Γελποιογραφια του ΚΥΡ

Σεξιστής, ρατσιστής, ομοφοβικός

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σ​​τη δικτατορία εχθρός της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης ήταν η λογοκρισία. Ακόμη και στις δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο η ελευθερία της έκφρασης είχε να αντιμετωπίσει τον πολιτικό, κοινωνικό και θρησκευτικό συντηρητισμό. Δεν είχε απαραιτήτως να κάνει με την ένταξη στην παράταξη της Αριστεράς. Παράδειγμα, η απόπειρα ορισμένων κύκλων της Εκκλησίας της Ελλάδος να αφορίσουν τον Καζαντζάκη εξαιτίας του έργου του «Τελευταίος Πειρασμός» που το τίμησε η Καθολική Εκκλησία με την καταχώρισή του στο Index των απαγορευμένων βιβλίων. Ο αφορισμός απεφεύχθη χάρη στον Πατριάρχη Αθηναγόρα ύστερα από παρότρυνση της βασίλισσας Φρειδερίκης. Ο Καζαντζάκης δεν ήταν αριστερός.
Αριστεροί δεν ήσαν ούτε ο Κάρολος Κουν ούτε ο Γιάννης Τσαρούχης ούτε ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρ’ όλ’ αυτά η παράσταση της κωμωδίας του Αριστοφάνη «Ορνιθες» απαγορεύθηκε από τον τότε υπουργό Προεδρίας Κωνσταντίνο Τσάτσο, έναν πνευματικό άνθρωπο σημαντικό που κανονικά θα έπρεπε να υπερασπιστεί την ελευθερία της έκφρασης. Αιτία, αν δεν κάνω λάθος, ήταν η μίμηση ενός ιερέα που έψελνε κάτι του Αριστοφάνη. Η παράσταση παρουσιάσθηκε αργότερα και αντιμετωπίσθηκε ως σταθμός για το θέατρό μας και όχι μόνον.
Μετά τη δικτατορία η κατάσταση αντεστράφη. Η ελευθερία της έκφρασης δεν είχε πλέον να αντιμετωπίσει καμία επίσημη λογοκρισία – εκτός, αν δεν κάνω πάλι λάθος, από τους περιορισμούς της νομοθεσίας περί προσβολής των ηθών. Οι μεταφράσεις των έργων του σκοτεινού μαρκησίου Ντε Σαντ οδηγήθηκαν δις στο εδώλιο, παρ’ όλ’ αυτά όμως συνέχισαν να πωλούνται στα βιβλιοπωλεία χωρίς περιορισμούς.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης έκανε την εμφάνισή της ενός άλλου τύπου λογοκρισία. Αυτή δεν είχε να κάνει με κρατικούς θεσμούς. Είχε να κάνει με τον κομφορμισμό της αριστερής ηγεμονίας. Βασιζόταν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και στη γενική διάθεση της κοινής γνώμης, κυρίως δε του αναγνωστικού κοινού, το οποίο δεν ανεχόταν παρεκτροπές από την ομαδοποίηση της σκέψης και της έκφρασης. Αν χαρακτηριζόσουν «αντικομμουνιστής», μπορεί να μην κινδύνευες να πας σε γκουλάγκ, είναι σίγουρο όμως ότι έχανες αναγνώστες, θεατές ή ακροατές. Θυμάμαι ακόμη και σήμερα την περίπτωση ενός ποιητή, μακαρίτη πια, που στις εκλογές του ’81 ήταν υποψήφιος με την Ε.Κ. του Γ. Μαύρου και είχε υπογράψει διακήρυξη διανοουμένων για ψήφο στο ΚΚΕ.
Οι πλατείες ήταν γεμάτες από άσματα του προοδευτικού λυρισμού ο οποίος ξεχείλιζε και από τις σελίδες των μυθιστορημάτων του συρμού. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ο «προσωπικός λόγος», αυτός που μιλούσε στο όνομα της ατομικής ευθύνης, άρα ήταν και αιρετικός, καταδικαζόταν στην αδιαφορία. Η δημιουργία πνιγόταν μες sτα μεταφρασμένα εγχειρίδια κοινωνιολογίας. Για να σε κρίνουν, κάπου έπρεπε να σε εντάξουν. Οταν βγάλαμε «Το Τέταρτο» με τον Χατζιδάκι, ο Βέλτσος, σε ένα από τα ελάχιστα υποτυπωδώς κατανοητά κείμενα της ζωής του, έγραψε ότι «με έναν χρυσό στυλογράφο Πάρκερ» προσπαθούσαμε να αλώσουμε τον πνευματικό κόσμο για χάρη των πολυεθνικών. Δυστυχώς οι πολυεθνικές αγρόν ηγόρασαν.
Πόσο έχει επηρεάσει τη σημερινή αγλωσσία του δημόσιου βίου το παρατεταμένο, και ανομολόγητο, καθεστώς της λογοκρισίας του προοδευτικού κομφορμισμού; Αρκεί μια περιήγηση στο Διαδίκτυο για να διαπιστωθεί η συλλογική λοβοτομή στο όνομα του «πολιτικώς ορθού». Ας τολμήσεις να χαρακτηρίσεις γυναίκα «καλλίπυγο» ή να πεις ότι τα δύο φύλα έχουν ίσα δικαιώματα αλλά δεν είναι ίδια, αμέσως χαρακτηρίζεσαι σεξιστής. Ας τολμήσεις να πεις ότι ανάμεσα στους πρόσφυγες κυκλοφορούν μετανάστες ή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά όλοι οι πολιτισμοί δεν είναι ισότιμοι, αυτομάτως γίνεσαι ρατσιστής. Ας τολμήσεις να πεις ότι δεν συμφωνείς με τον γάμο των ομοφυλοφίλων –όπως και πολλοί ομοφυλόφιλοι που ξέρω– ή διαφωνείς με την υιοθεσία παιδιών, αμέσως γίνεσαι ομοφοβικός. Οπως για το βλαμμένο που κρατάει μια μολότοφ στο χέρι, όποιος φοράει στολή είναι «γουρούνι» και «δολοφόνος».
Ο αυτοματισμός της σκέψης, στον οποίον στηρίζεται κάθε ολοκληρωτισμός, οδήγησε στην αποψίλωση της γλώσσας; Ή μήπως η συστηματική καταστροφή της γλώσσας, οργανωμένη από τη Μέση Εκπαίδευση, επέβαλε την απολυταρχία τής μη σκέψης; Οταν μιλάω για καταστροφή της γλώσσας δεν εννοώ τη σωστή γραμματική και το συντακτικό του γλωσσαμυντορικού φορμαλισμού. Εννοώ την αδυναμία της γλώσσας να παράγει σκέψη, κοινώς ακρίβεια σημασίας. Πόσα χρωστάει η αναξιοπιστία του δημόσιου βίου μας, απ’ την πολιτική ώς τα ΜΜΕ και τις καθημερινές συναλλαγές, στην ατιμία των λέξεων που χρησιμοποιούμε. Λέξεις χωρίς τιμή διότι έχουν χάσει τη σημασία τους.
Δεν είναι εντυπωσιακό ότι έξι χρόνια μετά την ομολογία της πτώχευσης δεν έχουμε ακόμη καταλάβει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Κι αντί να προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε καταφεύγουμε στους οικονομολόγους οι οποίοι πετούν αριθμούς όπως οι αστρολόγοι τους πλανήτες; Δεν έχουμε τις λέξεις, γιατί τις ευτελίσαμε. Και χωρίς λέξεις δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε τις έννοιες της αυτογνωσίας. Ο ένας είναι «φιλελεύθερος», ο άλλος «κρατιστής», κι οι δύο μαζί παπαγαλίζουν την ταυτότητά τους. Αλήθεια, μπορείτε να μου ορίσετε τη σημασία των λέξεων «Κεντροδεξιά» και «Κεντροαριστερά» στο σημερινό περιβάλλον;
Κι όταν λέμε ότι η κρίση είναι πολιτισμική, χρειαζόμαστε μια γλώσσα για να την κατανοήσουμε και σε πέντε έξι γενιές να την ξεπεράσουμε.

 http://www.kathimerini.gr

Ἀεροσκάφος εἰς τὸ Αἰγαῖον Πέλαγος καταπίπτει

Ἀεροσκάφος Α320 τῆς EgyptAir κατέπεσε χθὲς εἰς τὸ Αἰγαῖον Πέλαγος· τὸ ἀεροσκάφος ἀπὸ τοῦ Παρισίου ἐκπτόμενον τῇ Τετάρτῃ ἡμέρᾳ τῆς νυκτὸς πρὸς τὸ Καῖρο ἐκ τοῦ ῥαδάρος ἐξαίφνης ἠφανίσθη ὅτε ὑπὲρ τῆς νήσου Καρπάθου (νήσου τῆς Ἑλλάδος) ἐπέτετο. ἐν τῷ ἀεροσκάφει ἑξήκοντα ἓξ ἄνθρωποι ἐνῆσαν (πεντήκοντα ἓξ ἐπιβάται καὶ δέκα ἐργασταὶ τῆς EgyptAir). κατὰ τὸν τῆς EgyptAir φερέφωνον, ὁ μὲν κυβερνήτης ἐμπειρότατος ἦν, ἤδη γὰρ ἑξακισχιλίας ὥρας ἐμπειρίας ἔπραξεν, τὸ δὲ ἀεροσκάφος οὐδαμῶς ἀρχαῖον ἦν. τοῦ ἀγγέλματος περὶ τῆς συμφορᾶς ταχέως διασκεδασθέντος, Ἑλληνικαὶ μὲν νῆες καὶ Αἰγυπτικαὶ ἀποπλεύσασαι πρὸς τὸν τόπον ἔσπευσαν ἐν ᾧ πάντες νομίζονται τὸ ἀεροσκάφος καταπεσεῖν ἵνα σημεῖα εὕροιεν, ὅμως δὲ ουδεὶς ἐλπίζει περιόντας εὑρήσειν.

τὸ ἐρώτημα νῦν τόδε ἐστίν, πότερον ἡ αἰτία ἡ ταύτης τῆς συμφορᾶς τρομοκρατική τις ἐπιβολή ἐστιν ἢ τεχνικὸν ἁμάρτημα· πρῶτον μὲν εἶπον τινὲς ὅτι εἰκότως πάταξις γένοιτο ἐν τῷ ἀεροσκάφει, ἔπειτα δὲ εἶπον ἄλλοι ὅτι, εἰ πάταξις ἐγένετο, πολλοὶ ῥαδάρες τὴν θερμότητα ᾔσθοντο ἂν (ὃ οὐκ ἐγένετο). οἱ ἐν τέλει ἐν τῇ Γαλατίᾳ καὶ οἱ ἐν τῇ Αἰγύπτῳ οὐκέτι δημοσίους λόγους περὶ τούτου ἐποίησαν, μένουσι γὰρ ἕως τὰς οὕτω καλουμένας “μελαίνας θήκας“ ἂν εὑρῶσιν. 

 AKROPOLIS WORLD NEWS
 the site of world news in Ancient Greek

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια

«Το στεφάνι της σιωπής είναι στολίδι καλού ανθρώπου. Η φλυαρία όμως που αγγίζει την ηδονή, κακή παρέα είναι και ασθένεια για την πόλη» (Ευριπίδου Αντιόπη)

Θα σας έχει τύχει συζητώντας με κάποιον να αντιλαμβάνεστε πως δεν έχει ακούσει τίποτα απ’ όσα λέτε. Πως περιμένει απλώς να βάλετε την τελεία σας για να αρχίσει να λέει τα δικά του ή ακόμα χειρότερα, να σας διακόπτει για να πει τη δική του ιστορία. Δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με επιτυχία, ακόμα και με πολύ δικούς μας ανθρώπους, επειδή, όπως είπε ο Ευριπίδης, η «φλυαρία αγγίζει την ηδονή». Θέλουμε να διηγηθούμε αυτό που μας συνέβη, να εκφράσουμε τη γνώμη ή τους φόβους μας, να κομπάσουμε για κάποια επιτυχία μας, και ως ένα βαθμό είναι απολύτως φυσιολογικό. Γίνεται προβληματικό όταν θέλουμε να μιλάμε μόνο εμείς χωρίς ν’ ακούμε τον συνομιλητή μας και όταν μιλάμε μόνο για ζητήματα που δεν έχουν καμία αξία για κανέναν. Η επικοινωνία απαιτεί την εναλλαγή των ρόλων του πομπού και του δέκτη και διάκριση. Δεν λέγονται όλα τα πράγματα όλες τις ώρες, ακόμα και αν νιώθουμε πως ό, τι έχουμε να πούμε είναι πολύ σημαντικό.

