευνητών υπό την εποπτεία τών Ακαδημαϊκών Ιω. Θεοδωρακόπουλου, Ε. Παπανούτσου, Κων. Τρυπάνη και Κων. Δεσποτόπουλου. Περιλαμβάνει σε αλφαβητισμένα λήμματα όλα τα αποσπάσματα (fragmenta) 24 Προσωκρατικών Φιλοσόφων, από τους οποίους στο ευρύ κοινό γνωστοί είναι οι εξής: Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Ηράκλειτος, Παρμενίδης, Ζήνων ο Ελεάτης, Αναξαγόρας και Πυθαγόρας.

http://antikleidi.com/2015/12/09/52democritus/

ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ Η ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

ΣΩΣΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Ποινικός Κώδικας - Άρθρο 339

Αποπλάνηση παιδιών

Είχε ανακαλύψει τη «θεωρία της σχετικότητας» ο Αριστοτέλης πριν τον Αϊνστάιν;

Κάποιοι αντιγράφουν την αρχαία Ελληνική επιστήμη και μας την «πλασάρουν» ως δική τους

Αποσπάσματα από τον Αριστοτέλη – «Της των δε ενόντων ρευστήν δύναμιν, εις κραταιάν θέσιν ισοκλίνουσα παν εν τη δομή των σμικρών μορίων πλέγμα ουσίας μέγεθος έστι τάδε: η της μάζης πολλαπλότητα εν διαδοχή, δις, μετά μεγέθους τριών μυρίων μυριάδων τριπλών ποδών προς την μονάδα του χρόνου». Πράγμα που σημαίνει: Το μέγεθος της περικλειόμενης ενέργειας που συγκρατεί τα μόρια στο πλέγμα της δομής τους είναι: Ο πολλαπλασιασμός της μάζας διαδοχικά δύο φορές, με το μέγεθος τριάντα χιλιάδες φορές το δέκα χιλιάδες (μετρούμενο σε) τρία πόδια προς τη μονάδα του χρόνου.
Δηλαδή: Ε= m: (3: 10.000:10.000) : (3: 10.000:10.000)= m: (3: 10.000:10.000)2 = m; (3: 100.000.000)2=m: (300.000.000)2= m : c2
Όπου 300.000.000 m/sec = c η ταχύτητα του φωτός.
Σχόλια: τριών μυρίων μυριάδων 3 (χ) 10.000 (χ) 10.000 άρα 300.000.000 m/sec.
Η μονάδα μήκους 3 πόδια (=1 μέτρο) = l m.
Η μονάδα του χρόνου είναι το 1 sec. Άρα η ταχύτητα του φωτός c= 300.000.000 m/sec = 300.000 Km/sec, αφού 1 Km (χιλιόμετρο) = 1000 m.
Εδώ έχουμε να κάνουμε πολλά σχόλια με πρώτο το ότι βασιζόμαστε στην έρευ­να των Άγγλων και των Αμερικανών για την αυθεντικότητα του αραβικού κειμέ­νου. Το βασικότερο όμως των σχολίων είναι το «πώς γνώριζε ο Αριστοτέλης ή οι Άραβες τις σύγχρονες μονάδες μέτρησης; Δηλαδή το μέτρο και το δευτερόλεπτο. Μήπως και τις μονάδες μέτρησης τις πήραν οι «πολύμαθοι κλέφτες της αρχαίας ελ­ληνικής γνώσης» από τους αρχαίους μας προγόνους;
Το μεν δευτερόλεπτο έχει κάποια λογική, αφού είναι το 1/60 του λεπτού (min) που είναι το 1/60 της ώρας (h) που είναι το 1/24 της περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της.
Το μέτρο όμως ή τα τρία πόδια; Εδώ υπάρχει ένα μυστήριο.
Nα δώσουμε όμως και άλλα χωρία από το κείμενο του Αριστοτέλη για την ταχύ­τητα του φωτός. «Την προς άκραν αύξησιν λόγου μεταβολής χώρου, προς χρόνον, ουκ εά η φύσις εις μη μετρήσιμον προσάγειν: προσάγει γαρ οσονούπω της μάζης το μέγε­θος εις το μη μετρήσιμον».
Πράγμα που σημαίνει: « Την αύξηση του λόγου του μήκους προς το χρόνο (ταχύτητα) προς ακραία τιμή (όριο της ταχύτητας του φωτός) δεν την επιτρέπει η φύση να φθάσει σε μη μετρήσιμη τιμή (άπειρο). Διότι κάνει και το μέγεθος της μάζας να είναι μη μετρήσιμο (άπειρο)».
Ακριβώς, δηλαδή, ότι λέει και η ειδική θεωρία της σχετικότητας του Einstein (;) που του την εξήγησε και πλήρως διατύπωσε ο Καραθεοδωρή(ς).
Πάμε παρακάτω στο κείμενο του Αριστοτέλη:
«Την δε χρόνου ροήν πάλιν αίφνης εις βραδύτερον προσάγει». Που σημαίνει: «Τη δε ροή του χρόνου την επιβραδύνει άμεσα».
Μιλάμε δηλαδή για τη διαστολή του χρόνου. Όσον αφορά το όριο της ταχύτητας του φωτός ο Αριστοτέλης, όπως τον αντέγρα­ψαν οι Άραβες και όπως πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια απεκάλυψαν οι Άγγλοι, μας λέει-
«Την δε μεταβολήν των θεών νόμος τοιαύτη επιβολή φέρει το μέγεθος μηδέ των τριών μυρίων μυριάδων τριπλών ποδών προς την του χρόνου μονάδα υπερέχειν, μηδέ Ήλιος άλλος αστήρ αντιβαίνειν».
Εδώ έχουμε ένδειξη για το ότι ο Αριστοτέλης έχει διατυπώσει και τη «γενική θε­ωρία της σχετικότητας».
Η μετάφραση είναι: Στη δε μεταβολή (του χώρου προς τον χρόνο, άρα στην ταχύ­τητα), ο νόμος των θεών επιβάλλει να είναι μικρότερη από τριάντα χιλιάδες επί δέκα χιλιάδες επί τρία πόδια (ένα μέτρο) προς τη μονάδα του χρόνου (ένα δευτερόλεπτο) και ούτε ο Ήλιος ούτε άλλο άστρο μπορεί να την κάνει να παραβεί (το νόμο).
Η τελευταία φράση δείχνει ότι:
1) Γνώριζε ο Αριστοτέλης ότι ο Ήλιος ήταν απλά ένα άστρο όπως όλα.
2) Γνώριζε ότι τις συνθήκες κίνησης τις ορίζουν τα «βαρυτικά πηγάδια» (gravity wells) των άστρων, και ακόμη και ένα μαύρο άστρο (μελανή οπή) με την τεράστια έλξη του δε μπορεί να εξασφαλίσει ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι:
1) Οι υποψίες μας για το ότι ο Einstein κάτι έτοιμο πρέπει να βρήκε όταν διατύπωσε τη θεωρία της σχετικότητας επαληθεύονται.
2) Ο Einstein με ειλικρίνεια και εντιμότητα ζήτησε τη βοήθεια του Καραθεοδωρή(ς) που του τα εξήγησε όλα.
3) Στον Αριστοτέλη πλέον μπορούν να αποδοθούν.
α) Ο τύπος E=m:c2 για τη μετατροπή της μάζας σε ενέργεια και αντιστρόφως.
β) Η διαστολή του χρόνου και η συστολή του μήκους .
γ) Το όριο της ταχύτητας του φωτός.
6) Η μέτρηση της ταχύτητας του φωτός.
ε) Η «βαρυτική» θεωρία της γενικής θεωρίας της σχετικότητας.
στ) Η σχέση μάζας – ταχύτητας (όταν απειρίζεται η μία, απειρίζεται και η άλλη).
Τέλος να τονίσουμε ότι ακόμη και αν δεν τα έβγαλε αυτά ο Αριστοτέλης, τότε τα πήρε από κάποια άλλη αρχαιότερη Ελληνική πηγή σαν μύστης που ήταν.
Ακόμη και αν οι Άραβες είπαν ψέματα και δεν τα βρήκαν όλα αυτά από τον Αρι­στοτέλη, ας αναρωτηθούμε που τα βρήκανε πριν από εκατοντάδες χρόνια;
Εξάλλου γιατί να μην πάρουν αυτοί τη δόξα; Το πιθανότερο είναι ότι οι Άραβες απλά αντέγραφαν για να σώσουν τη γνώση, χωρίς καν να την κατανοούν.
Αυτούς τους Άραβες αλλά και τους Άγγλους του Imperial College of London τους ευχαριστούμε για τη γνώση που μας έδωσαν και για την αλήθεια που την απεκατέστησαν.
Κάποιοι αντιγράφουν την αρχαία Ελληνική επιστήμη και μας την «πλασάρουν» ως δική τους και γεγονός μοναδικό και κοσμοϊστορικό..Ίσως μαθαίνουμε λάθος ιστορία στους νέους…Ίσως πρέπει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε αυτά που φοβόμαστε πως θα αλλάξουν όσα έχουμε στο νού μας ως…δεδομένα.

Read more http://apocalypsejohn.com/anakalipsi-theoria-schetikotitas-aristotelis-ainstain/

ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ

Μ’ όλα τα καθεστά! μ’ όλα τα κόματα!
χρόνια του τα συχώρεσε η Ελλάς
τα πρόστυχα και τ’ άνοστα καμώματα,
μα τώρα σα μιλάς γι’αυτόν γελάς 

ΣΑΡΚΑΣΜΟΙ = Ο Μάρκος Τσιριμώκος (1872-1939), γνωστός και με το ψευδώνυμο Στέφανος Ραμάς
http://www.sarantakos.com/kibwtos/elgr/tsirimwkos_sarkasmoi.html

ΑΣΤΕΙΟ

Οι 9 Μούσες

Η παράδοση αναφέρει: δύο Μούσες εφεύραν τη θεωρία και την πράξη στη μάθηση. Τρεις Μούσες εφεύραν τους τρεις μουσικούς τόνους αδρόν, μέσον και ισχνόν τις τρεις χορδές της Λύρας, τις τρεις προσωδίες οξεία, βαρεία, περισπωμένη και τους τρεις χρόνους παρεληλυθότα, ενεστώτα, μέλλοντα τα τρία πρόσωπα, τους τρεις αριθμούς, το τρίγωνο των αστέρων και άλλα τριάριθμα. Τέσσερις Μούσες εφεύραν τις τέσσερις διαλέκτους: αττική, ιωνική, αιολική και δωρική. Πέντε Μούσες τις πέντε αισθήσεις: όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή. Επτά Μούσες εφεύραν τις επτά χορδές της λύρας, τις επτά Ουράνιες ζώνες, τους επτά πλανήτες και τα επτά φωνήεντα του ελληνικού αλφάβητου.

