Πόση αλήθεια μπορείς να αντέξεις;

 Γράφει ο Κλόουν στις 27.02.2015, 14:45

Ειλικρινά απορώ, πέντε χρόνια μετά και υπάρχει κόσμος που δεν έχει καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι τα μνημόνια, αλλά ότι δεν έχουμε χρήματα, χρωστάμε, δεν παράγουμε τίποτα, έχουμε σπάταλο κράτος και κυριαρχεί το πελατειακό σύστημα, οι συντεχνίες, τα συμφέροντα και τα μονοπώλια, αυτό είναι το πρόβλημα. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι πέντε χρόνια μετά όποιος δεν το έχει αντιληφθεί, έχει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης.

Όσο για τους ελληναράδες τις όσιες παρθένες, στις πολεοδομίες, νοσοκομεία, ΚΤΕΟ, υγειονομικό, τελωνεία και τόσες άλλες υπηρεσίες δεν σε εκβίαζαν και σε έκλεβαν με τα φακελάκια οι πολιτικοί, αλλά οι ελληναράδες της διπλανής μας πόρτας. Υπολογίστε πόσες χιλιάδες Έλληνες δουλεύουν σε όλες αυτές τις υπηρεσίες και εάν δεν είναι όλοι εκβιαστές, όλοι όμως γνωρίζουν και γνώριζαν.

Τις 200.000 παράνομες και μαϊμού συντάξεις και επιδόματα που εάν το πολλαπλασιάσουμε με το τρία μέσο όρο, γιατί αυτά τα χρήματα έπεφταν μέσα σε μια τουλάχιστον τριμελή οικογένεια, σημαίνει ότι είχανε περίπου 600.000 Έλληνες γνώση της απάτης, αυτά λοιπόν δεν τα έπαιρναν πολιτικοί, αλλά οι ελληναράδες της διπλανής μας πόρτας, μπορεί και της ευρύτερης οικογένειάς μας.

Στα ελληνικά νησιά και την ελληνική επαρχία εάν πήγαινες να κάνεις ένα μαγαζί, δεν στην έπεφταν οι Γερμανοί, αλλά οι συμπατριώτες σου και σε αποκαλούσαν "ο ξένος", υπολογίστε πόσες χιλιάδες ζούνε σε αυτά τα μέρη που έχουνε γνώση, ανέχονται και συμμερίζονται αυτήν την κατάσταση.

Υπολογίστε ακόμα πόσες χιλιάδες Έλληνες θέλουνε κοινωνικό κράτος, θέλουνε δημόσια τηλεόραση, αλλά δήλωναν ψεύτικα οικονομικά στοιχεία, η μισή Ελλάδα τις χρυσές εποχές δήλωνε κάτω από 12.000 εισόδημα τον χρόνο, δηλαδή θέλουμε κοινωνικό κράτος, αλλά χωρίς να πληρώνουμε τους φόρους μας.

Ότι είμαστε η μοναδική δυτική χώρα του κόσμου που καπνίζουμε όπου γουστάρουμε και οι μισοί μοτοσικλετιστές δεν φοράνε κράνος, δεν μας το επέβαλαν οι Γερμανοί, αλλά απλά είμαστε γενικότερα απροσάρμοστοι στον δυτικό τρόπο ζωής.

Το ότι έχουμε ποσοστά του 30% ενδοοικογενειακής βίας (υπολογίστε και εδώ τα νούμερα) δεν φταίνε οι ξένοι, αλλά η παιδεία μας και η ανατροφή μας, ναι η ανατροφή από την "αγία" ελληνική οικογένεια.

Ότι σε ένα μεγάλο μας νησί όπως η Κρήτη οι πολίτες εκεί οπλοφορούνε, πυροβολούνε όποτε γουστάρουν και όπου γουστάρουν, έχουμε δεκάδες νεκρούς κάθε χρόνο, δεν φταίνε οι ξένοι που έμεινε ένα ολόκληρο νησί στην εποχή του 1.700.

Εάν συνεχίσω τους υπολογισμούς θα βάλουμε τα κλάματα όλοι μαζί, γιατί θα διαπιστώσουμε ότι ακόμα και εάν η απάτη, η λαμογιά και ο παραλογισμός δεν είναι μέσα στο σπίτι μας, είναι όμως σίγουρα γύρω από τον ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό μας κύκλο.

Με λίγα λόγια αυτοί είμαστε κύριοι και έχει πόνο η αλήθεια, τώρα όσοι δεν την αντέχετε, κράξτε η διαγράψτε, ελεύθερα.

Ο Νίτσε είχε πει, ότι η αξία του κάθε ανθρώπου μετριέται από την πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει.

 http://www.o-klooun.com/o-klooun/posi-alitheia-boreis-na-antekseis

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Κώστας Ζουράρης]

Κύριε Πρόεδρε, τὰ σέβη μου.

Κυρίες καὶ κύριοι Βουλευταί, ὑπάρχει καιρὸς τοῦ λέγειν, ὑπάρχει καιρὸς τοῦ ἀντιλέγειν, ὑπάρχει καιρὸς τοῦ ψέγειν.

Σήμερα γιὰ μένα θὰ εἶναι ὁ καιρὸς τοῦ ὑμνεῖν αἶνον, ἔπαινον, τοῦ ὑμνεῖν τὴν ἰλιαδορωμιοσύνη.

Κύριες καὶ κύριοι Βουλευταί,

«ἔρχομαι ἀπὸ μακριά. Οἱ συλλέκτριες τῶν κρόκων τῆς Θήρας πορεύονται πλάι μου, κι ἀπό κοντά, παγεμένες μέ τόν ἄνεμο τόν βόρειο, οἱ Μυροφόρες, ὡραῖες μές στά τριανταφυλλιά τους καί τή χρυσή τῶν ἀγγέλων ἀντανάκλαση». [Ὀδ. Ἐλύτης]

Κύριοι καὶ κυρίες Βουλευτὲς ἢ Βουλευτῖνες ἢ κυρίες καὶ κύριοι, σύντροφοι καὶ συντρόφισσες, ἐπειδὴ σήμερα, αὔριο, παραπέρα, αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ὅπως πάντοτε, ἀείποτε καὶ συνεχῶς, θὰ βυσσοδομοῦν πάλι ἡ κουστωδία τῶν δυσσεβῶν Βρυξελλῶν καὶ ἐκεῖνος ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Ἀλεμανός, γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ πρέπει νὰ ξαναγυρίσουμε στὸν καθ’ ἡμᾶς τρόπον. Ποιός εἶναι ὁ τρόπος μας; Αὐτός: «Πᾶσαν μὲν θάλασσαν καὶ γῆν ἐσβατὸν τῇ ἡμετέρᾳ τόλμῃ καταναγκάσαντες γενέσθαι, πανταχοῦ δὲ μνημεῖα κακῶν τε κἀγαθῶν ἀΐδια ξυγκατοικήσαντες» [Θουκυδίδης]. Καὶ ἐπειδὴ θὰ ἐπανέλθουν πάλι οἱ δυσσεβεῖς καὶ οἱ ἄλλοι Ἀλεμανοὶ καὶ ὡς ἀρχέκακος ὄφις, ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι θὰ συμπαραταχθοῦμε, θὰ συμπορευθοῦμε, θὰ συμπολεμήσουμε τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ, «πού ’χει στὰ μάτια της ψηφιδωτὸ τὸν καημὸ τῆς Ῥωμηοσύνης» [Γ. Σεφέρης].

Βεβαίως, ἐμεῖς διδάξαμε στὴν οἰκουμένη, ἐμεῖς διδάξαμε πάντοτε, ἐς ἀεὶ καὶ ἀείποτε καὶ ξανὰ καὶ ξανὰ ὅτι σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν χρονικῶς ὑπεράχρονο τόπον, σ’ αὐτὸν τὸν τόπον, στὴν κορυφὴ τοῦ Ὁμήρου καὶ στὸ ἀκροθίνιον τοῦ Ὀλύμπου, ἐμεῖς οἱ Ὀλύμπιοι διδάξαμε ἐδῶ ὅτι ἡ Ἔρις γίνεται Ἔρως. Ναί, ἡ ἔρις γίνεται ἔρως, ἔρως ἐλευθερίας καὶ φυσικὰ ξέρουμε πολὺ καλὰ ὅτι ξεκινοῦμε ὅπως πάντα ἐδῶ καὶ τρεῖς χιλιάδες [χρόνια] ἡττημένοι, ἀλλὰ ὡς ἡττημένοι εἴμαστε αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ ξαναδώσουμε σ’ αὐτὸν τὸν πλανήτη τῶν πεπλανημένων πλανητῶν καὶ τῶν πλανήτων, τὴν καθ’ ἡμᾶς καθεστηκυῖαν πολιτείαν [Ἀριστοτέλης]. Ποιά εἶναι ἡ καθ’ ἡμᾶς καθεστηκυῖα πολιτεία; Μία καὶ μόνη. «Σὲ τοῦτα ἐδῶ τὰ μάρμαρα κακιὰ σκουριὰ δὲν πιάνει!» [Γ. Ῥίτσος].

Τα «δύο τέρατα» και η Αριστερά

του Θεόδωρου Ζιάκα 

Κλασικό στην πολιτική μυθολογία των λαών είναι το θέμα με το τέρας, που ρημάζει τον τόπο και αναζητείται ο ήρωας που θα «καμακώσει το θεριό» και θα πάρει ως έπαθλο τον θρόνο της εξουσίας. Για να μην παραμυθιαζόμαστε όμως με τον ήρωα-εξουσιαστή, ο αντίστοιχος ελληνικός μύθος μας πληροφορεί, ότι ο τερατοκτόνος ήρωας θα γίνει κι αυτός, τελικά, σαν το ανθρωποβόρο φίδι που σκότωσε. – Ακόμα κι αν υπήρξε τόσο καλός κυβερνήτης που οι θεοί τον πάντρεψαν με την Αρμονία![1] 

Ήγουν, «Νέε, θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει».[2] 

Επρόκειτο για την αποκάλυψη -στην αυγή του ελληνικού πολιτισμού- της φαυλοκυκλικής φύσης του πολιτικού πεδίου. Ο ελληνικός πολιτισμός ήταν, ως γνωστόν, ο πρώτος που αγωνίστηκε σθεναρά να σπάσει τον φαύλο κύκλο της Πολιτικής και να πετύχει το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός»[3]. 

Ι 

Στο μυθικό μοτίβο της τερατοκτονίας κινήθηκε και ο νεωτερικός πολιτισμός. Μόνο που εδώ ο μύθος προσέλαβε την απατηλή μορφή «επιστημονικού επαναστατικού προγράμματος». Το τέρας προσωποποιημένο στον Αστό ήταν ο Καπιταλισμός. Ενώ ο ήρωας που θα σκότωνε το τέρας και θα απελευθέρωνε «μια για πάντα» την κοινωνία, ήταν η Αριστερά. 

Το σκηνικό στήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και η εκτύλιξη του δράματος κράτησε ως το τελευταίο τέταρτο του 20ου. Άρχισε με την πρώτη μεγάλη κρίση της «παγκοσμιοποίησης» του νεωτερικού πολιτισμικού παραδείγματος (υπό βρετανική εθνική ηγεμονία). Αποκορύφωμα της «κρίσης» ήταν οι στιγμές όπου ο Πόλεμος και η Επανάσταση θα συγχωνεύτηκαν σε μια ενιαία καταιγιστική διαδικασία: Α’ και Β’ παγκόσμιος πόλεμος – Ρωσική και Κινεζική επανάσταση. Και όπου φάνηκε, για κάποιον καιρό, σα να κατανικήθηκε το τέρας. Στη Ρωσία αρχικά, στην Κίνα μετά και σε άλλες περιπτώσεις με τελευταία την Κούβα. 

Κάτι όμως «δεν πήγαινε καλά». Ήδη από τη δεκαετία του 1930, άρχισαν να πληθαίνουν οι ανησυχητικές διαδόσεις ότι, πίσω από το «παραπέτασμα», ο σοβιετικός ήρωας είχε μεταμορφωθεί σε τέρας. Το ίδιο θα επαναληφθεί και με τους Κινέζους, παρά την πρόθεσή τους να «ξεπεράσουν τη σοβιετική εμπειρία από τα αριστερά». Βέβαια οι όπισθεν του «παραπετάσματος» το «ήξεραν από καιρό», όπως θα πουν μετά. Οι εντεύθεν απλώς το διαισθάνονταν, βλέποντας τον δικό τους «ήρωα» να βγάζει φολίδες, πριν αρχίσει καλά-καλά να ζυγώνει στο άντρο του αστικού θηρίου. Δεν ήθελαν όμως να το σκέπτονται! 

Τελικά, η μυθικώς μοιραία μετάλλαξη, διεθνής τώρα και χωρίς καμιά εξαίρεση, ολοκληρώθηκε με την αναφανδόν προσχώρηση στο καπιταλιστικό σύστημα. Άρα, για ποιά Αριστερά μπορεί κανείς να μιλά σήμερα και εναντίον τίνος; 

Πριν απαντήσουμε, ας δούμε λίγο βαθύτερα το φαινόμενο, συγκρίνοντας το νεωτερικό με το ελληνικό πολιτισμικό παράδειγμα. 

Στο ελληνικό παράδειγμα, όπως άλλωστε και στο νεωτερικό, η κοινωνία αυτοθεσμίζεται στη βάση της ατομικής ελευθερίας. Με ρητή προϋπόθεση, για την ύπαρξη ατομικής ελευθερίας, την ελευθερία της πατρίδας – της πολεοκρατικής εκεί της εθνοκρατικής εδώ. Σε αντίθεση όμως με το νεωτερικό παράδειγμα, στην ελληνική περίπτωση η ατομική ελευθερία μετεξελίχθηκε από ιδιωτική σε κοινωνική και πολιτική, μέσω της περιέλευσης αρχικά του πολιτικού συστήματος και αργότερα του οικονομικού συστήματος, στην εταιρική συνιδιοκτησία και συνδιαχείριση του «Κοινού». Η κοινωνία των κρατοκεντρικών «Κοινών» ευτύχησε, μάλιστα, να ολοκληρωθεί σε οικουμένη-κράτος. (Πράγμα που άρχισε την ελληνιστική εποχή, συνεχίστηκε με τη ρωμαϊκή ηγεμονία, για να μακροημερεύσει επί χίλια έτη με τη μεσολάβηση μιας οικουμενικής θρησκείας: του Χριστιανισμού.) 

Τι συμβαίνει αντίστοιχα με το νεωτερικό παράδειγμα; 

Στην αρχή οι δύο αντίπαλοι, ο αστός και ο μετέπειτα αριστερός, ήταν «ένα». Συναποτελούσαν τον «ήρωα» του πολιτικού κύκλου του προηγούμενου πολιτισμού της Εσπερίας, όπου το «τέρας» ήταν ο φεουδαρχικός χριστιανικός δεσποτισμός. «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», έγραφαν στο κοινό πολεμικό τους λάβαρο. Τότε, λοιπόν, ο Αστός ήταν «προοδευτικός». Από τη στιγμή όμως, που παίρνοντας την εξουσία, καθήλωσε την κοινωνία στην ιδιωτική και μόνο ελευθερία, «αρνούμενος Ισότητα και Αδελφότητα», μεταμορφώθηκε σε «αντιδραστικό». Έγινε το «νέο τέρας», που δεν αφήνει το λαό να πιεί νερό απ’ τη ζωογόνο πηγή της κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας (: «κατάργηση της μισθωτής δουλείας» και «μαρασμός του κράτους»). Επιπλέον, το αποφώλιον τούτο νέο τέρας, επικαλείται τη δήθεν κοινή εθνική ταυτότητα, μεταξύ αυτού και των χτεσινών δουλοπαροίκων, προκειμένου να μπλοκάρει τον αναγκαίο εναντίον του τώρα ξεσηκωμό τους (: «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα»!).[4] 

Η καθήλωση του αστού στην ιδιωτική ελευθερία είχε, ωστόσο, αξιοσημείωτα επιχειρήματα, που αιδημόνως τα παρέκαμπτε η Αριστερά, καθώς κατά βάθος τα συμμεριζόταν. Δύνανται να συνοψιστούν στα εξής τρία: 

(α) Η κοινωνική και η πολιτική ελευθερία δεν συμβιβάζονται με την ιδιωτική ελευθερία (: την «ελευθερία της ιδιωτικής απόλαυσης»!) που είναι και η «σπουδαιότερη» (: «ανώτερη» από την «ελευθερία των αρχαίων»!).[5] (Παρατήρηση: αν για το νεωτερικό Άτομο το νόημα της ελευθερίας έγκειται όντως στην «ιδιωτική απόλαυση», πώς να μην έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνικο-πολιτική ελευθερία, που είναι άθλημα και απαιτεί αρετή και τόλμη;) 

(β) Η κοινωνική και η πολιτική ελευθερία δεν συμβιβάζονται με την «ελευθερία έναντι της φύσης». Διότι, εφόσον θέλουμε «να κυριαρχήσουμε πάνω στη φύση», πρέπει να μεταποιήσουμε τον δημόσιο χώρο σε Σύστημα, αποπροσωποποιώντας και εκτεχνικεύοντας τις κοινωνικές σχέσεις. Πράγμα που προϋποθέτει την καθήλωση της ατομικής ελευθερίας στον ιδιωτικό χώρο. Το πολύ-πολύ να την «προστατεύσουμε» εκεί περιτειχίζοντάς τη με διάφορα «δικαιώματα». (Ερώτημα: δεν αντιλαμβανόταν η Αριστερά και δεν την ενοχλούσε, το γεγονός ότι το αντίτιμο της «κυριαρχίας πάνω στη φύση» θα ήταν η υποδούλωση του ανθρώπου στις τεχνοσυστημικές δομές αυτής της «κυριαρχίας»; Χώρια η συνεπαγόμενη καταστροφή της ίδιας της φύσης, αυτό που σήμερα ονομάζουμε «οικολογικό πρόβλημα»;) 

(γ) Η ελληνικού τύπου ελευθερία (που πονηρά τη βάφτισαν «άμεση δημοκρατία») είναι εφικτή «μόνο σε ολιγάνθρωπες κοινωνίες». Είναι «ανέφικτη» για κοινωνίες δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων! Το επιχείρημα έχει τόσο διαδοθεί που κατάντησε στερεότυπο. (Παρατήρηση: Δεν είναι η «πολυανθρωπία» το πρόβλημα, αλλά όπως έλεγαν οι αρχαίοι, η εμβέλεια της φωνής του ρήτορα, την οποία ενίσχυαν με την τεχνική της κωνόσχημης περί το βήμα εξέδρας. Λοιπόν, μόνο η περιορισμένη εμβέλεια του επικοινωνιακού συστήματος απαιτούσε να είναι ολιγάνθρωπο το δημογραφικό μέγεθος του συλλογικού υποκειμένου της καθολικής ελευθερίας. Σήμερα έχουμε οπτικοακουστικό και ψηφο-συλλεκτικό σύστημα δια-πλανητικής εμβέλειας, οπότε το «επιχείρημα» έχει καταλυθεί. Το πρόβλημα είναι άλλο. Είναι η αναγκαστική -λόγω του ιδιωτικοστραφούς χαρακτήρα της νεωτερικής ελευθερίας- αυτονομία έναντι των ιδιωτών-πολιτών και άρα μη «ουδετερότητα» του παρεμβαλλόμενου επικοινωνιακού τεχνοσυστήματος.) 

Δέσμια, λοιπόν, της κοινής με τον αστισμό δίδυμης ανθρωπολογικής – οντολογικής πλατφόρμας (: ιδιωτική ελευθερία + τεχνολογικός μεσσιανισμός), η Αριστερά αφ’ ενός συμμερίστηκε την τύφλωση έναντι του συνεπαγόμενου οικολογικού προβλήματος και αφ’ ετέρου παρέκαμψε το γεγονός ότι το απελευθερωτικό κοινωνικοπολιτικό πρόταγμα ήταν ασύμβατο με τη λατρεία της τεχνοσυστημικής «Προόδου».[6] 

ΙΙ 

Παραδόξως όμως μια εντελώς νέα κατάσταση θα προκύψει όταν έκλεισε ο φαύλος κύκλος της νεωτερικής Πολιτικής με την απορρόφηση της επαναστατικής Αριστεράς. Κατάσταση που καθόλου δεν μοιάζει με «νίκη του καπιταλισμού». 

Τώρα είναι δύο τα «τέρατα». Το ένα τέρας είναι η μεταμοντέρνα τοκογλυφική πλουτοκρατία, η οποία έχει καθυποτάξει την κλασική αστική τάξη της παραγωγής, του εμπορίου και του πρωτογενούς τομέα και συσσωρεύει τα υπεξαιρεμένα τρισεκατομμύρια σε απροσπέλαστους φορολογικούς παραδείσους. Το άλλο τέρας είναι ο μεταμοντέρνος μηδενισμός, οποίος έχει διαβρώσει καίρια την πληθυσμιακή βάση του νεωτερικού πολιτισμού. 

Τα δύο τέρατα έχουν μάλιστα συμπήξει αρραγή συμμαχία τόσο ακαταγώνιστη, που ήδη έχει πυροδοτήσει μια γιγάντια ολιγαρχική-δεσποτική υποστροφή σε διεθνή κλίμακα. Αρχίζοντας από τους αδύνατους κρίκους του Συστήματος, κατακρημνίζονται ραγδαία ή υποθηκεύονται όλα τα ως τώρα κεκτημένα: των κρατών η ανεξαρτησία, των εθνών η ελευθερία και των λαών τα δικαιώματα. Το εθνικό, το κοινωνικό και το οικολογικό ζήτημα, προσλαμβάνουν τώρα κολοσσιαίες διαστάσεις. Κι αυτή ακόμα η ιδιωτική-αστική ελευθερία μεταβάλλεται σε ιστορική ανάμνηση, γιατί αφ’ ης στιγμής το επικοινωνιακό τεχνοσύστημα έχει εισβάλει στον ιδιωτικό χώρο, η ιδιωτική ελευθερία έχασε οριστικά το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Η τηλεόραση, για παράδειγμα, έχει μεταφέρει τον τεχνοσυστημικό έλεγχο μέσα στα σπίτια, στο «άδυτο» της ιδιωτικότητας. «Δεν είναι αναγκαίο, λέει ο Jean Baudrillard, να φανταστούμε αυτόν τον έλεγχο σαν το περισκόπιο του καθεστώτος που κατασκοπεύει την ιδιωτική ζωή των πάντων, γιατί η τηλεόραση είναι ήδη καλύτερη απ’ αυτό: εξασφαλίζει πως οι άνθρωποι δεν θα μιλούν πλέον μεταξύ τους, πως θα είναι οριστικά απομονωμένοι μπροστά σε δηλώσεις χωρίς απόκριση.» 

Βρισκόμαστε έτσι και πάλι στο «σημείο μηδέν». Και μοιραία το απελευθερωτικό πρόταγμα ξαναγίνεται επίκαιρο. Μόνο που δεν υπάρχει πλέον διαθέσιμος ήρωας να το αναλάβει. Ο νεωτερικός πολιτισμός έχει υποστεί ολική αντιηρωική στείρωση. Η εντός του επανάληψη του μυθικού κύκλου της Πολιτικής, είναι πλέον αδύνατη. 

Επειδή η άγνοια των λόγων της απροσδόκητης αυτής κατάστασης μοιραία αναπληρώνεται από διάφορες εκδοχές συνομωσιολογίας, ας τους δούμε δι’ ολίγων. 

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, πλάϊ στις δύο εκδοχές ελευθερίας, τη μίνιμουμ δεξιά-αστική και τη μάξιμουμ αριστερή-σοσιαλιστική, κάποιες εκκεντρικές «πρωτοπορίες» -από τον χώρο της Τέχνης- λάνσαραν μια νέα εκδοχή ελευθερίας: την ελευθερία της ιδιωτικής επιθυμίας από κάθε είδους κανονιστικό (: «κομφορμιστικό») θέσφατο. Η «απελευθέρωση των ενστίκτων» ήταν μια καίρια διατύπωσή της. «Καλό είναι ό,τι με ευχαριστεί», ήταν μια άλλη εξ ίσου ευθύβολη διατύπωση. Η γοητεία αυτού του είδους ελευθερίας, ακολουθώντας την «υπόγεια διαδρομή», θα βγει στην επιφάνεια και θα υπερφαλαγγίσει, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, την όποια γοητεία διατηρούσε ακόμη η φθαρμένη αστική ελευθερία και μαζί της η αμφιλεγόμενη σοσιαλιστική. Με τη μεταμοντέρνα πολιτισμική επανάσταση (Μάης ’68 κλπ.) η νέα αυτή ελευθερία θα αναλάβει τα ηνία του νεωτερικού φαντασιακού και ως το τέλος του αιώνα θα το κυριεύσει εξ ολοκλήρου.[7] 

Μιλάμε για το πέρασμα στον μεταμοντέρνο μηδενισμό, όπου ο μηδενισμός του συλλογικού υποκειμένου ολοκληρώνεται με τον μηδενισμό του ατομικού υποκειμένου. Αν ο μοντέρνος μηδενισμός διέλυσε τη συλλογική ταυτότητα, ο μεταμοντέρνος ολοκληρώνει την ανθρωπολογική αποσύνθεση διαλύοντας την ατομική ταυτότητα. 

Ο μοντέρνος μηδενισμός αρχίζει με την κατάρρευση της μεταφυσικής (θρησκευτικής) κεφαλής του συλλογικού, συνεχίζεται με την κατάτμηση του συλλογικού σε άσχετα άτομα και ολοκληρώνεται με την ανακατασκευή του συλλογικού στη βάση του τεχνοσυστημικού προτάγματος: της ολοσχερούς συστημικής εκτεχνίκευσης των κοινωνικών σχέσεων. Ομοίως: ο μεταμοντέρνος μηδενισμός αρχίζει με την κατάρρευση της αντίστοιχης εσωτερικής στο Άτομο μεταφυσικής κεφαλής (που οι νεωτερικοί φιλόσοφοι εκθείασαν ως «Λόγο» και ο Φρόϋντ αποδόμησε ως έξωθεν διεμβαλλόμενη «πηγή δυστυχίας»: ως εξουσιαστικό «Υπερεγώ»). Συνεχίζεται δε με την κατάτμηση-διάλυση του «Ατόμου», σε «στοιχειώδη σωματίδια» ή μεμονωμένα «ψυχόρμητα» και «ένστικτα», ο χρόνος των οποίων περιορίζεται μόνο στο εκάστοτε παρόν. Τέλος, η μεταμοντέρνα διεργασία ολοκληρώνεται με την υπαγωγή της προσωπικότητας στη δεσποτεία της οχλοκρατίας των πολλών «εγώ», που διαγκωνίζονται για την άνοδο στο θρόνο του απόντος κοινωνικού-ταυτοποιητικού Εγώ. Για να γίνουν, προφανώς, «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη». 

Η αποσύνθεση του νεωτερικού Ατόμου αξιοποιήθηκε πλήρως από τον Τεχνοσυστημικό Λεβιάθαν. Διαβλέποντας ότι μπορεί να πετύχει, αυτό που εις μάτην ονειρεύτηκαν οι από καταβολής κόσμου αρχές και εξουσίες, -να υποκαταστήσει δηλαδή το διαλυμένο ενδο-ατομικό κοινωνικό-ταυτοποιητικό Εγώ και να αναπτύξει μια απ’ ευθείας σχέση με τα «ένστικτα» του ανθρωπολογικού υποζυγίου-, προσαρμόστηκε στην ανθρωπολογική αποσύνθεση, την οργάνωσε και την επιτάχυνε. Διεμβάλλοντας, μέσω του μιντιακού υποσυστήματος, τις ανάγκες του ως μύχιες προσωπικές επιθυμίες των «ατόμων», που μόνο αυτό είναι σε θέση να ικανοποιήσει, πέτυχε την τέλεια ανθρωπολογική χειραγώγηση. «Η κατανάλωση γίνεται αξία και οι αξίες καταναλωτικά αγαθά».[8] -Όλες οι άλλοτε υπερατομικές αξίες, νεωτερικές και προνεωτερικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές και επιστημονικές. 

Οίκοθεν νοείται ότι η επικράτηση του μεταμοντέρνου μηδενισμού εξαφάνισε μαζί με την αντιαστική Αριστερά και την «συντηρητική» ή «φιλελεύθερη» αστική Δεξιά, αλλά και τον ίδιο τον Αστό ως τύπο ανθρώπου. Ο τρομερός αυτός -«προμηθεϊκός» κατά τους μεν «φαουστικός» κατά τους δε- ασκητής της «αναβεβλημένης απόλαυσης», αφού φόρεσε τη λεοντή του κοσμοϊστορικού Νικητή, κήρυξε το «τέλος της Ιστορίας» …«και διαλαθών απεχώρησεν»! 

ΙΙΙ 

Η οργανική όσμωση μεταξύ Τεχνοσυστήματος και ανθρωπολογικής αποσύνθεσης, διευκολύνθηκε από την τεχνητή παράταση της «κοινωνίας της αφθονίας» με την απεριόριστη πιστωτική επέκταση και διεύρυνση των «ελλειμμάτων». Πράγμα που πληρώθηκε, όπως όλοι ξέρουμε τώρα, με την είσοδο του Συστήματος στην δεύτερη μεγάλη κρίση της «παγκοσμιοποίησης», -της υπό αμερικανική εθνική ηγεσία. Ήδη και με το ξεκίνημα της νέας μεγάλης κρίσης, η χαξλεϊκή «μεταμοντέρνα μαζική δημοκρατία», η υποσχόμενη την πανευφρόσυνη «αυτοκρατορία των αισθήσεων», θα δείξει το αναπάντεχο οργουελικό της πρόσωπο.[9] 

Κατά κάποιον νεωτερικώς αδιάγνωστο τραγικό νόμο, η συμμαχία ανάμεσα στα «δύο τέρατα», την τοκογλυφική πλουτοκρατία και την πελατειακή οχλοκρατία, που ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είδε να «βάφει στο αίμα» την επόμενη μέρα της ελληνικής πολίχνης του ομώνυμου διηγήματος,[10] έχει τώρα αναπτυχθεί σε πλανητική κλίμακα. Και καθώς «οχλοκράτης» είναι, έτσι κι αλλιώς, ο άνθρωπος που άγεται και φέρεται από τον «όχλο των παθών» του, ο μεταμοντέρνος μηδενισμός δεν είναι παρά η ειδική μορφή «οχλοκρατίας», η οποία αντιστοιχεί ακριβώς στην κατάρρευση του Ατόμου της ιδιωτικής-αστικής ελευθερίας, εντός του κλωβού «εικονικής πραγματικότητας» που η ίδια συν τω χρόνω έχει διαμορφώσει. Χάρη στην καθήλωση του μεταμοντέρνου οχλοκράτη στο πελατειακό «παρόν» των εκάστοτε επιθυμητικών «σωματιδίων» του, μπορεί άνετα ο διεθνής και τεχνοσυστημικός πλέον, «σεβάσμιος τοκογλύφος», ο «νεκρόσιτος» και «ερεβομανής», κατά τον Ποιητή, να «κοπροκρατεί το μέλλον»![11] 

Κακά τα ψέματα. Στο σύστημα των «δύο τεράτων» οι «αριστεροί» είναι είτε μηδενιστές είτε απολιθώματα. Δεν χωράει Τρίτη εκδοχή στη «Νέα Εποχή». Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τους «φιλελεύθερους» αντιπάλους τους. Ανάμεσα στη μοντέρνα και στη μεταμοντέρνα εποχή «χάσμα μέγα εστήρικται». Ακόμα και αν ήταν δυνατός και επιπλέον ομόθυμα αποδεκτός, ένας απροκατάληπτος κριτικός απολογισμός της διεθνούς εμπειρίας της μοντερνιστικής αριστεράς, θα ήταν αδύνατο να καταστήσει επιτυχέστερη εκείνης, την όποια «πολιτική» των μεταμοντέρνων επιγόνων της! 

Η απόλυτη αδυναμία πραγματικής αντίστασης είναι εδώ κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Κι αυτό σε ολόκληρη τη Δύση. Ο μύθος του τερατοκτόνου ήρωα δεν λειτουργεί στα στερνά των ατομοκεντρικών πολιτισμών. Τι λειτουργεί εκεί θέλει βαθειά κατάδυση στην ομόλογη εποχή του πρώτου διδάξαντος την ελευθερία πολιτισμού, για να το αντιληφθεί κανείς. Το θέμα είναι, πάντως, ότι «το ζητούμενο του ανθρώπου», το απελευθερωτικό πρόταγμα, έχει πλέον τεθεί εκτός νεωτερικού πολιτισμού. Έχει μετατεθεί εκεί όπου κι ο ίδιος γεννήθηκε: στο πεδίο των σχέσεων ανάμεσα στις μεγάλες θρησκείες της ανθρωπότητας. Ή εν πάση περιπτώσει, σε ό,τι σώζεται απ’ αυτές. 

Το τι τέξεται εκεί η επιούσα δεν το ξέρουμε. Ελπίζουμε να μην είναι μόνο η αλληλοκτονική μανία του εξτρεμιστικού ισλαμικού φουνταμενταλισμού. 

Θα κλείσω με την κλασική ακροτελεύτια λαϊκή μας ρήση, που απέκτησε και μοντέρνα φιλοσοφική περιωπή, καθώς την επανέλαβε στη συνέντευξη-διαθήκη του ο πολύς Μαρτίνος Χάϊντεγκερ: Μόνο ένας Θεός θα μας σώσει! 

Σημειώσεις 

[1] Πρόκειται για τον μύθο του Κάδμου, ο οποίος ενώ περιεργαζόταν το θεριό που μόλις σκότωσε, άκουσε μια φωνή από ψηλά να του λέει: “Γιατί, γυιέ του Αγήνορα, κοιτάς το ερπετό που σκότωσες; Κι εσύ, μια μέρα, θα πάρεις τέτοια μορφή”. (Απολλόδωρος). 

[2] Οδυσσέας Ελύτης, Εν Λευκώ, σ. 255. Ίκαρος 1992. 

[3] Αριστοτέλης, Πολιτικά. 

[4] Κλασικές διατυπώσεις από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (των Μαρξ-Έγκελς), το Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία (του Μαρξ) και το Κράτος και Επανάσταση (του Λένιν). 

[5] Εμβληματικές διατυπώσεις του Μπενζαμέν Κονστάν (1767-1830). 

[6] Για και την αυτονόμηση της Τεχνικής και την δήθεν «ουδετερότητά» της βλ. Ζακ Ελλύλ, Το Τεχνικό Σύστημα (μετ. Γιάννης Ιωαννίδης. Εκδ. Αλήστου Μνήμης). 

[7] Για την εξέλιξη αυτή βλ. Παναγιώτης Κονδύλης, Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού. Η μετάβαση από τη μοντέρνα στη μεταμοντέρνα εποχή και από τον φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία. (Εκδ. Θεμέλιο 1995β) 

[8] Παναγιώτης Κονδύλης, ΔΙΑΒΑΖΩ, τ. 384, Απρίλιος 1998. 

[9] Αναφορά στα προφητικά έργα των Αλντους Χάξλεϋ (: Γενναίος νέος κόσμος. Γρηγόρης Μ.Π. 1971) και Τζορτζ Όργουελ (: 1984. Κάκτος 1978.) 

[10] Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Τα δύο τέρατα. Άπαντα, τ. Δ’ σ. 316. Κριτική έκδοση Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος. Εκδόσεις ΔΟΜΟΣ. (Ευχαριστίες στον Λάκη Προγκίδη που μου τα θύμισε.) 

[11] Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον εστί. Ανάγνωσμα τέταρτο. 

Πηγή: Aντίφωνο

Έχουν όλα ξαναγίνει

Μαλούχος Γεώργιος Π.

«Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί, πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων» έγραφε ο Καβάφης. Ετσι, υπό αυτή την έννοια, τα μέλλοντα των επομένων τεσσάρων κρίσιμων μηνών δεν μπορούν να κριθούν ακόμα, καθώς δεν έχουν συντελεστεί, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ουσιώδεις ενδείξεις για σειρά πραγμάτων.

Όμως, τα παρελθόντα, αυτά, τα γνωρίζουν και οι άνθρωποι – όχι όλοι φυσικά, αλλά τουλάχιστον εκείνοι που μπαίνουν στον κόπο για κάτι τέτοιο. Και αυτά είναι εξαιρετικά διαφωτιστικά…

Τα παρελθόντα λοιπόν μας δείχνουν ότι, όλα αυτά, με κάποιο τρόπο και σε κάποιο βαθμό και τηρουμένων φυσικά των πολλών αναλογιών, έχουν ξαναγίνει.

Εχουν ξαναγίνει στην περίοδο που ακολούθησε την πτώχευση του 1932. Τότε, δεν είχαμε βέβαια κοινό νόμισμα με άλλες χώρες, γι αυτό και πτωχεύσαμε χωρίς πολλές κουβέντες, δεν κρυφτήκαμε με τόσο επιζήμιο τρόπο πίσω από το δάχτυλό μας υποκρινόμενοι ότι γλυτώσαμε την πτώχευση, ουσιαστικά πληρώνοντας θανάσιμα για τη χώρα την προστασία της σταθερότητας του κοινού αυτού νομίσματος – γιατί αυτή είναι η ουσία των όσων ζούμε τα τελευταία πέντε χρόνια…

Από τον Απρίλιο του 1932 με την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών Γεωργίου Μαρή μέχρι τον Απρίλιο του 1936 με την υπερψήφιση από τη Βουλή με 241 ψήφους του Ιωάννη Μεταξά ως πρωθυπουργού της Ελλάδος, μεσολάβησε σειρά κυβερνήσεων, με ατέλειωτες, αντίστοιχες διαπραγματεύσεις με την τότε τρόικα – συγγνώμη, λάθος με τους τότε θεσμούς, που είχαν την ονομασία Συμβούλιο των Ομολογιούχων.

Οι διαπραγματεύσεις μοιάζουν απελπιστικά με αυτά που ζούμε σήμερα: οι κυβερνήσεις πνιγόντουσαν σε αυτές και ανά τακτά διαστήματα, λόγω της πίεσης, εναλλάσσονταν στην εξουσία, μέχρι που η απελπισία οδήγησε τελικά στην υπερψήφιση του Μεταξά.

Όπως γνωρίζουν οι τακτικοί αναγνώστες της, η παρούσα στήλη έχει αναφερθεί αρκετές φορές και με λεπτομέρειες στα γεγονότα του 1932-1936 από την αρχή της κρίσης το 2010 – τα κείμενα μπορεί κανείς να τα βρει πολύ εύκολα.

Γιατί λοιπόν να αναφερθεί σήμερα ακόμα μια φορά;

Επειδή, δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, οι ομοιότητες της κατάληξης του τότε με το τώρα μοιάζουν όλο και περισσότερες, ενώ, οι διαφορές φαντάζουν πια όλο και λιγότερες...

Τα «παίγνια» και η ανεπάρκεια των σπιθαμιαίων

  Νικήτας Χιωτίνης

Το μέχρι τουλάχιστον τώρα μέγεθος των πολιτικών μας – τα τελευταία πολλά χρόνια – υπήρξε σπιθαμιαίο. Πρόκειται περί ευγενικού χαρακτηρισμού, αποφεύγοντας να μιλήσουμε για εξαγορασμένους και υποτελείς – παρά το ότι υφίστανται γι’ αυτό ντοκουμέντα. Αυτό αποδεικνύεται από τα τελευταία γεγονότα – και ασχέτως της κατάληξής τους: μέσα σε δύο εβδομάδες είδαμε πράγματα που πριν μας φάνταζαν αδιανόητα. Για τα τηλεοπτικά κανάλια που κατ’ ουσίαν αυτά εξέλεγαν και εξακολουθούν να εκλέγουν κόμματα, δήθεν πολιτικές παρέες και δήθεν βουλευτές, δεν τίθεται θέμα, είναι σαφώς εξαγορασμένα. Δεν εξηγείται διαφορετικά η σκανδαλώδης προτίμησή τους σε συγκεκριμένα άτομα και η προπαγάνδα που ασκούν για συγκεκριμένες πολιτικές. Στεναχωριόμαστε όμως για το εξηλιθιωμένο κοινό τους, που τα κανάλια αυτά μεθοδικά διαμορφώνουν και που φαίνεται να είναι πολυπληθές.
Βρισκόμαστε ενώπιον ενός τεράστιου χρέους, που οδηγεί στην κοινωνική διάλυση με απρόβλεπτες συνέπειες (αντίστοιχα φαινόμενα του παρελθόντος οδήγησαν σε καταστροφικούς πολέμους και σε εμφύλιες αιματοχυσίες). Δραματικά αυξανόμενη ανεργία και φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του λαού, όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και διχασμός, υπογεννητικότητα, μετανάστευση, αδυναμία αυτόνομης και αυτοδύναμης ύπαρξης της κοινωνίας. Ένας σκεπτόμενος πολιτικός σε αυτήν την περίπτωση, αν δεν θέλει να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας του σε «προστάτες», προσπαθεί να την αναγεννήσει έως επανίδρυσής της. Αυτή δε η αναγέννηση δεν γίνεται εκλιπαρώντας βοήθεια, γιατί ως γνωστόν «… δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί…» – εκτός και αν αυτές οι θύρες έχουν να κερδίσουν από αυτό.
Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής κρατών, επικρατεί η λογική εκείνη που επικαλείται η θεωρία των παιγνίων. Ενώ σε μικρότερες κλίμακες και με μικρότερα διακυβεύματα δείχνει να μην ισχύει αυτή η θεωρία, σε επίπεδο κρατών επικρατεί, τουλάχιστον στη νεωτερική εποχή μας, η λογική αυτή. Ουδείς συναισθηματισμός, ουδεμία ηθική, ουδείς κανών πέραν της κατίσχυσης ή τουλάχιστον του μικρού ή μεγάλου οφέλους. Επί πλέον, το περίφημο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» επικρατεί απολύτως, ενίοτε μάλιστα μετερχόμενο και ηθικών επιχειρημάτων.
Τα τελευταία χρόνια συζητάμε για «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές μας. Δηλαδή για τον τρόπο διαμόρφωσης των συμφωνιών που πρέπει να κάνουμε με τους δανειστές μας – συμφωνίες που μπορούν βεβαίως να πάρουν πολλά ονόματα. Πάντα ένας δανειζόμενος διαπραγματεύεται με τους δανειστές του, αυτό κάναμε ή αυτό θα έπρεπε να κάναμε. Στην προκειμένη περίπτωση οι μεγάλες και επείγουσες δανειακές μας ανάγκες οφείλονταν στην αδυναμία μας να δανειστούμε απ’ ευθείας από τις «αγορές» και έτσι προστρέξαμε σε θεσμούς. Το πρώτο λοιπόν ερώτημα είναι το γιατί μας δάνεισαν.
Η μόνη σίγουρη απάντηση είναι ότι δεν μας δάνεισαν για συναισθηματικούς λόγους, αλλά γιατί αυτό θεώρησαν ωφέλιμο γι’ αυτό που αντιπροσώπευαν. Δηλαδή γι’ αυτό που οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θεώρησαν επωφελές γι’ αυτές τις ίδιες. Αναφερόμαστε εδώ στο σημερινό μόρφωμα «Ευρώπη», με ηγεμονεύουσες τη Γερμανία και τη Γαλλία – ή καλύτερα τη Γερμανία και τη Γαλλία που θέλει να είναι σαν τη Γερμανία – που θέλουν να επιβάλουν τα δικά τους συμφέροντα. Στη συνέχεια θα έπρεπε να αξιολογήσουμε το τι προσφέρουμε – γιατί όπως είπαμε κανείς δεν δανείζει για συναισθηματικούς λόγους, πάντα μιλάμε σε επίπεδο κρατών – επιδιώκοντας το μέγιστο για μας όφελος, επιδιώκοντας δηλαδή το win-win.
Όταν κάποιος διαπραγματεύεται προφανώς και πρέπει να έχει πολλαπλές επιλογές. Όταν πάει κάποιος να νοικιάσει ένα σπίτι δεν διαπραγματεύεται το ενοίκιο χωρίς να έχει τη δυνατότητα να νοικιάσει άλλο σπίτι, ούτε χωρίς να γνωρίζει και τις πραγματικές ανάγκες του ενοικιαστή, που μπορεί να μην είναι μόνο το ποσόν του ενοικίου. Μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, π.χ., αναλαμβάνουν έργα με ζημία από τα έργα αυτά, αλλά διατηρώντας έτσι τη βαθμονόμησή τους και τη δυνατότητα να εισαχθούν στο χρηματιστήριο, απ’ όπου θα αποκομίσουν μεγαλύτερα οφέλη. Η ρητορεία των περασμένων κυβερνήσεων στην περίπτωσή μας υπήρξε τουλάχιστον βλακώδης. Κατηγορούσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολλές προτάσεις, ως αρνητική πολυγλωσσία, όμως πολλαπλές προτάσεις πρέπει να έχει κάποιος για να μπορέσει να διαπραγματευθεί. Διαπραγματεύονταν τις δανειακές μας συμβάσεις δηλώνοντας εκ των προτέρων πως θα μείνουμε πάση θυσία στο ευρώ, πως δεν θα πάρουμε χρήματα από πουθενά αλλού, πως θα επιστρέψουμε τα δανεικά ακόμα και αν χρειαστεί να πεθάνει ο μισός πληθυσμός από την πείνα και τα μικρόβια των κάδων των σκουπιδιών. Προφανώς αυτό δεν ήταν διαπραγμάτευση.
Μάλιστα για να διατρανώσουν και εξασφαλίσουν την απόλυτη υπακοή τους/μας, όρισαν ως διαπραγματευτές στελέχη του εργαλείου των δανειστών, δηλαδή στελέχη του τραπεζικού συστήματος. Εξαγορασμένοι πολιτικοί, αγράμματοι, πιόνια των μεγάλων παικτών – «αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα μας ήξεραν μήτε οι θυρωροί μας» – ή όλα αυτά μαζί; Επί πλέον δεν μπόρεσαν να καταλάβουν – ή τους επέβαλαν να μην καταλάβουν – πως δεν ξεχρεώνεις μαζεύοντας χρήματα από τα υπάρχοντα, αλλά παράγοντας πλούτο. Αν μαζέψεις ό,τι χρήμα κυκλοφορεί, αποκλείεις κάθε παραγωγική διαδικασία, άρα αποκλείεις την περίπτωση να ξεχρεώσεις. Αυτό απεδείχθη από την αύξηση και όχι τη μείωση του χρέους, με την ηλίθια πολιτική που μας επεβλήθη. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι αυτό δεν το ήξεραν εκ των προτέρων οι δανειστές μας, που ενώ αρχικώς ήσαν «ιδιώτες», σιωπηρώς και εντέχνως τα ίδια τα κράτη πήραν τη θέση τους. Το διακύβευμα προφανώς δεν ήταν και δεν είναι η άμεση είσπραξη των χρημάτων, ίσως δεν είναι καν η είσπραξη των χρημάτων.
Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να διαπραγματεύεται. Με διεθνούς φήμης οικονομολόγους. Δείχνει επίσης να γνωρίζει πως διαπραγμάτευση δεν γίνεται με μπλόφες και συναισθηματισμούς, αλλά με την ψυχρή λογική, θέτοντας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης πολλαπλές επιλογές ή – αν θέλετε – επισείοντας, με σοβαρό τρόπο, τις πολλαπλές αυτές επιλογές. Από τις πρώτες κινήσεις του νέου Πρωθυπουργού, που επέλεξε ως πρώτο του ταξίδι να πάει στην Κύπρο και με αυτά που είπε εκεί, τις πρώτες ενέργειες του Υπουργού Εθνικής Αμύνης και τις κινήσεις του Υπουργού Εξωτερικών, αυτό εικάζουμε. Τελευταία ο κος Βαρουφάκης δήλωσε πως το plan B του είναι ο Αρμαγεδδών. Οδηγεί το ζήτημα στο «παιχνίδι του δειλού»; Δεν το νομίζουμε, γιατί στην εξωτερική πολιτική δεν θα επιτρέψει ποτέ κανείς τον Αρμαγεδδώνα – εκτός της ιστορικώς βεβαρημένης Γερμανίας, αλλά καταδήλως και ευτυχώς αυτή δεν διαπραγματεύεται πλέον μόνη.
Οι τελευταίες ενέργειες του Μ. Ντράγκι αυτό υποδηλώνουν, οι δε ΗΠΑ δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως για τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Πέραν τούτων, ήδη φαίνεται να κτίζονται και εναλλακτικές δυνατότητες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο – τελευταία μάλιστα και ο J. Attali δημοσίευσε κείμενο με τίτλο «Η Ρωσία πρέπει να γίνει σύμμαχός μας». Θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε και στον Β. Μαρκεζίνη, που από χρόνια μας προτρέπει προς «πολυγαμική» εξωτερική πολιτική.
Όμως – και ασχέτως των τυχόν άμεσων, μεσοπρόθεσμων ή μακροπρόθεσμων ωφελημάτων μας από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, δηλαδή με τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη – διαπιστώνουμε έλλειψη από τους σχεδιασμούς της σημερινής μας κυβέρνησης, σοβαρού αναπτυξιακού σχεδίου, δηλαδή σχεδίου παραγωγής πλούτου. Η σημερινή κυβέρνηση ορθώς προτάσσει την άρση της ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά το αναπτυξιακό της μοντέλο δείχνει να περιορίζεται στην καταπολέμηση της διαφθοράς, ζήτημα βεβαίως σοβαρό, αλλά που από μόνο του δεν δημιουργεί πλούτο, καθώς και σε δευτερεύουσες επεμβάσεις φορολογικού τύπου, που επίσης από μόνες τους δεν δημιουργούν πλούτο.
Ομιλεί για καταπολέμηση της ανεργίας και στήριξη των μικρομεσαίων. Ούτε όμως αυτό αρκεί ή καλύτερα αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Παραγωγή πλούτου δεν γίνεται με όσο το δυνατόν περισσότερες μπουτίκ και ταβέρνες, γίνεται με επενδύσεις σε παραγωγικές δραστηριότητες που θα στηρίξουν την αυτάρκεια της χώρας, θα εξαλείψουν την ανεργία και θα οδηγήσουν σε εξαγωγές αγαθών και εισαγωγή χρημάτων. Προς όφελος τόσο του κράτους – για να στηρίξει την κοινωνία – αλλά και προς όφελος και των ίδιων των επενδυτών, ειδάλλως δεν θα έρθει κανείς. Και εδώ win-win.
Χωρίς εδραίωση αυτάρκειας και δημιουργία πλούτου, δεν μπορούμε να υπάρξουμε αυτοδύναμα και αυτόνομα, θα μείνουμε πάντοτε ένα προτεκτοράτο. Παλαιότεροι πολιτικοί δούλεψαν επιτυχώς, έστω και ως protégé, στον βαθμό που δεν αξίωσαν πέραν αυτών που επέβαλε το διεθνές «παίγνιο». Πολλαπλασίασαν την έκταση του αρχικού νεοελληνικού κράτους, αλλά οδήγησαν και σε καταστροφές, όταν επεδίωξαν οφέλη πέραν της στυγνής λογικής του κοινού οφέλους, με τη νεωτερική έννοια του όρου. Με αυτήν άλλωστε τη στυγνή λογική παρήχθη και το ίδιο το νεοελληνικό κράτος, στο οικόπεδο που τώρα αποκαλείται Ελλάς και όχι στο Ερζερούμ, π.χ., που ήταν το ίδιο ελληνικό όσο και η τότε Αθήνα.
Ας ελπίσουμε στην κάποτε ενηλικίωσή μας...

*Ο Δρ Νικήτας Χιωτίνης, αρχιτέκτων μηχανικός/MS Φιλοσοφίας πολιτισμού

 Το Ποντίκι

Ο παντογνώστης - αδικημένος Έλληνας

Πρέπει κάποτε να αντιληφθούμε την αξία της σιωπής, την πολυτιμότητα του στοχασμού, το μεγάλο κέρδος τού να βουτάμε τη γλώσσα μας στο περιεχόμενο του μυαλού μας – όσο κι αν διαθέτουμε… Κάθε φορά που έρχεται ένα θέμα στην επικαιρότητα, η κοινωνία με πολύ εύκολο και αβασάνιστο τρόπο «εξειδικεύεται» σε λεπτομέρειες. Δεν είναι η πρώτη φορά και δυστυχώς ούτε η τελευταία που θα συμβεί να έχουμε γνώμη για την θεραπευτική αγωγή ενός διάσημου προσώπου που πάσχει από μια σπάνια ασθένεια έως και για τις νομικές λεπτομέρειες της συνταγματικής αναθεώρησης!

Αν προβάλουμε αυτό το χούι στην τρέχουσα επικαιρότητα, το δίχως άλλο ανακηρυσσόμαστε αυθεντίες στα οικονομικοπιστωτικά, στο πώς λειτουργεί η μακροοικονομία, στο τι μέτρα επιβάλλεται να λάβουν οι διάφοροι αρμόδιοι θεσμοί στην άλφα και βήτα περίπτωση. Συγκρίνουμε εποχές και περιπτώσεις κρίσεων στα καφενεία με πανεπιστημιακή άνεση και επάρκεια που θα ζήλευαν κάτοχοι του Νόμπελ! Όχι, δεν είμαστε ηλίθιοι, ούτε καθυστερημένοι – το αντίθετο, θα υποστήριζα θερμά! Ωστόσο, είμαστε απελπιστικά κακομαθημένοι και θεωρούμε (για έναν αδιευκρίνιστο ακόμα από την επιστήμη λόγο) ότι κάποιος αόρατος οφειλέτης μάς χρωστά δανεικά, «ειδική μεταχείριση» και ευχαριστίες διότι… υπάρχουμε! Για έναν περίεργο – όσο και πολύ ενδιαφέροντα για την ψυχιατρική επιστήμη – λόγο, θεωρούμε ότι είναι κεκτημένο δημοκρατικό μας δικαίωμα, στην περίπτωση που – για παράδειγμα – ο πρωθυπουργός της χώρας κάνει εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, να υποδείξουμε στους χειρουργούς τις σωστές λαβίδες!...

Έτσι, τα τελευταία χρόνια της περιδίνησής μας στο μνημόνιο, όλοι έχουμε βέβαιη και ασφαλή εξειδικευμένη άποψη για τη διαχείριση της κρίσης, για το πώς θα εξευρεθούν τα χρήματα και θα αποπληρωθούν τα δανεικά και κυρίως για το πώς λειτουργούν και αντιδρούν κατά περίπτωση οι διεθνείς αγορές, σε σχέση με την εθνική μας αξιοπρέπεια. Επίσης διαθέτουμε τεκμηριωμένη θέση για τον ασφαλή σχεδιασμό της ανάπτυξης, δίχως βέβαια να θεωρούμε ουσιώδες το να έχουμε ιδέα για το τι γράφει πραγματικά το μνημόνιο…

Το Ποντίκι  http://www.topontiki.gr

Οι Βησιγότθοι είναι φίλοι μας.

Τον ξέρετε τον Αλάριχο; Ψυχούλα. Μέσες – άκρες ήτο Γερμανός, πρόγονος της Μέρκελ. Βασιλεύς των Βησιγότθων. Εκανε την Ελλάδα θερινή. Αυτή η λεβεντουριά, αν ζούσε σήμερα, μπορεί να είχε εκλεγεί στην Μπούντεσταγκ (η Βουλή των Γερμανών) και στις διακοπές του να ερχόταν διακοπές στην Γκρίχενλαντ φορώντας τον υπέροχο συνδυασμό πέδιλο + άσπρη κάλτσα = μπλιαχ. Κρίμα, δεν τον προκάμαμε στις μέρες μας. Γεννήθηκε το 370 μ.Χ. και πέθανε (Θεός σχωρέσ’ τον) το 410. Στο ενδιάμεσο του λίκνου και του τύμβου εφήρμοσε τη δημοσιονομική προσαρμογή της Ρώμης και του ελληνικού χώρου στα παραδοσιακά γερμανικά μέτρα: Δηλαδή μετέτρεψε πόλεις, χωριά, ιερά, ναούς, σπουδαστήρια και βιβλιοθήκες σε γιαπιά. Εριξε το κόστος εργασίας στη νοτιοανατολική Ευρώπη εκποιώντας μπόλικους ατυχείς Ελληνες σε τιμές προσιτές (το αφεντικό τρελάθηκεεε, διαλιέχτιε, δούλους ιιιέχουουωωω) και συνέβαλε στη διαιώνιση του απόκρυφου χαρακτήρα των Ελευσινίων Μυστηρίων με έναν απλό και ευφάνταστο τρόπο: Μπούκαρε, το 396 μ.Χ., στον ιερό χώρο της Ελευσίνας και θανάτωσε όλο το ιερατείο! Σφάξιμο με τέχνη για θύματα με γούστο, που λένε και στις διαφημίσεις. Μη φανταστείτε ότι χάσαμε σπουδαία πράγματα με τον αφανισμό του ιερατείου και την παύση της τέλεσης των Ελευσινίων Μυστηρίων. Τρίχες. Σχετικά νέος ήταν ο θεσμός. Χρονολογείτο από την Εποχή του Χαλκού…
Αλαδε μύσται!
Μέσα στο πακέτο των εξυπηρετήσεων που έλαβε ο Ελληνισμός από τους Βησιγότθους εταίρους μας ήταν η πτώση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων. Και γι’ αυτό αξιοποίησε την τεχνογνωσία του λαού του. Ξεπάστρεψε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού από τη Θεσσαλία και κάτω (μέχρι την Ηλεία), με αποτέλεσμα να πέσει η ζήτηση για αρχαίες μεζονέτες, δυάρια, γκαρσονιέρες και αγροτεμάχια. Ο,τι κάνουν και τώρα οι δικοί του, έκανε ο χριστιανός (ήταν και «ευσεβής», τρομάρα του). Η μοναδική διαφορά είναι το απροκάλυπτον του εγχειρήματος. Τότε ξεθηκάρωναν οι Βησιγότθοι κι όποιον πάρει ο χάρος (δηλαδή όλους). Τώρα τις γενοκτονίες πρέπει να τις εγκρίνουν οι κατά τόπους κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες των ιθαγενών δανειοληπτών.
Παναγιώτης Λιάκος – Δημοκρατία
http://www.dimokratianews.gr/

Το ιδανικό είδος μυαλού για έναν Ηγέτη

Υπάρχουν τριών ειδών μυαλά:

- Το πρώτο είναι ικανό να κρίνει μόνο του.

- Το δεύτερο είναι ικανό να κρίνει την κρίση των άλλων.

- Το τρίτο δεν μπορεί να κρίνει ούτε από μόνο του, ούτε αυτά που οι άλλοι κρίνουν.

Το πρώτο είναι εξαιρετικό, το δεύτερο καλό και το τρίτο άχρηστο.

Το ιδανικό για έναν Ηγέτη είναι να διαθέτει το πρώτο είδος μυαλού. Αλλά και με το δεύτερο κάνει τη δουλειά του, αφού όταν μπορεί να αναγνωρίζει το σωστό ή το λάθος των επιλογών των συνεργατών του και, αναλόγως, να επαινεί ή να διορθώνει, κανείς από αυτούς δεν θα μπορεί να ελπίζει πως μπορεί να τον κοροϊδέψει, οπότε αναγκαστικά θα είναι καλός και χρήσιμος.

Ν. Μακιαβέλι, Ο Ηγεμών 

(Συνοψίζοντας τις συμβουλές σε έναν ηγέτη για τους συνεργάτες του)

Εκδόσεις Περίπλους, 2003.

 http://axia-logou.blogspot.gr/

Ο Κάνιγκ στην Κάνιγκος

Το 1823, τρίτο χρόνο της Ελληνικής Επανάστασης, όλα παν καλά στην Ελλάδα. Ο Δράμαλης έχει κατατροπωθεί, η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου είχε αίσιον πέρας, η Αθήνα έχει απελευθερωθεί και η κυβέρνηση του Ναυπλίου παραμένει αξιοπρεπής προς το παρόν: Το πρώτο δάνειο δεν έχει έρθει ακόμα, ώστε ν’ αρχίσει ο σκοτωμός.

Αυτή τη σημαδιακή χρονιά για την ύπαρξή μας ως κράτους συμβαίνει ένα συγκλονιστικό γεγονός, αλλά εκτός Ελλάδος, στην Αγγλία. Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Τζωρτζ Κάνιγκ κάνει μια θεαματική στροφή και απαγκιστρώνεται απ’ την ανθελληνική πολιτική της Ιεράς Συμμαχίας. Την 25η Μαρτίου 1823, ακριβώς δυο χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης, ο Κάνινγκ γνωστοποιεί στον κόσμο όλο πως αναγνωρίζει επίσημα το δικαίωμα των εμπολέμων Ελλήνων να αποκλείουν με τα πλοία τους τις τουρκικές ακτές. Κάτι τέτοιο το Διεθνές Δίκαιο της εποχής το αναγνώριζε μόνο σε αναγνωρισμένα κράτη, και συνεπώς η πράξη του Κάνιγκ ήταν μια έμμεση μεν, σαφέστατη δε αναγνώριση της κυβέρνησης των αγωνιζομένων Ελλήνων, και άρα του ελληνικού κράτους πριν καν αυτό υπάρξει. Κατά κάποιον τρόπο, και με σύγχρονη ορολογία, ήταν η αναγνώριση μιας επαναστατικής κυβερνήσεως, μιας «κυβερνήσεως του βουνού», για να θυμηθούμε άλλες εποχές.

Και σα μην έφτανε αυτή η τόσο θεαματική και τόσο ξαφνική στροφή της αγγλικής πολιτικής υπέρ των Ελλήνων, την 30ή Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς (1823) όμιλος Άγγλων τραπεζιτών χορηγεί στη μαχόμενη Ελλάδα δάνειο ύψους 800.000 στερλινών για τις άμεσες ανάγκες των επαναστατών. Αν σκεφτεί κανείς πώς γίνεται και δίνουν οι κεφαλαιούχοι τα λεφτά τους με πολύ υψηλό τόκο μεν, αλλά χωρίς να είναι καθόλου βέβαιοι πως θα τα πάρουν πίσω αφού όλα παίζονται ακόμα στην Ελλάδα, προκύπτει η εύλογη απορία: Μα, τι διάολο, τρελάθηκαν οι πάντα πραχτικοί και συμφεροντολόγοι Άγγλοι; Καθόλου δεν τρελάθηκαν. Απλώς ασκούν σοβαρή γεωπολιτική στρατηγική στο Αιγαίο και γενικότερα στη Μεσόγειο.

Ήξεραν πως οι Έλληνες είναι θαλασσινός λαός, ήξεραν πως οι Τούρκοι δε σκαμπάζουν τίποτα από θάλασσα και πόνταραν στους Έλληνες, που θα μπορούσαν θαυμάσια να γίνουν εν καιρώ οι χωροφύλακες των Άγγλων και στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Ο ιδιοφυής Τζωρτζ Κάνιγκ έκανε διάνα. Η Ελλάδα προσδέθηκε στους Άγγλους, και στη συνέχεια στους διαδόχους τους στη Μεσόγειο Αμερικανούς, πριν καν υπάρξει ως ελεύθερο κράτος! Αυτό θα πει μακρόπνοη εξωτερική πολιτική, κύριοι του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, που αν και τσιράκια των Άγγλων δε διδαχτήκατε τίποτα.

Πάντως, τώρα καταλαβαίνετε καλύτερα γιατί αφιερώσαμε στον Κάνιγκ μια πλατεία, έναν δρόμο και έναν ανδριάντα στημένο στην πλατεία Κάνιγκος. Χρωστάμε την ύπαρξή μας ως κράτος στον Κάνιγκ. Αλλά και τους εμφυλίους πολέμους στη διάρκεια της Επανάστασης, κι αυτούς στον Κάνιγκ τους χρωστάμε. Εκείνο το δάνειο, το πρώτο από μια ατέλειωτη σειρά δανείων, έκανε τους Έλληνες να πέσουν με τα μούτρα στο ψητό και να σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος θ’ αρπάξει το μεγαλύτερο κομμάτι. Όντως μεγάλος πολιτικός ο Κάνιγκ! Είναι να μην του στήσεις το άγαλμα στην πλατεία Κάνιγκος;

Βασίλης Ραφαηλίδης, Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ, 1993, σελ. 11-12)

 

 http://axia-logou.blogspot.gr/

Καὶ ὅταν χάνουν, θὰ πληρώνουν ἄλλοι.

Θὰ πρότεινα νὰ ἔχετε κατὰ νοῦ, πὼς οἱ κεντρικοὶ σχεδιαστὲς ποὺ ἐπεξεργάζονται ὅλα αὐτὰ τὰ μεγαλεπήβολα σχέδια, μὲ τὰ «οἰκονομικὰ ἐργαλεῖα» (sic), δὲν ἔχουν καμμία ποινικὴ εὐθύνη, ἔχουν ἐξασφαλισμένο paycheck ἀπὸ τοὺς φορολογουμένους καὶ ἂν ἀποτύχουν θὰ τὰ ῥίξουν στὴν δημοκρατία καὶ στοὺς λαούς.
Σὲ ὅποιους λαοὺς βροῦν εὔκαιρους ἐκείνη τὴν στιγμή.
Τὸ ὅ,τι θὰ ἀποτύχουν, εἶναι δεδομένο.
Ἁπλᾶ ἔχουν δημιουργήσει ἕνα παγκόσμιο οἰκονομικὸ τέρας, τὸ ὁποῖο εἶναι πραγματικὰ too big to fail καὶ αὐτὸ εἶναι μειονέκτημα καὶ ὄχι πλεονέκτημα.
Οἱ εὐθῦνες διαχέονται ἀπὸ τὸν ἕνα στὸν ἄλλο καὶ ἡ κολεκτιβοποίηση ὁδηγεῖ σὲ ὅλο καὶ πιὸ ἀνεύθυνες συμπεριφορές.
Εἶναι κρίμα ποὺ ἐπικράτησε ἡ συλλογικότητα στὶς ζημιὲς καὶ ἡ ἐξατομίκευση στοὸ κέρδος.
Διότι αὐτὸ τὸ κέρδος, εἶναι προκαθορισμένο καὶ δὲν ἀποτελεῖ διεργασία ἐλεύθερας ἀγορᾶς.
Κατευθύνεται σὲ συγκεκριμένους ἀποδέκτες οἱ ὁποῖοι θὰ κερδίζουν συνεχῶς καὶ ὅταν χάνουν, θὰ πληρώνουν ἄλλοι.
Εὐθύμης Μαραμῆς
http://filonoi.gr

carthago delenda est

Έχει και η ρητορεία τους κανόνες της αλλιώς το τραγικό με το κωμικό συμπλέκονται γλυκά.

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
 http://www.kathimerini.gr/804138/opinion/epikairothta/politikh/carthago-delenda-est

Χειροπέδες σε 42χρονη στην Καβάλα για φοροδιαφυγή – Υπέβαλε ανακριβή φορολογική δήλωση

Συνελήφθη τη Δευτέρα (9-2-2015) το πρωί, στην Καβάλα, από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφάλειας Καβάλας, 43χρονη ημεδαπή, διότι εκκρεμούσε σε βάρος της παραγγελία σύλληψης του Εισαγγελέα για φοροδιαφυγή και συγκεκριμένα για υποβολή ανακριβούς δήλωσης φορολογίας εισοδήματος. 

Η συλληφθείσα οδηγήθηκε στην κα Εισαγγελέα Πρωτοδικών Καβάλας.

http://www.thrakitoday.com

Ισπανία: Συγκέντρωσε 34,8 δισ. από την πάταξη της φορολογικής απάτης

Ποσό περίπου 34,8 δισ. ευρώ κατάφεραν να συγκεντρώσουν οι αρχές της Ισπανίας, μετά την έναρξη ενός προγράμματος με σκοπό την καταπολέμηση της φορολογικής απάτης το 2012, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Προϋπολογισμού της χώρας.
Το περασμένο έτος, οι ισπανικές φορολογικές αρχές συγκέντρωσαν 12,3 δισ. ευρώ, ένα ποσό αυξημένο κατά 12,5% σε σύγκριση με το 2013, σύμφωνα με το υπουργείο, το οποίο κάνει λόγο για «ιστορικό ρεκόρ».
Η συντηρητική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι ενέτεινε τις προσπάθειες της να καταπολεμήσει τη φορολογική απάτη μετά τα τέλη του 2011, όταν η Ισπανία βυθιζόταν στην οικονομική κρίση και κατέγραφε ένα διογκούμενο δημόσιο έλλειμμα.
Η κυβέρνηση αύξησε έκτοτε τους φορολογικούς ελέγχους, ενώ παράλληλα απαγόρευσε τις πληρωμές και τις συναλλαγές σε μετρητά από τις επιχειρήσεις άνω των 2.500 ευρώ. Παράλληλα, θέσπισε έναν πιο αυστηρό φορολογικό κώδικα, ο οποίος προβλέπει βαριά πρόστιμα για τους φορολογικούς παραβάτες.

 http://www.naftemporiki.gr

Η ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

http://www.kathimerini.gr/

Τα μέσα της βυζαντινής διπλωματίας

Το Βυζάντιο και ο βαρβαρικός κόσμος 

Γύρω από τη βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρχε ο υπόλοιπος κόσμος, οι λαοί που μέσα στην αλαζονεία του το Βυζάντιο χαρακτήριζε με την κοινή ονομασία βάρβαροι, και που για μεγάλο διάστημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο. Επρόκειτο κατά τον 6^ο και τον 7^ο αιώνα, για τους λαούς των γερμανικών φυλών, Βανδάλους, Βησιγότθους, Οστρογότθους, Λομβαρδούς, Φράγκους, που είχαν φτιάξει βασίλεια στα απομεινάρια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και για λαούς σλαβικής ή ουραλοαλταϊκής καταγωγής, Κροάτες, Σέρβους, Βούλγαρους, Ούννους, Αβάρους, που κυκλοφορούσαν στα σύνορα της μοναρχίας. Αργότερα τον 10^ο αιώνα ήταν οι Χαζάροι, οι Πετσενέγκοι, οι Ούγγροι, οι Ρώσοι και άλλοι.   Και αν και, μεταξύ των γειτόνων της αυτοκρατορίας υπήρξαν από νωρίς μερικά καλύτερα οργανωμένα κράτη, όπως των Περσών και των Αράβων […], οι βυζαντινοί επέμεναν να θεωρούν τους εαυτούς τους το μοναδικό ευνομούμενο κράτος, το μοναδικό κέντρο της πολιτικής και πολιτισμένης ζωής και εκτός από τους Πέρσες και τους Άραβες, για τους οποίους έδειχναν πάντα μεγαλύτερο σεβασμό, εξακολουθούσαν να μεταχειρίζονται τον υπόλοιπο κόσμο με πολύ περιφρονητική συγκαταβατικότητα, […]

Η μελέτη του βαρβαρικού κόσμου ήταν μια από τις σταθερότερες ενασχολήσεις της αυτοκρατορικής αυλής. Μεταξύ των γραφείων της καγκελαρίας, υπήρχε ένα γραφείο που ονομαζόταν «το γραφείο των βαρβάρων» και εκεί […], συγκέντρωναν προσεκτικά σημειώσεις και πληροφορίες για όλους τους ξένους λαούς. Ήξεραν τα ισχυρά και αδύνατα σημεία του καθενός, το πώς μπορούσαν να τους επηρεάσουν, ποιες ήταν οι οικογένειες με τη μεγαλύτερη επιρροή, ποια δώρα τους ευχαριστούσαν περισσότερο, ποια αισθήματα, ποια συμφέροντα μπορούσαν να καλλιεργηθούν πιο εποικοδομητικά, ποιες πολιτικές ή οικονομικές σχέσεις μπορούσαν να εξυφανθούν μαζί τους. Και αυτή η αγάπη για τις μεγαλοφυείς και λεπτές κομπίνες είναι πολύ χαρακτηριστική του βυζαντινού πνεύματος […]

Με την αξιοθαύμαστη ικανότητα των διπλωματών του, με την ακούραστη δράση των ιεραποστόλων του, το Βυζάντιο άντεξε ενάντια στους εισβολείς επί τόσους αιώνες. Και μ’ αυτούς διέδωσε τον πολιτισμό του σ’ ολόκληρη την Ανατολή και άφησε ένα ανεξίτηλο ίχνος στον κόσμο.   

Τα μέσα της βυζαντινής διπλωματίας

Η πολιτική δράση. – Για να ασκεί επιρροή στους ξένους λαούς, το πρώτο μέσο που χρησιμοποιούσε η βυζαντινή καγκελαρία, το πιο ωμό, το πιο άμεσο, το πιο απλό, ήταν το χρήμα. Η αυτοκρατορική διπλωματία θεωρούσε πάντοτε ότι ήταν ένα ακαταμάχητο επιχείρημα και το μεταχειρίστηκε – με μια μερικές φορές κοντόφθαλμη ψυχολογία – σε όλες τις εποχές και απέναντι σε όλους.

Ο Ιουστινιανός προσέλαβε στην υπηρεσία της αυτοκρατορίας, πληρώνοντας τους μια ετήσια επιχορήγηση και γέμισε δώρα όλους τους βαρβάρους βασιλείς που περιστοίχιζαν τον βυζαντινό κόσμο, Ούννους ηγεμόνες της Κριμαίας, άραβες εμίρηδες της Συρίας, ηγεμόνες της μακρινής Αβησσυνίας, Βέρβερους φύλαρχους της Βορείου Αφρικής, τους Λομβαρδούς και τους Γέτιδες, […] Και ο Αλέξιος Κομνηνός, έξι αιώνες αργότερα, πίστεψε - όχι εντελώς παράλογα – ότι θα μπορούσε να κερδίσει με τον ίδιο τρόπο τη συμπάθεια των βαρόνων της πρώτης σταυροφορίας και νόμισε ότι αρκούσε να ορίσει την τιμή για να τους κάνει μισθοφόρους στρατιώτες του Βυζαντίου που θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του. […] Η αυτοκρατορική διπλωματία θεωρούσε πάντοτε ότι κάθε άνθρωπος ήταν για πούλημα […] Μερικές φορές όμως, έκανε έκκληση στο συμφέρον με πιο διακριτικό αν και όχι λιγότερο αποτελεσματικό τρόπο. Για να εξασφαλίσει τη συμμαχία των Βενετών, των Πιζάνων, των Γενουατών, χρησιμοποίησε το δόλωμα των πλεονεκτικών εμπορικών συνθηκών, των οικονομικών προνομίων που παρέχονταν στους υπηκόους τους στην αυτοκρατορία. Και αυτή η σπατάλη των πόρων του Βυζαντίου, αυτή η παραμέληση των βασικότερων συμφερόντων του, ανησύχησε πολλές φορές, παρά τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονταν, εκείνους που ήξεραν να βλέπουν και να σκέπτονται, από τον Προκόπιο που, κατά τον 6^ο αιώνα, επέκρινε τον Ιουστινιανό για την επιδεικτική και αδέξια γενναιοδωρία του προς τους βαρβάρους, μέχρι τον Νικήτα που, κατά τον 12^ο αιώνα, παραπονιόταν βλέποντας τον Μανουήλ Κομνηνό να δίνει τόσο απλόχερα στους Λατίνους τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει με τόσο κόπο από τους υπηκόους της μοναρχίας.

Στην έκκληση στο συμφέρον προσθετόταν η έκκληση στη ματαιοδοξία. Ένα από τα πιο συνηθισμένα μέσα για να φέρνουν τους ξένους ηγεμόνες και τα υψηλά πρόσωπα κοντά στο Βυζάντιο ήταν να τους δίνουν –όπως σήμερα δίνουν παράσημα- τις τιμές και τους τίτλους της ιεραρχίας της βυζαντινής αυλής. […] Για να εξασφαλίσουν ακόμη περισσότερο την επιρροή του Βυζαντίου πάνω στους υποτελείς, τους έδιναν συχνά για γυναίκες ελληνίδες […] ή μερικές φορές ακόμη και συγγενείς της αυτοκρατορικής οικογένειας. […]

Μ’ αυτήν επιδέξια ρυθμισμένη διανομή χρήματος και ευνοιών, το Βυζάντιο επεδίωκε ένα ακόμη αποτέλεσμα: να διαιρέσει τους αντιπάλους του, να τους εξουδετερώσει στρέφοντας τον ένα εναντίον του άλλου, να συντηρεί μεταξύ τους ζήλιες μνησικακίες, έχθρες. Τίποτα δεν ήταν ευκολότερο από το ν’ ανάψει κανείς φοβερό θυμό σ’ αυτούς τους αφελείς και εγωιστές βαρβάρους. […] Αργότερα, στους αιώνες όπου αυτά τα στοιχειώδη μέσα είχαν λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας, ο ίδιος φόβος εξακολουθούσε να διακατέχει τους βυζαντινούς, ότι ένας συνασπισμός της Δύσης θα παρέσυρε την αυτοκρατορία […] Έτσι ολόκληρη η πολιτική τους συνίστατο στο να συντηρούν τη διχόνοια μεταξύ των μεγάλων κρατών της Δύσης […]

Κυρίως όμως, απέναντι στους ξένους, το Βυζάντιο ασκούσε μια πολιτική μεγαλοπρέπειας και γοήτρου, που είχε σκοπό να τους δείξει την υλική δύναμη και την ηθική ανωτερότητα της μοναρχίας. Όταν οι ξένοι πρέσβεις έρχονταν στην Κωνσταντινούπολη, χρησιμοποιούσαν για να τους εντυπωσιάσουν και να τους θαμπώσουν όλα τα μέσα της βυζαντινής πολυτέλειας. Οργάνωναν στα χρυσοστόλιστα διαμερίσματα του παλατιού μια λαμπρή σκηνοθεσία με πολυτελείς στολές, πολύτιμα σκεύη, υπέροχες ταπετσαρίες, όλα όσα μαρτυρούσαν ταυτόχρονα τον πλούτο και την δύναμη· […] Ακόμη, προσκαλούσαν ευχαρίστως τους ξένους βασιλείς στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τη βασιλεία του Ιουστινιανού, υπήρχε μια συνεχής παρέλαση εξωτικών ηγεμόνων που με τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους, την ακολουθία τους με τις περίεργες και γραφικές ενδυμασίες, γέμιζαν την πόλη και την αυλή με τον ήχο όλων των γλωσσών του κόσμου. Αργότερα πέρασαν από το Βυζάντιο Ρώσοι πρίγκιπες και Τούρκοι σουλτάνοι, Αρμένιοι δυνάστες και Λατίνοι βαρόνοι της Συρίας, βασιλείς της Γαλλίας και αυτοκράτορες της Γερμανίας. Τους γέμιζαν όλους με τιμές, δώρα, […]

Η βυζαντινή διπλωματία κανόνιζε προσεκτικά τους περιπάτους και τις επισκέψεις όλων αυτών των φιλοξενούμενων στην πόλη. […] Ένας ακόμη τρόπος για να μεγαλώνουν το Βυζάντιο στα μάτια αυτών των ξένων ήταν να τους αποπαίρνουν χωρίς περιστροφές όταν άρχιζαν να δείχνουν υπερβολική οικειότητα. Τους εξηγούσαν τότε, για παράδειγμα, ότι το μυστικό του υγρού πυρός είχε αποκαλυφθεί από έναν άγγελο στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ότι τα κοσμήματα του στέμματος τα είχε φέρει στον ίδιο αυτοκράτορα ένας άγγελος και δεν μπορούσαν να πέσουν στα χέρια βαρβάρων […] Όλοι οι πρεσβευτές και οι ηγεμόνες, επέστρεφαν από αυτές τις επισκέψεις στην Κωνσταντινούπολη θαμπωμένοι και γοητευμένοι, έχοντας νιώσει τη δύναμη της αυτοκρατορίας και τον υπεράνθρωπο χαρακτήρα του ηγεμόνα της, ευτυχείς που υπηρετούσαν τον βασιλέα που δεχόταν τόσο καλά και αντάμειβε τόσο γενναιόδωρα τους πιστούς του.  

Η θρησκευτική δράση. – Και δεν ήταν μόνο αυτό. Σ’ αυτά τα μέσα δράσης, που το Βυζάντιο δανείζεται από τη ρωμαϊκή παράδοση, προσθέτει και άλλα, όχι λιγότερο αποτελεσματικά, που τα οφείλει στον χαρακτήρα του ως χριστιανική μοναρχία. Ένας ποιητής του 6^ου αιώνα έγραφε:

Res romana Dei est: terrenis non eget armis.

Αυτή ήταν μια από τις αρχές από τις οποίες εμπνεύστηκε η αυτοκρατορική πολιτική. Έχει παρατηρηθεί σωστά ότι οι ιεραποστολές ήταν μεταξύ του 6^ου και του 11^ου αιώνα το νέο στοιχείο που έδωσε στη βυζαντινή διπλωματία τον ξεχωριστό χαρακτήρα της. Όπως ξέρουμε, στο Βυζάντιο η πολιτική και η θρησκεία ήταν στενά συνδεδεμένες. Το έργο του προσηλυτισμού, της χριστιανικής προπαγάνδας, συμβάδιζε με την κατάκτηση· και όπως ήταν συνεργάτης του στρατιώτη, ο ιεραπόστολος ήταν και συνεργάτης του διπλωμάτη. Δίπλα στον έμπορο που, με τα μακρινά του ταξίδια, φώτιζε το πεδίο δράσης της αυτοκρατορικής καγκελαρίας και της έδινε τις απαραίτητες πληροφορίες, ο ιερέας, άνοιγε το δρόμο στους πολιτικούς. Πήγαινε πριν απ’ αυτούς στους βαρβάρους, κηρύσσοντας, κατακτώντας τις ψυχές για λογαριασμό του Χριστού, προσπαθώντας κυρίως να κερδίσει τις γυναίκες που ήταν πιο ευαίσθητες στη μυστική έλξη της καινούργιας θρησκείας. Οι ομορφιές της ορθόδοξης λειτουργίας εντυπωσίαζαν αυτά τα αφελή και απλοϊκά πνεύματα περισσότερο και από το δόγμα. Το βλέπουμε καθαρά σ’ αυτό που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη στους απεσταλμένους του μεγάλου πρίγκιπα της Ρωσίας Βλαδίμηρου. Κάτω από τους χρυσούς τρούλους της Αγίας Σοφίας, οι πρεσβευτές, θαμπωμένοι από τη λάμψη της λειτουργίας, νόμισαν ότι έβλεπαν, μέσα στις αναθυμιάσεις του λιβανιού, ανάμεσα στην τρεμουλιαστή λάμψη των κεριών, φτερωτούς νέους, ντυμένους με υπέροχες ενδυμασίες, που πετούσαν στον αέρα πάνω από το κεφάλι των ιερέων και έψελναν θριαμβευτικά: «Άγιος, άγιος, άγιος ει ο Θεός ημών». Και όταν ρώτησαν τι ήταν αυτό το θαύμα, τους απάντησαν: «Αν δεν αγνοούσατε τα μυστήρια των χριστιανών, θα ξέρατε ότι οι ίδιοι οι άγγελοι κατεβαίνουν από τον ουρανό για να τελέσουν την λειτουργία με τους ιερείς μας». Πώς ν’ αντισταθείς σε μια θρησκεία που προσφέρει τέτοια θεάματα, «που ξεπερνούν την ανθρώπινη διάνοια;» Οι βογιάροι του Βλαδίμηρου δεν μπορούσαν να της αντισταθούν, όπως και ο κύριός τους και ο λαός του. Και πριν από τους Ρώσους πολλοί άλλοι είχαν προσηλυτιστεί στην ορθοδοξία, Γότθοι της Κριμαίας και Αβασγοί του Καυκάσου, Άραβες της χώρας του Χιμυάρ και Αιθίοπες του βασιλείου του Αξούμ τον 6^ο αιώνα και αργότερα Κροάτες και Σέρβοι, Μοραβοί και Βούλγαροι και πολλοί άλλοι που, μαζί με την ορθοδοξία είχαν δεχθεί από το Βυζάντιο έναν ολόκληρο κόσμο από ιδέες, αισθήματα, συνήθειες, έναν ολόκληρο νέο πολιτισμό που εξασφάλιζε την παντοδύναμη επιρροή της αυτοκρατορίας πάνω τους.

Diehl Charles, Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (τόμος 2) 

(Ελευθεροτυπία, 2011, σελ. 160-165)

 http://axia-logou.blogspot.gr/

Πόλεμος κατά λάθος - Θάνος Τζήμερος

Χρωστάω 10.000 ευρώ. Είναι πολλά ή λίγα; Κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντούσε: εξαρτάται από το εισόδημά σου. Αν έχω μηδέν ετήσιο εισόδημα είναι τεράστιο χρέος, αν έχω 10.000 εισόδημα είναι βαρύ αλλά παλεύεται, αν έχω 50.000 ευρώ είναι λίγα.  

Ολόκληρη η πολιτική φιλολογία, από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά επικεντρώθηκε στο λάθος θέμα: στο μέγεθος του χρέους.  Και όχι στα δύο ουσιαστικά προβλήματα:  α) το εισόδημα με το οποίο συνδέεται το χρέος και β) τον μηχανισμό ο οποίος το δημιουργεί.
  

Αυτή όμως η φιλολογία ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οι ξένοι, που βλέπουν τα πράγματα στις αντικειμενικές τους διαστάσεις, αναρωτιούνται: γιατί η Ελλάδα, ένα κράτος τόσο προικισμένο από τη φύση, με τόσο δημιουργικούς πολίτες, έχει μόνο 185 δισ. ΑΕΠ;
 

Γιατί η Ολλανδία, που έχει έκταση το ένα τρίτο της δικής μας, που η μισή χώρα είναι βάλτος και αγωνίζεται εδώ και αιώνες να μην την καταπιούν τα κύματα του Ατλαντικού έχει 800 δισ. ΑΕΠ;  

Γιατί η Νότια Κορέα που το 1961 είχε το μισό ΑΕΠ της Ελλάδας, και το 1981, όταν εμείς αρχίζαμε τον… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας είχε ΑΕΠ μόλις 71 δισ. δολάρια, έφτασε σήμερα στο τερατώδες 1,4 τρισ. με 600 δισ. εξαγωγές;  

Γιατί η οικονομική ιστορία της Ελλάδας είναι μια ιστορία χρέους και επαναλαμβανόμενων χρεοκοπιών; Γιατί πάντα το ελληνικό κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει;
Αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να απασχολήσουν πρώτα τους Έλληνες πολιτικούς και, φυσικά, τον Έλληνα ψηφοφόρο. Κι όχι μόνο τώρα.

Πόσοι από εμάς, όμως, νιώσαμε την επερχόμενη χρεοκοπία, όταν ο “επανιδρυτής του κράτους” μόνο για την τετραετία 2006 – 2009 δανείστηκε 85 περίπου δισ.; Πόσοι συνειδητοποιούμε ότι από το 1981 έως σήμερα, έχουμε εισπράξει 660 δισ. ευρώ δάνεια, 290 δισεκατ. ευρώ καθαρές επιδοτήσεις και 26 δισεκατ. ευρώ άτοκες επενδυτικές επιχορηγήσεις; Αν προσθέσεις και το κούρεμα των 120 δισ. ευρώ. του 2012, προκύπτει το ιλλιγιώδες ποσό των 1,1 τρισ. ευρώ περίπου. Κάντε τη διαίρεση με τον πληθυσμό: 100.000 ευρώ ανά άτομο που θα μπορούσαν να μας μεταμορφώσουν σε Ελβετία και Δανία μαζί!!! 

 

Κι όμως: και πτωχεύσαμε και έχουμε καταστρέψει την παραγωγική μας μηχανή. Γιατί; 

Το ξέσπασμα της κρίσης θα περίμενε κανείς να οδηγήσει όλους μας μπροστά στον καθρέφτη. Και να μην φύγουμε μέχρι να προσδιορίσουμε τον δικό μας ρόλο στην εθνική τραγωδία. Διά πράξεων ή παραλείψεων. Διά συμμετοχής ή αποχής. Πράγματι, πήγαμε στον καθρέφτη. Κοιταχτήκαμε φιλάρεσκα, και αποφανθήκαμε:  είσαι ωραίος μεγάλε! Οι άλλοι φταίνε!  

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτόν τον σφυγμό τον έπιασε. Και βρήκε τον αποδιοπομπαίο τράγο του: το μνημόνιο. Τι κι αν το μνημόνιο περιείχε ακριβώς αυτά που έλεγαν τα κόμματα εξουσίας στο προεκλογικά τους προγράμματα, αλλά ουδέποτε τα τήρησαν! Τι κι αν κανένας δεν μπήκε στον κόπο να το διαβάσει! Τι κι αν τελικά δεν εφαρμόσαμε τίποτε από όσα προέβλεπε ενώ εφαρμόσαμε αυτά που απαγόρευε: την αύξηση της φορολογίας! ( Μεγάλη η ευθύνη της τρόικας που αποδέχθηκε τα “ισοδύναμα” και δεν επέμεινε στην κατά γράμμα τήρηση του μνημονίου ). Χρειαζόμασταν κάποιον στον ρόλο του κακού – και τον βρήκαμε. Τον αντιμνημονιακό χορό, που πρώτος έσυρε ο Σαμαράς, συνέχισε, μετά την αλλαγή πλεύσης του, η ακροδεξιοαριστερά. Αφού το παραμύθι πουλούσε, κορόιδο ήταν να χάσει την ευκαιρία! 

Και τώρα, όλοι οι επαναστάτες της επαιτείας, “ενωμένοι σαν μια γροθιά” (πόσο κιτς είναι αυτές οι κοινοτοπίες) πολεμούν με κάτι το οποίο ουδέποτε ήταν εχθρός! Και δεν ήταν διότι οι εταίροι μάς το είπαν καθαρά, από το 2012: ξεχάστε το χρέος, θα το αναχρηματοδοτούμε εμείς! Το χρέος σας θα είναι μια λογιστική εγγραφή. Θα σας δανείζουμε για να το εξυπηρετείτε. (Άλλωστε αυτό κάναμε πάντα. Ουδέποτε ο Έλληνας φορολογούμενος πλήρωσε, έστω και μία δραχμή, για την αποπληρωμή του χρέους. Κάθε ομόλογο που έληγε το πληρώναμε με έκδοση νέου. Δηλαδή δανειζόμασταν συνεχώς για να εξοφλούμε τα παλιά δανεικά με νέα!) Το ίδιο θα συνεχίσετε να κάνετε, μας είπαν Ε.Ε. και ΔΝΤ. Αλλά, κάντε επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις, που σας κρατάνε καθηλωμένους στην υπανάπτυξη. Εκσυγχρονίστε το Δημόσιο, βάλτε πληροφορική παντού, φτιάξτε κτηματολόγιο, ορίστε χρήσεις γης, καταργήστε τους φόρους υπέρ τρίτων, απελευθερώστε τα επαγγέλματα, απλοποιήστε τη νομοθεσία, επιταχύνετε τη Δικαιοσύνη, εξορθολογίστε το ασφαλιστικό, σταματήστε να βγαίνετε στη σύνταξη στα 50, διευκολύνετε την ίδρυση εταιρειών, καταργήστε τις 500 άδειες που χρειάζεστε για το παραμικρό, ψηφιοποιήστε τα Δημόσια Αρχεία, καθιερώστε την ηλεκτρονική υπογραφή! Και πιάστε τα μεγάλα τουλάχιστον λαβράκια της φοροδιαφυγής – να κι η λίστα Λαγκάρντ, στο πιάτο σάς τους δίνουμε! 

Τι έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση; Τίποτε από αυτά. Μέχρι και την προαιρετική εγγραφή στα Επιμελητήρια ξαναέκανε υποχρεωτική ο Γιακουμάτος, λίγο πριν εγκαταλείψει το πόστο του. Τι ετοιμάζεται να κάνει η νέα κυβέρνηση; Τα ίδια και τρισχειρότερα. Έχει ξεσηκώσει το σύμπαν ζητώντας διαγραφή, κούρεμα, επιμήκυνση, ό,τι τέλος πάντων έχετε ευχαρίστηση. Κι έχει πείσει τους ψηφοφόρους της ότι αυτό αν γίνει θα φύγει η λιτότητα ως μαγική εικόνα! 

Ας πούμε λοιπόν ότι επαληθεύεται το πιο τρελό τους όνειρο και οι δανειστές αποφασίζουν να μας τα διαγράψουν όλα και να μην ξανασχοληθούν μαζί μας! Τι θα έχει αλλάξει στα δύο πραγματικά προβλήματα της χώρας; 

Θα έχει γίνει η χώρα παραγωγική με τους χιλιάδες άχρηστους δημόσιους οργανισμούς που διατήρησε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και θέλει να τους αυγατέψει ο ΣΥΡΙΖΑ;  

Θα εξυγιανθεί το ασφαλιστικό με τις συντάξεις των 50άρηδων που διατήρησε (ως ώριμα δικαιώματα…) ο Σαμαράς και θέλει να τις αυξήσει ο Τσίπρας;  

Είναι δυνατόν 2.500.000 εργαζόμενοι -οι περισσότεροι υποαπασχολούμενοι- να συντηρούν όλους τους υπόλοιπους;  

Είναι δυνατόν κάθε χρόνο να δίνουμε μόνο για συντάξεις 28 δισ.;  

Θα διευκολυνθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα όταν όχι μόνο δεν καταργούνται οι υπάρχοντες φόροι αλλά σχεδιάζεται φορολόγηση “επί του συνόλου των συναλλαγών που πραγματοποιούνται μέσω των πάσης φύσεως (δημοσίων, ιδιωτικών ή συνεταιριστικών) πιστωτικών ιδρυμάτων”, όπως λένε επί λέξει στο πρόγραμμά τους;  

Θα αναπτυχθεί η περιφέρεια όταν οι συντελεστές στα διπλανά κράτη θα είναι το 1/5 των δικών μας;  

Θα αποδώσει η περιουσία του Δημοσίου όταν παγώνουν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις και ξανάρχεται η εποχή του συνδικαλιστή που κάνει κουμάντο;  

Θα υπάρξει αξιοκρατία στο Δημόσιο όταν στα πειθαρχικά συμβούλια ξαναμπαίνουν οι συνδικαλιστές;  

Θα εξυγιανθεί η Παιδεία με την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων, την επιστροφή των αιωνίων φοιτητών, την παλινόρθωση του πρύτανη-αφέντη, την επαναφορά του ασύλου της παρανομίας και την κυριαρχία των κομματικών στρατών; 

 Θα αξιοποιηθεί η αμεσότητα της ηλεκτρονικής δημοκρατίας από όσους την καταγγέλλουν ως… τεχνοφασισμό;
 
Το κράτος εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει το 65% της επίσημης οικονομίας, ποσοστό που υπήρχε μόνο στα σοβιετικά κράτη. Η κυβέρνηση Σαμαρά, αυτή τη μεταρρύθμιση δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να την κάνει, μολονότι την είχε εξαγγείλει. Ο Τσίπρας την καταγγέλλει! Μπορεί η χώρα να συνεχίσει να “λειτουργεί” ακολουθώντας το σοβιετικό μοντέλο; Μπορούν να διοικήσουν άνθρωποι που δεν ξεχωρίζουν το αίτιο από το αποτέλεσμα; Που πιστεύουν ότι το μνημόνιο έφερε τη χρεοκοπία και όχι η χρεοκοπία το μνημόνιο; Που δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανάπτυξη φέρνει τους μεγαλύτερους μισθούς και όχι οι μισθοί την ανάπτυξη;
Πολεμάμε, λοιπόν, ξοδεύοντας όλα μας τα πυρομαχικά με λάθος εχθρό. Το χρέος, σε 50 χρόνια, λόγω πληθωρισμού θα έχει κουρευτεί από μόνο του. Αν η Ελλάδα πιάσει τις στροφές της, θα έχει καταφέρει τέτοια ανάπτυξη, που το ποσοστό χρέους / ΑΕΠ θα φτάσει γρήγορα κάτω από το 60% και δεν θα είναι απλώς βιώσιμο, θα είναι για πλάκα.
 
Αβίωτο θα συνεχίσει να είναι το ελληνικό δημόσιο.  

Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή οποιουδήποτε αναλαμβάνει μια επιχειρηματική πρωτοβουλία.  

Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή του άνεργου γιατί όταν πυροβολείς το επιχειρείν σκοτώνεις κάθε ελπίδα του να βρει δουλειά.  

Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή του νέου γιατί θα τον υποχρεώνεις να δουλεύει για πενταροδεκάρες (και τα 751, αν τα βρει, πενταροδεκάρες είναι) για να συνεχίσει να πληρώνει με τις εισφορές του τις συντάξεις των 2000 ευρώ των ευνοημένων συντεχνιών.  

Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή της νοικοκυράς γιατί οι στρεβλώσεις στην οικονομία και οι προσοδοθηρικοί φόροι κρατούν τις τιμές των προϊόντων ψηλά ενώ τα εισοδήματα μειώνονται.  

Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή κάθε πολίτη, κάθε φορολογούμενου. Ο Σαμαράς τον εξουθένωσε. Ο Τσίπρας τον εξοντώνει. Σ΄ αυτό υπήρξαν σύμμαχοι, κι ας μην το παραδέχονται. 

Ένας είναι ο εχθρός, που λένε και οι σύντροφοι: ο κρατισμός. Με όλα τα παρακλάδια του: τον κομματισμό, τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, τον λαϊκισμό, τον πελατειακό μηχανισμό. 

Αυτόν τον πόλεμο ποιος θα τον κηρύξει;  

Ο Θάνος Τζήμερος είναι Πρόεδρος στη “Δημιουργία, ξανά” και Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής. 

Protagon
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=39315