Οταν με νόμο κατασφαλίζεται η ανομία

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο ​​όρος «νομιμοποίηση αυθαιρέτων» συνιστά νοηματική αντίφαση, δηλαδή παραλογισμό, α-νοησία, αναιρεί τη δυνατότητα συν-εννόησης. Μιλάμε για «αντίφαση», όταν δύο έννοιες ή κρίσεις αλληλοαναιρούνται, αποκλείουν νοηματικά η μία την άλλη: Ενας «αθώος ένοχος» ή ένα «ξύλινο σίδερο» ή ένας «ευφυής ηλίθιος» είναι λεκτικά σχήματα χωρίς νόημα, σημαίνοντα χωρίς σημαινόμενο.
«Αυθαίρετο» χαρακτηρίζουμε το προϊόν της αυτο-αίρεσης: μιας εκλογής-επιλογής που κάνει ένα άτομο από μόνο του, και μόνο για τον εαυτό του, αγνοώντας - παραβλέποντας τη γνώμη, την κρίση, την ανάγκη, την αρέσκεια ή απαρέσκεια όλων των άλλων ατόμων με τα οποία συμ-βιώνει. «Αυθαιρεσία» είναι και η αγνόηση - παράβλεψη από το άτομο των νόμων, των κανόνων, των συμβάσεων που συγκροτούν το «Δίκαιο» μιας οργανωμένης συλλογικότητας. Παρακάμπτονται όλα όσα χαλιναγωγούν τη θηριώδη ιδιοτέλεια του ανθρώπου, όλα όσα κάνουν εφικτή τη συνύπαρξη, την «κοινωνίαν της χρείας», των αναγκών και στοχεύσεων της συνύπαρξης.
Επομένως η αυθαιρεσία, ως έμπρακτη άρνηση του κοινωνικού γεγονότος και της λογικής συν-εννόησης που το καθιστά εφικτό, δεν είναι ποτέ δυνατό να «νομιμοποιηθεί», να ενταχθεί στις θεσμικές προϋποθέσεις συγκρότησης της συλλογικότητας. Μια οργανωμένη σε «κράτος» κοινωνία μπορεί να χορηγήσει «χάρη» σε έναν εγκληματία, αλλά η «χάρη» δεν συνιστά νομιμοποίηση της εγκληματικής του αυθαιρεσίας. Η «χάρη» δίνεται ως αναγνώριση και ενίσχυση της προσπάθειας του εγκληματία να επανενταχθεί στην κοινωνία των σχέσεων, να παραιτηθεί από την ιδιοτέλεια που τον ώθησε στην αυθαιρεσία.
Κοντολογίς, ένα κράτος που χορηγεί «νομιμοποίηση» της αυθαιρεσίας (και μάλιστα έναντι χρηματικού ανταλλάγματος) έχει πάψει να συνιστά οργανωμένη «πολιτική» κοινωνία, έχει ενδώσει στον παραλογισμό, δηλαδή στην απανθρωπία, στη νομοτέλεια των ενστίκτων – λειτουργεί σαν ζούγκλα συμφερόντων. Πώς είναι νοητό και λογικό να τιμωρείται, με μη αναιρέσιμες ποινές, η καταπάτηση ιδιωτικής περιουσίας, και η προκλητική κλοπή κοινωνικής περιουσίας να «νομιμοποιείται»; Πώς είναι δυνατό να λειτουργήσει αποτελεσματικά και να επιβιώσει ιστορικά μια οργανωμένη συλλογικότητα, που στήνει μνημεία και τιμά με λεκτικούς διθυράμβους όσους πολίτες θυσίασαν τη ζωή τους υπερασπίζοντας την πάτρια γη, και την ίδια ώρα να «νομιμοποιεί» την ποταπή κατεργαριά κάθε αδίστακτου σε ιδιοτέλεια ατόμου, που ιδιοποιείται αδιάντροπα την ίδια αυτή πάτρια γη;
Η συνείδηση προτεραιότητας του «δημοσίου συμφέροντος» έναντι της ιδιοτελούς κατασφάλισης λειτουργεί, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης, σαν μέτρο διαβάθμισης των επιτευγμάτων ανθρώπινης καλλιέργειας (πολιτισμού λέμε σήμερα). Και αυτό, επειδή η προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας είναι δείχτης ελευθερίας από τις αναγκαιότητες των ενστικτωδών ενορμήσεων. Η προτεραιότητα του «εμείς» και όχι του «εγώ», προτεραιότητα της ελευθερίας έναντι της αναγκαιότητας, γεννάει και τη συνείδηση του «κοινού καλού», των «κοινών (κοινωνούμενων) αγαθών», της «κοινωνικής περιουσίας».
