Βίοι παράλληλοι: Σημερινή Αμερική και Αθηναϊκή Δημοκρατία του 5ου αιώνα π.Χ.

«τα εγγύτατα της ξυμπάσης γνώμης… »                           

[Θουκυδίδης 1.22]

Βίοι παράλληλοι: Σημερινή Αμερική και Αθηναϊκή Δημοκρατία του 5ου  αιώνα π.Χ.

Του Χρίστου Κράππα

Εδώ και πολλά χρόνια, περίπου 70, από τον πόλεμο και μετά, οι ελπίδες του λαού της πολύπαθης χώρας μας, κρέμονται από το εκλογικό αποτέλεσμα των Η.Π.Α. Σχόλια διάφορα, προβλέψεις, αναλύσεις και κρίσεις υπέρ της μιας ή της άλλης παράταξης εκ των δύο ανταγωνιστών, Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχεδόν σε καθημερινή βάση. Η εκλογικευμένη αυτή μέριμνα των «αναλυτών», είναι δικαιολογημένη ή ευέλπιδη προσμονή;

Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, αλλά και για να πάρουμε, θέση στάση απέναντι σ’ αυτά τα φληναφήματα – διότι περί αυτού πρόκειται – αρκεί η γνώση και τα βαθύτερα διδάγματα της ιστορίας μας, που με τόσο κόπο και περισσή επιμέλεια μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Και το πλέον ευτράπελο της όλης υπόθεσης είναι, πως γι’ αυτούς που μιλάμε, γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μας αυτά που εμείς οφείλαμε πρώτιστα να γνωρίζουμε. Και το πιο σημαντικό είναι πως, τα πρόσωπα  που φαίνονται και ακούγονται, κατέχοντα δημόσια αξιώματα, είναι υπάλληλοι μιας ομάδος αργυραμοιβών που κατέχουν τον μισό πλούτο της υφηλίου που είναι οι πραγματικοί κυβερνήτες και φιλοδοξούν να καταστούν παγκόσμιοι κυβερνήτες με την Νεα Τάξη Πραγμάτων. Αποτελούν την παρεκτροπή του ανθρώπινου είδους. Είναι σαν τον « Άδη», ο οποίος, «ουκ είπεν ποτέ αρκεί». (Μέγας Βασίλειος)

Εμείς πρώτοι εφεύραμε το «εμπάργκο» με το Μεγαρικό ψήφισμα. Εμείς πρώτοι τους «ναυτικούς αποκλεισμούς» στη Σάμο το 441 π.χ. Εμείς, δηλαδή, η Αθήνα του Ε’ αιώνα π.χ., μετατρέψαμε μια ομοσπονδία αυτόνομων συμμάχων, σε μια αυτοκρατορία με άτεγκτο εξουσιαστή την Αθήνα: «την τε αρχήν εγκρατεστέραν κατεστήσαντο» (Θουκ. Α’ 118). Και ο Θουκυδίδης δεν είναι επιπόλαιος. Η κάθε λέξη που χρησιμοποιεί έχει βάρος και το ανάλογο αντίκρισμα. Ξεκινά την ιστορία του με την ομάδα λέξεων: «ηγείσθαι», «ξύμμαχος», «ξυμμαχία)) και τις μετουσιώνει αριστοτεχνικά με την εξέλιξη των γεγονότων σε: «άρχειv», «αρχόμενος», «αρχή», και τέλος για τις δύσμοιρες κατακτήσεις σε: «υπήκοοι» και «δουλούν». Αυτή η επιμονή του  στη χρησιμοποίηση των απαρεμφάτων δεν είναι τυχαία. Εκφράζει την συνεχή βούληση του υποκειμένου. Έχουν μετουσιώσει τον τρόπο ζωής τους (οι Αθηναίοι) εις το: ηγείσθαι, άρχειν, αδικείν, δουλούν, και τελικά κλείνονται όλα εις το «δίαιταν εξουσίας» (Θουκ. Η. 69.2).