1. Πολυύμνια (ή Πολύμνια ή Πολυάμνια).
Το όνομα Πολυμνία από το πολύς και ύμνος, επειδή υμνεί πολλούς ανθρώπους ή από το πολλών και μνήμη, επειδή μνημονεύει πολλούς στην ιστορία. Ήταν προστάτισσα των θεϊκών ύμνων αλλά και της υποκριτικής μίμησης, της γεωμετρίας, της ιστορίας, της γραμματικής κ.ά. Τη ζωγράφιζαν να κοιτά προς τον Ουρανό με στεφάνι από δάφνη και μαργαριτάρια στο κεφάλι, λευκό φόρεμα, με τη λύρα στα χέρια της και την επιγραφή Πολυ-μνίας κ Μύθους.
Πολυύμνια = 80+70+30+400+400+40+50+10+1 = 1081 => 10+8+1= 19 =>1+9= 10 =>1+0=1
2. Ουρανία 
ήταν προστάτισσα των Ουρανίων Σωμάτων και γενικά της αστρονομίας που ανακάλυψε. Σύμφωνα με την παράδοση με το Διόνυσο γέννησε τον Υμέναιο και με τον Απόλλωνα το Λίνο. Ζωγράφιζαν την Ουρανία στεφανωμένη με αστέρια και προμετωπίδιο, μπλε φόρεμα, μπροστά της τρίποδα που επάνω είχε την ουράνια σφαίρα και διαβήτη.
Ουρανία = 70+400+100+1+50+10+1 = 632 => 6+3+2=11=> 1+1= 2
3. Τερψιχόρη
επινόησε το χορό, την άρπα και την παιδεία. Ονομάστηκε Τερψιχόρη, επειδή ετέρπετο, ευχαριστιόταν με το χορό. Ίσως και από τη μάθηση (που τέρπει τους ακροατές). Στην παράδοση αναφέρεται πως γέννησε με το Στρυμόνο το Ρήσο και με τον Άρη το Βίστωνα ή ακόμη με τον Αχελώο τις Σειρήνες. Την Τερψιχόρη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη και με προμετωπίδιο να κρατά άρπα και να χορεύει χαρούμενη, ενώ τα πόδια της μόλις να ακουμπούν τη γη και με την επιγραφή Τερψιχόρη λΰραν.
Τερψιχόρη= 300+5+100+700+10+600+70+100+8= 1893 => 1+8+9+3=21 =>2+2= 3
4. Μελπομένη 
ήταν προστάτισσα της Τραγωδίας, επειδή αυτή την επινόησε, της ρητορικής και της μουσικής μελωδίας . Ονομάστηκε Μελπομένη από την λέξη μολττήν επειδή δι αυτής μέλπουσιν οί άνθρωποι όλοι τους αγαθούς. Η Μελπομένη με τον Αχελώο, κατά μία παράδοση, γέννησε τις Σειρήνες Τη ζωγράφιζαν να φορεί μάσκα τραγωδίας, θυμωμένη, δαφνοστεφανωμένη με σκήπτρο, ρόπαλο στα χέρια και την επιγραφή Μελπομένη Τραγωδίαν
Μελπομένη= 40+5+30+80+70+40+5+50+8= 328 => 3+2+8=13 =>1+3= 4
5. Θάλεια ή Θάλλεια 
ήταν Έφορος της Κωμωδίας. Ανακάλυψε την κωμωδία, τη γεωμετρία, την αρχιτεκτονική και τη γεωργία. Ηταν προστάτισσα και των Συμποσίων. Το όνομα Θάλεια = θάλλειν τα φυτά, ή από του Θάλεια στα (συμπόσια) ή... επειδή θάλλουσιν εις πολλούς αιώνας οί επαινούμενοι δια των ποιημάτων... Έλεγαν πως ο Παλαίφατος ήταν γιος της. Τη ζωγράφιζαν στεφανωμένη με κισσό, νέα και χαμογελαστή, να κρατά κωμική μάσκα. Άλλες φορές δαφνοστεφανωμένη με πράσινο πανωφόρι και την επιγραφή Θάλεια Κωμωδίαν.
Θάλλεια= 9+1+30+30+5+10+1= 86 => 8+6=14 => 1+4= 5
6. Καλλιόπη
