Η χαμένη δεκαπενταετία

 

  ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ξ​​εκίνησε με την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το καλοκαίρι του 2004. Μόλις έσβησαν οι προβολείς, η χώρα αφέθηκε στην αμέλεια. Λες και ο πληθυσμός μετάνιωσε για τον κόπο που είχε καταβάλει, κουρασμένος ξαναγύρισε στις παλιές, καλές του συνήθειες. Τα έργα άρχισαν να ρημάζουν κι έμειναν μόνον οι βαριές υποδομές. Η πολιτική ηγεσία του Καραμανλή προσαρμόστηκε απολύτως στο πνεύμα των καιρών. Αποδέχθηκε την κοινωνική κόπωση και την κολάκευσε όσο κανένας άλλος.
Ποιος θα τολμούσε να ομολογήσει τότε ότι η κόπωση έμοιαζε με την παραζάλη που αισθάνεται ο θαμώνας του νυχτερινού κέντρου κατά τα ξημερώματα, όταν το πρόγραμμα έχει τελειώσει και πρέπει να πάει στη δουλειά του; Ολοι πίστευαν, ή ήθελαν να πιστεύουν, ότι το πρόγραμμα ήταν προορισμένο να συνεχίζει όσο η κυκλοφορία των ευρώ συνέχιζε ανενόχλητη. Οταν είσαι τύφλα δεν το καταλαβαίνεις ούτως ή άλλως, και η Ελλάδα ήταν τύφλα.
Το χρέος έφτασε στα ύψη. Και δεν μιλάω για το οικονομικό, το αφήνω στους ειδικούς. Μιλάω για το χρέος της κοινωνίας απέναντι στον εαυτό της, τη δυνατότητα να κεφαλαιοποιήσει την εύνοια των περιστάσεων. Εχοντας χάσει τα προνόμια του προστατευτισμού της προτεραίας περιόδου, το μόνο που παράγαμε ήταν διορισμούς στο Δημόσιο και συνταξιούχους. Σκεφθείτε μόνο πόσα δισεκατομμύρια ευρώ πέρασαν από την επικράτεια και δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε ένα πανεπιστήμιο της προκοπής. Ενα πανεπιστήμιο κλασικών σπουδών με παγκόσμια ακτινοβολία. Ποιος Κινέζος δεν θα ήθελε να περάσει έστω ένα εξάμηνο για μετεκπαίδευση δίπλα στον Παρθενώνα, στους Δελφούς, στην Ολυμπία;
Αντί για τον Κινέζο φοιτητή δώσαμε τον λόγο, και την εξουσία, στα τέκνα της δικής μας διαφθοράς. Αυτά που τον Δεκέμβριο του 2008 κατέλυσαν τη δημοκρατία στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, κατέστρεψαν, έκαψαν, λεηλάτησαν και έδωσαν το πρώτο γερό χτύπημα στη μεσαία τάξη. Η κυβέρνηση Καραμανλή συμπεριφέρθηκε σαν να ζητούσε έλεος από τα παιδιά των ψηφοφόρων της. Τα τέκνα της μεζονέτας ήθελαν να σβήσουν το παρελθόν των πατεράδων τους, το κέντρο της Αθήνας.
2009. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο μικρός κερδίζει τις εκλογές. Το βράδυ, μπροστά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ οι ενθουσιώδεις οπαδοί του φωνάζουν ρυθμικά: «Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς». Σύγχυση ιστορικών περιόδων απολύτως φυσιολογική για αποφοίτους του ελληνικού σχολείου, που νομίζουν ότι ο Κολοκοτρώνης και ο Λεωνίδας έζησαν την ίδια εποχή.
Περιμένουν μια επανάληψη της δεκαετίας του ογδόντα και προσγειώνονται στο 2010, στο ακριτικό Καστελλόριζο, από όπου ο Γεώργιος του Ανδρέα τούς ανακοινώνει ότι η υπερήφανος Ελλάς, με τα χέρια απλωμένα, απευθύνεται ως ικέτις στο ΔΝΤ, στην Ε.Ε., στο ό,τι προαιρείσθε του κόσμου τούτου.
Κόπωση στην κόπωση. Ηταν τόσο κουρασμένη η πολιτική ελίτ της χώρας, που όχι μόνον δεν είχε τη δύναμη να εκπονήσει ένα δικό της σχέδιο αντιμετώπισης της πτώχευσης, αλλά δεν είχε καν τη διάθεση να διαβάσει αυτό που της πρότειναν – καθ’ ομολογίαν επιφανών εκπροσώπων της. Το πρόγραμμα στο νυχτερινό κέντρο τέλειωσε, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Αντε να βρεις να πληρώσεις αυτά που σου ζητάνε. Αγανάκτηση για τον μετρ, «η Μέρκελ είναι ναζί», και οι ντόπιοι συνομιλητές της «γερμανοτσολιάδες», μια πολιτική vintage, αντάξια μιας κοινωνίας γερασμένης που φοβάται την επινόηση, γιατί η επινόηση φέρνει το καινούργιο, και στα γερατειά ό,τι καινούργιο είναι δυσμενές. Καλύτερα να μείνουμε όπως είμαστε, κι όσο βγάλει. Και βέβαια δικαιούμεθα να απορούμε για ποιον λόγο οι νέοι, όσοι έχουν φιλοδοξίες και κάτι περιμένουν από τον εαυτό τους, παίρνουν τα μπογαλάκια τους και φεύγουν. Η απάντηση είναι απλή: μα δεν θέλουν να ζήσουν στον Οίκο Ευγηρίας που έχει γίνει η χώρα.
Αν ευθύνεται για κάτι η περίοδος του Σαμαρά και του Βενιζέλου, παρότι κατάφερε να σώσει την Ελλάδα από το χάος που θα επέφερε η αποβολή της από την Ευρώπη, είναι ότι δεν κατάφερε να της δώσει προοπτική. Προοπτική, κοινώς κίνητρο για την επινοητικότητα, ελιξίριο δημιουργίας, το μόνο φάρμακο απέναντι στην κοινωνική κατάθλιψη και στην κόπωση. Αφησε χώρο για να αναπτυχθούν οι ψευδαισθήσεις που δημιούργησαν οι τσαρλατάνοι του εθνικολαϊκισμού. Η εντελώς χαμένη τετραετία είναι το καλύτερο κλείσιμο της χαμένης δεκαπενταετίας.
Θα επανέλθω. Πέρα από το χρονικό υπάρχει και η ουσία. Τόσα περάσαμε όλ’ αυτά τα χρόνια, ο κόσμος άλλαξε, όμως μια καινούργια σκέψη δεν γέννησε το μυαλουδάκι μας.

 http://www.kathimerini.gr

Πολυπολιτισμική κουρελού

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Τα μάρμαρα μας μάραναν. Δεν εννοώ τα ένδοξα των αρχαίων ερειπίων. Αναφέρομαι εις τα άδοξα των σύγχρονων ερειπίων, για την ακρίβεια του ερειπωμένου κέντρου της πρωτεύουσας. Διότι το κλιμακοστάσιο της εισόδου του κτιρίου που βρίσκεται στην οδό Ηπείρου 38 είναι μαρμάρινο. Λογικόν. Το κτίριο ανηγέρθη το 2005, στα ωραία εκείνα χρόνια που η πατρίδα, τυφλωμένη από τους προβολείς του 2004, μεθυσμένη από τον πλούτο που έρεε σαν καμπανίτης οίνος σε σκυλάδικο, κοινώς νοθευμένος και αδασμολόγητος, έχτιζε με μάρμαρο. Μάρμαρα έπρεπαν τότε στις σόλες των δημοτικών υπαλλήλων που εργάζονταν σε αυτό. Τα χρόνια πέρασαν, η υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων απεχώρησε και το κτίριο χρησιμοποιείται τώρα από υπηρεσίες των δύο διαμαντιών της νεοελληνικής μας κατάντιας, του ΕΦΚΑ και του ΕΟΠΠΥ. Οι εργαζόμενοι όμως, όπως καταγγέλλουν, δυσκολεύονται να χρησιμοποιήσουν το μαρμάρινο κλιμακοστάσιο διότι, όταν προσέρχονται στην εργασία τους, αναγκάζονται να υπερπηδήσουν ασύμμετρα εμπόδια τα οποία φορούν κελεμπίες και άλλες τοπικές ενδυμασίες, χαρακτηριστικές της πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας. Το κλιμακοστάσιο, καθώς και ο αύλειος χώρος του κτιρίου, έχει μεταβληθεί σε κοιτώνα μεταναστών. Εκεί οι φιλοξενούμενοι λύνουν τις διαφορές τους απαγγέλλοντας στεντορεία τη φωνή τον θυμό του ενός προς τον άλλον και αφήνουν τα συνυφασμένα με την ανθρώπινη φύση απορρίμματα. Αφοδεύουν, ουρούν και κάνουν ό,τι αηδία βάζει ο νους. Οι περίοικοι, διότι υπάρχουν και τοιούτοι εν Αθήναις, δεν δείχνουν να εκτιμούν τον πολυπολιτισμικό θόρυβο που παράγεται κατά τη διάρκεια της νύχτας. Προτιμούν, λένε, να κοιμηθούν αντί να στήσουν αυτί για να ακούσουν την Ιστορία που βαδίζει έξω από το σπίτι τους.
Ξάγρυπνοι φρουροί των Αθηνών, δήμος και αστυνομία κάνουν ό,τι μπορούν. Κοινώς τίποτε. Να υπενθυμίσω απλώς ότι η οδός Ηπείρου είναι δρόμος που οδηγεί στη συμβολή των οδών Πατησίων και Βασιλέως Ηρακλείου, όπου και βρίσκεται το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε. Τι αξία έχουν τα μάρμαρα, αρχαία και νέα, μπροστά στη ζωή; Και τι αξία έχει η ζωή των περιοίκων, που δεν μπορούν να κοιμηθούν από τη φασαρία και δεν αντέχουν τη βρώμα, μπροστά στην ύψιστη ιδέα της πολυπολιτισμικής Αθήνας;
Oταν έγραψα ότι η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική πόλη κατηγορήθηκα για υποκίνηση σε ρατσιστική βία από διάφορους επαγγελματίες της ευήθειας. Πολυπολιτισμική κοινωνία δεν είναι αυτή που συντάσσει κατά παράταξη διάφορες κοινότητες αδιαφορώντας αν η μία στρέφεται εναντίον της άλλης. Και όταν ασχημονούν μπροστά στο σπίτι σου στρέφονται εναντίον σου. Αυτή η κατάσταση λέγεται πολυπολιτισμική κουρελού.

 http://www.kathimerini.gr

Τα “σχέδια διαφυγής” τα ανύπαρκτα σχέδια πόλεων και οι προειδοποιήσεις Κουρή για το Μάτι χρόνια πριν

Π. Καρβουνόπουλος
Η τραγωδία στο Μάτι συνεχίζεται και οι άσχημες ειδήσεις θα συνεχίσουν για πολύ καιρό ακόμη να φθάνουν στ΄ αυτιά μας και να μας συγκλονίζουν. Στα τηλεοπτικά παράθυρα οι “κομματικοί τελάληδες” έχουν αρχίσει σιγά, σιγά να λένε το “ποίημα” τους.
Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά περισσότερα θα ακούσουμε, όταν οι μέρες θα περάσουν.
Ένα από τα θέματα που ορθώς θίγεται είναι “γιατί δεν υπήρξε ένα σχέδιο εκκένωσης”, έστω την τελευταία στιγμή, για να γλιτώσει ο κόσμος… Σε ποια πόλη, χωριό προάστιο σ΄ όλη τη χώρα υπάρχει; Πότε και που έχει γίνει έστω και μία άσκηση ετοιμότητας; Ποια αρχή ανέλαβε έστω και μια φορά να μας βάλει στη λογική να είμαστε έτοιμοι όταν κάτι δεν πάει καλά; Αν κάποιος ξέρει κάποια τέτοια περίπτωση να μας την πει…

Αλλά για ποιο σχέδιο εκκένωσης και διαφυγής μιλάμε, όταν αυτό το κράτος δεκαετίες τώρα δεν έχει καμία σχέση με κανένα σχέδιο. Μεταξύ αυτών δεν είχε ποτέ καλή σχέση και μ΄ αυτό που ξέρουμε ως “σχέδιο πόλεως”! Ένα κράτος που λειτουργούσε με αυθαιρεσία και γι΄ αυτό ποτέ δεν τόλμησε να βάλει τάξη στο μέγα θέμα των αυθαιρέτων. Τα οποία όμως όπως φαίνεται τώρα, τόσα χρόνια μετά μας εκδικούνται.

Ο Τάκης Κουρής, υιός του αείμνηστου Πτέραρχου Νίκου Κουρή, μ΄ ένα μικρό κείμενό του στο facebook, μας εξηγεί πολλά απ΄ όσα θεωρούμε ανεξήγητα. Την ημέρα που αποχαιρετούσε τον πατέρα του για τελευταία φορά, το Μάτι “έσβηνε” από τον χάρτη, άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους και οικογένειες διαλύονταν. Ο Πτέραρχος είχε προειδοποιήσει δεκαετίες πριν ότι “κάτι δεν έχει γίνει σωστά” και ζήτησε να το διορθώσουνε. Προφανώς και δεν τον άκουσαν.