Μήπως, λέγω, μας διαφεύγει αυτή η πορεία κάθε ηγέτιδας δύναμης, αλλά και η εξ αυτής μετάλλαξη της φιλοσοφίας και ιδεολογίας των ενεργειών της απέναντι στα παγκόσμια προβλήματα, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της και με παντελή έλλειψη φυλετικών ή πολιτικών συγγενειών; Μήπως οι αναλύσεις και οι μεροληψίες υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς αποτελούν «φανερές ελπίδες» που στο τέλος «επί τας αφανείς καθίστανται» (Θουκ. Ε. 103, 8); Μήπως η προσδοκία από την υποστήριξη της ομογένειας και η εξ αυτής αποκόμιση αγαθών, αποτελούν χιμαιρική αντίληψη των πραγμάτων;

Στην Ναυτική Ακαδημία των Η.Π.Α., στους ανθρώπους που θα μετουσιώσουν σε πράξη την βούληση του «ηγείσθαι», διδάσκουν έναν Έλληνα ιστορικό, που ενώ δεν μπορούν να προφέρουν το όνομά του, μαθαίνουν να γνωρίζουν το «κτήμα  τε ες αιεί» (Θουκ. 1.22.4)  που άφησε. Το Θουκυδίδη τον Αθηναίο. Η ιστορία του, δεν διαλαμβάνει ανίερες λεπτομέρειες των γεγονότων, αλλά αποτελεί διπλωματικό και στρατηγικό εγχειρίδιο, που με τον αφαιρετικό του νου, κατάφερε να εγκλωβίσει και να περιγράψει με ενάργεια απαράμιλλη, την πεμπτουσία των δυνάμεων, που κινούν και διαφεντεύουν το ιστορικό γίγνεσθαι. Και είναι, βεβαίως, φυσικό επόμενο να μαθαίνουν τους τρόπους και τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής τους πολιτικής, αφού αυτοπροσδιορίζονται ως «οι άρχειν βουλόμενοι»(Θουκ. Α. 61.5) ή ως «έτεροι ετέρων ηξίωσαν άρχειν» (Θουκ. Β. 64.5).

Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον που δείχνει ο Θουκυδίδης για τα προβλήματα που θέτει ο ιμπεριαλισμός, σε σχέση με άλλους ιστορικούς, σύγχρονους και μεταγενέστερους, καθώς και τον ψόγο σχολιαστών του μέχρι σήμερα. Για τα γεγονότα των Πλαταιών και της Μυτιλήνης αφιερώνει μισό βιβλίο γεγονότων και δημηγοριών. Ο Διόδωρος για τα ίδια γεγονότα, δύο παραγράφους. Που βρίσκεται η διαφορά; Βρίσκεται στην διεισδυτική πνευματική δύναμη του κάθε ιστορικού. Ο Θουκυδίδης ανίχνευσε  σ’ όλο του το έργο την «αληθεστάτην πρόφασιν» και όχι την «αφανεστάτην δε λόγω» (Θουκ. Α. 23.21) που είδαν όλοι οι υπόλοιποι ιστορικοί και σχολιαστές. Δεν ήταν μελετητής επί των «ετοίμων» αλλά επί των «ετύμων».

Η υπόθεση της Μυτιλήνης φέρνει  στο προσκήνιο τις προσπάθειες μικρών πόλεων αποφυγής του «δουλούν» από την ιμπεριαλιστική δύναμη των Αθηναίων, αλλά και εξηγεί την υποχρέωση του ιμπεριαλισμού  στο εγχείρημα της υποδουλώσεως και των μέσων που θα χρησιμοποιηθούν. Στο επεισόδιο των Πλαταιών, παράδειγμα φρίκης και αποτροπιασμού, πλήρωσαν ως ένοχες για όλα τα εγκλήματα της Αθήνας, πλήρωσαν για τον ιμπεριαλισμό της.

Επίσης, για να μην τρέφουμε αφανείς ελπίδες, περί του τρόπου σκέψεως και δράσεως της μόνης σήμερα  στον κόσμο ηγέτιδος  δύναμης, όπως οι αμερικάνοι αρέσκονται να λέγουν, ο Περικλής στον τελευταίο λόγο του πριν πεθάνει, λόγο κατ’ εξοχήν πολιτικό και σημαντικότερο σ’ όλο το έργο, εξηγεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, την ιδεολογία και πολιτική κάθε ηγέτιδος δύναμης. «Και μη νομίζετε πως αγωνίζεσθε για ένα πράγμα μόνο, την ελευθερία ή την υποδούλωση, αλλά και για τη στέρηση της ηγεμονίας σας και για τους κινδύνους που θα φέρει το μίσος που προσελκύσατε εξαιτίας της εξουσίας αυτής. Κι ούτε μπορείτε πια να παραιτηθείτε από αυτήν» (Θουκ. Β. 63). Μήπως είναι προφητικό; Κι έρχεται και η επιβεβαίωση από τον στρατηγό Φορμίωνα (εξαίρετος στρατηγικός νους)  στη ναυμαχία της Ναυπάκτου εμψυχώνοντας τους άντρες του, τους προβάλλει το διακύβευμα της θαλασσοκρατίας της Αθήνας και ότι γι’ αυτή πολεμούν(Θουκ. Β. 89.10). [Ο στρατηγός Φορμίων σε ναυμαχία μεταξύ 10 τριηρών Αθηναϊκών και 40 Πελοποννησιακών στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα Ρίου και Ναυπάκτου, καταναυμάχησε τους Πελοποννησίους με ευφυέστατο τρόπο, παρ’ ότι στρατηγός χερσαίων δυνάμεων]

Οι λόγοι των δύο μονομάχων υποψηφίων προέδρων  προς το λαό τους, στρέφονται γύρω από την ανακατανομή του πλούτου που συσσωρεύεται  στη χώρα τους λόγω των προσόδων της ηγεμονίας τους ως υπερδύναμη που εξουσιάζει συμμαχία (ΝΑΤΟ) και υπολοίπους. Για την εξωτερική πολιτική λόγος δεν γίνεται. Αν γίνεται, περιορίζονται σε ευχολογήματα περί παγκόσμιας ειρήνης και επικράτησης του «Διεθνούς Δικαίου» αμφότεροι οι μονομάχοι. Καθηγητής πανεπιστημίου, ερωτηθείς από φοιτητή αν υπάρχει τελικώς Διεθνές Δίκαιο, απάντησε ως εξής: «Δεν γνωρίζω αγαπητέ μου αν υπάρχει ή όχι, γνωρίζω όμως ότι υπάρχει έδρα Διεθνούς Δικαίου την οποία και κατέχω εγώ»!!! Το Διεθνές Δίκαιο δυστυχώς, ισχύει κατά το δοκούν και τα συμφέροντα του ισχυρού, σε πλούτο και όπλα. Αυτή την διαπίστωση καταδεικνύει σ’ όλο το έργο του ο Θουκυδίδης με τα γεγονότα της Μυτιλήνης, των Πλαταιών, της Μήλου (με τον περίφημο διάλογο) και της Σικελίας.

Για να γίνουμε σαφέστεροι για τ’ ανωτέρω, όταν προέκυψε ως νομοτέλεια του «ηγείσθαι» η ανάγκη επέμβασης της Αθήνας για να μην  αποστατήσει η Μυτιλήνη, ο Διόδοτος και ο Κλέων δεν διαφωνούν  στο ότι πρέπει να δράσουν, αλλά  στον αποτελεσματικότερο και προσφορότερο τρόπο δράσεως για τα συμφέροντα της Αθήνας. Οι δύο ομιλητές ανήκαν σε δύο διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις, αριστοκρατών και δημοκρατικών, αλλά  στην ίδια όταν διακυβεύονταν τα συμφέροντα της ηγεμονίας.

Όταν επρόκειτο να εκστρατεύσουν για την καινούργια κατάκτηση, που ήταν η Σικελία, ο Νικίας και ο Αλκιβιάδης ηγέτες διαφορετικών παρατάξεων, δεν διαφώνησαν για το εγχείρημα αλλά συναγωνίζοντο για την εξασφάλιση περισσότερων μέσων για την επιτυχέστερη έκβαση της προσπάθειας.

Το 1999 για την επέμβαση  στο Κόσσοβο, η ηγέτιδα δύναμη της συμμαχίας (ΝΑΤΟ) διέταξε την υποταγή και συμμόρφωση όλων των «συμμάχων – υπηκόων» της για την «κοινή» προσπάθεια. Η Αμερική, δεν έπραξε τίποτα το διαφορετικό από αυτό που έπραξαν οι Αθηναίοι το 416  στη Μήλο με την καταστροφή της. Κι αυτοί με στρατό «συμμάχων – υπηκόων» διέπραξαν το έγκλημα, που έφερε πλέον το σπέρμα του θανάτου για την Αθήνα. Πολλοί σήμερα αναρωτιούνται σε τι ωφέλησε η εγκληματική ενέργεια εναντίον της Σερβίας. Η απάντηση βρίσκεται στο διάλογο των Μηλίων, όταν ζήτησαν οι δύστυχοι Μήλιοι να μείνουν ουδέτεροι όπως ήταν, οι Αθηναίοι τους απάντησαν με την περίφημη φράση: «Όχι, γιατί δεν μας ζημιώνει τόσο η έχτρα σας, όσο δείχνει η μεν φιλία την αδυναμία, το δε μίσος τη δύναμη μας σ’εκείνους που εξουσιάζονται από μας»!!! Δυνάμεως παράδειγμα λοιπόν.(Θουκ. Ε. 95). Και ερωτώ: Ακούστηκε έστω και μια φωνή διαμαρτυρίας  στην Αμερική για το έγκλημα που επί τρεις μήνες συντελείτο;

Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε, αυτό που απασχολεί σήμερα την λεγόμενη ηγέτιδα δύναμη των Η.Π.Α., ότι κατανέμεται σε δύο κύριες προσπάθειες ενεργειών της α) πως θα διατηρηθεί η υποταγή των «συμμάχων – υπηκόων της» και β) ποιες και που σταματούν οι φιλοδοξίες της. Η απόδειξη των ισχυρισμών αυτών πρέπει να στηριχθεί  στη λογική ερμηνεία των ενεργειών της, που στηρίζεται  στις δυνάμεις που τις κινούν, δηλαδή  στην «αληθεστάτη πρόφαση», και όχι στις δηλώσεις ευχολόγια συγκάλυψης αυτής της αληθείας για μαζική κατανάλωση, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

Τι είναι εκείνο που κίνησε το εγχείρημα του Κοσσόβου, που χωρίς καμία αμφιβολία υπήρξε «ωμόν και μέγα»;(Θουκ.) Μήπως εντάσσεται  στις φιλοδοξίες της και  στη σφυγμομέτρηση αντιδράσεων; Η τιμωρία, ερειδομένη σε κατασκευασμένες προφάσεις ως αφορμές, συγκαλύπτει τις φιλοδοξίες του «δουλούν»; Το «αδικείν» και το «συμφέρον» είναι άρρηκτα δεμένα με το «ηγείσθαι», και μετουσιώνεται σε «δίκαιο της αρχής»;

Η υποταγή των «συμμάχων – υπηκόων» στην αρχή της συμμαχίας, είναι το πρώτιστο και κύριο μέλημά της. Για το σκοπό αυτό μετέρχονται κάθε πρόσφορο μέσο που παρέχεται από πηγές ισχύος που είναι ο πλούτος, η ευέλικτη και πανταχού παρούσα διπλωματία, οι πηγές ενέργειας που κινούν το παγκόσμιο εμπόριο και την παραγωγή αγαθών και τέλος ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο, ικανό για δράση σε κάθε αποτυχία, των υπολοίπων μέσων. Οι στρατηγικές που ακολουθούν, για την αποτελεσματικότητα τους, ερείδονται σε δύο αρχές: α) την στρατηγική της εξουθένωσης και β) στην στρατηγική της εκμηδένισης.

Η πρώτη αρχή, ως πολιτική στρατηγικής διατήρησης της «αρχής» των είναι, αρχικά, η προτιμότερη ως αφανής, ύπουλη και αποτελεσματικότερη από πλευράς οικονομίας δαπανών. Ασκώντας τον έλεγχο σε παγκόσμιο επίπεδο των πηγών ενεργείας, καθώς και τον τρόπο και το μέγεθος των εξοπλισμών κάθε χώρας, υπαγορεύει μέσω τρίτων τη θέλησή της, χωρίς φανερά να φαίνεται ως ενεργούσα άμεσα. Τα τελευταία όμως χρόνια και επί των ημερών μας, δρουν απροκάλυπτα καί με δημόσιες απειλές κατά ολοκλήρων κρατών, γιατί, βλέπουν ότι γιγαντώνονται καινούργιες δυνάμεις που απειλούν την ηγεμονία τους.