Λόγια με μέτρο

Σήμερα λέμε «τα πολλά λόγια είναι φτώχια», αλλά στην αρχαία Αθήνα και στις υπόλοιπες ιωνικές πόλεις, τα λόγια ήταν ο πλούτος που οδήγησε στη δημοκρατία και στον πολιτισμό. Οι ομιλίες και οι αντιπαραθέσεις στην Αγορά, στην Εκκλησία του Δήμου και στα Δικαστήρια είναι ο θησαυρός της σκέψης που μας τρέφει έως σήμερα. Ακόμα όμως και οι Ίωνες, που αγαπούσαν τόσο τις φιλοσοφικές αναλύσεις και τις συζητήσεις στην Αγορά, δεν άντεχαν τον φλύαρο που δεν έχει να πει κάτι ωφέλιμο.

Να μερικές γνώμες:

Ο Απολλώνιος Τυανεύς παρατηρεί πως

«Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι είναι βραχυλογώτατοι»

Ο Δημόκριτος ταυτίζει τη φλυαρία με ένα άλλο βλαβερό ελάττωμα:

«Να μιλάς συνέχεια και να μην θέλεις να ακούσεις τίποτα είναι πλεονεξία»

Εξ άλλου η ίδια η φύση μας δείχνει τον δρόμο, αφού μας έδωσε δύο αυτιά για ν’ ακούμε και μία μόνο γλώσσα για να μιλάμε, όπως έλεγε ο Ζήνων ο Κιτιεύς. Αυτός είπε και τη φράση που λέμε και σήμερα:

«Αν συζητάς χωρίς να έχεις μουσκέψει τη γλώσσα στο μυαλό σου, ακόμα περισσότερα λάθη θα κάνεις μιλώντας».

Ο Κλεάνθης ο Στωικός συνήθιζε να παραμένει σιωπηλός και κάποιος ζήτησε να μάθει τον λόγο που δεν μιλά, αφού είναι ευχάριστο να συζητά κανείς με τους φίλους του. Κι εκείνος απάντησε

«Ευχάριστο είναι, αλλά όσο πιο ευχάριστο είναι τόσο περισσότερο οφείλουμε να το παραχωρούμε στους φίλους μας».

Οι πιο σιωπηλοί

Άλλοι απεχθάνονταν την πολυλογία ακόμα περισσότερο. Κάποιοι φιλόσοφοι επειδή θεωρούσαν πως τα λόγια εμποδίζουν την σκέψη και άρα την αναζήτηση της αλήθειας, και οι Δωριείς επειδή ήταν από τη φύση τους λιγομίλητοι. Από τους Δωριείς της Λακωνίας ονομάζουμε μέχρι σήμερα λακωνικότητα την ικανότητα να εκφράζεται κάποιος συνοπτικά.

Ο Διογένης ο κυνικός θεωρούσε την πολυλογία μεγάλο μειονέκτημα για έναν φιλόσοφο. Έτσι, όταν κάποιος από τους λεγόμενους «εριστικούς» κόμπαζε πως είναι φιλόσοφος, ο Διογένης του είπε:

«Λες πως φιλοσοφείς, βρε κακομοίρη, ενώ λυμαίνεσαι αυτό που είναι το βέλτιστο στη ζωή του φιλοσόφου», εννοώντας τη σιωπή.