Για τον Ελληνισμό, η συνείδηση της γης ως κοινωνικής περιουσίας πρέπει να χάθηκε στους αιώνες της σκλαβιάς, στη μακρά διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια (όχι δέκα ή είκοσι) οι Τούρκοι αγάδες και πασάδες μοιράζονταν μεταξύ τους τις εκτάσεις της κατακτημένης χώρας και χάριζαν γη, αφειδώλευτα, για να ανταμείψουν όσους αυτοί ευνοούσαν. Δυστυχώς την ίδια λογική, του επικυρίαρχου Τούρκου, ακολούθησαν και οι ηγεσίες (δοτές ή εκλεγμένες) στο απελεύθερο μεταπρατικό μας κρατίδιο: Μεγάλες εκτάσεις γης δίνονταν ως αντάλλαγμα για στρατιωτικές υπηρεσίες ή και για ιατρικές προς τον βασιλέα φροντίδες.
Ισως έτσι να γεννήθηκε η αυτονόητη εντύπωση ότι η ελληνική γη δεν είναι κοινωνική περιουσία των Ελλήνων, αλλά φέουδο που το νέμεται η εκάστοτε εξουσία. Επομένως, κάθε λωποδυσία - σφετερισμός - ιδιοποίηση γης από τον αετονύχη ιδιώτη δεν είναι παραλογισμός αυθαιρεσίας, αλλά άμυνα αυτοπροστασίας, ίσως και μια μορφή «αντίστασης» στην ασυδοσία της εξουσίας.
Η πρώτη επίσημη «νομιμοποίηση» αυθαίρετων κτισμάτων στο ελλαδικό κράτος έγινε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών το 1968, με τον αναγκαστικό νόμο 410. Από τότε και μέχρι σήμερα, κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, το κόμμα που κυβερνάει εξαγοράζει ψήφους «νομιμοποιώντας» αυθαίρετα. Κάθε ελληνόφωνος αγύρτης ξέρει με βεβαιότητα πως, αν έχει προλάβει να βάλει στέγη σε οποιουδήποτε μεγέθους οικοδόμημα σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνικής γης (ακόμα και στην πιο ονειρική παραλία ή στην καρδιά πευκοδάσους), το κτίσμα του θα «νομιμοποιηθεί» προεκλογικά έναντι ψιχίων «προστίμου».
Το ξέρουν όχι μόνο οι ιδιώτες αγύρτες, αλλά και τα οργανωμένα κυκλώματα «real estate»(!) του υποκόσμου. Που σχεδιάζουν, έγκαιρα, ποια δάση θα πυρπολήσουν, πώς θα πετύχουν τον αποχαρακτηρισμό τους, πώς θα τα μπακλαβαδιάσουν σε οικόπεδα, πώς θα «μπαζώσουν» ρέματα για οικοδόμηση. Το έγκλημα της «νομιμοποίησης» των αυθαιρέτων γεννάει όχι «βολεμένους» μεσάζοντες ή μικροαπατεώνες «καταπατητές» – γεννάει κροίσους, απίστευτο χρήμα. Τους διακινητές ναρκωτικών τους λογαριάζουμε ανθρωπόμορφα κτήνη: δολοφονούν την ανθηρή νιότη, την ανεπανάληπτη ομορφιά που είναι η εφηβεία με τα όνειρα. Οσοι πρακτορεύουν τη «νομιμοποίηση» των αυθαιρέτων, από τον κομματάρχη πρωθυπουργό ώς τον ημιπαράφρονα εμπρηστή και τον κτηνώδη «εργολάβο», εγκληματούν σε βάρος του ανθρώπινου είδους: Διότι, το κόσμημα της υδρογείου, η Αττική, η παράλια μέθη ομορφιάς: βόρεια ακτή της Κρήτης, το θάμβος του κάλλους των αιγαιοπελαγίτικων νησιών, δεν θα ξαναϋπάρξουν πια, όλα εκπορνεύτηκαν από το κιτσαριό της τουριστικής βαναυσότητας.
Ρεφραίν: Η δημοκρατία είναι κατόρθωμα πολιτών, όχι συνταγή για ανδράποδα.

