«Εμείς βιομηχανίες εξόντωσης λαών δεν είχαμε ποτέ… Διαλέγουν την Ελλάδα γιατί είμαστε η πόρτα της Ευρώπης αλλά και γιατί το αίσθημα των Ελλήνων προεξέχει… Αν ήταν η Γερμανία στη θέση μας κι ο Σόιμπλε, φοβάμαι ότι θα τους βουλιάζαν στα πέλαγα…» Προσπερνώ την εικόνα του αισθήματος που προεξέχει σαν τις αναμονές στα αυθαίρετα κτίσματα, για να σταθώ στο πολιτικό περιεχόμενο της παρέμβασης του Λαζόπουλου για το προσφυγικό. Η οποία δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία αν, σε μερικές μόνον φράσεις, δεν συμπύκνωνε μια νοοτροπία που προγραμματίζει την πολιτική συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας. Ανεπεξέργαστη, ασυνάρτητη όταν συνομιλείς με τον οδηγό του ταξί, μοιάζει περισσότερο με νοητικό τικ παρά με σκέψη. Ομως αυτό το νευρικό τικ κυριάρχησε στο ψυχόδραμα της συγκυβέρνησης των τελευταίων εφτά μηνών.
Η περίφημη «σκληρή διαπραγμάτευση» των επιφανών αριστερών με τους εταίρους, τόσο σκληρή όσο και η πανωλεθρία στην οποία κατέληξε, ήταν προϊόν αυτής της νοοτροπίας. Αυτή στήριξε τον ναρκισσισμό της φαλακρής πριμαντόνας της οικονομίας, αυτή στήριξε τη δημοφιλία του Τσίπρα, κι αυτή οδήγησε στο δημοψήφισμα. Το ΟΧΙ μπορεί να μην ήταν όχι στην Ευρώπη. Ηταν όμως ΟΧΙ στους «βάρβαρους» Γερμανούς και τον Σόιμπλε.
Υλικά βαριά και σταθερές αξίες. Η βεβαιότητα πως οι Γερμανοί είναι οι κακοί του γουέστερν που παίζεται στην άγρια δύση και εμείς οι καλοί, εκείνοι οι βάρβαροι σκληροί κι εμείς οι αγνοί αισθηματίες «προεξέχει» οιασδήποτε σκέψης πολιτικής, πολιτισμικής ή άλλης. Είναι ψυχικό σύνδρομο. Εδράζεται στη μακαριότητα μιας συλλογικής πνευματικής αδράνειας που πάντα πρέπει να ανακαλύπτει κάποιον εχθρό για να εξηγεί τις δικές μας αναπηρίες, τις δικές μας ήττες, τη δική μας αδυναμία. Στη δεκαετία του 1980 μάς έφταιγαν οι Αμερικανοί. Τώρα μάς φταίνε οι Γερμανοί, όπως παλιότερα μας έφταιγαν οι Οθωμανοί.
Σύμπλεγμα κατωτερότητας; Και πρωτογενής ρατσισμός μαζί. Το πρόβλημα είναι ότι και τα δύο αυτά σύνδρομα βγήκαν από τις λαοφιλείς εκπομπές της τηλεόρασης που μοιράζουν χάχανα και έγιναν εθνική πολιτική. Πέρα από τα εξήντα δισ. που μας στοίχισε ο ναρκισσισμός της φαλακρής πριμαντόνας, η μεγάλη ζημιά που επέφερε ο επαρχιωτισμός της αριστεράς και της ηγεσίας της είναι ότι επισημοποίησαν το ψυχολογικό ρήγμα του αντιγερμανισμού. Και καλλιέργησαν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να το μετατρέψουν σε ευρωπαϊκή πολιτική.
Υπάρχει θέμα με τη γερμανική Ευρώπη; Μα και βέβαια υπάρχει. Υπάρχει θέμα με τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη λειτουργία των θεσμών της και της γραφειοκρατίας της; Και βέβαια υπάρχει. Ομως το αντιμετωπίζουμε ομαδοποιώντας με φυλετικά κριτήρια συμπεριφορές και, βεβαιότατα, πολλοί ψηφίζουν με ήσυχη τη συνείδησή τους το μοναδικό ναζιστικό κόμμα στον ευρωπαϊκό χώρο, γιατί εμείς έχουμε πάνω απ’ όλα αισθήματα.
Είναι και κάτι ακόμη. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω κάποιον συνδαιτυμόνα ανάμεσα στους κυρίους Σόιμπλε και Τσίπρα, θα προτιμούσα τον κ. Σόιμπλε. Είμαι βέβαιος πως και σοβαρή κουβέντα θα γινόταν και κάποια πράγματα θα μάθαινα για την Ευρώπη. Θα μου πείτε εγώ δεν είμαι ήρωας σαν τον Γλέζο, ούτε λαϊκός ηγέτης σαν τον Λαζόπουλο, οπότε καλά να πάθω.
http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου