Ο τρόπος με τον οποίο ριχτήκαμε όλοι μαζί στο κενό του τάφου και στην άγνωστη ταυτότητα του νεκρού δείχνει πως είμαστε μια κοινωνία που ψάχνει αγωνιωδώς τρόπους για να ξεφύγει από την κατεστημένη ανία της συνύπαρξής μας.
Επιτέλους, ας μας συμβεί κάτι, ας συμβεί κάτι διαφορετικό που να μας αφορά όλους, ας βρούμε έναν ήρωα ανάμεσά μας κι ας είναι και πεθαμένος εδώ και είκοσι αιώνες, και ας μην έχει μείνει ούτε θρύμμα από τα οστά του.
Η ελληνική κοινωνία είναι κουρασμένη – πιο κουρασμένη πάντως από τους πολιτικούς της, που κλαίγονται για την κούρασή τους.
Είναι κουρασμένη όχι μόνον γιατί είναι υποχρεωμένη να σηκώνει στην καθημερινότητά της το βάρος ενός ασήκωτου χρέους.
Είναι κουρασμένη από τον ίδιο της τον εαυτό: σαν να το έχουμε πάρει απόφαση πως δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από δω μέσα, πως δεν πρόκειται ποτέ να φτιάξουμε κάτι αξιοθαύμαστο, ακόμη και αν είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα το θαυμάζουμε.
Και γι’ αυτό γυρίζουμε στα ίδια και στα ίδια, στο εύκολο μεγαλείο του Αλέξανδρου, σ’ ένα θαυμασμό που δεν μας κοστίζει τίποτε γιατί δεν επενδύσαμε τίποτε για να τον κατακτήσουμε.
Δεν μπορούμε να φτιάξουμε τους δικούς μας ήρωες και ξαναγυρνάμε πίσω στους ήρωες της παιδικής μας ηλικίας, σαν κακοφορμισμένοι έφηβοι.
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου