Η Δημοκρατία διέξοδος για την ανθρωπότητα
Από τη Δημοκρατία στην ψευδο-δημοκρατία
Ενώ η Αθήνα διένυε
το Χρυσό της Αιώνα, την ίδια στιγμή, κάπου κοντά αλλά ταυτόχρονα πολύ μακριά,
μια άλλη πόλη δημιουργούσε κάτι νέο. Κάτι πανίσχυρο, που θα κλόνιζε τη Μεσόγειο
και θα κυριαρχούσε στο γνωστό τότε κόσμο.
Το 509 π.Χ.
καταλύεται η μοναρχία στο Ρωμαϊκό Βασίλειο και τη θέση της αναλαμβάνει ένα νέο
και αυτοδύναμο πολίτευμα. Τη στιγμή αυτή η Ρώμη αναδεικνύει τη σπουδαιότερη
προσφορά της στο πολιτικό πάνθεον της ανθρωπότητας: το πολίτευμα που ονομάζεται Republic (Res Publica Romana)[1]. Μέχρι το 300 π.Χ. το πολίτευμα αυτό είχε
αποκρυσταλλωθεί. Στα ηνία του πολιτεύματος βρέθηκε ένα νέο και μοναδικό πολιτικό
σώμα, το οποίο ονομάσθηκε Senatus. Η «Γερουσία» ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε από την αρχαία
Σπάρτη (το συμβούλιο των γερόντων του Λυκούργου), όπως ακριβώς ήταν και η ιδέα
των δύο Υπάτων, που είχε βασιστεί στους δύο Βασιλείς των Λακεδαιμονίων. Εδώ
λοιπόν αναδεικνύεται μια μεγάλη αλήθεια. Το πολίτευμα που δημιουργήθηκε στη
Ρώμη, ήταν βασισμένο πάνω σε μια Ολιγαρχία, αντίθετο και επιθετικό της
Δημοκρατίας. Η καινοτομία της Republic ήταν η δημιουργία φαινομενικών «αντιπροσώπων»
των πολιτών, όπου οι πολίτες εγκατέλειπαν τη διακυβέρνηση σε μια επαγγελματική
Ολιγαρχία τέτοιου είδους αντιπροσώπων. Αντιπρόσωποι οι οποίοι ουσιαστικά
εκπροσωπούσαν την εκάστοτε ελίτ της Ρώμης[2].
Η Γερουσία στο απόγειο της δύναμής της
ανεδείχθη στο ισχυρότερο πολιτικό σώμα στην ιστορία του ανθρώπου μέχρι και
σήμερα. Οι απεσταλμένοι της στον γνωστό κόσμο είχαν την πολιτική ισχύ υψηλόβαθμων
διπλωματών, ενώ το ίδιο το σώμα ήλεγχε την Εκτελεστική, τη Νομοθετική αλλά και
τη Δικαστική Εξουσία της Ρώμης. Η αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών, που πρώτος
ανέπτυξε ο Αριστοτέλης και έκανε ευρέως γνωστή ο Montesquieu, το 17ο αι., είχε
καταλυθεί από το πανίσχυρο σώμα της Γερουσίας.
Τα δύο
κόμματα που συμμετείχαν στη Γερουσία, οι Populares (υποστηρικτές των πολιτών)
και οι Optimates (άριστοι), ήταν και τα δύο αριστοκρατικά και στην ουσία
αποτελούσαν την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία (ελίτ) της εποχής. Για τν
διατήρηση και αυτοσυντήρησή της, η Γερουσία χρησιμοποίησε διάφορες
δημοκρατικοφανείς μεθόδους, όπως αυτή των εκλογών, ενώ στην ουσία έψαχνε και
έβρισκε νομιμοποίηση απέναντι στους πολίτες μέσω των δημοκρατικών αυτών
τεχνασμάτων. Κάθε φορά που κάποιος Ρωμαίος προσπάθησε να αναδειχθεί μέσω των
εκλογών αυτών και να εκπροσωπήσει τους πολίτες και το δημόσιο καλό, όπως
συνέβαινε σε μια Δημοκρατία, οι Ολιγάρχες της Γερουσίας τον δολοφονούσαν. Το
μεγαλύτερο παράδειγμα εδώ είναι η δολοφονία του Τιβέριου Γράκχου, το 2ο αι. π.Χ., καθώς προσπαθούσε να υποστηρίξει
τον αναδασμό της γης. Ο αδελφός του Γάιος
Γράκχος, δέκα χρόνια αργότερα, αγωνίσθηκε για τον ίδιο πολιτικό στόχο και
δολοφονήθηκε και αυτός, επίσης από τη Γερουσία.
