Ένα πουλί πετάει ψηλά και σκέφτεται την ανθρώπινη ύπαρξη.

Tης Μαρίας Dawkinson

 Παραφράζοντας τον τίτλο του Άντερσον και χρησιμοποιώντας την οπτική του πετούμενου θέλω να δω με τα μάτια του τι βλέπει κάποιος από ψηλά, πολύ ψηλά, πέρα από τα χαραγμένα σύνορα και τις εθνικές οπτικές με τις προδιαγεγραμμένες και ελεγχόμενου φάσματος αντιλήψεις. Κι αυτό που βλέπω είναι ένας όμορφος πλανήτης, με θάλασσες και πολυποίκιλες στεριές, γόνιμες και στείρες, πράσινες και φιλικές, πετρώδεις, περήφανες και άγριες και  δισεκατομμύρια ανθρώπινες κουκίδες που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Ο πλανήτης είναι όμορφος αλλά αυτό που του συμβαίνει λόγω του ανθρώπινου είδους που τον μαστίζει είναι πολύ άσχημο.  (αν έχεις αρχίσει να διαβάζεις αυτό το κείμενο για οικονομικές και πολιτικές παρατηρήσεις, σε αυτό το σημείο αλλάζεις url).
Δε θα σταθώ όμως στη βία που υφίσταται ο πλανήτης από τον Homo Sapiens, τα σκουπίδια που παράγει η εξοχότης του, την τοξικότητα τους που καταστρέφει τον βιότοπο, το βιασμό που επιβάλλει ως αυτόκλητος άρχων στη φύση για την εξόρυξη των ενεργειακών του πόρων. Ο πλανήτης έχει περάσει από πολύ πιο δύσκολες φάσεις και έχει ανανήψει επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό του. Η Γη θα τα καταφέρει και μετά από εμάς. Θα σταθώ μόνο στο πρόσκαιρο ανθρώπινο είδος και την αυτοκαταστροφική ορμή του, που συνιστά από μόνη της υλικό για σοβαρή μελέτη σε πιθανά εξvπλανητικά φόρουμ σημαντικά πιο νοήμονων όντων του συμπαντικού γίγνεσθαι.
Ως πουλί, βλέπω παντού ανθρώπους να καταδιώκουν και να καταστέλλουν ανθρώπους με ένοπλη βία. Όποιος έχει το καλύτερο όπλο είναι ο νικητής. Αν το όπλο δε είναι ζωσμένα κορμιά με εκρηκτικά, ακόμα καλύτερα. Αστάθμητα τα αποτελέσματα και εντελώς απροστάτευτοι και ανυποψίαστοι οι στόχοι. Οι άνθρωποι ως οργανισμοί πολλαπλασιάζονται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και το αποτέλεσμα είναι θάνατος λόγω πείνας και αποκλεισμό από τους αυστηρά ελεγχόμενους πόρους από κάποιους λίγους που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την κερδοφορία τους. Πέρα όμως από την αναλγησία και την έλλειψη ενσυναίσθησης (τι ειν’ τούτο), το ανθρώπινο είδος είναι βαθιά εκδικητικό, επιθετικό και αδίστακτο. Έχει επινοήσει το χρήμα ως αυτοπροσδιορισμό δύναμης και επιβάλλεται με αυτό και για αυτό ως τελικό σκοπό. Μέσο επιβολής του είναι τα όπλα που παράγει το χρήμα και η εξουσία που του εξασφαλίζει και πάλι το χρήμα. 
Από ψηλά, οι άνθρωποι είναι πολύ αναλώσιμοι για τους ανθρώπους, όσο και τα άλλα ζώα του πλανητικού βιότοπου, εξ’ άλλου. Η λογική που έδωσε στο ανθρώπινο είδος απλόχερα η εξελικτική πορεία εκατομμυρίων ετών δε φαίνεται να βοηθά σε τίποτα. Τραγική ειρωνεία. Το μεγαλύτερο επίτευγμα κατέληξε να εξυπηρετεί μόνο την ποίηση και τους λοιπούς παρίες των κοινωνιών, τους οποίους κανείς δεν ακούει. Σε ένα ουτοπικό σενάριο, η λογική θα ήταν μέσο τόσο  για τη βελτίωση της επιβίωσης όσο και για την εποικοδομητική τεχνολογική εξέλιξης του είδους. Τώρα, η τεχνολογία έχει τον πρώτο ρόλο στην αποξένωση, την απαλλοτρίωση της ουσιαστικής ανθρώπινης επικοινωνίας και την καταστροφή μέσω των videogames (στην πιο ήπια αποδεκτή και εμπορική της μορφή).
Μεγάλο χάλι η εικόνα της ανθρώπινης ύπαρξης, φίλε αναγνώστη.
Αλληλοσκοτώνονται οι άνθρωποι για ένα κομμάτι ψωμί, ένα iphone, ένα εγώ που μισεί αδυσώπητα ένα εσύ, μια εξουσιαστική τάση με αυταπάτες ανωτερότητας και  μια προσχηματική ιδεολογία. Αμερικάνοι που αλληλοσκοτώνονται με τα όπλα μιας πολύ εύρωστης και κραταιάς βιομηχανίας, χωρισμένοι σε ρεπουμπλικανούς και δημοκρατικούς πιασμένοι σε λαβή ακινησίας. Άσπροι που εξοντώνουν μαύρους, μελαμψοί που αποκεφαλίζουν άσπρους για ιστορική εκδίκηση, μουσουλμάνοι που εκδικούνται χριστιανούς, επεκτατικοί που πνίγουν κατακτημένους με drones, δυνατούς που εκμηδενίζουν πεινασμένους άοπλους, Ρώσοι που επιβεβαιώνουν το δήθεν μεγαλείο τους καταπιέζοντας ανήμπορους σε γκρίζες ζώνες, Κινέζοι που κάνουν μια από τα ίδια, Ευρωπαίοι που αυτοκαταστρέφονται με το πρόσχημα ενός αδιαμφισβήτητου κατά κάποιους Χαγιεκιανού μοντέλου και ούτω καθ’ εξής. Και στο φινάλε, όλοι αυτοί μαζί καταπιέζοντας  και βιαιοπραγώντας σε βάρος του πιο ευάλωτου μέλους της ανθρώπινης κοινωνίας, του αδύναμο φύλο και των παιδιών (ας γελάσουμε τώρα όλοι μαζί, ελέω τεστοστερόνης).
Ως πουλί λυπάμαι τους ανθρώπους και την κατάντια τους. Ως άνθρωπος όμως, πλέον φοβάμαι τους ανθρώπους, κάθε μέρα και περισσότερο.