Η ιστορία που αφηγείται ο Τάκης Κουρής μας διαφωτίζει:

Μια προσωπική εμπειρία, ένα μόνο μικρό κομματάκι στο τεράστιο ψηφιδωτό των γιατί της προχθεσινής τραγωδίας στην Α. Αττική. Ο παππούς μου υπάλληλος της τότε εταιρίας λιπασμάτων ήταν και μέλος συνεταιρισμού των εν λόγω υπαλλήλων. Ο συνεταιρισμός αυτός αγόρασε έκταση στο Μάτι, δασική περιοχή, εκτός σχεδίου και μοίρασε οικόπεδα στους δικαιούχους. Το οικόπεδο λοιπόν του παππού μου που κληρονόμησε η μητέρα μου δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί για ανέγερση οικοδομής, έτσι τουλάχιστον νόμιζαν οι “αφελείς” γονείς μου. Έλα όμως που στην περιοχή άρχισαν σταδιακά να ξεπηδούν με αυξανόμενο ρυθμό σπιτάκια, σπίτια, βίλες. Παράλληλα οι αρχές, πολεοδομία, δήμος, αστυνομία έπεφταν θύματα ομαδικής επιδημίας όρασης και ακοής, δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν τίποτα για αυθαίρετα.

Αφού λοιπόν κατασκευάστηκαν τα σπίτια, “αδιάφθοροι” γιατροί εξέδιδαν πιστοποιητικά βαριάς ασθένειας για τους ιδιοκτήτες που με την σειρά τους τα προσκόμιζαν σε ¨αδιάφθορους” υπάλληλους του δήμου, του ΟΤΕ και της ΔΕΗ και έτσι οι κατοικίες τους αποκτούσαν φως, νερό ,τηλέφωνο. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε οικισμός. Ο πατέρας μου μη θέλοντας φυσικά να παρανομήσει και βλέποντας την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί εισηγήθηκε στους αρμόδιους να κινήσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες ώστε ο οικισμός να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης. Η ένταξη στο σχέδιο πόλης σήμαινε ότι οι ιδιοκτήτες θα έπρεπε να συνεισφέρουν γη και χρήμα για να δημιουργηθούν κάποιες υποδομές όπως δρόμοι μεγαλύτερου πλάτους για να μπορεί πχ να εκκενωθεί η περιοχή με μεγαλύτερη ασφάλεια, να μπορούν να εισέρχονται σ αυτούς τα πυροσβεστικά οχήματα, να κατασκευαστούν πυροσβεστικοί κρουνοί κλπ. Μόλις όμως οι “αυθαίρετοι” αντιλήφθηκαν τις κινήσεις αυτές αντέδρασαν δυναμικά. Γιατί να πληρώσουν αφού είχαν όλα τα χρειαζούμενα ή έτσι νόμιζαν.

Το πολιτικό σύστημα σε γενικό και τοπικό επίπεδο ζύγισε τα πράγματα και αφού είδε ότι σε ψήφους οι “αυθαίρετοι” υπερτερούσαν σημαντικά των “νομιμοφρόνων” διατήρησε την κατάσταση αμετάβλητη. Οι γονείς μου απηυδισμένοι και απογοητευμένοι με την πρώτη ευκαιρία ξεφορτώθηκαν το οικόπεδο για ένα κομμάτι ψωμί. Τραγική σύμπτωση. Την ημέρα και την ώρα που ο πατέρας μου όδευε στην τελευταία του κατοικία, η πύρινη λαίλαπα κατέστρεφε τον οικισμό, στέλνοντας δεκάδες από τους τέως γείτονες του να τον συνοδεύσουν στο μεγάλο αυτό ταξίδι…

.http://infognomonpolitics.blogspot.com

Σοβαρές καταγγελίες από την πρώην Ειδική Γραμματέα Επιθεωρητών Περιβάλλοντος

«Στην περιοχή στο Μάτι, που έγινε η τραγωδία, από ότι φαίνεται δεν υπήρχε καμία διέξοδος προς την παραλία γιατί είχαν γίνει μάντρες» | EUROKINISSI

«Λαδωμένες» κρατικές υπηρεσίες, «πιέσεις μεγάλων που είχαν συμφέροντα πάνω στη γη» και «πολλά αυθαίρετα» καταγγέλλει η πρώην Ειδική Γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος αναφερόμενη στον πολεοδομικό σχεδιασμό του οικισμού της Νέας Μάκρης (Μάτι), με αφορμή τις φονικές πυρκαγιές που κόστισαν τη ζωή δεκάδων ανθρώπων.

Η πρώην Ειδική Γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος Μαργαρίτα Καραβασίλη, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον «Realfm 97,8» μίλησε για «''λαδωμένο'' κράτος» σε «όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες».
Αναφερόμενη στην προσωπική της εμπειρία από τη θέση ευθύνης που κατέχει, τόνισε: «Εγώ το 1992, εάν είχα υποχωρήσει και είχα βάλει τη γραμμή λίγο πιο εκεί για να εντάξω κάποια ''φιλέτα'', θα ήμουν τώρα με περιουσία. Αυτό γινόταν, θα πάρεις οικόπεδο και θα μοσχοπουλήσεις, βάλε τη γραμμή πιο εκεί, αυτές ήταν οι πιέσεις. Το έχω δεχτεί επανειλημμένα αυτό».

Η αρχιτέκτων-πολεοδόμος, αναφερόμενη στην εκπόνηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Δήμου Νέας Μάκρης, στον οποίο ανήκει διοικητικά και η πληγείσα περιοχή στο Μάτι, αναφέρθηκε στην προσωπική της εμπειρία: «Έκανα το γενικό πολεοδομικό Κηφισιάς, αντίστοιχες οι πιέσεις. Κάποιοι κρατούσαν Θερμοπύλες κάποιοι δεν το έκαναν, κάποιοι άρχισαν να ξεχειλώνουν τα πράγματα και μετά άρχισαν οι νόμοι να ξεχειλώνουν, παράθυρα και πόρτες για να μπορεί ο καθένας το αυθαίρετο του να το νομιμοποιήσει. Αυτό γίνεται συνέχεια, ποτέ δεν υπήρξε πολιτική βούληση.Ποτέ δεν θα υπάρξει όσο το σύστημα στηρίζεται στην ψηφοθηρία» τόνισε.

