Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια η χώρα μας (και η Ευρώπη) είναι το πρόβλημα των προσφύγων (και μεταναστών). Ένα πρόβλημα που, δυστυχώς, εκτός από την ανθρωπιστική του διάσταση, την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε, έχει και μία άλλη διάσταση, πολύ πιο επικίνδυνη, και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Η βίαιη μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη προκαλεί τόσο ασφυξία πληθυσμιακή σε αρκετές χώρες (όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα), όσο και οικονομική «αιμορραγία». Που είναι αυτή την στιγμή αδύνατο να υπολογιστεί.
Όμως, η όλη κατάσταση που κάποιοι στη Δύση (και όχι μόνον) αφήνουν να εξελίσσεται ανεξέλεγκτα, προκαλεί και ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρώπη.
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων και μεταναστών προέρχονται από κοινωνίες με εντελώς διαφορετική πολιτισμική και κοινωνικοοικονομική λογική.
Σε μεγάλο βαθμό, οι απόψεις τους, που κυριαρχούν στις κοινωνίες τους και τούς έχουν γίνει βίωμα, είναι, αν όχι διαμετρικά αντίθετες με τα κοινωνικά δεδομένα και κρατούντα στη Δυτική Ευρώπη, τουλάχιστον πολύ διαφορετικά.
Αυτό σημαίνει, όπως εξάλλου έχει γίνει σαφές τους τελευταίους μήνες, πως η προσαρμογή τους στα δυτικά πρότυπα είναι όχι απλώς δύσκολη, αλλά σχεδόν αδύνατη.
Γιατί δεν είναι δυνατόν έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει μέσα στην αντίληψη ότι, για παράδειγμα, η γυναίκα είναι δευτέρας κατηγορίας πρόσωπο και πρέπει να έχει συγκεκριμένες παρουσίες και εμφάνιση, να το κάνεις, μέσα σε μερικές εβδομάδες ή μήνες να δεχθεί τα αυτονόητα. Και το ότι είναι σχεδόν αδύνατο κάτι τέτοιο, φαίνεται από μια σειρά αντιδράσεων που έχουν ομάδες μεταναστών σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης, απέναντι στις γυναίκες.
Πόσο μάλλον όταν ο αριθμός των προσφύγων-μεταναστών είναι τόσο μεγάλος που είναι αδύνατον, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη και χρονική διάρκεια, να ενσωματωθούν στα δυτικά πρότυπα και δεδομένα.
Παράλληλα, το ζήτημα γίνεται πολύ μεγαλύτερο (και πιο επικίνδυνο) αν σκεφτεί κανείς ότι η μεγάλη, η συντριπτική πλειοψηφία, όσων μετακινούνται προς τη Δύση, είναι μουσουλμάνοι.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη διάθεση κανενός να διατηρήσει τη δική του πολιτιστική ταυτότητα και τα δικά του κοινωνικά χαρακτηριστικά. Όπως, επίσης, δεν με ενδιαφέρει τι είδους θρησκεία θέλει κάποιος να ασπάζεται.
Θέλω, όμως, να είναι σαφές ότι στη δυτική Ευρώπη, όπου ευτυχώς ζούμε, θα διατηρηθούν τα δεδομένα που με πολλούς αγώνες (και αίμα) έχουν κατακτήσει εδώ και αιώνες οι πολίτες.
Δεν μπορεί να ξεχάσουμε ούτε τις περί ισότητας των φύλων, ούτε τις περί δικαίου κ.λπ. κατακτήσεις των δυτικών κοινωνιών, προς χάριν κάποιων διαφορετικών λογικών για τον άνθρωπο, τον ρόλο της γυναίκας, αλλά και για κάποιες θρησκευτικές παραδόσεις που εμπλέκουν τα δικαιώματα των ανθρώπων.
Όσοι επιθυμούν να μείνουν σε μια Ευρώπη με τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε και τις αξίες που έχουν παγιοποιηθεί από τον διαφωτισμό, θα πρέπει να τις αποδεχτούν. Και όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις.
Κάτι που, δυστυχώς, φαντάζει σχεδόν αδύνατο, και για λόγους κουλτούρας, αλλά και για λόγους «θρησκευτικού φανατισμού», μια και ο μουσουλμανισμός δεν είναι σαν τις άλλες θρησκείες. Δεν είναι εθελοντικός, αλλά υποχρεωτικός και επιθετικός. Καμία άλλη θρησκεία δεν χαρακτηρίζει τους άλλους «άπιστους», με ό,τι αυτό σημαίνει για την τύχη τους…
Αυτό, λοιπόν, είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας και της Ευρώπης. Και όσο κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, τόσο θα επιδεινώνεται και θα κινδυνεύουμε να γίνουν οι επιτάσεις του, μη αναστρέψιμες.
Του Πέτρου Τρουπιώτη
http://antilogos-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου