Μη Τόποι

Διεθνή Αεροδρόμια, Εμπορικά Κέντρα, Super-Market, Πολυκαταστήματα, Εύπορα Προάστεια, μεγα-χώροι της Οργανωμένης Διασκέδασης.
    Όλα, μη τόποι – προκατασκευασμένες ατμόσφαιρες όπου οι συναντήσεις έχουν τεθεί υπό έλεγχον, οι σκέψεις είναι καθ’ υπαγόρευσιν, τα συναισθήματα υποβάλλονται, οι συμπεριφορές είναι προκαθορισμένες.
    Μη τόποι, όπου η ζωή και οι αλήθειές της δεν τίθενται και αν, κατά παράβασιν, κάτι τέτοιο συμβεί αποτελεί μιά ανωμαλία και σκάνδαλο που πρέπει ευθύς να διορθωθεί. Τόποι όπου ο άνθρωπος είναι απών έχοντας υπαχθεί σε ένα μηχανικό σχέδιο.
    Θα μπορούσα να ακριβολογήσω ακόμα περισσότερο αν έλεγα ότι εκεί ο άνθρωπος γίνεται μονοδιάστατος.
    Αν οι παραπάνω τόποι είναι κραυγαλέα  παραδείγματα ενός φαινομένου που συνεχώς εξαπλούται, ένα στριπτηζάδικο είναι επίσης ένας μη τόπος όπως και ένα  living room όταν είναι ανοικτή μια τηλεόραση αποκτά κάποια χαρακτηριστικά τους.
 
    Μέσα σ’ ένα οποιοδήποτε απ’ αυτά τα μέρη, μιά συζήτηση για το Μέλλον του Κόσμου ή για τα μυστήρια της ζωής θα έμοιαζε παράταιρη.
 
    Μεγάλο εμπορικό κέντρο βόρεια του κέντρου της Αθήνας, μιάς πόλης που βρίσκεται υπό μετάλλαξιν. Ολόγυρα, νοσοκομειακές «μονάδες» ξενοδοχειακού τύπου, κατάφωτα πάρκινγκ μες την ψιλή βροχή και πέρα τα τόξα που στεφανώνουν το μνήμα της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής Ιδέας.
    Παιδιά καθαρά, καλά θρεμμένα πάνε κι έρχονται «ξοδεύοντας» χρόνο και χαρτζηλίκι, προστατευμένα από τους παιδόφιλους. τους εμπόρους ναρκωτικών, τη σκληρότητα των συνομηλίκων τους, την αποπλάνηση από ιδέες που γοητεύουν και το κακό συναπάντημα.
    Μαμάδες διακριτικά αλλά επιμελώς μακιγιαρισμένες μπαινοβγαίνουν σε καταστήματα, διαβαίνοντας φωτοκύτταρα ενώ ηλεκτρικά καμπανάκια ηχούν, ξοδεύοντας μισθούς και μηνιαίες αποδοχές.
    Μπαμπάδες βηματίζουν αργά με τα χέρια απιθωμένα στη λαβή του καροτσιού. Αφήνουν το βλέμμα να πλανηθεί πάνω σε μιά θάλασσα από βιτρίνες, φώτα και κυλιόμενες σκάλες.
    Φτωχοδιάβολοι  μάταια προσπαθούν να ξοδέψουν χρόνο, χρόνο που κουράζει, χρόνο βασανιστικό, χρόνο ανεξάντλητο, αδύνατον να ξοδευτεί. Παντού το πλήθος στροβιλίζεται. Μέσα σε φώτα χιλιάδων watt και μουσική που σκοπό έχει όχι ν΄ ακούγεται αλλά να ενσταλάζεται και να «υποστηρίζει» κινείται μιά ζωντάνια σχεδόν πένθιμη. Παντού υπάλληλοι που καλοσωρίζουν, που εξυπηρετούν, που ευχαριστούν, που ξεπροβοδίζουν, που αποχαιρετούν, άγρυπνα εποπτευόμενοι από κάμερες και διαρκώς αξιολογούμενοι.
     Με κάθε καλοσώρισμα, με κάθε «παρακαλώ πως μπορώ να εξυπηρετήσω?» με κάθε «ευχαριστώ» και κάθε «να’ στε καλά», με κάθε αναγγελία της τιμής, με κάθε τρόπο σου λένε πό-σο μα-λά-κας είσαι!
     Συναντήσεις διευθυντών πωλήσεων, υπευθύνων ασφαλείας, διευθυντών προσωπικού, σεκιουριτάδων, δημοσιοσχεσιτών, διαφημιστών, συμβούλων επιχειρήσεων, ειδικών «τεχνικής υποστήριξης», ψυχολόγων, ειδικών της διασκέδασης, ειδικών «επικοινωνίας», όπου κανείς δεν αγγίζει κανέναν παρά με μιά φευγαλέα χειραψία που δεν αφήνει κανένα ψυχικό ίχνος στην παλάμη.
    Συσκέψεις και συναντήσεις κάτω από την αδιάκοπη πίεση ενός τυρρανικού χρόνου  που όμως συνεχίζονται μέσα από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και e-mail. Η  «επιστήμη» του μάρκετινγκ σε πλήρη εφαρμογή.
    Κλιματιστικά, μοκέτες, γυαλιστερά δάπεδα, ψευδοροφές, καλυμμένα καλώδια, τουαλέτες που καθαρίζονται ανελλιπώς, ένας κόσμος που εξόρισε τη φτώχεια που δεν πάυει να γρατζουνάει τα τζάμια.
    Και υπάλληλοι που τρέχουν, που σκύβουν, που σπρώχνουν, που τραβούν, που ανασύρουν, που χαμογελούν και ο ιδρώτας τους είναι πάντα κρύος.
    Ένας κόσμος υψηλά στρατιωτικοποιημένος όπου πίσω από την ανεμελιά κρύβεται το κέρδος, ο έλεγχος και η πιο σκληρή δουλειά.
    Χώροι διαρκώς φυλασσόμενοι-βιντεοσκοπούμενοι, και σε συνεχή μετάπλαση. Η γλώσσα δεν κρύβει το γεγονός – έρευνα αγοράς, διαφυγόντα κέρδη, πλάνο επιχειρήσεων, μονάδες, target group, στόχευση, δείκτης ασφαλείας, στρατηγική, τακτική, πεδίο κ.ο.κ.
    Όμως όλα κυλούν σε μιά ατμόσφαιρα επίπλαστης ευγένειας, η οποία είναι ακριβώς το «μοντέρνο στυλ», που για να εμπεδωθεί χρειάστηκε μιά εκπαίδευση υπαλλήλων η οποία περιελάμβανε  «course χαμόγελου» - αφού το να λες τα ψέμματα με χάρη αποδείχτηκε το πλέον προσοδοφόρο.

    Και πρέπει να είσαι πλήρως ενσωματωμένος και περιχαρακωμένος, για να μπορείς να παραβλέπεις όλα αυτά και να καμώνεσαι τον ικανοποιημένο.
    Όντως αυτό που προκαλεί ερωτήματα είναι, πώς ο άνθρωπος του καιρού μας γίνεται αυτόβουλα επισκέπτης τέτοιων σκηνικών ομαδικής πειθαρχίας και θήραμα τέτοιων πρακτικών και συνεργάζεται στη διατήρηση μιάς κάλπικης ευδαιμονίας. Και δεν είναι μόνο ότι η σύγχρονη κολακεία έκανε, με την βοήθεια των ψυχολόγων, αξιόλογα βήματα αλλά πρέπει να είναι βαθιά η δίψα τού σύγχρονου πληβείου να τού φερθούν σαν να ήταν άρχοντας. Γιατί ο ψυχικός πυρήνας των μη τόπων είναι η επίφαση και η υποκρισία. Καθόλου παράξενο λοιπόν που κυριαρχεί ένας φόβος λεπτός και αδιόρατος σαν τον υπερίτη.

    Και παντού το απλανές βλέμμα και ένα χαμόγελο σχεδόν μορφασμός.

    Κανείς δεν μοιάζει  να πηγαίνει πουθενά, όλοι μοιάζουν να φεύγουν. Σαν κάτι να έχει συντελεστεί. Η κυριαρχία του νεκρού πάνω στο ζωντανό, το οποίο κάθε φορά που προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί σαν ζωντανό υπόκειται στη διάλυση. Ένας κόσμος διαίρεσης. Μιά σύγχρονη εκδοχή του Άδη.
 
    Οι μη τόποι είναι τόποι στοιχειωμένοι. Μόνο και μόνο η Ύβρις της σύλληψης και κατασκευής τους γνέφει προς την καταστροφή να πλησιάσει.
     Η τρομοκρατία στοιχειώνει τα αεροδρόμια. Ο μασκοφορεμένος ληστής, ο ξένος, ο εισβολέας και το φάσμα του όχλου στοιχειώνουν τα προάστια και τα «σύγχρονα σπίτια». Η πυρκαγιά και ο παρανοϊκός  δολοφόνος - που στη φαντασία του δεν  βλέπει  και δεν σκοτώνει ανθρώπους αλλά καταστρέφει ανθρώπινες κούκλες – στοιχειώνουν τους αχανείς χώρους της οργανωμένης διασκέδασης.

    Οι σύγχρονες αγορές, όπως και οι υπόλοιποι μη τόποι, διαρκώς αποκεντρώνονται, για την ακρίβεια εκρήγνυνται προς αέναα διαστελλόμενες περιφέρειες πόλεων-πόλεων που πρέπει διαρκώς να απονεκρώνονται- και συνδέονται μεταξύ τους με νέες αρτηρίες ταχείας κυκλοφορίας. Είναι η δόξα της πολεοδομίας.
    Χώροι τεχνολογικής αυταρέσκειας υποβάλλουν ένα δέος σχεδόν θρησκευτικό και γίνονται ναοί όσο η τεχνολογία και το εμπόρευμα έγιναν θεοί.
    Μιά εικόνα καθαρότητας, μιά ονειροφαντασία του άσπιλου και του αμόλυντου που ενδόμυχα ποθεί την βεβήλωση.
    Μέσα στις ομοιόμορφες, ευδιάθετες μουσικές και τις υπνωτικές αναγγελίες μεγαφώνων κυοφορείται ο εμπρησμός και η λεηλασία.

    Ένας κόσμος που τρέμει και φοβάται την εξαγγελθείσα και διαρκώς αναβαλλόμενη καταστροφή και ταυτόχρονα ονειρεύεται και εύχεται κρυφά το χαμό και το τέλος του.

                                                                                             
                                                                                                  Β.Η.
http://pyravlosypogeiwn.blogspot.gr/

«Ου δη πάτριον εστί ηγείσθαι τους επήλυδας των αυτοχθόνων, ουδέ τους ευ παθόντας των ευ ποιησάντων, ουδέ τους ικέτας γενομένους των υποδεξαμένων.» «Δεν είναι πατροπαράδοτη αρχή μας, να εξουσιάζουν οι αλλοδαποί τους εντόπιους, ούτε οι ευεγετηθέντες τους ευεργετήσαντας, ούτε αυτοί που έφθασαν εδώ ως ικέτες των ανθρώπων που τους εδέχθηκαν.»

“Πανηγυρικός” του Ισοκράτους

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2012/12/blog-post_9154.html#ixzz2EpZYBFnu
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

Η κρίση με απλά λόγια…

Μας τα παρουσιάζουν όλα τόσο περίπλοκα, τόσο δύσκολα στο να τα κατανοήσουμε, τόσο σύνθετα στο να τα αντιμετωπίσουν επαρκώς και προς το κοινό όφελος οι ειδικοί οικονομολόγοι… 
Είναι όμως άραγε έτσι; Ή μήπως τα πράγματα είναι πολύ απλά και οδηγούν στο σκαμνί τραπεζίτες και πολιτικούς που εμπλέκονται σε μία συνεχή υφαρπαγή του πλούτου που τους εμπιστεύονται οι πολίτες;

Ας προσεγγίσουμε το όλο θέμα με πολύ απλά λόγια…
Κάποιοι μεγαλομέτοχοι τραπεζών έδιναν τεράστια δάνεια στον εαυτό τους (δηλαδή σε ανώνυμες εταιρείες -Α.Ε.- που ανήκαν στους ίδιους).
Τα δάνεια αυτά, οι Α.Ε. απλά τα “έτρωγαν” (δηλαδή τα έβαζαν στην τσέπη οι μεταλομέτοχοί τους, δηλαδή αυτοί που… έδιναν τα δάνεια) και αργά ή γρήγορα δεν τα αποπλήρωναν (ως Α.Ε. όμως, οι μέτοχοι τους δεν είχαν… ευθύνη!)
Οι τράπεζες έβγαζαν «ζημίες» εξαιτίας των δανείων και αυτές τις ζημίες τις πλήρωνε το κράτος (με τα περίφημα «πακέτα διάσωσης»).
Τα πακέτα διάσωσης τα αντλούν πάντα από το δημόσιο, δηλαδή από εσένα και εμένα και -κυρίως- από τα διάφορα ταμεία.

Έτσι το Δημόσιο άρχισε να χρειάζεται περισσότερα χρήματα για να καλύψει τα προβλήματα των τραπεζών και για να πληρώσει όλους εκείνους που χρωστάει, και έτσι άρχισε να βάζει περισσότερους φόρους, οδηγώντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο κλείσιμο.

Όλο αυτό το παράλογο πράγμα το είδαν πολλοί επιτήδειοι (λαμόγια) και διαπίστωναν ότι όχι μόνο κανένας δεν τιμωρούνταν, αλλά όσοι έπαιρναν μέρος στην απάτη έβγαζαν τεράστια κέρδη και μάλιστα χωρίς κανένα ρίσκο. Έτσι μπήκαν πολλοί στο παιχνίδι, με αποτέλεσμα το Σύστημα να γεμίσει «Φούσκες».

Έτσι, το βήμα 5 επαναλήφθηκε ξανά και ξανά, μεγαλώνοντας ολοένα και περισσότερο το πρόβλημα, μέχρι που μπήκαν στο παιχνίδι και μεγάλοι παίκτες, οι οποίοι αποφάσισαν να αντλήσουν τα χρήματα από ολόκληρα κράτη. Έκαναν λοιπόν το ίδιο πράγμα που έκαναν στις μικρότερες τράπεζες, αλλά αυτή τη φορά με τα χρήματα ολόκληρων κρατών όπως η Ελλάδα …με τα γνωστά αποτελέσματα που ζούμε σήμερα…

Δεν κατάφερα με το παραπάνω να εξηγήσω πόσο απλό είναι το όλο κόλπο. Είναι σαν να έβγαζαν τα λεφτά από τη μία τσέπη, τα έβαζαν στην άλλη, και μετά έβαζαν τις φωνές «έχασα τα λεφτά μου». Και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους δώσουμε και άλλα χρήματα, για να αναπληρώσουν τα χρήματα (τα δικά μας που καταχράστηκαν με το προσωπείο των… “επενδύσεων”) που ποτέ δεν έχασαν!

Το κόλπο με το δημόσιο παίχτηκε λίγο πιο περίπλοκα, αλλά η λογική είναι η ίδια. Πήραν τα κεφάλαια των δημόσιων ταμείων και τα επένδυσαν σε επενδύσεις που ήταν καταδικασμένες. Τα χρήματα φυσικά χάθηκαν (γιατί εκείνοι που ήταν στις “επενδύσεις”, δηλαδή οι ίδιοι, τα έφαγαν). Οι επενδυτικοί φορείς (που ήταν τράπεζες) βάρεσαν στη συνέχεια κανόνι (οι περισσότερες όχι πραγματικό, απλά το φώναξαν σαν να συνέβαινε). Και έτσι εμείς όχι μόνο πρέπει να πληρώσουμε τα ταμεία, αλλά να «διασώσουμε» και τις τράπεζες. Δηλαδή, να πληρώσουμε εις διπλούν, δύο φορές ξανά, τα λεφτά που ήδη μας έκλεψαν μια φορά!

Τέτοια απάτη, τόσο έκδηλη και σε τέτοια μεγάλη έκταση, δεν έχει ξαναγίνει στην Ιστορία. Οι αυριανοί ιστορικοί θα τραβάνε τα μαλλιά τους!

Συγχωρείστε τις υπεραπλουστεύσεις, αλλά έχετε υπόψη σας ότι ακόμη και πίσω από το πιο περίπλοκο πρόβλημα κρύβονται εξαιρετικά απλές αρχές που το δημιούργησαν. Όλα τα παραπάνω είναι εξαιρετικά απλά. Τόσο απλά, που αδυνατεί ο νους μας να το δεχτεί.
Οι άνθρωποι που δημιούργησαν όλη αυτή την κατάσταση, το έκαναν απλά επειδή… μπορούσαν! Η όλη απάτη είναι καθαρός εκβιασμός που βασίζεται στην αδυναμία του πλήθους να αντιδράσει, και δεν εμπεριέχει καμία μεγαλοφυία ή έξυπνη σκέψη!
Επίσης, έγιναν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΝΟΜΙΜΑ, αφού δεν υπάρχει κανένας νόμος που να τα απαγορεύει και κανένας μηχανισμός που να μας προστατεύει εμάς, τους απλούς πολίτες, από αυτά.

Γιατί όλα αυτά δεν συνέβησαν παλιότερα, είναι μια λογική ερώτηση. Από ό,τι φαίνεται, το καπιταλιστικό σύστημα και οι υποστηρικτές του, κρατούσαν παλιότερα κάποιες ισορροπίες, κάποια προσχήματα, για να μη καταρρεύσει το όλο σύστημα. Σήμερα όμως, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο εναλλακτικό οικονομικό σύστημα, αφού το λεγόμενο “σοσιαλιστικό” είτε είναι παρανοϊκό και φασιστικό όπως στη Βόρεια Κορέα, είτε «ξεπουλημένο» στον Καπιταλισμό όπως στην Κίνα.

Αυτή η κατάσταση, μαζί με το ότι υπήρξαν «θεωρητικοί» (όπως αποδεικνύεται …της κακιάς ώρας) όπως ο Μίλτον Φρίντμαν, που πίστευαν στην «αυτορύθμιση της ελεύθερης αγοράς», τον λεγόμενο Νεοφιλελευθερισμό, επέτρεψε σε κάποιους να σταματήσουν να τηρούν τα προσχήματα και να παίξουν το παιχνίδι στα όριά του. Φυσικά, το όλο πράγμα είναι παράλογο και για αυτό φτάσαμε στη σημερινή κατάντια του Καπιταλισμού…
ΑΠΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ και ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ… και δεν χρειάζονται ούτε χούντες, ούτε κομμουνισμούς, ούτε νεοφιλελευθερισμούς, ούτε αναρχοκομμουνισμούς, ούτε αίμα, επαναστάσεις, νεοναζισμούς. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιοι απλοί, συγκεκριμένοι, βατοί νόμοι, που για κάποιο όμως λόγο οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να συντάξουν.

Ορίστε δύο εξαιρετικά απλές λύσεις για το πρόβλημα της τραπεζικής κρίσης:

1) Αν μια τράπεζα ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕΙ, να πάει στον αγύριστο (όπως πηγαίνει και κάθε συμπολίτης μας όταν χρεοκοπεί μα ελάχιστοι από εμάς φαινόμαστε να νιώθουμε κάποια συμπόνοια). Η τράπεζα θα πρέπει να κλείνει, να κατάσχονται όλα τα περιουσιακά της στοιχεία μαζί με εκείνα του διευθυντικού της προσωπικού, και να γίνονται μηνύσεις στους υπεύθυνους της χρεοκοπίας, ώστε να επιβληθούν πρόστιμα. Με αυτό τον τρόπο κανείς «διευθυντής» σε μια τράπεζα, δεν θα τολμά να δώσει δάνεια που ξέρει εκ των προτέρων ότι δεν θα πληρωθούν.
Το Κράτος ούτως ή άλλως εγγυάται τις καταθέσεις των πολιτών μέχρι κάποιο ποσό. Από αυτό το ποσό και πάνω, ο καταθέτης θα παίρνει ποσοστό επί του liquidation (διάλυσης) της τράπεζας σε περίπτωση χρεοκοπίας της. Δηλαδή: Σου “έφαγε” η χρεοκοπημένη τράπεζα 10 εκατομμύρια και δεν σου τα δίνει πίσω, αλλά έχει 1000 σπίτια σε υποθήκη και άλλα 1000 σε περιουσία; Αν αυτά τα δέκα εκατομμύρια αντιστοιχούν στο 1% των χρεών της τράπεζας, τότε σου μεταφέρονται ως αποζημίωση τα περιουσιακά στοιχεία που αντιστοιχούν στο 1%, δηλαδή 10 σπίτια και 10 υποθήκες. Οπότε, μπορεί να έχασες καταθέσεις, αλλά αποκτάς μια περιουσία που άνετα μπορείς να τη μεταφέρεις σε μια άλλη, υγιή τράπεζα και να πάρεις πίσω το κεφάλαιό σου.
Έχετε υπόψη σας ότι συνήθως ο μεγαλύτερος μέτοχος μιας τράπεζας είναι το δημόσιο, οπότε είναι εύκολο το παραπάνω.

2) Να φτιαχνούν νόμοι που ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ τον ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΑΝΕΙΣΜΟ. Αν είσαι μέτοχος μιας τράπεζας, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να δανείσεις τον εαυτό σου, αλλά και οποιαδήποτε εταιρεία/οργανισμό στον οποίο έχεις ποσοστά, για να μην επαναληφθούν αυτά τα γεγονότα.
Αν εντοπιστεί έστω και μια εταιρεία στην οποία έχεις συμμετοχή ενώ είσαι και μέτοχος της τράπεζας που τη δανείζει, το δάνειο καταγγέλλεται και το κράτος βάζει τεράστιο πρόστιμο στον μέτοχο και στην τράπεζα.

Αν θέλουμε να έχουμε ένα υγιές δημοκρατικό σύστημα με ελεύθερη οικονομία, αυτό πρέπει να υπακούει σε νόμους και κανόνες. Το όραμα μιας «απόλυτα ελεύθερης αγοράς που αυτορυθμίζεται» (κατά M. Friedman) αποδεικνύεται ιστορικά εξίσου μεταφυσικό και ανεδαφικό με το όραμα μιας απόλυτα δίκαιης… Χριστιανικής κοινωνίας.

Το μόνο που χρειάζεται στην κοινωνία μας για να γίνει ανθρώπινη, είναι εκείνο που υποστήριξε πριν 2500 χρόνια ο Αριστοτέλης: Μια δημοκρατική Πολιτεία στην οποία να σεβόμαστε τους -λογικούς και δίκαιους- νόμους, οι οποίοι με τη σειρά τους θα έχουν θεσπιστεί με σκοπό να προστατευτεί η ζωή και το δικαίωμα στη δημιουργία για τον κάθε πολίτη…

Γιώργος Φ. 
http://kostasxan.blogspot.gr/2012/12/blog-post_9818.html

Ο Επίκουρος για τον Θάνατο.

Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα, ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθησή μας· όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι’ αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: Όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια, αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που ‘χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται τον θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει, αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου.
Γιατί ό,τι δεν σε στεναχωρεί όταν είναι παρόν, δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς. Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα...
κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς. Ο θάνατος, λοιπόν, δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια. Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν ν’ αποφύγουν τον θάνατο σαν να ‘ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για ν’ αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής.
Απεναντίας, ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται, ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει. Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: Δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη, μα την ευτυχέστερη. Κι είναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του· όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη, αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαίνεις καλά, είναι μία και η αυτή άσκηση. Όμως πολύ χειρότερος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς, «αλλά μιας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες του Άδη»*. Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αποσύρεται από τη ζωή; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το ‘χει σκεφτεί σοβαρά. Αν πάλι το λέει στ’ αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία.
Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος. Γιατί, ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Και ό,τι δεν αισθάνεται δεν μας αφορά.
Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά μ’ αναβολές και χάνεται κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Θέογνις (425, 427).
(από pare-dose)

Η τελευταία λέξη που θα ακουστεί στη Γη θα είναι…

Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.
Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη…

Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
Από την ιατρική σας, την… … φαρμακευτική σας.
Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)
Από την φυσική σας, χημεία
Από την αστρονομική σας
Από την πολιτική σας
Από την καθημερινότητα σας.
Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου,


διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε…

Θα πείτε «δεν γίνεται».

Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!

Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη…

«Η πρόκληση πάντως ισχύει.»

Ζαν Ρισπέν

http://infognomonpolitics.blogspot.gr

Πάντα εδώ…

Ήμουν στις παραλίες του Αιγαίου από την αρχή και λάξευα αγάλματα, που από τότε άνω έθρωσκαν και αναζητούσαν στο θόλο την καταγωγή τους.
Ήμουν στην αχλύ του μύθου, που πάντα λέει αλήθεια, με τον Ηρακλή και πιο πριν με τον Διόνυσο στις μεγάλες εκστρατείες στην Ινδία και όταν ξαναγυρίσαμε μετά από αιώνες με τον Αλέξανδρο, ακόμα εκεί ήταν τα ίχνη μας κοσμημένα με κισσό.
Ήμουν στα πλοία του Μίνωα όταν θαλασσοκρατούσαμε και πλέαμε κυρίαρχοι μέχρι τα άκρα του απέραντου Πόντου.
Ήμουν με τον Ιάσωνα και τον Ορφέα στην «Αργώ» και δεν μπορείς να φανταστείς τι ήταν οι υπόλοιποι που ήταν μαζί μας, αν και τα ονόματά τους τα ξέρεις από τον κατάλογο.
Ήμουν στην κοιλιά του αλόγου το βράδυ που το έβαλαν οι Τρώες στην πόλη τους, κουβαλώντας με τα ίδια τους τα χέρια το χαμό τους.
Ήμουν στην παραλία του Μαραθώνα εκείνη την ημέρα που υποχώρησε ματωμένη και αλλόφρων η αλαζονεία της Ανατολής, ήμουν και στα ανοιχτά της Σαλαμίνας όταν βυθίστηκε αύτανδρη.
Ήμουν στο στενό με τους 300 και είχαμε απόλυτη συνείδηση τι αφήναμε πίσω μας, μαζί με την τελευταία μας πνοή και τις σορούς των βαρβάρων. Και στις Πλαταιές ήμασταν πολλοί – πολλοί περισσότεροι, γιατί είχε πιάσει ο σπόρος των 300 και από τότε ο σπόρος φυτρώνει ξανά και ξανά, οπότε χρειάζεται.
Ήμουν στη αγορά των Αθηνών και των άλλων πόλεων, από τη Σικελία μέχρι την Ιωνία, και από τη Μασσαλία μέχρι τη Σύρτη, και συζήτησα και φιλοσόφησα και αναζήτησα και αμφισβήτησα και σκέφθηκα ξανά και ξανά και ξανά και ποτέ δεν σταμάτησα. Ήμουν πάντα εκεί και όταν δαγκωμένοι από το καταραμένο φίδι σκοτώναμε ο ένας τον άλλο, η πόλη την άλλη πόλη, οι Πράσινοι τους Βένετους, ξανά και ξανά και ξανά και πάντα έκλαιγα και μετάνιωνα και πάντα ερχόταν κάποια Μήλος να ντροπιάζει τις προηγούμενες δάφνες, αλλά και κάποιος Γρανικός να ξεπλένει τη Μήλο.
Ήμουν στα Ιεροσόλυμα μαζί με εκείνους που ζήτησαν από τον Φίλιππο να δουν Εκείνον και Αυτός απάντησε «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο Υιός του Ανθρώπου».
Ήμουν στα μοναστήρια, στις σπηλιές, στις λειτουργίες, κιβωτός του Λόγου.
Ήμουν στα τείχη της Πόλης επί χίλια χρόνια και φύλαγα και πολεμούσα και προσευχόμουν και γυρόφερνε το φίδι, πότε από την Ανατολή, πότε από τη Δύση.
Ήμουν τις τελευταίες στιγμές εκεί, μαρμάρωσα και περίμενα.
Και άρχισε μετά από αιώνες το μάρμαρο να κουνιέται και μόλις κούνησα τα δάχτυλα πήρα όπλο και ξανάρχισα, αλλά ανησύχησε ο όφις και άρχισε να δαγκώνει μη τυχόν και ξεμαρμαρώσω ολόκληρος και σηκωθώ.
Ήμουν στο βάλτο, όταν ξανακολλούσαμε κομμάτι κομμάτι τη Μακεδονία με την Ιστορία της και σπρώχναμε την ύβρη πίσω στη φωλιά της.
Ήμουν στην προκυμαία, όταν νόμιζαν ότι ξέμπλεξαν με φωτιά και τσεκούρι από την παρουσία που τόσο τους φοβίζει, που και σήμερα τους στοιχειώνει και ας μην τη βλέπουν, την αισθάνονται όμως, γιατί διαισθάνονται στα μάρμαρα σκηνές από το μέλλον.
Ήμουν στην Πίνδο, στο χιονιά, και ήμουν εγώ ο Αέρας που φυσούσε με μανία.
Ήμουν στα οχυρά και κάθε σφαίρα μου ήταν ένα «Όχι».
Ήμουν στην Κύπρο, με τον Εφιάλτη πάλι δίπλα μου σαν σκιά να παραμονεύει όπως πάντα.
Έχτισα, γκρέμισα, πολεμήθηκα, έφταιξα, έπεσα, ξανασηκώθηκα, πάτησα το παλαιό φίδι ξανά και ξανά και ξανά, με δάγκωσε ξανά και ξανά και ξανά, υπέφερα πολύ, αλλά ποτέ δεν πέθανα, ξαναγύρισα, ξανά και ξανά και ξανά, σαν τροχός, σαν στρόβιλος δεν σταμάτησα ποτέ να τρέχω τις σπείρες της Ιστορίας.
Τώρα έρχονται πάλι, το φίδι μαζί με τον Εφιάλτη, κι εγώ παραμένω εδώ. Και θα συνεχίσω να είμαι εδώ, όταν γυρίσουν πίσω στο σκοτάδι απ’ όπου βγήκαν. Και το φίδι θα πατήσω ξανά και τον Εφιάλτη θα παραδώσω στην τιμωρία της Ιστορίας και θα συνεχίσω να στέκομαι άνω θρώσκοντας, λουσμένος στο φως που τόσοι ζήλεψαν και μίσησαν γιατί δεν είναι δικό τους. Το φως όμως αυτό δεν ανήκει σε κανέναν. Εγώ και οι άλλοι που μένουμε εδώ από την Αυγή της Ιστορίας ανήκουμε σε αυτό. Κι ας βυθιζόμαστε κατά διαστήματα στη νύχτα των θλίψεων. Είμαστε προγραμματισμένοι να αναζητούμε τη φυσική μας θέση και να ξαναγυρνάμε ξανά και ξανά και ξανά στο φως. Οι τροχιές μας, με το φίδι και τον Εφιάλτη, είναι αντίθετες.
Στρυμών
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» (01-11-2012)
http://olympia.gr/

«Et in Graeciam ego» - Σαράντος Ι. Καργάκος

Ὀφείλω νά ὁμολογήσω ὅτι ἡ κατάσταση δέν εἶναι τόσο φρικτή ὅσο φαίνεται· εἶναι ἀκόμη χειρότερη! Ἡ Ἑλλάς ἦταν ὀργανωτικά καί πολιτικά ἀπροετοίμαστη γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν νέων συνθηκῶν. Τῆς ἔλειπε καί τό ἀνάλογο ἠθικό καί πνευματικό ἕρμα. Μπῆκε στήν ΕΟΚ καί ἀκολούθως στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὅπως ἕνας μουζίκος στά Χειμερινά Ἀνάκτορα.

Ὁ λαός μας ἐξ αἰτίας τῶν ἄσκοπων καί ἄστοχων παροχῶν ἔχασε τήν πλέον βασική ἀρετή του πού εἶναι τό ἀλφάβητο τῆς οἰκονομικῆς γραμματικῆς. Ἐννοῶ τήν ἐργατικότητά του. Σχημάτισε τή βλακώδη ἀντίληψη ὅτι πολλά καί ὡραῖα πράγματα μποροῦν νά κατακτηθοῦν χωρίς μόχθο, μόνο μέ τή μαγκιά ἤ τήν κατεργαριά. Σήμερα σέ συντριπτικό ποσοστό ὅλες οἱ παραγωγικές ἐργασίες –κυρίως οἱ χειρωνακτικές– γίνονται ἀπό ξένο ἐργατικό δυναμικό.

Βρισκόμαστε ἀκόμη στήν ἀρχή τῆς καταστροφῆς. Ἡ ἑλληνική τραγωδία εἶναι ἕνα βιβλίο πού δέν ἔχει γραφτεῖ. Τώρα εἴμαστε στήν εἰσαγωγή. Τό δράμα, πού θά περιέχει καί αἷμα, δέν ἔχει κορυφωθεῖ. Ἡ Ἑλλάς τούτη τή στιγμή μοιάζει μέ τό «Μεθυσμένο καράβι» τοῦ Ρεμπώ ἤ μέ τό «Πλοῖο τῶν Τρελλῶν», τοῦ Σεβαστιανοῦ Μπράντ. Εἶναι παντελῶς ἀπυξίδωτη. Καί οἱ Ἕλληνες, γιά νά θυμηθῶ μιά φράση τοῦ Τσώρτσιλ, εἶναι σάν τούς ναῦτες τοῦ Κολόμβου πού δέν ἤξεραν οὔτε ποῦ πήγαιναν οὔτε ποῦ ἔφθασαν. Ἔτσι, παρόλο πού εἴμαστε λαός μέ τεράστια ναυτική παράδοση, πέσαμε σέ... ξέρα! Βουλάζουμε ἐπί ἔτη πολλά, ἐπειδή ἀλλάζουμε πρός τό χειρότερο! Ἀκόμη καί τήν ἁγία γλώσσα μας θανατώσαμε.

Μᾶς ἔλειψαν καί μᾶς λείπουν οἱ κατάλληλοι πλοηγοί. Ἕνας καλός κυβερνήτης μπορεῖ νά μετατρέπει μιά συμφορά σέ πραγματικό θρίαμβο. Ἀλλά πρέπει νά κατανοηθεῖ κι ἀπό τό λαό αὐτό πού λέει ὁ ποιητής: «Γιά νά γυρίσει ὁ ἥλιος, θέλει δουλειά πολλή». Κι ἐμεῖς νιώθουμε τή δουλειά, ὅπως ἔνιωθε πάνω του ὁ Ἡρακλῆς τόν χιτώνα τοῦ Νέσσου.

Κι ἄλλες φορές κατρακυλήσαμε –κι ὄχι μόνον οἰκονομικά– ἀκόμη πιό χαμηλά. Τί εἶναι ἡ σημερινή κατάσταση μπροστά στή μικρασιατική συμφορά, μπροστά στή γερμανοϊταλική κατοχή καί τά δεινά τῆς ἀλληλοσφαγῆς; Κι ὅμως μπορέσαμε καί στίς δύο περιπτώσεις μέσα σέ μία δεκαετία νά μετατρέψουμε τό δράμα σέ θαῦμα, τήν τραγωδία σέ δημιουργία – γιά νά μήν πῶ μεγαλουργία. Ἐκηρύξαμε πτώχευση διά στόματος Χαριλάου Τρικούπη τό 1893. Κι ὅμως μετά ἀπό τρία χρόνια ὀργανώσαμε τούς πρώτους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Ἡττηθήκαμε ἀπό τούς Τούρκους τό 1897 καί, ἐπειδή βουτηχτήκαμε στά χρέη ὥς τό λαιμό, δεχθήκαμε τόν Διεθνῆ Οἰκονομικό Ἔλεγχο. Κάτι ταπεινωτικό ἀλλά συνάμα σωστικό. Ὁ Βρεταννός στρατιωτικός καί διπλωμάτης Ἐδουάρδος Λώ (1846-1908), ὡς πρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς αὐτῆς ἐπί μία διετία, ἔβαλε σέ τάξη τά δημοσιονομικά μας πράγματα, γιά πρώτη φορά ἡ Ἑλλάς ἐμφάνισε ἰσοσκελισμένο προϋπολογισμό καί ἀπέκτησε ἐκ νέου δανειοληπτική φερεγγυότητα, ὥστε μετά ἀπό μία δεκαετία νά εἶναι ἀρτίως παρασκευασμένη γιά τούς Βαλκανικούς πολέμους, ἀπό τούς ὁποίους βγῆκε ἐδαφικά καί πληθυσμιακά διπλασιασμένη.

Καί κάτι βασικό: οἰκονομικά περισσότερο ἐνισχυμένη! Ἡ συμφορά τοῦ 1897 ἦταν ἕνα γερό πάθημα πού μᾶς ἔγινε ἕνα καλό μάθημα. Ἄρα, θά ἰσχύσει τό ἴδιο καί στόν παρόντα καιρό; Ἀμφιβάλλω. Διότι ἐνῶ κλείνουν τά ἐργαστήρια, ἀνοίγουν καινούργια κηφηνεῖα, ὅπως ὀνομάζω ἐγώ τίς καφετέριες. Ὀρθῶς ἐξεγειρόμεθα κατά τῶν κυβερνώντων ἀλλά κακῶς δέν ἐξεγειρόμεθα κατά τοῦ φαύλου ἤ παθητικοποιημένου ἤ βολεμένου ἑαυτοῦ μας. Κακῶς δέν ἐξεγειρόμεθα καί ἐναντίον αὐτῶν πού μονοπωλοῦν τή λαϊκή ὀργή καί σκορποῦν γύρω τους τήν καταστροφή. Τά μικρομάγαζα τοῦ κέντρου τῶν Ἀθηνῶν δέν ἔκλεισαν μόνον ἀπό τήν οἰκονομική κρίση ἀλλά πρωτίστως ἀπό τήν κρίση βαρβαρότητας πού ἔχει κυριαρχήσει. Σήμερα ἡ Ἑλλάς ἔχει δύο κυβερνήσεις: αὐτή τῆς Βουλῆς καί αὐτή τοῦ δρόμου καί τῶν πλατειῶν. Γιά νά ἐκφραστῶ καβαφικά, «βλάπτουν καί οἱ δύο τήν Ἑλλάδα ἐξ ἴσου».

Οἱ σκηνές πού παρακολουθήσαμε ἐσχάτως ἔξω ἀπό τή Βουλή καί στούς πέριξ χώρους δημιούργησαν τήν ἐντύπωση πώς ἡ Ἀθήνα –κι ὄχι μόνον αὐτή– βρίσκεται στά περίχωρα τῆς κόλασης. Λίγο ἀπέχουμε ἀπό τό νά γίνουμε Λιβύη. Οἱ δυνάμεις ἀνατροπεῖς βρίσκονται μέσα στούς κόλπους μας. Τά κόμματα, ἀδιαφορώντας γιά τήν παιδαγωγική τους ἀποστολή, μᾶς ἔκαναν ἕναν ἀλληλομισούμενο λαό. Χαιρόμαστε πιό πολύ κι ἀπό τή δική μας ἐπιτυχία τήν ἀποτυχία τοῦ ἄλλου. Ἡδονιζόμαστε μέ τόν αὐτοεξευτελισμό μας. Σβήσαμε τό αἴσθημα τοῦ πατριωτικοῦ φιλότιμου ἀπό τήν ψυχή τῆς νεολαίας. Ἡ λέξη Ἑλλάς δέν συγκινεῖ· ἀπωθεῖ. Γιατί ἡ Ἑλλάς ταυτίστηκε μέ ἕναν κόσμο πού παραπέμπει στή ζούγκλα. Μόνο πού σ’ αὐτή τήν ἑλληνική ζούγκλα κάποια ἐπιτήδεια θηρία φορᾶνε σακκάκι καί γραβάτα.

