Στη γιορτή της Δημοκρατίας

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το ανέκδοτο είναι παλιό, όμως θυμίζει πολύ έντονα κάτι απ’ αυτό που ζούμε τώρα. Είναι εκείνο με τον νεαρό πάστορα, ο οποίος έχει πολύ τρακ πριν ανέβει στον άμβωνα για το πρώτο κήρυγμα της σταδιοδρομίας του. Ο γέρος πάστορας τον οποίον πρόκειται να διαδεχθεί τον συμβουλεύει να πιει ένα ποτηράκι κονιάκ για να χαλαρώσει. Το κήρυγμα έχει μεγάλη επιτυχία, το χριστεπώνυμον πλήρωμα καταχειροκροτεί τον νέο πνευματικό του ταγό, ο οποίος, όλος αγωνία, ρωτάει τον παλαιότερο πώς τα πήγε. Εκείνος τον καθησυχάζει, λέγοντάς του πως τα πήγε πολύ καλά, τον παροτρύνει όμως την επόμενη φορά να διορθώσει μερικές λεπτομέρειες που του ξέφυγαν. Πρώτον, του υπενθυμίζει ότι του πρότεινε να πιει ένα ποτήρι κονιάκ και όχι ολόκληρο το μπουκάλι. Δεύτερον, του επισημαίνει ότι ο Κύριος δεν (...) τον Σατανά αλλά τον νίκησε. Τρίτον, του λέει ότι το σωστό είναι το κήρυγμα να κλείνει με τη λέξη «αμήν» και όχι με το «ολέ». Και, τέταρτον, τον συμβουλεύει ότι είναι καλύτερο να μην κατεβαίνει από τον άμβωνα κάνοντας γλίστρα στην κουπαστή, αλλά από τα σκαλάκια. Κατά τα άλλα τα πήγε μια χαρά και το κοινό των πιστών το ευχαριστήθηκε. Με δύο λόγια όλα καλά, και συμφωνώ πως οι εκλογές είναι η γιορτή της Δημοκρατίας, η οποία ως γνωστόν δεν έχει αδιέξοδα, όμως πολλά κρίνονται από τον τρόπο με τον οποίον ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται την έννοια «γιορτή» και κατ’ επέκταση τις εκλογές και τη δημοκρατία.
Χθες πήραμε μια γεύση από τον τρόπο με τον οποίο γιορτάζουν οι προφυλακισμένοι της Χ.Α. Βρίζουν και απειλούν όποιον δεν μοιράζεται τις ευγενείς απόψεις τους, διότι είναι μάλλον προφανές, δεν το κρύβουν άλλωστε, πως το ποτό που πίνουν στο γλέντι της δημοκρατίας τούς χτυπάει στο κεφάλι. Το θέαμά τους είναι ικανό να σβήσει και τις τελευταίες ρανίδες πίστης στο μέλλον του ανθρώπινου πολιτισμού, όμως ας συμφωνήσουμε πως οι παραδόσεις του πανάρχαιου λαού μας μάς έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Αν δεν τα σπάσεις και δεν τρακάρεις μόλις ξέφυγες από το αλκοτέστ δεν καταλαβαίνεις διασκέδαση. Το ξέρουμε δα πως για πολλούς από εμάς η έννοια διασκέδαση ταυτίζεται με το δικαίωμα όσων διασκεδάζουν να ασχημονούν κατά των υπολοίπων. Η Χρυσή Αυγή είναι πρόβλημα ούτως ή άλλως, είτε η δημοκρατία γιορτάζει είτε απλώς τη βγάζει.
Χθες, όμως, ιδιαιτέρως με προβλημάτισε η διάχυτη ευφορία που προκάλεσε το άγγελμα της γιορτής στις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του αυτοαποκαλούμενου αντιμνημονιακού τόξου, η αυταρέσκεια με την οποία εμφανίζονται να διεκδικούν το πρώτο τραπέζι πίστα, η βεβαιότητα πως τα νταούλια και οι ζουρνάδες θα βαρούν και οι πανηγυριστές θα γλεντάνε μέχρι πρωίας. Θα μου πείτε οι ελληνικές κωμωδίες τέλειωναν πάντα στην εκκλησία ή στα μπουζούκια, ενίοτε και στα δύο, οπότε γιατί η δική μας να έχει διαφορετικό τέλος; Αυτά ξέρουμε κι αυτά κάνουμε. Πριν από μια δεκαετία στόχος της επιτυχίας ήταν να μπορείς να γλεντάς στα σκυλάδικα χωρίς να μετράς τα έξοδα και τώρα, ελλείψει ρευστού, οι επιτυχημένοι γλεντούν στις εκλογές.
Αν μη τι άλλο, ύστερα από πέντε χρόνια ομολογημένης κρίσης, και μετά από τόσες κυβερνήσεις που ήρθαν και παρήλθαν, θα έλεγε κανείς πως αυτό το ελάχιστο θα είχαμε μάθει, να παίρνουμε τις αποστάσεις μας από τις προσδοκίες που δημιουργεί η πολιτική αλλαγή. Ας μην ξεχνάμε πως ό,τι κι αν γίνει, επανάσταση δεν πρόκειται να γίνει. Αυτοί που την επαγγέλλονται θα κριθούν ως επαγγελματίες της δημοκρατίας, ή ως ερασιτέχνες. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις: ο θόρυβος απ’ τα πολλά «ολέ» απλώς προσπαθεί να κρύψει την πραγματικότητα μιας κατάκοπης κοινωνίας, η οποία έχει αποδείξει πως δεν αντέχει τις συγκρούσεις, γιατί προσθέτουν ανασφάλεια στην ήδη καλπάζουσα ανασφάλεια που τη διακατέχει.

http://www.kathimerini.gr