http://www.kathimerini.gr/

Καρλ Γιουνγκ | Οι 4 τύποι γυναικών

1. Γυναίκα με Υπερτροφία του Μητρικού Στοιχείου

Ο Καρλ Γιούνγκ γράφει: "Η υπερβολική ανάπτυξη της θηλυκής πλευράς, σημαίνει μια ενίσχυση όλων των θηλυκών ενστίκτων και πάνω απ’όλα του μητρικού ενστίκτου. Η αρνητική πλευρά αυτής της κατάστασης αντιπροσωπεύεται από τη γυναίκα που ο μοναδικός σκοπός της, είναι η γέννηση παιδιών. Γι’αυτήν ο σύζυγος έχει προφανώς δευτερεύουσα σημασία, είναι πρώτα και κύρια το όργανο αναπαραγωγής και τον θεωρεί απλά ως ένα αντικείμενο που πρέπει να φροντίζει, όπως φροντίζει τα παιδιά, τους φτωχούς συγγενείς, τις γάτες, τα σκυλιά και τα έπιπλα του σπιτιού. Ακόμα και η δική της προσωπικότητα έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Συχνά δεν την συνειδητοποιεί καν, γιατί ζει όλη της την ζωή μέσα από άλλους, σε μια ολοκληρωτική ταύτιση με τα αντικείμενα της φροντίδας της. Πρώτα γεννά τα παιδιά και στη συνέχεια προσκολλάται επάνω τους, διότι χωρίς αυτά δεν έχει καμία προσωπική ύπαρξη. Όπως και η Δήμητρα  που εξαναγκάζει τους θεούς να της παραχωρήσουν δικαίωμα ιδιοκτησίας της κόρης της. Ο Έρωτάς της, αναπτύσσεται αποκλειστικά και μόνο σαν μητρική σχέση, ενώ παραμένει ασυνείδητος στον προσωπικό τομέα. Ένας ασυνείδητος Έρωτας, εκφράζεται σχεδόν πάντα σαν επιδίωξη της δύναμης. Οι γυναίκες αυτού του τύπου, παρόλο που `ζουν διαρκώς για άλλους` , στην πραγματικότητα δεν κάνουν και καμιά πραγματική θυσία.

Σπρωγμένες από μια ανελέητη επιδίωξη δύναμης και μια φανατική διεκδίκηση των δικών τους μητρικών δικαιωμάτων, καταφέρνουν συχνά, όχι μόνο να εξαλείψουν την δική τους προσωπικότητα, αλλά και την προσωπική ζωή των παιδιών τους. Όσο λιγότερο συνειδητοποιούν την δική τους ταυτότητα, τόσο μεγαλύτερη και πιο βίαιη είναι η ασυνείδητη ανάγκη επιθυμία τους για δύναμη. Για πολλές τέτοιες γυναίκες, το καταλληλότερο σύμβολο δεν θα ήταν πια η Δήμητρα, αλλά η Βαυβώ.Ο νους της μητέρας δεν καλλιεργείται για χάρη της ατομικής του ανάπτυξης, αλλά συνήθως παραμένει στην αρχική του κατάσταση, εντελώς πρωτόγονος, ασυσχέτιστος και ανελέητος, αλλά εξίσου γνήσιος και μερικές φορές εξίσου βαθύς με την ίδια την Φύση. Η γυναίκα δεν το γνωρίζει αυτό, επομένως δεν μπορεί να εκτιμήσει το ίδιο της το πνεύμα, ή να απορήσει και να θαυμάσει το βάθος του σε φιλοσοφικό επίπεδο. Συχνά ξεχνάει αμέσως αυτά που λέει."

2. Γυναίκα με Υπερανάπτυξη του Έρωτα

 "Σε άλλες περιπτώσεις, έχουμε έναν υπεραναπτυγμένο έρωτα που λειτουργεί σαν υποκατάστατο του μητρικού ενστίκτου, το οποίο απουσιάζει. Αυτό το πράγμα, σχεδόν πάντα οδηγεί σε μια ασυνείδητη αιμομικτική σχέση με τον πατέρα .Ο ενισχυμένος Έρωτας δίνει μια αφύσικη έμφαση στην προσωπικότητα των άλλων. Η ζήλια της κόρης για την μητέρα και η επιθυμία της να την ξεπεράσει, γίνεται το μόνιμο θέμα όλων των κατοπινών προσπαθειών της, που συχνά έχουν καταστροφικό τέλος.

Μια γυναίκα αυτού του τύπου, αγαπά τα ρομαντικά και εντυπωσιακά επεισόδια για χάρη των ίδιων των επεισοδίων και μόνο: ενδιαφέρεται για τους παντρεμένους , όχι τόσο για τους ίδιους όσο για το γεγονός ότι είναι παντρεμένοι και αυτό της δίνει την ευκαιρία να καταστρέψει έναν γάμο- πράγμα που είναι και ο μοναδικός σκοπός του όλου ελιγμού της. Από τη στιγμή που θα πετύχει το στόχο της, το ενδιαφέρον της εξατμίζεται, μιας και δεν διαθέτει κανένα μητρικό ένστικτο και τότε έρχεται η σειρά του επόμενου. Αυτός ο τύπος διακρίνεται για την αξιοσημείωτη έλλειψη συνειδητότητας. Αυτές οι γυναίκες μοιάζουν να είναι εντελώς τυφλές στα όσα κάνουν, πράγμα καθόλου θετικό για τις ίδιες όσο και τα θύματά τους. Δεν χρειάζεται βέβαια να πω οτι για τους άντρες με παθητικό Έρωτα, αυτός ο τύπος είναι ένα εξαιρετικό αγκίστρι για τις προβολές της Άνιμα."

 3. Γυναίκα με Ταύτιση με την Μητέρα

 "Όταν το μητρικό σύμπλεγμα δεν προκαλέσει υπερτροφική ανάπτυξη του Έρωτα, έχουμε την ταύτιση με την μητέρα και παράλυση της θηλυκής πρωτοβουλίας της κόρης. Τότε συμβαίνει μια πλήρης προβολή της προσωπικότητας της κόρης επάνω στην μητέρα. Αυτό οφείλεται στο ότι η γυναίκα δεν συνειδητοποιεί, ούτε το Μητρικό ένστικτό της ούτε τον Έρωτά της. Καθετί που της θυμίζει μητρότητα, υπευθυνότητα, προσωπικές σχέσεις και ερωτικές απαιτήσεις, προκαλεί συναισθήματα κατωτερότητας και την αναγκάζει να το σκάει και να επιστρέφει στην μητέρα, η οποία μητέρα ζει στην εντέλεια όλα όσα για την κόρη μοιάζουν ανέφικτα. Η μητέρα είναι για αυτήν ένα είδος `υπεργυναίκας`, την θαυμάζει άθελά της, ζει όλα αυτά που η κόρη θα ήθελε να ζήσει για τον εαυτό της. Η κόρη αρκείται να μένει προσκολλημένη στην μητέρα με μια ανιδιοτελή αφοσίωση, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί ασυνείδητα να της επιβληθεί και να την τυραννά, φυσικά όλα αυτά κάτω από το πρόσχημα της ολοκληρωτικής πίστης και αφοσίωσης.

Η κόρη ζει τη ζωή της στη σκιά, και συχνά μοιάζει να απομυζά την μητέρα της, της οποίας παρατείνει την ζωή με ένα είδος συνεχών ‘μεταγγίσεων αίματος’. Αυτές οι στραγγισμένες, αναιμικές δεσποινίδες, δεν είναι βέβαια απρόσβλητες από τον γάμο. Αντιθέτως, παρά την ατολμία τους και την παθητικότητά τους, έχουν μεγάλη ζήτηση στην αγορά του γάμου, για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτον, είναι τόσο άδειες που ο άντρας μπορεί να τους αποδίδει οποιοδήποτε χαρακτηριστικό του αρέσει. Επιπλέον είναι τόσο χαμένες στο ασυνείδητο τους, ώστε το ασυνείδητο απλώνει αμέτρητες αόρατες κεραίες, αληθινά πλοκάμια που απορροφούν όλες τις αντρικές προβολές και αυτό ευχαριστεί τρομερά τους άντρες. Η θηλυκή αοριστία είναι το επιθυμητό αντίθετο της αντρικής αποφασιστικότητας και ευθύτητας, που μπορεί να επιτευχθεί ικανοποιητικά μόνο όταν ο άντρας είναι σε θέση να απαλλαγεί από κάθε αμφίβολο, αμφιταλαντευόμενο, ασαφές και μπερδεμένο στοιχείο, προβάλλοντας το επάνω σε κάποιο γοητευτικό παράδειγμα γυναικείας αθωότητας .