Κορυφαίο κι εξόφθαλμο τώρα πια τεκμήριο, αποτελεί ο Πόλεμος του Περσικού Κόλπου το 1991. Η αύξηση της στρατιωτικής δύναμης του lράκ και ο κίνδυνος απεγκλωβισμού του από τον έλεγχο των Η.Π.Α. μεθόδευσαν τη κατάληψη του Κουβέϊτ, πρόσχημα και αφορμή για την ενεργοποίηση τριών στόχων της ιμπεριαλιστικής πολιτικής

α) Εφαρμογή της στρατηγικής της εκμηδένισης με στρατιωτική επέμβαση στο lράκ και καταστροφή του παράγοντα ανεξαρτησίας του.

β) Υφαρπαγή των 170 δισεκατομμυρίων δολαρίων, καταθέσεων των δύο χωρών στις Η. Π .Α. ως αμοιβή για βοήθεια  στο Κουβέϊτ και εφαρμογή του «διεθνούς δικαίου» για το θύτη αντίστοιχα, και

γ) Νομιμότητα της συνεχούς πλέον, παρουσίας του 7ου στόλου στην περιοχή.    

Ανάλογο ιστορικό παράδειγμα, αποτελεί η πολιτική-στρατιωτική πορεία των Αθηνών κατά την διάρκεια του 5ου αιώνα π.Χ. Από ουραγός των Λακεδαιμονίων κατά τους Περσικούς Πολέμους – αρχηγός των δυνάμεων ξηράς ο Λεωνίδας-Παυσανίας και των ναυτικών οΕυρυβιάδης – έγιναν αρχηγοί  στο ναυτικό χάρις  στην πολιτική του δαιμόνιου Θεμιστοκλή, «Μέγα το της θαλάσσης κράτος», που ακολούθησε αποτελεσματικότερα ο Περικλής με τη μεταφορά και του συμμαχικού θησαυρού της Δήλου  στην Αθήνα, το 454 π.Χ. που τον κατέστησε άδηλο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε ότι, η αρχή για την καταστροφή του ελληνικού κόσμου με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, υπήρξε η ίδρυση της Δηλιακής ή Α΄ Αθηναικής Συμμαχίας το 478-7 π.Χ., κάτι σαν το σημερινό ΝΑΤΟ, με πρωτοβουλία των Αθηναίων και με πρόσχημα (χαρακτηρισμός του Θουκυδίδη 1.96 για το γεγονός) τον Περσικό κίνδυνο. Σε αυτό τον συνασπισμό εντάχθηκαν 140 ελληνικές πόλεις-κράτη, άλλες οικειοθελώς και άλλες με εξαναγκασμό και σε πλήρη αντίθεση με την ένωση όλων των ελληνικών πόλεων πλην Λακεδαιμονίων που πέτυχε ο Φίλιππος και εν συνεχεία ο Αλέξανδρος για τον ίδιο λόγο, του Περσικού κινδύνου, 100 χρόνια αργότερα και έθεσε αμέσως σε εφαρμογή και μἀλιστα με δανεικά χρήματα 800 ταλάντων. Η διαφορά ανάμεσα στο «πρόσχημα» της πονηρότατης Αθηναικής Δημοκρατίας και το άδολο πνεύμα για πανελληνισμό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βρίσκεται στο κάτωθι απόσπασμα από την όμιλία του προς τους συμμαχητές του το 324 π.Χ.

«Εγώ» είπε ο Αλέξανδρος «παραλαμβάνοντας από τον πατέρα μου ελάχιστα χρυσά και ασημένια σκεύη, ούτε εξήντα τάλαντα στα ταμεία, χρέη του Φιλίππου πάνω από πεντακόσια τάλαντα και, αφού δανείστηκα ο ίδιος επιπλέον άλλα οχτακόσια, ξεκινώντας από τη χώρα μας που δεν επαρκούσε ούτε για τις βοσκές σας, αμέσως σάς άνοιξα τον δρόμο του Ελλησπόντου, ενώ οι Πέρσες τότε ήταν παντοδύναμοι στη θάλασσα, και, κατανικώντας με το ιππικό τους σατράπες του Δαρείου, προσάρτησα όλη την Ιωνία στη δική σας επικράτεια και όλη την Αιολία και τις δύο Φρυγίες και τους Λυδούς και κυρίευσα την Μίλητο με πολιορκία και όλα τα άλλα μέρη, που προσχώρησαν σε μας με την θέληση τους, τα πήρα και τα παρέδωσα σε εσάς να τα καρπώνεστε και τα αγαθά από την Αίγυπτο και την Κυρήνη, όσα απέκτησα χωρίς μάχη, ανήκουν σε εσάς, και η Κοίλη Συρία και η Παλαιστίνη και η χώρα ανάμεσα στα ποτάμια (Μεσοποταμία) είναι δικό σας κτήμα, και η Βαβυλώνα και τα Βάκτρα και τα Σούσα δικά σας, και ο πλούτος των Λυδών και οι θησαυροί των Περσών και τα αγαθά των Ινδών και η έξω θάλασσα δική σας, εσείς είστε σατράπες, εσείς στρατηγοί, εσείς ταξίαρχοι».

Κι έρχεται ο Καβάφης με την απαράμιλλη γραφίδα του και υπερθεματίζει στην ομιλία του Αλεξάνδρου για  την υπέροχη πανελλήνια εκστρατεία:

«Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς·
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.

Εμείς· οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,
κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.»

Και συνεχίζει με το , Επιτύμβιον Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής

«Του Αντιόχου του ευεργέτου βασιλέως
να υμνηθεί επαξίως, ω Κομμαγηνοί, το κλέος.
Ήταν της χώρας κυβερνήτης προνοητικός.
Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος. 
Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός - 
ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν·
εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.»

Και μετά την θαυμάσια για την ποιότητα των συμμαχιών παρένθεση, ας γυρίσουμε στο κυρίως θέμα μας. Τίποτε πλέον δεν μπορούσε ν’ αντισταθεί  στην τεράστια δύναμη του πλούτου και των όπλων. Τα δικαστήρια γίνονταν  στην Αθήνα. Η έδρα και το ταμείο της συμμαχίας όλων των πόλεων – κρατών,  στην Αθήνα. Οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις για τις διενέξεις μεταξύ πόλεων  στην Αθήνα. Η ασφάλεια της ναυσιπλοΐας  στην τεράστια ναυτική δύναμη των Αθηνών. Οι ασφάλειες πλοίων και εμπορευμάτων,  στην Αθήνα. Τι είχε απομείνει για να είναι οι πόλεις της «οικείας γνώμης αuτοκράτορες» (Θουκ. Δ. 64); Τίποτα. Νομοτέλεια φυσική, η μετατροπή των «συμμάχων – ανεξάρτητων πόλεων» σε «συμμάχους – υπηκόους» και τέλος η επικράτηση απολύτως του «δουλούν» , δηλαδή απλά και μόνο «υπήκοοι». Η μεν πανελλήνια συμμαχία υπό του Αλεξάνδρου διέδωσε στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου τον πυρήνα του ελληνισμού που έκλεινε μέσα του τον δίκαιο και ελεύθερο άνθρωπο  στην συλλογικότητα της κοινωνίας των πόλεων/κοινών και κατήργησε την δεσποτεία, την φεουδαρχία, την απολυταρχία της ανατολής για πάντα, μέχρι του σημείου ακόμη και σήμερα λαοί της ανατολής μέχρι τα σύνορα της Κίνας να περηφανεύονται πως κατάγονται από αυτήν την εκστρατεία, η δε οδήγησε στον καταστροφικό πόλεμο που διέλυσε και κατέστρεψε τον ελληνικό κόσμο.

