Mια άποψη για την οικονομική κρίση, στον Κόσμο του Επενδυτή
Aς κάνουμε μια μικρή ανακεφαλαίωση, μπας και καταλάβουμε τι μας γίνεται. Το 2007 ξέσπασε στις ΗΠΑ η χρηματοπιστωτική κρίση, με επίκεντρο την αγορά στεγαστικών δανείων. Από τότε, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έδωσαν ένα σκασμό λεφτά (πάνω από 12 τρισ. δολάρια) των φορολογουμένων για να σώσουν τις τράπεζες. Οι πολιτικές ηγεσίες, ακολουθώντας τα κελεύσματα αυτών που προκάλεσαν την πρώτη κρίση, δημιούργησαν μια δεύτερη, πολύ σοβαρότερη. Την κρίση του δημόσιου χρέους, που απειλεί με χρεοκοπία πρώτα απ’ όλα τους αδύναμους κρίκους της αδύναμης Ευρωζώνης. Τώρα, επιχειρούν να λύσουν αυτή τη δεύτερη κρίση δίνοντας κι άλλα λεφτά των φορολογουμένων στους ίδιους που δημιούργησαν και την πρώτη και τη δεύτερη: στις τράπεζες. Οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν δρομολογήσει πολυετή προγράμματα εξουθενωτικής δημοσιονομικής λιτότητας. Οι περικοπές κρατικών δαπανών που έχουν ανακοινωθεί στις βασικές χώρες της νομισματικής ένωσης υπερβαίνουν τα 200 δισ. ευρώ. Δίπλα σ’ αυτό υπάρχει και το «ταμείο» των 750 δισ. του μηχανισμού στήριξης για χώρες που τυχόν θα βρεθούν στο χείλος της χρεοκοπίας. Πού θα καταλήξει αυτό το 1 τρισ. ευρώ, στον βαθμό που χρησιμοποιηθεί; Στο μεγαλύτερο μέρος του θα καταλήξει στις τράπεζες (κυρίως ευρωπαϊκές) που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους κρατικά ομόλογα. Είναι μια σπάνια περίπτωση ανταμοιβής του συλληφθέντος ληστή με τα κλοπιμαία που βρέθηκαν στα χέρια του και κάτι παραπάνω...
ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥΜΕ σε ό,τι συντελείται στην Ευρώπη, το επόμενο ερώτημα είναι πώς ακριβώς υποτίθεται ότι λύνεται η κρίση του χρέους. Η επιλογή, με χώρα μοντέλο την Ελλάδα, είναι σαφής: με την κατεδάφιση όλου του μεταπολεμικού «κοινωνικού συμβολαίου» το οποίο στηριζόταν στην ελάχιστη προστασία της εργασίας, στην εγγύηση ενός ελάχιστου εισοδήματος, στη χρηματοδότηση μιας στοιχειώδους πρόνοιας και ασφάλισης και στη φιλοσοφία διαπραγμάτευσης των κοινωνικών εταίρων, που ορίζεται ως προϋπόθεση της «κοινωνικής ειρήνης». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αμετανόητος οπαδός της πάλης των τάξεων για να αντιληφθεί ότι συντελείται μια αλλαγή ιστορικών διαστάσεων. Συμβολικά μπορούμε μόνο να αναφέρουμε ότι το καθεστώς απολύσεων και αποζημιώσεων το οποίο σήμερα ξηλώνει με διαδικασίες οριακής νομιμότητας ο κ. Λοβέρδος έχει ηλικία 60 χρόνων, στη διάρκεια των οποίων, με πολύ κόπο και πολλές στρεβλώσεις, εδραίωσε αυτό το στοιχειώδες πλαίσιο προστασίας που δεν εμπόδισε καθόλου τη διεύρυνση της απασχόλησης από τις λίγες εκατοντάδες χιλιάδες της μετεμφυλιακής περιόδου στα 6,5 εκατομμύρια μισθωτών που σήμερα κρεμιούνται σαν κρέας στο τσιγκέλι.
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ και ποιοι οι υποβολείς του μεγάλου ξηλώματος στην Ελλάδα και σε όλη την Ε.Ε.; Εκ πρώτης όψεως, είναι οι πολιτικοί ηγέτες που φαίνεται να «προηγούνται» στην προώθηση της συνταγής η οποία βασίζεται στη μείωση της τιμής της εργασίας. Όμως, ευτυχώς, ήμασταν όλοι παρόντες στον κανιβαλισμό που διαδραματίστηκε το τελευταίο οκτάμηνο, με βασικό (αλλά όχι μόνο) έδεσμα την Ελλάδα και το χρέος της. Και είδαμε με τα μάτια μας ότι οι πραγματικοί εισηγητές του μείγματος πολιτικής στο οποίο κατέληξε η ευρωκρατία ήταν οι υποκριτικά καταγγελλόμενοι κερδοσκόποι και οι αγορές, στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι τράπεζες, εντός ή εκτός Ε.Ε. Η κρίση των spreads, ο πόλεμος των υποβαθμίσεων από τους «επάρατους» οίκους αξιολόγησης, η οριστική «εξορία» των ελληνικών ομολόγων στη χωματερή του παγκόσμιου χρέους από Moody’s και Fitch, τα στοιχήματα υπέρ της χρεοκοπίας της Ελλάδας και άλλων χωρών του ασθενούς Νότου, οι «επενδύσεις» των hedge funds στην κατολίσθηση του ευρώ, πέρα από τους καθαρά κερδοσκοπικούς στόχους, ήσαν εργαλεία πολιτικού εκβιασμού των λύσεων που ευνοούν οι αγορές του χρήματος. Όλα αυτά που σήμερα ανακοινώνονται ως «συμφωνίες» κυβέρνησης και επιτηρητών στην Ελλάδα ή ως έκτακτα μέτρα και «μεταρρυθμίσεις» στις άλλες χώρες της Ε.Ε. τα διαβάζαμε πολλούς μήνες πριν ως συστάσεις των αγορών ή ως ερμηνείες των ανοδικών ή καθοδικών αντιδράσεών τους. Άλλωστε, η πεμπτουσία αυτών των συστάσεων ήταν να εγγυηθεί αυτές τις αλλαγές στην Ε.Ε. ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της διεθνούς τοκογλυφίας, το ΔΝΤ. Όπερ και εγένετο.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΡΙΒΕΙΣ, δεν χρειάστηκε και ιδιαίτερη προσπάθεια. Μπορεί να πει κανείς ότι η κερδοσκοπία χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως εφέ στη σκηνοθεσία της καταστροφής, παρά ως μηχανισμός πειθαναγκασμού των κυβερνήσεων. Σοσιαλδημοκράτες, χριστιανοδημοκράτες, κεντρώοι, κόμματα με φρέσκια και ισχυρή λαϊκή εντολή σε όλη την Ε.Ε. πέταξαν με εξαιρετική ευκολία στα σκουπίδια τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους για να θέσουν σ’ εφαρμογή το «πρόγραμμα των αγορών». Ρισκάρουν συνταγματικές ακροβασίες, κινούνται στα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας ή και εντελώς εκτός αυτής, διακινδυνεύουν με ταξική αυταπάρνηση ακόμη και την κατάρρευση των κομμάτων τους ή ολόκληρου του συστήματος εξουσίας, προκειμένου να είναι συνεπείς στα κελεύσματα των αγορών, που ζητούν αίμα, αίμα κι άλλο αίμα. Τόσο, ώστε η προθυμία τους να κάνει πολλούς ν’ αναρωτιούνται αν είναι κάτι παραπάνω από υποτελείς των αρπακτικών του χρήματος. Αρκετοί δεν έχουν αμφιβολίες περί αυτού. Όσο για τους ευρωκράτες, αυτό το ιδιαίτερο στρώμα από σπεσιαλίστες του μονεταρισμού, φονταμενταλιστές της αγοράς που δεν έχουν το παραμικρό δημοκρατικό έρεισμα, τη στοιχειώδη εξουσία εκπροσώπησης, αυτοί αποτελούν το πιο απτό δείγμα άλωσης της πολιτικής από την αγορά και μετατροπής 500 εκατομμυρίων ανθρώπων στις κοινωνίες της Ε.Ε. σε αναλώσιμα της μηχανής του κέρδους. Καταρρίπτεται έτσι και ο θεμελιώδης αστικός μύθος που θέλει την αγορά να τρέφεται αποκλειστικά από το οξυγόνο της δημοκρατίας.
Ο Κ. ΜΠΑΡΟΖΟ, για παράδειγμα, αυτό το υβρίδιο πολιτικού του κεφαλαίου, την περασμένη Παρασκευή, σε συνάντησή του με την Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, διατύπωσε ως εξής τον εκβιασμό προς τις κοινωνίες: «Η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και άλλες χώρες μπορεί να εξαφανιστούν ως δημοκρατίες αν δεν εφαρμόσουν τα πακέτα λιτότητας». Ήταν απλώς μια ακραία ανησυχία ή μια κυνική προειδοποίηση για την καταστολή της όποιας αντίστασης; Προσωπικώς, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για το δεύτερο, ότι είναι απλώς η ωμή έκφραση του φασισμού των αγορών, του οποίου η Κομισιόν και άλλα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. φέρονται ως πολιτικοί διαμεσολαβητές. Η μόνη ανακρίβεια στη διατύπωση του δεξιού -πρώην μαοϊκού- προέδρου της Κομισιόν είναι ότι η εξαφάνιση των δημοκρατιών δεν είναι ένα ενδεχόμενο, αλλά μια διαδικασία που συντελείται. Το ΔΝΤ, στην τελευταία του έκθεση για τις οικονομίες της Ε.Ε., το λέει ανοιχτά: «Το ιδεώδες για την οικονομική διακυβέρνηση είναι να επιτευχθεί η μετατόπιση των αποφάσεων προς το κέντρο», δηλαδή όσο πιο μακριά από την επιρροή των εκλογικών σωμάτων και των κοινωνιών. Η πολιτική ελίτ, που για χρόνια βαυκαλίζεται με γκρίνιες περί δημοκρατικού ελλείμματος, που έκλεισε σχεδόν δεκαετία διαπραγμάτευσης για την ευρωπαϊκή συνθήκη ώστε να παρακάμψει τα δημοκρατικά «όχι» των δημοψηφισμάτων, μέσα ελάχιστες εβδομάδες έχει επιτύχει μια θεσμική εκτροπή όχι μόνο από την ουσία, αλλά ακόμη και από τον τύπο της δημοκρατίας, υποβαθμίζοντας τα εθνικά Κοινοβούλια στη θέση μιας υποτελούς γραφειοκρατίας που απλώς πρέπει να επικυρώνει αποφάσεις και αποκλείοντας από κάθε δημοκρατική δοκιμασία αυτό που αποκαλείται οικονομική διακυβέρνηση.
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; Αν πιστέψει κανείς τις διακηρυττόμενες προθέσεις της ευρωπαϊκής ελίτ, η πρόοδος περνά μέσα από την οπισθοδρόμηση. Παρ’ ότι θα έπρεπε να έχουν όλοι παραιτηθεί για την παταγώδη αποτυχία της «στρατηγικής της Λισσαβώνας», που θα καθιστούσε φέτος, το 2010, την Ε.Ε. πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου (!), καλούν τις κοινωνίες να θυσιάσουν κεκτημένα ενός αιώνα για να υπάρξει «βιώσιμη ανάπτυξη» και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Φθηνές και πολλές. Όπως στην Κίνα, αυτό το παγκόσμιο μοντέλο ανταγωνιστικότητας. Αυτό υποδεικνύουν ως αξιοζήλευτο υπόδειγμα ο φασισμός των αγορών και ο ολοκληρωτισμός των ευρωκρατών. Γιατί να μη μιμηθούν και το πολιτικό της μοντέλο, μια απροκάλυπτη δικτατορία, βασισμένη στον φόβο, στην πλύση εγκεφάλου και στα τεθωρακισμένα; Η λεπτομέρεια που ξεχνούν ή κάνουν ότι αγνοούν είναι ότι ακόμη και αυτός ο κοιμώμενος γίγας, η κινεζική εργατική τάξη των εκατοντάδων εκατομμυρίων ξυπνά, διεκδικεί, θέλει μερίδιο στον πλούτο με τον οποίο πλημμυρίζει τις αγορές του κόσμου. Αλίμονό τους αν η κινεζική αφύπνιση εκτροχιαστεί και συγχρονιστεί με την ευρωπαϊκή δυσφορία. «Μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση», που θα ’λεγε και ο Μεγάλος Τιμονιέρης.
ΚΙΜΠΙ
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010
Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010
Liberation : Να σταματήσουμε άμεσα να κατασκευάζουμε στάδια στην Ευρώπη!
Οι χώρες που είναι πλέον βυθισμένες σε μια διαρκή και δομική οικονομική κρίση, όπως η Πορτογαλία και η Ελλάδα, δείχνουν άραγε το δρόμο; Δεν πρόκειται εδώ για μια κίνηση αντίστασης ενάντια στους κινδύνους που διατρέχει η ίδια τους η οικονομία –εξαιτίας μιας επισφαλούς διαχείρισης και ενός πλαισίου χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας σε πλανητικό επίπεδο– αλλά για την πρωτότυπη πολιτική πρωτοβουλία του Αουγκούστο Ματέους, πρώην υπουργού οικονομικών της Πορτογαλίας, ο οποίος καλεί να προχωρήσει η κατεδάφιση των σταδίων που οικοδομήθηκαν για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο ποδοσφαίρου του 2004.
Πρόταση η οποία συμβάλλει στο να φωτιστεί εναργώς η ξέφρενη δημόσια σπατάλη για τα σπορ και το ποδόσφαιρο, ιδίως τη στιγμή ακριβώς που η Ευρώπη διανύει μια καταστροφική κρίση. Τόσο το κόστος κατασκευής των σταδίων όσο και της συντήρησής τους, ή γενικώς το κόστος για τη διατήρηση χώρων που τον περισσότερο καιρό μένουν άδειοι, συνιστούν κολοσσιαίες απώλειες, που μοιάζουν όλο και περισσότερο με τις τρύπες που χάσκουν στους κρατικούς προϋπολογισμούς. Ωστόσο, αν η καταστροφή των σταδίων δεν πρόκειται να σφραγίσει πραγματικά τα τεράστια ρήγματα από τα οποία διαρρέει συνεχώς το χρήμα, μια τέτοια απόφαση θα σταματούσε τουλάχιστον να βυθίζει ακόμη περισσότερο τις χώρες που υποδέχονται μεγάλα αθλητικά γεγονότα σε μια δημοσιονομική άβυσσο με φριχτές συνέπειες. Για παράδειγμα, προκαλεί αμηχανία η οικονομική κατάσταση των 18 αγγλικών ποδοσφαιρικών ομάδων της Premier League, των οποίων το συνολικό χρέος ανέρχεται σε 4 δισ. ευρώ (η Πόρτσμουθ χρεοκόπησε και βρίσκεται σε διαδικασία δικαστικής εκκαθάρισης).
Χρειάζεται άραγε να θυμίσουμε ότι οι Καναδοί μόλις το 2006 κατάφεραν να αποπληρώσουν τη «λυπητερή» των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ του 1976; Χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ξεπληρώσει η Γκρενόμπλ τον λογαριασμό των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1968. Οι Ολυμπιακοί της Αθήνας, το 2004, κόστισαν στους Έλληνες φορολογούμενους 9 δισ. ευρώ, ήτοι το 5% του ετήσιου παραγόμενου πλούτου της Ελλάδας, αφήνοντας εξάλλου ένα σωρό αθλητικές εγκαταστάσεις σε κατάσταση «αγρανάπαυσης». Σύμφωνα με το BBC, το κόστος των επικείμενων Χειμερινών Ολυμπιακών του Λονδίνου, το 2012, έχει ήδη τετραπλασιαστεί.
Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα, και όλα δείχνουν ότι ο αθλητισμός όχι μόνο δεν είναι πηγή εσόδων –το μάννα του τουρισμού είναι ακόμη μια ωραία ψευδαίσθηση– αλλά ότι, κυρίως, αποτελεί μια πηγή δαπανών όμοια με τον πίθο των Δαναΐδων — με τα στάδια να αποτελούν το αποκορύφωμα των άχρηστων επενδύσεων. Με δυο λόγια, στον αθλητισμό όσο περισσότερα ξοδεύουμε τόσο περισσότερα χρειάζονται, και τα στάδια είναι το πηγάδι δίχως πάτο αυτής της απέραντης διασπάθισης. Για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου της Νότιας Αφρικής, τα πέντε νέα στάδια και τα πέντε ανακαινισμένα θα κοστίσουν 1 δισ. ευρώ, ενώ οι συνολικές δαπάνες θα ανέλθουν στα 7 δισ., έναντι μόλις 3,7 δισ. εισπράξεων — ήτοι 30% περισσότερες δαπάνες από την αρχική πρόβλεψη. Μια μελέτη της Bank of America – Merril Lynch δείχνει ότι, μεταξύ του 1954 και του 2006, οι διοργανώτριες χώρες κατέγραψαν οικονομική ανάπτυξη κατώτερη από τους συνήθεις για αυτές ρυθμούς, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη πόσες εργατοώρες χάνονται στη διάρκεια της αναμετάδοσης των ίδιων των αγώνων!
Στις 28 Μαΐου, θα αποφασιστεί ποια χώρα ανάμεσα στην Τουρκία, την Ιταλία ή τη Γαλλία θα υποδεχτεί το Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 2016. Για τη Γαλλία, μένει να αποδειχθεί αν θα αρκέσουν τα 1,74 δισ. ευρώ που προβλέπονται για τις εργασίες κατασκευής και ανακαίνισης των δώδεκα επιλεγμένων σταδίων. Τι σημαίνουν αυτές οι νέες, τρελές δαπάνες, στη Γαλλία και σε μια Ευρώπη που ζει στον ίλιγγο της ύφεσης και της παρακμής των εθνικών οικονομιών αλλά και της ίδιας της Ένωσης; Τι σημαίνουν αλήθεια τα γήπεδα σήμερα, μέσα σε αυτή την κρίση που απειλεί να σπρώξει τις εθνικές οικονομίες στην κατάρρευση; Διότι μας παρουσιάζουν τα γήπεδα σαν έναν «χώρο ζωής», έναν «χώρο συνάντησης», σαν το μέρος ψυχαγωγίας της οικογένειας και το οποίο, σύμφωνα με τον Jacques Herzog, τον έναν από τους δύο αρχιτέκτονες του ολυμπιακού σταδίου του Πεκίνου (της «φωλιάς του πουλιού»), αντιπροσωπεύει έναν «δημοκρατικό χώρο», τον ίδιο που ο Philippe Seguin[1] είχε αναγάγει σε χώρο «γενικού συμφέροντος» για τη Γαλλία.
Γνωρίζουμε καλά ότι το γήπεδο δεν είναι ένα αδιάφορο αντηχείο, στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, ένας ουδέτερος χώρος, ένα απλό εργαλείο, ένας τόπος υποδοχής αθλητικών δραστηριοτήτων. Το γήπεδο είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ένα απλώς αποτελεσματικό αρχιτεκτονικό πλαίσιο. Το γήπεδο, παντού στην Ευρώπη, είναι ο τόπος εκκόλαψης της χειρότερης βίας, εκεί όπου υποβόσκουν οι πιο αποκρουστικές συμπεριφορές, ό,τι κι αν λένε πλήθος πολιτικοί, ψευτοκοινωνιολόγοι και ψευδοειδήμονες, πάντα πρόθυμοι να ελαχιστοποιήσουν την τρομερή του πραγματικότητα: ξενοφοβία, αντισημιτισμός, ρατσισμός, μαζική συγκέντρωση κάθε είδους ανοησίας, κάθε είδους βίας… Όμως αυτή η πραγματικότητα δεν τροφοδοτείται από μερικές δεκάδες «περίεργους» αλλά από χιλιάδες άτομα που σχηματίζουν επιθετικά μπουλούκια, σε μια άγρια ενστικτώδη αποχαλίνωση. Έτσι που, σήμερα, όταν μιλάμε για γήπεδο, μας έρχονται στο νου αμέσως εικόνες ενός συνόλου στοιχείων καταστολής, που προκύπτουν ως ευθεία συνέπεια παράνομων πράξεων που γίνονται εντός ή πέριξ του γηπέδου.
Ο Νόμος Δημόσιας Τάξης (Public Order Act) της Αγγλίας, του 1986, απαγορεύει την είσοδο στα γήπεδα στα βίαια στοιχεία που είναι γνωστά στις αστυνομικές αρχές. Τον νόμο αυτόν ακολούθησε ο Νόμος για τα Ποδοσφαιρικά Αδικήματα (Football Offences Act), του 1991, που απειλεί με ποινή φυλάκισης όσους τραγουδούν ρατσιστικά ή επιθετικά τραγούδια, εκτοξεύουν αντικείμενα ενάντια στους παίκτες ή εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο. Στη Γαλλία, το σχέδιο νόμου Hortefeux προβλέπει την προσωρινή απαγόρευση μετακινήσεων οπαδών ποδοσφαίρου. Η παρακολούθηση με κάμερες έχει γενικευθεί στην πλειονότητα των γηπέδων και γύρω από αυτά, όπως έχει γενικευθεί και μια εθνική λίστα στην οποία καταγράφονται εκείνοι στους οποίους έχει απαγορευθεί η είσοδος σε γήπεδα, μαζί με την ανάπτυξη του «ψηφιακού ίχνους» των θεατών. Για να μην αναφερθούμε στις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, στην αστυνομική διείσδυση σε συμμορίες ή στην καταφυγή –στην Αγγλία– σε «spotters», δηλαδή σε ανθρώπους που ειδικεύονται στο να διακρίνουν από την εμφάνιση τα επίφοβα άτομα.
Με άλλα λόγια, το γήπεδο, όπως θα δείξει αναμφίβολα και το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής αυτό το καλοκαίρι, είναι μια γιορτή…
Το παραπάνω κείμενο, που δημοσιεύθηκε στις αθλητικές σελίδες της εφημερίδας Liberation στις 21 Μαΐου, υπογράφουν οι: Gérard Briche, φιλόσοφος, Eduarda Dionisio, συγγραφέας, Jean-Pierre Garnier, κοινωνιολόγος, Claude Javeau, κοινωνιολόγος, Antonin Kosik, φιλόσοφος, Véronique Nahoum-Grappe, ανθρωπολόγος, Marc Perelman, κοινωνιολόγος, Richard Sennett, κοινωνιολόγος, Patrick Vassort, κοινωνιολόγος.
Aναδημοσίευση από τα Ενθέματα της εφημερίδας "Αυγή"
http://tvxs.gr
Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
Τα φρουτάκια στην Αγγλία
Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Ιουνίου 25, 2010
Γράφει ο Μικρός Ήρωας
Μια από τις χώρες που επιτρέπεται ο συνοικιακός τζόγος με VLT και έχει μάλιστα χρησιμοποιηθεί από κάποιους ως θετικό παράδειγμα υπέρ του τζόγου είναι η Μ. Βρετανία. Τα πραγματικά αποτελέσματα είναι τα εξής:
Στην Μ. Βρετανία υπάρχουν 250.000 φρουτάκια, αριθμός που αντιστοιχεί σε 1 μηχάνημα προς 250 κατοίκους όπως θέλουν να το κάνουν και στην Ελλάδα. Ακόμα και με δεδομένο τα πολύ υψηλότερα μηνιαία εισοδήματα των βρετανών σε σχέση με τους Έλληνες τα πραγματικά αποτελέσματα είναι τα εξής:
Στα φρουτάκια με το μικρότερο επιτρεπόμενο ποσό στοιχηματισμού ο παίκτης χάνει κατά μέσο όρο 36 ευρώ ανά μίση ώρα παιχνιδιού
3 στους 4 βρετανούς παίζουν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και χάνουν συνολικά πάνω από 11,5 δις ευρώ
Οι παίχτες συχνά χάνουν γεύματα για να μην σταμάτησαν να παίζουν και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί μέχρι και η χρήση καθετήρων για να μην χρειάζεται να πάνε στην τουαλέτα
1 στα 25 εγκλήματα που διαπράττονται από ανηλίκους σχετίζεται με τα φρουτάκια γιατί τα παιδιά κλέβουν για να έχουν χρήματα να παίξουν
Στα βρετανικά ταμεία εισρέουν συνολικά 2.4 δις ευρώ από την φορολόγηση όχι μόνο των κουλοχέρηδων αλλά κάθε μορφής τζόγου. Στην Ελλάδα με τα πολύ χαμηλότερα εισοδήματα και το 1/6 του συνολικού πληθυσμού σε σχέση με την Μ. Βρετανία οι αρμόδιοι ευελπιστούν να συγκεντρώσουν 1.3 δις ευρώ την προσεχή διετία.
Ο μόνος τρόπος να συγκεντρωθεί αυτό το ποσό είναι όλοι οι έλληνες να πληρώνουν τους βασικούς λογαριασμούς και δάνεια και μετά να τρέχουν στο κουλοχέρη της γειτονιάς τους. Αν αυτό είναι ο στόχος τους τότε διαπράττουν εν γνώση τους έγκλημα κατά της ελληνικής κοινωνίας.
http://olympia.gr/
Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Ιουνίου 25, 2010
Γράφει ο Μικρός Ήρωας
Μια από τις χώρες που επιτρέπεται ο συνοικιακός τζόγος με VLT και έχει μάλιστα χρησιμοποιηθεί από κάποιους ως θετικό παράδειγμα υπέρ του τζόγου είναι η Μ. Βρετανία. Τα πραγματικά αποτελέσματα είναι τα εξής:
Στην Μ. Βρετανία υπάρχουν 250.000 φρουτάκια, αριθμός που αντιστοιχεί σε 1 μηχάνημα προς 250 κατοίκους όπως θέλουν να το κάνουν και στην Ελλάδα. Ακόμα και με δεδομένο τα πολύ υψηλότερα μηνιαία εισοδήματα των βρετανών σε σχέση με τους Έλληνες τα πραγματικά αποτελέσματα είναι τα εξής:
Στα φρουτάκια με το μικρότερο επιτρεπόμενο ποσό στοιχηματισμού ο παίκτης χάνει κατά μέσο όρο 36 ευρώ ανά μίση ώρα παιχνιδιού
3 στους 4 βρετανούς παίζουν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και χάνουν συνολικά πάνω από 11,5 δις ευρώ
Οι παίχτες συχνά χάνουν γεύματα για να μην σταμάτησαν να παίζουν και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί μέχρι και η χρήση καθετήρων για να μην χρειάζεται να πάνε στην τουαλέτα
1 στα 25 εγκλήματα που διαπράττονται από ανηλίκους σχετίζεται με τα φρουτάκια γιατί τα παιδιά κλέβουν για να έχουν χρήματα να παίξουν
Στα βρετανικά ταμεία εισρέουν συνολικά 2.4 δις ευρώ από την φορολόγηση όχι μόνο των κουλοχέρηδων αλλά κάθε μορφής τζόγου. Στην Ελλάδα με τα πολύ χαμηλότερα εισοδήματα και το 1/6 του συνολικού πληθυσμού σε σχέση με την Μ. Βρετανία οι αρμόδιοι ευελπιστούν να συγκεντρώσουν 1.3 δις ευρώ την προσεχή διετία.
Ο μόνος τρόπος να συγκεντρωθεί αυτό το ποσό είναι όλοι οι έλληνες να πληρώνουν τους βασικούς λογαριασμούς και δάνεια και μετά να τρέχουν στο κουλοχέρη της γειτονιάς τους. Αν αυτό είναι ο στόχος τους τότε διαπράττουν εν γνώση τους έγκλημα κατά της ελληνικής κοινωνίας.
http://olympia.gr/
Σάββατο 26 Ιουνίου 2010
Η παγκόσμια υπερχρέωση / του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου Ιούνιος 23 2010
Αναδημοσίευση από την «Εστία»
Ο αναπτυγμένος κόσμος πιέζεται αφόρητα από τα χρέη του. Και για να ακριβολογήσουμε, μιλάμε για τον κόσμο που πάει από το Βερολίνο στο Τόκιο, περνώντας από ολόκληρη τη δυτική Ευρώπη και φθάνοντας μέχρι την Ουάσινγκτον. Σε αυτή την τεράστια μπανάνα της «μοχλεύσεως», η οποία επεκτείνεται σε 15,000 χιλιόμετρα, η συνολική υπερχρέωση κρατών, επιχειρήσεων και Ιδιωτών είναι απίστευτη. Μόνον στην Ελλάδα φθάνει τα 1,000 δις ευρώ και, στην Γαλλία για παράδειγμα, μέσα στα καλοκαίρι θα ξεπεράσει τα 4,000 δις ευρώ.
Τα αίτια αυτής της απίστευτης υπερχρέωσης είναι γνωστά: πλανητικές νομισματικές ανισορροπίες, χρηματοοικονομικοί νεωτερισμοί, αχαλίνωτη κερδοσκοπία, ασύδοτη -ειδικά στις ΗΠΑ- δημιουργία πιστώσεων και δημόσιες παρεμβάσεις που κατέστρεψαν τούς κρατικούς προϋπολογισμούς.
Οι συνέπειες αυτής της καταστάσεως στην δύση θα γίνονται όλο και πιο αρνητικά αισθητές, όσο περνά ο καιρός, στο μέτρο που θα πνίγεται η οικονομική δραστηριότητα. Το χρέος είναι ένα θανατηφόρο δηλητήριο που καταστρέφει αυτοκρατορίες και προκαλεί επαναστάσεις. Η μελέτη της ιστορίας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Για να ξεπεραστεί η κατάσταση αυτή, πέρα από τις φαντασιώσεις περί «πράσινης ανάπτυξης» και άλλων παρομοίων, υπάρχουν τρεις λύσεις:
1. Η αποπληρωμή των χρεών μήνα με τον μήνα, υπό καθεστώς λιτότητας, που θα μπορούσε να οδηγήσει και στην πλήρη εξάντληση, όπως συνέβη με τον αρωματοπώλη που περιέγραψε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Honoré de Balzac). Η λύση αυτή προβάλλεται εσχάτως, αλλά είναι δύσκολη στην εφαρμογή της διότι στο παραμικρό παραπάτημα η οικονομία μπορεί να μπει σε φάση δυσπραγίας, όπως την περιέγραψε το 1933 ο οικονομολόγος Ίρβινγκ Φίσερ (Irving Fisher).
2. Αυτή που εφήρμοσε ο Λένιν (Lenin): δεν δέχθηκε την αποπληρωμή των χρεών της Ρωσίας το 1917, άνοιξε τα πρώτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και εξόντωσε στην Κρονστάνδη 16,000 ναύτες που επιμόνως ζητούσαν κάτι να φόνε. Ειρήσθω εν παρόδω, μετά την πολύ «επαναστατική» πρωτοβουλία του Λένιν, που ονειρεύεται το ΚΚΕ για την Ελλάδα, η Σοβιετική Ένωση άρχισε πάλι να δανείζεται, μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις της Αργεντινής και του Μεξικού. Οι χώρες αυτές επαναδιαπραγματεύθηκαν τα δημόσια χρέη τους, προκαλώντας σοβαρές αναταραχές στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, αποκομίζοντας σε τελευταία ανάλυση μηδενικά οφέλη.
3. Υπάρχει τέλος και η λύση Τρούμαν (Truman), που είναι ο πληθωρισμός. Η λύση αυτή συνίσταται στο ροκάνισμα του χρέους μέσω της αυξήσεως των τιμών. Έτσι, οι oφειλέτες πληρώνουν τα χρέη τους με το αποκαλούμενο «πέτσινο χρήμα». Αυτή την λύση επέλεξε ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν μετά τον θάνατο του Φραγκλίνου Ρούσβελτ (Franklin Roosevelt), σε μία περίοδο που οι ΗΠΑ είχαν 110% δημόσιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ τους. Μέσα σε μία δεκαετία το χρέος αυτό ροκανίστηκε 40% περίπου. O πληθωρισμός δεν είναι μόνον μία αυτοτροφοδοτούμενη γενική άνοδος των τιμών. Είναι επίσης ένας μηχανισμός διανομής εισοδημάτων μεταξύ οφειλετών και πιστωτών. Όσο υψηλότερος είναι ο πληθωρισμός, τόσο χάνουν οι δανειστές -εκτός και αν έχουν τιμαριθμοποιήσει τις δόσεις με βάση την άνοδο των τιμών. Αυτή την λύση, εξάλλου, πρότεινε με θεωρητικά επιχειρήματα και ο Τζoν Μέιναρντ Κέινς (John Maynard Keynes) στην «γενική θεωρία» του, προτείνοντας και το ριζικό μέτρο της «ευθανασίας των ραντιέρηδων».
Όμως, όταν έγραφε την «γενική θεωρία», η δομή της παγκόσμιας οικονομίας ήταν πολύ πιο διαφορετική απ' ό,τι σήμερα. Στην εποχή μας, το πρόβλημα είναι ότι -το λιγότερο για τέσσερις λόγους- δεν μπορούμε να προκαλέσουμε πληθωρισμό.
Ο πρώτος λόγος είναι πως σε έναν ανοικτό κόσμο, όπου οι καταναλωτές έχουν πολλές εξουσίες και η παραγωγή είναι σε ύφεση, είναι δύσκολο να αυξηθούν οι τιμές. Μια τέτοια λύση είναι ευκολότερη σε μία πιο κλειστή οικονομία.
Ο δεύτερος λόγος είναι χρηματοοικονομικός. Οι επενδυτές μπορούν πλέον να προστατεύονται. Έχουν την δυνατότητα να πάνε αλλού (το 70% του ελληνικού δημόσιου χρέους το κατέχουν ξένοι). Έτσι, στον παραμικρό πληθωριστικό θόρυβο, βάζουν πλώρη γι' αλλού.
Ο τρίτος λόγος είναι θεσμικός. Μετά τις πληθωριστικές εξάρσεις της δεκαετίας του '70, οι κυβερνήσεις εμπιστεύτηκαν την εποπτεία των τιμών σε ανεξάρτητους κεντρικούς τραπεζίτες. Αυτός είναι ο ρόλος και του προέδρου της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ) κ. Ζαν-Κλοντ Τρισέ (Jean Claude Trichet), παρά το γεγονός ότι εσχάτως μάλλον υπερέβη τα καθήκοντά του.
Ο τέταρτος λόγος είναι πολιτικός -γι' αυτό και είναι ο σημαντικότερος. Όταν ο Κέινς ήθελε να περιορίσει τους εισοδηματίες, ο αριθμός τους ήταν μικρός. Σήμερα είναι αρκετές δεκάδες εκατομμύρια και θέλουν αποδόσεις. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία είναι κορυφαίοι παγκόσμιοι επενδυτές, με πολλά εκατομμύρια μέλη. Πολλά εκατομμύρια είναι επίσης και οι μεριδιούχοι αμοιβαίων κεφαλαίων και οι εν γένει αποταμιευτές. Συμβαίνει, όμως, όλος αυτός ά κόσμος να έχει και μια κάποια ηλικία, όπως και ανάλογο πολιτικό βάρος. Συμβάλλει έτσι στον αποκαλούμενο εκδημοκρατισμό του κεφαλαίου, που αποτελεί τείχος κατά του πληθωρισμού.
Μία μόνον πηγή πληθωρισμού υπάρχει στην παγκόσμια οικονομία: οι πρώτες ύλες. Τα τελευταία μεγάλα πληθωριστικά κύματα από εκεί προέρχονται -πόλεμος της Κορέας το 1950, πετρελαϊκές κρίσεις 1973, 1979. Συνεπώς, πληθωρισμός μπορεί να προκύψει μόνον αν οι αναδυόμενες οικονομίες, που έχουν μεγάλες ανάγκες σε βασικά προϊόντα, δημιουργήσουν υπερβάλλουσα ζήτηση. Στην περίπτωση αυτή, ίσως το κοκτέιλ να ήταν σωτήριο για έναν κόσμο γερασμένο.
http://www.ppol.gr
Αναδημοσίευση από την «Εστία»
Ο αναπτυγμένος κόσμος πιέζεται αφόρητα από τα χρέη του. Και για να ακριβολογήσουμε, μιλάμε για τον κόσμο που πάει από το Βερολίνο στο Τόκιο, περνώντας από ολόκληρη τη δυτική Ευρώπη και φθάνοντας μέχρι την Ουάσινγκτον. Σε αυτή την τεράστια μπανάνα της «μοχλεύσεως», η οποία επεκτείνεται σε 15,000 χιλιόμετρα, η συνολική υπερχρέωση κρατών, επιχειρήσεων και Ιδιωτών είναι απίστευτη. Μόνον στην Ελλάδα φθάνει τα 1,000 δις ευρώ και, στην Γαλλία για παράδειγμα, μέσα στα καλοκαίρι θα ξεπεράσει τα 4,000 δις ευρώ.
Τα αίτια αυτής της απίστευτης υπερχρέωσης είναι γνωστά: πλανητικές νομισματικές ανισορροπίες, χρηματοοικονομικοί νεωτερισμοί, αχαλίνωτη κερδοσκοπία, ασύδοτη -ειδικά στις ΗΠΑ- δημιουργία πιστώσεων και δημόσιες παρεμβάσεις που κατέστρεψαν τούς κρατικούς προϋπολογισμούς.
Οι συνέπειες αυτής της καταστάσεως στην δύση θα γίνονται όλο και πιο αρνητικά αισθητές, όσο περνά ο καιρός, στο μέτρο που θα πνίγεται η οικονομική δραστηριότητα. Το χρέος είναι ένα θανατηφόρο δηλητήριο που καταστρέφει αυτοκρατορίες και προκαλεί επαναστάσεις. Η μελέτη της ιστορίας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Για να ξεπεραστεί η κατάσταση αυτή, πέρα από τις φαντασιώσεις περί «πράσινης ανάπτυξης» και άλλων παρομοίων, υπάρχουν τρεις λύσεις:
1. Η αποπληρωμή των χρεών μήνα με τον μήνα, υπό καθεστώς λιτότητας, που θα μπορούσε να οδηγήσει και στην πλήρη εξάντληση, όπως συνέβη με τον αρωματοπώλη που περιέγραψε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Honoré de Balzac). Η λύση αυτή προβάλλεται εσχάτως, αλλά είναι δύσκολη στην εφαρμογή της διότι στο παραμικρό παραπάτημα η οικονομία μπορεί να μπει σε φάση δυσπραγίας, όπως την περιέγραψε το 1933 ο οικονομολόγος Ίρβινγκ Φίσερ (Irving Fisher).
2. Αυτή που εφήρμοσε ο Λένιν (Lenin): δεν δέχθηκε την αποπληρωμή των χρεών της Ρωσίας το 1917, άνοιξε τα πρώτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και εξόντωσε στην Κρονστάνδη 16,000 ναύτες που επιμόνως ζητούσαν κάτι να φόνε. Ειρήσθω εν παρόδω, μετά την πολύ «επαναστατική» πρωτοβουλία του Λένιν, που ονειρεύεται το ΚΚΕ για την Ελλάδα, η Σοβιετική Ένωση άρχισε πάλι να δανείζεται, μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις της Αργεντινής και του Μεξικού. Οι χώρες αυτές επαναδιαπραγματεύθηκαν τα δημόσια χρέη τους, προκαλώντας σοβαρές αναταραχές στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, αποκομίζοντας σε τελευταία ανάλυση μηδενικά οφέλη.
3. Υπάρχει τέλος και η λύση Τρούμαν (Truman), που είναι ο πληθωρισμός. Η λύση αυτή συνίσταται στο ροκάνισμα του χρέους μέσω της αυξήσεως των τιμών. Έτσι, οι oφειλέτες πληρώνουν τα χρέη τους με το αποκαλούμενο «πέτσινο χρήμα». Αυτή την λύση επέλεξε ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν μετά τον θάνατο του Φραγκλίνου Ρούσβελτ (Franklin Roosevelt), σε μία περίοδο που οι ΗΠΑ είχαν 110% δημόσιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ τους. Μέσα σε μία δεκαετία το χρέος αυτό ροκανίστηκε 40% περίπου. O πληθωρισμός δεν είναι μόνον μία αυτοτροφοδοτούμενη γενική άνοδος των τιμών. Είναι επίσης ένας μηχανισμός διανομής εισοδημάτων μεταξύ οφειλετών και πιστωτών. Όσο υψηλότερος είναι ο πληθωρισμός, τόσο χάνουν οι δανειστές -εκτός και αν έχουν τιμαριθμοποιήσει τις δόσεις με βάση την άνοδο των τιμών. Αυτή την λύση, εξάλλου, πρότεινε με θεωρητικά επιχειρήματα και ο Τζoν Μέιναρντ Κέινς (John Maynard Keynes) στην «γενική θεωρία» του, προτείνοντας και το ριζικό μέτρο της «ευθανασίας των ραντιέρηδων».
Όμως, όταν έγραφε την «γενική θεωρία», η δομή της παγκόσμιας οικονομίας ήταν πολύ πιο διαφορετική απ' ό,τι σήμερα. Στην εποχή μας, το πρόβλημα είναι ότι -το λιγότερο για τέσσερις λόγους- δεν μπορούμε να προκαλέσουμε πληθωρισμό.
Ο πρώτος λόγος είναι πως σε έναν ανοικτό κόσμο, όπου οι καταναλωτές έχουν πολλές εξουσίες και η παραγωγή είναι σε ύφεση, είναι δύσκολο να αυξηθούν οι τιμές. Μια τέτοια λύση είναι ευκολότερη σε μία πιο κλειστή οικονομία.
Ο δεύτερος λόγος είναι χρηματοοικονομικός. Οι επενδυτές μπορούν πλέον να προστατεύονται. Έχουν την δυνατότητα να πάνε αλλού (το 70% του ελληνικού δημόσιου χρέους το κατέχουν ξένοι). Έτσι, στον παραμικρό πληθωριστικό θόρυβο, βάζουν πλώρη γι' αλλού.
Ο τρίτος λόγος είναι θεσμικός. Μετά τις πληθωριστικές εξάρσεις της δεκαετίας του '70, οι κυβερνήσεις εμπιστεύτηκαν την εποπτεία των τιμών σε ανεξάρτητους κεντρικούς τραπεζίτες. Αυτός είναι ο ρόλος και του προέδρου της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ) κ. Ζαν-Κλοντ Τρισέ (Jean Claude Trichet), παρά το γεγονός ότι εσχάτως μάλλον υπερέβη τα καθήκοντά του.
Ο τέταρτος λόγος είναι πολιτικός -γι' αυτό και είναι ο σημαντικότερος. Όταν ο Κέινς ήθελε να περιορίσει τους εισοδηματίες, ο αριθμός τους ήταν μικρός. Σήμερα είναι αρκετές δεκάδες εκατομμύρια και θέλουν αποδόσεις. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία είναι κορυφαίοι παγκόσμιοι επενδυτές, με πολλά εκατομμύρια μέλη. Πολλά εκατομμύρια είναι επίσης και οι μεριδιούχοι αμοιβαίων κεφαλαίων και οι εν γένει αποταμιευτές. Συμβαίνει, όμως, όλος αυτός ά κόσμος να έχει και μια κάποια ηλικία, όπως και ανάλογο πολιτικό βάρος. Συμβάλλει έτσι στον αποκαλούμενο εκδημοκρατισμό του κεφαλαίου, που αποτελεί τείχος κατά του πληθωρισμού.
Μία μόνον πηγή πληθωρισμού υπάρχει στην παγκόσμια οικονομία: οι πρώτες ύλες. Τα τελευταία μεγάλα πληθωριστικά κύματα από εκεί προέρχονται -πόλεμος της Κορέας το 1950, πετρελαϊκές κρίσεις 1973, 1979. Συνεπώς, πληθωρισμός μπορεί να προκύψει μόνον αν οι αναδυόμενες οικονομίες, που έχουν μεγάλες ανάγκες σε βασικά προϊόντα, δημιουργήσουν υπερβάλλουσα ζήτηση. Στην περίπτωση αυτή, ίσως το κοκτέιλ να ήταν σωτήριο για έναν κόσμο γερασμένο.
http://www.ppol.gr
Επιστροφή στην ιδεολογική αντιπαράθεση / του Στίβεν Λέβινγκστον Ιούνιος 26 2010
China's authoritarian capitalism undermines Western values, argue three new books
© Washington Post
Stefan Halper. The Beijing Consensus: How China's Authoritarian Model Will Dominate the Twenty-First Century
Ian Bremmer. The End Of The Free Market: Who Wins the War Between States and Corporations?
John Kampfner. Freedom For Sale: Why the World is Trading Democracy for Security
Σε ένα αλαζονικό δοκίμιο κι ένα βιβλίο που δημοσιεύθηκαν εδώ και είκοσι χρόνια, ο Φράνσις Φουκουγιάμα (Francis Fukuyama) ισχυρίστηκε πως το τέλος του ψυχρού πολέμου σηματοδότησε την οριστική πλέον κυριαρχία της δημοκρατίας δυτικού τύπου. Όπως είναι πασίγνωστο, ο Φουκουγιάμα διακήρυξε πως η ιστορία τελείωσε: η διαμάχη μεταξύ των ιδεολογιών είχε τελειώσει. Η δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς ήταν πλέον «η τελική μορφή διακυβέρνησης των ανθρώπων».
Λοιπόν, φαίνεται πως η ιστορία εξακολουθεί να ζει. Τρία νέα και πειστικά βιβλία δείχνουν πως όσα είχαν προβλεφθεί εδώ και δύο δεκαετίες όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκαν, αλλά επιπλέον οι δυτικές αξίες βρίσκονται σε υποχώρηση σε πολλά μέρη του κόσμου. Τα βιβλία αναφέρονται στη σύγκλιση τριών ισχυρών τάσεων:
(α) την αύξηση της επιρροής του κινέζικου αυταρχικού καπιταλισμού,
(β) την αμφισβήτηση της αξίας της ελευθερίας των αγορών, λόγω της τρέχουσας κρίσης,
(γ) την προθυμία εκατομμυρίων ανθρώπων να ανταλλάξουν τις ατομικές ελευθερίες με την εξασφάλιση της ασφαλούς διαβίωσής τους εντός της μεσαίας τάξης.
Οι συγγραφείς, ένα πρώην μέλος του προσωπικού του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Νίξον (Nixon), Φορντ (Ford) και Ρέιγκαν (Reagan)· ένας ειδήμων στην εκτίμηση πολιτικού κινδύνου· ένας δημοσιογράφος, διαμορφώνουν συλλογικά ένα πίνακα που δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα προκαλέσει ρίγη τρόμου στις καρδιές των αισιόδοξων δυτικών.
Ο Στέφαν Χάλπερ, το πρώην μέλος του προσωπικού του Λευκού Οίκου, που σήμερα διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ στην Αγγλία, περιγράφει μια «μείωση της ελκυστικότητας της πολιτικοοικονομικής "φίρμας" της δύσης». Στο έργο του «η συναίνεση του Πεκίνου» ο συγγραφέας περιγράφει τις πολυμήχανες μεθόδους που χρησιμοποιεί η Κίνα προκειμένου να προωθήσει το κρατικό καπιταλισμό της, εις βάρος της άναρχης, αγοραίας δυτικής εκδοχής του. Η Κίνα έδειξε σε πλήθος κρατών της Αφρικής ή της λατινικής Αμερικής πως είναι δυνατό να πετύχουν και να συντηρήσουν ρωμαλέους ρυθμούς ανάπτυξης, διατηρώντας ταυτόχρονα την οικονομίας του υπό κρατικό έλεγχο. Αντί της δομής που είναι γνωστή ως «συναίνεση της Ουάσινγκτον», που επιβάλει επαχθείς όρους και απελευθέρωση των αγορών στις χώρες που ζητούν οικονομική βοήθεια, εμφανίστηκε μια εναλλακτική, κινέζικη εκδοχή, που παρέχει βοήθεια αντί γενναιόδωρων ελαφρύνσεων χρεών, επενδύσεων στις υποδομές και πολύ λιγότερων απαιτήσεων για διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτή η «συναίνεση του Πεκίνου» όπως την αποκαλεί και ο Χάλπερ, αποδυναμώνει τη μακροχρόνια νομισματική και ιδεολογική κυριαρχία της δύσης επί των δυναμικών της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης.
«Εδώ και είκοσι χρόνια... η παγκοσμιοποίηση καθοδηγούνταν από τον αμερικανικό καπιταλισμό και τις δύο βασικές του αντιλήψεις (i) πως την πρόοδο τη δημιουργούν οι αγορές και όχι οι κυβερνήσεις και (ii) πως η δημοκρατία είναι ο βέλτιστος τρόπος οργάνωσης κάθε ανθρώπινης κοινωνίας» εξηγεί ο Χάλπερ στη «σφιχτή» του επιχειρηματολογία. «Σήμερα, σε όλο τον κόσμο πέραν της δύσεως, αυτές οι αντιλήψεις χάνουν ταχύτητα».
Στο «τέλος των ελεύθερων αγορών» ο Ίαν Μπρέμερ, που είναι πρόεδρος της «ομάδας Ευρασίας» μιας εταιρείας έρευνας και παροχής συμβουλών που εξειδικεύεται στην εκτίμηση κινδύνων, παρουσιάζει μια πολύ καλή εισαγωγή στην ανάδυση νέων μορφών κρατικού καπιταλισμού σε χώρες σαν την Αλγερία, την Ουκρανία, την Ινδία, κι εξηγεί «πώς (αυτές) απειλούν το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας». Το δυτικό μοντέλο είναι ακόμα λιγότερο ελκυστικό στις χώρες αυτές από τη στιγμή που έβαλε στις διαφημιστικές του αφίσες αυτή την παλιόφατσα, ονόματι παγκόσμια οικονομική κρίση. Αλλά και η Κίνα, η Ρωσία ή οι χώρες του Κόλπου δε διστάζουν να αξιοποιήσουν τη λειτουργία των αγορών προς όφελός τους. Ο Μπρέμερ θυμίζει πως έχουν δημιουργήσει πανίσχυρες κρατικές επιχειρήσεις που πλέον ελέγχουν τα τρία-τέταρτα των αποθεμάτων αργού πετρελαίου και κατέχουν ισχυρές θέσεις σε κλάδους από την αεροπλοΐα ως τις τηλεπικοινωνίες. Οι επιτυχίες τους βρήκαν μιμητές σε πολλές χώρες, ιδίως στην Αφρική, που τους προσέλκυσε η προοπτική ισχυρών ρυθμών ανάπτυξης και περιορισμένης δημοκρατίας. Ο Μπρέμερ σημειώνει επίσης πως ως προς το σκοπό του, αυτός ο κρατικός καπιταλισμός διαφέρει πολύ από τον εξάδελφό του, τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς: «ο τελικός στόχος του δεν είναι οικονομικός (η μεγέθυνση της ανάπτυξης) αλλά πολιτικός (η μεγέθυνση της κρατικής ισχύος και των προοπτικών πολιτικής επιβίωσης των ηγετών τους)».
Αλλά όταν οι αγορές μετατρέπονται σε εργαλεία πολιτικής επιρροής, εμφανίζονται παρενέργειες, με τη μορφή της αναποτελεσματικότητας, της διαστροφής στη διαμόρφωση των τιμών και των ανισορροπιών στην παγκόσμια οικονομία. Ακόμα χειρότερο, οι εμπορικές σχέσεις που διαμορφώνονται με πολιτικά κριτήρια αποβάλουν από τον ανταγωνισμό όσους «παίζουν» με κριτήριο την ανταγωνιστικότητά τους, όπως τις αμερικανικές πολυεθνικές. Ο Μπρέμερ αναφέρεται ενδεικτικά στον ενεργειακό συνεταιρισμό μεταξύ Βενεζουέλας και Ιράν που «αφορά πολύ περισσότερο πολιτικούς θεατρινισμούς, παρά εμπορικές συναλλαγές». Αν πολλαπλασιασθούν αυτού του είδους οι «εμπορικές» σχέσεις, γράφει, «θα υπάρξουν πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην πλανητική επιρροή της Αμερικής, αλλά και στην μακροπρόθεσμη υγεία της αμερικανικής οικονομίας».
Αλλά ο κρατικός καπιταλισμός έχει και τα μειονεκτήματά του. Παρά το δυσοίωνο τίτλο του βιβλίου του, «το τέλος της ελεύθερης αγοράς», ο Μπρέμερ παραμένει βέβαιος πως μακροπρόθεσμα το αυταρχικό μοντέλο θα αποδειχθεί εύκολος αντίπαλος για το δυτικό καπιταλισμό. Οι κυβερνήσεις που αναμειγνύονται υπέρμετρα στη λειτουργία της οικονομίας θα εξαναγκασθούν επίσης να επωμισθούν το βάρος των περιόδων επιβράδυνσης της οικονομίας και υποχώρησης της ευημερίας. Στο βαθμό π.χ. που θέλει να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες προσδοκίες των καταναλωτών της, η Κίνα αναγκάζεται να ωθεί τον οικονομικό της μηχανισμό προς όλο και μεγαλύτερη μεγέθυνση. Η Κίνα αναγνωρίζει επισήμως πως προκειμένου να συνεχίσει να διατηρεί την απασχόληση στα σημερινά της επίπεδα, είναι αναγκασμένη να δημιουργεί ετησίως 10-12 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Αν αυξηθεί υπέρμετρα ο αριθμός των ανέργων στην Κίνα, συνεχίζει ο Μπρέμερ, θα αυξηθεί η κοινωνική αστάθεια. «Στο τέλος», καταλήγει ο συγγραφέας, «είναι πολύ πιθανότερο να δούμε την κινέζικη ηγεσία να υποχρεώνεται να αναθεωρήσει ορισμένα από τα θεμελιώδη της αξιώματα όσον αφορά τις σχέσεις κράτους-οικονομίας, παρά να δούμε τους ηγέτες των ΗΠΑ να εγκαταλείπουν οριστικά τις δικές τους βασικές αρχές για τη σημασία της ελεύθερης λειτουργίας των αγορών».
Για τον Τζον Κάμπφνερ όμως, οι διαφορές μεταξύ των δύο συστημάτων δεν είναι πια τόσο σημαντικές. Αμφότερα αποσκοπούν στη δημιουργία πλούτου, ένα έργο στο οποίο τα τελευταία είκοσι χρόνια πέτυχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αυτό σημειώνει ο Κάμπφνερ στο «πωλείται... ελευθερία», προκάλεσε «μείωση του χάσματος μεταξύ δημοκρατιών και αυταρχιών». Αναδύονται πλέον πληθυσμοί που τους νοιάζει κυρίως η σώρευση πλούτου και είναι πρόθυμοι να ανταλλάξουν τις ατομικές τους ελευθερίες με την εξασφάλιση υλικών αγαθών. Σύμφωνα με την αφήγηση του Κάμπφνερ, οι καταναλωτές σήμερα επιδιώκουν τα ίδια πράγματα, είτε ζουν σε αυταρχικά καθεστώτα σαν τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, τη Ρωσία ή τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είτε σε δημοκρατικά κράτη, σαν τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο ή την Ιταλία. Παντού, επιχειρηματολογεί ο συγγραφέας, παρήχθησαν πολιτικά αδιάφοροι πολίτες, που συνήψαν ένα πολύ συγκεκριμένο συμβόλαιο με τις κυβερνήσεις τους: θα ήταν πρόθυμοι να αδιαφορήσουν για τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών τους στο βαθμό που θα τους επιτρέπεται να αποκτούν σινιέ ρούχα, σπορ αυτοκίνητα και να πηγαίνουν ταξίδια για διακοπές. Ο περιορισμός των ελευθεριών είναι ήδη προφανής στα αυταρχικά κράτη. Αλλά ο Κάμπφνερ, πρώην αρχισυντάκτης του περιοδικού «νιου στέιτσμαν» σημειώνει παρόμοιες τάσεις και στη Βρετανία, όπου οι αρχές κατασκοπεύουν διαρκώς τους πολίτες αξιοποιώντας προς τούτο το ένα πέμπτο των παγκοσμίως διαθέσιμων καμερών κλειστού κυκλώματος, στην Ιταλία, όπου ο πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Silvio Berlusconi) υπονομεύει συστηματικά την ανεξαρτησία του κοινοβουλίου, των ΜΜΕ και των δικαστηρίων και στις ΗΠΑ, όπου στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας εισήχθη η κρυφή παρακολούθηση πολιτών, επεκτάθηκε η δικαιοδοσία του κράτους να συλλαμβάνει πολίτες ή αλλοδαπούς υπηκόους και δόθηκαν στο υπουργείο οικονομίας αυξημένες αρμοδιότητες για να ελέγχει τις διατραπεζικές συμφωνίες.
Εδώ και είκοσι χρόνια, οι οπαδοί των ελεύθερων αγορών υπέθεταν πως η παγκοσμιοποίηση του πλούτου θα δημιουργούσε μια ολοένα και πολυπληθέστερη μεσαία τάξη που θα ωθούσε αναπότρεπτα τα πράγματα προς τον παγκόσμιο εκδημοκρατισμό. Με το βιβλίο του ο Κάμπφνερ παίρνει τους αναγνώστες του από το χεράκι και τους πηγαίνει μια βόλτα στον κόσμο, όπου με τη βοήθεια μιας σειράς συνεντεύξεων τους δείχνει πόσο λανθασμένες ήταν αυτές οι αισιόδοξες εκτιμήσεις. «Θεωρητικά έστεκαν», γράφει, «αλλά τα πράγματα δεν ακολούθησαν αυτήν την πορεία».
Ο Steven Levingston είναι επιμελητής δοκιμίων για το «μπουκ γουορλντ»
http://www.ppol.gr/
China's authoritarian capitalism undermines Western values, argue three new books
© Washington Post
Stefan Halper. The Beijing Consensus: How China's Authoritarian Model Will Dominate the Twenty-First Century
Ian Bremmer. The End Of The Free Market: Who Wins the War Between States and Corporations?
John Kampfner. Freedom For Sale: Why the World is Trading Democracy for Security
Σε ένα αλαζονικό δοκίμιο κι ένα βιβλίο που δημοσιεύθηκαν εδώ και είκοσι χρόνια, ο Φράνσις Φουκουγιάμα (Francis Fukuyama) ισχυρίστηκε πως το τέλος του ψυχρού πολέμου σηματοδότησε την οριστική πλέον κυριαρχία της δημοκρατίας δυτικού τύπου. Όπως είναι πασίγνωστο, ο Φουκουγιάμα διακήρυξε πως η ιστορία τελείωσε: η διαμάχη μεταξύ των ιδεολογιών είχε τελειώσει. Η δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς ήταν πλέον «η τελική μορφή διακυβέρνησης των ανθρώπων».
Λοιπόν, φαίνεται πως η ιστορία εξακολουθεί να ζει. Τρία νέα και πειστικά βιβλία δείχνουν πως όσα είχαν προβλεφθεί εδώ και δύο δεκαετίες όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκαν, αλλά επιπλέον οι δυτικές αξίες βρίσκονται σε υποχώρηση σε πολλά μέρη του κόσμου. Τα βιβλία αναφέρονται στη σύγκλιση τριών ισχυρών τάσεων:
(α) την αύξηση της επιρροής του κινέζικου αυταρχικού καπιταλισμού,
(β) την αμφισβήτηση της αξίας της ελευθερίας των αγορών, λόγω της τρέχουσας κρίσης,
(γ) την προθυμία εκατομμυρίων ανθρώπων να ανταλλάξουν τις ατομικές ελευθερίες με την εξασφάλιση της ασφαλούς διαβίωσής τους εντός της μεσαίας τάξης.
Οι συγγραφείς, ένα πρώην μέλος του προσωπικού του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Νίξον (Nixon), Φορντ (Ford) και Ρέιγκαν (Reagan)· ένας ειδήμων στην εκτίμηση πολιτικού κινδύνου· ένας δημοσιογράφος, διαμορφώνουν συλλογικά ένα πίνακα που δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα προκαλέσει ρίγη τρόμου στις καρδιές των αισιόδοξων δυτικών.
Ο Στέφαν Χάλπερ, το πρώην μέλος του προσωπικού του Λευκού Οίκου, που σήμερα διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ στην Αγγλία, περιγράφει μια «μείωση της ελκυστικότητας της πολιτικοοικονομικής "φίρμας" της δύσης». Στο έργο του «η συναίνεση του Πεκίνου» ο συγγραφέας περιγράφει τις πολυμήχανες μεθόδους που χρησιμοποιεί η Κίνα προκειμένου να προωθήσει το κρατικό καπιταλισμό της, εις βάρος της άναρχης, αγοραίας δυτικής εκδοχής του. Η Κίνα έδειξε σε πλήθος κρατών της Αφρικής ή της λατινικής Αμερικής πως είναι δυνατό να πετύχουν και να συντηρήσουν ρωμαλέους ρυθμούς ανάπτυξης, διατηρώντας ταυτόχρονα την οικονομίας του υπό κρατικό έλεγχο. Αντί της δομής που είναι γνωστή ως «συναίνεση της Ουάσινγκτον», που επιβάλει επαχθείς όρους και απελευθέρωση των αγορών στις χώρες που ζητούν οικονομική βοήθεια, εμφανίστηκε μια εναλλακτική, κινέζικη εκδοχή, που παρέχει βοήθεια αντί γενναιόδωρων ελαφρύνσεων χρεών, επενδύσεων στις υποδομές και πολύ λιγότερων απαιτήσεων για διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτή η «συναίνεση του Πεκίνου» όπως την αποκαλεί και ο Χάλπερ, αποδυναμώνει τη μακροχρόνια νομισματική και ιδεολογική κυριαρχία της δύσης επί των δυναμικών της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης.
«Εδώ και είκοσι χρόνια... η παγκοσμιοποίηση καθοδηγούνταν από τον αμερικανικό καπιταλισμό και τις δύο βασικές του αντιλήψεις (i) πως την πρόοδο τη δημιουργούν οι αγορές και όχι οι κυβερνήσεις και (ii) πως η δημοκρατία είναι ο βέλτιστος τρόπος οργάνωσης κάθε ανθρώπινης κοινωνίας» εξηγεί ο Χάλπερ στη «σφιχτή» του επιχειρηματολογία. «Σήμερα, σε όλο τον κόσμο πέραν της δύσεως, αυτές οι αντιλήψεις χάνουν ταχύτητα».
Στο «τέλος των ελεύθερων αγορών» ο Ίαν Μπρέμερ, που είναι πρόεδρος της «ομάδας Ευρασίας» μιας εταιρείας έρευνας και παροχής συμβουλών που εξειδικεύεται στην εκτίμηση κινδύνων, παρουσιάζει μια πολύ καλή εισαγωγή στην ανάδυση νέων μορφών κρατικού καπιταλισμού σε χώρες σαν την Αλγερία, την Ουκρανία, την Ινδία, κι εξηγεί «πώς (αυτές) απειλούν το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας». Το δυτικό μοντέλο είναι ακόμα λιγότερο ελκυστικό στις χώρες αυτές από τη στιγμή που έβαλε στις διαφημιστικές του αφίσες αυτή την παλιόφατσα, ονόματι παγκόσμια οικονομική κρίση. Αλλά και η Κίνα, η Ρωσία ή οι χώρες του Κόλπου δε διστάζουν να αξιοποιήσουν τη λειτουργία των αγορών προς όφελός τους. Ο Μπρέμερ θυμίζει πως έχουν δημιουργήσει πανίσχυρες κρατικές επιχειρήσεις που πλέον ελέγχουν τα τρία-τέταρτα των αποθεμάτων αργού πετρελαίου και κατέχουν ισχυρές θέσεις σε κλάδους από την αεροπλοΐα ως τις τηλεπικοινωνίες. Οι επιτυχίες τους βρήκαν μιμητές σε πολλές χώρες, ιδίως στην Αφρική, που τους προσέλκυσε η προοπτική ισχυρών ρυθμών ανάπτυξης και περιορισμένης δημοκρατίας. Ο Μπρέμερ σημειώνει επίσης πως ως προς το σκοπό του, αυτός ο κρατικός καπιταλισμός διαφέρει πολύ από τον εξάδελφό του, τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς: «ο τελικός στόχος του δεν είναι οικονομικός (η μεγέθυνση της ανάπτυξης) αλλά πολιτικός (η μεγέθυνση της κρατικής ισχύος και των προοπτικών πολιτικής επιβίωσης των ηγετών τους)».
Αλλά όταν οι αγορές μετατρέπονται σε εργαλεία πολιτικής επιρροής, εμφανίζονται παρενέργειες, με τη μορφή της αναποτελεσματικότητας, της διαστροφής στη διαμόρφωση των τιμών και των ανισορροπιών στην παγκόσμια οικονομία. Ακόμα χειρότερο, οι εμπορικές σχέσεις που διαμορφώνονται με πολιτικά κριτήρια αποβάλουν από τον ανταγωνισμό όσους «παίζουν» με κριτήριο την ανταγωνιστικότητά τους, όπως τις αμερικανικές πολυεθνικές. Ο Μπρέμερ αναφέρεται ενδεικτικά στον ενεργειακό συνεταιρισμό μεταξύ Βενεζουέλας και Ιράν που «αφορά πολύ περισσότερο πολιτικούς θεατρινισμούς, παρά εμπορικές συναλλαγές». Αν πολλαπλασιασθούν αυτού του είδους οι «εμπορικές» σχέσεις, γράφει, «θα υπάρξουν πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην πλανητική επιρροή της Αμερικής, αλλά και στην μακροπρόθεσμη υγεία της αμερικανικής οικονομίας».
Αλλά ο κρατικός καπιταλισμός έχει και τα μειονεκτήματά του. Παρά το δυσοίωνο τίτλο του βιβλίου του, «το τέλος της ελεύθερης αγοράς», ο Μπρέμερ παραμένει βέβαιος πως μακροπρόθεσμα το αυταρχικό μοντέλο θα αποδειχθεί εύκολος αντίπαλος για το δυτικό καπιταλισμό. Οι κυβερνήσεις που αναμειγνύονται υπέρμετρα στη λειτουργία της οικονομίας θα εξαναγκασθούν επίσης να επωμισθούν το βάρος των περιόδων επιβράδυνσης της οικονομίας και υποχώρησης της ευημερίας. Στο βαθμό π.χ. που θέλει να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες προσδοκίες των καταναλωτών της, η Κίνα αναγκάζεται να ωθεί τον οικονομικό της μηχανισμό προς όλο και μεγαλύτερη μεγέθυνση. Η Κίνα αναγνωρίζει επισήμως πως προκειμένου να συνεχίσει να διατηρεί την απασχόληση στα σημερινά της επίπεδα, είναι αναγκασμένη να δημιουργεί ετησίως 10-12 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Αν αυξηθεί υπέρμετρα ο αριθμός των ανέργων στην Κίνα, συνεχίζει ο Μπρέμερ, θα αυξηθεί η κοινωνική αστάθεια. «Στο τέλος», καταλήγει ο συγγραφέας, «είναι πολύ πιθανότερο να δούμε την κινέζικη ηγεσία να υποχρεώνεται να αναθεωρήσει ορισμένα από τα θεμελιώδη της αξιώματα όσον αφορά τις σχέσεις κράτους-οικονομίας, παρά να δούμε τους ηγέτες των ΗΠΑ να εγκαταλείπουν οριστικά τις δικές τους βασικές αρχές για τη σημασία της ελεύθερης λειτουργίας των αγορών».
Για τον Τζον Κάμπφνερ όμως, οι διαφορές μεταξύ των δύο συστημάτων δεν είναι πια τόσο σημαντικές. Αμφότερα αποσκοπούν στη δημιουργία πλούτου, ένα έργο στο οποίο τα τελευταία είκοσι χρόνια πέτυχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αυτό σημειώνει ο Κάμπφνερ στο «πωλείται... ελευθερία», προκάλεσε «μείωση του χάσματος μεταξύ δημοκρατιών και αυταρχιών». Αναδύονται πλέον πληθυσμοί που τους νοιάζει κυρίως η σώρευση πλούτου και είναι πρόθυμοι να ανταλλάξουν τις ατομικές τους ελευθερίες με την εξασφάλιση υλικών αγαθών. Σύμφωνα με την αφήγηση του Κάμπφνερ, οι καταναλωτές σήμερα επιδιώκουν τα ίδια πράγματα, είτε ζουν σε αυταρχικά καθεστώτα σαν τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, τη Ρωσία ή τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είτε σε δημοκρατικά κράτη, σαν τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο ή την Ιταλία. Παντού, επιχειρηματολογεί ο συγγραφέας, παρήχθησαν πολιτικά αδιάφοροι πολίτες, που συνήψαν ένα πολύ συγκεκριμένο συμβόλαιο με τις κυβερνήσεις τους: θα ήταν πρόθυμοι να αδιαφορήσουν για τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών τους στο βαθμό που θα τους επιτρέπεται να αποκτούν σινιέ ρούχα, σπορ αυτοκίνητα και να πηγαίνουν ταξίδια για διακοπές. Ο περιορισμός των ελευθεριών είναι ήδη προφανής στα αυταρχικά κράτη. Αλλά ο Κάμπφνερ, πρώην αρχισυντάκτης του περιοδικού «νιου στέιτσμαν» σημειώνει παρόμοιες τάσεις και στη Βρετανία, όπου οι αρχές κατασκοπεύουν διαρκώς τους πολίτες αξιοποιώντας προς τούτο το ένα πέμπτο των παγκοσμίως διαθέσιμων καμερών κλειστού κυκλώματος, στην Ιταλία, όπου ο πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Silvio Berlusconi) υπονομεύει συστηματικά την ανεξαρτησία του κοινοβουλίου, των ΜΜΕ και των δικαστηρίων και στις ΗΠΑ, όπου στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας εισήχθη η κρυφή παρακολούθηση πολιτών, επεκτάθηκε η δικαιοδοσία του κράτους να συλλαμβάνει πολίτες ή αλλοδαπούς υπηκόους και δόθηκαν στο υπουργείο οικονομίας αυξημένες αρμοδιότητες για να ελέγχει τις διατραπεζικές συμφωνίες.
Εδώ και είκοσι χρόνια, οι οπαδοί των ελεύθερων αγορών υπέθεταν πως η παγκοσμιοποίηση του πλούτου θα δημιουργούσε μια ολοένα και πολυπληθέστερη μεσαία τάξη που θα ωθούσε αναπότρεπτα τα πράγματα προς τον παγκόσμιο εκδημοκρατισμό. Με το βιβλίο του ο Κάμπφνερ παίρνει τους αναγνώστες του από το χεράκι και τους πηγαίνει μια βόλτα στον κόσμο, όπου με τη βοήθεια μιας σειράς συνεντεύξεων τους δείχνει πόσο λανθασμένες ήταν αυτές οι αισιόδοξες εκτιμήσεις. «Θεωρητικά έστεκαν», γράφει, «αλλά τα πράγματα δεν ακολούθησαν αυτήν την πορεία».
Ο Steven Levingston είναι επιμελητής δοκιμίων για το «μπουκ γουορλντ»
http://www.ppol.gr/
ΘΕΑΓΗΣ - ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ
Η σύσταση της ψυχής χωρίζεται σε λογική, θυμικό και επιθυμητικό.
Η λογική κυβερνάει τη γνώση, το θυμικό σχετίζεται με την παρόρμηση και το επιθυμητικό κυβερνάει τα συναισθήματα της ψυχής.
Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια πράξη, εκδηλώνοντας μια σύνθετη ενέργεια, τότε η ψυχή φθάνει σε ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χωρίζει, τότε εμφανίζεται κακία και δυσαρμονία.
Η αρετή συνεπώς περιέχει τρία στοιχεία: γνώση, δύναμη και προαίρεση.
Η αρετή της λογικής ικανότητας της ψυχής είναι η σοφία, η οποία είναι μια συνήθεια θεώρησης και κρίσης.
Η αρετή του θυμικού μέρους είναι το θάρρος, δηλαδή η συνήθεια να υπομένουμε τα τρομερά πράγματα και να αντιστεκόμαστε σ' αυτά.
Η αρετή του επιθυμητικού μέρους είναι η εγκράτεια, δηλαδή η μετριοπάθεια και ο περιορισμός των ηδονών που προέρχονται από το σώμα.
Η αρετή της όλης ψυχής είναι η δικαιοσύνη, γιατί οι άνθρωποι πράγματι γίνονται κακοί είτε μέσω αχρειότητας είτε μέσω ακολασίας είτε μέσω φυσικής αγριότητας. Βλάπτονται μεταξύ τους εξαιτίας της κερδοσκοπίας, της ηδονής ή της φιλοδοξίας.
Η αχρειότητα επομένως ανήκει πιο σωστά στο λογικό μέρος της ψυχής.
Ενώ η σύνεση είναι παρόμοια με την καλή τέχνη, η αχρειότητα με την κακή τέχνη που επινοεί τεχνάσματα για να δράσει άδικα. Η ακολασία ανήκει στο επιθυμητικό μέρος της ψυχής, αφού η εγκράτεια συνίσταται στην καθυπόταξη και η ακολασία στην αποτυχία καθυπόταξης των ηδονών.
Η αγριότητα ανήκει στο θυμικό μέρος της ψυχής, γιατί όταν κάποιος παρακινείται από κακές επιθυμίες, ικανοποιείται όχι όπως αρμόζει σε άνθρωπο αλλά σε ζώο, και αυτό ονομάζεται αγριότητα.
Τα αποτελέσματα αυτών των διαθέσεων προκύπτουν επίσης από τα πράγματα χάρη των οποίων γίνονται.
Η αχρειότητα, προερχόμενη από το λογικό μέρος της ψυχής, καταλήγει σε απληστία.
Το λάθος του θυμικού μέρους είναι η φιλοδοξία, η οποία καταλήγει σε αγριότητα
και καθώς το επιθυμητικό μέρος καταλήγει σε ηδονή, αυτό προκαλεί ακολασία.
Όπως οι άδικες πράξεις είναι αποτέλεσμα πολλών αιτιών, το ίδιο και οι δίκαιες πράξεις· γιατί η αρετή είναι από τη φύση της ευεργετική και επικερδής, ενώ η κακία είναι κακοποιός και επιβλαβής.
Αφού όμως ένα μέρος της ψυχής οδηγεί, ενώ το άλλο ακολουθεί και αφού οι αρετές και οι κακίες συνυπάρχουν σε αυτά, είναι φανερό ότι και όσον αφορά τις αρετές, επίσης μερικές ηγούνται και άλλες ακολουθούν, ενώ άλλες είναι σύνθετες.
Εκείνες που ηγούνται, είναι αρετές τέτοιες, όπως η σοφία· εκείνες που ακολουθούν είναι αρετές τέτοιες, όπως το θάρρος και η εγκράτεια· και στις σύνθετες περιλαμβάνεται η δικαιοσύνη.
Οι αρετές λοιπόν συνυπάρχουν στα πάθη, έτσι ώστε μπορούμε να αποκαλέσουμε αυτά τα τελευταία ύλη των πρώτων.
Από τα πάθη το μεν ένα είναι εκούσιο και το άλλο ακούσιο· η ηδονή είναι εκούσια και ο πόνος ακούσιος.
Οι άνθρωποι που διαθέτουν πολιτικές αρετές αυξάνουν και μειώνουν αυτά, οργανώνοντας τα άλλα μέρη της ψυχής σύμφωνα με εκείνο που κατέχει λογική. Το επιθυμητό σημείο αυτής της προσαρμογής είναι ότι η διάνοια δεν θα πρέπει να εμποδίζεται στην εκτέλεση του κατάλληλου έργου της, ούτε από έλλειψη ούτε από υπερβολή.
Προσαρμόζουμε το λιγότερο αγαθό σε εκείνο που είναι περισσότερο αγαθό και στον κόσμο κάθε μέρος που είναι πάντα παθητικό, υφίσταται χάριν εκείνου το οποίο πάντα κινείται.
Στην ένωση των όντων το θηλυκό υφίσταται χάριν του αρσενικού, γιατί αυτό το τελευταίο σπέρνει, γεννώντας μια ψυχή, ενώ το πρώτο μεταβιβάζει επίσης ύλη σε εκείνο το οποίο γεννιέται.
Στην ψυχή το άλογο υφίσταται χάριν του λογικού μέρους.
Η οργή και η επιθυμία οργανώνονται σε σχέση με το πρώτο μέρος της ψυχής· η πρώτη σαν ένας δορυφόρος και φύλακας του σώματος, η δεύτερη σαν ένας παρασκευαστής και χορηγός κάθε αναγκαίου.
Η διάνοια, όντας εδραιωμένη στην ανώτερη κορυφή του σώματος και έχοντας μια θέα εκείνου που είναι από όλες τις μεριές λαμπερό και διαφανές, διερευνά τη σοφία των αληθινών όντων. Αυτή είναι πράγματι η φυσική λειτουργία της, να διερευνά και να κατέχει την αλήθεια και να ακολουθεί εκείνα τα όντα που είναι πιο έξοχα και σεβαστά από την ίδια. Γιατί η γνώση των θείων και πιο σεβαστών πραγμάτων είναι η αρχή, η αιτία και ο κανόνας της ανθρώπινης ευδαιμονίας.
Οι αρχές όλων των αρετών είναι τρεις: γνώση, δύναμη και προαίρεση.
Η γνώση πράγματι είναι εκείνη μέσω της οποίας συλλογιζόμαστε και διαμορφώνουμε μια κρίση των πραγμάτων η δύναμη είναι μια ορισμένη φυσική ρώμη από την οποία αντλούμε την υπόσταση μας και η οποία χαρίζει σταθερότητα στις πράξεις μας· και η προαίρεση είναι, θα λέγαμε, το χέρι της ψυχής το οποίο μας ωθεί να προσεγγίσουμε και να οικειοποιηθούμε τα πράγματα.
Η ψυχή χωρίζεται στη λογική, το θυμικό και το επιθυμητικό.
Η λογική ικανότητα κυβερνά τη γνώση,
το θυμικό σχετίζεται με την παρόρμηση και
το επιθυμητικό κυβερνά θαρραλέα τα συναισθήματα της ψυχής.
Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια δράση, εκδηλώνοντας μια σύνθετη ενέργεια, τότε προκύπτει στην ψυχή ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χωρίζει, τότε εμφανίζεται δυσαρμονία και κακία.
Όταν η λογική ικανότητα επικρατεί του άλογου μέρους της ψυχής, τότε προκύπτει καρτερία και εγκράτεια· καρτερία, όταν κατεχόμεθα από πόνους και εγκράτεια, όταν κατεχόμεθα από ηδονές.
Αλλά όταν τα άλογα μέρη της ψυχής επικρατούν του λογικού μέρους, τότε προκαλείται μαλθακότητα και ακράτεια· μαλθακότητα, γιατί αποφεύγουμε το μόχθο και ακράτεια, γιατί μας υπερνικούν οι ηδονές.
Όταν όμως επικρατεί το καλύτερο μέρος της ψυχής, το κατώτερο ελέγχεται· το πρώτο οδηγεί και το δεύτερο ακολουθεί, ενώ και τα δυο συναινούν και συνομολογούν και τότε σε ολόκληρη την ψυχή γεννιέται η αρετή και η τέλεια αγαθότητα.
Επίσης, όταν το επιθυμητικό μέρος της ψυχής ακολουθεί τη λογική, τότε γεννιέται η σωφροσύνη όταν αυτό συμβαίνει με το θυμικό, τότε γεννιέται η ανδρεία και όταν λαμβάνει χώρα σε όλα τα μέρη της ψυχής, τότε προκύπτει η δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη είναι εκείνη η οποία χωρίζει όλες τις κακίες και όλες τις αρετές της ψυχής μεταξύ τους. Η δικαιοσύνη είναι σαν ένα σύστημα και οργάνωση των μερών της ψυχής και τέλεια και υπέρτατη αρετή· σε αυτήν περιέχεται το καθετί, ενώ τα άλλα αγαθά της ψυχής δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτήν. Γι' αυτό και η δικαιοσύνη κατέχει μεγάλη δύναμη τόσο μεταξύ των θεών, όσο και μεταξύ των ανθρώπων. Περιέχει το δεσμό μέσω του οποίου συνδέεται ολόκληρο το σύμπαν και επίσης εκείνον μέσω του οποίου συνδέονται οι θεοί και οι άνθρωποι. Μεταξύ των ουράνιων θεών ονομάζεται θέμις και μεταξύ των χθονίων ονομάζεται Δίκη, ενώ μεταξύ των ανθρώπων ονομάζεται Νόμος. Αυτά δεν είναι παρά σύμβολα και σημεία που υποδηλώνουν ότι η δικαιοσύνη είναι η υπέρτατη αρετή.
Αλλά η αλήθεια διαπιστώνεται και από τα ονόματα:
όταν η λογική της ψυχής μειονεκτεί αυτή η διάθεση ονομάζεται αφροσύνη
όταν μειονεκτεί το θυμικό, ονομάζεται θρασύτητα ή δειλία· όταν μειονεκτεί το επιθυμητικό, ακράτεια.
Όταν πάλι αμβλύνεται η λογική, το ονομάζουμε αφροσύνη· όταν οξύνεται, θράσος·
όταν αμβλύνεται το επιθυμητικό, το ονομάζουμε φιληδονία· όταν οξύνεται, ακολασία και
συνολικά ο συνδυασμός όλων, όταν δεν γίνεται με ορθολογισμό, ονομάζεται κακία.
Αν αυτή η κακία προκαλείται από κάτι συγκεκριμένο, αποκαλείται ανοησία· αν προκαλείται από φόβο, δειλία· αν από ηδονές, ακολασία· αν από κερδοσκοπία, αδικία.
Συνεπώς η αρετή, όταν συνίσταται στο συλλογισμό και την κρίση, ονομάζεται φρόνηση·
όταν συνίσταται στην αντοχή φοβερών πραγμάτων, ονομάζεται θάρρος·
όταν συνίσταται στην καταστολή των ηδονών, ονομάζεται εγκράτεια·
και όταν σχετίζεται με την αποφυγή της βλάβης των άλλων, ονομάζεται δικαιοσύνη.
Η υπακοή συνεπώς στην αρετή, σύμφωνα με την ορθή λογική, και η παρέκκλιση από αυτήν, αντίθετα προς την ορθή λογική, τείνουν η μεν προς την κοσμιότητα, η δε προς το αντίθετο της. Το δέον είναι αυτό που πρέπει να είναι. Δεν απαιτεί ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεση, όντας όπως θα έπρεπε να είναι.
Το μη δέον είναι δυο ειδών: η υπερβολή και η έλλειψη.
Η υπερβολή είναι η περίσσεια του δέοντος και η έλλειψη είναι το λιγότερο του δέοντος.
Η αρετή όμως είναι η κατοχή του δέοντος. Έτσι είναι ταυτόχρονα ακρότητα και μεσότητα. Είναι μεσότητα, επειδή βρίσκεται ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη· είναι ακρότητα, επειδή δεν δέχεται ούτε αύξηση ούτε μείωση, όντας ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.
Αφού όμως η αρετή του ήθους έχει σχέση με τα πάθη, από τα οποία υπέρτατα είναι η ηδονή και η λύπη, είναι φανερό ότι η αρετή δεν συνίσταται στην εκρίζωση των παθών της ψυχής, της ηδονής και της λύπης, αλλά στην εναρμόνιση τους. Γιατί ούτε η υγεία, που είναι ένας καλός συγκερασμός των σωματικών δυνάμεων, έγκειται στην αφαίρεση του ψυχρού και του θερμού, του υγρού και του ξηρού, αλλά στον κατάλληλο και συμμετρικό συγκερασμό τους. Γιατί η υγεία είναι μια συμμετρία όλων αυτών. Παρόμοια στη μουσική η αρμονία δεν βρίσκεται στην εξαίρεση του υψηλού και του χαμηλού τόνου, αλλά στον κατάλληλο συνδυασμό τους. Γιατί όταν αυτοί οι ήχοι συνταιριάζονται, τότε προκύπτει συμφωνία και η παραφωνία αποκλείεται. Επίσης το αρμονικό συνταίριασμα του θερμού και του ψυχρού, του υγρού και του ξηρού, προκαλεί υγεία και καταστρέφει την ασθένεια. Έτσι και στην ψυχή όταν συνταιριάζεται το θυμικό και το επιθυμητικό, τότε οι κακίες και τα άλλα πάθη εξαφανίζονται και δημιουργούνται οι αρετές και τα καλά ήθη.
Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της ηθικής αρετής είναι η προαίρεση στα καλά. Γιατί η λογική και η δύναμη είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν και χωρίς την αρετή, η προαίρεση όμως είναι αδύνατον. Γιατί η προαίρεση δείχνει την ποιότητα του ήθους.
Όταν η λογική επιβάλλεται πάνω στην παρόρμηση και στο συναίσθημα, τότε δημιουργεί εγκράτεια και καρτερία. Όταν όμως η λογική εκθρονίζεται από το άλογο μέρος της ψυχής, τότε προκαλείται ακράτεια και μαλθακότητα. Αυτές οι διαθέσεις της ψυχής είναι ημιτελείς αρετές και ημιτελείς κακίες. Γιατί είναι μεν υγιής η λογική, νοσεί όμως το άλογο μέρος της ψυχής. Και όσο η παρόρμηση και το συναίσθημα ελέγχονται και καθοδηγούνται από το λογικό μέρος της ψυχής, προκύπτουν οι αρετές, η εγκράτεια και η καρτερία. Όμως όταν αυτό επιτυγχάνεται με τη βία και όχι εκούσια, τότε προκαλούνται κακίες.
Γιατί η αρετή πρέπει να κάνει τα δέοντα όχι με λύπη αλλά με ευχαρίστηση.
Όταν πάλι η παρόρμηση και το συναίσθημα υπερτερούν της λογικής, προκαλούν μαλθακότητα και ακράτεια και προκύπτουν κακίες. Όταν τα πάθη υποχωρούν με λύπη και έχοντας επίγνωση της αμαρτίας, γιατί το μάτι της ψυχής είναι υγιές, τότε δεν έχουμε κακία. Είναι συνεπώς φανερό ότι η αρετή πρέπει εκούσια να εκτελεί τα δέοντα, γιατί το ακούσιο συνοδεύεται από τη λύπη και το φόβο, ενώ το εκούσιο δεν γίνεται χωρίς ευχαρίστηση και φιλοφροσύνη.
Αυτά λοιπόν επιβεβαιώνονται και από την αιτία της διαίρεσης. Η γνώση και η αντίληψη των πραγμάτων είναι στοιχεία του λογικού μέρους της ψυχής, ενώ η δύναμη ανήκει στο άλογο μέρος, του οποίου στοιχείο είναι το να μην μπορείς να υπομένεις τους μόχθους ή να εξουσιάζεις τις ηδονές. Ενώ η προαίρεση υπάρχει και στα δυο, δηλαδή στο λογικό και στο άλογο μέρος της ψυχής, γιατί συστατικά της είναι η διάνοια και η όρεξη (κλιση,ποθος) και η διάνοια είναι λειτουργία του λογικού μέρους της ψυχής, ενώ η όρεξη του αλόγου. Συνεπώς κάθε αρετή έγκειται στην αμοιβαία προσαρμογή των μερών της ψυχής, ενώ το εκούσιο και το προαιρετικό είναι οπωσδήποτε στοιχεία της αρετής.
Γενικά επομένως η αρετή είναι κάποια αρμονική συνένωση των άλογων μερών της ψυχής με το λογικό.
Και η συνένωση αυτή επιτυγχάνεται μέσω της αποδοχής του ορίου του δέοντος στην ηδονή και στη λύπη.
Γιατί η αληθινή αρετή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνήθεια του δέοντος. Το δέον είναι αυτό που πρέπει να είναι και το μη δέον αυτό που δεν πρέπει να είναι. Το μη δέον όμως έχει δυο είδη· την υπερβολή και την έλλειψη. Υπερβολή είναι το περισσότερο του δέοντος και έλλειψη είναι το λιγότερο του δέοντος. Αφού όμως το δέον είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι, μπορεί να βρίσκεται στο άκρο και στο μέσον. Βρίσκεται στο άκρο, γιατί δεν χρειάζεται ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεση ενώ στο μέσον βρίσκεται, επειδή είναι μεταξύ της υπερβολής και της έλλειψης. Το δέον και το μη δέον έχουν μεταξύ τους την ίδια σχέση που έχει το ίσο με το άνισο, το συντεταγμένο με το άτακτο και τα δυο αυτά είναι το πεπερασμένο και το άπειρο. Έτσι τα μέρη του ανίσου έχουν ένα λόγο προς το μέσον και όχι μεταξύ τους. Για παράδειγμα, αμβλεία γωνία λέμε τη γωνία που είναι μεγαλύτερη από την ορθή, ενώ οξεία λέμε εκείνη που είναι μικρότερη από την ορθή. (Σε έναν κύκλο) μεγαλύτερη είναι η ευθεία από τις ακτίνες που σύρονται από το κέντρο. Και μακρότερη ημέρα είναι εκείνη που είναι μεγαλύτερη από την ημέρα της ισημερίας. Επίσης, η υπερβολική θερμότητα ή ψυχρότητα προκαλεί ασθένειες. Το θερμότερο είναι το περισσότερο του κανονικού και το ψυχρότερο είναι το λιγότερο του κανονικού.
Η ίδια αναλογία ισχύει και σχετικά με την ψυχή και τη διάθεση της. Η θρασύτητα, για παράδειγμα, είναι μια υπερβολή του δέοντος στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, ενώ η δειλία είναι η έλλειψη του δέοντος. Ασωτία πάλι είναι η υπερβολή του δέοντος στις χρηματικές δαπάνες, ενώ φιλαργυρία είναι η έλλειψη του. Οργή είναι η υπερβολή του δέοντος στην ορμή του θυμού, ενώ αναισθησία είναι η αντίστοιχη έλλειψη. Η ίδια αναλογία υπάρχει και στις άλλες διαθέσεις της ψυχής.
Αφού λοιπόν η αρετή είναι η συνήθεια του δέοντος, πρέπει να είναι και η μεσότητα των παθών, δηλαδή να μην είναι ούτε χωρίς πάθη, ούτε με έντονα πάθη. Γιατί η απόλυτη έλλειψη πάθους κάνει την ψυχή χωρίς παρόρμηση και ενθουσιασμό για το καλό, ενώ τα έντονα πάθη την κάνουν ακαταλόγιστη. Το πάθος λοιπόν πρέπει να ακολουθεί την αρετή, όπως η σκιά και το περίγραμμα των εικόνων στη ζωγραφική. Γιατί η ζωντάνια και η λεπτότητα και η μίμηση του φυσικού πετυχαίνονται κυρίως με τις σκιάσεις και τον κατάλληλο συνδυασμό των χρωμάτων. Τα πάθη της ψυχής είναι κάτι ζωντανό και ενυπάρχουν στην παρόρμηση και στον ενθουσιασμό της φυσικής αρετής. Γιατί η αρετή γεννιέται με τα πάθη και αναπτύσσεται μαζί με αυτά, όπως η ωραία αρμονία παράγεται από τον οξύ και το βαρύ ήχο, και το εύκρατο παράγεται από το θερμό και το ψυχρό και το ισόρροπο από το βαρύ και το ελαφρύ. Δεν πρέπει επομένως να αφαιρέσουμε τα πάθη της ψυχής και κάτι τέτοιο δεν είναι ωφέλιμο, αλλά πρέπει να τα συνταιριάξουμε με τη λογική σύμφωνα με τις απαιτήσεις του δέοντος και του μετρίου.
http://www.hellenicpantheon.gr
Η σύσταση της ψυχής χωρίζεται σε λογική, θυμικό και επιθυμητικό.
Η λογική κυβερνάει τη γνώση, το θυμικό σχετίζεται με την παρόρμηση και το επιθυμητικό κυβερνάει τα συναισθήματα της ψυχής.
Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια πράξη, εκδηλώνοντας μια σύνθετη ενέργεια, τότε η ψυχή φθάνει σε ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χωρίζει, τότε εμφανίζεται κακία και δυσαρμονία.
Η αρετή συνεπώς περιέχει τρία στοιχεία: γνώση, δύναμη και προαίρεση.
Η αρετή της λογικής ικανότητας της ψυχής είναι η σοφία, η οποία είναι μια συνήθεια θεώρησης και κρίσης.
Η αρετή του θυμικού μέρους είναι το θάρρος, δηλαδή η συνήθεια να υπομένουμε τα τρομερά πράγματα και να αντιστεκόμαστε σ' αυτά.
Η αρετή του επιθυμητικού μέρους είναι η εγκράτεια, δηλαδή η μετριοπάθεια και ο περιορισμός των ηδονών που προέρχονται από το σώμα.
Η αρετή της όλης ψυχής είναι η δικαιοσύνη, γιατί οι άνθρωποι πράγματι γίνονται κακοί είτε μέσω αχρειότητας είτε μέσω ακολασίας είτε μέσω φυσικής αγριότητας. Βλάπτονται μεταξύ τους εξαιτίας της κερδοσκοπίας, της ηδονής ή της φιλοδοξίας.
Η αχρειότητα επομένως ανήκει πιο σωστά στο λογικό μέρος της ψυχής.
Ενώ η σύνεση είναι παρόμοια με την καλή τέχνη, η αχρειότητα με την κακή τέχνη που επινοεί τεχνάσματα για να δράσει άδικα. Η ακολασία ανήκει στο επιθυμητικό μέρος της ψυχής, αφού η εγκράτεια συνίσταται στην καθυπόταξη και η ακολασία στην αποτυχία καθυπόταξης των ηδονών.
Η αγριότητα ανήκει στο θυμικό μέρος της ψυχής, γιατί όταν κάποιος παρακινείται από κακές επιθυμίες, ικανοποιείται όχι όπως αρμόζει σε άνθρωπο αλλά σε ζώο, και αυτό ονομάζεται αγριότητα.
Τα αποτελέσματα αυτών των διαθέσεων προκύπτουν επίσης από τα πράγματα χάρη των οποίων γίνονται.
Η αχρειότητα, προερχόμενη από το λογικό μέρος της ψυχής, καταλήγει σε απληστία.
Το λάθος του θυμικού μέρους είναι η φιλοδοξία, η οποία καταλήγει σε αγριότητα
και καθώς το επιθυμητικό μέρος καταλήγει σε ηδονή, αυτό προκαλεί ακολασία.
Όπως οι άδικες πράξεις είναι αποτέλεσμα πολλών αιτιών, το ίδιο και οι δίκαιες πράξεις· γιατί η αρετή είναι από τη φύση της ευεργετική και επικερδής, ενώ η κακία είναι κακοποιός και επιβλαβής.
Αφού όμως ένα μέρος της ψυχής οδηγεί, ενώ το άλλο ακολουθεί και αφού οι αρετές και οι κακίες συνυπάρχουν σε αυτά, είναι φανερό ότι και όσον αφορά τις αρετές, επίσης μερικές ηγούνται και άλλες ακολουθούν, ενώ άλλες είναι σύνθετες.
Εκείνες που ηγούνται, είναι αρετές τέτοιες, όπως η σοφία· εκείνες που ακολουθούν είναι αρετές τέτοιες, όπως το θάρρος και η εγκράτεια· και στις σύνθετες περιλαμβάνεται η δικαιοσύνη.
Οι αρετές λοιπόν συνυπάρχουν στα πάθη, έτσι ώστε μπορούμε να αποκαλέσουμε αυτά τα τελευταία ύλη των πρώτων.
Από τα πάθη το μεν ένα είναι εκούσιο και το άλλο ακούσιο· η ηδονή είναι εκούσια και ο πόνος ακούσιος.
Οι άνθρωποι που διαθέτουν πολιτικές αρετές αυξάνουν και μειώνουν αυτά, οργανώνοντας τα άλλα μέρη της ψυχής σύμφωνα με εκείνο που κατέχει λογική. Το επιθυμητό σημείο αυτής της προσαρμογής είναι ότι η διάνοια δεν θα πρέπει να εμποδίζεται στην εκτέλεση του κατάλληλου έργου της, ούτε από έλλειψη ούτε από υπερβολή.
Προσαρμόζουμε το λιγότερο αγαθό σε εκείνο που είναι περισσότερο αγαθό και στον κόσμο κάθε μέρος που είναι πάντα παθητικό, υφίσταται χάριν εκείνου το οποίο πάντα κινείται.
Στην ένωση των όντων το θηλυκό υφίσταται χάριν του αρσενικού, γιατί αυτό το τελευταίο σπέρνει, γεννώντας μια ψυχή, ενώ το πρώτο μεταβιβάζει επίσης ύλη σε εκείνο το οποίο γεννιέται.
Στην ψυχή το άλογο υφίσταται χάριν του λογικού μέρους.
Η οργή και η επιθυμία οργανώνονται σε σχέση με το πρώτο μέρος της ψυχής· η πρώτη σαν ένας δορυφόρος και φύλακας του σώματος, η δεύτερη σαν ένας παρασκευαστής και χορηγός κάθε αναγκαίου.
Η διάνοια, όντας εδραιωμένη στην ανώτερη κορυφή του σώματος και έχοντας μια θέα εκείνου που είναι από όλες τις μεριές λαμπερό και διαφανές, διερευνά τη σοφία των αληθινών όντων. Αυτή είναι πράγματι η φυσική λειτουργία της, να διερευνά και να κατέχει την αλήθεια και να ακολουθεί εκείνα τα όντα που είναι πιο έξοχα και σεβαστά από την ίδια. Γιατί η γνώση των θείων και πιο σεβαστών πραγμάτων είναι η αρχή, η αιτία και ο κανόνας της ανθρώπινης ευδαιμονίας.
Οι αρχές όλων των αρετών είναι τρεις: γνώση, δύναμη και προαίρεση.
Η γνώση πράγματι είναι εκείνη μέσω της οποίας συλλογιζόμαστε και διαμορφώνουμε μια κρίση των πραγμάτων η δύναμη είναι μια ορισμένη φυσική ρώμη από την οποία αντλούμε την υπόσταση μας και η οποία χαρίζει σταθερότητα στις πράξεις μας· και η προαίρεση είναι, θα λέγαμε, το χέρι της ψυχής το οποίο μας ωθεί να προσεγγίσουμε και να οικειοποιηθούμε τα πράγματα.
Η ψυχή χωρίζεται στη λογική, το θυμικό και το επιθυμητικό.
Η λογική ικανότητα κυβερνά τη γνώση,
το θυμικό σχετίζεται με την παρόρμηση και
το επιθυμητικό κυβερνά θαρραλέα τα συναισθήματα της ψυχής.
Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια δράση, εκδηλώνοντας μια σύνθετη ενέργεια, τότε προκύπτει στην ψυχή ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χωρίζει, τότε εμφανίζεται δυσαρμονία και κακία.
Όταν η λογική ικανότητα επικρατεί του άλογου μέρους της ψυχής, τότε προκύπτει καρτερία και εγκράτεια· καρτερία, όταν κατεχόμεθα από πόνους και εγκράτεια, όταν κατεχόμεθα από ηδονές.
Αλλά όταν τα άλογα μέρη της ψυχής επικρατούν του λογικού μέρους, τότε προκαλείται μαλθακότητα και ακράτεια· μαλθακότητα, γιατί αποφεύγουμε το μόχθο και ακράτεια, γιατί μας υπερνικούν οι ηδονές.
Όταν όμως επικρατεί το καλύτερο μέρος της ψυχής, το κατώτερο ελέγχεται· το πρώτο οδηγεί και το δεύτερο ακολουθεί, ενώ και τα δυο συναινούν και συνομολογούν και τότε σε ολόκληρη την ψυχή γεννιέται η αρετή και η τέλεια αγαθότητα.
Επίσης, όταν το επιθυμητικό μέρος της ψυχής ακολουθεί τη λογική, τότε γεννιέται η σωφροσύνη όταν αυτό συμβαίνει με το θυμικό, τότε γεννιέται η ανδρεία και όταν λαμβάνει χώρα σε όλα τα μέρη της ψυχής, τότε προκύπτει η δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη είναι εκείνη η οποία χωρίζει όλες τις κακίες και όλες τις αρετές της ψυχής μεταξύ τους. Η δικαιοσύνη είναι σαν ένα σύστημα και οργάνωση των μερών της ψυχής και τέλεια και υπέρτατη αρετή· σε αυτήν περιέχεται το καθετί, ενώ τα άλλα αγαθά της ψυχής δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτήν. Γι' αυτό και η δικαιοσύνη κατέχει μεγάλη δύναμη τόσο μεταξύ των θεών, όσο και μεταξύ των ανθρώπων. Περιέχει το δεσμό μέσω του οποίου συνδέεται ολόκληρο το σύμπαν και επίσης εκείνον μέσω του οποίου συνδέονται οι θεοί και οι άνθρωποι. Μεταξύ των ουράνιων θεών ονομάζεται θέμις και μεταξύ των χθονίων ονομάζεται Δίκη, ενώ μεταξύ των ανθρώπων ονομάζεται Νόμος. Αυτά δεν είναι παρά σύμβολα και σημεία που υποδηλώνουν ότι η δικαιοσύνη είναι η υπέρτατη αρετή.
Αλλά η αλήθεια διαπιστώνεται και από τα ονόματα:
όταν η λογική της ψυχής μειονεκτεί αυτή η διάθεση ονομάζεται αφροσύνη
όταν μειονεκτεί το θυμικό, ονομάζεται θρασύτητα ή δειλία· όταν μειονεκτεί το επιθυμητικό, ακράτεια.
Όταν πάλι αμβλύνεται η λογική, το ονομάζουμε αφροσύνη· όταν οξύνεται, θράσος·
όταν αμβλύνεται το επιθυμητικό, το ονομάζουμε φιληδονία· όταν οξύνεται, ακολασία και
συνολικά ο συνδυασμός όλων, όταν δεν γίνεται με ορθολογισμό, ονομάζεται κακία.
Αν αυτή η κακία προκαλείται από κάτι συγκεκριμένο, αποκαλείται ανοησία· αν προκαλείται από φόβο, δειλία· αν από ηδονές, ακολασία· αν από κερδοσκοπία, αδικία.
Συνεπώς η αρετή, όταν συνίσταται στο συλλογισμό και την κρίση, ονομάζεται φρόνηση·
όταν συνίσταται στην αντοχή φοβερών πραγμάτων, ονομάζεται θάρρος·
όταν συνίσταται στην καταστολή των ηδονών, ονομάζεται εγκράτεια·
και όταν σχετίζεται με την αποφυγή της βλάβης των άλλων, ονομάζεται δικαιοσύνη.
Η υπακοή συνεπώς στην αρετή, σύμφωνα με την ορθή λογική, και η παρέκκλιση από αυτήν, αντίθετα προς την ορθή λογική, τείνουν η μεν προς την κοσμιότητα, η δε προς το αντίθετο της. Το δέον είναι αυτό που πρέπει να είναι. Δεν απαιτεί ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεση, όντας όπως θα έπρεπε να είναι.
Το μη δέον είναι δυο ειδών: η υπερβολή και η έλλειψη.
Η υπερβολή είναι η περίσσεια του δέοντος και η έλλειψη είναι το λιγότερο του δέοντος.
Η αρετή όμως είναι η κατοχή του δέοντος. Έτσι είναι ταυτόχρονα ακρότητα και μεσότητα. Είναι μεσότητα, επειδή βρίσκεται ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη· είναι ακρότητα, επειδή δεν δέχεται ούτε αύξηση ούτε μείωση, όντας ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.
Αφού όμως η αρετή του ήθους έχει σχέση με τα πάθη, από τα οποία υπέρτατα είναι η ηδονή και η λύπη, είναι φανερό ότι η αρετή δεν συνίσταται στην εκρίζωση των παθών της ψυχής, της ηδονής και της λύπης, αλλά στην εναρμόνιση τους. Γιατί ούτε η υγεία, που είναι ένας καλός συγκερασμός των σωματικών δυνάμεων, έγκειται στην αφαίρεση του ψυχρού και του θερμού, του υγρού και του ξηρού, αλλά στον κατάλληλο και συμμετρικό συγκερασμό τους. Γιατί η υγεία είναι μια συμμετρία όλων αυτών. Παρόμοια στη μουσική η αρμονία δεν βρίσκεται στην εξαίρεση του υψηλού και του χαμηλού τόνου, αλλά στον κατάλληλο συνδυασμό τους. Γιατί όταν αυτοί οι ήχοι συνταιριάζονται, τότε προκύπτει συμφωνία και η παραφωνία αποκλείεται. Επίσης το αρμονικό συνταίριασμα του θερμού και του ψυχρού, του υγρού και του ξηρού, προκαλεί υγεία και καταστρέφει την ασθένεια. Έτσι και στην ψυχή όταν συνταιριάζεται το θυμικό και το επιθυμητικό, τότε οι κακίες και τα άλλα πάθη εξαφανίζονται και δημιουργούνται οι αρετές και τα καλά ήθη.
Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της ηθικής αρετής είναι η προαίρεση στα καλά. Γιατί η λογική και η δύναμη είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν και χωρίς την αρετή, η προαίρεση όμως είναι αδύνατον. Γιατί η προαίρεση δείχνει την ποιότητα του ήθους.
Όταν η λογική επιβάλλεται πάνω στην παρόρμηση και στο συναίσθημα, τότε δημιουργεί εγκράτεια και καρτερία. Όταν όμως η λογική εκθρονίζεται από το άλογο μέρος της ψυχής, τότε προκαλείται ακράτεια και μαλθακότητα. Αυτές οι διαθέσεις της ψυχής είναι ημιτελείς αρετές και ημιτελείς κακίες. Γιατί είναι μεν υγιής η λογική, νοσεί όμως το άλογο μέρος της ψυχής. Και όσο η παρόρμηση και το συναίσθημα ελέγχονται και καθοδηγούνται από το λογικό μέρος της ψυχής, προκύπτουν οι αρετές, η εγκράτεια και η καρτερία. Όμως όταν αυτό επιτυγχάνεται με τη βία και όχι εκούσια, τότε προκαλούνται κακίες.
Γιατί η αρετή πρέπει να κάνει τα δέοντα όχι με λύπη αλλά με ευχαρίστηση.
Όταν πάλι η παρόρμηση και το συναίσθημα υπερτερούν της λογικής, προκαλούν μαλθακότητα και ακράτεια και προκύπτουν κακίες. Όταν τα πάθη υποχωρούν με λύπη και έχοντας επίγνωση της αμαρτίας, γιατί το μάτι της ψυχής είναι υγιές, τότε δεν έχουμε κακία. Είναι συνεπώς φανερό ότι η αρετή πρέπει εκούσια να εκτελεί τα δέοντα, γιατί το ακούσιο συνοδεύεται από τη λύπη και το φόβο, ενώ το εκούσιο δεν γίνεται χωρίς ευχαρίστηση και φιλοφροσύνη.
Αυτά λοιπόν επιβεβαιώνονται και από την αιτία της διαίρεσης. Η γνώση και η αντίληψη των πραγμάτων είναι στοιχεία του λογικού μέρους της ψυχής, ενώ η δύναμη ανήκει στο άλογο μέρος, του οποίου στοιχείο είναι το να μην μπορείς να υπομένεις τους μόχθους ή να εξουσιάζεις τις ηδονές. Ενώ η προαίρεση υπάρχει και στα δυο, δηλαδή στο λογικό και στο άλογο μέρος της ψυχής, γιατί συστατικά της είναι η διάνοια και η όρεξη (κλιση,ποθος) και η διάνοια είναι λειτουργία του λογικού μέρους της ψυχής, ενώ η όρεξη του αλόγου. Συνεπώς κάθε αρετή έγκειται στην αμοιβαία προσαρμογή των μερών της ψυχής, ενώ το εκούσιο και το προαιρετικό είναι οπωσδήποτε στοιχεία της αρετής.
Γενικά επομένως η αρετή είναι κάποια αρμονική συνένωση των άλογων μερών της ψυχής με το λογικό.
Και η συνένωση αυτή επιτυγχάνεται μέσω της αποδοχής του ορίου του δέοντος στην ηδονή και στη λύπη.
Γιατί η αληθινή αρετή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνήθεια του δέοντος. Το δέον είναι αυτό που πρέπει να είναι και το μη δέον αυτό που δεν πρέπει να είναι. Το μη δέον όμως έχει δυο είδη· την υπερβολή και την έλλειψη. Υπερβολή είναι το περισσότερο του δέοντος και έλλειψη είναι το λιγότερο του δέοντος. Αφού όμως το δέον είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι, μπορεί να βρίσκεται στο άκρο και στο μέσον. Βρίσκεται στο άκρο, γιατί δεν χρειάζεται ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεση ενώ στο μέσον βρίσκεται, επειδή είναι μεταξύ της υπερβολής και της έλλειψης. Το δέον και το μη δέον έχουν μεταξύ τους την ίδια σχέση που έχει το ίσο με το άνισο, το συντεταγμένο με το άτακτο και τα δυο αυτά είναι το πεπερασμένο και το άπειρο. Έτσι τα μέρη του ανίσου έχουν ένα λόγο προς το μέσον και όχι μεταξύ τους. Για παράδειγμα, αμβλεία γωνία λέμε τη γωνία που είναι μεγαλύτερη από την ορθή, ενώ οξεία λέμε εκείνη που είναι μικρότερη από την ορθή. (Σε έναν κύκλο) μεγαλύτερη είναι η ευθεία από τις ακτίνες που σύρονται από το κέντρο. Και μακρότερη ημέρα είναι εκείνη που είναι μεγαλύτερη από την ημέρα της ισημερίας. Επίσης, η υπερβολική θερμότητα ή ψυχρότητα προκαλεί ασθένειες. Το θερμότερο είναι το περισσότερο του κανονικού και το ψυχρότερο είναι το λιγότερο του κανονικού.
Η ίδια αναλογία ισχύει και σχετικά με την ψυχή και τη διάθεση της. Η θρασύτητα, για παράδειγμα, είναι μια υπερβολή του δέοντος στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, ενώ η δειλία είναι η έλλειψη του δέοντος. Ασωτία πάλι είναι η υπερβολή του δέοντος στις χρηματικές δαπάνες, ενώ φιλαργυρία είναι η έλλειψη του. Οργή είναι η υπερβολή του δέοντος στην ορμή του θυμού, ενώ αναισθησία είναι η αντίστοιχη έλλειψη. Η ίδια αναλογία υπάρχει και στις άλλες διαθέσεις της ψυχής.
Αφού λοιπόν η αρετή είναι η συνήθεια του δέοντος, πρέπει να είναι και η μεσότητα των παθών, δηλαδή να μην είναι ούτε χωρίς πάθη, ούτε με έντονα πάθη. Γιατί η απόλυτη έλλειψη πάθους κάνει την ψυχή χωρίς παρόρμηση και ενθουσιασμό για το καλό, ενώ τα έντονα πάθη την κάνουν ακαταλόγιστη. Το πάθος λοιπόν πρέπει να ακολουθεί την αρετή, όπως η σκιά και το περίγραμμα των εικόνων στη ζωγραφική. Γιατί η ζωντάνια και η λεπτότητα και η μίμηση του φυσικού πετυχαίνονται κυρίως με τις σκιάσεις και τον κατάλληλο συνδυασμό των χρωμάτων. Τα πάθη της ψυχής είναι κάτι ζωντανό και ενυπάρχουν στην παρόρμηση και στον ενθουσιασμό της φυσικής αρετής. Γιατί η αρετή γεννιέται με τα πάθη και αναπτύσσεται μαζί με αυτά, όπως η ωραία αρμονία παράγεται από τον οξύ και το βαρύ ήχο, και το εύκρατο παράγεται από το θερμό και το ψυχρό και το ισόρροπο από το βαρύ και το ελαφρύ. Δεν πρέπει επομένως να αφαιρέσουμε τα πάθη της ψυχής και κάτι τέτοιο δεν είναι ωφέλιμο, αλλά πρέπει να τα συνταιριάξουμε με τη λογική σύμφωνα με τις απαιτήσεις του δέοντος και του μετρίου.
http://www.hellenicpantheon.gr
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
[Από τη σειρά Εαρινή συμφωνία (1937-1938)]
Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία
ΙΙ
Είχα κλείσει τα μάτια
για ν' ατενίζω το φως.
Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν' αναπνέω.
Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους τής σιγής
κ' η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.
Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.
Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ' όνειρο
κι η φθορά έχει φθαρεί.
Κ' ήρθες εσύ.
http://www.translatum.gr
Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία
ΙΙ
Είχα κλείσει τα μάτια
για ν' ατενίζω το φως.
Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν' αναπνέω.
Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους τής σιγής
κ' η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.
Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.
Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ' όνειρο
κι η φθορά έχει φθαρεί.
Κ' ήρθες εσύ.
http://www.translatum.gr
Τα γκωλ-ποστ
Νίκος Εγγονόπουλος
Άκουγε τις καμπάνες που βαρούν
και τ' ορειχάλκου τις δονήσεις
όπου τρυπάν τον καθαρό
–του κυριακάτικου πρωινού–
αγέρα
άραγες οι καμπάνες τι να μηνούν;
θα τις ακολουθήσουν μήπως
ύμνοι τραγούδια χαρές
ή πολυβόλα θ' αντηχήσουνε
απαίσια
να σπείρουνε
τον όλεθρο ολούθε;
ένα σας λέω:
όλοι να τρέξουμε αμέσως
στα γκωλ-ποστ
παιδιά!
στα γκωλ-ποστ!
άγρυπνοι
–ακοίμητοι φρουροί–
πανέτοιμοι
το μάτι εδώ εκεί
να γρηγορούμε
μην αρχινίσουνε να πέφτουνε
τα τέρματα
βροχή
και
ηττηθούμε.
(«Στην κοιλάδα με τους ροδώνες», εκδόσεις Ικαρος, 1978)
http://www.translatum.gr
Νίκος Εγγονόπουλος
Άκουγε τις καμπάνες που βαρούν
και τ' ορειχάλκου τις δονήσεις
όπου τρυπάν τον καθαρό
–του κυριακάτικου πρωινού–
αγέρα
άραγες οι καμπάνες τι να μηνούν;
θα τις ακολουθήσουν μήπως
ύμνοι τραγούδια χαρές
ή πολυβόλα θ' αντηχήσουνε
απαίσια
να σπείρουνε
τον όλεθρο ολούθε;
ένα σας λέω:
όλοι να τρέξουμε αμέσως
στα γκωλ-ποστ
παιδιά!
στα γκωλ-ποστ!
άγρυπνοι
–ακοίμητοι φρουροί–
πανέτοιμοι
το μάτι εδώ εκεί
να γρηγορούμε
μην αρχινίσουνε να πέφτουνε
τα τέρματα
βροχή
και
ηττηθούμε.
(«Στην κοιλάδα με τους ροδώνες», εκδόσεις Ικαρος, 1978)
http://www.translatum.gr
Αντώνης Φωστιέρης, Το θα και το να τού θανάτου / Das so-wird und das so-soll des Todes
« on: 07 Jul, 2007, 13:21:54 »
Το θα και το να τού θανάτου
Αντώνης Φωστιέρης
Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές ασήμαντες εικόνες
Ποιος θα ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη μιας ανάμνησης
Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο
Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή δικαιοσύνη να εξηγεί
Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος
Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος
Σβήνει ασυλλόγιστα ολόκληρη ζωή
Αφού, το ξέρεις, ένα μόλις δευτερόλεπτο αρκεί
ν’ αλλάξουν τώρα δυο φτερά τη ρότα τους
Και, μην ακούς, τα δευτερόλεπτα πληρώνονται ακριβά
Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος εκείνος φεύγει απένταρος
Με τον πνιγμένο ρόγχο ενός κυνηγημένου
Λεπτά χρειάστηκε λεπτά
Χιλιάδες δευτερόλεπτα
Για ν’ αγοράσει τι; ασήμαντες εικόνες
Μα πώς μπορεί να ξεχρεώσει τώρα πού να δανειστεί
Πόσες εικόνες να πουλήσει απ’ την ανάμνηση
Μια δυναστεία εικόνες παλιωμένες
Γεννοβολάνε τα λεπτά κι ο τόκος βγαίνει αβάσταχτος∙
Κανείς λοιπόν δεν έχει να πληρώσει;
http://www.translatum.gr
Από τη συλλογή Το θα και το να του θανάτου (1987)
« on: 07 Jul, 2007, 13:21:54 »
Το θα και το να τού θανάτου
Αντώνης Φωστιέρης
Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές ασήμαντες εικόνες
Ποιος θα ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη μιας ανάμνησης
Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο
Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή δικαιοσύνη να εξηγεί
Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος
Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος
Σβήνει ασυλλόγιστα ολόκληρη ζωή
Αφού, το ξέρεις, ένα μόλις δευτερόλεπτο αρκεί
ν’ αλλάξουν τώρα δυο φτερά τη ρότα τους
Και, μην ακούς, τα δευτερόλεπτα πληρώνονται ακριβά
Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος εκείνος φεύγει απένταρος
Με τον πνιγμένο ρόγχο ενός κυνηγημένου
Λεπτά χρειάστηκε λεπτά
Χιλιάδες δευτερόλεπτα
Για ν’ αγοράσει τι; ασήμαντες εικόνες
Μα πώς μπορεί να ξεχρεώσει τώρα πού να δανειστεί
Πόσες εικόνες να πουλήσει απ’ την ανάμνηση
Μια δυναστεία εικόνες παλιωμένες
Γεννοβολάνε τα λεπτά κι ο τόκος βγαίνει αβάσταχτος∙
Κανείς λοιπόν δεν έχει να πληρώσει;
http://www.translatum.gr
Από τη συλλογή Το θα και το να του θανάτου (1987)
Αντώνης Φωστιέρης, Απόψε σκέφτομαι (Antonis Fostieris, Tonight I think, Greek translation)
« on: 30 Mar, 2008, 04:23:43 »
As promised, a much-loved poem and an old translation of mine...
Αφιερωμένο στη Βίκυ...
Απόψε σκέφτομαι
Αντώνης Φωστιέρης
Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους
—Ν' ακούνε μουσική και να καπνίζουν—
Αυτούς που αποπειράθηκαν ν' αυτοκτονήσουν με ομορφιά
—Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν—
Αυτούς που ο φόβος τούς φυτεύει στις ερμιές
Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα
Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι
Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη
Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά
Αυτούς που βλέπουν τ' όνομά τους στο κουδούνι
Και το χτυπούν δαιμονισμένα
να ξυπνήσει
ο ένοικος.
Από τη συλλογή Το θα και το να τού θανάτου (1987) Tonight I think
Antonis Fostieris
Those who agonize, retired into their shells
—Smoking and listening to music—
Those who attempted to commit suicide with beauty
—They sucked her vitriol and burned—
Those who are planted in wildernesses by fear
Those who sleepless hover in the air
Those who made love and ended up lonelier
Those who expressionless follow a memory of death
Those who waste away, lost in a pile of papers
Those who see their name on the bell
And ring it furiously
to awaken
the tenant.
http://www.translatum.gr
« on: 30 Mar, 2008, 04:23:43 »
As promised, a much-loved poem and an old translation of mine...
Αφιερωμένο στη Βίκυ...
Απόψε σκέφτομαι
Αντώνης Φωστιέρης
Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους
—Ν' ακούνε μουσική και να καπνίζουν—
Αυτούς που αποπειράθηκαν ν' αυτοκτονήσουν με ομορφιά
—Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν—
Αυτούς που ο φόβος τούς φυτεύει στις ερμιές
Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα
Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι
Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη
Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά
Αυτούς που βλέπουν τ' όνομά τους στο κουδούνι
Και το χτυπούν δαιμονισμένα
να ξυπνήσει
ο ένοικος.
Από τη συλλογή Το θα και το να τού θανάτου (1987) Tonight I think
Antonis Fostieris
Those who agonize, retired into their shells
—Smoking and listening to music—
Those who attempted to commit suicide with beauty
—They sucked her vitriol and burned—
Those who are planted in wildernesses by fear
Those who sleepless hover in the air
Those who made love and ended up lonelier
Those who expressionless follow a memory of death
Those who waste away, lost in a pile of papers
Those who see their name on the bell
And ring it furiously
to awaken
the tenant.
http://www.translatum.gr
Βρε, πώς μπατιρίσαμε!..
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
«...Η πνευματική μας ζωή έχει προ πολλού εκπνεύσει. Η μία πτώχευση ακολούθησε την άλλη κι ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Στη χώρα των μεγάλων ποιητών, των δύο Νόμπελ, η ποίηση δεν πωλείται, δεν εκτίθεται στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων και διαβάζεται χαριζόμενη σε συνωμότες μυημένους και δακτυλοδεικτούμενους. Στο χρηματιστήριο της πεζογραφίας κυκλοφορούν οι γνωστές φούσκες των μπεστ σέλερ. Η Χώρα με τη σημαντικότερη παραγωγή τραγουδιού με υψηλές ποιητικές και μουσικές προδιαγραφές στέλνει στους διεθνείς διαγωνισμούς τραγουδιού πολυεθνικά πακέτα αμερικανικής μουσικής στην αγγλική γλώσσα. Ο κινηματογράφος υποσιτίζεται και ενισχύεται σαν προϊόν ειδικών αναγκών, ανάπηρος που χρήζει αναπνευστήρα. Τα "Χορικά" της Ζουζούς Νικολούδη κλείνουν και τίποτε στον ορίζοντα δεν τα διαδέχεται. Από δεκάδες μικρές ηρωικές ομάδες χορού ενισχύεται μία! Στο θέατρο οι πάντες είναι χρεωμένοι και ζουν θίασοι, ηθοποιοί και συντελεστές με φρούδες ελπίδες. Η επιστημονική έρευνα καρκινοβατεί χωρίς πόρους, η παραπαιδεία ανθεί, δικαίως, γιατί η Παιδεία υπνώττει και το μόνο που την απασχολεί είναι πότε, πώς και με τι θα γίνουν οι τυραννικές εξετάσεις. Στο Πανεπιστήμιο προτείνεται για λύση το ιδιωτικό σούπερ μάρκετ. Για να περιοριστεί η ανεργία των νέων ιδρύονται νέα τμήματα, για να απορροφήσουν μελλοντικούς ανέργους του φαύλου κύκλου. Βρε, πώς μπατιρίσαμε!»...
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
«...Η πνευματική μας ζωή έχει προ πολλού εκπνεύσει. Η μία πτώχευση ακολούθησε την άλλη κι ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Στη χώρα των μεγάλων ποιητών, των δύο Νόμπελ, η ποίηση δεν πωλείται, δεν εκτίθεται στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων και διαβάζεται χαριζόμενη σε συνωμότες μυημένους και δακτυλοδεικτούμενους. Στο χρηματιστήριο της πεζογραφίας κυκλοφορούν οι γνωστές φούσκες των μπεστ σέλερ. Η Χώρα με τη σημαντικότερη παραγωγή τραγουδιού με υψηλές ποιητικές και μουσικές προδιαγραφές στέλνει στους διεθνείς διαγωνισμούς τραγουδιού πολυεθνικά πακέτα αμερικανικής μουσικής στην αγγλική γλώσσα. Ο κινηματογράφος υποσιτίζεται και ενισχύεται σαν προϊόν ειδικών αναγκών, ανάπηρος που χρήζει αναπνευστήρα. Τα "Χορικά" της Ζουζούς Νικολούδη κλείνουν και τίποτε στον ορίζοντα δεν τα διαδέχεται. Από δεκάδες μικρές ηρωικές ομάδες χορού ενισχύεται μία! Στο θέατρο οι πάντες είναι χρεωμένοι και ζουν θίασοι, ηθοποιοί και συντελεστές με φρούδες ελπίδες. Η επιστημονική έρευνα καρκινοβατεί χωρίς πόρους, η παραπαιδεία ανθεί, δικαίως, γιατί η Παιδεία υπνώττει και το μόνο που την απασχολεί είναι πότε, πώς και με τι θα γίνουν οι τυραννικές εξετάσεις. Στο Πανεπιστήμιο προτείνεται για λύση το ιδιωτικό σούπερ μάρκετ. Για να περιοριστεί η ανεργία των νέων ιδρύονται νέα τμήματα, για να απορροφήσουν μελλοντικούς ανέργους του φαύλου κύκλου. Βρε, πώς μπατιρίσαμε!»...
Η αρπαγή της Ευρώπης
Του Μωυσή Λιτση από την Ελευθεροτυπία, 16/6/2010
Η πρώτη αφορά τον πρόεδρο της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ που δήλωνε στις 15/05/2010 στο περιοδικό «Σπίγκελ»: «Είναι φανερό ότι από τον Σεπτέμβριο του 2008 βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πιο δύσκολη κατάσταση από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ίσως και από την εποχή του Α' Παγκοσμίου».
Η άλλη αφορά τον γνωστό συντηρητικό αρθρογράφο των «Νιου Γιορκ Τάιμς», Τόμας Φρίντμαν, γνωστό υπέρμαχο της παγκοσμιοποίησης, που αποκαλούσε «χρυσό ζουρλομανδύα» το Σύμφωνο Σταθερότητας τη δεκαετία του '90. Εγραφε λοιπόν ο Φρίντμαν σε ένα από τα άρθρα του στις αρχές Μαΐου: «Υστερα από 65 χρόνια κατά την οποία η πολιτική στη Δύση αφορούσε κυρίως το να δίνεις προς τους ψηφοφόρους, τώρα παραχωρεί τη θέση της στο να παίρνεις».
Η πρώτη δήλωση μας υπενθυμίζει μέσα από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά του «αρχιστράτηγου» της ΟΝΕ, ότι η Ευρώπη όχι απλά βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη από την εποχή του '30 οικονομική κρίση, αλλά κινδυνεύει να ξαναζήσει φαινόμενα σαν αυτά του μεσοπολέμου (άνοδος φασισμού-ναζισμού) ή των εθνικιστικών συγκρούσεων, που οδήγησαν στο μακελειό του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (και την πρώτη μεγάλη ήττα του εργατικού και φιλειρηνικού κινήματος). Η δεύτερη μας λέει με αρκετή δόση κυνισμού ότι η πολιτική παροχών που βρισκόταν στο επίκεντρο των πολιτικών συγκρούσεων στη μεταπολεμική περίοδο στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο τελείωσε. Οι πολιτικοί παίρνουν πίσω τις κατακτήσεις δεκαετιών, υποσχόμενοι όχι ελαφρύνσεις, αναδιανομές και ανατροπές, αλλά ένα ζοφερό μέλλον δίχως αύριο.
«Η κρίση συνδέεται άμεσα με το τέλος της παγκόσμιας τάξης όπως τη γνωρίσαμε από το 1945... Ως εκ τούτου, το όλο εγχείρημα διεθνώς, που είχε ως επίκεντρο τις ΗΠΑ για 60 χρόνια, αποσυντίθεται με αργούς ρυθμούς, δημιουργώντας αναταραχή όλων των ειδών», επισημαίνει σε πρόσφατο ρεπορτάζ της «Ντόιτσε Βέλε» η Μαρί-Ελέν Καϊλόλ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Πολιτικών Προβλέψεων (European Laboratory of Political Anticipation). «Πρόκειται για μια εκδοχή στον 21ο αιώνα τού "εργαζόμενοι όλου του κόσμου ενωθείτε"», συνεχίζει, αναφερόμενη στην ογκούμενη πανευρωπαϊκή κοινωνική δυσαρέσκεια, σχόλιο που παραπέμπει ευθέως στην ιστορική ρήση του Καρλ Μαρξ «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».
Σήμερα δεν κινδυνεύουν μόνον οι εργατικές κατακτήσεις του 20ού αιώνα. Αλλά και οι φιλελεύθερες-δημοκρατικές του 19ου αιώνα, αυτές που οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848 ανέδειξαν, σαρώνοντας τα υπολείμματα του «ancient regime», του παλαιού καθεστώτος. Σήμερα τη θέση του «απόλυτου μονάρχη» και της «ιερής συμμαχίας» παίρνει η Ε.Ε., μεταφέροντας στο «ιερατείο» των Βρυξελλών ακόμη και την ευθύνη κατάρτισης των προϋπολογισμών, με τα εθνικά κοινοβούλια απλούς διεκπεραιωτές. Οπως την εποχή των συμβουλίων που πλαισίωναν τους απόλυτους μονάρχες.
Σήμερα το «ευρωπαϊκό εγχείρημα» κινδυνεύει να διαλυθεί από τους ίδιους τους υποστηρικτές του ευρωπαραδείσου, που μετατρέπεται σε... κόλαση για τους λαούς της Ευρώπης. Αλλωστε η περιώνυμη «Ενωμένη Ευρώπη» δεν στόχευε στο να άρει τις εθνικές προκαταλήψεις και συγκρούσεις του παρελθόντος, αλλά στην αρπαγή της Ευρώπης από τα μεγάλα χρηματοοικονομικά συμφέροντα, που ήθελαν να απαλλαγούν από τις «αγκυλώσεις» του παρελθόντος, θυσιάζοντας στον βωμό του ευρώ τις κατακτήσεις μισού και περισσότερο αιώνα.
Του Μωυσή Λιτση από την Ελευθεροτυπία, 16/6/2010
Η πρώτη αφορά τον πρόεδρο της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ που δήλωνε στις 15/05/2010 στο περιοδικό «Σπίγκελ»: «Είναι φανερό ότι από τον Σεπτέμβριο του 2008 βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πιο δύσκολη κατάσταση από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ίσως και από την εποχή του Α' Παγκοσμίου».
Η άλλη αφορά τον γνωστό συντηρητικό αρθρογράφο των «Νιου Γιορκ Τάιμς», Τόμας Φρίντμαν, γνωστό υπέρμαχο της παγκοσμιοποίησης, που αποκαλούσε «χρυσό ζουρλομανδύα» το Σύμφωνο Σταθερότητας τη δεκαετία του '90. Εγραφε λοιπόν ο Φρίντμαν σε ένα από τα άρθρα του στις αρχές Μαΐου: «Υστερα από 65 χρόνια κατά την οποία η πολιτική στη Δύση αφορούσε κυρίως το να δίνεις προς τους ψηφοφόρους, τώρα παραχωρεί τη θέση της στο να παίρνεις».
Η πρώτη δήλωση μας υπενθυμίζει μέσα από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά του «αρχιστράτηγου» της ΟΝΕ, ότι η Ευρώπη όχι απλά βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη από την εποχή του '30 οικονομική κρίση, αλλά κινδυνεύει να ξαναζήσει φαινόμενα σαν αυτά του μεσοπολέμου (άνοδος φασισμού-ναζισμού) ή των εθνικιστικών συγκρούσεων, που οδήγησαν στο μακελειό του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (και την πρώτη μεγάλη ήττα του εργατικού και φιλειρηνικού κινήματος). Η δεύτερη μας λέει με αρκετή δόση κυνισμού ότι η πολιτική παροχών που βρισκόταν στο επίκεντρο των πολιτικών συγκρούσεων στη μεταπολεμική περίοδο στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο τελείωσε. Οι πολιτικοί παίρνουν πίσω τις κατακτήσεις δεκαετιών, υποσχόμενοι όχι ελαφρύνσεις, αναδιανομές και ανατροπές, αλλά ένα ζοφερό μέλλον δίχως αύριο.
«Η κρίση συνδέεται άμεσα με το τέλος της παγκόσμιας τάξης όπως τη γνωρίσαμε από το 1945... Ως εκ τούτου, το όλο εγχείρημα διεθνώς, που είχε ως επίκεντρο τις ΗΠΑ για 60 χρόνια, αποσυντίθεται με αργούς ρυθμούς, δημιουργώντας αναταραχή όλων των ειδών», επισημαίνει σε πρόσφατο ρεπορτάζ της «Ντόιτσε Βέλε» η Μαρί-Ελέν Καϊλόλ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Πολιτικών Προβλέψεων (European Laboratory of Political Anticipation). «Πρόκειται για μια εκδοχή στον 21ο αιώνα τού "εργαζόμενοι όλου του κόσμου ενωθείτε"», συνεχίζει, αναφερόμενη στην ογκούμενη πανευρωπαϊκή κοινωνική δυσαρέσκεια, σχόλιο που παραπέμπει ευθέως στην ιστορική ρήση του Καρλ Μαρξ «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».
Σήμερα δεν κινδυνεύουν μόνον οι εργατικές κατακτήσεις του 20ού αιώνα. Αλλά και οι φιλελεύθερες-δημοκρατικές του 19ου αιώνα, αυτές που οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848 ανέδειξαν, σαρώνοντας τα υπολείμματα του «ancient regime», του παλαιού καθεστώτος. Σήμερα τη θέση του «απόλυτου μονάρχη» και της «ιερής συμμαχίας» παίρνει η Ε.Ε., μεταφέροντας στο «ιερατείο» των Βρυξελλών ακόμη και την ευθύνη κατάρτισης των προϋπολογισμών, με τα εθνικά κοινοβούλια απλούς διεκπεραιωτές. Οπως την εποχή των συμβουλίων που πλαισίωναν τους απόλυτους μονάρχες.
Σήμερα το «ευρωπαϊκό εγχείρημα» κινδυνεύει να διαλυθεί από τους ίδιους τους υποστηρικτές του ευρωπαραδείσου, που μετατρέπεται σε... κόλαση για τους λαούς της Ευρώπης. Αλλωστε η περιώνυμη «Ενωμένη Ευρώπη» δεν στόχευε στο να άρει τις εθνικές προκαταλήψεις και συγκρούσεις του παρελθόντος, αλλά στην αρπαγή της Ευρώπης από τα μεγάλα χρηματοοικονομικά συμφέροντα, που ήθελαν να απαλλαγούν από τις «αγκυλώσεις» του παρελθόντος, θυσιάζοντας στον βωμό του ευρώ τις κατακτήσεις μισού και περισσότερο αιώνα.
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010
Μάντης κακών, πλην όμως έμπειρος
Του Kωστα Iορδανιδη
Η Σοβιετική Ενωση διοικούνταν από δικτάτορες, αλλά όχι από ανοήτους. Είχε λαμπρούς επιστήμονες και οικονομολόγους, που έβλεπαν ότι το σκάφος πλησίστιο κατευθυνόταν προς τους βράχους. Αλλά ήταν αδύνατον να αναθεωρήσουν τις βασικές τους αντιλήψεις περί οικονομίας. Απέδιδαν προφανώς τα προβλήματα που αναδύονταν καθημερινώς σε αρρυθμίες του συστήματος. Ετσι, κατέπεσε εν μια νυκτί –θα έλεγε κανείς, με κάποια υπερβολή ενδεχομένως– το σοβιετικό σύστημα, δίχως να πέσει ένας πυροβολισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός πέρασε ταπεινωτικά και οριστικά στην ιστορία.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον χώρο της ελευθέρας οικονομίας, ή αυτό τουλάχιστον υπαινίχθηκε –με κάποιο τρόπο– ο μέγας «κερδοσκόπος» κ. Τζορτζ Σόρος στη σύνοδο της Βιέννης, όπου μετείχε και ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου και περιώνυμοι διεθνείς τραπεζίτες.
«Η παρούσα κρίση δεν είναι απλώς μία αποτυχία της αγοράς, αλλά επίσης μία αποτυχία ελεγκτικών μηχανισμών και ακόμη σπουδαιότερο μία αποτυχία του κυριάρχου δόγματος περί των αγορών» είπε ο κ. Σόρος, πρόσθεσε ότι «η κατάρρευση του οικονομικού συστήματος είναι πραγματική» και τόνισε ότι «απέχουμε πολύ από το τέλος της κρίσεως».
Ο κ. Σόρος δεν είναι κομμουνιστής απεργαζόμενος την κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος και η ακαδημαϊκή του επάρκεια μπορεί να αμφισβητείται. Αλλά είναι ασφαλώς ο δαίμων των αγορών, την λειτουργία των οποίων κατανοεί τόσο καλά στο πρακτικό επίπεδο ώστε να εξασφαλίζει κέρδη εντυπωσιακότατα. Από την άποψη αυτή η γνώμη του έχει κάποια αξία, ενδεχομένως μεγαλύτερη των πάσης φύσεως διαχειριστών των παγκοσμίων οικονομικών πραγμάτων, που εμφανίζουν συμπτώματα αγκυλώσεων στο επίπεδο των αντιλήψεων. Και δεν υπάρχει προφανώς δυσκολότερο εγχείρημα από την αλλαγή παγιωμένων αντιλήψεων.
Επιστρέφοντες εις τον ελλαδικό μικρόκοσμό μας, ας ευχηθούμε ότι ο κ. Σόρος πλανάται και ότι η προσπάθεια ανασυγκροτήσεως της οικονομίας θα τελεσφορήσει. Θα ήταν παράλογο, ούτως ή άλλως, να διανοηθεί κανείς ότι η Ελλάς μπορεί ποτέ να καινοτομήσει. Δεν είναι δυνατόν η χώρα να αναπτύξει ιδία οικονομική πολιτική και είναι αναγκασμένη να πειθαρχήσει στις αποφάσεις της Ευρωζώνης. Εάν πρόκειται περί σφάλματος, αυτό θα αφορά όλες τις ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη. Το ουσιώδες είναι να μην εκλείψει η ελπίδα όσο διαρκεί η προσπάθεια.
http://www.kathimerini.gr/
Του Kωστα Iορδανιδη
Η Σοβιετική Ενωση διοικούνταν από δικτάτορες, αλλά όχι από ανοήτους. Είχε λαμπρούς επιστήμονες και οικονομολόγους, που έβλεπαν ότι το σκάφος πλησίστιο κατευθυνόταν προς τους βράχους. Αλλά ήταν αδύνατον να αναθεωρήσουν τις βασικές τους αντιλήψεις περί οικονομίας. Απέδιδαν προφανώς τα προβλήματα που αναδύονταν καθημερινώς σε αρρυθμίες του συστήματος. Ετσι, κατέπεσε εν μια νυκτί –θα έλεγε κανείς, με κάποια υπερβολή ενδεχομένως– το σοβιετικό σύστημα, δίχως να πέσει ένας πυροβολισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός πέρασε ταπεινωτικά και οριστικά στην ιστορία.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον χώρο της ελευθέρας οικονομίας, ή αυτό τουλάχιστον υπαινίχθηκε –με κάποιο τρόπο– ο μέγας «κερδοσκόπος» κ. Τζορτζ Σόρος στη σύνοδο της Βιέννης, όπου μετείχε και ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου και περιώνυμοι διεθνείς τραπεζίτες.
«Η παρούσα κρίση δεν είναι απλώς μία αποτυχία της αγοράς, αλλά επίσης μία αποτυχία ελεγκτικών μηχανισμών και ακόμη σπουδαιότερο μία αποτυχία του κυριάρχου δόγματος περί των αγορών» είπε ο κ. Σόρος, πρόσθεσε ότι «η κατάρρευση του οικονομικού συστήματος είναι πραγματική» και τόνισε ότι «απέχουμε πολύ από το τέλος της κρίσεως».
Ο κ. Σόρος δεν είναι κομμουνιστής απεργαζόμενος την κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος και η ακαδημαϊκή του επάρκεια μπορεί να αμφισβητείται. Αλλά είναι ασφαλώς ο δαίμων των αγορών, την λειτουργία των οποίων κατανοεί τόσο καλά στο πρακτικό επίπεδο ώστε να εξασφαλίζει κέρδη εντυπωσιακότατα. Από την άποψη αυτή η γνώμη του έχει κάποια αξία, ενδεχομένως μεγαλύτερη των πάσης φύσεως διαχειριστών των παγκοσμίων οικονομικών πραγμάτων, που εμφανίζουν συμπτώματα αγκυλώσεων στο επίπεδο των αντιλήψεων. Και δεν υπάρχει προφανώς δυσκολότερο εγχείρημα από την αλλαγή παγιωμένων αντιλήψεων.
Επιστρέφοντες εις τον ελλαδικό μικρόκοσμό μας, ας ευχηθούμε ότι ο κ. Σόρος πλανάται και ότι η προσπάθεια ανασυγκροτήσεως της οικονομίας θα τελεσφορήσει. Θα ήταν παράλογο, ούτως ή άλλως, να διανοηθεί κανείς ότι η Ελλάς μπορεί ποτέ να καινοτομήσει. Δεν είναι δυνατόν η χώρα να αναπτύξει ιδία οικονομική πολιτική και είναι αναγκασμένη να πειθαρχήσει στις αποφάσεις της Ευρωζώνης. Εάν πρόκειται περί σφάλματος, αυτό θα αφορά όλες τις ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη. Το ουσιώδες είναι να μην εκλείψει η ελπίδα όσο διαρκεί η προσπάθεια.
http://www.kathimerini.gr/
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010
Η κρίση της τηλεόρασης
Του Aλεξη Παπαχελα Hμερομηνία δημοσίευσης: 16-06-10
Εβλεπα πάλι προχθές μια τηλεοπτική συζήτηση, απ’ αυτές που κυριάρχησαν στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Το μέγεθος της κρίσης και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει πλέον η χώρα καθιστά αυτές τις συζητήσεις απλά... αφόρητες. Παλαιότερα διασκεδάζαμε με τα περίφημα πάνελς, ψάχναμε όλοι να βρούμε ποιος είναι ο πιο γραφικός, αυθάδης, ανόητος καλεσμένος. Τώρα, όμως, αυτό το παρακμιακό θέαμα δεν αντέχεται. Ξέρουμε όλοι τι θα πει ποια «γλάστρα». Οι καυγάδες είναι προβλέψιμοι, όπως και τα ζευγάρια των τηλεοπτικών αντιπάλων. Οι συζητήσεις σπανίως υπεισέρχονται στην ουσία ενός προβλήματος, ενώ είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς ο ένας καλεσμένος μιλάει πάνω από τον άλλο γελοιοποιώντας εντελώς την ιδέα του διαλόγου. Ολοι μαζί δημιουργούν στον τηλεθεατή μια απαίσια αίσθηση οικειότητας, από εκείνη όμως που οδηγεί στην απέχθεια.
Και όμως αυτές οι εκπομπές ανέδειξαν βουλευτές, έφεραν πελάτες σε τριτοκλασάτους δικηγόρους, διέσωσαν πολιτικές καριέρες και μετέτρεψαν «νούμερα» σε πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής. Οι σοβαροί άνθρωποι εκτοπίσθηκαν από τον τηλεοπτικό διάλογο, γιατί δεν είχαν καμία πιθανότητα επιβίωσης σε αυτό το σκηνικό. Οι λίγοι που το τόλμησαν το έβαλαν μάλιστα στα πόδια όταν κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο.
Η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση –στην πλειονότητά της– έχει συμβάλει πάρα πολύ στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με τα κρίσιμα προβλήματα του τόπου. Οταν το έκανε δόξασε τον λαϊκισμό και έπνιξε τη λογική και τον τεχνοκρατικό λόγο. Σε καμιά άλλη χώρα δεν υπάρχει άλλωστε το φαινόμενο των τηλεμαϊντανών, οι οποίοι ειδικεύονται στα πάντα, από τα αεροπορικά δυστυχήματα έως τα spreads...
Σήμερα ο κόσμος καταλαβαίνει πως δεν είναι μόνο το πολιτικό προσωπικό της χώρας που δεν επαρκεί για τη διαχείριση της κρίσης. Τώρα πια καταλαβαίνει πως αυτό το τηλεκαφενείο με το οποίο γελούσε χθες, αποτελεί τη χιλιοστή επανάληψη μιας κακόγουστης τριτοκοσμικής επιθεώρησης. Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι υπάρχει μια τάξη πολιτικών που κάνει για παράθυρα και εξυπνάδες, αλλά αναζητείται μια νέα τάξη πολιτικών που μπορεί να κυβερνήσει τον τόπο. Και αυτό απαιτεί και ένα νέο είδος δημοσιογραφίας, που θα ανεβάσει τον πήχυ και θα βάλει τέλος σε αυτό το νεοπλουτίστικο κιτς τηλεοπτικό πάρτυ της τελευταίας εικοσαετίας.
http://news.kathimerini.gr
Του Aλεξη Παπαχελα Hμερομηνία δημοσίευσης: 16-06-10
Εβλεπα πάλι προχθές μια τηλεοπτική συζήτηση, απ’ αυτές που κυριάρχησαν στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Το μέγεθος της κρίσης και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει πλέον η χώρα καθιστά αυτές τις συζητήσεις απλά... αφόρητες. Παλαιότερα διασκεδάζαμε με τα περίφημα πάνελς, ψάχναμε όλοι να βρούμε ποιος είναι ο πιο γραφικός, αυθάδης, ανόητος καλεσμένος. Τώρα, όμως, αυτό το παρακμιακό θέαμα δεν αντέχεται. Ξέρουμε όλοι τι θα πει ποια «γλάστρα». Οι καυγάδες είναι προβλέψιμοι, όπως και τα ζευγάρια των τηλεοπτικών αντιπάλων. Οι συζητήσεις σπανίως υπεισέρχονται στην ουσία ενός προβλήματος, ενώ είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς ο ένας καλεσμένος μιλάει πάνω από τον άλλο γελοιοποιώντας εντελώς την ιδέα του διαλόγου. Ολοι μαζί δημιουργούν στον τηλεθεατή μια απαίσια αίσθηση οικειότητας, από εκείνη όμως που οδηγεί στην απέχθεια.
Και όμως αυτές οι εκπομπές ανέδειξαν βουλευτές, έφεραν πελάτες σε τριτοκλασάτους δικηγόρους, διέσωσαν πολιτικές καριέρες και μετέτρεψαν «νούμερα» σε πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής. Οι σοβαροί άνθρωποι εκτοπίσθηκαν από τον τηλεοπτικό διάλογο, γιατί δεν είχαν καμία πιθανότητα επιβίωσης σε αυτό το σκηνικό. Οι λίγοι που το τόλμησαν το έβαλαν μάλιστα στα πόδια όταν κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο.
Η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση –στην πλειονότητά της– έχει συμβάλει πάρα πολύ στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με τα κρίσιμα προβλήματα του τόπου. Οταν το έκανε δόξασε τον λαϊκισμό και έπνιξε τη λογική και τον τεχνοκρατικό λόγο. Σε καμιά άλλη χώρα δεν υπάρχει άλλωστε το φαινόμενο των τηλεμαϊντανών, οι οποίοι ειδικεύονται στα πάντα, από τα αεροπορικά δυστυχήματα έως τα spreads...
Σήμερα ο κόσμος καταλαβαίνει πως δεν είναι μόνο το πολιτικό προσωπικό της χώρας που δεν επαρκεί για τη διαχείριση της κρίσης. Τώρα πια καταλαβαίνει πως αυτό το τηλεκαφενείο με το οποίο γελούσε χθες, αποτελεί τη χιλιοστή επανάληψη μιας κακόγουστης τριτοκοσμικής επιθεώρησης. Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι υπάρχει μια τάξη πολιτικών που κάνει για παράθυρα και εξυπνάδες, αλλά αναζητείται μια νέα τάξη πολιτικών που μπορεί να κυβερνήσει τον τόπο. Και αυτό απαιτεί και ένα νέο είδος δημοσιογραφίας, που θα ανεβάσει τον πήχυ και θα βάλει τέλος σε αυτό το νεοπλουτίστικο κιτς τηλεοπτικό πάρτυ της τελευταίας εικοσαετίας.
http://news.kathimerini.gr
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
Μονόδρομοι...
Πηγή: Express.gr 05/06/10-09:59
Tο πρώτο μέρος του «δράματος» ολοκληρώθηκε. Η Ελλάδα βρίσκεται στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Χωρίς να καταλάβουν πώς και τι έγινε, οι Eλληνες βιώνουν εκείνο που μέχρι πριν από λίγο διάστημα φάνταζε αδιανόητο. Το ΔΝΤ μάλιστα ήταν άγνωστη λέξη στους περισσότερους όταν πανηγύριζαν με αισιοδοξία την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ – όταν έπαιρναν στα χέρια τους ένα ισχυρό νόμισμα όπως το ευρώ. Oταν αποχαιρετούσαν τη δραχμή ως απολίθωμα της «παλιάς εποχής».
Γιατί στη «νέα εποχή» όλα θα ήταν διαφορετικά. Και όσοι, ελάχιστοι τότε, επιχειρηματολογούσαν ότι τα διαφορετικά δεν θα ήταν ευχάριστα όπως παρουσιάζονταν, όλοι οι υπόλοιποι τους αντιμετώπιζαν το λιγότερο ως «γραφικούς». Η συστηματική προπαγάνδα των ΜΜΕ είχε πείσει για το αντίθετο...
Oπως προσπαθούν να πείσουν και τώρα για την «αναγκαιότητα» των σκληρών μέτρων – τον «μονόδρομο της δημοσιονομικής πειθαρχίας». Μονόδρομος για να γλιτώσει η χώρα απ' τη χρεοκοπία, για να μη χαθεί το ευρώ, για να μην επιστρέψει η δραχμή. Αλλά όταν τα νέα σκληρά μέτρα δεν αποδώσουν. Oταν φανεί πως βυθίζουν ακόμα περισσότερο τη χώρα στην ύφεση, τότε «μονόδρομος» θα είναι η έξοδος της χώρας απ' το ευρώ; Και τότε επιχειρήματα τύπου «με τη δραχμή θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, θα τονωθούν οι εξαγωγές» θα προσπαθούν να πείσουν για την «αναγκαιότητα» του μονόδρομου.
Μέχρι τότε όμως οι μισθοί θα έχουν κοπεί. Το υπάρχον καθεστώς των εργασιακών σχέσεων θα έχει πλήρως ανατραπεί. Το ασφαλιστικό θα έχει περάσει. Οι συμφωνίες για το μεγάλο κύμα των αποκρατικοποιήσεων θα έχουν υπογραφεί και η μία μετά την άλλη στρατηγικού χαρακτήρα δημόσια εταιρία θα περνά σε ξένα (υποτίθεται πιο «καθαρά» και «αποτελεσματικά») χέρια.
Και βεβαίως τότε που πλέον οι Eλληνες θα δέχονται ως «μονόδρομο» για τη «σωτηρία της πατρίδας» την έξοδο απ' την ευρωζώνη (που περιορίζει την «ευελιξία» της ελληνικής οικονομίας και απαγορεύει στους εγχώριους «διαχειριστές» ριζοσπαστικές οικονομικές αποφάσεις...), οι περισσότεροι δεν θα έχουν το κουράγιο ούτε να σκεφτούν ούτε να κρίνουν (πόσο μάλλον να επικρίνουν) που για άλλη μια φορά η αλήθεια δεν έλαμψε, τα λεφτά δεν βρέθηκαν και αυτοί που έφταιξαν δεν πλήρωσαν. Διότι μετά από ενδελεχείς έρευνες ουδέν μεμπτόν θα αποδειχθεί.
Θα 'Αναι η εποχή που ο λαός δεν θα θέλει «αίμα πολιτικών» για να τραφεί. Αλλά κανονική τροφή, που θα την αναζητά εκεί όπου την αναζητούσε προ του «ευρωπαϊκού οράματος» και των «μεγάλων προσδοκιών» της ένταξης μας στη ζώνη του ευρώ.
Π.Κ. Μαυρίδης
Πηγή: Express.gr 05/06/10-09:59
Tο πρώτο μέρος του «δράματος» ολοκληρώθηκε. Η Ελλάδα βρίσκεται στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Χωρίς να καταλάβουν πώς και τι έγινε, οι Eλληνες βιώνουν εκείνο που μέχρι πριν από λίγο διάστημα φάνταζε αδιανόητο. Το ΔΝΤ μάλιστα ήταν άγνωστη λέξη στους περισσότερους όταν πανηγύριζαν με αισιοδοξία την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ – όταν έπαιρναν στα χέρια τους ένα ισχυρό νόμισμα όπως το ευρώ. Oταν αποχαιρετούσαν τη δραχμή ως απολίθωμα της «παλιάς εποχής».
Γιατί στη «νέα εποχή» όλα θα ήταν διαφορετικά. Και όσοι, ελάχιστοι τότε, επιχειρηματολογούσαν ότι τα διαφορετικά δεν θα ήταν ευχάριστα όπως παρουσιάζονταν, όλοι οι υπόλοιποι τους αντιμετώπιζαν το λιγότερο ως «γραφικούς». Η συστηματική προπαγάνδα των ΜΜΕ είχε πείσει για το αντίθετο...
Oπως προσπαθούν να πείσουν και τώρα για την «αναγκαιότητα» των σκληρών μέτρων – τον «μονόδρομο της δημοσιονομικής πειθαρχίας». Μονόδρομος για να γλιτώσει η χώρα απ' τη χρεοκοπία, για να μη χαθεί το ευρώ, για να μην επιστρέψει η δραχμή. Αλλά όταν τα νέα σκληρά μέτρα δεν αποδώσουν. Oταν φανεί πως βυθίζουν ακόμα περισσότερο τη χώρα στην ύφεση, τότε «μονόδρομος» θα είναι η έξοδος της χώρας απ' το ευρώ; Και τότε επιχειρήματα τύπου «με τη δραχμή θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, θα τονωθούν οι εξαγωγές» θα προσπαθούν να πείσουν για την «αναγκαιότητα» του μονόδρομου.
Μέχρι τότε όμως οι μισθοί θα έχουν κοπεί. Το υπάρχον καθεστώς των εργασιακών σχέσεων θα έχει πλήρως ανατραπεί. Το ασφαλιστικό θα έχει περάσει. Οι συμφωνίες για το μεγάλο κύμα των αποκρατικοποιήσεων θα έχουν υπογραφεί και η μία μετά την άλλη στρατηγικού χαρακτήρα δημόσια εταιρία θα περνά σε ξένα (υποτίθεται πιο «καθαρά» και «αποτελεσματικά») χέρια.
Και βεβαίως τότε που πλέον οι Eλληνες θα δέχονται ως «μονόδρομο» για τη «σωτηρία της πατρίδας» την έξοδο απ' την ευρωζώνη (που περιορίζει την «ευελιξία» της ελληνικής οικονομίας και απαγορεύει στους εγχώριους «διαχειριστές» ριζοσπαστικές οικονομικές αποφάσεις...), οι περισσότεροι δεν θα έχουν το κουράγιο ούτε να σκεφτούν ούτε να κρίνουν (πόσο μάλλον να επικρίνουν) που για άλλη μια φορά η αλήθεια δεν έλαμψε, τα λεφτά δεν βρέθηκαν και αυτοί που έφταιξαν δεν πλήρωσαν. Διότι μετά από ενδελεχείς έρευνες ουδέν μεμπτόν θα αποδειχθεί.
Θα 'Αναι η εποχή που ο λαός δεν θα θέλει «αίμα πολιτικών» για να τραφεί. Αλλά κανονική τροφή, που θα την αναζητά εκεί όπου την αναζητούσε προ του «ευρωπαϊκού οράματος» και των «μεγάλων προσδοκιών» της ένταξης μας στη ζώνη του ευρώ.
Π.Κ. Μαυρίδης
Από το παραμύθι της ελληνοτουρκικής στην απάτη της ελληνοϊσραηλινής φιλίας
γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Αν θεωρήσουμε ως απαρχή της πολιτικής ιστορίας του Νεωτέρου Ελληνισμού, την Άλωση της Κων/πολης από τους Φράγκους το 1204, θα δούμε ως μία από τις παθογένειες αυτού, την διλημματικότητα. Την ανάγκη δηλαδή επιλογής μεταξύ δύο αντιθέτων καταστάσεων ή παρατάξεων, με εξωγενή προέλευση, μία εκ των οποίων, σώνει και καλά, θα σώσει την Ελλάδα. Από το «καλύτερα το τουρκικό φέσι από την παπική τιάρα» της εποχής της Αλώσεως μέχρι το σημερινό «ΔΝΤ ή χάος», ο Ελληνισμός μαζοχιστικά προσπαθεί να διαλέξει μεταξύ μανιχαϊστικών διλημμάτων, ανήμπορος να βρει τον δικό του, τρίτο - αν θέλετε - δρόμο. Έτσι, και με τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδος στα ανοικτά της Γάζας, η πειρατική εισβολή των ισραηλινών και η δολοφονία αμάχων κατέστη ζήτημα επιλογής από το ημεδαπό «think-tank», σχετικά με το μέρος ποιανού οφείλει να συστρατευθεί η χώρα. Πριν εξετάσουμε το δίλημμα αυτό καθ' αυτό, πρέπει να δούμε τα γεγονότα και τις παρενέργειες, πολιτικές και κυρίως γεωπολιτικές, που αυτά προκάλεσαν. Το Ισραήλ, ένα κράτος που γεννήθηκε με τη βία και καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, προέβη σε μία απροκάλυπτα βίαιη ενέργεια, την οποία ακόμη και ο πιο πιστός σύμμαχός του δεν μπορεί παρά να καταδικάσει. Γιατί; Πολύ απλά, το Ισραήλ προκαλεί για μία ακόμη φορά, ώστε να εκβιάσει αντίποινα από τον αραβικό κόσμο. Έχει ανάγκη την ένταση στην Μέση Ανατολή, γιατί πολύ απλά βλέπει μία στροφή της πολιτικής των ΗΠΑ και της Ε.Ε. προς την κατεύθυνση εξευρέσεως λύσεως στο Μεσανατολικό. Μία λύση, που σίγουρα δεν συμφέρει το Ισραήλ, ειδικά όταν βλέπει το Ιράν να ισχυροποιείται και να καθίσταται ένας πολύ επικίνδυνος αντίπαλος. Το Ισραήλ επιδιώκει αντίποινα και ένταση. Το ίδιο σχεδόν θέλει και η Τουρκία για να παρουσιασθεί ως ο υπέρμαχος των Αράβων και των Μουσουλμάνων. Το νέο Χαλιφάτο που ονειρεύεται ο Νταβούτογλου και η συντριβή των Κεμαλιστών, που επιδιώκει ο Ερντογκάν, περνούν μέσα και από το αίμα των νεκρών του Free-Gaza. Και η Ελλάδα που βρίσκεται μέσα σ' αυτήν την γεωπολιτική σκακιέρα; Για μία ακόμη φορά στο πουθενά. Γιατί πριν εξετάσει κάποιος συμμαχίες ή επιλέξει στρατόπεδα, οφείλει να έχει ξεκάθαρη στόχευση επιδιώξεων και εθνική εξωτερική πολιτική. Η χώρα μας, το μόνο που διαθέτει τις τελευταίες δεκαετίες είναι το όραμα της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και οι «μπακαλίστικες» επιδιώξεις, πότε της εισόδου στην ΕΟΚ, πότε στο ευρώ και τώρα στο ΔΝΤ. Εθνικό όραμα και στόχοι είναι τα μόνα που δεν υπάρχουν. Σ' αυτήν την κατάσταση εμφανίζονται ορισμένοι - θέλουμε να πιστεύουμε ορμώμενοι από πατριωτικά αισθήματα - και ζητούν ταύτιση της εξωτερικής πολιτικής μας με αυτήν του Ισραήλ και στην ουσία την υπαγωγή της Ελλάδος στην τεράστια δύναμη του παγκοσμίου εβραϊκού λόμπι. Για να πετύχουμε τι; Την ισχυροποίηση των αιτημάτων της Τουρκίας, που θα βρουν συμπαραστάτη πλέον ολόκληρο τον αραβικό κόσμο; Την αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ (δέσμιας του εβραϊκού λόμπι) στα ελληνοτουρκικά προβλήματα; Ένα χρόνο τώρα, ο Ερντογκάν κονταροκτυπιέται με το Ισραήλ. Σε τι άλλαξε η πολιτική των ΗΠΑ (ξαναθυμίζουμε φίλα προσκείμενης χώρας προς το Ισραήλ) ως προς το Αιγαίο και την Κύπρο αυτόν τον χρόνο; Σε τίποτα. Αντίθετα, όσο η Τουρκία θα ισχυροποιείται ως γεωπολιτικό μέγεθος στην περιοχή, τόσο οι ΗΠΑ θα την εξευμενίζουν παραχωρώντας της οφέλη εις βάρος του μονίμου θύματος, που ποτέ δεν ζητά τίποτε, της Ελλάδος. Η «ελληνοϊσραηλινή φιλία» που επιδιώκουν ορισμένοι δεν έχει να προσφέρει τίποτε στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι η εμπλοκή της χώρας στις ενδεχόμενες συγκρούσεις στην περιοχή και την εμφάνιση της ισλαμικής τρομοκρατίας στις πόλεις μας. Δεν μπορώ να φαντασθώ το πώς η Ελλάδα θα επιδιώκει την αναίρεση των συνεπειών της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, π.χ. όταν θα αναγνωρίζει και ενδεχομένως θα βοηθά την κατοχή της Γάζας και της Δ. Όχθης. Δεν μπορώ να φαντασθώ το πώς η Ελλάδα θα επιδιώκει την επίλυση των εθνικών της ζητημάτων, όταν θα δικαιολογεί την καταπάτηση των δικαιωμάτων άλλων λαών, όπως του παλαιστινιακού. Με την βοήθεια του εβραϊκού λόμπι θα ελπίσουν κάποιοι. Σίγουρα! Όπως για παράδειγμα το να περιμένουμε να δούμε τον Σόρος να παύει να στηρίζει τα Σκόπια και να αγωνίζεται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, που περιλαμβάνει και την «δεύτερη Ιερουσαλήμ» Θεσσαλονίκη. Το ζήτημα είναι τεράστιο και έχει πολλές παραμέτρους που χρίζουν ιδιαιτέρας αναλύσεως, όπως π.χ. το τι είναι το Ισλάμ και πώς μπορεί η Ελλάδα να πορευθεί μαζί του. Το μείζον όμως αυτή τη στιγμή - το ξαναγράψαμε προηγουμένως - είναι η ανυπαρξία εξωτερικής πολιτικής και εθνικών επιδιώξεων. Μέχρι η πατρίδα μας να αποκτήσει όραμα και θέληση εθνικής επιβίωσης, κάθε κουβέντα περί συμμαχιών, φιλιών και λόμπι είναι βλακώδης ή απλά ύποπτη.
dzafeiropoulos@elkosmos.gr
γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Αν θεωρήσουμε ως απαρχή της πολιτικής ιστορίας του Νεωτέρου Ελληνισμού, την Άλωση της Κων/πολης από τους Φράγκους το 1204, θα δούμε ως μία από τις παθογένειες αυτού, την διλημματικότητα. Την ανάγκη δηλαδή επιλογής μεταξύ δύο αντιθέτων καταστάσεων ή παρατάξεων, με εξωγενή προέλευση, μία εκ των οποίων, σώνει και καλά, θα σώσει την Ελλάδα. Από το «καλύτερα το τουρκικό φέσι από την παπική τιάρα» της εποχής της Αλώσεως μέχρι το σημερινό «ΔΝΤ ή χάος», ο Ελληνισμός μαζοχιστικά προσπαθεί να διαλέξει μεταξύ μανιχαϊστικών διλημμάτων, ανήμπορος να βρει τον δικό του, τρίτο - αν θέλετε - δρόμο. Έτσι, και με τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδος στα ανοικτά της Γάζας, η πειρατική εισβολή των ισραηλινών και η δολοφονία αμάχων κατέστη ζήτημα επιλογής από το ημεδαπό «think-tank», σχετικά με το μέρος ποιανού οφείλει να συστρατευθεί η χώρα. Πριν εξετάσουμε το δίλημμα αυτό καθ' αυτό, πρέπει να δούμε τα γεγονότα και τις παρενέργειες, πολιτικές και κυρίως γεωπολιτικές, που αυτά προκάλεσαν. Το Ισραήλ, ένα κράτος που γεννήθηκε με τη βία και καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, προέβη σε μία απροκάλυπτα βίαιη ενέργεια, την οποία ακόμη και ο πιο πιστός σύμμαχός του δεν μπορεί παρά να καταδικάσει. Γιατί; Πολύ απλά, το Ισραήλ προκαλεί για μία ακόμη φορά, ώστε να εκβιάσει αντίποινα από τον αραβικό κόσμο. Έχει ανάγκη την ένταση στην Μέση Ανατολή, γιατί πολύ απλά βλέπει μία στροφή της πολιτικής των ΗΠΑ και της Ε.Ε. προς την κατεύθυνση εξευρέσεως λύσεως στο Μεσανατολικό. Μία λύση, που σίγουρα δεν συμφέρει το Ισραήλ, ειδικά όταν βλέπει το Ιράν να ισχυροποιείται και να καθίσταται ένας πολύ επικίνδυνος αντίπαλος. Το Ισραήλ επιδιώκει αντίποινα και ένταση. Το ίδιο σχεδόν θέλει και η Τουρκία για να παρουσιασθεί ως ο υπέρμαχος των Αράβων και των Μουσουλμάνων. Το νέο Χαλιφάτο που ονειρεύεται ο Νταβούτογλου και η συντριβή των Κεμαλιστών, που επιδιώκει ο Ερντογκάν, περνούν μέσα και από το αίμα των νεκρών του Free-Gaza. Και η Ελλάδα που βρίσκεται μέσα σ' αυτήν την γεωπολιτική σκακιέρα; Για μία ακόμη φορά στο πουθενά. Γιατί πριν εξετάσει κάποιος συμμαχίες ή επιλέξει στρατόπεδα, οφείλει να έχει ξεκάθαρη στόχευση επιδιώξεων και εθνική εξωτερική πολιτική. Η χώρα μας, το μόνο που διαθέτει τις τελευταίες δεκαετίες είναι το όραμα της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και οι «μπακαλίστικες» επιδιώξεις, πότε της εισόδου στην ΕΟΚ, πότε στο ευρώ και τώρα στο ΔΝΤ. Εθνικό όραμα και στόχοι είναι τα μόνα που δεν υπάρχουν. Σ' αυτήν την κατάσταση εμφανίζονται ορισμένοι - θέλουμε να πιστεύουμε ορμώμενοι από πατριωτικά αισθήματα - και ζητούν ταύτιση της εξωτερικής πολιτικής μας με αυτήν του Ισραήλ και στην ουσία την υπαγωγή της Ελλάδος στην τεράστια δύναμη του παγκοσμίου εβραϊκού λόμπι. Για να πετύχουμε τι; Την ισχυροποίηση των αιτημάτων της Τουρκίας, που θα βρουν συμπαραστάτη πλέον ολόκληρο τον αραβικό κόσμο; Την αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ (δέσμιας του εβραϊκού λόμπι) στα ελληνοτουρκικά προβλήματα; Ένα χρόνο τώρα, ο Ερντογκάν κονταροκτυπιέται με το Ισραήλ. Σε τι άλλαξε η πολιτική των ΗΠΑ (ξαναθυμίζουμε φίλα προσκείμενης χώρας προς το Ισραήλ) ως προς το Αιγαίο και την Κύπρο αυτόν τον χρόνο; Σε τίποτα. Αντίθετα, όσο η Τουρκία θα ισχυροποιείται ως γεωπολιτικό μέγεθος στην περιοχή, τόσο οι ΗΠΑ θα την εξευμενίζουν παραχωρώντας της οφέλη εις βάρος του μονίμου θύματος, που ποτέ δεν ζητά τίποτε, της Ελλάδος. Η «ελληνοϊσραηλινή φιλία» που επιδιώκουν ορισμένοι δεν έχει να προσφέρει τίποτε στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι η εμπλοκή της χώρας στις ενδεχόμενες συγκρούσεις στην περιοχή και την εμφάνιση της ισλαμικής τρομοκρατίας στις πόλεις μας. Δεν μπορώ να φαντασθώ το πώς η Ελλάδα θα επιδιώκει την αναίρεση των συνεπειών της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, π.χ. όταν θα αναγνωρίζει και ενδεχομένως θα βοηθά την κατοχή της Γάζας και της Δ. Όχθης. Δεν μπορώ να φαντασθώ το πώς η Ελλάδα θα επιδιώκει την επίλυση των εθνικών της ζητημάτων, όταν θα δικαιολογεί την καταπάτηση των δικαιωμάτων άλλων λαών, όπως του παλαιστινιακού. Με την βοήθεια του εβραϊκού λόμπι θα ελπίσουν κάποιοι. Σίγουρα! Όπως για παράδειγμα το να περιμένουμε να δούμε τον Σόρος να παύει να στηρίζει τα Σκόπια και να αγωνίζεται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, που περιλαμβάνει και την «δεύτερη Ιερουσαλήμ» Θεσσαλονίκη. Το ζήτημα είναι τεράστιο και έχει πολλές παραμέτρους που χρίζουν ιδιαιτέρας αναλύσεως, όπως π.χ. το τι είναι το Ισλάμ και πώς μπορεί η Ελλάδα να πορευθεί μαζί του. Το μείζον όμως αυτή τη στιγμή - το ξαναγράψαμε προηγουμένως - είναι η ανυπαρξία εξωτερικής πολιτικής και εθνικών επιδιώξεων. Μέχρι η πατρίδα μας να αποκτήσει όραμα και θέληση εθνικής επιβίωσης, κάθε κουβέντα περί συμμαχιών, φιλιών και λόμπι είναι βλακώδης ή απλά ύποπτη.
dzafeiropoulos@elkosmos.gr
Αποκεφαλίζοντας τους δανειστές!
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
OΙ γάλλοι βασιλείς, ως και λίγο πριν από την επανάσταση, συνήθιζαν σε τακτά χρονικά διαστήματα να κηρύσσουν τη χώρα σε χρεοκοπία και να αποκεφαλίζουν τους πιστωτές τους.
ΗΤΑΝ ένας πρακτικός τρόπος να διαγράφουν τα χρέη τους και μια σαφής αποδοκιμασία αυτού που σήμερα θα αποκαλούσαμε «διεθνής κερδοσκοπία». Οι πολίτες μάλιστα είχαν βρει και τον σχετικό όρο: έκαναν, λέει, «αφαίμαξη» στην οικονομία.
ΤΕΛΙΚΩΣ δεν βγήκαν κερδισμένοι. Οχι μόνο έχασαν τον θρόνο και το δικό τους κεφάλι, αλλά και η Γαλλία έχασε την πρωτοκαθεδρία από την Αγγλία ακριβώς γιατί η γείτονά τους- ανάμεσα σε άλλα- είχε ένα πολύ πιο αποτελεσματικό σύστημα δημόσιων οικονομικών.
ΟΣΟ και αν φαίνεται παράδοξο, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ από τότε. Φυσικά δεν κόβουμε το κεφάλι των δανειστών μας. Η επιλογή όμως για κάθε χώρα είναι η ίδια: είτε θα αποδεχθεί την πειθαρχία των αγορών είτε θα τους γυρίσει την πλάτη διαγράφοντας τα βερεσέδια.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ φυσικά για ένα κατ΄ εξοχήν πολιτικό ερώτημα. Σε μια πρόσφατη μελέτη τους μάλιστα για το ποιες από τις «ύποπτες» χώρες μπορούν και αποφεύγουν τελικώς τη χρεοκοπία δύο γνωστοί αμερικανοί οικονομολόγοι κατέληξαν ακριβώς σε αυτό: όσες δεν θέλουν να χρεοκοπήσουν, όσες δηλαδή είναι έτοιμες να υποστούν τις θυσίες που απαιτούνται.
ΤΟ ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορούμε να μη χρεοκοπήσουμε. Ασφαλώς και μπορούμε. Αλλά θέλουμε;
Ο πειρασμός να απαντήσουμε αρνητικά είναι μεγάλος και ασφαλώς θα μεγαλώνει περισσότερο όσο θα γίνονται αισθητές οι επιπτώσεις της λιτότητας. Και ό,τι και αν λένε τα κόμματα, μένει να φανεί αν θα υπάρξουν τελικά οι κοινωνικές δυνάμεις που θα στηρίξουν ως το τέλος την πολιτική της κυβέρνησης ή αν πράγματι θα οδηγηθούμε στη θρυλούμενη «νέα μεταπολίτευση» με την κατάρρευση του σημερινού σκηνικού.
ΕΥΚΟΛΕΣ προβλέψεις δεν υπάρχουν. Δεν είναι όμως δύσκολο να δει κανείς τους κερδισμένους και τους χαμένους μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας.
ΣΤΗ μία άκρη είναι ασφαλώς αυτοί που έχουν την οικονομική ισχύ και την άνεση να βγάλουν έξω- στην πραγματικότητα τα έχουν ήδη βγάλει- τα κεφάλαιά τους. Αυτοί όχι μόνο δεν θα χάσουν, αλλά θα κερδίσουν καθώς θα μπορέσουν όταν επιστρέψουν να αγοράσουν μισοτιμής- σε συνθήκες απόλυτης ύφεσης δηλαδή- τον εθνικό μας πλούτο.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να μη χάσουν ή να μη χάσουν τόσο και όσοι βρίσκονται στην απόλυτη φτώχεια. Με την έννοια βέβαια ότι δεν έχουν άλλο από τις αλυσίδες τους. Ακόμη και αν συνολικά το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί πιο κάτω δεν έχει να πάνε.
ΕΤΣΙ οι κυρίως χαμένοι θα είναι στη μεσαία τάξη. Οσοι έχουν αποταμιεύσει για τον καιρό της σύνταξης, όσοι έχουν βάλει στην άκρη για τις σπουδές των παιδιών τους και βέβαια οι νεότεροι που έχουν αναλάβει δάνεια, τα οποία, αν βγούμε από το ευρώ και ο πληθωρισμός επιστρέψει σε διψήφια νούμερα, δεν θα μπορούν να εξυπηρετήσουν. Ολοι δηλαδή όσοι έχουν επενδύσει άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο στη μεταπολιτευτική μας ευημερία. Οσοι ισορροπούν την οργή τους με τον φόβο για το αύριο.
ΑΥΤΟΥΣ δεν βλέπουν όσοι σπεύδουν να μοιράσουν τις ληξιαρχικές πράξεις θανάτου της μεταπολίτευσης.
kapsis@dolnet.gr
http://www.tovima.gr
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
OΙ γάλλοι βασιλείς, ως και λίγο πριν από την επανάσταση, συνήθιζαν σε τακτά χρονικά διαστήματα να κηρύσσουν τη χώρα σε χρεοκοπία και να αποκεφαλίζουν τους πιστωτές τους.
ΗΤΑΝ ένας πρακτικός τρόπος να διαγράφουν τα χρέη τους και μια σαφής αποδοκιμασία αυτού που σήμερα θα αποκαλούσαμε «διεθνής κερδοσκοπία». Οι πολίτες μάλιστα είχαν βρει και τον σχετικό όρο: έκαναν, λέει, «αφαίμαξη» στην οικονομία.
ΤΕΛΙΚΩΣ δεν βγήκαν κερδισμένοι. Οχι μόνο έχασαν τον θρόνο και το δικό τους κεφάλι, αλλά και η Γαλλία έχασε την πρωτοκαθεδρία από την Αγγλία ακριβώς γιατί η γείτονά τους- ανάμεσα σε άλλα- είχε ένα πολύ πιο αποτελεσματικό σύστημα δημόσιων οικονομικών.
ΟΣΟ και αν φαίνεται παράδοξο, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ από τότε. Φυσικά δεν κόβουμε το κεφάλι των δανειστών μας. Η επιλογή όμως για κάθε χώρα είναι η ίδια: είτε θα αποδεχθεί την πειθαρχία των αγορών είτε θα τους γυρίσει την πλάτη διαγράφοντας τα βερεσέδια.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ φυσικά για ένα κατ΄ εξοχήν πολιτικό ερώτημα. Σε μια πρόσφατη μελέτη τους μάλιστα για το ποιες από τις «ύποπτες» χώρες μπορούν και αποφεύγουν τελικώς τη χρεοκοπία δύο γνωστοί αμερικανοί οικονομολόγοι κατέληξαν ακριβώς σε αυτό: όσες δεν θέλουν να χρεοκοπήσουν, όσες δηλαδή είναι έτοιμες να υποστούν τις θυσίες που απαιτούνται.
ΤΟ ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορούμε να μη χρεοκοπήσουμε. Ασφαλώς και μπορούμε. Αλλά θέλουμε;
Ο πειρασμός να απαντήσουμε αρνητικά είναι μεγάλος και ασφαλώς θα μεγαλώνει περισσότερο όσο θα γίνονται αισθητές οι επιπτώσεις της λιτότητας. Και ό,τι και αν λένε τα κόμματα, μένει να φανεί αν θα υπάρξουν τελικά οι κοινωνικές δυνάμεις που θα στηρίξουν ως το τέλος την πολιτική της κυβέρνησης ή αν πράγματι θα οδηγηθούμε στη θρυλούμενη «νέα μεταπολίτευση» με την κατάρρευση του σημερινού σκηνικού.
ΕΥΚΟΛΕΣ προβλέψεις δεν υπάρχουν. Δεν είναι όμως δύσκολο να δει κανείς τους κερδισμένους και τους χαμένους μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας.
ΣΤΗ μία άκρη είναι ασφαλώς αυτοί που έχουν την οικονομική ισχύ και την άνεση να βγάλουν έξω- στην πραγματικότητα τα έχουν ήδη βγάλει- τα κεφάλαιά τους. Αυτοί όχι μόνο δεν θα χάσουν, αλλά θα κερδίσουν καθώς θα μπορέσουν όταν επιστρέψουν να αγοράσουν μισοτιμής- σε συνθήκες απόλυτης ύφεσης δηλαδή- τον εθνικό μας πλούτο.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να μη χάσουν ή να μη χάσουν τόσο και όσοι βρίσκονται στην απόλυτη φτώχεια. Με την έννοια βέβαια ότι δεν έχουν άλλο από τις αλυσίδες τους. Ακόμη και αν συνολικά το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί πιο κάτω δεν έχει να πάνε.
ΕΤΣΙ οι κυρίως χαμένοι θα είναι στη μεσαία τάξη. Οσοι έχουν αποταμιεύσει για τον καιρό της σύνταξης, όσοι έχουν βάλει στην άκρη για τις σπουδές των παιδιών τους και βέβαια οι νεότεροι που έχουν αναλάβει δάνεια, τα οποία, αν βγούμε από το ευρώ και ο πληθωρισμός επιστρέψει σε διψήφια νούμερα, δεν θα μπορούν να εξυπηρετήσουν. Ολοι δηλαδή όσοι έχουν επενδύσει άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο στη μεταπολιτευτική μας ευημερία. Οσοι ισορροπούν την οργή τους με τον φόβο για το αύριο.
ΑΥΤΟΥΣ δεν βλέπουν όσοι σπεύδουν να μοιράσουν τις ληξιαρχικές πράξεις θανάτου της μεταπολίτευσης.
kapsis@dolnet.gr
http://www.tovima.gr
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
Οι νόμοι του Μέρφυ
1. Ο Νόμος του Μέρφυ : Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά , θα πάει.
a. Αν από διάφορα πράγματα , ένα έχει την πιθανότητα να πάει στραβά , θα είναι αυτό που θα προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά.
b. Αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο 4 δυνατοί τρόποι για να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις, τότε αμέσως θα εμφανιστεί και ένας πέμπτος.
c. Αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους , πάντα έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
d. Κάθε λύση , γεννάει ένα καινούριο πρόβλημα.
e. Είναι αδύνατον να προφυλάξεις κάτι από τη βλακεία , διότι οι βλάκες είναι ικανότατοι.
Συμπεράσματα : Χαμογελάστε...Ούτως η άλλως το αύριο θα είναι χειρότερο. Αν αισθάνεσαι καλά , μην ανησυχείς...Θα περάσει.
2. Όταν τα πράγματα πάνε καλά...Κάτι θα πάει στραβά.
a. Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα , θα γίνουν.
b. Κάθε φορά που τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα, κάπου έχεις κάνει λάθος.
3. Κάθε φορά που θες να "χτυπήσεις ξύλο" , διαπιστώνεις ο'τι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αλουμίνιο ή πλαστικό.
4α. Για να καθαριστεί κάτι , πρέπει να βρωμίσει κάτι άλλο.
4β. ...μπορείς όμως να βρωμίσεις τα πάντα χωρίς να καθαρίσεις τίποτα. Το αντίστροφο δεν ισχύει.
5. Είναι αδύνατον για ένα αισιόδοξο να γνωρίσει μια ευχάριστη έκπληξη.
6α. Οι διπλανές ουρές κινούνται πιο γρήγορα.
6β. ...Αν αλλάξεις ουρά , η ουρά που ήσουν πρίν θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από την ουρά στην οποία βρίσκεσαι τώρα.
6γ. ...Αν εξακολουθήσεις να αλλάζεις ουρά , θα προκαλέσεις αναστάτωση και το πιθανότερο είναι να σε βρίσουν.
7. Ο καλύτερος τρόπος για να θυμηθείς κάτι που ήθελες να γράψεις σε ένα γράμμα είναι να κλείσεις το γράμμα.
8α. Τα κενά αέρος εμφανίζονται πάντα όταν η αεροσυνοδός αρχίζει να σερβίρει καφέ.
8β. Συμπέρασμα : Το σερβίρισμα καφέ προκαλεί κενά αέρος.
9. Σε όποια έξοδο αποσκευών και αν βρίσκεσαι , οι αποσκευές σου θα βγουν από κάποια άλλη.
10. Σε κάθε εταιρία υπάρχει κάποιος που αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να απολυθεί.
11. Το λανθάνειν ανθρώπινο , αλλά για να τα κάνεις τελείως θάλασσα χρειάζεσαι και ηλεκτρονικό υπολογιστή.
12. Ο Νόμος για την αντιμετώπιση της Γραφειοκρατίας : Όταν οι λύσεις που δίνει το υπουργείο δεν ταιριάζουν στο πρόβλημά σου , τροποποιείς το πρόβλημα , όχι τις λύσεις.
13. Ορισμός του Ειδικού : Ειδικός είναι αυτός που κατέχει τις πιο πολλές γνώσεις σε σχέση με όσο το δυνατόν λιγότερα θέματα. Ο επιτυχημένος ειδικός είναι αυτός που ξέρει τα πάντα γύρω από το τίποτα.
14. Είναι πολύ απλό να κάνεις τα πράγματα περίπλοκα αλλά πολύ περίπλοκο να κάνεις τα πράγματα απλά.
15. Αν έχεις αναλάβει μια δύσκολη εργασία ανέθεσέ την σε έναν πολύ τεμπέλη - θα βρει έναν ευκολότερο τρόπο να την κάνει.
16. Το ότι ο γιατρός σου μπορεί να δώσει ένα όνομα στην ασθένειά σου δεν σημαίνει ότι ξέρει από τι πάσχεις.
17. Μόνο οι ενήλικες δυσκολεύονται να ανοίξουν τα μπουκάλια που είναι ειδικά φτιαγμένα για να μην ανοίγονται από τα παιδιά.
18. Αν η κατάστασή σου καλυτερεύει , το πιθανότερο είναι ότι αρρωσταίνει ο γιατρός σου.
19. Ορισμός Φαρμάκου : Φάρμακο είναι οποιαδήποτε ουσία η οποία όταν δοκιμάζεται σε ένα ποντίκι παράγει επιστημονικό πόρισμα.
20. Όταν τα πράγματα είναι απροσδιόριστα...Χάνεις.
Όταν τα πράγματα είναι με το μέρος σου...Πάλι χάνεις.
Κερδίσεις ή χάσεις...Πάντα χάνεις.
21. Αν όλα τα οχήματα έρχονται κατά πάνω σου...Είσαι σε λάθος λωρίδα.
22. Η εγγύηση των 60 ημερών εγγυάται ότι το προϊόν θα χαλάσει την 61η μέρα.
23. Ο Νόμος της Σχετικότητας του Χρόνου : Το πόσο διαρκεί ένα λεπτό της ώρας εξαρτάται από τη μεριά της πόρτας της τουαλέτας που βρίσκεσαι.
24. Όταν παίρνεις λάθος νούμερο , δεν είναι ποτέ κατειλημμένη η γραμμή.
25. Αν βοηθήσεις ένα φίλο που βρίσκεται σε ανάγκη , είναι σίγουρο πως θα σε θυμηθεί - την επόμενη φορά που θα βρίσκεται σε ανάγκη.
26. Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα. Είναι απασχολημένοι με το να ανησυχούν τι σκέφτεσαι εσύ για αυτούς.
27. Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αδύνατον να ξέρεις - αλλά είναι αδύνατον να ξέρεις ποιά είναι αυτά τα πράγματα.
28. Αν κοιτάξει κανείς το πρόβλημά του από κοντά , θα διαπιστώσει ότι αποτελεί και αυτός μέρος του προβλήματος.
29. Αν κάποια πράγματα θα μπορούσαν να πήγαιναν στραβά και δεν πήγανε, θα αποδειχτεί ότι θα ήταν καλύτερα αν είχαν πάει.
30. Τίποτα δεν είναι τόσο κακό , ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο.
31. Τα περίπλοκα προβλήματα , έχουν απλές , και αυτονόητα λανθασμένες απαντήσεις.
32. Περί πειραμάτων :
α. Αν κάποιο πείραμα πάει καλά , κάπου έχεις κάνει λάθος.
β. Ποτέ μην επαναλαμβάνεις κάποιο πείραμα που έχει πετύχει.
33. Από τη στιγμή που αναφέρεις κάτι... αν είναι καλό , χάνεται. ...αν είναι κακό , συμβαίνει.
34. Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά ή πόσο καιρό έψαξες για κάποιο αντικείμενο , θα το βρεις κάπου φθηνότερα , αφού όμως το έχεις ήδη αγοράσει.
35. Όσοι δυσκολεύονται να πληρώσουν νοίκι , πληρώνουν νοίκι. Όσοι έχουν την άνεση να πληρώνουν νοίκι , ιδιοκατοικούν.
36. Δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος σε ποια πλευρά της φέτας πρέπει να αλείψεις το βούτυρο.
37. Όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις έχουν γίνει κατά λάθος.
38. Μετά από μια κουραστική και λεπτομερή ανάλυση ενός δείγματος , μαθαίνεις πάντα ότι έχεις χρησιμοποιήσει λάθος δείγμα.
39. Όποιος γελάει όταν όλα πάνε στραβά , έχει βρει κάποιον να του τα φορτώσει.
40. Αν δεν μπορείς να τους πείσεις , μπέρδεψέ τους.
41. Μην διαφωνείς δημόσια με έναν ηλίθιο...Ο κόσμος μπορεί να μην καταλάβει τη διαφορά.
42. Ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψεις τα όρια του δυνατού , είναι να αρχίσεις από τα αδύνατα.
43. Το άθροισμα της ομορφιάς και της εξυπνάδας είναι πάντα σταθερό.
44. Η ομορφιά είναι μόνο επιφανειακή , αλλά η ασχήμια έχει βάθος.
45. Το μέγεθος της εξυπνάδας σε κάθε πλανήτη είναι σταθερό. Ο πληθυσμός της γης αυξάνεται...
46. Εξ ορισμού όταν ερευνάς το άγνωστο , δεν ξέρεις ποτέ τι θα βρεις.
47. Ο άνθρωπος κάποτε σκοντάφτει πάνω στην αλήθεια...αλλά σηκώνεται και συνεχίζει το δρόμο του.
48. Αν σου συμβεί κάτι άσχημο , ερεύνησε εξονυχιστικά το γιατί. Αν σου συμβεί κάτι καλό , μην το ψάχνεις...Το πιο πιθανό είναι να οφείλεται στο λάθος κάποιου...
1. Ο Νόμος του Μέρφυ : Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά , θα πάει.
a. Αν από διάφορα πράγματα , ένα έχει την πιθανότητα να πάει στραβά , θα είναι αυτό που θα προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά.
b. Αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο 4 δυνατοί τρόποι για να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις, τότε αμέσως θα εμφανιστεί και ένας πέμπτος.
c. Αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους , πάντα έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
d. Κάθε λύση , γεννάει ένα καινούριο πρόβλημα.
e. Είναι αδύνατον να προφυλάξεις κάτι από τη βλακεία , διότι οι βλάκες είναι ικανότατοι.
Συμπεράσματα : Χαμογελάστε...Ούτως η άλλως το αύριο θα είναι χειρότερο. Αν αισθάνεσαι καλά , μην ανησυχείς...Θα περάσει.
2. Όταν τα πράγματα πάνε καλά...Κάτι θα πάει στραβά.
a. Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα , θα γίνουν.
b. Κάθε φορά που τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα, κάπου έχεις κάνει λάθος.
3. Κάθε φορά που θες να "χτυπήσεις ξύλο" , διαπιστώνεις ο'τι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αλουμίνιο ή πλαστικό.
4α. Για να καθαριστεί κάτι , πρέπει να βρωμίσει κάτι άλλο.
4β. ...μπορείς όμως να βρωμίσεις τα πάντα χωρίς να καθαρίσεις τίποτα. Το αντίστροφο δεν ισχύει.
5. Είναι αδύνατον για ένα αισιόδοξο να γνωρίσει μια ευχάριστη έκπληξη.
6α. Οι διπλανές ουρές κινούνται πιο γρήγορα.
6β. ...Αν αλλάξεις ουρά , η ουρά που ήσουν πρίν θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από την ουρά στην οποία βρίσκεσαι τώρα.
6γ. ...Αν εξακολουθήσεις να αλλάζεις ουρά , θα προκαλέσεις αναστάτωση και το πιθανότερο είναι να σε βρίσουν.
7. Ο καλύτερος τρόπος για να θυμηθείς κάτι που ήθελες να γράψεις σε ένα γράμμα είναι να κλείσεις το γράμμα.
8α. Τα κενά αέρος εμφανίζονται πάντα όταν η αεροσυνοδός αρχίζει να σερβίρει καφέ.
8β. Συμπέρασμα : Το σερβίρισμα καφέ προκαλεί κενά αέρος.
9. Σε όποια έξοδο αποσκευών και αν βρίσκεσαι , οι αποσκευές σου θα βγουν από κάποια άλλη.
10. Σε κάθε εταιρία υπάρχει κάποιος που αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να απολυθεί.
11. Το λανθάνειν ανθρώπινο , αλλά για να τα κάνεις τελείως θάλασσα χρειάζεσαι και ηλεκτρονικό υπολογιστή.
12. Ο Νόμος για την αντιμετώπιση της Γραφειοκρατίας : Όταν οι λύσεις που δίνει το υπουργείο δεν ταιριάζουν στο πρόβλημά σου , τροποποιείς το πρόβλημα , όχι τις λύσεις.
13. Ορισμός του Ειδικού : Ειδικός είναι αυτός που κατέχει τις πιο πολλές γνώσεις σε σχέση με όσο το δυνατόν λιγότερα θέματα. Ο επιτυχημένος ειδικός είναι αυτός που ξέρει τα πάντα γύρω από το τίποτα.
14. Είναι πολύ απλό να κάνεις τα πράγματα περίπλοκα αλλά πολύ περίπλοκο να κάνεις τα πράγματα απλά.
15. Αν έχεις αναλάβει μια δύσκολη εργασία ανέθεσέ την σε έναν πολύ τεμπέλη - θα βρει έναν ευκολότερο τρόπο να την κάνει.
16. Το ότι ο γιατρός σου μπορεί να δώσει ένα όνομα στην ασθένειά σου δεν σημαίνει ότι ξέρει από τι πάσχεις.
17. Μόνο οι ενήλικες δυσκολεύονται να ανοίξουν τα μπουκάλια που είναι ειδικά φτιαγμένα για να μην ανοίγονται από τα παιδιά.
18. Αν η κατάστασή σου καλυτερεύει , το πιθανότερο είναι ότι αρρωσταίνει ο γιατρός σου.
19. Ορισμός Φαρμάκου : Φάρμακο είναι οποιαδήποτε ουσία η οποία όταν δοκιμάζεται σε ένα ποντίκι παράγει επιστημονικό πόρισμα.
20. Όταν τα πράγματα είναι απροσδιόριστα...Χάνεις.
Όταν τα πράγματα είναι με το μέρος σου...Πάλι χάνεις.
Κερδίσεις ή χάσεις...Πάντα χάνεις.
21. Αν όλα τα οχήματα έρχονται κατά πάνω σου...Είσαι σε λάθος λωρίδα.
22. Η εγγύηση των 60 ημερών εγγυάται ότι το προϊόν θα χαλάσει την 61η μέρα.
23. Ο Νόμος της Σχετικότητας του Χρόνου : Το πόσο διαρκεί ένα λεπτό της ώρας εξαρτάται από τη μεριά της πόρτας της τουαλέτας που βρίσκεσαι.
24. Όταν παίρνεις λάθος νούμερο , δεν είναι ποτέ κατειλημμένη η γραμμή.
25. Αν βοηθήσεις ένα φίλο που βρίσκεται σε ανάγκη , είναι σίγουρο πως θα σε θυμηθεί - την επόμενη φορά που θα βρίσκεται σε ανάγκη.
26. Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα. Είναι απασχολημένοι με το να ανησυχούν τι σκέφτεσαι εσύ για αυτούς.
27. Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αδύνατον να ξέρεις - αλλά είναι αδύνατον να ξέρεις ποιά είναι αυτά τα πράγματα.
28. Αν κοιτάξει κανείς το πρόβλημά του από κοντά , θα διαπιστώσει ότι αποτελεί και αυτός μέρος του προβλήματος.
29. Αν κάποια πράγματα θα μπορούσαν να πήγαιναν στραβά και δεν πήγανε, θα αποδειχτεί ότι θα ήταν καλύτερα αν είχαν πάει.
30. Τίποτα δεν είναι τόσο κακό , ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο.
31. Τα περίπλοκα προβλήματα , έχουν απλές , και αυτονόητα λανθασμένες απαντήσεις.
32. Περί πειραμάτων :
α. Αν κάποιο πείραμα πάει καλά , κάπου έχεις κάνει λάθος.
β. Ποτέ μην επαναλαμβάνεις κάποιο πείραμα που έχει πετύχει.
33. Από τη στιγμή που αναφέρεις κάτι... αν είναι καλό , χάνεται. ...αν είναι κακό , συμβαίνει.
34. Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά ή πόσο καιρό έψαξες για κάποιο αντικείμενο , θα το βρεις κάπου φθηνότερα , αφού όμως το έχεις ήδη αγοράσει.
35. Όσοι δυσκολεύονται να πληρώσουν νοίκι , πληρώνουν νοίκι. Όσοι έχουν την άνεση να πληρώνουν νοίκι , ιδιοκατοικούν.
36. Δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος σε ποια πλευρά της φέτας πρέπει να αλείψεις το βούτυρο.
37. Όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις έχουν γίνει κατά λάθος.
38. Μετά από μια κουραστική και λεπτομερή ανάλυση ενός δείγματος , μαθαίνεις πάντα ότι έχεις χρησιμοποιήσει λάθος δείγμα.
39. Όποιος γελάει όταν όλα πάνε στραβά , έχει βρει κάποιον να του τα φορτώσει.
40. Αν δεν μπορείς να τους πείσεις , μπέρδεψέ τους.
41. Μην διαφωνείς δημόσια με έναν ηλίθιο...Ο κόσμος μπορεί να μην καταλάβει τη διαφορά.
42. Ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψεις τα όρια του δυνατού , είναι να αρχίσεις από τα αδύνατα.
43. Το άθροισμα της ομορφιάς και της εξυπνάδας είναι πάντα σταθερό.
44. Η ομορφιά είναι μόνο επιφανειακή , αλλά η ασχήμια έχει βάθος.
45. Το μέγεθος της εξυπνάδας σε κάθε πλανήτη είναι σταθερό. Ο πληθυσμός της γης αυξάνεται...
46. Εξ ορισμού όταν ερευνάς το άγνωστο , δεν ξέρεις ποτέ τι θα βρεις.
47. Ο άνθρωπος κάποτε σκοντάφτει πάνω στην αλήθεια...αλλά σηκώνεται και συνεχίζει το δρόμο του.
48. Αν σου συμβεί κάτι άσχημο , ερεύνησε εξονυχιστικά το γιατί. Αν σου συμβεί κάτι καλό , μην το ψάχνεις...Το πιο πιθανό είναι να οφείλεται στο λάθος κάποιου...
Aπό δουλειά πώς πάει;
Πώς απαντούν διάφοροι άνθρωποι σε καιρούς αναδουλειάς, όταν τους τεθεί η ερώτηση "από δουλειά πώς πάει;" :
Μανάβης: Κολοκύθια
Αγρότης: ζήσε Μάη μου να φάς τριφύλλι
Ανθοπώλης: Μαρασμός στο επάγγελμα
Υφασματέμπορος: Είμαι πανί με πανί
Ψαράς: Ούτε λέπι
Φαρμακοποιός: Με το σταγονόμετρο
Ηλεκτρολόγος: Δε βλέπω φώς
Υδραυλικός: Μούφα η δουλειά
Έμπορος χαλιών : Χάλια
Κομμωτής: τρίχες
Ψιλικατζής: Ψιλοπράγματα
Νεκροθάφτης: Ψόφια πράματα
Βοθρατζής: Σκατά!!!
Πώς απαντούν διάφοροι άνθρωποι σε καιρούς αναδουλειάς, όταν τους τεθεί η ερώτηση "από δουλειά πώς πάει;" :
Μανάβης: Κολοκύθια
Αγρότης: ζήσε Μάη μου να φάς τριφύλλι
Ανθοπώλης: Μαρασμός στο επάγγελμα
Υφασματέμπορος: Είμαι πανί με πανί
Ψαράς: Ούτε λέπι
Φαρμακοποιός: Με το σταγονόμετρο
Ηλεκτρολόγος: Δε βλέπω φώς
Υδραυλικός: Μούφα η δουλειά
Έμπορος χαλιών : Χάλια
Κομμωτής: τρίχες
Ψιλικατζής: Ψιλοπράγματα
Νεκροθάφτης: Ψόφια πράματα
Βοθρατζής: Σκατά!!!
Οι αρετές του Έλληνα...
Όταν ο Θεός δημιούργησε τα έθνη, έδωσε στο κάθε έθνος από δύο αρετές.
Έτσι, έκανε τους Αμερικάνους τακτικούς και νομοταγείς, τους Γερμανούς αποφασιστικούς και μελετηρούς, τους Ιάπωνες εργατικούς κι υπομονετικούς.
Για τους Ελληνες είπε:
- θα είναι έξυπνοι, τίμιοι και θα δουλεύουν στο δημόσιο.
Όταν τελείωσε τη δημιουργία του Κόσμου τον πλησίασε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και του είπε:
- Κύριε, έδωσες σε όλα τα έθνη από δύο αρετές αλλά στους Ελληνες έδωσες τρεις. Αυτό θα τους κάνει πολύ ισχυρούς και θα διαταράξει τις ισορροπίες πάνω στη γη.
- Εχεις δίκιο Γαβρίλε, είπε ο Κύριος. Στάθηκα απρόσεχτος κι αυτή μου η
απροσεξία θα κάνει τους Έλληνες να κυριαρχήσουν σε όλο τον κόσμο. Κάτι
πρέπει να κάνω αλλά δεν μπορώ να ανακαλέσω τις αρετές που τους έδωσα.
Το βρήκα. Θα παραμείνουν και οι τρεις αρετές αλλά κάθε Ελληνας θα μπορεί να κάνει χρήση μόνο των δύο.
Κι έτσι κι έγινε.
Αν ένας Ελληνας είναι τίμιος και δουλεύει στο δημόσιο δεν είναι έξυπνος,
αν είναι έξυπνος και δουλεύει στο δημόσιο δεν είναι τίμιος, κι αν είναι έξυπνος και τίμιος δεν δουλεύει στο δημόσιο.
Όταν ο Θεός δημιούργησε τα έθνη, έδωσε στο κάθε έθνος από δύο αρετές.
Έτσι, έκανε τους Αμερικάνους τακτικούς και νομοταγείς, τους Γερμανούς αποφασιστικούς και μελετηρούς, τους Ιάπωνες εργατικούς κι υπομονετικούς.
Για τους Ελληνες είπε:
- θα είναι έξυπνοι, τίμιοι και θα δουλεύουν στο δημόσιο.
Όταν τελείωσε τη δημιουργία του Κόσμου τον πλησίασε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και του είπε:
- Κύριε, έδωσες σε όλα τα έθνη από δύο αρετές αλλά στους Ελληνες έδωσες τρεις. Αυτό θα τους κάνει πολύ ισχυρούς και θα διαταράξει τις ισορροπίες πάνω στη γη.
- Εχεις δίκιο Γαβρίλε, είπε ο Κύριος. Στάθηκα απρόσεχτος κι αυτή μου η
απροσεξία θα κάνει τους Έλληνες να κυριαρχήσουν σε όλο τον κόσμο. Κάτι
πρέπει να κάνω αλλά δεν μπορώ να ανακαλέσω τις αρετές που τους έδωσα.
Το βρήκα. Θα παραμείνουν και οι τρεις αρετές αλλά κάθε Ελληνας θα μπορεί να κάνει χρήση μόνο των δύο.
Κι έτσι κι έγινε.
Αν ένας Ελληνας είναι τίμιος και δουλεύει στο δημόσιο δεν είναι έξυπνος,
αν είναι έξυπνος και δουλεύει στο δημόσιο δεν είναι τίμιος, κι αν είναι έξυπνος και τίμιος δεν δουλεύει στο δημόσιο.
Έρευνα Σε Παντρεμένους!?!?
1) Δεν έχω μιλήσει στην γυναίκα μου τους τελευταίους 18 μήνες. Δεν θέλω να την διακόψω.
2) Ο τελευταίος καυγάς με την γυναίκα μου ήταν δικό μου λάθος. Με ρώτησε «Τι έχει η τηλεόραση»; Και εγώ απάντησα «Σκόνη»
3) Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τη Γη και μετά αναπαύτηκε. Κατόπιν
δημιούργησε τον άντρα και μετά αναπαύτηκε. Στο τέλος ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα. Από τότε ούτε ο Θεός ούτε ο άντρας αναπαύτηκαν ξανά.
4) Γιατί οι άντρες πεθαίνουν πριν από τις γυναίκες τους; Επειδή το θέλουν.
5) Ένας ζητιάνος πλησίασε μία καλοντυμένη κυρία που έκανε τα
ψώνια της στο Κολωνάκι και της είπε: «Δεν έχω φάει τίποτα εδώ και τέσσερις ημέρες». Και εκείνη απάντησε: «Χριστέ μου μακάρι να είχα τη δύναμη να το κάνω και εγώ».
6) Ξέρετε ποια είναι η ποινή για την διγαμία; Να έχετε δύο πεθερές.
7) Συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου: «Μπαμπά ξέρεις τι άκουσα; Σε κάποιες χώρες της Αφρικής ο άντρας δεν γνωρίζει την γυναίκα που θα παντρευτεί μέχρι την ημέρα του γάμου τους». Απάντηση: «Αυτό παιδί μου συμβαίνει σε όλες τις χώρες».
8) Ένας άντρας έβαλε μικρή αγγελία σε εφημερίδα «Ζητείται σύζυγος». Την επόμενη μέρα έλαβε εκατοντάδες γράμματα. Όλα έλεγαν το ίδιο πράγμα. «Μπορείς να πάρεις την δική μου».
9) Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να θυμάσαι τα γενέθλια της γυναίκας σου, είναι να τα ξεχάσεις μία φορά.
10) Συζήτηση μεταξύ δύο ανδρών:
- «Η γυναίκα μου είναι ένας άγγελος» λέει ο πρώτος με υπερηφάνεια.
- «Πραγματικά είσαι πολύ τυχερός. Η δικιά μου δυστυχώς ακόμα ζει». του απαντά ο άλλος..
11) Οι περισσότεροι άντρες προσδιορίζουν τον γάμο ως έναν ακριβό τρόπο για να έχουν πλυμένα και καθαρά ρούχα τζάμπα.
12) Αν θέλεις η γυναίκα σου να σε ακούει και να δίνει την δέουσα προσοχή σε αυτά που λες τότε ξεκίνα να παραμιλάς στον ύπνο σου.
13) Κάποιος άντρας δήλωσε: «Δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει πραγματική ευτυχία μέχρι που παντρεύτηκα. Αλλά δυστυχώς τότε ήταν πολύ αργά».
14) Συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου:
- «Μπαμπά πόσο κοστίζει για να παντρευτεί κάποιος;»
- «Δεν ξέρω παιδί μου. Εγώ ακόμα πληρώνω».
Εγώ με τη γυναίκα μου έχουμε κάποια μυστικά για να κρατάει ο γάμος:
1. Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνουμε σε ένα καλό ρεστοράν, καλό κρασί ,
καλό φαγητό και καλή παρέα. Αυτή πηγαίνει Τρίτες εγώ Παρασκευές.
2. Κοιμόμαστε σε ξεχωριστά κρεβάτια. Το δικό της είναι στην Αθήνα και το
δικό μου στη Θεσσαλονίκη.
3. Πηγαίνω τη γυναίκα μου παντού, αλλά πάντα βρίσκει το δρόμο για να γυρίσει.
4. Ρώτησα την γυναίκα μου "Που θέλεις να πάμε για την επέτειό μας;" "Κάπου
που δεν έχω πάει καιρό". Έτσι της πρότεινα την κουζίνα!
5. Πάντα κρατιόμαστε χέρι - χέρι. Αν την αφήσω, ψωνίζει.
6. Έχει ένα ηλεκτρικό μίξερ, ηλεκτρική τοστιέρα και ηλεκτρικό στίφτη. Μου
είπε: "Υπάρχουν πολλές συσκευές και δεν έχω μέρος να καθίσω". Της αγόρασα μία ηλεκτρική καρέκλα.
7. Μου είπε ότι το αυτοκίνητο δε πηγαίνει καλά γιατί έχει νερό στο καρμπυρατέρ. Την ρώτησα που είναι το αυτοκίνητο και μου είπε "Στη λίμνη!!"
http://www.e-view.gr
1) Δεν έχω μιλήσει στην γυναίκα μου τους τελευταίους 18 μήνες. Δεν θέλω να την διακόψω.
2) Ο τελευταίος καυγάς με την γυναίκα μου ήταν δικό μου λάθος. Με ρώτησε «Τι έχει η τηλεόραση»; Και εγώ απάντησα «Σκόνη»
3) Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τη Γη και μετά αναπαύτηκε. Κατόπιν
δημιούργησε τον άντρα και μετά αναπαύτηκε. Στο τέλος ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα. Από τότε ούτε ο Θεός ούτε ο άντρας αναπαύτηκαν ξανά.
4) Γιατί οι άντρες πεθαίνουν πριν από τις γυναίκες τους; Επειδή το θέλουν.
5) Ένας ζητιάνος πλησίασε μία καλοντυμένη κυρία που έκανε τα
ψώνια της στο Κολωνάκι και της είπε: «Δεν έχω φάει τίποτα εδώ και τέσσερις ημέρες». Και εκείνη απάντησε: «Χριστέ μου μακάρι να είχα τη δύναμη να το κάνω και εγώ».
6) Ξέρετε ποια είναι η ποινή για την διγαμία; Να έχετε δύο πεθερές.
7) Συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου: «Μπαμπά ξέρεις τι άκουσα; Σε κάποιες χώρες της Αφρικής ο άντρας δεν γνωρίζει την γυναίκα που θα παντρευτεί μέχρι την ημέρα του γάμου τους». Απάντηση: «Αυτό παιδί μου συμβαίνει σε όλες τις χώρες».
8) Ένας άντρας έβαλε μικρή αγγελία σε εφημερίδα «Ζητείται σύζυγος». Την επόμενη μέρα έλαβε εκατοντάδες γράμματα. Όλα έλεγαν το ίδιο πράγμα. «Μπορείς να πάρεις την δική μου».
9) Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να θυμάσαι τα γενέθλια της γυναίκας σου, είναι να τα ξεχάσεις μία φορά.
10) Συζήτηση μεταξύ δύο ανδρών:
- «Η γυναίκα μου είναι ένας άγγελος» λέει ο πρώτος με υπερηφάνεια.
- «Πραγματικά είσαι πολύ τυχερός. Η δικιά μου δυστυχώς ακόμα ζει». του απαντά ο άλλος..
11) Οι περισσότεροι άντρες προσδιορίζουν τον γάμο ως έναν ακριβό τρόπο για να έχουν πλυμένα και καθαρά ρούχα τζάμπα.
12) Αν θέλεις η γυναίκα σου να σε ακούει και να δίνει την δέουσα προσοχή σε αυτά που λες τότε ξεκίνα να παραμιλάς στον ύπνο σου.
13) Κάποιος άντρας δήλωσε: «Δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει πραγματική ευτυχία μέχρι που παντρεύτηκα. Αλλά δυστυχώς τότε ήταν πολύ αργά».
14) Συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου:
- «Μπαμπά πόσο κοστίζει για να παντρευτεί κάποιος;»
- «Δεν ξέρω παιδί μου. Εγώ ακόμα πληρώνω».
Εγώ με τη γυναίκα μου έχουμε κάποια μυστικά για να κρατάει ο γάμος:
1. Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνουμε σε ένα καλό ρεστοράν, καλό κρασί ,
καλό φαγητό και καλή παρέα. Αυτή πηγαίνει Τρίτες εγώ Παρασκευές.
2. Κοιμόμαστε σε ξεχωριστά κρεβάτια. Το δικό της είναι στην Αθήνα και το
δικό μου στη Θεσσαλονίκη.
3. Πηγαίνω τη γυναίκα μου παντού, αλλά πάντα βρίσκει το δρόμο για να γυρίσει.
4. Ρώτησα την γυναίκα μου "Που θέλεις να πάμε για την επέτειό μας;" "Κάπου
που δεν έχω πάει καιρό". Έτσι της πρότεινα την κουζίνα!
5. Πάντα κρατιόμαστε χέρι - χέρι. Αν την αφήσω, ψωνίζει.
6. Έχει ένα ηλεκτρικό μίξερ, ηλεκτρική τοστιέρα και ηλεκτρικό στίφτη. Μου
είπε: "Υπάρχουν πολλές συσκευές και δεν έχω μέρος να καθίσω". Της αγόρασα μία ηλεκτρική καρέκλα.
7. Μου είπε ότι το αυτοκίνητο δε πηγαίνει καλά γιατί έχει νερό στο καρμπυρατέρ. Την ρώτησα που είναι το αυτοκίνητο και μου είπε "Στη λίμνη!!"
http://www.e-view.gr
Διεθνής και ελληνική ερμηνία του ΚΟΚ
Στοπ
Διεθνής ερμηνεία: Φέρτε το αυτοκίνητο σας σε πλήρη στάση προ του σήματος. Ελέγξτε πως δε διέρχεται κανένα άλλο όχημα στον κάθετο δρόμο και συνεχίστε.
Ελληνική ερμηνεία: Ελαττώστε την ταχύτητα σας τόσο ώστε σε περίπτωση που διέρχεται άλλο όχημα στον κάθετο δρόμο να καταφέρετε όπως-όπως και με τη βοήθεια του ABS να σταματήσετε. Αν είναι πρωί κορνάρετε έντονα για να ειδοποιήσετε τα άλλα οχήματα πως περνάτε το STOP, αλλιώς αν είναι βράδυ παίξτε με την υψηλή κλίμακα των φώτων σας.
Μονόδρομος
Διεθνής ερμηνεία: Απαγορεύεται η είσοδος για όλα τα οχήματα.
Ελληνική ερμηνεία: Προτείνεται η αποφυγή εισόδου. Εξαιρούνται πιτσοκουτάδες, ντηλιβεράδες και λοιπές πάπιες, σκούτερ κλπ. καθώς και πολίτες που μένουν κάπου στην απαγορευμένη οδό ή στην ευρύτερη περιοχή και βαριούνται να στρίψουν στο επόμενο στενό.
Απαγορεύεται η αναστροφή
Διεθνής ερμηνεία: Απαγορεύεται η επιτόπια στροφή.
Ελληνική ερμηνεία: Αποθαρρύνεται η επιτόπια στροφή. Ελέγχουμε αν υπάρχουν περιπολικά ή άλλα αστυνομικά όργανα στην περιοχή και αν όχι, στρίβουμε. Επιτρέπεται η στροφή αν ξεχάσαμε ανοιχτό το θερμοσίφωνα ή αν το κατάστημα υποδημάτων ή το περίπτερο βρίσκεται στην άλλη κατεύθυνση και βαριόμαστε να τρέχουμε ως το επόμενο φανάρι.
Υποχρεωτικά κάνεις τον κύκλο...
Διεθνής ερμηνεία: Είσοδος σε πλατεία. Προτεραιότητα έχουν τα οχήματα που κινούνται εντός της πλατείας.
Ελληνική ερμηνεία: Είσοδος σε πλατεία. Προτεραιότητα έχουν... έχουν... μισό λεπτό... ε, καλά θα το βρούμε στην πορεία... ¶ντε, Χάρη, αργήσαμε!
Όριο ταχύτητας 50 χλμ
Διεθνής ερμηνεία: Όριο ταχύτητας 50χμ/ώρα.
Ελληνική ερμηνεία: Προτεινόμενο όριο ταχύτητας 50χμ/ώρα. Τί την πήρα την Porsche να την πηγαίνω με 50;
Πορτοκαλί σηματοδότης
Διεθνής ερμηνεία: Ελαττώστε ταχύτητα προς αναμονή του κόκκινου σηματοδότη.
Ελληνική ερμηνεία: Αυξήστε ταχύτητα προς αποφυγή του κόκκινου σηματοδότη.
Δρόμος με έντονη ολισθηρότητα
Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Δρόμος με έντονη ολισθηρότητα.
Ελληνική ερμηνεία: Γιουχού!!! Ώρα για μπατιλίκια!!!
Διελεύσεις τρένων
Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Διελεύσεις τρένων. Φέρτε το αμάξι σε πλήρη στάση, ελέγξτε αμφότερες κατευθύνσεις και συνεχίστε όταν βεβαιωθείτε πως δε διέρχεται τρένο.
Ελληνική ερμηνεία: Τί;!; ¶ααα, αυτό...Καλά, δεν πέρασε τρένο. Λοιπόν, τί λέγαμε;
http://www.e-view.gr
Στοπ
Διεθνής ερμηνεία: Φέρτε το αυτοκίνητο σας σε πλήρη στάση προ του σήματος. Ελέγξτε πως δε διέρχεται κανένα άλλο όχημα στον κάθετο δρόμο και συνεχίστε.
Ελληνική ερμηνεία: Ελαττώστε την ταχύτητα σας τόσο ώστε σε περίπτωση που διέρχεται άλλο όχημα στον κάθετο δρόμο να καταφέρετε όπως-όπως και με τη βοήθεια του ABS να σταματήσετε. Αν είναι πρωί κορνάρετε έντονα για να ειδοποιήσετε τα άλλα οχήματα πως περνάτε το STOP, αλλιώς αν είναι βράδυ παίξτε με την υψηλή κλίμακα των φώτων σας.
Μονόδρομος
Διεθνής ερμηνεία: Απαγορεύεται η είσοδος για όλα τα οχήματα.
Ελληνική ερμηνεία: Προτείνεται η αποφυγή εισόδου. Εξαιρούνται πιτσοκουτάδες, ντηλιβεράδες και λοιπές πάπιες, σκούτερ κλπ. καθώς και πολίτες που μένουν κάπου στην απαγορευμένη οδό ή στην ευρύτερη περιοχή και βαριούνται να στρίψουν στο επόμενο στενό.
Απαγορεύεται η αναστροφή
Διεθνής ερμηνεία: Απαγορεύεται η επιτόπια στροφή.
Ελληνική ερμηνεία: Αποθαρρύνεται η επιτόπια στροφή. Ελέγχουμε αν υπάρχουν περιπολικά ή άλλα αστυνομικά όργανα στην περιοχή και αν όχι, στρίβουμε. Επιτρέπεται η στροφή αν ξεχάσαμε ανοιχτό το θερμοσίφωνα ή αν το κατάστημα υποδημάτων ή το περίπτερο βρίσκεται στην άλλη κατεύθυνση και βαριόμαστε να τρέχουμε ως το επόμενο φανάρι.
Υποχρεωτικά κάνεις τον κύκλο...
Διεθνής ερμηνεία: Είσοδος σε πλατεία. Προτεραιότητα έχουν τα οχήματα που κινούνται εντός της πλατείας.
Ελληνική ερμηνεία: Είσοδος σε πλατεία. Προτεραιότητα έχουν... έχουν... μισό λεπτό... ε, καλά θα το βρούμε στην πορεία... ¶ντε, Χάρη, αργήσαμε!
Όριο ταχύτητας 50 χλμ
Διεθνής ερμηνεία: Όριο ταχύτητας 50χμ/ώρα.
Ελληνική ερμηνεία: Προτεινόμενο όριο ταχύτητας 50χμ/ώρα. Τί την πήρα την Porsche να την πηγαίνω με 50;
Πορτοκαλί σηματοδότης
Διεθνής ερμηνεία: Ελαττώστε ταχύτητα προς αναμονή του κόκκινου σηματοδότη.
Ελληνική ερμηνεία: Αυξήστε ταχύτητα προς αποφυγή του κόκκινου σηματοδότη.
Δρόμος με έντονη ολισθηρότητα
Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Δρόμος με έντονη ολισθηρότητα.
Ελληνική ερμηνεία: Γιουχού!!! Ώρα για μπατιλίκια!!!
Διελεύσεις τρένων
Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Διελεύσεις τρένων. Φέρτε το αμάξι σε πλήρη στάση, ελέγξτε αμφότερες κατευθύνσεις και συνεχίστε όταν βεβαιωθείτε πως δε διέρχεται τρένο.
Ελληνική ερμηνεία: Τί;!; ¶ααα, αυτό...Καλά, δεν πέρασε τρένο. Λοιπόν, τί λέγαμε;
http://www.e-view.gr
Νέα για κινητά...
Πράγματα που μπορείτε να κάνετε µε το κινητό σας σε στιγμές έκτακτου ανάγκης.
Ι
Το κινητό σας µπορεί να χρησιµεύσει ως συσκευή … επιβίωσης! Ορισµένα πράγµατα που ίσως δε γνωρίζετε για το κινητό σας:
Παγκόσµιος αριθµός εκτάκτου ανάγκης είναι 112 . Αν βρεθείτε σε περιοχή εκτός κάλυψης του δικού σας δικτύου και παρουσιαστεί κάτι …έκτακτο, καλέστε 112 και το κινητό σας θα αναζητήσει οποιοδήποτε δίκτυο υπάρχει διαθέσιµο στην περιοχή, και µπορείτε να πραγµατοποιήσετε αυτή την κλήση ακόµα κι αν τα πλήκτρα είναι κλειδωµένα. **Δοκιµάστε το.**
II
Θέµα: Έχετε κλειδώσει τα κλειδιά σας στο αυτοκίνητο, στο πορτ µπαγκάζ; Το αυτοκίνητό σας έχει τηλε-κλειδαριά ;
Αν συµβεί κάτι τέτοιο και έχετε 2ο σετ τηλε-κλειδιών στο σπίτι καλέστε κάποιον στο σπίτι σας. Κρατήστε το κινητό σας 30 εκατοστά από την πόρτα του αυτοκινήτου και ζητήστε από τον άνθρωπο που είναι στο σπίτι να πατήσει το κουµπί ξεκλειδώµατος, κρατώντας το κλειδί κοντά στο κινητό του. Το αυτοκίνητό σας θα ξεκλειδώσει!
Μπορεί το 2ο σετ κλειδιών να βρίσκεται σε άλλη ήπειρο αλλά θα ξεκλειδώσει την πόρτα ή το πορτ-µπαγκάζ του αυτοκινήτου σας!!!
III
Θέµα: Απόθεµα µπαταρίας
Φανταστείτε το εξής σενάριο. Η µπαταρία σας έχει σχεδόν αδειάσει, και περιµένετε ένα πολύ σηµαντικό τηλεφώνηµα και δεν υπάρχει φορτιστής κοντά σας. Οι συσκευές Nokia διαθέτουν µία ειδική λειτουργία πρόσθετης µπαταρίας. Για να ενεργοποιηθεί, πατήστε τα πλήκτρα *3370# Το κινητό σας θα κλείσει και θα ανοίξει µε πρόσθετη µπαταρία +50%!! Το απόθεµα αυτό θα ανανεωθεί την επόµενη φορά που θα φορτίσετε τη συσκευή σας.
ΚΑΙ
IV
Πώς να απενεργοποιήσετε ένα κλεµµένο κινητό.
Για να δείτε το σειριακό αριθµό του κινητού σας, καλέστε τον εξής αριθµό:
# 0 6 # Ένας 15ψήφιος κωδικός θα εµφανιστεί στην οθόνη σας. Αυτός είναι ένας µοναδικός κωδικός που αντιστοιχεί στη δική σας συσκευή. Γράψτε τον κάπου και κρατήστε τον σε ένα ασφαλές µέρος. Σε περίπτωση κλοπής µπορείτε να καλέσετε την εταιρία κινητής τηλεφωνίας και µε τον κωδικό αυτό να µπλοκάρουν τη συσκευή σας ακόµα κι αν ο κλέφτης βάλει άλλη κάρτα SIM µέσα. Η συσκευή αχρηστεύεται πλήρως. Μπορεί να χάσατε το κινητό σας αλλά και εκείνος που το έκλεψε δεν µπορεί να τη χρησιµοποιήσει όσο κι αν προσπαθήσει.
Πράγματα που μπορείτε να κάνετε µε το κινητό σας σε στιγμές έκτακτου ανάγκης.
Ι
Το κινητό σας µπορεί να χρησιµεύσει ως συσκευή … επιβίωσης! Ορισµένα πράγµατα που ίσως δε γνωρίζετε για το κινητό σας:
Παγκόσµιος αριθµός εκτάκτου ανάγκης είναι 112 . Αν βρεθείτε σε περιοχή εκτός κάλυψης του δικού σας δικτύου και παρουσιαστεί κάτι …έκτακτο, καλέστε 112 και το κινητό σας θα αναζητήσει οποιοδήποτε δίκτυο υπάρχει διαθέσιµο στην περιοχή, και µπορείτε να πραγµατοποιήσετε αυτή την κλήση ακόµα κι αν τα πλήκτρα είναι κλειδωµένα. **Δοκιµάστε το.**
II
Θέµα: Έχετε κλειδώσει τα κλειδιά σας στο αυτοκίνητο, στο πορτ µπαγκάζ; Το αυτοκίνητό σας έχει τηλε-κλειδαριά ;
Αν συµβεί κάτι τέτοιο και έχετε 2ο σετ τηλε-κλειδιών στο σπίτι καλέστε κάποιον στο σπίτι σας. Κρατήστε το κινητό σας 30 εκατοστά από την πόρτα του αυτοκινήτου και ζητήστε από τον άνθρωπο που είναι στο σπίτι να πατήσει το κουµπί ξεκλειδώµατος, κρατώντας το κλειδί κοντά στο κινητό του. Το αυτοκίνητό σας θα ξεκλειδώσει!
Μπορεί το 2ο σετ κλειδιών να βρίσκεται σε άλλη ήπειρο αλλά θα ξεκλειδώσει την πόρτα ή το πορτ-µπαγκάζ του αυτοκινήτου σας!!!
III
Θέµα: Απόθεµα µπαταρίας
Φανταστείτε το εξής σενάριο. Η µπαταρία σας έχει σχεδόν αδειάσει, και περιµένετε ένα πολύ σηµαντικό τηλεφώνηµα και δεν υπάρχει φορτιστής κοντά σας. Οι συσκευές Nokia διαθέτουν µία ειδική λειτουργία πρόσθετης µπαταρίας. Για να ενεργοποιηθεί, πατήστε τα πλήκτρα *3370# Το κινητό σας θα κλείσει και θα ανοίξει µε πρόσθετη µπαταρία +50%!! Το απόθεµα αυτό θα ανανεωθεί την επόµενη φορά που θα φορτίσετε τη συσκευή σας.
ΚΑΙ
IV
Πώς να απενεργοποιήσετε ένα κλεµµένο κινητό.
Για να δείτε το σειριακό αριθµό του κινητού σας, καλέστε τον εξής αριθµό:
# 0 6 # Ένας 15ψήφιος κωδικός θα εµφανιστεί στην οθόνη σας. Αυτός είναι ένας µοναδικός κωδικός που αντιστοιχεί στη δική σας συσκευή. Γράψτε τον κάπου και κρατήστε τον σε ένα ασφαλές µέρος. Σε περίπτωση κλοπής µπορείτε να καλέσετε την εταιρία κινητής τηλεφωνίας και µε τον κωδικό αυτό να µπλοκάρουν τη συσκευή σας ακόµα κι αν ο κλέφτης βάλει άλλη κάρτα SIM µέσα. Η συσκευή αχρηστεύεται πλήρως. Μπορεί να χάσατε το κινητό σας αλλά και εκείνος που το έκλεψε δεν µπορεί να τη χρησιµοποιήσει όσο κι αν προσπαθήσει.
Μεγάλες αλήθειες από τον Αρκά
- ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ.
- ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.
- Η ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.
- ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.
- Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.
- Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ,ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
- ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
- ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.
- Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.
- ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
- Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
- ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
- ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ.
- ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.
- Η ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.
- ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.
- Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.
- Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ,ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
- ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
- ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.
- Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.
- ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
- Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
- ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)