Χιούμορ, ευφυΐα και υγεία

Η ευφυΐα ενός ανθρώπου μετριέται με τη δόση

του χιούμορ που είναι ικανός να χρησιμοποιήσει.

Φ. Νίτσε

Ο Νίτσε μίλησε επανειλημμένα για τη σπουδαιότητα του χιούμορ, το οποίο έβλεπε σαν σανίδα σωτηρίας από τις πίκρες που μας φέρνει η ζωή. «Ο άνθρωπος σε όλο τον κόσμο υποφέρει τρομερά τόσο που αναγκάσθηκε να επινοήσει το γέλιο».

Κι έφτασε ακόμα και να αμφισβητήσει κάθε διαβεβαίωση που παρουσιαζόταν ενδεδυμένη με υπερβολική σοβαρότητα: «Θα έπρεπε να ονομάζουμε ψεύτικη κάθε αλήθεια που δεν συνοδεύεται τουλάχιστον από ένα χαμόγελο».

Ας δούμε και τα θεραπευτικά οφέλη του γέλιου, όπως διατείνεται η ιατρική:

v     Ενεργεί σαν αναισθητικό κατά του πόνου.

v     Βελτιώνει το κυκλοφορικό σύστημα και ρυθμίζει την πίεση του αίματος.

v     Είναι αεροβική άσκηση: 5 λεπτά γέλιου ισοδυναμούν με 45 λεπτά ελαφριάς άσκησης.

v     Αποφορτίζει τα όργανα.

v     Ενισχύει τις άμυνες και προλαβαίνει ασθένειες.

v     Μειώνει το στρες και την κόπωση.

v     Απελευθερώνει ενδορφίνες: ορμόνες της ευτυχίας.

v     Προκαλεί μυϊκή χαλάρωση και ευεξία.

v     Βοηθάει ώστε τα προβλήματα να απαλύνονται.

Άλλαν Πέρσυ, Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας 

(Εκδόσεις Πατάκη, 2009, σ. 117-118)

 

http://axia-logou.blogspot.gr/

05/07/1964 Παρουσιάζεται το Σχέδιο Άτσεσον για τη λύση του Κυπριακού…

Το 1964, μεσουσών των ταραχών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον αναθέτει στον πρώην Υπουργό Εξωτερικών Ντην Άτσεσον να μεσολαβήσει για την εξεύρεση λύσης. Ο Άτσεσον καταστρώνει δύο σχέδια[94], τα οποία όμως τελικά απορρίπτονται από τα εμπλεκόμενα μέρη. Βάση και των δύο σχεδίων ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα έναντι ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία.
Το πρώτο σχέδιο προέβλεπε παραχώρηση στην Τουρκία της χερσονήσου της Καρπασίας για τη δημιουργία κυρίαρχης στρατιωτικής βάσης. Με τον τρόπο αυτόν εξασφαλιζόταν ότι δε θα χρησιμοποιηθεί η Κύπρος ως εφαλτήριο για επίθεση εναντίον της από τους Έλληνες. Παράλληλα θα παραχωρούνταν προνόμια αυτοδιοίκησης σε ορισμένες περιοχές στους Τουρκοκύπριους. Το σχέδιο αυτό απέρριψε ο Μακάριος, θεωρώντας το διχοτόμηση και εμμένοντας στην άνευ όρων Ένωση, ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν πρόθυμος να το συζητήσει.

Το δεύτερο σχέδιο προέβλεπε απλή εκμίσθωση της Καρπασίας στην Τουρκία και παραχώρηση του Καστελλόριζου από την Ελλάδα στην Τουρκία. Και αυτό το σχέδιο το απέρριψε ο Μακάριος, ενώ στη συνέχεια το απέρριψε και η Τουρκία, η οποία συζητούσε μόνο παραχώρηση κυρίαρχης βάσης ως αντάλλαγμα. Το Σχέδιο Άτσεσον έμεινε έτσι στην ιστορία για άλλους ως μεγάλη χαμένη ευκαιρία για το Κυπριακό, ενώ για άλλους ως πρώτη αποτυχημένη απόπειρα διχοτόμησης της Κύπρου.

 http://el.wikipedia.org/

Το Σχέδιο Άτσεσον

ἀπὸ τὸν/τὴν Γιάννης Φαίλτωρ

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Αμερικανού ιστορικού H. W. Brands The Wages of Globalism: Lyndon Johnson and the Limits of American Power (1995). Η απόδοση είναι δική μου

Οι συνομιλίες της Γενεύης ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1964. Και μόνο η διεξαγωγή διαπραγματεύσεων φαινόταν καλό σημάδι. «Βάζουμε λεφτά στην τράπεζα κάθε εβδομάδα που περνά χωρίς να γίνονται σοβαρές μάχες στο νησί» είπε ο Ball στον Johnson στο τέλος του μηνός. Ο Acheson, ο οποίος διαπραγματευόταν εναλλάξ με τους Έλληνες και τους Τούρκους, επινόησε ένα σχέδιο το οποίο θα εξαφάνιζε το Κυπριακό πρόβλημα εξαφανίζοντας την Κύπρο. Το πρώτο σχέδιο του Acheson προέβλεπε ότι η Κύπρος ως ανεξάρτητο κράτος θα εξαφανιζόταν και θα διαμοιραζόταν μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Η Ελλάδα η Ελλάδα θα έπαιρνε ένα τμήμα του νησιού χονδρικά ανάλογο του πληθυσμού των ελληνοκυπρίων. Η Τουρκία θα έπαιρνε το υπόλοιπο. Επειδή ο διαμελισμός δε διαχώριζε ξεκάθαρα Ελληνικές και Τουρκικές κοινότητες, το σχέδιο περιελάμβανε ένα λεπτομερές σχεδιάγραμμα εγγυήσεων των μειονοτήτων. Από αυτά το πλέον αξιοσημείωτο ήταν η πρόβλεψη παροχής στην Τουρκία του δικαιώματος εγκατάστασης μια στρατιωτικής βάσης στην τουρκική ζώνη, για να προστατεύει δήθεν τις προσβάσεις στην Τουρκία αλλά για να λειτουργεί επίσης ως υπενθύμιση του αδιάκοπου ενδιαφέροντός της για την κατάσταση των Τούρκων στον ελληνικό τομέα. Η αμερικανική βοήθεια θα αποτελούσε εγγύηση της συμφωνίας. [NSC meeting notes, 7/28/64, box I, NSC meetings file; "Summary of Acheson Plans I and II," box 16, NSC history file.]

Δυστυχώς, οι ελπίδες της κυβέρνησης Johnson δεν ευοδώθηκαν αφού η Ελληνική κυβέρνηση απέρριψε το σχέδιο Acheson αμέσως, ονομάζοντάς το άρνηση του δικαιώματος του Κυπριακού λαού – εννοώντας η Αθήνα την Ελληνοκυπριακή μειοψηφία. Η αμερικανική κυβέρνηση εννόησε ως ολοσχερή κυνισμό την απάντηση αυτή. «Οι Έλληνες ξέρουν ότι ο χρόνος είναι με το μέρος τους» είπε ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας McGeorge Bundy στον Johnson. «Λογαριάζουν ότι το χειρότερο που θα μπορούσαν να πάθουν είναι μια διαμάχη στα Ηνωμένα Έθνη η οποία θα κατέληγε σε μια ευλογία υπέρ της αυτοδιάθεσης, κάτι που θα οδηγούσε στην Ένωση.» Το γεγονός ότι και ο Μακάριος απέρριψε το σχέδιο Acheson, συνέβαλε στην απόρριψη εκ μέρους των Αθηνών, αφού το σχέδιο θα έπρεπε να επιβληθεί ενάντια στην άρνηση του εκπροσώπου της κοινότητας την οποία είχε πολιτικά υποσχεθεί να προστατεύει η Ελληνική κυβέρνηση. (Η άρνηση του Μακάριου σε οτιδήποτε μπορεί να αποδεχόταν η Τουρκία ήταν ο λόγος για τον οποίο η Washington δεν τον συμπεριέλαβε στις διαπραγματεύσεις) [Bundy to Johnson, 7/7/64, box 2, Memos to the president file.]

Ενώ ο Acheson εργαζόταν για την αναθεώρηση του σχεδίου του, αναζωπυρώθηκε η ένταση στο νησί σε επίπεδα πολέμου. Για κάποιο χρονικό διάστημα, μεγάλος αριθμός των Ελλήνων, πολλοί με στρατιωτικό υπόβαθρο, είχαν εισέλθει στην Κύπρο. Η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να εξηγήσει ότι αυτά ήταν απλοί Ελληνοκύπριοι που είχε υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό και είτε συνταξιοδοτούνταν ή εγκατέλειπαν στην πατρίδα τους. Η Αθήνα αρνήθηκε οποιαδήποτε διείσδυση του ελληνικού στρατιωτικού προσωπικού. Ωστόσο, ένας Έλληνας στρατηγός που υπηρετούσε στο ΝΑΤΟ παραδέχθηκε στον αμερικανό πρέσβη στο Παρίσι, ότι αυτά τα άτομα θα μπορούσε να αποτελέσουν ένα μόνιμο προσωπικό για την εκπαίδευση του στρατού της Κύπρου. Ο Έλληνας αξιωματικός, ενώ αρνήθηκε οποιαδήποτε αποστολή όπλων από την ελληνική κυβέρνηση στην Κύπρο,  παραδέχτηκε ότι γινόταν εκτεταμένο λαθρεμπόριο όπλων. [ Durbrow to DOS, 8/8/64, box 16, NSC history file.]

Ενθαρρυμένοι από αυτή την υποστήριξη, οι Ελληνοκύπριοι άτακτοι ενέτειναν τις επιθέσεις σε χωριά Τουρκοκυπρίων. Η Τουρκία απάντησε με αεροπορικές επιδρομές στις ελληνικές κοινότητες της Κύπρου. Ο Μακάριος επέλεξε να εμφανιστεί ανήμπορος σε σχέση με τις διεξαγόμενες μάχες. “Τι μπορώ να κάνω;” ρώτησε τον Taylor Belcher, το Αμερικανό πρέσβης στη Λευκωσία. Ο Belcher γνώριζε καλύτερα το Μακάριο. Ο πρέσβης σκέφτηκε ότι ο αρχιεπίσκοπος είχε εμπλακεί σε μια υπολογισμένη προσπάθεια ώστε να αναγκάσει τις ΗΠΑ να περιορίσουν εκ νέου την Τουρκία, ενώ οι Ελληνοκύπριοι θα έκαναν την Κύπρο αφόρητη για τους Τουρκοκύπριους.

Ο Belcher εκτίμησε την εξυπνάδα της στρατηγικής του Μακαρίου, αφού ο πρεσβευτής σκέφτηκε  ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κάνουν ό, τι ήθελε ο Μακάριος. Ο Belcher κατάλαβε το κόστος που συνεπαγόταν αυτή η στάση. «Αν οι ΗΠΑ σταματήσουν με επιτυχία τους Τούρκους σε αυτή την περίπτωση …» είπε, «εμείς πλέον θα θεωρηθούμε υπεύθυνοι για τον έλεγχο των Τούρκων και ότι υποκείμεθα σε αυτό το είδος εκβιασμού.» Λαμβάνοντας υπόψη όμως το διακύβευμα, η αμερικανική κυβέρνηση δεν είχε άλλη επιλογή. «Πιστεύω ότι πρέπει να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να επιτύχομε τουλάχιστον μια προσωρινή παύση των βομβαρδισμών, προκειμένου να μην δημιουργηθεί ένα ολοκαύτωμα στο νησί και τις επακόλουθες συνέπειές του για τις συμμαχίες μας, όχι μόνο στην περιοχή αλλά και αλλού» [ Belcher to DOS, 8/9/64, ibid.] 

Από την Άγκυρα υπήρχαν ενδείξεις ότι η Τουρκία δεν μπορούσε αυτή τη φορά να υποχωρήσει. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δεν έκανε καμία προσπάθεια να κρύψει τον ρόλο της κυβέρνησής του στον βομβαρδισμό των ελληνικών πόλεων της Κύπρου. Η κυβέρνηση, είπε στον Αμερικανό πρέσβη Raymond Hare, ακούγοντας τη «δραματική έκκληση για βοήθεια» από τους Τουρκοκύπριους, δεν θα μπορούσε να τους επιτρέψει να καταστραφούν από τους Έλληνες. Η Τουρκία είχε συνεργαστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η δολοφονίες συνεχίζονται. Κάθε άλλο μέσο είχε εξαντληθεί. Τίποτα δεν παρέμεινε εκτός από τη χρήση βίας. Η Τουρκία δεν θέλει τον πόλεμο. Ενεργούσε μόνο υπό τον «αναπόφευκτο καταναγκασμό.» [ Hare to DOS, 8/9/64, ibid.]

Όταν οι εκθέσεις αυτές έφτασαν στο Λευκό Οίκο, ο Johnson απάντησε με πανομοιότυπες επιστολές προς τους Ινονού, Παπανδρέου, και  Μακάριο, καλώντας για «τη μεγαλύτερη δυνατή αυτοσυγκράτηση σε αυτή την κρίσιμη στιγμή.» Ο Πρόεδρος πρόσθεσε: «Αν επιτραπεί η συνέχιση της σύγκρουσης θα δημιουργηθεί ο επικείμενος κίνδυνος μιας εκτεταμένης αιματοχυσίας, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας της ζωής πολλών αθώων ανθρώπων, για τους οποίους δεν υπάρχει πολιτικός ο οποίος θα ήθελε να φέρει την ευθύνη.» [Johnson to Inonu, Papandreou, and Makarios, 8/9/64, ibid.]

Γνωρίζοντας ότι τα λόγια είναι τζάμπα στην ανατολική Μεσόγειο, ο Johnson ήταν έτοιμος να συμπληρώσει την προειδοποίηση του με πιο συγκεκριμένα μέτρα. Από τον Ιούνιο Αμερικανοί πράκτορες στην περιοχή της Κύπρου παρακολουθούσαν εκ του σύνεγγυς τις δραστηριότητες του στρατηγού Γεώργιου Γρίβα,  ήρωα της κυπριακής εξέγερσης ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία και διοικητή της ΕΟΚΑ. Ο Γρίβας και ο Μακάριος είχαν αντιπαλότητα για πολύ καιρό, εν μέρει για προσωπικούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί ο Γρίβας ήταν υπέρ της Ένωσης, ενώ στο Μακάριο άρεσε η ιδέα του να είναι πρόεδρος μιας ανεξάρτητης δημοκρατίας. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1964 η Ουάσινγκτον έλαβε το μήνυμα ότι η αντιπαλότητα Γρίβα-Μακάριου συνεχιζόταν αμείωτη. Αν και ο Γρίβας δεν ήταν πιο φιλοαμερικανός από τον Μακάριο, εμφανίστηκε πιο προβλέψιμος – σύμφωνα με τον Ball,  «πιο εύκολος να συνεργαστεί κανείς.» Μέσω του συνεργάτη του Γρίβα, Σωκράτη Ηλιάδη, η κυβέρνηση Johnson έμαθε ότι ο Γρίβας είχε επινοήσει ένα σχέδιο για την ανατροπή του Μακαρίου και την προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα, με σημαντική όμως προϋπόθεση την εξασφάλιση αποζημίωσης για τους Τουρκοκύπριους που θα επέλεγαν να φύγουν από τη νέα επαρχία της Ελλάδας και νομικής προστασίας για εκείνους που θα επιθυμούσαν να μείνουν. Η Washington κατέστησε γνωστό στο Γρίβα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν διάκεινται αρνητικά για το σχέδιό του. [Ball, Past Has Another Pattern, 357.]

Ίσως ο Μακάριος να οσμίστηκε στο αέρα την αμερικανική υποστήριξης στο Γρίβα. Ίσως αυτό να ήταν το νόημά της. Ίσως η έκκληση του Johnson για την ειρήνη είχε αποτέλεσμα. Ίσως η Αθήνα ανησύχησε από το αυξανόμενο σοβιετικό ενδιαφέρον για την Κύπρο. Από οποιονδήποτε  συνδυασμός των παραπάνω αιτιών, ο Μακάριος επέλεξε να πειστεί από την έκκληση των Ηνωμένων Εθνών για κατάπαυση του πυρός. Όταν η Τουρκία εντάχθηκε στην εκεχειρία, η κρίση του Αυγούστου τελείωσε.

Αν και ο κίνδυνος του πολέμου είχε υποχωρήσει κάπως, η κυβέρνηση Johnson αναγνώρισε ότι χωρίς μια πραγματική λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, μια άλλη κρίση θα μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Αμερικανοί αξιωματούχοι κατηγόρησαν τον Μακάριο για εγκληματική αδιαλλαξία, αλλά έκριναν τους Έλληνες σχεδόν εξίσου ένοχους. Ο Ball εκτίμησε ότι ο Παπανδρέου ήταν «απελπιστικά αδύναμος.» Ο Ball συνέχισε, «Ήξερε πώς να αντιταχθεί, αλλά δεν είχε ούτε γούστο, ούτε το ταλέντο για να αναλάβει θετική δράση.» Επικαλούμενος την ανάγκη αλλά και την απουσία ελληνικής αποφασιστικότητας  που θα ανάγκαζε το Μακάριο σε μια διευθέτηση,  ο Ball είπε στο Johnson, «Δεν μπορείτε να κρεμάσετε μια πίτα κρέμας σε έναν γάντζο.» [ Ball, Past Has Another Pattern, 349; NSC meeting notes, 8/25/64, box I, NSC meetings file]

Ο Acheson, βράζοντας από θυμό για τη χαμένη ευκαιρία ειρήνευσης, συνόψισε την αμερικανική άποψη. Γράφοντας στον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αίγυπτο, της οποίας ο πρόεδρος Νάσερ εκμεταλλεύτηκε τα προβλήματα στην Κύπρος για μερικά “τσιμπήματα” στη μύτη του ΝΑΤΟ – ο Acheson υποστήριξε:

«Ήρθαμε κοντά σε μια κατανόηση που μπορεί να έκοβε λίγο τα μουστάκια του Αρχιεπισκόπου και να έλυνε το βλακώδες πρόβλημα της Κύπρου, σε απογοήτευση και πικρία του κ. Nasser σας. Η αδυναμία μας ήταν η αδυναμία του Παπανδρέου, ενός φλύαρου, γέρου πολυλογά χωρίς εξουσία για αποφάσεις και χωρίς αποφασιστικότητα. Πρόδωσε τα σχέδιά μας σε κρίσιμες στιγμές στον Μακάριο, ο οποίος τον υπονόμευσε χρησιμοποιώντας τον ελληνικό τύπο και την αριστερά. Με λίγα χρήματα, τα οποία είχαμε, με την Ελληνική 7η Μεραχία στην Κύπρο, την οποια οι Έλληνεςδιέθεταν, και με κάποια συναίσθηση του σκοπού, η οποία δεν υπήρχε, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Οι Τούρκοι δεν θα μπορούσαν να ήταν ποτέ πιο πρόθυμοι να συνεργαστούν»[Acheson to Battle, 12/7/64 in David S. McLellan and David C. Acheson, eds., Among Friends: Personal Letters of Dean Acheson (New York, 1980), 284.]

Ο Johnson αισθάνθηκε τον ίδιο άσχημα, αν όχι περισσότερο. Ο πρόεδρος εκτόνωσε την ενόχληση του στον Έλληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτον. Όταν ο Έλληνας απεσταλμένος εξήγησε ότι  ακόμη και αν Παπανδρέου ενέκρινε τα αμερικανικά σχέδια, ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να υπερκεράσει το ελληνικό κοινοβούλιο και το σύνταγμα,  ο Johnson ξέσπασε: «Να πάει να γαμηθεί το  κοινοβούλιο και το σύνταγμα σας. Η Αμερική είναι ένας ελέφαντας. Η Κύπρος είναι ένας ψύλλος. Η Ελλάδα είναι ένας ψύλλος. Εάν οι δυό τους συνεχίσουν να τσιμπάνε τον ελέφαντα, αυτός μπορεί απλά να τους τσακίσει με την ουρά του. Να τους τσακίσει για τα καλά.» Ο Johnson προειδοποίησε: «Αν ο πρωθυπουργός σας συνεχίσει να μου μιλά για τη δημοκρατία, το κοινοβούλιο και το σύνταγμα, ο ίδιος, το κοινοβούλιο και το σύνταγμά του δεν θα διαρκέσουν πολύ καιρό.» Για να εξασφαλιστεί ότι ο πρωθυπουργός έλαβε το μήνυμα (και χρησιμοποιώντας ένα κλασικό του τέχνασμα, την προσποιητή δυσκολία να θυμάται ενοχλητικά άτομα), ο πρόεδρος κατέληξε στο συμπέρασμα, «Μην ξεχάσεις να πεις στο γέρο Παπα… πως τον λένε,  ό, τι σου είπα. Ακούς;» [Lawrence S. Winner, American Intervention in Greece, 1943-1949 (New York, 1982), 303.]

Ο Johnson διέθετε επαρκή αυτοέλεγχο ώστε να μην χρησιμοποιεί τέτοια άμεση γλώσσα, εκτός αν αυτή εξυπηρετούσε το σκοπό του. Σε αυτήν την περίπτωση, επιθυμούσε να καταστήσει σαφές στους Έλληνες ότι η αμερικανική υπομονή εξαντλούνταν γρήγορα. Την ίδια ώρα, η έκρηξη του προέδρου αντανακλούσε γνήσιο θυμό και απογοήτευση επειδή φαινόταν ότι τα τερτίπια της Ελληνικής πολιτικής υπερείχαν της Δυτικής και της Αμερικανικής ασφάλειας. Ο θυμός και η απογοήτευση ώθησε σχεδόν αμέσως τον Johnson να εγκρίνει μια επιχείρηση η οποία θα έλυνε το ζήτημα της Κύπρου μόνιμα ή τουλάχιστον τόσο μόνιμα όσο θα περίμενε κανείς από τα προβλήματα που αφορούσαν στην Ελλάδα και στην Τουρκία.

«Στην Κύπρο μια πράξη έληξε και η επόμενη δεν έχει αρχίσει ακόμη,” έγραψε ο Bundy στον  Johnson στο τέλος του Αυγούστου. «Στη Γενεύη η προσπάθεια του Acheson  έχει κλονιστεί προς το παρόν, αλλά ο George Ball και η παρέα του δεν έχουν ακόμη χαράξει την επόμενη πορεία.» Το επόμενο στάδιο ήταν μια απότομη αναχώρηση από τις διαπραγματεύσεις της Γενεύης. Όπως εξήγησαν ο Ball και o Acheson στις αρχές Σεπτεμβρίου, περαιτέρω συνομιλίες θα ήταν μια σπατάλη ενέργειας. Μόνο η αποφασιστική δράση θα έλυνε τα πάντα. Η δράση έπρεπε να γίνει γρήγορα. Τα γρυλλίσματα των Σοβιετικών φόβισαν τους Έλληνες και τους Τούρκους σε ένα κλίμα που ευνοούσε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση, αλλά ο τρόμος της Αθήνας είχε πείσει το Μακάριο ότι δεν μπορούσε πλέον να υπολογίζει στην ελληνική υποστήριξη, και κατά συνέπεια, ο αρχιεπίσκοπος έψαχνε με περισσότερο ζήλο τους Σοβιετικούς. Μια λύση στο πρόβλημα Κύπρος έπρεπε να υπάρξει «πριν από τη δημιουργία άξονα Μακαρίου-Μόσχας», όπως έθεσε το ζήτημα ο Robert Komer, συμφωνώντας με τους Ball και Acheson. Ο Komer πρόσθεσε: «Ο Μακάριος θα χρησιμοποιήσει κάθε τέχνασμα που διαθέτει, και οι Σοβιετικοί έχουν πλέον δεσμευθεί να κάνουν τουλάχιστον κάποια φασαρία.»

Ο Ball και ο Acheson πρότειναν το τρύπημα του εξανθήματος της Κύπρου με άμεση και ριζική χειρουργική επέμβαση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να κάνουν ένα νεύμα στους Τούρκους για να εισβάλουν στην Κύπρο και να καταλάβουν το τμήμα του νησιού, που τους παραχωρούσε το σχέδιο Acheson. Αν οι Τούρκοι μπορούσαν να κινηθούν αρκετά γρήγορα – και οι Ball και Acheson, ο οποίοι είχαν μεγάλο σεβασμό για την ανδρεία των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, πίστευαν ότι θα μπορούσαν – τότε θα κατάφερναν να οχυρωθούν πριν οι Έλληνες αναλάβουν δράση. Η Αθήνα δεν θα είχε τίποτα άλλο να κάνει από το να προσαρτήσει το άλλο τμήμα του νησιού. Ενώ ο Μακάριος προφανώς θα είχε αντίρρηση, με τη χώρα του υπ’ ατμόν, οι αντιρρήσεις του δε θα κρατούσαν για πολύ.

Το ενδιαφέρον του Johnson κεντρίστηκε. «Τι θα συμβεί με τους Τουρκοκύπριους στον ελληνικό τομέα»; ρώτησε. Ο Ball απάντησε ότι οι περισσότεροι θα μείνουν στο νησί. Αυτοί που θα ανησυχήσουν πραγματικά θα κινηθούν προς την τουρκική ζώνη, αλλά με το Κυπριακό πρόβλημα λυμένο, τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία θα είναι σχετικά ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα και το κίνητρο για τη συνέχιση της βίας μεταξύ των κοινοτήτων θα μειωθεί σημαντικά. «Θα υποστηρίξει η Αθήνα πραγματικά το σενάριο»; ρώτησε ο πρόεδρος. Ο Ball  πίστευε ότι θα το υποστήριζε. Τα στοιχεία ανέφεραν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για “άμεση Ένωση” σε περίπτωση τουρκικής εισβολής, εξήγησε ο Ball. «Τι θα γίνει με τις απώλειες κατά τη διάρκεια της επιχείρησης;» ρώτησε ο Johnson. Ο Acheson, ο οποίος προφανώς είχε θίξει το θέμα με τους ηγέτες της Τουρκίας, δήλωσε θα μπορούσαν να βασιστούν στο γεγονός ότι ο στρατός στην Άγκυρα θα μπορούσε να πραγματοποιήσει την επιχείρηση με τη συγκριτικά λιγότερη χρήση βίας. Ο Acheson πρόσθεσε ότι η εισβολή θα επέφερε ελάχιστη χρήση των αμερικανικών όπλων και τις «μη δημοφιλής διεθνώς», τακτικές αεροπορικές επιδρομές. Ο Ball παρατήρησε ότι, «Με λίγη τύχη η αιματοχυσία θα είναι περιορισμένη.»

Ο Johnson προβληματίστηκε για τη βρετανική αντίδραση. Η Κύπρος ανήκε στη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Τι θα σκεφτόταν το Λονδίνο για την εξαφάνιση ενός από τα μέλη της Κοινοπολιτείας; Ο Acheson είπε ότι είχε μιλήσει με τον R. A. Butler, τον υπουργό Εξωτερικών, και το Λόρδο Mountbatten, τον αρχηγό του επιτελείου, κατά την επιστροφή του από τη Γενεύη. Προφανώς δεν τους είπε τι είχε στο μυαλό του, και ως εκ τούτου θα μπορούσε να κάνει μόνο εικασίες ως προς την αντίδρασή τους. Ο Butler μπορεί να εκνευριστεί, πρόβλεψε Acheson, αλλά ο Mountbatten θα είναι “φιλικός”.  Ο Acheson δεν έβλεπε κανένα λόγο για τον οποίο, είτε η Τουρκία ή η Ελλάδα θα παρενέβαιναν στα δικαιώματα της βάσης των Βρετανών.

Ο Dean Rusk ρωτήθηκε για τους Ρώσους. Θα ανταποκρίνονταν επιθετικά στις εκκλήσεις του Μακαρίου για βοήθεια; Ο Ball δεν ήταν σίγουρος ότι  ο Μακάριος θα στρεφόταν στη Σοβιετική Ένωση. Ο υφυπουργός σκέφτηκε ακόμη και ο Μακάριος θα είχε πρόβλημα να προσκαλούσε τους Σοβιετικούς. Ήταν ένας ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος, πάνω από όλα, και εκείνοι ήταν άθεοι. Σε κάθε περίπτωση, οι Σοβιετικοί δεν θα παρενέβαιναν με ουσιαστικό τρόπο. Θα έκαναν σίγουρα διπλωματική φασαρία, αλλά τα πράγματα θα συνέβαιναν πολύ γρήγορα ώστε να αναμιχθούν με συγκεκριμένο τρόπο  και δεν θα διακινδύνευαν να προκαλέσουν ρήξη με το ΝΑΤΟ. Ο McGeorge Bundy ήθελε να μάθει πώς θα ξεκινούσε το τουρκικό χτύπημα. Ο  Acheson υποστήριξε ότι μια κανονική εναλλαγή των τουρκικών στρατευμάτων από την ηπειρωτική χώρα στο νησί, σε συμφωνία με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, θα παρείχε την κάλυψη για την έναρξη της εισβολής.

Ο Johnson ανακεφαλαίωσε την πρόταση των Ball – Acheson  καθώς ο ίδιος ζύγιζε την απόφαση. Οι δύο βετεράνοι διπλωμάτες πίστευαν ότι μια βίαιη λύση ήταν αναπόφευκτη. Αργά ή γρήγορα, οι Τούρκοι θα κινούντο και θα διχοτομούσαν το νησί. Το ουσιαστικό θέμα, τότε, ήταν το κατά πόσο η διχοτόμηση θα γινόταν ανεξέλεγκτα ή σύμφωνα με κάποιο σχέδιο. Η τελευταία εναλλακτική λύση επέτρεπε να διατηρηθούν σε χαμηλό αριθμό οι απώλειες  και να καθοδηγηθεί το αποτέλεσμα. «Ήταν αυτή μια καλή περίληψη της πρότασης;» ρώτησε ο Johnson ρώτησε. Ο Acheson είπε ότι ήταν. [ Bundy to Johnson, 8/25/64, box 2, Memos to the president file; Tuesday lunch notes, 9/8/64, box 18, NSF Bundy files; memo for record, 9/8/64, ibid.; Komer and Bundy to Johnson, 8/18/64, box I, NSC meetings file; Brands, "Cyprus Tangle."]

Η συνάντηση έκλεισε με τον Johnson να βρίσκεται ακόμα υπό σκέψη. Το σχέδιο είχε εμφανή θέλγητρα, αλλά εξίσου προφανείς κινδύνους. Αν δούλευε, θα έλυνε το πρόβλημα που είχε σχεδόν δύο φορές δημιουργήσει έναν ενδο-ΝΑΤΟικό πόλεμο και φαινόταν βέβαιο ότι θα το έπραττε εκ νέου. Θα τερμάτιζε την ανάγκη της κυβέρνησης να περπατήσει σε μια γραμμή που ανταγωνιζόταν την Αθήνα και την Άγκυρα. Θα διευκόλυνε την επιδιόρθωση του ρήγματος που απειλούσε να επιτρέψει τη σοβιετική διείσδυση στην ανατολική Μεσόγειο.

Από την άλλη πλευρά, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι εγγενώς απρόβλεπτες. Στον Johnson άρεσε να αναφέρει την έκπληξη που επιφύλαξαν οι Κινέζοι στο MacArthur στην Κορέα το 1950, ως ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο μπορεί συχνά να πάει στραβά ένας στρατιωτικός σχεδιασμός. Στην περίπτωση αυτή, ο πρόεδρος είχε λιγότερη εμπιστοσύνη από τους Ball και Acheson ότι από τη στιγμή μεγάλος αριθμός τουρκικών και ελληνικών στρατευμάτων θα αποβιβάζονταν στην Κύπρος δεν θα ξεκινούσε να πυροβολεί ο ένας τον άλλον. Θα μπορούσε εχθρότητα χιλιετιών να διατηρηθεί έτσι εύκολα υπό έλεγχο; Πώς οι Τούρκοι θα ξέρουν πού να σταματήσουν τη διχοτόμηση; Τι θα συνέβαινε αν φαίνονταν άπληστοι; Τι θα συνέβαινε με τον Μακάριο; Τι θα συνέβαινε διέρρεε στις ειδήσεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν συνωμοτήσει στην καταστροφή μιας ανεξάρτητης χώρας; Η όλη υπόθεση θύμιζε το χαστούκι της προσάρτησης της Σουδητίας το 1938 και τη διαίρεση της Πολωνίας το 1939.

Τελικά η εσωτερική πολιτική βάρυνε υπέρ της απόρριψης της πρότασης Ball – Acheson. Ο Johnson είχε στα χέρια του ήδη έναν πόλεμο στο Βιετνάμ. Είχε επίσης μπροστά τους τις επερχόμενες εκλογές σε λίγες εβδομάδες. Παρουσίαζε τον εαυτό του ως έναν υποψήφιο της ειρήνης. Η τρέχουσα περίοδος, σημείωσε, «δεν ήταν καλή εποχή για έναν καινούργιο πόλεμο» [Memo for record, 9/8/64, box 18, NSF Bundy files]

Ο Johnson αποφάσισε  ότι στη ζυγαριά οι κίνδυνοι και οι αβεβαιότητες ήταν πολύ μεγαλύτερες. Αρνήθηκε να δώσει εντολή ώστε να τεθεί σε κίνηση η Τουρκική εισβολή. Το Κυπριακό πρόβλημα παρέμεινε χωρίς να φαίνεται κοντά κάποιο τέλος.

 http://feltor.wordpress.com

Μυστική πρόταση ΗΠΑ για ένωση Ελλάδας – Κύπρου!

20/8/2014
07:28

Του Θάνου Τζήμερου

Την πρόταση την οποία υποστηρίζει έντονα ο Αμερικανός Πρόεδρος, επεξεργάστηκε ειδικός σύμβουλός του, πρώην Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών. Το βασικό σχέδιο είναι η πλήρης ένωση της Ελλάδας με την Κύπρο με μόνη παραχώρηση στην Τουρκία μιας βάσης στο ανατολικό άκρο της Κύπρου, στη χερσόνησο της Καρπασίας. Η περιοχή θα εξακολουθήσει να είναι έδαφος της κοινής πλέον Ελληνοκυπριακής Δημοκρατίας, αλλά θα ενοικιαστεί για 50 χρόνια στους Τούρκους, ώστε να εξασφαλιστεί ότι η Κύπρος δεν θα χρησιμοποιηθεί ως βάση για επίθεση εναντίον τους. Το σχέδιο περιλαμβάνει απόδοση στους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης των περιουσιών τους που είναι δεσμευμένες μετά τα γεγονότα του 1955, επαναπατρισμό όσων θέλουν να επιστρέψουν, αποζημιώσεις σε όσους δεν θελήσουν και επαναφορά του ειδικού καθεστώτος των νήσων Ίμβρου και Τενέδου. Για να διασφαλισθούν τα δικαιώματα της τουρκοκυπριακής μειονότητας η Κύπρος χωρίζεται σε 7 επαρχίες και δύο από αυτές, εκ περιτροπής, θα διοικούν Τουρκοκύπριοι, διορισμένοι από την Ελληνική Κυβέρνηση. Η πρόταση υποβλήθηκε στον Έλληνα Πρωθυπουργό από τον Αμερικανό Πρόεδρο καθώς οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι η συμμετοχή της Κύπρου στο ΝΑΤΟ μέσω της ένωσής της με την Ελλάδα είναι παράγοντας σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο.

 
Η παραπάνω είδηση είναι πέρα για πέρα αληθινή. Όμως λείπουν τα ονόματα και οι χρονολογίες. Διατυπώθηκε το 1964 από τον Αμερικανό πρώην ΥΠΕΞ Ντην Άτσεσον, στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και είχε την σθεναρή υποστήριξη του Αμερικανού προέδρου Λίντον Τζόνσον.

Γιατί την αναφέρω;

Πρώτον, για να αισθανθούμε πόσο διαφορετικός είναι ο ιστορικός χρόνος από τον προσωπικό. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 50 χρόνια από το σχέδιο Άτσεσον, και, φυσικά, θα έληγε η περίοδος ενοικίασης της βάσης της Καρπασίας, η οποία θα ξαναγινόταν ελληνικό έδαφος. Αν την είχαμε δεχθεί δεν θα είχε γίνει το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, δεν θα είχε γίνει η τουρκική εισβολή και η ιστορία του Ελληνισμού θα ήταν γραμμένη διαφορετικά.

Δεύτερον, για να διαπιστώσουμε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι μια αλυσίδα χαμένων ευκαιριών. Κάθε φορά, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και ικανοποίησης ενός ανόητου εθνικιστικού λαϊκισμού, ζητάμε πάντα περισσότερα από αυτά που μπορούμε να αποκτήσουμε. Η πρόταση Άτσεσον απορρίφθηκε και από τον Μακάριο και από τον Παπανδρέου ως πρόταση… μειοδοσίας γιατί στόχος ήταν η πλήρης ένωση και η παραχώρηση της βάσης της Καρπασίας τον... αμαύρωνε!