Η Η.Π.Α., το 1944 μέσα σ’ ένα έτος ναυπήγησαν 80 αεροπλανοφόρα. Δηλαδή πλήρη επικράτηση  στη θάλασσα και τον αέρα. Πονηρά σκεπτόμενοι μετά τον πόλεμο, αφού όλη η Ευρώπη ήταν ετοιμοπόλεμη, η έδρα της συμμαχίας  στις Βρυξέλλες – μικρή χώρα όπως η Δήλος – και τον Ο.Η.Ε.  στην ουδέτερη και άοσμη Ελβετία. ’Στην συνέχεια εγκλωβίζουν τους «ελεύθερους – συμμάχους»  στον ψυχρό πόλεμο αποκλείοντάς τους από τις πηγές ενέργειας της Κασπίας — Ευρασίας. Κατόπιν, εφαρμόζοντας τη στρατηγική της εξουθένωσης, αδυνατίζουν την Ευρώπη στρατιωτικά, και τους μετατρέπουν σε «υπηκόους – συμμάχους». Στο τέλος μεταφέρουν και τις έδρες του ΝΑΤΟ και του Ο.Η.Ε.  στις Η.Π.Α. και κόβουν έτσι και το δεύτερο συστατικό και μένει σκέτο το «υπήκοοι». Πως εξηγείται αλλιώς η τυφλή υπακοή  στις ορέξεις – διαταγές της;

Σήμερα, μετά το τέλος του Σοβιετικού συνασπισμού ως αντίπαλου δέους – πρόσχημα της επικράτησης της ιμπεριαλιστική πολιτικής τους, μένοντας απέρειστοι από προσχήματα, εφευρίσκουν αυτό το εξάμβλωμα της ιμπεριαλιστικής τους σκέψης, την «παγκοσμιοποίηση». Φυσικά φρόντισαν τα δέοντα προ πολλού. Διείσδυσαν επιτυχώς και μεθοδευμένα με τη δύναμη του πλούτου (δολάριο) μέσω των λεγόμενων πολυεθνικών εταιρειών σ’ όλο το οικονομικό γίγνεσθαι της Ευρώπης. Έτσι νομιμοποιούν την παρουσία της πολιτικής τους, ακόμη και σε απόπειρα οποιασδήποτε ανεξάρτητης σκέψης. Έχουν φτάσει σε τέτοια ύβρη και αλαζονεία από τη δύναμη της ισχύος των, που η διπλωματία τους ασκείται σε επίπεδο Πατρός-τέκνων. Δηλώνουν τίποτε άλλο τα μαγουλοπιασίματα υπουργών εξωτερικών, των υπηκόων κρατών; 5-6 άνθρωποι ύαινες κατέχουν ως υαινοαργυραμοιβοί το μισό πλούτο της υφηλίου. Σε όλα τα κράτη υπηκόους έχουν φροντίσει να  «ηγούνται» υπάλληλοί τους εξωνημένοι, όργανα της απίστευτης βουλιμίας των να πνίγουν κάθε ελεύθερη και ανεξάρτητη φωνή και βούληση. Νικημένοι από την ποταπή ανθρώπινη πλεονεξία, «ως δυσέρωτες των αιεί απόντων» (Θουκ. 6.13) δεν διστάζουν να αιματοκυλούν την ανθρωπότητα προκειμένου να κατέχουν την ηγεμονία.

Σήμερα οι ευρωπαϊκοί λαοί μην περιμένοντας τίποτα από τις πουλημένες ηγεσίες τους στον καναπέ της Ουάσικτον, πρέπει να αφυπνιστούν και να αντιδράσουν. Πρέπει να επαναφέρουν στο κέντρο της παιδείας των, τον δίκαιο και ελεύθερο άνθρωπο, τον ελληνικό άνθρωπο όπως μας τον έδωσε η σκέψη του 5ου αιώνα, αν θέλουμε το μέλλον δικό μας και όχι των 5-6 υαινών. Η Ευρώπη πρέπει ν’ αποφασίσει μια από τις δύο διεξόδους. Ή ανεξάρτητη ομοσπονδία από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό, αυτάρκης, αυτοδύναμη και συνεπώς ανεξάρτητη, ή υπήκοος ως μία ακόμη πολιτεία των υαινοαργυραμοιβών της Αμερικής. Οποιαδήποτε άλλη λύση οδηγεί  στην ταύτισή της με τη Μήλο του 416 π.Χ., αργά ή γρήγορα. Η ισχύς σέβεται μόνο την ισχύ. Αποτελεί νομοτέλεια φυσική. «Εκ πολέμοu μεν γαρ ειρήνη μάλλον βεβαιούται». (Θουκ. Α. 12,4).

Δράμα 28-9-2014