Καθίσταται λοιπόν σαφές πως η Republic ήταν ένα πολίτευμα
που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ρώμη και ήταν εξ αρχής και επί της ουσίας μία
Ολιγαρχία, με ανύπαρκτο διαχωρισμό Εξουσιών, με αντιπροσώπους των πολιτών και
φαινομενικά Δημοκρατικές ιδέες.
Στις 2
Σεπτεμβρίου του 31 π.Χ. ο Οκταβιανός αποδεκάτισε τη στρατιωτική δύναμη του Μάρκου
Αντώνιου και της Κλεοπάτρας της Φιλοπάτορος στη Ναυμαχία του Ακτίου στο Ιόνιο
πέλαγος, λίγο έξω από τη σημερινή πόλη της Πρέβεζας. Ως αποτέλεσμα της νίκης
του αυτής, ο Οκταβιανός ανεδείχθη ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ρώμης και του
γνωστού κόσμου. Το 27 π.Χ. ο Οκταβιανός υιοθέτησε τον τίτλο Princeps Civitatis («Πρώτος
Πολίτης»), διέλυσε τη Republic και εγκαθίδρυσε το Imperium Romanum, γνωστό σε όλους μας ως Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η
Γερουσία ήταν αυτή που του έδωσε τον τίτλο «Αύγουστος», τον οποίο και υιοθετούσαν εφ’ εξής οι διάδοχοι
αυτοκράτορες του Οκταβιανού. Έτσι, κάπως άδοξα, τελείωσε το μοναδικό αυτό
πολίτευμα της Republic, το οποίο όμως δεν έμελλε να σβήσει εντελώς.
Η Ρωμαϊκή
και μετέπειτα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επέζησαν για χρόνια σε μια εποχή που
ολόκληρος ο γνωστός κόσμος υπέκυψε για ακόμα μια φορά σε μοναρχικού τύπου
πολιτεύματα: Αυτοκρατορία, Τυραννίδα, Βασιλεία. Θα χρειαστεί να περάσουν
δεκαοχτώ αιώνες για να υπάρξει και πάλι η ευκαιρία δημιουργίας κάτι νέου: ενός
πολιτικού οικοδομήματος το οποίο δεν θα αποτελούσε μοναρχία.
Δημοκρατία ή Republic: το μεγάλο δίλημμα
Το 1774 ο Thomas Jefferson συνέταξε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ και οι
πρώην αγγλικές αποικίες επαναστάτησαν εναντίον της Βασιλείας και της
εκμετάλλευσης από τη Μεγάλη Βρετανία. Το μένος των πολιτών των ΗΠΑ έναντι του
Βασιλιά Γεώργιου του 3ου οδήγησε σε μία τελεσίδικη άρνηση των «Αμερικανών» απέναντι
σε κάθε τι μοναρχικό και αυταρχικό για το πολίτευμα που σκόπευαν να υιοθετήσουν.
Αφού
κατέκτησαν την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους, οι ΗΠΑ στράφηκαν στους λιγοστούς
και εμπνευσμένους ηγέτες αυτής της περιόδου για την πολιτική καθοδήγηση του
νεοσύστατου κράτους. Οι ηγέτες αυτοί, οι «Πατέρες
και Ιδρυτές των ΗΠΑ», ήταν μια πολυφωνική και ποικιλόμορφη ομάδα, η οποία
ήταν επί της ουσίας μία πολιτική αλλά και οικονομική ελίτ. Η ελίτ αυτή είχε
πρωτοδημιουργηθεί στις τοπικές βουλές των αποικιών, και έπειτα στις συνελεύσεις
του Ηπειρωτικού Κογκρέσου, στο οποίο οι απλοί πολίτες δεν είχαν ούτε φωνή, ούτε
εκπροσώπηση, αλλά πολλές φορές ούτε καν γνώση και ενημέρωση για το τι
συνέβαινε.