ήταν η ανώτερη και επισημότερη από τις άλλες αδελφές της Μούσες. Συνόδευε τους βασιλείς και τους ανώτατους άρχοντες για να επιβάλλει με τα λόγια της υποταγή και δικαιοσύνη. Η Καλλιόπη ήταν προστάτισσα των ηρωικών ποιημάτων και της ρητορικής. Ονομάστηκε Καλλιόπη, επειδή είχε ωραία όψη, πρόσωπο. Την ονόμαζαν και Καλλιέπειαν, επειδή ήταν ευρέτρια της ποίησης. Σύμφωνα με την παράδοση η Καλλιόπη γέννησε τον Ορφέα, τις Σειρήνες, τον Κυμόθεο κ.ά. Ζωγράφιζαν την Καλλιόπη νέα και ωραία, με άνθη στο κεφάλι ή κισσό, στο δεξιό χέρι να κρατά δάφνες και στο αριστερό δύο βιβλία, πολλές φορές την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
Καλλιόπη= 20+1+30+30+10+70+80+8=249=> 2+4+9=15 => 1+5= 6
7. Ευτέρπη 
ανακάλυψε διάφορα μουσικά όργανα, τα μαθήματα, και τη διαλεκτική. Τα μαθήματα τέρπουν τους ανθρώπους, αλλά και ''είναι εύτερπεις οι λόγοι των πεπαιδευμένων''. Η Ευτέρπη με το Στρυμόνα γέννησε το Ρήσσο. Τη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη να παίζει αυλό ή να τον κρατά. Δίπλα της βρισκόταν όργανα μουσικά και κείμενα, ο Έρωτας και δένδρα με τον τραγουδιστή Τέττιγα (τζιτζίκι).
Ευτέρπη= 5+400+300+5+100+80+8= 898=> 8+9+8=25 => 2+5= 7
8. Κλειώ ή Qλειώ
(Q=Κόππα) ανακάλυψε την Ιστορία (και την κιθάρα). Η ιστορία ονομαζόταν Κλειώ, επειδή αναφέρεται στο Κλέος (που ανήκει στους ήρωες του παρελθόντος), που μας διηγούνται οι συγγραφείς μέσα από τα βιβλία. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κλειώ κατηγόρησε την Αφροδίτη επειδή ερωτεύθηκε τον 'Aδωνι. Η Αφροδίτη ανταπέδωσε: Την οδήγησε στο σπίτι του Πίερου και την έκανε να τον ερωτευθεί. Η Κλειώ με τον Πίερο γέννησε τον Υάκινθο. Με το Μάγνητα (πατέρα του Πίερου) γέννησε τον Ιάλεμο, τον Υμέναιο και το Λίνο. Ζωγράφιζαν την Κλειώ δαφνοστεφανωμένη και με πορφυρό ένδυμα. Στο δεξί της χέρι κρατούσε μία σάλπιγγα και στο αριστερό ένα βιβλίο, που έγραφε Κλειώ Ιστορία. Στα πόδια της υπήρχε το Κιβώτιο της Ιστορίας.
Qλειώ= 90+30+5+10+800=935 =>9+3+5=17 => 1+7= 8
9. Ερατώ 
είναι η ευρέτρια των ερωτικών ποιημάτων, του γάμου, (και της ποιήσεως, της μουσικής και της διαλεκτικής). Το όνομα Ερατώ από το έρεσθαι και από τη λέξη έρως και εραστής. Τη ζωγράφιζαν καθιστή, να φορά ροδοστέφανο (στεφάνι από τριαντάφυλλα), με τη λύρα και το τόξο του έρωτος στα χέρια και την επιγραφή Έρατώ Ψάλτριαν. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ξεκινά το τρίτο κεφάλαιο του τέταρτου μέρους στα Αργοναυτικά με: ''Και τώρα Μούσα Ερατώ, έλα κοντά μας και πες μας πώς ο Ιάσονας έφερε το χρυσόμαλλο Δέρας από τον ερωτά του στη Μήδεια,γιατί έχεις τις χάρες της Κύπριας Αφροδίτης και φέρνεις τη μαγεία στα ανύπαντρα κορίτσια''.
Ερατώ= 5+100+1+300+800=1206 => 1+2+0+6= 9

 

 http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/2015/12/9.html#more