Έχουν όλα ξαναγίνει

Μαλούχος Γεώργιος Π.

«Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί, πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων» έγραφε ο Καβάφης. Ετσι, υπό αυτή την έννοια, τα μέλλοντα των επομένων τεσσάρων κρίσιμων μηνών δεν μπορούν να κριθούν ακόμα, καθώς δεν έχουν συντελεστεί, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ουσιώδεις ενδείξεις για σειρά πραγμάτων.

Όμως, τα παρελθόντα, αυτά, τα γνωρίζουν και οι άνθρωποι – όχι όλοι φυσικά, αλλά τουλάχιστον εκείνοι που μπαίνουν στον κόπο για κάτι τέτοιο. Και αυτά είναι εξαιρετικά διαφωτιστικά…

Τα παρελθόντα λοιπόν μας δείχνουν ότι, όλα αυτά, με κάποιο τρόπο και σε κάποιο βαθμό και τηρουμένων φυσικά των πολλών αναλογιών, έχουν ξαναγίνει.

Εχουν ξαναγίνει στην περίοδο που ακολούθησε την πτώχευση του 1932. Τότε, δεν είχαμε βέβαια κοινό νόμισμα με άλλες χώρες, γι αυτό και πτωχεύσαμε χωρίς πολλές κουβέντες, δεν κρυφτήκαμε με τόσο επιζήμιο τρόπο πίσω από το δάχτυλό μας υποκρινόμενοι ότι γλυτώσαμε την πτώχευση, ουσιαστικά πληρώνοντας θανάσιμα για τη χώρα την προστασία της σταθερότητας του κοινού αυτού νομίσματος – γιατί αυτή είναι η ουσία των όσων ζούμε τα τελευταία πέντε χρόνια…

Από τον Απρίλιο του 1932 με την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών Γεωργίου Μαρή μέχρι τον Απρίλιο του 1936 με την υπερψήφιση από τη Βουλή με 241 ψήφους του Ιωάννη Μεταξά ως πρωθυπουργού της Ελλάδος, μεσολάβησε σειρά κυβερνήσεων, με ατέλειωτες, αντίστοιχες διαπραγματεύσεις με την τότε τρόικα – συγγνώμη, λάθος με τους τότε θεσμούς, που είχαν την ονομασία Συμβούλιο των Ομολογιούχων.

Οι διαπραγματεύσεις μοιάζουν απελπιστικά με αυτά που ζούμε σήμερα: οι κυβερνήσεις πνιγόντουσαν σε αυτές και ανά τακτά διαστήματα, λόγω της πίεσης, εναλλάσσονταν στην εξουσία, μέχρι που η απελπισία οδήγησε τελικά στην υπερψήφιση του Μεταξά.

Όπως γνωρίζουν οι τακτικοί αναγνώστες της, η παρούσα στήλη έχει αναφερθεί αρκετές φορές και με λεπτομέρειες στα γεγονότα του 1932-1936 από την αρχή της κρίσης το 2010 – τα κείμενα μπορεί κανείς να τα βρει πολύ εύκολα.

Γιατί λοιπόν να αναφερθεί σήμερα ακόμα μια φορά;

Επειδή, δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, οι ομοιότητες της κατάληξης του τότε με το τώρα μοιάζουν όλο και περισσότερες, ενώ, οι διαφορές φαντάζουν πια όλο και λιγότερες...