Ο Πυθαγόρας εξέταζε με προσοχή κάθε υποψήφιο μαθητή του και απέρριπτε χωρίς δεύτερη συζήτηση κάποιον που είχε τη φήμη του πολυλογά. Αλλά κι εκείνοι που περνούσαν αυτό το προκαταρτικό στάδιο υφίσταντο διάφορες δοκιμασίες, η πιο δύσκολη από τις οποίες ήταν η «εχεμυθία», η πενταετής σιωπή! Με αυτή τη μέθοδο ο Πυθαγόρας ενίσχυε την ικανότητα αυτοελέγχου των μαθητών του, γιατί γνώριζε πως τίποτα δεν συγκρατείται δυσκολότερα από τη γλώσσα.

Για τους Σπαρτιάτες και τους Κρήτες, ο Πλάτων ισχυριζόταν πως ήταν οι πιο σοφοί από τους Έλληνες, επειδή έλεγαν πολλά με λίγα λόγια.

 «Και για να καταλάβετε ότι λέω αλήθεια πως οι Σπαρτιάτες έχουν μορφωθεί άριστα στη φιλοσοφία και τη ρητορική, σας λέω αυτό: αν κάποιος συζητήσει με τον τελευταίο από τους Σπαρτιάτες, θα του φανεί πως στα περισσότερα ζητήματα αυτός είναι ανίδεος. Έπειτα όμως, σ’ κάποιο σημείο της συζήτησης, θα ρίξει μία αξιόλογη φράση, σύντομη και γεμάτη δύναμη, σαν δεινός ακοντιστής, ώστε ο συνομιλητής του να μην φαίνεται κοντά του καλύτερος από μωρό παιδί»

Χαρακτηριστική για τη βραχυλογία των Σπαρτιατών είναι και η παρακάτω ιστορία:

Μία πολύ φτωχή πόλη απέστειλε κάποτε πρέσβεις στη Σπάρτη για να ζητήσουν σιτάρι. Ένας από αυτούς, εξηγώντας την αποστολή του φλυαρούσε ασταμάτητα. Όταν επιτέλους τελείωσε, οι Σπαρτιάτες του είπαν:

-Το τέλος του λόγου σου ήταν ακατανόητο κι εν τω μεταξύ ξεχάσαμε τι έλεγες στην αρχή.

Γύρισαν με άδεια χέρια πίσω στην πόλη τους οι πρέσβεις και διηγήθηκαν τι τους συνέβη. Ο επόμενος πρέσβης εμφανίστηκε απλώς στη συνέλευση των Σπαρτιατών κρατώντας αδειανούς σάκους και είπε απλώς «Οι σάκοι είναι αδειανοί, γεμίστε τους!»

Οι Σπαρτιάτες, αφού γέμισαν τους σάκους, είπαν στον πρέσβη:

-Δεν υπήρχε λόγος να πεις πως οι σάκοι ήταν αδειανοί, το είδαμε. Ούτε χρειαζόταν να μας πεις να τα γεμίσουμε, ήταν προφανές πως αυτό ζητούσατε. Φροντίστε να μιλάτε λιγότερο.

Μπορεί σε κάποιους ο Πυθαγόρας και οι Λάκωνες να φαίνονται υπερβολικά αυστηροί. Μπορεί ακόμα να θεωρούμε σήμερα πως μιλώντας πολύ, απλώς εκφράζουμε πιο αναλυτικά τη σκέψη μας και επικοινωνούμε καλύτερα. Πάντως εμείς θα σας αφήσουμε με την εξομολόγηση του ποιητή Σιμωνίδη από την Κέα:

«Ποτέ δεν μετάνιωσα επειδή έμεινα σιωπηλός, ενώ πολλές φορές μετάνιωσα που μίλησα»

 http://www.grethexis.com

ΕΙΚΟΣΙ ΝΗΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ! Ιταλικοί χάρτες-φωτιά!

 Χαστούκι-τρόμου για την τουρκική επιθετικότητα αποτελούν Ιταλικοί Χάρτες - ντοκουμέντα, που όχι μόνο επιβεβαιώνουν περίτρανα τα εθνικά μας δίκαια, όχι μόνο κατοχυρώνουν απόλυτα την ελληνική κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων, όχι μόνο καθορίζουν σαφέστατα την θαλάσσια συνοριακή γραμμή Ελλάδας - Τουρκίας, αλλά και καταδεικνύουν ότι οι Τούρκοι μας χρωστούν από πάνω είκοσι νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται πλάι στις Μικρασιατικές ακτές!

ΙΤΑΛΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ Τα Δωδεκάνησα είχαν περάσει στην στυγνή Ιταλική Κατοχή το 1912 ως το 1947, που αποδόθηκαν από τους Συμμάχους πανηγυρικά στην αγκαλιά της μητέρας Ελλάδα, νικήτριας της Ιταλίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων στις 10-2-1947!

 Συγκεκριμένα στο άρθρο 14, παράγραφος 1, αναφέρεται ρητά:

«Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον,Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λιψόν, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας»!

ΟΙ ΙΤΑΛΙΚΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ - 1929

Οι παρόντες χάρτες είχαν σχεδιαστεί επισήμως από τους Ιταλούς κατά την διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής της Δωδεκανήσου και δείχνουν ποια νησιά του ΝΑ Αιγαίου ΔΕΝ ανήκαν τότε στην Τουρκία και άρα δεν μπορούν να ανήκουν και σήμερα, επειδή εκχωρήθηκαν επ΄ ακριβώς από την Ιταλία στην Ελλάδα!

  Α. Ο πρώτος ιταλικός χάρτης μάλιστα φέρει την πλέον έγκυρη υπογραφή του "Ιταλικού Υπουργείου Αποικιών" και κυκλοφόρησε το 1929 σε ιταλική κάρτ - ποστάλ στα Δωδεκάνησα, στα πλαίσια της ιταλικής κατοχικής πολιτικής και δείχνει με μαύρη διακεκομμένη γραμμή την θαλάσσια μεθόριο με την Τουρκία, που κόβει τα πόδια στην Άγκυρα!

  Β. Ο δεύτερος ιταλικός χάρτης, εκτυπωμένος στο Μιλάνο, επίσης το 1929, είναι απόλυτα βασισμένος στον πρώτο και περιέχει περισσότερες και ευκρινέστερες λεπτομέρειες, που μπορούμε να δούμε σε δύο τμήματα.

   Στο επάνω τμήμα του Β Ιταλικού Χάρτη του 1929, φαίνεται αναγράφεται ολοκάθαρα ότι το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι και οι Βραχοσίδες Ίμια (Λιμνιά) είναι εκτός Τουρκίας, εντός τότε Ιταλικής Κατοχής και εντός πια της Ελλάδος στην οποία εκχωρήθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη και υπογραφή της Ιταλίας και των Συμμάχων!
  Όμως εδώ βλέπουμε καθαρά και την πρώτη μεγάλη έκπληξη, καθώς η νήσος Αρκός (τ. Καρά Αντά) που βρίσκεται μπροστά από την Αλικαρνασσό (τ. Μποντρούμ) ΔΕΝ είναι τουρκική, αλλά υπό Ιταλική Κατοχή και άρα ελληνική!

   Στο κάτω τμήμα του Β Ιταλικού Χάρτη του 1929, φαίνεται επίσης ολοκάθαρα ότι τα νησιά Ρω (Άγιος Γεώργιος), Μεγίστη (Καστελόριζο), Υψηλή (Στρογγύλη) είναι εκτός Τουρκίας, εντός τότε Ιταλικής Κατοχής και εντός πια της Ελλάδος στην οποία και εκχωρήθηκαν!

Αλλά εδώ βλέπουμε και τις υπόλοιπες εκπλήξεις, καθώς τα νησιά Βόλος (Κάτω Βόλος), η Αλιμεντάρια και η Καράβολα (τ. Κέκοβα, πλάι στα υποθαλάσσια ερείπια της αρχαίας μας Δολίχης ή Δολιχίστη) ΔΕΝ είναι τουρκικά, αλλά υπό Ιταλική Κατοχή και άρα ελληνικά!

   ΣΥΝΘΗΚΗ ΛΩΖΑΝΗΣ 1923

   Μετά ττις Γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων και την Μικρασιατική μας Καταστροφή, νιώθοντας ενισχυμένη η Τουρκία, άρχισε να διαμαρτύρεται για την ιταλική κατοχή των παραπάνω (με κόκκινο) πλαϊνών στην Μικρασία νησιών, προβάλλοντας παράνομα την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, που θεωρεί τουρκικό νησί όποιο βρίσκεται σε απόσταση 3 μιλίων από τις ακτές της, με εξαίρεση όμως άλλης "αντιθέτου διατάξεως" της ίδιας Συνθήκης.

  Άρθρο 12 Συνθήκης της Λωζάνης;

«Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν».

   Η "αντίθετη διάταξη" όμως είναι στο άρθρο 15 και περιέχει τη συγκλονιστική παραίτηση της Τουρκίας από όλα τα Δωδεκάνησα:

   Άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης:

«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό την Ιταλίαν και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου»! (Η Τουρκία επειδή δεν αναφέρονται ρητά τα Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι επικεντρώνει σε αυτά την αιχμή των διεκδικήσεών της, αφού "γκριζάρισε" πρώτα  τα Ίμια)

   Τι σημαίνει αυτό; Ότι το 1923 που υπογράφεται η Λωζάνη, η Ιταλία κατέχει ήδη τα Δωδεκάνησα, νησιά, νησίδες, βραχονησίδες, όπως φαίνονται στους παραπάνω χάρτες και άρα η Τουρκία αποδέχεται με την υπογραφή της την παραπάνω τότε κυριαρχία.

  Αργότερα μετανιώνει και αρχίζει να προβάλει το άρθρο 12 (τα εντός 3 μιλίων νησιά), αποσιωπώντας το άρθρο 15 με το οποίο παραιτείται κάθε διεκδικήσεως επί των Δωδεκανήσων.

   ΙΤΑΛΟ-ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ 1932

  Έτσι πιέζοντας, καταφέρνει να πείσει την Ιταλία να της παραχωρήσει μια σειρά νησιών (με κόκκινο στους χάρτες), τα οποία δεν της ανήκαν και τα οποία παραχωρήθηκαν τελικά κατά παράβασης της Λωζάνης. Τα νησιά αυτά είναι τα παρακάτω 20, όπως αναφέρονται στην επισήμως υπογεγραμμένη  Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία της 4ης Ιανουαρίου 1932:

"Volo (Gatal-Ada), Ochendra (Uvendire), Fournachia (Furnakya), Kato Volo (Katovolo), Prassoudi (Prasudi) (soyth-east of Catovolo). The islets of Tchatallota, Pighi, Nissi-Tis-Pighi, Agricelia reef, Proussecliss (rock), Pano Makri, Kato Makri (including the rocks), Marathi, Roccie Voutzaky (Rocci Vutchaki), Dacia (Dasya), Nissi-Tis Dacia, Prassoudi (north of Dacia), Alimentarya (Alimentaria), Caravola (Karavola)". Και το "Kara-Ada" (σ.σ. Αρκός) στον κόλπο της Αλικαρνασού!

Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, όλα σχεδόν τα παραπάνω ονόματα είναι ελληνικά, κάτι που δείχνει την αδιάκοπη ελληνικότητα των νησιών αυτών, τα οποία παραχωρήθηκαν από την Ιταλία προς την Τουρκία παρανόμως, αφού η Τουρκία με το άρθρο 15 της Λωζάνης είχε παραιτηθεί κάθε δικαιώματος προς αυτά και τα Δωδεκάνησα γενικά!

20 ΝΗΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Η Τουρκία συνυπέγραψε τότε με την Ιταλία το συμπληρωματικό Πρωτόκολλο της 28ης Δεκεμβρίου 1932, με το οποίο καθοριζόταν επ΄ ακριβώς από κοινή επιτροπή και δια 37 σημείων, τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων και Τουρκίας, με ρητή αναφορά και στα Ίμια (τ. Καρντάκ) να ανήκουν στη Δωδεκάνησο!