«Αυτή η περιοχή δεν μπήκε ποτέ στο σχέδιο»

Όσον αφορά τη Νέα Μάκρη, η κ. Καραβασίλη, είπε: «ήταν ένας από αυτούς τους δήμους που είχε ανάπτυξη από την εποχή του 80 – 90 και έπρεπε να μπουν κανόνες. Ο πολεοδομικός σχεδιασμός και η νομοθεσία έδιναν ακριβώς αυτά που πρέπει να προβλέψει κανείς προκειμένου να εξασφαλίσει βιώσιμους οικισμούς, ασφαλείς οικισμούς. Ολοκληρώθηκε το γενικό πολεοδομικό περίπου το 1992, από εμένα την ίδια, σε μία περιοχή που το 80% ήταν δασική, που σημαίνει ότι βάσει της νομοθεσίας δεν μπορούσαν να μπουν στο σχέδιο. Ένας από αυτούς ήταν και η περιοχή στο Μάτι, στα όρια δηλαδή με τον δήμο Ραφήνας».
Και συνέχισε: «Αυτή η περιοχή δεν μπήκε ποτέ στο σχέδιο, παρά το γεγονός ότι μετά το 1992 ακολούθησαν και πολεοδομικές μελέτες, έγιναν αρκετές τροποποιήσεις στον σχεδιασμό με στόχο να μπει στο σχέδιο και το υπόλοιπο κομμάτι. Με πιέσεις μεγάλων που είχαν συμφέροντα πάνω στη γη. Εγώ είχα δεχτεί απίστευτες πιέσεις για να βάλω στο σχέδιο κάτι που θα έπεφτε έτσι και αλλιώς από το ΣτΕ το οποίο ήταν ο τελικός νομοθέτης. Το Μάτι ανήκει στον δήμο Νέας Μάκρης, που σημαίνει ότι αυτό το κομμάτι δεν μπορούσε ποτέ να μπει στο σχέδιο. Ήταν στο γενικό πολεοδομικό ως προστατευόμενη περιοχή, δασική έκταση».
Η πρώην Ειδική Γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, αναφέρθηκε και στην περίοδο 2006-2008 όπου «άρχισαν ξανά οι πιέσεις σε μία περιοχή που είχε ήδη οικοδομηθεί πάρα πολύ έντονα με τα γνωστά αυθαίρετα». Ταυτόχρονα, «η οικοδόμηση είχε φτάσει μέχρι την παραλία έχοντας κλείσει είτε με κατοικίες, είτε με κέντρα, είτε με ξενοδοχεία όλο το μήκος της. Στην περιοχή στο Μάτι, που έγινε η τραγωδία, από ότι φαίνεται δεν υπήρχε καμία διέξοδος προς την παραλία γιατί είχαν γίνει μάντρες», τόνισε.

analystsforchange

Η μοναξιά του σκεπτόμενου Ελληνα

Του Στέλιου Συρμόγλου

Στα χρόνια της κρίσης και του πολιτικού καιροσκοπισμού, στα χρόνια που οι πολιτικοί παρουσιάζονται ως "σωτήρες" με μια μορφή αυτοερωτισμού, η μοναξιά των ολίγιστων σκεπτόμενων Ελλήνων, καταγράφεται σαν ένα από τα αμετάβλητα μεγέθη μέσα στις ρευστότητες της ελληνικής καθημερινής πραγματικότητας.

Και ύστερα από τα τόσα χρόνια των χιμαιρών, των υποσχέσεων, της επίπλαστης αισιοδοξίας, των διαψεύσεων και της κοινωνικής αγωνίας, αξίζει να συλλογιστούμε τούτο το αμετάβλητο μέγεθος.

Αγαπούμε τούτο τον τόπο; Το ερώτημα επιδέχεται πρόχειρες συναισθηματικές απαντήσεις. Μα κεντρίζει συνάμα τη σκέψη για μια πλατύτερη θεώρηση της στάσης μας ως πολίτες και γενικότερα της ζωής μας, από την αφετηρία της κρίσης που στάθηκε μαζί με άλλες κακοδαιμονίες του κράτους το τέρμα μιας πορείας μας προς το αδιέξοδο.

Κάποιοι από εμάς, αν ψάξουμε τα βάθη λησμονημένων συρταριών, θα δούμε σε κιτρινισμένα χαρτιά, να προετοιμάζουμε τον αμέριμνο κοινωνικό μας θάνατο. Δεκαετίες ολόκληρες χωρίς προσανατολισμό, παρθένοι από την έγνοια, ανάλαφροι στο στοχασμό σαν το πούπουλο που μετεωρίζεται στις απανεμιές, τροπές του νου χωρίς το βάρος της ευθύνης για τη Στιγμή που ζητούσε και πάντα ζητεί να δημιουργήσει Ιστορία.

Χρόνια κούφια διατρέξαμε, χωρίς να σκεπτόμαστε, με την ανύποπτη μακαριότητα μας να θρέφεται από την υπνωμένη συνείδηση, διαμορφώνοντας έτσι το ίδιο μας το δράμα, προσωπικό και κοινωνικό.

Ζούσαμε στον μικρόκοσμό μας, που ενεθάρρυναν και οι μεταπράτες των ονείρων μας, οι πολιτικοί της φυγής από την ευθύνη. Υπήρχαν ωστόσο Ελληνες που δεν ζούσαν και δεν ζουν στον μικρόκοσμό τους. Και συνεχίζουν να σκέπτονται...

Γνωρίζουν ότι η εσωστρέφεια και η περιστροφή από μια περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας. Η άρνησή τους να αρμενίσουν σε ανοικτές και βαθιές θάλασσες της πολιτικής ανοησίας και η οκνηρή τους διάθεση να ενδυθούν το "ρούχο του πλήθους", να γίνουν περίτριμμα του κονιορτού της και υβρίδιο μέσα στο πολτό του, είναι το κυριότερο σύμπτωμα αναξιότητας.

Αυτοί οι Ελληνες, οι ολίγιστοι αυτοί Ελληνες, δεν είναι αναρχικοί. Δεν είναι όμως και θεατές κακότεχνων πολιτικών παραστάσεων ή σύμφωνοι με τις φεουδαρχικές ιεραρχίες που τήκονται σ' ένα αναγεννησιακό τύπο Homo Universalis. Μέσα σ' ένα πλαίσιο ευρύτατο παραδέχονται και την κινητικότητα και την ανανέωση.

Είναι φύσει αντιστατικοί. Την καταγγελία της στασιμότητας όμως τη συνδυάζουν με το αίτημα της κοινωνικής συνοχής. Και βέβαια όχι με την έννοια κάποιας ψυχρής και παγωμένης δημόσιας τάξης, αλλά ως πρόληψη της κοινωνικής αποσύνθεσης.

Γιατί η κοινωνική αποσύνθεση που προέρχεται από τους αναζητητές της απάτης, τον εξωνυμένο τύπο, την τυφλή στράτευση, την εκφυλισμένη διανόηση και την πολιτική βλακεία, άγει στην ανωμαλία και σε πολιτικές εκτροπές.

Αυτούς τους ολίγιστους σκεπτόμενους Ελληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, οι οποίοι παραμένουν σε απόσταση ασφαλείας από τη συνασπισμένη πολιτική μετριότητα και την κοινωνική ελαφρότητα, αν δεν επιμένουμε να ζούμε σε μια ατμόσφαιρα γενικής αποβλάκωσης και καταστροφής και των πλέον πρωτογενών αντανακλαστικών μας, και είμαστε σε θέση να τους αναγνωρίσουμε, ας τους αγκαλιάσουμε.

Είναι το τελευταίο προπύργιο της ελπίδας μας,΄έστω κι αν φαίνεται ότι είναι εσωστρεφείς. Αποτελούν τον κυματοθραύστη της πολιτικής βαρβαρότητας και της αδιατάρακτης επικράτησης των αθλίων και των ηλιθίων. Γιατί μπορεί τα κατεστημένα να αλληλοτροφοδοτούνται με "ανθρώπους έτοιμους για όλα", αλλά συγχρόνως αλληλοσπαράσσονται και αλληλοανατρέπονται...

Ας το έχουμε υπόψη μας αυτό. Δεν είναι "γραφικοί" όσοι από τους ολίγιστους σκεπτόμενους του τόπου τούτου επιμένουν στις απόψεις τους, χωρίς να "παγιδεύονται" στο επικαιρικό γεγονός και όσα η Στιγμή αναδίδει.

Αφροδίσια μεταφυσική

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σ​​τη ραψωδία θ΄ της «Οδύσσειας» ο Ηφαιστος γελοιοποιείται σε όλη την ολύμπια ομήγυρη. Εχει φτιάξει ένα δίχτυ με το οποίο συλλαμβάνει τη σύζυγό του Αφροδίτη με τον Αρη στο κρεβάτι και, όταν καλεί την οικογένεια για να τους δείξει τα καμώματά τους, εκείνοι, αντί να επιτιμήσουν τους δύο εραστές, γελούν με τον παθόντα.
Φαντάζομαι ότι στο μυαλό του Ομήρου το γέλιο των θεών πρέπει να ήταν φοβερό, θορυβώδες και εξίσου τρομακτικό με τους κεραυνούς του Διός. Ανοιχτόμυαλοι οι αρχαίοι ημών. Τόσο ανοιχτόμυαλοι, που παντρεύουν τη θεά του έρωτα με τον χωλό προλετάριο της ομήγυρης, τον σιδηρουργό Ηφαιστο. Ακόμη πιο ανοιχτόμυαλοι, διότι, ενώ τους έχουν παντρέψει, αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτόν τον γάμο και ως εκ τούτου αναγνωρίζουν στην Αφροδίτη το δικαίωμα της μοιχείας. Η μοιχεία στο δίκαιο των θνητών ήταν απαγορευμένη, όμως το δίκαιο των αθανάτων δεν ταυτιζόταν με αυτό των θνητών. Τι αθάνατοι θα ήσαν;
Από την Αφροδίτη στην κυρία Μποβαρί έχουν περάσει πολλοί αιώνες ανθρώπινης εμπειρίας. Πολλή φαιά ουσία έχει καταναλωθεί, άφθονη δημιουργικότητα έχει γονιμοποιήσει τη φαντασία, η ηρωίδα του Φλομπέρ δεν πιστεύει στη θεά Αφροδίτη, πλην όμως η γεωγραφία του υποσυνειδήτου, ακόμη κι αν έχει τροποποιηθεί, διατηρεί τα κοινά σημεία αναφοράς της. Η σύζυγος του αγροτικού γιατρού της Νορμανδίας, όταν απατά τον άνδρα της, απαλλάσσεται από τους περιορισμούς του αστικού και ποινικού δικαίου και περνάει σε μιαν άλλη διάσταση. Η μοιχεία τής δίνει το δικαίωμα να αισθανθεί «αθάνατη», κοινώς απελευθερωμένη από τα δεσμά της θνητής της ύπαρξης. Αν δεν υπήρχε αυτή η διάσταση, το έργο του Φλομπέρ θα ήταν μια κοινότοπη ιστορία, μια από αυτές που συμβαίνουν καθημερινά σε όλον τον κόσμο, δεν τις παίρνει είδηση κανείς και αφορούν μόνον τους εμπλεκομένους. Δεν είναι κάθε γυναίκα που απατά τον άνδρα της Μποβαρί, ούτε έχει δικαιώματα στον κόσμο της Αφροδίτης. Στη «Φαίδρα» του Ρακίνα, όταν κάποια στιγμή έρχεται η είδηση ότι ο Θησέας πέθανε, η Τροφός λέει στην Φαίδρα: «Ο έρωτάς σας έγινε πλέον κοινότοπος». Απ’ τη στιγμή που ο Θησέας δεν υπάρχει, ο γιος του Ιππόλυτος, με τον οποίον είναι ερωτευμένη η Φαίδρα, είναι ένας νέος σαν όλους τους άλλους νέους. Και δεν υπάρχει θέμα μοιχείας της μητριάς με τον προγονό.
Και τώρα για εμάς εδώ να πούμε. Προχθές πέθανε ο Φίλιπ Ροθ. Αν δεν κάνω λάθος, ήταν ο δεύτερος σύγχρονός μας μετά τον Μπόρχες που, ενώ ήταν υποψήφιος επί σειρά ετών για το Νομπέλ, δεν τα κατάφερε. Αντίπαλος του Μπόρχες ήταν η πολιτική του τοποθέτηση. Είναι γνωστή η φωτογραφία της χειραψίας του με τον δικτάτορα της Αργεντινής Βιντέλα. Αν δεν κάνω λάθος, στην ίδια φωτογραφία εμφανίζεται και ο επίσης μεγάλος Ερνέστο Σάμπατο. Οι άνθρωποι είχαν ζήσει τον περονισμό, όμως το δικαστήριο δημοκρατικών πεποιθήσεων της Σουηδίας δεν αναγνώριζε ελαφρυντικά. Εδωσαν το Νομπέλ στον Βάργκας Λιόσα, μεγάλο συγγραφέα επίσης, και τον επίσης μεγάλο Μάρκες. Ο Βάργκας Λιόσα ήταν φιλελεύθερος –είχε κατεβεί και ως υποψήφιος σε κάποιες εκλογές στο Περού– ο δε Μάρκες παρέμεινε έως το τέλος οπαδός του Κάστρο.
Ο Φίλιπ Ροθ ανήκει στην παράδοση της Μποβαρί, και κατ’ επέκταση στην κλασική αντίληψη για τη δύναμη του έρωτα. Και όταν λέμε κλασική, εννοούμε κλασική, δηλαδή ελληνική. Με το υπέροχο χιούμορ του Νεοϋορκέζου Εβραίου και τις αφροδίσιες εμμονές του, είναι σαν να πήρε τη λογοτεχνία από εκεί που την άφησε ο Χένρι Μίλερ και οι μπίτνικ επίγονοί του και να την οδήγησε στον σημερινό μας κόσμο. Το μεγαλείο του Μίλερ είναι ότι γράφει για να υπονομεύσει την ευπρέπεια του Αμερικανικού Ονείρου. Ο Ροθ το παραλαμβάνει όταν πια έχει καταρρεύσει.
Η αλήθεια είναι ότι κάποτε βαρέθηκα να τον διαβάζω. Βαρέθηκα τις αφροδίσιες εμμονές του και θεώρησα ότι στη «Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» δεν έλαβε υπ’ όψιν του το γεγονός ότι ο ναζισμός δεν χτύπησε μόνον τους Εβραίους αλλά και ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό. Λεπτομέρειες όμως, μάλλον άνευ σημασίας. Κάθε αναγνώστης και οι ιδιοτροπίες του.
Σημασία έχει ο κόσμος μας να ξανακούσει το γέλιο των θεών που άκουγε ο Ομηρος και να ξανανιώσει το ρίγος της αθανασίας που αισθάνθηκε η κυρία Μποβαρί. Κοινώς να ξαναβρεί τη διάσταση της δημιουργίας χωρίς να φοβάται τα στοιχεία της ανθρώπινης συνθήκης. Και ο Ροθ, σε πείσμα της πολιτικής ορθότητας, δεν τα φοβήθηκε.

 http://www.kathimerini.gr

Τα φυντανάκια της δημοκρατίας

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Ο πολιτικοποιημένος μαθητής ή φοιτητής» υπήρξε ένα από τα αγαπημένα ρεφρέν του προοδευτικού λυρισμού στα χρόνια της μεταπολίτευσης. «Η δημοκρατία χρειάζεται ενεργούς πολίτες, κι ας είναι και τούβλα». Και τα τούβλα οικοδόμησαν μια κοινωνία χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που καταναλώνει περισσότερη πολιτική από όση μπορεί να επεξεργαστεί με τις γνώσεις της ή με τη σκέψη της. Αδιαφορεί δε για το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των πολιτικών της, διότι δεν έχει τα μέσα για να το κρίνει, κυρίως όμως διότι ταυτίζεται μαζί του. Είναι σαν τους αναγνώστες των ευπώλητων τούβλων. Μόλις μυριστούν ότι η συγγραφέας, ή ο συγγραφέας, διαθέτει ένα γραμμάριο σκέψης εγκαταλείπουν την ανάγνωση. Η κατάληψη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τις φοιτητικές οργανώσεις ευθύνεται για την ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού. Εκεί έμαθαν την τέχνη τους όλα αυτά τα φυντάνια της δημοκρατίας μας και δεν μπορούν να συντάξουν μία πρόταση με σωστές πτώσεις ει δυνατόν.
Ας ξεκινήσουμε από το απλούστερο. Από τη στιγμή που τα δεκαεπτάχρονα έχουν δικαίωμα ψήφου, ποίος ο λόγος ύπαρξης κομματικών νεολαιών, φοιτητικών παρατάξεων και εκλογών; Μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι οι λεγόμενες φοιτητικές εκλογές για μερικές δεκαετίες λειτούργησαν ως μαγειρείο αντιδημοκρατικής παιδείας. Η κάθε παράταξη έβγαζε το δικό της αποτέλεσμα που αναγνώριζε ως το μόνο γνήσιο. Τα φυντανάκια της δημοκρατίας μας μάθαιναν από νωρίς ότι μπορούν να χρησιμοποιούν τους αριθμούς όπως γουστάρουν. Ο κ. Τσίπρας τους δικαίωσε. Φέτος, η νίκη της παράταξης που πρόσκειται στη Ν.Δ. υπήρξε συντριπτική, όπως και η ήττα αυτής που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Προϊδεασμός για την επικείμενη πανωλεθρία που έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, αφού προέρχεται από έναν χώρο τον οποίον η Αριστερά μονοπώλησε για δεκαετίες. Θα είχε και πραγματική αξία αν η νίκη αυτή οδηγούσε και στην απολύμανση των ιδρυμάτων από τα ακάρεα και τα τρωκτικά του αριστερού τραμπουκισμού. Αμφιβάλλω όμως.
Η εκπαίδευση είναι ένας χώρος αναπαραγωγής της γνώσης με στόχο την παραγωγή σκέψης. Ως εκ τούτου, είναι ένας χώρος που πρέπει να προστατεύεται από τον όχλο του επικαιρικού. Μαθαίνεις να συγκεντρώνεσαι και να πειθαρχείς. Και υποτίθεται ότι αποκτάς την εξάρτυση που θα σου επιτρέψει όταν γίνεις «ακαδημαϊκός πολίτης» να κρίνεις το επικαιρικό. Η πολιτική ανήκει στο επικαιρικό. Δεν έχει θέση στην εκπαίδευση. Να μια ωραία συντηρητική θέση που όμως θα επιφέρει μια πραγματική επανάσταση στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Κατάργηση των φοιτητικών οργανώσεων, των φοιτητικών εκλογών, με απώτερο στόχο την απελευθέρωση της εκπαίδευσης από τον όχλο της πολιτικοποίησης. Ποια κυβέρνηση θα το τολμήσει; Ιδωμεν.

 http://www.kathimerini.gr

Σωκράτης Ξυνίδης: Μνήμες 5ης Μαϊού 2010

 

Ήταν τέτοια μερα πριν ακριβώς οκτώ χρόνια. Μετά την ψυχρολουσία του διαγγέλματος στο Καστελόριζο είχε έρθει η ώρα να γίνει η θεωρία πολιτική πραγματικότητα. Να περάσει από τη Βουλή το Μνημόνιο. Είχα μια αγαπημένη γωνιά στα γραφεία της Ιπποκράτους. Ήταν στον Τομέα Επιστημόνων. Οι σύντροφοι είχαν στον τοίχο μια τεράστια φωτογραφία του Ανδρέα σχεδόν σε φυσικό μέγεθος, με τα χέρια ανοιχτά σαν να ήθελε να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο αλλά και καθένα μας ξεχωριστά. Κάθε φορά που ζοριζόμουν πήγαινα εκεί και τον κοίταζα. Κι αναρωτιόμουν τι θα έλεγε ή τι θα έκανε αν ζούσε.

 

Και προσπαθούσα να μείνω κοντά στις αρχές του, σε ένα ανθρώπινο βέβαια επίπεδο στο οποίο ανήκα και όχι στο δικό του, το υπερφυσικό, που μόνον αυτός μπορούσε.

Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση. Χωρίς να ξέρω το περιεχόμενο του πρώτου μνημονίου ήμουν βέβαιος ότι αυτό που θα άκουγα στη συζήτηση στη Βουλή δεν θα υπηρετούσε καμία από τις βασικές αυτές αρχές του Κινήματος που την αντικειμενική του ευθύνη είχα ως Γραμματέας. Όπως καταλαβαίνετε φυσικά και δεν το είχα διαβάσει όπως όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Αλλά καταλάβαινα περί τινος επρόκειτο.

 

Η χώρα στον γύψο. Και έπρεπε να το ψηφίσω. Δεν υπήρχε ο χρόνος ακόμη και για τη δυνατότητα να παραιτηθείς. Όφειλες να το ψηφίσεις. Και το ψηφίσαμε. Καλύτερα να είσαι αυτός που ψήφισε το Μνημόνιο παρά αυτός που πτώχευσε τη χώρα και στην έστειλε σε άλλη ήπειρο.

Με μηχανή οι αστυνομικοί της φρουράς του ΠΑΣΟΚ με πήγαν στη Βουλή. Αυτοκίνητο δεν περνούσε. Είχα πλάνο υποστήριξης της ψυχολογίας κάποιων βουλευτών που είχαμε πληροφορίες ότι ίσως δεν το άντεχαν. Για κάποιους είχαμε ήδη πάρει απόφαση ότι πήδηξαν από το πλοίο, γιατί ήταν πολύ … αριστεροί και πολύ … ηθικοί για μια τέτοια ψήφο. Το ότι αυτοί σήμερα είναι ενεργοί και με ρόλο στα πράγματα θεωρείστε το σύμπτωση.

 

Στον δρόμο υπήρχε ο αέρας της εκτροπής. Τα Εξάρχεια έβραζαν, οι δρόμοι αποκλεισμένοι από διμοιρίες των ΜΑΤ, περίεργοι κρότοι ακουγόντουσαν από διάφορες μεριές. Μύριζε βία. Είχαν γίνει κι άλλες μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας ενόψει μνημονίου αλλά την μέρα εκείνη πραγματικά μύριζε αίμα. Μπήκα στη Βουλή αλλά αντί να πάω στην αίθουσα, μπας και αντιληφθώ το μέγεθος του γύψου που έμπαινε η χώρα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ και έκανα αυτό που έκανα κάθε φορά που γινόταν μεγάλη διαδήλωση.

 

Πήγα στο ένα από τα μπροστά παράθυρα του Κοινοβουλίου και παρακολουθούσα το τι γίνονταν έξω. Από την αγωνία των παιδιών των ΜΑΤ που τους έβαζαν σαν ποντικούς στη φάκα μπροστά στο «Μεγάλη Βρετανία», αποκομμένους από τις υπόλοιπες αστυνομικές δυνάμεις, να αναμένουν την επίθεση των μολότωφ και των κομματιών των μαρμάρων της πλατείας Συντάγματος, μέχρι τον θυμό των κυμάτων των ειρηνικών διαδηλωτών που έστελναν τσουνάμι ενέργειας προς το Κοινοβούλιο που σε μια πρόταση μπορούσες να το πεις «Εσείς φταίτε, πρέπει να πληρώσετε εσείς», μέχρι τους περίεργους κουκουλοφόρους που λες και επιζητούσαν πλέον όχι το μπάχαλο της αναρχικής τους έκστασης αλλά κάτι παραπάνω.

 

Κάτι που να κάνει το σύστημα να τρικλίζει, να καταρρέει. Και μέσα στη Βουλή; Μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που … δεν ήξερε τίποτε για το έγκλημα. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που κάγχαζε, μεθούσε πολιτικά, απειλούσε, ήθελε να βγει στην Πλατεία και να οδηγήσει εκείνος μέσα το πλήθος, να εκπορθήσει τι; Το μόνο σημείο που μπορούσε θεσμικά να προστατευθεί η Δημοκρατία μας και να καθοδηγήσει τον λαό στην δύσκολη περίσταση. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου ο κ. Τσίπρας που σε μια από τις παρεμβάσεις του αργότερα στη Βουλή μας ξεκαθάρισε: Δεν θα σας αφήνουμε να βγείτε από τα σπίτια σας.

 

Κι αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο πολιτικός ηγείται του κοινοβουλευτικού μας συστήματος. Το μόνο κόμμα που είχε ωριμότητα το ΚΚΕ. Τα στελέχη του διαδήλωναν αλλά και περιφρουρούσαν. Δεν φόρεσαν ποτέ κουκούλες ούτε μάτωσαν τα πεζοδρόμια της Αθήνας. Όσο για το περίφημο πάλαι ποτέ συνδικαλιστικό του ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν απλά στις πορείες (ως όφειλε), ήταν και στις πλατείες των αγανακτισμένων, ένα κλικ πριν καταλήξουν «πακέτο» στον ΣΥΡΙΖΑ.

 

Προσωπικά το είχα έγκαιρα διαγνώσει, όταν δεχόμουν τους προπηλακισμούς, στον έκτο όροφο της Ιπποκράτους από συνδικαλιστές που ήθελαν τα έμμισθα οφίτσια των υπουργών του Παπανδρέου, που φυσικά –στην συντριπτική τους πλειοψηφία- δεν τους τα έδωσαν. Κάποια στιγμή και ενώ τα κύματα των διαδηλωτών έσκαγαν στις σειρές των ΜΑΤ όλο και πιο κοντά, κάποιος, μάλλον δημοσιογράφος, μου είπε: Έχουμε νεκρούς σε κατάστημα της MARFIN …

 

Η πρώτη μου σκέψη ήταν: Αυτό ήταν τελείωσε. Η οργή θα ξεχυλίσει, θα πλημμυρίσει το Κοινοβούλιο, καταλύεται το πολίτευμα, χάος … Δεύτερη σκέψη: Όχι χύθηκε αίμα. Υπήρξε θυσία. Θα λειτουργήσει κατευναστικά. Μετά από λίγη ώρα –προφανώς καθώς από στόμα σε στόμα διαδίδονταν τα νέα- σαν να έσβησαν οι μηχανές του μίσους. «Κάθισαν» τα πάντα. Κι έμειναν τα αποκαίδια και τα σπασμένα μάρμαρα. Η θυσία πάντα έφερνε την κάθαρση στις τραγωδίες.

 

Ο Βύρων και το γένος των Πρωτοπαπάδων

Το μυστήριο που ταλανίζει τους αρχαιολόγους από συστάσεως αρχαιολογίας λύθηκε. Τον ναό του Ποσειδώνος στο Σούνιο τον έχτισε ένας μακρινός πρόγονος του Χριστόδουλου Πρωτοπαπά, νέου προέδρου του ΕΛΔΟ. Το απεκάλυψε ο ίδιος με ανάρτησή του στο Διαδίκτυο, όπου δηλώνει υπευθύνως ότι «όταν εμείς κτίζαμε ναούς και γράφαμε κωμωδίες και τραγωδίες εσείς τρώγατε ωμό κρέας κουφάλες Ευρωπαίοι». Το λυρικό αυτό αυτοβιογραφικό κείμενο συνοδεύεται από φωτογραφία του ναού στο ηλιοβασίλεμα. Σύμφωνα με τις πηγές, το γένος των Πρωτοπαπάδων δραστηριοποιήθηκε στην Αττική κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. και σε αυτούς οφείλεται εν μέρει και ο χαρακτηρισμός του ως Χρυσού. Συγγενείς τρίτου βαθμού με τους Αλκμεωνίδες έπαιζαν τον δωρικό ρυθμό στα δάχτυλα. Η αντιζηλία τους με τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη τους ανάγκασε να κρατήσουν το οικογενειακό τους μυστικό, το οποίο μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά στους πρωτότοκους γιους (Laurentianus CXII 86). Η τοπική παράδοση του Σουνίου αναφέρει κάποιον Χριστόδουλο Πρωτοπαπά, ημιονηγό το επάγγελμα, ο οποίος, όταν είδε τον λόρδο Βύρωνα να χαράζει το όνομά του σε έναν από τους κίονες του ναού, φώναξε: «Τι κάνεις εκεί, ρε κουφάλα»! Εκτοτε η λέξη εντάχθηκε στην οικογενειακή τους παράδοση. Να παρατηρήσω απλώς ότι οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να τρώνε tartare, οι δε Πρωτοπαπάδες μπορεί να μην χτίζουν πλέον δωρικούς ναούς, τα πάνε όμως πολύ καλά στην παραγωγή κωμωδίας.
Οι Κριμιζήδες, αντιθέτως, δεν έχουν ιστορία. Ο τελευταίος Κριμιζής περνούσε έξω από τα γραφεία του ΕΛΔΟ, τους ρώτησε τι κάνουν εκεί μέσα και τους παρακάλεσε να τον προσλάβουν για πρόεδρο. Τους εξήγησε ότι η ΝASA έχει πολλά προβλήματα, περισσότερα και από το Χάρβαρντ, και αποφάσισαν να τον βοηθήσουν ως αναξιοπαθούντα ομογενή. Ομως ο ζωδιακός κύκλος προχώρησε και, ενώ τον Μάρτιο ο κ. Κριμιζής, ως εξαίρετος επιστήμων ήταν κατάλληλος να αναλάβει το έργο, τον Απρίλιο έπαψε να είναι κατάλληλος. Ο Ερμής γύρισε ανάδρομος και η κάθε κίνηση απαιτεί προσοχή. Οθεν και η δήλωση ετέρου επιφανούς: «Είναι εξαιρετικός επιστήμων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάνει και για πρόεδρος». Η Ελλάς διαθέτει Πρωτοπαπά.
Πώς την πάτησε ο κ. Κριμιζής; Μα είναι απλό. Οταν κοιτάς την Ελλάδα από την άλλη όχθη του Ατλαντικού και όταν την αγαπάς, αντιλαμβάνεσαι πως κάτι δεν πάει καλά εκεί κάτω και λες να πας να βοηθήσεις. Αυτό που δεν μπορείς να δεις από μακριά είναι ότι τίποτε δεν πάει καλά. Δεν βλέπεις τους Νταβέληδες και τους Γιαγκούλες που κατοικούν στο βάθος της σπηλιάς και σε αντιμετωπίζουν σαν λάφυρο για να ζητήσουν λύτρα. Κι αν αρνηθείς να τους τα δώσεις, τότε σε αποκαλούν όπως ο πρόγονος του Πρωτοπαπά τον Βύρωνα και σε πετούν με τις κλωτσιές.

 http://www.kathimerini.gr

Πανεπιστήμιο Δυτικής Αφρικής

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Προ καιρού ο κ. Τζανακόπουλος είχε εντυπωσιάσει την κοινή γνώμη αποκαλύπτοντας το εύρος των εμπειριών που έχει αποκομίσει στη ζωή του, παρότι σχετικά νέος. Ως άλλο Οδυσσέα η μοίρα του, ή η οργή του Ποσειδώνος, τον είχε στείλει ώς το απώτατον άκρον της οικουμένης, γνωστό από τη μυθολογία ως Αιγάλεω. Κάτι σαν την Αγρια Δύση της ελληνικής ψυχής. Το περίφημο Egaleo City του αειμνήστου ραψωδού Γιώργου Ζαμπέτα. «…Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω…». Υποθέτω ότι οι οικείοι του θα τον είχαν προειδοποιήσει. Μην πας εκεί. Δεν ξέρεις αν τον τόπο τον κατοικούν άνθρωποι ή τέρατα, αν πιστεύουν σε θεούς κι αν έχουν νόμους. Ομως αυτός, από την περιέργειά του να γνωρίσει καινούργιους κόσμους, μόλις διέκρινε στην άκρη του ορίζοντος καπνό θρώσκοντα, δεν δίστασε να πάει στο Αιγάλεω, όπως ο πρόγονός του Οδυσσεύς στη νήσο των Κυκλώπων. Δύο έτη συναπτά έμεινε εκεί, γνώρισε νέα ήθη, συνομίλησε με αλλόκοτους ιθαγενείς και επέστρεψε στην πατρίδα του σοφότερος. Και υπερήφανος, όπως δήλωσε, αφού άντεξε τις δοκιμασίες της λαϊκής ψυχής, τις ένιωσε στην ψυχή του και την αγάπησε. Συμβαίνουν αυτά. Προσφάτως, συνάδελφος του κ. Τζαννακόπουλου μας ενημέρωσε ότι στο απόμακρο αυτό χωριό του πολιτισμού μας οι τιμές των ακινήτων παραμένουν απελπιστικά χαμηλές. Αυτός πήγε εκεί διότι ένας ιθαγενής γνωστός του τού ενοικίασε δωμάτιο με 50 ευρώ τον μήνα. Δεν ξεκαθάρισε αν επρόκειτο για καλύβα από χορτάρι ή κανέναν παλιό τηλεφωνικό θάλαμο που τον είχε μεταφέρει στον κήπο του – χωρίς τηλέφωνο εννοείται.
Τούτων δοθέντων, αποφάσισαν να εκπολιτίσουν την άγρια αυτή περιοχή του κόσμου μας. Αυτοί δεν πιστεύουν σε «διαχωρισμούς», κοινωνικούς, ταξικούς, ακόμη και πολιτισμικούς, θα προσέθετα. Ο φιλελευθερισμός έχει καταδικάσει τους πληθυσμούς της Δυτικής Αττικής, όπως ακριβώς και της Δυτικής Αφρικής, σε πνευματική ασιτία. Ως άλλοι αποικιοκράτες, αλλά με την καλή έννοια, αυτοί αποφάσισαν να τους εκπολιτίσουν. Και έτσι ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.
Μην ασχημονείτε παρακαλώ. Εχετε υπ’ όψιν ότι υπάρχει και ο αντιρατσιστικός νόμος, βάσει του οποίου μπορεί να σας κατηγορήσουν αν αντιδράσετε. Εχουν δικαίωμα και οι ιθαγενείς της Δυτικής Αττικής, όπως και της Δυτικής Αφρικής, να έχουν ένα πτυχίο από τον τόπο τους και να μην αναγκάζονται να ξενιτευτούν στον Πειραιά ή την Αθήνα κινδυνεύοντας να ξεχάσουν τις παραδόσεις και τα ήθη των προγόνων τους. Πάσχα έρχεται.
Πώς λέγεται ο Ελληνας πρωθυπουργός που αναφέρεται στη Δυτική Αττική σαν να μιλάει για τη Δυτική Αφρική;
Η απάντηση δεν είναι δυνατόν να γραφεί.

 http://www.kathimerini.gr