Τρίτον, για να δούμε πώς ένα μικρό κράτος μπορεί να πετύχει μεγάλους στόχους αν έχει υπεύθυνη ηγεσία με αίσθηση του timing. Τότε η Σοβιετική Ένωση προσέγγιζε την Κύπρο. Ο Μακάριος (του οποίου τον τυχοδιωκτικό ρόλο κάποια στιγμή η ιστορία θα επαναξιολογήσει) ενέδιδε στο φλερτ. Οι ΗΠΑ φυσικά ανησυχούσαν. Είμαστε λίγο μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας, και δεν ήθελαν μια νέα Κούβα στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα έπαιζαν ανοιχτά το χαρτί της Τουρκίας, διότι την θεωρούσαν πιο σημαντική στρατηγικά από την Ελλάδα αλλά ο Τζόνσον ετοιμαζόταν για εκλογές και δεν ήθελε να χάσει τις ψήφους της ελληνικής ομογένειας. Το πόση πρεμούρα είχε να κλείσει το θέμα αποδεικνύεται από το ότι έστειλε δύο φορές με απόσταση μιας μέρας το προεδρικό αεροσκάφος στην Τουρκία και στην Ελλάδα για να μεταφέρει στην Ουάσιγκτον τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού και τον Γ. Παπανδρέου, με τις ακολουθίες τους, ώστε να συναντηθούν και να συζητήσουν επ’ ευθείας τις λεπτομέρειες του σχεδίου π.χ. την ακριβή οριοθέτηση της βάσης. Η συνάντηση ουδέποτε έγινε διότι την αρνήθηκε ο Γ. Παπανδρέου! Αν ζούσε το 1964 ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα άρπαζε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ο Παπανδρέου και Μακάριος την άφησαν να χαθεί για μερικά «ηρωικά» πρωτοσέλιδα εσωτερικής κατανάλωσης, καθώς η διαρροή του σχεδίου στον Τύπο στις 15 Αυγούστου 1964 προκάλεσε την… έντονη αγανάκτηση του ελληνικού λαού, υποδαυλισμένη όπως πάντα από τους δημοσιογράφους!

Τέταρτον, για να κατανοήσουμε κάτι που έχω βαρεθεί να γράφω και να με κατηγορούν για... αμοραλιστή! Στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν φίλοι και αγάπες. Δεν υπάρχουν ιστορικοί δεσμοί και συναισθηματικές σάλτσες. Υπάρχουν συμφέροντα και δύναμη. Δεν υπάρχει ένα διεθνές δικαστήριο που να υποχρεώσει τον εν αδίκω ευρισκόμενο να συμμορφωθεί. Μια απόφαση των διεθνών θεσμών υπέρ σου μπορεί να μένει εσαεί ανεκτέλεστη αν ο αντίδικος είναι ισχυρός ή εκμεταλλεύεται καλύτερα τις διεθνείς ισορροπίες. Ακόμα κι αν η πολιτική σου στηρίζεται σε μια ανώτερη ηθική (παραβλέπω τα εγγενή προβλήματα αντικειμενικού ορισμού αυτής της έννοιας...) θα πρέπει να έχεις τη δύναμη να μπορείς να την επιβάλεις. Κάθε «τζάμπα μαγκιά» πληρώνεται, συχνά πανάκριβα. Ο Γ. Παπανδρέου επιστρέφοντας από την Ουάσιγκτον αφού έβγαλε έναν δεκάρικο για την περήφανη στάση της Ελλάδας (πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό…) εκμυστηρεύτηκε  στους συνεργάτες του ότι «αυτά, οι μεγάλοι δεν τα συγχωρούν. Ηδη άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της ανατροπής μου. Τελειώσαμε.» Σε ένα χρόνο ήρθαν τα Ιουλιανά.

Πέμπτον, για να αντιληφθούμε ότι οι «έξω», δεν σχηματίζουν γνώμη για την ποιότητα των πολιτικών μας από τα πληρωμένα παπαγαλάκια του ελληνικού μηντιακού συστήματος και η πραγματική ιστορία απέχει πολύ από τις αγιογραφίες των πρωταγωνιστών της που μαθαίνουμε στο σχολείο. Η μελέτη των απόρρητων αρχείων της εποχής είναι αποκαλυπτική: Ο Μακάριος λέει ότι την πρόταση δεν την είχε καν διαβάσει πριν την απορρίψει! Ο Φινλανδός μεσολαβητής του ΟΗΕ Τουομιόγια δήλωσε ευθέως «ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εματαίωσε την ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα». Ήδη ο Μακάριος είχε αποδεχθεί α) τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, οι οποίες απέκλειαν την ένωση, β) την εγκατάσταση τουρκικής στρατιωτικής δύναμης στο νησί, γ) το καθεστώς συνδιοίκησης με Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο και, επιπλέον, είχε παραχωρήσει δύο στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικές διευκολύνσεις σε διάφορα σημεία της Κύπρου στη Μ. Βρετανία! Αλλά το σχέδιο Άτσεσον τον υποβίβαζε από εθνάρχη σε νομάρχη. Και το απέρριψε. Ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός σερ Ντάγκλας Χιουμ αποκαλεί τον Μακάριο «βρωμιάρη του γλυκού νερού» και ο αμερικανός πρεσβευτής στη Λευκωσία Ουίλκινς τον περιγράφει ως «εγκληματικά απερίσκεπτο» (criminally foolhardy). Οι Αμερικανοί, μετά την εμπειρία τους με τον Παπανδρέου τον “στολίζουν" ως έναν «φλύαρο γέρο, με λόγια του αέρα, χωρίς δύναμη να πάρει μια απόφαση ή να προσφέρει μια λύση».

Προφητικός ο Τζόνσον αποχαιρέτησε από τον Λευκό Οίκο τον Γ. Παπανδρέου, και τον Αντρέα που τον συνόδευε, λέγοντας: «Τις προηγούμενες μέρες μόλις και μετά βίας εμπόδισα τους Τούρκους από το να εισβάλλουν στην Κύπρο. Ξέρετε, κ. Παπανδρέου είναι καλύτερα να συνομιλείς πριν, παρά μετά από μια εισβολή.» Ήταν 10 χρόνια πριν το 1974.

Η ιστορία διδάσκει αν θες να διδαχθείς.

* Ο κ. Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος "Δημιουργία Ξανά"

 http://www.capital.gr

Οι "λογιστές του θανάτου" υπολογίζουν πορνεία και ναρκωτικά ως επίσημο δημόσιο πλούτο.

Έπειτα από γερμανική απαίτηση, τα έσοδα από την πορνεία και τα ναρκωτικά θα περιλαμβάνονται πλέον στο ΑΕΠ των χωρών της ΕΕ, για να κλείσει λέει η τρύπα του χρέους!!! Και εις ανώτερα λοιπόν. 

Ίσως σε λίγο να υπολογίζουν στο ΑΕΠ και τα έσοδα από
τα συμβόλαια θανάτου. Ή ακόμα και τα έσοδα από την παιδική πορνεία και την παιδεραστία!!! Και καλά η πορνεία των ενηλίκων, αλλά να κάνουν και το εμπόριο των ναρκωτικών επίσημο δημόσιο πλούτο; Αυτό δεν μπορεί να το διανοηθεί λογικός νους.

Γνωρίζουν οι λογιστές του ευρωιερατείου ότι η κρίση αυξάνει την πορνεία και τα ναρκωτικά. Ευκαιρία λοιπόν να εξυγιάνουν το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, για περισσότερα κέρδη.

Αυτήν την Ευρώπη ονειρευτήκαμε άραγε; Αυτή είναι η Ευρώπη του ανθρωπισμού; Από αυτή την Ευρώπη περιμένουμε εμείς οι Έλληνες σωτηρία; Από τους λογιστές του θανάτου; 

Και στο κάτω κάτω ποια είναι η δημοκρατική νομιμοποίηση της δικτατορικής ηγεσίας της ΕΕ; Ποιοι πολίτες την εξέλεξαν; Τι ρόλο παίζει το Ευρωκοινοβούλιο; Τι δυνατότητα παρέμβασης έχουν οι ευρωπαίοι πολίτες στις αποφάσεις του ευρωιερατείου; 

http://hassapis-peter.blogspot.gr

Ελλάδα. Το βρώμικο δωμάτιο

Του Πιτσιρίκου

Θυμάμαι πριν χρόνια κατά την ενεργή μου δράση σε διάφορα κινήματα ο παρακάτω συλλογισμός προκαλούσε συνήθως εγκεφαλικό βραχυκύκλωμα. Ας παραθέσω λοιπόν τον συλλογισμό στην συνέχεια του άρθρου.

Η Ελλάδα δυστυχώς μοιάζει με το δωμάτιο της φωτογραφίας του άρθρου. Τα σκουπίδια που

απεικονίζονται θεωρήστε τα για το συλλογισμό ως το σημερινό πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του.

Η πρώτη σκέψη ενός νοικοκύρη ανθρώπου θα ήταν να αδειάσει το διαμέρισμα εντελώς. Να το ανακαινίσει (βάψιμο, καθάρισμα) και μετά να πιθανότατα να πάει στο πλησιέστερο επιπλάδικο να αγοράσει καινούργια έπιπλα. Τα παλιά βρωμάνε τόσο πολύ που είναι αδύνατο να καθαριστούν.

Η πρώτη λοιπόν σκέψη θα ήταν να βρεθεί τρόπος να αδειάσει το διαμέρισμα. Όχι το αν ο νέος καναπές θα έχει γέμιση από πούπουλα ή αν βγαίνει σε λιλά ή φούξια.

Δυστυχώς στη χώρα μας ασχολούμαστε ακριβώς με αυτό. Το φαινόμενο αυτό ενισχύει και το σύστημα διότι το εξυπηρετεί. Ο προβληματισμός αυτός λειτουργεί ως ανάχωμα.

«Άντε και ψηφίζουμε τον τάδε. Θα παραμείνουμε στο ευρώ; Θα πληρώνονται οι συντάξεις; Θα έρθει το νέο iPhone 6 στην Ελλάδα; Ας ψηφίσω τον παλιό. Τουλάχιστον αυτός θα μου εξασφαλίσει τα παραπάνω.»

Το πρόβλημα είναι να φύγουν πρώτα οι προδότες. Οι γνωστές οικογένειες που έχουν ξεκωλιάσει τη χώρα και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Με οποιοδήποτε κόστος!

Όσο το δωμάτιο είναι γεμάτο σκουπίδια, δεν υπάρχει χώρος να μπει κάτι νέο και καθαρό. Ακόμα και αν χωρέσει, θα λερωθεί.

Το δωμάτιο που περιγράφω εγκυμονεί και κινδύνους για την υγεία. Βακτηρίδια, μύκητες που μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ σοβαρές λοιμώξεις. Ίσως και θάνατο.

Το δωμάτιο πρέπει να αδειάσει αμέσως. Μετά θα βρεθεί και το επιπλάδικο για το νέο φανταχτερό καναπέ.

 Πηγή: pitsirikos

http://hassapis-peter.blogspot.gr

Ανάγκη και Ελευθερία

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

 

Αναφερόμενοι, ορισμένοι από μας τους νεώτερους, στην κοσμοθεωρητική προσκόλληση των αρχαίων στην κοσμική Ανάγκη, υπογραμμίζουμε τον ανελεύθερο χαρακτήρα της αρχαιοελληνικής οντολογίας, προκειμένου να την διαστείλουμε από τη χριστιανική οντολογία, την θεμελιωμένη στην ελευθερία. Η προσέγγιση αυτή είναι σωστή, αλλά αν δεν συνοδεύεται από ορισμένες διευκρινίσεις, αδικεί κατάφορα την αρχαιοελληνική ελευθερία, χώρια που παρανοεί την αρχαιοελληνική οντολογία, ως προς τα κοινωνικά της τέλη.

Δεν υποψιαζόμαστε, όταν θέτουμε έτσι την οντολογική διαφορά κλασικού και χριστιανικού Ελληνισμού, ότι η Ανάγκη προσλαμβάνει οντολογική σημασία στους αρχαίους κυρίως για λόγους πολιτειακούς και όχι για λόγους «μεταφυσικούς» (ατομικούς-υπαρξιακούς). Αν περιοριστούμε στη διαπίστωση, ότι ο χριστιανισμός ελευθέρωσε υπαρκτικά τους Έλληνες από την υποταγή στην κοσμική Ανάγκη, απλώς δεν καταλαβαίνουμε για τι πράγμα μιλούμε.

 Όταν οι Έλληνες προσέφευγαν στη λατρεία της κοσμικής Ανάγκης, δεν το έκαναν γιατί η ορμή τους προς την ελευθερία ήταν δεσμευμένη σε μεταφυσικούς νάρθηκες, με αποτέλεσμα να προβάλουν έτσι την «αναπηρία» τους αυτή ως «δουλεία» στην κοσμική Ανάγκη. Απεναντίας, προσέφευγαν στην κοσμική Ανάγκη (την «ανάγκα» στην οποία «και θεοί πείθονται»), για να κατοχυρώσουν την ατομική ελευθερία τους και να την επεκτείνουν σε κοινωνική και πολιτική, δηλαδή καθολική: την ελευθερία του «μη άρχεσθαι υπό μηδενός», κατά τον Αριστοτέλη. -Την μόνη ελευθερία που τους «ανάπαυε». Πολλαπλώς παθόντες και μαθόντες, ήξεραν πολύ καλά ότι η πολιτική ελευθερία δεσμεύεται από την πολιτειακή αταξία και όχι από την κοσμική τάξη. Επομένως: αν ο χριστιανισμός κόμιζε κάποια απελευθέρωση στους Έλληνες, αυτή δεν πρέπει να εστιαστεί στη σχέση με την κοσμική Ανάγκη, αφού κάθε άλλο παρά ως υποδούλωση βίωναν οι Έλληνες την μίμηση της κοσμικής τάξης. 

Το θέμα ήταν πώς θα ισορροπήσει σταθερά μια κοινότητα ελευθέρων ατόμων, -ατόμων με εξ ορισμού αλληλοσυγκρουόμενες προσωπικές επιδιώξεις. Μια κοινότητα όπου «πάντες» είναι «ισόψηφοι» (Άτομα) και όχι «ομόφυλοι» (κολεκτιβιστικά «μέλη»). Οπότε προς «το εφ’ εαυτόν έκαστος σπεύδη» (από τα ατομικά του «καλά και συμφέροντα» οιστρηλατείται), κατά τον  Θουκυδίδη. Με άλλα λόγια: Το πρόβλημα ήταν η Δικαιοσύνη. Τα άστρα δεν πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο κι ο κόσμος τους είναι θαυμαστά σταθερός, επειδή υπακούουν στην Ανάγκη-Δικαιοσύνη. Επειδή οι αντίθετες κινήσεις τους εναρμονίζονται. Το ανάλογο πρέπει να κατορθωθεί και στον κόσμο της πόλεως. Άρα: μίμηση της κοσμικής Δικαιοσύνης - «υποταγή» στην κοσμική Ανάγκη. Αλλά: Αν ο νόμος είναι προϋπόθεση της ελευθερίας, ο σεβασμός του δεν είναι πλήρης και αποτελεσματικός, όταν είναι μόνο καταναγκαστικός. Εξ ου και η Αρετή, ως προϋπόθεση της Δικαιοσύνης. Η ψυχή-κόσμος πρέπει να παραδειγματιστεί από την ουράνια κοσμική τάξη και να εναρμονιστεί εσωτερικά, ώστε να καταστεί ενδογενώς δίκαιη. Η εξωτερική Δικαιοσύνη θεμελιώνεται στην εσωτερική Δικαιοσύνη. Να πού απευθύνεται και πού δρα (τελειο-ποιητικά) η μίμηση της κοσμικής τάξης: στην ανωριμότητα της ατομικής ψυχής. Δηλαδή στον πυρήνα του προβλήματος της Ελευθερίας.

Μόνο το διαλυμένο άτομο της ελληνικής παρακμής και ειδικά ο γραικύλος, θα αισθανθεί το αποτέλεσμα της εσωτερικής εναρμόνισης, την Αρετή, ως «δουλεία στην Ανάγκη», ως απαράδεκτη δέσμευση της «ελευθερίας» του. Αλλά το άτομο αυτό είναι ήδη δούλο της ιδιωτείας του, έρμαιο των παθών του και άμεσα υποψήφιο για υποζύγιο του ανατολικού δεσποτισμού. Αν δεν αλλάξει δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον χριστιανισμό ως απάντηση στο πρόβλημά του. Δεν είναι δηλαδή «αυτό» που προσέλαβε τον χριστιανισμό. Επίσης: Η υπαρκτική ελευθερία (από τον θάνατο ή από το γεγονός της γεννήσεως) είναι «αγωνία» που θα ανακύψει στην ελληνιστική εποχή, ως σύμπτωμα της αποσύνθεσης της ελληνικής ατομικότητας. Επομένως ο χριστιανισμός, θεωρούμενος μόνο ως απάντηση στην υπαρξιακή αγωνία, δεν είναι επαρκής απάντηση, αφού προηγείται του υπαρξιακού προβλήματος το πολιτικό: η κατάρρευση της θεμελιώδους νοηματοδότησης της ελληνικής ατομικής ελευθερίας ως πολιτικής. Το υπαρξιακό «κενό» δείχνει το πολιτικό κενό, το οποίο αν δεν «πληρωνόταν», η χριστιανική απάντηση δεν μπορούσε να εισχωρήσει στην ελληνική ιστορία και δι’ αυτής στην παγκόσμια ιστορία. Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε το πώς, αλλά αυτό είναι που έκανε η πρωτοχριστιανική Κοινότητα, και γι’ αυτό άλλωστε ονομάστηκε «Εκκλησία». Δεν ήταν απλώς ατομικό-υπαρξιακό το «κενό» που κάλυψε ο χριστιανισμός, ώστε να «ενδημοποιηθεί» στα Κοινά του οικουμενικού πλέον ελληνικού πολιτισμού και να στήσει εκεί «το θέατρο της ενεργείας του» –κατά τις καίριες διατυπώσεις του Σπυρίδωνος Ζαμπελίου. Σήμερα, σε εποχή παγκοσμιοποίησης του ανθρωπολογικού μηδενισμού, όλα αυτά αντιστρατεύονται το political correct και οι ολιγόψυχοι κάμπτονται και ρευστοποιούνται. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην ομολογούμε μετά παρρησίας -μεταξύ μας τουλάχιστο- τους άλλοτε κοινούς μας τόπους.

Οι παρανοήσεις τροφοδοτούνται γνωσιολογικά από την νεωτερική συσκότιση του ανθρωπολογικού διακυβεύματος και την συνδυασμένη μ' αυτήν εσφαλμένη ερμηνεία του τρόπου με τον οποίο παρουσιάζουν οι τραγικοί την ισχύ της κοσμικής Ανάγκης. Η Τραγωδία (όπως και η σωκρατική φιλοσοφία) είναι το ανάχωμα που υψώνει το υγιές ελληνικό Άτομο, για να αποσοβήσει την κατολίσθησή του στον ηθικό και γνωσιολογικό σχετικισμό κι από εκεί στον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Το ανάχωμα στήνεται όταν η δύναμη του Μύθου έχει πάψει να τροφοδοτεί την κοινωνική συνοχή. Όταν η «απομυθοποίηση» έχει ήδη εξασθενίσει το «ιερό δέος» που συνέχει την πόλι. «Πώς μπορεί να σταθεί πόλις χωρίς τον ιερό φόβο;» (που φυλάει τα έρημα), θα αναρωτηθεί ο Αισχύλος. Είναι ολοφάνερη η σωφρονιστική σκοπιμότητα της Τραγωδίας. Γι' αυτό, άλλωστε, η αθηναϊκή κυβέρνηση καθιερώνει επιμίσθιο, ώστε όλοι οι πολίτες να προσέρχονται στις θεατρικές παραστάσεις. Γι’ αυτό και η δημοκρατία είναι «θεατροκρατία», κατά τον ιεροφάντη των «μεγάλων μυστηρίων» της ελληνικής φιλοσοφίας. Τη διαρκή απειλή της υποστροφής στο χάος (στο «μηδέν») υπενθυμίζει άλλωστε και η γιγαντομαχία στα αετώματα του Παρθενώνα, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Κώστας Παπαϊωάννου. 

Ο χριστιανισμός δεν απελευθέρωσε το ελληνικό πνεύμα από την «υποταγή στην κοσμική Ανάγκη», καθώς δεν ετίθετο τέτοιο θέμα. Του πρότεινε, ως εναλλακτική λύση, κάτι άλλο: να βάλει τον τράχηλό του κάτω από τον ζυγό της Αγάπης. Μόνο αυτή η υποταγή μπορούσε να του εξασφαλίσει την σταθερότητα του ζητουμένου, που ήταν η ηθική και η πολιτειακή Δικαιοσύνη, η βάση της ατομικής ελευθερίας. «Αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν»! –«Ομολογία» δεν σήμαινε, τότε, αυτό που νομίζουμε εμείς σήμερα: την «δήλωση» που αποσπά ο ανακριτής-βασανιστής-ιεροεξεταστής κλπ, αλλά την μετοχή στον ιερό Κοινό Λόγο. 

 

πηγή: Aντίφωνο

Μέγας μπελάς οι ποιητές

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μέγας μπελάς οι ποιητές. Ειδικά κάποτε που η Ελλάδα έβγαζε κάτι αλλοπαρμένους σαν τον Σικελιανό, αυτόν που ξεσήκωσε τον κόσμο με τις Δελφικές Γιορτές του, την ομορφιά του και την ποιητική του μεγαλοστομία. Ναι, ναι, αυτός που εμψύχωσε τα πλήθη στην Κατοχή στην κηδεία του Παλαμά. Αυτοί λοιπόν οι ποιητές, όταν πεθαίνουν, αφήνουν πίσω τους εκτός από την ποίησή τους και ορισμένα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία υποτίθεται θυμίζουν το πέρασμά τους από τον μάταιο τούτο κόσμο. Και με τη μεν ποίηση το πρόβλημα δεν είναι και τόσο σοβαρό. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι την έχει διαβάσει και συνεχίζει να τη διαβάζει, ξέροντας πως κανείς δεν πρόκειται να τον ελέγξει ή να τον διαψεύσει, αφού το πιθανότερο είναι πως κι αυτός που τον ακούει δεν την έχει διαβάσει και δεν τη διαβάζει. Με τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία όμως, κυρίως αυτά τα σπίτια όπου κάποτε έζησαν, καθότι δεν υπήρχαν ποιητές νομάδες παρ’ ημίν, το πρόβλημα είναι σοβαρό, διότι τα σπίτια μπορεί να τα δει ο καθένας. Και για καλό και για κακό.

Για καλό, όπως το εξοχικό σπίτι του Σικελιανού στη Σαλαμίνα, δίπλα στη Μονή Φανερωμένης. Αυτό λοιπόν κάποτε ο Δήμος Σαλαμίνας αποφάσισε να το επισκευάσει και, επειδή ακόμη ζούσε η Αννα Σικελιανού, εκείνη προσφέρθηκε να μεταφέρει εκεί προσωπικά του αντικείμενα ώστε να γίνει ένα μικρό μουσείο. Ωραία πράγματα. Και το μεν σπίτι επισκευάσθηκε, όμως, αφού επισκευάσθηκε εγκαταλείφθηκε και παραμένει κλειστό στους επισκέπτες, οι οποίοι, αδιάκριτοι και περίεργοι, επιθυμούν να το επισκεφθούν. Παρ’ όλ’ αυτά το σπίτι συμμετέχει ενεργά στην ανάδειξη του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, αφού στην αναμνηστική πλάκα διακρίνονται και τα ονόματα κάποιου Γιώργου Καλού, διαπρεπούς υφυπουργού του Πολιτισμού, και του δημάρχου της εποχής εκείνης με χαρακτήρες ιδίου μεγέθους με αυτούς που σχηματίζουν το όνομα του ποιητή. Ιδού η χρησιμότης των ποιητών: μας βοηθούν να θυμόμαστε τους αρμόδιους για την ποίηση υπουργούς, υφυπουργούς, δημάρχους και κοινοτάρχες.

Για την αρνητική πλευρά του ποιητικού μπελά, διάβασα προχθές στην «Κ» ένα ρεπορτάζ του Τάσου Οικονόμου από τη Λευκάδα, όπου και το σπίτι στο οποίο είδε το φως της ημέρας ο ποιητής. Εκεί λοιπόν ερίζουν η Εθνική Τράπεζα και ο Δήμος Λευκάδας, όχι για το ποιος θα το φτιάξει και θα το αξιοποιήσει ως μνημείο, αλλά για το ποιος δεν θα το φτιάξει. Η μεν Εθνική λέει πως διαθέτει το μεγαλύτερο μέρος του απαιτούμενου ποσού αλλά πρέπει να συμμετάσχει και ο δήμος με τα ΕΣΠΑ πολιτισμού, ο οποίος όμως δήμος λέει πως έχει άλλες δουλειές να κάνει, και η ιστορία γενικά θυμίζει ζεύγος που προσπαθεί ο ένας να φορτώσει στον άλλον την κηδεμονία του προβληματικού παιδιού τους. Στη χώρα όπου το στέγαστρο του Ολυμπιακού Σταδίου, το καμάρι του Καλατράβα, έχει άδεια πέργκολας, όλα αυτά μοιάζουν με ασήμαντες λεπτομέρειες, είναι όμως ενδεικτικά του μέσου μορφωτικού επιπέδου το οποίο, καθότι υπολειπόμενον του μέσου, όλα αυτά τα αντιμετωπίζει ως κακούς μπελάδες και περισσότερο ενδιαφέρεται για την ταβέρνα που ενδεχομένως θα ανοίξει δίπλα στο σπίτι του Σικελιανού παρά για το ίδιο το σπίτι του Σικελιανού. Οπως και μερικοί που κόπτονται για την Επίδαυρο και τα αρχαία της δράματα ενώ στην πραγματικότητα ενδιαφέρονται για τα σύγχρονα δράματα των εστιατόρων του Ληγουριού.

Κάποτε, μόλις είχε πάρει το Νομπέλ ο Ελύτης, είχαν οργανώσει προς τιμήν του εκδήλωση στην πρεσβεία του Λονδίνου. Ωσπου κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ακόμη δεν είχε γίνει πρωθυπουργός, και όλοι εγκατέλειψαν το τιμώμενο πρόσωπο για να περιτριγυρίσουν τον αείμνηστο. Σιγά μην έχαναν την ευκαιρία. Είπαμε κακός μπελάς οι ποιητές και το μόνο καλό με δαύτους είναι ότι δεν χρειάζεται να τους διαβάσεις για να λες πως τους έχεις διαβάσει.

 http://www.kathimerini.gr/

Τα μπισκότα και το μάθημα

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα.

Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.
Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα.  Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε:
"Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!"
Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.
Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.
Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε:
"Ααα... Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;"
Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό. Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ..  Ήταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!  

Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!
Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος...
Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της.
Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας,
... ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν.  Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει... ούτε να ζητήσει συγγνώμη..

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε:

Η πέτρα...                         ... αφού ριχθεί!
Η λέξη......                        ... αφού ειπωθεί!
Η ευκαιρία...                     ... αφού χαθεί!
Ο χρόνος...                       ... αφού περάσει! 

http://anaxarchosevdai.blogspot.gr/

Το βρήκαμε εδώ :

http://churchofagianapa.blogspot.gr/2010/07/blog-post_09.html

Το χυδαίο πορνό του πλουσιόβλαχου με τη σαμπάνια στην παραλία

Αρθρογράφος:

Τάσος Θεοδωρόπουλος

Χυδαίο πορνό δεν είναι αυτό με τα παρτουζώματα και τα ξεκωλίκια. Αυτό έχει πλάκα, κάβλα και σε χαλαρώνει. Χυδαίο πορνό είναι να βλέπεις κροίσους κωλόπαιδα να εκτοξεύουν για επίδειξη στη Μύκονο, πανάκριβες σαμπάνιες που είναι φτιαγμένες για γκουρμέ απόλαυση κι όχι για να βρέξεις σαν πλουσιόβλαχος, κωλαράκια wanna be βιζιτούδων, που δεν έχουν καν την αξιοπρέπεια να παραδεχτούν ότι είναι πουτάνες, αλλά δηλώνουν κοσμικές. Και να ζηλεύεις σαν θεατής που δεν είσαι εκεί. Kριτικάροντας ταυτόχρονα την Τζούλια Αλεξανδράτου που αν μη τι άλλο το μπουκάλι της σαμπάνιας το αξιοποίησε δημιουργικά και έδωσε χαρά σε όλους μας.

Yπάρχει μια αριστουργηματική σκηνή στο βιβλίο «Αμερικάνικη Ψύχωση» του Μπρετ Ίστον Έλις. Mε τον ήρωα, έναν σούπερ γιάπι της κοινωνίας των εκλεκτών και ταυτόχρονα ψυχοπαθή δολοφόνο, να βγάζει κοροϊδευτικά εκατοδόλαρα και  να τα κουνάει επιδεικτικά μπροστά στους ζητιάνους. Εκείνοι να χαίρονται ότι πρόκειται να τους τα δώσει κι αυτός σαρκαστικά να τους κλωτσάει βάζοντάς τα ξανά στην τσέπη του.

Δεν έχω πρόβλημα με τους πλούσιους. Αν και λογικά θα έπρεπε γιατί μαθηματικά, στην πλειοψηφία τους, ο πλούτος τους έχει δημιουργηθεί πάνω στην εκμετάλλευση του εργάτη, την κομπίνα και τη διαφθορά. Το θέμα είναι ταξικό κι εκεί πάνω δεν σηκώνει κουβέντα. Έχω όμως πρόβλημα με την χυδαία επίδειξη της ανωτερότητας τους, μέσα από την επίδειξη του χρήματος.

Θυμάμαι κάτι εστιατόρια στη Ρουμανία που σπούδαζα, όπου το να ακουμπήσεις στο τραπέζι ένα πακέτο Marlboro ήταν «σήμα» του ότι “τα έχεις”, κι όλες οι πουτάνες στην πέφτανε στη στιγμή. Αυτό που γίνεται τώρα με τα πανάκριβα smart phones, επιδεικτικά αφημένα στο τραπέζι ή στο μπαρ, για να πάρουν πρέφα όλοι ότι το έχεις το χρήμα.

Θυμάμαι επίσης κάτι άλλο για το οποίο έχω πολλές φορές τσακωθεί με τη μητέρα μου. Την άρνηση της να αφήσει πουρμπουάρ. Όχι από τσιγκουνιά ή έλλειψη καλών τρόπων. Αλλά γιατί το θεωρεί πράξη απαξίωσης του σερβιτόρου. Ναι, ξέρω πως οι σερβιτόροι περιμένουν σαν τρελοί το πουρμπουάρ. Όμως κατά πόσο απέχει η ευγένεια από τη ζητιανιά; Τη στιγμή που αυτά τα έξτρα λεφτά θα έπρεπε να τους τα δίνει ο εργοδότης τους, που τους ξεπατώνει ανασφάλιστους;

Για να πάει κι αυτός σε κάποιο νησί και να αρχίζει να ραίνει με ακριβές σαμπάνιες φτηνά κωλαράκια. Για να αισθανθεί την δύναμη και την εξουσία της λιπαρής του ύπαρξης, που δεν έχει καμία άλλη ποιότητα για να αισθανθεί υπερηφάνεια.

Πολλά χρόνια πριν, τρώγαμε με τη Μαλβίνα μεζέδες σε μια μοδάτη ελληνική ταβέρνα. Ενθουσιασμένος ο ιδιοκτήτης από την παρουσία μίας celebrity στο μαγαζί του, άρχισε μετά τα ντολμαδάκια και τα τζατζίκια να μας κερνάει τη μία σαμπάνια Moet μετά την άλλη. Η Μαλβίνα πήγε να πάθει εγκεφαλικό από τη βλαχιά. «Καμιά ρετσίνα δεν παίζει εδώ μέσα;» του λέει κι ο άλλος συγκοπή γιατί μάλλον κατάλαβε το υπονοούμενο.

Η κρίση μας έλεγαν, θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι μας μεταμόρφωσε σε τουμπανιασμένα αμάξια. Αυτά τα φλασάτα σαν πάρτι μπουρδέλου που οδηγούν κάγκουρες με μια γκόμενα δίπλα και τσιτάρουν τα σκυλάδικα από τα πειραγμένα ηχεία της κούρσας, για να μην υπάρξει άνθρωπος που να μην προσέξει την παρουσία τους. Μόνο που φίλε μου, ο μόνος άνθρωπος που ψοφάει για να προσέξουν την παρουσία του, είναι αυτός που δεν την έχει και δεν έχει καν την υποδομή για να την υποστηρίξει. Και βαφτίζει τη γελοιότητα σε ανέμελο life style.

Οι  κοσμικές εξτραβαγκάντζες στα πάρτι της Μυκόνου που έγιναν πρόσφατα με ενοχλούν μεν αλλά πολύ λιγότερο από την δημόσια επίδειξη του τσομπάνη. Ναι σίγουρα κι αυτές προκλητικές είναι σε εποχές κρίσης αλλά στην τελική ήταν μια λανθασμένη στη σύλληψη και την εκτέλεση της μπίζνα. Που κατέληξε καταστροφική όταν οι πρωταγωνιστές τους πήγαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.  Αν κάποιοι ηλίθιοι δεχτηκαν να υποστηρίξουν τη μπίζνα αρπαχτή προκειμένου να δούνε τα πρόσωπά τους στα κανάλια, πρώτο τραπέζι πίστα, πρόβλημά τους και μαλακία τους. Του Αντώνη Ρέμου ακόμα μεγαλύτερη όταν κουβαλάει από το γηροκομείο τον Χούλιο Ιγκλέσιας με 1000 ευρώ το τραπέζι, η γερόντισα επειδή έχει ξεχάσει να πάρει τα χάπια της, φωνάζει στον κόσμο “σκάστε” (λες και νόμιζε ότι τον κάλεσαν στην Επίδαυρο). Κι ο Αντωνάκης να κάνει χιουμοράκι σαν προτηγανισμένη πατάτα, για τις σαμπάνιες και τα καραγκιοζιλίκια που έκανε πέρσι στο Nammos.

Εκεί που γίνεται δικό μου πρόβλημα όμως, είναι όταν οι ίδιοι ή τα κακομαθημένα παιδιά τους, έρχονται δίπλα μου στην παραλία, τουλάχιστον σε αυτή που παράνομα δεν έχουν μετατρέψει σε ιδιωτική με ξαπλώστρες των 300 ευρώ, μεθυσμένοι με αυτή τη μέθη όχι της χαράς, αλλά ενός ευνουχισμένου Διονύσου που αποφάσισε ότι η ευφροσύνη που προκαλεί το κρασί, συγκρίνεται με την αγορά ενός Prada ή ενός Gucci. Mε κοιτάζουν υποτιμητικά επειδή φοράω μαγιό από το Zara, χαζογελάνε με την «φτήνια» του look μου, κι όση ώρα εγώ μετράω τα ψιλά στην τσέπη μου αν μου φτάνουν για φραπέ, εκτοξεύουν πανάκριβες σαμπάνιες για να δείξουν ότι μπορούν.

Κι ο serial killer φίλε μου γι αυτό δολοφονεί. Για την ηδονή του να αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει, να απολαμβάνει τον πόνο του άλλου και κανείς να μην τον πιάνει. Το life style από μόνο του, δεν είναι μια καταραμένη έννοια όπως πολλοί, άλλου τύπου κομπλεξικοί θέλησαν να μας «διδάξουν». To life style του μπουχέσα με το μοδάτο μαγιό, που πετάει σαμπάνιες σε γκόμενες επειδή αλλιώς καμία δεν θα του καθόταν να τη πηδήξει, είναι serial killing. Kαι απειλή βιασμού μαζί. Γιατί αυτός είναι ο τρόπος σου να μου δείξεις πόσο εύκολο σου είναι να με πηδήξεις όποτε θες. Με την προστασία των μπάτσων, των δικαστών, των πολιτικών και δεν ξέρω τι άλλο, που γνωρίζει κι ενίοτε εκβιάζει ο μεγαλοεπιχειρηματίας μπαμπάς σου. Με την υποστήριξη της Ελλάδας, που ζει σαν ντρογκαρισμένη πουτάνα, το δικό της μύθο. Φορώντας σκισμένο καλσόν και παραπατώντας πάνω σε φθαρμένες γόβες με σπασμένα τακούνια.

Πηγή: provocateur.gr

Αποφθέγματα - Εμμανουήλ Ροΐδης

Είς νόμος απαιτείται εις αυτήν τη χώραν, ο οποίος να επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων νόμων.

Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας: α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των.

 Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Ελληνας.

Πλατωνικός έρωτας ίσον μαλακόν παξιμάδιον δια τους μη έχοντας οδόντας. 

Κόμμα: Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.

 Στην Ελλάδα άπαντες οι έχοντες ονύχια αγωνίζονται να σπαράξωσιν τους έχοντες πτερά.

Απαραίτητος όρος αρμονικής συμβιώσεως με γυναίκα φιλάρεσκον είναι ν’ αποκρύπτη τις επιμελώς δύο τινά: τα εννέα δέκατα της αγάπης του και το ήμισυ τουλάχιστον της περιουσίας του.

