ΑΝΩΝΥΜΟΥ

Σύμφωνα με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά στη δεκαετία του '70, δεν θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα, γιατί οι παιδικές μας κούνιες, ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά που περιείχε σίδηρο. Κι εμείς, γλείφοντάς την όλη μέρα, θα πρεπε να χαμε πεθάνει από δηλητηρίαση.
Στα φάρμακα κείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας, όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας, όταν μπαίναμε, ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν ούτε ζώνες φορούσαμε ούτε αερόσακους είχαμε. Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθίσουμε μπροστά.
Νερό πίναμε από τη βρύση κι είχε την ίδια γεύση μ' αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο. Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο, γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ.
Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν από το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας. Κανείς μας δε πέθανε απ' αυτό.
Κατασκευάζαμε κάτι γκο-καρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φουλ, ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα. Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε. Χτυπούσαμε συνεχώς στα χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το καρτ μας. Και, να μαστε! Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι.
Φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-BOX ούτε video games ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε προσωπικούς υπολογιστές ούτε chat-rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ίντερνετ. Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε. Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τις έφαγε.
Πηγαίναμε περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας. Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμά κι ο μπαμπάς ούτε το σχολικό. Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα, με λαστιχάκια, με μπαλάκια του τένις, με πέτρες, με νερό, με... τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε.
Νομίζω πως από τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες, λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγει ποτέ. Είχαμε ελευθερία, αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλ' αυτά καλά.
Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα...

http://www.peri-grafis.com/