ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕ ΤΟ ΑΣΥΛΟ!

http://atheofobos2.blogspot.gr/

Παιδικά όνειρα

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Αν έλεγε ο Τζορτζ Μπους ο Β΄, για παράδειγμα, ή ο Βλαντιμίρ Πούτιν ότι το παιδικό του όνειρο ήταν ν’ ανέβει προσκυνητής στην Ακρόπολη, οι πιθανότητες να τον πιστέψουμε δεν θα ήταν πολλές. Πρώτα θα σκεφτόμασταν ότι πρόκειται για εθιμοτυπική κολακεία κι ύστερα οτιδήποτε άλλο· κι αυτό ανεξάρτητα από την παιδεία ενός εκάστου. Κι αν το έλεγε ο Ντόναλντ Τραμπ, μάλλον θα μας έρχονταν στη μνήμη οι δηλώσεις που διαδόθηκε πως είχε κάνει ο θηριώδης μπασκετμπολίστας Σακίλ Ο’ Νιλ επιστρέφοντας στην πατρίδα του, έπειτα από ένα διαφημιστικό ταξίδι στην Ελλάδα: «Ακρόπολη; Οχι, σε κλαμπ με τέτοιο όνομα δεν με πήγαν».

Το πλεονέκτημα του Μπαράκ Ομπάμα, το επικοινωνιακό του χάρισμα, όπως λένε, είναι ότι γίνεται πιστευτός είτε για το χρέος και το προσφυγικό μιλάει είτε για τον Αισχύλο και τον Θουκυδίδη, για τον Λεωνίδα τον Ρόδιο και τον Μάικλ Φελπς ή για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που τα τελευταία χρόνια αποτελεί τον σπουδαιότερο ίσως πρέσβη της Ελλάδας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τις παλάμες τού «Greek Freak» είχε συγκρίνει άλλωστε τις δικές του ο Ομπάμα, στο Μιλγουόκι, για να αποδεχθεί στο τέλος κατάπληκτος την ήττα του. Οταν λέω «γίνεται πιστευτός», εννοώ πως τα λεγόμενά του, το ύφος, το βλέμμα του, πείθουν ότι όποια κι αν ήταν η συνδρομή συμβούλων και κειμενογράφων, γνωρίζοντας πόση βαρύτητα προσδίδει το αξίωμά του στον λόγο του στρώνεται και διαβάζει· για να πρωτομάθει κάποια πράγματα ή για να φρεσκάρει τις γνώσεις του. Δεν το κάνουν πολλοί.

Θα πρέπει, πάντως, να θεωρήσουμε βέβαιο ότι το παιδικό όνειρο του Ομπάμα δεν αφορούσε μια Ακρόπολη κλειστή και περιφρουρημένη μέσα σε μια Αθήνα επίσης αστυνομοκρατούμενη και πρακτοροκρατούμενη, ακυρωμένη δηλαδή, με τον δήμο της εκτοπισμένο επί διήμερο από την ίδια του την πόλη. Μάλλον θα προτιμούσε να περπατήσει σε όλον τον χώρο ελεύθερος, άσημος, ένας απ’ όλους. Και να συναντηθεί στον βράχο όχι φυσικά με φιλοπερίεργους επικούρειους και στωικούς φιλοσόφους, όπως ο Παύλος κάποτε, αλλά με τυχαίους Αθηναίους. Με πολίτες δηλαδή, όχι με κουμπωμένους επίσημους ή με «την αθηναϊκή αφρόκρεμα» που μας είπαν τα κανάλια ότι βρέθηκε στο Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος». Θα έπιανε λοιπόν πρόθυμα κουβέντα μαζί τους και για την Ελλάδα και για την παγκοσμιοποίηση και για τη δημοκρατία, με το δεδομένο ότι, όπως είπε στην ομιλία του, κρίνει τον τίτλο «πολίτης» σπουδαιότερο από κάθε άλλον. Ισως τότε ένιωθε βαθύτερα τι σημαίνει «φιλοξενία», «φιλότιμο» και «δήμος».

Οι λέξεις αυτές υπήρξαν κάποια από τα κλειδιά της ομιλίας του Μπαράκ Ομπάμα. Και μαζί τους οι έννοιες «λογοδοσία» και «δικαιοσύνη», σαν τα ονόματα των φαρμάκων που ίσως ανανέωναν και ενίσχυαν τη συνεχώς συρρικνούμενη δημοκρατία. Η οκταετής εξουσία του όμως, η οποία ακύρωσε πολλές εξαγγελίες του, θα τον δίδαξε ότι ένας τέτοιος κόσμος είναι ανέφικτος. Εξ ου και ο μελαγχολικός τόνος του αποχαιρετιστήριου λόγου του.

 http://www.kathimerini.gr

Γιατί γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Οι περισσότεροι εκ των πανηγυριστών των ημερών υποθέτω ότι θεωρούν πως στο Πολυτεχνείο εορτάζεται η πτώση της χούντας. Κρίνοντας από τα συμφραζόμενα τουλάχιστον, από το περίφημο σύνθημα των «Αγανακτισμένων», κατά το οποίο «η χούντα δεν έπεσε το ’73». Είναι γεγονός. Η χούντα δεν έπεσε το ’73, το Πολυτεχνείο οδήγησε στην ανατροπή του Παπαδόπουλου και στη σκλήρυνση του καθεστώτος από τον Ιωαννίδη με συνέπεια την κυπριακή τραγωδία και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τη χούντα την έριξαν οι καταστάσεις που η ίδια δημιούργησε και δεν είχε τη δύναμη ούτε το μυαλό να τις διαχειρισθεί. Δεν την έριξε καμιά λαϊκή εξέγερση. Το συμπέρασμα είναι ότι οι περισσότεροι στο Πολυτεχνείο γιορτάζουν χωρίς να ξέρουν τι γιορτάζουν.
Ποιοι και πόσοι συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο; Σύμφωνα με τις δηλώσεις, πρέπει να συμμετείχαν γύρω στα έντεκα εκατομμύρια Ελληνες, μαζί με τη Μαρία Δαμανάκη έντεκα εκατομμύρια και ένας. Είναι το δεύτερο στοιχείο που στηρίζει τον μύθο του Πολυτεχνείου και, μέσω αυτού, τον μύθο της αντίστασης κατά της χούντας. Οσοι μιλούν για «παλλαϊκή» αντίσταση κατά της δικτατορίας, φέρνουν ως παράδειγμα το Πολυτεχνείο. Ιδρώσαμε να συμφωνήσουμε στον αριθμό των θυμάτων, δεν θα μάθουμε ποτέ όμως πόσοι, έστω περίπου, συμμετείχαν. Για τον απλούστατο λόγο ότι για τη γενιά μου θεωρείται τουλάχιστον απρεπές να μην έχεις συμμετάσχει στο Πολυτεχνείο.
Σε τι ωφελεί ο εορτασμός; Κατ’ αρχάς στην εκποίηση της ιδεολογικής πραμάτειας από τους μικροπωλητές των οργανώσεων που στήνουν την κουρελαρία τους στα κάγκελα. Η αυξημένη κίνηση ωφελεί και τους Αφρικανούς που πωλούν λαθραία τσιγάρα στη Στουρνάρη. Ωφελεί και τις φυλές των Εξαρχείων, που έχουν την ευκαιρία να σπάσουν και να κάψουν – ένα μικρό bonus στο μεροκάματό τους. Ωφελεί, τέλος, τον κ. Βούτση, ο οποίος δήλωσε χθες ότι σήμερα που η Δημοκρατία ταλαιπωρείται ανά τον κόσμο το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Το μήνυμα είναι τόσο δημοκρατικό ώστε πήγε να καταθέσει στεφάνι στην κεφαλή του ιστορικού Σβορώνου οκτώ η ώρα το πρωί, ώστε να μην έχουν ξυπνήσει οι μπαχαλάκηδες από το γλέντι με τα κοκτέιλ μολότοφ της παραμονής. Σημειωτέον ότι ο Σβορώνος, σημαντικός διανοητής, δεν είχε καμία σχέση με το Πολυτεχνείο, χάρη όμως στον γλύπτη Μέμο Μακρή αυτόν σκεπάζουν με στεφάνια.
Ο εορτασμός του Πολυτεχνείου είναι ένα από τα μεταπολιτευτικά ταμπού. Ενα στερεότυπο της ενιαίας σκέψης που μεγεθύνει τις αληθινές του διαστάσεις. Ούτε η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία προσφέρει κάτι στη μνήμη της δημοκρατίας, ούτε η απομίμηση της παρέλασης με τη σημαία, ούτε τα συνθήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο του 2016. Ενας φόρος τιμής στους νεκρούς των ημερών εκείνων θα ταίριαζε πολύ περισσότερο στην περίσταση. Ει δυνατόν, σιωπηρός. Τα υπόλοιπα ενισχύουν τα σύνδρομα μιας κοινωνίας η οποία, απογοητευμένη από τον εαυτό της, αντί να καλλιεργεί τη μνήμη της, την αποθεώνει. Μιας κοινωνίας γερασμένης.

 http://www.kathimerini.gr/

TO POLYTEXNEIO "ZEI"