Εξαιτίας της παθητικότητας που χαρακτηρίζει την γυναίκα και των συναισθημάτων κατωτερότητας που την κάνουν να παίζει συνεχώς την πληγωμένη αθώα, ο άντρας παίζει έναν ιδιαίτερα ελκυστικό ρόλο: έχει το προνόμιο να ανέχεται τις γνωστές γυναικείες ανοησίες με πραγματική ανωτερότητα και μεγαλοψυχία, σαν ένας αληθινός ιππότης. Η διαβόητη ανικανότητα της κοπέλας είναι μια ειδική περίπτωση. Η κόρη είναι σε τέτοιο βαθμό προέκταση της μητέρας της, ώστε όταν την πλησιάζει ένας άντρας συγχύζεται και ταράζεται. Δεν ξέρει απολύτως τίποτε. Είναι τόσο άπειρη και έχει τόσο τρομερή ανάγκη από βοήθεια, ώστε ακόμα και ο πιο ευγενικός θαυμαστής της, μετατρέπεται σε έναν τολμηρό απαγωγέα, που κλέβει με κτηνώδη τρόπο την αθώα κόρη από την στοργική μητέρα! Μια τέτοια υπέροχη ευκαιρία που επιτρέπει στον άντρα να παραστήσει τον Δον Ζουάν, δεν εμφανίζεται κάθε μέρα, και επομένως του δίνει ένα ισχυρό κίνητρο. Έτσι άρπαξε την Περσεφόνη ο Πλούτωνας από την απαρηγόρητη μητέρα. Αλλά μετά από την παρέμβαση των θεών, ο Πλούτωνας αναγκάστηκε να παραχωρεί την γυναίκα του κάθε καλοκαίρι στην πεθερά! Ο προσεκτικός αναγνώστης θα παρατηρήσει οτι οι θρύλοι δεν βγαίνουν τυχαία!."

4. Γυναίκα με Αντίσταση στην Μητέρα

 "Σε αυτό τον τύπο το πρόβλημα δεν είναι η υπερανάπτυξη ή ατροφία των θηλυκών ενστίκτων, αλλά η συντριπτική αντίσταση απέναντι στην μητρική υπεροχή, που συχνά αποκλείει κάθε άλλο στοιχείο από την ζωή της κόρης. Το σύνθημα αυτής της γυναίκας είναι: Οτιδήποτε, αρκεί να μη μοιάζει με την μητέρα! Από τη μια η κόρη νιώθει μια γοητεία από την μητέρα της, από την άλλη ποτέ δεν φτάνει στο σημείο της ταύτισης. Έχουμε ωστόσο μια ανάπτυξη του Έρωτα, όπως στον Β’ τύπο, που εξαντλείται εδώ σε μια ζηλιάρικη αντίσταση. Η γυναίκα αυτή ξέρει τι δεν θέλει, δεν έχει όμως την παραμικρή ιδέα για το τι θα μπορούσε να διαλέξει για δική της μοίρα. Όλα της τα ένστικτα είναι συγκεντρωμένα πάνω στην μητέρα της, σε μια αρνητική μορφή αντίστασης, κι επομένως δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να φτιάξει μια δική της ζωή. Αν κατορθώσει να φτάσει μέχρι τον γάμο, θα παντρευτεί μόνο και μόνο για να ξεφύγει από την μητέρα της- ή κατά μια διαβολική σύμπτωση θα διαλέξει έναν σύζυγο που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της μητέρας της!

Όλες οι ενστικτώδεις διεργασίες συναντούν απροσδόκητα εμπόδια: είτε η σεξουαλικότητα δεν λειτουργεί σωστά, ή τα παιδιά είναι ανεπιθύμητα, τα μητρικά καθήκοντα της φαίνονται αφόρητα, ή αντιδρά στις απαιτήσεις του έγγαμου βίου με ανυπομονησία και εκνευρισμό. Πρόκειται για μια ξεροκέφαλη αντίδραση απέναντι στην δύναμη της μητέρας με όποια μορφή κι αν παρουσιάζεται. Η αντίσταση στην μητέρα σαν μήτρα, εμφανίζεται συχνά με διαταραχές στην εμμηνόρροια, προβλήματα στην εγκυμοσύνη, απέχθεια για την εγκυμοσύνη,κτλ."