Οι Πατέρες
λοιπόν του Αμερικανικού Έθνους ήταν και οι συντάκτες του Συντάγματος των ΗΠΑ,
το οποίο υιοθετήθηκε το 1787[3].
Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων των «Πατέρων», οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι
Αμερικανοί πολιτικοί βρέθηκαν απέναντι σε ένα κυριολεκτικά πολύ σοβαρό δίλλημα.
Συνειδητοποίησαν πως, σε αντίθεση με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στην ιστορία του
κόσμου, είχαν μια μοναδική ευκαιρία να αποφασίσουν οι ίδιοι τη μοίρα και το
πολίτευμά τους, χωρίς καμία επιρροή από εχθρούς, συμμάχους, γείτονες και ξένες
δυνάμεις. Το δίλλημα, λοιπόν, ήταν ανάμεσα σε δύο πολιτεύματα που ήταν υποψήφια
για υιοθέτηση από τις ΗΠΑ. Το ένα ήταν το
Ελληνικό πολίτευμα της Δημοκρατίας. Οι Πατέρες των Αμερικανών ήταν μεγάλοι
θιασώτες του Ελληνικού πνεύματος, κυρίως της τέχνης και της φιλοσοφίας.
Αντιθέτως, για θέματα πολιτικής πρακτικής και ρητορικής αντλούσαν την έμπνευσή
τους από την αρχαία Ρώμη. Ταυτόχρονα, έκριναν και αποφάσισαν πως το πολυπληθές
νεοσύστατο κράτος δεν θα μπορούσε να αντέξει, να καταστεί διαχειρίσιμο και να
διοικηθεί εύκολα μέσω του Ελληνικού πολιτεύματος της Δημοκρατίας. Ο Πατέρας του
Συντάγματος, James Madison, βλέποντας προς την Καλιφόρνια και διακρίνοντας την
πιθανή εξάπλωση προς τη Δύση, πίστεψε πως το μέγεθος της χώρας του θα
χρειαζόταν κάτι διαφορετικό από τη Δημοκρατία. Άλλοι πάλι Πατέρες, όπως ο Alexander Hamilton, συμφώνησαν μαζί με τον Madison αλλά για
διαφορετικούς λόγους. Ο Hamilton πίστευε ότι
μόνο μία ομάδα αρίστων και επίλεκτων θα μπορούσε να διαχειριστεί τα κοινά. Ενώ
βέβαια ο ίδιος οραματιζόταν μια αριστοκρατία, ο φόβος του και το μίσος του για
τον «όχλο» και τις «μάζες» τον έκαναν ανίκανο να συνειδητοποιήσει, ότι
υιοθετώντας το Ρωμαϊκό πολίτευμα της Republic, οδηγούσε ουσιαστικά τις ΗΠΑ σε
μία νέα αλλά κλασικού τύπου Ολιγαρχία. Μία Ολιγαρχία που αποτελείτο αφενός από
την οικονομική ελίτ του Βορρά και αφετέρου από τους γαιοκτήμονες του Νότου, η
οποία μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο κατέληξε στην απόλυτη Ολιγαρχία του Βορρά
και του χρήματος, και της πολιτικής και οικονομικής
ελίτ που κυβερνάει την ήπειρο μέχρι και στις μέρες μας.
Με αυτόν τον
τρόπο, λοιπόν, την ώρα που η Ευρώπη ήταν βυθισμένη στο σκότος της Μοναρχίας και
η Δημοκρατία ήταν παγκοσμίως ανύπαρκτη και απούσα, η Republic επανεμφανίστηκε
στην ανθρωπότητα και αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένη να παραμείνει.
Η περίπτωση της Γαλλίας
Το 1789 η
ανθρωπότητα επαναστατεί για ακόμη μια φορά κατά της Βασιλείας, συγκεκριμένα στη
Γαλλία. Στις 14 Ιουλίου 1789 οι Γάλλοι επαναστάτες λεηλατούν τη Βαστίλη και
αναγκάζουν τον Λουδοβίκο 16ο να συνθηκολογήσει. Η Νομοθετική Βουλή που προέκυψε ως το κυρίαρχο πολιτικό σώμα μετά την
επανάσταση, είχε ως μοναδικό αλλά και πρόσφατο οδηγό επιτυχίας το Αμερικανικό
Σύνταγμα του 1787 και προχώρησε αμέσως στην υιοθέτηση του Ρωμαϊκού πολιτεύματος
της Republic[4].
Και σε αυτήν την περίπτωση, όπως και στην Αμερικανική, οι νόμοι δεν αποφασίζονταν απευθείας από κάθε πολίτη, όπως είχε πει ο
Rousseau, αλλά μέσω των «αντιπροσώπων» τους, όπως πρέσβευε ο Sieyes.
Η Ολιγαρχία
που δημιουργήθηκε στην επαναστατική Γαλλία, εξέφραζε τα συμφέροντα της
αριστοκρατίας, μέλη της οποίας αποτελούσαν και την πλειοψηφία της Νομοθετικής
Βουλής (π.χ. Marquis de La Fayette, πολιτική ομάδα των Feuillants, κτλ). Η Republic
αυτή ήταν θνησιγενής εξ αρχής και η μεγάλη οικονομική κρίση, οι ήττες στον
πόλεμο με τη Βοημία, την Αυστρία και την Ουγγαρία και η συνειδητοποίηση των
πολιτών ότι αντάλλαξαν το τυραννικό καθεστώς του Λουδοβίκου με την τυραννίδα
των πλουσίων και των ευγενών, οδήγησαν στη δεύτερη Γαλλική Επανάσταση, στις 10
Αυγούστου 1792. Το κύριο αίτημα της επανάστασης αυτής ήταν η κατάργηση των
προνομίων των ευγενών και η πραγματική ισότητα των πολιτών. Κυρίως όμως ήταν η απαίτηση για Δημοκρατία,
το ξεχασμένο αυτό πολίτευμα που είχε σβήσει με την υποταγή της αρχαίας Ελλάδας
στις Ρωμαϊκές λεγεώνες το 146 π.Χ..
Οι Γάλλοι
συνειδητοποίησαν το 1792 πως την κυριαρχία σε μια πολιτεία την έχουν οι πολίτες
και όχι οι αντιπρόσωποί τους[5].
Στην ουσία συνειδητοποίησαν πως η ισχύς
των «αντιπροσώπων» είναι δευτερεύουσα και υπάρχει υπό την ανοχή και την
εμπιστοσύνη των πολιτών, οι οποίοι μπορούν όποτε θέλουν, ελεύθερα να την
ανακαλέσουν. Δυστυχώς, η ανθρωπότητα δεν θα μάθει ποτέ αν η Δημοκρατία θα
μπορούσε να επικρατήσει και να λειτουργήσει στο τεράστιο Γαλλικό κράτος του
18ου αι. Η άμεση δολοφονία του Λουδουβίκου, ο εμφύλιος πόλεμος που προκλήθηκε
από την υποχρεωτική στράτευση, η Κυριαρχία του Τρόμου (ιδιαίτερα επί της εποχής
του Robespierre), ο λανθασμένος ιδεολογικός «Δημοκρατικός επεκτατισμός»
και οι στρατιωτικές ήττες οδήγησαν σε απανωτά πραξικοπήματα, τα οποία κατέληξαν
στην επάνοδο της μοναρχίας με την υποστήριξη μιας υποταγμένης πλέον Ολιγαρχίας,
στην οποία ο νικητής Ναπολέων έκλεινε το μάτι αποδεχόμενος τον τίτλο του Πρώτου
Ύπατου[6].
Ως νεότερος Οκταβιανός που ανακηρύχθηκε «Αύγουστος» από τη Ρωμαϊκή Γερουσία, ο
Ναπολέων απετίναξε το μανδύα του Ύπατου όταν εδραιώθηκε στην εξουσία και
ανακηρύχθηκε από τη Γαλλική Γερουσία[7]
ως Αυτοκράτορας των Γάλλων.
Τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και επαναστάσεις
Η Ευρωπαϊκή
ήπειρος στη συνέχεια βυθίστηκε για ακόμα μια φορά στο σκοτάδι της μοναρχίας και
όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και επαναστάσεις είχαν δύο πρόσφατα
παραδείγματα για να μελετήσουν και να αξιοποιήσουν. Τη βραχύχρονη και επίδοξη
Δημοκρατία της Γαλλίας και τη Republic της ανερχόμενης Αμερικανικής
υπερδύναμης. Προφανώς, το πρώτο παράδειγμα ήταν προς αποφυγή, ενώ το δεύτερο
προς απομίμηση. Συνεπώς, κάθε χώρα
που απελευθερωνόταν, κοιτούσε προς Δυσμάς για να δημιουργήσει έτσι το νέο της
πολίτευμα - δηλαδή μια ακόμη Republic.
Το μυστικό
εδώ είναι πως οι λέξεις αυτές, Δημοκρατία και Republic, και η διαφοροποίησή
τους δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, ούτε εξηγήθηκαν στους πολίτες. Ο όρος Republic
άρχισε να σβήνει σιγά-σιγά από την Αμερική και να αντικαθίσταται με τον όρο
Δημοκρατία. Ο λόγος ήταν η δημοκρατική
νομιμοποίηση του καθεστώτος και της ηγεσίας των Ολιγαρχών. Με άλλα λόγια, η
Republic ντύθηκε με το μανδύα της Δημοκρατίας για να υπηρετήσει ακόμα καλύτερα
και απόλυτα τα συμφέροντα της εκάστοτε ελίτ. Η λέξη Δημοκρατία οδηγούσε και
οδηγεί ακόμα με την αγχίνου μνήμη στην Αρχαία Αθήνα, όπου τα όργανα της
πολιτείας εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό. Αυτόν ακριβώς το
συνειρμό και αυτήν τη νομιμοποίηση αποζητούσαν και έβρισκαν οι Ολιγάρχες στη
λέξη και την ανάμνηση της Δημοκρατίας, ενώ επί της ουσίας το πολίτευμα
εξυπηρετούσε το ίδιον συμφέρον τους. Όπως και σε κάθε Republic συμβαίνει το
ίδιο, τα όργανα της πολιτείας, δηλαδή, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της
εκάστοτε πολιτικής και κοινωνικής ελίτ.
Με την
επιτυχία του Αμερικανικού πειράματος, λοιπόν, και τη νομιμοποίηση αλλά και την όμορφη
ανάμνηση της ταμπέλας της «Δημοκρατίας» ήταν εύλογο οι νέες χώρες που
απελευθερωνόντουσαν να αγκαλιάσουν τη Republic ως το δικό τους πολίτευμα και να
εξυπηρετούνται μέσω αυτής τα συμφέροντα των ολίγων της κάθε χώρας.
Συμπεράσματα
Συνοψίζοντας,
καθίσταται σαφές ότι απαιτείται ο επιστημονικός διαχωρισμός των δύο
πολιτευμάτων, Republic και Δημοκρατία, καθώς και η αποσαφήνιση της ιστορικής
πολιτικής εξέλιξης της ανθρωπότητας βάσει αυτών. Ταυτόχρονα, είναι προφανές ότι
η στρέβλωση του όρου «Δημοκρατία» συνεχίζεται ως και σήμερα για τους λόγους που
προαναφέρθηκαν. Η Republic στη σύγχρονη μορφή της, και για να υπνωτίσει μία
παγκόσμια κοινότητα πολιτών που ενημερώνεται και επικοινωνεί διαρκώς, έχει
χρησιμοποιήσει νέες τακτικές συγκάλυψης και ψεύδους. Ίσως η πιο επικίνδυνη εξ
αυτών είναι η «υποκατηγοριοποίηση» της Δημοκρατίας σε διάφορες «μικρότερες»
μορφές της όπως: Άμεση, Αντιπροσωπευτική, Βασιλευόμενη, Ισλαμική,
Κοινοβουλευτική, Προεδρευόμενη, Προεδρική, Ρεπουμπλικανική, Σοβιετική,
Σοσιαλιστική, Συμμετοχική, Ρωμαϊκή, κ.ο.κ.