Σ’ αὐτό τόν ἀποθηριωμένο κόσμο ἐπιπλέουν – μᾶλλον ἐπέπλεαν– ἐν εἴδει φελλοῦ κάποιοι καριερίστες, χωρίς ἰδεολογικό καί ἠθικό ἕρμα, πού χρησιμοποιοῦσαν κάποιες βαρύγδουπες ἐκφράσεις γιά νά προσδώσουν στό λόγο καί στό πρόσωπό τους ἀξιοπιστία χωρίς τό παραμικρό ἔξοδο. Προέρχονταν ἀπό τό μηδέν καί μᾶς ὁδηγοῦσαν ἀλληλοδιαδόχως στό μηδέν. Ἐπειδή ὅμως τώρα ἔχουμε φθάσει στό μηδέν εἰς τό... πηλήκιον, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ πρωθυπουργός, δηλαδή στήν ἐσχάτη στιγμή πρό τῆς καταστροφῆς, πρέπει νά νουθετιστοῦμε. Νά φεισθοῦμε τῆς Ἑλλάδος. Κι ἄν δέν τήν χρειαζόμαστε ἐμεῖς, τήν χρειάζεται ὁ κόσμος. Γιά ὅλη τήν ὑφήλιο ἡ Ἑλλάς ἦταν μέχρι πρό τινος ἰδέα. Κι αὐτή τήν ἰδέα φροντίσαμε μέσα σέ λίγα χρόνια νά τήν κάνουμε κουρέλι. Ἐπί αἰῶνες ἔλεγαν στή Δύση τό «Et in Arcadia ego» (= ἤμουν κι ἐγώ στήν Ἀρκαδία). Ὅσοι ξένοι ἔζησαν τίς πρόσφατες καταστάσεις φρίκης –ἐδῶ καί ὄχι στή Λιβύη– θά μεταλλάξουν τή φράση: «Et in Graeciam ego». Ἔτσι, ὅπως θά ἔλεγε πικροειρωνικά ὁ Καβάφης,θά εἶναι μεγάλο τό ὄνειδός μας.

http://www.sarantoskargakos.gr/

Η Ελλάδα χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση με μια νέα βιομηχανική και αγροτική πολιτική

Του Γεώργιου Μπάλτα, καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΟΠΑ)

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κρίση χρέους ξεκίνησε από την κατάρρευση ενός θνησιγενούς οικονομικού μοντέλου βασιζόμενου στο πελατειακό κράτος, τις υπερβολικές εισαγωγές και τον εξωτερικό δανεισμό. Η κρίση αυτή εξελίχθηκε σταδιακά σε μία μείζονα εθνική περιπέτεια που έφερε κοινωνικοπολιτική αποσταθεροποίηση και διαλυτικές παρενέργειες σε πολλούς τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού βίου της χώρας.

Η ιστορικών διαστάσεων κρίση της χώρας με τις συντριπτικές παρενέργειες είναι συνδεδεμένη με το παραγωγικό έλλειμμα και την παραγωγική υστέρηση της ελληνικής οικονομίας. Επί μακρόν, η άνοδος της κατανάλωσης και του βιοτικού επιπέδου δεν συνοδευόταν από αντίστοιχη άνοδο στην παραγωγή μας. Αντιθέτως, συμβάδιζε με σημαντική απώλεια ανταγωνιστικότητας και υποχώρηση της παραγωγικής δυναμικής. Παράλληλα, ο τριτογενής τομέας φούσκωσε υπερβολικά και μάλιστα με έμφαση σε εσωστρεφείς υπηρεσίες «μεταπρατικού» χαρακτήρα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η αύξηση της κατανάλωσης χρηματοδοτήθηκε εκτενώς με εξωτερικό δανεισμό και καλύφθηκε με εισαγωγές.

Δημιουργήθηκαν μόνιμα δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα και συσσωρεύτηκε σταδιακά τεράστιο χρέος. Η Ελλάδα έγινε «δανειζόμενος πελάτης» και αμέλησε τις παραγωγικές δραστηριότητες της πραγματικής οικονομίας: τη βιομηχανία, τη βιοτεχνία, την αγροτική παραγωγή, τον ορυκτό πλούτο.
Η οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να αναζητηθεί στο κυριολεκτικά πλέον χρεοκοπημένο, παρακμιακό μοντέλο που δημιούργησε την κρίση. Η κατανάλωση με δανεικά, το πελατειακό κράτος και η εσωτερική ανακύκλωση υπηρεσιών είναι λάθη που δεν πρέπει να επαναλάβουμε. Χρειαζόμαστε την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με έμφαση στη βιομηχανία, τη γεωργία και τις εξωστρεφείς υπηρεσίες. Χρειαζόμαστε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα που θα μπορούν να κερδίζουν πελάτες στις διεθνείς αγορές. Η πρόσφατη δυναμική των εξαγωγών δείχνει τι μπορούν να επιτύχουν οι επιχειρήσεις μας όταν κινούνται με αποφασιστικότητα και σχέδιο, παρά τις πολύ αντίξοες συνθήκες.

Από την άλλη πλευρά, η εμμονή σε πρόχειρα εισπρακτικά μέτρα αμφιβόλου απόδοσης και η μυωπική διαχείριση του δημοσιονομικού προβλήματος ως παθογένειας μη συνδεδεμένης με την παραγωγική υστέρηση είναι πολιτικές που δεν επιφέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Η Ελλάδα χρειάζεται κατεπειγόντως μία νέα βιομηχανική και αγροτική πολιτική που θα στοχεύει στην ανασύνταξη της παραγωγικής βάσης μετά από δεκαετίες αποβιομηχάνισης, στρεβλών αγροτικών πολιτικών και γενικότερης παραγωγικής αποσύνθεσης.

Προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση

Η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας είναι εφικτός στόχος υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Η κυριότερη ίσως είναι το οικονομικό κλίμα. Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι συχνά ο καταλύτης των εξελίξεων στο οικονομικό πεδίο και καθορίζει τις συμπεριφορές ατόμων και επιχειρήσεων. Η διαρκής αγωνία για την επόμενη ημέρα, οι ατελείωτες εκκρεμότητες των μνημονίων, οι παλινωδίες των εμπλεκομένων στο ελληνικό πρόβλημα, ο νομισματικός κίνδυνος, το τοξικό πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον και η αμφισβήτηση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά. Αν αυτοί οι παράγοντες δεν εκλείψουν, η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν θα συμβεί. Η εμπέδωση αισθήματος εμπιστοσύνης και ομαλότητας είναι τώρα το μεγάλο ζητούμενο. Διαφορετικά δεν πρόκειται να αποκατασταθεί η λειτουργία της οικονομίας και ούτε να έρθουν επενδυτές.

Μία άλλη σημαντική προϋπόθεση είναι η ριζοσπαστική απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου του επιχειρείν, από τη φορολογική νομοθεσία μέχρι την έγκριση νέων αδειών. Το γενικότερο νομικό περιβάλλον είναι τόσο πολύπλοκο και δυσλειτουργικό που γίνεται εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα.

Για την επανεκκίνηση κρίσιμων κλάδων θα χρειαστούν επίσης έκτακτα κίνητρα για νέες επενδύσεις. Οι νέες επενδύσεις θα στοχεύουν στην ενίσχυση της βιομηχανίας με έμφαση σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα αλλά και σε παραγωγή επώνυμων αγροτικών προϊόντων και τροφίμων όπου η Ελλάδα έχει σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η ζήτηση και οι τιμές των τροφίμων αυξάνονται συνεχώς δίνοντας πρωτοφανείς ευκαιρίες για ανάδειξη της επιχειρηματικότητας στον αγροτικό τομέα, που οι παρενέργειες των επιδοτήσεων υπήρξαν πολλές, αλλά η στρατηγική σημασία του είναι πάντα πολύ μεγάλη.

Η πτώση της εγχώριας ζήτησης και η ανάγκη βελτίωσης του εμπορικού ελλείμματος αναδεικνύουν τις εξαγωγές σε εξαιρετικά κρίσιμο παράγοντα. Χρειαζόμαστε εξαγωγικό μάρκετινγκ και διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα, που σημαίνει σύνδεση της παραγωγής με την αγορά και τους πελάτες της χώρας στο εξωτερικό. Περισσότερο από ποτέ πριν, η επιβίωση των παραγωγών βασίζεται στην ικανότητά τους να ανταποκρίνονται στις επιθυμίες των καταναλωτών και να προσφέρουν προϊόντα που κερδίζουν τις προτιμήσεις τους. Χωρίς αυτό οι επιχειρήσεις δεν επιβιώνουν στις διεθνείς αγορές, ακόμα και όταν είναι ανταγωνιστικές από πλευρά κόστους.

Είναι ευνόητο ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας δεν είναι μόνον ένας οικονομικός στόχος. Η σημασία της παραγωγικής ανασυγκρότησης υπερβαίνει το οικονομικό πεδίο και παραμέτρους όπως η ανεργία, τα εισοδήματα και η δημοσιονομική κατάσταση. Η παραγωγική ανασυγκρότηση δημιουργεί πρόοδο σε κοινωνικό, τεχνολογικό, επιστημονικό και πολιτιστικό επίπεδο.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας στον κόσμο. Δεν υπάρχει πολιτισμένη και προηγμένη χώρα χωρίς στέρεα παραγωγική βάση. Καμία χώρα δεν ευημερεί και δεν προοδεύει όντας μόνο δανειζόμενος καταναλωτής, χωρίς παραγωγή, χωρίς εξαγωγές, χωρίς τεχνολογία. Είδαμε με τον πιο σκληρό τρόπο που αυτό μπορεί να οδηγήσει. Δεν πρέπει να δεχθούμε το ρόλο του ανήμπορου κράτους-παρία που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά της υπανάπτυξης και του χρέους. Δεν πρέπει να πιστέψουμε όσους λένε ότι δήθεν η Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτυχθεί βιομηχανικά και τεχνολογικά. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην κουλτούρα της μιζέριας και της ηττοπάθειας να παραλύσει τις δημιουργικές δυνάμεις του έθνους. Η Ελλάδα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα, πολλές δυνατότητες και ικανούς ανθρώπους. Έστω και την ύστατη στιγμή, μέσα στις δυσκολίες της πιο βαθιάς κρίσης, ας ξεκινήσει η ανοικοδόμηση της πραγματικής οικονομίας, ας αρχίσουμε πάλι να δημιουργούμε και να παράγουμε. Για να μη βρεθούμε ποτέ ξανά στην ίδια θέση με σήμερα.

http://www.express.gr/news/finance/655947oz_20121106655947.php3

Το σισύφειο μαρτύριο - Θεόδωρος Α. Σπανέλης

Όταν έγραφε ο Θουκυδίδης τη συγγραφή του για τον Πελοποννησιακό πόλεμο ένοιωσε την ανάγκη να σημειώσει τα εξής λόγια: «Κι όταν ακούει κανεὶς την ιστορία, ίσως δε φαίνεται τόσο ευχάριστο ότι δε μοιάζει με παραμύθι• όσοι όμως θελήσουν να εξετάσουν την καθαρήν αλήθεια των όσων έγιναν, και εκείνων που μέλλουν κάποτε να ξαναγίνουν, όπως είναι ἡ φύση των ανθρώπων, ή τα ίδια ή παρόμοια, θα μου φτάσει αν αυτοί τα κρίνουν ωφέλιμα. Γιατί το έργο μου έχει συγγραφεί περισσότερο για να το 'χουν οι άνθρωποι αιώνιο χτήμα τους παρά σαν αγώνισμα για να τ' ακούσει κανεὶς μία μόνο φορά». Πιστεύουμε ότι ο Θουκυδίδης το έγραψε για να αποδείξει τη διαχρονικότητα του λόγου του, με τον ισχυρισμό ότι όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου θα επαναλαμβάνει εσαεί τα ίδια λάθη.

Ωστόσο στην περίπτωση την δική μας, την ελληνική δηλαδή, κατά παράδοξο τρόπο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα αναπαράγουμε τις ίδιες παθογένειες – ίσως αυτό να είναι ένα ισχυρό επιχείρημα της διαχρονικότητας της φυλής. Αν φτάσουμε και στους νεώτερους χρόνους, μετά την απελευθέρωση έχουμε μια συγκλονιστική ομοιότητα μεταξύ διαφορετικών εποχών.