Σέβομαι τους νεκρούς, και όταν ακόμη είναι ζωντανοί.

Ο Έλλην προτιμά συνήθως την ομαλωτέραν οδόν, έστω και άγουσαν εις βάραθρον.

  Όταν έχει κανείς το δικαίωμα να λαθεύει απεριόριστα, είναι βέβαιος πως κάποτε θα πετύχει.

Γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή.

Εξειδίκευση είναι η διέξοδος της άγνοιας προς μίαν κατεύθυνσιν.

Όπως όλοι οι Εσκιμώοι αλιείς, όλοι οι Άραβες ιππείς, και όλοι οι αρχαίοι Πάρθοι τοξόται, ούτως και όλοι οι σημερινοί Έλληνες είναι πολιτευταί, όλοι ψηφοθήραι, όλοι κομματάρχαι και εκ τούτου και κάπως ρήτορες εξ ανάγκης!

 Πολύ φοβούμεθα ότι οι ημέτεροι καθηγηταί καθιστώσι την κλασσικήν αρχαιότητα ενδιαφέρουσαν και αγαπητήν, όσω και οι παπάδες την ορθόδοξον θρησκείαν.

Η θέσις των παρ’ ημίν πολιτευομένων πολύ ομοιάζει την των αυτοκρατόρων της Βυζαντινής Ρώμης, οίτινες προς κατάληψιν του θρόνου συνεμάχουν μετά Φράγκων, Τούρκων και Βουλγάρων, εις ους αυτοί τε και οι υπήκοοι αυτών επλήρωνον έπειτα λύτρα.

Ο Έλλην στέργει συνήθως να είπη την αλήθειαν, ουχί όμως και να την γράψη.

Η θέα των ποδών της διεσκέδασε την ερωτικήν μου μέθην ως φιάλη αμμωνίας τιθεμένη υπό την ρίνα οινοβαρούς.

Ο αληθής ποιητής πρέπει να ομοιάζη την δρυν, ήτις όσον υψηλότερα αίρει την κεφαλήν προς τον ουρανόν, τόσον βαθύτερον βυθίζει την ρίζαν εις την γην.

Οι σχολαστικοί μας ωνόμασαν, πιθανώς, το μανδύλιον «ρινόμακτρον», διότι μόνον η μύτη των συγκινείται και τρέχει, τους δε οφθαλμούς ουδέποτε ησθάνθησαν την ανάγκην ν’ απομάξωσιν.

      Το απλώς επωφελές και χρήσιμον δεν είναι ποιητικής εξυμνήσεως δεκτικόν.

  Αι Μούσαι, ως όλαι αι γεροντοκόραι, αγαπώσι τους μόλις γενειώντας νεανίσκους. Αληθές είναι ότι απαντώνται ενίοτε ώριμοι άνδρες ποιούντες καλούς στίχους, αλλά μόνον μεταξύ εκείνων οίτινες νέοι όντες εποίησαν καλλιτέρους.

Η μυθολογία ουδεμίαν αποδίδει ερωτικήν παρεκτροπήν εις τας Χάριτας, ίσως διότι ήσαν πάντοτε ομού και αι τρεις.

   Η θεία πρόνοια παραθέτει ημίν ως επιδόρπιον παν ό,τι δύσπεπτον και αηδές, τας ρυτίδας, την ποδάγραν, την πλήξιν και την εγκατάλειψιν.

 http://www.gnomikologikon.gr

"Φεύγω από τη χώρα που λάτρεψα πριν γεννηθώ!"

"Η χώρα μου με πρόδωσε"- Κραυγή απόγνωσής από μια Ελληνίδα, μια κρητικά που αποφάσισε να ξενιτευθεί για δεύτερη φορά...

της Λίτσας Μεσσαριτάκη
Θα φύγω μια γλυκιά(ν) αυγή, σ’ άγνωστα μονοπάτια,
Να χτίσω πάλι απ την αρχή, όνειρα και παλάτια….

…. Και ήρθε η ώρα λοιπόν … της αναχώρησης … για καινούρια όνειρά , γιατί τα παλιά μας τα ποδοπατήσανε.

Ήρθα στα 18 μου στη χώρα που λάτρεψα από πριν να γεννηθώ …. Δούλεψα πολύ σκληρά - πειθαρχημένη βλέπεις απ’ το γερμανικό καθεστώς , στο οποίο μεγάλωσα, κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα ανοίγοντας το δικό μου κέντρο ξένων γλωσσών. Και με το σταυρό στο χέρι, έχτισα βήμα, βήμα ένα σχολειό που στα 20 χρόνια ολοένα και μεγάλωνε και γέμιζε από παιδιά και όσο μεγάλωνε, τόσο δούλευα και το αγαπούσα περισσότερο.

Για κάποιους όμως η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ στα σχέδιά τους.
Και ο ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να τιμωρηθεί για την ανάπτυξη που παλεύει να πετύχει, ασχέτως αν συμβάλλει στη μείωση της ανεργίας και πληρώνει ασφαλιστικά ταμεία, φόρους και τα τοιαύτα …..
Οικονομικό έτος 2013, καθαρό εισόδημα 13.900€ ,και γι αυτό το ποσο, καλούμαι να πληρώσω 6.230€
Θεωρητικά μου μένουν 7.670€, στην πραγματικότητα όμως ούτε αυτά δεν έχω πάρει, μιας και πολλοί γονείς δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τακτοποιήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Αφαιρέστε λοιπόν 4.500€ τα χρωστούμενα, μας μένουν 3.270€ / 12 μας κάνει 272 € το μήνα !
Για 10 ώρες δουλειά την ημέρα. Και μ’ αυτά πρέπει να πληρώσω ρεύμα, τηλέφωνο, φαγητό και φυσικά φροντιστήρια των παιδιών για να περάσουν στο πανεπιστήμιο της ανεργίας.

Άλλα εισοδήματα, δεν έχω …έχω όμως 2 παιδιά , για τα οποία - όπως και για όλα τα παιδιά της Ελλάδας, - αποδεδειγμένα κανένας κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν δίνει δεκάρα .
Έτσι κι εγώ θα εγκαταλείψω τη χώρα που με πρόδωσε, που όχι απλά με εγκατέλειψε , αλλά που με μένος προσπάθησε να με τσακίσει.
Αγάπησα τον τόπο αυτό αλλά μίσησα την πολιτεία του ….

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτό είναι το σχέδιο , να φύγουμε από τη χώρα. Εγώ πάλι πιστεύω ότι το σχέδιο είναι να μην υπάρξει μέσος Έλληνας που να μην είναι χρεωμένος και άρα παγιδευμένος και έρμαιο κάποιων επιτήδειων καιροσκόπων. Γιατί όποιος δεν πληρώνει και χρωστάει γίνεται δούλος.
Εγώ όμως θέλω να ζήσω ελεύθερη και γι’ αυτό αποχωρώ… οικιοθελώς !

Αγαπημένοι μου μαθητές !
Θέλω να σας ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου, να έχετε υγεία και δύναμη να αγωνίζεστε και να πετύχετε τη ζωή που ονειρεύεστε!
Να θυμάστε ότι, οι μόνοι που δεν θα σας προδώσουν ποτέ είναι ο εαυτός σας και ο Θεός, σ’ αυτούς να πιστεύετε !
Σας ευχαριστώ για όσα με διδάξατε όλα αυτά τα χρόνια.
Με αγάπη
Κυρία Λίτσα

Η Λίτσα Μεσσαριτάκη διατηρούσε μέχρι πρόσφατα στο Ηράκλειο φροντιστήριο γερμανικών

Cretalive

Η Ελλάδα μπροστά στον ασταθή νέο κόσμο

Καρακούσης Αντώνης 

Η ήττα των Γερμανών στις ουκρανικές πεδιάδες, η κατάρρευση του ανατολικού οράματος, η υποχώρηση των Ρώσων, τα σχέδια των Αμερικανών και το ελληνικό πρόβλημα

Από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και της Αικατερίνης η κυρίαρχη γερμανική αστική τάξη γοητευόταν από τη Ρωσία και έστρεφε πάντα φιλικό βλέμμα προς Ανατολάς.Η τότε ανάπτυξη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, οι πολλές ευκαιρίες της ποικιλόμορφης αχανούς χώρας και η δυνάμει μεγάλη αγορά της προκαλούσαν έντονο ενδιαφέρον στους γερμανούς παραγωγούς και κεφαλαιούχους.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι σε διάφορες ιστορικές φάσεις υπήρξε προσέγγιση των δύο εθνών, η οποία αποτυπώθηκε σε συμφωνίες οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας.

Ακόμη και σε εμπόλεμες περιόδους η γερμανική πλευρά αποζητούσε τη ρωσική συμμαχία ή έστω την ουδετερότητά της.

Χαρακτηριστικό είναι το σύμφωνο μη επιθέσεως που υπέγραψαν Ρίμπεντροπ και Μολότοφ τον Αύγουστο του 1939, λίγο προτού τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Πολωνία.

Σύγχρονοι αναλυτές αποδίδουν την πρόσφατη - μετά την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989 - γερμανορωσική προσέγγιση ακριβώς σε αυτή τη διαχρονική  αντίληψη περί γερμανικών συμφερόντων στην Ανατολή.

Ορισμένοι μάλιστα πιστεύουν ότι προς χάριν των ρωσικών ευκαιριών οι γερμανικές κυβερνήσεις υπέστειλαν ως έναν βαθμό  τη σημαία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και έστρεψαν το ενδιαφέρον τους περισσότερο στην Ανατολή παρά στη Δύση.

Κατά μία εκδοχή ακόμη και η καταγραφείσα διάθεση γερμανοποίησης της Ευρώπης συνδέεται με τη διείσδυση των γερμανικών συμφερόντων στη Ρωσία και εν γένει στην Ανατολή. Και είναι αλήθεια ότι οι γερμανικές ελίτ μετά τη σοσιαλιστική κατάρρευση και την ενοποίηση της χώρας άρχισαν να παίζουν με την ιδέα μιας νέας γερμανικής ηγεμονίας σε Ανατολή και Δύση. Στη βάση αυτής της ευκαιρίας υπήρξε εντατικοποίηση και διεύρυνση των γερμανικών επενδύσεων στην Ανατολική Ευρώπη.

Αυτή τη στιγμή δραστηριοποιούνται στη Ρωσία περίπου 3.000 γερμανικές επιχειρήσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι τεχνολογικής αιχμής. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, πάνω από 300.000 Γερμανοί έχουν αναπτύξει αποκλειστικά συμφέροντα στη Ρωσία.

Λέγεται μάλιστα ότι η μεγάλη στροφή συνετελέσθη στα χρόνια του Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος, ως γνωστόν, με την αποχώρησή του από την καγκελαρία ανέλαβε κρίσιμη θέση στον ρωσικό ενεργειακό κολοσσό Gazprom. Ωστόσο η γερμανική διείσδυση στη Ρωσία έλαβε διαστάσεις στον καιρό της Ανγκελα  Μέρκελ.

Τελευταίως, όμως, μετά τα γεγονότα της Κριμαίας και αργότερα  της Ουκρανίας, όλη αυτή η γερμανική επιχείρηση δοκιμάζεται πολλαπλώς.

Παλαιότερα ο Χέλμουτ Σμιτ είχε επικρίνει το γερμανικό ρωσικό άνοιγμα και είχε μιλήσει πολύ επιθετικά εναντίον εκείνων που έδειχναν έτοιμοι να θυσιάσουν τη γερμανική ευρωπαϊκή παράδοση των μεταπολεμικών δεκαετιών προς χάριν μιας ευκαιριακής και αμφισβητούμενης επέκτασης προς Ανατολάς.

Η αλήθεια είναι ότι η Μέρκελ τα έκανε θάλασσα στην Ουκρανία. Η παρουσία του γερμανού υπουργού Εξωτερικών στις πλατείες του Κιέβου στις διαδηλώσεις εναντίον του φιλορώσου Γιανουκόβιτς ήταν απολύτως προβληματική και εγκλώβισε τη γερμανική πολιτική. Πολύ περισσότερο όταν οι ομάδες των ουκρανών ναζί πήραν το πάνω χέρι και επιχείρησαν να βάλουν τη σφραγίδα τους όχι μόνο στις πολιτικές εξελίξεις αλλά και στις σχέσεις με τη Ρωσία. Ακολούθησαν πολλά έκτοτε, με τραγικότερη την κατάρριψη του Μπόινγκ των Μαλαισιανών Αερογραμμών, που κόστισε τη ζωή 298 ανυποψίαστων επιβατών.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ουσιαστικά η Γερμανία ηττήθηκε για ακόμη μία φορά σε διεθνές επίπεδο. Εχασε το παιχνίδι της Ουκρανίας και αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις καλές αμερικανικές υπηρεσίες προκειμένου να ξεπεράσει τον εγκλωβισμό της στην ιστορικά προβληματική Ανατολή.

Η Γερμανία είναι εγκλωβισμένη πλέον στην ουκρανική κρίση και υποχρεωμένη να υποστηρίξει τις κυρώσεις εναντίον της μέχρι πρότινος φίλης και μεγάλης συμμάχου Ρωσίας, που μόνο αμελητέες δεν είναι.

Ο Πούτιν και οι ολιγάρχες που τον συνοδεύουν ήδη αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα. Κινδυνεύουν να απομονωθούν από το διεθνές οικονομικό σύστημα, να χάσουν το προνόμιο προσέλκυσης κεφαλαίων και να αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα ρευστότητας τόσο για τις επιχειρήσεις τους όσο και για τους ίδιους προσωπικά.

Ως γνωστόν, οι ρωσικές κρατικές εταιρείες αλλά και οι ρώσοι μεγιστάνες του πλούτου στήριζαν τις δραστηριότητές τους διεθνώς σε αυτόν τον πακτωλό κεφαλαίων που ανεμπόδιστα διακινούσαν ανά τον κόσμο. Και οι σπασμωδικές κινήσεις τους για αντίμετρα, το εμπάργκο σε βάρος αγροτικών προιόντων κυρίως από την Ευρώπη και τη Δύση ευρύτερα, δείχνουν ακριβώς πόσο μεγάλη είναι η περιπλοκή της ουκρανικής κρίσης και πόσο ικανή να οδηγήσει σε παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ευρωπαική οικονομία.

Σε αυτές τις συνθήκες η γερμανική ηγεσία βλέπει τώρα πια ότι το ανατολικό όραμα χάνεται, τουλάχιστον για τα επόμενα 4-5 χρόνια, καθώς η ειρήνευση δεν θα είναι εύκολη, όπως μαρτυρούν τα γυμνάσια και η συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων στη ρωσο-ουκρανική μεθόριο.

Η αλήθεια είναι ότι η ουκρανική κρίση επέτρεψε στους Αμερικανούς να μεταδώσουν στους Γερμανούς ότι το γεωπολιτικό παιχνίδι είναι αρμοδιότητα άλλων και πως μόνο πεδίο γι' αυτούς είναι η Ευρώπη και μάλιστα η ευθύνη τους για την οικοδόμηση μιας δημομοκρατικά οργανωμένης ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Κάπως έτσι η Γερμανία αναγκάζεται εκ των συνθηκών και με τα φτερά της κομμένα να επανέλθει στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Η προσπάθειά της να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη προκάλεσε αντιδράσεις και ρήγματα σε πολλές χώρες και η υποχώρηση του μετώπου των ανατολικών ευκαιριών περιόρισε τις δυνατότητές της.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες ημέρες ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ένιωσε την ανάγκη στην επέτειο συμπλήρωσης  100 χρόνων από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου να μιλήσει για το αγαθό της ειρήνης, το οποίο χαρακτήρισε υπέρτερο της οικονομίας.

Αυτή τη στιγμή η Γερμανία σχεδόν «επιστρέφει» στην Ευρώπη προκειμένου να εργαστεί πιο συστηματικά για την ενοποίησή της, αλλά έχει πλέον απέναντί της αμφισβητίες οι οποίοι δεν αποδέχονται επ' ουδενί την οικοδόμηση μιας γερμανικής Ευρώπης.

Το «παζάρι» των επιτρόπων και οι ομαδοποιήσεις χωρών γύρω από την επιλογή των προσώπων είναι ενδεικτικά της μεταβολής των συνθηκών. Και αυτή ακόμη η επιλογή του κ. Δ. Αβραμόπουλου για τη θέση του επιτρόπου μόνο τυχαία δεν είναι αλλά απολύτως συνδεδεμένη με την αλλαγή των ισορροπιών στο τρίγωνο Ουάσιγκτον - Βερολίνο - Βρυξέλλες.

Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι ο Ματέο Ρέντσι εγείρει διεκδικήσεις, απαιτεί το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών, ούτε είναι αδιάφορο ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τείνει να αυτονομηθεί από τη γερμανική επιρροή και ο Γιούνκερ «χτίζει» μια Κομισιόν ισχυρών προσωπικοτήτων, η οποία θα έχει λόγο, δεν θα είναι απολύτως υποταγμένη και πειθήνια, όπως έως τώρα στο Βερολίνο.

Η πολιτική των ΗΠΑ
Περιορισμένη πλανητική ηγεμονία
Οι Αμερικανοί, πιέζουν τους Γερμανούς όσο μπορούν απαιτώντας αναπροσαρμογή της γερμανικής πολιτικής και περισσότερη προσήλωση στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Ουσιαστικά τους καλούν να διαθέσουν πόρους και να ευνοήσουν ισχυρές χρηματοδοτικές πολιτικές ικανές να βγάλουν την Ευρώπη από τη μιζέρια του Συμφώνου Σταθερότητας και την ιδεοληψία του νομισματικού στόχου.

Οι ίδιοι ανέλαβαν να χειριστούν τη ρωσοουκρανική κρίση πιέζοντας όσο πρέπει τους Ρώσους, αν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια πόσο εγκλωβισμένος είναι ο πρόεδρος Πούτιν στο αυτοκρατορικό δόγμα που τον εξυψώνει στο εσωτερικό της Ρωσίας.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι ο Μπαράκ Ομπάμα αναγνωρίζει τον διεθνή ρόλο της Ρωσίας και διεκδικεί τη συμμαχία της, παρά τις κυρώσεις και τις εσωτερικές πιέσεις των συντηρητικών για σύγκρουση και επάνοδο στις συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου.

Ο αμερικανός πρόεδρος χρησιμοποιεί τη Ρωσία στη Μέση Ανατολή και στο Ιράν, τη θέλει αντίβαρο στην Κίνα και βεβαίως διαμεσολαβήτρια στη διένεξη με τη Βόρεια Κορέα. Θα προτιμούσε να την έχει μαζί του και όχι απέναντί του, ειδικά σε τούτη την τόσο ταραγμένη από όλες τις απόψεις περίοδο που διανύει ο κόσμος.  

Κατά τα φαινόμενα, οι Αμερικανοί από τη στιγμή που επέλεξαν να απεμπλακούν από στρατιωτικές επιχειρήσεις ανά τον κόσμο προσπαθούν να διαχειριστούν την πλανητική ηγεμονία τους με άλλα μέσα και εργαλεία.

Στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική επενδύουν στη διάσπαση των παλαιών κρατών και στη συγκρότηση νέων με βάση θρησκευτικά, φυλετικά και εθνικά χαρακτηριστικά, όπου υπάρχουν, με την ελπίδα στη συνέχεια να ελεγχθούν δορυφορικά ακόμη και οι ακραίες ισλαμικές εκδοχές τους.

Επιπλέον θα επιθυμούσαν και ένα παλαιστινιακό κράτος κάπου στη Χερσόνησο του Σινά μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, αλλά γνωρίζουν ότι δεν είναι εύκολη οποιαδήποτε λύση εκεί, καθώς και στις δύο πλευρές έχουν επικρατήσει ακραίες δυνάμεις που τρέφονται από τη βία.

Ωστόσο η αμερικανική απομάκρυνση από τα πολεμικά μέτωπα ενθαρρύνει τις εντάσεις σε τοπικό επίπεδο. Και έτσι αυτή την περίοδο πολλαπλασιάζονται οι πολεμικές ζώνες στον πλανήτη. Από τη Νιγηρία και τη Λιβύη έως το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, τη Συρία, το Ιράκ, το Κουρδισταν και τη Ρωσία εξελίσσονται  πολεμικές επιχειρήσεις ικανές να επιδράσουν δραματικά τις εξελίξεις στον κόσμο. Δεν είναι επίσης αδιάφορη η εξάπλωση της επιδημίας του αιμορραγικού πυρετού Εμπολα στη Δυτική  Αφρική η οποία απειλεί την παγκόσμια υγεία.

Ο ευρωπαϊκός μονόδρομος και το εσωτερικό μέτωπο
Ζούμε σε εποχή  πρωτοφανούς διεθνούς αστάθειας, σε καιρούς  μεγάλων γεωπολιτικών και οικονομικών ανακατατάξεων, από τον χαρακτήρα των οποίων θα κριθεί η δομή και η διάταξη των συμφερόντων του νέου κόσμου.

Το ζήτημα είναι ποια θέση μπορεί να έχει η Ελλάδα σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο;

Πόσο μπορεί να επηρεαστεί η γειτονική Τουρκία από την αστάθεια που την πολιορκεί και πόσο ο μεγαλοϊδεατισμός του Ταγίπ Ερντογάν μπορεί να βρει έκφραση σε διεκδικήσεις στο Αιγαίο με αφορμή την ΑΟΖ και τις επερχόμενες έρευνες για τις υποθαλάσσιες αποθήκες αερίου και πετρελαίου;

Οσο περνά ο καιρός και η αστάθεια επικρατεί ευρύτερα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο καθίσταται ολοένα σαφέστερο ότι η Ελλάδα δεν έχει τύχη εκτός του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η εμπειρία της οικονομικής κρίσης το επικύρωσε και η γεωπολιτική αστάθεια το επιβεβαιώνει καθημερινά.

Εκτός Ευρώπης η Ελλάδα θα μετατρεπόταν σχεδόν αυτόματα σε παρία και θα μετρούσε, πέραν των μεγάλων οικονομικών απωλειών, και εθνικές απώλειες. Τυχόν δε επιδείνωση των πολιτικών συνθηκών στην ευρύτερη περιοχή είναι ικανή να απειλήσει την ελληνική σταθερότητα και εθνική ασφάλεια. Πράγμα που δεν επιτρέπει σε κανέναν νοήμονα να σκέπτεται οτιδήποτε άλλο πέραν της ενεργότερης ελληνικής ενσωμάτωσης στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Ωστόσο, παρότι κοινή είναι η πεποίθηση για τις προοπτικές μας εκτός Ευρώπης, το εσωτερικό μέτωπο παραμένει προβληματικό και εγκλωβισμένο από πολιτικές δυνάμεις που δεν δύνανται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εποχής.

Ο πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς προσπαθεί να διαχειριστεί με έναν τρόπο την κατάσταση. Το τελευταίο διάστημα παλεύει να αξιοποιήσει τη γερμανική οπισθοχώρηση, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία Γιούνκερ, αλλά από εκεί και πέρα καταδιώκεται από τις εσωτερικές αντιφάσεις της κυβέρνησης και του κόμματός του.

Δίνει μικρές διαχειριστικές μάχες, αλλά μοιάζει να αποφεύγει, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, την κυρίαρχη μάχη των μεγάλων αλλαγών.

Αντιστοίχως ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανώς επιδρά λόγω της διεκδίκησής του και στην κυβερνητική πολιτική, δεν έχει δείξει έως τώρα τις πραγματικές διαθέσεις του στο πεδίο των μεγάλων αλλαγών.

Οι διακηρύξεις του παραπέμπουν μάλλον σε αντιμεταρρύθμιση παρά σε μεταρρύθμιση συμβατή της εποχής που διανύουμε.

Θα περίμενε κανείς στις παρούσες συνθήκες από μια ισχυρή διεκδικητική δύναμη εξουσίας να υιοθετήσει ένα σχήμα μεγάλων αλλαγών που θα κατέτειναν σε ένα νέο επιτελικό κράτος, ικανό να κάνει μεγάλες επενδύσεις,να καθοδηγεί τους νέους σε ιδιωτικές επενδύσεις, να προσφέρει πραγματική εκπαίδευση συμβατή με τις ανάγκες της χώρας, να απονέμει δικαιοσύνη και να επιλέγει για την Προεδρία της  Δημοκρατίας ένα πρόσωπο αγαπητό που θα συμβολίζει την ενότητα των Ελλήνων και τίποτε άλλο.

Η χώρα, παρά τις γκρίνιες και τα μυξοκλάματα των περισσοτέρων, έχει και τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες να εκμεταλλευθεί την αδυναμία των ισχυρών και κυρίως την ανάγκη του κόσμου για μια νέα ισορροπία.

ΒΗΜΑ