Οι υποκατηγορίες
αυτές θολώνουν τα πολιτικά και πολιτειακά νερά και είναι πολλές φορές αρκετές
για να οδηγήσουν αυτούς που αγνοούν την πολιτική ιστορία στην περιφρόνηση της
Δημοκρατίας και την κρυφή και πολλές φορές υποσυνείδητη και χωρίς τη θέλησή
τους υποστήριξη της Republic και της πολιτικής της σκευωρίας και πολιτειακής
και ιδεολογικής καπηλείας. Προφανώς και οι λέξεις αυτές είναι απλοί
νεολογισμοί, ανύπαρκτες έννοιες για ανύπαρκτα πολιτεύματα, μιας και η Δημοκρατία είναι μία, όπως ορίζεται
ιστορικά και από την πολιτική επιστήμη, και δεν επιδέχεται επίθετα.
Εξίσου
σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε πως κάθε προσπάθεια αναστήλωσης του αληθινού
πολιτεύματος της Δημοκρατίας, οπουδήποτε στον κόσμο, θα μπει στο στόχαστρο των
απανταχού ελίτ των Republic του πλανήτη, των οποίων τα συμφέροντα θα θίγονται
προφανώς άμεσα από μία τέτοια εξέλιξη.
Οι σύγχρονες
δημοκρατικές ιδέες και προτάσεις[8]
που ισχύουν ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις Republic ανά την υφήλιο, είναι
ιδιαίτερα χρήσιμες για την επικείμενη αναγέννηση
της Δημοκρατίας, αλλά δεν θα έπρεπε να θολώνουν ακόμα περισσότερο τα νερά
και να συγχέουν δια της ύπαρξής τους τα δύο διαφορετικά πολιτεύματα. Ας μην
ξεχνάμε ότι μικρές δημοκρατικές ιδέες είναι ανεκτές έως και θεμιτές από τις άρχουσες
ελίτ των Republic, έτσι ώστε να
διαιωνίζεται ο δημοκρατικός μύθος των πολιτευμάτων τους.
Θα ήθελα να
μου επιτραπεί, κλείνοντας, η μη επιστημονική κρίση και άποψη και να εξηγήσω πως
η αναφορά στην επικείμενη αναγέννηση της
Δημοκρατίας γίνεται λόγω της βαθειάς μου πεποίθησης πως το ευγενές αυτό
πολίτευμα, που έχει παραμείνει νεκρό και ανεφάρμοστο τα
τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, μπορεί στη σύγχρονη εποχή να ξαναβρεί τη φωνή
του. Αν η εποχή των μικρών πόλεων-κρατών της Ελλάδος στην αρχαιότητα μπορούσε
να υποστηρίξει τη Δημοκρατία με το μικρό πληθυσμό των πόλεων και την εύκολη
συμμετοχή όλων στα κοινά, η επόμενη πραγματική ευκαιρία είναι όντως τώρα. Την
εποχή δηλαδή που οι ραγδαίες εξελίξεις στην επικοινωνία και τις τεχνολογίες
μπορούν να μας παρέχουν τις δυνατότητες για την αναγκαία αναγέννηση της
Δημοκρατίας, που θα εκφράσει όσο τίποτα τις νέες γενιές των πολιτών του κόσμου.
Η παραπάνω
πολιτική ανάλυση οδήγησε στη σύνταξη της πρώτης «Ολοκληρωμένης Συνταγματικής
πρότασης για ένα νέο, μοναδικό, Ελληνικό και επιτέλους Δημοκρατικό πολίτευμα για
τη σύγχρονη Ελλάδα», που εκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων, με τίτλο «Δημοκρατία,
το Πολίτευμα που περιμέναμε».
«Δημοκρατία, το Πολίτευμα που περιμέναμε:
Η πρώτη Δημοκρατική Συνταγματική πρόταση για την Ελλάδα»
Σταύρος Σ.
Καλεντερίδης
ISBN: 978-960-8362-57-4, Σελ. 240, τιμή 15 Ε
[1]Εσκεμμένα τα σύγχρονα ελληνικά -και μη- κείμενα αναφέρονται στη Republic ως
"Ρωμαϊκή Δημοκρατία", ένας ατυχής χαρακτηρισμός, που θα προσέβαλε και
τους Έλληνες αλλά και τους Ρωμαίους της εποχής. Res Public σημαίνει δημόσιες υποθέσεις. Αντιθέτως
Δημο-κρατία σημαίνει πως εξουσιάζει η συνέλευση των πολιτών.
