Περί ευλαβείας

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ενωση Αθέων, αγνώστων λοιπών στοιχείων, με βαρυσήμαντη ανακοίνωσή της καλεί τους πιστούς της σε κρεοφαγία τη Μεγάλη Παρασκευή. Για την ακρίβεια την Παρασκευή 29 Απριλίου 2016, η οποία ψευδωνύμως αποκαλείται «Μεγάλη» όπως αναφέρουν. Οργανώνει μάλιστα και «δείπνους» σε διάφορα εστιατόρια της χώρας, οι οποίοι θα τελεσθούν υπό την κωδική ονομασία «Φανεροί δείπνοι». Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, η ένωση ξεκαθαρίζει πως θα γίνονται δεκτοί και χορτοφάγοι/ες, αρκεί οι συνδαιτυμόνες να συμμετέχουν στην ευωχία και στο κέφι χωρίς γκρίνιες και πένθιμο ύφος. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η αποδοχή και χορτοφάγων στη θρησκευτική τελετή της κρεοφαγίας δείχνει μια τάση κεντροαριστερής απόκλισης στις ριζοσπαστικές αρχές της αθεΐας. Αφήστε που μπορεί να παρεισφρήσουν και τίποτε κρυπτοχριστιανοί οι οποίοι, με το πρόσχημα της χορτοφαγίας, δεν θα σπάσουν τη νηστεία τους την ημέρα εκείνη. Υποθέτω ότι οι ιθύνοντες θα έχουν προνοήσει για τον εντοπισμό ενδεχόμενης παρεκτροπής από τις καταστατικές αρχές της αθεΐας. Και θα αποτάσσουν πάραυτα τους αποστάτες.
Για να μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερα στην επικράτεια του ευτράπελου που ακούει στο όνομα «Ελλάδα», οφείλεις να εγκαταλείψεις τη σοβαρότητά σου. Αλλιώς κινδυνεύεις είτε να περάσεις απαρατήρητος είτε, το χειρότερο, να σε πάρουν στα σοβαρά και να σε εξοντώσουν. Κοινώς η Ελλάδα, όπως έχει τον Κατρούγκαλο που της αξίζει, έχει και τους άθεους που της αξίζουν. Τι στην ευχή Eλληνες θα ήσαν, αν δεν έβρισκαν και οι άθεοι τον τρόπο να οργανώσουν τη δική τους κωμωδία; Θα μου πείτε ζούμε στη χώρα όπου το Αγιον Φως γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους, κοινώς θεωρείται ισότιμο με τον Ολάντ και τον Πούτιν, χωρίς κανείς να σκεφτεί ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο υποτιμάται η πνευματικότητά του και θίγεται η ιερότητά του. Και στην Αγγλία λειτουργούσε η Flat Earth Society, λέσχη της οποίας τα μέλη πίστευαν ότι η Γη είναι επίπεδη. Και τη δεκαετία του εξήντα το συνδικάτο των Μάγων στην Ιταλία απειλούσε με θύελλες και φυσικές καταστροφές αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά του – ελπίζω να μην το πάρουν πολύ στα σοβαρά οι δικοί μας της ΕΣΗΕΑ. Δεν είμαστε μόνοι στον άγριο τούτο κόσμο.
Ο Μπέρτραντ Ράσελ έλεγε πως η αθεΐα είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πίστης. Οπως ο πιστός πιστεύει ότι υπάρχει θεός, έτσι και ο άπιστος πιστεύει ότι δεν υπάρχει, χωρίς κανείς να μπορεί να αποδείξει με λογικά επιχειρήματα την πίστη του. Οπως έλεγε ο Σωκράτης, η σοφία είναι ανθρώπινο μέγεθος, άρα έχει τα όριά της. Ο Ράσελ δήλωνε αγνωστικιστής, όπως ο Σωκράτης στο τέλος της Απολογίας ή ο Πρωταγόρας. Κοινώς διατηρούσε για τον εαυτό του το ανθρώπινο δικαίωμα της αμφιβολίας.
Υπάρχει και το «ζητηματάκι» της ευλαβείας. Πιστεύεις δεν πιστεύεις, νηστεύεις δεν νηστεύεις, η Εβδομάδα των Παθών επανέρχεται κάθε χρόνο για να σου υπενθυμίσει πως η κοινότητα των Ελλήνων έχει ένα κεφάλαιο πολιτισμού που ξεπερνά τον ξεπεσμό της. Ποια ευλάβεια, όμως, και ποιος πολιτισμός σε μια εκκλησία όπου γύρω σου σχολιάζουν το ασφαλιστικό γιατί το θεωρούν σημαντικότερο απ’ τα ελληνικά των Ευαγγελιστών ή τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής;
Αν μη τι άλλο, η Eνωση Αθέων μας έδωσε την ευκαιρία να θυμηθούμε πως η ευλάβεια μπορεί να αποκαταστήσει την πολιτισμική σοβαρότητα που λείπει από τον τόπο.

 http://www.kathimerini.gr

Αλλα αντ' άλλων

 Δημήτρης Δανίκας 

Αλλα ο ένας, άλλα ο δεύτερος, εντελώς διαφορετικά ο τρίτος και στο τέλος κόντρα σε όλους ο τέταρτος ο μεγάλος.

Σκέτος ζουρλομανδύας η αντιφατικότητα που δημιουργείται με κάθε δήλωση-εκτίμηση-τοποθέτηση κάθε αξιωματούχου της διεθνούς κοινότητας!

Ο Σόιμπλε αισιόδοξος. «Προχωράμε» λέει. Αλλά την ίδια στιγμή και μέσα σε οίστρο απέραντου «φιλλεληνισμού» συμπληρώνει «αλλά το Grexit θα βοηθούσε την Ελλάδα»!

Ο Ζαν Κλοντ Γιουνγκέρ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του δηλώνοντας, περίπου ότι είναι υπερβολικά και ασήκωτα τα βάρη που πέφτουν στους ώμους της Αθήνας. Και ότι η αξιολόγηση πάση θυσία πρέπει να ολοκληρωθεί χωρίς νέα συμπληρωματικά μέτρα ύψους 3 δισεκατομμυρίων!

Ταυτόχρονα με όλα αυτά η Κριστίν Λαγκάρντ επιμένει σε ουσιαστικό και βαθύ «κούρεμα» του χρέους. Αλλιώτικα το επενδυτικό περιβάλλον θα είναι αρνητικό για την Ελλάδα! Και κοντά σε όλα αυτά, ο πλανητάρχης Μπάρακ Ομπάμα επιμένει κι αυτός σε «κούρεμα», επειδή λέει, όπως ο Γιουνγκέρ, με το προσφυγικό οι Ελληνες σηκώνουν υπέρβαρο φορτίο!

Αν σε όλα αυτά προσθέσω και δημοσίευμα του εγκυρότατου Βρετανικού «Economist» ε τότε θα καταλήξω να φορέσω ζουρλομανδύα. Γιατί, σύμφωνα με τους αναλυτές του περιοδικού, το πιθανότερο σενάριο είναι Grexit. Είτε αυτό το καλοκαίρι είτε μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια!

Εχουμε και λέμε. Σημείο πρώτο. Δεν πρόκειται για ασυμφωνία χαρακτήρων. Αλλά για ασυμφωνία συμφερόντων. Ο Σόιμπλε από τη μεριά της αριθμητικής και της Λογιστικής. Ο Ομπάμα από την σκοπιά της γεωστρατηγικής και της ιδιαίτερης και ευαίσθητης γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας. Η Λαγκάρντ επειδή με το «κούρεμα» ρ προσδοκά πως μια απομείωση του χρέους θα βοηθήσει την χώρα κι έτσι το ΔΝΤ θα εισπράξει κάποτε τα λεφτά που είχε δώσει στην Ψωροκώσταινα! Οσο για τον «Economist» ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Η Ελλάδα δεν έχει τα φόντα να παραμείνει σταθερό μέλος της Ευρωπαικής Ενωσης!

Σημείο δύο. Ολοι αυτοί οι μεγιστοτεράστιοι παικταράδες της διεθνούς Οικονομίας, αδυνατούν να λύσουν ένα πρόβλημα που αφορά στο 2% της Ευρωπαικής Οικονομίας. Απίστευτο. Τόσος ντόρος, τόσα λεφτά, τόσοι εγκέφαλοι, τόσες αναλύσεις, τόσα ταξίδια, τόσες συσκέψεις και τόσα μνημόνια. Κι όμως ακόμα και τώρα η Hellas εξακολουθεί να είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας. Το 2% ο πιο κρίσιμος, αποσταθεροποιητικός παράγοντας της γηραιάς Ηπείρου. Κύριε των δυνάμεων!

Σημείο τρίτο. Που καταλήγουν όλα αυτά; Σε σοβαρά ίχνη αισιοδοξίας. Το προσφυγικό λειτουργεί ως σοβαρό και άκρως θετικό επιχείρημα υπέρ της Ελλάδας. Το Βρετανικό δημοψήφισμα και η πιθανότητα ενός Brexit κι αυτό το σενάριο στα θετικά των Αθηνών. Το μπάχαλο σε Αραβικές χώρες, μαζί με την επέλαση της τρομοκρατίας του ISIS κι αυτά υπέρ ημών. Και τέλος η μεγαλομανία και οι ανεξέλεγκτες αυταρχικές συμπεριφορές του Ταγίπ Ερντογάν όλα αυτά προσθέτουν πολλούς πόντους για να χαλαρώσουν τα λουριά των ξένων δανειστών!

Κι όμως ενώ συγκυριακά όλα τα διεθνή μέτωπα δουλεύουν για εμάς κι ενώ όλοι οι μεγαλοπαράγοντες μας βλέπουν θετικά, εμείς εκεί εκεί στη Β Εθνική. Από το 1821 μέχρι σήμερα. Και έχει ο θεός. Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της και τα παιδιά της τρώνε την Ελλάδα! 

 http://www.protothema.gr

Αυτή η ερώτηση καθορίζει εάν θα είμαστε ευτυχισμένοι.

Ο τρόπος με το οποίο βλέπουμε τον κόσμο καθορίζει το πώς ζούμε την κάθε μέρα, το αν όσα μας συμβαίνουν θα μας επηρεάσουν αρνητικά ή θετικά. Την άποψη αυτή επιχειρεί να αναπτύξει ο δημοσιογράφος του inc.com, Chris Winfield:
Όταν ξυπνάτε το πρωί, ποιο είναι το πρώτο πράγμα... που σκέφτεστε; Μήπως οι δουλειές που πρέπει να κάνετε; Τα emails που πρέπει να απαντήσετε, τις στοίβες της χαρτούρας που πρέπει να τακτοποιηθούν ή μήπως τις δουλειές του νοικοκυριού που πρέπει να γίνουν;
Ή μήπως, σκέφτεστε όλα εκείνα τα πράγματα που σας κάνουν χαρούμενους: Το φιλί που θα σας δώσει το μικρό σας παιδί πριν εκείνο φύγει για το σχολείο, ή μια γλυκιά αγκαλιά στον σύντροφό σας. Ή ακόμη και αν τίποτα δεν έχετε από αυτά που επιθυμείτε, νοιώθετε εξίσου υπέροχα;...
Ο Αϊνστάιν κάποτε είχε πει: «Η πιο σημαντική απόφαση που παίρνουμε, είναι εάν πιστεύουμε ότι ζούμε σε ένα φιλικό ή εχθρικό σύμπαν».
Είναι το σύμπαν, ο κόσμος σου που ζεις εχθρικός ή φιλικός; Είναι στη διακριτική σου ευχέρεια να αποφασίσει.
«Κάθε μέρα παίρνω αυτήν την απόφαση. Ξυπνάω και ρωτώ τον εαυτό μου: “Ζω σε έναν καλό ή κακό κόσμο;”», σημειώνει ο Chris Winfield και εξηγεί ότι ο τρόπος με τον οποίο βλέπεις το οικείο περιβάλλον σου, επηρεάζει και το πώς θα είναι η διάθεσή του.
«Η θετική ενέργεια, φέρνει λάμψη στα μάτια, περισσότερη ενέργεια και ευτυχία», σημειώνει με τη σειρά του ο συγγραφέας Ramez Sasson.
Το να ξεκινάς τη μέρα σου με μια συνειδητή απόφαση, ότι το «σύμπαν είναι φιλικό», έχεις λιγότερες πιθανότητες να αντιδράσεις με αρνητικό τρόπο σε ότι δεν πάει σύμφωνα με τα σχέδιά σου, όταν δηλαδή κάτι πάει στραβά. Έχεις λίγο περισσότερη υπομονή, και λίγο περισσότερη ελπίδα.
«Το να αισθάνεσαι ευχαρίστηση μπορεί να είναι τόσο διεγερτικό για το μυαλό σας που είναι έτοιμο να ανταποκριθεί στην ευχαρίστηση αυτή με έναν τρόπο που ενισχύει την απόλαυση», γράφει σχετικά και η συγγραφέας του βιβλίου «Train Your Brain to Get Happy», Susan Reynolds.
Πηγή: INC, κείμενο: newsbeast

«Φέρτε πίσω το e-mail Χαρδούβελη»

Δεκέμβριος του 2014, η ΝΔ στην εξουσία, ο Τσίπρας στον προθάλαμό της και σκάει σαν βόμβα το περίφημο e-mail Χαρδούβελη. Το αποκαλύπτει μάλιστα η «δεξιά» Καθημερινή που δίνει ένα ουσιαστικό πλεονέκτημα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν ο ΕΝΦΙΑ ήταν το πρώτο κλειδί για να ανοίξει η πόρτα του Μαξίμου στον Αλέξη, το συγκεκριμένο μήνυμα του τότε υπουργού Οικονομικών ήταν αυτό που έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά. Γι’ αυτό το «κωλόχαρτο» που όλος ο κόσμος έμεινε άναυδος από τα «σκληρά μέτρα». Να σας θυμίσουμε τα βασικά του σημεία. Η κυβέρνηση επιχειρεί να κλείσει το δημοσιονομικό κενό των 2,6 δισ. ευρώ που υπολογίζει η τρόικα με μέτρα που θα φέρουν έσοδα 980 εκατ. ευρώ.
Ανάμεσα στα μέτρα που προτείνονται είναι η αύξηση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία από 6,5% σε 13%, πάγωμα των ονομαστικών συντάξεων το 2016 και 2017, καθώς επίσης και λαχειοφόρος αγορά για μεγαλύτερες εισπράξεις ΦΠΑ, μέσω αποδείξεων.
Μάλιστα το υπουργείο Οικονομικών προτείνει, με δεδομένο ότι η τρόικα έχει πέσει έξω στις προβλέψεις της για το δημοσιονομικό κενό της Ελλάδας τα τελευταία δύο χρόνια, σε περίπτωση που δεν βγουν σωστές οι προβλέψεις του, τότε και μόνο τότε να εξετασθεί η λήψη περαιτέρω μέτρων, όπως η επιβολή φόρου πολυτελείας και φόρος στα τσιγάρα.
Δηλαδή ούτε ένα δις ευρώ μέτρα δεν προέβλεπε εκείνη η πρόταση και στη συνέχεια θα υπήρχε εξομάλυνση της οικονομίας, η χώρα θα έβγαινε από το μνημόνιο, θα υπήρχε μια καλύτερη προοπτική για την Ελλάδα. Και πάμε στα σημερινά… e-mail των αποτυχημένων διαπραγματευτών. Πήγαν στο ΔΝΤ να διεκδικήσουν λιγότερα μέτρα από τα 5,5 δις ευρώ περίπου. Και γύρισαν με τις βαλίτσες τους γεμάτες με μέτρα πάνω από 8 δις ευρώ. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας και σίγουρα θα φωνάξετε: «Φέρτε πίσω το e-mail Χαρδούβελη». Και θα καταλάβετε γιατί έγινε αυτό το ιστορικό ατύχημα για την Ελλάδα.
Αν ο καλός Θεούλης μας ακούει και δεν μας έχει σιχαθεί ακόμη, ας κάνει το θαύμα του. Ας γυρίσει το χρόνο 15 μήνες πίσω, να δεχθούμε το e-mail Χαρδούβελη και να βάλουμε κι άλλα δύο δις μέτρα… δώρο. Αν συνέβαινε αυτό τώρα η Ελλάδα θα ήταν μια κανονική χώρα, δεν θα είχε πάθει εθνική κατάθλιψη και βεβαίως δεν θα είχαμε για πρωθυπουργό έναν ανίκανο λαοπλάνο.

http://www.antinews.gr

Πίκρα Τσίπρα...!

Σκίτσο του Ηλία Μακρή (17.04.16)

http://www.kathimerini.gr

Μητροπάνος για τη "γενηά του Πολυτεχνείου"

Ο Καραγκιόζης διαπραγματευτής

http://kafeneio-gr.blogspot.co.ke

Εμμανουήλ Ροΐδης

«Κόμμα: Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.» 

Εμμανουήλ Ροΐδης

Το ρουσφέτι, το δόγμα, το αδιέξοδο

Δημήτρης Σεβαστάκης Γίνετε fan 

Ζωγράφος, Αναπλ. Καθηγητής ΕΜΠ, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ 

Σάμου

Υπάρχουν τρεις αντιλήψεις πάνω στις οποίες διοργανώνονται οι πολιτικές πρακτικές στο τόπο μας. 

1) Η απόλυτη προσαρμογή στις ορμές των κλαδικών ή ατομικών συμφερόντων και η μετατροπή των ιδιοτελών πιέσεων, σε κανόνες και νόμους. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει κατά κόρον. 
2) Η πεποίθηση ότι αν θεσπιστούν ή εισαχθούν «τέλειοι» κανόνες και πρωτόκολλα, τα οποία δεν έχεις παρά να εγκαταστήσεις στην ελληνική πραγματικότητα, τότε θα έρθει η διόρθωση, ο εκσυγχρονισμός και η εξάλειψη των ελαττωμάτων. Αυτό αποτελεί την συνήθη ένδυση του μεταφυσικού «μεταρρυθμισμού». Όσες φορές έχει συμβεί μένει θεσμικό κόκκαλο, δεν «περνάει» στην πραγματικότητα. 
3) Η προσπάθεια να ιδωθεί η πραγματικότητα, όχι στην συμπτωματικότητά της αλλά στο βάθος της, χωρίς εμμονικές και λαϊκιστικές παραμορφώσεις και η συνακόλουθη απόπειρα να αναμορφωθεί με λογικούς και περιεκτικούς κανόνες που δεν θα εικονογραφούν τις υποπεριπτώσεις και τα προσωπικά συμφέροντα, αλλά θα προχωρούν σε συνομαδώσεις και ευρύτερες κανονιστικές συνθέσεις. Αυτό δε γίνεται σχεδόν ποτέ και πάντως δύσκολα διατρέχει την συνήθως βιαστική και επιπόλαιη νομοθέτηση.
Ο τόπος μας τα έχει αυτά. Να ταλαντεύεται από την απόλυτη ακαμψία κανόνων και νομοθετημάτων στην απόλυτη ανομία.Πολεοδομικοί, δασικοί και αρχαιολογικοί κανόνες εξαιρετικά αυστηροί και άκαμπτοι, που συνήθως καταλήγουν σε νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων μέσα στο δάσος ή και εντός αρχαιολογικού χώρου. Κανόνας και χάος. Ή καλύτερα ο κανόνας που οδηγεί αναπότρεπτα στο χάος. 
Λογικό. Αυτή είναι η συλλογική μας «εκπαίδευση». Από τον πολιτικό αυταρχισμό που επικράτησε για πολλές δεκαετίες μέχρι και την πτώση της χούντας, η Ελλάδα εκτινάχθηκε στην απόλυτη ανομία που κατακυριάρχησε αμέσως μετά. Από την απόλυτη συμπίεση κάθε λαϊκού αιτήματος- μια πολιτική που δέσποζε για 25 χρόνια μετά τον εμφύλιο-,περάσαμε στην απόλυτη κολακεία κάθε απαίτησης που δέσποζε για 35 χρόνια μετά το ΄74. Εξαιρούνταν σε όλες τις φάσεις οι αυλικοί των καθεστώτων που αναπαράγονται και αυξάνονται με εκπληκτική αποτελεσματικότητα. Μια μορφή αυτής της τεράστιας ταλάντωσης απ' το άκαμπτο, στο άνομο, διασώζεται σ' όλους τους νομοθετικούς πυρήνες. Για αυτό, ως διαρκές και πανίσχυρο τέχνασμα τόσο για την παραγωγή όσο και για την παραγγελία, την ζήτηση της πολιτικής, υπάρχει η σκληρότατη και επίμονα διεκδικούμενη έννοια της εξαίρεσης. Και η κουλτούρα που διαμορφώνει. Ο τεράστιος αριθμός των «ειδικών περιπτώσεων» που αναλαμβάνει να λύσει την διχοτομία. 

Το σχήμα είναι: άκαμπτος νόμος, άνομη πραγματικότητα και στο ενδιάμεσο οι εγκύκλιοι και οι «ειδικές περιπτώσεις», οι εξαιρέσεις και τα «κατά παρέκκλιση».

Με αυτά τα πολιτικά και συμπεριφορικά εργαλεία, αντιμετωπίστηκε η κρίση που άλλωστε ήταν πολιτικό παράγωγο πολλών δεκαετιών. Από την έννοια του περιούσιου και ιστορικά έκτακτου και εξαιρετικού λαού, εκτιναχθήκαμε στο «μαζί τα φάγαμε», στο «δεν είμαστε άνθρωποι», την εμπεδωμένη άποψη ότι αποτελούμε το απόλυτο ιστορικό ελάττωμα, ένα μίασμα στον παγκόσμιο χώρο. Ο αυτοεκμηδενισμός ως το διάδοχο σχήμα του μεγαλοϊδεατισμού. Περίπου σε αυτό το ποιοτικό υπόστρωμα στήνεται η πολιτική αντιμαχία και διαφωνία. «Η κυβέρνηση πρέπει να φύγει χθες»,«άχρηστοι», «ψεύτες», «συμμορίτες». Να η ποιότητα του πολιτικού επιχειρήματος. Η μείωση του άλλου ως στοιχείο της δικής σου (ψευδαισθητικής) υπεροχής. 

Κι όμως σε αυτήν την πολική απλούστευση, θεμελιώνεται τόσο η ανάλυση της κατάστασης όσο η πρόταση διεξόδου και ο πολιτικός σχεδιασμός. Στηρίζεται τόσο η ανάγνωση του πολιτικού τοπίου όσο και ο σχεδιασμός της διεξόδου. Οργανώνονται οι κομματικές επικράτειες και οι ρητορικές.

Αδιέξοδα. Που όσο κι αν οφείλονται και σε λάθη ολόκληρου του ευρωσυστήματος, κυρίως εμείς δεχόμαστε τις επιπτώσεις. Σαν να γίνεται μοναδική μας χρησιμότητα, η φιλότιμη και δογματική ανάληψη του ρόλου του φταίχτη.

http://www.huffingtonpost.gr

Ο κύκλος της εξαπάτησης

Απόσπασμα από το άρθρο Παύλου Παπαδόπουλου  στο ΒΗΜΑ.

Ο κύκλος της εξαπάτησης

Δύο είναι οι αλήθειες του προγράμματος μέσα στο οποίο η Ελλάδα έχει βαλτώσει επί έξι χρόνια.

Πρώτον, ότι για να εφαρμοστεί ένα μνημόνιο πρέπει να ψηφιστεί από τη Βουλή δύο φορές.

Μία φορά ονομαστικά, ως «πακέτο» (σε μια κατά το σύνηθες «δραματική» συνεδρίαση της Ολομέλειας), και μία ως «εφαρμοστικοί νόμοι» συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων, που ψηφίζονται σταδιακά, με ιεράρχηση, μέσα στη χρονική διάρκεια του Μνημονίου η οποία χωρίζεται σε «περιόδους αξιολόγησης».

Η τρόικα παρακολουθεί τη (δεύτερη) ψήφιση και την εφαρμογή όσων ψηφίστηκαν ως «πακέτο» (Μνημόνιο) και ανάλογα με την πρόοδο που σημειώνεται σε κάθε «περίοδο αξιολόγησης» εγκρίνει ή καθυστερεί τη συμφωνημένη δόση.

Έτσι εξηγείται γιατί εμείς και οι δανειστές μπορεί να συμφωνούμε (με τα χίλια βάσανα…) σε ένα «σκληρό Μνημόνιο», αλλά μετά «κολλάνε» οι αξιολογήσεις με αποτέλεσμα μετά από 2 χρόνια να χρειάζεται ένα νέο «σκληρό μνημόνιο» για να ξαναρχίσουν από την αρχή οι προσχηματικές απόπειρες εφαρμογής των ίδιων μεταρρυθμίσεων.

Οι κυβερνήσεις ψηφίζουν ότι θα εφαρμόσουν όλα αυτά που αργότερα αποφεύγουν να ξαναψηφίσουν προκειμένου να αποτρέψουν την εφαρμογή τους.

Εξαιρούνται μόνο όσα μέτρα επιβάλλονται από τους δανειστές «με το μαχαίρι στο λαιμό» τα οποία ψηφίζονται σε εξευτελιστικές για τη χώρα μεταμεσονύχτιες κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις λίγες ώρες πριν από το επόμενο πιστωτικό γεγονός.

Οι καθυστερήσεις αυτές εξαθλιώνουν οικονομικά τους πολίτες αφού τελικά, όπως απέδειξαν άλλες χώρες με πρώτη την Κύπρο, που μπήκαν και βγήκαν από τα μνημόνια, το σωρευτικό κόστος της ματαίωσης των μεταρρυθμίσεων είναι αισθητά μεγαλύτερο από το κόστος που θα είχε η άμεση εφαρμογή τους.

Μετά την άμεση εφαρμογή των επώδυνων μέτρων ο εργαζόμενος, ο επαγγελματίας, ο επιστήμονας θα μπορούσαν να αναπληρώσουν όσα θα έχαναν αφού μια οικονομία που θα λειτουργούσε ξανά θα τους πρόσφερε πολλές ευκαιρίες για νέες δημιουργικές πρωτοβουλίες.

Η μη εφαρμογή των μέτρων όμως εγκλωβίζει τους πάντες στη διαλυτική απραξία.

Και το κόστος της απραξίας συσσωρεύεται και μετουσιώνεται σε νέα, σκληρότερα μέτρα, χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος της μαζικής μετανάστευσης των ικανότερων και πιο μορφωμένων από τη νέα γενιά.

Οι πολίτες όμως αποδίδουν την κύρια ευθύνη για όλα τα δεινά στους δανειστές που επιβάλλουν «νέα μέτρα» και όχι στις κυβερνήσεις που καθιστούν τα «νέα μέτρα» απαραίτητα αφού το πολιτικό σαμποτάζ στην εφαρμογή των «παλαιότερων μέτρων» αυξάνει διαρκώς τον λογαριασμό της κρίσης που πρέπει οι πολίτες να καταβάλλουν με τη μορφή «νέων μέτρων».

Ο κύκλος της εξαπάτησης ολοκληρώνεται με τους κυβερνητικούς να συναντούν τους δανειστές στο Hilton ή στις δραματικές συνεδριάσεις του Eurogroup και να επικαλούνται τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια και τον «κίνδυνο για τη Δημοκρατία» προκειμένου να δικαιολογηθούν επειδή δεν εφαρμόζουν τα «νέα μέτρα» (δηλαδή τα παλιά) που έχουν υπογράψει ότι θα εφαρμόσουν (και που ο λαός νομίζει ότι έχουν ήδη εφαρμοστεί…).

Καθυστερώντας διαρκώς την ώρα που θα πουν και θα πράξουν όλα όσα οι περιστάσεις επιβάλλουν, οι πολιτικοί θέλουν να εξασφαλίσουν την παράταση της παραμονής τους στην πολιτική σκηνή.

Σταδιακά, βεβαίως, η εκάστοτε κυβέρνηση αποδοκιμάζεται.
Δεν αλλάζει όμως κάτι.
Η σκυτάλη της εξαπάτησης περνά στην επόμενη χάρη στην οποία ο λαός ανανεώνει τις ψευδαισθήσεις του.
Η θεμελιώδης ψευδαίσθηση είναι ότι η ευθύνη για την παρακμή οφείλεται στην «πανίσχυρη» Ευρώπη και στο «απεχθές» ΔΝΤ που δεν κουρεύουν το χρέος.

Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι η παρακμή οφείλεται σε μια εγχώρια εξαπάτηση γιατί είμαστε συνένοχοι σ’ αυτήν.

Εμείς εξαπατούμε τους εαυτούς μας με όργανο τις κυβερνήσεις που διαρκώς αλλάζουμε.

Κάπως έτσι κλείνουν σύντομα έξι χρόνια στο βάλτο του Μνημονίου, ένα πρωτοφανές ιστορικό αδιέξοδο για το οποίο μερίδιο ευθύνης φέρουν όλες οι κυβερνήσεις και ασφαλώς ο ίδιος ο λαός, δηλαδή εμείς.

http://www.xanthitimes.gr

Δεν θέλεις; Φύγε!

Δημήτρης Δανίκας

Δεν είμαι καθόλου ρατσιστής. Ούτε καν ως υποψία. Αντιθέτως. Τους νοιάζομαι.

Και την απελπισία τους την συναισθάνομαι. Οσο μου επιτρέπει η ευαισθησία μου. Οσο μπορούν να τους κατανοήσουν τα «εργαλεία» μου. Απροσμέτρητος ο πόνος τους. Δυσβάσταχτη η κατάστασή τους. Ανατριχίλα προκαλεί το ξερίζωμά τους!

Και δεν είμαι ο μόνος. Δεν είμαστε μειοψηφία. Πρέπει να θυμούνται όλα αυτά τα δυστυχισμένα ανθρώπινα «ερείπια» την αλληλεγγύη και σχεδόν αυτοθυσία των Λιμενικών. Οταν με κίνδυνο την σωματική ακεραιότητά τους βουτούσαν στα παγωμένα νερά για να σώσουν και να περιθάλψουν μωρά και μικρά παιδιά!
Πρέπει να έχουν στοιχειώσει την μνήμη τους εικόνες σαν αυτές με Ελληνες και Ελληνίδες να προστρέχουν και να τους τρατάρουν με ένα πιάτο φαί και ένα κομμάτι ψωμί. Πρέπει επίσης να γνωρίζουν ότι αυτή η κυβέρνηση έχει συχνά κατηγορηθεί όχι μόνο για την ανεκτικότητά της αλλά και για τα «ανοικτά» σύνορά της!
Και τέλος πρέπει να γνωρίζουν ότι η μικρή και απροστάτευτη φτωχή Hellas μπορεί να μην έχει κατεδαφιστεί από βόμβες και πυραύλους, όμως η διαρκής και ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση έχει ρημάξει εκατοντάδες χιλιάδες από τα παιδιά της!
Με βάση αυτές τις πρόχειρες σκέψεις, είμαι αναγκασμένος να εκφράσω δημόσια την αγανάκτισή μου. Σχετικά με τις χτεσινές, άθλιες εικόνες διακοσίων προσφύγων και μεταναστών που ξάπλωσαν στο οδόστρωμα της Εγνατίας οδού διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες διαβίωσης στα Hotspots!
Για μια στιγμή έγινα και εγώ εχθρός τους. Γιατί όχι μόνο καταχράστηκαν κάθε ίχνος ανεκτικότητας και στοιχειώδους ευγένειας απέναντι στους φιλόξενους «οικοδεσπότες» μιας ρημαγμένης και ρακένδυτης χώρας. Αλλά από πάνω ζητάνε και τα ρέστα!
Γιατί δεν κατέληξαν σε διπλανές, γειτονικές, Αραβικές χώρες; Γιατί όχι στην ζάπλουτη Σαουδική Αραβία και στα εξίσου πλούσια Αραβικά Εμιράτα; Γιατί τόση πρεμούρα να αποβιβαστούν στο πιο ανατολικό σημείο της Ευρωπαικής Ενωσης; Και γιατί ζητάνε και τα ρέστα, έστω ακόμα κι αν οι συνθήκες διαβίωσης δεν είναι αξιοπρεπείς και ανθρώπινες;
Φταίει η κυνέρνηση. Οι αρμόδιοι κρατικοί μηχανισμοί έπρεπε από την πρώτη στιγμή να τους είχαν «σηκώσει» από την Ειδομένη και να τους είχαν εγκαταστήσει στα ειδικά κέντρα προσφύγων. Και όταν λέω «σηκώσει» δεν εννοώ «μπαγλαρώσει|
Φταίει η κυβέρνηση που επέτρεψε, να μην πω σκηνοθέτησε, αυτές τις άθλιες εικόνες με τα παραπήγματα στο Λιμάνι του Πειραιά και στο Ελληνικό!
Φταίει η κυβέρνηση που δεν εξαπέστειλε όλους εκείνους που δεν είναι πρόσφυγες και επομένως δεν δικαιούνται ασύλου και ειδικής προστασίας!
Φταίει τέλος η κυβέρνηση για όλη αυτή την κατάσταση με την οποία απαξιώνονται η χώρα, οι θεσμοί, το κράτος, οι μηχανισμοί, τα πάντα!
Αν αγαπητέ μου από την Συρία, το Αφγανιστάν η απ όπου προέρχεσαι. Αν δεν σου αρέσει η Ελλάδα ιδού το πήδημα. Για πήγαινε μέχρι τους θεοκράτες της Σαουδικής Αραβίας να δεις τι ακριβώς σε περιμένει. Και να θυμάσαι. Τέτοιες συμπεριφορές όχι μόνο ενθαρρύνουν τα ραστιστικά στοιχεία. Οχι μόνο δικαιώνουν πάσης φύσεως φυλετικές διακρίσεις. Αλλά από πάνω μετατρέπουν κάθε ευαίσθητο και δημοκρατικό πολίτη σε αντίπαλό σας!
Και που σαι. Μία δεν θέλεις εσύ, δέκα δε θέλω εγώ. Αυτοί είμαστε, τόσο έχουμε, τόσο μπορούμε. Δεν θέλεις; Αμε στην ευχή του Χριστού και της Παναγίας! 

http://www.protothema.gr

Κουΐζ

Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο φωτογραφίες και ποια διαφορά.
Το κοινό σημείο είναι ότι και στις δύο υπάρχουν γκράφιτι σε τοίχο.
Στη πρώτη είναι το κτήριο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο κέντρο της Αθήνας, στη δεύτερη φωτογραφία είναι η ζωγραφική της Ελληνικής Σημαίας σε τοίχο υδραγωγείου σε περιοχή της Ηγουμενίτσας, που προϋπήρχαν γραμμένα οπαδικά συνθήματα και βρισιές.
Η διαφορά είναι ότι για την πρώτη βεβήλωση καμία κρατική αρχή δεν ενδιαφέρθηκε να συλληφθούν οι δράστες,  ενώ για τη δεύτερη οι “δράστες” που είχαν το θράσος να ζωγραφίσουν την Ελληνική Σημαία, συνελήφθησαν από την αστυνομία.
Τώρα για το τι κράτος έχουμε ας κρίνει ο καθένας από μόνος του

 https://aienaristeyein.com/

Περί του τουρκικού εθνικού ύμνου

Υπάρχει άραγε χώρα σε όλο τον πλανήτη της οποίας ο εθνικός ύμνος να περιέχει τόσες πολλές ξένες λέξεις σε σχέση με αυτές της εθνικής της γλώσσας; Και ακόμα, ο συγγραφέας του εθνικού της ύμνου, να είναι ξένης εθνικής καταγωγής; Και ακόμη ούτε καν οι λέξεις «Εθνικός Ύμνος» (İstiklal=αραβική καιMarşı=λατινική)  να μην προέρχονται από την εθνική της γλώσσα; Και ακόμη να έχει γραφεί σε «ξένο» αλφάβητο; Και ακόμη, το σύμβολο στη σημαία της να είναι «κλεμμένο» από άλλους λαούς, η ίδια η λέξη σημαία να μην ανήκει στη γλώσσα της;    

Ναι, υπάρχει. Είναι η Τουρκία!

Ο εθνικός της ύμνος γράφθηκε από τον ποιητή Μεχμέτ Ακίφ Ερσόι (1873-1936), ο οποίος δεν ήταν Τούρκος, αλλά μουσουλμάνος ΑΛΒΑΝΟΣ! Ο ίδιος τον έγραψε φυσικά σε αραβικό αλφάβητο.    

Την εποχή που γράφθηκε (1921), ο ελληνικός στρατός είχε καταλάβει μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας και για το λόγο αυτό ο εθνικιστής ποιητής, κατέβαλε   μεγάλη προσπάθεια να μην υπάρχουν ελληνικές λέξεις μέσα στο ποίημά του. Παρόλα αυτά   από ετυμολογική άγνοια, του διέφυγαν και δύο ελληνικές λέξεις οι οποίες στολίζουν τον ...τουρκικό εθνικό ύμνο (toprak= έδαφος, από την ελληνική τόπος και temel=θεμέλιο, από την ελληνική θεμέλιο).    

Από τις 254 λέξεις του εθνικού ύμνου το 44% των λέξεων δεν είναι τουρκικές, αλλά αραβικές (οι περισσότερες), περσικές και ελληνικές. Μόνο το 56% είναιτουρκικές.    

Στους τέσσερις από τους δέκα συνολικά στίχους του, οι τουρκικές λέξεις είναι «μειονότητα»...    

 zagalisa.gr    Η Παλαιότερη Πομακική εφημερίδα (από το 1997) 

"...άσε τους Ρωμιούς να σκοτώνουνται αναμεταξύ τους..."

“Μην είσαι παλαβός, Μπραϊμάκι μου, άσε τους Ρωμιούς να σκοτώνουνται αναμεταξύ τους. Δεν έχει ξοφλημό, ανάθεμά τη για ράτσα! Πόσα χρόνια, πάππου πρόσπαππου, πολεμούμε να την ξεκάνουμε; Τί καταφέραμε; Τον κακό μας τον καιρό! Έναν ξεριζώνεις, δέκα φυτρώνουν… Αν δεν σκοτωθούν, σου λέω, αναμεταξύ τους, σκοτωμό δεν έχουν. Τους αφήνω, το λοιπόν, και σκοτώνουνται. Κι άμα βγάλουν καλά καλά τα μάτια τους, καβαλικεύω τη φοράδα μου και πάω και βάνω τάξη. Κατάλαβες; Σου τα λέω αν αξιωθείς και γίνεις κι εσύ καμιά φορά Αγάς σε ρωμαίικο χωριό, να ξέρεις μωρέ, πώς να φέρνεσαι με τους Ρωμιούς.”Νίκος Καζαντζάκης
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

Από τις κρατήσεις ώς τις συντάξεις

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο πρωθυπουργός εξηγούσε γιατί είναι αποφασισμένος να προστατεύσει τους νυν συνταξιούχους, λέγοντας ότι πολύ συχνά η σύνταξη στηρίζει το μειωμένο εισόδημα πολλών οικογενειών. Δίκιο έχει, προφανώς.

Αλλωστε, και πριν ξεσπάσει η κρίση, σε συγκεκριμένα δημοφιλέστατα τηλεπαράθυρα νομικοί, συνδικαλιστές και δημοσιογράφοι κατήγγελλαν τους πολιτικούς,  ζητώντας απάντηση στο  ερώτημα:  «Μπορεί  να  ζήσει  ένας  συνταξιούχος  με  500 ευρώ;».

Αν ειλικρινώς επιθυμούσαμε να διαθέτουν οι συνταξιούχοι εισοδήματα με υψηλή αγοραστική δύναμη, τότε θα έπρεπε να έχουμε, τουλάχιστον από το 1992, υποστηρίξει με κάθε μέσον και με ανάλογο πάθος την ίδρυση και τη δυναμική ανάπτυξη ενός άλλου συστήματος ασφάλισης. Δυστυχώς, ούτε τότε ούτε και πρόσφατα θελήσαμε να ακούσουμε εκείνους που προειδοποιούσαν για τα όρια του κρατικού συστήματος συντάξεων.

Η πλειοψηφία πολιτικών και πολιτών δεν ήθελε την κατασκευή ενός τρίτου πυλώνα στήριξης για την τρίτη ηλικία. Οι πολιτικοί δεν επέτρεψαν ποτέ στους πολίτες να αυξήσουν την ατομική τους προσπάθεια, προσφέροντας στη μακροχρόνια συνταξιοδοτική αποταμίευση τουλάχιστον το ίδιο κίνητρο, τη φορολογική απαλλαγή, που έδινε στις υποχρεωτικές κρατήσεις εργαζομένων και επιχειρήσεων.

Το πολιτικό σύστημα ήθελε να ελέγχει τη συγκεκριμένη βαρύτατη φορολογία, ώστε οι πολίτες να εξαρτώνται από τους πολιτικούς για το ύψος των συντάξεών τους. Πράγματι, κάθε χρόνο, και ιδιαίτερα στις προεκλογικές χρονιές, το ύψος των συντάξεων οριζόταν με ψηφοθηρικά κριτήρια, όπως αποδεικνύει η συστηματική παράλειψη διενέργειας αναλογιστικών μελετών, που είναι το κύριο εργαλείο παρακολούθησης της βιωσιμότητας κάθε ασφαλιστικού συστήματος.

Επιπλέον, οι πολίτες έμεναν με την εντύπωση ότι οι συντάξεις τους ήσαν μικρότερες από τις εισφορές τους, όπως αποδεικνύει η καθιερωμένη αποστροφή για τη «ληστεία των χρημάτων των κρατήσεων».

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη για την «Ανταποδοτικότητα των συντάξεων στην Ελλάδα», η Λεβέντη και ο Ματσαγγάνης, του Οικονομικού Πανεπιστημίου, μας λένε ότι, κατά μέσον όρο, η αξία των συντάξεων γήρατος του ΙΚΑ είναι μεγαλύτερη κατά 63.000 ευρώ από την αξία των κρατήσεων που έγιναν στον εργασιακό βίο των ασφαλισμένων. Πριν ξεκινήσουν οι περικοπές που έφερε η κρίση, το επιπλέον αυτό ποσό ήταν στα 123 χιλιάρικα!

Το χειρότερο είναι ότι η αντικανονική αυτή «επιδότηση» των σημερινών εργαζομένων παραδόξως μεγάλωνε εκρηκτικά όσο μεγαλύτερη ήταν η σύνταξη! Μάλιστα, όσο μικρότερη η ηλικία συνταξιοδότησης τόσο μεγαλύτερη η επιδότηση: πάνω από 120.000 για τους 54χρονους, αντί των 33.615 ευρώ για τους 65άρηδες. Οι επερχόμενες ρυθμίσεις Τσίπρα-Κατρούγκαλου προστατεύουν αυτό το σύστημα.

Μπ. Παπαδημητρίου - Καθημερινή

Οι βρισιές των Αρχαίων Ελλήνων.

Χρήστος Δεμέτης

Πώς έβριζαν στην Αρχαία Ελλάδα. Και ποια "γαλλικά" μπορείτε να χρησιμοποιείτε χωρίς να σας καταλάβει κανείς

Γιατί ναι, και οι Αρχαίοι Έλληνες έβριζαν. Και έβριζαν με ιδιαίτερη λεξιπλαστική ικανότητα.

Στο βιβλίο του Μάριου Βερέττα, "Τα βρωμόλογα των αρχαίων Ελλήνων", καταγράφονται μεταξύ άλλων οι εξής αρχαίες βρισιές:

ΑΒΡΟΒΑΤΗΣ: θηλυπρεπής άνδρας με γυναικείο βάδισμα [αβροβάτης = αβρός(τρυφερός) + βαίνω (προχωρώ, εισέρχομαι)

ΑΝΑΣΕΙΣΙΦΑΛΛΟΣ: φιλήδονη γυναίκα που πιάνει και κουνάει τον φαλλό [ανασεισίφαλλος = ανασείω + φαλλός]

ΒΔΕΩ: πέρδομαι [βδέω = βρωμάω]

ΓΛΩΤΤΟΔΕΨΕΩ: κάνω μαλάξεις με τη γλώσσα

ΓΟΓΓΥΛΗ: βυζί / στήθος [γογγύλη = ολοστρόγγυλη]

ΓΥΝΑΙΚΟΠΙΠΗΣ: μπανιστιρτζής [ γυναικοπίπης = γυναίκα + οπιπτεύω]

ΔΡΟΜΑΣ: πόρνη του δρόμου [δρομάς = δρόμος]

ΕΣΧΑΡΑ: γυναικείο αιδοίο [εσχάρα = από το ρήμα ίσχω (εμποδίζω)]

ΕΥΠΥΓΟΣ: γυναίκα με ωραία οπίσθια [εύπυγος = ευ + πυγή ]

ΚΑΣΣΩΡΙΣ: πόρνη [κασσωρίς = από το κάσις (αδελφός, εταίρος)]

ΜΥΖΟΥΡΙΣ: γυναίκα που βυζαίνει πέος [μύζουρις = μυζάω + ουρά (πέος)]

ΠΗΘΙΚΑΛΩΠΗΞ: άνθρωπος πανούργος [πιθηκαλώπηξ = πίθηκος = αλώπηξ]

ΠΟΣΘΩΝ: άνδρας με μεγάλο πέος [πόσθων = από το πόσθη(πέος)]

ΡΩΠΟΠΕΡΠΕΡΗΘΡΑΣ: άνδρας που εκστομίζει ακατάπαυστα χαζομάρες [ρωποπερπερήθρας = ρώπος(φτηνόπραγμα) + πέρπερος (φλυαρία)]

ΗΔΟΝΟΘΗΚΗ: το αιδοίο

ΚΥΝΤΕΡΟΣ: ο αναίσχυντος, ο κοπρίτης [> κύων]

ΚΙΝΟΥΡΗΣ αυτός που περπατά επιδεικνύοντας τα γεννητικά του όργανα [κίνουρης = κινέω + ουρά]

ΛΕΧΡΙΟΣ [ > λέχριος (λεχρίτης)]

ΛΥΔΙΑ: η πόρνη στην ρωμαϊκή εποχή, επειδή συνήθως ήταν από την ομώνυμη περιοχή της Μικρασίας οι πόρνες πολυτελείας.

ΛΟΧΜΗ: το τριχωτό αιδοίο [> λόχμη (θάμνος)]

ΣΠΟΔΗΡΙΛΑΥΡΑ: αυτός που τρώει κόπρανα [σποδή (καταβροχθίζω) + λαύρα (απόπατος)]

ΧΑΛΚΙΔΙΤΙΣ: η πολύ φτηνή πόρνη, αυτή που εκδίδεται για ένα χάλκινο νόμισμα.

"Τα πολυάριθμα "βρωμόλογα" των αρχαίων Ελλήνων, υποδεικνύουν ότι οι πρόγονοί μας χυδαιολογούσαν συχνότατα και αισχρότατα, ακριβώς όπως κι εμείς (...). Πάντως το παρόν ρυπαρογράφημα μπορεί να εξυπηρετήσει και... παιδαγωγικούς σκοπούς. Διότι η γνώση της αρχαίας χυδαιολογίας αποτελεί εν δυνάμει άλλον έναν τρόπο για να αγαπήσουμε και να μάθουμε τα αρχαία ελληνικά!", σημειώνει ο ίδιος ο συγγραφέας.

"Αποσκότισόν με" έλεγαν σε κάποιον για να πάψει να τους σκοτίζει, ενώ "μαψ", ήταν ο ανόητος. Η λέξη έχει επιβιώσει μάλιστα μέχρι σήμερα ως "μάπας" και είναι μια από τις πιο αρχαίες βωμολοχία.

Από το ιστολόγιο kleitor, αλιεύουμε επίσης:

Αμάρευμα: κατακάθι της κοινωνίας (ους. αμάρα=χαντάκι)

Βδέλυγμα: σίχαμα

Έκφαυλος: ατιμασμένος

Κόβαλος: παράσιτο

Κόπρειος: τιποτένιος

Μιάστωρ: μίασμα

Σκωραμίς: απατεώνας / καθίκι

Βέβαια υπάρχουν και τα παρακάτω που επιβιώνουν από γενιά σε γενιά ως λογοπαίγνια.

Κοινώς:

Μη μου τους όρχεις τάρατε

Όδευε εις συνουσίαν

Της επί χρήμασιν εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα

Έξω κίναιδε εκ της οικίας

Όπως σημειώνει άλλωστε ο Νίκος Σαραντάκος στο ιστολόγιο του, δημοφιλής και με αρνητική χροιά ήταν και η λέξη αρχολίπαρος που σημαίνει "αυτός που ποθεί σφοδρά την εξουσία" αλλά και "ο ευτελώς πρόθυμος προς τους κατέχοντες την εξουσία".

Και για το τέλος, πώς προέκυψε η λέξη βωμολοχία

Βωμολοχία: βρισιά, χυδαιότητα, απρεπής λέξη, αισχρολογία 

Ο επαίτης, ανυπόμονος, θρασύς και πεινασμένος, ζητούσε με πιεστικό τρόπο μερίδα και ως εκ τούτου, επιτίθετο λεκτικά στον τελεστή της θυσίας χρησιμοποιώντας αισχρές εκφράσεις. Άρχιζε τότε μία απρεπής και μη κόσμια συνομιλία μεταξύ επαίτη και υπεύθυνου των θυσιών, που κατέληγε σε χυδαίες εκφράσεις και τσακωμούς.   Αυτή η αισχρή και χυδαία στιχομυθία, ονομάστηκε βωμολοχία.   Βωμολόχος είναι λοιπόν ο περί τους βωμούς λοχών (παραμονεύων, ενεδρεύων) επαίτης, με σκοπό να λάβει κάτι από τα κρέατα των θυσιών.

http://news247.gr

ΤΕΣΤ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ακολουθεί ένα μικρό τεστ των ιστορικών σας γνώσεων, που περιλαμβάνει μία μόνον ερώτηση (προσπαθήστε να μην κάνετε λάθος...)
Ο William Blum, ιστορικός, συνέταξε τον ακόλουθο κατάλογο χωρών που υπέστησαν βομβαρδισμούς ή άλλες επιθέσεις από τις ΗΠΑ, μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου:

Κίνα, 1945-46
Κορέα, 1950-53
Κίνα, 1950-53
Γουατεμάλα, 1954
Ινδονησία, 1958
Κούβα, 1959-60
Γουατεμάλα, 1960
Κονγκό, 1964
Περού, 1965
Λάος, 1964-73
Βιετνάμ, 1961-73
Καμπότζη, 1969-70
Γουατεμάλα, 1967-69
Γρανάδα, 1983
Λιβύη, 1986
Ελ Σαλβαδόρ, δεκαετία 1980
Νικαράγουα, δεκαετία 1980
Παναμάς, 1989
Ιράκ, 1991-99
Σουδάν, 1998
Αφγανιστάν, 1998
Γιουγκοσλαβία, 1999  

Ερώτηση: 
Σε πόσες από τις παραπάνω χώρες οι επιθέσεις αυτές οδήγησαν στην άμεση αποκατάσταση μιας δημοκρατικής κυβέρνησης που σέβεται να ανθρώπινα δικαιώματα;
Επιλέξτε μία απάντηση:
(α): 0
(β): μηδέν
(γ): καμία
(δ): ούτε μία
(ε): ακέραιος αριθμός μεταξύ -1 και +1
http://asteiakia.gr/

O TEMPORA... O MORES...

https://meresparaxenes.com/tag/αστεία/

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΥΝ

Η χθεσινή κουβέντα στην Βουλή, η οποία και αφορούσε διάφορα πρόσωπα που σχετίζονται με την εξουσία, μου θύμισε ένα σχετικό διαχρονικό παραμύθι που όμως καλύτερα από πολλές εμβριθείς αναλύσεις εξηγεί γιατί έχουμε τέτοιας ποιότητας εξουσίες.

Μια φορά και ένα καιρό ένας Βασιλιάς ήθελε να πάει για ψάρεμα μαζί με την γυναίκα του.

Φρονίμως ποιών φώναξε τον μετεωρολόγο της αυλής να του πει τι καιρό  θα κάνει, ώστε να μην τους πιάσει  καμιά βροχή και τους χαλάσει την εκδρομή.

Αυτός, ένας πολύ γνωστός και σοβαρός επιστήμων, τους είπε πως ο καιρός θα είναι καλός και δεν θα βρέξει.

Βασιζόμενοι λοιπόν στα λεγόμενα του, μιας και πάντα ήταν σωστές οι προβλέψεις του,ξεκίνησαν με καλή διάθεση να πάνε για ψάρεμα.

Στον δρόμο συνάντησαν ένα γεροντάκο με τον γαϊδαράκο του να γυρίζει στην πόλη.

Τους χαιρέτησε με τον προσήκοντα σεβασμό και τους ρώτησε που πάνε.

Όταν του είπαν ότι πάνε για ψάρεμα αυτός τους απάντησε:

-Γυρίστε πίσω γιατί θα αρχίσει σε λίγο να βρέχει και θα πιάσει καταιγίδα.

Βέβαια αυτοί γελώντας δεν έλαβαν υπ΄ όψη τους τα λόγια του γέρου και συνέχισαν τον δρόμο τους, αλλά σε λίγο άρχισε πράγματι να βρέχει και να χαλάει ο καιρός.

Επιστρέφοντας τρέχοντας πίσω, ξανασυνάντησαν το γεροντάκο και βέβαια τον ρώτησαν πως και είχε προβλέψει τον καιρό.

Αυτός τους είπε πως όταν ο γάιδαρος έχει όρθια τα αυτιά του τότε πρόκειται να βρέξει.

Γυρίζοντας λοιπόν στο παλάτι η πρώτη δουλειά που έκανε ο Βασιλιάς ήταν να απολύσει τον μετεωρολόγο και να πάρει μερικά γαϊδούρια στην αυλή του.

Η ιστορία αυτή λοιπόν εξηγεί  το γιατί έχουμε τέτοιας ευφυΐας εξουσίες και γιατί  οι εξουσίες έκτοτε, αντί να έχουν δίπλα τους ανθρώπους σοβαρούς που σπάνια κάνουν λάθος, προτιμούν να περιστοιχίζονται από ένα πλήθος γαϊδούρια που γκαρίζουν, τσακώνονται μεταξύ τους, κλωτσάνε όποιον τους αντιστέκεται και βέβαια εύκολα  διαπλέκονται με όσους τους δίνουν κρυφά τροφή.

http://atheofobos2.blogspot.co.ke

Μέλισσες και Κηφήνες

(Ελληνίδα Δικηγόρος στη Γερμανία)

        Σήμερα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα στο γραφείο. Ανοίγοντας την αλληλογραφία, ανάμεσα στις επιστολές από δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες, ήταν και το ετήσιο φιρμάνι. Όχι του Σουλτάνου, αλλά του Ταμείου Συνταξιοδοτικής Πρόνοιας του Δικηγορικού Συλλόγου στον οποίο ανήκω. Για να εξηγούμαι: κάθε δικηγόρος είναι υποχρεωτικά συνταξιοδοτικά ασφαλισμένος στο εν λόγω Ταμείο. Κάθε χρόνο, στέλνω το τελευταίο εκκαθαριστικό της εφορίας και μετά το Ταμείο μού υπολογίζει με βάση τα εισοδήματα προ φόρων, πόσα πρέπει να πληρώνω μηνιαίως. Το λεγόμενο φιρμάνι. Το καλό είναι, ότι το ποσό φέτος δεν ανέβηκε. Το κακό είναι, ότι δεν κατέβηκε. Μαζί με το φιρμάνι, στέλνουν μαζί και πόσο υπολογίζεται η σύντάξή μου, με βάση όσα έχω πληρώσει μέχρι τώρα στο Ταμείο. Αν, λοιπόν, κλείσω το γραφείο και σταματήσω τώρα να πληρώνω στο Ταμείο, μόλις πάω 67 χρονών, θα έχω να λαμβάνω μηνιαίως: Βέβαια, δεν σκοπεύω να σταματήσω να δουλεύω. Θέλω να έχω την υγεία μου και να δουλεύω στον επάγγελμα που αγαπώ, μέχρι να φτάσω στα 67. Έχω ακόμα 30 παραγωγικά χρόνια μπροστά μου, και, αν μέχρι τώρα, με λίγα χρονάκια εισφοράς, έχω σακουλιάσει € 315,10, τοτε σίγουρα προβλέπεται να έχω γερή σύνταξη. Που θα την ροκανίσω όμορφα και χλιδάτα σε ένα ελληνικό νησί. Έχω όμως το φόβο, ότι μπορεί να μην έχω την υγειά μου. Αν μού συμβεί κάτι αύριο; Αν δεν μπορώ να ασκήσω το επάγγελμά μου; Πώς θα ζήσω με € 310,10 το μήνα; Θα πάω να ζητήσω να με ταίσει η Πρόνοια; Δεν σπούδαζα τόσα χρόνια για να καταντήσω ζητιάνος στην Πρόνοια. Αλλά και εκεί να πάω, η Πρόνοια θα μου πει, πήγαινε κυρία μου πρώτα να φας όσα έχεις σε αποταμιεύσεις, πήγαινε να πουλήσεις τα κοσμήματα που έχεις, το σπίτι σου στην Ελλάδα, ξόδεψε τα χρήματα συνετά, και όταν σε μερικά χρόνια δεν έχεις στ' αλήθεια τίποτα, ξαναέλα. Για το λόγο αυτό, έχω κλείσει και μια ιδωτική ασφάλεια. Αν αύριο το πρωί πάθω κάτι και δεν μπορώ να ασκήσω το επάγγελμά μου, θα μου κόψει αναπηρική σύνταξη στα € 2.077,31. Αν δεν πάθω κάτι και φτάσω υγιής μέχρι τα 67, θα έχω και απο εκεί μια συμβολική συνταξούλα των € 360,43. Summa summarum, πληρώνω κάθε μήνα € 1.331,40 εισφορές μόνο για τη σύνταξη. Για μένα, είναι πολλά λεφτά. Σκέφτομαι, τι θα μπορούσα να κάνω με αυτά. Θα μπορούσα να τα βάζω στην άκρη. Μετά από 30 χρόνια, μαζί με τους τόκους, θα είχα ένα αξιοσέβαστο ποσό. Ή θα μπορούσα να τα ξοδέψω σε ταξίδια, να γυρίσω τον κόσμο όλο. Ή να τα ξοδέψω σε λούσα, δικά μου είναι, εγώ δουλεύω για να τα βγάλω. Αλλά, δεν το κάνω. Δεν το κάνω, γιατί έχω δει από πρώτο χέρι στη δουλειά μου πώς είναι να είσαι γέρος και άπορος, ή ανάπηρος και άπορος. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να πεινάς στα γεράματα. Και γι αυτό τα πληρώνω και σκάω. Εκεί που καθόμουν με το κομπιουτεράκι σκυμμένη και υπολόγιζα τα μηνιαία έξοδά μου, χτύπησε η πόρτα. Ήταν μια γνωστή Ελληνίδα, η μητέρα Τερέζα της ντόπιας ελληνικής κοινότητας, και μού έφερε έναν μπάρμπα πατριωτάκι να τον βοηθήσω, γιατί, όπως μού είπε ο ίδιος, "δεν του κόψανε καθόλου σύνταξη οι Φρίτσηδες". Ο μπάρμπας είχε έρθει εκείνα τα χρόνια μετανάστης. Δούλεψε λίγο στη φάμπρικα, αλλά παράτησε τη δουλειά, γιατί, "δεν ήταν σαν τους άλλους τους σκλάβους που δουλεύαν σαν τα σκυλιά για δυο φενίκια". Δούλεψε μετά σε όλες τις μεγάλες γερμανικές πόλεις, πότε εδώ και πότε εκεί, σε κουζίνες ή σερβιτόρος, πάντα αδήλωτος και ανασφάλιστος, η αμοιβή του "μαύρα". Ένα διάστημα είχε φύγει και Ελλάδα, πούλησε τα χωράφια των γονιών του στο χωριό, γύρισε πάλι πίσω, άνοιξε δικό του ελληνικό εστιατόριο, ούτε και εκεί φρόντισε να ασφαλιστεί, μετά βάρεσε πτώχευση, μετά ζούσε από την Πρόνοια. Και τώρα, έκανε αίτηση για σύνταξη. Και εγκρίθηκε. € 25,05. Τού ζήτησα αν μπορώ να βγάλω μια φωτό. "Δείχτα δείχτα μου λέει, να δουν τι τραβάμε εδώ στη Γερμανία!" . Με ρώτησε, αν μπορούμε να κάνουμε ένσταση. Προσπάθησα μάταια να του δώσω να καταλάβει, ότι η απόφαση ήταν σωστή. Τόσα πλήρωσε στο Ταμείο του, τόσα θα πάρει. Η απάντηση: "Τι ανάγκη έχεις εσύ;" και "Είσαι χειρότερη απ τους Γερμανούς". Τέλος πάντων, η κοπέλα που τον έφερε μού ζήτησε συγγνώμη και μού είπε ότι θα τον πάει κατ' ευθείαν στην Πρόνοια. Άλλος ένας τζίτζικας που δεν νοιάστηκε ποτέ για τίποτα και στα γεράματα θα τον ταίζουμε όλοι εμείς. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι εμείς οι εργαζόμενοι. Που πάμε στη δουλειά με πυρετό. Οι μανάδες που παρατάνε τα μωρά τους έξι εβδομάδων για να επιστρέψουν στη δουλειά (όχι, οι Γερμανίδες δεν είναι άπονες μάνες, έχουν και αυτές μητρικό ένστικτο). Οι πενηντάρηδες που χάνουν τη δουλειά τους και πάνε και δουλεύουν χαμάληδες. Όλοι μας. Σαν να μην έφτανε αυτό, ανοίγω για να ξεθυμάνω κάποιες ελληνικές σελίδες. Και μαθαίνω, ότι στην Ελλάδα η σύνταξη δεν υπολογίζεται με βάση πόσο έχει πληρώσει κάποιος στο Ταμείο του, αλλά αυθαίρετα. Και ότι κανένας πολιτικός δεν έχει τολμήσει να αγγίξει αυτό το ζήτημα. Κάποιοι που τόλμησαν να πουν το αυτονόητο, ότι η σύνταξη πάει αναλόγως με το πόσα πλήρωσες, μόνο που δεν λιντσαρίστηκαν. Στην πτωχευμένη Ελλάδα όλα αυτά. Που ζει με δανεικά. Που ζει μόνο από το έλεος των Ευρωπαίων συμπολιτών, που για ένα φιλότιμο δεν ήθελαν να αφήσουν τον ελληνικό λαό να πεινάσει. Φίλοι, σάς έχω νέα. Όσο και να αγαπάμε την Ελλάδα και να συμπονούμε τον ελληνικό λαό, κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να δουλεύει μέχρι τα 67 για να πληρώνει τους κηφήνες που δεν έχουν πληρώσει το ελάχιστο σε ένα ταμείο. Ή θα ξεφορτωθείτε τους κηφήνες, ή θα καταστραφείτε μαζί τους.

http://infognomonpolitics.blogspot.co.ke/

Από τη χώρα του Ορφέα στην ορχήστρα του Σύμπαντος. Μάνος Χατζιδάκις (Ξάνθη 1925 – Αθήνα 1994)

του Θανάση Μουσόπουλου

  Στο βιβλίο μου “Ξάνθη – Εκατό χρόνια Τέχνη του λόγου”, έκδοση
εφημερίδας ‘Εμπρός’, 1998, περιέχεται κείμενο του 1995 με τον παραπάνω
τίτλο. Τα βασικά σημεία του προ εικοσαετίας άρθρου θα χρησιμοποιήσω
στο  πρώτο, ενώ στο δεύτερο μέρος θα προσθέσω κάποια ενημερωτικά
μάλλον στοιχεία.
Από τη χώρα του Ορφέα στην ορχήστρα του Σύμπαντος
Μάνος Χατζιδάκις (Ξάνθη 1925 – Αθήνα 1994)
του Θανάση Μουσόπουλου
  Στο βιβλίο μου “Ξάνθη – Εκατό χρόνια Τέχνη του λόγου”, έκδοση
εφημερίδας ‘Εμπρός’, 1998, περιέχεται κείμενο του 1995 με τον παραπάνω
τίτλο. Τα βασικά σημεία του προ εικοσαετίας άρθρου θα χρησιμοποιήσω
στο  πρώτο, ενώ στο δεύτερο μέρος θα προσθέσω κάποια ενημερωτικά
μάλλον στοιχεία.
  Ποτέ, σε οποιαδήποτε αυτοβιογραφική του σημείωση, ο Μάνος Χατζιδάκις
δεν αποσιωπούσε το γεγονός ότι γεννήθηκε στην Ξάνθη, ότι εδώ πέρασε τα
πρώτα παιδικά του χρόνια, στα καλντερίμια της παλιάς πόλης, ότι εδώ
πήρε τα πρώτα μαθήματα μουσικής.
  Από τη χώρα του Ορφέα ξεκίνησε ο Μάνος τη μεγάλη και ωραία
περιπέτεια της ζωής του, “μουσικήν ποίει και εργάζου”. Μουσική με όλη
τη σημασία της λέξης. Συμπαντικός στη σκέψη και στη ζωή, συνολικός.
  Αυτό που λίγο προβάλλεται – ίσως γιατί είναι το πιο επικίνδυνο –
είναι το κοφτερό, το επαναστατικό του πνεύμα.
“Επαναστάτης με τη μουσική, με το λόγο του, με την πράξη του, με τη ζωή του”.
  Δεν είπε ότι ήταν στην Αντίσταση, στην ΕΠΟΝ. Και ποτέ, βέβαια, δε
ζήτησε ανταλλάγματα γι’ αυτό.
  Ο Κύκλος του στα χρόνια της Κατοχής: Οδυσσέας Ελύτης, Μάριος
Πλωρίτης, Γιάννης Τσαρούχης, Γιώργος Σεφέρης, Νίκος Γκάτσος.
  Προτού προχωρήσουμε σε ορισμένες στιγμές του επαναστατικού του
πνεύματος, να σημειώσουμε ότι η μητέρα του ήταν από την Αδριανούπολη,
κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανίτη, και ο πατέρας του από τη Μύρθιο
Ρεθύμνης – δύο άκρα του Ελληνισμού, της γνήσιας ελληνικής σκέψης.
  Ο ίδιος ο Μάνος μιλώντας για τον εαυτό του παρατηρεί:
 “Ως συμπεριφορά είμαι μεγαλοαστός. Ως καλλιέργεια είμαι ποιητής. Και
ως βαθύτερη ιδιοσυγκρασία είμαι λαϊκός”.
   Σύνθεση αντιθέτων.
   “Περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού”.
 Μέσα από τις αντιθέσεις, μέσα από τις διαρκείς ρήξεις προχώρησε.
   “Δεν είμαι φιλόσοφος, είμαι απλώς ένας ζωντανά σκεπτόμενος άνθρωπος”.
   Φεβρουάριος 1949, “Θέατρο Τέχνης”, ομιλία για το Ρεμπέτικο.
Συγκρίνει το πνεύμα του ρεμπέτικου με την αυστηρότητα του Βυζαντινού
μέλους, με το κάλλος του Δωρικού ρυθμού και αυτήν ακόμη τη
θρησκευτικότητα του Μπαχ…
 “Ο Βαμβακάρης, ο Παπαϊωάννου και ο Τσιτσάνης μου αποκάλυψαν το κλειδί
της επαφής με το Βυζάντιο και τη σύγχρονη Ελλάδα”.
   Βέβηλος, θα έλεγαν κάποιοι.
  “Το να θελήσει κανείς ν’ αγνοήσει την πραγματικότητα και, μάλιστα
του τόπου του, μόνον κακό του κεφαλιού του μπορεί να κάμει”.
  Είναι απλός και ειλικρινής πάντοτε. Αφοπλιστικός.
 “Υπήρχε μια εποχή που εμείς οι νέοι μετά τον πόλεμο ονειρευόμασταν
μια διαφορετική Ελλάδα, χωρίς περιορισμούς και όρια, δίχως σκηνικά. Η
πραγματικότητα μας διέψευσε”.
  Οι πλαστοί διαχωρισμοί δεν είχαν ποτέ για τον Μάνο νόημα.
  “Πιστεύω ότι ένας προοδευτικός αριστερός μ’ έναν προοδευτικό δεξιό
έχουν πολύ περισσότερα κοινά από ένα αριστερό μ’ έναν άλλο αριστερό ή
έναν δεξιό μ’ έναν άλλο δεξιό”.
  Καυστικός ήταν και για τους μηχανισμούς αλλοτρίωσης.
  “Η σειρά είναι οικογένεια, σχολείο. Από εκεί αρχίζει ο ευνουχισμός.
Μετά είναι ο στρατός, η αστυνομία, το Πανεπιστήμιο. Και μετά αρχίζουν
να σε επιβραβεύουν. Εάν επιζήσεις, σε εξορίζουν. Και πριν σ’
εξορίσουν, σε κάνουν γραφικό. Ο κίνδυνος είναι να σε κάνουν γραφικό”.
*
   Ο Μάνος Χατζιδάκις όλα όσα πίστευε, πάσχισε να τα κάνει έργο.
“Μουσικήν ποίει και εργάζου”. Μουσική, ποίηση, πολιτιστικά έργα
υποδομής.
  Από τη χώρα του Ορφέα στην ορχήστρα του Σύμπαντος.

 xanthipress.gr