Και να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, το 1896 με την χρεωκοπία οδηγήθηκε η χώρα σε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε και ο λαός για πολλά χρόνια έζησε σε μεγάλη δυστυχία και φτώχεια. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν τα όσα περνάμε σήμερα δεν είστε καθόλου λάθος. Ωστόσο εκείνη την εποχή γράφτηκαν μερικά εξαιρετικά ποίημα που τα διαβάζεις σήμερα και έχεις την εντύπωση ότι είναι συγκαιρινά μας. Κι όμως μας χωρίζουν 100 χρόνια και βάλε. Είναι εκείνη η στιγμή που ο ποιητής συναντιέται με την Ιστορία. Για παράδειγμα το παρακάτω, που γράφτηκε από τον Κωστή Παλαμά το 1908:   

Γύριζε

«Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,

ὁ ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά ἡ πλεμπάγια,

ἡ Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμὴ δε θάβρῃ.

Αλάργα. Μόρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Από θαμποὺς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

κι από τους χαλκοπράσινους ἡ Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός καὶ δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτοὺς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοὶ καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περιγελά και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.

λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοὶ και ψωριασμένοι οι σκύλοι

κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη ἡ Ρωμιοσύνη!».

Πέρασαν για την ακρίβεια 104 χρόνια και είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα από τότε. Γιατί; Τι είναι αυτό που μας κρατάει δέσμιους σε αυτή την κατάσταση; Ποια κατάρα μας υποβάλει συνεχώς στο σισύφειο μαρτύριο; Να χτίζουμε και να γκρεμίζουμε με την ίδια ευκολία και να ξεκινάμε πάντα από την αρχή;

 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/11/blog-post_4.html#more

Έλληνας ο εξυπνότερος άνθρωπος στον κόσμο!

Την πρώτη θέση στο βάθρο των πιο έξυπνων ανθρώπων του κόσμο, κατέχει ένας Έλληνας. Ο Θεσσαλονικιός Ευάγγελος Κατσιούλης, άγγιξε το εκπληκτικό νούμερο των 198 μονάδων στο τεστ νοημοσύνης (IQ).
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Espresso ο κ. Κατσιούλης ανακάλυψε τυχαία ότι ο δείκτης νοημοσύνης του υπερτερεί κατά πολύ εκείνον του μέσου ανθρώπου. «Στο σχολείο είχα κάποιες ενδείξεις, καλές επιδόσεις, καλές θέσεις σε διαγωνισμούς, στις πανελλήνιες… αλλά ήταν πριν από κάποια χρόνια, όταν μπήκα σε μια ιστοσελίδα και μου εμφανίστηκε μια από τις διαφημίσεις για τεστ νοημοσύνης και το έκανα. Πήγα πολύ καλά μπήκα σε ένα ακόμα σάιτ και άρχισα να μετέχω σε λέσχες». Ο κ. Κατσιούλης, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο τμήμα Ιατρικής Βιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, ενώ οι σπουδές του επεκτείνονται στην Φιλοσοφία και την Ψυχοφαρμακολογία.
Τον δείκτη νοημοσύνης του κ Κατσούλη -σύμφωνα με τους επιστήμονες- κατέχει ένας στο δισεκατομμύριο ενώ, στη δεύτερη θέση στον κατάλογο του «World Genius Directory», βρίσκεται ο Αμερικανός Rick Rosner με 192.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το μέσο σκορ στις σχετικές μετρήσεις είναι το 100, με το 140 να θεωρείται υψηλό νούμερο. Όσοι δε σημειώνουν σκορ πάνω από 160, θεωρούνται ιδιοφυίες.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ" ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΟΖ

Είναι πλέον προφανές. Το γελοίο ΙQ 189 είναι πράκτορας κατά των Ελληνικών Συμφερόντων, Λαού κι Έθνους. Μετά τα όσα του καταμαρτύρησα τεκμηριωμένα, μετά το άδειασμα που έφαγε από τους Ανεξ. Έλληνες, ο προδότης αυτός επιμένει στην κήρυξη της ΑΟΖ  ΤΩΡΑ, παρόλο που ξέρει ότι αυτό σημαίνει την ΑΜΕΣΗ εκχώρηση της εκμετάλλευσης του ορυκτού της πλούτου (δηλ. της ΑΟΖ) στην Τρόικα, σύμφωνα με τα άρθρα 1 παρ.1,2, άρθρο 2 παρ.4β, 17, 18, του Μεσοπρόθεσμου του Ιουνίου του 2011 και με τα οποία παραχωρούμε ρητά όλα τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του ορυκτού μας πλούτου (και την ΑΟΖ δηλαδή) στο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (Ταμείο) τα έσοδα του οποίου.....
εξ ολοκλήρου θα πάνε για την εξόφληση των δανείων της χώρας στην Τρόικα. Όπως είχα πεί η κήρυξη της ΑΟΖ πρέπει να γίνει α) μετά την ακύρωση των Μνημονίων και του Μεσοπρόθεσμου, β) μετά την οριοθέτηση των 12 μιλίων ως όριο των χωρικών μας κυριαρχικών υδάτων στο Αιγαίο, όπως επιβεβαίωσε και ο Καμμένος δημόσια.

Το παραπάνω γελοίο IQ 189-το οποίο το περιφέρει ανά την Ελλάδα, όπως μερικοί την δυσμορφία των στα ΤΣΙΡΚΑ- επιμένει σε αυτήν του την προδοτική εμμονή και σπουδή για την κήρυξη της ΑΟΖ ΤΩΡΑ, πράγμα του σημαίνει την εκχώρησή της και με ΝΟΜΟ πλέον στην Τρόικα και στα ξένα Αμερικανο-Ισραηλινά συμφέροντα!!

Μάλιστα, τελευταίο, ο πράκτορας αυτός, απαντώντας στις αντιρρήσεις μου προβάλλει το εξής επιχείρημα, που απλά προδίδει τις προδοτικές του διαθέσεις, Λέει λοιπόν, ότι με το ΠΔ 10-02-2012, Ανώνυμη Εταιρεία στους σκοπούς της οποίας περιλαμβάνονται και:

1) Η διαχείριση για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου των αποκλειστικών δικαιωμάτων του στην αναζήτηση, έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στις χερσαίες, υπολίμνιες και υποθαλάσσιες περιοχές, στις οποίες η Ελληνική Δημοκρατία ασκεί κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα.

......................................................

2) Η διάρκεια της Εταιρίας ορίζεται σε ενενήντα εννέα (99) έτη, ενώ το Μετοχικό της Κεφάλαιο ανέρχεται στο ποσό του ενός εκατομμυρίου (1.000.000) ευρώ, το οποίο καταβάλλεται από το Ελληνικό Δημόσιο με μετρητά σε τρεις ισόποσες ετήσιες δόσεις. Για το Μετοχικό Κεφάλαιο εκδίδεται μία μετοχή, ονομαστική, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία είναι αμεταβίβαστη.

Kαι καταλήγει ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ αυτής εναντίον της Ελλάδος:

“Με αυτά τα δεδομένα που θα έπρεπε να είναι περισσότερο γνωστά, βλέπουμε ότι το πλαίσιο της θέσπισης της ΑΟΖ είναι απόλυτα ξεκάθαρο για τους υδρογονάνθρακες και θα ήταν καλό να είναι η βάση της οποιαδήποτε συζήτησης πάνω σε αυτό το θέμα, αλλιώς δεν έχει νόημα. Με αυτό το Προεδρικό Διάταγμα έχουμε την σύγκλιση των κομμάτων, αφού η ΑΟΖ θα είναι όντως για την πατρίδα μας”.

Αλλά ακόμα τα –ενδεχόμενα- έσοδα από τη  εκμετάλλευση των πετρελαίων στα χωρικά μας κυριαρχικά ύδατα, ή την ΑΟΖ-όταν κηρυχθεί και σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο, πάνε κι αυτά πλήρως της Τρόικa, για τους παρακάτω λόγους:

1) Είναι διαφορετικό πράγμα η κυριότητα (ιδιοκτησία, κυριαρχικά δικαιώματα), ενός πράγματος (ακινήτου, ή των πετρελαίων των χωρικών μας υδάτων) από κάποιον και διαφορετικό το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης (επικαρπία). του πράγματος αυτού από κάποιον άλλον.. Έτσι π.χ. ο πατέρας παραχωρεί με γονική παροχή το ακίνητο στην κόρη του κι αυτός (ο πατέρας) κρατά το μόνιμο αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης του  ακινήτου αυτού (για να μένει, ή άλλο τι) μέχρι να πεθάνει.

 Έτσι και με την Μόνη Μετοχή του Ελληνικού Δημοσίου για τα πετρέλαια των χωρικών υδάτων ή της ΑΟΖ. Η Μετοχή αυτή ανήκει αποκλειστικά στο Δημόσιο κι  είναι αμεταβίβαστη. Δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο είναι ΚΥΡΙΟ (Ιδιοκτήτης) των πετρελαίων στα χωρικά μας ύδατα και της ΑΟΖ, αλλά εκχωρεί αναγκαστικά το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσής της,  δηλ. την επικαρπία στην Τρόικα, σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο.

2)  Σύμφωνα με τα προαναφερόμενα άρθρα του Μεσοπρόθεσμου, περιέρχονται αναγκαστικά στο Ταμείο ΟΛΑ τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου (δηλ. και των χωρικών μας υδάτων και της ΑΟΖ), αποκλειστικά για την εξόφληση των δανείων. Συνεπώς η Μετοχή της ΑΕ του Δημοσίου εκχωρείται αναγκαστικά στον Ταμείο και στην Τρόικα.

3) Σύμφωνα με το 2^ο Μεσοπρόθεσμο, ιδρύθηκε ειδικό Ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο, το οποίο βρίσκεται υπό την αποκλειστική διαχείριση της Τρόικας-αποκλειομένης της Ελλάδος-στο οποίο κατατίθενται αυτόματα ΟΛΑ τα έσοδα του Ελληνικού Δημοσίου (από τις ΔΕΚΟ, τα εισιτήρια των αρχαιολογικών χώρων, της εφορίας, της εκμετάλλευσης των πετρελαίων των χωρικών μας υδάτων, της ΑΟΖ κλπ), αφαιρούνται τα οφειλόμενα (δόσεις) κι ότι περισσεύει-που δεν θα περισσεύει-θα έρχεται στην κυριότητα του ελληνικού δημοσίου.

Είναι προφανές λοιπόν ότι το Τσιρκάτο αυτό IQ 189, προσπαθεί να καλύψει την προδοτική του στάση και βεβιασμένη πρότασή του για κήρυξη της ΑΟΖ, με ένα ΨΕΜΑ ! Αυτή είναι και η λογική απόδειξη του προδοτικού του ΑΝΤΕΘΝΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ. Τον λόγο έχει πλέον η ΕΥΠ, η οποία πρέπει να ελέγξει ποίος χρηματοδοτεί την Ανθελληνική και Προδοτική προπαγάνδα υπέρ της ΑΟΖ και δράση του τύπου αυτού καθώς και τα κίνητρα και υπέρ ποίων δουλεύει. Τα θέμα είναι κρίσιμο και σημαντικότατο. Τη λύση θα την δώσουμε όμως εμείς….Ο ΛΑΟΣ και σύντομα…

«Στο όνομα του Ελληνικού Λαού…»

Με αγάπη, Δημ. Αντωνίου

ΙΔΟΥ ΠΛΗΡΕΣ ΤΟ ΠΔ/20-02-2012

Υπεγράφη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια το Προεδρικό Διάταγμα «Σύσταση της Ανώνυμης Εταιρίας με την επωνυμία: “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ Α.Ε. (Ε.Δ.Ε.Υ. Α.Ε.)” – ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΥΤΗΣ».

Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα:

1. Στους σκοπούς της εταιρίας περιλαμβάνονται και:

α) Η διαχείριση για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου των αποκλειστικών δικαιωμάτων του στην αναζήτηση, έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στις χερσαίες, υπολίμνιες και υποθαλάσσιες περιοχές, στις οποίες η Ελληνική Δημοκρατία ασκεί κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα.

β) Η διαχείριση, ο έλεγχος και η παρακολούθηση όλων των σχετικών συμβάσεων που έχουν συναφθεί στο παρελθόν από το Δημόσιο ή για λογαριασμό αυτού με τρίτους.

γ) Η διερεύνηση και αξιολόγηση του δυναμικού της χώρας σε υδρογονάνθρακες, καθώς και ο προγραμματισμός της ανάθεσης και η επίβλεψη εργασιών διερεύνησης και αξιολόγησης του δυναμικού αυτής.

2. Η διάρκεια της Εταιρίας ορίζεται σε ενενήντα εννέα (99) έτη, ενώ το Μετοχικό της Κεφάλαιο ανέρχεται στο ποσό του ενός εκατομμυρίου (1.000.000) ευρώ, το οποίο καταβάλλεται από το Ελληνικό Δημόσιο με μετρητά σε τρεις ισόποσες ετήσιες δόσεις. Για το Μετοχικό Κεφάλαιο εκδίδεται μία μετοχή, ονομαστική, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία είναι αμεταβίβαστη.

3. Η Εταιρία διοικείται από Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.), το οποίο αποτελείται από επτά (7) μέλη που διακρίνονται για την επιστημονική τους κατάρτιση και την επαγγελματική – διοικητική τους ικανότητα και που διαθέτουν γνώση και εμπειρία στον ενεργειακό τομέα και κατά προτίμηση στον τομέα της έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.

Τις αμέσως επόμενες μέρες θα δημοσιευθεί η προκήρυξη για την πλήρωση των θέσεων των μελών του Δ.Σ., σύμφωνα με τον ν. 4001/2011.

Με αγάπη, Δημ. Αντωνίου

Τίτλος πρωτότυπου:
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΑ ΝΙΚΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΔ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ! Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ…. «ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ…ΠΥΡ»…

http://zoidosia.blogspot.gr/2012/07/normal-0-microsoftinternetexplorer4.html

Η πραγματικότητα κραυγάζει την ανάγκη για εξ υπαρχής καινούργιο Σύνταγμα. - Χ. Γιανναράς

Mε την ψυχραιμία κάποιας απόστασης από τον δημοσιογραφικό σάλαγο, οι παιδαριωδίες που εκτυλίχθηκαν έξω από θέατρο της Aθήνας, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, με αφορμή έργο του Terrens Mc Nally, βεβαιώνουν απαγοητευτικές εκτιμήσεις για τη σοβαρότητά μας των βυθισμένων σε απόγνωση...

Eλληνωνύμων σήμερα.

Aν ήμασταν σοβαροί, η δημοσιογραφία μας δεν θα έπαιζε στο γήπεδο των συντελεστών της παιδαριωδίας και με τους όρους που αυτοί επιθυμούσαν: Oσοι ανέβασαν το έργο περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού το σκάνδαλο και τον σάλαγο, για να κόψουν εισιτήρια. Oι ψυχοπαθείς θρησκευόμενοι ποθούσαν μανιασμένα να βγει η «διαμαρτυρία» τους στη δημοσιότητα, κυρίως την τηλεοπτική, γιατί μόνο έτσι θα κέρδιζε αξιομισθία η υστερία τους, θα τους προσπόριζε ηδονή ο ψυχολογικός μαζοχισμός τους. Tέλος, η Xρυσή Aυγή ζητούσε μια διευρυμένης δημοσιότητας ευκαιρία για να εμφανιστεί προστάτις και της «θρησκείας μας», αφού ήδη εμφανίζεται να προστατεύει τη φυλετική μας καθαρότητα και να αντιμάχεται όσους επιβουλεύονται «πατρίδα» και «οικογένεια».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσιογραφία μας στρατεύεται, με ζηλωτικό πάθος, για να υπηρετήσει όχι την πληροφόρηση των πολιτών, αλλά τον εντυπωσιασμό τους, αποβλέποντας απροκάλυπτα σε κερδοφόρα αύξηση της τηλεθέασης ή της πώλησης φύλλων. Eγινε διαβόητη η άκρως εκσυγχρονισμένη κανονιστική αρχή: «Δημοσιογραφία δεν είναι να παρουσιάσεις την αναδρομική έκθεση μεγάλου ζωγράφου, δημοσιογραφία είναι να βρεις, πόσες ερωμένες είχε στον βίο του ο μεγάλος ζωγράφος»! H ελληνική παρουσία σήμερα τελειώνει ιστορικά, επειδή ο ατοκεντρικός πρωτογονισμός της κερδολαγνείας έγινε το μοναδικό περιεχόμενο και «νόημα» ζωής στην ελλαδική κοινωνία, με πρωτοπόρους στη «μετάλλαξη» τους καπήλους της πολιτικής και τα MME.

Kαι όχι μόνο. Oι παιδαριωδίες έξω από το θέατρο, με αφορμή το έργο του Mc Nally, είχαν κορύφωμα την προσέλευση στον εισαγγελέα επισκόπου της ελλαδικής Eκκλησίας, με ευθύνες και τίτλο μητροπολίτη μεγάλου αστικού κέντρου. Συνοδευόταν ο επίσκοπος από τέσσερεις βουλευτές της Xρυσής Aυγής και κατέθεσε μήνυση ζητώντας τον ποινικό κολασμό των συντελεστών της θεατρικής παράστασης. Στο ενέργημα του επισκόπου δεν αντέδρασε ούτε η Σύνοδος των ελλαδικών επισκόπων ούτε ο πρόεδρος της Συνόδου αρχιεπίσκοπος.

Συζητούσαμε με καλό μου φίλο, πόσο σημαντικό θα ήταν (αυτή την ώρα του γενικευμένου πανικού για τη διάλυση της χώρας, την κατάρρευση κάθε ραχοκοκαλιάς θεσμών ευθύνης, αξιωμάτων διακονίας του λαϊκού σώματος) να υπήρχε μια ελάχιστη παρέμβαση του αρχιεπισκόπου στη σοβαροφανή και θορυβώδη παιδαριωδία. Mια τηλεγραφική δήλωσή του, μία και μοναδική φράση του: «Tα όσα νομίζουν ότι υπερασπίζουν η Xρυσή Aυγή και τα δυστυχή θύματα της ψυχοπαθολογικής θρησκοληψίας, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την Eκκλησία – η Eκκλησία δεν είναι ιδεολογία ούτε θρησκεία».

O φίλος, σύννους, απάντησε: «O σημερινός αρχιεπίσκοπος δεν μπορεί να κάνει τέτοια δήλωση, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν την καταλαβαίνει. Δεν υποψιάζεται τη διαφορά του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη θρησκεία, το γιατί οι Iσλαμιστές οφείλουν να εκδικηθούν κάθε προσβολή και χλευασμό του ονόματος του Mωάμεθ, ενώ το σώμα της Eκκλησίας βεβαιώνει την πίστη-εμπιστοσύνη του στον Xριστό όταν το δικό του όνομα ατιμάζεται και βλασφημείται. Aυτό που καταλαβαίνει και προσπαθεί ο αρχιεπίσκοπος είναι να αποδείξει ότι “η επικρατούσα εν Eλλάδι θρησκεία” (όπως λέει και το ανυποψίαστο για τα στοιχειώδη της ελληνικότητας Σύνταγμά μας) έχει χρησιμότητα, μετρητή με νούμερα ωφελιμότητα: Oργανώνει συσσίτια, χτίζει αγαθοεργά ιδρύματα, προπαγανδίζει τη λυσιτελή φιλαλληλία, τον τελεσφόρο αλτρουισμό, τη χρηστική ηθικολογία.

Tο αν “ο θάνατος πατείται θανάτω” που τραγουδάει η Eκκλησία, είναι ρεαλισμός και όχι ψευδαίσθηση, δεν απασχολεί τον αρχιεπίσκοπο. Oύτε το γιατί η πραγμάτωση της Eκκλησίας είναι γιορτή και η αγάπη άθλημα ελευθερίας, “περισσόν ζωής”. Oποιος ακούσει το κήρυγμα που εκπέμπει η ελλαδική Eκκλησία κάθε Kυριακή πρωί από την τηλεόραση, καταλαβαίνει το γιατί ο αρχιεπίσκοπος είναι ανύπαρκτος για την ελληνική κοινωνία, τη βυθισμένη στον πανικό και στην απόγνωση».

H σοβαρότητα δεν είναι ιδίωμα ατομικής συμπεριφοράς ή συμπτωματικό γνώρισμα μιας συλλογικότητας. Eίναι κατάκτηση, που κερδίζεται με πάλη αιώνων για κατά κεφαλήν καλλιέργεια, αλλά χάνεται μέσα στον ελάχιστο χρόνο ενός «κοινωνικού μετασχηματισμού» παπανδρεϊκά μεθοδευμένου. H χαμένη πια ικανότητα να ξεχωρίζουμε τις παιδαριωδίες από την κοινωνική διαμαρτυρία, έδωσε τη δυνατότητα στον τραμπουκισμό να διεκδικεί ρόλο στην αποκρατικοποίηση της έννομης τάξης. Mε τρόπο γκροτέσκο, κωμικό, εκφέρει απαιτήσεις ύψιστης σοβαρότητας, αυτής που απαιτείται για την προάσπιση ιερών και οσίων: Kάποιες χιλιάδες Eλλήνων έδωσαν την ψήφο τους για να είναι βουλευτής σήμερα ο άνθρωπος, που υπερασπιζόταν τη «θρησκεία» από την απειλή Mc Nally με χυδαιολογίες και βωμολοχίες επιπέδου Mεϊμαράκη. Aυτό σημαίνει Eλλαδιστάν.

Bυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στην καταστροφή και ο βυθισμός μας μετριέται με βαθμούς απουσίας σοβαρότητας, δείχτες ακατάσχετης γελοιοποίησης. Θα μπορούσε η Xρυσή Aυγή να είναι ένα κόμμα έστω ακροδεξιών πεποιθήσεων, όπως θα μπορούσε και το KKE να είναι κόμμα έστω κομμουνιστικών πεποιθήσεων. Kάτι τέτοιο στο Eλλαδιστάν αποδείχνεται ανέφικτο: Kαι οι μεν και οι δε επιλέγουν να εκπροσωπούν και να μιμούνται εκείνα τα γνωρίσματα και των δυο ακροτήτων, που ολόκληρη η ανθρωπότητα, κάθε νουνεχής σε οποιοδήποτε έθνος, τα θυμάται με φρίκη, τρόμο, αποτροπιασμό. Δεν έχουν άραγε τη στοιχειώδη νοημοσύνη, ούτε η Xρυσή Aυγή ούτε το KKE, να διακρίνουν την πολιτική πρόταση που θέλουν να εκπροσωπήσουν, από το οργανωμένο έγκλημα του Xιτλερισμού και του Σταλινισμού; Eπιμένουν με τον τραμπουκισμό και τη φρίκη, τις σβάστικες και τα σφυροδρέπανα, να γοητεύσουν οπαδούς και να πετύχουν κοινωνικές κατακτήσεις;

Aπό τη γελοιοποίηση αλλοτρίωσης της Eκκλησίας σε «επικρατούσα θρησκεία» ώς τη γελοιοποίηση της πολιτικής από τη ψυχανωμαλία των άκρων, η πραγματικότητα κραυγάζει την ανάγκη για σοβαρότητα. Δηλαδή για καινούργιο Σύνταγμα. Eξ υπαρχής καινούργιο.

Από:  kathimerini.gr

Οι προηγούμενες χρεοκοπίες της Ελλάδας

Μετά την απόφαση της κήρυξης της Ελλάδας σε καθεστώς πλήρους χρεοκοπίας από την ISDA, αξίζει να δούμε ιστορικά τις προηγούμενες περιπτώσεις που η Ελλάδα είχε πτωχεύσει:
Μετά την αδυναμία του να εξυπηρετήσει τα δάνεια των πρώτων χρόνων της ύπαρξής του, το νεότευκτο ελληνικό κράτος υποχρεώθηκε να μείνει εκτός αγορών ως το 1878. Η επανάκαμψή του στις αγορές ταυτίστηκε χρονικά με σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό του σύστημα. Η ηγεμονία του εκσυγχρονιστή Χαρίλαου Τρικούπη στο πολιτικό σκηνικό καθ’ όλη τη δεκαετία του 1880 και η μετατροπή του πολιτικού συστήματος σε δικομματικό προσέδωσε σταθερότητα και αναπτυξιακή προοπτική.
Ο τρικουπικός εκσυγχρονισμός έδωσε έμφαση στα μεγάλα δημόσια έργα, τα κεφάλαια για τα οποία αντλήθηκαν όμως από υπέρογκο δανεισμό. Από το 1879 ως το 1890 το ελληνικό Δημόσιο συνήψε 8 εξωτερικά δάνεια και 5 εσωτερικά.
Το διεθνές περιβάλλον ήταν ευνοϊκό για κάτι τέτοιο. Μετά τη χρηματιστηριακή κρίση του 1871-1873 και τη βαθιά ύφεση του 1882-1886 αρκετοί ξένοι κεφαλαιούχοι αναζητούσαν επενδύσεις εκτός της εκβιομηχανισμένης Ευρώπης, που είχε πάψει πλέον να δίνει μεγάλα περιθώρια κέρδους. Η απόδοση των ελληνικών κρατικών χρεογράφων της περιόδου ανερχόταν ως και το 15%, με βάση τις χρηματιστηριακές τιμές τους, όταν τα άλλα επιτόκια κυμαίνονταν στο 1% με 6%. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι ο χρόνος απόσβεσης του κεφαλαίου ήταν πολύ σύντομος, το πολύ 8 χρόνια.
Φυσικά, λόγω της επισφάλειας της επένδυσης, ενδιαφέρον έδειχναν κυρίως οι πεπειραμένοι κερδοσκόποι, που πάντως γνώριζαν από το παρελθόν ότι ακόμη και σε περίπτωση χρεοκοπίας κάποια μορφή ρύθμισης θα τους εξασφάλιζε τα προσδοκώμενα κέρδη τους.
Για το ελληνικό κράτος, ωστόσο, ο υπερδανεισμός αυτός ήταν καταστροφικός. Το 1876 το δημόσιο χρέος ανερχόταν μόλις στο 60% του ΑΕΠ. Το 1887 είχε τετραπλασιαστεί και το 1893 είχε επταπλασιαστεί, φτάνοντας το 230%. Aπό ένα σημείο και μετά το κράτος δανειζόταν μόνο για να εξυπηρετεί τα τοκοχρεολύσια παρελθόντων δανείων. Για το γιγάντιο αυτό ύψος του χρέους δεν ευθύνονταν μόνο τα μεγάλα δημόσια έργα.
Το κράτος είχε μετατραπεί σε προνομιακό πεδίο προσλήψεων με κομματικά κριτήρια, όπως ακριβώς είχε συμβεί και στην δεκαετία του '80 στην Ελλάδα.
Οι συνέπειες της πτώχευσης του 1893 ήταν ποικίλες. Η χώρα τέθηκε υπό τη μακρά επιτήρηση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (στον οποίο αντιπροσωπεύονταν 6 χώρες), ως τα μέσα του 20ού αιώνα, με πολύ ευνοϊκούς όρους για τους δανειστές.
 Ακόμα πιο πολλές αναλογίες με τη σημερινή κρίση είχε η κατάσταση στην Ελλάδα και το διεθνές περιβάλλον που οδήγησε το ελληνικό κράτος στο χρεοστάσιο του 1932, επί κυβερνήσεως Ελευθέριου Βενιζέλου. Η απαρχή της οικονομικής κρίσης προέκυψε και τότε από το χρηματιστηριακό κραχ της 19ης Οκτωβρίου 1929 στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Η κρίση της αμερικανικής οικονομίας πέρασε σχετικά γρήγορα στη Γηραιά Ήπειρο, με την ηττημένη στον πρόσφατο Μεγάλο Πόλεμο Γερμανία να τη βιώνει πιο βαριά απ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Το 1931 το γερμανικό κράτος δήλωσε αδυναμία καταβολής των πολεμικών επανορθώσεων, ενώ και μια μεγάλη γερμανική τράπεζα κήρυξε πτώχευση. Στη Γαλλία η κρίση έλαβε κυρίως τη μορφή δημοσιονομικής κρίσης λόγω της πτώσης των φορολογικών εσόδων από την ύφεση στην αγορά, ενώ στη Βρετανία ο αντίκτυπος ήταν πολύ μεγαλύτερος, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι του 1931 η αγγλική λίρα να εγκαταλείψει τον κανόνα του χρυσού. Οι συνέπειες για την Ελλάδα ήταν άμεσες, καθώς η δραχμή ήταν συνδεδεμένη με το χρυσό μέσω της λίρας.
Η κρίση του 1929 ήρθε να υπονομεύσει τους στόχους αυτούς, υποβοηθούμενη από τη φανατική παραταξιακή κουλτούρα που είχε διαποτίσει την πολιτική ελίτ της εποχής,
Το τοπίο περιέπλεκαν και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που έπαιζαν οι 50(!) τράπεζες που είχαν ιδρυθεί το προηγούμενο διάστημα στο μικρό αυτό κράτος της Βαλκανικής, των οποίων το βασικό μέλημα ήταν η εκμετάλλευση της συναλλαγματικής αστάθειας και του πληθωρισμού προς όφελός τους.
Μετά και τη δυσμενή απόφαση του Συμβουλίου της ΚτΕ, που αποφαινόταν ότι το θέμα της αναστολής των τοκοχρεολυσίων έπρεπε να το λύσει η Ελλάδα μόνη της με τους ξένους ομολογιούχους, το κράτος κήρυξε την 1η Μαΐου προσωρινό χρεοστάσιο.
Ακολούθησε στροφή της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών στον οικονομικό εθνικισμό και στη λογική της αυτάρκειας και η Ελλάδα κατάφερε πολύ γρήγορα να σταθεί όρθια και να φτάσει στον εθινικό θρίαμβο του 1940-'41 στα βουνά της Πϊνδου.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Πηγή: http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&;
 http://mystikaperasmata.gr/home/129-oi-proigoymenes-xreokopies-tis-elladas

Οι χρεοκοπίες στην ελληνική ιστορία

Η Ελλάδα ξεκίνησε από την ίδρυσή της, ως κράτος, με διαδικασία πτώχευσης. Η πρώτη επίσημη πράξη του νεοσύστατου κράτους το 1827 ήταν η δήλωση αδυναμίας πληρωμής.
Συνολικά η Ελλάδα χρεοκόπησε τέσσερις φορές και βρέθηκε υπό καθεστώς πτώχευσης πάνω από 50 χρόνια σε όλη την ιστορική της διαδρομή.
Η  δεύτερη επίσημη χρεοκοπία έγινε το  1843, και τότε επιβλήθηκε ο πρώτος δημοσιονομικός έλεγχος στην Ελλάδα με τραγικές συνέπειες για την οικονομία της και την κοινωνική της συνοχή.
Η Τρίτη επίσημη χρεοκοπία δηλώθηκε και έμεινε γνωστή  με το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη το 1893. Υπήρξαν και τότε  ξένοι δανειστές οι οποίοι το 1898, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, επέβαλλαν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, και δέσμευσαν τους βασικούς πόρους του ελληνικού δημοσίου. Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος διατηρήθηκε για πολλά χρόνια και το 1932 η Ελλάδα οδηγήθηκε για τέταρτη φορά σε χρεοκοπία.

http://www.eklogika.gr/page/greekcrisis/xreokopies-greece

Αντίδοτο στη δύναμη των αγορών η δύναμη των κοινωνιών.

Από εδώ και στο εξής, μας λέει ο καθηγητής κ. Κοντογιώργης, θα περάσουμε από τη μάχη των ιδεολογιών στη μάχη των εννοιών.
Οι γνωστές ιδεολογίες ουσιαστικά τελείωσαν. Μετά τον απεχθή υπαρκτό σοσιαλισμό ζούμε τώρα τον ασύδοτο καπιταλισμό. Ένας καπιταλισμός ο οποίος εξελίχθηκε σε διεθνές καζίνο, αυτό που ονομάζουμε αγορές. Δημιούργησε μια φούσκα υπεραξιών τζιράροντας αέρα κοπανιστό και κρατά ομήρους τους πρωτοφειλέτες, δηλαδή τα κράτη και τους πολίτες – οφειλέτες των τραπεζών. Αυτή η δύναμη πλέον ξεπερνά τις εθνικές κυβερνήσεις τις οποίες ελέγχει και φυσικά…. τις άρχουσες ελίτ των διαφόρων κοινωνιών, ακόμα και αν αυτές έχουν εθνικό ή πατριωτικό προσανατολισμό, πολλώ δε μάλλον αν αυτές είναι ελίτ κρατικοδίαιτων «κλεφτοκοτάδων» – μαυραγοριτών. 
Μια δύναμη μόνο μπορεί να αποτελέσει το φρένο σε αυτή την ασύδοτη κατάσταση. Η δύναμη της απόφασης των λαών. Φανταστείτε αν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν τη δύναμη που έχουν οι αγορές, όταν όλοι οι λαοί είχαν τη δυνατότητα να δράσουν όπως ακριβώς έδρασε ο Ισλανδικός λαός!!! Αν για παράδειγμα μπορούσαν οι λαοί να επεμβαίνουν αυτοδύναμα στη λήψη σημαντικών αποφάσεων (π.χ. με τη δυνατότητα δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία), τότε και οι αγορές θα ήταν σαφώς πιο προσεκτικές στις συναλλαγές τους με τα κράτη ώστε να μην εκτεθούν σε κινδύνους ζημιών από την ξαφνική απόφαση ενός λαού. Ο περιορισμός αυτός της ασυδοσίας τους θα τις καθιστούσε σαφώς πιο αδύναμες.
Δυστυχώς όμως, έτσι όπως είναι δομημένη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία σήμερα παγκοσμίως, οι πολίτες δεν έχουν καμία απολύτως εξουσία στα χέρια τους, όπως απαιτεί η πραγματική δημοκρατία. Πηγαίνουν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και επιλέγουν μόνο τα πρόσωπα που θα τους κυβερνήσουν και τίποτε άλλο. Εξουσία για να επέμβουν όποτε το κρίνουν σκόπιμο δεν έχουν. Δεν είναι επομένως εντολείς των πολιτικών, όπως απαιτεί έστω η έννοια της αντιπροσωπευτικότητας. Απλά τους επιλέγουν και μάλιστα με τον κατευθυνόμενο τρόπο που τους επιλέγουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αν λοιπόν αυτό δεν αλλάξει, αν δηλαδή οι πολίτες δεν πάρουν πραγματική εξουσία στα χέρια τους, τότε απλά πηγαίνουμε ολοταχώς σε πλήρη εξαθλίωση των λαών, του ενός μετά τον άλλον.
Μπορεί ο διεθνής καπιταλισμός να κάνει προσωρινά κάποιες διορθωτικές κινήσεις ή ακόμα και έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο για να ξεφουσκώσει το μπαλόνι που φούσκωσε επικίνδυνα, αλλά η μόνιμη και αναπόφευκτη λύση είναι να περάσει η δύναμη στις κοινωνίες των ανθρώπων μέσα από τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών συστημάτων τους, ώστε να εξασθενίσουν οι αγορές..
Αυτό θα πρέπει να γίνει και στη χώρα μας το ταχύτερο, διαφορετικά δεν θα βγούμε αυτοδύναμα από την κρίση. Διαφορετικά δεν θα έχουμε κανένα ιστορικό μέλλον. Και επειδή αυτό δεν πρόκειται να το κάνουν οι πολιτικοί, θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. 
Πέτρος Χασάπης
 http://olympia.gr/

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου - Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2012/10/blog-post_3092.html#ixzz2Ahm7kbs6

Ευκολότερα επενδύουν στη ...Συρία, παρά στην Ελλάδα. - Greece considered more risky to invest than Syria

LONDON (AP) — The world's markets may believe that the worst of the financial crisis in Europe is over after three turbulent years, but those people who control the purse strings of the world's businesses are not breathing any easier.

An annual survey of finance directors from global business consultancy BDO finds that the crisis over too much government debt in Europe remains one of their key concerns — so much so that Greece is considered a riskier place to invest and set up business in than war-torn Syria.
Only Iran and Iraq are considered more risky than Greece, which also struggles to convince its international creditors that it deserves bailout loans to avoid bankruptcy and a possible euro exit.

"CFOs are becoming increasingly wary of Southern Europe, parts of which they now see as risky as the politically unstable countries of the Middle East," said BDO chief executive Martin Van Roekel.

Greece isn't the only country in the 17-country group that uses the euro in the survey's top 10 riskiest countries to invest in. Spain, which even as the eurozone's No. 4 economy with a long-standing relationship with Latin America, stands at No. 7.

This reluctance by finance directors, particularly from fast-growing economies such as Brazil and China, to invest in Europe's indebted countries goes to the heart of the financial crisis. A major part of these countries' recovery is dependent on the private sector stepping in to fill the investment gap left by cuts in government spending.

While countries like Greece and Spain are struggling to convince international business that they are good places to invest, others are prospering. Despite recent signs of slowing down, China is considered the most attractive country for expansion, closely followed by the U.S. Others such as Brazil, India, Germany and the U.K. also feature in the top 10 of countries ripe for expansion.

Overall, the survey from BDO found that CFOs around the world are finding it more difficult to conduct business abroad. As well as an uncertain global economic situation, they cite increased regulation and greater competition.

Van Roekel also said he is "surprised" that more finance directors haven't voiced concerns about the heavy debts of countries outside of Europe, notably Japan and the U.S.

Though Japan's debt is worth around double the size of its economy, the country has managed to avoid stoking too many investor concerns because most of its self-financed by its own pension funds.

The U.S., which has the advantage of having the dollar, the world's reserve currency, has problems of its own and the winner of the presidential election, whoever it is, will soon have to grapple with the "fiscal cliff" — a package of huge tax hikes and spending cuts that will automatically be introduced if the different arms of government don't come to a budget agreement.

BDO surveyed 1,000 CFOs from medium-sized companies currently planning foreign investment.
businessweek
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/10/greece-considered-more-risky-to-invest.html#more

Ο επίκαιρος Ποιητής Γ. Σουρής

«Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχήν μας ράχη,
 ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα
 σεις το κρασί και τον καπνό που πίνετε μονάχοι
 κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν γαρίδα.
 Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει
 βάλετε φόρους, βάλετε, η πλάτη μας αντέχει.

Ο,τι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει
 στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα
 μ” εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει
 φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας
ακόμα του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα
 και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

Ο,τι κι αν τρώγουν οι πτωχοί το έθνος ας τα τρώγει
 ό,τι κι αν πίνουν οι πτωχοί το έθνος ας τα πίνει
 χορταίνετε σαν Λούκουλοι μ” εμάς το σκυλολόγι
 κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι” αυτό ευγνωμοσύνη.
 Τέτοιοι χωριάτες που “μαστε αντέχουμε εις όλα
 και ούτε τόσον εύκολα τινάζουμε τα κώλα.

 Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι
 και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι.
 Πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι
 και οι ολίγοι να πηδούν επάνω στο παλάτι.
 Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη
 κι ο λιγοστός επάνω του κανένα να μην πάρει.

 Μ” αυτόν τον νόμον έζησε ο κόσμος και θα ζήσει
 τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία.
 Δεν ημπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει
 γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία.
 Φτώχεια και πλούτος – ζήτημα του καθενός αιώνος:
 Ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος.

 Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει
 για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά.
 Εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει
 χωρίς ν” αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά.
 Κι αν τώρα πάλι έπεσεν επάνω του ο κλήρος
 Πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος – μάρτυς – ήρως».

 (Γ. Σουρής, 1883)

Η Νovus Ordo της αγοράς - γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

Παρουσιάζοντας πριν δυο εβδομάδες τις ιδέες του Γάλλου στοχαστή Alain de Benoist αναφορικά με την διάκριση των εννοιών «ήθος» και «ηθική», θεωρούμε ότι για να ολοκληρωθεί το θέμα, είναι απαραίτητη μια ρεαλιστική απεικόνιση των θεωρητικών εννοιών σε πραγματικά γεγονότα. Η σύγχρονη θεότητα του δυτικού ανθρώπου ήταν και είναι το χρήμα. Και μαζί με αυτό κάθε τι άλλο που το προσδιορίζει: αγορά, χρηματιστήριο, τράπεζες, τοκισμός, επενδύσεις, χρέος, πιστωτικό σύστημα, κέρδος, δανεισμός, φορολογία, κτλ. Είναι πράγματι φοβερό αν αναλογιστεί κανείς ότι στην λέξη «χρήμα» και ό,τι αυτή συμβολίζει, δεν υπάρχει πουθενά ως συνθετικό η λέξη «άνθρωπος»! Άνθρωπος και χρήμα τουλάχιστον σε εννοιολογικό επίπεδο, σχετίζονται μεταξύ τους αποκλειστικά με όρους υποταγής του πρώτου στο δεύτερο! Υπάρχει άραγε «ηθική του χρήματος»; Είναι ποτέ δυνατόν ένα παγκόσμιο σύστημα δομημένο στο κέρδος, να βάλει ηθικούς κανόνες στην λειτουργία του, και αν ναι ποιοι είναι αυτοί; Πόσο δόκιμο είναι να μιλάμε στην εποχή μας για μια «οικονομία με ανθρώπινο πρόσωπο»; Είναι ποτέ δυνατόν σε συνθήκες υποταγής του ανθρώπου στο χρήμα, αυτό να αποκτήσει «ανθρώπινο πρόσωπο»; Θα ανατρέξουμε και αυτή τη φορά στην σκέψη του Benoist («Φιλελευθερισμός ο εχθρός των λαών», Ελ. Σκέψις, 1990) θέλοντας να δώσουμε στον αναγνώστη μια εικόνα αυθεντική, και δυστυχώς ανύπαρκτη από τον δημόσιο διάλογο: «Στην Γαλλία η ιδιωτικοποίηση της τηλεοράσεως που αποκτήθηκε κάτω από τη φιλελεύθερη πίεση, μεταφράστηκε άμεσα σε μια πτώση της ποιότητας δίχως προηγούμενο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σχεδόν παραλυσία των δημοσίων καναλιών έναντι των ιδιωτικών, τα οποία για να διατηρήσουν την κυρίαρχη θέση τους στην λογική της ακροαματικότητας και της αποδόσεως της διαφημίσεως χρησιμοποιούν συστηματικά για να αποσταθεροποιήσουν τους ανταγωνιστές τους μια πραγματική πλειοδοσία στην βλακεία και στη χυδαιότητα. Εάν πίστευε κανείς τους φιλελεύθερους συγγραφείς, η ελευθερία θα επεβάλετο από μόνη της σε μια κοινωνία που εκυβερνάτο από την οικονομία της αγοράς. Η ελεύθερη ανταλλαγή θα γεννούσε την ελευθερία ως το προϊόν το πιο φυσικό από κάποιου είδους εσωτερική αναλογία. Μια τέτοια θεωρία που προέρχεται από μια δικαιολόγηση τελείως μαρξιστικού τύπου (είναι η οικονομική υποδομή που καθορίζει την πολιτική και κοινωνική υπερδομή), δείχνει στην πραγματικότητα ότι σε μια κοινωνία που δουλικά μιμείται την αγορά, η ίδια η «ελευθερία» συλλαμβάνεται με βάση το πρότυπο της εμπορικής συναλλαγής... Η κοινωνική τάξη συγχέεται λοιπόν με την οικονομική τάξη, είναι ακούσια συνέπεια των πράξεων των ατόμων που κινούνται από τα συμφέροντά τους και μόνο. Η αγορά, κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, καλύπτει το κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι πια το πρόσωπο της ανθρώπινης δραστηριότητας, μα αυτή καθ' αυτή η δραστηριότητα. Μακράν του να περιοριστεί στο πεδίο της οικονομικής κατ' ακριβολογία δραστηριότητας, γίνεται ένα σύστημα γενικής ρυθμίσεως της κοινωνίας, πομποδώς προσονομαζόμενο «καταλλαγή». Η θεωρία σύμφωνα με την οποία η αγορά δεν είναι ποτέ άδικη, αφού είναι απρόσωπη και αφηρημένη, έχει προφανώς το μεγάλο πλεονέκτημα να απαγορεύει τη μέτρηση του πραγματικού δια μέσου των συγκεκριμένων της αποτελεσμάτων. Το σύστημα είναι κατ' αυτό τον τρόπο τέλεια «μανταλωμένο», ερμητικά κλειστό. (Κατά τον Φ.Χάγιεκ) οφείλουμε υποταγή στην τάξη της αγοράς γιατί δεν είναι δημιούργημα της θελήσεως και γιατί επιβλήθηκε από μόνη της. Ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί την κατεστημένη τάξη χωρίς να ψάχνει να την κατανοήσει, ούτε κυρίως να εξεγείρεται εναντίον της. Επικουρικώς, οι «χαμένοι» θα πρέπει να προικισθούν με μια νέα φιλοσοφική ηθική σύμφωνα με την οποία «δεν είναι παρά φυσικό ν' αποδέχεστε την ροή των γεγονότων, όταν δεν σας ευνοούν». Είναι η ωμή απολογία της επιτυχίας, όποιες κι αν είναι οι αιτίες και ταυτόχρονα, είναι η ριζοσπαστική άρνηση της παραδοσιακής έννοιας του όρου «ισότητα». Είναι επίσης ένας τέλειος τρόπος να εξαλειφθούν οι τύψεις συνειδήσεως των κερδισμένων και να απαγορευτεί στους χαμένους η εξέγερση. Η οπτική γωνία του Hayek πηγάζει έτσι από μια «αληθινή θεωρητικοποίηση της αδιαφορίας προς την ανθρώπινη δυστυχία». Η αγορά, σε τελευταία ανάλυση αντικαθιστά τον Λεβιάθαν... Ο Friedrich von Hayek που μοιράστηκε το 1974 το βραβείο Νόμπελ της οικονομίας με τον Σουηδό Gunnar Myrdal έγινε ο συγγραφέας στον οποίο αναφέρονται όλοι οι οπαδοί του φιλελευθερισμού. Μα τον έχουνε διαβάσει; Ενώ η κλασική φιλελεύθερη σχολή διατηρούσε την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο Hayek την απαρνείται ολοκληρωτικά όπως επίσης απαρνείται κάθε ιδέα ισότητας ευκαιριών, αλληλεγγύης, ανακατανομής των εισοδημάτων και εθνικής κυριαρχίας. Ο νόμος της ζούγκλας βρήκε τον θεωρητικό του! Το να λέγεται ότι η αγορά δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε άδικη αυτό θα ήταν σαν να λέγαμε πράγματι ότι η αγορά πρέπει να διαφεύγει της ανθρώπινης κρίσεως σε ότι αφορά στα αποτελέσματά της, ότι είναι η νέα θεότητα μπροστά στην οποία πρέπει να υποκλιθούμε»

ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ..

Γείτονα μου. Το ξέρω πως παρακολουθείς όλο αυτό το κουβάρι αθλιότητας που ξετυλίγεται μπροστά μας κι αισθάνεσαι ηλίθιος. Η για να το πω καλύτερα μ@λακας. Χιλιάδες συμπατριώτες που ρήμαξαν με όποιο τρόπο μπορούσαν ότι βρέθηκε μπροστά τους. Ακούς για λίστες με περιουσίες στο εξωτερικό. Διαβάζεις για εκατοντάδες πολυτελείς κατοικίες που αγοράστηκαν στο Λονδίνο από Έλληνες. Αποκαλύπτεται ένα κράτος φρίκη που μέχρι και ο τελευταίος άχρηστος χαρτογιακάς μπορούσε να κάνει τη μπάζα του. Βλέπεις πως εκατοντάδες χιλιάδες κορόιδευαν, λαδωνόντουσαν, φακελάκια πηγαινοερχόντουσαν. Κλέψανε κράτος, κλέψανε πελάτες, κλέψανε εργαζόμενους, κλέψανε και τη μάνα τους την ίδια. Ανακαλύπτουμε μαζί πως χτίστηκαν οι μεζονέτες, πως αγοράστηκαν οι τζιπάρες, πως ανέβαιναν όροφοι στα σπίτια, πως ξεφύτρωναν βιλάρες μέσα στα καμμένα δάση, γιατί υπήρχαν συρματοπλέγματα σ΄εκείνες τις πανέμορφες παραλίες, πως ξεφύτρωναν μαρίνες γεμάτες γιοτ, πως κυκλοφορούσαν οι κυράδες με τσαντάκια που έκαναν όσο ο μισθός μας και βάλε. Ανακαλύπτουμε κυκλώματα παντού. Σε κάθε βήμα μας κι ένα κύκλωμα. Μια διαπλοκή. Μια συμμορία. Ένα μάτσο καραγκιόζηδες που χέστηκαν στο χρήμα. Ανακαλύπτουμε χιλιάδες νοικοκύρηδες πόσο πολύ βρώμαγε ο “ιδρώτας” που έριξαν για να γίνουν κάτι που με οποιαδήποτε ελάχιστη λογική ήταν αδύνατον να γίνουν. Το ξέρω πως έζησες όπως κι εγώ. .. Με αγώνα, αλλά απλά και όμορφα. Ξεχώρισες τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Τους καρπούς από τις φλούδες. Τους ανθρώπους από τα νούμερα… Σε βλέπω σήμερα να λυγίζεις. Να μπαίνεις σε αμφιβολία αν τελικά ήσουν ενάρετος ή μ@λάκας. Μην το κάνεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Νιώσε πόσο καθαρός είναι ο αέρας που μπαίνει μέσα σου. Ξάπλωσε και σκέψου πόση αρχοντιά έχεις επάνω σου. Θυμήσου σε κάθε όχι σου, πόσο τιποτένια ήταν τα ναι.. Αντιλαμβάνεσαι πόσο λάμπεις ανάμεσα σε τόση βρώμα? Πόσο αλλιώτικη είναι η φτιαξιά σου ανάμεσα σε τόσα εκτρώματα? Συνειδητοποιείς πως σε τόσους σκλάβους, εσύ ήσουν τελικά ελεύθερος και θα είσαι ότι και να συμβεί? Συνειδητοποιείς πως βρήκες καιρό να κοιτάξεις την ομορφιά της ζωής μαζί με τον αγώνα της, βρήκες καιρό να αγαπήσεις και να αγαπηθείς αληθινά, βρήκες καιρό να πεις παραμύθια στα παιδιά σου και τα μάθεις ν΄αγαπάνε κι αυτά? Συνειδητοποιείς πως ΔΕΝ ΣΕ ΕΞΑΓΟΡΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ? Αν μέσα σ΄αυτό το πολιτισμό της αγοραπωλησίας ακόμα και της ψυχής μας, δεν είναι μεγαλείο το να ξέρεις πως δεν ενδιαφέρεται κανείς να σ΄αγοράσει γιατί δεν υπάρχεις στα προϊόντα που θέλουν να καταναλώσουν… τότε τι είναι? Εσύ θα τη βγάλεις καθαρή και με τη πείνα που καταφθάνει, και με το σκοτάδι που θα πέσει στα κεφάλια όλων, και με κάθε θηρίο που θα ξαμολυθεί και θα απειλεί τις ανθρώπινες ζωές. Το είδος το δικό σου θα καταφέρει να επιζήσει γιατί δεν εκβιάζεται, δεν φοβάται, δεν κλαίγεται, δεν ζητιανεύει. Μην αμφιβάλλεις ούτε για μια στιγμή πως αυτό που έκανες ήταν το σωστό. Όλα γύρω σου προσπαθούν να σε πείσουν πως ήσουν ο ηλίθιος ανάμεσα στους έξυπνους. Ο ανεπρόκοπος ανάμεσα στους καταφερτζήδες. Ο χάνος ανάμεσα στους καρχαρίες. Ο τίποτας ανάμεσα στους πολύ… Εσύ θα ξέρεις κάτι που δεν μπορεί να συλλάβει ο μεταλλαγμένος και διεφθαρμένος ψυχισμός τους. Ήσουν, είσαι ένας ΚΑΘΑΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Υπάρχει οποιοδήποτε νόμισμα στο κόσμο που να έχει τέτοια αξία? Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε εκείνους που δεν τα φάγανε μαζί, όχι γιατί δεν μπορούσαν αλλά γιατί απλά δεν ήθελαν, επειδή επέλεξαν να είναι ελεύθεροι. Αφιερωμένο στους ανεπρόκοπους του συστήματος, στους ριψοκίνδυνους τρελούς, στους ασυμβίβαστους, στους ανθρώπους που δεν φοβήθηκαν να είναι εκτός. vasiliskos2