[2]Εδώ παρατηρούμε τη βασικότερη ίσως πολιτειακή διαφορά μεταξύ Republic και Δημοκρατίας. Η ύπαρξη αντιπροσώπων, του μεσάζοντα δηλαδή ο οποίος
φέρεται πως εκπροσωπεί τους πολίτες και το δημόσιο συμφέρον.
[3]Δεν συμμετείχαν όλοι οι Πατέρες στη δημιουργία του Συντάγματος, ενώ
συμμετείχαν και κάποιοι εκ των συντακτών που δεν συμπεριλαμβάνονταν στους
Πατέρες.
[4]Ο Robespierre μάλιστα ήταν αντίθετος με μια Republic,η οποία πίστευε πως θα οδηγούσε σε Ολιγαρχία.
[5]Το αντίθετο ισχύει σε κάθε Republic, όπου η κυριαρχία βρίσκεται στα όργανα
του κράτους.
[6]Υπενθυμίζεται πως αυτός ήταν ο τίτλος των δύο εκτελεστικών οργάνων της
Ρωμαϊκής Γερουσίας, βασισμένος στους δύο βασιλείς της αρχαίας Σπάρτης.
[7]Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
[8]Κάποιες
μεταξύ των οποίων είναι οι υψηλότερες πολιτικές ιδέες όλων και οι οποίες έχουν
διασώσει την ανθρωπότητα πολλές φορές από το σκοτάδι και το αδιέξοδο.
Παραδείγματα είναι: Ελευθερία, Ισότητα, Ισηγορία, Ισονομία, Ισοπολιτεία,
Δικαιοσύνη, Παρρησία, Διάλογος, Ανοχή, Ειρήνη, Κράτος Δικαίου, σεβασμός στα
ανθρώπινα δικαιώματα, Αξιοκρατία, Πνευματική Πυρανδρεία, σεβασμός και υιοθέτηση
θεμάτων των μειονοτήτων, κ.α.
[1] Εσκεμμένα τα σύγχρονα και μη Ελληνικά κείμενα αναφέρονται στην Republic ως
"Ρωμαϊκή Δημοκρατία", ένας ατυχής χαρακτηρισμός που θα προσέβαλε και
τους Έλληνες αλλά και τους Ρωμαίους της εποχής. Res Public σημαίνει δημόσιες
υποθέσεις. Αντιθέτως Δημο-κρατία σημαίνει πως εξουσιάζει η συνέλευση των
πολιτών.
[2] Εδώ παρατηρούμε τη βασικότερη ίσως πολιτειακή διαφορά μεταξύ Republic και Δημοκρατίας.
Η ύπαρξη αντιπροσώπων, του μεσάζοντα δηλαδή ο οποίος φέρεται πως εκπροσωπεί
τους πολίτες και το δημόσιο συμφέρον.
[3] Δεν συμμετείχαν όλοι οι Πατέρες στη δημιουργία του Συντάγματος, ενώ
συμμετείχαν και κάποιοι που δεν χαρακτηρίζονται ως Πατέρες
[4] Ο Robespierre μάλιστα
ήταν αντίθετος με μια Republic, η οποία πίστευε πως θα οδηγούσε σε Ολιγαρχία
[5] Το αντίθετο ισχύει σε κάθε Republic
[6] Υπενθυμίζεται πως αυτός ήταν ο τίτλος των δύο εκτελεστικών οργάνων της
Ρωμαϊκής Γερουσίας, βασισμένος στους δύο βασιλείς της αρχαίας Σπάρτης
[7] Η ιστορία επαναλαμβάνεται
[8] Κάποιες μεταξύ των οποίων είναι οι υψηλότερες πολιτικές ιδέες όλων και οι
οποίες έχουν διασώσει την ανθρωπότητα πολλές φορές από το σκοτάδι και το
αδιέξοδο. Παραδείγματα είναι: Ελευθερία, Ισότητα, Ισηγορία, Ισονομία,
Ισοπολιτεία, Δικαιοσύνη, Παρρησία, Διάλογος, Ανοχή, Ειρήνη, Κράτος Δικαίου,
σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, Αξιοκρατία, Πνευματική Πυρανδρεία, σεβασμός
και υιοθέτηση θεμάτων των μειονοτήτων, κ.α.
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/06/blog-post_6285.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου