"... μερικές φορές όμως οι ίδιες οι λέξεις, όπως και μερικά αντικείμενα ξεχασμένα, σε προκαλούν να τις βγάλεις από την ησυχία των κειμένων και να τις ρίξεις στην «αγορά». Μη μου πείτε ότι δεν εντυπωσιάζεστε πάντα όταν διαπιστώνετε πως μερικές λέξεις της δικής μας καθημερινότητας έχουν ατόφιες διασχίσει το διάστημα τόσων αιώνων ανθρώπινης ιστορίας για να ξοκείλουν στα δικά μας αβαθή. Το ζήτημα δεν είναι η γραμματική. Το ζήτημα είναι οι ανθρώπινες αξίες που μεταφέρουν αυτές οι λέξεις και οι οποίες έχουν αναδειχθεί από τη χαραυγή του πολιτισμού, από την εποχή του Ομήρου.

Δεν ξέρω γιατί, ίσως από επαγγελματική διαστροφή, εντυπωσιάζομαι ακόμη περισσότερο όταν αυτές οι λέξεις επισημαίνουν ελαττώματα και αναπηρίες του ανθρώπινου χαρακτήρα και της συμπεριφοράς. Ισως επειδή πιστεύω ότι το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού είναι ότι από πολύ νωρίς αντιμετώπισε το μέτρο της αδυναμίας του ανθρώπινου σύμπαντος και ό,τι κατάφερε να χτίσει, το έχτισε, έχοντας συνείδηση αυτής της αδυναμίας. Το «ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο!» που θα έλεγε και ο Νίτσε."

         ¨... Λέξεις που διέσχισαν τους αιώνες χωρίς να αλλάξει ούτε η μορφή τους ούτε το περιεχόμενό τους. Ο «αμετροεπής» Θερσίτης, ο πρώτος αντιήρωας της ιστορίας της λογοτεχνίας, και ο πρώτος μεγάλος κωμικός, και ο «αλλοπρόσαλλος» Διομήδης, δύο σταθεροί ελληνικοί χαρακτήρες. Ο «αμετροεπής» και ο «αλλοπρόσαλλος», δύο σταθερές αξίες του ελληνισμού οι οποίες ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να λάμπουν στο στερέωμα της επικής μας ζωής."


  ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