Η Τουρκία όμως και πάλι τώρα - ισχυρότερερη παρά ποτέ - έχει μετανιώσει για εκείνες τις Συμφωνίες και τα Πρωτόκολλα και ζητά να μας πάρει τα μη ρητώς αναφερόμενα στο άρθρο 12 της Λωζάνης Δωδεκάνησα, ήτοι Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Ίμια και άλλα, διαμελίζοντας την Ελλάδα στο Αιγαίο! Έτσι η Άγκυρα, έχει παραχώσει τις παραπάνω Ιταλο-Τουρκικές Συμφωνίες, τις οποίες θεωρεί διμερείς και όχι επισήμως διεθνείς, υποσκάπτοντας εσκεμμένα την αδιαμφισβήτητη ισχύ και το κύρος τους!

Όμως η Ελλάδα, όπως αποκαλύπτει σήμερα το ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ, έχει το μεγάλο όπλο να απαντήσει πλέον στην κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα στα Δωδεκάνησα! Πώς; Προσφεύγοντας στα Διεθνή Δικαστήρια και ζητώντας την απόδοση των 20 αυτών νησίδων, ως παρανόμως εκχωρηθέντων - κατά παράβαση του άρθρου 15 της Λωζάνης - από την Ιταλία στην Τουρκία!

  ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

 Το δε Διεθνές Δικαστήριο τότε δύο αποφάσεις μπορεί να βγάλει:

1. Ή θα δικαιώσει την Ελλάδα, προτάσσοντας την ισχύ της Λωζάνης και ακυρώνοντας την Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία

2. Ή θα διατηρήσει μεν την ισχύ της Λωζάνης, αλλά θα αναγνωρίσει και την Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία του 1932 και το συμπληρωματικό Πρωτόκολλό της, σαν οικοιοθελή παραχώρηση της Ιταλίας προς την Τουρκία..

  Στην μεν πρώτη περίπτωση η Τουρκία ηττάται συντριπτικά και επιβεβαιώνεται Διεθνώς και Νομικώς ότι ουδένα δικαίωμα έχει επί των Δωδεκανήσων, τα οποία εκχωρήθηκαν τελικά από την Ιταλία στην Ελλάδα! Η Ελλάδα θα κερδίσει τότε 20 ακόμη νησιά, τα οποία θα έχει κάθε άνεση να διαπραγματευτεί με μεγαλοκαρδία, προκειμένου να εξασφαλίσει την άρση των τουρκικών προκλήσεων και την αναγνώριση εθνικού μας χώρου, FIR και συνόρων....

Στην δε δεύτερη περίπτωση, θα αναγνωριστεί Διεθνώς και δεσμευτικώς η ισχύς της Ιταλο-Τουρκικής Συμφωνίας και του συμπληρωματικού της Πρωτοκόλλου του 1932, όπου ορίζονται ρητώς και επ΄ ακριβώς τα θαλάσσια σύνορα και η κυριαρχία επί νήσων, νησίδων, βραχονησίδων, μετατρέποντας την διμερή Συμφωνία σε Διεθνώς κατοχυρωμένη, επίσημη και ενεργή! Οπότε θα πρόκειται για επίσης μεγάλο νομικό και διπλωματικό θρίαμβο της Ελλάδας, στερώντας κάθε δικαιώματος την Τουρκία επί των Δωδεκανήσων!

Χρειάζεται λοιπόν μόνο τρόπος και όχι κόπος... Και φυσικά διαρκής ετοιμότητα, επαγρύπνηση, ισχυρή εθνική παιδεία και Άμυνα, με αγορές νέων εξελιγμένων οπλικών συστημάτων που προσδίδουν σαφή και διαρκή ποιοτική υπεροχή στην χώρα μας, η οποία μπορεί να επικαλεστεί ανά πάσα στιγμή τον τουρκικό κίνδυνο - απειλή, για να αναστείλει το Μνημόνιο και να στραφεί σε εξοπλισμούς με εγχώρια συμπαραγωγή και συναρμολόγηση, εγχώρια ανάπτυξη και εθνική ταυτότητα και ενότητα.

 

http://noiazomaiblog.blogspot.gr/2016/03/blog-post_10.html

Ο κόφτης και ο ξύστης

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη (15.05.16)

 http://www.kathimerini.gr